tag:blogger.com,1999:blog-20505858938118899582024-02-20T14:27:31.941-08:00थोडसं ........कधीतरी ............ नमस्कार .मी विनीत धनावडे.मुंबई चा.लहानपणापासून मला विचार करायला फार आवडते ..मग तो कसलाही विचार असु दे..त्याचबरोबर खूप अनुभवही आले ..काही चांगले तर काही वाईट .त्यातूनच मग मी माझे एक जग तयार केले ..आणि त्याच जगात मला राहायला आवडते ..तुम्हाला पण आवडेल ..माझा बद्दल जास्त असे काही नाही सांगण्यासारखे .या blog मध्ये माझ्या कविता ,माझे लेख मी सादर करणार आहे. काही चुकले तर नक्की सांगा .मला आवडेल ते.(आणखी एक मला पाऊस खूप खूप आवडतो . जर तुम्हाला या blog मध्ये जास्त पाऊसच दिसला तर जरा मला समजून घ्या )
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.comBlogger92125tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-78273670396940925032021-03-13T00:46:00.001-08:002021-03-13T00:46:31.006-08:00भटकंती..... नव्या मनांची !! ( भाग २)<div><br /></div><div><br /></div><div>" तुम्ही कधी पाऊस बघितला आहे का ? " या प्रश्नावर सौरभ जरा विचार करू लागला. आपण त्या बसमध्ये होतो. तेव्हा माझ्या पुढच्या सीटवर बसलेले .... असेच काही बरळत होते.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" हा काय प्रश्न आहे .. " रचना बोलली.</div><div><br /></div><div>" इथे ... या जागी जरी नवीन असलो तरी याआधी पावसात खूप वेळा भिजली आहे. पाऊस आवडतो मला. हा सौरभ , यालाही अनुभव आहे पावसाचा. त्यामुळे पाऊस पाहिला आहे , हा प्रश्न चुकीचा आहे. " रचना भरभर बोलली.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" पाऊस पाहणे आणि बघणे यात खूप फरक आहे. ते मी नंतर सांगतो. पण आता .... तुम्हाला भिजायचे नसेल आणि सर .... तुम्हाला कॅमेरा पुढे , भविष्यात वापरायचा असेल तर .... तुम्हाला आडोशाला जावे लागेल ... आत्ताच. !! "</div><div><br /></div><div>" पावसाचे ज्ञान घेऊन आला आहात का तुम्ही... " सौरभ मुद्दाम बोलला.</div><div>" ठीक आहे .... no problem !! " असं म्हणत तो निघाला. सौरभला स्वतःच्या बोलण्याचा अभिमान वाटला. रचनाला मात्र त्याचा चढलेला आवाज आवडला नाही. सौरभला काही बोलली नाही कारण तिला निसर्गात आणखी काही काळ रमायचे होते. पुढे दोनच मिनिटे झाली असतील. थंडगार वारा वाहू लागला. वातावरणात झालेला बदल दोघांनी अनुभवला. हळूहळू आभाळातले रंग काळपट होऊ लागले. हि नक्कीच पावसाची लक्षणे असावीत असे रचनाला वाटले.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" सौरभ .. चल लवकर .... तो बरोबर बोलत होता.. पाऊस येतो आहे , कुठे गेला तो ... " रचनाने मागे पाहिले. तो आपल्याच धुंदीत पुढे चालत होता. सौरभ - रचना पळत पळत त्याच्या मागे गेले.</div><div> </div><div>" Excuse me सर .... थांबा ... थांबा ... आम्हाला तुमच्या सोबत घ्या..... " रचनाचा आवाज ऐकून तो थांबला. दोघांकडे नजर टाकली.</div><div>" चला मग ... इथे थांबू नका. "</div><div>" कुठे जायचे. " सौरभने विचारलं.</div><div>" माझा टेन्ट आहे... त्यात तुम्ही तिघे बसू शकता .. माझी बायको आणि तुम्ही दोघे... मी बाहेर थांबतो . "</div><div>" आमच्याकडे टेन्ट आहे. " सौरभ बोलला.</div><div>" Very good !! चला भरभर. tent उभा करू , पाऊस येण्याआधी. " तिघेही चालत चालत त्यांच्या तंबू जवळ आले. सौरभने त्याच्या सॅकमधून तंबू बाहेर काढला. त्याच्या तंबू पासून जरा लांब त्याने तंबू उभा करायला सुरुवात केली.</div><div><br /></div><div>" तुम्हाला किती वेळ लागतो ..... टेन्ट उभा करायला... सराव आहे का त्याचा. " या दोघांचा वेग बघून त्याने विचारलं.</div><div>" अर्धा तास ... आम्ही निघायच्या आधी खूप प्रॅक्टिस केली आहे. ३० मिनिटात टेन्ट उभा राहतो , असे त्या पुस्तकात सुद्धा दिले आहे. " सौरभने लगेच तंबू कसा उभा करायचा , त्याचे पुस्तक त्याच्या समोर धरले.</div><div>" इतका वेळ नाही. " म्हणत त्याने पुढाकार घेऊन तंबू उभा करायला घेतला. त्याने एकट्याने अगदी १० मिनिटात तंबू उभा केला. हे दोघे अवाक झाले.</div><div><br /></div><div>" काय कमाल स्पीड आहे तुमचा. मानलं पाहिजे ... " रचना म्हणाली. बोलता बोलता पावसाचे काही टपोरे , थंडगार थेंब तिच्या हातावर पडले. " पाऊस गेला कि भेटू ... " असे म्हणत सर्व तंबूत विराजमान झाले.</div><div><br /></div><div>" आपण काय असे टेन्ट मध्ये बसण्यासाठी आलो आहोत का.. फिरायला म्हणून बाहेर आलो ना... " सौरभ रचनाकडे पाहत बोलला.</div><div>" हो .... पाऊस आला म्हणून आत आलो ना... " रचना</div><div>" तरी .... पाऊस गेला असेल आता. चल बाहेर जाऊ. " सौरभ पुन्हा बोलला.</div><div>" अरे बाळा... थांबशील का जरा... बाहेर एवढा पावसाचा आवाज येतो आहे.... त्या वाऱ्याने टेन्ट किती हलतो आहे बघ. म्हणे पाऊस गेला असेल. ते सर बोलले ना ... पाऊस गेला कि सांगतो , येतील सांगायला. "</div><div>" त्याचे का ऐकायचे आपण. आपण दोघांनी भटकंती करायचे ठरले आहे ना ... मग तो कशाला...त्याचे मत तरी कश्यासाठी... "</div><div>" शू !! एकदम चूप ... " रचना भडकली.</div><div>" किती बडबड .... श्वास तरी घे.... तो माणूस नसता तर आता आपण भिजत असतो. समजलं ना ... जरा स्वतःचा स्वभाव बदल.... आणि इतरांसाठी जी वाक्य तुझ्या तोंडातून बाहेर येतात ना .... विचार करून बोलत जा.. राहिला प्रश्न भटकंतीचा... तर ती करायची आहे. आता आराम करू , पाऊस थांबला कि पुढचा विचार करू. " म्हणत रचना तंबूत झोपली. सौरभ चुपचाप तिच्या शेजारी झोपला. सकाळची अपूर्ण झोप , त्यानंतर एवढी चढाई... दोघांना लगेचच गाढ झोप लागली.</div><div><br /></div><div>" हॅलो .... या बाहेर.... पाऊस थांबला आहे , हॅलो !! " तंबूच्या बाहेरून कोणी आवाज देते आहे असे रचनाला वाटले. डोळे चोळत रचना जागी झाली. लगेच तिने सौरभला जागे केले. तंबू बाहेर आली. सौरभ बाहेर आला. बाहेरचे वातावरण कमालीचे थंड झालेले. समोर धुके असल्याचा भास होत होता. रचना त्याच धुंदीत पुढे चालत गेली. सौरभ तिच्या मागोमाग. मंद वारा वाहत होता. थंडगार !! रचनाच्या अंगावर शहारा आला. सौरभने घड्याळात पाहिले. संध्याकाळचे ६:३० वाजले होते.</div><div>" Oh My God! इतका वेळ झोपलो आपण ... रचना .... निघायला हवे आता. " तिनेही घड्याळात पाहिले.</div><div>" हो रे ... खूपच उशीर झाला. एव्हाना आपण पुढच्या वाटेवर असायला हवे होते ... " रचना बोलली आणि त्यांच्या तंबू जवळ गेली. सौरभ तिला बघत होता. रचना तंबू जवळ जाऊन थांबली.</div><div><br /></div><div>तिला तसे उभे बघून सौरभ तिच्यापाशी आला. " काय झालं... "</div><div>" निघायचे आहे .... पण जायचे कुठे. पुढचे काही ठरवले नाही मी. " सौरभ - रचना विचारात. " तो " या दोघांजवळ आला.</div><div>" Hi ..... तुम्हाला काही हरकत नसेल तर मी काही बोलू का... " रचनाने मानेने होकार दिला. " आता कुठेही निघायचे ठरवू नका. आजची रात्र इथे काढा. पहाट झाली कि निघा. "</div><div>" आणि असे का करावे आम्ही... " सौरभचा उर्मट प्रश्न, रचनाने सौरभला चिमटा काढला.</div><div><br /></div><div>" तुम्ही नवीन आहात म्हणून सांगतो. आता समोर ही बघू शकता ... धुके पडायला सुरुवात होईल. त्यात तुम्हाला वाटा माहित नाहीत . रात्रीचा प्रवास नेहमीच धोकादायक. असे वातावरण असले कि हरवणे सोप्पे होऊन जाते. त्यासाठी बोललो कि आजची रात्र इथे थांबा , आम्ही आहोत सोबतीला. " रचनाला त्याचे बोलणे पटले. तोपर्यत त्याच्या तंबू मधून एक मुलगी बाहेर आली.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>" ये...ये.. तुझी ओळख करून देतो. हि माझी ट्रॅव्हल पार्टनर .... माझी बायको... " सौरभ - रचनाने तिला " Hi " केले.</div><div>" तुम्ही याला कुठे शोधले. " तिने पहिला प्रश्न केला. रचना - सौरभ दोघेही confused.</div><div><br /></div><div>" हा माणूस सापडत नाही कोणाला.. मुळात तो माणसात नसतोच. हा .... पण पावसात भेटतो... देवासारखा... " त्याची बायको काय बोलली ते या दोघांना कळेना. थोडावेळ " confused " मध्ये गेल्यावर रचना बोलली.</div><div><br /></div><div>" आम्ही थांबतो. एक प्रश्न आहे. " ,</div><div><br /></div><div>" कोणता ",</div><div><br /></div><div>" काळोखात कसे राहणार ... आम्हा दोघांना सापाची भीती वाटते... सकाळी येताना मोठा साप दिसला होता.... काळोखात तर टेन्टमध्ये आला तर... आता ७ वाजत आहेत , सकाळी ६-७ वाजता निघायचे ठरवले तरी अजून १२ तास आहेत. ",</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" त्याचे टेन्शन नका घेऊ.. जा गं .. घेऊन ये ... " त्याची बायको भरभर तिच्या टेन्ट कडे गेली.</div><div>" चला "</div><div>" कुठे जायचे "</div><div>" कुठे नाही.... शेकोटी पेटवतो आहे ... थंडी वाजेल , त्यासाठी. "</div><div><br /></div><div>या दोघांच्या तंबू पासून थोडे दूर शेकोटी पेटवली होती. त्याच्या बायकोने लगेचच आगीवर चहा बनवला. थंड वातावरण , काळोख आणि बोचरा वारा.... गरमागरम चहाने अंगात थोडी गर्मी निर्माण झाली. " चहासाठी thanks .... मानले पाहिजे तुम्हाला ... पट्कन चहा सुद्धा बनवला तुम्ही... " रचनाने आभार मानले.</div><div>" welcome !! मला सवय आहे.... असे थंड वातावरण असले कि काही गरम मिळेल तर छानच असते ना " तिने हसून रिप्लाय दिला.</div><div>" आणि तुम्ही मघाशी सापाबद्दल बोललात... असतात साप , त्यांना कोणीही घाबरू शकतो.. साहजिक आहे ते. निसर्गाचे नियम त्यांनाही लागू पडतात. साप असो वा कोणताही इतर प्राणी ... त्यांचे नियम असतात. आपल्या पेक्षा आकाराने मोठ्या प्राण्यावर कोणताही प्राणी कधीच स्वतःहून हल्ला करत नाही. किंबहुना प्राणी उगाचच कोणाच्या वाटेला जात नाहीत. त्याच्यावर कोणी हल्ला केला तरच ते प्रतिकार करतात..... माणूस प्राणीच बाकीच्या प्राण्यांना त्रास देत असतो ... नाही का ....घाबरू नका ... सापांना कळते कुठे जायचे , कुठे नाही... आणि टेन्ट बंद आहे सर्व बाजूनी ... आत येणार नाहीत. " त्याने आपले मत मांडले.</div><div><br /></div><div>" हो ते तर आहे... " सौरभला पटले.</div><div>" By the Way , मी रचना आणि हा माझा होणार नवरा .... सौरभ " रचनाने ओळख करून दिली.</div><div>" wow .... लग्नाआधी असे फिरायला बाहेर पडलात ... छानच ... कल्पना आवडली मला. माझे नाव सुप्रिया... पण हा मला सुप्री असे हाक मारतो. तेच जवळचे वाटते. " सुप्री बोलली.</div><div>" आणि यांचे नाव ?? " सौरभने विचारलं.</div><div><br /></div><div>तसे ते दोघे एकमेकांकडे बघू लागले. " म्हणजे नाव काही विचित्र आहे का ... नावच तर विचारलं. इतका वेळ काय उत्तर देयाला. " सौरभ सुप्रीकडे पाहत बोलला.</div><div>सुप्रीला हसू आलं.</div><div>" त्याला अनेक नावे आहेत. त्याला जी जी माणसे भेटतात ना , प्रत्येक जण आपापल्या परीने त्याच नाव ठरवतो. मीच त्याला २-३ नावाने हाक मारते. त्यातले कोणे नाव सांगावे हा विचार करत होते. " सुप्री बोलली.</div><div>" काय वैताग आहे. " सौरभ मनातल्या मनात बोलला. </div><div>" How sweet!! " रचना बोलली. " मग तुम्हाला जे नाव आवडते ते सांगा. "</div><div>" मला ना , माझी आणि त्याची पहिली भेट झाली , तेव्हा याने जे नाव सांगितले होते, ते खूप आवडते. तेव्हा हा खूपच खडूस होता .... कुचकी माणसे .... तेव्हा नाव विचारलं तर तेच सांगितले होते ..... मिस्टर A " सुप्री बोलली आणि आकाशला ही हसू आलं. तो तरी कधी कोणाला त्याचे खरे नाव सांगायचा. </div><div><br /></div><div>" चालेल... मीही त्यांना मिस्टर A म्हणू शकते ना... if you don't mind "</div><div>" त्यालाच विचारा .... " सुप्री आकाशकडे पाहत म्हणाली.</div><div><br /></div><div>" मिस्टर A ......... चालेल मला .... आणि प्लिज .. एकेरी बोलू शकता , आम्ही दोघे काय म्हातारे दिसतो का तुम्हाला... एकेरी बोला. " आकाश. </div><div>" आणि तुम्ही हि , एकेरी बोलू शकता. " रचनाचे बोलणे ऐकून सौरभ सोडून बाकी सर्व हसले. तो आधीच वैतागलेला.</div><div><br /></div><div>" तुम्ही जास्त हसत नाही का ... " आकाश सौरभकडे बघत बोलला.</div><div>" हसतो.. पण उगाचच हसायचे का... " सौरभ.</div><div>" असो ... उगाचच हसले तरी चालते. आयुष्य वाढते असे म्हणतात. " सुप्री लगेच बोलली. सौरभने एक रागीट कटाक्ष तिच्याकडे टाकला.</div><div>" तुम्ही टेन्ट वगैरे घेऊन आलात. म्हणजे कुठून लांबून आला आहात का... " रचनाने सौरभला राग आलेला पाहून विषय बदलला.</div><div>" आमचे हेच घर ... जीना यहाँ मरना यहाँ..... इसके सिवा जाना कहाँ ... " सुप्री बोलली.</div><div>" गप गं ... हि ना ... लहानपणी डोक्यावर पडलेली.... म्हणून असे काही पण बडबडत असते... " आकाशने सुप्रीला गप्प केले.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>" एखाद्या चांगल्या डॉक्टरला दाखवायचे ना मग " सौरभ अजूनही रागात.</div><div>" असो ... तुझ्या प्रश्नाचे उत्तर मी देतो. आम्ही सारखे भटकत असतो. आमचा बराचसा वेळ टेन्ट मध्ये जातो. " आकाश.</div><div>" असं आहे तर ... म्हणूनच १० मिनिटात टेन्ट उभा केलात तुम्ही .... व्वा !! " रचना बोलली. सौरभला अजून काही प्रश्न.</div><div><br /></div><div>" घरी जाता कि नाही ... घर तरी आहे का ... आणि जॉब वगैरे आहे का .... कि नुसते भटकत राहायचे. " सौरभच्या प्रश्नावर आकाश उत्तर देणार तर सुप्री लगेच बोलली.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" याला ना .... , घरच्यांनी टाकून दिले आहे. वैतागलेले..., पुढे माझ्या सोबत लग्न झाले. मग मलाही टाकून दिले. " सुप्रीच्या बोलण्यावर रचनाला किती हसू आलं. आकाश देखील हसू लागला. सौरभने डोक्याला हात लावला.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" सॉरी हा .... हि येडपट काहीही बोलते. आमचा फ्लॅट आहे , मुंबईत. आणि माझा हा जॉब आहे , त्यासाठी मी भटकत असतो. " आकाशने हसू आवरत उत्तर दिले.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" असा कोणता जॉब आहे ... फिरायचे पैसे देतात. " रचनाला आश्चर्य वाटलं.</div><div>" साहेब फोटोग्राफर आहेत. " सुप्री बोलली. रचना काही क्षणासाठी आकाशकडे बघत राहिली. हा तो नसावा , असे तिच्या मनात आले. काही आठवलं तिला , तशी " आलेच " असे म्हणत तिच्या तंबूकडे निघून गेली. ५ मिनिटात काही घेऊन आली.</div><div><br /></div><div>हातात ते मॅगजीन होते. रचनाने ते शेकोटी समोर धरले. " काय झालं " सौरभने विचारलं.</div><div>" सकाळी हातातून जमिनीवर पडले ते. ओल्या गवतावर खूप वेळ पडून होते. भिजले. आता सुकवते आहे. उपयोगी पडेल. " रचना मॅगजीन सुकवत होती. सुप्रीने ते मॅगजीन पाहिले.. हसू आलं तिला. आकाशचे फोटो यातच तर असतात.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" का हसलीस ... " रचनाला प्रश्न पडला.</div><div>" ते मॅगजीन कशाला सुकवता.. दुसरे मिळेल कि... "</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" नाही... माझे सर्वात आवडते मॅगजीन आहे हे... यांचे सर्वात पहिले घेतले मॅगजीन आहे, ते फोटो बघून तर प्रेमात पडले... " रचना.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" कोणाच्या " ... सुप्री</div><div>" निसर्गाच्या ... आणखी कोणाच्या ... " रचना हसत म्हणाली.</div><div>" मला वाटले.. " सुप्रीचे वाक्य तोडत रचना बोलली.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" कि फोटोग्राफरच्या प्रेमात ... असेच म्हणायचे आहे ना तुला... प्रेम तर आहे , हे सौरभला सुद्धा सांगितले आहे मी... प्रेम आहे ते वेगळ्या प्रकारचे. कधीच न बघितलेल्या व्यक्तीवर प्रेम होऊ शकते.... त्याची कधी भेट व्हावी असे ही नाही... तशी अपेक्षा नाहीच आहे, त्याने क्लिक केलेल्या प्रत्येक फोटोवर प्रेम आहे, प्रेम करण्यासारखेच त्याचे फोटो असतात... मनात भरून राहतात. ते बघून तर इथे आले. आणि यांनी ... मिस्टर A सरांनी ... दाखवले कि निसर्गसौंदर्य ... " रचना भरभरून बोलत होती.</div><div>" स्वतः आली आणि मलाही जबरदस्ती घेऊन आली. " सौरभ पुटपुटला.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" हे फोटो ना फसवे असतात .. " आकाश बोलला.</div><div><br /></div><div>" सकाळचा डायलॉग आहे हा ... फसवे असतात ते कसे ... explain करून सांगितले तर बर होईल .. " सौरभ.</div><div>" निसर्ग बदलत असतो. निसर्गाचा नियम आहे तो. जस आज , आत्ता दिसते.... तसेच उद्या , परवा .... दोन दिवसानी किंवा महिन्यानी ... जसेच्या तसे असेल , असे नसते. बदल होत असतात आणि झालेच पाहिजे. चांगले बदल. निसर्ग जसा बदलतो तसे माणसाने हि बदल करावेत. जागा बदलावी. सर्वात महत्वाचे... स्वभाव बदलावा. " आकाश सौरभकडे पाहत म्हणाला. सौरभला कळलं तो आपल्याबद्दल बोलतो आहे.</div><div>" तुम्ही दोघेही नवखे आहात अश्या प्रवासाला .. मग एक दिवसासाठी टेन्ट घेतला .. जरा नवल वाटते ना .. " आकाशने छान प्रश्न केला.</div><div><br /></div><div>" हा सौरभ कॅनडात राहतो. आमचे लग्न झाले कि आम्ही कायमचे तिथे राहायला जाणार. मला निसर्गाचे फोटो बघायला खूपच आवडते... आता वेळ आहे तर विचार केला ... जाऊ भटकंतीला... आजच पहिला दिवस , तुम्ही भेटला म्हणून नाहीतर हरवलो असतो. " रचनाने उत्तर दिले.</div><div><br /></div><div>" छानच कि .... मग इथून पुढे कुठे जाणार.. " सुप्री खूप वेळाने बोलली.</div><div>" तेच माहित नाही... राजमाची जवळ होती... म्हणून इथे येण्याचे ठरवले. " सौरभ बोलला. " एकटीच निघाली होती. मला तर काहीच माहित नाही. हरवली असती तर , त्यासाठी मला सोबत आणले. आता सकाळी बहुदा घरीच जावे लागेल असे वाटते. माझे पाय तर किती दुखत आहेत. "</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" चूप ... मी जाणार नाही घरी... " रचना सौरभला चिमटा काढत म्हणाली.</div><div><br /></div><div>" एक विचारू का मिस्टर A .. तुम्ही भटकत असता ना ... आम्हाला पुढे कुठे जायचे ते सांगता का .... " रचना बोलली.</div><div><br /></div><div>" तशी खूप ठिकाणे आहेत. मी सांगीन , पण तुम्हाला समजली पाहिजेत. त्या वाटा , पायवाटा ... तिथून वाट चुकलात तर.. आणि पुन्हा सांगतो , ते फोटो बघून तर अजिबात प्रवास करू नका. जितके सुंदर , मनोहर .... तितकेच फसवे आणि खडतर प्रवास असतो. " आकाशचे बोलणे ऐकून दोघांना टेन्शन आले.</div><div><br /></div><div>" जरा घड्याळात बघा कि कोणी तरी ... झोपायचे नाही का ... " सुप्री बोलली.</div><div>" हो हो ... मला तर कधी पासून झोप आली आहे. " सौरभ बोलला. रचना कसला तरी विचार करत होती.</div><div>" चल .... झोपायचे नाही का... " सौरभ उभा राहत म्हणाला.</div><div>" आम्हालाही सकाळी निघायचे आहे , मुंबईच्या वाटेने जाणार. तुम्हाला निघताना जागे करतो. शहरात परत जायचे असेल तर एकत्र निघू. आता आराम करा ... Good night !! " आकाशने शेकोटी विझवली. दोन्ही जोडपी आपापल्या तंबूत आली.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" कसले छान कपल आहे ना... सौरभ जरा तिरकस वाटतो. रचना छानच आहे बोलायला. " सुप्री आकाशला म्हणाली.</div><div>" त्याचा स्थायी स्वभाव आहे तो ... तो तसाच बोलणार... समोरच्या व्यक्तीने समजून घेणे महत्वाचे , रचना तेच करते. बरं .. झोपा मॅडम आता ... उद्या घरी निघायचे आहे .. " आकाश सुप्रीला बोलला . दोघे निद्राधीन झाले. तिकडे रचना जागीच होती.</div><div><br /></div><div>" काय गं ... झोप येतं नाही का ... " सौरभने विचारलं.</div><div>"ह्म्म्म ... डोक्यात विचार सुरु आहेत. "</div><div>" कसले विचार ... "</div><div>" झोप तू ... मीही झोपते ... Good night " रचनाने कूस बदलली , सौरभ पाचच मिनिटात झोपी गेला. रचना मात्र जागी होती.</div><div><br /></div><div>सकाळी ६ वाजता आकाशने बाहेरून आवाज दिला. तेव्हा रचना जागी झाली. सौरभ गाढ झोपेत. रचना बाहेर आली. " Good morning " रचना आकाशला बघून बोलली.</div><div><br /></div><div>" शुभ प्रभात !! तुमचा जोडीदार उठला नाही वाटते अजून. झोपू द्या त्याला , आम्ही निघतो आहे म्हणून जागे केले तुम्हाला. "</div><div>" आता लगेच निघालात का.. " रचनाने विचारलं.</div><div>" नाही , अजून सामान आवरायचे आहे. १५ -२० मिनिटे आहोत अजून. "</div><div>" ok ... " रचनाने smile दिली. आकाश त्याच्या तंबू कडे गेला आणि रचना सौरभला जागे करायला तंबूत शिरली.</div><div>" झोपू दे गं .... १० मिनिट ... ५ मिनिट.. "</div><div>" आता उठतोस कि पाणी टाकू .... " रचना बोलली तसा सौरभ पटकन उठून बसला.</div><div>" ५ मिनिट झोपलो असतो तर ... नाहीतर घरीच जायचे आहे ना .. "</div><div>" कोण बोलले तुला ... पटापट सामान आवरायला घे.. "</div><div>" कशाला ... "</div><div>" मी सांगते आहे म्हणून .. " सौरभ काय करणार ... जांभई देत सामान आवरायला लागला. १० - १५ मिनिटात सामान भरून झाले. रचना लगेचच तंबू बाहेर आली. आकाश - सुप्री निघायची तयारी करत होते.</div><div><br /></div><div>" मिस्टर A सर ... " रचनाने हाक मारली . " जरा टेन्ट कसा आवरायचा ते दखवता का एकदा.. "</div><div>" हा ... दाखवून ठेवतो , पुढे तुम्हाला उपयोगी पडेल " आकाशने लगेच तंबू कसा उघडायचा त्याचे प्रात्यक्षिक करून दाखवले. तो घडी घालून सॅकमध्ये भरून दिला. निघायची तयारी झाली.</div><div><br /></div><div>" चला ... आम्ही निघतो. तुम्हाला पुढच्या प्रवासासाठी शुभेच्छा !! " आकाशने हसून निरोप दिला.</div><div>" आणि सांभाळून जा ... पाऊस आला कि थांबा. थांबला कि पुढे जा .. असा प्रवास केला तर छान होईल प्रवास.. " सुप्रीने माहिती दिली. " Bye " करून आकाश - सुप्री त्यांच्या वाटेने निघाले.</div><div><br /></div><div>" सर ... सर .... मिस्टर A सर .... " रचनाने हाक मारून थांबवले. आकाश थांबला,</div><div><br /></div><div>" आणखी काही मदत हवी आहे का ... " आकाश थांबला तशी सुप्री थांबली.</div><div>" हो सर .... actually इथून पुढे कुठे जायचे , हे ठरलेच नव्हते. " रचना बोलत होती.</div><div>" मग एक काम करू शकतेस ... आधी इथून खाली उतरलात कि ... पुढे सरळ ४० मिनिटे चालल्यावर .... " आकाश बोलत होता तर रचनाने थांबवले.</div><div><br /></div><div>" सर सर .... थांबा जरा ... मी काही बोलू शकते का ... "</div><div>" हा बोल ना ... "</div><div>" तुम्ही वाटा , रस्ते सांगाल मला... ते बरोबरच असणार... तुम्हाला इतका दांडगा अनुभव आहे.. तसा मला नाही किंवा या सौरभला तर काहीच माहित नाही. मी माझी कार घेऊन बाहेर निघाले तरी कितीदा रस्ते चुकते म्हणून मी ट्रेनने प्रवास करते. शहरातच इतकी गोंधळून जाते , इथे काय लक्षात राहणार ... "</div><div>" बरं ... मग "</div><div>" माझी request होती कि तुम्ही आमच्यासोबत प्रवास केलात तर... " रचना हात जोडून उभी होती.</div><div><br /></div><div>" कसे जमणार .. आम्ही आता घरी निघालो आहे. " आकाशने नकार दिला.</div><div>" प्लिज सर ... बघाना.... जमते का .. एकदा का कॅनडात गेली तर पुन्हा इंडियात , महाराष्ट्रात कधी येईन ते माहित नाही. त्यासाठी अशी भटकंती करायचे ठरवले कदाचित शेवटची असेल हि भटकंती माझी ... तुम्हाला तर किती रस्ते , पायवाटा माहीत आहेत ... प्लिज सर .... " रचना आर्जव करू लागली.</div><div><br /></div><div>" एव्हडं बोलते आहे तर ऐकू ना तिचे... " सुप्री रचनाकडे पाहत बोलली.</div><div>" सुप्री ... आपल्याला घरी जायचे आहे... पुन्हा कुठे भटकंती... " आकाश सुप्रीला बोलत होता तर रचना पुन्हा मध्ये बोलली.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" सर ..... प्लिज .... प्लिज .... प्लिज .... प्लिज , चला ना आमच्यासोबत ... आमचा कसलाच त्रास होणार नाही तुम्हाला... .... प्लिज सर ... " रचनाने पुन्हा हात जोडले.</div><div>" चल ना .... चल ना .... चल ना .... च .... ल .... ना .... !! " सुप्रीने सुद्धा सुरु केले.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" अरे ... वेडी बिडी झालीस कि काय ..... आपले ठरले आहे ना .... जुलै महिन्यात निघायचे ते ... त्यासाठी आता घरी जावेच लागेल. " आकाश सुप्रीला गप्प करत म्हणाला.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" ती एवढी बोलते आहे तर आताच चल ना .... जुलै महिन्यात जाणार तर आता जाऊ... पाऊस नुकताच सुरु झाला आहे .... चल ना .... एवढा कसला भाव खातोस... " सुप्री आकाशला मस्का लावत बोलली.</div><div><br /></div><div>" रचना ... त्यांना दुसरी कामे असतील ... आपल्या सारखे सर्व रिकामटेकडे नसतात... " सौरभने टोमणा मारला.</div><div>" अरे ते नवीन आहेत ..... एकटे गेले आणि हरवले कुठे ... तर तू येणार आहेस का शोधायला. " सुप्रीने पुन्हा जोर दिला.</div><div>" दोघीनी जरा शांत व्हा ... " म्हणत आकाश या तिघांपासून जरा दूर जाऊन उभा राहिला.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" काय झालं .... सर रागावले का .. " रचनाने हळूच सुप्रीला विचारलं.</div><div>" नाही नाही ..... काळजी नसावी ... त्याला राग येतच नाही कधी... हि त्याची सवय आहे. काही विचार करायचा असेल ना , तर असा एकटाच जरा दूर जाऊन उभा रहातो ... येईल तो , जरा वाट बघ. " सुप्रीने समजावलं. १० मिनिट आकाश तसाच उभा होता. त्यानंतर तो यांच्याजवळ आला.</div><div><br /></div><div>" ठीक आहे ... निघूया.... " आकाश असे बोलल्यावर सुप्रीने आकाशला आणि रचनाने सौरभला मिठी मारली.</div><div>" १ मिनिट ... १ मिनिट ... मी तुमच्यासोबत यायला तयार आहे ... पण काही अटी आहेत... " आकाशने सुप्रीची मिठी सोडवत म्हटले.</div><div>" कोणत्या अटी .. " सौरभचा प्रश्न.</div><div>" सर .. तुमच्या सर्व अटी मान्य. " रचना खुशीत होती.</div><div>" ऐकून तर घ्या आधी. आपण प्रवासाला निघालो कि तुमच्या दोघांपैकी कोणीच विचारणार नाही , आपण याच वाटेवरून का निघालो आहोत..... आणि प्रवासात किंवा थांबल्यावर जी कामे असतील.... ती मिळून करायची .. चालेल ना .... " आकाशचा प्रश्न.</div><div>" कोणती कामे .... मला सवय नाही.. " सौरभ पुढे अजून बोलणार होता तर रचनाने त्याच्या तोंडावर हात ठेवला.</div><div>" याचे काही ऐकू नका ... मला मान्य आहे तर तो तयार होणार ... " रचना बोलली.</div><div>" अगं पण... " सौरभला बोलूच दिले नाही.</div><div>" काही बोलू नकोस... तुला आधीच बोलले होते , मी एकटी जाऊ शकते. आता तू विचार कर ... जाऊ का एकटी सांग .... " सौरभ गप्प. </div><div><br /></div><div>" चला मग ... निघूया का ... " आकाशने विचारलं.</div><div>" चला सर ... " रचना किती आनंदात होती.</div><div>" माझ्या मागोमाग चालायचे, बाकी कुठे .... दुसऱ्या वाटेने जायचे नाही. ",</div><div><br /></div><div>" एस सर ... " रचना हसत म्हणाली. सौरभला हे आवडले नव्हते.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" आणखी एक .... चालता चालता झाडाच्या फांद्या , काड्या दिसल्या कि लगेच बॅगमध्ये भरून घेयाच्या ... शेकोटी साठी उपयोगी पडतात. हि सवय मला आणि सुप्रीला आहे. तुम्हीही मदत करू शकता. " आकाश चालता चालता बोलला.</div><div>" तरीच विचार करत होतो... पावसात यांना सुकी लाकडे कुठून मिळतात ... " सौरभ मनातल्या मनात बोलत होता.</div><div><br /></div><div>" आणि हो ... पायाखाली लक्ष असू द्या, सापावर चुकून पाय पडला तरच तो दंश करतो... नाहीतर त्याची वाट वेगळी आणि आपली वेगळी.... समजलं ना ... "</div><div>" एस सर .... " आता रचना सोबत सुप्री ही बोलली आणि दोघीही हसू लागल्या.</div><div>" बस ...हे नियम पाळा ... आता मी काही बोलणार नाही.. आजूबाजूचा निसर्ग काय सांगतो ते ऐकण्याचा प्रयन्त करा. "</div><div><br /></div><div>आकाशचे बोलणे संपले. तेव्हा रचना - सौरभला आजूबाजूच्या शांततेचा आभास झाला. ते चौघेच त्या गवतातून चालत आहेत असे वाटत होते. शहरातल्या ट्राफिक , गडबड - गोंधळाची सवय असलेल्या दोघांना हा अनुभव नवीन होता. त्यात आज सकाळी पावसाचे ढग नव्हते. आजूबाजूने ... तरी दूरवर उडणारे पक्षी आवाज करत उडत होते , त्यांचा अस्पष्ठ आवाज... मधेच दूरवर झाडाच्या पानांची होणारी सळसळ...., वाऱ्याचा कानात भरणारा " सू .... सू .... " असा आवाज. मधेच उनाड वारा , खाली वाढलेल्या गवतातून वेगाने वाहत जात , त्यातून एक वेगळाच असा आवाज निर्माण करत होता.</div><div><br /></div><div>थोडे पुढे गेल्यावर , गवत आणखी मोठे .... गुडघ्या पर्यंत पोहोचले. बरेच अंतर पार केले , आकाशने या दोघांकडे पाहिले. दोघे चालून थकलेले. " आपण १० मिनिट ब्रेक घेऊ..." आकाश या दोघांना बोलला.</div><div>" कशाला ब्रेक ..... मला असा टाईमपास आवडत नाही. " सौरभ घाम फुसत बोलला.</div><div>" टाईमपास नाही... तुमचा फिटनेस बघून थांबायचा निर्णय घेतला. नवीन आहात. त्यामुळे दमायला होणार. लगेच कोणी हिमायल पादाक्रांत करू शकत नाही. हळू हळू सुरुवात केली तर प्रवास सोपा होतो आणि पायांना सवय लागते. १० मिनिटाचा ब्रेक म्हणजे टाईमपास नाही. " आकाशने सौरभला उत्तर दिले. रचनाने पाठीवरील सॅक खाली ठेवली. थकलेले दोघे. गार वारा आला. बरे वाटले. पाणी पिऊन तहान भागवली.</div><div><br /></div><div>" कधी कधी आपल्या डोळ्यासमोर सौंदर्य असते.. तरी नजर त्यापुढे धावत असते. " आकाश समोर बघत बोलला.</div><div><br /></div><div>वारा वरून खालच्या दिशेने वाहत होता. तो गुडघाभर गवतातून जाताना त्या गवताला समुद्राच्या लाटांचे रूप देऊन जात होता. रचना - सौरभ बघतच राहिले. बघावे तर लाटाच आहेत असेच दिसत होते, हिरव्या रंगाच्या लाटा... असे ते गवत वाऱ्यासोबत डोलत होते. वर स्वच्छ निळ्या रंगाचे आभाळ, आजूबाजूने येणारे विविध आवाज आणि पायाखाली हिरवा रंग. रचना - सौरभ स्थिमित झाले. डोळ्याची पापणी न लवता ते बघत होते. सर्व थकवा कुठच्या कुठे पळाला. वेळ सुद्धा न सांगता निघून गेली.</div><div><br /></div><div>" चला.. " आकाशने त्याची सॅक पाठीला लावली. " निसर्गाच्या मोहजालात तुमचे स्वागत आहे.. " आकाश निघाला ..</div><div><br /></div><div>सर्वानी आपल्या सॅक पाठीवर लावल्या आणि निघाले. आणखी काही वेळ ते पुढे चालत जात होते. बरेच अंतर पार केलेले. रचना - सौरभला पुन्हा आराम मिळाला पाहिजे. उतरण असूनही त्यांना दम लागलेला. आकाशने घड्याळात पाहिले, सकाळचे १० वाजत होते. त्यामानाने यांना खूप चालवले मी ... आकाश स्वतःशीच बोलला. " आपण थोडावेळ थांबू ... आताही बरेच अंतर पार केले .... well Done !! " आकाशचे बोलणे ऐकून रचनाला बरे वाटले. सर्वानी आपापल्या सॅक खाली ठेवल्या आणि जागच्या जागी बसले.</div><div>" थांबलो का सर .... " रचना चा प्रश्न.</div><div>" आधी बोललो ना ... लगेच सवय होत नाही... पायांना हि आराम हवा ना ... सौरभ तर मघापेक्षा आता जास्त थकला आहे असे वाटते... " आकाश त्याच्याकडे बघत हसत बोलला.</div><div>" नाही सवय ... सारखे सारखे बोलायची काही गरज नाही... " सौरभ त्यावरही चिडला. रचनाने त्याला चिमटा काढला.</div><div><br /></div><div>आकाश हसला त्यावर , " दमला आहात म्हणून थांबलो. इथून पुढे एक गाव आहे. तिथे जाणार आहोत. जरा आराम करू मग जाऊ... , असे म्हणतो. "</div><div>" गावात कशाला... भटकंती करायची आहे ना ... " सौरभ रागात होता.</div><div>" तुम्ही काल पासून काही खाल्ले आहे का , ते आठवा जरा .... " आकाश या दोघांकडे बघत म्हणाला. खरच त्याचा विचार केलाच नाही. सौरभ मनात बोलला.</div><div>" मला तर प्रचंड भूक लागली आहे. " सुप्री बोलली.</div><div>" मग गावात जाऊन काय ... " रचनाचा प्रश्न.</div><div>" तिथे आपल्याला दुपारचे जेवण मिळू शकते. "</div><div>" पैसे ??.....किती रुपये लागतील. मी जास्त पैसे घेतले नाही सोबत " सौरभ बोलला.</div><div>" पैसे कशाला .... " सुप्री बोलली.</div><div>" जेवायला काय फुकट देणार आहेत का ... " सौरभ. एकमेकांवर नुसते प्रश्न - उत्तरांचे बाण सुटत होते.</div><div>" शांत व्हा सर्वानी... " आकाश वैतागला. तसे सर्व शांत झाले. " मी आधीच बोललॊ होतो , भटकंती सुरु झाली कि असे प्रश्न नकोच. तुम्हाला कशाला त्रास होणार नाही , याची खात्री दिली होती मी , त्यामुळे तुम्हाला असे आणि कोणतेच प्रश्न पडायलाच नको .... बरोबर ना !! " आकाश या दोघांकडे पाहत म्हणाला.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" सॉरी सर ... " सौरभ आकाशला प्रतिउत्तर करणार होता , त्याआधी रचना बोलली. खरतर , रचना आणि स्वतः सौरभ फिरायला जाणार हे त्याला आवडले होते. त्याच्यात तिसरा नको होता सौरभला. त्यात आकाशचे शांत वागणे , बोलणे त्याला रुचत नव्हते.</div><div><br /></div><div>साधारण , अर्ध्यातासाने यांचा आराम संपला. आकाशने सांगितल्याप्रमाणे , पायथ्याशी एक गाव होते. गाव लहान असले तरी सुधारलेले होते. " इथून शहर जवळ आहे , त्यामुळे बरीच सुधारणा झाली आहे गावात. आपण दुपारी थांबू. जेवण झाले कि पुढचा प्रवास करू. " आकाश .</div><div>" बरं ... " सौरभ आकाशच्या मागे चालून , त्याचे बोलणे ऐकून वैतागला होता. स्वतःला मोठा शहाणा समजतो. जस काय यालाच सर्व माहिती आहे... असा वागतो. सौरभ मनातल्या मनात आकाशला बोलत होता. आकाशने त्या तिघांना गावच्या वेशीवर उभे केले आणि स्वतः पुढे गेला.</div><div><br /></div><div>१० मिनिटानी आकाश त्यांच्या दिशेने येताना दिसला. दुरूनच त्याने हाताने खूण करत " पुढे या " असे सांगितले. आकाशने त्यांना एका घराजवळ आणले. " आजचे दुपारचे जेवण इथे करू. यांच्या ओट्यावर आपल्या सॅक ठेवू शकतो. " सर्वानी सामान ठेवले. सौरभ चुळबुळ करत होता. आकाशच्या नजरेतून सुटले नाही.</div><div>" सौरभ काही बोलायचे आहे का ... "</div><div>" त्याला बाथरूमला जायचे आहे. त्यांना विचारा ना ... त्याचे टॉयलेट use करू शकतो का ... " रचना बोलली.</div><div>" हा ... वापरू शकतो ... त्यांना विचारून जा कि .. " सौरभ आकाशचे बोलणे संपता क्षणी पट्कन आत गेला.</div><div>" जेवणाचे किती पैसे द्यावे लागतील त्यांना..." रचनाने पुन्हा प्रश्न केला.</div><div>" पैसे कशाला ... " आकाश.</div><div>" जेवणाचे ... "</div><div>" काही गरज नाही ... ते पैसे घेत नाहीत. " आकाश.</div><div>" इतकी दानशूर असतात गावातली लोकं ... कधी ऐकले नाही मी " रचना हसत म्हणाली.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" दानशूर बोलू शकतेस , पण मदत मागितली कि मदत करतात .... अन्न दान तर नक्कीच करतात... असे गावातच बघायला मिळते. शहरात शेजारी बसलेल्या माणसाकडे बघायला वेळ नसतो. सर्वच नुसते पळत असतात... " सौरभ आलेला तोपर्यत.</div><div><br /></div><div>" तुम्हा दोघांना मघाशी सांगायचे राहून गेले. आपल्या जेवणाचे असेच आहे , चमचमीत - मसालेदार वगैरे नेहमी मिळेल असे नाही. शिळे सुद्धा खावे लागेल. आणि हे अंघोळ , नैसर्गिक विधी ... सर्व निसर्गात करावे लागेल. " आकाश.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" का .... गावात जाऊन करू शकतो ना ... अंघोळ .... etc. " सौरभ.</div><div>" कधी कधी तर गाव सोडून दे , माणसे नजरेस पडत नाही. तेव्हा तर निसर्ग हाच ऑपशन आहे... आम्हा दोघांना सवय आहे. भटकंती करताना असा काही गोष्टीचा त्याग करावा लागतो. जमत असेल तर पुढच्या प्रवासाची बांधणी करतो. नाहीतर याच गावातून तुम्हाला शहरात जाणारी वाहने मिळतील. "</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" काही प्रॉब्लेम नाही सर... असे जीवन तरी कधी जगणार... सर्व अटी मान्य. " रचना बोलली. सौरभला आवडले नसेल ते तिने ओळखले.</div><div><br /></div><div>दुपारची जेवणे झाली . " सामान राहू दे इथेच. तुम्हाला कोणाला कॅमेरा , टॉर्च चार्ज करायचे असतील तर करू शकता. गावात काही दुकाने आहेत, सुप्री घेऊन जाईल तुम्हाला. काही सुका खाऊ घेयाचा असेल तर घ्या. मी शेकोटी साठी लाकडे मिळतात का ते बघतो. आता १२ वाजले आहेत ... १ वाजता इथंच भेटू. " आकाश बोलला आणि सर्व निघाले. सुप्रीने त्यांना दुकानात नेले. जास्त खरेदी करायची नव्हती , त्यामुळे गावात फेरफटका मारून आले. आकाश आधीच आलेला. त्याच्या शेजारी लाकडाची मोळी होती. याना आलेलं बघून तो तयार झाला. " आता कुठे जायचे आहे सर " रचना पाठीवर सॅक लावत बोलली.</div><div><br /></div><div>आकाशने मागच्या दिशेनं बघायला सांगितले. एक बऱ्यापैकी मोठा डोंगर होता. त्या प्रवासाला सौरभ आधीच वैतागलेला होता. रचना साठी आलेला फक्त. त्यात हा उभा डोंगर पाहून कपाळावर आठ्या आल्या.</div><div>" एवढा मोठा डोंगर... तोही उन्हात चढायचा. मला जमणार नाही हा ... " सौरभ रचनाकडे पाहत म्हणाला.</div><div>" मोठा तर आहे... पण जास्त चालायचे नाही. संध्याकाळ पर्यंत जितके चालू तेवढाच प्रवास... आणि सौरभ , उन्हाचे बोलतोस ना. इतका वेळ उन्हातून चालत आहेस... त्रास जाणवला का ... " आकाश बोलला ते बरोबर , सौरभला थोडे तरी पटले. सर्वानी आपले सामान घेतले आणि गावाचा निरोप घेऊन ते चालू लागले.</div><div><br /></div><div>" या गावचे नाव काय ... " रचनाने आकाशला विचारलं.</div><div>" ते काही विचारू नकोस हा ... मी फक्त प्रवास करतो... वाटा , पायवाटा ... कोणती वाट कुठे जाते .... कोठे गेले कि निसर्गसौंदर्य दिसते. ते सांगू शकतो. पण गावचे नाव , कोणता किल्ला ... गडाचे नाव ... माझ्या लक्षात राहत नाही.. राजमाची जवळची म्हणून त्याचे नाव माहित , बाकी पाय घेऊन जातील , तिथे जायचे एवढेच माहित मला... " आकाशने उत्तर दिले.</div><div>" माझे हि same आहे ... मलाही नावे माहित नाहीत ... पाय नेतील तिथे आणि हा घेऊन जाईल तिथे जाते मी.. " सुप्री हसत बोलली.</div><div><br /></div><div><br /></div><div> त्यांच्या हसण्याचा सुद्धा सौरभला राग. " सारखं काय हसायचे... आणि हरवलो तर कोणाला काय सांगायचे.... आपण कुठे आहोत ते.. unprofessional सारखे नाही का हे ... " सौरभ बोललाच शेवटी.</div><div>" तुम्ही हरवणार नाही , याची गॅरंटी माझी. त्याचे टेन्शन घेऊ नका. आणि हसायचे बोलतोस ना ... ते सुप्रीला विचार. तिनेच हसायला शिकवले मला. " आकाश सुप्रीकडे पाहत म्हणाला.</div><div>" बघतो आहेस ना गणू... मी गरीब बिचारी भेटली आहे तर कसा बोलतो ते ... " सुप्री वर आभाळात बघत बोलली.</div><div>" गणू कोण ... " रचनाने चालता चालता विचारलं,</div><div>" गणू म्हणजे गणपती बाप्पा... मी गणू बोललेले त्याला आवडते. त्याने सांगितले मला , गणू बोल असे.... त्याचे कसे ऐकणार नाही मी .." सुप्रीच्या बोलण्यावर रचना हसू लागली.</div><div>" नुसता वैताग आणला आहे या जोडीने .. मंदच वाटतात .. हि रचना पण हसत बसते वेड्यासारखी ... यांच्यासोबत यायलाच नको होते ... " सौरभ मनातल्या मनात बोलत यांच्या मागून चालत होता.</div><div><br /></div><div>चालत - थांबत - चालत , असे करत ते डोंगरच्या एका सपाट भागात आले. आकाशने घड्याळात पाहिले तर संध्याकाळचे ५ वाजत होते. " आपण इथे थांबू , टेन्ट उभा करायला घ्या. " आकाशने पाठीवरील सॅक खाली ठेवली.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" इतक्यात थांबलो !! कमाल आहे ... मला वाटते तुम्हीच दमला , मिस्टर A... " सौरभला बोलायला अजून काय हवे.</div><div>" तसे काही नाही , मी आताही चालायला तयार आहे , परंतु संध्याकाळ होते आहे. काळोख लवकर होईल, त्याआधी शेकोटीची तयारी , टेन्ट उभा हवा. या गोष्टी आहेत. आता उजेड आहे तर कामे करून घेऊ .. "</div><div>" आणि पाऊस आला तर ... "</div><div>" पावसाची काहीच चिंता नाही ... आणि तुम्हीही चिंता करू नका .. " म्हणत आकाशने तंबू उभा करायला घेतला. रचना -सौरभ कामाला लागले कारण आज आकाश त्यांना मदत करणार नव्हता. अर्ध्या पाउण तासात त्यांचा तंबू उभा राहिला. सौरभ लागलीच आत जाऊन आराम करू लागला. रचना सुप्रीला बघायला त्यांच्या तंबू जवळ आली.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" सर दिसत नाहीत ते ... " रचनाने विचारलं तर सुप्रीने वरच्या दिशेनं बघायला सांगितले, आकाश वर चढताना दिसला, " ते आता कुठे गेले ? "</div><div>" तो लाकडे जमवायला गेला आहे , आणि पुढे कसे जायचे ते बघायला गेला आहे, " सुप्रीने माहिती दिली.</div><div>" सर किती जलद चालतात ... थकत कसे नाहीत . "</div><div>" तो तसाच आहे, कोणी सोबत नसताना एका रात्रीत पूर्ण डोंगर चढू शकतो. स्टॅमिना भारी आहे त्याचा. " सुप्री बोलत असताना रचनाला सौरभचे बोलणे आठवले.</div><div>" सॉरी " रचना बोलली , सुप्रीला काही कळेना.</div><div>" सौरभ पट्कन बोलून जातो ... त्यासाठी सॉरी. " सुप्रीला हसू आलं.</div><div>" अगं , सॉरी काय त्यात ... त्याचा स्वभाव आहे .... लगेच कसा बदलणार .. आता तुझे लग्न झाले कि कळेल तुलाही ... वेळ लागतो आणि वेळ दयावा... नाती हळूवार पणे फुलवावीत. हे ... मी या वेड्यासोबत राहून शिकले. " रचनाने सुप्रीला मिठी मारली. " तुम्ही दोघे किती cute आहात. " सुप्रीने तिलाही मिठीत घेतले.</div><div><br /></div><div>आकाश परत आला तेव्हा संध्याकाळ झालेली. अस्ताला जाणाऱ्या सूर्याने आभाळ नारंगी केलेलं. एक - दोन मागे राहिलेले मोठे ढग .... अंगावर शालू मिरवावा , तसेच ते रंग अंगभर मिरवत होते. पक्षांचे थवेच्या थवे घरी निघालेले. त्याच्या आवाजाने तिथल्या शांततेचा भंग होत होता. रचना तेच बघत होती. सौरभ तिच्या शेजारीच उभा राहून फोटो काढत होता. आकाशने त्यांच्याकडे एक नजर टाकली आणि शेकोटीची तयारी करू लागला.</div><div><br /></div><div>संध्याकाळ होऊन काळोख पसरला तसे हे दोघे शेकोटी जवळ आले. पाऊस नसला तर थंड हवा , त्यामुळे शेकोटीची उब हवी हवीशी. त्याच वेळेस , सकाळी गावातून आणलेलं जेवण सुप्रीने वाढायला घेतले. चालून चालून भूक लागलेली. जे होते ते पटापट पोटात ढकलले. सर्व आवरून पुन्हा गप्पा सुरू झाल्या.</div><div><br /></div><div>" तुम्ही प्रोफेशनल फोटोग्राफर आहात कि नुसता छंद म्हणून .. " आकाश कॅमेरा साफ करत बसला होता , ते बघून सौरभने विचारलं.</div><div>" मी सांगितले की फोटोग्राफर म्हणूनच जॉबला आहे. "</div><div>" ते कळले मला , पण नुसते फोटो काढून पोट भरते का ... मोठे मोठे फोटोग्राफर , फेमस फोटोग्राफर ते जास्त कमवतात ना ... " सौरभ</div><div>" मोठे मोठे फोटोग्राफर , फेमस फोटोग्राफर म्हणजे कसे नक्की ... " सुप्रीने प्रश्न केला.</div><div>" ते actor , celebrity चे फोटोशूट करतात ते ... हि रचना त्या मॅगजीन मधले फोटो सारखे बघत असते .. तो फोटोग्राफर कसा आहे... मीही बघितले आहेत त्याचे फोटो ..... तसे फोटोग्राफर ... " सौरभ बोलला. सुप्री आकाशकडे बघू लागली.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>" हा.... म्हणजे आमच्या दोघांचे पोट भरण्याइतके कमावतो मी.. जास्त अपेक्षा नाहीत आणि गरजाही जास्त नाहीत आमच्या.. आमचा बराच काळ असा फिरण्यात जातो... सांगायचे झाले तर महिन्याला आमचा दोघांचा मिळून होणारा खर्च ... २ -३ हजारांच्या पुढे जात नाही. मग जास्त पैसे हवेत कशाला. " आकाश कॅमेरा साफ करत बोलला.</div><div><br /></div><div>" काय मिळते असा प्रवास करून .... " सौरभ विचारत होता. आकाश त्यावर हसला.</div><div>" योगायोगाने आज अमावस्या आहे ... " आकाश बोलला. ते या दोघांना कळेना.</div><div>" काय .... what do you mean ?? " सौरभने पुन्हा विचारलं,</div><div>" तू विचारलं ना .. असा प्रवास करून काय मिळते. तेच सांगतो आहे मी .... योगायोगाने आज अमावस्या आहे . " रचनाला जरा कल्पना आली. तिने हळूच वर आभाळात पाहिले. अन सौरभला हात घट्ट पकडला. सौरभला कळेना , हिला काय झालं. तिच्याकडे पाहिले तर ती वर बघत होती. त्यानेही वर पाहिले.</div><div><br /></div><div>आभाळात चंद्र नसल्याने चांदण्याचा नुसता पूर आला आहे असे आभाळ दिसत होते. नजर जाईल तिथे काही ना काही चमकत होते. लहान तारका - मोठ्या तारका... सर्वत्र , चोहीकडे तेच ... शहरात एखादं - दुसरा तारा दिसला तर नशीब, या दोघांनी असे कुठे बघितले नव्हते. रचनाला काही बोलायचे होते पण शब्द निघत नव्हते तोंडातून... अजब - गजब बघितल्या सारखे काही. सौरभ सुद्धा तोंड उघडून ते बघत होता. आकाशने हळूच शेकोटी विझवली. एक छानच दोघांचा फोटो काढला. " चला ... good night .. " सुप्रीने आवाज दिला. तेव्हा दोघे भानावर आले.</div><div>" उत्तर मिळाले असेल ना .... नाही तर पुन्हा देतो उत्तर ... असा प्रवास करून काय मिळते .... जे तुम्हा दोघांना या क्षणाला मिळते आहे ... समाधान .. " आकाश सुद्धा वर बघत होता. सौरभ काही बोलला नाही त्यावर.</div><div><br /></div><div>" आता झोपूया ... उद्या सकाळी लवकर निघू .... मी जागे करायला येतो .... good night " म्हणत आकाश त्याच्या तंबूकडे गेला. रचना अजूनही त्या तारकांनी भरलेल्या आभाळाकडे पाहत होती. सौरभने तिला ओढतच तंबूमध्ये नेले.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>=================================================================== </div><div><br /></div><div>सौरभ गाढ झोपेत होता. अचानक त्याला बाहेर कोणीतरी , त्यांचा तंबू हलवतो आहे , असा भास झाला. रचनाला त्याने जागे केले.</div><div>" उठ रचना... उठ ..... बाहेर वाघ आला आहे असे वाटते. " सौरभ घाबरलेला. तीही घाबरली.</div><div>" कोण ..... कोण आहे बाहेर... " रचनाने घाबरत आवाज दिला.</div><div>" मी ..... सुप्री ... " सुप्रीचा आवाज ऐकून दोघांना बरे वाटले. रचना बाहेर आली. सौरभ आतमध्ये बसून होता.</div><div>" Hi ... काय झाले... " रचनाने विचारलं.</div><div>" निघायचे आहे ना ... म्हणून उठवायला आले. .. " रचनाने लगेच घड्याळात बघितले , मध्यरात्रीचे ४ वाजले होते.</div><div>" इतक्या लवकर ?? " रचनाने प्रश्न उपस्थित केला.</div><div>" हा ... तो बोलला कि निघायचे आहे ... त्यांना जाऊन जागे कर ... म्हणून आली मी... "</div><div>" निघायचे तर आहे ... तरी हे खूपच लवकर नाही का ... " रचना</div><div>" मी त्याला विचारून येते .. " म्हणत सुप्री पुन्हा आकाशकडे गेली.</div><div><br /></div><div>या दोघींचे बोलणे ऐकून सौरभ बाहेर आला. " वेडा - बिडा झाला कि काय तो ... ४ वाजले आहेत... " सौरभचा आवाज चढला.</div><div>" हळू बोल ना ... त्यांनी ऐकले तर.. " रचना त्याला शांत करत बोलली.</div><div>" तूच सर ... सर करतेस ना ... म्हणून स्वतःला ग्रेट समजायला लागला आहे तो ... तुमचा मिस्टर A .... मी येणार नाही , आधीच सांगून ठेवतो. गेले ३ दिवस माझी झोप झालेली नाही.... तू सांग त्याला ... उजाडले कि निघू .... " सौरभला आवाज चढलेला होता. तोपर्यत आकाश - सुप्री आलेले होते.</div><div>" Hi सर ... एवढ्या लवकर निघायचे ठरवले तुम्ही... सकाळ झाली कि निघूया ना ..." रचनाने request केली. </div><div>" actually .... पुढे आपल्याला चढण लागेल. इथला सूर्योदय फारच सुंदर असतो. त्याआधी माथ्यावर पोहोचू. दीड तास तरी लागेल. त्यासाठी , आत्ताच निघावे लागेल. " आकाशने समजावून सांगितले. रचना सौरभकडे बघू लागली.</div><div>" काही अडचण आहे का ... " आकाश सौरभकडे पाहत म्हणाला.</div><div>" नाही सर ... काहीच प्रॉब्लेम नाही.... आम्ही सामान आवरतो. " रचना बोलली.</div><div>" good .. टेन्ट उघडता येतो ना आता... तुम्ही तुमचे सामान भरभर आवरा. " आकाश त्याच्या तंबू कडे निघून गेला.</div><div>" रचना ... तुला बोलता येते ना ... त्याला सांगून टाकायचे ना ... जमणार नाही म्हणून .. " सौरभ वैतागला.</div><div>" तुला जमणार नाही , हे माहित आहे. मी माझे सांगितले , मला जमेल म्हणून. तू एकटाच थांब इथे... आणि हो , मी टेन्ट घेऊन जाते आहे. तू आराम कर. नंतर जागा होशील ना ... तेव्हा थेट घरी निघून जा ... " रचना पुढे सौरभ काय बोलणार. आळश देत , झोप झटकून तयारीला लागला.</div><div><br /></div><div>अर्ध्या तासाने , चौघेही निघायला तयार होते. रचना जाम excited !! तर सौरभ नाराज. आकाशचा त्याला प्रचंड राग येतं होता. परंतु रचना समोर सौरभ गप्पच. पहाटे ४:३० ला हा छोटा ग्रुप , आकाशच्या पावलांवर पाऊल टाकत प्रवास करू लागला. चढण अति तीव्र नसल्याने आणि आकाश .... या दोघांच्या सोईचा प्रवास होईल अश्या वाटेने चालत होता. चौघांचे टॉर्च सुरु होते. मध्ये मध्ये थांबत ते चालत असले तरी यावेळेस रचना - सौरभने चांगलाच वेग पकडला होता. शिवाय पावसाळी चिन्ह नसली तरी उंचावर असल्याने आजूबाजूचे वातावरण थंड होते. वाराही असल्याने दमणे , थकणे ह्या गोष्टी नव्हत्या. बरोबर ६ वाजता चौघे एका ठिकाणी पोहोचले.</div><div>" थांबा " आकाशने सर्वांना थांबवले.</div><div>" काय झालं .. मी दमलो नाही ... आणखी चालू शकतो. " सौरभ आकाशला बोलला.</div><div>" हो हो ... किती तो उत्साह !! " आकाश हसत बोलला.</div><div>" आपल्याला जिथे पोहोचायचे होते , तिथे आलो आहोत... " आकाश बोलला.</div><div>" आलो पण ... " सौरभ आजूबाजूला टॉर्चच्या उजेडात बघू लागला.</div><div>" छान काय आहे इथे .... हा काळोख दाखवायला आणले का ... " सौरभला राग आला.</div><div>" आता थोड्यावेळाने सूर्योदय होईल ... ते दाखवण्या साठी आणले तुम्हाला... " आकाश बोलला. " आपण एक काम करू... आपण वेगवेगळे म्हणजे एकमेकांपासून थोडे अंतर ठेवून बसू... " आकाश.</div><div><br /></div><div>" त्याने काय होणार ... " यावेळेस रचनाने विचारलं.</div><div>" try तर करू ... असे अनुभव एकट्याने अनुभवले तर जास्त मनात भरतात. " सुप्री मधेच बोलली.</div><div>" नाही हा ... मी रचनाला एकटे सोडणार नाही. " सौरभ रचनाचा हात पकडत म्हणाला.</div><div>" अरे बाबा ... मी काय कुठे पळून जाणार आहे का ... सुप्री .... मला आवडली कल्पना .... तसेच करू... फक्त कोणती जागा पकडू ते सांगा... " मग आकाशने प्रत्येकाला एक - एक जागा बघून तिथे तिथे बसवले.</div><div><br /></div><div>सौरभला आकाशचे हेही वागणे आवडले नाही. " एवढं काय दिसणार आहे देव जाणे.. " सौरभ स्वतःशीच पुटपुटला आणि रचनाकडे पाहू लागला. ते ज्या जागी आलेले होते , ती जागा खूपच पसरलेली , मोठी होती ... चौघे एकमेकापासून बऱ्याच अंतरावर बसलेले. आधी सुप्री ... तिच्यापासून काही अंतरावर रचना , मग सौरभ आणि सर्वात शेवटी आकाश .... अश्या क्रमाने ते बसलेले होते. हाच डोंगरमाथा असावा ,असा रचनाने अंदाज लावला. खूपच उत्सहात होती ती . आकाश त्याचा कॅमेरा सेट करत होता.</div><div><br /></div><div>थोडावेळ शांततेत गेला. रचना - सुप्री - आकाश ... नजरे समोर काय दिसते , ते बघत होते. सौरभ मधेच रचनाकडे बघे , मग पायाखाली काही आहे का ते पाही ,पुन्हा रचनाकडे .... सूर्योदय , निसर्गसौंदर्य ... यात त्याला काहीच रस नव्हता ,असं वाटत होते. काही वेळाने पूर्वेकडील क्षितीजाचा रंग नारंगी - तांबूस होऊ लागला. आणखी काही मिनिटांनी , रात्रीच्या काळ्या रंगाची जागा ... हलका निळा रंग घेऊ लागला. सोबतीने कडेला नारंगी रंग भरून गेलेला. पांढऱ्या ढगांचे - धुक्याचे आच्छादन असल्याने , त्यातून वाट काढत सूर्याची किरणे जागा मिळेल तिथे पसरत होती. सूर्योदय होत असला तरी सूर्याच्या आधीच काही कोवळी किरणे त्या धुक्याच्या मिठीतून मोकळी होत सैरावैरा पळत होती. त्यांचाच नारंगी - गुलाबी रंग त्या ढगांना लागला आहे असे भासत होते. वाराही उनाड मुलासारखा त्या धुक्यात खेळत होता. मध्ये मध्ये ढगांना गोल गिरकी घेण्यास भाग पाडत होता. नारंगी - गुलाबी रंगाचा भोवरा तयार करून एक वेगळाच रंग तयार करत होता. वाहणाऱ्या वाऱ्याप्रमाणे , धुके आता एका तालात - लयीत वाहत होते, धुक्याची नारंगी रंगाची नदी डोंगर माथ्याला वळसा घालून कुठे लांब विरघळून जात होती. हळूहळू सूर्यदेवाची रथ पुढे सरकला आणि ढग - धुक्याची पांगापांग झाली. रचना कडे बघता बघता सौरभचे लक्ष समोर गेलेले ... अवाक झालेला ते बघून.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>ती धुक्याची नदी नाहीशी झाल्यावर खालचे दृश्य दिसू लागले. रचना तेच बघत होती. पायथ्याशी असलेली गावे अजूनही झोपेत होती. तिथले धुक्याचे साम्राज्य आपली ओळख अजूनही जपून होते. धुक्यातून अस्पष्ट दिसणारी कौलारू घरे... तिथं कोणीतरी रहाते , हे सांगत होती. सूर्यदेव अजून तळपू लागले आणि गावे , गावातली घरे स्पष्ठ दिसू लागली. गावातल्या पायवाटा इतक्या उंचावरून ही त्यांना दिसत होत्या. लालसर - करड्या रंगाच्या पायवाटा ... दूरवर जाताना काळ्या डांबरी रस्त्यांना जाऊन मिळत होत्या. काही उलट्या दिशेला असलेल्या पायवाटा , शेताकडे वळलेल्या. अजूनही शेतात पीक उभे राहायला अवधी होता. आता कुठे पावसाला सुरुवात झालेली , त्यामुळे नांगरलेली शेते होती तशीच दिसत होती... एक वेगळीच नक्षी बनवत होते. त्या शेतांपासून थोडे लांब एकाकी असलेले मंदिर... उंचावरून बघताना.... थोडी लगबग दिसत होती. चार-पाच डोकी मंदिराच्या आवारात घुटमळताना नजरेस पडत होती. ते बघत असताना , सकाळी सकाळी दाणा गोळा करण्यास निघालेला पक्षांचा एक मोठा थवा एका शेतावर विसावताना दिसला. किती सुंदर होते सर्व.</div><div><br /></div><div>आकाश त्याचे फोटो काढायचे काम चोख बजावत होता. सौरभला त्याच्या डोळ्यावर विश्वास बसत नव्हता. नजरे समोर जे घडत आहे ते खरे आहे कि कोणी आपल्या समोर एखादा मूवी सुरु केला आहे तेच कळत नव्हते. इतका सुंदर असतो निसर्ग !! मन मानायला तयार होईना.... तरी ते खरे होते ना ... आपण काय काय बोललो याला ... उगाचच त्याच्या बद्दल मनात राग भरून ठेवतो आहे मी ... सौरभला स्वतःचीच लाज वाटली. त्याने आकाशकडे पाहिलं. तो फोटो काढण्यात गुंग झालेला. " सॉरी मिस्टर A ... " सौरभ आकाशकडे बघत मनातल्या मनात बोलला. सुप्री कधी पासून तेच बघत होती. मन भरले. तसे तिचे लक्ष रचना कडे गेले. रचना अजूनही त्यातच अडकून. सुप्री तिच्या जागेवरून उठली आणि रचना शेजारी जाऊन बसली. रचनाच्या गालावर पाणी दिसले तिला.</div><div><br /></div><div>" Hi ... " सुप्रीला बघून तिने उत्तर दिले.</div><div>" Hi ... तू कशी आहेस ते सांग ... तुझ्या डोळ्यातून पाणी दिसते आहे ... म्हणून आले तुझ्या शेजारी. " सुप्री बोलली. रचनाने हसत हसत ते अश्रू पुसले.</div><div>" आनंदाश्रू आहेत ते. इतकं छान .... कधी नजरेस पडेलच नाही. ते मॅगजीन बघते ना .. त्यात फोटोमध्ये दिसतात...त्यात बघत असते ... अपेक्षा नव्हती , त्याहून काही सुंदर असेल काही ... " बोलतानाही तिच्या डोळ्यातून पाणी येतं होते.</div><div>" हे असेच होते.. मी जेव्हा पहिल्यांदा प्रवासाला निघाली होती. या मिस्टर A ने असे काही सुंदर दाखवले होते ना ... माझेही डोळे भरून आलेले... मनातले असे डोळ्यातून बाहेर येते मग ... " सुप्री छान बोलली.</div><div>" पण खरच ... अशी अपेक्षा नव्हती ... इतके सुंदर , शब्द नाहीत...सरांचे खूप आभार ... पहिले ते राजमाची चे सौंदर्य.... नंतर तो गवताला होणारा समुद्रचा आभास .... रात्रीचे ताऱ्यांनी भरलेले आभाळ आणि आता हे ... विश्वास तरी कसा ठेवावा यावर ... इतके सौंदर्य निसर्गात भरून राहिले आहे... " रचना पुन्हा समोर बघत बोलली.</div><div>" हा माझा भटक्या आहे ना ... सारखे बोलत असतो .... निसर्गाची काळजी घेतली ना कि तो न मागताच भरभरून देतो आपल्याला. " तिने पुन्हा एकदा रचनाकडे नजर टाकली. डोळ्यात आनंदाश्रू होतेच तिच्या.</div><div>" डोळ्यातले पाणी जपून ठेव. असे क्षण भेटीला येतील अजूनही. आता कुठे भटकंतीला सुरुवात झाली आहे. " सुप्री हसत बोलली आणि पुन्हा त्या सूर्योदयाकडे बघू लागली.</div><div><br /></div><div>================================ क्रमश: ====================</div><div><br /></div><div><br /></div>vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-4249921972968833632021-02-13T21:42:00.001-08:002021-02-13T21:42:16.713-08:00भटकंती..... नव्या मनांची !! ( भाग १)<p> </p><p><br /></p><p style="font-size: 18px;">" आम्ही ना दरवर्षी काही दिवस शहरात येतो. आमचा ग्रुप आहे ना ,आम्ही सर्वच येतो. काहींना शहरात खरेदी करायची असते , काही मित्रांना - नातेवाईकांना भेटायला येतात. ",<br />" मग पुन्हा जाता का भटकायला ? " ,<br />" भटकायला म्हणजे ..... आम्ही , आमचा ग्रुप फिरतच असतो. तेच तर जगणे आहे आमचे. शहरात राहायला जमत नाही म्हणून तर निसर्गात जगणे पसंद केले आहे. "<br />" भीती नाही वाटत का , रानाची - प्राण्यांची.. "<br />" त्यात काय घाबरायचे, निसर्ग हाच तर खरा गुरु आहे. सर्व काही शिकवतो , जगायला तोच तर शिकवतो ना .... ",<br />" छानच आहे रे ... आता काही निघणार पुन्हा ... मलाही यायला आवडेल पण थोडेच दिवस हा .... मला तुमच्या सारखे जमणार नाही. "<br />" हे काय , आत्ताच निघालो आहे परतीच्या वाटेकडे. एका ठरलेल्या ठिकाणी जमतील सर्व. मग निघू. आणि थोडे दिवस का होईना , निसर्गात ये , रमशील तिथे ... तुला एक विचारू का ... "<br />" विचार ना "<br />" आमची ग्रुप लीडर आहे ना , तिचा एक मित्र आहे ... आकाश , तो एक प्रश्न विचारतो कधी कधी... तोच तुला विचारतो ",<br />" विचार कि मग ",<br />" तू कधी पाऊस बघितला आहेस का ... " या प्रश्नावर दोघेही हसले.<br /><br /><br />सौरभ कधीपासून या दोघांची बडबड ऐकत होता. बस मधून प्रवास करत होता. त्याच्या पुढच्याच सीटवर हे दोघे बोलत बसले होते. त्या बसच्या प्रवासाने आधीच वैतागलेला , त्यात या दोघांचे अखंड बोलणे. " किती बोर करत आहेत हे .... जरा गप्प बसत नाही. " सौरभ मनातल्या मनात बोलला. " म्हणे काही पाऊस बघितला आहे का .... फालतूची बडबड नुसती , उगाचच आलो भारतात " सौरभ स्वतःशीच बोलला.<br /><br />' सौरभ अभ्यंकर ' जन्म कॅनडामध्ये झालेला. त्यामुळे तिथले नागरिकत्व , त्याच्या जन्मानंतर दुसऱ्यावर्षीच आई-वडील पुन्हा भारतात परतून आले. सौरभचे शिक्षण मुंबईत झाले. त्यानंतर उच्च शिक्षणासाठी तो कॅनडामध्ये गेला. इंजिनियर झाला आणि तिथेच राहू लागला. तिथे त्याचे घर होते , जॉब लागल्यावर पुन्हा भारतात आला नाही. अधून-मधून आई-वडिलांना भेटायला यायचा मुंबईत. त्याला भारतात येणे तितके आवडायचे नाही, सर्वच गोष्टीना नावे ठेवायचा. इथले राहणीमान मुळात त्याला पसंद नव्हते. याच कारणाने त्याला कॅनडात राहावे वाटायचे आणि तो तिथेच राहायचा.<br /><br />आताही लग्न ठरले होते. परदेशी राहत असला तरी मुलगी मराठीच असावी असे त्याचे आणि पालकांचे मत. मुलगी सुद्धा आईने पसंद केलेली. आईने त्याला फोटो पाठवले होते. सौरभला आवडली. दोघांनी एकमेकांना पसंद केले. त्यावेळेस २-३ दिवस सौरभ आलेला मुंबईत तिला भेटायला. पुन्हा कॅनडात निघून गेल्यावर , रोजच्या रोज दोघांचे कॉल असायचे. दोन्ही देशांत वेळेचा फरक असल्याने दोघांना सोईची वेळ बघून , एकमेकांशी बोलणे होयाचे. ३ दिवसांनी साखरपुडा होता म्हणून त्याचे तिथले काम संपवून , सुट्टी घेऊन मुंबईत आलेला. परदेशात राहत असला तरी लहानपणापासून घरी मराठीच बोलले जायचे. सौरभचे मराठी अगदी उत्तम होते. मराठमोळा मुलगा. आज तो ' तिला ' भेटायला निघाला होता , तर गाडी अर्ध्या वाटेत बंद पडली. भर दुपारी , मे महिन्याचे कडक ऊन... थंड ठिकाणी राहणाऱ्या सौरभला सोसत नव्हते. तिला भेटायला पुढे जावे कि नाही , बंद पडलेल्या गाडीचे काय करायचे, १५ मिनिटे या विचारात गेली. त्या वेळेतच घामाने अर्धा शर्ट भिजून गेला. घरीच जाऊ , म्हणत टॅक्सी थांबवायचे असंख्य प्रयत्न करूनही टॅक्सी काही थांबेना. पपांना कॉल करून गाडी बंद पडली ते सांगितले.</p><p style="font-size: 18px;">" घरी कसे येऊ ते सांगा. ",<br />" टॅक्सी असतील ना "<br />" पप्पा ... अर्धा तास झाला, या टॅक्सी वाल्यांना कसला माज आहे एवढा, कळत नाही. ते private गाडीवाले तेही available नाहीत... तुम्ही दुसरा option सांगा. " ,<br />" चालत तुला जमणार नाही, मग एकच पर्याय आहे. " ,<br />" कोणता? ",<br />" best bus !! ",<br />" common पप्पा !! तुम्हाला माहित आहे ना ... मला public thansport आवडत नाही ते. आणि इथला तर बिल्कुल नाही. ",<br />" आता मी पुढे काय बोलू यावर... कुठे उभा आहेस ते सांग , मेकॅनिकला पाठवतो. ",<br />" ठीक आहे ."<br /><br />सौरभने त्याची लोकेशन पपांना सांगितली , अर्ध्या तासाने मॅकेनिक आला. त्याने गाडी बघितली.<br />" किती वेळ लागेल. ? ",<br />" निदान आजचा दिवस तरी ... ",<br />" What !!! ",<br />" हो सर , खूप वर्ष याची सर्व्हिसिंग केलेली वाटत नाही, त्यामुळेच मोठा प्रॉब्लेम झाला आहे, काही पार्ट सुद्धा बदलावे लागतील. वेळ तर लागेल ना सर."<br /><br />आता काय करणार , त्या उन्हाने सौरभ वैतागलेला. गाडी बंद पडली , त्याचा डोक्याला ताप. मॅकेनिक गाडी घेऊन गेला. पपांना कॉल करून त्याने घराजवळ येणाऱ्या बसचे नंबर घेतले. त्याच्या जन्मापासून ते आजच्या दिवसापर्यंत , एकदाही लोकल ट्रेन किंवा बसने प्रवास न केलेला सौरभचा world record आज तुटला. सौरभ finally , नाईलाजाने का होईना ... बसमध्ये जाऊन बसला. बसमध्ये पुढे बसलेल्या या दोघांमुळे त्याचे डोके उठले होते. घरी पोहोचता क्षणी , सर्वात आधी जाऊन त्याने अंघोळ केली. A.C. लावून झोपून गेला.<br /><br />===========================================================================</p><p style="font-size: 18px;"><br data-mce-bogus="1" /></p><p style="font-size: 18px;">" कसला ठार वेडा माणूस आहे हा " रचना नकळतपणे मोठयाने बोलून गेली.<br />" ओ मॅडम ... आपण ऑफिसमध्ये आहोत , हळू जरा ... " रचनाच्या शेजारी बसलेली अर्चना बोलली. रचनाने स्वतःची जीभ चावली.<br />" sorry ... sorry ... लक्षातच राहिले नाही. " रचना स्वतःवरच हसायला लागली. रचना म्हणजे सौरभची होणारी बायको. रचना सध्या एका मोठ्या कंपनीत HR पदावर कार्यरत होती. तिची मैत्रीण , अर्चना तिच्या शेजारीच बसायची.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" लक्ष आहे कुठे ... आणि कोणाला वेडे ठरवले आहेस... ", अर्चनाने रचनाला विचारलं.<br />" अगं मंद .... म्हणजे तसा वेडा नाही... असा वेडा ... हे बघ ... " रचनाने तिला तिच्या PC वर दिसत असलेला एक फोटो दाखवला. अर्चनाने तो फोटो बघून डोक्याला हात लावला.<br />" किती वेळा तेच ते फोटो बघत राहतेस...ते मॅगजीन तर आहे तुझ्याकडे , दर महिन्याला त्याचे मॅगजीन विकत घेतेस. तरी तेच फोटो पुन्हा त्याच्या web site वर जाऊन बघत असतेस. तो बरा आहे , तुलाच वेड लागले आहे. ",</p><p style="font-size: 18px;"><br />" बघ ना ... कसले भारी फोटो काढतो हा... त्याहीपेक्षा... हे असे निसर्गसौंदर्य ... कसे काय शोधून काढतो , देव जाणे... !! " रचना पुन्हा त्या फोटोत हरवून गेली.<br />" प्रेमात वगैरे पडलीस कि काय त्या फोटोग्राफरच्या... ",<br />" excuse me .... फोटोग्राफर नाही... आकाश नाव आहे त्याचे... त्याला काही बोलायचे नाही हा ... ",</p><p style="font-size: 18px;">" दिसतो कसा ... तरुण कि म्हातारा ..काळा कि गोरा ... ते माहित नाही, आणि मॅडम प्रेमात आहेत त्याच्या... तुझे लग्न ठरले आहे आणि ३ दिवसांनी साखरपुडा आहे ... विसरलीस कि काय .. ",<br />" हो गं ... साखरपुडा, लग्न ... सर्व लक्षात आहे. आणि तू बोलतेस तसे प्रेम नाही , पण आहे प्रेम... बघ ना .... इतके छान फोटो काढतो , पण स्वतःचा फोटो काढता येतं नाही. निदान एक सेल्फी तरी काढायचा ना ... FB , Instagram ... सर्व ठिकाणी शोधले .. एक फोटो नाही स्वतःचा.. " रचना बोलत होती.<br />" By the way , सौरभ येतं होता ना तुला भेटायला. अजून कसा आला नाही. रस्ता हरवला कि तो हरवला .. ",<br />" त्याची गाडीचं बंद पडली. आणखी सांगायचे तर , त्याला आपल्याकडचे ऊन सहन होतं नाही. घरी गेला परत. ",<br />" तो कॅनडा मध्ये राहतो ना ... मराठी कसले भारी आहे त्याचे .. " एकदा video call वर रचनाने अर्चनाची ओळख करून दिलेली सौरभ सोबत.<br />" किती प्रश्न गं तुला... त्याचे शिक्षण मुंबईत झाले. आणि घरी पण मराठीच बोलतात. त्याचे आजोबा होते ना , ते इथून कॅनडामध्ये जॉबसाठी गेले होते. माझे सासरे .... त्यांचा जन्म कॅनडा मधला... लग्न इथे मुंबईत. ",<br />" म्हणजे तुझी सासू पण महाराष्ट्रातली... ",<br />" मुंबईतली म्हण ... लग्न करून ते दोघे तिथे गेले. सौरभ झाला त्यानंतर पुन्हा भारतात आले. मग सौरभ पुढच्या शिक्षणासाठी तिथे गेला , तिथली सवय लागली , तिथेच राहू लागला. ",<br /> " भारी ना !! तू पण तिथेच राहणार ना आता " ,<br />" हा ... म्हणजे.... तो काय इथे राहणार नाही. मलाच जावे लागेल.",<br />" जा .. पण आम्हाला .... सर्वात महत्वाचे मला विसरू नकोस. ", अर्चनाने बसल्या जागी मिठी मारली तिला.<br />" वेडीच आहेस. मी येणार ना तुम्हाला भेटायला. आणि अजून वेळ आहे लग्नाला.",<br />" तरीपण ... तिथे बर्फ पडतो ना ... तिथल्या वातावरणात रमलीस कि इथले ऊन विसरून जाशील." अर्चना बोलत असताना रचनाचे लक्ष पुन्हा त्या फोटोवर गेले.<br /><br />डोंगरावर असलेल्या कोणत्या तरी एका पडक्या गडाचा फोटो होता तो. अर्धवट पडलेला गड, स्वतःवर पांढऱ्या शुभ्र ढगांची चादर लपेटून निद्राधीन झालेला भासत होता. त्याच्या उशाला हिरव्याकंच रंगाची अभूतपूर्व हिरवाई , संपूर्ण डोंगरभर पसरलेली. पायथ्याच्या जरावर, एका कोपऱ्यात .... एक सफेद रंगाचा पाण्याचा झरा ... स्वतःला उंचावून झोकून देतं होता. कड्यावरील ढगांच्या सावलीतून कुठल्यातरी पक्षांचा एक मोठा थवा , त्या ढगात विरघळून जात होता. डोंगरावर पसरलेल्या हिरव्या जंगलात एक लहानसे देऊळ लक्ष वेधून घेत होते. अर्थात आकाशचा क्लीक होता, रचना तोच फोटो कधीपासून बघत होती. " कॅनडामध्ये बर्फ पडतो. हिमवर्षाव !! सौरभ सांगतो ना ... सगळीकडे नुसता पांढरा शुभ्र बर्फ ....पण त्याला या हिरवाईची सर कधीच येणार नाही. तिथे गेल्यावर तुम्हा सर्वांना मिस करेन. सर्वात जास्त मिस करेन ते या निसर्गाला आणि पावसाला !! " रचना काम विसरून त्या फोटोत हरवून गेली. <br /><br />=====================================================================</p><p style="font-size: 18px;"><br data-mce-bogus="1" /></p><p style="font-size: 18px;">सौरभने मित्राला कॉल केला. " Hi .... कब आया तू .... बताया भी नही !! " समोरून आवाज आला.<br />" मराठी आहेस ना ... मराठीत बोलायला काही प्रॉब्लेम आहे का तुला " सौरभने उत्तर दिले.<br />" सॉरी यार ... सवय लागली आहे. तू ना तसाच आहेस अजून , सरळ तोंडावर बोलतोस ... सॉरी पुन्हा , कधी आलास ? " ,</p><p style="font-size: 18px;"><br />" कालच आलो , माझे एक काम होते तुझाकडे. माझी कार बंद पडली आहे. पप्पांची आहे ती त्यांना लागते. ती घेऊ शकत नाही. तुझी दुसरी कार उद्या मला देऊ शकतोस का.. ",<br />" देतो ... उद्या सकाळी ड्राइवर कार घेऊन तुझ्या घरी येईल. ",<br />" ड्राइवर नको आहे मला. मी स्वतः चालवणार आहे."<br />" अरे मित्रा ... गाडी काय आपोआप तुझ्याकडे चालत येणार आहे का ... तुला चावी देऊन पुन्हा तो आमच्याकडे येणार ना " ,</p><p style="font-size: 18px;"><br />" ठीक आहे. thank you !! साखरपुड्याला येतो आहेस ना... २० मे ला आहे. address पाठवला आहे तुला. ",<br />" येणार ना ... नक्की येणार. बरं ... एक विचारू का... रागावू नकोस ... ",<br />" विचार ",<br />" इंडिया आवडत नाही, तरी मराठी आवडते ... असे का ... आता कॅनडात तर कोणी मराठी बोलायला येतं नसेल ... मी मघाशी हिंदीत बोललो तर पट्कन बोलून दाखवलेस.. " सौरभने शांतपणे ऐकून घेतले.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" जवळचा मित्र आहेस म्हणून ..... नाहीतर आता वेगळ्या भाषेत उत्तर दिले असते. मराठी असल्याचा अभिमान आहे मला. मराठी मला इतर कोणत्याही भाषेपेक्षा जास्त जवळची वाटते. आईने तसेच शिकवले आहे मला, स्वतःच्या मातृभाषेचा आदर असावा. आदर करावा. तो तुमच्या सारख्या लोकांना जमत नाही. मराठीत बोलणे कमीपणाचे वाटते, मला नाही वाटत. कॅनडात सुद्धा कोणा भारतीयाशी बोलण्याचा संबंध आलाच तर सर्वात आधी त्याच्याशी मी मराठीतच बोलतो. मग त्या व्यक्तीची मातृभाषा कोणतीही असू दे , मला नाही फरक पडत. राहिला प्रश्न तो इंडिया न आवडण्याचा. मला आवडत नाही , अश्यातला भाग नाही. इथले राहणीमान आवडत नाही. जे श्रीमंत आहेत ते अधिक श्रीमंत आणि जे गरीब आहेत ते गरीबच. रस्ते ठीक नसतात.... वाढत जाणाऱ्या झोपड्पट्टी...आणि किती तरी कारणे आहेत. आज सकाळीच बसने प्रवास करून घरी आलो. ५-६ वर्षांपूर्वी ज्या बसेस होत्या , ट्रेन बघितलेली ... सर्व तसेच आहे असे वाटते. म्हणजे कधी कधी असे वाटते की लोकांना बदलायचे नाहीच आहे. ज्यात जसे आहोत ... तसेच राहायचे आहे त्यांना. या गोष्टी आवडत नाही मला... आणि तू ... तुझ्यासारखे अनेक जण असतील .... जे इथल्या व्यवस्थेला नावे ठेवतात ... तरी कोणाला बोलायचे नसते. मला आवडत नाही , ते बोलून दाखवतो. कळलं .... उद्या सकाळी कार लवकर येईल ना.... " ," हो ... " दोघांचे बोलणे संपले.<br /><br />========================================================================</p><p style="font-size: 18px;"><br /><br />रचना लग्नानंतर कॅनडात राहणार होती. तिचा आज जॉबचा शेवटचा दिवस होता. मोठी पार्टी झाली. निरोप देताना रडणे वगैरे सुद्धा झाले. दोन दिवसांनी असलेल्या साखरपुड्याचे सर्वाना आमंत्रण देऊन रचना आज घरी लवकर निघाली. कानात इअरफोन घालून , आवडती गाणी ऐकत ट्रेनच्या दरवाजात उभी होती. लवकर निघाली असल्याने ट्रेन तशी रिकामी. मागे पळणारे जग पाहत, गाण्यात धुंद झालेली रचना , तिचे लक्ष सहजच आभाळाकडे गेले. दिसत असलेल्या आभाळात एकच लहानसा पण काळ्या रंगाचा ढग तिला दिसला. रचनाला गंमत वाटली. " पाऊस तर पुढच्या महिन्यात आहे.... हा कुठे एकटाच पळून चालला आहे. " स्वतःशीच रचना बोलली. नजरेआड होईपर्यंत रचना त्या ढगाकडे बघत होती. घरी आल्या आल्या जरा फ्रेश झाली आणि साखरपुड्याच्या तयारीत गुंतून गेली.</p><p style="font-size: 18px;">२० मे... आज दोघांचा साखरपुडा. दोन्ही मुले आपापल्या घरी एकुलती एक... त्यामुळे चांगलाच खर्च केला होता. सौरभ साठी खास A.C. असलेला हॉल ठरवला होता. रचना तयार होऊन घरीच होती. दुपारी १२ वाजता सोहळा आयोजित केलेला. हॉल घरापासून जवळच होता. अगदी १० मिनिटावर. घरातले अजून तयार होत होते. रचना... तिच्या आवडत्या ठिकाणी , बाल्कनीत येऊन बसली होती. मे महिन्यातली दुपार , उन्हाचा पारा चढलेला. कडक ऊन. " सौरभला ऊन आवडत नाही.... पावसाबद्दल काय मत आहे त्याचे देव जाणे. काय बोलणार त्याला... " असा विचार करत असताना , ऊन जरासं कमी झाल्यासारखे वाटले. साहजिकच तिने वर पाहिले. वर आभाळात एक मोठ्या आकाराचा काळ्या रंगाचा ढग संथपणे मार्गक्रमण करत होता. कमाल वाटली तिला. त्यादिवशीही असाच ढग दिसला होता आपल्याला.... मनाशी बोलत होती रचना आणि आईने हाक मारली. सर्व तयारी झालेली तर निघाले.<br /><br />छान झाला साखरपुडा. खूप जण आलेले. रचनाचे जवळपास पूर्ण ऑफिस आलेले, असे म्हणा हवे तर. सौरभचे मित्र - नातेवाईक... किती ती गर्दी. सजावट उत्तम , पाहुण्याचे स्वागत उत्तम , सर्व काही छान छान झाले. सौरभ - रचना दोघेही खुश. निघेपर्यंत संध्याकाळ झाली. सौरभ ... रचनाचा निरोप घेऊन त्याच्या आई-वडिलासोबत घरी निघून गेला. रचनाचे सर्व सामान वगैरे आटोपून निघणार होते. त्यामुळे ते थांबले होते. रचना फार आनंदात. त्या आनंदात ती हॉलच्या एका खिडकीसमोर येऊन उभी राहिली. सौरभ निघून गेल्यावर A.C. बंद केलेले, खिडक्या उघडल्या. पुढच्या आयुष्याची स्वप्ने रंगवत , स्वतःशीच हसत रचना तिथे उभी होती. सूर्यदेव परतीच्या वाटेकडे निघालेले. आभाळाचे नारंगी होत जाणारे रंग पाहताना रचनाला पुन्हा तो दुपारचा काळा ढग दिसला. अचंबित झाली. एक वेगळ्याच प्रकारची चलबिचल मनात सुरु झाली. " असे का होते आहे मला.... याआधी तर कधी असे वाटले नव्हते... आज अशी का हुरहूर मनाला लागून राहिली आहे. " रचना विचारात गुंतली.<br /><br />========================================================================<br /><br /><br />२० मे ला साखरपुडा आणि ३० मे ला लग्न... असा सौरभचा प्लॅन होता. लग्नानंतर लगेच ३ दिवसांनी ते कॅनडाला निघणार होते. या दरम्यान दोघे खरेदी साठी जात , एकमेकांना वेळ देत होते. रचना तर भलतीच आनंदात , लग्न होणार होते ना. अश्यातच , २५ मे ला एक बातमी आली. सौरभच्या एका नातेवाईकाचा अपघात झाला. मोठा अपघात झालेला. अशात लग्न करणे बरोबर नव्हते. सौरभला काही प्रॉब्लेम नव्हता तरी त्याच्या आई-वडिलाना ते पटत नव्हते. रचना आणि तिच्या आई-वडिलांना सांगून योग्य निर्णय घ्यावा असे ठरवले. लग्न पुढे ढकलले. हा निर्णय दोघांच्या घरून घेण्यात आलेला.<br /><br />रचनाला थोडे वाईट वाटले. काय करणार आता. असे म्हणत ती सकाळी सकाळी बाल्कनीत चहा घेऊन उभी होती. डोक्यात तेच विचार. बाकी, तिला खूप आधी पासून अशी बाल्कनीत चहा पिण्याची सवय. चहाचा एक एक घोट घेता घेता तिचे लक्ष सहजच आभाळात गेले. आज ढग दिसतात का ते बघू... असे म्हणत तिने वर पाहिले. यावेळेस तिला २ ढग दिसले. एकमेकांचा हात हातात घेऊन प्रवासाला निघाले असावे , असा भास झाला. याना मला नक्की काय सांगायचे आहे , ते कळत नाही.<br /><br />अश्यातच सौरभचा कॉल आला. त्याने या सर्वाना घरी बोलवले होते. त्याच्या घरी पोहोचल्यावर मोठी मिटिंग झाली. विषय = लग्न. सौरभचे अपघात झालेले नातेवाईक... त्यांची तब्येत stable होती.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" ते बरे आहेत ना ... मग ३० मे ला करू ना लग्न. आता काय प्रॉब्लेम आहे. " सौरभ वैतागून मोठ्या आवाजात बोलला. त्याच्या आईने शांत केले.<br />" आपण लग्न पुढे ढकलले. हॉल cancle केला. आपण लग्न करणार नाही तर त्यांनी दुसऱ्यांना हॉल दिला. " आईने माहिती पुरवली. <br />" असे कसे ... मग दुसरा हॉल बघू.. " सौरभ.<br />" नाही बाळा ... तेव्हडे सोप्पे नसते ते. २-३ महिने आधी बुक करावा लागतो. " रचनाच्या वडिलांनी माहिती दिली.<br />" हो बरोबर बोलले ते. आणि हे महिने लग्नाचे असतात. सर्वच हॉल बुक असतात. "<br />" एकही नाही... " सौरभ.<br />" तुला एवढीच घाई असेल तर मी हॉल बघतो. पण non ac मिळेल ... तुला चालेल का .. " त्याचे वडील बोलले.<br /><br />" come on पप्पा !! तुम्हाला माहित आहे ना .... माझे प्रॉब्लेम. ... ok .... ठीक आहे. मग तुम्हीच सांगा. हॉल कधी available असतील ते. " सौरभ<br />" ऑगस्ट महिन्यात.... " सौरभची आई बोलली.<br />" NO way ... एवढ्या महिन्यांनी... नाही चालणार.... मला सुट्टी तरी मिळेल का इतके दिवस. " सौरभ पुन्हा मोठ्या आवाजात बोलला.<br />" सौरभ .... ऐकून तर घे.... दुसरा काही option आहे का ... " खूप वेळ गप्प असलेली रचना बोलली.<br />" मग मी जातो ... जॉबसाठी... लग्नाची तारीख ठरवा ... हॉल बुक करा ... ४-५ दिवस आधी येईन मी... " सौरभ बोलला.<br />" अजिबात नाही... तू कुठे जाणार नाही आहेस. माझ्यासोबत राहायचे. मी काय करू घरी बसून... तुझ्यासाठी जॉब सोडला ना. आता तू मला कंपनी दे... " रचनाने सौरभला गप्प केले. बाकी सर्वाना हसू आलं.<br /><br />" ठीक आहे ... आता काय बोलू .... पण ऑगस्ट महिना ... जमल्यास १ ऑगस्ट पण चालेल... आता एकच प्रॉब्लेम आहे. सुट्टीचा. " सौरभ बोलला.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" तुझ्या सुट्टीचे सांगूच नकोस... किती काम करतोस .. थोड्या दिवसांनी ती कंपनीपण तुझ्या नावावर करतील. गेल्या महिन्यात तर सांगत होतास मला... कि ५-६ महिन्याची सुट्टी बाकी आहे. तुला सुट्टी देणार नाहीत हे पटत नाही मला. " सौरभची आई बोलली. सौरभचे सर्व प्रश्न मिटले आणि लग्नाचे tension सुटले.</p><p style="font-size: 18px;"><br data-mce-bogus="1" /></p><p style="font-size: 18px;">रात्री सौरभ सोबत कॉलवर बोलणे सुरु होते. तसे ते आता रोजच फोनवर बोलायचे. आजही. थंड हवेची झुळूक रचनाच्या गालावरून गेली. तस तिला कोणी तरी फुंकर मारल्याचा भास झाला. आजूबाजूला पाहिले. कोणीच नव्हते. आपसूकच तिने वर पाहिले. पावसाच्या ढगांचा रंग रात्रीच्या काळोखात सुद्धा ओळखता येतो. त्या ढगांची एक लांबच लांब रांग लागलेली होती. सौरभ सोबतचे बोलणे विसरून ती त्याकडे बघत राहीली. सौरभला नंतर कॉल करते सांगून कॉल कट्ट केला. इतके दिवस डोक्यात सुरु असलेला विचार तिच्या मनात शिरला. काही मनात ठरवून ती झोपायला आली.<br /><br />सकाळी उठून तिने आपला विचार आधी तिच्या आई-वडिलांना सांगितला. ते सांगायला तिने तिची खास मैत्रीण , अर्चनाला बोलवले.<br />" प्लिज ...... प्लिज ..... प्लिज पप्पा !! जाते ना मी ... "<br />" तुला कधी अडवले आहे का ... आई कडून सुद्धा परवानगी आहे " तिच्या पप्पानी परवानगी दिली.<br />" हे खूळ अचानक कसे " अर्चनाने विचारलं.<br />" अगं .. गेले काही दिवस ना .... ते आभाळात पावसाचे ढग येतात ना .. प्रवास करणारे... त्यांना बघून सारखे काही वाटायचे ... नक्की ती भावना काय ते कळत नव्हते. काल रात्री पुन्हा ते काळे ढग दिसले आणि मी ते सारखे सारखे बघत असते ते , निसर्गाचे फोटो अचानक नजरे समोर आले. तेव्हा ती भावना कळली मला... हे ढग मला काही सांगतात असे भासले, आमच्या सोबत प्रवासाला ये , असे बोलवतात मला. लग्न पुढे गेले आहे. तर विचार केला... जाऊया त्यांच्या सोबत... ",<br />" एकटीने ?? ",<br />" सौरभला घेणार सोबत, त्याला सुट्टी आहे आता .. कधी फिरणार तो आपला महाराष्ट्र... " रचना बोलली.<br /><br />" त्याला ऊन झेपत नाही ... असा फिरायला तयार होईल .... सांगणार कोण त्याला .... एकतर कडक स्वभाव... " अर्चना बोलली.<br />" अर्चना ... सौरभ बाहेर कडक वागत असला तरी रचना त्याला बरोबर गप्प करते. घाबरतो तिला " आई बोलली.<br />" काही काय आई .. " रचना लाजली. " आहे स्वभाव जरा कडक ... मनात येईल ते बोलतो... चांगले , नीटनेटके वागणे त्याला जास्त आवडते. त्याचा जास्त वेळ तिथे थंड ठिकाणी गेला म्हणून त्याला ऊन सहन होत नाही इतकेच... " ,<br />" तरी प्रवासाचे काय... तो तयार होणार नाही. " अर्चना.<br />" मी बोलते त्याच्याशी .... नाहीच तयार झाला तर एकटीने जाणार पण जाणारच .... " रचना आत्मविश्वासाने बोलली.</p><p style="font-size: 18px;"><br data-mce-bogus="1" /></p><p style="font-size: 18px;">त्याच दुपारी तिने सौरभला कॉल केला. सर्व सांगितलं. तो तयार होईना. " कमीत कमी २ महिने आहेत लग्नाला. रोज रोज, त्याच त्या जागी किती फिरायचे. एक प्लॅन केला आहे. तिथे आपण दोघे फिरायला जाऊ. तुला पण आवडेल. " सौरभ फक्त ऐकत होता.<br />" हॅलो .... हॅलो... are you there .... " रचनाने त्याला पुन्हा विचारले.<br />" हो, ऐकतो आहे. ",<br />" मग बोल ना काही , मला वाटलं कॉल ठेवून दिलास. मी काय एकटीच बोलते आहे. "<br />" हम्म ",<br />" हम्म काय ..... प्लॅन कसा वाटला ते सांग "<br />" रचना.... मला एक urgent कॉल येतो आहे. तो घेऊ का... मी करतो तुला कॉल ... Bye ... ",<br />" ok ... मी ... " रचनाचे बोलणे सुरु होते तरी त्याने कॉल कट्ट केला.<br /><br />त्याच्या कॉलची वाट बघत संध्याकाळ झाली. कंटाळून तिनेच कॉल लावला पुन्हा. " रचना.... तुला बोललो ना , मी करतो कॉल... माझे जरा काम सुरु आहे. सकाळपासून त्यातच आहे मी. "<br />" सुट्टीवर आहेस ... विसरलास वाटते. ",<br />" सुट्टीवर आहे. तरी त्यांना urgent पाहिजे होते. तुम्ही तर मला कॅनडाला जाऊ दिले नाहीत. काही काम नव्हते म्हणून करतो आहे , त्यांना तेवढीच मदत.. "<br />" छान ..... very nice ... कामच करत बस हा ... " रचनाने रागात कॉल कट्ट केला. मोबाईल switch off करून , मोबाईल घरीच ठेवून ती बाहेर एकटी फिरायला निघून गेली. रात्री थेट जेवायला घरी आली.<br />" आहेस कुठे तू .... " आई बोलली.<br />" का ... काय झालं ... " रचना घरात आली.<br />" तुझा मोबाईल का बंद आहे. सौरभने किती वेळा कॉल केला तुला , टेन्शन मध्ये आहे तो... शेवटी मला कॉल केला त्याने... तू आधी त्याला कॉल कर. " आई बोलली.<br /><br />" दुपारी केलेला कॉल .... नंतर संध्याकाळी .... तो त्याच्या urgent कामात बिझी होता. मग कशाला कॉल करू त्याला. "<br />" जा गं .... बोल त्याच्याशी... कसे दोघांचे जमणार .... मला तर आता पासूनच टेन्शन आले आहे. " रचनाची आई बोलत बोलत किचनमध्ये निघून गेली. रचनाला हसू आलं. कसा टिपिकल आई सारखा डायलॉग मारला , असं म्हणत तिने सौरभला कॉल लावला.<br /><br />" कधीपासून कॉल करतो आहे... मोबाईल switch off का केला होतास... " सौरभ जरा जास्तच मोठ्या आवाजात बोलला.<br /></p><p style="font-size: 18px;">" गंमत सांगू का तुला ..... हा मोबाईल ना माझा आहे ... तो बंद ठेवावा कि सुरु .. ते मी ठरवणार ... आणि अजून एक गंमत सांगते , मला हळू बोलले तरी ऐकायला येते. हळू आवाजात बोलणार असशील तर ... नाहीतर माझे कान दुखवायचे नाहीत मला.... " रचनाचे बोलणे ऐकून सौरभ नरमला.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" झाले का काम ... नाहीतर पुन्हा बोलशील ..... urgent काम आहे , नंतर बोलू .. " ,<br />" आता वेळ आहे ... बोल .... सकाळी काय बोलत होतीस. "<br />" दुपारी बोलले ते ऐकले नाहीस वाटते ... "<br />" सॉरी बाबा ... सॉरी ... नको रागावू ... "<br />" हम्म ",<br />" तुझा प्लॅन समजला मला , पण ते मला जमेल असे वाटत नाही. "<br />" try केलेस तर जमेल .. ",<br />" कसे तू सांग "<br />" पण सुरुवात तर करू .... ",<br />" आणि कुठे फिरायचे... "<br />" इथेच .... आपल्या महाराष्ट्रात ... "<br />" महाराष्ट्र काय मुंबई इतका लहान वाटतो का तुला... "<br />" जास्त दूर नाही जायचे. मन भरले कि घरी परत. "<br />" आणि तुझे मन नेमके कधी भरणार. "<br />" ते गेल्या शिवाय कळणार का .. " रचनाकडे प्रत्येक प्रश्नाचे उत्तर होते.<br /><br />" बघू ... विचार करून सांगतो. "<br />" आता कसला विचार .. सुट्टी आहे ना , तर उपयोग करून घे . काम बाजूला ठेव जरा ..... मी important कि तुझे काम... "<br />" तसे तर तुम्ही दोन्ही माझ्यासाठी important आहात. "<br />" काम ठेव रे बाजूला ... "<br />" जर फिरायला जायचे आहे .. तर मग काश्मीर किंवा केरळला जाऊ... मला जायचेच आहे तिथे. "<br />" नाही... मला महाराजांचे गड बघायचे आहेत. "<br />" बापरे !! म्हणजे ट्रेकिंग करायला लावतेस कि काय... नाही हा ... मला उंचावर वगैरे जायचे नाही. आपण केरळला जाऊ ... नाहीतर काश्मीर बेस्ट आहे.... थंड हवेचे ठिकाण. "<br />" गप रे ... मला आता वाद घालायचा नाही. मी जाते जेवायला. तू विचार कर. मी उद्या सकाळी कॉल करते .. उत्तर तयार ठेव ... आणि ' हो ' हेच उत्तर पाहिजे आहे मला. " म्हणत रचनाने कॉल कट्ट केला आणि जेवायला गेली. सौरभचे टेन्शन वाढवले.<br /><br />दुसऱ्या दिवशी , सौरभने कॉल केला. सुरुवातीचे good morning ...... चहा घेतला का ... वगैरे वगैरे ... विचारून झाल्यावर रचना पुन्हा मूळ मुद्दावर आली. कालच्या रात्रीचा विषय , सुरुवातीपासून सुरु झाला. रचनाने तिचा प्लॅन सविस्तर सांगितला.</p><p style="font-size: 18px;">"अगं ... तुझे सर्व म्हणणे ठीक आहे. माझंही विचार कर जरा. आपण कॅनडात गेलो कि जाऊ फिरायला. तुला पाहिजे तिथे , हवे तितके दिवस फिरू. तिकडचे सर्व main point मला माहित आहेत. तुला निसर्ग बघायचा आहे ना. तिथेही आहे कि निसर्ग सौंदर्य. एकतर इथला उन्हाळा मला जमत नाही आणि समज त्या अनोळखी ठिकाणी जाऊन हरवलो तर .... मला काहीच माहिती नाही इथली. म्हणून बोललो कि तुझा प्लॅन चांगला आहे पण मला जमणार नाही. " सौरभचे बोलणे रचनाने ऐकून घेतले.<br />" Fine ... तुला जमणार नाही , No Problem .... मी एकटी जाते .",<br />" अगं पण .... ",<br />" तुझे सर्व ऐकते ना मी, आतापर्यंत सर्वच गोष्टी तुझ्या मनासारख्या झाल्या ना ... एकच गोष्ट ... माझी मला करू दे. तुझ्यावर कुठे जबरदस्ती केली, येण्यासाठी. तुला जे जमत नाही , ते तू कधीच करत नाहीस ... हे सुद्धा मला माहित आहे. त्यासाठी बोलले कि मी एकटी जाते. तू नाही आलास तरी चालेल. " रचनाने सौरभला निरुत्तर केले.<br /><br />" आपण संध्याकाळी भेटतो आहोत ना... ",<br />" हो मग ... ",<br />" हो हो .... रागवू नकोस .. ",<br />" मी कुठे रागावले ... तू ये संध्याकाळी घरी... " म्हणत रचनाने कॉल कट्ट केला. तस बघावे तर सौरभ तिला जरा घाबरायचा. त्यात आताच्या बोलण्यावरून तरी तिचा पारा नक्की चढला असणार , हेच त्याने गृहीत धरलेले. म्हणून संध्याकाळी भेटायला जाताना गुलाबाचा छान असा बुके घेऊन गेला. रचनानेच दरवाजा उघडला. आज घरी एकटीच होती. तिचे आई-वडील खरेदी साठी बाहेर गेलेले.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" चहा घेशील ना ... " रचनाने त्याच्याकडे न बघताच विचारले.<br />" चालेल ... "<br />"हम्म ... " रचना किचन मध्ये गेली. तिच्या पाठोपाठ सौरभ.<br />" ते बुके वगैरे आणायची काही गरज नव्हती. सकाळीच बोलले तुला... मी रागावली नाही. " सौरभ ओशाळला. त्याचा चेहरा बघून रचनाला हसू आले.<br />" लग्नाआधीच एवढा घाबरतोस. लग्नानंतर काय करशील. " रचनाचे हसणे बघून सौरभ सावरला. चहा घेऊन दोघेही बाहेर आले. सौरभ खुर्चीवर बसणार तोच रचना बॊलली.<br />" चल ना ..... बाल्कनीत उभे राहू. मला तशीच चहा घेयाला आवडते . " दोघेही बाल्कनीत येऊन उभे राहिले आणि चहा पिऊ लागले.<br /><br />" पण खरं सांग ... सकाळी रागावली होतीस ना माझ्यावर ... ",<br />" नाही रे बाबा... आणि तू इतका काय घाबरतोस मला... chill !!! बाकी , इतर लोकांसमोर कसा कडक वागतोस .. तुझा स्वभाव तसाच आहे म्हणा ... तरी मला ... " रचना बोलता बोलता हसू लागली.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" मग काय .. तुझ्या बोलण्यावरून तसेच वाटले .... मी जाते एकटी ... तू नाही आलास तरी चालेल.... कशी पटकन बोललीस... घाबरलो मी... " चहाचा एक घोट घेत रचना त्याच्याकडे बघत होती. संध्याकाळची वेळ सूर्य अस्ताला जात होता. आभाळात काहीसे लहान - सहान काळे ढग प्रवासाला लागले होते.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" हे बघ .. एकदम सोप्पे करून सांगते. मी माझे ...... इकडचे सर्व मागे सोडून तुझ्यासोबत कॅनडाला यायला तयार झाली आहे. पुन्हा इथे कधी येणार ते माहित नाही. शिवाय पुन्हा असा वेळ मिळेल का ... ते सुद्धा माहित नाही. आता आपले लग्न पुढे गेले आहे , वेळ आहे तर वाटले.... जाऊ भटकायला. तुला विचारले, कारण तू माझा future partner आहेस. न सांगता गेली असती तर काय कळले असते तुला... ",</p><p style="font-size: 18px;"><br />" तरी पण ... माझे प्रॉब्लेम सांगितले ना तुला.",<br />" तुझे प्रॉब्लेम खरे आहेत ,हि गोष्ट मी मानते , ते ऐकूनच मी एकटीने प्रवास करावा असे ठरवले तर त्यालाही तुझा नकार.... पुरुष-स्त्री एकसमान मानतोस ना ... मला हा प्रवास एकटीने जमणार नाही , असे तर वाटत नाही ना तुला.." सौरभची चहा संपली होती.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" असे काही नाही... अनोळखी ठिकाणी हरवलीस तर तुला शोधायला कुठे येणार. ",<br />" Exactly !! एवढा कामात बुडालेला असतोस कि कॅनडात किती ठिकाणी फिरला असशील ते माहित नाही. मुंबईत इतक्या वर्षात किती वेळेला आलास, ते सांग. आणि जेव्हा जेव्हा आला असशील तेव्हा तेव्हा पूर्ण दिवस घरातच A.C.बसून काढला असणार ... बरोबर बोलते आहे ना ... " सौरभ काहीच बोलला नाही.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" या अश्या अनोळखी ठिकाणी तुला घेऊन जायचे होते म्हणून तर एकत्र जाऊ , असा प्लॅन केला. तुला यायचे नाही. आमच्या इथे तुमच्यापेक्षा छान अशी ठिकाणे आहेत ... जिथे जाऊन मनःशांती मिळते. " रचना बोलत होती , सौरभ ऐकत होता.<br /><br />" चहा संपला असेल तर कप देशील.... रिकामा कप हातात ठेवून तो काही पुन्हा आपोआप भरणार नाही... हवा आहे का चहा अजून .. " सौरभने नकार दिल्यावर रचना कप ठेवायला आतमध्ये गेली .<br /><br />चहाचे कप धुवून झाल्यावर रचना बाहेर आली तरी सौरभ बाल्कनीत उभा. कोणत्यातरी विचारात गुंतलेला. तिने त्याच्या डोळ्यासमोरून हात फिरवला. सौरभ भानावर आला.<br />" कुठे हरवलात साहेब .... ",<br />" कुठे नाही. ",<br />" मग एवढा कसला विचार करत होतास. टेन्शन अजिबात घेऊ नकोस. मी सुखरूप घरी येणार. ",<br />" कधी निघायचे आहे. ? ", सौरभ पुटपुटला. रचनाला वाटले काही चुकीचे ऐकले.<br />" काय ... काही बोललास का .... कि मी चुकीचे ऐकले. कधी निघणार आहेस , असे विचारायचे आहे का तुला.... " रचनाने विचारले तसा सौरभने तिच्या हातावर चिमटा काढला.<br />" शहाणीच आहेस गं... जे ऐकलेस ते बरोबर... तुलाच पुन्हा ऐकायचे आहे ते सांग. ",<br />" अरे बाबा !! एवढ्या हळू आवाजात बोललास. काय ऐकायला येणार. बोल ना ... नक्की काय बोललास. "<br />" मी विचारले ... आपल्याला कधी निघायचे आहे ... तुझ्या भटकंती साठी. ",<br />" what !!! म्हणजे तू पण येणार ना .. ", रचना आनंदाने ओरडली. सौरभने मानेनेच होकार दिला.<br />" किती गोड !! thank you ..... thank you so much !! " म्हणत त्याच्या गालावर किस करत मिठी मारली.</p><p style="font-size: 18px;">" अगं .... हो ..हो ... किती तो आनंद, कधी निघायचे ते तरी सांग. " रचनाची मिठी सोडवत सौरभ बोलला.<br />" हा ... ते राहिले सांगायचे. " रचना सावरली.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" आज तारीख आहे २९ मे. साधारण पणे ७ जून नंतर पावसाळा सुरु होतो. पण गावच्या बाजूला , जिथे डोंगर वगैरे असतात तिथे आधीच सुरु होतो , एव्हाना सुरूही झाला असेल.",<br />" मग उद्या निघायचे का... ",<br />" नाही रे ... उद्या कसे लगेच जाणार. तयारी करायला नको का ",<br />" हा ... तयारी करावी लागेलच. मग तू कोणता दिवस ठरवला आहेस. ",<br />" मधल्या दिवशी जाऊ ... कॅलेंडर बघून सांगते. "<br />" अरे मोबाईल मध्ये असते ना कॅलेंडर.. " सौरभने लगेच मोबाईल बघितला. रचना सुद्धा बघत होती.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" थोडे दिवस ... सुरुवातीचा पाऊस पडून गेला कि हिरवळ दिसायला लागते. लवकर गेलो आणि पाऊस भेटलाच नाही तर... एक चांगला दिवस बघून जाऊ. " म्हणत रचना दिवस बघू लागली. " ११ जून ... मधलाच दिवस आहे. हा दिवस कसा वाटतो. "<br />" तुला जी सोयीची वाटते ते तारीख घेऊ." सौरभच्या वाक्यावर रचना आनंदली.<br />" पण एक प्रश्न आहेच माझा. "<br />" आता कोणता प्रश्न... आता भटकंतीला नकार देऊ नकोस हा ... ",</p><p style="font-size: 18px;"><br />" नकार नाही गं.... किती दिवसांसाठी जायचे आणि सर्वात आधी .... पहिले ठिकाण कोणते... ते तरी ठरवले असशील ना.. " सौरभचा प्रश्न बरोबर होता. रचना विचारात पडली.<br />" किती दिवस जायचे ते ठरवले होते मी...... कमीत कमी ७ दिवस तरी.... पण आधी कुठे जायचे तेच माहित नाही मला... " रचनाच्या उत्तरावर सौरभने तिला एक टपली मारली.<br />" कुठे जायचे ते माहित नाही आणि मॅडम एकट्या निघाल्या होत्या. ",<br />" Sorry !! "<br />" एक काम करू.. निदान १० दिवस तरी आहेत अजून. तोपर्यंत तयारी करू. तू तुझे नक्की कर , कुठून सुरुवात करायची ते. त्याची माहिती काढ. मी बाकीच्या गोष्टी जमवतो."<br />" best !! चालेल चालेल ... thank you so much !! " म्हणत रचनाने पुन्हा त्याला मिठी मारली.<br /><br />त्याच दिवसापासून सौरभ कामाला लागला. रचना इंटरनेट वर माहिती गोळा करू लागली. पुढच्या ७ दिवसात सौरभने सर्वच सामान गोळा केले. किमान आठवडाभर राहावे लागणार म्हणून दोघांना पुरेल असा एक मोठा तंबू , ४- ५ दिवसांसाठी लागणारे कपडे, मोबाईल साठी extra power backup , first aid box , शिवाय आजारी पडलो तर जास्तीचे औषध , गोळ्या, सुका खाऊ , आंघोळी साठी साबण , टूथब्रश , टूथपेस्ट... पाण्याची एक जास्तीची बाटली आणि कॅमेरा. सर्व तयारी झाली. त्याहून त्यांनी त्या दिवसात घरच्या घरी तो तंबू उभा करण्याची प्रॅक्टिस सुद्धा करून घेतली. २ मोठया सॅक भरून तयार होत्या. सौरभ एकदम तयारीत फक्त रचना कोणते ठिकाण सांगते त्याची वाट बघत होता.<br /><br />आदल्या दिवशी दोघांची मीटिंग झाली. " ठिकाण ठरले आहे... " रचनाच्या चेहऱ्यावरचा आनंद लपत नव्हता. " कोणते ?? " सौरभ ही एकदम उत्साहात.<br />रचनाने wild india चे मॅगजीन सौरभ समोर धरले. " यातला पहिलाच फोटो बघ. " रचनाच्या हातातले मॅगजीन सौरभने घेतले.</p><p style="font-size: 18px;">आतल्या पहिल्याच पानावरचा फोटो त्याने पाहिला. आपसूकच त्याच्या ओठांतून शब्द बाहेर पडले.<br />" Amazing click !! " सौरभने त्या खाली लिहिलेले ठिकाणचे नाव वाचले. " राजमाची !! इथे जायचे आहे का ... "<br /></p><p style="font-size: 18px;">" हो ... मी सर्वात पहिला बघितलेला हा फोटो... तेव्हापासून निसर्गाच्या प्रेमात..... आणि हे जास्त दूरही नाही मुंबईपासून.. कर्जतला ट्रेनने जायचे. आणि तिथून काही अंतरावर आहे... आज रात्री निघू. "</p><p style="font-size: 18px;"><br />" काय ..... आज रात्री .... आणि ट्रेन कशाला.... गाडी आहे ना माझी. ",<br />" साहेब .. गाडी कुठे पार्क करणार... आणि आपण भटकंती साठी निघाल्यावर गाडीकडे कोण बघणार. ट्रेनने जलद प्रवास होईल. ",<br />" आज रात्रीच निघायला पाहिजे का .... उद्या सकाळी.... ",<br />" बघ ... इथून कर्जतला पोहोचायला कमीत कमी २ तास .... त्यापेक्षा जास्तही लागू शकतो वेळ. कर्जतला पोहोचल्यावर आजची रात्री एखाद्या हॉटेलमध्ये थांबू. मग पहाटे राजमाचीसाठी निघू . वर पोहोचेपर्यंत किती वेळ लागेल ते मला माहित नाही. पहाटे पहाटे निघालो तर तुला उन्हाचा त्रास होणार नाही. पुढे ऊन आले कि खाली पायथ्याशी येऊ शकतो ना.... मग पुढचा प्रवास... कशी वाटली प्लॅनिंग ... " सौरभला ट्रेनचा वैताग पण आता निघायचे ठरले तर जावेच लागणार. काही पर्याय नव्हता.<br /><br />ठरल्याप्रमाणे , दोघे ट्रेनने सर्वात आधी कर्जत साठी निघाले. कसाबसा ट्रेनमध्ये शिरला. आधी गर्दी बघून पुन्हा घरी जावे असेच त्याच्या मनात आलेले. आणि एवढी मोठी सॅक घेऊन त्याला आतमध्ये सुद्धा चढू देतं नव्हते. ते झाले. उभ्या उभ्याने प्रवास .... सोबत भरलेली सॅक, ३ तासाने कर्जतला उतरला तेव्हा अंगात ताकद नव्हती त्याच्या. रचनाला ट्रेनची सवय , त्यामुळे तिचा प्रवास छानच झाला. रात्री ११ वाजता ते एका हॉटेलमध्ये गेले , एका रात्रीसाठी रूम बुक केली. पहाटे ५ वाजता निघू असे रचनाने सौरभला सांगितले. सौरभने डोक्याला हात लावला आणि तसाच काही न खाता झोपूनही गेला. रचना मात्र पहाटे .... भटकंतीला सुरुवात होणार , याच विचारात रात्री उशिरापर्यंत जागी होती. </p><p style="font-size: 18px;">सकाळी बरोबर ५ वाजता रचना जागी झाली. आणि तिने सौरभला सुद्धा जागे केले. त्याला एवढ्या लवकर उठायची सवय नव्हती.</p><p style="font-size: 18px;">" झोपू दे ना थोडावेळ... " डोळे न उघडताच सौरभ बोलला.</p><p style="font-size: 18px;">" नाही .... उठ लवकर. " रचना<br />" १० मिनिट ..... ५ मिनिट ... २ मिनिट.. " सौरभ तसाच झोपेत बडबडत होता असे वाटत होते.<br />" ठीक आहे.... झोप तू .... ५ मिनिटे कशाला ... चांगला १ तास ... २ तास झोपा काढ. मी जाते एकटीच.... झोप पूर्ण झाली कि तुझ्या घरी निघून जा... " रचनाचे ते बोलणे ऐकले आणि सौरभ खाड्कन जागा झाला. झोपच उडाली.<br />" न .... नको .... नको ...... एकटी नको .... मी येतो ..... थांब.... " डोळे चोळतच तो उठला. बघतो तर रचना पाठीवर सॅक घेऊन तयार.<br /><br />" अगं..... ब्रश करू दे , अंघोळ करू दे .... पाचच तर वाजले आहेत. " सौरभचे बोलणे ऐकून तिने पाठीवरची सॅक खाली ठेवली.</p><p style="font-size: 18px;">" मिस्टर सौरभ अभ्यंकर .... आपण डोंगर चढणार आहोत. तिथे जाऊन कपडे खराब होणार , हाता - पायाला माती लागणार. तू काय प्रत्येक वेळेस अंघोळ करणार कि काय... ",<br />" ब्रश तरी करू दे मला ... ",<br />" तोंड धुवा... पाण्याने चूळ भर आणि पटकन चल. "<br />" come on रचना .... ब्रश केल्याशिवाय मला जमत नाही , एकतर झोप अपूर्ण... तो कालचा ट्रेनचा प्रवास ... अजून अंग दुखते आहे " सौरभ बोलत होता. रचनाने घड्याळात पाहिले.<br />" पुढच्या २ मिनिटात ती तुझी सॅक ..... तुझ्या पाठीवर नसेल ना.... तर बघ ... मी एकटी जाईन ... " रचनाची धमकी ऐकून सौरभ बाथरूम मध्ये पळाला. थंड पाण्यानेच तोंड धुतले.तशीच चूळ भरली. पुढच्या क्षणाला रचना समोर सॅक घेऊन हजर.<br /><br />यावेळेस रचनाला हसू आले. " असाच अनवाणी येणार आहेस का. शूज घाल कि ... त्याला मनाई नाही आहे. " सौरभने पायाकडे बघितले. पायात फक्त सॉक्स होते. हसला तोही. पटापट शूज घातले आणि दोघांनी हॉटेल सोडले. हॉटेल बाहेर आले तर थंड हवा वाहत होती. अंगावर शिरशिरी आली. नुकताच पाऊस पडून गेला असावा, रचनाने अंदाज लावला. आता प्रश्न होता कि इथून कोणत्या दिशेने जायचे. कारण दोघेही प्रथमच तिथे आलेले. अश्या प्रवासाचा अनुभव नाही. रचना पुन्हा हॉटेल मध्ये शिरली. हॉटेल मालकाला विचारले, " समोर बघा .. रिक्षावाले असतील. त्यांना सांगितले तर पायथ्याशी सोडतील तुम्हाला. " दोघे हॉटेल बाहेर येऊन रिक्षा दिसते का बघू लागले. समोरच दोन रिक्षा उभ्या असलेल्या दिसल्या. एका रिक्षात एक जण झोपलेला होता.<br /><br />" त्याला कसे जागे करणार... झोपला आहे तो... इतक्या लवकर घेऊन जाईल , असे वाटत नाही मला.... एक काम करू , पुन्हा हॉटेल मध्ये जाऊ ... आराम करू . ६ वाजता निघू .... तोपर्यत हा जागा झाला असेल... अजून रिक्षा आल्या असतील. ",</p><p style="font-size: 18px;"><br />" तूच जा आराम करायला.... " रचनाने त्याच्याकडे रागाने बघितले. या दोघांच्या बोलण्याने तो झोपलेला जागा झाला.</p><p style="font-size: 18px;">" काय पाहिजे ... " त्याने आळस देतं विचारले.<br />" आम्हाला राजमाचीला जायचे होते. ते समोरचे हॉटेल आहे ना , त्यांनी सांगितले कि रिक्षावाला घेऊन जाईल. " रचना भरभर बोलली. रिक्षावाला आता पूर्णपणे जागा झालेला.<br />" या बसा ... सोडतो तुम्हाला.. " त्याने रिक्षा सुरू केली.<br /><br />" सॉरी हा ... तुमची झोप मोड झाली. " रचना बोलली.<br />" सॉरी कशाला .. आमचे कामच आहे ते. तुम्ही तरी उशिरा आलात. शनिवार - रविवार असले ना .... तुमच्या सारखे फिरायला येणारे ... पहाटे ३:३० - ४ वाजता पण येतात... ",<br />" एवढ्या लवकर .. !! ", सौरभला आश्यर्य वाटले. <br />" हो.. तिथे वर कड्यावर जायला वेळ लागतो ना... तुम्ही काय पहिले कधी आला नाहीत का इथे ... " ,<br />" हो ... पहिलेच आलो आहोत. साधारण किती वेळ लागतो ... तिथे चढाई करायला... माहित असेल ना तुम्हाला ... " रचना माहिती काढत होती.<br />" मी कधी गेलो नाही वरपर्यंत ... पण रिक्षात बसतात ना त्याच्याकडून ऐकले आहे, २-३ तास तरी लागतात. " त्याचे बोलणे ऐकून सौरभने कपाळाला हात लावला. पुढच्या २० मिनिटात रिक्षा पायथ्याशी होती.</p><p style="font-size: 18px;">" नवीन आहात म्हणून सांगतो. सरळ वर चढत गेलात तर गडावर पोहोचाल नाहीतर हरवून जाणार... आणि पायाखाली लक्ष असू द्या... " उपयुक्त माहित देऊन रिक्षावाला निघून गेला. रचना ठीक होती पण सौरभला त्या थंड हवेत सुद्धा घाम फुटला.<br /><br />रचनाने दीर्घ श्वास घेतला .. " चलो .. !! " असे मोठयाने बोलत , सौरभचा हात पकडून वर चढू लागली. दोघांकडे टॉर्च होते. दोघेही सांभाळून चालत होते. मध्ये मध्ये पायाखाली लक्ष देत होते. पावसाने इथे आगमन करून आठवडा तरी झाला असावा, पायाखाली गवत आहे , हे दोघानांही कळत होते. असेच चालता चालता , सौरभला टॉर्चच्या उजेडात एक मोठा साप दिसला.</p><p style="font-size: 18px;">" साप !! साप !! " म्हणत त्याने रचनाला स्वतःजवळ ओढून घेतले. त्यांनी पहिल्यांदा असा नजरेसमोर साप बघितला होता. घाबरले. थोडा श्वासांवर नियंत्रण आले तेव्हा सौरभ बोलला , " म्हणून सांगत होतो , नको असा प्रवास ... किती घाबरली तू .. ",</p><p style="font-size: 18px;"><br />" शू ... !! ... एकदम चूप !! जसा काय तू घाबरला नाहीस .... आणि मला हा प्रवास करायचा आहे. " सौरभला कळले होते , हि काही आपले ऐकणार नाही.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" तो साप कोणत्या दिशेने गेला ते तरी बघितले का तू ... ",<br />" हो ... त्या वाटेने नको जायला ... आपण दुसऱ्या बाजूने जाऊ .. " म्हणत रचना उजव्या बाजूने निघाली. सौरभ मागेच तिच्या. मघाशी साप दिसला , तेव्हा चढण होती. उजव्या बाजूने थोडा उतार होता. ती वाट पकडून दोघे चालत होते. सापाच्या नादात , जवळपास १५- २० मिनिटांनी सौरभला कळले कि आपण वर न जाता , खालच्या बाजूने चालत आहोत. रचनाला थांबवले.<br /><br />" रिक्षावाला बोलला होता कि सरळ वर चढाई करत जा ... आपण तर समांतर चालत आहोत. ",<br />" तुला कस माहित ... तू कधी आला आहेस का इथे .. ",<br />" तसं तर तु सुद्धा first time येते आहेस. आपण कधी पासून असेच चालत आहोत ..... उंचीवर आलो आहोत असे वाटत नाही. आपण वाट चुकलो हे नक्की ." रचनाला पटले ते. आता आपण कुठे आहोत , हे त्यांना कळत नव्हते. चालून चालून दोघे थकलेले.</p><p style="font-size: 18px;">" एक काम करू ... आता वाजले आहेत ५: ५०.... थोड्यावेळाने सूर्योदय होईल. उजाडले कि समोर काय आहे ते दिसेल ना. आता पुढे अजून हरवलो तर .... त्यापेक्षा इथे बसू ... " रचनाला सौरभचे ऐकावे लागले. दोघे सकाळ होण्याची वाट बघू लागले.</p><p style="font-size: 18px;">सकाळचे ६:१५ वाजता थोडे उजाडले. सौरभ उभा राहून बघू लागला. सर्वत्र धुकं पसरलेलं, वरपर्यंत नजर पोहोचत नसली तरी काही अंतरावरचे दिसत होते. " चल " म्हणत सौरभने यावेळी रचनाचा हात पकडला आणि पुढे चालू लागला. चढाई तितकी सोप्पी नव्हती. दोघांनाही सवय नसल्याने , हळू हळू चालत... थांबत थांबत ... एकमेकांचा आधार घेत .... ६: १५ ला निघालेले हे दोन शहरी जीव .... सकाळी ११ च्या सुमारास , एका सपाट जागी येऊन पोहोचले. रचना दमलेली , त्याहून जास्त सौरभ. १० मिनिट जागच्या जागी आराम करू , म्हणत दोघे बसले. बिस्कीटचा एक पुडा काढून मिळून खाऊ लागले. रचनाचा अंदाज बरोबर होता. सुरुवातीच्या पावसानेच किती हिरवळ निर्माण केलेली. डोंगर चढाई करताना त्यांना याचा अनुभव आलेला. डोंगर चढून आलो , आता पुढे कुठे जायचे याचा विचार सौरभच्या डोक्यात सुरु होता. ११ वाजून गेले तरी ऊन नव्हते, छान थंड वारा सुटला होता. आजूबाजूने पांढरे ढग जाताना दिसत होते. एकंदरीत एवढा कष्ठाने प्रवास करून वर आल्याचे चीज झाले हीच भावना रचनाच्या मनात. तरी काही मनात आले तिच्या. रचनाने तिच्या सॅक मधून मॅगझीन बाहेर काढले. पुन्हा तो राजमाची चा फोटो बघितला, ते बसलेल्या ठिकाणापासून नजर पोहोचेल तिथपर्यंत हिरवळ होती , परंतु फोटोत दिसत असलेले ठिकाण नक्की कोणत्या दिशेला तेच कळत नव्हते. दोघे confused !! विचारणार कोणाला. देवा कोणाला तरी पाठव ना मदतीला , रचना वर आभाळाच्या दिशेनं पाहत मनात म्हणाली.<br /><br />असा विचार डोकयात सुरु होताच , तोच रचनाला दूरवर समोरून धुक्यातून कोणीतरी चालत येताना दिसला. " चल सौरभ ... तो निघून गेला तर आपण इथेच बसून राहू ... " दोघांनी पटपट पाठीवर सॅक लावल्या. धावतच त्या येणाऱ्या व्यक्तीकडे निघाले. " excuse me !! ओ .... सर .... थांबा .... थांबा ... " रचना धावता धावता ओरडत होती. तिचा आवाज ऐकून आणि या दोघांना धावताना बघून तो जागच्या जागी थांबला. त्याला थांबलेले बघून आणि तो आपल्याच दिशेने येतो आहे हे बघून रचना - सौरभ थांबले. तो या दोघांजवळ आला.<br />" Yes ... काही help हवी आहे का .. ",<br />" हा .. हो ... आम्ही नक्की कुठे आहोत आता... ", सौरभने विचारलं. त्याने यांच्याकडे निरखून पाहिले.<br />" म्हणजे ... तुम्हालाच माहित नाही... तुम्ही कुठे आला आहात ते.... हरवला आहात का .. " ,<br />" तुम्हाला जे विचारले ते सांगा ... " सौरभचा कडक स्वभाव जागा झाला. तो हसला.<br />" राजमाची ..... राजमाची असे म्हणतात या ठिकाणाला.. हे गावाचे नाव सुद्धा आहे. " <br />" राजमाची आहे हे ठाऊक आहे ... त्याने तसे नाही विचारले... थांबा.. " रचनाने पुन्हा मॅगजीन मधला फोटो उघडला.<br />" हे ठिकाण कुठे आहे... आम्ही बरोबर आलो आहोत ना ... " त्याने फोटो बघितला. पुन्हा रचनाकडे बघितले.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" तुम्ही मागच्या बाजूने आलात वाटते. तिथून चढाई करायला वेळ लागतो. तुम्ही हा फोटो बघून आलात वाटते. हे असे फोटो फसवे असतात. फोटोत दिसणारे नेहमीच तसेच्या तसे राहत नाही. निसर्ग आहे , बदल होतंच असतात... " , त्याने समजावून सांगितले. सौरभला पुन्हा राग आला.<br />" तुमचा प्रॉब्लेम काय आहे. तिने जे विचारले तेच सांगा. असे ठिकाण आहे का इथे. माहित नसेल तर तसे सांगा , आम्ही शोधतो ... " सौरभचे बोलणे रचनाला पटले नाही. तिने त्याच्या पोटात चिमटा काढला.<br />" आहे असे ठिकाण ... जवळच आहे .... ५ मिनिटे लागतील .. चला दाखवतो. " म्हणत तो पुढे चालू लागला.<br /><br />रचनाने सौरभला पुन्हा कोपरखळी मारली. " मारतेस काय .. " ,<br />" तू बोलतोस कसा... माझ्या समोर जसा बोलतोस , तसा बाकीच्या लोकांशी बोल ना .. तो मदत करतो आहे तर त्यालाच उलट ऐकवून दाखवतो आहेस .. स्वभाव कधी बदलत नाही हेच खरे... "<br />" पण जे विचारले ते सांगायचे ना सरळ... उगाचच ज्ञान पाजळत होता. " सौरभ हळू आवाजात बोलत होता.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" आपल्या महाराजांनी हे गड - किल्ले उभे केले ना... सुंदर तर आहेतच पण त्याचे एक वैशिष्ठ आहे. कोणी काही महत्वाची माहिती कुजबुजले तरी १० फुटांवर असलेल्या मावळ्याला ते बरोबर ऐकू जायचे. " तो चालता चालता बोलून गेला. त्यावरून याने आपले बोलणे ऐकले, हे दोघांना कळले. ५ मिनिटांनी तो बोलल्याप्रमाणे एका ठिकाणी घेऊन आला. समोर तर फक्त पांढरे ढग. " मी बोललो ना ... याला काही माहित नसणार. " सौरभ अगदी हळू आवाजात रचनाच्या कानात बोलला. रचना पुढे काही बोलणार तसा त्याने हाताने " थांबा " अशी खूण केली. काही मिनीटानी जोराचा वारा आला आणि समोरचे सर्व ढग आजूबाजूला पांगले.</p><p style="font-size: 18px;">आता समोर दिसणारे दृश्य बघून सौरभचे तोंड उघडे पडले. रचनाच्या हातातले मॅगजीन पायाजवळ पडले. नजरेसमोर फक्त हिरवा रंग... समोर किल्ल्याच्या खुणा ... बालेकिल्ला !! त्याच्या टोकावर एक भगवा झेंडा फडकत होता. त्याकडे जाणारी पायवाट हिरव्या गालिच्यातून जात होती, असा भास होत होता. रचना - सौरभ तसेच डोळ्याची पापणी न लवता , पुढे चालत जात होते. समोरच असलेल्या डोंगरातून झरे वाहत होते. मोठे झरे असावेत, कारण त्यातून पडणाऱ्या पाण्याचा आवाज त्यांनाही ऐकू येतं होता. आणखी पुढे गेलयावर कळले कि समोर दिसणारे ढग हे खालून वरच्या दिशेने येत आहेत... आभाळात फिरणारे ढग डोंगराच्या खालून कसे येतं आहेत हा प्रश्न रचनाला पडला. अनोखे दृश्य !! जे समोर होते त्यावर विश्वास ठेवावा कि नाही , तेच कळेना.<br /><br />" जास्त पुढे जाऊ नका .. " मघाशी त्यांना घेऊन आलेला व्यक्ती बोलला. तेव्हा दोघे भानावर आले.</p><p style="font-size: 18px;">" सौरभ ... कॅमेरा ... कॅमेरा ... फोटो काढ ना ... " सौरभने पटापट फोटो काढले. " wow !! just wow !! " रचना बोलली. आनंद चेहऱ्यावर दिसत होता. तिला आठवलं , ते मॅगजीन मागेच पडले. पटकन जाऊन तिने ते आणले.<br /></p><p style="font-size: 18px;">" बरोबर बोलला तुम्ही ... फोटोत दिसते , त्याही पेक्षा कित्येक पटीने ... हे समोरचे .... amazing आहे " रचनाच्या बोलण्यावर तो हसला.<br />" तुम्ही एकटे काय करता ... भीती नाही वाटत का ... " सौरभने त्याला विचारलं.<br />" एकटा नाही ... बायको आहे सोबत... तिच्याकडे जात होतो. तुम्ही भेटलात... ",<br />" तिला आवड नाही वाटते याची... हे असे निसर्गसौंदर्य वगैरे .. " , सौरभ</p><p style="font-size: 18px;"><br />" आहे कि तिला आवड... ती मगाशीच गेली .... किती वेळ तेच ते बघत बसणार ... आणि तिलाही तिची space देयाला पाहिजे ना.. " सौरभ - रचना एकमेकांकडे बघू लागले.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" By the way...तुमचा कॅमेरा waterproof आहे का " सौरभला तो असं का विचारतो आहे ते कळले नाही.<br />" पाऊस येईल ना ... कॅमेरा भिजला कि खराब होतो. " तो बोलला. दोघांनी वर आभाळात पाहिले.</p><p style="font-size: 18px;"><br />" पावसाचे ढग तर नाहीत. ऑटोमॅटिक बटन दाबले कि पाऊस सुरू होतो का .. " सौरभ स्वतःच्याच बोलण्यावर हसला.<br />" तुमच्या बोलण्यावरून तरी तुम्ही इथे पहिल्यांदा आला असे वाटते. या ठिकाणी पावसाला सुरुवात केली ना ... कि जोराचा वाराही असतो सोबतीला. म्हणून बोललो कि कॅमेरा आत ठेवा. "<br />" first time आलो हे खरे ... पण मला माझ्या कॅमेराची काळजी घेता येते. " सौरभ.<br /><br />त्या व्यक्तीने अचानक वर आभाळात पाहिले. " निघूया ... चला ... पाऊस येईल ... " म्हणत तो जाऊ लागला. तरी रचना - सौरभ जागच्या जागी.<br />" काय झाले ... " त्याने विचारलं.<br />" आम्ही आणखी थोडा वेळ थांबतो आहे. तुम्ही जाऊ शकता. " रचना बोलली. त्याने पुन्हा वर आभाळात पाहिले.<br />" तुम्हाला काय हवामानाचे कळते का .. मघापासून वर बघत आहात. " रचनाने विचारलं. त्यावर तो नेहमी सारखा हसला. दोघांकडे नजर टाकून त्याने विचारलं.<br />" एक विचारू का .... दोघांनाही... " रचना - सौरभने मान हलवली. त्याने विचारलं.<br />" तुम्ही कधी पाऊस बघितला आहे का ... ? "<br /><br />===================== क्रमश : =============== </p>vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-66797663177725910052020-12-31T22:45:00.000-08:002020-12-31T22:45:03.013-08:00जिवलगा ..... !! ( भाग १)<p> </p><p><br /></p><p style="font-size: 18px;">आदित्यची नजर तशी नेहमीच भिरभिरत असायची. तसा त्याचा स्वभावच...... स्वच्छंदी, अगदी कोणी उनाड पक्षी म्हटले तरी वावगे ठरू नये. खरे तर त्याला उडायला आवडायचे. फिरायला आवडायचे. एका जागी थांबणे पटत नसे त्याला. त्याच्या अश्या स्वभावामुळे मित्रांची संख्या सुद्धा जास्त... मनमौजी .... friend list मध्ये मैत्रिणी ही होत्या. पण फक्त ' मैत्रिणी ' हा , आदित्यला प्रेम वगैरे या गोष्टीचा वैताग होता. प्रेमावर विश्वास असला तरी त्यात न पडलेले बरे , असे त्याचे मत. त्यामुळे मैत्रिणीना " मैत्री " पुरतेच. आदित्य कॉलेज मधला हिरो, पण त्याने त्याची अशी कोणी " हिरोईन " बनू दिली नव्हती. त्याचे नाव , गेल्या ४ वर्षात कितीतरी मुलींसोबत जोडले गेले होते , तरी ते सर्वच खोटे होते हे प्रत्येक मुलीला माहित असायचे.<br /><br />कॉलेजचे शेवटचे म्हणजेच १५ वी चे वर्ष सुरु झाले. ऐन पावसाळ्यात नवीन वर्ष. बाकीच्यांना आवडत असला तरी आदित्यला पावसाचा पार कंटाळा यायचा. पावसाळी पिकनिक , पावसात भिजणे हे तो मुद्दाम टाळायचा. पण पावसाळ्यात सुरु झालेलं कॉलेज , तिथे तर जावेच लागणार. कॉलेजचे सुरुवातीचे दिवस असल्याने जास्त कोणी यायचे नाही. lecture सुद्धा तसे सुरु झाले नव्हते. एक आठवडा तर तसेच होते. त्यानंतर मात्र कॉलेज गजबजू लागले. आदित्यचा ग्रुप सुद्धा जमू लागला. छान दिवस सुरु झाले. त्यात शेवटचे महत्वाचे वर्ष, आदित्यचा अभ्यास तर पहिल्या दिवसापासून सुरु झालेला. lecture संपली कि जरा वेळ कॉलेजमध्ये टाईमपास करून घरी जाणे , असे सुरु होते.<br /><br />अश्याच एक सकाळी आदित्य कॉलेज साठी निघाला. पाऊस नव्हता त्या सकाळी. शिवाय गेले काही दिवस पावसाचे दर्शन झाले नव्हते. आदित्यला हेच हवे होते. घरापासून कॉलेज अर्ध्यातासाच्या अंतरावर , रोज चालतच जायचा. आपल्याच धुंदीत चालणे त्याचे. कानाला मोठे हेडफोन , मोबाईल वर सुरु असलेली आवडती गाणी आणि सोबतीला थोडी मंद हवा.. आदित्यची भिरभिरती नजर त्याच्या पुढे पुढे धावत होती. तेवढ्यात वादळ यावे ,असेच अचानक आकाशात काळे ढग जमा होऊ लागले.</p><p style="font-size: 18px;">" याला काय झालं आता ... इतके छान वातावरण होते .... काही गरज का पावसाची आता ... मंद कुठला .. " येणाऱ्या पावसाला नावे ठेवत आदित्यने त्याचा चालण्याचा वेग वाढवला. पुढल्या वळणावर कॉलेजकडे जाण्याचा रस्ता. आभाळ अधिकच गडद झाले.</p><p style="font-size: 18px;">आणि ...... आणि अचानक एक जोराची वीज कडाडली. त्याचसोबत एका मुलीचा मोठ्याने किंचाळण्याचा आवाज आला. ते किंचाळणे आदित्यला त्याच्या हेडफोन मधून ऐकायला आले. समोरचं उभ्या असलेल्या मुलीकडे त्याचे लक्ष गेले. चेहरा झाकून ती उभी होती. बहुदा त्या विजेच्या आवाजाला घाबरली असावी. वाराही आता वेगाने वाहू लागला होता. का कुणास ठाऊक ...आदित्य तिच्याकडे बघत उभा राहिला. पण काहीतरी विचित्र होते आहे असे त्याला जाणवले.</p><p style="font-size: 18px;">त्याच्या आजूबाजूला असलेले सर्वच " slow motion " मध्ये आहेत , असे त्याला वाटले. वाटले काय .... तसेच तर होते सर्व. तो अजूनही त्या मुलीकडे पाहत होता. तर तीही आता " slow motion " मध्ये... तिने हळूच स्वतःच्या चेहऱ्यावरचे हात बाजूला केले. स्वतःला सावरत नीट उभी राहिली. चेहऱ्यावर येणारे केस मात्र वाहणाऱ्या वाऱ्यामुळे नीट होतं नव्हते. तरी ती खूप प्रयत्न करत होती. हे सर्व "slow motion " सुरु होते ... बरं का !!! शेजारच्या रस्त्यावरून जाणाऱ्या गाड्या , बाईक .... फुटपाथ वरून चालणारी माणसे , पावसामुळे वेळेआधीच जागे झालेले आणि उडणारे पक्षी, वाऱ्याने हलणारी झाडाची पाने , फांद्या .... सर्वच कसे मंदगतीने ..... शेवटी तिच्या चेहऱ्यावरचे केस सुद्धा वाऱ्याने दूर केले, तेही slow motion मधेच...... आदित्य तिच्या चेहऱ्याकडे पाहत होता. तिने स्वतःला सावरले आणि धावत ( slow motion मध्ये ) कॉलेजच्या दिशेने निघून गेली. पावसाचे थेंब आदित्यच्या गालावर पडले तेव्हा भानावर आला. तोही पळत पळत कॉलेज मध्ये शिरला. lecture सुरु होण्यास अद्याप ३० मिनिटे बाकी होती. वर्गात न जाता बाहेर गॅलरीत आदित्य उभा राहून विचार करत होता. " नक्की काय झाले आता .... आधी असे कधी झाले नव्हते .... आणि ते slow motion ..... काय प्रकार होते नक्की... " विचार करून करून डोक्याचा भुगा झाला.<br /><br />आदित्य तसाच डोक्याला हात लावून उभा, " काय हिरो .... डोके दुखते आहे वाटते... " त्याचा मित्र , गौरव आलेला तोपर्यंत.</p><p style="font-size: 18px;">" काही नाही रे .... सहजच ... बाकीचे कुठे आहेत ... आले नाही ते ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हे काय ..... येतच आहेत... " गौरवने मागे बघायला सांगितले. आदित्यने मागे नजर टाकली, त्याचाच ग्रुप येत होता. " Hi !! " त्यापैकी एकाने आदित्यला दुरूनच हात केला. आदित्यने हि " Hi " करण्यासाठी हात वर केला आणि अचानक मगाशी दिसलेली मुलगी त्याला त्याच्या मागून चालत येताना दिसली. पुन्हा सर्व slow motion ..... पुन्हा वारा वाहू लागला. पुन्हा तिचे मोकळे असलेले केस तिच्या चेहऱ्यावर येऊ लागले. आदित्यचा ग्रुप slow motion मध्ये चालत येत होते , त्यामागून ती... एका क्षणाला सर्व ग्रुप आदित्यच्या समोर उभा होता , त्यामागून चालत चालत ती गायब झाली.<br /></p><p style="font-size: 18px;"><br data-mce-bogus="1" /></p><p style="font-size: 18px;">आदित्य तसाच हात वर करून उभा, गौरवने त्याच्या डोळयासमोर टिचकी वाजवली. एकाने त्याच्या हातावर टाळी दिली. आदित्य जागा झाला.</p><p style="font-size: 18px;">" तुम्ही सर्व slow motion मध्ये का चालत होता ? " आदित्यचा प्रश्न.</p><p style="font-size: 18px;">" काय बोलतो आहेस तू... " जुई... त्याची एक मैत्रीण ... तिने विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" मला एक सांग ... काल रात्री किती वाजेपर्यंत अभ्यास करत बसला होतास ... " गौरवने विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" हम्म ... साधारण १२ .... maybe १२:३० वाजलेले होते... का रे ... " आदित्यने सांगितले.</p><p style="font-size: 18px;">" चला रे .... lecture सुरु होईल..... बघा .... जास्त अभ्यास केला कि असेच होते.. " गौरव सर्वाना उद्देशून बोलला. तसे सर्वच हसले आणि वर्गात जाऊन बसले. मॅडम यायला अजूनही वेळ होता. वर्गात सर्वांच्या एकमेकांशी गप्पा सुरु होत्या.</p><p style="font-size: 18px;">" च्यायला !!! काय होते आहे मला .... कि मलाच हे सर्व slow motion मध्ये दिसते... १ मिनिट .... मग आता कसे सर्व नॉर्मल स्पीड मध्ये दिसते आहे... काय खरे ... काय खोटे ... " आदित्य विचार करत होता. बाजूलाच बसलेल्या गौरवच्या गालाला त्याने स्पर्श केला. गौरव दचकला.</p><p style="font-size: 18px;">" काय रे ..... काय होते आहे तुला... ... आणि तसे काही मनात असेल तर सॉरी ..... !! मला मुली आवडतात , माझी GF पण आहे. तुला सांगतो ना .... जास्त अभ्यास केला कि असेच डोके फिरते. आता कुठे १५वी सुरु झाली आहे आणि इतका अभ्यास .... त्यापेक्षा मीच दुसरीकडे जाऊन बसतो. " गौरव जाण्यासाठी उभा राहिला , तर आदित्यने त्याला खाली बसवले.</p><p style="font-size: 18px;">" बस रे .... नाटकी नुसता .... मी पण ' straight ' आहे.... समजलं ना ... नौटंकी.... " आदित्य , गौरव दोघेही हसू लागले. जुई मागच्याच बेंचवर बसलेली. तिचे लक्ष मोबाईलमध्ये. या दोघांचा आवाज ऐकून तिथे लक्ष दोघांकडे गेले.</p><p style="font-size: 18px;">" ये मलाही सांगा ना जोक ... मला पण हसायचे आहे. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हसायचे असेल तर मोबाईल मधून डोके वर काढायचे मॅडम... " आदित्य तिला बोलला. बोलताना सहज मागे नजर गेली. हसता हसता त्याचे लक्ष वर्गात सर्वात शेवटी असलेल्या बेंचवर गेले. एक मुलगी बसलेली तिथे.... तीच !! तीच ती .... एकटीच बसलेली. यावेळेस डोळ्यांना चष्मा लावलेला. वर्गात सुरु असलेल्या गोंधळात न पडता काहीबाही वाचत बसलेली. मोकळे सोडलेले केस तिने बांधून ठेवलेले. " अरेच्या !! हि कधी आली वर्गात.... १ मिनिट !! हि आमच्या वर्गात काय करते.... " आदित्य आणखी confused..... गौरवला काही माहित आहे का ,ते विचारू असे म्हणत आदित्य त्याला विचारणार तर मॅडम आल्या. <br /><br />lecture सुरु झाले. साधारणतः , आदित्यचा स्वभाव स्वच्छंदी असला तरी अभ्यासात त्याचा टाईमपास कधीच नव्हता. कॉलेजमध्ये आले कि सर्व lecture बसायचा , वर्गात सुद्धा त्याचे लक्ष फक्त अभ्यासाकडे असायचे. टाईमपास , मज्जा-मस्ती सर्व कॉलेज सुटल्यावर. आज वेगळे होते. दिवसच वेगळा उजाडला होता ना. चालू lecture मधेच कितीतरी वेळा त्याने " त्या " मुलीकडे चोरून बघितले होते. मध्ये मध्ये मागे बसलेल्या जुईशी बोलायचा बहाणा करत , त्याची नजर मागे लक्ष टाकून येतं होती.</p><p style="font-size: 18px;">" मिस्टर मनमौजी !! " मॅडमने आदित्यला हाक मारली. आदित्य तसा फेमस मुलगा , त्यामुळे सर्व शिक्षकांना माहित होता त्याचा स्वभाव, त्याशिवाय अभ्यासातही पुढे असायचा. lecture सुरु असताना काही प्रश्न पडले कि हमखास विचारणारा आदित्य .... त्याची चुळबुळ मॅडमच्या नजरेत आली.</p><p style="font-size: 18px;">" जुई सोबत बोलायचे आहे तर तिच्या शेजारी जाऊन बस ना ... सारखे सारखे मागे बघतो आहेस .. " आदित्य ओशाळला.</p><p style="font-size: 18px;">" सॉरी ma'am !!" ,</p><p style="font-size: 18px;">" तू मागेच जाऊन बस ... आणि काय ते बोलून घे .... मलाही डिस्टर्ब होते ना .... " मॅडमने आदेश दिला तर काय करणार. आदित्य जुईच्या शेजारी जाऊन बसला. तरी त्याचे मध्ये मध्ये मागे बघणे सुरूच होते. त्या पूर्ण lecture मध्ये काय शिकवले , त्यातले काही म्हणजे काही कळले नाही. तो lecture संपला आणि दिवसभराचे सर्व lecture सुद्धा " तसेच " संपले. आदित्यचे लक्ष नव्हतेच आज. शेवटचा lecture संपला , आदित्यचा ग्रुप वर्गातून बाहेर आला. घरी निघणार होते तर काही मित्र अजूनही वर्गात होते म्हणून सर्वच थांबले. एकमेकांशी गप्पा मारत तिथेच उभे राहिलेले. आदित्य नेहमीप्रमाणे गप्पा मारत आपली नजर इथे - तिथे भिरभिरवत होता. उजवीकडे बघून झाल्यावर डावीकडे नजर गेली असता , " ती " दिसली... यावेळेस ती सरांसोबत बोलताना दिसली. जुईला कळलं , आदित्यचे बोलण्याकडे लक्ष नाही ते. तिने त्याच्या डोळ्यासमोर हात फिरवला आणि हातानेच " कुठे लक्ष आहे " असे खूण करून विचारलं. <br /></p><p style="font-size: 18px;">आदित्यने त्या मुलीकडे बोट दाखवत विचारले.</p><p style="font-size: 18px;">" तिला आजच ... पहिल्यांदा वर्गात बघितले. नवीन आहे हे नक्की... कि चुकून आपल्या वर्गात येऊन बसली. ",</p><p style="font-size: 18px;">" नाही रे ... " जुई बोलली. " आपले थोरात सर आहेत ना ... त्यांची कोणी नातेवाईक आहे. नवीनच आहे ती... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हे तुला कसे माहित. " आदित्य ,</p><p style="font-size: 18px;">" सकाळी lecture ला येताना ती भेटली होती आम्हाला. आपल्याच वर्गात आहे ती... हे सर्व तिनेच सांगितले.तिला माहित नव्हते कोणत्या वर्गात lecture आहे ते ... म्हणून मला विचारले तिने... नाव पण बरच काहीसं आहे तिचे... " जुई आठवू लागली. तिला आठवेना .." ये राहूल .... ती सकाळी आपल्याला lecture कुठे आहे ते विचारत होती ... तिचे नाव काय रे .... तुला हसायला आलेलं ते नावं ऐकून .... " राहुल सुद्धा नाव आठवू लागला.</p><p style="font-size: 18px;">" काहीतरी ' S ' वरून नाव आहे तिचे... साई ... सायली... नाही ... असेच काही आहे .. " राहुल सुद्धा आठवू लागला.</p><p style="font-size: 18px;">" हा ..... आठवलं ... सिद्धता !! .... हेच नाव तिचे ... सिद्धता .... " आदित्यने पुन्हा तिच्या दिशेनं पाहिले. एव्हाना ती तिथून निघून गेलेली. " सिद्धता !! " आदित्य नाव मनात घोळवत राहिला.<br /><br />==========================================================================<br /><br />सिद्धता actually ओशाळली होती. लाज वाटत होती तिला. सकाळी आभाळातील विजेच्या आवाजाने ज्या मुलासमोर किंचाळली होती , तोच मुलगा आपल्या वर्गात असेल असे तिला वाटले नव्हते. अधून मधून तिची नजर त्या मुलावर जात होती. त्यालाच तर मॅडमने दम दिला ना. कदाचित तो आपल्याबद्दल सांगत असेल त्याच्या मित्र-मैत्रीणीना , काय करू .... भीती वाटते पावसाची , कडाडणाऱ्या विजेची... पण किंचाळले कशाला .. तेही त्या मुलासमोर .... त्याला काय वाटले असेल ... एवढी मोठी झाली आणि घाबरते .... नक्कीच तो हसला असणार माझ्यावर.<br /><br /><br />सिद्धता .... तिच्या वडिलांची मुंबईत बदली झाली म्हणून तीही आली. शेवटच्या वर्षाला कुठे admission मिळणार आणि तेही इतके लगेच ... तरी ओळख निघाली. कॉलेजला उशिरा का होईना admission झाले. साधी सरळ मुलगी तरी मॉडर्न ... हुशार , दिसायला कशी .... ते गाणे आहे ना " गोरी गोरी पान , फुलासारखी छान ... " अगदी तशी नसली तरी देखणी होती. तिचे ही तसेच .... पूर्ण फोकस फक्त अभ्यास आणि पुढचे करिअर वर... अभ्यास एके अभ्यास... मित्र नाहीच ... मैत्रिणी हि कमीच ... वडील पोलीस खात्यात असल्याने बदली ठरलेली, त्यामुळे मैत्रिणीही कमीच. बोलणे कमी.... त्यात आज झालेली गमतीशीर घटना.. कॉलेजचा पहिला दिवस असा , त्याने कोणाला सांगितले असेल तर काय होईल आपले , उद्या हसतील का वर्गात , असा विचार करत सिद्धता घरी आली. <br /></p><p style="font-size: 18px;">रात्री अभ्यास करायला घेतला पण आदित्यचे मन लागेना.</p><p style="font-size: 18px;">" तिला येताना बघितले कि सर्वच slow motion मध्ये कसे दिसायला लागते...... आणि अचानक गायब कुठे होते ती... काही कळत नाही बाबा... " आदित्यला काही सुचले.</p><p style="font-size: 18px;">" बाबा वरून आठवले... पप्पाला विचारू का हे ... नाही ... नको... उगाचच काही तर्क वितर्क लावेल पप्पा.... " मनात बोलत आदित्य झोपायला गेला.</p><p style="font-size: 18px;">पुढच्या दिवशी तेच रुटीन ..... मोबाईलवर आवडती गाणी , कानात मोठे हेडफोन ... त्याच धुंदीत चालत कॉलेजला निघाला. आज काय पाऊस नव्हता. पुन्हा त्या " कालच्या " ठिकाणी येऊन त्याची पावले आपोआप थांबली. " सिद्धता .... आली नाही वाटते , थांबूया का .... कशाला थांबायला पाहिजे... आणि ती आधीच निघून गेली असेल तर कॉलेजमध्ये... तर ... तर काय .... जाऊ दे ना ... आपली कुठे ओळख आहे.... आपण अभ्यास करायला येतो कॉलेजमध्ये .... टाईमपास करायचा नाही.... समजलं ना ... " आदित्यची दोन मने एकमेकांशी हुज्जत घालत होती. शेवटी पोहोचला तो कॉलेज मध्ये. घड्याळात पाहिले तर अजून ३० मिनिटे होती lecture सुरु होण्यास. आदित्यला आधीच पोहोचायची सवय. lecture असलेला वर्ग दुसऱ्या मजल्यावर होता, " वरती जाऊन तरी काय करणार ... गौरव येईल इतक्यात , तो आला कि जाऊ त्याच्यासोबत वर ... " मनात बोलून आदित्य तिथेच गेटसमोर असलेल्या कठडयावर गाणी ऐकत बसला. १० मिनिटे झाली असतील , आदित्य त्याच्या मोबाईल मध्ये काही बघत होता.<br /><br />त्याचवेळी त्याला काही जाणवले. त्याने समोरच दिसणाऱ्या वाटेकडे पाहिले. सिद्धता चालत येतं होती. पुन्हा तेच. वाराही slow motion मध्ये वाहू लागला. समोर रस्त्यावर पडलेली वाळलेली पाने त्यासोबत उडू लागली. तिच्या आजूबाजूने चालणारे , कॉलेज मध्ये येणारे बाकीचे विद्यार्थी , गेटवरचे watchman काका... इतकंच काय , कॉलेज शेजारी असलेल्या इमारतीत येणारा दूधवाला सुद्धा slow motion मध्ये सायकल चालवत येत होता. कॉलेजच्या बाहेर पार्किंग वरून सुरु असलेली मारामारी सुद्धा slow motion मध्ये .... सिद्धता हलके हलके पावले टाकत कॉलेजच्या गेटमधून आत शिरली. चालता चालता केसाची एक बट तिच्या कानामागे घेत तिने एकवार आदित्यकडे नजर टाकली. आणि पुढे निघून गेली. जशी ती नजरेआड झाली तसे पुन्हा सर्व नॉर्मल स्पीड मध्ये आले.</p><p style="font-size: 18px;"><br data-mce-bogus="1" /></p><p style="font-size: 18px;">" भुताटकी आहे कि काय ... " आदित्य विचार करत होता आणि गौरव आला.</p><p style="font-size: 18px;">" चला सर ... आज काय इथंच बसून आहेस ... lecture ला जायचे आहे ना .. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हा रे .... तुझीच वाट बघत होतो. " दोघे मित्र दुसऱ्या मजल्यावर आले. आदित्य लगेचच वर्गात शिरला. हे गौरव साठी नवीन होते.</p><p style="font-size: 18px;">" काय रे .... रोज तर सगळ्या ग्रुप साठी बाहेर थाबतोस ... आज काय विशेष " ,</p><p style="font-size: 18px;">" बस रे .... काही विशेष- बिशेस नाही... असाच आलो ... बसलो .. त्यात काय " गौरवला आदित्य बोलला तरी त्याची नजर सिद्धताला शोधत होती. ती वर्गात नव्हती. थोड्यावेळाने आदित्यचा ग्रुप आणि इतर विद्यार्थी वर्गात येऊन बसले. मॅडम येण्याआधी , ५ मिनिटं आधी सिद्धता कालच्याच बेंचवर येऊन बसली. आदित्यला ती आली तर कळले. आदित्यने बॅगमधून पाण्याची बाटली काढली आणि तिला बघण्यासाठी पाणी पिण्याचा बहाणा केला. अगदी त्याच वेळी सिद्धताने त्याच्याकडे पाहिले. दोघांची नजरानजर झाली. आदित्यला जोराचा ठसका लागला आणि तोंडातले सर्व पाणी शेजारी बसलेल्या गौरवच्या तोंडावर उडाले. वर्गात एकच हशा पिकला. गौरवने एकवार आदित्यकडे पाहिले आणि रुमालाने चेहरा पुसत म्हणाला,</p><p style="font-size: 18px;">" अरे भाई .... अंघोळ करतो मी ... रोजच करतो... ",</p><p style="font-size: 18px;">" सॉरी सॉरी .... ठसका लागला. ",</p><p style="font-size: 18px;">" तुला एवढ्या सकाळी कसली तहान लागली. आणि शांतपणे पाणी पियाचे ना ... इतका ठसका लागेपर्यंत ... "</p><p style="font-size: 18px;">" सॉरी ना बाबा .... मुद्दाम नाही केले.. " आदित्यला कसे तरी झाले. सर्व वर्ग हसला म्हणून नाही, तर सिद्धताने ही बघितले म्हणून... मॅडम आल्या आणि lecture सुरु झाला.<br /><br />आणि हे असे रोजच सुरु झाले. आदित्य लवकर येऊन तिथे कॉलेजच्या गेटसमोर बसून असायचा. पुन्हा पुन्हा ते slow motion अनुभवायचा, त्याला ते आवडू लागलेलं. lecture ला गेल्यावर तिच्याकडे चोरुन बघणे .... वगैरे वगैरे ... सर्व सुरु होते. सिद्धताला हे सर्वच समजत होते. कारण तीही कधी कधी त्याच्याकडे बघायची. सुरुवातीला मागच्या बेंचवर बसणारी सिद्धता .... आता तिच्या वर्गात २-३ मैत्रिणी झालेल्या , त्याच्यासोबत पुढे बसायची. अर्थात आदित्य बद्दल तिला कळले होते. तो तर सर्वांचा मित्र , सर्वाना मदत करण्यात पुढे असणारा , त्याच्या बद्दल आदर निर्माण झालेला. पण कधी प्रत्यक्ष बोलण्याचा क्षण आलेला नव्हता. कधीतरी तशी वेळ यावी , असा आदित्य विचार करत होता. जोपर्यंत ती बोलायला येत नाही , तोपर्यंत मी स्वतःहून कसा बोलायला जाऊ, असे आदित्यचे म्हणणे होते. दुसरीकडे सिद्धता तशी फारच कमी बोलणारी. त्यातल्या त्यात , कॉलेज मध्ये ... मुलांशी बोलणे टाळायची. तिचा संवाद फक्त आणि फक्त तिच्या भोवती असणाऱ्या मुलींसोबत. या दोघांचे बोलणे होणार तरी कधी...<br /><br />======================================================================<br /><br />रविवारचा दिवस. सकाळपासून धोधो पाऊस.... कुठे जाणार पावसात , आदित्यच्या ग्रुपने तर मस्तपैकी पिकनिकचा बेत केलेला. आदित्यला ते तसे पावसात भिजणे अजिबात आवडत नसायचे. त्यामुळे घरीच अभ्यास करत बसलेला. २-३ तास अभ्यास केल्यावर त्याला कंटाळा आला. स्वतःच्या रूममधून बाहेर आला. त्याचे पप्पा हॉलमध्ये टीव्ही बघत बसलेले. आदित्य त्यांच्या शेजारी जाऊन बसला.</p><p style="font-size: 18px;">" कोणता movie लागला आहे. " आदित्यने पपांना विचारले.</p><p style="font-size: 18px;">" व्वा !! आज काय एकदम movie बघायला आलास .... ",</p><p style="font-size: 18px;">" अरे पप्पा .... बाहेर बघ पाऊस पडतो आहे... उगाचच .... शहरात सगळ्याना भरपूर पाणी मिळते. पावसाने गावात पडले पाहिजे... तिथे दुष्काळ वगैरे असतो... तिथे जावे पावसाने ....आता अभ्यास पण झाला... कंटाळा आला म्हणून आलो बाहेर " ,</p><p style="font-size: 18px;">" तुला आवडत नाही म्हणून बाकी लोकांना आवडत नसेल का पाऊस ,.... पडू दे त्याला ... त्याचे दिवस आहेत सध्या ... ",</p><p style="font-size: 18px;">" हम्म ... कोणता movie आहे... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" माहित नाही ... मलाही काही काम नाही , काहीतरी बघत बसलो आहे. " मग दोघेही टीव्ही वर सुरु असलेला movie बघू लागले. </p><p style="font-size: 18px;"><br data-mce-bogus="1" /></p><p style="font-size: 18px;">आदित्य आणि त्याचे पप्पा , एकमेकांचे Best friend , आदित्य सर्व गोष्टी त्याचा पप्पाना सांगायचा. आणि त्याचे पप्पा ही मनमोकळेपणाने ते ऐकून घेयाचे. टीव्ही वर सुरु असलेल्या movie मध्ये एक असा क्षण आला कि हिरो - हिरोईन एकमेकांच्या दिशेने चालत येतं होते..... slow motion मध्ये. आदित्यला त्याचे क्षण आठवले. पप्पाला विचारू का ... आज विचारू .... , असे मनात म्हणत आदित्यने पप्पाना विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" पप्पा , हे असे फक्त movie मध्ये होते ना ...",</p><p style="font-size: 18px;">" म्हणजे कसे ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" slow motion वगैरे ... ",</p><p style="font-size: 18px;">" नाही रे ... होते ना असे real life मध्ये ..." ,</p><p style="font-size: 18px;">" ह्या .... पप्पा काय पण .... तुला काय मीच भेटलो का ... " पप्पाने त्याच्याकडे पाहिलं.</p><p style="font-size: 18px;">" तुझी मातोश्री आणि मी ... आमचे love marriage, माझा पहिला जॉब होता ना ... ",</p><p style="font-size: 18px;">" आता हे काही पण बोलतो आहेस तू पप्पा .. जॉब म्हणे ... आपला तर बिजनेस आहे .. ",</p><p style="font-size: 18px;">" अरे हो बाळा ... मी आधी जॉब करत होतो. तिथेच तर तुझी आई आणि माझी भेट झाली. सुरुवातीला मलाही हे movie मध्ये आहे ना slow motion ... तुझी आई जेव्हा जेव्हा समोर यायची ना , मलाही तसाच अनुभव होयाचा. काही वेळाने कळलं कि ते प्रेम आहे. तीच व्यक्ती नजरेसमोर राहावी असे वाटत राहते. आपले मन ना वेडे असते. नजरेसमोरून ती व्यक्ती जाऊच नये असे वाटते म्हणून आपल्याला तसे भास होतात. " आदित्यला उत्सुकता.</p><p style="font-size: 18px;">" हे भास कधी बंद झाले ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" नंतर ... म्हणजे आम्ही एकमेकांशी बोलायला लागलो , त्यानंतर . तिलाही मी आवडत होतो. प्रेमाची कबुली दिली , एकत्र आलो. मग कशाला असे भास होणार. ",</p><p style="font-size: 18px;">" पप्पा . एक सांग , तू मम्मा ला बघितल्या बघितल्या प्रेम झालेल का ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" नाही नाही ... तिला आधी खूप वेळा बघितले होते मी. एकदा अचानक ती इतकी सुंदर भासली कि थेट मनात भरली. हा .... पण तसेही असते हा ... love at first sight... ",</p><p style="font-size: 18px;">" असे कसे शक्य आहे. म्हणजे ज्या व्यक्तीला कधीच पाहिले आहे..... अचानक कोणी समोर येते ..... आणि त्या व्यक्तीवर प्रेम होते. ",</p><p style="font-size: 18px;">" असते बाबा असे .... मनाची चाल असते ती.... तसे झाले कि ते मखमली हाल सुरु होतात. सारखी तीच व्यक्ती डोळ्यासमोर रहावी असे वाटते. रात्री झोप लागत नाही , त्याच व्यक्तीचा विचार. असे असते प्रेम. कधी एकटा बसलेला असायचो ना , तेव्हा तर विचित्र भास होत असत. तिची आठवण काढली ना कि अचानक आजूबाजूचे वातावरण बदलून जायचे. कुठून कुठून रंगीबेरंगी फुलपाखरे यायची , विविध रंगाचे इंद्रधनुष्य दिसायचे... आणखी किती तरी वेगवेगळे भास होत असत मला. प्रेमाचे जग असेच असते. तुला काय कळणार ते.... गेल्या चार वर्षात एवढ्या मैत्रिणी केल्यास , एकही GF नाही. प्रेम केले नाहीस ... काय फायदा कॉलेजला जाऊन. " पप्पाने त्याच्या डोक्यावर टपली मारली. आदित्य मुद्दाम हसला. टीव्ही वर सुरु असलेला movie बघत होता तरी डोक्यात वेगळेच विचार ... खरच आपण प्रेमात पडलो आहोत का.<br /><br /><br />खरंतर रविवारचा दिवस संपलेला, परंतु आदित्यच्या life मध्ये काही वेगळेच सुरु झालेलं. सिद्धता त्याला अजाणतेपणी का होईना , आवडू लागली होती. अर्थातच अभ्यासाला पहिले प्राधान्य. अभ्यासात त्याने खंड पडू दिला नव्हता. फक्त त्याचे बोलणे ते काय होत नव्हते. त्यात गेल्या आठवड्यात मंगळवारी कॉलेजला आलेली सिद्धता , बुधवार ते शनिवार , या दिवसात कॉलेजला आलेली नव्हती. आदित्यचा तो आठवडा कसा गेला हे त्यालाच माहित. तिच्या मैत्रिणींना तरी कसे विचारणार, आदित्य समोर मोठा पेच . रविवार जाऊन सोमवार उजाडला, सिद्धता नव्हतीच. आदित्य लय टेन्शन मध्ये. गेली कुठे हि. याच टेन्शन मध्ये आदित्य कॉलेज सुटल्यावर घरी निघालेला. त्याला थोरात सरांनी हाक मारली.</p><p style="font-size: 18px;">" अरे आदित्य ... एक काम होते , तुझी मदत हवी होती. ",</p><p style="font-size: 18px;">" बोला ना सर ... " थोरात सरांना विचारू का ... सिद्धता कॉलेजला का येतं नाही ते ...</p><p style="font-size: 18px;">" तुझ्या नोट्स मिळतील का .. गेल्या आठवड्यात काढलेल्या सर्व नोट्स पाहिजे होत्या मला... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हा सर , देतो ना ... आता माझ्याकडे नाही आहेत, घरी आहेत. तुम्हाला पाहिजे होत्या का ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" मला नको आहेत. तुला माहित आहे ना सिद्धता ... तिला पाहिजे होत्या. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हो का ... बरेच दिवस दिसली नाही ती .... " आदित्य उगाचच बोलायचे म्हणून बोलला.</p><p style="font-size: 18px;">" तब्येत ठीक नाही तिची. सर्व अभ्यास राहून गेला. माझ्या विषयाच्या नोट्स मी देईन तिला , पण बाकीच्या कुठे जमवत राहू, वर्गात एक तूच आहेस ज्याचा अभ्यास वेळेआधी पूर्ण असतो. म्हणून मी तुझ्याकडे नोट्स मागत आहे. " हे म्हणजे सोन्याहून पिवळे. आदित्य मनात म्हणाला.</p><p style="font-size: 18px;">" सर्व नोट्स घरी आहेत. तिला कश्या देऊ , तिच्या घरी जाऊ का ... पण मला तिचे घर नाही माहित... एक काम करा , तिचा whatsapp नंबर द्या. तिला msg करतो किंवा कॉल करून विचारतो कोणत्या नोट्स पाहिजे आहेत त्या.. " नंबर मिळाला कि काय ... मज्जाच आहे एका मुलाची , आदित्य मनोमन खुश झालेला पण त्याने सगळा आनंद लपवून ठेवला.</p><p style="font-size: 18px;">" तिचा नंबर आहे माझाकडे , पण कालपासून माझा मोबाईल बिघडला आहे. नंबर पाठ नाही माझा. असं करूया , तुझा mail लिहून दे , ते नोट्स तिला मेल कर. " यांचा मोबाईल काय नेमका आताच बिघडला , नाराजीने आदित्यने त्याचा मेल लिहून दिला. <br /><br /></p><p style="font-size: 18px;">घरी आल्या आल्या आदित्यने त्याच्या मागच्या आठवड्यातील नोट्सचे फोटो काढण्यास सुरुवात केली. नोट्सचे फोटो ते , त्यात इतके काय बघायचे , तरीही प्रत्येक फोटो छानच आले पाहिजे , जरासा वाईट आला असे वाटले कि पुन्हा फोटो काढायचा. असे जवळपास २ तास फोटो काढण्यात खर्ची घातल्यावर आदित्य समाधानी झाला. पण तिचा मेल अजून का आला नाही , याचा विचार करत होता. तिचाच मेल घेतला असता तर ... सर पण ना ... उलट-सुलट कामे ... असा विचार करत असताना , finally सिद्धता चा मेल आला.</p><p style="font-size: 18px;">" Hi ... मला तुमच्या नोट्स मिळतील का ?? " इतकाच मेल आलेला. आदित्यला किती आनंद !! त्याने भरभर तिला मेल पाठवायला सुरुवात केली. सर्व नोट्स चे मेल पाठवून झाल्यावर , शेवटच्या मेल मध्ये मुद्दाम स्वतःचा मोबाईल नंबर लिहून " आणखी काही मदत हवी असल्यास हा माझा नंबर आहे. " असे लिहून टाकले. तिला मदत करून त्याला एक प्रकारची मनःशांती मिळाली.</p><p style="font-size: 18px;">परंतु मेल करून आता एक तास होत आला तरी तिच्याकडून " thank you ..... thanks ... आभारी आहे !! " असा कोणत्याच प्रकारचा मेल आला नाही.</p><p style="font-size: 18px;">" याला काय अर्थ आहे. मी एवढे मेल केले, तेही माझा स्वतःचा अभ्यास बाजूला ठेवून ..... साधं thank you लिहायला किती वेळ लागतो. मी बरोबर होतो आधी , हे प्रेम वगैरे काही नसते. " आदित्यने हातातला मोबाईल बेडवर फेकून दिला आणि बाहेर निघून गेला.<br /><br />रात्री ९ वाजता घरी आला , आईने त्याला थेट जेवायला बसवले. जेवून वगैरे झाल्यावर टीव्ही बघण्यात गुंग झाला. झोपायला त्याच्या रूममध्ये आला तेव्हा बेडवरचा मोबाईल दिसला. त्याचा PC , तो तसाच सुरु ठेवून निघून गेलेला बाहेर. पुन्हा त्याने मेल पाहिला. तिचा रिप्लाय नव्हता. तसंच नाराजीने त्याने PC बंद करून टाकला. झोपणार होता तर गौरव चा कॉल आला. उद्या कॉलेजला येताना तुझाकडे एक बुक आहे , ते घेऊन ये. हे सांगायला गौरवने कॉल केलेला. बोलणे झाले आणि कॉल कट्ट झाला. मोबाईल खाली ठेवणार तर त्याला whatsapp वर आलेला मेसेज दिसला. अनोळखी नंबर. " Thank you friend ...... from सिद्धता " असा मेसेज होता.</p><p style="font-size: 18px;">आदित्यने आनंदानं उडीच मारली. नाचू लागला. पुन्हा पुन्हा , तोच तोच मेसेज वाचू लागला. आणि त्याच्या लक्षात आले कि आपण जेव्हा बाहेर गेलो , त्याच्यानंतर लगेचच हा मेसेज आलेला. " shit !! shit !! shit !!... खाल्ली ना माती ... मोबाईल घेऊन गेलो असतो तर काय झाले असते ... लवकर रिप्लाय करायला पाहिजे " त्याने पटपट " most welcome !! " असा मेसेज पाठवून दिला. आता तिचा काही रिप्लाय येतो का ते , वाट बघू लागला. तोपर्यत त्याने तिचा नंबर save करून ठेवला. तिचा मेसेज काही आला नाही , पण आदित्य आनंदात होता. ३० मिनिटांनी मोबाईल वाजला. मेसेज आल्याची रिंग होती. सिद्धताचा मेसेज ... " Good night , take care " आदित्य पुन्हा नाचू लागला. जग जिंकल्याचा आनंद जणू काही. नजरेसमोर पुन्हा धुंदी आली. बेडवर तसाच अलगद पडला.... डोळ्यासमोर एक गाणे आले...<br /><br />" पहला नशा.. पहला खुमार..,<br />नया प्यार है.. नया इंतज़ार ,<br />कर लू मैं क्या अपना हाल,<br /> ऐ दिल-ए-बेकरार,<br /> मेरे दिल-ए-बेकरार, तू ही बता<br />पहला नशा.. पहला खुमार.."<br /><br />आदित्य आनंदात हसत होता. त्याच धुंदीत त्याला झोप लागली.<br /><br /></p><p style="font-size: 18px;">जागा झाला तेव्हा वर्गात बसलेला आणि lecture सुरु होता. समोर साक्षात सिद्धता उभी होती. आदित्य तिच्याकडे बघत राहिला. तीही छान हसली आणि आदित्यच्या जवळ येऊन त्याच्या गालावर हात फिरवला. आदित्य खाड्कन जागा झाला. आपण अजूनही घरात आहोत , हे त्याच्या लक्षात आले. " सकाळी पडलेली स्वप्ने खरी होतात , असे म्हणतात. " आदित्य मनातल्या मनात बोलला, स्वतःला गुदगुल्या झाल्या सारखे वाटले त्याला. कॉलेजला जाण्याची तयारी करू लागला. नेहमीप्रमाणे वेळेआधी निघाला आणि कॉलेजमध्ये येऊन बाकी ग्रुपची वाट बघू लागला. त्याचा ग्रुप आल्यावर सर्व वर्गात जाऊन बसले.</p><p style="font-size: 18px;">पहिला lecture सुरु झाला. आदित्य आज फारच खुश होता , शिवाय खूप दिवसांनी आज त्याचे अभ्यासावर लक्ष होते. सिद्धता काही आज पण येणार नाही , हे नक्की होते. तब्येत ठीक नाही ना बिचारीची, आजही तिला नोट्स पाठवू. उगाच अभ्यास मिस होयाला नको. आदित्य स्वतःशीच बोलत होता. अश्यातच दुसरा lecture सुरु झाला. आदित्यचे लक्ष अचानक पहिल्या बेंचवर बसलेल्या सिद्धता कडे गेले.उडालाच तो .</p><p style="font-size: 18px;">" हि येते तरी कशी .... आलेली दिसलीच नाही. कमाल करते हा हि.. " आदित्य यावेळेस मनात न बोलता पुटपुटला. गौरवने बरोबर ऐकले.</p><p style="font-size: 18px;">" या वर्गातील नक्की कोणाबद्दल बोलत आहेस.. " आदित्यने लगेचच त्याची मान धरली.</p><p style="font-size: 18px;">" तुला बर सर्व चौकश्या .... गप्प .... कोणाबद्दल बोललो नाही. अभ्यास करा अभ्यास .... " गौरवला हसू आलं. आदित्यचे काम सुरु झाले. इतकी मदत केली आहे तिला .... एकदा तरी ती माझ्याकडे बघणारच, असे आदित्यला वाटत होते. तसे काही झाले नाही. सर्व lecture संपले , कॉलेज सुटले.</p><p style="font-size: 18px;"><br /><br />सर्व घरी जाण्यासाठी निघाले. बाहेर पावसाने काळोख केलेला, उगाच भिजू नये म्हणून बहुतेक विध्यार्थी घरी निघाले. सिद्धता वर्गातून कधी गेली ते आदित्यला कळेल नाही. त्यात भरलेले आभाळ बघून त्याच्या सर्व मित्रानी टाईमपास न करता घरीच जाऊ असे ठरवले. निघाला होता तर आदित्यला काही आठवलं. " तुम्ही जा पुढे ..... मला लायब्ररी मधून एक पुस्तक घेयाचे आहे... bye ... " म्हणत आदित्य पुस्तक आणण्यासाठी गेला. कधीचे त्याला ते पुस्तक पाहिजे होते , ते आज मिळाले , म्हणून आनंदात आदित्य बाहेर आला. बघतो तर पावसाने नुकतीच धो - धो सुरुवात केलेली. आदित्यने डोक्याला पुस्तक लावले. छत्रीचे ओझे वाटायचे म्हणून तो कधीच सोबतीला ठेवत नसे. काय करणार , एका बाजूला उभा राहून पाऊस बघू लागला. त्याच्या आजूबाजूला छत्री न आणणारे , त्याची गर्दी जमू लागली. आदित्य स्वतःच्या विचारात रमलेला. पाऊस गेल्या शिवाय मी निघणारच नाही , असं आदित्यने ठरवले होते. थोड्यावेळाने पाऊस कमी झाला , पण थांबला नव्हता. त्याच्या शेजारी उभी असलेली गर्दी हळूहळू कमी झाली. आता आदित्यला जाणवलं कि बाजूच्या कोपऱ्यात कोणी एकच व्यक्ती उभी आहे. त्याने हळूच पाहिले .... सिद्धता !!! पुन्हा उडाला तो.</p><p style="font-size: 18px;">" देवा.... तुझा काय प्लॅन आहे एकदा सांग तरी .... heart attack वगैरे देशील कधी तरी " आदित्य मनात बोलला. पावसाचा वेग पुन्हा वाढला. सोबतीला अंगावर शहारे आणणारा बोचरा थंड वारा ... प्रत्यक्षात आज ती त्याच्या शेजारी उभी होती. अर्थातच तो एका टोकाला आणि ती दुसऱ्या , दोघांमध्ये अंतर होते तरीही तिथे ते दोघेच उभे होते.<br /><br />सिद्धताने त्याला पाहिले. " आदित्य उभा आहे.... बोलूया का त्याच्याशी.... पण काय बोलू.... कशी सुरुवात करू .... thank you बोलूया का .... एवढे नोट्स दिले... कि आजचे नोट्स पण मागून घेऊ ... मुद्दाम .... त्या निम्मिताने बोलणे होईल... " सिद्धता मनात इतके बोलत होती , समोर बोलायला जमत नव्हते. आदित्यही तसाच. " चांगला चान्स दिला पावसाने... thanks पावसा ... !! बोलूया ... कोणीच नाही आहे, कोणाला कळणार नाही..... काय विषय , कसे सूरवात करू...... हा ... तब्येत कशी आहे, किंवा .... बरे वाटले का .... नको .... Hi .... how are you .... मूर्खां .. तेच ते झाले ना .... नीट बोलता ही येतं नाही तुला मुलींशी... जीव दे जा .. " आदित्य स्वतःलाच मनातल्या मनात ओरडत होता.<br /><br /> दोघेही तसेच , कोणीतरी बोलायला सुरुवात करावी तर नाही. दोघेही स्वतःशीच मनात बोलत होते. तिरक्या नजरेने एकमेकांना चोरून बघणे सुरु होते. " अरे ... बोलशील का आता.. कि असच उभे राहणार ... " आदित्य स्वतःला. शेवटी न राहवून त्याने बोलायला तोंड उघडले, " Hi " असे बोलत होता आणि तिचा मोबाईल वाजला. आदित्यने तोंडातून येणारे " Hi " तसेच गिळून टाकले. तिने कॉल उचलला.</p><p style="font-size: 18px;">" हो पप्पा , मी इथेच उभी आहे. तुम्ही बाहेर आला आहात का .. " आदित्यने गेटबाहेर पाहिले. एक गाडी उभी होती." आले आले पप्पा.. " म्हणत ती पळत पळत त्या गाडीजवळ गेली. पट्कन गाडीचा दरवाजा उघडला, जलद गतीने सिद्धता गाडीत बसली आणि गाडी भुर्रकन निघून गेली.<br /><br />पाण्याचा नळ जसा बंद करावा , सिद्धता गेल्यावर पाऊस सुद्धा तसाच पटकन बंद झाला. आदित्यने स्वतःला टपली मारली. " चला आदित्य राव ... आता इथे उभे राहून काही फायदा नाही. " आदित्य चालत चालत गेटजवळ येतं होता. आणि मोबाईल वाजला. कोणाचा तरी मेसेज आलेला. त्याने पाहिले , सिद्धताचा मेसेज. " Hi .... मला आजच्या नोट्स मिळतील का ... " आदित्यने मेसेज वाचला आणि जागच्या जागी उडी मारली. धावत जाऊन गेटवरच्या watchman काकांना मिठी मारली. त्यांना काहीच कळेना , याला काय झाले ते.</p><p style="font-size: 18px;">त्याच आनंदात आदित्य घरी धावत आला. त्याने त्याची वही बघितली. नोट्स काढल्या होत्या , परंतु भरभर लिहले होते म्हणून खाडाखोड झालेली. पुन्हा लिहू सर्व ... छान अक्षरात... आदित्य कामाला लागला. आई त्याला बघायला आली.</p><p style="font-size: 18px;">" काय रे ... आल्या आल्या अभ्यासाला बसलास .. ते कपडे तरी काढ ना ... घरातले घाल. ",</p><p style="font-size: 18px;">" मम्मा ... तू थांब जरा ... मला डिस्टर्ब नको करुस... ",</p><p style="font-size: 18px;">" एवढा कसला महत्वाचा अभ्यास आहे कि पायातले शूज काढायला विसरलात साहेब ... " आदित्यने दाताने जीभ चावली. मागे वळून पाहिले तर चिखलाने माखलेल्या शुजचे ठसे दारापासून त्याच्या रूमपर्यंत आलेले.</p><p style="font-size: 18px;">" सॉरी मम्मा !! " आदित्यने आईला मिठी मारली.</p><p style="font-size: 18px;">" करते साफ. आधी ते कपडे धुवायला टाक. शूज कोण घालते रे पावसात.. ते धुवून ठेव आणि उद्या पासून पावसाळी चप्पल घालून जा पायात. " ok मम्मा ... love you मम्मा ... " आदित्यने आईच्या गालावर kiss केले आणि फ्रेश होण्यासाठी गेला. फ्रेश होऊन पुन्हा नोट्स लिहायला बसला. मनात आनंद , डोळ्यात आनंद ... आनंदी आनंद गडे ... जिकडे तिकडे चोहीकडे !! <br /></p><p style="font-size: 18px;"><br data-mce-bogus="1" /></p><p style="font-size: 18px;">या दोघांचे समोर बोलणे नाही, जे काही होते ते whatsapp वर. आदित्यला ते मान्य होते. सिद्धता कधीतरी समोर येऊन बोलेल, हे आदित्यने मनातून आधीच काढून टाकलेलं. दोघांची कधी नजरानजर झाली तर फक्त एकमेकांना smile तेवढी देयाचे. त्याच्या ग्रुपमधला एकटा गौरव तेव्हढा शहाणा होता. त्याला या दोघांचे ट्युनिंग जमले आहे, हे फार आधीच कळले होते. आदित्यला रंगेहात पकडायचे होते. परंतु हे दोघे एकमेकांसमोर कधी येत नाही, बोलत नाहीत , पकडणार कसे. गौरव वाट बघत होता आणि friendship day आला. ऑगस्ट महिन्यातला friendship day, बर का !!</p><p style="font-size: 18px;">त्यादिवशी , अर्धेच lecture होते. त्यानंतर मुलांना थोडी मोकळीक दिलेली. सर्व एकमेकांना बँड बांधत होते. आदित्यने खूप बँड आणले होते , मित्र-मैत्रिणीना बँड बांधत होता. परंतु गौरव सिद्धताला शोधत होता. दिसली नाही कुठे. आदित्य थोड्यावेळाने एका बाजूला जाऊन उभा राहिला. आणि त्या सर्व गर्दीकडे एकटाच बघत उभा राहिला. गौरव त्याच्या जवळ गेला.</p><p style="font-size: 18px;">" कोणाला शोधत आहेस ... सिद्धताला ना ... " गौरवने थेट विचारलं. आदित्य आधी हसला , नंतर त्याच्याकडे आश्चर्याने पाहू लागला.</p><p style="font-size: 18px;">" काय ... confused झालास ..... मला कसे कळले... " गौरव आदित्यकडे बघून बोलत होता. सिद्धता आता सर्व वर्गात ओळखीची झालेली, कारण गेल्या महिन्यात झालेल्या surprise test मध्ये तिने चक्क आदित्यला मागे टाकले होते. आदित्य पेक्षा कोणीतरी हुशार आले आहे , हे सर्व वर्गात कळले होते.</p><p style="font-size: 18px;">" हे बघ मित्रा .... उगाचच कशाला तिचे नाव जोडतोस ... तिला शोधतो आहे हे तुला कोणी सांगितले. " आदित्य बोलला.</p><p style="font-size: 18px;">" तुझ्या डोळ्यात दिसते ते , कोणाला शोधत आहेस ते ... " गौरव.</p><p style="font-size: 18px;">" फिल्मी डायलॉग ... हा ... " आदित्यने गौरवला चिमटा काढला.</p><p style="font-size: 18px;">" अबे .... तुझा मित्र आहे मी . ११ वी पासून एकत्र आहोत , तेव्हा पासून एकाच बेंचवर बसतो आपण. इतरांपेक्षा तुला मी जास्त ओळखतो. आणि सध्या वर्गात lecture सुरु असताना तुझे लक्ष कुठे असते , कोणाकडे बघत असतोस .. मला काय कळत नाही का... " गौरवने आदित्यच्या पोटात गुद्दा मारला.</p><p style="font-size: 18px;">"चल चल .... आता सांगून टाक ... काय सुरु आहे.... प्रेम वगैरे .. बोल ना ... बघ , खोटे बोललास तर उद्या वर्गात ब्लॅकबोर्ड वर लिहून ठेवीन , सर्व वर्गाला कळेल. " गौरवने ब्लॅकमेल करायला सुरुवात केली.<br /><br />आदित्य जरासा लाजला. पण गौरवला आता कळले होते , मग लपवण्यात काहीच अर्थ नव्हता.</p><p style="font-size: 18px;">" तस ... प्रेम आहे का माहित नाही.. ",</p><p style="font-size: 18px;">" मग " ,</p><p style="font-size: 18px;">" मग काय .... मला आवडते ती , बस्स !! तिच्या फीलिंग माहित नाही मला. " गौरवने कपाळाला हात लावला.</p><p style="font-size: 18px;">" तुला आवडते , हे तिला सांगितले ना ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" नाही , कधी सांगू तिला. बोलते तरी का माझ्याशी ती. ",</p><p style="font-size: 18px;">" अरे माणसा .... तिला स्वतःहून बोलायला आवडत नसेल. वर्गात बघतोस ना ... २-३ मुलीसोबत बोलते तितकंच ... तू जा ना स्वतःहून बोलायला. ",</p><p style="font-size: 18px;">" केला प्रयत्न .... ते तरी कुठे जमते. lecture संपले कि कधी निघून जाते कळतच नाही. कधी तरी whatsapp वर मेसेज करते. ते पण असेच तुटक तुटक असतात. आज विचार केलेला , friendship band बांधू... lecture संपला , ती गेली लगेच. मला वाटलं कि इथे खाली कॅम्पसमध्ये असेल. नाही आहे. एव्हाना घरी पण पोहोचली असेल. " आदित्यच्या बोलण्यावर गौरव विचार करू लागला.</p><p style="font-size: 18px;">" काय यार .... एव्हड्या वर्षात कोणी आवडली आहे. तर तिचे असे नखरे... " गौरव बोलून गेला.</p><p style="font-size: 18px;">" नखरे नाहीत .... ती career oriented आहे. असं आपल्या सारखे टाईमपास करायला आवडत नाही. ",</p><p style="font-size: 18px;">" हो ... तसा तर तुही career oriented आहेस. तरी अभ्यास करून बाकीच्या गोष्टीही करतो ना .. ",</p><p style="font-size: 18px;">" तिचे वेगळे आहे रे , आणि तिला कॉलेजमध्ये कोणाशी नाव जोडायचे नाही. मग सांग ... कशी काय तिच्याशी मैत्री करू.... मैत्री तर झाली आहे म्हणा , वरवरची मैत्री !! आमच्यात त्यापुढे काही गोष्टी जातील, असे मला तरी वाटत नाही. " आदित्यचे बोलणे संपले.</p><p style="font-size: 18px;">" तूच रे ... खरा हिरो ... " म्हणत गौरवने त्याला मिठी मारली. दोघे गप्पा मारत घरच्या दिशेने निघाले. गौरव सच्चा दोस्त ... त्याने हे प्रकरण त्याच्या पुरतेच ठेवले. </p><p style="font-size: 18px;"><br data-mce-bogus="1" /></p><p style="font-size: 18px;">सिद्धता घरी आली. तिच्या रूमला एक छान अशी बाल्कनी होती. तिथे बसून विचार करत होती. " का निघून आली अशीच... थांबले पाहिजे होते ना मी. आदित्य बघत होता माझ्याकडे... त्याला काय वाटले असेल , किती गर्विष्ठ आहे मी. एक दिवस असा टाईमपास केला असता तर चालले असते. आता हे सर्व बोलून काय फायदा... " सिद्धता तशीच बसून होती. मोबाईल वर मेसेज करू , म्हणत तिने लगेच आदित्यला मेसेज केला. " happy friendship day .... dear !! " . तोपर्यंत आदित्य घरी पोहोचत होता. दारावरची बेल वाजवली आणि मेसेज तेव्हाच आला. मेसेज वाचून आनंदाला आदित्य. आईने दरवाजा उघडला. मोबाईल स्वतःच्या खिशात ठेवून त्याने आईचा हात हातात घेतला आणि आई सोबत नाचू लागला. तिला कळेना याला इतका कसला आनंद झाला आहे , तीही हसत हसत त्याच्या सोबत नाचू लागली.<br /><br />इकडे , सिद्धता आज फक्त आदित्यचा विचार करत होती. " त्याला मी आवडते हे नक्की. पण हे त्याच्याकडूनच ऐकले पाहिजे ना.... कि त्याला फक्त मैत्री करायची असेल तर ...... कॉलेजमध्ये सर्वच बोलतात ना , सर्वांचा तो best friend आहे. कोणत्याच मुलीला त्याने " मैत्री " पुढे नेले नाही. मग मला कशाला स्पेशल वागणूक देईल तो..... सिद्धता ... आपण कोणता विचार करत आहोत. अजून नीट मैत्री नाही आणि प्रेमाचा विचार... वेडबिड लागले आहे का... अभ्यास महत्वाचा ... हम्म .... मलाही आवडतो आदित्य ... शी बाबा !! काय करायचे कळतच नाही. " सिद्धताने सर्व विचार गुंडाळून ठेवले आणि अभ्यास करायला निघून गेली.<br /><br />आदित्यला मात्र छान वाटले. तिने मेसेज केला. तोही " Friend " म्हणून .... व्वा !! तिच्या मनात नक्की असेल काही... माझ्याबद्दल. कदाचित मैत्री पुढे गेलो तर. आदित्य तिचा विचार करत घराबाहेर आला. त्याच्या सोसायटीमध्ये एक छानसे गार्डन होते. तिथेच असलेल्या एका लाकडी बेंचवर जाऊन बसला. कदाचित कॉलेजमध्ये असणाऱ्या इतर गोष्टीमुळे घाबरत असेल ती. मी ... मी काय करतो ... तेच .. करिअर महत्वाचे ... ती माझ्या पेक्षा जास्त फोकस वाटते. अभ्यासात माझ्यापुढे आहे. सोडून देऊ का प्रेमाचा विचार... सुरुवातीला ते कसे छान वाटायचे ना ... सर्व कसे slow motion ... छान आहेत त्या भावना.... आम्ही whatsapp वर बोलायला लागलो आणि ते बंद झाले. पप्पा बोलला होता ना , अचानक सुरु होते आणि अचानक बंद होते. ती दिसली कि अजूनही बहुदा हवेतच फिरत असतो मी. स्वतःशीच हसला. त्याला ती पहिल्यांदा दिसली होती ते आठवलं. तेव्हा पासूनचे दिवस त्याला आठवले. अचानक एक थंड हवेची झुळूक आली. आदित्यने त्या दिशेने पाहिले. समुद्राच्या लाटा !! ... हे कसे .... आपल्या सोसायटीमध्ये समुद्र कसा काय... एक अस्पष्ठ असा सुवास आला तर दुसऱ्या दिशेने पाहिले. नजर जाईल तिथे विविध रंगांची फुले फुलली होती. त्यावर हाताच्या पंजाहून मोठी अशी वेगवेगळ्या रंगाची फुलपाखरे उडत होती. काय होते आहे नक्की... आदित्य विचारात पडला. समोरून सिद्धता चालत येत होती, तिच्या चेहऱ्यावर आलेले केस कानामागे करत , आदित्यकडे एकवार पाहत त्या फुलांमध्ये निघून गेली.<br /><br />आता सिद्धताला बघितले ना मी... आदित्य डोळे चोळत होता. असा विचार सुरु होता तोच त्याच्या डोक्यावरुन पक्षांचा एक मोठा थवा उडत गेला. आदित्य भारावून गेला. त्याच्याकडे बघत होता , बघता बघता ते समोर उडत चालले आहेत , त्या दिशेने बघितले. तर समोर सिद्धता अभ्यास करत बसलेली. चोरून एक नजर तिने आदित्यकडे पाहिले. ... हे तर कॉलेजच्या वर्गातले, आदित्यने ओळखले. आणि क्षणार्धात तिची असंख्य अशी छोटी छोटी फुलपाखरे झाली. आदित्यला उमगले. पप्पा बोलला होता ना ... त्या प्रेमाच्या जगात आहोत. छान वाटलं त्याला. समुद्रात त्याला दूरवर पाण्यातून बाहेर मुसुंडी मारणारे डॉल्फिन दिसले.त्यांना बघत असताना ... बाजूलाच पावसात उभे असलेले हे दोघे दिसले. दोघेही एकमेकांना चोरून बघत , आधी कोण बोलणार याची वाट पाहत होते. मधेच सिद्धता तिच्या मैत्रिणी सोबत जाताना दिसली. लगेच पावसाने त्यावर इंद्रधनूष्य धरले. आदित्यने त्या इंद्रधनुला हात लावला. सप्तरंग त्याच्या हातावर उमटले. त्या रंगाच्या मध्ये सिद्धताचा फोटो.... दुसऱ्या हाताने स्पर्श करायचा प्रयन्त करताच पुन्हा त्याच्या असंख्य फुलाच्या पाकळ्या झाल्या. आलेल्या वाऱ्यासोबत त्या पाकळ्यांनी फेर धरला आणि आभाळात निघून गेल्या. काही आदित्यच्या गालावर विसावल्या. आभाळ रंगेबेरंगी झाले. एक पक्षी आदित्यच्या शेजारी येऊन बसला. मघाशी दिसलेले डॉल्फिन आता त्याच्या मागे येऊन कसरती करत होते. काही फुलपाखरे त्याच्या शेजारी उडत होती. आदित्यने हात पुढे केला. त्याच्या बोटांवर एक फुलपाखरू येऊन बसले. आणि आदित्य , त्या प्रेमाच्या जगात जी जादू सुरु होती , ते डोळे भरून बघू लागला.<br /></p><p style="font-size: 18px;"><br />================================= क्रमश : ==============================</p>vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-63934929401261164722020-11-10T22:45:00.003-08:002020-11-10T22:45:27.770-08:00Mastermind !!! (season 1- भाग ३ - अंतिम )<p><span style="font-size: 18px;"><br /></span></p><p><span style="font-size: 18px;">" नमस्कार दामोदर सर " inspector अभिषेक कॉल केलेला. दामोदर ज्वेलर्स मध्ये चोरी होऊन आता २ दिवस झालेले. ज्याच्यावर संशय होता , तो त्यांच्या मॅनेजरचा काहीच पत्ता नव्हता.</span></p><p style="font-size: 18px;">" हा बोला inspector अभिषेक... ",</p><p style="font-size: 18px;">" सर ... तुमच्या मॅनेजरची काही खबरबात ",</p><p style="font-size: 18px;">" नाही , अजून तरी नाही... काल मुंबईत यायला पाहिजे होता तो... का आला नाही , कळत नाही . " दामोदर सर सुद्धा टेन्शन मध्ये. अभीचा संशय खरा ठरत होता. या मॅनेजरचा नक्की काहीतरी प्लॅन असणार , त्याशिवाय तो असा समोर यायला घाबरतो आहे, अभि मनात बोलत होता. कॉल कट्ट केला त्याने. अभि दुसऱ्या कामात गढून गेला. अर्ध्या तासाने दामोदर सरांचा कॉल आला.<br /><br />" inspector अभिषेक , माझा मॅनेजर राहुल .... आताच माझ्या घरी पोहोचला. त्याला तुमच्याकडे घेऊन येऊ का .. ",</p><p style="font-size: 18px;">" नाही , नको .... त्याला सांगू नका आम्ही तिथे येतं आहोत ते... आम्ही येतो तोपर्यंत त्याला तिथेच थांबवून ठेवा. " अभि महेशसहित लगेचच दामोदर सरांच्या घरी निघाला.<br /><br />त्यांचा मॅनेजर राहुल जसा मुंबईत आला , तसाच दामोदर सरांचा घरी आलेला. थोड्यावेळात अभि , महेश , सोबत ३ कॉन्स्टेबल त्याच्या घरी पोहोचले. अभिने राहुल कडे पाहिलं. तसा तरुणच , " Hi .... राहुल ना तू ... " अभिने त्याच्याकडे हात पुढे केला.</p><p style="font-size: 18px;">" Yes सर .... मीच राहुल , दामोदर सरांचा मॅनेजर ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" तुला कळलं असेल , आम्ही इथे का आलो आहोत ते... ",</p><p style="font-size: 18px;">" हो सर ... दामोदर सरांनी सांगितले कि चोरी झाली ती , कालच येणार होतो पण आईला सोडून येता येत नव्हते. शिवाय flight चे बुकिंग नव्हते. उशीर झाला. म्हणून आज आलो. ",</p><p style="font-size: 18px;">" तू चेन्नईचा ना ..... मग इतके छान मराठी कसे " , महेशने चट्कन विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" माझा जन्म चेन्नईत झालेला असला तरी माझे शिक्षण मुंबईत झाले. माझे आई-वडील , माझ्या जन्मानंतर ३-४ महिन्यांनी मुंबईत शिफ्ट झालेले. दोघांचीही सरकारी नोकरी, इथेच जॉब. म्हणून मीही इथेच मोठा झालो. ५ वर्षांपूवी दोघेही रिटायर झाले आणि मूळ गावी राहायला निघून गेले. मला इथली सवय झालेली , म्हणून मी मुंबईत राहतो. " राहुलने भरभर माहिती सांगितली.</p><p style="font-size: 18px;">" आता चोरीकडे वळू ..... एक सांग... तुझी आई खरच आजारी आहे कि .... " अभिने थेट प्रश्न केला. " म्हणजे ??.... " राहुल ..... अभि , महेश , दामोदर सरांकडे बघू लागला.</p><p style="font-size: 18px;">" म्हणजे माझा तुझ्यावर संशय आहे ... हे मी दामोदर सरांनाही बोलून दाखवले होते. "<br /><br />" पण सर ... मी कशाला चोरी करू " राहुल दामोदर सरांकडे पाहू लागला. " सर ... तुमचा माझ्यावर विश्वास नाही का.... ",</p><p style="font-size: 18px;">" आहे ... तसे मी inspector अभिषेकला सांगितले हि ... ",</p><p style="font-size: 18px;">" एक मिनिट ... माझी आई आजारी आहे हे खोटे सांगून गेलो , असेच वाटतं असेल ना तुम्हाला. चोरी होण्याच्या आधीच मी मुंबई सोडली होती. मी नव्हतो इथे. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हो म्हणूनच .... मला संशय आला. तुझ्या या सामानाची आणि राहत्या घराचा तपास करायचा आहे."<br /><br />" पण सर ... " राहुल बोलत होता तर दामोदर सरांनी अडवले.</p><p style="font-size: 18px;">" राहुल ... तू चोरी केली नाहीस , हे तुला माहित आहे ना, माझा पूर्ण विश्वास आहे तुझ्यावर. पण त्यांना त्याचे काम करू दिले पाहिजे ना ... नको घाबरू ... " दामोदर सरांनी त्याला धीर दिला. राहुल शांत झाला. राहुल अभि आणि त्याच्या टीमला त्याच्या घरी घेऊन गेला. पूर्ण तपास करून सुद्धा काही हाती लागले नाही. त्यावेळेत राहुलने त्याची आई , ज्या हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट होती , तिथे विडिओ कॉल लावला. अभिने स्वतः पहिले कि त्याची आई खरोखर आजारी होती. पुढे , हॉस्पिटल मध्ये चौकशी केली , तेव्हा कळले कि राहुल मुंबईहून निघायच्या २ दिवस आधी पासून तिला ऍडमिट केले होते. राहुल खरे बोलत होता , तरी अभीचा त्याच्यावरचा संशय जात नव्हता.<br /><br />" तुम्हाला का वाटते कि मी या चोरी मध्ये सहभागी असेन... " राहुलने आता अभिला प्रश्न केला.</p><p style="font-size: 18px;">" मी तुमच्या त्या ४ थ्या मजल्यावर गेलो होतो. २ वेळा... तिथे कोणीच असेच जाऊ शकत नाही .... तिथे चोरांनी प्रवेश करून चोरी केली. चोरांना प्रत्येक security alarm system ची माहिती कशी , एक सांग ... या सर्वांची माहिती किती जणांना आहे.. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" मला .... दामोदर सरांना आणि ज्याने हि security alarm system बनवली त्याला. " या वाक्यावर अभि चमकला. एक urgent कॉल करायला बाहेर गेला आणि लगेचच आला सुद्धा.<br /></p><p style="font-size: 18px;">" तू त्या क्लायंटला फोर्स केलास म्हणून ते हिरे घेऊन आले ना... ते तर तयारही नव्हते तुमच्याकडे हिरे ठेवायला. ",</p><p style="font-size: 18px;">" हा .... म्हणजे .... माझ्या ओळखीचे आहेत ते... त्यांनी खूप आधी विचारले होते मला त्या हिऱ्यांबाबत , पण त्यानंतर D.B. बँक मध्ये चोरी झाली आणि ते राहून गेले. ते परदेशात जाणार होते , तेही कॅन्सल झाले. त्यांचा जेव्हा परदेश दौरा पुन्हा ठरला , तेव्हा त्याच्या मॅनेजरने पुन्हा विचारणा केली होती. " राहुलने सांगितले.</p><p style="font-size: 18px;">" त्याचा मॅनेजर..... कोण ... " अभिने विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" योगेश !! त्यानेच मला कॉल करून सांगितले कि त्याचे सर पुन्हा परदेशात निघाले आहेत. त्यासाठी तोच मला कॉल करायचा. ",</p><p style="font-size: 18px;">" मग इतके मौल्यवान हिरे त्याने स्वतःकडे का नाही ठेवले. आणि तुम्हाला तरी काय फायदा याचा .. "<br /><br />" आमची safe बघितली असेल ना तुम्ही.. चोरी करणे निव्वळ अशक्य , दामोदर सरांनी हि विचारू शकता . असे काही मौल्यवान किंवा जास्तच expensive वस्तू , दागिने असले. कि नावाजलेली लोकं... त्याचे जेव्हा बाहेर जाणे होते किंवा घरापासून दूर जाणे होते, तेव्हा ते त्या वस्तू किंवा दागिने आमच्यकडे काही काळ ठेवायला देतात. ते ठेवण्याचे Fee आम्ही आकारतो. जेवढे दिवस ठेवणार तेवढी fee आम्ही घेतो. " राहुलने माहिती दिली. दामोदर सर सुद्धा बोलले.</p><p style="font-size: 18px;">" बरोबर बोलतो आहे राहुल... जास्त करून हे सेलेब्रेटी असतात ना , ते .... शिवाय मोठे बिजनेसमन येतात आमच्याकडे. त्याच्या वस्तू , दागिने काही दिवसासाठी ठेवून जातात. तरी १० कोटीचे हिरे... हे पहिल्यांदा एवढी मोठी वस्तू आलेली आमच्यकडे , नेमकी तेव्हाच चोरी झाली. " अभि आता विचार करू लागला.<br /><br />" ok , ठीक आहे. तिथे तुम्हीच ..... फक्त दोघेच जाता ना... तुमच्या दोघांकडे ते कार्ड आहे , जे swipe केले कि तिथला पहिला दरवाजा उघडतो... बरोबर ना ... " अभिने राहुलला विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" हो , बरोबर.... असे कोणी काही घेऊन आले कि आधी paperwork करतो, ते झाले कि मीच ते त्या safe मध्ये ठेवून येतो. मी जागेवर नसलो कि दामोदर सर जातात. ",</p><p style="font-size: 18px;">" ती वस्तू सुरक्षित ठेवली आहे कि नाही ... ते बघायला त्या वस्तूचे मालक सुद्धा सोबत जात नाहीत का ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" नाही ... म्हणजे आम्ही इतकी वर्ष हे करतो आहे. अशी कोणी विचारणा केली नाही कधी. शिवाय तिथे इतके security alarm आहेत कि दुसऱ्या कोणाला तिथे घेऊन जाणे तसे जिकरीचे. तरी यावेळेस त्यांना आमची security बघायची होती. " राहुल बोलला तस महेश त्याच्याकडे बघू लागला.</p><p style="font-size: 18px;">" तुझ्या ओळखीचे होते असे मघाशी बोलला तू .... त्यांना तर या सर्वांची कल्पना असेल ना ... कशी security आहे ते .. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हो त्यांना माहित आहे हे सर्व ... सर काहीच बोलले नाहीत , त्यांचा मॅनेजर ... त्याला बघायचे होते हे सर्व ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हिरे ठेवताना तोही सोबत होता का ... ",</p><p style="font-size: 18px;">" हिरे ठेवताना मी नव्हतो , दामोदर सर होते, पण त्यावेळी आलेला तो. दामोदर सरांनी मला कॉल करून विचारले होते कि त्याला सोबत यायचे आहे. परंतु त्याआधीही तो दोन वेळेस हि security बघायला आलेला, हे सर्व कसे काम करते ते पाहायचे होते त्याला. त्या दोन्ही वेळेस मी होतो. आता १० कोटीचे हिरे ... काळजी तर वाटणार म्हणून मीही नकार दिला नाही. "<br /><br />" हम्म ... काय नाव त्याचे ... योगेश ना ... त्याला काय सर्व माहिती दिलीस तू.. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" नाही नाही सर .... सर्व माहिती कशी देणार ... वरचेवर माहिती दिली. ",</p><p style="font-size: 18px;">" ठीक आहे ... या सर्व security alarm चे कंट्रोल कुठे असतात. ",</p><p style="font-size: 18px;">" चौथ्या मजल्यावरअसलेले सर्व अलार्म... सर्व ऑटोमॅटिक आहेत. तिथेच एका बाजूला तुम्हाला छोटी रूम दिसली असेल ना ... तिथे सर्व त्या मजल्यावरचे CCTV चे रेकॉर्डिंग होत असते. तिथे कोणाचा कंट्रोल असा नाही. कारण ते कधीच बंद होत नाहीत. बाकीच्या पूर्ण इमारतीचे कंट्रोल खाली असलेल्या security कडे असते. रात्र झाली , आमचे शॉप बंद झाले तरी कि ती रूम सुद्धा बंद होते. ",</p><p style="font-size: 18px;">" अभिषेक सर .... या सर्वांचे फक्त राहुलला कळते.. मलाही माहित नाही इतकी security आहे ते.. कळलं का राहुल ... म्हणून तुझ्यावर संशय घेतला ... " दामोदर सर मधेच बोलले.<br /><br />" तुम्हाला माहित नाही या सर्व security चे...... " महेशने दामोदर सरांना विचारले.</p><p style="font-size: 18px;">" हा राहुल बघतो ना सर्व ... माझे लक्ष बिजनेस वर .. हा असतो म्हणून टेन्शन नसते मला. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" मग जेव्हा आम्ही तिथे आलेलो... तेव्हा तुम्ही बोलला होता... ती मागची , खिडकी जवळची security alarm system बंद आहे. ते कसे कळले तुम्हाला... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" मला कुठे माहित असणार... तो रात्रीचा security guard आहे ना ... ज्याने मला कॉल केलेला... त्यानेच मला सांगितले कि मागची security alarm system बंद आहे. तिथून चोरी झाली. नाहीतर मला तरी कुठे माहित चोर कुटून आले आणि ती मागची सिस्टिम चालू आहे कि बंद.... " दामोदर सरांचे बोलणे झाले आणि अभि लगेचच जाण्यासाठी उभा राहिला.<br /><br />" thank you .... आम्ही निघतो , राहुल आणि दामोदर सर .... शहर सोडून जायचे नाही... " अभि महेश सोबत बाहेर आला. बाहेर आला आणि त्याने पुन्हा कॉल लावला.</p><p style="font-size: 18px;">" मोहिते .... त्या security guard ला लवकर उचला. जसा असेल तसा त्याला पोलीस स्टेशनमध्ये घेऊन या... ",</p><p style="font-size: 18px;">" काय झालं अभि... " महेशने चटकन विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" तू आधी गाडीत बस ... " दोघे गाडीत बसले ,</p><p style="font-size: 18px;">" मगाशी हि तू असाच बाहेर गेला होतास.. ",</p><p style="font-size: 18px;">" त्यांची security system ज्याने बनवली ना ... त्याच्यावर नजर ठेवायला सांगितली मगाशी... आता त्या योगेश ला भेटून येऊ ... त्यालाही आमंत्रण देयाचे आहे ना .. आपल्या पोलीस स्टेशनमध्ये यायला... " अभिने आधीच त्यांच्या ऑफिसचा पत्ता घेतला होता राहुल कडून. लगेचच पोहोचले.</p><p style="font-size: 18px;">" अरे अभि... त्याच्या विरोधात कोणताच पुरावा नाही... मग त्याला पकडणार कसे.. नुसता संशय आहे ना ... " महेश ने अभि कडे पाहत विचारलं.<br /><br />" त्याला पकडायला कुठे आलो आहोत... त्याला फक्त भेटायला आलो आहे मी. " ते ऑफिस नुकतेच उघडले होते.</p><p style="font-size: 18px;">" वेळेत आलो ना .. " अभिने आत शिरताच तिथे असलेल्या एकाला विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" Hi सर ... आताच उघडले ऑफिस... मोठे सर आले नाहीत अजून... ",</p><p style="font-size: 18px;">" ठीक आहे मग ... थांबतो.... किती वेळ लागेल.. ",</p><p style="font-size: 18px;">" अजून एक तास तरी... ते मॅनेजर सर आले आहेत.. काही urgent असेल तर त्यांना भेटू शकता.. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" त्यालाच तर भेटायचे आहे.. " अभि मनातल्या मनात बोलला. त्याच्या केबिनमध्ये अभि-महेश गेले. तो तेव्हा एका कॉलवर बोलत होता. अभिला आलेलं बघून लगेच त्याने कॉल ठेवून दिला .</p><p style="font-size: 18px;">" योगेश ना !! ",</p><p style="font-size: 18px;">" हो सर ....मीच ",</p><p style="font-size: 18px;">" अरे मित्रा .... बोलायचे ना कॉल वर , ठेवून कशाला दिलास... आणि इतका घाबरतो कशाला ... आम्ही काय भूत आहोत का ... " योगेशच्या तोंडातून शब्द फुटत नव्हते.</p><p style="font-size: 18px;">" तुम्ही अचानक आलात ना .... म्हणून घाबरलो... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" ठीक आहे..... ठीक आहे.... चौकशी करायची होती. कामात आहेस का ... ",</p><p style="font-size: 18px;">" हो सर ... जरा बिझी आहे .. ",</p><p style="font-size: 18px;">" Good !!! असे सकाळपासून कामाला सुरुवात करणारी माणसे मला आवडतात .... Very good !! आम्ही निघतो आता.. पण तुझे ते " बिझी काम " ..... ते संपवून १ तासाने पोलीस स्टेशनला ये... बघ , एका तासात होईल ना काम ..... ये नक्की .... वाट बघतो आहे मी " अभि बोलून पटकन ऑफिस बाहेर आला. </p><p style="font-size: 18px;">" तुझं नक्की काय सुरु आहे कळतच नाही. तो आता आहे ना , मग इथेच काय विचारायचे ते विचार... ",</p><p style="font-size: 18px;">" अरे ..... त्याचे expresion बघायचे होते मला. समजले मला ... चल निघू... " महेशच्या चेहऱ्यावर अजूनही प्रश्नचिन्ह , तरी गाडीत बसून दोघे पोलीस स्टेशनमध्ये आले. sub inspector मोहितेनी , त्या security guard ला पकडून आणले होते. अभिला आलेलं बघून तो रडायला लागला.</p><p style="font-size: 18px;">" साहेब !! बघा ना ... मला घरातून जबरदस्ती पकडून आणलं. मी त्यादिवशी पण सांगितले ना ... मी चोरी केली नाही... किती वेळा सांगतो आहे यांना ... नुसते मारत आहेत... " अभिने नजरेनेच मोहितेला बाजूला होण्यास सांगितले.</p><p style="font-size: 18px;">" काही केले नाहीस ना .. मग रडतो कशाला... शांत हो... " तसा तो शांत झाला. अभिने एक खुर्ची आणली आणि त्याच्या समोरच बसला.</p><p style="font-size: 18px;">" कोणी मारणार नाही... फक्त मी जे विचारीन त्याचे खरे .... अगदी खरे उत्तर देयाचे... " त्याने घाबरतच मानेने होकार दिला.</p><p style="font-size: 18px;">" तूच फोन केला होतास ना .... दामोदर सरांना.... चोरी झाली आहे म्हणून ..." ,</p><p style="font-size: 18px;">" हो हो साहेब .... मीच सांगितले होते. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" तुला कस कळलं चोरी झाली ते .... तू तर झोपला होतास ना ... " त्याला सुचेना काय बोलावे ...घाबरला होता.</p><p style="font-size: 18px;">" ते ... ते मागे दोरखंड दिसला ना ... ते चोर वर चढले होते ... तो दोरखंड बघूनच कळलं चोरी झाली ते... " त्याने कसे बसे उत्तर दिले.</p><p style="font-size: 18px;">" छान ... हेही उत्तर चालून जाईल.. " अभि त्याकडे बघत म्हणाला.</p><p style="font-size: 18px;">" तुझी ड्युटी फक्त रात्रीची असते ना ... ",</p><p style="font-size: 18px;">" हो साहेब .... संध्याकाळी ४ वाजता येतो मी .... मग सकाळचे निघून जातात. ",</p><p style="font-size: 18px;">" बर ... त्या security रूम मध्ये कधी जातोस का .. ",</p><p style="font-size: 18px;">" नाही साहेब ... तिकडचे security guard वेगळे आहेत.. कधी कधी चहा पियाला गेलो तर जातो तिथे... नाहीतर नाही.. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" म्हणजे तिथे आतमध्ये तुला जाण्याची परवानगी नाही. ",</p><p style="font-size: 18px;">" तेच बोललो साहेब ..... आमच्यासाठी दुपारी ४:३० वाजता चहा येतो ना , तेव्हा कधी कधी गप्पा मारायला जातो तिथे. बाकी तिथे , ते CCTV कॅमेराचे सुरु असते काही... ते काय बघायचे.. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हम्म .... मग मागच्या बाजूचे ... खिडकी जवळचे security alram बंद आहेत ... हे तुला कस कळलं..." अभिने अचानक विचारलेल्या प्रश्नावर तो काहीच बोलू शकला नाही.</p><p style="font-size: 18px;">" चौथ्या मजल्यावरचा .... तो ७ फुटी लोखंडी दरवाजा उघडला त्यांनी .... जराही आवाज ऐकू आला नाही तुला... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" त ..... ते ..... सा... हे... ब... त ... ते ... " घाबरून पुन्हा बोलणे झाले नाही , पुढच्याच क्षणाला एक जोरदार कानाखाली .... खाड !!! बसल्या खुर्चीवरून तिरमिरीत खाली पडला तो. ओठातून रक्त येऊ लागले.<br /><br />" मारू नका साहेब ... नका मारू... " अभिने त्याची कॉलर पकडून उभे केले.</p><p style="font-size: 18px;">" मघाशीच सांगितले तुला ... जे बोलशील ते खरे बोलायचे... वेळ आहे अजून ... बघ .... एका फटक्यात खाली पडलास .... मी एकदा मारायला लागलो ना .. तर .. " अभि रागातच बोलत होता.</p><p style="font-size: 18px;">" बोलतो ... बोलतो साहेब... " तो हात जोडून विनवणी करू लागला.</p><p style="font-size: 18px;">" त्या सरांनी पैसे दिले मला , म्हणून त्यांना मदत केली मी ... चोरी करायला. " तो बोलू लागला.</p><p style="font-size: 18px;">" कोणते सर..... ",</p><p style="font-size: 18px;">" ते हिरे घेऊन आलेले सर ... त्यांनी मला यात घेतले. २ लाख देतो म्हणाले , आणि दुसऱ्या दिवशी दिले पण. मला फक्त ती मागची security बंद करायची होती. " डॉक्टर महेश तिथेच होता.</p><p style="font-size: 18px;">" त्या रूम मध्ये कोणाला एन्ट्री नाही ना ... मग कसे केले " महेशने विचारले .</p><p style="font-size: 18px;">" त्यांच्याशी रोज गप्पा मारायला जायचो... तेव्हा हळू हळू कोणती बटणे काय काम करतात ते विचारले होते. चोरीच्या संध्याकाळी मी ३:४५ आलो. या संपूर्ण इमारतीच्या विजेची मेन केबिन आहे, पण मागच्या बाजूला. मुद्दाम तिथला फुज काढून टाकला. light गेली... सर्वच बंद झाले. CCTV , ते security alram ... सर्वच.... अर्धा तास तरी वीज नव्हती. आणि त्या security रूममध्ये पण कोणी नव्हते. वेळ साधून तिथे गेलो आणि मागच्या security चे बटन बंद केले. ",</p><p style="font-size: 18px;">" वीज आल्यावर काय काय चालू - बंद आहे , हे कोणीच बघत नाही का .. " महेशने विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" साहेब ... ते कधीच बंद नसते. ती बटण पण हे सर्व लावल्यापासून तशीच चालू ठेवलेली आहेत.... ते तिथले security guard पण फक्त CCTV सुरु आहेत का ते बघतात... चौथ्या मजल्यावर तर सर्वच ऑटोमॅटिक आहे... तिथे तर कोणी जात - येत नाही... " <br /></p><p style="font-size: 18px;">" तो दुसरा गार्ड सुद्धा तुमच्यात आहे का ..... ",</p><p style="font-size: 18px;">" नाही नाही ... त्याला रात्री चहा घेयाची सवय आहे. त्यारात्री त्याच्या चहा मध्ये गुंगीचे औषध मिसळले होते. तो सकाळी , मी त्याला जोराने हलवून उठवले तेव्हा जागा झाला... "<br /><br />" कुठल्या सरांनी पैसे दिलेले ... नाव माहित आहे का त्यांचे... " अभिने पुन्हा विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" ते योगेश सर .. त्यांनीच मला जबरदस्ती चोरीत घेतले. मलाही पैशाची गरज होती. २ लाख मिळाले होते म्हणून तयार झालो. " अभि महेशसहित बाहेर आला.</p><p style="font-size: 18px;">" अभि ... तुला कस कळलं कि हा गार्ड यात सामील आहे ते... आणि त्या योगेश वर संशय कसा... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" आपण पहिल्यांदा गेलो होतो ना , तेव्हाच याच्या वागण्यात गडबड वाटली होती. आरोपीच्या मनात भीती असते तशी, ती त्याच्या चेहऱ्यावर होती. योगेशच्या बाबतीत तेच झाले, घाबरला आपल्याला बघून ... शिवाय राहुल बोलला ना , त्या safe कडे कोणीच जात नाही. योगेश ३ वेळा गेला तिथे. हिरे दामोदर ज्वेलर्स मध्ये ठेवण्यासाठी त्यानेच त्याच्या मालकाला फोर्स केला. म्हणून योगेश वर संशय, आता तर याने कबूल केले आहे कि योगेशने चोरीत मदत करायला पैसे दिलेले.... आता त्याला येऊ दे ... पुढचे त्याच्याकडून ऐकायला मिळेल... " योगेश अजूनही आला नव्हता. महेश त्याच्या कामाला निघून गेला. अभि स्वतःच्या केबिनमध्ये बसला होता.<br /><br />थोड्यावेळाने योगेश आला. थेट अभिच्या केबिनमध्ये पाठवलं त्याला.</p><p style="font-size: 18px;">" ये ... ये ... बस .... चहा - कॉफी घेणार का ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" नको .. राहू दे ... ",</p><p style="font-size: 18px;">" तुझे काम संपवून आलास ना ... इथे थोडा वेळ लागू शकतो. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हा ... म्हणजे ... अजून आहे थोडे काम .... तुमची चौकशी पटकन संपवून निघीन ... " योगेश आधीच घाबऱ्या आवाजात बोलत होता. कपाळावर घाम जमा झालेला.</p><p style="font-size: 18px;">" चल ... जास्त वेळ घेत नाही तुझा... वेगळया कामासाठी बोलवले होते , पण आता त्याहून वेगळे काही विचारतो ... चालेल ना ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हो ... विचारा .. " अभि त्याच्या जागेवरून उठला आणि योगेशच्या शेजारी येऊन बसला.</p><p style="font-size: 18px;">" चोरी केलेले हिरे कुठे आहेत .. " अभिने थेट विचारले. योगेश चपापला.</p><p style="font-size: 18px;">" सर काय विचारात आहेत तुम्ही ... मला काय माहित .... हिरे कुठे आहेत ते.. " , घाबरतच कसबसं बोलला.</p><p style="font-size: 18px;">" तुला नक्की माहित नाही.. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" नाही ..... ",</p><p style="font-size: 18px;">" आता ... मी फक्त एकदाच विचारणार ... " अभिने हाताने खूण करत एका कॉन्स्टेबलला इशारा केला. तो त्या गार्डला घेऊन आला. योगेश त्याला बघून प्रचंड घाबरला.</p><p style="font-size: 18px;">" आता सांग.. तुला चोरी केलेले हिरे कुठे आहेत हे नक्की माहित नाही. " योगेश तिथून पळायचा प्रयत्न करत होता. अभिने त्याला ढकलून दिले, योगेश खाली पडला.<br /><br />अभिने त्याला तसंच पकडलं. " पळायचे आहे का ... माझ्या तावडीतून कसा पळणार रे ... " अभिने त्याला त्या खुर्चीवर बळजबरीने बसवलं.</p><p style="font-size: 18px;">" मी काही नाही केले .... सोडा मला .. " योगेश ओरडत होता.</p><p style="font-size: 18px;">" मग पळतोस का .... आणि याला २ लाख दिलेस ना.. ते काय तुझ्याकडे पैसे जास्त झाले आहेत का ... बँक अकाउंट मध्ये राहत नसतील ना पैसे .... दान करून टाक .... हे पाप केले आहेस ना ... जरा तरी पुण्य मिळेल .. " अभिने बोलता बोलता दोन थोबाडीत लगावून दिल्या. शेवटी महेश आला त्याला शांत करायला.</p><p style="font-size: 18px;">" अरे किती मारशील त्याला.. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" आता तर सुरुवात केली आहे.. बघ .... याला कसा .. " अभिने त्याच्या पोटातच लाथ मारली. महेशने अभिला ओढतच बाहेर आणले.</p><p style="font-size: 18px;">" तुला काय वेड-बीड लागले आहे कि काय ... " महेश त्याला पकडूनच होता. थोड्यावेळाने अभि शांत झाला.</p><p style="font-size: 18px;">" कशाला थांबवलं मला... ",</p><p style="font-size: 18px;">" अरे मित्रा .... एवढा राग बरा नव्हे.. ",</p><p style="font-size: 18px;">" काय बरा नव्हे ... यांच्यामुळे रात्रीची झोप लागत नाही... हे चोरी करून पसार होतात..... सर्व टेन्शन आपल्याला... आणि माझ्या समोरून पळत होता... आणखी डोके फिरले.. तू आला नसता ना .. अजून फोडला असता त्याला ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" शांत हो ... cool down .... तो आपल्याला बघूनच घाबरला होता.. त्याला मारझोड करून उगाचच हार्ट अटॅक आला तर ... म्हणून तुला अडवलं. तू जाऊ नकोस , मी त्याची जबानी घेतो. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" अरे पण मी घेतो ना माझ्या पद्दतीने जबानी.. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" तू अजून मारशील त्याला.. मला सांग काय विचारायचे आहे ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" आधी त्याला त्याच्या साथीदारांची नावे विचार... याला पकडलं आहे हि बातमी बाहेर येण्याआधीच त्या सर्वांना पकडू... " महेशला ती आयडिया छान वाटली.<br /><br />योगेशला दुसऱ्या खोलीत नेले होते. महेश त्याच्या समोर जाऊन बसला. अभीचा राग बघून त्याची " पॅन्ट भिजली " होती.</p><p style="font-size: 18px;">" बघ ... मला काय फिरून बोलता येत नाही. अभिचा राग बघितला ना तू... एकदा का मारायला लागला ना कि तो थांबत नाही आणि कोणी थांबवत हि नाही. आता मी आहे म्हणून वाचलास.. " योगेश आणखी घाबरला.</p><p style="font-size: 18px;">" चोरी कशी केलीत ते नंतर विचारू ... पण आधी तुझ्यासोबत कोण कोण होते ते सांग.. " महेशने शांतपणे विचारलं. योगेश त्याचा गाल पकडून बसलेला, त्याला बोलायचे नव्हते. महेशने ५ मिनिट वाट बघितली.</p><p style="font-size: 18px;">" ठीक आहे... नको बोलूस ... मी जातो ... मी बाहेर गेलो कि तो आतमध्ये येईल ... पुढचे तुम्ही दोघांनी बघून घ्या... " महेश निघाला.</p><p style="font-size: 18px;">" थांबा थांबा सर ... सांगतो मी... पण मारू नका .... हे बघा , अभि सरांच्या हाताची बोट उमटली आहेत गालावर .... सांगतो मी ... " योगेश बोलू लागला. तिथे असलेल्या कॉन्स्टेबलने पटकन नोंद केली. महेश ती माहिती अभिला आणून दिली. अभिने लगेच काहींना निवडेल आणि त्यांना पकडण्यासाठी पाठवले.</p><p style="font-size: 18px;">त्यातला एक लगेच सापडला, त्या safe ची security system बनवणारा... कारण अभिने त्याच्यावर लक्ष ठेवायला आधीच माणसे नेमली होती. दुसरे नाव होते , एका सराईत चोराचे... ९ महिन्यापूर्वीच त्याची सुटका झालेली. त्याला शोधण्यात तो दिवस गेला, दुसऱ्या दिवशी सकाळी त्याला पकडण्यात आले. अभि होताच तिथे. तिघांना वेगवेगळ्या तुरुंगात ठेवले होते. अभि त्या चोराकडे आला.</p><p style="font-size: 18px;">" काय रे ... ९ महिन्यापूर्वीच बाहेर गेला होतास ना.. एवढी घाई झालेली आता यायची. " त्याचे नाव दिनेश .. .. अट्टल चोर ... अश्या चोऱ्या करण्यात माहीर ...</p><p style="font-size: 18px;">" यावेळेस तुला बोलावे लागेल कारण आमच्याकडे तुझा साथीदार आहे... " योगेशला समोर आणले. दिनेश नकारच देणार होता , पण योगेशला बघून काहीच बोलू शकला नाही. त्या तिघांना आता एकाच रूममध्ये घेऊन गेले. काहीच सांगायचं नाही असे ठरवले होते त्यांनी म्हणून पोलिसांचा प्रसाद देण्यासाठी घेऊन गेले. अर्धा - पाऊण तास " धुलाई " झाल्यावर दिनेश बोलायला तयार झाला. त्याने अभिला आणखी दोघांनीच नावे सांगितली. अभिने लागलीच त्यांना पकडायला माणसे पाठवली. पुढच्या ४ तासात त्या दोघांना अभि समोर हजर केले.<br /><br />आता अभि समोर " दामोदर ज्वेलर्स " मध्ये चोरीत सामील असलेली पूर्ण टीम होती. सर्वंच मार खाऊन थकलेले. त्यामुळे सर्वानी गुन्हा कबूल केला. तरी चोरी कशी झाली याची उत्सुकता..... शिवाय " mastermind " चा यांच्याशी खरच काही संबंध आहे का .. हेही ऐकायचे होते. अभिने सर्वावर एक नजर फिरवली, एकूण सहा जण...</p><p style="font-size: 18px;">" चला ... आता सर्वाना पहिला प्रश्न विचारतो.. तुमच्या टीम मधले सर्व आहेत का इथे ... ",</p><p style="font-size: 18px;">" एक जण नाही ... " दिनेश बोलला.</p><p style="font-size: 18px;">" ज्याने प्लॅन केला तोच नाही आहे... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" कुठे भेटेल तो ... ",</p><p style="font-size: 18px;">" त्या योगेशला माहिती... " दिनेशने योगेश कडे बोट दाखवले.</p><p style="font-size: 18px;">" नाही नाही सर ... मलाही त्याचा पत्ता माहित नाही. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" नाव तरी असेल ना काही त्याचे ... " अभिने प्रश्न केला. त्यावर कोणीच बोलायला तयार नाही.</p><p style="font-size: 18px;">" बोला ... !! " अभि मोठ्याने ओरडला.</p><p style="font-size: 18px;">" सांगतो सांगतो ... तो स्वतःला सुपरमॅन बोलतो. ते त्याचे खरे नाव नसेल , असे मला वाटले म्हणून आधी बोललो नाही. " अभिला तेच ऐकायचे होते.</p><p style="font-size: 18px;">" सर्वानी त्याला बघितले असेल ना ... त्याचे कोणी वर्णन सांगू शकतो का ... दिनेश ... तू सांग " ,</p><p style="font-size: 18px;">" साहेब ... त्याचा चेहरा नेहमीच मास्कने झाकलेला असायचा. डोक्यावर सुद्धा कपडा लावलेला... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हम्म ... आणखी असे काही विशेष .... जे त्याला भेटल्यावर कळलेलं... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" तुम्हाला माहित आहे ना साहेब ... आमच्या धंदयात समोरच्यावर विश्वास महत्वाचा... पूर्ण चेहरा झाकलेल्या माणसावर कसा विश्वास ठेवणार... त्याला बोललो मी , नेहमी भेटायला येताना तूच आहेस कि नाही ते कसे कळणार .... या बाकीच्या लोकांना काहीच अडचण नव्हती... पण मला वाटले ते बोललो त्याला.. त्याने मग त्याच्या हातावरचा टॅटू दाखवला.... जेव्हा जेव्हा आम्ही भेटायचो , तेव्हा मला तो टॅटू दाखवायचा... ",</p><p style="font-size: 18px;">" कसला टॅटू .... ",</p><p style="font-size: 18px;">" एक पक्षी आहे तो... " अभिने लगेच ते मागच्या वेळी काढलेले किंगफिशरचे स्केच दाखवले.</p><p style="font-size: 18px;">" हा ... सेम टू सेम असाच टॅटू होता... " दिनेश बोलला. तोच तो !! अभिची पूर्ण खात्री झाली. महेश ऐकत होता ते , अभीचा अंदाज खरा ठरला.<br /><br /><br />आता महत्वाचे काम होते ते चोरी केलेला सर्व ऐवज जप्त करणे. योगेश ने चोरी केलेले सर्व हिरे त्याच्या घरीच ठेवले होते. काही दिवसांनी तो ते घेऊन भारताबाहेर जाणार होता. त्याआधीच पकडला गेला. पकडलेल्या सर्वाकडूनच चोरीचा माल जप्त केला गेला. मीडिया समोर ती बातमी आलेली नव्हती आणि अभिलाही इतक्यात बातमी बाहेर काढायची नव्हती. योगेश पुढे काय बोलतो ते महत्वाचे होते कारण त्यानेच सर्वात आधी सुपरमॅनशी कॉन्टॅक्ट केलेला.<br /><br />योगेशला एका वेगळ्या रूममध्ये ठेवले होते. त्याची जबानी घेण्यासाठी अभि आणि काही कॉन्स्टेबल तयार होते. तो जे बोलेल ते लिहून घेण्यासाठी आणि रेकॉर्ड ही करणार होते. महेश मागे बसून होता. अभीचा पहिला प्रश्न,</p><p style="font-size: 18px;">" तुझी आणि त्याची ओळख कशी.... तू त्याला आधीच ओळखत होताच का... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" नाही सर .... मी नाही ओळखत त्याला... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" खरा प्लॅन तर तुझाच होता ना ... हिरे तुलाच पाहिजे होते ना ... सविस्तर माहिती सांग. अगदी पहिल्यापासून " अभि बोलला. योगेशने मोठा श्वास घेतला.</p><p style="font-size: 18px;">" माझी खूप आधी पासून ह्या हिऱ्यावर लक्ष होते. पण ते चोरता येत नव्हते. मला ते चोरायचे होते आणि माझ्यावर आळ हि नको होता. कारण या सर्वांची सुरक्षा माझ्याकडे होती. आमच्या ऑफिस मध्ये चोरी करणे शक्य नव्हते. कारण तिथे चोरी झाली असती तरी माझावरच आले असते सर्व. त्यासाठी मीच माझ्या सरांना कुठेतरी दुसरीकडे हे हिरे ठेवण्यासाठी फोर्स केला. दामोदर सर आमच्या सरांच्या ओळखीचे. तिथेच हिरे ठेवायचे ठरले. पण ती चूक होती असे वाटले. कारण इतकी security मी कुठेच बघितली नव्हती. ",</p><p style="font-size: 18px;">" बरं ..... मग पुढे ",</p><p style="font-size: 18px;">" पण नंतर D.B. bank मध्ये चोरी झाली. सर घाबरले .... हिरे आमच्या ऑफिस मध्येच ठेवण्याचा निर्णय केला त्यांनी. माझा प्लॅन सुरू होण्याआधीच संपला. काहीच होत नव्हते. मीही विचार करून थकलो. अश्यातच , जवळच एका बार मध्ये सराईत गुन्हेगार असतात असे कळले. तिथे काही मदत मिळू शकेल मला असे वाटले , मित्राला घेऊन गेलो तिथे. माझ्या मित्रानेच तिथे एका वेटरला विचारणा केली. वेटर बोलला कि असे कोणी विचारून सांगू शकत नाही. मग मीही त्या बार मध्ये फिरू लागलो. काहीच फायदा झाला नाही. कोणी तयार होईना .... पुढचे २ दिवस मी त्या बार मध्ये फिरत होतो. तिसऱ्या दिवशी , एकटाच जाऊन बसलो होतो तिथे. अर्ध्या तासाने , वेटर माझ्याकडे एक कागद घेऊन आला. त्यावर एक मोबाईल नंबर लिहिला होता आणि ' call me " असे लिहिले होते. "<br /><br />" उत्सुकता होती म्हणून मी बाहेर आलो आणि कॉल केला. पलीकडून आवाज आला कि तुम्हाला चोरी करायला माणसं पाहिजे आहेत ना .... मी मदत करिन. ..... मला तसही त्या हिऱ्यांची घाई झालेली. कारण ते हिरे परदेशात जाणार होते. त्याचीच deal करायला आमचे सर परदेशात निघाले होते. त्याने चोरीत मदत करतो असे बोलला तर लगेच त्याला भेटायला गेलो. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" कुठे भेटलात तुम्ही ... " अभीचा पुढचा प्रश्न.</p><p style="font-size: 18px;">" एका हॉटेलमध्ये... त्याने ती रूम काही तासांसाठी बुक केली होती. तिथेच त्याने भेटायचं ठरवलं. मी गेलो वेळेवर. पहिल्यांदा तिथेच बघितलं त्याला. दिनेश बोलला तसा चेहऱ्यावर मास्क... त्यावेळी डोक्यावर टोपी घातली होती. ",</p><p style="font-size: 18px;">" काय बोलणे झाले तुमचे.. ",</p><p style="font-size: 18px;">" त्यावेळी जरा संशय आलेला मला , चेहरा बघायचा आहे असे बोललो त्याला ,तर बोलतो कसा .. अर्धा चेहरा जळलेला आहे. आणि काम - चेहराचा एकमेकांशी काहीच संबंध नाही. मला काम झाल्याशी मतलब.... मग त्याला हिऱ्याबाबत सांगितले. काम कठीण होते म्हणून १० कोटी मधील २ कोटीचे हिरे तो घेणार असे ठरले. सर्व रिस्क तो घेणार होता तर मीही तयार झालो. हिरे दामोदर ज्वेलर्स मध्ये ठेवणार आहे , ती जागा बदलू का असेही विचारले मी. तेव्हा तो म्हणाला कि कठीण कामात जास्त मज्जा येते. मला ठीक वाटले. त्याने मला तेव्हाच हिरे ठेवायचे नक्की करून ये असं बोलला. बाकीचा प्लॅन आणि माणसे मी जमवतो असे तो बोलला आणि मिटिंग संपली. माझे काम मी केले, त्याचदिवशी आमच्या सरांचा परदेश दौरा ठरला. दामोदर सरांचा मॅनेजर .... राहुल... त्याच्याशी मीच बोलणे केले. १ वेळा जाऊन safe बघूनही आलो. कसे चोरी करणार तो , ते कळत नव्हते. " योगेशचे बोलणे संपले.<br /><br />अभि आता security सिस्टिम बनवणारा . त्याकडे वळला. " योगेशने तुला contact केला होता का.... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" नाही... त्यानेच .... म्हणजे सुपरमॅनने माझ्या खाजगी नंबर वर कॉल केलेला.... तो नंबर कुठून मिळला त्याला काय माहित. त्याने मला भेटायला बोलावले होते, मोठा फायदा करून देतो असे आमिष दाखवले. मी आधी काही होकार दिला नव्हता. मग या योगेशचा कॉल आला. फक्त भेटायला ये असे सांगून कॉल ठेवून दिला. विचार करून गेलो. या दोघांनी त्यांचा प्लॅन सांगितला. दामोदर ज्वेलर्स ची security system मीच बनवली असल्याने त्याची फक्त माहिती त्यांना द्यायची होती. मी पुन्हा नकार दिला. मग सुपरमॅनने पैसे ऑफर केले. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" किती पैसे घेतलेस .. ",</p><p style="font-size: 18px;">" योगेशने आधीच मला २० लाखाची ऑफर दिलेली.... तेही जास्तच होते मला. मग सुपरमॅनने ७५ लाख देतो असे मान्य केले. मी जो जॉब करतो , त्याच्या सॅलरीतून इतके पैसे कधी साठवू शकेन हेच माहित नव्हते मला. मीही विचार केला, मला फक्त माहिती देयाची आहे. चोरीत प्रत्यक्षात सहभाग नव्हता. मी तयार झालो. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" मग तिथे आत जाण्यासाठी काय तयारी केलीत " अभीचा पुढचा प्रश्न.</p><p style="font-size: 18px;">" पुन्हा एकदा मी मुद्दाम , दामोदर ज्वेलर्स मध्ये गेलो. त्यावेळीस राहुल सोबत होता, तरी त्यावेळेस मी एक छुपा कॅमेरा घेऊन गेलो होतो. शर्टच्या बटणाचा कॅमेरा होता तो. हि आयडिया सुपरमॅनची. त्याला ती safe प्रत्यक्षात कशी दिसते ते पाहायचे होते. मी रेकॉर्डिंग केले ,ते बघून झाल्यावर त्याने प्लॅन बनवला. दिवस त्यानेच ठरवला. D.B. बँक मधल्या चोरांना तुम्ही पकडले. त्याच्या दुसऱ्या दिवशी चोरी करायचे ठरले. राहुल हुशार आहे, त्याला संशय आला असता तर हा विचार करत असताना अचानक त्याची आई आजारी पडली आणि तो मुंबई सोडून गेला. मला बरेच झाले. तो गेला म्हणून हिरे ठेवायला पुन्हा मीच आलो. बाकी सर्व प्लॅन प्रमाणे झाले. या दिनेशला त्याने निवडलं... माझे काम झालेले. " योगेश बोलला.<br /><br />अभिने पुन्हा सर्वाकडे पाहिले. महेश मागून काही खुणावत होता. " तुला काही बोलायचे आहे का .. " अभिने महेशला विचारलं. " अरे प्लॅन !! .... चोरी कशी केली ते विचार ना .... " महेश उतावीळ झालेला. अभिने त्याला हातानेच " थांब " अशी खूण केली. अभिला हि इतकी मोठी चोरी कशी केली ते जाणून घायचे होते. पण आधी दिनेश काय बोलते ते बघायचे होते.</p><p style="font-size: 18px;">" तुला कसे निवडले त्याने.. " अभिने विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" तुम्हाला माहीतच आहे साहेब ... मी घरफोडी करतो ते ... मला इमारतीवर पटापट चढता येते... मला सर्वच ' माकड ' म्हणून ओळखतात. मलाही असाच कॉल आलेला , कि मोठे काम आहे... हे काम केल्यावर पुढे कितीतरी वर्ष चोरी करायची गरज पडणार नाही. जेल मधून सुटल्यावर काय काम करणार मी... चोरीवरच पोट चालते माझे. मी तयार झालो. फक्त मला असे भरभर चढता येते म्हणून मला निवडले. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" आणि ते कार्टूनचे मास्क ... ते कोणी दिले.... ",</p><p style="font-size: 18px;">" तोच .... कार्टूनचे मास्क दिले तेव्हा मी हसलो होतो... त्याला कार्टून खूप आवडते असे म्हणायचा... त्याचे नाव बघा .... सुपरमॅन !! "<br /><br />" ठीक आहे... आता त्या दिवशी नक्की काय काय झाले होते ... ते ऐकायचे आहे मला... " पहिले योगेशने सुरुवात केली.</p><p style="font-size: 18px;">" security guard ला आधीच काम दिले होते. तो नेहमीच दुपारी ४:०० वाजता येतो, त्यादिवशी ३:४५ वाजता यायला सांगितलं. मी ३:३० वाजता हिऱ्यांच्या बॅगा घेऊन आलो. राहुल नसल्याने दामोदर सर स्वतः हिरे ठेवायला जाणार होते. ४थ्या मजल्यावर आल्यावर मी सावधपणे गार्डला मिस कॉल दिला. त्याने अगदी वेळेत वीज घालवली. ती त्याने मागची security system बंद केली. सगळीकडे काळोख... दामोदर सरानी मला तिथेच थांबायचे सांगून भरभर बाहेर निघून गेले. तिथे असलेले ४ हिट सेन्सर... याची माहिती आधीच मला त्याने दिलेली. त्यावर कोणताही बॉडी स्प्रे मारला कि ते थोडे तास निकामी होऊन जातात. म्हणजे ते तापमान वाढीची नोंद करू शकत नाहीत. दामोदर सर पुन्हा वर येण्याआधीच मी ते काम करून टाकलं. CCTV बंद होते त्यामुळे मी हे केलेलं रेकॉर्ड झाले नाही. वीज आली तसा मी दामोदर सरांसोबत आत गेलो. त्यावेळी सुद्धा छुपा कॅमेरा सोबत होता. हिऱ्यांच्या बॅगा नक्की कुठे ठेवल्या तेही सुपरमॅनने बघून घेतले. इतकेच माझे काम ... " योगेशचे बोलणे संपले.<br /><br />अभि आता दिनेश कडे वळला. " मला सांग ... सुपरमॅन ... जो कोणी आहे तो .... तोही होता का चोरीला.... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" होता तो ... आम्ही रात्री एक वाजता तिथे गेलो. एका व्हॅनमधून गेलो. चौघे होतो. मी आणि हा मागे बसला आहे ना .. त्याने .... दोघांनी खालचे CCTV फोडले. ते झाले आणि मी पटपट इमारत चढत ४ थ्या मजल्याच्या खिडकी जवळ पोहोचलो. तशी आधी तयारी करून घेतलेली, ४ पैकी एक गाडी चालवायला , एक खाली पहारा देण्यासाठी नेमला होता. मी वर चढून गेलो. तिथे जाऊन खिडकी अर्धवट उघडली आणि जागाच्या जागी १५ मिनिटे शांत उभा राहिलो. सुपरमॅनने सांगितल्या प्रमाणे , माणसाचे तापमान नॉर्मल होण्यासाठी कमीत कमी १५ मिनिटे लागतात. याची हि प्रॅक्टिस करून घेतली त्याने. त्यासाठी जागच्या जागी उभा होतो. वेळ झाल्यावर मी खिडकी उघडून आत गेलो. योगेशने हिट सेन्सर वर बॉडी स्प्रे मारला असला तरी उगाच प्रॉब्लेम होऊ नये यासाठी त्याने कसलासा स्प्रे दिला होता , तो चारही सेन्सर वर मारला. त्याआधी तिथल्या CCTV च्या वायर कापून टाकल्या. हे सर्व झाल्यावर मी खाली इशारा केला तेव्हाच तो व्हॅन मधून बाहेर आला आणि दोरीच्या साहाय्याने वर आला. "<br /><br />" त्याने आधी सर्व जागेचा कानोसा घेतला. ती मोठी चावी एका कपाटात असते. ते विडिओ मध्ये बघितले होते. त्यानेच आम्ही तो मोठा दरवाजा उघडला. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" तरी त्या safe च्या आतमध्ये सुद्धा हीट सेन्सर आहेत ना... तो दरवाजा सुद्धा असा सहज उघडता येत नाही ना ... ", महेशने मधेच विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" तेव्हाही त्याने तसेच केले. दरवाजा अर्धवट उघडून आम्ही बाहेरच बसलो होतो. त्यावेळेस तो शांत बसून ... ते योगा करतात ना ... तसे काही करत होता... मी आपला असाच बसलो होतो. २० मिनिटांनी तोच एकटा आतमध्ये गेला. दरवाजा तसाच अर्धवट उघडा. दरवाजाच्या बरोबर डाव्या बाजूला एक हीट सेन्सर आहे. एका बाजूने जाऊन त्याने त्यावर स्प्रे केला. त्याच्या समोर आले तरच तो हीट सेन्सर काम करतो असे ते security वाले सर बोलले होते. त्याने बाजूने जाऊन स्प्रे केला... त्या कोपऱ्यात तर CCTV पण नाही. त्याचे झाल्यावर मला आत बोलावले. दुसरा सेन्सर उजव्या बाजूला आहे... तिथे CCTV आहेत... तो सेन्सर मी बंद केला. CCTV च्या वायर कापल्या. सर्व कॅमेरे बंद झाल्यावर सुपरमॅन पुढे आला. त्याच्याकडे बॅगा होत्या. ३ बॅगा... मिटिंग झाली तेव्हा असे ठरले होते कि सुपरमॅन फक्त हिरे घेणार... बाकी मी जे काही या बॅगमध्ये भरीन तोच आमचा तिघांचा वाटा... मी जितकी चोरी करिन त्याची वाटणी आमच्या तिघांमध्ये होणार.... सर्व झाल्यावर सुपरमॅन तिथेच हिरे खरे कि खोटे ते बघत बसला. मी मात्र जितक्या वस्तू , दागिने बॅगमध्ये भरता येतील ते भरत होतो. तसेच केले मी... पण हळू हळू... आरामात एकदम.... शरीराचे तापमान वाढू न देता सर्व करायचे होते... मला वाटते , मी आतापर्यंत केलेल्या चोरी मधली सर्वात slow चोरी होती. "<br /><br />" तीन बॅगा भरल्या तश्या आम्ही दोघानी मिळून त्या बाहेर आणल्या. दोरीने एक एक बॅग खाली सोडली. खाली उभा होता , त्याने त्या बॅगा व्हॅनमध्ये ठेवल्या. माझे काम झाले तसा मी खाली आलो. १० मिनिटांनी सुपरमॅन त्याचे उरलेले काम करून , हिऱ्याच्या बॅगसहित खाली आला. काम झाले तसे व्हॅनने निघालो. गाडीतच आम्ही ३ हिस्से केले. सामान वाटणी.. तो सुपरमॅन अर्ध्यावाटेत उतरला. योगेशच्या घरी जातो असे म्हणाला. " दिनेशने पूर्ण प्लॅन सांगितला.<br /><br />" हा बरोबर बोलतो आहे का ... तो तूला भेटायला आलेला का.. " ,अभिने योगेशला विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" हो... रात्री ३:३० वाजता आलेला. मी जागाच होतो ... टेन्शनने झोपच आली नाही. तो आला तसा लगेच त्याने , त्याच्या वाटणीचे २ कोटीचे हिरे काढून घेतले. कामाचा माणूस आहे , असे वाटले म्हणून त्याला विचारलं कि , असे पुन्हा काही काम असेल तर कॉल करू का तुला.. काय झालं माहित नाही... माझ्यासमोरच त्याचा मोबाईल तोडून टाकला त्याने... आणि सिम कार्डचे २ तुकडे केले. निघताना बोलला कि inspector अभिषेक शहरात नाही , तोपर्यंत शहर सोडून जा.. पण मला जाता आले नाही. लगेचच गेलो असतो तर माझ्यावर संशय आला असता... निघणार होतो तर तुम्ही आलात. त्याने जाताना हेही सांगितले कि सर्वानी आपापली तोंड बंद ठेवली ना ... तर कोणी कधीच पकडले जाणार नाही... planning सुद्धा तेवढेच भक्कम होते. कोणालाच कळले नसते... पण तो गार्ड ... उत्साहाच्या भरात बोलून गेला. एकाच्या चुकीने सगळे अडकले ... " योगेश रडू लागला.</p><p style="font-size: 18px;">सर्वांची जबानी झाली असे अभिने नक्की केले. सर्व गोष्टीची एक फाईल बनवली गेली. आता निर्णय मोठ्या सरांचा होता. अभि मोठ्या सरांच्या समोर बसून होता. " हे गेल्या वेळेसारखं झालं. ज्याचा चेहराच कोणाला माहित नाही. त्याचा उल्लेख हे सर्व ' सुपरमॅन ' असा करतात ... त्याला कसा पकडणार तू... " मोठे सर बोलले.</p><p style="font-size: 18px;">" गेल्यावेळेस तुम्ही बोलला म्हणून केस बंद केली. यावेळेस तरी त्याला पकडायचा प्रयत्न करतो..... " अभि बोलला तस मोठे सर विचार करू लागले.</p><p style="font-size: 18px;">" अभि... तुला आता इतक्या वर्षाचा चांगला अनुभव आहे. एखादी केस कितपत लांबवली पाहिजे , हेही तुला माहित आहे. तू त्याला कसही करून पकडशील ..... पण कोणता गुन्हा केला म्हणून पकडशील...... दोन्ही वेळेस .... त्याचा चेहरा कोणी पाहिला नाही... तो नक्की कुठे असतो त्याचा ठावठिकाणा नाही. CCTV मध्ये दिसत नाही. मग कोणत्या आरोपा साठी पकडणार तू ..... विचार कर .... याचे उत्तर positive असेल तर ... मी केस बंद करणार नाही. " मोठ्या सरांच्या बोलण्यावर अभि विचार करू लागला.<br /><br />" ठीक आहे सर .... केस close करूया... " अभि नाराजीने बोलला.</p><p style="font-size: 18px;">" छान !!... न्युज चॅनेल मध्ये हि बातमी यायला हवी. माझ्यावर वरून दबाव होताच.... जप्त केलेल्या मालासहित या सर्वाना पुढे आणा. जमल्यास उद्याच मीडियाची मिटिंग घ्या. " अभिने होकारार्थी मान हलवली आणि निघाला. " अभि !! " मोठ्या सरांनी हाक मारली. " Yes सर !! " अभि थांबला.</p><p style="font-size: 18px;">" ग्रेट जॉब अभि ..... i am proud of you !! " अभि हसला त्यावर... " thank you सर .. " म्हणत अभि बाहेर आला.</p><p style="font-size: 18px;">दुसऱ्या दिवशी सकाळीच , ब्रेकिंग न्युज बाहेर आली. मीडिया समोर चोराना आणले गेले. मोठी मिटिंग झाली. चोरांना कसे पकडले गेले ते अगदी रंगून सांगण्यात आले. पुन्हा एकदा अभिची मोठी स्तुती करण्यात आली. एवढी मोठी चोरी फक्त आठवड्यात पकडली , म्हणून जास्त कौतुक झाले. दिवसभर टीव्ही वर फक्त " इन्स्पेक्टर अभिषेक " च होता.<br /><br />संध्याकाळी अभि घरी गेलाच नाही. आता तसेही काम नव्हतेच. बाकीचे घरी गेले तरी हा एकटाच बसून विचार करत होता. महेश घरी जाण्यासाठी निघाला, याला एकटाच बघून त्याच्याजवळ आला.</p><p style="font-size: 18px;">" अरे माणसा ..... काम नाही तर घरी जायचे ना ...हि जागा आवडायला लागली कि काय... " महेश हसत म्हणाला.</p><p style="font-size: 18px;">" तस नाही रे ...... बस ... सांगतो.. ",</p><p style="font-size: 18px;">" चल रे घरी ..... बस वगैरे नको... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" बस रे ... !! " महेश बसला.</p><p style="font-size: 18px;">" मला माहित आहे ... तुझ्या डोक्यात काय सुरु आहे ते .... सुपरमॅन ... नाही नाही.... mastermind .... बरोबर ना ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" बघ ना .... डोक्यातून जातच नाहो तो ... आपले सर बरोबर बोलले , त्याच्या विरोधात कोणता गुन्हा लावणार.... त्याचा चेहरा कोणाला माहीत नाही... चोरी करताना सुद्धा CCTV समोर येतं नाही. प्लॅन तर असे करतो कि out of the world !!... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" मला तर वाटते तो एलियन आहे..... कोणताच क्लू न देता पसार होतो. जे क्लू देतो ते फसवे. बघ ना ... त्याला याही वेळेला माहित होते कि केस आपल्याकडे येणार... तू बोललास ना , त्याचे लक्ष असते आपल्यावर. मला तर वाटते , तो खरोखर सुपरमॅन असणार... उडत जात असेल. " महेशच्या बोलण्यावर अभि हसू लागला.</p><p style="font-size: 18px;">"चल बाबा ... निघू ... नाहीतर एक काम कर... मला माझ्या घरी सोड आणि पुन्हा तू इथे येऊन विचार करत बस .. " महेश निघाला ... अभिही सोबत निघाला.<br /><br />दोन दिवसानी अभिच्या या मोठ्या कामगिरीची दखल घेतली गेली. त्याचा सत्कार करण्यासाठी , एक सोहळा आयोजित केला होता. अभि त्याला नकार देऊ शकला नाही. तरी काम थांबू नये , दिवसभर सोहळा असणार , तर थोडे तरी काम उरकून घेऊ म्हणून त्यादिवशी सर्वच सकाळी ७ वाजता हजर होते. सर्वच आपल्या कामात... कामे पटपट उरकत होते. अर्धा तास गेला असेल. अभि समोरचा फोन वाजला. इतक्या सकाळी कोणाचा फोन , असं मनात बोलून अभिने फोन उचलला.</p><p style="font-size: 18px;">" हॅलो ... इन्स्पेक्टर अभिषेक बोलतो आहे.. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" Hi .... मिस्टर अभिषेक ... कसा आहेस .... आणि तुझा मित्र महेश आला कि नाही अजून .... " अभिला कळेना कोण होते ते ...</p><p style="font-size: 18px;">" कोण बोलते आहे ?? ",</p><p style="font-size: 18px;">" अरे तुमचा मित्र .... सुपरमॅन ... इतक्या लवकर विसरलास ... " अभिचे डोळे खाड्कन उघडले. " महेशला बोलव ... त्याच्याशी हि बोलायचे होते... ५ मिनिटांनी पुन्हा कॉल करतो.. " असे म्हणत कॉल कट्ट झाला.<br /><br />कोणी प्रॅन्क तर केला नसेल ना ... तरी त्याने महेशला बोलवणे धाडले. शेजारीच असलेल्या फोन टॅप करणाऱ्या expert ला बोलावले. " आता आलेल्या फोनची लोकेशन सांगू शकतो का ... " त्याने लगेच काम सुरु केले. पण नाही.</p><p style="font-size: 18px;">" possible नाही ते ... कमीत कमी १ मिनिट तरी बोलावे लागेल... त्याने आधीच कॉल ठेवून दिला. " हे अभिलाही माहित होते. महेश आला.</p><p style="font-size: 18px;">" अरे कोणीतरी फसवले असेल तुला... उगाचच टेन्शन ...... तो तुझ्या डोक्यातून बाहेर जात नाही ना ... म्हणून कोणीतरी मस्करी केली असेल.. " महेश बोलला .</p><p style="font-size: 18px;">" महेश .... सुपरमॅन नावाचा व्यक्ती आहे ... हे त्याच्यासोबत काम केलेल्या लोकांना आणि आपल्याला माहित आहे फक्त.... बाहेरच्या जगात त्याचे अस्तित्व नाहीच आहे. जर तो कोणाला माहीतच नाही तर मग असा prank कोण करेल ... " अभिचे बोलणे अगदी बरोबर होते.<br /><br />अभि बोलत असताना फोनची रिंग पुन्हा वाजली. अभिने फोन स्पीकरवर टाकला. " हॅलो everyone .... मी सुपरमॅन ... मला माहित आहे... अभिने आता फोन स्पीकरवर ठेवला असेल. आणि माझ्या फोनची लोकेशन सुद्धा शोधण्यासाठी एकाला काम दिले असेल ....बरोबर काम करतो आहेस ना बाबा ..... छान ... " त्याचे बोलणे ऐकून सर्वच चकित झाले.</p><p style="font-size: 18px;">" तर सर्वात आधी ... या अभिषेकचे अभिनंदन ... २- २ मोठ्या चोऱ्या त्याने पकडल्या... व्वा !! कमाल आहेस तू ... पुन्हा एकदा अभिनंदन !! " ,</p><p style="font-size: 18px;">" thanks !! " अभिने मुद्दाम रिप्लाय केला तरी हाताने खूण करून लोकेशन मिळाली का ते विचारलं. त्याने मानेनेच नकार दिला.</p><p style="font-size: 18px;">" अरे अभि... ते लोकेशन वगैरे सोडून दे रे ... नाही कळणार तुम्हाला... चल एक जादू सांगतो... मी काय एकच सिम कार्ड वापरत नाही... ते ' एक मिनिट ' वगैरे मलाही माहित आहेत... त्यामुळे त्यात कशाला वेळ घालवता....... माझा .... असो .. शेवटी शेवटी एक चान्स देईन तुम्हाला तेव्हा बघा लोकेशन.. " ,</p><p style="font-size: 18px;">" ठीक आहे... कॉल कशाला केला आहेस .. झाले ना बोलून ... " अभि बोलला.<br /><br />" सहजच ... वाटलं म्हणून केला. मी आपल्या देशात खूप फिरलो आहे. एका शहरात एकच चोरी करतो. जेवढं कठीण , तितकी जास्त मज्जा येते काम करताना... खूप शहरांमधून फिरून आलो , चोरी केली पण अजून पर्यंत माझी एकही चोरी पकडली गेली नाही. प्रत्येक चोरीचे साथीदार सुद्धा सुरक्षित आहेत. फक्त तू .... तू अभिषेक ... माझ्या दोन्ही चोरीतील माणसाना पकडलेस...D.B. bank मध्ये चोरी करून गेलोच होतो, पण जेव्हा यांना पकडलेस तेव्हा परत आलो. तुझे नाव मी खूप वेळा ऐकले आहे. पण इतका हुशार असशील असे वाटले नव्हते. म्हणून अजून एक चोरी .... तुला challenge देण्यासाठी... त्यातही तू पास झालास .... ग्रेट ... मानले तुला... यासाठी... निघायच्या आधी तुला कॉल करायचे ठरवले. " अभिने पुन्हा लोकेशन मिळाली का ते विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" नाही सर ... तो कसा करतो आहे माहित नाही... बरोबर ५५ सेकंद झाली कि आपोआप दुसऱ्या नंबरवर कॉल शिफ्ट होतो आहे.."</p><p style="font-size: 18px;">" हॅलो !! " आता अभिने आवाज दिला. " निघालास ... म्हणजे पळतो आहेस ... " अभिने त्याला टोमणा मारला.</p><p style="font-size: 18px;">" हा ..... हा ..... हा ..... पळायचे असते तर चुपचाप निघून गेलो असतो. ",</p><p style="font-size: 18px;">" पळपुटा नसशील तर समोर ये ना ... असा लपून छपून का राहतोस .. ",</p><p style="font-size: 18px;">" चांगला जोक होता.... आवडला.... समोर आलो असतो ... पण मग तुझ्या आई-वडिलांना कसे भेटता आले असते... ते तर गावाला असतात ना ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" तुला कसे माहित.. " अभि चक्रावला.</p><p style="font-size: 18px;">" तुझी बायको .... माझी वहिनी .... तीही बँकेत जाते ना ... तिलाही कसे भेटणार... तुझा लहान भाऊ , last year ला आहे...... त्या ठरलेल्या बसने निघाला असेल आता... त्याला वाटेत गाठू शकतो... सर्वांना एकत्र घेऊन ये , मग येतो समोर ... " नेहमीच शांत असणार महेश आता भडकला.</p><p style="font-size: 18px;">" तोंड सांभाळून बोल ... कोणाला धमकी देतो आहेस ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" हा .... महेश राहिला कि... कोणाला धमकी देऊ.... तुही विचार कर ... तुझी बायको ... ती पण माझी वहिनी .... घरात एकटीच असते... तुझे आई-वडील दुसऱ्या टोकाला राहतात.. कितवा मजला ... हा ... आठवलं .... ६ व्या मजल्यावर राहतात ना ... आजूबाजूचे शेजारी ... दरवाजा लावून बसलेले असतात... एकटेच राहतात ना ते ... छान काळजी घेयाची त्यांची... बायकोला हि छान जपायचे.... माझ्या समोर धमकी असा शब्द नाही काढायचा.. " महेशला एका क्षणात गप्प केले त्याने.</p><p style="font-size: 18px;">" तर ... मला वाटते ... माझे बोलणे संपले. छान वाटलं बोलून ... अभि आणि महेश.... छान जोडी आहे तुमची... god bless you !! " त्याने फोन कट्ट केला.</p><p style="font-size: 18px;"><br /></p><p style="font-size: 18px;">अभि टेन्शन मध्ये होता, माझ्या कुटुंबाची माहित याच्याकडे कशी... " सर ... सर !! " तेव्हाच फोन टॅप करणारा ओरडला.</p><p style="font-size: 18px;">" मघाशी .... त्याचे शेवटचे बोलणे १ मिनिटापेक्षा जास्त होते. लोकेशन मिळू शकते. " अभि त्याचे टेन्शन विसरून त्याच्याकडे लगेच गेला.</p><p style="font-size: 18px;">" कोणती लोकेशन आहे ... ",</p><p style="font-size: 18px;">" थांबा सर ... Find होते आहे... " पुढच्या १० सेकंदात लोकेशन मिळाली.</p><p style="font-size: 18px;">" हे कसे possible आहे .... आपल्या पोलिस स्टेशनच्या मागची लोकेशन आहे... " तो म्हणाला.</p><p style="font-size: 18px;">अभिने ते ऐकले आणि तसाच धावत बाहेर आला. आजूबाजूला बघू लागला , काही अंतरावर एक काळ्या रंगाची गाडी उभी होती. अभि त्याच्या दिशेने पुढे जाणार , तोच गाडी सुरु झाली. भरधाव वेगाने अभिच्या बाजूने निघून गेली. अभिने अंदाज लावला . तोच असणार गाडीत. अभि सुद्धा वेगाने धावत आला आणि गाडीत बसून वेगाने त्याचा पाठलाग करण्यासाठी निघाला. सकाळची वेळ , त्यामुळे रस्त्यावर गाड्या नव्हत्याच. अभिच्या नजरेसमोर असलेली गाडी वेगाने पळत होती.<br /><br />" हॅलो मोहिते ... " अभिने पोलीस स्टेशन मध्ये कॉल लावला.</p><p style="font-size: 18px;">" Yes, सर ... बोला ",</p><p style="font-size: 18px;">" त्या फोनची लोकेशन चेक करा पुन्हा ... " मोहितेने लगेच काम केले.</p><p style="font-size: 18px;">" हॅलो सर .. मोबाईल एखाद्या गाडीत असावा ... मोबाईल वेगाने पुढे पुढे जातो आहे.. " अभीचा हा अंदाज बरोबर निघाला. समोरच्या गाडीतच होता तो... दोन्ही गाड्या वेगाने जात होत्या. रस्तात मध्ये मध्ये येणाऱ्या वाहनांना मागे टाकत ती गाडी पुढे जात होती. अभिने सुद्धा त्या गाडीचा पाठलाग करणे सुरूच ठेवले होते. एका वळणावर त्याने गाडी वळवली. अभिने हि तेच केले. त्या वळणावर अचानक एक मोठा ट्र्क अभिच्या गाडी समोर आला. ट्रकने मोठयाने हॉर्न वाजवला. अभिने मोठ्या शिफारतीने ट्रकच्या अगदी बाजूने गाडी वेगाने पुढे नेली. गाडीची डावी बाजू ट्रकला घासली गेली. त्याचा मोठा .... अंगावर शहारा आणणारा आवाज झाला. हुश्श !! मोठा अपघात होता होता वाचला. एवढे झाले तरी अभिने त्या गाडीवरची नजर हटू दिली नाही.<br /><br />अभि लवकर सावरला आणि पुन्हा त्या गाडीचा पाठलाग सुरु झाला. कुणास ठाऊक .... हा खेळ अजून किती वेळ चालणार होता. एका क्षणाला ती गाडी इतकी नजरेसमोर होती , कि पिस्तूल काढून त्या गाडीवर गोळ्या झाडाव्यात असेही त्याच्या मनात येऊन गेले. तरी आजूबाजूला गाड्या आहेत , रस्त्यावर चालणारी माणसे आहेत .... म्हणून हा विचार त्याने गुंडाळून ठेवला.</p><p style="font-size: 18px;">" हॅलो .... आहेस कुठे तू ... " महेशने अभिला कॉल लावला.</p><p style="font-size: 18px;">" मी त्याचा पाठलाग करतो आहे... बघू आता कसा सुटतो ते .... " अभिने कॉल कट्ट केला. पुन्हा एकदा त्याने गाडी वेगळ्या रस्त्याने वळवली. अभि मागोमाग , त्याला आठवलं काही ...</p><p style="font-size: 18px;">" हॅलो कंट्रोल रूम ... मी इन्स्पेक्टर अभिषेक .... मी एका गुन्हेगाराचा पाठलाग करतो आहे. त्याची गाडी आता हायवे सोडून ' शात्री पुलाच्या ' दिशेने निघाली आहे. तुम्ही दुसऱ्या दिशेने पूल बंद करा.... लवकर ... त्याला पकडणे गरजेचं आहे... " अभीचा तो अंदाजही बरोबर ... अभि मागे होताच. पण त्याच्या लक्षात आले कि गाडीचा वेग कमी होतो आहे. गाडी पुलावर चढली.</p><p style="font-size: 18px;">" हॅलो सर .. आम्ही शात्री पूल मागच्या बाजूने बंद करत आहोत... " अभिला कॉल आला. किती जलद काम करतात आपले पोलीस , असा स्वतःलाच छान वाटले अभिला.<br /><br />पण ती गाडी जास्त पुढे गेली नाही. तिचा वेग खूपच कमी झालेला. हळूहळू करत ती गाडी पुलाच्या अगदी मध्यावर येऊन थांबली. अभिनेही त्याची गाडी काही अंतरावर थांबवली. अभिने समोर बघितले . त्या बाजूने पोलिसांनी नाकाबंदी केली होती, कदाचित त्यांना बघूनच याने गाडी थांबवली असेल. मात्र या बाजूने अभि एकटाच होता. पिस्तूल काढले. अभि हळूहळू तो गाडीच्या दिशेने चालू लागला. गाडीतून काहीच हालचाल नव्हती. अभि गाडीच्या मागच्या बाजूला आला. मागच्या काचेतून त्याला ड्रायविंग सीटवर कोणी बसलेला दिसला. अभि अधिक सावध झाला. " तोच .... सुपरमॅन ... " असे मनात म्हणत एक सुरक्षित अंतर ठेवून , पिस्तूल समोर धरत हळूहळू गाडीच्या समोर जाऊ लागला. पलीकडच्या बाजूनेही काही पोलीस , हवालदार अभिच्या मदतीला येतं होते. अभिने पाहिलं. ड्रायविंग सीट वर बसलेला माणूस ... त्याचा एक हात driving wheel ला बांधून ठेवलेला.... दुसरा हातही बाजूच्या सीटला बांधलेला , पण गाडी सुरु करू शकेल इतकाच मोकळा होता. तोंडावर पट्टी लावलेली. काय प्रकार कळेना. अभि त्याच्या आणखी जवळ गेला. पाहिलं तर त्याला त्या सीटला बांधून ठेवलेले. अभिने हळूच त्याच्या तोंडावरची पट्टी काढली कारण तो कधी पासून काही सांगायचा प्रयत्न करत होता. पट्टी काढल्या काढल्या ... " गाडीत बॉम्ब आहे... गाडीत बॉम्ब आहे... " असे ओरडला. अभि लगेचच मागे झाला.<br /><br />ताबडतोब त्याने बॉम्ब पथकाला बोलावले. गाडीला सर्व बाजूनी घेरले गेले. बाँम्ब पथकाने काळजीपूर्वक तपास केला. जवळपास एक तासाने त्यांनी " All clear " असं देऊन निघून गेले. आता त्या माणसाला बाहेर काढले. अभिने सर्वात आधी त्याच्या हाताकडे पाहिले... हातावर टॅटू नव्हता म्हणजे तो सुपरमॅन नव्हता. हे नक्की झालं.</p><p style="font-size: 18px;">" कोण आहेस तू ... " अभिने त्याला विचारलं. तो माणूस अजूनही घाबरलेला होता. त्याच्या श्वासांवर नियंत्रण आले तेव्हा तो बोलला.</p><p style="font-size: 18px;">" माझे नाव नागेश ,.... साधा माणूस आहे मी ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" अरे गाढवा ... तू काय स्वतःला बांधून घेतलेस का ... साधा माणूस आहेस मग ... मला बघून पळालास का ... आणि हा मोबाईल कोणाचा आहे... " अभिला मागच्या सीटवर मोबाईल मिळाला होता.</p><p style="font-size: 18px;">" सांगतो सर.... मी काल रात्री जॉब वरून घरी निघालो होतो. रात्री ११:३० वाजता , माझी तीच नेहमीच वेळ आहे. एका सिग्नलला थांबलो होतो तर मागच्या सीट वर कोणीतरी जबरदस्ती येऊन बसले. इतक्या चपळ .... दरवाजा उघडून बसला पण तो... तोंडावर मास्क ... हातात बंदूक.. बोलला कि तुला मारणार नाही , पण जिथे सांगतो तिथे घेऊन चल .. घाबरलो होतो. तो रस्ता सांगत राहिला , मी गाडी फिरवत होतो. साधारण रात्री ३ वाजता , कुठेतरी एका जुन्या पडक्या मिल मध्ये गाडी घेऊन आलो. तेव्हा त्याने काहीतरी डोक्यावर मारले. मी बेशुद्ध होतो. सकाळी त्यानेच मला जागे केले. किती वाजले होते माहित नाही. जागा झालो तर असे बांधून ठेवलेले... एक हात जरा मोकळा होता तो गाडी सुरु करण्यासाठी... तिथून निघालो पुन्हा , ते पोलीस स्टेशनच्या मागच्या बाजूला गाडी उभी करायला सांगितली. "<br /></p><p style="font-size: 18px;">" कोण होता तो .... गाडीत तर एकटाच आहे तू .... " , अभिने पुन्हा विचारलं.</p><p style="font-size: 18px;">" मला काय माहित कोण होता ते ... तो गाडीत मागच्या सीटवर होता बसून... लॅपटॉप घेऊन , फोनवर बोलत होता. मी कसा पळणार होतो.... बांधलेले मला. खुप वेळ बोलत होता कॉलवर. शेवटी त्याचे बोलणे संपले, मोबाईल मागच्या सीटवर ठेवला ... आणि बोलला कि या मोबाईलमध्ये बॉम्ब आहे आणि त्याचा रिमोट माझ्याकडे आहे. गाडीतून उतरला आणि बोलला , ५ मिनिटे देतो , माझ्या रिमोटच्या range बाहेर गेलास कि वाचलास.... ५ मिनिटांनी मी रिमोट्चे बटन दाबणार... तो उतरल्या बरोबर गाडी सुरु केली मी... "</p><p style="font-size: 18px;"><br />" मग मला बघूनच गाडी घेऊन पळालास ना ... " ,</p><p style="font-size: 18px;">" नाही सर ... तुम्हाला बघितले पण नाही मी... तो गाडीपासून दूर जायची वाट बघत होतो ... बंदूक होती त्याच्याकडे ... तशीच गोळी मारली असती तर ... दूर गेला तशी गाडी सुरु केली ... त्याच्या पासून जितके दूर जाता येईल तितके जायचे होते... आणि रात्रभर गाडी चालवत होतो , पेट्रोल कमी झालेलं .. ते संपायच्या आधी मला दूर जायचे होते. ब्रिजवर येऊन पेट्रोल संपले म्हणून गाडी थांबली. " अभिला ते सर्व ऐकून स्वतःचा राग आला. तोपर्यंत अभिची टीम आलेली.</p><p style="font-size: 18px;">" मोहिते .... त्याच्याकडे काही आहे का बघा... त्याचा ID वगैरे ... ओळख पत्र काही .. इथेच चेक करा " सर्व त्या पुलावर होते. त्या गाडीची तपासणी करायची होती. मोहिते त्याला चेक करत होता. तर त्याच्या शर्टच्या खिश्यातुन काही मिळाले.</p><p style="font-size: 18px;">" सर ... हि चिठ्ठी मिळाली आहे... " मोहितेने ती चिठ्ठी अभिला दिली. चिठ्ठी लिहलेली नव्हती. एखाद्या कॉम्पुटर किंवा लॅपटॉप वर टाईप करून त्याची प्रिंट काढलेली. अभि चिठ्ठी वाचू लागला.<br /><br />" Hi अभि.. मला माहित आहे , तू याला नक्की पकडणार... सोडून दे त्याला ... कॉमन मॅन आहे तो... चिठ्ठी वाचत असशील तर हेही ऐक , हि चिठ्ठी वाचेपर्यत मी वेगळ्या दिशेने निघून गेलो असेन.... एक गोष्ट मात्र नक्की.... मला वाटायचे कि या जगात माझ्या सारखा मीच... पण तू तर माझ्यापेक्षाही हुशार आणि चपळ निघालास..... मला ना लोकांना दुखापत करायला आवडत नाही. ते रक्तपात करायला नको वाटते. म्हणून मी बंदूक वगैरे वापरत नाही. बघ.... माझ्या मागे लागून काही फायदा नाही. मी कधीच सापडणार नाही. सुपरमॅन कसा .... किती जलद आहे तो .... तसाच मी आहे. मला असे खेळायला खूप आवडते.. सध्या लोकांनी डोकं वापरायचे सोडून दिले आहे. त्यासाठी असे किचकट , मेंदूवर ताण देणारे काम करून जातो. विचार करणे चांगले असते ना ... तुझ्याकडे डोके आहे.. चांगलंच वापर करतोस ... छान ... मी निघालो... पळत नाही आहे हा ... काय ना ... तुमची मुंबई भारी आवडली मला. पुन्हा भेटायला नक्की येईन ... Bye !! "<br /><br /><br />अभिची चिठ्ठी वाचून झाली. अभिने एक नजर तिथे असलेल्या त्याच्या टीमकडे पाहिलं. ती बंद पडलेली गाडी ... त्याकडे पाहिलं. तो गाडी चालवणारा ... त्याची आणखी चौकशी , तपासणी सुरु होती. मग त्याने पुलाच्या खाली हळूहळू सुरु होणारे जनजीवन त्याकडे पाहिले. दिवसाची कामे हळू हळू सुरू होत होती. लोकं कामावर निघालेली. काहींना घाई झालेली , ते घाईघाईने चालत होते. काही टॅक्सिवाले सकाळच्या कस्टमर साठी रांगा लावून उभे होते , नुकतेच ताजी भाजी घेऊन आलेल्या भाजीवाल्यासोबत काही बायका हुज्जत घालत होत्या. अभिने पुन्हा ती चिठ्ठी वाचली. कागद घडी घालून खिश्यात ठेवला.</p><p style="font-size: 18px;">" नक्की वाट पाहीन तुझी ...... मिस्टर mastermind !! " अभि मनातल्या मनात बोलला. आणि समोर त्या नव्याने सुरु होणाऱ्या दिवसाच्या वर्दळीकडे पाहत शांत उभा राहिला.</p><p style="font-size: 18px;"><br /><br />================================= ( season 1 - The End )============= <br /><br /></p>vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-81684426229033696722020-10-21T21:42:00.001-07:002020-11-10T20:14:20.428-08:00Mastermind !!! (season 1- भाग २ )<p><br /></p><p>D.B. Bank मध्ये चोरी होऊन ६ महिने झाले. चोरांचा काही पत्ता नाही. बँक सुद्धा नव्याने सुरु झालेली. त्या मोठ्या धक्यातून सावरत पुन्हा उभी राहिली होती. जास्त security guard , नव्या सुरक्षा व्यवस्था... नवीन अकाउंट सुरु करताना त्या व्यक्तीचे personl detalis .... ३-४ वेळा चेक केल्यानंतरच पुढील कार्य.... जिथे चोरी झालेली.. ती लॉकर रूम आता नव्याने सज्ज झालेली. तिन्ही भिंतींना आतून लोखंडी भिंती उभ्या केलेल्या... पलीकडून कोणी पुन्हा चोरी करण्याचा प्रयन्त करू नये , यासाठी तो जुना लोखंडी पाईप सुद्धा सिमेंट टाकून भरण्यात आला, नवीन आणि जास्त CCTV कॅमेरा लावण्यात आले. आणखी उपायोजना करण्यात आल्या पण हे सर्व चोरी झाल्या नंतर.</p><p><br />inspector अभिषेकने या सहा महिन्याच्या काळात आणखी ७-८ केस सोडवून आरोपीना तुरुंगात टाकले होते. परंतु त्याच्या डोक्यातून हि चोरी काही जात नव्हती. पोलीस स्टेशनमधली काही डोकी सोडली तर " D.B. Bank आणि चोरी " हि केस लोक जवळपास विसरून गेली होती. आजही महेश आणि अभि एकत्र घरी जायला निघालेले. त्यांची गाडी त्या D.B. Bank जवळून गेली. आणि अभिची आठवण ताजी झाली.</p><p>" कसला विचार आहे तुझ्या डोक्यात.... " महेशने अभिला विचारलं.</p><p>" हेच.... D.B. Bank मध्ये चोरी करणारे गेले कुठे... " अभिच्या या बोलण्यावर महेश बोलला.</p><p>" अजूनही त्याचाच विचार सुरु आहे का ... आपले सर २ महिन्यापूर्वी काय बोलले. केस सुटत नसेल तर बंद करा... जास्त विचार करू नकोस..... ",</p><p>" हम्म ",</p><p>" आणि तू बघितले ना...... एवढ्या वस्तू चोरी झाल्या दागिने , हिरे ... सोने वगैरे ..... किती लोकं पुढे आले ... ज्यांच्या वस्तू चोरीला गेल्या .... ज्या लोकांचे लॉकर फोडले ... त्यापैकी फक्त ६ जण आले होते. त्यांच्या लॉकर मधून काय काय चोरीला गेले ते सांगायला. बँकमधला एक अकाउंट वाला आतली गोष्ट सांगत होता कि चोरी जवळपास ५ कोटीच्या आसपास आहे... मॅनेजरने फक्त ३ कोटी दाखवली.... या लॉकरमध्ये बहुदा ब्लॅक मनी साठवून ठेवतात... तीच चोरीला गेली तर कोण कशाला येईल पुढे .... आणि तसेही .... या श्रीमंत माणसांना त्यांचे ४-५ लाख गेले तरी काय फरक पडणार आहे. " ,</p><p>" तेही बरोबर .... तरी सारखं मनात येते ना .... एक अपूर्ण केस .... " अभि बोलला. दोघांच्या इतर गप्पा सुरु झाल्या...... गाडी चालवत.<br /><br />दोन दिवसांनी अभि पुण्याला निघाला. एका केस संदर्भात तो पुण्याला आलेला होता. वेळेआधीच काम झाले. वेळ होता म्हणून त्याने त्याचा मित्र संदीपला कॉल लावला. तोही अभि सारखा inspector ." अरे !! पुण्यात आला आहेस तर भेटायला ये ना ..... कॉलवर बोलण्यापेक्षा समोरासमोर बोलू... " संदीप बोलला. जास्त दूर नव्हते त्याचे पोलीस स्टेशन. खूप वर्षीनी भेटत होते दोघे, छान गप्पा रमल्या. तेवढ्यात एक तरुणी मोठं मोठ्याने बोलत शेजारच्या केबिनमधून बाहेर आली. किती मोठ्या आवाजात ती एका कॉन्स्टेबल सोबत हुज्जत घालत होती. अभिचे लक्ष गेले तिच्याकडे.</p><p>" काय भानगड आहे रे ... इतकी कशाला ओरडते आहे... " अभिने त्रासिक स्वरात विचारलं.</p><p>" बघ ना .... सकाळपासून डोकं उठवलं आहे हिने , उगाचच आरडा-ओरडा करते आहे.. " ,</p><p>" पण झालं तरी काय .... ",</p><p>" तेच जुने .... नवरा - बायकोचे भांडण... मारहाण .... " संदीप बोलला.</p><p>" तिच्याकडे बघून वाटत नाही ... तिला मारहाण केली असेल... " ,</p><p>" अरे ... हिने तिच्या नवऱ्याला चोपले आहे.... ",</p><p>" कशाला .... " अभिला हसू आलं.</p><p>" मलाही हसू आलं. ऐकून ..... बोलते कि तिचा नवरा लबाड आहे... हिच्यासोबत गेल्या महिन्यात लग्न झाले. या महिन्यात .... कालच म्हणू शकतोस... तिला कळलं कि त्याचे आधीच एक लग्न झाले आहे... त्यावरून दोघांची मारामारी..... ",</p><p>" मग पुढे काय ... ",</p><p>" चांगलंच चोपला तिने ... जास्त मार बसू नये म्हणून आम्ही त्याला घेऊन आलो. तर बोलते तुरुंगात टाका.... असे कसे आत टाकणार त्याला .... नाही बोललो म्हणून डोक्यावर घेतले आहे पोलीस स्टेशन ... " अभिला पुन्हा हसू आलं.</p><p>" आहे कुठे हिचा हिरो ... " ,</p><p>" तो काय ... तिथे बसून आहे.... " अभिने बसल्या जागेवरूनच शेजारच्या केबिनमध्ये डोकावून पाहिलं. चेहरा ओळखीचा वाटला म्हणून निरखून पाहिलं. डोक्यावर ताण दिला तेव्हा काही आठवलं.</p><p>" याला ओळखतो मी... दिलीप नाव याचे... मुंबईत असतो हा .... इथे कसा.. ",</p><p>" नाही रे .... काहीतरी चूक होते आहे .... दिलीप नाही .... अजित देशपांडे नाव याचे....तू कसा ओळखतो याला... " ,</p><p>" अरे हा चोर आहे... याचा क्रिमिनल रेकॉर्ड आहे आमच्याकडे... २ वर्षांपूर्वीच त्याला सोडले .... जेल मध्ये होता १० वर्ष...एका घरफोडी मध्ये पकडला होता... " अभीचा मित्र हि माहिती ऐकून चकित झाला.<br /></p><p>" पण ..... आता या दोघांना घेऊन आलो तेव्हा ..... याने तर त्याचे नाव अजित देशपांडे असे सांगितले, त्याच्या address वर सुद्धा तेच नाव आहे... ",</p><p>" हम्म ... चोरी करणे तर केव्हाच सोडले याने .... सुधारला होता. मग नाव बदलून राहण्याची गरजच काय..... शिवाय ... हि बाई बोलते ते बरोबर .... याचे लग्न झालेले आहे .... २ मुलेही आहेत ..... मुंबईत... " अभि बोलला पण तोही विचारात पडला.</p><p>" एक काम करतो ... मी याचे सर्व रेकॉर्ड मागवून घेतो. तुला मेल करायला सांगतो. तोपर्यत याला असेच बसवून ठेव , मी समोर गेलो तर लगेच ओळखेल मला , ह्या बाईला तो विवाहित आहे ते कसे कळले ते विचारतो मी... " अभिने मुंबईत कॉल करून त्याला पाहिजे असलेली माहित मेल करायला सांगितली आणि तो त्या बाई जवळ गेला.<br /><br />" नमस्कार !! ... शांत व्हा ... मला सांगा ... नक्की काय झालं ... " ,</p><p>" तुम्ही कोण ... " त्या बाईने उलट विचारलं.</p><p>" मी हि इन्स्पेक्टर आहे .... मुंबईत असतो... " ,</p><p>" याला शिक्षा करा ना तुम्ही तरी.... माझ्या life ची वाट लावली आहे .. मीही याची वाट लावणार.. " ,</p><p>" शांत व्हा .... शांत व्हा ... " तिच्या भाषेवरून ती जरा तापट वाटली.</p><p>" तुम्ही याला कधी पासून ओळखता ... आणि काय झाले ते सविस्तर सांगा " ,</p><p>" ५ महिन्यापूर्वी आम्ही भेटलो... एका बार मध्ये आमची ओळख झाली. ओळखीचे रूपांतर प्रेमात झाले. माझे कोणी नाही, त्यामुळे मलाही सपोर्ट पाहिजे होताच, हा चांगला वाटला... लग्नाची मागणी त्यानेच घातली. खूप विचार करून होकार दिला आणि गेल्या महिन्यात लग्न केले. तोच महिना चांगला गेला . पण १० दिवसापूर्वी याच्या मोबाईल वर एक मेसेज आलेला , नेमका त्याच वेळी मोबाईल माझ्याकडे होता. ",</p><p>" काय होता मेसेज ... ",</p><p>" पैसे संपत आले आहेत... बाकी गोष्टीसाठी १ लाख तरी लागतील ... असा मेसेज होता. मला संशय आला. तेव्हा याला काही कळू दिले नव्हते. मला वाटलं कोणी कामानिमित्त पैसे मागत असेल. पुन्हा २ दिवसापूर्वी कॉल आलेला , त्यावेळेस मी किचन मध्ये होते. कॉल आला तसा लगेच बाथरूम मध्ये गेला. मीही चोरून बोलणे ऐकले याचे. बोलत होता देतो पैसे, उद्या पाठवतो .... कामानिमित्त बाहेरगावी आलो आहे... खोटे बोलत होता असे वाटले , तेव्हा कळले कि हा कोणाला तरी गुपचूप पैसे पाठवत असतो. वेळ बघून त्याच्या मोबाईल मधून नंबर घेतला , कालच कॉल लावला तर मुंबईत कॉल लागला. याच्या बायकोचा नंबर आहे तो... तेव्हाच डोके फिरले... बघा तुम्ही... तुम्ही शिक्षा केली नाहीत तर मी माझ्या परीने शिक्षा करिन .... "</p><p>बापरे !!! हि बाई तर डेंजर आहे... अभि मनातल्या मनात बोलला. संदीप आला, " अभि .... तू बोलल्याप्रमाणे खरे आहे... हा नाव बदलून राहतो आहे पुण्यात ... त्याच्या क्रिमिनल रेकॉर्ड प्रमाणे ... " अभिने त्याला बोलताना मधेच थांबवले.</p><p>" थांब .... आधी हिला या सर्वांची कल्पना आहे का ते विचारू ... "<br /><br />" तुम्हाला तो .... तुमचा नवरा ... काय काम करतो ते माहित आहे का ... " अभिने शांतपणे विचारलं.</p><p>" हो .... म्हणजे आता तो बिजनेस करतो ... स्वतः नाही करत ....एका पार्टनरच्या बिजनेस मध्ये पैसे गुंतवले आहेत... ",</p><p>" बर .... आता बिजनेस करत असेल .... त्याआधी काय करायचा याची कल्पना आहे का .... " तशी ती गप्प झाली.</p><p>" हा ...... म्हणजे .... थोडे माहित आहे .... " , ती घाबरली आता...</p><p>" जे काही थोडे माहित असेल ते सांगा ... " ,</p><p>" आधी चोरी करायचा .... तुरुंगात होता .... पण आता सुधारला आहे तो .... हे त्यानेच सांगितले मला... " ,</p><p>" मग तो इथे नाव बदलून राहतो ... हे सांगितले का ... ",</p><p>" नाही ... आताच कळले... ",</p><p>" त्याचे लग्न झाले आहे आधीच हे कळले तुम्हाला .... पण त्याला २ मुले आहेत ... मुंबईत घर आहे ... हे माहित आहे का ... " तिने नकारार्थी मान हलवली.</p><p>" म्हणजे हा सर्वच खोटे बोलला माझ्याशी .... मग ते बिजनेसचे सुद्धा खोटे असेल... " ,</p><p>" त्याचे काय ... ",</p><p>" ३० लाख गुंतवले असे बोलला... " इतकी रक्कम ऐकून अभिला संशय आला.</p><p>" त्याला चांगला ओळखतो मी... त्याची आर्थिक परिस्तिथी माहित आहे मला... त्याने इतकी मोठी रक्कम कुठून आणली .... ते माहित आहे का तुम्हाला .... " अभिने विचारलं तस तिची चुळबुळ सुरू झाली.</p><p>" पटकन बोला !!... " अभि मोठयाने ओरडला तशी ती घाबरली.</p><p>" आम्ही दोघे एकत्र ड्रिंक करतो ... लग्न झाल्यापासून घरीच ड्रिंक करतो..... एकदा बोलता बोलता विषय निघाला. तेव्हा तो जास्त पियाला होता .... बोलून गेला कि बँक मध्ये चोरी केली आहे... " ती घाबरत बोलली.<br /><br />अभि संदीपला केबिन मधून बाहेर घेईन आला. " माझ्या माहितीत तर गेल्या २ वर्षात ... पुण्यात कोणत्याच बँकवर दरोडा पडलेला नाही... " संदीप बोलला. अभि विचार करु लागला.</p><p>" कसला विचार करतोस .... ",</p><p>" सहा महिन्यापूर्वी ... D.B. bank च्या मुंबई ब्रांच वर दरोडा पडला होता ... आठवलं ना ... " ,</p><p>" हो .... आहे लक्षात ... म्हणजे तुला काय म्हणायचे आहे ... याचा काही संबंध .. " ,</p><p>" त्यालाच विचारू .... " अभि म्हणाला आणि दोघे त्याच्या समोरच येऊन उभे राहिले. अभिला बघून दिलीप दचकला.</p><p>" अभि सर .... तुम्ही काय करता इथे ... " दिलीप घाबरला.</p><p>" हा प्रश्न मी विचारला पाहिजे ना .... आणि नाव बदलून का राहतोस इथे.... " दिलीप गडबडला होता. <br /></p><p>" आणि एक सांग ..... तुझी नवीन बायको बोलली कि बिजनेस साठी ३० लाख गुंतवले तू.... एवढा पैसेवाला नाहीस हे मला माहित आहे. बोल .... आणि खरं बोल .... मी खरं बोलवून घेऊ शकतो , ते तुलाही माहित आहे. " दिलीप प्रचंड घाबरला. काहीच बोलत नाही बघून अभि त्याच्या समोरच येऊन बसला.</p><p>" बोलतो बोलतो ... मारू नका मला ...... " दिलीपला अभिचा अनुभव होता. आणि आता इतक्या वर्षांनी पोलिसांचा मार खाणे नको होते त्याला...</p><p>" बँक चोरीत मी सामील होतो.. त्याचेच पैसे आहेत ते... " अभि आधीच त्या केस मध्ये डोकेफोड करत होता. हा खूप मोठा क्लू होता.</p><p>" D.B. bank बद्दल बोलतो आहेस ना ..... आणि बाकीचे साथीदार कुठे आहेत .... तेही पुण्यात आहेत का ... " दिलीप काहीच बोलला नाही. २ जोरदार कानाखाली बसल्यावर दिलीप बोलू लागला.</p><p>" बाकीचे सर्व मुंबईत आहेत. मी खूपच घाबरलो होतो... म्हणून चोरी केली त्याच दिवशी पुण्यात आलो. .... " त्याचे बोलणे ऐकून अभिने लगेच मुंबईला कॉल केला. दिलीपला पुण्याहून मुंबईला आणण्यासाठी सर्व procedure पूर्ण केली आणि अभि त्याच्या सहित निघाला.<br /><br />अभि मुंबईला पोचोहला आणि हालचालींना वेग आला. दिलीपने सांगितल्याप्रमाणे , ते सहा जण होते. त्यातल्या फक्त ४ जणांना पकडण्यात यश आले. दोघे अजूनही मोकाट होते.</p><p>" आम्ही फक्त चोरीत मदत केली... प्लॅन त्या दोघांचा होता. " दिलीप अभिला सांगत होता.</p><p>" ते दोघे .... " अभि संतापला होता.</p><p>" माहित नाही साहेब .... आम्हाला त्या दोघांनी प्लॅन मध्ये घेतले होते. " ,</p><p>" मग आहेत कुठे ते दोघे .... " अभि आणखी मोठयाने ओरडला. दिलीप आधीच घाबरलेला होता.</p><p>" एकाचे सांगू शकतो साहेब .... तो एका ठरलेल्या दिवशी एका बार मध्ये येतो .... तिथेच भेटलो होतो आम्ही सगळे .... पहिल्यांदा.... " दिलीपने त्याचे वर्णन सांगितले. अभिने तशी तयारी केली.<br /><br />दिलीपने सांगितलेल्या बार मध्ये अभिने आधीच तयारी करून ठेवली होती. साध्या ड्रेसमधले पोलीस आधीच तिथे होते. दिलीपला सोबत घेऊन अभि सुद्धा एका ठिकाणी बसलेला होता. ठरलेली वेळ झाली तरी तो आलाच नाही. खूप वेळ झालेला , आता तर दिलीप खोटे बोलतो आहे असे वाटत असताना दिलीपने इशारा केला... " तो बघा साहेब ..... तोच माणूस आहे तो .... " अभिने त्याच्याकडे पाहिले. दोनदा विचारून खात्री केली. अभि तयार झाला. अभि आणि त्याच्या सहकार्यांनी बाकी कोणाला संशय न येऊ देता त्याला अलगद पकडून बाहेर आणले आणि गाडीत टाकले. त्याला पकडून पोलीस स्टेशन मध्ये आणले. आधी तो मानायला तयारच नव्हता , परंतु पोलिसांचा प्रसाद मिळाला आणि पटपट बोलू लागला.<br /><br />अभि दमलेला , थोडावेळ आराम करून पुन्हा या सर्वाकडे आला. नवीन पकडलेला ... त्याचे नाव आनंद ... त्याचीच जबानी घेण्यासाठी आला. " बोल ... खूप मोठी कामगिरी केली आहेत सर्वानी.... पटापट बोला नाहीतर माझा हात थांबणार नाही... बाकीचेही आहेत माझे मित्र ... त्यांनाही हात साफ करायचे असतील. " ५ पैकी कोणीच बोलायला तयार नाही.</p><p>" मला वाटते पोट भरले नाही अजून तुमचे... " असे बोलत अभि उभा राहिला.</p><p>" नको नको साहेब ... नका मारू ... " आनंद रडत होता.</p><p>" मला सवय नाही असा पोलिसांचा मार खायची.. आणि या बाकी लोकांना माहित नाही आमच्या प्लॅनचे ... मदतीला होते ते फक्त ... सांगतो सगळं " ,</p><p>" सांगावेच लागेल ... " अभिने त्याची कॉलर पकडली. " आधी सांग .. चोरीचा सर्व ऐवज कुठे आहे... " ,</p><p>" आम्ही तो सर्वानी वाटून घेतला... " आनंद बोलला.</p><p>" आधी ते सर्व गोळा करू ... मग याकडे बघू ... " अभि बोलला.</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>५ चोरांना सोबत घेऊन ५ टीम निघाल्या. प्रत्येकाने आपला वाटा कुठे कुठे वेगवेगळ्या ठिकाणी लपवला होता. सर्व एकत्र करण्यात आला. अर्ध्या पेक्षा जास्त हाताला सापडले. सर्व पोलिसांच्या ताब्यात ठेवण्यात आलं. पण अभिला उत्सुकता होती ती प्लॅनची. पुन्हा यांची जबानी घेण्यासाठी अभि आला.<br /><br />" आनंद .... या चार जणांच्या म्हणण्यानुसार तुझा प्लॅन होता. बरोबर ?? " अभिने पहिला प्रश्न विचारला. सोबत महेश सुद्धा होता. आनंदने नकारार्थी मान हलवली.</p><p>" प्लॅन तर त्याने बनवला... " ,</p><p>" कोणी ? " ,</p><p>" सुपरमॅनने " आनंद बोलला पण अभिला वाटलं कि हा नक्कीच मस्करी करतो आहे. एक जोरदार चपराक आनंदच्या गालावर बसली.</p><p>" मारू नका सर .... मस्करी नाही करत... त्याचे नाव तेच आहे , मला पहिल्यादा भेटला होता तेव्हा हेच नाव सांगितले होते .... मलाही हसायला आले होते. तो स्वतःला सुपरमॅन म्हणतो... " ,</p><p>" आहे कुठे तुझा सुपरमॅन ... " ,</p><p>" माहित नाही... ",</p><p>" माहित नाही म्हणजे ... तुझ्या सोबत होता ना ... ",</p><p>" नाही सर ...... मी फक्त दर बुधवारी ड्रिंक करायला जातो.... माझा बार हि ठरलेला आहे. वेळही ठरलेली असते माझी. एका दिवशी , त्याने स्वतःच ओळख करून घेतली माझ्याशी. माझे स्वतःचे बुक शॉप आहे. पण illegal documents सुद्धा बनवून देतो. बार मध्ये सर्व ओळखतात मला, त्यामुळे असे काही illegal documents पाहिजे असतील तर माझ्याकडे पाठवतात. त्यालाही असेच काही पाहिजे आहे असे वाटले मला. " ,</p><p>" मग पुढे ... ",</p><p>" तो बोलला कि मोठे काम आहे ... पैसे जास्त मिळतील , आणि कोणाला कसलाच प्रॉब्लेम होणार नाही असे म्हणाला तो.. मलाही पैशाची गरज होतीच. त्याला माझ्या घरी बोलावले , तेव्हा बोलला कि बँक लुटायचा प्लॅन आहे. आधी मला उगाचच काही बोलतो आहे असे वाटले. पण तो सिरियस होता. भीती वाटली मला, कारण illegal documents बनवणे आणि चोरी करणे यात खूप फरक आहे ना.... शिवाय पोलिसांचा आणि माझा तसा कधीच संबंध आला नव्हता... नकोच होता मला. तरी तो बोलला कि तुला फक्त मदत करायची आहे.... माणसे जमवणे , चोरीच्या वेळी फक्त नजर ठेवणे हे काम ... प्रत्यक्ष चोरी आणि प्लॅन त्याचा होता... पैसे जास्त मिळणार होते तर मीही तयार झालो... "<br /><br />" मग प्लॅन कसा बनवला आणि हे बाकीचे ... त्यांना माहित नव्हते का " महेशने विचारलं.</p><p>" त्याचा प्लॅन आधीच तयार होता. चोरी झालेल्या दिवसा आधी २ महिने आधीच तयारी करत होतो आम्ही... या चार जणांना मीच जमवले. काही ओळखीतून याना निवडले मी. त्यात त्याची अट होती कि ,ज्यांना निडवणार , त्यांच्या घरी " तो व्यक्ती " चोर आहे याची कल्पना असावी. म्हणजे या प्लॅनचा कोणताच भाग बाहेर येऊ नये. तसे चौकशी आणि ओळख काढून याना प्लॅनमध्ये घेतले. सुपरमॅन खूपच चलाख ... कुठून कोणी कसे जावे ते आधीच ठरवलेले. लॉकर तोडण्यासाठी त्याने एक वेगळ्याच प्रकारचे हत्यार बनवले होते. ",</p><p>" म्हणजे कसे ... ",</p><p>" ते असते ना .. जमीन खोदण्यासाठी ड्रिल मशीन वापरतात... त्याच प्रकारची एक छोटी ड्रिल त्याने बनवली आणि त्यावर एक लहानशा हातोडा बसवला. मला त्याने दाखवले होते. एका फटक्यात लॉकरचा लॉक तुटतो. त्यानेच सर्व लॉकर तोडले. "<br /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>" पण प्लॅन तुला तर माहित असेलच ना... इतक्या सुरक्षित जागी चोरी कशी केलीत ते सांग " महेशला उत्सुकता लागलेली.</p><p>" आठवड्या आधी मी त्या बँकमध्ये अकाउंट ओपन केले. आणि लॉकर साठी apply केला. लॉकर मिळाले हि. त्याच लॉकर मध्ये त्याने एक trasmiter दिले होते, काही वस्तू सहित तेही ठेवले तिथे. जेणे करून ती लॉकर रूम नक्की कुठे आहे त्याचा अंदाज येईल. माझे इतकेच काम... हे चार जण सुद्धा एक - एक करून बँकेत फिरून यायचे. सुपरमॅन कधीच बँकेत गेला नाही. बँकेचे layout ... अगदी ती आतून कशी दिसते , याचे विडिओ आहेत नेटवर ... " ,</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>" तो कधीच बँकेत गेला नाही... तर मग हे security gard ... त्याची ड्युटी कधी बदलते... ते कसे माहित... ",</p><p>" हा दिलीप.... बोलण्यात पटाईत आहे. एक -दोनदा बँकेत जाऊन त्याने गार्ड सोबत ओळख काढली. बाकी सर्व security , अलार्म ... याची माहीत तर नेटवर आहेच. " ,</p><p>" हम्म ... पुढे ... " ,</p><p>" आदल्या रात्री आम्ही सर्व माझ्याच घरी भेटलो. सकाळी उठून तयारीला लागलो. सुपरमॅनने आधीच २ बोटी बनवल्या होत्या. सर्व बनवता येते त्याला. आम्ही सकाळी ७ वाजताच त्या सांडपाणी वाहते तिथून आत शिरलो. तिथे पाणी जास्तीत जास्त अडीच फूट असते, बोटीत गॅस कटर , ते power magnet आणि बॅगा होत्या. सर्व तयारीनिशी आम्ही तिघे मागच्या लोखंडी पाईप मध्ये बसून होतो. transmiter मी आधीच एका लॉकरमध्ये ठेवलेला त्यामुळे लॉकर रूम नक्की कुठे ते कळलं. ठरलेल्या वेळी हे तिघे आत शिरले , सर्व security , अलार्म बंद केले. आधी ठरवलेल्या वेळेला म्हणजेच सकाळी ९:३० वाजता आम्ही तो लोखंडी पाईप कापायला सुरुवात केली. अर्धा तास लागला त्याला. मग सुपरमॅननेच त्या विटांवर कसले ऍसिड टाकले त्यामुळे त्या विटा अलगद निघाल्या. तोपर्यंत हा मिकी माउस लॉकर रूममध्ये आलेला.... " ,</p><p>" मिकी माउस काय .... त्याचे नाव असेल ना काही "<br /><br />" मी फक्त दिलीपला नावाने ओळखतो... बाकी कोणाचे नाव माहित नाही मला... दिलीपच बाकी लोकांना घेऊन आलेला माझ्याकडे... " आनंद बोलला.</p><p>" त्याला त्याचा आकार बघूनच निवडले. त्याने एकट्याने ते कपाट सरकवले. मागून आम्ही आलो. पटापट लॉकर तोडली. वर हे दोघे तुम्हाला गुंतवून होते. त्या वरच्या दोघांना दुपारी १२ वाजता खाली यायला सांगितले होते सुपरमॅनने. तेही वेळेत खाली आले. तोपर्यंत आमचे काम झाले होते. त्या लॉकर रूमची साफसफाई सर्वानी मिळून केली. माती पडलेली ती साफ केली. निघताना मग उगाचच काही नोटा , कागदपत्र पसरवून ठेवली. सुपरमॅनने न्हावीच्या दुकानातून काही केस आणले होते. ते त्यानेच योग्य जागी ठेवले , जेणेकरून डॉक्टर महेशला ते मिळतील. एक केमिकल आणला होता त्याने , तो सर्व ठिकाणी स्प्रे केला. सर्व ठीक समजून निघालो. कपाट मागूनच त्या power magnet ने नीट लावले. मग विटा जागच्या जागी लावल्या. तिथेच सर्व कपडे बदलले. पोलिसांचे कपडे आणले होते , ते घातले. जुने कपडे मुद्दाम तिथेच जाळले.... पुन्हा त्याचेच डोके ... अर्धवट जाळायचे कपडे. सर्व झाल्यावर बोटीत बसून बाहेर आलो. समुद्र किनाऱ्यावर एक बनावट चोरीच्या व्हॅन.... तिला same to same पोलिसांच्या व्हॅन सारखा रंग दिलेला. ती व्हॅन तयारच होती. सुपरमॅनला खात्री होती कि त्यावेळेस किनाऱ्यावर कोणीच नसणार कारण गर्दी तर बँक भोवती असणार. तसेच झाले. त्या बोटीही मुद्दाम तिथेच सोडल्या. आम्ही व्हॅन मध्ये बसून ... बँक समोरूनच माझ्या घरी आलो. आराम केला... चोरी केलेल्या सामानाची वाटणी तिथेच केली. आम्ही टीव्हीवर सर्व बघत होतो.... नक्की काय सुरु आहे बँक जवळ ते. त्याने मुद्दाम ते क्रेडिट कार्ड चोरायला सांगितले होते. दुपारीच म्हणजे जवळपास ३ वाजता , बाकी सर्व आपापल्या घरी निघाले. त्याने जाताना ती सर्व क्रेडिट कार्ड त्याला पाहिजे तिथे फेकून दिली. तेही प्लॅन मध्ये होते त्याच्या. सर्व कसं परफेक्ट झालेले.... तो बोलला होता , तुमच्या फॅमिली बाहेर जोपर्यंत हि news जात नाही , तोपर्यंत तुम्ही safe आहात. तो बोलला तेच झाले... एकाच्या चुकीने बाकीचे अडकले."<br /><br /><br />" पण तो तर अजूनही बाहेर आहे ना ... तुमचा सुपरमॅन... कुठे राहतो ते माहित नसेल ना ... " आनंद त्यावर काही बोलला नाही.</p><p>" तुला माहीत नसेल तर मग या प्लॅनवर कुठे तुमच्या मीटिंग झाल्या. ",</p><p>" आम्ही सर्व माझ्या घरीच भेटायचो. ",</p><p>" त्याचे वर्णन सांग... ते आहे ना लक्षात ... सावंत , स्केच आर्टिस्टला बोलवा..... लवकर " अभिने एका कॉन्स्टेबलला आदेश दिला.</p><p>" नाही सर .. " ते ऐकून अभि संतापला. दोन - चार फटके हि दिले रागात. महेशने त्याला शांत केले.</p><p>" काय म्हणायचे आहे तुला... तुला चेहरा कसा लक्षात नाही त्याचा .... किती वेळा भेटला असाल तुम्ही.. " महेशने आनंदला प्रश्न केला.</p><p>" खरं बोलतो आहे मी सर ... चेहरा कसा दिसणार त्याचा..... प्रत्येक वेळेस तो चेहऱ्यावर मास्क लावून असायचा. चोरी करताना सुद्धा तो तसाच आलेला मास्क लावून... ",</p><p>" कसला मास्क .... ",</p><p>" तो पूर्ण चेहरा झाकला जातो तो मास्क ... त्यातून फक्त डोळे दिसतात ते ... डोक्यावर , केस सुद्धा रुमालाने झाकलेले नाहीतर डोक्याला स्कार्फ बांधलेला. कसा कळणार चेहरा.... " हे जरा नवीन प्रकरण होते. अभि ऐकत होता. शांत झालेला. त्यानेच पुढचा प्रश्न केला.</p><p>" तुला कधी त्याला विचारावे वाटलं नाही का... आणि चेहरा न बघताच विश्वास ठेवला तू ... कमाल आहे... "<br /><br />" त्याने इतक्या पैशाचे अमिश दाखवले तर मी लगेच तयार झालो. चेहऱ्याचे एकदा विचारले होते... तर बोलला एका accidant मध्ये अर्धा चेहरा आणि डोक्यावरचा काही भाग जळाला आहे. त्यानंतर विचारले नाही त्याला. चोरी करून निघताना सुद्धा तो व्हॅनच्या मागच्या भागात बसला होता. दिलीप गाडी चालवत होता. मास्क घातलेला driver दिसल्यास संशय येऊ नये म्हणून. खरं सांगतो साहेब... आम्ही मोजून ७ वेळा भेटलो फक्त..... सर्वात आधी त्या बारमध्ये. नंतर माझ्याच घरी ... त्यानंतर शेवटी भेटलो ते चोरी करताना. "<br /><br />अभि विचारात पडला. " कुठून आलेला हेही माहित नसेल तुला... ",</p><p>" नाही सर ... जाताना सुद्धा त्याने त्याचा मोबाईल आणि सिम कार्ड आमच्या समोरच तोडले. पुन्हा कोणताच contact नको म्हणून. ",</p><p>" हम्म " अभि आणि महेश त्या केबिन मधून बाहेर आले.</p><p>" मला वाटते हे पाचच असतील... कोणी सहावा आहे , असा बनाव करत असतील. " महेश विचार करून बोलला.</p><p>" मला वाटत नाही कि तो खोटे बोलत असेल.... आणि खोटे बोलून त्याला तसाही काही फायदा नाही.... " ,</p><p>" म्हणजे ... " महेशने विचारलं.</p><p>" सर्वात आधी दिलीपला पकडलं... तेव्हा तो " आम्ही सहा जण होतो " असेच बोलला होता. आनंद .... ज्याने या बाकींना जमवलं ... त्याला तर त्यांची नावं पण माहित नाही.... त्याची history काढली मी. बरोबर बोलला , book shop आहे त्याचे.. बनावट कागदपत्र बनवतो. त्या बिझनेस मध्ये तो गेली १० वर्ष आहे... छानच चाललं होते त्याचे... तो इतकी मोठी आणि गुंतागुंतीची चोरी करायला डोके लावेल असे वाटत नाही. " अभि बोलता बोलता थांबला , पुन्हा आनंद जवळ आला.</p><p>" चेहरा बघितला नसशील ... पण काहीतरी त्याच्या बाबतीत नोटीस केले असशील ना ... ",</p><p>" नाही सर ... चेहरा , डोके झाकलेले... नेहमीच पूर्ण कपड्यात.... फुल हाताचा शर्ट किंवा फुल हाताचा टीशर्ट... आणि जीन्स ... काय नोटीस करू... " आनंद बोलला. अभिला कळलं कि त्याकडे खरच माहित नसणार. तो बाहेर जात होता तर आनंदने थांबवले.</p><p>" सर ... सर .... आठवलं... चोरीच्या दिवशी त्याने टीशर्ट घातला होता. ते विटांवर ऍसिड टाकताना त्याने टीशर्टचे हात वर केलेले. तेव्हा त्याच्या मनगटाच्या थोडं वर .... एक टॅटू दिसला. ",</p><p>" कसला टॅटू ... ",</p><p>" किंगफिशर पक्षी असतो ना ... त्याचा टॅटू होता... " अभिला हे महत्वाचे वाटले. म्हणून त्याने स्केच आर्टिस्टला बोलावून , तो टॅटू कसा होता तो रेखाटून घेतला.<br /><br />काही वेळाने मोठया सरांसोबत मिटिंग झाली.</p><p>" पण सर .... आणखी एक आहे जो मोकाट फिरतो आहे.. त्याला पकडल्या शिवाय केस close कशी करू.... ",</p><p>" अभि , तुझे म्हणणे बरोबर आहे.... तरी त्या सहाव्या व्यक्तीचा काही क्लू आहे का ... तुझ्या म्हणण्यानुसार त्यापैकी त्याचा चेहरा कोणीच पाहिला नाही. मग तू त्याला कसे पकडणार ... केस कशी पुढे नेणार... शिवाय सहा महिने होऊन गेले. तुझी कोणती केस इतकी ताणली गेली आहे का कधी.... मीडियाला सुद्धा कळले आहे कि आरोपीना पकडले आहे आपण. त्यांनाही उत्तर द्यावे लागेल ना... उद्याच मीडिया समोर जप्त केलेली रक्कम ,दागिने ... आणि या पाच जणांना समोर आणू. मीडियाला हे पाचच होते असे सांगू आणि केस बंद करून टाकू... " ,</p><p>" पण सर ... ",</p><p>" अभि .... माझी ऑर्डर आहे ती ... आपल्याकडे बाकीची कामेही आहेत.. " अभि पुढे काय बोलणार... ठरल्याप्रमाणे , दुसऱ्याच दिवशी मीडिया समोर या ५ जणांना आणले गेले. अभिची सर्वानी मोठी स्तुती केली. उशिरा का होईना , केस सोडवली गेली. दिवसभर सर्व news channel वर तीच बातमी होती.<br /><br />संध्याकाळ झाली. आज काम लवकर संपले होते , अभि - महेश लवकर घरी निघाले. महेश ५ मिनिटांनी आला. अभि गाडीत बसून महेशची वाट बघत होता , हातात तो टॅटूचे चित्र काढलेला कागद.</p><p>" ठेव रे ते ... संपली ना case... " अभिने महेशकडे पाहिलं.</p><p>" अभि ... सांग मला .... त्या टॅटू वरून कसा शोधणार आहेस त्याला... कुठे शोधणार ... मुंबईत किती टॅटू काढणारे आहेत... ते सोड ... कुठल्या बाहेरच्या शहरातून आलेला असेल तर ..... तो सुपरमॅन.... " महेशचे बोलणे ऐकून अभिने तो कागद बाजूला ठेवून दिला.</p><p>" अभि मित्रा ..... केस संपली ना... आराम कर .... डोक्याला कशाला ताण देतोस... ",</p><p>" तेच तर ... लगेच संपली केस .... काहीतरी मिस झाले असे वाटते... " अभि खूप वेळाने बोलला.</p><p>" लगेच कुठे... सहा महिने तर झाले.. ",</p><p>" तस नाही बाबा .... मी दिलीपला पुण्यात पकडले. बाकी चार जणांना मुंबईत... काल त्या आनंदला पकडलं... कालच त्यांनी चोरी केलेले जप्त केले. आनंदला असा पोलिसांचा मार खायची सवय नाही म्हणून लगेच सर्व बोलून टाकले... पाच दिवसांत संपले सर्व... एवढी मोठी प्लॅनिंग केली ... ती पाच दिवसात संपेल कशी.... हे पाच जण तर अजिबात मुरलेले नाहीत... एक-दोन दांडे पडले तर रडायला लागले.. यांना पकडून तसे काहीच केले नाही असे वाटते मला... तो जो कोण .... सुपरमॅन आहे... तो तर फिरत असेल आरामात.... " ,</p><p>" अभि .... त्या सुपरमॅनला फिरू दे नाहीतर उडू दे ... आता त्याचा विचार सोडून दे... आराम कर... दोन दिवसानी नाशिकला जायचे आहे... लक्षात आहे ना .. " ," हो.... " म्हणत अभिने गाडी सुरु केली. </p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>अभि आणि महेश काही कामानिमित्त दोन दिवस नाशिकला होते. काम तसे झालेले होते , तरी आणखी एक दिवस थांबावे लागणार होते. अशातच त्याच दुपारी अभिला मुंबईहून कॉल आला. लवकरात लवकर बोलवले होते. महेशला हि सांगितले त्याने. " एवढं काय झालं असेल ... लगेच बोलवून घेतलं ते ... " महेशने विचारलं. " काय माहित... पण इथले काम संपल्या शिवाय निघता येणार नाही.... जस काम संपेल तसे लगेच निघू... " अभि आणि महेशचे काम रात्री संपले. तसे ते लगेच निघाले मुंबईला. आता मध्यरात्री तर पोलीस स्टेशनला जाऊ शकत नाही . त्यामुळे सकाळी लवकरच ते मोठ्या सरांच्या ऑफिसमध्ये गेले.<br /><br />" काय झालं सर ... इतक्या तातडीने बोलवून घेतले.. " महेशने सरांना विचारलं.</p><p>" दामोदर ज्वेलर्स माहित आहे ना , परवा रात्री तिथे चोरी झाली आहे. त्यांचे नाव मोठे आहे. लवकर तपास सुरु झाला पाहिजे. त्यासाठी तुम्हा दोघांना लवकर बोलवून घेतले. आताच निघा..... आपले काही ऑफिसर आहेत तिथे... हि केस तुलाच द्यावी वाटली मला अभि... जलद निर्णय लाव या केसचा... " ,</p><p>" yes सर .... " म्हणत अभि निघाला.</p><p>" दामोदर ज्वेलर्स म्हणजे मोठे व्यक्ती .... त्या शॉपमध्ये तर security पण जास्त आहे ... अश्यात चोरी म्हणजे .... " महेश स्वतःशी बोलत होता.<br /><br />अर्ध्या तासात ते त्याजागी पोहोचले. कालपासून पोलीस बंदोबस्त होता तिथे. अभि सोबत काही आणखी कॉन्स्टेबल आलेले , महेशची टीम माघाहून आली. अभिला आलेलं पाहून त्या दुकानाचे मालक त्याच्याजवळ आले.</p><p>" हॅलो इंस्पेक्टर अभिषेक ... मी दामोदर ... ",</p><p>" Hi सर ..... तुम्हाला कोण ओळखत नाही... ",</p><p>" कालच तुमची वाट बघत होतो... ",</p><p>" हा सर .... ते आम्ही दोघे नाशिकला होतो ना ... आज सकाळचीच आलो. .... " अभिने सांगितले ...</p><p>" तुम्हाला कस कळलं चोरी झाले ते .... आणि किती चोरी झाली आहे ... त्याचा अंदाज लावू शकता का... " ,</p><p>" आमच्या security gard ने सांगितले मला चोरीचे ... आणि अंदाज लावू शकत नाही ... ते सर्वच निरखून बघावे लागेल ... पोलिसांनी कालपासूनच सर्व बंद करून ठेवले आहे ... आत जाऊ देत नाही.... मला फक्त हिऱ्याचे टेन्शन आहे... " ,</p><p>" हिरे ?? ... ",</p><p>" चला दाखवतो... " म्हणत दामोदर त्यांना आत घेऊन जायला निघाले.</p><p>" एक काम करू .... तुम्ही खालीच थांबा .... तुमची गरज लागली तर बोलावूच... "</p><p><br /><br />अभि सर्वत्र बघत होता. ४ मजल्याचे दागिन्यांचे दुकान. सर्वात वर असलेल्या म्हणजे चौथ्या मजल्यावर चोरी झाली. महेश आणि त्याची टीम , काही फिंगर प्रिंट्स मिळतात का ते बघत होते. sub inspector मोहिते तिथे कालपासून होते. अभिला आलेला बघून ते लगेचच पुढे आले.</p><p>" सर ... कधी आलात ... ",</p><p>" आतच .... इथली काही माहिती मिळाली का... काय झाले असेल ..... काय आयडिया ... " ,</p><p>" हा सर .... हि समोरची खिडकी दिसते ना ..... तिथून ते आले असणार... या खिडक्या कधीच उघडत नाहीत , असे दुकानाचे security gard बोलले. ",</p><p>" Good !!... गार्ड कुठे आहेत...साधारण किती वाजता झाली चोरी .... ",</p><p>" गार्ड पुढे असतात ... हि खिडकी मागच्या बाजूला आहे.... साधारण रात्री १ नंतर चोरी झाली.. exact वेळ CCTV कॅमरा बघितले कि कळेल... गार्ड सकाळी वर आले तेव्हा कळलं कि चोरी झाली आहे. " ,</p><p>" ठीक आहे... त्यांना नंतर बघू... चोरी कुठे झाली आहे.. ",</p><p>" चला दाखवतो ... " त्याने अभिला पुढे आणलं. " हि मोठी safe आहे ना तिथे... " अभिने पाहिलं. मोठे लॉकर.... एखाद्या मोठ्या रूम सारखे ते लॉकर. तिथे खूप काही ठेवले होते. दागिने , त्याचे बॉक्स.... सोन्याच्या वस्तू ... सोनाच्या विटाही होत्या तिथे. चांदीचे ही दागिने होते. खजिना होता जणू तिथे , महेश आणि त्याची टीम तिथेच काही शोधत होते.</p><p>" काय वाटते महेश.... काही कल्पना येते आहे का ... काय झाले असेल ते ... ",</p><p>" हा ... म्हणजे थोडे थोडे आले आहे डोकयात ...हा लॉकर पण एवढा मोठा आहे ना .. सर्व रूम मध्ये फिंगर प्रिंट्स आहेत का ते बघायला वेळ लागेल. " ,</p><p>" ठीक आहे ... मोहिते... दामोदर सरांना घेऊन या ... "<br /><br /><br />दामोदर लगेच आले. " मगाशी बोललात कि हिऱ्यांचे टेन्शन आहे... नक्की काय ... " अभिने त्यांना विचारलं.</p><p>" एका क्लायंटचे हिरे आले होते. त्याला काही कारणाने परदेशात जावे लागणार होते म्हणून त्यांनी ते माझ्या safe मध्ये ठेवायला दिले होते. दोन लहान सुटकेस मध्ये ते हिरे होते. त्या सुटकेस दिसत नाहीत... ",</p><p>" आता इथे बघून तुम्ही एक अंदाज लावू शकता का ... किती चोरी झाली असेल... ",</p><p>" तुम्हीही बघू शकता ... खूप मौल्यवान वस्तू आहेत इथे... तरी एका दिवसात सांगू शकतो मी किती चोरी झाली आहे ते.. तरी त्या २ सुटकेस ... त्यातच १० कोटीचे हिरे होते... " बापरे !! केवढी मोठी चोरी...</p><p>" तुम्हाला माहीत होते कि इतके expensive हिरे आहेत ते ..... तरी इथे का ठेवलेत.. " , अभिचा पुढचा प्रश्न.</p><p>" माहित होते ते हिरे इतके मौल्यवान आहेत ते ... इथे चोरी करणे जवळपास अशक्य आहे. म्हणून इथे ठेवले..... हि safe अश्या मौल्यवान वस्तू साठीच बनवली आहे. ... " ,</p><p>" चोरी होऊ शकत नाही.... हे खात्रीने कसे बोलू शकता तुम्ही.... " ,</p><p>" हो .... तुम्हाला काही दाखवतो ... या .. " अभि सहित ते बाहेर आले.</p><p>" या लॉकर कडे जाण्याचा हा एकच दरवाजा आहे... हा दरवाजा बंदच असतो. तो उघडतो ते फक्त एक एन्ट्री कार्ड वापरून ......कार्ड swipe केल्याशिवाय आत जाता येतं नाही. " दामोदर सरने ते कार्ड अभिला दाखवलं.</p><p>" हम्म ... असे कार्ड किती जणांकडे आहे... " ,</p><p>" माझ्याकडे .... मॅनेजर कडे आणि एक extra बनवून ठेवलेले आहे , ते माझ्या घरी असते. " ,</p><p>" आणि चोर इथून आलेले नाहीत... ते खिडकीतून आत आले..... बर , तुमचा मॅनेजर दिसत नाही तो ... ",</p><p>" तो २ दिवसापूर्वीच त्याच्या गावच्या घरी गेला आहे... ",</p><p>" त्याला बोलवून घ्या.. ",</p><p>" पण तो विश्वासू आहे... त्याला कशाला ... " , अभिने त्यांचे बोलणे मधेच तोडले.</p><p>" सर ... जुना असला तरी चौकशी करावी लागेल ना.. " त्यांनी मॅनेजरला कॉल केला. आणखी काही माहिती जाणून घेतली. इमारत सील केली गेली.<br /><br />" त्या दोन्ही गार्डला घेऊन या... " दोघेही आले. " रात्री तुम्ही दोघे असता ना ... झोपायचा पगार घेता का ... चोरी झाली तेव्हा कुठे होता .... " अभि ओरडला.</p><p>" सर ... मी एकटाच बाहेर असतो ... समोरच्या गेटवर ... हा दुसरा ... आतमध्ये पहिल्या मजल्यावर असतो... ",</p><p>" असे का .. ", अभिने प्रश्न केला तर दामोदर सर पुढे आले.</p><p>" पहिल्या मजल्यावर फक्त काचेची कपाटे आहेत. बाकी सर्व ठिकाणी लोखंडी दरवाजे आहेत. त्यामुळे दोघांपैकी एक तिथे असतो. ",</p><p>" तरी ... चौथ्या मजल्यावर चोरी होते .... ते कळू नये कोणालाच .... बोला ... गप्प का दोघेही... " अभि दोघांना पुन्हा ओरडला. " मोहिते ... या दोघांना घेऊन जा आणि स्टेटमेंट लिहून घ्या... "</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>अभि आता इमारतीच्या मागे आला , जिथून चोर आलेले. मागे असलेली भिंत तशी लहानच , कोणीही आरामात उडी मारून येऊ शकेल अशी. अभि CCTV कॅमेरे शोधत होता. नजरेत आले त्याच्या. तिथे असलेले सर्व कॅमेरे तोडलेले होते.</p><p>" हे सर्व कॅमेरे सुरु होते ना ... " अभिने दामोदर सरला विचारले.</p><p>" हो हो ....चालूच आहेत ... मला वाटते ते चोरांनी तोडले असावेत. शिवाय या सर्व खिडक्यांना सुद्धा एक अलार्म सिस्टीम लावलेली आहे. नेमकी २ दिवसापूर्वी ती बंद झालेली. त्याचाच फायदा घेऊन ते खिडकीतून आत शिरले .. नाहीतर असे आत जाता आले नसते त्यांना. " अभिने आणखी काही नोंदी घेतल्या. दामोदर सरांना चोरीचा हिशोब करायची परवानगी दिली. महेश होता तिथेच. सर्व आवरेपर्यंत संध्याकाळ झाली. महेशची टीम निघाली. " उद्या भेटू " असं म्हणत महेश गेला , अभि रात्री पर्यत तिथेच होता.<br /><br />सकाळ झाली आणि महेश अभिला भेटायला आला. " बर झालं आलास तू ... तुलाच भेटायला येणार होतो... " ,</p><p>" कशाला रे ... ",</p><p>" पुन्हा तिथे एक फेरी मारायला पाहिजे ... " ,</p><p>" आज परत कशाला ... ",</p><p>" अरे ती इतकी मोठी safe बनवली आहे ... ज्याने बनवली त्याला बोलवले आहे. शिवाय तिथे असलेली automatic security system.... त्याबद्दल दामोदर सरांनी माहिती दिली मला .... तरी काही प्रश्न आहेत डोक्यात.. तर ज्याने ती सिस्टिम बनवली आहे , त्यालाही काही विचारायचे होते .... तो येणार आहे. " ,</p><p>" मग मी कशाला... मी तर फक्त सांगायला आलो कि एकाच व्यक्तीचे फिगर प्रिंट्स मिळाले आहेत तिथे.... ते आपल्या डेटा मध्ये मॅच करून बघू का ..... आणि माझ्याकडे दुसरी एक केस आली आहे , त्यावर काम सुरु आहे... तू जाऊन ये , आलास कि बोलू " महेश भरभर निघून गेला.</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>अभि पुन्हा दामोदर ज्वेलर्स मध्ये आला. बरीच माहिती मिळवली त्याने. CCTV फुटेज मिळाले. अभि संध्याकाळी पोलीस स्टेशनला आला. महेश काही कामानिमित्त बाहेर गेला होता. थोडवेळ थांबून मग अभि सुद्धा घरी निघून गेला.<br /><br />पुढच्या दिवशी सकाळीच अभिने महेशला बोलावून घेतले. " तुझे त्या केसचे काम झाले का ... ",</p><p>" हो ... झाले ना ... तुला काही काम होते का माझ्याकडे ... " ,</p><p>" तुला ते फिगर प्रिंट्स मिळाले ... त्याचे काय झालं... ",</p><p>" आपल्या डेटा मध्ये शोधणे सुरु आहे... काही मिळाले कि लगेचच सांगतो. ",</p><p>" ठीक आहे... बस जरा वेळ.. ",</p><p>" कशाला .... " ,</p><p>" अरे बस रे ... दामोदर सरांना बोलवले आहे.. चौकशीसाठी.... " ,</p><p>" आता त्यांना कशाला बोलावले ... ",</p><p>" थांब रे .... आले कि कळेल... " महेश बसला. १० मिनिटांनी दामोदर आले.</p><p>" बसा सर ... काही चहा , कॉफी मागवू का .... ",</p><p>" नको नको .... राहू दे ... काहीच खावेसे वाटत नाही. इतके मोठे नुकसान झाले आहे..... झोप पण उडाली.. " ,</p><p>" लवकरात लवकर पकडू चोरांना... काळजी करू नका.... आधी सांगा... तुम्ही चोरी झालेल्या वस्तूची लिस्ट बनवली का .... ",</p><p>" हो ... " त्यांनी ती लिस्ट अभिला दिली.</p><p>" १४ कोटी !!!..... त्यात ते हिरेच १० कोटीचे... ",</p><p>" हो ना ... इतक्या रक्कमेची भरपाई कशी करणार ते कळत नाही. " दामोदर सर माथ्यावरचा घाम पुसत बोलले.<br /><br />" आपण पुन्हा त्या दिवसाकडे येऊ... तुमचा क्लायंट ते हिरे घेऊन येणार आहे , हे तुमच्या पूर्ण शॉप मध्ये किती जणांना माहित होते. ",</p><p>" दोघांना फक्त... मला आणि मॅनेजरला..... infact त्यानेच तो क्लायंट आणला होता. त्याचीच मीटिंग ठरलेली होती , ऐनवेळी त्याची आई आजारी पडली. आणि त्याला गावी जायला लागले. मॅनेजर सुद्धा जुना आहे , १० वर्ष झाली आमच्याकडे काम करून. ते क्लायंट सुद्धा आधी हिरे ठेवायला घाबरत होते. तुम्ही त्या चोरांना पकडलं आणि दुसऱ्याच दिवशी त्यांनी ते हिरे आणून दिले मला. त्या आधीच मॅनेजर गावाला निघून गेला. ",</p><p>"ठीक आहे .... कोणते गाव त्याचे .... " ,</p><p>" मूळचा चेन्नईचा आहे तो... त्याचे कुटुंब तिथेच आहे. उद्या पर्यंत येईल बोलला तो.... " ,</p><p>" चालेल .... तो आला कि त्याला इथंच यायला सांगा. बर ... तुम्ही जाऊ शकता... आणखी थोडे दिवस तुमचे शॉप बंद ठेवावे लागेल .... घरी आराम करा " दामोदर निघून गेले.<br /><br />महेश या दोघांचे बोलणे ऐकत होता. " तुला त्या मॅनेजरवर संशय आहे का... ",</p><p>" हो ... खूपच मोठ्या प्रमाणावर संशय आहे... " ,</p><p>" का असे .. जुना माणूस आहे ... " ,</p><p>" ज्या safe मध्ये चोरी झाली , ती बघितली ना तू... नक्कीच निरीक्षण केले असणार तू ... माझ्या पेक्षा तूच हुशार आहेस.... तिथे कोणाला १० कोटीचे हिरे का ठेवावे वाटतात... दामोदर सर आधीही बोललेले मला ... इथे चोरी करणे जवळपास अशक्य .... एवढी सुरक्षित जागा अजून कुठे सापडणार... " ,</p><p>" हा ... मग त्याचा आणि त्या मॅनेजरचा काय संबध... " ,</p><p>" सांगतो ऐक... चोरीच्या आधीच त्याची आई आजारी पडते आणि हा चेन्नईला निघून जातो.... योगायोग नसावा हा... त्या चौथ्या मजल्यावर फक्त दामोदर सर आणि मॅनेजर या दोघांनाच प्रवेश आहे. त्याकडे असलेले कार्ड swipe करूनच तो दरवाजा उघडतो... शिवाय त्या safe कडे या दोघांशिवाय कोणी दुसरे जातच नाही. त्या तिजोरीचे किंवा त्या मजल्यावरचे इतके बारकावे... कोणी आतला माणूसच चोराना देऊ शकतो. आणि चोरांनी फक्त ..... तिथेच चोरी केली , जिथे हिरे होते. हिऱ्यांची माहिती या दोघांनाच फक्त .... चोराना कसे कळले.... " अभिचे बोलणे महेशला पटले.</p><p>" मग मॅनेजर .... त्याने चोरी केली असेल का...... " महेशने प्रश्न मांडला.</p><p>" हा ... त्याने चोरी केली नाही ... त्याने फक्त हि सर्व माहिती चोराला किंवा अश्या माणसाला पुरवली , ज्याला याचा फायदा होऊ शकतो. तुला काल बोललो ना .... मला काही प्रश्न आहेत म्हणून तिथे पुन्हा गेलो होतो. " ,</p><p>" काय माहिती मिळाली मग ... ",</p><p>" ती पूर्ण इमारत एक मोठा बॉक्स आहे... उत्तम security असलेला metal box .... इमारतीच्या पुढे तर आहेच पण मागेही सॉलिड security आहे. मागच्या बाजूस CCTV कॅमेरे आहेत.... जिथे जिथे खिडक्या आहेत तिथे एक security alram आहे. बाहेरून कोणी कोणतीही खिडकी उघडण्याचा प्रयत्न केला तर एक अलार्म वाजतो आणि संपूर्ण इमारती मधील safe , लॉकर बंद होतात. पहिली security इतकी छान आहे कि काळजी करायची गरजच नाही. खिडक्यांचा security अलार्म आधीच कोणी तरी बंद केला. कदाचित मॅनेजरने .... चोर थेट चौथ्या मजल्यावर गेले. खाली आणि वर सुद्धा CCTV कॅमेरे आहेत. ते चोरांनी तोडले. पण महत्वाचे काम पुढे आहे. safe चा दरवाजा ... किती मोठा ... बघितला तुही... जवळपास ७ फुटी लोखंडी दरवाजा... इतका मजबूत कि ड्रिल मशीन सुद्धा तुटून जाईल. तो फक्त चावीने उघडता येतो. चावीची डुप्लिकेट बनवता येणार नाही. ",</p><p>" अशी कोणती चावी आहे ... जी डुप्लिकेट होऊ शकत नाही... ", महेशने मधेच विचारलं.</p><p>" जवळपास दीड फुटाची चावी आहे ती ... " ,</p><p>" एवढी मोठी चावी .. ",</p><p>" मुद्दाम बनवली आहे तशी... ती चावी तिथेच असलेल्या एका लहान कपाटात असते. त्या दरवाजाला त्या चावी शिवाय कोणत्याही धातूचा स्पर्श झाला तरी एक security अलार्म वाजतो. त्यानंतर तो लोखंडी दरवाजा आणि त्याबाजूची भिंत यामध्ये सुद्धा एक अदृश्य अशी magnetic ray आहे. चावी शिवाय कोणी तो दरवाजा उघडला तर ती magnetic ray ब्रेक होते आणि आतले सर्व सील होऊन सर्वच बंद होते. " ,</p><p>" अरे ... इतकी security... तू सांगतो आहेस .. मला ऐकूनच गरगरते आहे... " , महेश हसत म्हणाला.</p><p>" अरे ... अजून बाकी आहे.. चौथ्या मजल्यावर ४ हिट सेन्सर आहेत. त्या सर्वामध्ये एक तापमान सेट करून ठेवले आहे. त्या तापमानापेक्षा जास्त तापमान जर सेन्सरने नोट केले तरी security अलार्म सुरु होतात. असे २ सेन्सर त्या safe च्या आतमध्ये सुद्धा आहेत. ",</p><p>" हा ... ते सेन्सर कसे काम करतात ते माहित आहे मला " महेश पुन्हा मध्ये बोलला.</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>" आपल्या शरीराचे तापमान नोंद करत असतात ते. आपल्या शरीराचे नॉर्मल तापमान त्यात सेट केलेले असते... तेच तापमान हिट सेन्सरला दिसले कि ते शांत असतात. आपण एखादी ऍक्टिव्हिटी केली ... म्हणजे घाई घाईत चालत आलो... धावत आलो... किंवा काही जड उचलले.. काहीतरी जोर लावून उघडले... चोराच्या बाबतीत , दरवाजा जबरदस्ती उघडणे ... वगैरे .... त्यामुळे शरीराचे तापमान वाढते... जोरजोरात श्वास घेतो आपण... ते वाढलेले तापमान ते हीट सेन्सर नोट करतात आणि अलार्म वाजतो. ",</p><p>" हेच ... बरोबर बोललास महेश.. तुला हेच सांगायचं try करतो आहे मी... आपण काय बघितले तिथे... " अभि हे बोलला तेव्हा महेशच्या डोक्यात उजेड पडला.</p><p>" चोरांनी कोणतीच तोडफोड केली नाही. तरीही .... इतकी security .... कशी तोडली त्यांनी... गार्ड झोपले असतील ... पण मशीन कशी चूक करेल.... आणि चोरी झाली तेव्हा फक्त खिडकीजवळ असलेली सिस्टिम बंद होती... बाकी सर्व तर सुरळीत सुरू होते... " महेश बोलला.</p><p>" तुला जे बोटांचे ठसे मिळाले ... एकाच व्यक्तीचे आहेत ना ... ",</p><p>" हो ... त्याचे काय ... ",</p><p>" मला वाटते एकापेक्षा जास्त लोकांचे काम आहे हे.... निदान ३-४ तरी... हे इतकी security तोडण्यासाठी २ माणसे तर नक्कीच कमी पडणार... मला तर वेगळाच संशय आहे. ",</p><p>" कोणता ... ",</p><p>" CCTV त्यांनी तोडले किंवा त्याच्या वायर कापून टाकल्या... प्रत्येक CCTV बंद होण्याआधी काही तरी रेकॉर्ड झाले आहे... हे बघ... " महेश निरखून बघू लागला. दोन चोरानी ते कॅमेरे तोडले होते. दोघाच्या चेहऱ्यावर मास्क .. पुन्हा एकदा ... एकाच्या चेहऱ्यावर बॅटमॅनचा मास्क आणि दुसऱ्याच्या चेहऱ्यावर जोकरचा मास्क...</p><p>" तुला काय म्हणायचे आहे ते कळले मला... पण हा योगायोग असू शकतो ना... " महेशचा प्रश्न अभिला कळला. <br /></p><p>" सांगतो ते लक्ष देऊन ऐक. तुला मिळालेले फिगर प्रिंट्स... बाकी काहीच मिळाले नाही त्याशिवाय... त्या CCTV मध्ये सुद्धा चोरांनी हातात ग्लोव्हज घातलेले दिसतात... मग एकानेच हातात काही घातलेले नव्हते का... हे चुकीचे वाटत नाही का तुला... विचार कर... इतक्या वेगवेगळ्या प्रकारची security आहे.. तुला ऐकून बावरायला झाले... साध्या चोराला अशी security तोडणे शक्यच नाही..... आणि हे मास्क .... त्याची आठवण करून देणार ना... " ,</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>" तरीही ... आपण खूपच लवकर असा अंदाज लावतो आहे असे वाटत नाही का तुला... " , अभि हसला त्यावर ...</p><p>" या सर्वात एक गोष्ट तू मिस केलीस... त्या क्लायंटने हिरे तेव्हाच आणून दिले जेव्हा आपण D.B. bank चोरांना पकडले. त्याच रात्री मॅनेजर गावाला निघून गेला. आपण नाशिकला गेलो. १ दिवसांनंतर तिथे रात्री चोरी झाली.....मध्यरात्री चोरी झाली.... आपण इथे नव्हतो तेव्हा चोरी झाली.. म्हणजे आपल्यावर सुद्धा त्याचे लक्ष होते त्याचे ,असे म्हणू शकतो... चोराने काय क्लू मागे ठेवला ... ते बोटाचे ठसे .... मागच्या वेळेसारखे काहीतरी गुंतवून ठेवायला.... आणि ते कार्टूनचे मास्क.. ... ",</p><p>" म्हणजे .... सुपरमॅन ..... तो परत आला आहे का ... " ,</p><p>" सुपरमॅन नाही.... आपला जुना मित्र .... mastermind !!! " महेश विचार करू लागला....</p><p>" खरच तो असेल का पुन्हा ... " , महेशने पुन्हा विचारलं. अभि चालत चालत खिडकीपाशी आला.</p><p>" अर्थातच...... त्याला हेही माहित असेल कि हि केस आपल्याकडेच येणार आहे.... म्हणून तर अशी प्लॅनिंग केली असेल त्याने.... तोच असणार .... D.B. bank मध्ये चोरी करणे तसे प्रॅक्टिकली पॉसिबल नव्हतेच ... म्हणून १०० वर्षात एकही चोरी झाली नाही.... त्याने करून दाखवली..... दामोदर ज्वेलर्स ..... इतकी security .... कोणी चुकून जरी तिथे पाय ठेवला तरी किती अलार्म वाजायला लागतील .... तिथे चोरी झाली... अशक्य ते शक्य करून दाखवतो .... तो तोच आहे .... mastermind !!!...... well played mastermind .............well played !! " अभि स्वतःशीच हसत म्हणाला.<br /><br />================================= क्रमश : =============================</p><p> <br /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p><br data-mce-bogus="1" style="background-color: white; font-size: 18px;" /></p>vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-50899706906163946672020-10-04T05:19:00.001-07:002020-11-10T20:14:03.028-08:00Mastermind !!! (season 1- भाग १ )<p><br /></p><p>इंस्पेक्टर अभिषेक नुकताच पोलीस स्टेशन मध्ये आलेला. नेहमी सारखा दिवस , सकाळी ९ वाजताची ड्युटी त्याची. नेहमीच अर्धा तास आधीच यायचा तो. आजही तसेच. स्वतःच्या जागेवर जाऊन बसला. " सावंत ... एक चहा सांगा जरा ... घरी घेतलाच नाही चहा आज ... " अभिषेकने तिथेच उभ्या असलेल्या एका कॉन्स्टेबलला सांगितले आणि स्वतःच्या कामाला सुरुवात केली. सकाळचे ९ : १५ वाजत होते , अचानक त्याच्या समोरचा फोन वाजला.</p><p>" हॅलो ... इंस्पेक्टर अभिषेक बोलतोय " अभिने कॉल उचलला.</p><p>" अभिषेक सर ... सर .... बँकेत दरोडा पडला आहे... " पलीकडून खूपच घाबरलेला आवाज...</p><p>" दरोडा ????? कुठे .... ",</p><p>" हो सर.... दरोडा पडला आहे ... ",</p><p>" हा ... कळले ते .... पण कुठे .... ",</p><p>" D.B. बँक सर .... ",</p><p>" कोणती ब्रांच .... ",</p><p>" मुंबई .... मुंबई ब्रांच सर ... लवकर या तुम्ही ... " पलीकडल्या माणसाने कॉल कट केला.<br /><br />जसा confused झालेला अभिषेक. लागलीच त्याच्या मोठ्या सरांचा कॉल आला त्याला.</p><p>" अभि .....D.B. बँक वर दरोडा पडला आहे... मला तसा कॉल आलेला ... चोरी करायला आलेले अजूनही आतमध्ये असल्याचा संशय आहे.. तुम्ही लवकरात लवकर तिथे पोहोचा... दुसरीकडून आणखी पोलिसांची तुकडी पाठवतो आहे , तरी तुम्ही आता जितकी माणसे तुमच्याकडे असतील त्यांना घेऊन निघा.. " ,</p><p>" yes सर ... निघालोच ... " अभि घाईघाईत उठला. पोलीस स्टेशन मध्ये ५-६ जणांना मागे ठेवून, अभि बाकीच्यांना घेऊन निघाला. D.B. बँक जवळच होती. पुढल्या १० मिनिटात तो तिथे पोहोचला. काही अंतरावर लोक जमलेली , दुरूनच काय चालले आहे ते पाहत होती. त्या गर्दीतून एक जण अभिला हाताने खूण करून बोलवत होता. एका कॉन्स्टेबलला सांगून अभिने त्याला घेऊन यायला सांगितले.<br /><br />" काय झालं .... काही सांगायचे आहे का ... " अभिने त्या माणसाला विचारलं. तो आधीच घाबरलेला दिसत होता.</p><p>" हा सर ... मीच कॉल केलेला.. " अभिने त्याला निरखून पाहिले.</p><p>" तुम्हाला कसे कळले ... बँकेत चोर घुसले आहेत ते.. " ,</p><p>" मी होतो ना आतमध्ये तेव्हा.. " ते ऐकून अभि चपापला.</p><p>" आतमध्ये होता तुम्ही .... बाहेर कसे आलात मग ... " अभिने त्याला विचारलं.. त्याचवेळी मोठ्या सरांनी सांगितल्या प्रमाणे पोलिसांची आणखी एक तुकडी तिथे पोहोचली. बँकेत जायचे २ मार्ग , एक समोरून आणि एका मागचा , emergency exit .... दोन्ही मार्ग बंद करून टाकले. अभिने सर्व परिस्तिथीचा आढावा घेतला आणि पुन्हा तो त्या माणसाकडे आला.</p><p>" हा ... कुठे होता आपण ... आठवलं .... बँकेतून बाहेर कसे आलात... आणि किती जण आहेत ते .. " ,</p><p>" तिघे आहेत ते ... आधी सर्वाना पकडून ठेवले होते.. मग बँक कर्मचारी आणि काही इतर लोकांना ओलीस ठेवून बाकी लोकांना सोडून दिले... " त्याला सांगतानाच घाम येतं होता. हे जरा विचित्र वाटले अभिला .त्या व्यक्तीला FIR नोंदणीसाठी एका कॉन्स्टेबल सहित पोलीस स्टेशन ला पाठवले. लगेचच त्याने मोठ्या सरांना कॉल केला. <br /><br />" सर ... चोर अजूनही बँकेत आहेत... मला आणखी माणसांची गरज लागेल... " म्हणत त्याने फोन ठेवून दिला. जमलेल्या सर्व पोलीस , कॉन्स्टेबलला त्याने बुलेटप्रूफ जॅकेट घालायला सांगितले. पुढे काय होईल कळत नव्हते. अश्यातच अर्धा तास गेला. अभि विचार करतच होता , कि सर्व बाजूनी आपण त्यांना अडकवले आहे, तोपर्यंत न्यूजवाले आलेच. अभिने कपाळाला हात लावला. " यांना एवढ्या लवकर कशी माहिती मिळते कळत नाही... " अभि मनातल्या मनात बोलला. एक कॉन्स्टेबल अभि जवळ आला. " सर .... तुम्हाला न्यूजवाले बोलवत आहेत. " नाराजीनेच तो तिथे गेला. पोलिसांनी लावलेल्या बॅरिकेट्सच्या मागे न्युजवाल्यानी एकच घोळका केला होता. अभि जवळ पोहोचला आणि प्रश्नावर प्रश्न सुरु झाले. " कशी झाली चोरी ... कोणी जखमी आहे का ..... किती चोरी झाली .... " एकावर एक प्रश्न...</p><p>" थांबा .... थांबा सर्वानी... बोलू तर द्या मला ... " तसे सर्व शांत झाले. " आम्हीही पाऊण तासापूर्वीच आलो आहोत. चोर अजूनही आतमध्ये आहेत... काही लोकांना त्यांनी ओलीस धरले आहे. इतकीच माहित आहे माझ्याकडे ... " ,</p><p>" किती चोर आहेत .... त्यांच्या काही मागण्या आहेत का ... " पुढचा प्रश्न....</p><p>" ते किती आहेत याची काहीच कल्पना नाही ... त्यांच्या काही मागण्या आहेत का आणि त्याच्याकडे कोणती हत्यारे आहेत ... माहित नाही. कोणताच contact झालेला नाही अजूनही.... आणि प्लिज ... तुम्ही सर्व एक अंतर ठेवून रहा .. हल्ला होऊ शकतो ... तुमच्या पैकी कोणीही जखमी होऊ शकते... तर जरा दूर उभे रहा .... " म्हणत अभिषेक पुन्हा बॅंकजवळ आला.</p><p><br /><br />अभिने सांगितल्याप्रमाणे पोलिसांची आणखी एक तुकडी तिथे पोहोचली. सोबत डॉक्टरांची टीमसुद्धा आली. ४ अब्युलन्स आल्या. जर कोणता हल्ला केलाच तर तयारीत राहण्यासाठी. अभीचा मित्र , डॉक्टर महेश सुद्धा होता त्यात. सर्वांनी आपापल्या position घेऊन ठेवल्या. आजूबाजूच्या ४ इमारतीवर ४ sniper नेम लावून तयारीत होते. डॉक्टर महेशला आलेले पाहून अभि त्याच्याकडे गेला.</p><p>" आलास ... बघ ... तुझा इथे काहीच संबंध नसताना सरांनी तुला पाठवून दिले... माझी पाठ काय सोडत नाही तू ... " अभिच्या वाक्यावर महेशला हसू आलं.</p><p>" मस्करी काय करतो रे .. ते राहू दे .. update काय ... " ,</p><p>" काही नाही .... तिघे आहेत असे कळले.... पण conform नाही... त्यांनी कोणताच contact केलेला नाही अजून, मग लोकांना ओलीस कशाला धरून ठेवले आहे... काही कळत नाही... confused आहे... एकदा तर मनात आलेलं , तो जुन्या movie मध्ये dialogue असतो ना , " भागने कि कोशिश मत करना... पोलीस ने तुम्ही चारो तरफ सें घेर लिया है ..... " असे ओरडावे .... खूपच जुना dialogue होता ना ... म्हणून तो विचार बाजूला ठेवून दिला. " अभिच्या बोलण्यावर महेश पुन्हा हसू लागला.</p><p>" अरे ...पहिल्यांदा आहे हे .... माझ्या आतापर्यन्तच्या नोकरीत बँक दरोडा ... तोही live ... first time आहे हे .... त्यामुळे सुचत नाही काय करावे ... " ,</p><p>" नको टेन्शन घेऊस .... मी आल्याआल्या बघितले सर्व .... दोन्ही entry बंद केल्या आहेस... इतकी लोक आहेत सोबतीला... त्यांना बाहेर यायचे असेल तर करतील contact... तू आधी तुझ्या जागी जाऊन उभा राहा ... इकडे बोलत उभा राहू नकोस , नाहीतर ते न्युजवाले आणखी काही news बनवतील ... " अभिला महेशचे बोलणे पटले.<br /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>साधारण १०:३० च्या सुमारास काही हालचाल जाणवली. बँक २ मजली. बँकेच्या पहिल्या मजल्याच्या एका खिडकीतून एक जण हाताने इशारा करत होता. आत असलेल्या चोरापैकी एक असावा , कारण त्याने मास्क लावलेला..... ' बॅटमॅन ' चा मास्क !! हाताने इशारा करून तो खाली दरवाजाकडे बघण्यास सांगत होता. अभिने दरवाजाकडे पाहिले. एक तरुणी तिचे दोन्ही हात वर करून चालत येतं होती. सर्वानी सावध पवित्रा घेतला. काही घातपात होण्याची शक्यता होती. पण तसे काही झाले नाही. ती तरुणी अर्ध्यावर आली तसे तिला जागच्या जागी खाली बसायला सांगितले... बॉम्ब वैगरेची शक्यता होतीच... तिला बॉम्ब शोधक पथकाने पूर्ण चेक केला , काहीच नव्हते. ती तरुणी मग अभि जवळ आली. प्रचंड घाबललेली..</p><p>" तुम्हाला एकटीलाच सोडले त्यांनी... " ,</p><p>" मी बँकची receptionist आहे ... त्या चोरांनी माझा मोबाईल घेतला आहे.. तुमच्याशी बोलायचे आहे त्यांना ... माझ्या मोबाईल वर कॉल करायला सांगितले आहे .... म्हणून मला सोडले त्यांनी... " अभिने तिला बाजूला नेले. तिच्यावर तरी कसा विश्वास ठेवावा म्हणून अभिने तिला पोलीस स्टेशन ला पाठवले.<br /><br />तिने सांगितलेल्या मोबाईल नंबर वर अभिने कॉल केला.</p><p>" हॅलो .. मी इन्स्पेक्टर अभिषेक बोलतो आहे. " पलीकडून काही आवाज आला नाही.</p><p>" हॅलो !! " अभिने पुन्हा आवाज केला.</p><p>" Hi इन्स्पेक्टर .... कसे आहात... " पलीकडून आवाज आला. पोलिसांची अशी चौकशी करणार चोर पहिल्यांदा अभि बघत होता.</p><p>" मी ठीक आहे ... पण तुम्ही त्या लोकांना का पकडून ठेवले आहे... मागण्या तरी काय तुमच्या... ",</p><p>" हो हो .... किती घाई .... जास्त घाई बरी नव्हे ऑफिसर .... विचार करून सांगतो... तुमचाच नंबर आहे ना .... थोड्यावेळाने करतो मीच कॉल ... " म्हणत पलीकडल्या चोराने कॉल कट्ट केला. अभिचे मोठे सर आलेले तोपर्यंत.</p><p>" अभि ... काय update ... ",</p><p>" नाही सर ... अजूनही काही स्पष्ठ होत नाही... त्यांनी contact केला पण त्यांची संघटना कोणती ... ते हे कश्यासाठी करत आहेत ... मागण्या काय .... काहीच समजले नाही.. ",</p><p>" पुन्हा contact केला नाही का त्यांनी .. " ,</p><p>" नाही .... ",</p><p>" एक नक्की ना .... ते अजूनही बँकमध्येच आहेत ना ... ",</p><p>" हो .... आम्ही एकाला खिडकीत पाहिलेले ... " ,</p><p>" मग स्पेशल फोर्सची मदत घ्यावी का .... ते आत शिरून त्यांना मारतील ... " ,</p><p>" नको सर ... आतमध्ये किती लोकं ओलीस आहेत याची माहिती नाही... आपण काही करावे आणि निष्पाप लोकांचा बळी जावा हे नको आहे मला ... थोडावेळ वाट बघू.... " त्यांना अभिचे बोलणे पटले. तिथे असलेल्या परिस्थितीचा अंदाज घेऊन तेही निघून गेले. अर्ध्या तासाने अभीचा मोबाईल पुन्हा वाजला. पलीकडे मगाशी असलेला व्यक्ती ....</p><p>" आमच्या काही मागण्या आहेत ... त्या पूर्ण करा ... आम्ही सर्वाना सोडून देऊ .... " ,</p><p>" कोणत्या मागण्या .... ",</p><p>" आम्हाला इथून बाहेर जाण्यासाठी गाडी पाहिजे... गाडी बँकच्या मागच्या दरवाजाला चिटकून उभी करावी. मागील भागातील सर्व पोलिसांना बाजूला करावे.... हा .... आणि काही चलाखी चालणार नाही... आमच्याकडे रिमोटने चालू होणारे बॉम्ब आहेत... गाडीत शिरताना कोणी गोळीबार केलाच तर बँकमध्ये असलेले उगाचच मरतील ... " त्याने एवढे बोलून कॉल कट्ट केला.</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>अभि विचारात पडला. नक्की किती चोर आहेत आतमध्ये... किती लोकांना पकडून ठेवले आहे.... मोठया सरांशी बोलून पुढे काय करावे यासाठी अभि पुन्हा पोलीस स्टेशनमध्ये आला. अभिला कॉल केलेला तो व्यक्ती आणि मघाशी बाहेर आलेली तरुणी ... दोघेही अजून पोलीस स्टेशन मधेच होते. मोठे सर एका कॉलवर होते , तोपर्यंत अभि त्या दोघांजवळ आला.</p><p>" तुमच्या दोघांपैकी कोणी तरी चेहरा पाहिला असेल ना ..." दोघांनीही नकारार्थी मान हलवली. अभि मग त्या मुलीकडे बघू लागला .</p><p>" तुम्ही तर आतमध्ये होता ना .... काही वर्णन सांगू शकता का ... किती आहेत .... आतमध्ये किती लोक आहेत ... " ,</p><p>" तिघे आहेत ते ... काळ्या रंगाचे कोट ... ते नाही का कॉर्पोरेट ड्रेस कोड असतो ... तसा पेहराव आहे तिघांचा ... चेहऱ्यावर मास्क.... एकाने बॅटमॅनचा मास्क ... दुसऱ्याने आयर्नमॅन चा मास्क आणि तिसरा मिकीमाऊस चा मास्क घालून होता. तिघे एकमेकांना त्याच नावाने बोलत होते. मिकी वाला १० मिनिटात गायब झाला.. तो कुठे गेला माहित नाही. बँकेत पण २५ - ३० लोक असतील... माझा मोबाईल घेतला त्यांनी आणि तुम्हाला कॉल करायला सांगायला पाहिजे म्हणून मला सोडले त्यांनी.. " अभिला एकंदरीत काय झाले असेल त्याचा अंदाज आला.<br /><br />मोठया सरांशी बोलणे झाले , लोकांचा जीव महत्वाचा , चोरांना नंतर पकडता येईल असा विचार करून गाडीची व्यवस्था करण्यात आली. गाडीत अर्थातच tracker बसवला होता, जेणेकरून चोरांनी गाडी कुठे नेली ते कळण्यासाठी.... गाडी बँकेच्या मागच्या दरवाजाला त्यांनी सांगितल्याप्रमाणे अगदी चिटकून उभी केली. अभिने त्या नंबर वर कॉल केला. सकाळपासून सुरु असलेलं ते नाट्य ... आता दुपारचे १२ वाजले तरी सुरूच होते.</p><p>" तुमच्या मागणी नुसार , गाडी बाहेर उभी आहे. मागेच पोलीस संरक्षण सुद्धा काढून टाकले आहे... जाऊ शकता तुम्ही .... ",</p><p>" good !! आमची तयारी झाली कि आम्ही निघू... लक्षात आहे ना ... बाँम्ब आहे आमच्याकडे... चलाखी नाही करायची.... " ,</p><p>" हो .... हो आहे लक्षात .... ",</p><p>" Very good .... निघताना पुन्हा कॉल करिन , बाँम्बची गोष्ट लक्षात आहे का ते बघायला ...... " त्याने कॉल कट्ट केला.कोणत्याही क्षणी ते बाहेर येतील असा विचार करत अभिने सर्वांना सावध केले. सर्व जमलेले त्या गाडीकडे पाहत होते. काही हालचाल होते का , त्याचा कानोसा घेत होते. पैश्याने भरलेल्या बॅग घेऊन तिघेही बाहेर येतील असे सर्वाना वाटत होते, पण तसे काहीच झाले नाही.<br /><br />दुपारी १२ वाजता केलेला कॉल , अभिने आता घड्याळात पाहिले तर दुपारचे २ वाजत होते. निघताना कॉल करणार होता ... गाडीही आणली होती. मग हे असे का .... २:३० वाजता त्याने पुन्हा कॉल केला. रिंग वाजत होती पण कोणी उचलत नव्हते. किती वेळा त्याने कॉल केला तरी उत्तर नाहीच. ३ वाजता त्याने मोठ्या सरांना कॉल केला. काय झाले ते सर्व सांगितलं.</p><p>" खूप वेळ झाला सर ... आत जाऊन बघावे लागेल... ",</p><p>" हो ... सावध रहा ... काळजी घ्या ... " ,</p><p>" yes सर !! " अभिने तयारी केली. सोबत १५ -२० जणांना घेऊन तो सावध आत शिरला. मागचा दरवाजा सुद्धा पोलिसांनी पुन्हा बंद केला. त्या तरुणीने सांगितल्याप्रमाणे सर्व ओलीस ठेवलेली माणसे पहिल्या मजल्यावर होती. त्याने ग्राउंड फ्लोअर नीट बघून घेतला, बाँम्ब शोध पथक सुद्धा होते. या ठिकाणी कोणता बाँम्ब वैगरे आहे का तेही पाहिले. बॉम्ब नाही मिळाला. आणखी काही पोलिसांना आता बोलवून अभि वरच्या मजल्यावर जाणाऱ्या जिन्याकडे निघाला. बँक मोठी होती. त्यामुळे जिन्याच्या काही पायऱ्या चढल्यावरच त्यांना पूर्ण मजला दिसत होता. तिथे असलेली सर्व लोकं खाली झोपून होती. अभिने हळूच कोणी शस्त्रधारी दिसतो का त्याचा कानोसा घेतला.</p><p>तिथेही कोणीच नव्हते. तरीही अतिशय सावध रीतीने ते सर्व वर आले. पोलिसांना आलेले बघून खाली झोपलेले सर्वच उठून उभे राहिले.</p><p>" thank you !! thank you !! तुम्ही आलात ... आम्ही वाचलो.... " एक जण धावत अभि जवळ आला.</p><p>" थांबा .... सर्वानी एका बाजूला उभे राहा .... कशाला हात लावू नका ... " अभिने निरखून पाहिले. त्यात चोरटे नव्हतेच. बाँम्ब शोध पथकाने तिथेही तपासणी केली. बाँम्ब तिथेही नव्हता.</p><p>" यांच्याकडे बाँम्ब होता कि आपल्याला खोटे बोलत होते ते .... " अभि मनातल्या मनात बोलला. सर्वांची तपासणी झाली आणि अभिने त्यांना विचारलं...</p><p>" तिघे जण होते ना .... नक्की गेले कुठे ते .. आणि तुम्ही जमिनीवर का झोपले होता... " त्यातल्या एकाला विचारलं.</p><p>" त्या दोघांनी आम्हाला खाली झोपायला सांगितले... बोलले कि उठलात तर तिथेच गोळ्या घालू .... असे म्हणत ते त्या लिफ्टच्या दिशेने गेले. नंतर त्यांचा काहीच आवाज नाही... " त्याने त्या समोरच्या लिफ्टकडे बोट दाखवलं. लिफ्ट त्या मजल्याच्या अगदी शेवटाला होती. अभि पुन्हा सावध झाला.</p><p>" लिफ्ट ?? .... २ मजल्याच्या इमारतीला लिफ्ट कशाला... २ nd फ्लोअर वर काय आहे .. " अभिने मॅनेजरला विचारलं.</p><p>" कागदपत्र ... त्यांची कपाटे ... फाइल्स वगैरे... " ,</p><p>" फक्त कागदपत्र ?? बाकी काही नाही... " ,</p><p>" नाही ... फक्त या मजल्यावर कॅश असते... याच्या खाली reception आहे आणि underground सर्व locker आहेत. ",</p><p>" हि लिफ्ट लॉकर रूम कडे जाते का ... " अभीचा पुढचा प्रश्न...,</p><p>" actually लॉकर रूम साठीच ती लिफ्ट बनवली आहे.... तिथे फक्त लिफ्टने च जाता येते..... " ,</p><p>" चोर तिथेच गेले असणार .... " अभि बोलला . तरी काही पोलिसांना त्याने दुसऱ्या मजल्यावर पाठवले. अभिने तिथे स्वतः जाण्याचा निर्णय घेतला. cctv ने बघावे तर चोरांनी आधी तेच बंद केलेले. लिफ्टने जाणे धोकादायक होते तरी पर्याय नव्हता. ४ जणांसहित अभि लिफ्ट ने खाली लॉकर रूमकडे निघाला.<br /><br />मनातून घाबरलेला तरी चोराना पकडायला हवेच. लिफ्ट खाली पोहोचली. दरवाजा उघडताच समोर लॉकर रूम दिसली. मोठी रूम. तिथूनच दिसत होते कि तिथेही कोणीच नव्हते. आणि चोरी तिथेच झालेली. अनेक लॉकर तोडलेले. जमिनीवर काही पेपर्स , नोटा पडलेल्या... तरीही सर्व रूम चेक केली... हातात काही लागले नाही. अभि हताश होऊन वर आला. ओलीस ठेवलेल्या सर्वाना चौकशी साठी पोलीस स्टेशनला घेऊन गेले. बँक सील केली गेली. फक्त मॅनेजर आणि काही कर्मचारी लोकांना तिथे मागे ठेवले गेले. त्यांना किती चोरी झाली याचे गणित मांडायला मागे ठेवले.<br /><br />मीडियाला काय उत्तर देणार... चोर गेले तरी कुठे.... चोरी तर नक्की झालेली. मग इतका माल घेऊन चोर काय गायब झाले कि काय... अभि विचार करत करत बँकेच्या बाहेर येऊन बसला. डॉक्टर महेश त्याच्या शेजारी येऊन बसला.</p><p>" काय विचार केला आहेस.. " महेशने त्याला विचारलं.</p><p>" माहित नाही ... आणि काही सुचतही नाही.... कोणी असे कसे अदृश्य होऊ शकते... " ,</p><p>" लॉकर रूम मध्ये चोरी झाली ना ... तिथूनच पळाले असतील... " महेशने पुन्हा विचारलं.</p><p>" नाही यार ..... त्या रूम मधून पळायला जागाच नाही आहे... साधा आवाज सुद्धा तिथून वर येतं नाही , एवढी बंदिस्थ रूम आहे ती.. बँकेच्या मागे-पुढे ,सकाळपासून पोलीस आहेत .... आपण आहोत... तरी ... " अभि डोक्याला हात लावून बसला होता.</p><p>" पुढे काय .. ",</p><p>" आज त्यांना किती चोरी झाली आहे त्याचा अंदाज लावू दे... आता संध्याकाळ पण होत आली. उद्या सकाळी तुझी टीम घेऊन ये... फिंगर प्रिंट्स मिळतात का बघू.... बाकी काही मिळाले तरी छान.... मीही असेन सकाळीच.... बघू कसे पळाले ते .... शोध तर लावला पाहिजे ना ... तुही जा घरी .... उद्या सकाळी भेटू .... " महेश उभा राहिला.</p><p>" तू हि चल ... " त्याने न्युज वाले उभे होते तिथे बोट दाखवले.</p><p>" त्यांना काही तरी उत्तर द्यावे लागेल ना ... तिकडचे आवरतो आणि निघतो घरी..... " अभीचा निरोप घेऊन महेश निघाला.<br /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>दुसऱ्या दिवशी, सकाळी ७ वाजताच , महेश त्याच्या टीम सहित बँकेत पोहोचला. अभिची टीम सोबत होतीच. शिवाय कालपासून बँकेला पोलिसांचा वेढा... डॉक्टर महेशची forensic expert ची टीम पटापट कामाला लागली. जितके फिंगर प्रिंट्स घेता येतील तेवढे जमवायला लागले. अभि महेश सोबत लॉकर रूममध्ये आला. मॅनेजर होता सोबत. लॉकर रूम मध्ये आल्या आल्या महेश थांबला.</p><p>" काय झालं ?? " अभिने विचारलं.</p><p>" तुला एक विशिष्ठ वास येतो आहे का... ",</p><p>" हा .... काल आम्ही आलो होतो तेव्हा पासून आहे... का पण " अभिने पुन्हा महेशला विचारलं.</p><p>" एक विशिष्ठ केमिकल आहे हे ... मला वाटते चोरांनी फवारले असणार , नॉर्मली हे पोस्टमोर्टम करतात ना ... त्या ठिकाणी साफसफाई साठी वापरतात... सर्वच साफ होऊन जाते. मुद्दाम फवारले असणार ते ... फिंगर प्रिंट्स सुद्धा मिळणार नाहीत आपल्याला आता ... चोराला माहित आहे असे केमिकल ... Good !! " महेश निरीक्षण करू लागला. अभि , मॅनेजर जरा दूर उभे राहून त्यांना बघत होते.</p><p>" एक गोष्ट सांगा ... या रूममध्ये लॉकर आहेत तरी कसलीच security नाही... निदान एखादा लोखंडी दरवाजा तरी .... उघडीच आहे हि रूम .... " ,</p><p>" हि लिफ्टचं या रूमचे security आहे.... सिक्युरिटी गार्डच्या केबिन मध्ये कंट्रोल आहे याचा... एक बटन दाबले कि पहिल्या मजल्यावरच लिफ्टचा दरवाजा बंद होतो.... खाली येऊच शकत नाही कोणी.... ",</p><p>" हम्म ... किती जणांची लॉकर आहेत इथे... " ,</p><p>" जवळपास सर्वच भरलेली आहेत लॉकर .. रजिस्टर मध्ये बघावे लागेल किती वापरात आहेत ते.... " ,</p><p>" किती चोरी झाली त्याचा हिशोब लागला का.... " ,</p><p>" एका दिवसात ते सांगू शकत नाही... तरी उद्यापर्यंत सर्व calculate करून सांगतो... कॅश नसते जास्त या लॉकर मध्ये..... मौल्यवान वस्तू , प्रॉपर्टीचे पेपर्स .. सोन्या - चांदीचे दागिने ... हिरे वगैरे ... जमल्यास क्रेडिट कार्ड ... असे ठेवतात इथे.. त्यामुळे गणित करायला वेळ लागेल जरा ... " मॅनेजरने माहित पुरवली. अभिला जरा विचित्र वाटले.</p><p>" क्रेडिट कार्ड ???? लॉकर मध्ये क्रेडिट कार्ड कोण ठेवते. " ,</p><p>" मोठया लोकांकडे एकच कार्ड थोडीच असते ... ३-४ तर सहज असतात... हरवली तर पुन्हा प्रॉब्लेम ... एकाने लॉकर मध्ये कार्ड ठेवायला सुरुवात केल्यावर बाकीचे पण ठेवू लागले.. "</p><p>अभि ते सर्व शांतपणे ऐकत होता. डॉक्टर महेश सर्व निरखून पाहत होता. थोड्यावेळाने अभिला त्याने बोलावून घेतले.</p><p>" मला काही केस सापडले आहेत.. कदाचित चोरापैकी एकाचे असतील. DNA चेक करून आपल्याला चोराचा शोध घेता येईल.." ,</p><p>" तुझे बोलणे ठीक ... तरी किती लोकांचा DNA चेक करशील . " ,</p><p>" आपल्या रेकॉर्डस् मध्ये आहेत ना खूप रिपोर्ट ...एकाचा तरी जुळला तरी सोप्प होईल काम ... " ,</p><p>" तरी एक प्रश्न आहेच... ते पळाले कुठून .... " अभिने महेश समोर प्रश्न उपस्थित केला. महेश पुन्हा ती रूम निरखून पाहू लागला.</p><p>एखाद्या १ BHK सारखी मोठी रूम... तीन भिंती... तिन्ही भिंतींना जुन्या काळातली , तरी भक्कम अशी कपाटे, त्यात कपाटातच सर्व लॉकर बनवलेली. अभिच्या मनात काही आले.</p><p>" मॅनेजर ... एक सांगा .... हि लॉकरची सिस्टिम कधी पासून आहे... ",</p><p>" काय बोलला ते कळलं नाही... ",</p><p>" म्हणजे असे कि आताच्या नवीन बँकमध्ये असे लॉकर नसतात. even माझेही एका बँकमध्ये लॉकर आहे... पण तो लॉकर थेट भिंतीत आहे. बहुदा तसेच लॉकर बघितले आहेत मी... इथे हि लोखंडी कपाटे आहेत, त्यात लॉकर लावले आहेत... " ,</p><p>" तसे होय... हे लॉकर जेव्हा बँक उभी राहिली ना ... म्हणजे जेव्हा या इमारतीचा पाया झाला ना .... तेव्हाच ते जागच्या जागी बनवून घेतले. फक्त त्यावेळेस लिफ्ट नव्हती , तेव्हा पायऱ्या होत्या. लिफ्ट वापरायला सुरुवात झाली तेव्हा पायऱ्या काढून लिफ्ट बसवून घेतली. म्हणजे खूप जुने आहेत हे लॉकर पण मजबूत आहेत. सहज तोडणे शक्य नाही... त्यांनी कसे केले ते नवलच आहे. " अभि पुन्हा विचारात गढून गेला. भिंतींना हात लावून बघत होता.</p><p>" हे बांधकाम कधीचे आहे... ",</p><p>" जुनेच आहे ... नवीन असे काहीच नाही... फक्त ३ वर्षांपूर्वी इथे रंगकाम करून घेतले. ",</p><p>" हि कपाटे आहेत ना इथे ... याच्या मागे कसे केले असेल रंगकाम... " अभिने विचारलं.</p><p>" कपाटे जड दिसतात , हलकी आहेत ती .... सहज हलवता येतात... " मॅनेजरच्या त्या वाक्यावर अभि चमकला. महेशची टीम तिथेच होती. " महेश !! कपाटे सरकवून बघायला हवीत.... " तीन भिंती , तीन भिंतींना ३ कपाटे लावून ठेवलेली. पहिले कपाट सर्वानी मिळून सरकवले. खरच जड दिसणारी ती कपाटे खूपच हलकी होती. त्या मागची भिंत होती तशीच होती. कसलीच तोडफोड नाही. लगेच दुसऱ्या भिंतीकडे गेले. तिथे मात्र भिंतीच्या विटा हलवलेल्या दिसल्या... असे होते कि कोणीतरी त्या विटा काढून पुन्हा लावलेल्या होत्या. अभिने एका लाथेने त्या विटा पडल्या. सर्व विटा पलीकडे पडल्या. एक मोठा माणूस सहज आरपार जाईल इतका मोठा तो बोगदा होता. " टॉर्च !! टॉर्च आणा लवकर ... " अभि ओरडला. एकाने घाईत टॉर्च आणून दिला. अभिने टॉर्च सुरु केला आणि भिंती पलीकडे गेला. इतरही काही टॉर्च घेऊन अभिच्या मागे मागे गेले.<br /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>भिंतीच्या पलीकडे एक खूपच जुना लोखंडी पाईप होता. बँकेतून भिंतीपलीकडे थेट ते सर्व तिथेच उभे होते.</p><p>" आहे काय हे... ? " अभि सहित सर्वच विचारात पडले.</p><p>" मला वाटते हा जुना drainage pipe असावा किंवा पाण्याचा पाईप असावा .... एवढे मोठे पाईप तर त्यासाठीच असतात " महेश बोलला.</p><p>" मग यात पाणी कसे नाही. " अभि बोलला. तरी इथूनच चोर पळाले असणार , असे मनात धरून अभि पुढे चालू लागला. ९-११ फूट उंचीचा पाईप.. सर्व आरामात चालत होते. पुढे काही अंतरावर त्यांना अर्धवट जळालेले कपडे दिसले. आजूबाजूला काही सामान पडलेले होते. टॉर्च होते... काडेपेटी .... आणि खेळण्यातल्या बंदुका ... अभि ते बघून चाट पडला. महेशने डोक्याला हात लावला. खोट्या बंदुका घेऊन यांनी बँक लुटली. आजूबाजूला काही नोटा सुद्धा पडलेल्या दिसल्या ... यावरून हे नक्की झालं कि चोर इथूनच पळाले. ते सापडलेले सर्व सामान महेशने एका पिशवीत भरले. पुढे चालू लागले. काही अंतर चालून गेलयावर त्यांना अस्पष्ट असा पाण्याचा आवाज येऊ लागला , सोबत दुर्गंध .... आणखी पुढे चालून तो पाईप संपला. त्याच्याशेवटी शहराचे सांडपाणी वाहून नेणारी दुसरी लाईन दिसली. सर्वांनी आपापले टॉर्च सुरु करून तो परिसर उजळून टाकला.</p><p>एखाद्या लहान गुहेसारखी ती जागा होती. ते सर्व उभे असलेला तो पाईप तिथेच संपला होता. खाली फक्त दुरून येणारे सांडपाणी वाहत होते.</p><p>" इथून पुढे हे पाणी समुद्राला जाऊन मिळते, जास्त दूर नाही समुद्र इथून... " महेशने माहिती पुरवली. " खाली उतरण्यात काहीच अर्थ नाही , शिवाय हे पाणी किती खोल हे हेही माहित नाही... " महेश पुन्हा बोलला.</p><p>" तरी ... ते बँकेतली लूट घेऊन पोहत गेले नसतील ना ... हा पाणी जिथे समुद्राला मिळते ना ... तिथे बघितले पाहिजे.. " अभि बोलला. सर्वच बाहेर आले. लॉकर रूम मध्ये काही जणांना उभे करून बाकी सर्व निघाले. अभि मॅनेजर जवळ आला.</p><p>" मघाशी लक्षात आले नाही माझ्या... लिस्ट बनवा , जितके क्रेडिट कार्ड चोरीला गेले आहेत ना ... ते सर्व ब्लॉक करा ... लवकरात लवकर... ब्लॉक केलेली कार्ड कोणी वापरली तर आपल्याला लगेच कळेल , त्यावरून चोरी कोणी केली ते कळू शकते. कळलं ना तुम्हाला .... मी काय बोलतो ते... " ,</p><p>" हो सर ... लगेच कामाला लागतो.. " मॅनेजर म्हणाला. अभि गाडीत येऊन बसला. जलदच ते समुद्रकिनारी आले.</p><p>" जिथे जिथे सांडपाणी बाहेर येते तिथे शोध घ्या .... नक्कीच काही मिळू शकते.. " अभिने टीमला आदेश दिला. सर्व पसरले. दूरवर पसरलेला किनारा ... शोधायचे तरी कुठे.... अभि विचार करत एका ठिकाणी पोहोचला , जिथून पाणी बाहेर येतं होते. संशय घेता येईल असे काहीच नव्हते तिथे. तितक्यात त्याच्या टीम मधल्या एकाने कॉल केला.</p><p>" सर ..... मागे बघा..... " अभिने मागे बघितले. दूरवर एका ठिकाणी एक कॉन्स्टेबल त्याला हात दाखवत होता. " इथे या सर ...... आम्हाला काही मिळाले आहे इथे... " किनाऱ्यावर धावत निघाला अभि. वाळूतून धावताना दमून गेला. तिथे २ लाकडी बोटी होत्या. चोरांनी याचा वापर केला असणार हे नक्की , कारण मासेमारी करणारे असे सांडपाण्यात आपल्या बोटी उभ्या करणार नाहीत आणि त्या भागात कोणी मासेमारी करतच नाही. असा अंदाज अभिने लावला. दोन्ही बोटी ताब्यात घेतल्या त्यांनी. <br /><br />खूपच धावपळ झालेली सर्वांची. बँक अजूनही सील केलेली. अभि पोलीस स्टेशन मध्ये आला. सारखा सारखा विचार करून आणि धावपळ करून त्याचे डोके दुखायला लागले. न्युजवाले मागेच लागलेले, चोर नक्की गेले कुठे .... एवढ्या सुरक्षित बँकेतून चोरी... अभिला डोकेदुखी सहन होत नव्हती. घरीच जाऊन आराम करू असा ठरवले त्याने. फिंगर प्रिंट्स , फॉरेंसिक रिपोर्ट यायचे बाकी होते , त्याशिवाय पुढे काही करू शकत नाही. त्यापेक्षा घरी जाऊन आराम केलेला बरा म्हणत अभि घरी निघून गेला.<br /><br />सकाळी जरा उशिराने अभि पोलीस स्टेशनला आला. बँकेत चोरी झाल्यानंतर ३ दिवस. अभिने आल्या आल्या पाहिले, मॅनेजर आलेले. त्यानेच लवकर बोलावले होते. " तुम्ही सांगितलेले काम केले का .. ते कार्ड ब्लॉक केलेत का .... " अभिने खुर्चीवर बसता बसता मॅनेजरला प्रश्न केला.</p><p>" हो सर आणि हि लिस्ट आणली आहे.... ५०० पैकी १७८ लॉकर त्याने फोडले. हे बघा ... " अभिने ती लिस्ट नजरेखालून घातली. तब्बल ४ कोटींचा ऐवज चोरी झालेला. जास्त करून दागिने , हिरे... क्रेडिट कार्ड ची संख्या होती ८० ....</p><p>" हम्म .... फारच मोठा हात मारला त्यांनी... " मॅनेजरकडे पाहत म्हणाला.</p><p>" आणखी एक काम करा ... गेल्या ३- ४ महिन्यात कोणी कोणी नवीन बँक अकाउंट साठी आणि लॉकर साठी apply केलेला , त्याची लिस्ट काढा ... जमले ना " ,</p><p>" हो ... बँकेत जाऊन बघावे लागेल.. " ,</p><p>" ठीक आहे ... उद्या पर्यंत त्याचे सर्व details .... त्यांचा address, मोबाईल नंबर वगैरे सर्व काढून द्या मला ... ",</p><p>" नक्की " म्हणत मॅनेजर निघून गेला. <br /><br /></p><p>डॉक्टर महेश तिथेच मागे उभा राहून अभिचे बोलणे ऐकत होता. " ये ... उभा का ... बस कि .... आणि सांग ... काही मिळेल का , तुला तरी ... " महेश खुर्चीवर बसला.</p><p>" तुला बोलल्याप्रमाणे, तेच केमिकल वापरले त्यांनी. त्यामुळे लॉकर रूममध्ये कोणतेच फिंगर प्रिंट्स मिळाले नाही. त्यांनी हातात ग्लोव्हज घातले असणारच. बँकमध्ये फक्त, त्यादिवशी हजर आलेले बँक कर्मचारी आणि बँकेत व्यवहार करायला आलेली माणसे , यांचेच बोटाचे ठसे आहेत. ",</p><p>" हम्म ..... आणि तुला ते लॉकर रूममध्ये केस सापडले होते ते... त्याचा DNA रिपोर्ट आला का.... ",</p><p>" नाही ... उद्या मिळेल .... तरी तुला काय वाटते चोरीबद्दल... " ,</p><p>" काल लवकर घरी गेलो होते ... आराम करायला. झोप कसली येते, सारखं सारखं तेच डोक्यात... चोरांना कसे माहित कि लॉकर रूमच्या बाजूनेच एक मोठा , वापरत नसलेला पाईप आहे ते ... " अभि बोलत होता.</p><p>" तुला कसे माहीत ते .... " महेशने विचारलं.</p><p>" काल रात्रभर जागून माहिती गोळा केली मी. " अभिने एक फाईल बनवली होती.</p><p>" मॅनेजर काय बोलला... खूप जुनी बँक आहे... बँकचे details काढले मी... बांधकाम ब्रिटिशकालीन आहे. १९१० सालची या बँकेची उभारणी आहे. त्याचवर्षी कोणी ब्रिटिश अधिकाऱ्याने त्याचे उदघाटन केलेलं. २०१० साली १०० वर्ष पूर्ण झाली म्हणून मोठा सोहळा आयोजित केलेला. जरा जास्तच celebration झाले. विडिओ वगैरे काढलेले लोकांनी. D.B. बँक हि इंग्लंड मधली मोठी बँक आहे. त्यामुळे १०० वर्ष झाली म्हणून तिथल्या मीडियाने इथे येऊन कौतूक केले. बँक कशी बांधली , सुरवात कशी झाली ... याचेही विडिओ बनवले होते त्यांनी. Youtube वर अजूनही विडिओ आहेत. काही जास्त हौशी मंडळींनी .... बँकेचा original map ( आराखडा ) नेटवर टाकून बँकेचा गौरवशाली इतिहास सांगितला. तेसुद्धा अजून आहे नेट वर. " अभिने महेशला तो आराखडा दाखवला.</p><p>" ब्रिटिशांचे काम किती चोख बघ... बँकेच्या आराखड्यात त्यावेळेचे आजूबाजूचे बांधकाम ही दाखवले आहे. " महेशने निरखून पाहिले.</p><p>" हो रे .... even , त्यांनी त्याकाळचे रस्त्याखालचे drainage system हि रेखाटले आहे यात. हाच आराखडा बघूनच त्यांनी प्लॅन केला असणार.... " ,</p><p>" ते सोड ... चोरांना हेही माहित कि ती drainage system आता बंद आहे. " अभि बोलला.</p><p>" चोर खूपच हुशार झाले आहेत ना .. "<br /><br />" तू त्या बोटी घेऊन गेलास ... ते अर्धवट जळालेले कपडे ... तुला काही मिळाले का त्यातून .. " ,</p><p>" नाही... " महेश म्हणाला.</p><p>" पण मीही काही माहिती गोळा केली आहे. चोरांनी किती तयारी केलेली बघ. बँक उघडते सकाळी ८:३० वाजता. बँकेत फक्त ३ गार्ड. २ सकाळी असतात आणि एक रात्रीचा. बँक इतकी भक्कम आहे कि गेल्या १०० वर्षात एकही चोरी झालेली नाही. मुख्य दरवाजा आणि emergency exit ... यांना दोन सरकते लोखंडी दरवाजे आहेत. कधी वाटलंच त्यांना कि हल्ला होणार आहे तर एक बटण दाबले कि दोन्ही दरवाजे बंद होतात. ते बटण आणि cctv चे सर्व कंट्रोल गार्डच्या केबिनमध्ये आहेत. त्याची केबिन reception जवळ आहे. संध्याकाळी बँक बंद होते तेव्हा रात्रीचा असलेला गार्ड ते दरवाजे बंद करून आतमध्ये एकटाच असतो. ते दरवाजे उघडतात ते थेट सकाळी ८:१५ वाजता. त्याची ड्युटी बदलते ती सकाळी १० वाजता. पण बाकीचे दोन्ही गार्ड येतात ते ९:३० वाजता. हीच ती मधली वेळ, त्या तिघांपैकी बॅटमॅनचा मास्क लावलेला , त्यानेच सर्वात आधी entry केली आणि त्या गार्डला पकडलं. जेव्हा तो कपडे बदलत होता. त्याच्यामागून बाकी दोघे शिरले. त्यांच्या बंदुका पाहिल्या ना तू ... अगदी खऱ्या वाटतात. खेळण्यातल्या बंदुका घेऊन आलेले... त्यांना फक्त घाबरवायचे होते ... तिथे असलेल्या लोकांनी सांगितले कि ते तिघे होते. पण मला वाटते ते ४ किंवा ५ जण असावेत. " ,</p><p>" हे तू कसे सांगू शकतोस ... " अभिने विचारले.</p><p>" बघ ... आपण त्या पाईपमध्ये गेलो होतो ना तेव्हा मी पाहिले...... तो पाईप गॅस कटर ने कापला होता. चोरांनी बँकमध्ये शिरताना फक्त बंदुका नेल्या होत्या. ते बँक कर्मचारी.... त्यांच्या स्टेटमेंट मध्ये सुद्धा तेच आहे. चोरांकडे पिशवी , बॅग असे काहीच नव्हते. कोणीतरी तो पाईप गॅस कटरने मागून कापला. गरजेपुरती त्या भिंतीत होल बनवला. तो मिकीमाऊस चा मास्क घातलेला सर्वात आधी लॉकर रूममध्ये गेलेला ना ... त्याने तो कपाट सरकवले असणार. तोच त्या तिघांमध्ये जरा अंगाने धष्ट्पुष्ट होता असे स्टेटमेंट मध्ये आहे. आपण सुद्धा कपाट सरकवले ना .... किती हलके होते ते ... त्याने एकट्याने आरामात सरकवले असेल ते . बाकी ते लॉकर त्यांनी कसे फोडले ते त्यांनाच माहित. पण पलीकडून आलेल्या व्यक्तीनेच .... बॅग वगैरे आणल्या असणार हे नक्की.... " ,</p><p>" छानच रे ... !!! माझ्याहून जास्त तूच माहिती गोळा केलीस.. तरी हि .... " अभि बोलता बोलता थांबला.</p><p>" तुझ्या म्हणण्यानुसार .... त्यांनी मागून येऊन चोरी केली. मान्य आहे, तसेच झाले असेल. चोरी केली . बॅगा भरून पलीकडे गेले. सर्व ठीक.... मग त्यांनी हलवलेलं कपाट जागच्या जागी कसे लावले. ",</p><p>" मला माहित होते कि हा प्रश्न येणार .... मलाही आलेला हा प्रश्न. म्हणून मी मुद्दाम ते कपाट पुन्हा निरखून बघितले. त्या कपाटाच्या मागे २ मोठी काळी वर्तुळे दिसली मला. साधारण आपल्या हाताच्या पंजापेक्षा थोडी मोठी... power magnet माहित आहे ना .... ते जर एखाद्या धातूवर जास्त वेळ लावून ठेवले कि असे होते. ते चुंबक इलेक्ट्रिकवर चालते म्हणून असे होते. त्यांनी तेच केले. चोरी करून पलीकडे गेले, हे चुंबक लावून सर्वांनी मिळून सरकवले मागूनच. इलेकट्रीसिटी कुठून आणली त्यांनी माहित नाही . त्याशिवाय , एक गोष्ट विसरलो आपण. त्याच कपाटातील जास्तीत जास्त लॉकर त्यांनी रिकामे केले आहेत, आधीच हलके कपाट , त्यातून सामान काढल्यावर अजून हलके झाले. ४ जणांना काहीच अडचण आली नसेल ते सरकवताना. ते झाल्यावर भिंत पुन्हा मागूनच लावली त्यांनी. भिंत तोडणारा हुशार , विटा काढल्या त्याने .... तोडल्या नाहीत... लॉकर रूममध्ये माती पडली असेल तीही साफ करून घेऊन गेले... आपल्याला कुठे दिसली माती तिथे.... " महेशने बोलणे संपवले.<br /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>अभिला एकंदरीत काय घडलं असेल त्याचा अंदाज आला. पुढे काही बोलणार इतक्यात कॉल आला. बँकेतून मॅनेजरने कॉल केलेला, " सर ... ब्लॉक केलेल्या क्रेडिट कार्ड पैकी एकाचा वापर नुकताच एका मॉल मध्ये झाला आहे... तुम्हाला address पाठवला आहे मी.. " ,</p><p>" very good ... मला वाटलंच होते असे होणार... मी निघतो लगेचच ... त्यांना सांगा कि त्या व्यक्तीला अडवून ठेवा.. "</p><p>अभि लगेचच निघाला. १० मिनिटात दिलेल्या पत्त्यावर पोहोचला. एका तरुणाला पकडून ठेवले होते. इन्स्पेक्टर अभिला बघून तो आधीच रडू लागला.</p><p>" सर ... मी काही नाही केले ... ",</p><p>" रडतोस का मग ... " अभि रागात होता.</p><p>" मी फक्त .... ",</p><p>" काय फक्त ... चोरी केलीस ना बँकमध्ये... तुझे बाकीचे साथीदार कुठे आहेत ... सांग लवकर ... " तो मुलगा आणखी रडू लागला.</p><p>" मी नाही केली चोरी... खरं सांगतो आहे... मी कॉलेजला जाणारा स्टुडंट आहे... " ,</p><p>" मग हे कार्ड तुझ्याकडे कसे आले... बोल लवकर... " ,</p><p>" मला ते फुटपाथवर पडलेले मिळाले.. खरच सर .... मी नाही केली चोरी... " ,</p><p>" प्रत्येक आरोपी असाच बोलतो... बोल बाकीचे कुठे आहेत.... " अभि ओरडत होता.</p><p>" देवा शप्पत खरे सांगतो आहे... मला ते फुटपाथ वर पडलेले दिसले... फुकटची शॉपिंग करायला आलो होतो तर यांनी पकडून ठेवले. सर .... मी नाही चोरी केली... " त्याला बघून तरी तो चोर असेल असे वाटत नव्हते. पोलिसाची नजर.</p><p>" याला घेऊन चला पोलीस स्टेशन मध्ये... " अभि बोलला. गाडीत बसत होताच तर त्याला पुन्हा कॉल आला.</p><p>" अभिषेक सर .... आणखी एका शॉप मध्ये एक कार्ड use झाले आहे, तुम्हाला पत्ता पाठवला आहे मी... " अभिने ३ जणांना सोबत घेऊन बाकींना त्या मुलाला घेऊन पोलीस स्टेशनला पाठवले. तडक तो त्या दुकानात पोहोचला. एका मुलीने ते कार्ड वापरले होते. तिला पकडल्यावर तेच रडगाणे. " मी चोरी केली नाही. कार्ड पडलेले मिळाले. " तिलाही अटक करून आणले तरी अभिला तीही चोर नसावी असेच वाटत होते. त्या दोघांची कसून चौकशी करण्यात आली. काही मिळाले नाही. त्या दोघांचाही crime background नव्हता. दिवस त्यातच गेला.<br /><br />पुढल्या दिवशी , अगदी सकाळीच आणखी एक कार्ड track केले गेले. धावपळ पुन्हा.... त्या दिवसात ४ ठिकाणी कार्ड वापरले गेले. धावपळ करत कार्ड वापरण्याला अटक करत होते. अभिला वैताग आला. दिवसातला चौथा कार्ड वापरणारा एक वयस्क व्यक्ती होता. एका ice cream shop मध्ये त्याने कार्ड वापरायचा प्रयत्न केला होता. एकंदरीत तो सहावा व्यक्ती होता कि ज्याला ते कार्ड पडलेले मिळाले होते. काय गडबड आहे नक्की... कळतच नाही. अभिच्या मनात काही आले.</p><p>" एक काम करू ... तुम्हाला ते कार्ड कुठे सापडले तिथे घेऊन चला मला... ते तरी आहे ना लक्षात... " तो त्यांना एका बागेत घेऊन गेला.</p><p>" खरं सांगतो साहेब.... मला इथेच सापडले ते ... मी बेरोजगार आहे, या वयात कोणी नोकरी पण देत नाही. कार्ड दिसलं तर ice-cream खाण्याचा मोह झाला. खिशात पैसे नाहीत..... हेच कार्ड वापरू आणि नंतर इथेच आणून ठेवणार होतो कार्ड ..... खरच साहेब ... मला ते इथेच पडलेले दिसले म्हणून उचलेले... कोणा कडून चोरले नाही. " तो रडत होता.</p><p>" ठीक आहे ... रडू नका .... मी बघतो काय ते .. " अभि त्याच्या टीम कडे वळला.</p><p>" असे कार्ड कुठे मिळतात का ते बघूया .... या बागेत तर शोधूच पण आसपास च्या परिसरात सुद्धा शोधू.... पाऊण तासाने पुन्हा इथेच भेटू.... निघा पटपट ... " सर्व पांगले. पाऊण तासाने सर्व तिथेच जमले आणि पोलीस स्टेशनला निघाले.<br /><br /><br />संध्याकाळ झालेली. अभि बाहेरच उभा होता. विचार करत. महेशने त्याला बघितलं आणि त्याच्या जवळ आला.</p><p>" काय रे .... एवढा कसला विचार करतो आहेस. " ,</p><p>" अजून कसला विचार करणार ..... एव्हडे मोठे काम करून ठेवले आहे त्यांनी.. तेच सुरु आहे डोक्यात... " ,</p><p>" बर... त्या ६ जणांना पकडलेस .... कोणी बोलले का काही... " ,</p><p>" त्यापैकी कोणीच चोरी केलेली नाही... " ,</p><p>" तुला कसे माहित.... खरे चोर सापडले का मग ... " महेशने विचारलं.</p><p>" आम्ही शोध घेतला तर त्या परिसरात आणखी ३ कार्ड मिळाली. हा योगायोग नक्कीच नाही. कोणालाही सहज दिसतील अश्या ठिकाणी चोरलेली क्रेडिट कार्ड टाकून दिलेली किंवा ठेवलेली. सध्या बेरोजगारी किती आहे माहित आहे ना तुला... या अश्या " easy money " सारखं काही मिळालं तर कोणीही स्वतःचा फायदा करून घेणार.. या ६ जणांनी तेच केले... पुढेही अश्या केस येतील... असे चोरी केलेले कार्ड वापरणारे..... " ,</p><p>" काय बोलायचे हे नक्की तुला ... चोरांनी हे मुद्दाम ..... " ,</p><p>" मघापासून तेच तर सुरु आहे डोकयात माझ्या.... सगळा क्रम माझ्या लक्षात आला. चोर बँकेत शिरले ते सकाळी ९ वाजता.. तू बोलल्याप्रमाणे त्यावेळेस रात्रीचा गार्ड कपडे बदलत असतो. ९: १५ ला मला कॉल आला. बँकेत cctv आणि ते लोखंडी सरकते दरवाजे गार्डच्या केबिन मधून ऑपरेट होतात. सर्वात आधी तेच बंद केले चोरांनी. पण बँकेत अजून एक सिस्टिम आहे. अलार्म सिस्टिम !! ती ऑटोमॅटिक आहे. बँक बंद होते ती संध्याकाळी ६ वाजता. बँकेतील कर्मचारी निघून गेले कि आत असलेला गार्ड दरवाजे बंद करतो , त्याच वेळेस ती सिस्टीम आपोपाप सुरु होते.कोणी जबरदस्ती बँकेत घुसण्याचा प्रयन्त केला तर अलार्म वाजायला लागतो आणि ती लिफ्ट बंद होऊन जाते , कॅश असलेली पहिल्या मजल्यावरची तिजोरी हि एका बंद दरवाजा मागे safe राहते. हि सिस्टिम सकाळी जेव्हा दरवाजे पुन्हा उघडतात तेव्हा आपोपाप बंद होते. चोरांनी दरवाजे बंदच होऊ दिले नाहीत. शिवाय चोरी जर मागून करायची होती तर रात्रीची होऊ शकली असती .... अगदी आरामात.... कोणाला कळले असते.. ते सकाळी आले. त्या अलार्म सिस्टिमची सुद्धा माहित त्यांना.. " अभि बोलत होता. महेश ऐकत होता.<br /><br />" सर्व माहिती काढून चोरी केली. त्यांना हेही माहिती कि लॉकर तोडताना आवाज झाला तरी तो वर जाणार नाही. कारण हि रूमच बंदिस्त आहे. इथे कोणीच गार्ड नसतो कि इथे कसलाच दरवाजा नाही. कुठल्या बाजूने पळायचे याचे प्लँनिंग.... बँकेत कॅश असते , ती बहुदा सिरीयल नंबर मध्ये असते... त्यावरूनही आपण त्यांचा माग काढू शकतो , याची जाणीव चोरांना... त्यामुळे त्या कॅशजवळ फिरकले हि नाहीत. त्यापेक्षा लॉकर फोडले. तुला ते केस मिळाले ना तिथे, त्यांचा DNA रिपोर्ट काढून , आपल्याकडे असलेल्या डेटाशी गेले २ दिवस तू जुळवत बसलास ... एक सांग .... भिंत तोडताना खाली पडलेली माती वगैरे त्यांनी साफ करून नेली... कुठेच सापडली नाही माती आपल्याला.... बरोबर ना ... even तो कसला केमिकल स्प्रे मारून त्यांनी असले - नसलेले फिंगर प्रिंट्स सुद्धा साफ केले... मग हे केस मागे कसे राहिले... " अभिच्या या प्रश्नावर महेशला काही बोलायला सुचेना...</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>" हे क्रेडिट कार्डचे प्रकरण ... २ दिवस नुसता पळतो आहे... का ... तर वाटले होते त्यापैकी कोणीतरी याचा वापर केलाच तर आपल्याला कळेल... इथेही चुकलो आपण... चोरी करणारे कितीही असले ना ... तरी त्यामागे एकच व्यक्तीचे डोके असते... त्याने आपल्याला आपल्याच युक्त्यांमध्ये गुंतवून ठेवले... " ,</p><p>" कसे काय ... " महेश खूप वेळाने बोलला ...</p><p>" म्हणजे या रिपोर्ट चा काहीच उपयोग नाही का ... " ,</p><p>" नाही.... बघ .... प्रत्यक्ष चोरी खाली होत होती. आपण ते वर असलेल्या चोराकडे लक्ष ठेवून होतो... तेही फक्त टाईमपास करत होते. दिवसभर आपल्याला बाहेर ठेवून ... बाँम्ब असल्याचे खोटे बोलून .... त्यांचे काम झाले तेव्हा निघून गेले. त्यांनी चोरी केलेले क्रेडिट कार्ड मुद्दाम सर्वत्र फेकून दिले आहेत... ज्याला कोणाला कार्ड मिळते , त्यालाच आपण पकडायला जातो आहोत ना... तुझी टीम , तू .... २ दिवस त्या रिपोर्टशी कोणचे रिपोर्ट जुळतात का त्यात गुंतला आहात..... त्या समुद्रकिनारी मिळालेल्या बोटी... ते अर्धवट जळलेले त्याचे कपडे... मुद्दाम तिथे सोडून गेले. कपडे तिथे जाळायची काय गरज... दुसरीकडे दूर कुठेही चालले असते ना ... तुलाही अडकवून ठेवले त्याने. खोट्या बंदुका .... चोरी करताना असे कोण करते ... खरी बंदूक असती तर त्यावरुन एक वेळ कुठून खरेदी केली , कोणी खरेदी केली .... ते समजू शकले असते. ज्याने हा प्लॅन बनवला ना .. त्याला पोलीस कसा तपास करतात त्याची उत्तम जाणीव आहे. गुन्हेगार कितीही हुशार असला ना तरी काही ना काही मागे राहतेच..... नेहमीच मागे ठेवून जातो गुन्हेगार .... त्यावरून तर आपण आरोपी पर्यंत पोहोचतो ना ... पण हा .... perfect plan एकदम ..... काहीच चूक नाही .... just perfect plan.... " अभिचे बोलणे संपले.</p><p>" मग पकडायचे कसे त्याला ..... प्लॅन करणारा भारीच दिसतो... " महेश बोलला. </p><p>" भारी नाही.... mastermind !!! अश्या mastermind ला प्रत्यक्षात भेटायला आवडेल मला... " अभि बोलला.</p><p>" भेटून काय बोलशील त्याला ... " महेशने हसत विचारलं. अभिने महेश कडे पाहिलं ,</p><p>" त्याला बोलीन ..... nice to see you !!! "<br /><br />========================= क्रमश : =========================<br /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p></p><p><br data-mce-bogus="1" style="background-color: white; font-size: 18px;" /></p>vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-19468278371229846822020-07-26T20:47:00.000-07:002020-07-26T20:47:04.497-07:00" वादळ..... !! " ( भाग ३ )<p><br /></p><p> अमेय bike घेऊन भरधाव निघालेला. कदाचित या शहरापासून दूर गेलो तरच मन शांत होईल , असेच वाटत होते त्याला. पावसाचा जोरही प्रचंड वाढलेला. वाटते , वादळ शहरच्या अगदी समीप आलेले. अचानक मोठा आवाज झाला आणि अमेय पासून काही फुटांवर झाडाची एक मोठी फांदी पडली. त्याने bike जागीच थांबवली. घाबरला. आणखी काही अंतर पुढे असतो तर .... अमेय विचार करूनच घाबरला. थोडावेळ तसाच पावसात , bike वर बसून... पावसाचे थेंब जास्तच टोचत होते. थोडावेळ थांबून पाऊस कमी झाला कि निघू , असा विचार करत त्याने bike एका बाजूला नेली. आडोसा असा नव्हताच. त्यात कधी पासून भिजत होता पावसात , थंडी जाणवू लागलेली त्याला. पावसात भिजायची सवय नसली कि असे होते. bike घेऊन पुढे आला , तर पुढे त्याला एका मशिद दिसली. सध्यातरी त्याचेच दार उघडे दिसले. जाऊ कि नको ... विचार करत होता. शेवटी .... जाऊयाच ... म्हणत तिथेच bike लावून आत शिरला. जास्त आत गेला नाही, दारातच उभा राहून पाऊस थांबायचा किंवा कमी होयाची वाट बघू लागला.<br /><br />" चहा देऊ ला सर ... " मागून आवाज आला. मागे वळून पाहिले तर एक लहान मुलगा होता. अमेयने त्याला न्याहाळून पाहिले, शाळेत जाणारा वयाचा मुलगा.</p><p>" न .. नको ... मी पाऊस आला म्हणून थांबलो होतो ... सॉरी !! " म्हणत अमेय निघाला.</p><p>" जाऊ नका सर .... मी काही निघून जा असे म्हणालो नाही.... " तो मुलगा बोलला.</p><p>" मी हिंदू आहे .. आणि हि जागा ... " ,</p><p>" मग काय झाले सर... आम्हीही देवळात जातो कि... तुमचा देव तसा आमचा अल्लाह... वाटसरूंना मदत करायची नाही तर कोणाला, वाटसरूंचा धर्म नसतो सर , मीही इथेच राहतो , या मशीदमध्ये ... माझ्या कुटूंबासोबत... तुम्हाला मगाशीच पाहिले मी, भिजलेले आहात , बाहेर वादळ आहे. गारठला असाल म्हणून विचारले. थोड़ा चहा घेणार का .. थंडी निघून जाईल... "</p><p>अमेय थांबला. आत गेला नाही , कारण पायात शूज होते. भिजलेले !! काढून पुन्हा घालावे , इतके प्रिय काय नव्हते ते. शिवाय देवाच्या ठिकाणी पायात काही नको , अश्या विचारांचा होता अमेय म्हणून जागीच बसला. त्या मुलाने चहा सोबत २-४ बिस्किटे आणून दिली. भूक लागलेली. बिस्कीट -चहा घेत आजूबाजूचे पाहू लागला. मघापासून एक छान पण अस्पष्ट अशी धून त्याच्या कानावर पडत होती. गाण्याचा शौकीन असलेला अमेय लगेचच कोणतीही धून पकडायचा. आतमध्ये कुठंतरी लागले असणार गाणे. ताला - सुरावरून त्याने लगेचच गाणे ओळखले. A.R. रेहमान यांचे " कुन फायाकुन कुन.. " गाणे होते. अमेय हसला. किती विलक्षण योगायोग !! मूवी मध्ये सुद्धा हे गाणे अश्याच एका मशीद मध्ये चित्रित झाले आहे. आणि आपणही हे गाणे अश्याच एका ठिकाणी बसून ऐकतो आहे. कमाल आहे ना ...<br /><br />" जब कहीं पे कुछ नहीं, भी नहीं था,<br />वही था, वही था.... "<br /><br />बरोबर बोलला तो मुलगा .. देव असतो सगळीकडेच .... त्यानेच वाचवलं मला , आणि कदाचित विभाला सुद्धा तोच घेऊन येईल परत माझ्याकडे. पुढचे कडवे तर जास्त आवडीचे.. आणि त्या सुंदर music सोबत आणखी छान !!<br /><br />" रंगरेज़ा रंग मेरा तन मेरा मन,<br />ले ले रंगाई चाहे तक चाहे मन ....."<br /><br />मनात ते गाणे घोळवत त्याने चहा संपून टाकला. तो मुलगा परत आला , " आणखी हवा आहे का चहा , तयार आहे चहा ... " ,</p><p>" नाही.... नको ....पाऊस कमी झाला आहे तर निघतो ... बरं .... मला एक सांग ... हे गाणे लागेल आहे ते ... तुम्ही रोजच लावता का ... कि सहजच " ,</p><p>" मला आवडते ते गाणे ... कधी टीव्ही वर लागले कि मोठ्या आवाजात लावतो ... छानच वाटते ते.. अल्लाह जवळ घेऊन जाते ते गाणे .. " अमेयने त्याच्या खांदयावर हात ठेवला.</p><p>" चल ... thank you !! चहासाठी.... निघतो... " ,</p><p>" सर ... सांभाळून जा घरी ... वादळ आले आहे ना ... " अमेय त्याच्याकडे बघत थोडावेळ थांबला. </p><p> पाऊस आता बऱ्यापैकी कमी झालेला. काळोखी मात्र तशीच होती. वेगवान वारा. अमेय bike वर येऊन बसला. घरीच जायला हवे होते. कुठे निघालेलो आपण. मघाशी समोरच पडलेली झाडाची फांदी आठवली. विभाचा तरी विचार करायला हवा. अजूनही आशा आहे, ती येईल माझ्याकडे... bike सुरु केली. आणि पुन्हा घराच्या दिशेने वळवली. यावेळेस हळूहळू चालवत होता. पुढचा नेहमीच रस्ता बंद झालेला. कारण तिथे तर मोठे झाड पडले होते. अमेयने bike थांबवली. पडलेल्या झाडाकडे पाहत राहिला. वादळे अशीच असतात , सर्व उध्वस्थ करतात...... मुळापासून उखडून टाकतात सर्वच. दुसरा रस्ता मोठा. समुद्राजवळून जाणारा. घरी जायचे तर तिथूनच जावे लागणार.... निघाला. तो रस्ताही निर्मनुष्य. किंबहुना तिथे जास्त जोराचा वारा वाहत होता. त्यामुळे अगदीच खबरदारीने bike चालवावी लागणार होती.<br /><br /> समुद्रकिनारा म्हणजे आवडीची जागा. पण आता नावडती झालेली. मयुरीची भेट बहुदा इथेच ठरलेली असायची. अशीच एक भेट आठवली त्याला. गेल्यावर्षीची गोष्ट , काहीतरी बहाणा करून अमेय घरातून निघालेला. बीचवर कधी पासून मयुरीची वाट बघत बसलेला. आज , अंमळ उशीर झालेला तिला. अमेयला असा उशीर पसंत नव्हता. निघणार होताच तर त्याला मयूरी धावत येताना दिसली. रागात होता जरा.</p><p>" सॉरी ... सॉरी यार .... वेळेवर निघालेली , पण ट्राफिक मुळे उशीर झाला. ... " मयूरी धापा टाकत बोलली. दम लागलेला.</p><p>" हम्म ..... " अमेयने इतकेच उत्तर दिले. मयूरीला कळले.</p><p>" रागात दिसतोस ... " ,</p><p>" वाजले किती बघ ... जवळपास दीड तास उशिराने आलीस... " ,</p><p>" सॉरी ना बाबा ... मी कधी एवढा उशीर करते का सांग... " ,</p><p>" तरी सुद्धा ...... मोबाईल कशाला आहे मग .... फक्त सेल्फी काढायला का ... कॉलही करू शकतो आपण... मोबाईलवरून ... " अमेय चांगलाच रागात होता.</p><p>" बघ ... कान पकडते ... सॉरी ... चुकले... पुन्हा नाही उशीर होणार कधी... " अमेय तिच्याकडे बघायला तयारच नव्हता.</p><p>" अरे .... ऐक तरी .... माझा मोबाईल बंद झालेला... २ दिवस माझ्या हातात मोबाईल तरी बघितलास का ... तुझ्यासाठी ... तुझ्याशी बोलता यावे म्हणून आता नवीन मोबाईल घेऊन आले... हा बघ , सिम कार्ड टाकायचे आहे फक्त.... बघ तरी .... "</p><p>मयूरीने नवीन मोबाईल त्याच्या समोर धरला. अमेयने मोबाईल हातात घेतला. आणि मयूरीच्या डोक्यावर टपली मारली.</p><p>" सांगायचे कोणी... मोबाईल नाही तो ... काय झालं त्याला... " मयूरीने त्याच्या पाठीवर चापट मारली.</p><p>" शहाणा आहेस ... त्यादिवशी भिजला ना पावसात ... फिरायला गेलो तेव्हा... आठवते कि नाही.... " अमेयला आठवलं.<br /><br />" सॉरी !! " यावेळी अमेय बोलला. " ठीक आहे .... चल ... कर दिया माफ ... " मयूरीच्या बोलण्यावर अमेय हसू लागला.</p><p>" इतका का रागावतोस लगेच... तुलाच पहिला दाखवायला आणला हा ... शिवाय तुझ्या आवडीची काही गाणी टाकली आहेत त्यात... बघ .... ते मोबाईल गॅलरीत गेलेले ना .... तिथेच गाणी भरून घेतली. " अमेयने त्यात ऍड केलेली गाणी बघायला सुरुवात केली. त्यातले एक गाणे लगेच त्याच्या नजरेत आले. लगेचच सुरु केले.<br /><br />" चांद मातला ,चांद मातला, मातला,<br />त्याला कशी आवरू? ,<br />अंगी वणवा चेतला,<br />अंगी वणवा चेतला,<br />मला कशी सावरू?.... "<br /><br />" व्वा !! तुला कसे माहित हे गाणे मला आवडते ते .... " अमेय आनंदला.</p><p>" एक दोनदा तुला गुणगुणताना ऐकले होते मी , ते लक्षात राहिले. actually मलाही माहित नव्हते. त्या मोबाईल गॅलरीत तर कोणालाच माहित नाही. search करून डाउनलोड केले तेव्हा कळलं. ",</p><p>" शाब्बास !! " अमेयने तिच्या पाठीवर शाबासकी दिली. " मला यातले कोणते कडवे आवडते माहित आहे का तुला .... ऐक ... " अमेयने गाण्याचा आवाज मोठा केला.<br /><br />" आला समुद्र ही रंगा,<br />रंगा-रंगा-रंगा-रंगा....<br /><br />त्याचा धिटाईचा दंगा,<br />दंगा-दंगा-दंगा-दंगा..... "<br /><br />समोर असलेल्या समुद्राचा आवाजही यात मिसळून जात होता. गाणे संपले. अमेय खुश झाला.</p><p>" thank you मयूरी... !! " ,</p><p>" अरे ... अजून राहिले कि .. तुझे सर्वात आवडीचे गाणे... " मयूरीनेच तर गाणे लावले मग.<br /><br />" नहीं सामने, नहीं सामने ये अलग बात है ,<br />नहीं सामने ये अलग बात है ,<br />मेरे पास है..<br />मेरे पास है, तू मेरे पास है..... "<br /><br />अमेयचे हे आवडत्या गाण्यांपैकी एक. सुंदर चाल, सुंदर रचना , सुंदर संगीत.. त्याहून सुंदर म्हणजे ते गाणे ज्या प्रकारे गायले होते ते. अमेयने मयुरीच्या डोळ्यात पाहिले. मयूरी त्याच्या खांद्यांवर डोके ठेवून गाणे ऐकू लागली. अमेय समोर होणार सूर्यास्त बघू लागला. मयूरीने त्याचा हात हातात घेतला आणि दोघे तसेच ते गाणे ऐकू लागले.</p><p><br /></p><p>अमेयच्या डोळ्यासमोरून गेला तो सर्व प्रसंग. पण त्याला मयुरीच्या कोणत्याच आठवणी नको होत्या. क्षणभर डोळे मिटून घेतले त्याने. अचानक आभाळात मोठयाने वीज कडाडली. अमेय केवढयाने घाबरला. bike सहित त्याचा तोल जवळपास जाता जाता वाचला. पावसानेही धुवांधार सुरुवात केलेली पुन्हा. अमेय आधीच घाबरलेला. नकोच bike चालवायला. bike थांबवली तरी जाणार कुठे... एका बाजूला समुद्र , दुसऱ्या बाजूला गेट बंद असलेल्या इमारती. रस्त्यावर कोणी नाही. हवा जोराने वाहत होती. आभाळात दूरवर कुठेतरी उघडीप झालेली दिसली त्याला. वादळाचा जोर कमी होतो आहे कि काय , अमेयच्या मनात क्षणभर विचार आला. सध्यातरी , पावसाचा सामना असाच करू , म्हणत अमेय समोरच असलेल्या एका कठड्यावर जाऊन बसला आणि समोरच उधाण आलेल्या समुद्राकडे पाहत बसला. मघाशी आठवणींत आलेले गाणे पुन्हा त्याच्या ओठांवर आले. " मेरे पास है, तू मेरे पास है, मेरे साथ है....... " मयूरी सोबत असली कि विभाला विसरूनच जायचो. पण तीच नेहमी पाठीशी उभी असायची. येईल का परत ती , मघाशी बोलली तर होती , माफ केले म्हणून... येईल ना ती... अमेयला त्या पावसात जुने काही तरी आठवलं. त्या गरब्यानंतर भेटायला किती आढेवेढे घ्यायची. " त्या " भेटीनंतर तब्बल २ महिन्यांनी पुन्हा भेटीस तयार झालेली विभा . अमेयला आठवून हसायला आले. पाऊस तसाच कोसळत होता. समुद्रकिनारी एकटाच पावसात बसलेला अमेय , जुन्या आठवणीत हरवून गेला.<br /><br />विभाने तिच्या आवडीच्या ठिकाणी भेटायला बोलवले होते. जावेच लागणार ना.. तिला भेटायलाच पाहिजे , अमेय तिच्या प्रेमात जो पडलेला. विभा मुद्दाम उशिरा येतं होती. विभाच्या भेटीची जागा म्हणजे एक जुने इराणी हॉटेल. मुंबईतून नामशेष होत जाण्याऱ्या इराणी हॉटेल पैकी एक. विभाच्या घरापासून अगदी १५ मिनिटांवर होते. जुन्या काळातले... तरी स्वच्छता बघण्यासारखी , जुन्या काळातली टेबल - खुर्च्या.... अगदीच जपून ठेवल्या सारखे होते ते हॉटेल. दुपारची भेट ठरलेली दोघांची , त्यामुळे हॉटेल मध्ये दुपारी जेवायला आलेल्या माणसांची जराशीच गर्दी... सर्व टेबल भरलेली असली तरी उगाचच गोंधळ नव्हता. जागा ऐसपैस असल्याने शांतात जाणवत होती. अमेय सर्वकाही निरखून पाहत होता. सोबत कॅमेरा असल्याने त्याने त्या हॉटेलचे एक-दोन फोटोही काढले होते. त्यावेळेस अमेय जॉब करत होता. या फोटोग्राफीचा किडा नुकताच त्याच्या डोकयात शिरलेला. त्यामुळेच .... एक चांगला view मिळावा म्हणूनच काय , त्या हॉटेलच्या दरवाजा समोरचा टेबल त्याने अडवून ठेवला होता, तिथेच बसून बाहेरचे हि पाहत होता आणि आतल्या वातावरणाचाही आस्वाद घेत होता. हॉटेल मालकाला जुन्या गजल फार आवडतात वाटते , आल्यापासून जुन्या पण सुरेख अश्या गजल लावून बसला होता. अमेयला आवडल्या त्या गजल. बघता बघता त्याची नजर दूरवरून हलके हलके चालत येणाऱ्या विभाकडे गेली. पंकज उदासची गजल सुरु व्हायला एकच गाठभेट. भारी एकदम !!<br /><br />" चाँदी जैसा रंग है तेरा, सोने जैसे बाल......<br />एक तूही धनवान है गोरी, बाकी सब कंगाल...... "<br /><br />अमेय तिच्याकडे बघत राहिला ... पुन्हा... आजूबाजूचे सर्व धूसर झाले. त्याला फक्त तीच दिसत होती आता. छान पांढरा शुभ्र ड्रेस परिधान केलेला. केस मोकळेच सोडलेले. पाठीवर गिटार , पायभर झगाच होता तो. त्यावर कसलीशी नक्षी , चंदेरी रंगाची नक्षी ... दुपारच्या किरणांनी आणखीनच उठून दिसत होती. कानातले डूल ... सूर्याच्या किरणात चमकून उगाचच अमेयचे डोळे दिपवत होते. तिच्या पायातील पैंजणाचा आवाज , तिच्या प्रत्येक पावलांसोबत अधिकच स्पष्ट ऐकू येतं होता. फोटोग्राफी नुकताच शिकू लागलेला अमेय ... त्याच ढंगात विभाकडे पाहत होता. आजूबाजूच्या सर्व परिसरात विभा उठून दिसत होती. शिवाय background ला सुरु असलेले गाणे ... त्याच्या मनात आणखी काही करत होते.<br /><br />" धनक घटा कलियाँ और तारे सब हैं तेरा रूप,<br />ग़ज़लें हों या गीत हों मेरे सब में तेरा रूप,<br />यूँही चमकती रहे हमेशा तेरे हुस्न की धूप,<br />तुझे नज़र ना लगे किसी की.......<br /><br />तुझे नज़र ना लगे किसी की जिए हज़ारों साल,<br />एक तूही धनवान है गोरी, बाकी सब कंगाल...... "</p><p><br /></p><p>विभा समोर येऊन उभी राहिली. तरी अमेय तसाच तिला बघत. विभाने बोटांनी चुटकी वाजवली त्याच्या डोळ्यांसमोर , तेव्हा अमेय जागा झाला.</p><p>" काय .... कुठे ... डोळे उघडे ठेवून झोपतोस कि काय... " विभा हसतच खुर्चीवर बसली.</p><p>" न ... नाही ... त ... ते .... तू .... " अमेय काहीतरी बोलत होता आणि पुन्हा गांगरला.</p><p>" न ... नाही ... त ... ते .... तू .... .... हि भाषा मला येतं नाही.... मराठीत बोललास तरी चालेल ... " विभा बोलली आणि दोघेही हसले. अमेय जरा सावरला.</p><p>" तूला चष्मा आहे हे सांगितले नाहीस तू ... " अमेयचा प्रश्न...</p><p>" चष्मा लावते हे सांगितले असते तर लग्नाला नकार दिला असता का ... " विभाने थेट विचारलं. अमेय पुन्हा गांगरला.</p><p>" तसे नाही ... मी .. मी " विभाला पुन्हा हसायला आले.</p><p>" cool down रे ... लगेच काय ... ततपप .. मस्करी केली ... तू काय असा मुलींशी बोलायला घाबरतोस कि काय ... " ,</p><p>" तसंच नाही काही... तू ना .... प्रत्येक भेटीत वेगळी वाटतेस... मी असे कोणा मुलीशी जास्त बोललो नाही कधी... एवढे तुला बघतो तसे कोणाला निरखूनही बघितले नाही किंवा भेटायला गेलो नाही.. तुझे रूप .. प्रत्येक वेळेस , वेगळेच सौंदर्य... गडबडून जाणार कोणीही .... " अमेयच्या या स्तुतीवर विभा लाजली. चष्मा काढून बॅगमध्ये ठेवला.</p><p>" मी गिटार शिकते ना ... ते स्वर लिहिलेले असतात ना पेपरवर ... खूप लहान अक्षर असते ते .. डोळयावर ताण येऊ नये म्हणून चष्मा... " विभाने सांगितले.</p><p>" तरी छान दिसतेस .....चष्मीश !! " अमेय हसत बोलला. " आणि हि जागा .. कुठून शोधून काढलीस ... छानच आहे... त्याउपर , मी आल्यापासून किती छान छान गजल ऐकल्या इथे.. आवडली जागा मलाही ... " ,</p><p>" माझ्या आवडीची जागा .. " विभा बोलू लागली . " मी लहान असताना माझी आई मला घेऊन यायची इथे... इथला केक छान आहे , त्यासाठी यायची मी... मग , सवयच लागली... जागाही शांत आहे, मोकळीक मिळते इथे... त्यात हे हॉटेल मालक .... काका बोलते त्यांना ... ते अशी जुनी गाणी लावून ठेवतात आले कि... मलाही आवडू लागली जुनी गाणी ... जास्त करून गजल ... मला गजल खूपच आवडतात ... " ,</p><p>" व्वा !! मलाही खूप आवडतात जुनी गाणी .... आवड जुळते आपली... बर झालं ना ... मी तुला होकार कळवला ते .... " अमेय बोलला .</p><p>" ओ मिस्टर ... मी आधी होकार कळवला.. तू तर मला बघितले हि नव्हतेस ... आता कुठे दोनच भेटीत वेडा झालास ... " विभा पट्कन बोलून गेली. दातात जीभ चावून धरली आणि लाजली. अमेयला हसायला आले.</p><p>" मग लग्नाआधी ... मित्र होऊया का ... Best friends ... !! " अमेयने हात पुढे केला. विभानेही हात मिळवला. अशी प्रेमाकडून मैत्रीकडे वाटचाल सुरु झालेली.<br /><br />विचार करत , जुने दिवस आठवत किती वेळ झाला माहीतच नाही... अमेय तसाच त्या समुद्राकडे पाहत होता. सर्व आठवत होता, विभाच्याच आठवणी जास्त... मयूरीच्या आठवणी नकोच. वाऱ्याचा वेग आधी पेक्षा खूपच कमी झालेला. पावसानेही आवरते घेतलेले , अमेयला घरी निघायला पाहिजे होते , तरी तो तिथेच बसून होता. कसल्या बेरजा - वजाबाकी - गुणाकार - भागाकार मांडत होता , देव जाणे.</p><p>पावसासोबत वाऱ्याचा वेगही कमी झालेला, एवढा वेळ , अगदी पहाटेपासून कोसळणारा पाऊस आणि भरलेले आभाळ आता कुठे मोकळे वाटू लागलेले. संध्याकाळचे ४ वाजत होते. आणि परतीच्या सूर्याचे दर्शन होत होते. त्याचीच न्हाऊन , सुखावून आलेली किरणे अमेयच्या चेहऱ्यावर विसावली. भानावर आला तो. मोबाईल कधीचा वाजत होता. मोबाईल वॉटरप्रूफ असल्याने पावसात कॉल उचलू शकत होता, तरी अमेय आपल्याच विचारात मग्न. कसली शुद्ध असणार त्याला. विचारांचा जाळ्यातून बाहेर आला तेव्हा मोबाईल खिश्यातून बाहेर काढला. १७ मिस कॉल आईचे... !! व्हाट्सअँप वर सुद्धा मेसेज करून ठेवला होता आईने. अमेयला तसा कोणाशी बोलायचा मूड नव्हता. कॉल नको पण मेसेज तरी बघूया म्हणत त्याने आईचा मेसेज पाहिला. " लवकरात लवकर तुझ्या घरी पोहोच ... " इतकाच मेसेज होता तो. <br /><br />घरी जायचा मूड नव्हताच. विभाकडे जाऊ का परत .... यावेळेस गेलो तर नक्की येईल, ती येतंच होती, पपांना अडवले म्हणून.. नाहीतर आता सोबत असती माझ्या. विभाच्या आवडीची गजल अचानक आठवली त्याला....<br /><br />" रंजिश ही सही , दिल ही दुखाने के लिए आ....... ,<br />आ फिर से मुझे ,छोड़ के जाने के लिये आ...... "<br /><br /> " किस किस को बताएँगे जुदाई का सबब हम..... ,<br />तू मुझ से खफा है तो, ज़माने के लिये आ.... ,<br />रंजिश ही सही... "<br /><br />अशीच काही स्थिती झालेली अमेयची. घरी नव्हतेच जायचे, पण आईचे इतके कॉल, वर मेसेज. निघाला bike घेऊन. अर्ध्या तासात सोसायटी बाहेर पोहोचला देखील. पाऊस थांबला असल्याने जराशी वर्दळ सुरु झालेली. खालीच असलेल्या मिठाईवाल्याकडे गरमा गरम सामोस्यावर ताव मारायला गर्दी जमली होती. अमेयचे लक्ष गेले तिथे , सकाळ पासून नुसते फिरणे होते आहे , त्यात पावसात दिवसभर भिजणे, पोटात काही नाही.. साहजिकच अमेयची भूक चाळवली. विभाकडे सुद्धा तयार होणाऱ्या चहाचा गंध तेव्हडा घेता आलेला फक्त . पाय तिथेच वळत होते परंतु आईच्या मेसेजची आठवण झाली. आईने असा का मेसेज केला असेल, असा विचार करत त्याच्या फ्लॅटकडे निघाला. जाता जाता त्याच दुकानात सुरु असलेले एक गाणे त्याच्या कानावर आले. दुकानाचा मालक किशोर कुमार यांचा भक्तच जणू... सारखी त्यांचीच गाणी सुरु असायची त्याच्या दुकानात ... </p><p>" ख्वाब हो तुम या कोई हक़ीक़त ...... कौन हो तुम बतलाओ ,</p><p>देर से कितनी दूर खड़ी हो... और करीब आ जाओ ... " आताही हे गाणे सुरु होते. अमेयला अशी जुनी गाणी जास्त आवडीची. तेच गाणे गुणगुणत तो जिने चढू लागला.</p><p><br />घरात कोणी तरी आहे , हे लगेच त्याने ओळखले. कारण आतून आवाज येत होता. बाहेर चपला हि होत्या. त्या चपला बघून तो चपापला. " वि ... भा ... !! " तोंडातून शब्द बाहेर आले. विभाकडे एक चावी असल्याची फ्लॅटची. अमेय गांगरला. स्वतःकडे असलेल्या चावीने दरवाजा उघडू कि बेल वाजवू...त्या बेलवर सुद्धा धूळ जमलेली. विभा गेल्या पासून कोणीच यायचे नाही. विभा घरात असली कि बेल सारखी सारखी वाजवून तिला त्रास देण्याची अमेयची सवय . त्या चप्पलांकडे पाहत अमेयचा हात आपसूकच बेलकडे गेला. एकदाच बेल वाजवली. कोणीच आले नाही दरवाजा उघडायला. आपल्याला नक्कीच भास होतो आहे, असे अमेयला जाणवले. मघाशी गाणे ऐकले ना , त्याचाच परिणाम असावा हा, असे मनात म्हणत पुन्हा गाणे गुणगुणू लागला.</p><p>" ख्वाब हो तुम या कोई हक़ीक़त ...... कौन हो तुम बतलाओ , </p><p>देर से कितनी दूर खड़ी हो... और करीब आ जाओ ... "</p><p>.... पुढच्याच क्षणाला दरवाजा उघडला..... विभाने... अमेयला बघून तिने ओळखीची smile दिली.</p><p>" आलास ..... ये .... किती भिजला आहेस बघ...आणि म्हणे , पाऊस आवडत नाही .... दे ....तुझी बॅग दे ... " म्हणत तिने त्याच्या पाठीवरची बॅग स्वतःच काढून घेतली. अमेयला काही बोलायला सुचत नव्हते. तो फक्त विभाला बघत उभा.... दारातच उभा. विभाने सर्वात आधी बॅगमधला कॅमेरा बाहेर काढून ठेवला.</p><p>" कॅमेरा भिजला नाही ते नशीब !! " विभा एकटीच बोलत होती. अमेय तिला दारातून बघत होता. हि खरच आहे कि माझी कल्पना आहे... विभाने पाहिले, अमेय पुतळा होऊन तसाच दारात उभा. विभा त्याच्याजवळ आली.</p><p>" अरे ... तुला काय कोणी शिक्षा दिली आहे का .. जा .... ना ... कपडे बदलून ये... गरम पाण्याने अंघोळ कर ... कधी भिजत नाहीस ना पावसात ... सर्दी होईल ... चल ... पळ ... " अमेय तिच्याकडेच बघत. एका डोळ्यात पाणी , दुसऱ्या डोळ्यात आनंद... त्याला काय सुचणार ... सांगा... विभानेच त्याला ढकलत ढकलत बाथरूमकडे नेले. सुके कपडे त्याच्या हातात देऊन तिनेच त्याला आत ढकलले. आणि दरवाजा लावून घेतला. अमेय जरासा सावरला. विभा !! ... विभा कशी आली ... कधी आली. आई यासाठीच कॉल करत होती का .... पावसात सकाळ पासून भिजत असल्याने थंडी वाजत होती. गरम पाण्याचा शॉवर सुरू केला आणि त्याखालीच बसला.... डोळे मिटून.</p><p><br /></p><p>त्याखाली किती वेळ बसून होता काय माहित. कसलासा सुगंध त्याच्या नाकात भरून गेला. आपसूकच त्याची निद्रा भंग झाली. भरभर अंघोळ उरकून, अंग-केस पुसले. कपडे घालून तयार झाला. बाहेर आला. त्या सुवासाचा माग काढत किचनमध्ये पोहोचला. विभा कांदाभजी तळत होती. त्याचाच सुवास घरभर पसरलेला. विभाला बघून आता कळलं , ती खरच आलेली. भास नव्हताच मुळी. मागूनच अमेयने तिला मिठी मारली.</p><p>" अरे !! तेल गरम आहे ... भाजशील ना ... " ,</p><p>" ते राहू दे आधी... माझ्याकडे बघ ... " अमेय विभाला बोलला तशी विभा मागे वळली.</p><p>" मला तर अजूनही विश्वास बसत नाही आहे कि तू आली आहेस ... thank you !! thank you !!.... thank you !! " अमेयने तिला पुन्हा मिठी मारली.</p><p>" वेडा कुठला .... असे best friend ला कोणी thank you !! बोलते का ... तू पण ना ... " अमेयला तिच्या वडिलांची आठवण झाली. त्यांचा राग , विभावर ओरडणे आठवले... अमेयला कळेना , विभा आली कशी...</p><p>" विभा .... पप्पानी सोडले कसे तुला... ",</p><p>" त्यात काय ... " विभा भजी तळत बोलली. " तू गेलास ना .... त्यानंतर पप्पा खूप काही बोलले ... तुझ्या विरोधात .... मला नाही आवडलं ते... मीही सुनावले मग त्यांना ... चूक केलीस ... मान्य केलेस तरी ... त्यांच्या पेक्षा मी तुला जास्त ओळखते ना ... ते डिवोर्सचे पेपर पण फाडून टाकले मी.. आईने हि सोबत केली मला. हळूहळू पपांचा राग कमी झाला. तुझ्याबद्दल माझ्या मनात काय आहे ते , मी तुला सोडून आले ... तुला किती वाईट वाटले होते , ते सांगितलं. आज तुझा अवतार बघितला होते त्यांनी. माझी काळजी , माझ्यावर असलेल्या प्रेमाखातर तुझा इतका राग केला त्यांनी. थोडेसे आढेवेढे घेतले त्यांनी... मग मीही बोलली , आज जर अमेयकडे जाऊ शकली नाही तर कधीच जाऊ शकणार नाही. पटले कसे बसे पपांना. तुझ्यावर अजूनही विश्वास आहे म्हणून त्याच्या समोर पहिल्यांदा इतके बोलू शकले. तुला शेवटचा चान्स दिला आहे पपांनी, हसत हसतच निघून आले. पप्पा येतं होते सोडायला, मीच नको बोलली..... आणि होतास कुठे तू ... कधीपासून आई कॉल करत होत्या तुला... त्यांना मीच सांगितले होते कि मी आले आहे असे सांगू नका. तू काय स्वप्नांत गेला होतास कि काय ... कुठे भटकत होतास पावसात ... " विभाने हसून विचारलं. अमेयसुद्धा हसला.</p><p>" आलीस कधी तू ... " अमेयने विचारलं.</p><p>" बघ , आता किती वाजले ... ५ : ३० ना , मी ३ वाजताच आले. हे वादळ थांबले ना , तेव्हाच निघाले मी. आधी तुझ्या मम्मी - पपांना भेटून आले. मग इथे.... तू घरी असता तर surprise कसे दिले असते तुला... तू नाहीस मग भजी करायचे ठरवले. येताना सामान घेऊनच आले. आवडते ना तुला.. " ,</p><p>" त्या भजी पेक्षा तू जास्त आवडतेस मला... " ,</p><p>" हो का .... माहित आहे किती प्रेम आहे ते बायकोवर... जा ... बाहेर जा .... येते मी भजी घेऊन... " अमेय खुशीतच किचनमधून बाहेर आला. ५ मिनिटांची भजी सोबत चहाचा सुगंधही आला.</p><p>" व्वा !! विभा आज surprise वर surprise देतं आहे ... " अमेय मनात बोलला. विभा किचन मधून बाहेर आली. तिच्या हातातल्या ट्रे मध्ये चहाचा कप आणि एका प्लेटमध्ये गरमागरम कांदाभजी होती. अमेय सोफ्यावर बसला होता ,त्याच्यासमोरच तिने तो ट्रे ठेवला. अमेयने पाहिले , चहाच्या शेजारीच तिने मोगऱ्याचे गजरे ठेवले होते. त्यानेच तर दिलेले ते. अमेयने विभाकडे पाहिले.</p><p>" दररोज गजरे घेयाची , वाटायचे कधी तरी स्वतःहून तू ते माझ्या केसात माळशील... कधीच मनात आले नसेल तुझ्या... म्हणून सर्वात शेवटी ... देवाची पूजा झाली की ते देवाच्या पायाशी ठेवून देयाचे... आज इतक्या दिवसानी गजरे पाहिले , तू प्रेमाने आणलेस ... तूच माझ्या केसात माळ आता ... म्हणून येताना सोबतच घेऊन आले... " अमेयने पुढे येऊन तिच्या केसात ते गजरे माळले. विभा आनंदली. विभाने आल्या आल्या खिडक्या उघडल्या होत्या. त्या खिडकीतून छान थंड वारा आत आला. " तू चहा घे ... मी आलेच.. " म्हणत विभा आत गेली.<br /><br />अमेय कांदाभजी खात , मधेच चहाचा आस्वाद घेत बसला होता. मागून गिटारचा आवाज आला. विभा गिटार वाजवत होती. एक छान धून वाजवत ती अमेयजवळ आली. गालावर छान असा kiss घेतला आणि अमेय-विभाच्या आवडीचे गाणे , गिटारच्या साथीने गाऊ लागली.<br /><br />" आज कल पाँव, ज़मीं पर नहीं पड़ते मेरे ,<br /> बोलो देखा है ,कभी तुमने मुझे उड़ते हुए....... ,<br />आज कल पाँव, ज़मीं पर नहीं पड़ते मेरे .... "<br /><br />अमेय ते भारावून ऐकत होता. आधीही विभा असेच त्याला मोहवून टाकायची. आज तर किती दिवसांनी तो क्षण पुन्हा आलेला. छानच गात होती ती.<br /><br />" जब भी थामा है, तेरा हाथ तो देखा है ,<br />लोग कहते हैं के, बस हाथ की रेखा है,<br />हमने देखा है, दो तक़दीरों को जुड़ते हुए,<br />आज कल पाँव, ज़मीं पर नहीं पड़ते मेरे .... "<br /><br />अमेयच्या डोळ्यात आनंद जमा झालेला. छान वारा वाहत होता. विभा गाता गाता त्या खिडकीपाशी जाऊन बसली. जुनी सवय. गिटार वाजवत बाहेर बघत होती. गिटारच्या तारा आणि वाहत्या वाऱ्यासोबत उडणारे तिचे मोकळे केस .... वेगळाच ताल धरला होता सर्वांनी मिळून . अमेयला त्याची हरवलेली फोटोग्राफरची नजर पुन्हा गवसली. त्याने पट्कन त्याचा कॅमेरा हातात घेतला. विभाने पुढचे कडवे सुरु केलेले.<br /><br />" नींद सी रहती है, हलका सा नशा रहता है ,<br />रात-दिन आँखों में, इक चहरा बसा रहता है ,<br />पर लगी आँखों को देखा है, कभी उड़ते हुए ,<br />आज कल पाँव ,ज़मीं पर नहीं पड़ते मेरे .... " <br /><br />एव्हाना बाहेर हलकासा पाऊस सुरू झालेला. वादळ तर कधीच दूर निघून गेलेले, शहरापासून अगदी दूर.... आताचा पाऊस हा मावळतीच्या उन्हासोबत आलेला पाऊस होता. हवाहवासा ... !! सोनेरी पाऊस , विभा खिडकीपाशी गिटार घेऊन धुंद झालेली , तिचे केस उडून तिच्या चेहऱ्यावर येतं होते. बाहेर ऊन - पावसाचा खेळाने , विभाचा सुंदर चेहरा अजूनच उजळत होता. तोच क्षण !! अमेयने लगेच कॅमेरात कैद केला. त्याची विभा परतून आलेली ना ... विभानेही शेवटचे कडवे सुरु केले.<br /><br />" जाने क्या होता है, हर बात पे कुछ होता है ,<br />दिन में कुछ होता है और रात में कुछ होता है ,<br />थाम लेना, जो कभी देखो हमें उड़ते हुए ,<br />आज कल पाँव, ज़मीं पर नहीं पड़ते मेरे .... " <br /><br />विभाच्या खांद्यावर अमेयने हात ठेवला. " आभाळात उंच भरारी घे ... पण माझ्या सोबतच .. अजिबात हात सोडणार नाही तुझा ... प्रॉमिस !! " तिच्या माथ्यावर अमेयने kiss केले आणि तोही तिथेच त्या खिडकीजवळ खाली बसला. विभाच्या डोळ्यातून वाहणारे आनंदाश्रू तिच्या गिटार वर पडत होते. तशीच ती गिटार वर धून वाजवत राहिली. अमेय तसाच तिच्या पायाशी बसून तिला बघत होता , त्या मधुर धून कानात साठवत होता. बाकी त्याचा आवडीचा चहा , कांदाभजी मात्र त्याची वाट बघत थंड होऊन गेले. त्याला वादळ पचवायचे होते ना .... विभाच्या साथीने परतून लावलेले. पावसाला नावे ठेवणार अमेय , आता विभाच्या प्रेमाच्या पावसात चिंब भिजत होता.<br /><br />================================= समाप्त =================<br /> <br /><br /> </p><p><br /></p><p><br style="background-color: white; font-size: 18px;" /></p>vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-53181009913370533362020-07-11T22:29:00.001-07:002020-07-11T22:29:23.418-07:00" वादळ..... !! " ( भाग २ )<p><br /></p><p>" जनाची नाही तर मनाची तरी लाज ठेव अमेय .." विभा रागात बोलली. अमेयचा पारा आधीच चढलेला.</p><p>" काय बोलते आहेस विभा ... ",</p><p>" मी काय बोलते आहे ते तुला कळते आहे... बरोबर ना ... " विभा रागातच होती.</p><p>" किती खर्च करतोस तिच्यावर... सुरुवातीला मैत्रिण म्हणून खपवून घेतलं... आता लाखाचा दागिना .... कहरच केलास अगदी... " ,</p><p>" विभा ... !! तोंड बंद कर .. माझे पैसे आहेत .... मी कोणावर , किती खर्च करावा , ते मी ठरवणार ... तुला काही कमी पडू देत नाही ना ... हेच खूप आहे तुझ्यासाठी... ",</p><p>" हेच खूप आहे ... ???? आणि माझं अस्तित्व , ते नाहीच आहे का .... तुझ्या आयुष्यात माझे स्थान , तिला कसे दिलेस तू .... लाज नाही वाटली का तुला... जरा तरी विचार करायचा माझा ... " विभाच्या या वाक्यावर अमेय चांगलाच तापला.</p><p>" निघू शकतेस माझ्या आयुष्यातून .... माझे प्रेम आहे मयूरीवर ... लक्षात ठेव .... तिला सोडू शकत नाही मी... आणि तुही आमच्या दोघांत कधीही येण्याचा प्रयत्न करू नकोस .... तुझी जागा आहे ना या घरात , त्यातच राहण्याचा बघ .... नाहीतर दारे उघडी आहेत... तुझी इच्छा... !! " असं म्हणत अमेय तावातावाने बेडरूम मध्ये गेला. ते शेवटचे शब्द विभाला लागले कुठेतरी. सामान भरले आणि निघून गेली माहेरी.</p><p><br /><br />अमेय त्याच्या bike वर होता. विभाकडेच निघाला होता ना. डोळ्या समोरून भूतकाळ सर्रकन त्याच्या नजरे समोरून गेला. इतक्यात पावसाची एक बारीकशी सर भेटीस आली. तसही भिजण्यापासून दूरच रहायचा अमेय. शिवाय आता विभाचे गिटार आणि स्वतःचा कॅमेरा होता ना सोबतीला. भिजावे कसाला.... त्याने bike लगेचच रस्त्याच्या कडेला लावली. आणि शेजारचीच असलेल्या एका दुकानाच्या आडोशाला जाऊन उभा राहिला. ते दुकान उघडलेलं तरी कोणीच खरेदीला आलेलं दिसतं नव्हते. दुकानातल्या एका पोऱ्याने, त्याच्या मोबाईलवर गाणी लावलेली. " टिप-टिप बरसा पानी..... पानी ने आग लगाई " अमेयच्या कानावर आले ते गाणे... हसला किंचित .. पाऊस सुरु झाला नाही तर पावसाची गाणी आठवायला लागली लोकांना ......</p><p>" हो तर .... पाण्यानेच आग लावली .... माझ्या आयुष्यात ... " अमेय गाणे ऐकत जुने दिवस आठवू लागला.<br /><br /><br />अश्याच एका सेमिनारला अमेयला बोलवले होते. अर्थात तेव्हा सावली सारखी असलेली मयूरी सोबतच होती. वेळेच्या आधी १ तास तरी जाण्याची सवय अमेयला. ते सेमिनार सुद्धा अमेयच्या घरापासून अगदी जवळ. त्यामुळे अमेय सहज पोहोचला. मयूरीसुद्धा आलेली. पण आदल्या रात्री आलेला मुसळधार पाऊस आणि सकाळ पासूनच्या संततधार .... सेमिनारला ३-४ लोक आलेली फक्त. काय करणार , रद्द केले गेले सेमिनार.</p><p>" शी !! ... हा पाऊस ना ... भलत्या वेळी येतो आणि वाट लावतो... " अमेय चिडलेला.</p><p>" एवढा काय चिडतोस ... पाऊस किती रोमँटिक असतो ... " मयूरी लाडात म्हणाली. अमेयने एक त्रासिक नजर तिच्यावर टाकली.</p><p>" चल मग .. निघू ... तुही लवकर घरी जा ... नाहीतर अडकून पडशील ... " अमेय पावसाकडे पाहत बोलला.</p><p>" घरी काही काम नसेल तर ..... जाऊया का फिरायला ..... bike वरून ... " मयूरीने दबक्या आवाजात विचारलं.</p><p>" पावसाचे फक्त फोटो काढायला आवडतात मला. भिजायला नाहीच. मग ते सर्दी , खोकला , ताप ... कशाला हवे ते नसते ' ताप ' डोक्याला .... " ,</p><p>" चल ना .... एकतर आठवड्याने भेटतो आहोत .... तेही या सेमिनार मध्ये ... गेलोच नाही कुठे फिरायला..... प्लिज !! जाऊया ना .... मलाही कुठे आवडते भिजायला....आज वेळ आहे, जाऊया ना ... जास्त वेळ नको अगदीच १५ मिनिटे ..... प्लिज .... प्लिज .... प्लिज .... !! " मयूरीच्या मधाळ बोलण्याचा चांगला परिणाम झाला अमेयवर.</p><p>" चालेल ... चल ... पण जास्त नाही हा फिरायचे.... उगाचच आजारी पडलीस तर मला नावे ठेवशील. " अमेयने त्याचे सामान , कॅमेरा तिथेच सेमिनारच्या आयोजकांकडे ठेवायला दिले. ओळखीचे होते तेही. ठेवले सामान. bike सुरु केली आणि मयूरीला घेऊन निघाला. <br /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>bike सुरु होती आणि यांच्या गप्पा ही .... आठवड्याने भेटत होते ना .... १५ मिनिटांसाठी बाहेर पडलेले , आता बरेच पुढे आलेले. समुद्रकिनाऱ्याच्या पाऊस अनुभवायला , अमेयने त्याची bike त्यादिशेने वळवली. छानच !! समुद्राचा धीर गंभीर आवाज .... त्यात मुरलेला थंडगार झोबणारा आणि वरून रिमझिम पाऊस ... अशी खमंग भेळ केलेली निसर्गाने ... अमेय सुखावला. मयूरीला दुरुनच काही दिसलं.</p><p>" ते बघ ... मला वाटते तिथे मक्याचे कणीस भाजत आहेत.. चल ना खाऊया... सॉलिड भूक लागली आहे मला... " अमेय तिचे सर्व ऐकायचा जणू... लगेच तिथे पोहोचला देखील. मस्त गप्पा मारत , मक्याचे २ - २ कणीस पोटात गेले सुद्धा. खाताना यांच्या लक्षात आलेच नाही कि पावसाचा जोर वाढलेला.</p><p>" निघूया घरी ... पाऊस चांगलाच कोसळतो आहे. " निघाले दोघे. bike जवळ आले आणि जोराची वीज कडाडली. मयूरीने अमेयला घट्ट मिठी मारली. अनपेक्षित होते ते. थोडावेळ दोघे तसेच पावसात. नंतर अमेय भानावर आला. मयूरीची मिठी सोडवली. तिनेहि " सॉरी " म्हटले. अमेयने bike सुरु केली आणि निघाले. पुन्हा एकदा वीज कडाडली आभाळात. मयूरी त्याला मागून घट्ट पकडून बसली. विभा अशी कधीच चिटकून , बिलगून बसत नाही, अमेयच्या मनात येऊन गेले.</p><p>" सॉरी यार ... मला या विजेची खूप भीती वाटते. अशीच बसून राहू का ... चालेल ना तुला... " ,</p><p>" एवढी घाबरतेस .... हाहाहा .... भित्री कुठली... " अमेय बोलला तशी मयूरी हसली. थोड्यावेळाने दोघेही एकमेकांच्या घरी पोहोचले , पण त्याच दिवसापासून दोघांना एकमेकांविषयी ... जास्त करून अमेयला तिच्या बद्दल काही खास वाटू लागलं.<br /><br />आताही विजेचा अस्पष्ट असा आवाज त्याच्या कानी पडला. " त्या दिवशी सरळ घरी आलो असतो तर विषय पुढे वाढलाच नसता..... तरी काय .... या जर-तर च्या गोष्टी .... जाऊ दे .. " पावसाची सर आल्या पावली निघून गेली आणि पुन्हा विभाकडे जाण्यास निघाला. ५ मिनिटेच झाली असतील, जास्त पुढेही गेली नव्हती त्याची bike आणि पुन्हा पावसाची सर आली. करणार काय .... थांबला पुन्हा . " या पावसाचा ना असाच ताप असतो .... नुसता चिकटपणा .... चिखल ... सगळीकडे नुसतं ओलं ओलं .... धड प्रवास सुद्धा करू देत नाही हा ... " मनातच पावसाला शिव्या घालत अमेय आडोशाला उभा होता.<br /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>१०-१५ पावलावर वडापावची गाडी , त्यावर त्याने कांदाभजी तळायला घेतलेली. वादळ येणार असले , तरी पोटातले वादळ आधी शांत करायला हवे , असे मानणारे ४-५ जण , गाडीच्या अवती-भोवती उभे राहून वडापाव - कांदाभजी वर ताव मारत होते. अर्थातच कांदाभजीचा खमंग सुवास अमेयच्या थेट मनात भरला. " एवढ्या सकाळी ... वडे - भज्या खात आहेत .... भूक तरी कशी लागते सकाळी सकाळी... " सकाळचे १० वाजत होते. तो म्हणाला खरा , पण त्याच्याही तोंडाला पाणी सुटलेले. नास्ता कुठे केलेला त्याने, विभा माहेरी गेल्यापासून नास्ता बंदच. कधीतरी सोसायटी खाली असलेल्या मिठाईवाल्याकडून सामोसा आणून खायचा . तोच नास्ता ... पण विभा सारखं कोणाला जमणार. असा पाऊस सुरु झाला कि कांदाभजी करायची ना ती... गुपचूप करायची. एकदम surprise देयाची मला . गरमा - गरम , कुरकुरीत कांदाभजी - वाफाळता , तिच्या हातचा चहा..... बाहेर पाऊस आणि मग खाण्यात रमलो कि गिटार घेऊन खिडकीपाशी बसायची...... वेडाच करून टाकायची ना ती... अमेयला खुद्कन असू आलं.</p><p><br /><br />विभा - अमेयचे arranged marriage... दूरच्या ओळखीने दोघांचे लग्न जुळले. अमेय तसा यात न पडणारा. तो त्यावेळेस बँकमध्ये जॉब करायचा. काम एके काम. लग्नाचे वय झाले म्हणून लग्न करावे, यासाठी पहिलेच स्थळ बघायला गेला अमेय. वरचेवर बोलणी झाली. विभाने होकार कळवला, कारण अमेय आधीच बोलला होता कि जी मुलगी मला पसंत करेल , तिला मी पसंत करिन. त्यावेळी अमेयने विभाला फारसे निरखून पाहिले नव्हते. मोबाईल वर काय ते बोलणे होयाचे. भेटणे असे नाहीच. तेव्हा नवरात्रीचे " दिवस " होते. अमेयला भारी आवड गरबा खेळायची. रोजच जायचा. अमेयला प्रत्येक दिवशी वेगवेगळ्या ठिकाणी गरबा खेळायला आवडायचे. विभाही गरबा खेळायला जायची पण तिच्या सोसायटी समोर असलेल्या मैदानात.</p><p>दसऱ्याच्या दिवशी , सकाळीच विभाने मोबाईल वरून अमेयला दसऱ्याच्या शुभेछया दिल्या. नेहमी सारखे बोलणे झाले. गरब्याचा विषय ओघाने निघाला.</p><p>" मी जाते कि गरबा खेळायला.... आमच्या सोसायटी समोर मोठे मैदान बघितले ना तू .... आमच्याकडे आलेला तेव्हा... तिथेच जाते मी... ",</p><p>" मला तर गरबा आणि दांडिया .... दोन्ही खेळायला आवडतात.... मी तर दररोज वेगवेगळ्या ठिकाणी जातो... मज्जा वाटते.. " ,</p><p>" गरबा खेळायला कि मुलींना बघायला जातोस ... " विभाने मजेदार टोमणा मारला. अमेयला आवडला टोमणा.</p><p>" तस समजू शकतेस... पण मी छान नाचतो हा ... बाकीच्या मुलांसारखा फक्त मुलींना बघत राहत नाही हा ... " दोघेही हसले. बोलणे झाले. दसऱ्याची पूजा झाली. संध्याकाळ होताच अमेय गरब्याची तयारी करू लागला. मित्र खाली bike घेऊन उभा होताच. त्यांचे आजचे जाण्याचे ठिकाण ही ठरलेले. अमेयच्या मनात काय आलं. त्याने मित्राला विभाच्या इथे जाऊ असे सांगितले. अमेयने रस्ता दाखवत मित्रालासुद्धा सोबत आणले. तेव्हा रात्रीचे ८ वाजत होते. गरबा ९ वाजता सुरु होणार अशी माहिती मिळाली. जास्त कोणी आलेले हि नाही. एक तास काय करावे , म्हणून त्याचा मित्र " मैदानात पाय मोकळे करून येतो " असे म्हणत निघून गेला. अमेय मात्र एका ठिकाणी उभा राहून त्या गेटमधून येणाऱ्या प्रत्येकावर नजर ठेवत होता. विभाला surprise देयाचे होते ना. तो तरी तिथे किती वेळ उभा राहणार. अमेय अर्ध्या तासातच दमला. मित्राला शोधण्यासाठी तोही मग मैदानात फिरू लागला. आता तर बऱ्यापैकी गर्दी झालेली. नटून-थटून आले होते सर्वच. अमेय मित्राला शोधत शोधत मैदानाची एक फेरी मारून आला. " कुठे गेला हा... " म्हणत पुन्हा त्याच जागी येऊन उभा राहिला. घड्याळात पाहिले तर ९:१५ झालेले. मित्राला शोधण्याच्या नादात विभाचा विसरच पडला त्याला. नजर फिरवत मित्राला शोधत होताच, तीच त्याची नजर गेटमधून आत येणाऱ्या विभावर खिळली. सोबत २ मैत्रिणी होत्या.</p><p><br /><br />अमेय तर बघतच राहिला. पहिल्या भेटीत दिसलेली विभा आणि आता समोर दिसणारी विभा , किती फरक. छान चुडीदार , नक्षीकाम केलेला पायघोळ झगा , असे काय म्हणता येईल ते , असे परिधान केलेलं. मोरपंखी रंगाचा तो ड्रेस , विभावर आणखीच खुलून दिसत होता. त्याच रंगाची ओढणी तिच्या गळ्याभोवती. दुरूनच तिच्या गळ्यातील सुंदर अशी मोत्याची माळ अमेयच्या नजरेत भरली. त्यालाच शोभेसे असे कानातले डूल आणि हातात नाजूक अश्या बांगड्या. कपाळावर बरोबर मध्यभागी एक लहानशी चंद्रकोर बिंदी... मेकअप शिवायच होती ती, तरी इतकी सुंदर .... मैत्रीणी सोबत ती गप्पा मारत अमेयच्या अगदी बाजूने चालत गेली. तिने लावलेल्या सुगंधी अत्तराचा गंध अमेयच्या नाकात शिरला आणि एकंदरीत तिला बघून वेडा झालेला तो , आता पहिल्यांदा कोणाच्या तरी प्रेमात पडला. तीच वेळ होती, अमेयला पहिल्यांदा कोणी इतके आवडले होते. बोलता बोलता विभा त्या गर्दीत मिसळून ही गेली. नजरेआड झाली तसा तो भानावर आला. अमेय टाचा उंचावून तिला शोधू लागला. एव्हाना गरबा सुरु झालेला , त्याचबरोबर खूप गर्दीही वाढत चाललेली. विभा कुठेच दिसतं नव्हती.<br /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>तिला शोधतच अमेय फिरत होता. मध्ये मध्ये तिचे 'दर्शन' होयाचे, लगेच गर्दीत गायब. गरबा खेळायचे सोडून अमेय तिलाच शोधत फिरत होता. होणारी बायको असली तरी अमेय प्रथमच इतका उतावीळ झालेला. खरं तर , हे सर्व पहिल्यांदाच अमेयच्या बाबतीत घडत होते. विभा त्याला त्या गर्दीत दिसत तर होती , पण जवळ जाई पर्यंत दुसरीकडे निघून गेलेली असायची. शेवटी दमून तो गर्दीतून बाहेर आला. कपाळावरचा घाम पुसला. आणि तिथूनच विभाला शोधू लागला.</p><p>" भेटली का .... जिला मघापासून शोधतो आहेस ती ..." अमेयच्या मागून आवाज आला.</p><p>" नाही ना ..... क्षणभर दिसते आणि लगेच नजरेआड होते. शोधावे तरी कसे... " अमेय अजूनही विभाला शोधत होता. मागे न बघताच त्याने उत्तर दिले.</p><p>" ती एक म्हण ऐकली आहे का ... काखेत कळसा, गावाला वळसा... " मागून पुन्हा कोणीतरी बोलले.</p><p>" काय ...... कळले नाही मला ... " अमेय मागे बघत बोलला. मागे विभा ....हसत त्याकडे बघत होती. केव्हढ्याने दचकला अमेय. गडबडला... हातातल्या दांड्या उडाल्याच. विभाला केवढे हसू आले त्याची तशी स्थिती पाहून.</p><p>" म .... मी .... त.... ते ..... ब ... शो ... " अमेयला तिच्याशी धड बोलताही येतं नव्हते.</p><p>" हि कोणती भाषा ... म .... मी .... त.... ते ..... ब ... शो .. मला नाही कळत हि भाषा... " विभाच्या या वाक्यावर अमेयला हसू आलं. सावरला तो.</p><p>" तुला तर मी खूप आधीच बघितले होते. तू बोललास ना ... चांगला गरबा खेळतो मी , कसा खेळतोस ते बघायचे होते.... झाला असेल ना तुझा गरबा खेळून ... " विभाने हसतच त्याला टोमणा मारला.</p><p>" हो ना .... झाले नाचून .... किती वेळ नाचवलेस ... घाम काढलास अगदी... लग्नाआधीच इतकं नाचवलेस , लग्नानंतर काय होईल , देव जाणे ... " अमेय बोलला तसे दोघेही हसू लागले. arranged marriage चे love marriage मध्ये असे रूपांतर झाले.<br /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>अमेयला क्षणात सर्व आठवलं. पाऊसही थांबलेला , वाऱ्याने चांगलाच जोर धरलेला. वादळ जवळ येतं होते. रस्त्यावर एक वेगळीच शांतता होती. रस्त्यावर वर्दळ नव्हतीच. अमेयने bike वरचे पाणी पुसले. शेजारून एक टेम्पो त्याच्याच धुंदीत गेला. मोठ्या आवाजात लावलेली गाणी , साहजिक अमेयचे लक्ष वेधले त्याने. कानावर गाणे आले.</p><p>" देर ना हो जाए ,कहीं देर ना हो जाये...... आजा रे, के मेरा मन घबराए...... " अमेय तो टेम्पो नजरे आड होईपर्यत त्याला बघत होता. विचार आला मनात..</p><p>" हो .. हो ... लवकर निघायला हवे .... पाऊस पुन्हा येण्या आधी विभाकडे पोहोचू .... " पुढल्या १५ मिनिटात अमेय विभाच्या सोसायटी बाहेर होता. पावसाने बराच काळोख केलेला. थंड वाराही आता सोबत करत होता भरलेल्या पावसाला. विभाचा फ्लॅट समोरच, अगदी सोसायटीच्या गेटसमोरच. bike वरून उतरला. पाठीला गिटार लावली. खास विभासाठी आणलेली त्याने. हलके हलके पावले टाकत विभाच्या दारासमोर येऊन उभा राहिला. दाराची बेल वाजवायची हिंमत होत नव्हती. तरी आत जावेच लागणार. शेवटी बेल वाजवली त्याने. काळजातली वाढलेली धडधड त्याला स्पष्ठ जाणवत होती. विभाला भेटणे खूपच गरजेचे आहे. तिच्या वडिलांचा खास राग अमेयवर. त्यांनीच दार उघडले तर... काय बोलू आपण ... काही बोलू शकू का .... अमेय हेच विचार मनात घोळवत तिथे उभा होता. कोणीतरी दार उघडलं. " पप्पा .... इतका वेळ कुठे राहिलात .... पाऊस बघा .... " विभा दरवाजा उघडत बोलली पण तिचे बोलणे अर्धवट राहिले. अमेयला बघून पुढे बोलू शकली नाही. अमेय सुद्धा तिच्या कडे बघत उभा होता. अगदी दुसऱ्या भेटीत जसे एकमेकांना बघत होते , तसेच आताही उभे राहिलेले.<br /><br />" आत नाही बोलावणार का मला ... येऊ शकतो ना आत... " अमेय बोलला. विभा भानावर आली.</p><p>" हो ..... हो .... ये ... ना .... आत.." विभा त्याला आत घेऊन आली. अमेय सोफ्यावर बसला.</p><p>" पाणी आणते थांब ... " म्हणत विभा आत पळाली.</p><p>अमेय घर न्याहाळू लागला. एका कोपऱ्यात असलेल्या खिडकीपाशी रेडिओ सुरु होता. सकाळी रेडिओ ऐकायची अमेयचीच सवय विभाला लागलेली. छान वाटलं अमेयला. विभाला घर सजवायची आवड होती, तिनेच सजवले असणार , अमेय मनात बोलला. अमेयने कानोसा घेतला, विभाचे आई-वडील घरात नाही वाटते. मघाशी ही दार उघडताना " पप्पा उशीर केलात " असंच विभा बोलली. अमेय विचार करत होता , तर विभा पाणी घेऊन आली. गटागटा पाणी पिऊन टाकले. ग्लास खाली ठेवला.</p><p>आता !!.....</p><p>काय बोलावे तेच कळेना दोघांना . विभा तिच्या ओढणीशी उगाचच बोटांनी खेळत होती. अमेयच बोलला मग.</p><p>" कशी आहेस विभा .... !! " ,</p><p>" कशी दिसते तुला ... " विभाने लगेचच विचारलं . अमेय पुढे काही बोलू शकला नाही कि विचारू शकला नाही. अमेयने आणलेली गिटार , विभाचे लक्ष गेले त्यावर.</p><p>" तुझी गिटार ..... विसरलीस तू .... घाईत निघालीस ना ... येताना घेऊन आलो... ",</p><p>" विसरली नव्हतीच मी ..... " अमेयला विभाने पुन्हा निरुत्तर केले. अमेय पुन्हा गप्प झाला. पुढे विभाने त्याला विचारलं,</p><p>" वाळलास तू ...जेवत नाहीस का वेळेवर ... " ,</p><p>" कधी आईकडे जाऊन जेवतो , घरी स्वतःहून करायला कंटाळाच करतो मी... कधी कधी न जेवताच झोपी जातो... ",</p><p>" इतकं काम करतोस .... कि वेळेचं भान रहात नाही... " त्यावर जरासं हास्य दिसलं अमेयच्या चेहऱ्यावर ...</p><p>" काम नाही ...... मन लागत नाही त्या घरात .... तू गेल्यापासून... " अमेय पट्कन बोलून गेला. खरच !! विभा गेल्यापासून अमेय फारच कमी खायचा. विभाला भरून आलं.</p><p>" गिटार देण्यासाठी आलास ... " ,</p><p>" नाही ..... तुझ्या पप्पांनी बोलावलं होते. कुठे आहेत ते .. " ,</p><p>" मम्मी - पप्पा मॉर्निंग वॉक साठी गेले आहेत. पाऊस पडतो आहे ना मध्ये मध्ये ..... थांबले असतील कुठेतरी ..... पण तुला इतक्या सकाळी भेटायला बोलवलं ... कशाला .. " विभाने विचारलं. बाहेर कमालीच काळोख पसरत चालला होता.</p><p>" परवा बोलले कि रविवारी डिवोर्सचे पेपर्स घेऊन ये.. त्यासाठी .... " अमेय पुढे बोलू शकला नाही. कारण त्याने विभाच्या डोळ्यात पाणी बघितले.</p><p>" वारा सुटला आहे खूप ..... खिडकी बंद करून येते ... " विभा काहीतरी बहाणा करून त्याच्या समोरून उठली. आणि खिडकी जवळ आली. तिला वाईट वाटले हे अमेयला कळलं.</p><p>" थांब विभा ..... " अमेयही तिच्या मागोमाग. " मला नाही गमवायचे तुला. डिवोर्सचे पेपर फक्त कारण आहे. माझी चूक तेव्हाच कळली जेव्हा तू सोडून इथे आलीस. किती try केले तुला भेटायला, तुझ्याशी बोलायला.... तुझ्या समोर यायला लाज वाटायची आणि तुझ्या पप्पानी बोलूच दिले नाही. तुझ्या आईशी तेवढे नीट बोलणे होते. खरच विभा ... नाही गमवायचे तुला. " विभा आता रडू लागली.</p><p>" मग .... इतके महिने ...... एकदा तरी आलास का भेटायला .... आज , एव्हडे वादळ येते आहे .... तेव्हा आलास ... जराही काळजी नाही स्वतःची... आणि किती बारीक झाला आहेस ... मी गेली म्हणून काय झालं .... जेवायचे ना पोटभर... " विभा रडतच बोलत होती. अमेयचे डोळेही पाणावले.</p><p>" कसा जेवू .... चवच निघून गेली माझी... चल ना विभा .... चल ना घरी... ते घर तुझी वाट बघते आहे.... " अमेय बोलत होता. विभा त्याच्या गालावरून हात फिरवत होती. प्रेम हे असेच असते. दोघानी एकमेकांचे डोळे पुसले.<br /><br />शांत झाले दोघे. " फोटोग्राफी करत नाहीस हल्ली. तुझ्या social network वर गेल्या काही महिन्यापासून एकही फोटो टाकला नाहीस तू ... " विभा...</p><p>" मनच लागत नाही, ती नजर कुठेतरी हरवून गेली आहे. तुझ्या येण्याने सर्व काही ठीक होईल. येशील ना सोबत ... तुला सोबतच नेणार आहे मी. " अमेयच्या या बोलण्यावर हसली विभा. पण तिचे ते हसू फारच क्षणिक ठरले. विभाला मयूरी आठवली. अमेयला तिने थेट प्रश्न केला.</p><p>" आपल्या दोघात आलेल्या तिसऱ्या व्यक्ती मुळे आपल्यात दुरावा आला. तिचा प्रश्न तर अजूनही तुझ्या आयुष्यात असेल ना .... माझ्या येण्याने पुन्हा प्रश्नचिन्ह उभे राहील तुमच्या दोघात... " अमेयने हात जोडले.</p><p>" नाही नाही विभा ... हात जोडून सांगतो... खरच .... ती नाही आता माझ्या कोणत्याच गोष्टीत... आणि पुन्हा कधीच ती माझ्या आयुष्यात येणार नाही , किंवा अशी चूक पुन्हा नाही .... कधीच नाही.... वचन देतो तुला... " विभा काही बोलली नाही...</p><p>" पण पप्पाना कसे समजावशील.... " विभाने विचारलं.</p><p>" आधी सांग ... प्रेम आहे ना माझ्यावर ... " अमेयने उलट प्रश्न केला. विभाने त्याचे हात हातात घेतले...</p><p>" खूप ... खूप प्रेम करते तुझ्यावर ... घर सोडून आली तरी तुझाच विचार... मम्मी सांगायची ना तुमचे फोनवरचे बोलणे... रडायचा तू बोलताना ... तेही सांगायची... का वागलास असा तू .... मला नाही सोडायचे होते तुला .... " दोघांनी एकमेकांना घट्ट मिठी मारली. थोडावेळ तसाच गेला.<br /><br />सावरले दोघेही. " चहा ठेवू का ... " विभाने विचारलं.</p><p>" हो हो .... चालेल ना .... तुझ्या सोबत तुझ्या हाताचे जेवण , चहा ... खूप मिस केले मी. टोपभर चहा केलास तरी चालेल.... " अमेयच्या बोलण्यावर विभा हसतच किचन मध्ये गेली. अमेय खिडकीपाशीच उभा होता. चहा उकळत ठेवून विभा काहीतरी घेऊन बाहेर आली.</p><p>" हे बघ ... तुझी आठवण म्हणून तुझे डेनिमचे जॅकेट सोबत घेऊन आलेली मी... " विभा त्याला जॅकेट दाखवत म्हणाली.</p><p>" अगं ते .... " अमेय पुढे बोलणार तोच विभाचे आई-वडील आले. अमेयला बघून तिचे पप्पा संतापले.<br /></p><p>" एवढ्या लवकर आलास ..... १०:३० च वाजत आहेत... एव्हडी घाई झाली आहे का तुला डिवोर्सची.... " ,</p><p>" तस नाही पप्पा... " पुन्हा त्यांनी अमेयला मधेच थांबवले.</p><p>" पप्पा अजिबात बोलायचे नाही.... " ,</p><p>"ok ... ok ... सर , माझे ऐकून घ्या... मी विभाला भेटण्यासाठी आलो फक्त... तिच्याशी बोलायचे होते मला.... " ,</p><p>" तिच्याशी बोलायला इथे बोलावले नाही.... डिवोर्सचे पेपर्स आणलेस का .. " विभाचे वडील ऐकायला तयारच नव्हते.</p><p>" अहो ... त्याचे ऐकून तर घ्या .... काय बोलतो ते बघा .. " विभाची आई बोलली.</p><p>" चूप बस्स तू ... या अश्या मुलींना फसवणाऱ्या माणसाला तर घरातही घेऊ नये कोणी.. " अमेयला याचा राग आला पण स्वतःला त्याने शांत केले.</p><p>" पप्पा ... सॉरी !! सर .... चूक झाली .... मान्यही केले. आणि त्याचा पश्चाताप सुद्धा होतॊ आहे. मला विभाला नाही सोडायचे. प्लिज ... !!! ऐकून तर घ्या.. तिला पुन्हा कधीच त्रास होणार नाही... " ,</p><p>" आणि झालेला त्रास ... तो विसरून जायचे का आम्ही..... विभाने.... ते काही नाही ... डिवोर्सचे पेपर्स दे आणि चालता हो माझ्या घरातून .... ",</p><p>" अहो सर .... पण तिला तरी विचारा .. तिच्या मनात काय आहे ते ... बोल विभा... " अमेयने विभाकडे पाहिलं.</p><p>" पप्पा .... मला नको आहे डिवोर्स... त्याच्यावर माझा पूर्ण विश्वास आहे... मीही त्याला माफ केले आहे .... नका ओरडू त्याला... " विभा बोलली. पण तिचे वडील रागातच.</p><p>" तू तर बोलूच नकोस .... त्याच्यावर विश्वास ठेवूनच लग्न लावून दिले होते , काय केले याने ..... चांगला जॉब सोडून घरी बसला होता. तू मदत केलीस म्हणून ..... आताही काय केले तुझ्याशी त्याने .... दुसरी बाई आणणार होता ना घरात ... " विभाला ओरडले. आता अमेयकडे बघत म्हणाले. " ये ... तू .... पेपर दे .... आणि निघ .... "</p><p>अमेयने त्याच्या बॅगमधून पेपर बाहेर काढले. बॅग उघडताच आत ठेवलेल्या मोगऱ्याच्या गजऱ्याने आपले अस्तित्व दाखवले. सुगंध दरवळला. अमेयने विभासाठीच आणलेले ते , बोलता बोलता विसरून गेला. विभाच्या वडिलांनी पेपर निरखून बघितले.</p><p>" हे काय ... अडाणी आहेस का ... सही करून आणायला सांगितले होते ना ... एकही केली नाहीस.... ",</p><p>" नाही केली सही .... आणि करणार हि नाही.. एवढं वाटते ना ,.... तर आधी विभाला सही करायला सांगा .... तिला मी नको आहे हेच मान्य करीन. तिने सही केली तरच मी सही करीन ... " इतकं बोलून अमेयने बॅग उचलली आणि घराबाहेर आला. </p><p><br /><br />बाहेर सोसाट्याचा वारा ... संध्याकाळी ७ वाजता होणारा काळोख ... सकाळीच झालेला. वादळ आणखी जवळ आले वाटते , अमेय वर आभाळात बघत होता. विभाही दारात आली. तिथे खिडकीपाशी सुरु असलेल्या रोडिओ वर छान गाणे लागले.</p><p>" मेरा कुछ सामान...... तुम्हारे पास पड़ा हैं, सावन के कुछ भीगे भीगे दिन रखे हैं..... " गाणं ऐकून अमेयला गजऱ्याची आठवण झाली.</p><p>" तुझ्यासाठी आणलेले... तुला आवडतात ना.... घे .... " विभाने ओंजळीत घेतले. पुन्हा पाणावले डोळे. तिलाही काही आठवलं. ते डेनिमचे जॅकेट बाहेर आणले तिने... " भिजत जाणार का .... " विभा पुढे काही बोलणार इतक्यात तिच्या वडिलांनी तिला जोराने हाक मारली. विभा रडतच आत गेली. तिच्या वडिलांनी त्याच्या समोरच दरवाजा धाड्कन बंद केला. अमेय थोडावेळ थांबला. विभाची वाट बघत. त्याला अपेक्षा होती, विभा येईल म्हणून.... आलीच नाही ती. एका चुकीची एवढी मोठी शिक्षा मिळेल असे वाटले नव्हते त्याला. विभा नाही माफ करणार , माफ केले तरी तिच्या वडिलांच्या पुढे जाईल असे नाही वाटत.. तिचे वडील आम्हा दोघांना वेगळे करूनच राहतील आता, असा विचार मनात घर करू पाहत होता. वारा प्रचंड वेगाने वाहत होता. अमेयने bike सुरु केली. पुन्हा एकदा त्याने मागे वळून पाहिलं. विभा आलीच नाही.... निघाला शेवटी.<br /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>डोळ्यात पाणी घेऊनच निघाला. १० मिनिटात पावसाने सुरुवात केली. पावसाचा तसाही कंटाळा करणारा अमेय , भिजणार नव्हताच. आता तर गिटारही नव्हती सोबतीला. कॅमेरा बॅगमध्ये सुखरूप होता. पावसाच्या पाण्याने भिजण्याचा काही प्रश्न नव्हता. तरी अमेय थांबला. पाणावलेल्या डोळ्यांनी त्याला पुढचा रस्ता अस्पष्ठ दिसत होता. bike एका बस स्टॉप पाशी उभी करत तिथेच जाऊन बसला. जोराचा पाऊस. अमेय पाऊस बघत बसला. अंगावर शिरशिरी येतं होती. त्यात विभाच्या आठवणीही गडद होऊ पाहत होत्या. त्या आठवणी त्याला आणखीच भावूक करत होत्या. पावसाचा जोर आणखीच वाढला. त्या बस स्टॉपच्या मागे असलेल्या चहाच्या टपरीवर रेडिओ सुरु होता. " कमाल आहे... आज सर्वाना सकाळीच गाणी ऐकायची आहेत का ... .. " मनात म्हणत कोणते गाणे लागले आहे ,ते ऐकण्याचा प्रयत्न करू लागला. सुरु असलेले गाणे त्याच्या आवडीचेच....</p><p>" लगी आज सावन की फिर वो झड़ी है........ " खास आवडीच्या मोजक्या गाण्यातले हे एक ..... पण आज ते गाणे ऐकून त्याच्या मनात भलतीच कालवाकालव झाली. नकोच ऐकायला ते गाणे... अमेय डोळे मिटून बसला. अचानक त्याला कोणीतरी रडते आहे , असा भास झाला.</p><p><br /><br />त्याने बघितले , त्याच्याच पायाजवळ कुत्र्याचे एक लहान पिल्लू , स्वतःच्या अंगाचा गोळा करून बसलेले... पूर्ण भिजलेले ... थंडीने कुडकुडत होते... त्याच्याच रडण्याचा आवाज तो. अमेयने त्याला उचलून घेतले. अंगावरच्या डेनिमच्या जॅकेटची आठवण झाली. विभाला सांगायला विसरलो... जॅकेट माझे असले तरी ते मयूरीने गिफ्ट म्हणून दिलेले. तीची काहीच आठवण नको होती त्याला. जॅकेट अंगावरून काढले, त्या लहानग्या पिल्लाला अमेयने जॅकेट मध्ये गुंडाळले. थंडी कमी झाली त्याची. अमेयने पावसाकडे पाहिलं. विभा निघताना बोलली होती , " भिजत जाणार का ... " तिचे ते शब्द आठवले त्याला. बसल्या जागेवरून उठला. पावसाकडे पाहत म्हणाला,</p><p>" सकाळ पासून मला भिजवायचा प्रयत्न करतो आहेस ना ..... घे .... भिजव किती ते ... बघूया आधी कोण थकते ते ... तू कि मी ... " अमेय पावसात येऊन उभा राहिला. पाठीवर बॅग लावली. bike वर येऊन बसला. त्या पिल्लाकडे पाहिले एकदा , आता ते पिल्लू जॅकेटमध्ये छान बसलेले, चांगलीच ऊब मिळत होती त्याला.</p><p>अमेय किंचित हसला त्याला बघून.... लगेच विभाचे शब्द पुन्हा आठवले त्याला.... " भिजत जाणार का .... " विभाला काय बोलू आता.... कसे समजावू तिला .... अश्या आडोशाच्या काय फायदा .... घरचं गळते आहे माझे ... ती गेल्या पासून ... अमेयने पावसात सुद्धा येणारे अश्रू पुसले ओल्या हातानेच. घरी तरी कसा जाऊ .... काय राहिले आहे आता तिथे.... bike सुरु करून वेगळ्याच दिशेने निघून गेला. कदाचित ...... फाटलेले आभाळ जोडायचे होते .... त्यालाच... !!</p><p><br /></p><p>============================= क्रमश:===================</p><p></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p><br data-mce-bogus="1" style="background-color: white; font-size: 18px;" /></p>vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-55728507022102098942020-06-19T04:52:00.000-07:002020-06-19T04:52:24.119-07:00" वादळ..... !! " ( भाग १ )<p><br /></p><p>" भरून भरून......... आभाळ आलंय , भरून भरून........." अमेयने रेडिओ लावला तसे पहिले गाणे हेच लागले. रविवारची संथ सकाळ, अमेय नेहमी सारखाच सकाळी लवकरच जागा झालेला. जागा झाला कि सर्वात आधी रेडिओ लावायची सवय , या आधुनिक युगात रेडिओ ऐकणारा निराळाच व्यक्ती, त्यातूनही FM वर लावणारी मराठी गाणी जास्त आवडीची. हे गाणं लागलं आणि अमेय सुखावला.</p><p>" हम्म .... पावसाळा सुरु होतो आहे वाटते... जून महिना लागलेला दिसतो ... " त्याचे आजकाल लक्ष नसायचे , कोणता दिवस , कोणता महिना ... कश्यात काही नाही. खिडकीजवळ जाऊन बाहेर आभाळात पाहिले त्याने.</p><p>" पावसाचा एक साधा काळा ढग सुद्धा नाही... आणि यांनी गाणी लावायला सुरुवात केली. कोणीतरी जाऊन सांगावे यांना .... बाबांनो ... धीर धरा अजून , पाऊस आला कि लावा पावसाची गाणी. " स्वतः बोलून स्वतःशीच हसला.</p><p><br /><br />खिडकी तशीच उघडी ठेवून तो दिवसाच्या तयारीला लागला. अंघोळ वगैरे उरकून फ्रेश झाला. " थोडा चहा टाक गं .... " अचानक बोलून गेला. पुढच्याच क्षणाला त्याला आठवलं कि आपण घरात एकटे आहोत. हल्ली असाच एकटं बडबडायाची सवय लागली होती त्याला. तसाच ते ओले केस पुसत तो किचन मध्ये आला. गॅसवर एका भांड्यात पाणी उकळत ठेवले. साखर टाकली , त्याला हवी तितकीच. चहा म्हणजे अमेयचा जिव्हाळ्याचा विषय. चहा तयार होयाची वाट बघत होता. अचानक खिडकीतून जोराचा वारा आत शिरला. चहा पावडर पाण्यात टाकली तेवढयात.</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>खिडकीचे दारे लावून घेऊ म्हणून खिडकीपाशी आला. फ्लॅट मध्ये राहत असला तरी खिडकीला त्याने खास बनवून घेतलेली लाकडी दारे, लावून घेतलेली . रेडिओ वर गाणी तशीच सुरु होती....</p><p>" आला-आला वारा..... संगे पावसाच्या धारा..... , पाठवणी करा सया निघाल्या सासुरा..... " खिडकी बंद करायला आलेला अमेय , थंड वाऱ्याच्या स्पर्शाने तिथेच रेंगाळला. तसाच त्या खिडकीतून येणाऱ्या वाऱ्यात सामील झाला. चेहऱ्याला होणार तो थंड स्पर्श त्याला तिथून जाऊ देत नव्हता. किंबहुना त्याला तिथून जायचे नव्हते.<br /><br />काही आठवलं त्याला .... लख्ख आठवलं. " काही गोष्टी विसरायचा असतील ना .... हे मन ... हे साले मन पण ना ...टोचत राहते सारखे... नुसतं टोचत राहते. अगदी डोळ्यात पाऊस साठेपर्यंत .... टोचत राहतात आठवणी.... " अमेय मनाशी भांडत होताच , घरभर पसरलेला चहाचा सुगंध त्याच्या नाकात शिरला. वाफाळलेला चहा त्याने मोठ्या कपात ओतला. दूध हळू हळू ओतत , त्याला चहाचा हवा तसा रंग येईपर्यंत दूध त्यात ओतले. सकाळीच येणारा पेपर वाचत चहा घेयाची सवय . पण आज त्याचा खिडकीशी याराना वाढलेला. चहा घेऊन तिथेच आला पुन्हा. चहाचा पहिला घोट घेणार होताच , तोच रेडिओ वर " breaking news " आली. " एक मोठ्ठ वादळ शहराच्या दिशेने सरकते आहे. " पुढचे काही ऐकण्या आधीच त्याने रेडिओ बंद करून बाजूला ठेवला.</p><p>" हम्म .... पाऊस सुरु झाला नाही आणि वादळं यायला लागली. " स्वतःच्याच विचारात. थंड वाऱ्याचा जोर आणखी जरा वाढलेला जाणवला त्याला. खिडकीतून दिसणारे बाहेरचे जग ... चहाच्या प्रत्येक घोटासोबत स्वतःमध्ये सामावून घेऊ लागला.<br /><br />" गेल्या पावसाळातली भेट आमची... नाही नाही .... पावसा आधीची ओळख .... तीही फोटोग्राफर ..... नावालाच फोटोग्राफर.... एका फोटोग्राफीच्या सेमिनार मध्ये ओळख झालेली. तशी ती नवखीच. तिच्याशी असे खास काही आकर्षण नव्हते सुरुवातीला. सेमिनार मध्ये आलेल्या पैकी एक ... अशीच ओळख... आणि तसेही माझी बायको तिच्या पेक्षा जास्त देखणी. त्यामुळे खास करून मुलींशी असे मुद्दाम बोलणे नाहीच माझे... हा .... तिच्यात काही तरी नक्कीच वेगळे होते. त्याशिवाय का तिच्याकडे आकर्षित झालो मी.. "<br /><br />वाऱ्याचा जोर किंचित वाढलेला. सोसायटी खालीच असलेल्या मिठाईच्या दुकानात शेवया तळल्या जात होत्या. येणाऱ्या वाऱ्यासोबत तोही सुगंध अमेयच्या घरात पसरला.</p><p>" मुकुंदाने शेवया करायला घेतल्या वाटते... काही म्हणा .. चव आहे त्याचा हाताला.. तशी आमच्या " हिच्या " हाताला सुद्धा चव आहे. चहा तर तिनेच करावा. पाहता पाहता २ कप संपून टाकायचो. " अमेयला बायकोची आठवण आली. समोरचा पिंपळ , पानांची सळसळ करत माझ्याकडेच पाहतो आहे , असे क्षणभर अमेयला वाटले.</p><p>" सोबत हवी होती अजून तिची. तरी तिचे बरोबर होते म्हणा , घरात लग्नाची बायको असताना , ४ वर्षाचा सुखी संसार असताना ..दुसऱ्या कोणाचा विचार मनात आणणेही पापच .... तस तिने आधीही माझ्या खूप चुका पोटात घातल्या. लग्न झाले आणि ४ महिने जॉब सोडून या फोटोग्राफीच्या मागे लागलो. त्यातले २ महिने असाच घरात बसून, एक शब्द बोलली नव्हती मला. स्वतः काम करून माझेही पोट भरायची. जोपर्यत फोटोग्राफी करून पैसे कमावले नाहीत , तोपर्यत या बेकार माणसासोबत छान जमवलं तिने..... दुसरी बाई ... मुलगी... हि तर अक्षम्य चूक होती ना .. " अमेय मनात बोलत होता. कपातला चहा मात्र येणाऱ्या थंड वाऱ्यासमवेत थंड होत होता. </p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>रविवारची सकाळ , रस्त्यावर गर्दी असायची .. आज कमीच होती. त्याच्या घरातून समोरच असलेला मासळी बाजार दिसायचा. आणि बाहेर बसणारे भाजीवाले. रविवार म्हणजे जास्त गर्दी होणार दिवस. अमेय तिथूनच भाजी घेऊन यायचा.</p><p>" आज फारशी गर्दी नाही. वादळाला घाबरले वाटते सर्व. " अमेय त्याच दिशेने पाहत होता.</p><p>" हिला फारच आवड जेवण करायची. बरेच दिवस झाले ... दिवस कुठे ... महिने झाले ... तिच्या हाताचे खाऊन ... " तो मासळी बाजार आता कुठे सुरु होत होता. अमेयला नॉनव्हेज आवडायचे खास करून. " नेहमीच माझ्याच आवडीचे जेवण असायचे, करायची ती.. किती आठवणी काढू तिच्या... रागावूनच गेली. शेण खाल्लेलं ना मी... आईही , अश्याच शब्दात बोलली होती मला... आणि आज ... divorce चे पेपर घेऊन बोलावले आहे तिच्या वडिलांनी.... किती माफी मागितली तिची... रागात होती तरी जाताना वाईट वाटलेले तिला... कळले होते मला. " जोराचा वारा खिडकीला आदळून आत शिरला....</p><p>" कदाचित हे येऊ घातलेलं वादळ ... तिच्या आणि माझ्या वेगळे होण्यात बाधा आणत असावे. " घड्याळात पाहिलं तर सकाळचे ९ वाजत होते .</p><p>" निघू का .... एवढ्या सकाळी .... तेही रविवारी, सुट्टीच्या दिवशी , इतक्या लवकर जायला नको. किंवा आज नकोच जायला... उद्या घरी येताना जाईन ... " अमेयने कपात पाहिलं तर चहा बाकी होती अजून. थंड झालेली चहा. अमेय चहा ओतून देण्यासाठी पुन्हा किचन मध्ये आला. किचन मधल्या खिडकीतून आभाळाचा एक छान तुकडा दिसत असे. त्या किचन मधल्या खिडकीत अमेय - विभाने बराच काळ व्यतीत केला होता.</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>" विभा " .... अमेयची बायको. जानेवारीच्या २ऱ्याच तारखेला दोघांचे जोराचे भांडण झालेलं. कारण ..... कारण अमेयची मैत्रीण... close friend म्हणा. तिच्यावरून आधीही लहान भांडणे झालेली. पण त्यादिवशी भांडणाचे कारण मोठे आणि खर्चिक होते. विभा साधी सरळ मुलगी. अमेयचे arrange marriage. खूप प्रेम बायकोवर. तरी आपल्या संसारात कोणी परका तिसरा व्यक्ती नको होता विभाला. अमेय तिच्यावर बराच खर्च करायचा . अर्थात त्याने कमावलेल्या पैशाचे गणित विभाने कधीच विचारले नाही. शिवाय अमेय त्या close friend वर किती खर्च करतो ते माहित होते विभाला. मूग गिळून गप्प राहायची. आधी अगदी नजर लागावी अशी अमेय-विभाची जोडी. पूर्ण सोसायटी मध्ये यांच्यासारखी गोड जोडी नव्हती. अमेयला कधी कधी स्वतःच्या भाग्यावर गर्व वाटायचा, कि इतकी सुंदर व्यक्ती माझ्या आयुष्यात आली. made for each other जणू . पण अमेयला काय झाले, अगदी दुसरीच्या मागे लागला. १ जानेवारीला सोन्याचा मोठा किमती दागिना गिफ्ट केला तिला आणि विभाचे डोके आणखी फिरले. डिसेंबर पासूनच या दोघांत जरा धुसफूस सुरु होती. त्यात तेल ओतायचे काम स्वतः अमेयनेच केले.<br /><br />जोराचं भांडण झाले. अमेय रागात काही-बाही बोलून गेला. विभा आतून खूप दुखावली. तिचे सर्व सामान भरले आणि माहेरी निघून गेली. अमेयचा राग २ दिवस तसाच होता. डोकयात काय सुरु होते त्याच्या , त्यालाच माहित. त्या रागातच त्याने त्या जवळच्या मैत्रिणीला लग्नाची मागणी घातली. सुरुवातीला तिला हा " joke " वाटला. परंतु अमेयने seriously विचारलं तेव्हा तीही गंभीर झाली. " मित्र म्हणूनच ठीक आहोत... " असे ऐकल्यावर अमेयचा पारा आणखी चढला. तिथेही भांडण. शेवटी अगदी तोंडावर नकार देऊन तीही तडतडत निघून गेली. अनपेक्षित होते ते अमेय साठी. पुढल्या २ दिवसांनी राग शांत झाल्यावर अमेयचे डोके ठिकाणावर आले. दोघींची आठवण सातत्याने येत होती. जास्त करून विभाची. " तिची काय चूक होती यामध्ये . चुकलो तर मीच.. इतका का चुकलो मी .... कळलंच नाही. " अमेय त्या खिडकीतून दिसणाऱ्या आभाळाच्या तुकड्याकडे पाहत होता. आताशा कुठे सकाळ होत होती. आणि आभाळ ढगांनी भरायला सुरुवात झालेली.<br /><br />" खरच वादळ येते आहे... हवामान खाते सुधारले वाटते... अंदाज बरोबर लागला म्हणायचा. " अमेय स्वतःशीच हसला. अमेय आधी बँकमध्ये काम करायचा. अचानक फोटोग्राफीने डोकयात शिरकावं केला. लग्नानंतर फोटोग्राफीच्या मागे हात धुवून लागला. अर्थात जे करायचा ते अगदी मनापासून. काही महिन्यातच तो छान फोटोग्राफी शिकला. छानच असायचे त्याचे फोटो. त्यातून हे असे पावसाळी फोटो छान असायचे. पण त्याने काय पोट भरणार, काहींनी त्याचे प्रदर्शन भरवण्याचा सल्ला दिला. विभाकडून काही पैसे " उसने " घेऊन एक प्रदर्शन भरवले. प्रदर्शनाचे पहिले २ दिवस रिकामेच गेले. तिसरा दिवस खास होता. त्यादिवशी खूपच गर्दी झालेली, शिवाय २ फोटोही विकले गेले. तिथून सुरु झाले. पुढल्या २ दिवसात सर्व फोटो विकले गेले. त्या गोष्टीने अमेयचा आत्मविश्वास वाढला. पुढल्या महिन्यात सुद्धा आणखी एक प्रदर्शन भरवले त्याने. २ दिवसातच अमेय पुन्हा " श्रीमंत " झाला.</p><p>मग काय !! अश्या लोकांना फेमस होयाला वेळ लागतो का ... दर २ महिन्यांनी अमेय असे प्रदर्शन भरवायचा, सर्वच फोटोग्राफ विकले जायचे. तेही मोठ्या किंमतीला. फेमस झाला तस फोटोग्राफीच्या सेमिनारला बोलवणे यायचे. नवीन फोटोग्राफरना मार्गदर्शन करावे म्हणून अमेयला बोलवायचे. जॉब पेक्षाही जास्त कमाई होत असे. शिवाय त्याला वाटेल तसे जीवन तो जगू शकत होता. विभा ही खुश. लग्नानंतर अमेय जॉब सोडून भलतंच काही करत होता , हे तिच्या आई-वडिलांना आवडले नव्हते. तरी विभा अमेयच्या पाठी खंबीर उभी राहिली. तिचा तिच्या नवऱ्यावर विश्वास होता. तसं बघावं तर विभा होती म्हणूनच अमेय इतकी मोठी मोठी यशाची पावले टाकत होता. फक्त एका वळणावर तो चुकला. विभाने फक्त घर सोडलेले , मनात मात्र मीच असणार हे अमेयला माहित होते. विभाच्या वडिलांनी divorce चा निर्णय लादलेला.</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>भांडण होऊन ६ महिने झाले. ना अमेय विभाकडे गेला , ना विभाकडून कोणी अमेयकडे आले. अमेयने ३-४ वेळा विभाशी फोन वर बोलण्याचा प्रयत्न केला पण तिच्या वडिलांनी बोलूच दिले नाही. अमेयला त्याची चूक पूर्ण उमगली होती. विभाने माफही केले असेल. पण बोलणेच होत नव्हते. ३ दिवसापूर्वी तिच्या वडिलांनी अमेयला divorce चे पेपर पाठवून दिले. विभा घरातून गेल्यापासून अमेयचे चित्त थाऱ्यावर नसायचे. सुरुवातीला रिकामे घर एकट्याला खायला उठे. दिवसभर कॅमेरा घेऊन फिरायचा. मात्र संध्याकाळ झाली कि घरी परतावे लागे. दिवस कसातरी फिरण्यात , फोटो काढण्यात निघून जायचा. रात्र कशी घालवावी हा मोठा प्रश्न. अमेयचे आईवडील २० मिनिटावर राहायचे. लग्न होण्याआधी अमेयने हा आताचा फ्लॅट घेतलेला. विभाने घर सोडल्यापासून बराच वेळेला अमेय आईकडे जायचा. मुलाकडून मोठी चूक झालेली , आई चुका पोटात घालते. अमेय तसा गुणी मुलगा , हे आईलाही माहीत. तरी चूक ती चूकच. अमेय फक्त जेवायला जायचा आईकडे. स्वतःच्या हातचे किती करून खाणार. बोलणे असे नसायचे. आईकडे आला तरी गप्प गप्पच.</p><p>छान बाल्कनी होती तिथे. तिथून अमेयचा फ्लॅट दिसायचा. अमेय आईकडे आला कि हमखास त्या बाल्कनीत जाऊन स्वतःच्या फ्लॅटची ती खिडकी बघत उभा राहायचा. काय माहित काय सुरू असायचे त्याच्या डोक्यात. आईने जेवायला हाक मारली कि शाळेतल्या मुलासारखा गपगुमान ताटात वाढलेले खायचा आणि " येतो " म्हणत निघून जायचा. आईला त्याचे दुःख कळायचे पण ती तरी काय करणार बापडी. अमेयच्या डोळ्यात दिसायचे तिला. विभाला शोधायचा तो. आपल्या घराकडे असे वेदनेने कोणी बघते का... सांगा मला. कदाचित विभा आज तरी घरी आली असेल आणि त्या खिडकीत उभी असेल , हेच अमेय बघायचा.<br /><br />अमेय आज सकाळपासूनच विचार करत होता. घटस्फोट नको आहे , तरी तिच्या घरी मी नको असेन तर सही करू. सही करण्याआधी एकदा तरी विभाला भेटणे आवश्यक आहे. माझ्या मनात तिच्यासाठी जे काही आहे , तेच तिच्या मनात आहे का ते जाणून घेणे गरजेचे होते. तितक्यात त्याचा मोबाईल वाजला. बघतो तर केबल वाल्याचा फोन.</p><p>" ओ साहेब ... गेल्या महिन्यापासून केबलचे पैसे नाही दिलेत. या महिन्यात तरी सुरु करू का केबल. " अमेयच्या लक्षात आलं. गेल्या महिन्यापासून केबल बंदच आहे. टीव्ही तरी कोण बघते आता. " नको ... राहू दे बंद , मला जेव्हा पाहिजे असेल तेव्हा सांगीन. " म्हणत त्याने कॉल कट केला. विभा असताना लाडिक भांडणे होयाची टीव्ही वरून. अमेयला फुटबॉलचे जाम वेड. रात्र रात्र जागून फुटबॉलच्या मॅच बघायचा. विभाच्या आवडीच्या टीव्ही सीरिअल सुद्धा वाहून जायच्या त्यात. बोलायची विभा ," दोन टीव्ही आणूया घरात.. नाहीतर मीच जाऊन बसते ... शेजारी ... टीव्ही बघायला.. " तो काही राग नसायचा. विभा कशी ..... शांत मुलगी. अमेयचे वेड माहित होते तिला. स्वतःच्या आवडी-निवडी वर तिने अमेयसाठी पाणी सोडले होते. आणि अमेयने काय केले. तस बघावं तर अमेय सुद्धा विभाची खूप काळजी घेयाचा.<br /><br />अमेय आठवणीतून जागा झाला. विचार केला. त्याची फोटोग्राफीची बॅग उचलली. कॅमरा भरला त्यात .....त्यातच ते डिवोर्स आणि इतर पेपर भरले, निघाला. bike घेऊन जाऊ का.... विचार करतच बिल्डिंग खाली आला. वारा वाहत होता. सकाळीच वादळाची सूचना ऐकली होती त्याने रेडिओवर. जाऊयाच bike घेऊन. विचार करत bike जवळ आला. विभाच्या आवडीची bike हि , नाहीतर अमेयचा प्रवास पायीच. विभा बोलली , मला नाही आवडत पायी पायी.. ठीक आहे , घेऊ bike . अमेयला गाडी घेयाची होती. त्याचा प्रवास हा नेहमीच जवळपास असायचा. वाटलंच तर पब्लिक ट्रांसपोर्ट चा वापर. गाडी घेयाची होती कशाला तर फोटोग्राफीसाठी कुठे दूर जाणे झाले तरच आणि प्रदर्शन लागेल तेव्हा तिथे जाण्यासाठी. विभाचा हट्ट की bike घेऊ, तुझ्या मागे बसून फिरायचे आहे मला. मग काय , विभा साठी bike आणि स्वतःसाठी गाडी घेतली अमेयने. पैशाची कमतरता नव्हती त्याला. फोटोग्राफी करून किती पैसे कमवायचा अमेय हे विभाला माहित. पण तो ती कमाई उधळू नये याची काळजी विभाला असायची. विभाने bike वर बसता यावे यासाठी ८- १० किलो वजन कमीही केले होते. अमेय सुद्धा तिला वेळ मिळेल तेव्हा फिरायला घेऊन जात असे. परंतु गेल्या पावसाळ्यापासून अमेयच्या मागची सीट कोणी वेगळीनेच बुक केलेली. विभाने किती वेळा त्यादोघांना bike वरून फिरताना बघितले होते. बाहेरून कोणी सांगण्या आधीच तिला ते कळलं होते. तरी मौन राहायची नेहमीच.<br /><br />अमेयने एकदा नजर टाकली bike वर. किती महिने वापरलीच नाही. बहुदा डिसेंबर मध्ये विभा सोबत bike ने गेलेलो. त्यानंतर नाहीच. हेल्मेट घालून bike सुरु केली. व्यवस्थित सुरू झाली bike, " नीट पकडून बस हा ... " अमेय ओघात बोलून गेला. क्षणभर त्याला , त्याच्या खांद्यावर कोणीतरी हात ठेवला आहे असेच वाटले. विभा तशीच त्याच्या खांद्याचा आधार घेऊन मागे बसायची. आठवण आली , कंठ किंचित दाटून आला. निघाला bike घेऊन.<br /><br />वारा तर रोजच्या मानाने जास्तच होता . अमेयचा वेग कमी होता. रविवारची सकाळ झालेली. साधारण सकाळचे ९:३० वाजले होते. रस्तावर जास्त कोणी नव्हतेच, गाड्याही कमी होत्या. वादळाचे सर्वानी मनावर घेतलेले दिसते, अमेय स्वतःशीच हसला. बाजूलाच असलेली चहाची टपरी नजरेस पडली. विभाच्या हातचा चहा पिऊन जमाना झाला , असेच वाटले त्याला. स्वतःच्या हातची चहा पिऊन कंटाळा आला कि तो या टपरीवर यायचा. शिवाय आजची सकाळची चहा तशी आवडली नव्हती त्याला. सकाळची स्पेशल कडक चहा आवडीची. थांबला. bike फुटपाथ शेजारी लावून हाताने खूण केली. त्याला बघून चहावाला समजून गेला. लागलीच तो तयारीला लागला. अमेय bike वर बसूनच चहाची वाट बघू लागला आणि आसपासचा अंदाज घेऊ लागला. पुढील १० मिनिटात चहावाला त्याची स्पेशल चहा घेऊन आला. छान सुगंध चहाचा. पहिल्या घोटातच फ्रेश वाटले त्याला. इतक्यात समोरून एक मुलगी घाईघाईत चालत गेली. " मयूरी !! " क्षणभर अमेय चमकला. त्या मुलीने चेहऱ्यावर रुमाल लावला होता. नंतर अमेय सावध झाला. " ती इथे कुठे येईल ... " ओळखीचे ड्रेसिंग असल्याने अमेय फसला.</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>मयूरी नाव तिचे. एका फोटोग्राफीच्या सेमिनार मध्ये भेट झालेली. नवीनच कॅमेरा घेतला होता म्हणून आलेली सेमिनारला. तिथे आलेल्या पैकी हि एकच अशी कि तिचा आणि फोटोग्राफीचा काहीही संबंध नव्हता. उगाचच यायचे म्हणून आलेली. शिवाय त्या सेमिनार मध्ये सांगितलेले तिच्या नक्की डोक्यावरून गेले असणार , हे अमेयला तेव्हाच कळले होते. त्यादिवशीच त्याचे पहिले बोलणे झालेले. जास्त काही बोलले नाहीत फक्त कॅमेरा कसा सेट करायचा , लेन्स कशी साफ करायची हेच. दुसऱ्या सेमिनारला सुद्धा आलेली. त्यादिवशी आलेली ती तिचा नवीन कॅमेरा देण्यासाठी. का , तर फोटो काढता येत नाहीत म्हणून. अमेयला हसू आलं. त्याला काय वाटलं कोण जाणे. तिला सेमिनार संपेपर्यत थांबायला सांगितले. संपले तसे अमेय तिच्या जवळ आला.</p><p>" उद्या मी एका ठिकाणी जाणार आहे फोटो क्लिक करायला . तुही येऊ शकतेस, कॅमेरा घेऊन. " अमेय मयूरीला बोलला.</p><p>" मला येत नाहीत फोटो काढता. म्हणून हे खेळणे तुम्हाला देयाला आली. मला कुठे घेऊन जाता. " मयूरी मुद्दाम बोलली.</p><p>" घाबरू नकोस... फी घेणार नाही. फ्री मध्ये शिकवतो तुला...असे समज .... तुझा कॅमेरा मला नको... तो तुझ्या आवडीने घेतलास ना ... तो तूच वापरावा असे मला वाटते... म्हणून बोललो मी. " अमेय तिला मदत करावी म्हणूनच बोलला. तिने हो - नाही करत मान्य केले.<br /><br />अगदी ठरल्याप्रमाणे, दोघे गेले. काही फोटोग्राफीच्या ट्रिक शिकवून आणि स्वतःची फोटोग्राफी करून दोघे आपापल्या घरी गेले. असा त्यांच्या मैत्रीचा प्रवास सुरु झालेला. पुढे तिच्या प्रत्येक सेमिनार मध्ये ती असायचीच. कधी कधी अमेयला विचारून त्याच्या सोबत जायची फोटो काढायला. छान जमायचे दोघाचे. मैत्री वाढत गेली. काही दिवसांनी एकमेकांचे मोबाईल नंबर exchange झाले. मग कधीतरी फोनवर गप्पा होयाच्या. हळूहळू चॅटिंग सुरू झाले. अमेयच्या वागण्यातला बदल विभाला समजला होता. मोबाईलचे अजिबात व्यसन नसलेला , आता सतत मोबाईलवर वरचेवर बघत असायचा. आधी कॉल आला कि ५ ते १० मिनिटात ठेवणारा , आता अर्धा - पाऊण तास ... कधी एक तास बोलत असायचा. अमेय - विभाचे bike वरून फिरणेही कमी झालेलं. विभाची जागा मयूरीने कधी घेतली हे अमेयला कळलंच नाही. अमेयची घरी येण्याची वेळ बदलली आणि विभाला काळजी वाटू लागली. त्या दोघांना जेव्हा विभाने पहिल्यांदा बघितले होते तेव्हाच वाईट वाटलेले. तरी त्यांची फक्त मैत्री असावी असेच वाटले होते. </p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>" इतका कसा गुंतलो तिच्यात .... कळले नाही. " अमेय चहाचा आस्वाद घेत विचार करत होता. योगयोग बघा किती तो .... टपरीवर सुद्धा मराठी गाणी लावली होती त्याने. लता दीदींचे गाणे लागले होते .... <br />" असा बेभान हा वारा <br />कुठे ही नाव मी नेऊ?<br />नदीला पूर आलेला...<br />कशी येऊ? कशी येऊ? "</p><p>गाणे ऐकत त्याचे लक्ष वर गेले. वर एक मोठा काळा ढग दिसला त्याला. असं वातावरण त्याला आवडायचे. पाऊस नाही आवडायचा. त्यात फोटो काढणे आवडायचे. मयूरीने नंतर कुठे फोटोग्राफी केली एव्हडी. सोबत असायची पण बरेचदा कॅमेरा आणायची नाहीच. माझ्या सोबत वेळ घालवायचा असायचा तिला. त्या काळात एक वेगळीच धुंदी होती डोळ्यावर. सारखी मयूरीच दिसायची मला. त्या धुंदीत विभा पार झाकोळून गेलेली ना.</p><p>अमेयचा चहा संपला. वारा तर वाहतच होता. वर आलेला एकमेव काळा ढग, त्यातून सैरभैर उडणारे पक्षी... किंचित त्यामधून डोकावणारी सूर्य किरणे... अगदी छान वाटावे असे काहीसं .... अमेयचा हात कॅमेराकडे गेला. पण पुढच्याच क्षणाला त्याने विचार झटकून टाकला. विभा गेल्यापासुन कशातच रस वाटेना. त्यातून " डिवोर्स "...... मनाला पटत नव्हते तिला सोडणे, सोडायचे नव्हतेच तिला. अमेय सतत प्रयत्नशील असायचा. तिच्याशी बोलणे नसले तरी तिच्या आई-वडिलांची सतत मनधरणी सुरू असायची. तिची आई , तिला अमेयचे बोलणे पटले होते. मात्र वडील रागात होते. त्यांनीच तर नोटीस पाठवली होती. इतके दिवस विभाला का भेटलो नाही , हेच अमेयच्या मनात सारखे. म्हणून आज निघाला होता.<br /><br />चहा संपला, अमेय bike सुरु करणार तोच त्याला दूरवर एक मुलगा गिटार घेऊन जाताना दिसला. " एवढ्या सकाळी हा वेडा गिटार घेऊन निघाला .... " अमेयला हसायला आलं. पण लगेच त्याच्या डोक्यात काही आलं. तशीच bike उलट दिशेने आपल्या घराकडे वळवली. घरी आला आणि काही शोधू लागला. पुढल्या १० मिनिटात त्याला हवी असलेली वस्तू मिळाली.</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>" गिटार " , विभाची गिटार .... विभाला आवडायचे गिटार वाजवायला. रिकामा वेळ मिळाला कि विभा गिटारच्या तारांवर सुरेख ताल धरायची. शिकलेली ती गिटार वाजवायला. हि गिटार तर अमेयने वाढदिवसाचे गिफ्ट म्हणून दिलेली. कधी कधी अमेय थकून संध्याकाळी घरी आला कि विभाला खास आग्रह करून काही ऐकवायला सांगायचा आणि विभाही त्याचे मन कधी मोडत नसे. कान तृप्त होईस्तोवर अमेय डोळे मिटून ऐकत बसायचा.<br /><br />आज त्याने ती गिटार बाहेर काढली. त्याच्या तारांवरून हात फिरवला. विभा किती प्रेमाने काळजी घ्यायची.मगाशी निघताना बंद करायचे विसरलेल्या खिडकीतून थंड हवा आली आणि तिने अमेयला पुन्हा जवळ बोलावले. विभा त्या खिडकीपाशी बसूनच गिटार वाजवत बसायची. वाऱ्याने उडणारे तिचे केस , तालात तल्लीन झालेली विभा आणि त्याच्या ओठांवर येणारे हलकेसे हसू .... ते बघून दिवसभराचा शरीराचा क्षीण कुठल्या कुठे पळून जायचा. अमेयला शहारून आले. निघावे जलद विभाकडे असे मनात म्हणत अमेयने खिडकी बंद केली , गिटार तशीच पाठीला लावली. बिल्डींग खाली आला आणि जलदच bike सुरु करून निघाला.</p><p><br data-mce-bogus="1" /></p><p>नजर भिरभिरतंच निघाला. इतक्यात दुकाने उघडतात ना.... मासळी बाजार सुद्धा इतका म्हणावा तसा भरलेला दिसत नाही. फुटपाथवर माणसांची ये-जा आणि रस्त्यावर गाड्याही कमीच. वारा जोराने वाहत होता. अमेयची bike एका सिंग्नलवर थांबली. तिथून जवळच एक मुलगी फुले घेऊन बसायची. रोजच छान छान फुले असायची तिच्याकडे. विभा तिच्याकडूनच रोज देवा साठी फुले घेयाची... मोगऱ्याचा गजरा तिला जास्तच आवडायचा. केसात माळायची नाही कधीच , तरीसुद्धा रोज २ गजरे घेयाची आणि देवघरातील गणपतीच्या पाया जवळ ठेवायची. अमेयला ती मुलगी दिसली.<br /><br />लागलीच त्याने bike तिथे वळवली. विभा माहेरी गेल्या पासून तिच्याकडे येणे नाहीच. जरा अवघडल्या सारखा अमेय तिच्याकडे आला.</p><p>" दादा !! किती दिवसांनी आलात, ताई सुद्धा येतं नाहीत .... गावाला गेल्या आहेत का ... " तिच्या कोणत्याच प्रश्नाचे उत्तर देणे अमेयने टाळले.</p><p>" मोगरा ........ मोगऱ्याचे गजरे आहेत का ... तुझ्याकडे .... " चाचपत बोलला अमेय.</p><p>" आहेत ना दादा ... रोजच असतात.... आणि रोजच हे दोन गजरे लपवून ठेवते. ताईंना आवडतात ना , किती दिवस झाले ... रोज २ गजरे बाजूला काढून ठेवायची. तुम्ही कोणी आला नाहीत तर जाताना त्या समोरच्या वडाखाली कसलीशी एक तुटलेली मूर्ती आहे... तिच्या जवळ ठेवून निघून जायची, खरंच दादा ..... तुम्हाला बघून खूप बर वाटलं... "</p><p>तिने अमेयला २ गजरे बांधून दिले. अमेयने त्याचा सुवास मनात भरून घेतला, अशी हि विभा .... नाते जोडून ठेवते ... तिच्यासाठी हि मुलगी गजरे ठेवून देयाची... जरासा भावुक वाटला अमेय. घेऊन जाऊ विभासाठी..... खिशातून १०० ची नोट काढली आणि तिला दिली , " दादा .... सुट्टे नाहीत आहेत माझ्याकडे..... आज वादळ येते आहे ना ... सकाळ पासून आलेच नाही कोणी फुले घेयाला... " अमेयने बळेच तिच्या हातात ती नोट कोंबली...</p><p>" राहू दे ... राहू दे .... तुझ्या ताईकडून गिफ्ट समज... " अमेयच्या त्या बोलण्यावर छान हसली ती.</p><p>" सांभाळून जा दादा... वादळ येते आहे... "<br /><br />अमेय bike वर येऊन बसला. तिचे शेवटचे वाक्य त्याच्या कानात राहिले. " वादळ येते आहे ... " अमेयने गजरे सांभाळून बॅगमध्ये ठेवले. पाठीला लावलेली गिटार सरळ केली. " वादळ " या विषयाचे सकाळ पासून गुणगान ऐकत होता तो. हसायला आले त्याला. " वादळ .... हम्म ... आताच्या वादळात , वादळासारखे काही राहिलेच नाही... पचवता येतात हल्लीची वादळे... ज्याचे घर आधीच मोडकळीस आलेले आहे , त्याला कसली भीती या अश्या वादळांची " अमेयने पुन्हा एकवार आभाळात पाहिले. आता बऱ्यापैकी आभाळाने त्याचा निळा रंग सोडून काळा रंग आत्मसात केला होता. वाहणारा थंड वारा चेहऱ्यावर घेतला , डोक्यावर हेल्मेट घातले आणि bike सुरू करून निघाला विभाच्या घराकडे.<br /><br /><br />================= क्रमश : ============== </p><p><br data-mce-bogus="1" style="background-color: white; font-size: 18px;" /></p>vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-10028674446749021752020-04-18T23:11:00.002-07:002020-04-18T23:11:45.193-07:00" माझं - तुझं .... " ( season 1 - episode २ - मोबाईल )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
" तू जाने ना.......तू ....... जाने ना......." निनाद तार स्वरात गाणं गात होता. हेमांगी जेवण बनवत होती. आज शनिवार ... weekly off , दोघांनाही... दुपारी जेवणासाठी इडलीचा बेत ठरवला होता हेमांगीने. निनादचा आवाज ऐकला आणि त्याला " नक्की काय झालं " हे बघायला किचन मधून बाहेर आली. कानात इअरफोन लावून निनाद गाणं गात होता. हेमांगी बाहेर आलेली बघून त्याने पट्कन कानातून इअरफोन काढले.<br /><br />" बघ ... तुलाही माझा आवाज आवडला ना ... ",<br />
"आवाज ऐकूनच बाहेर आली मी...... " ,<br />
" शेवटी तुलाही मान्य करावं लागलं ... मी किती छान गातो ते .... " निनाद स्वतःची स्तुती करण्यात मग्न. हेमांगीने टाळ्या वाजवल्या.<br />
" मी मोठा गायक होणार बघ.... तुला काय वाटते , मला आणखी तालीमीची गरज आहे ना ... मी काय बोलतो, गाण्याचा क्लासच लावतो उद्यापासून ....... उद्यापासून कशाला ... आताच जाऊन चौकशी करतो , जमल्यास admission पण घेऊन टाकतो. काय म्हणतेस ... " निनाद भुवया उडवत म्हणाला.<br />
" काही नको .... " हेमांगी म्हणाली. " मला वाटलं , स्वतःच स्वतःचा गळा दाबतो आहेस कि काय ... म्हणून बघायला बाहेर आली. " हेमांगी हसतच किचनमध्ये गेली पुन्हा. निनाद तिच्या मागोमाग.<br /><br />निनाद नाराज झालेला... " कसली आवड नाही तुला .... नवऱ्याचं कौतुक करावं जरा .... " हेमांगी इडली काढत होती.<br />
" कौतुक तर आहे तुझं ..... पण गाणं .... नाही जमणार तुला ..... हे खरं .. " पुन्हा नाराज झाला निनाद .... मोबाईल किचन मधेच ठेवून बाहेर गेला. हेमांगीला गंमत वाटली. गॅसवर इडलीचे भांडे ठेवून बाहेर आली. रुसलेल्या नवऱ्याला हसवूया म्हणून बाहेर येतं होती. तर निनादचा मोबाईल वाजला. तो तर किचन मधेच ठेवून गेलेला. तिने बघितला. " निनाद ....निनाद ....तुला कॉल आला आहे कोणाचातरी... " तिने आतूनच आवाज दिला.<br /><br />मोबाईल घेऊन हॉलमध्ये आली. " नि .... ना .... द .. !! कोणाचा तरी कॉल आहे ... " निनाद हॉलमध्ये सोफ्यावर गाल फुगवून बसला होता. हेमांगीच्या हातात मोबाईल बघितला.<br />
" तुला मी १०० वर्षपूर्वी सांगितलं आहे... माझ्या मोबाईलला हात लावू नकोस म्हणून..... " निनाद बोलला आणि हेमांगी जागच्या जागी थांबली.<br />
" ok .... जिथे होता तिथे ठेवते .... येऊन घे " तुझा मोबाईल ".... " केस उडवत हेमांगी किचन मध्ये निघून गेली.<br />
" थांब....थांब....हेमा ... अगं मस्करी केली ... हे बघ हसते आहे मी .... हि...हि...हि...!! सहज बोललो , दे मोबाईल... "<br />
निनाद तिच्या मागोमाग ... हेमांगी कसली ऐकते त्याचं.. किचनमध्ये इथे होता तिथेच ठेवून दिला तिने. निनाद मोबाईलपर्यंत पोहोचला तोवर कॉल बंद झालेला. निनादने बघितला.<br />
" बॉसचा कॉल आलेला... बापरे !!! ..... हेमा ...दिला असता वेळेत तर बोललो असतो ना ... काय तू .... " निनाद नकारार्थी मान हलवत म्हणाला. हेमांगीने कमरेवर हात ठेवले.<br />
" बघ ... माझ्याकडे वेळ नाही ... जेवण करायचे आहे... एकदाच सांगते, .... इडली सोबत चटणी पाहिजे ना ... मिक्सरमध्ये वाटायची आहे... जास्त बोललास ना अजून त्या चटणी सोबतच तुझा मोबाईल मिक्सर मध्ये टाकीन.... चालेल तर सांग... " निनाद मोबाईल घेऊन बाहेर पळाला.<br /><br />हेमांगीने तिचे काम संपवले आणि निनाद कुठे गेला हे बघायला बाहेर हॉलमध्ये आली. नव्हता तिथे ... रागात बोलली त्याला ... नाराज झाला असेल ...... गेला कुठे हा ... हेमांगी विचार करत बेडरूममध्ये गेली. बघते तर बेडरूमच्या गॅलरीत मान खाली घालून बसलेला. खरच नाराज झाला हा ... हेमांगी जवळ जाऊन बघते तर पुन्हा कानात इअरफोन लावून बसलेला. हेमांगीने बाहेर काढले ते...<br />
" मला वाटलं नाराज झाला आहेस ... म्हणून बसला असा तू ... हातात पुन्हा खेळणं घेऊन बसला आहेस .. " ,<br />
" हि... हि... हि... " , निनाद खोटे खोटे हसला ...<br />
" सारखं सारखं काय मोबाईल... सकाळी उठल्या पासून ... रात्री बेडवर सुद्धा .... तेच " ,<br />
" cool down !! cool down !!.... ठेवतो बाजूला मोबाईल ... " निनादने लगेच मोबाईल खिशात टाकला.<br />
" खिशात नाही ..... " हेमांगी ओरडली.<br />
" मग हातात ठेवतो ... " ,<br />
" तरी पण तेच .. " आता निनाद घाबरला.<br />
" सॉरी सॉरी ... हा बघ ... ठेवला बाजूला ... " तिथे शेजारीच असलेल्या टेबलावर ठेवून दिला.<br />
" आता कस ... शाब्बास !!! good boy ..... " हेमांगीने त्याच्या पाठीवर शाबासकी दिली. " इडली तयार आहे.... अरु आणि संदीप कडे घेऊन जा जरा ... " निनादला बोलली पण निनाद गाल फुगवून उभा. तिला हसू आलं.<br />
" काय झालं रे ... " ,<br />
" दिसत नाही का ... राग आला आहे मला.. हे बघ .... रागाने गाल फुगले आहेत माझे.. ",<br />
" हो का .... बर ... मग गाल फुगवून बोलता येते का माणसाला..... " हेमांगी स्वतःच्या बोलण्यावर हसू लागली.<br />
" शी यार ..... रागावू पण देत नाहीस .. जरा तरी घाबर मला .... मी किती घाबरतो तुला .... " ,<br />
" शाब्बास पोरा .... असाच घाबरत रहा .... " हेमांगीने पुन्हा पाठीवर थाप मारली.<br />
" जाऊन ये आधी .... इडली गरम आहे , लवकर देऊन ये ... तू आलास कि घाबरते हा तुला ..... " तिने हातात २ डबे ठेवले निनादच्या.<br />
" कमाल आहे तुझी .... " म्हणत संदीपकडे गेला. एका हाताने बेल वाजवली. संदीपाने उघडला दरवाजा.<br />
" Hi वहिनी ... कमाल आहे का ... " निनाद बोलला. संदिपा confused... " सॉरी सॉरी ... संदीप आहे का .... " ,<br />
" असं बोला ना भावोजी .... संदीप आताच बाहेर गेला आहे ... पाय मोकळे करायला ... " ,<br />
" वा !! तुम्हाला पण सुट्टी असते शनिवार - रविवार ... पण बिजनेस आणि सुट्टी ... " ,<br />
" अहो भावोजी... आम्हीच ठरवलं आहे अशी सुट्टी घेण्याचे.. रविवारी फक्त सुट्टी असते सर्वांना... आज सुरू असते ऑफिस.. बाकीचे आहेत ना काम करणारे ... ते सांभाळतात एक दिवस... " ,<br />
" छान छान ... पण मला भावोजी बोलू नका ... खूप मोठा असल्यासारखे वाटते... नावाने बोलू शकता.... " संदिपाने मान डोलावली.<br />
" एकेरी बोलीन हा .... " ,<br />
" thank you .... इडली दिली आहे हेमाने ... संदीपला पण द्या ... येतो मी... अरुच्या घरीही असतील ना सर्व आज .... ",<br />
" हो हो ... सर्वच भेटतील तुला .... " निनाद अरुकडे गेला.<br /><br />अरुनेच दरवाजा उघडला. " Hi डुग्गु .... " ,<br />
" Hi अरु .... आज चक्क घरात तू .... आईने बाहेर काढलं नाही तुला ... " निनाद तिची मस्करी करत म्हणाला.<br />
" हो .... असणारच ना मी घरी....हे नवे घर आहे .... जुने घर सोडून आलो ना आम्ही... तसं तर माझ्या पप्पानी सिगरेट तर कधीच सोडून दिली. तुला सांगते ना डुग्गु ... सिगरेट मुळे खूप धूर होतो... मला नाही आवडत धूर .. तो ना ... आमच्या जुन्या सोसायटी मध्ये कधी कधी धुरवाला यायचा.. ते मच्छर असतात ना त्यांना पळवण्यासाठी ..... धूर आला कि मीही पळायचे.... एकदा तर माझा दुसरा नंबर आलेला पळण्याच्या शर्यतीत .... " अरु बोलतच होती आणखी पूढे , निनादने एक इडली पट्कन तिच्या तोंडात कोंबली. " आई - पपांनाही दे ... एकटी नको खाऊस.... " निनाद सटकला तिथून.<br /><br />निनाद आला घरी पण मोबाईल जवळ नाही हे लक्षात आलं. घाबरला. " हेमा !! हेमा !! " ओरडतच तो आत आला. हेमा किचन मधून जेवण बाहेर घेऊन येत होती.<br />
" एवढी भूक लागली तुला ..... वाढतेच आहे ... तुला आवडते म्हणून इडली केली मी... " ,<br />
" अगं तस नाही... " ,<br />
" इडली नको ..... कमाल करतोस हा तू ... सकाळीच सांगायचे होते मग ... केली नसती इडली .... " ,<br />
" अगं आई ..... ऐकून तर घे ... एकतर अरु पासून कशी सुटका केली ते मलाच माहित ... निदान तू तरी थांब... बोलू देशील का मला.... " ,<br />
" म्हणजे तुला काय म्हणायचे आहे .... मी तुला बोलू देत नाही ... हे साफ चुकीचे आहे ... " निनाद आता खरच वैतागला.<br /><br />" एकच सांग ... माझ्या डोक्यावरचे केस तू उपटतेस कि मी स्वतः उपटू ... " निनाद म्हणाला. हेमांगी हसत होती. मुद्दाम करत होती ती.<br />
" अगं , माझा मोबाईल कुठे आहे ते विचारत होतो मी.... ",<br />
" आधी जेवून घे ... मग मोबाईल ..... " .<br />
" दे ना गं .. प्लिज .... कोणाचा तरी कॉल आला असेल... दे ना ... पाया पडतो तुझ्या... प्लिज.....प्लिज.....प्लिज.....!! " ,<br />
" आधी पाया पड .. मग देते... " शेवटी निनादला पाया पडायला लागलेच.<br />
" दे आता .. " ,<br />
" माझाकडे नाही मोबाईल .... तू विसरलास... तू मघाशी बेडरूम मध्ये ठेवला तिथेच आहे. " हेमांगी बोलली. निनाद आत जाता जाता थांबला. हेमांगीला जीभ काढून दाखवली आणि बेडरूममध्ये गेला.<br /><br />हेमांगीने वाढायला घेतलं. निनाद मोबाईल घेऊन आला.<br />
" वाईट ...... अगदी वाईट असतात काही माणसं ... " निनादने हेमांगीला टोमणा मारला.<br />
"असू दे वाईट .... तूच नाही का सांगितलं मला ... १०० वर्षांपूवी , मोबाईलला हात लावू नकोस म्हणून.. " हेमांगीने उलट टोमणा मारला.<br />
" पाप लागते असे ... समजलं ना ... कोणाच्या भावनांशी खेळायचे का ... " ,<br />
" हो का ... मग काय तुझ्यासारखं सारखे सारखे मोबाईल वर खेळायचे असतं का ..." इडली खात हेमांगी म्हणाली.<br />
" एक तर game आहे ... त्यात पण ५ life संपल्या कि खेळू शकत नाही.... म्हणे सारखा सारखा game ... " ,<br />
" मोबाईलला तर चिकटलेला असतोस... दिवस रात्र .... आणि किती जुना आहे तो ... इतके नवीन नवीन फोन आले आहेत... घे ना नवीन .... एवढ्या मोठ्या पोस्ट वर आहेस ना ... तुला तुझे office colleagues काही बोलत नाहीत .. " ,<br />
" असू दे ..... जुना असला तरी माझा पहिला मोबाईल आहे हा ... एक मिनिट ..... तरीच ... ऑफिसमधला एक जण त्यादिवशी बोलला...ऑफिसची इमारत जुनी आहे कि माझा मोबाईल... थांब.... त्याला बघतोच सोमवारी.... " निनाद हातातली इडली चुरगळत म्हणाला.<br />
" तरी बरा चालतो.... तुझा जुना मोबाईल... " हेमांगीने पुन्हा टोमणा मारला.<br />
" असू दे हा ... जुना ...... old is gold .... ",<br />
" बघत काय असतोस इतका त्यात ... " ,<br />
" मी जास्त काही ठेवतच नाही यात काही ... एक game .... you tube , आणि whatsapp ..... मेमरी कमी आहे ना म्हणून... you tube वरच गाणी ऐकतो.... एक मिनिट... तू संशय घेते आहेस का माझ्यावर ..... तुला काय वाटते ... सारखा मोबाईल वापरतो म्हणजे माझं काही लफडं सुरु आहे ... असच वाटते ना ... बोल ... " हेमांगी हसली त्यावर...<br />
"चल ... झालं ना खाऊन ... मी आवरते .... " हेमांगी भांडी आवरू लागली.<br />
" ओ हेमा मॅडम ... उत्तर दिले नाही तुम्ही.... " ,<br />
" तुझे काही बाहेर सुरू असेल ... असे वाटणे काय .... स्वप्नांत सुद्धा विचार येणार नाही कधी... " हेमांगी भांडी किचन मध्ये घेऊन गेली.<br /><br /><br />दारावरची बेल वाजली. निनादने पट्कन हात धुतले आणि दरवाजा उघडायला गेला. दारात अरुचे वडील आणि संदीप होता.<br />
" काय करतो आहेस प्रीतम... " संदीपने निनादला विचारलं.<br />
" निनाद ... निनाद .. नाव आहे माझं.... " ,<br />
" तेच ते ... ये बाहेर गप्पा मारायला....काही करतो आहेस का " ,<br />
" नाही तस काही नाही ... हेमाला जरा मदत करतो आहे आवरायला. " निनाद बोलत होता तर हेमांगी बाहेर आली.<br />
" Hi वहिनी.... इडली कमाल झालेली... " अरुचे वडील बोलले.<br />
" thank you !! thank you !!..... दारात का उभे तुम्ही..... आत या ना ... " ,<br />
" नको नको .... आम्ही याला घेऊन जायला आलो आहोत.. याला आवडते ना बोलायला .... गप्पा मारायला घेऊन जातो.... " ,<br />
" जरूर घेऊन जा ... सारखा मोबाईल - मोबाईल .... निनाद जा तू ... मी आवरते..... " ,<br />
" आणि हो .. वहिनी... आज रात्रीचे जेवण आमच्याकडे आहे हा .... तेच सांगायला आलो होतो. " , अरुचे वडील म्हणाले.<br />
" कशाला उगाचच त्रास तुम्हाला ... " हेमांगीला बोलूच दिलं नाही पुढे.<br />
" आग्रह करत नाही... तुमच्या मोठ्या बहिणीची ऑर्डर आहे असे समजा ... " अरुचे वडील हसत म्हणाले.<br />
<br data-mce-bogus="1" />
" जाऊ गं हेमा .... एवढा आग्रह करतात तर ..... नको करू रात्रीच जेवण.... " निनाद म्हणाला.<br />
" चल मग ... येतो आहेस ना ... छान पैकी गप्पा मारू... " निनाद या दोघांसोबत निघून गेला. मोबाईल मात्र घरातच ठेवून गेला. हेमांगी तिच्या कामात गुंतून गेली.<br /><br />तब्बल ३ तासांनी निनाद घरी आला. आला तोच मोबाईल , मोबाईल करत ...<br />
" हेमा कुठे आहे माझा मोबाईल ... दे बरं ... " ,<br />
" मी नाही घेतला... " हेमांगी म्हणाली. निनाद तिच्या पाया पडला.<br />
" दे आता ... पाया पण पडलो. " हेमांगी हसू लागली.<br />
" मी खरच सांगते आहे... मी नाही घेतला मोबाईल ... " ,<br />
" दे ना यार ... खरं बोलते आहेस का ... " निनादच्या या बोलण्यावर तिने कमरेवर हात ठेवले.<br />
" सॉरी सॉरी ... बघतो मीच कुठे आहे मोबाईल ते .... इथेच असेल .... " निनाद शोधाशोध करू लागला.<br />
" थांब ... मी कॉल लावून बघते... रिंग तर वाजेल ना .... " हेमांगीने कॉल लावला तर स्विच ऑफ....<br />
" बंद आहे तुझा मोबाईल... कुठे ठेवला होतास नक्की... ",<br />
" नाही आठवत मला .... आपल्या घरात कोणी आलेलं का.... " ,<br />
" नाही ... कोण कसं येणार ... दरवाजा तर बंद असतो आपला.... तू ना ... बाहेर विसरून आला असणार ... ",<br />
" हो गं .... मी जाऊन येतो .... " निनाद धावतच बाहेर गेला.<br /><br />संध्याकाळ झाली. काळोख झाला तेव्हा निनाद घरी आला. " गेला माझा मोबाईल .... आता काय करू मी.. " रडक्या आवाजात निनाद म्हणाला. हेमांगीने त्याचा आवाज ऐकला. ती कोणतेतरी पुस्तक वाचत होती.<br />
" मोबाईल शिवाय बाकी खूप गोष्टी आहेत..... पुस्तक वाच... TV बघ. " हेमांगी पुस्तक वाचतच म्हणाली. पुन्हा गाल फुगवून बसला निनाद.<br />
" कोणाची तरी वाईट नजर लागली.... माझा बिचारा मोबाईल.... " निनाद पट्कन बोलला.<br />
" पुस्तक फेकून मारिन हा ... समजलं ना ... आणि हे काय रडका चेहरा ... असं येणार आहेस जेवायला... " ,<br />
" न...... को...... आ...... हे...... म...... ला...... जे...... वा...... य...... ला.... " निनाद हळूच पुटपुटला.<br />
" मी काही केले नाही आहे... मी बाबा जाणार आहे जेवायला.... कोणाला माझ्या सोबत यायचे असेल तर येऊ शकतात... " पुस्तक बंद करून हेमांगी बेडरूममध्ये गेली.<br />
" माझा मोबाईल ..... " निनाद रडक्या आवाजात सोफ्यावर हात पसरून झोपला.<br /><br />काही वेळाने हे दोघे अरुकडे जेवायला आले. निनाद तसाच पडक्या चेहऱ्याने आलेला. " welcome !! या या .... तुमचीच वाट बघत होतो सर्व .... " अरुचे वडील होते स्वागत करायला. निनाद खोटे खोटे हसला.<br />
" सर्व ... ?? म्हणजे .... " हेमांगीने विचारलं.<br />
" संदीप आणि संदिपा सुद्धा आहेत... त्यांनाही बोलवतो आम्ही ..... एकत्र जेवलो कि जिव्हाळा वाढतो ना .... तसंही ते आणि आम्ही काय वेगळे आहोत का .... फॅमिली आहे तीही आमची... आणि तुम्हीही फॅमिली मध्ये आहात आता." अरुचे वडील बोलले ते ऐकून हेमांगीचे डोळे चमकले. निनाद आणि ते एकमेकांकडे बघू लागले. छान smile आली तिच्या चेहऱ्यावर. संदिपा आली किचन मधून बाहेर आली.<br />
" हेमा ... दारातच उभी राहणार का ... आत ये ... निनाद .. तुला काय वेगळे सांगावे का ... चल .... " हेमांगी गेली किचन मध्ये. निनाद तसा नाराज होता, मोबाईलचा विचार सारखा... उगाचच बोलत बसला होता या दोघांसोबत. अरु मात्र गॅलरीत मोबाईलवर बोलत होती. निनादचे लक्ष राहून राहून तिच्याकडेच जात होते. जुने दिवस आठवले त्याला... बसल्या बसल्या स्वप्नांत गेला. त्याला दिसू लागलं, मोबाईल वर गाणी ऐकत आहे, game ची एक level पूर्ण केल्यावर नाचत होता slow motion मध्ये... कानात इअरफोन लावून मोबाईल सोबत डान्स करत होता... काय ते दिवस होते ....<br />
" मित्रा .... अरे काय बोलतो आहे मी .... लक्ष आहे कि नाही.... " संदीपने त्याला त्या slow motion स्वप्नातून बाहेर काढलं.<br />
" चला जेवायला.... " हेमांगीने सर्वांना आवाज दिला. सर्वांनी हात धुतले आणि जेवणाच्या टेबलावर जमले. छान बेत जमवला होता. निनादचा मूड नव्हता. त्याने सर्व जेवणाकडे एकदा नजर टाकली. डोळे विस्फारले त्याचे...... मोबाईलची बिर्याणी.... हा काय प्रकार आहे. त्याने बाजूच्या भांड्यात पाहिलं. भरलेला मोबाईल... दुसरीकडे मोबाईलचा ज्युस... मोबाईलचे सलाड.... मोबाईलची कढी ... निनाद डोळे चोळू लागला.<br />
" काय झालं संदीप... " संदीपने निनादला विचारलं.<br />
" त्याच नाव निनाद आहे ... संदीप ... तुझे नाव आहे रे ... " अरुच्या वडिलांनी संदीपला सांगितलं.<br />
" हा तेच ते ... " सर्वच निनाद कडे पाहू लागले. " मी जरा तोंड धुवून येतो ... " निनाद वॉश बेसिन कडे जाऊन तोंड धुवून आला. जागेवर बसला. पुन्हा त्याने सर्व पदार्थाकडे नजर टाकली. आता सर्व नॉर्मल दिसत होते. " करा सर्वांनी जेवायला सुरुवात.. " निनादच बोलला.<br /><br />जेवत तर होता. तरी त्याचं फारसे लक्ष नव्हते त्यात. संदिपाला कळलं ते.<br />
" काय झालं निनाद .. जेवणात लक्ष नाही... " ,<br />
" काही नाही ... असंच .. " निनाद खोटं खोटं हसला.<br />
" मी सांगतो ... " संदीप म्हणाला. " त्याचा मोबाईल हरवला आहे. " हेमांगीने निनाद कडे पाहिलं.<br />
" तो पण माझ्या सोबत मोबाईल शोधत होता. " निनाद हळू आवाजात म्हणाला.<br />
" हरवला म्हणजे .... " अरुच्या आईने विचारलं.<br />
" हरवला म्हणजे हरवला ... दुसरे कसे सांगणार ... " निनाद म्हणाला.<br />
" जुनाच होता ... हरवला ते बरंच झाल. " हेमांगी भरली वांगी खात म्हणाली.<br />
" मोबाईल हरवला म्हणजे कमालच झाली. " अरुचे वडील म्हणाले.<br />
" होय .... आता काय करणार... " निनाद म्हणाला.<br />
" हो ..... कोण काय करणार ... तरी मोबाईल हरवला म्हणजे.... " अरुचे वडील म्हणाले.<br />
" जाऊ द्या ओ ... फारच दुःख वाटते मला ... " ,<br />
" दुःख तर होणारच ना ... मोबाईल हरवला म्हणजे.... " अरुचे वडील पुन्हा बोलले.<br />
" पुरे ... " अरुची आई बोलली.<br /><br />" तसा हि जुना होता ... actually , मोबाईल जास्त वापरणे म्हणजे वाईट सवय .... हो ना अरु .. " हेमांगीने चुकून शांतपणे जेवणाऱ्या अरुचे नाव घेतलं.<br />
" हो तर .... मोबाईल जास्त वापरणे म्हणजे वाईट सवयच... , मला बघ डुग्गु... एकही वाईट सवय नाही.. सर्वच चांगल्या सवयी आहेत. आईला कामात मदत करते, कॉलेजचा अभ्यास करते, देवळात जाते. देवळाच्या शेजारी एक गाय असते, तिला खाऊ घालते. गाय चांगली असते. ती दूध देते. दूध मला आवडते म्हणून गाय मला आवडते. तशी म्हैस पण दूध देते. तो आमच्या कॉलेज मध्ये एक मुलगा आहे ना .. निशांत ...तो त्याच्या आईला म्हैस म्हणतो ... मारकुटी म्हैस .... " अरु बोलणे पुढे वाढवत होती तर अरुची आई मधेच बोलली.<br />
" अरु बाळा .... जरा पाणी घेऊन येतेस का ... मी आणले आहे ते कमी वाटते मला... जरा घेऊन येतेस का " अरु लगेच गेली.<br /><br />" निनाद भावोजी .... नका टेन्शन घेऊ, मिळेल मोबाईल... घरात असेल तर .... नाहीतर नवीन घ्या... एका वस्तूसाठी आताची वेळ नका वाया घालवू...... " अरुची आई म्हणाली , ते निनादला थोडेतरी पटलं. नंतर छान पंगत जमली. छान झालं जेवण. हेमांगीने आवरायला मदत केली. गप्पा मारत मारत रात्रीचे १०:३० कधी वाजले कळलंच नाही. सर्व कामे झाली तसं निनाद-हेमांगी घरी आले. घरात आल्या आल्या दोघे झोपायला गेले.<br />
" आठवण येते गं ... थोडीथोडी ... " निनाद हळूच म्हणाला.<br />
" आईची का ... " हेमांगी केस बांधत होती.<br />
" मोबाईलची ... " ,<br />
" निनाद .... पुरे आता... उद्या नवीन घे , गेला ना तो जुना .... उद्या घरची साफसफाई करायची आहे... आहे ना लक्षात ... " हेमांगी बोलत होती.<br />
" तेरे बिना भी क्या जीना.... " निनाद रडक्या आवाजात गाणं गात होता. हेमांगीने त्याला उशी फेकून मारली.<br />
" चुपचाप झोप आता... नाटकं नकोत ... उद्या लवकर उठून सफाई करायची आहे... फिरून आल्यापासून जरा साफसफाई केली नाही आपण , चल झोप .. " हेमांगीने त्याला दम देऊन झोपवलं.<br />
सकाळी ८ चा अलार्म लावला होता. हेमांगी जागी झाली. हेमांगीने बघितलं , निनाद नव्हता शेजारी. गेला कुठे. डोळे चोळत ती त्याला बघू लागली. बघते तर गॅलरीत बसलेला. हेमांगी जवळ आली.<br />
" काय रे .... किती वाजता उठलास .... कि झोपलाच नाहीस .... " निनादच चेहरा प्रसन्न वाटत होता.<br />
" झोपलो होतो कि ... किती दिवसानी अशी पूर्ण झोप झाली... " ,<br />
" कसं काय ... रोज तर झोपतोस ना ... " ,<br />
" रोज उशिरा झोपतो ... १२: ३० तरी होतात ..... ते you tube वर गाणी ऐकत असतो किंवा विडिओ बघत असतो. मित्रांसोबत whatsapp वर chatting ..... उशिराने झोप आली कि मोबाईल बाजूला ठेवतो. काल यातलं काहीच झालं नाही... ११ वाजताच झोपलो, रात्रीच जेवण खूप छान झालं आणि मोबाईलही नव्हता. पट्कन झोपलो. आताच म्हणजे ७:३० ला जाग आली. आपोआप .... छानच झोप मिळाली. " निनाद अंघोळीशिवाय प्रसन्न वाटत होता.<br />
" चला देव पावला. काहीतरी डोक्यात गेलं .... " निनाद छान हसला. " कामाला लागू या ... दुपारच्या आत पूर्ण करू ... मग जेवणाचे बघता येईल. " हेमांगीचा प्लॅन पटला त्याला. दोघे लगेचच साफसफाईला लागले. आधी दोन्ही बेडरूम साफ करून झाले. त्यानंतर बाथरूम-टॉयलेट ... सर्वात शेवटी हॉलकडे आले. दोघेही दमलेले.<br /><br />निनाद त्या सोफ्यावर झोपला. " निनाद यार !! एकतर घामेजलेला आहेस... सोफा खराब करशील ना ... " हेमांगी ओरडली त्याला.<br />
" दमला गं तुझा नवरा ... सुपरमॅन नाही मी. तुझ्याकडे इतकी ताकद कुठून येते... कळत नाही. जरा विश्रांती घेतो मी. " ,<br />
" नको ना निनाद ... घड्याळ बघ.. ११:३० वाजले... मला जेवणही बनवायचे आहे... उठ ना रे ... तेवढा सोफाच राहिला आहे फक्त... त्यावरच झोपला आहेस .. चल .. उठ .... दोघे मिळून साफ करू... " निनाद उठला शेवटी.<br />
" ती सोफ्यावरची गादी... धूळ असेल त्यात.. बाजूला काढून दे ... मी झाडते. " निनादने ती गादी उचलली. आणि निनादचे लक्ष लगेचच त्या गादी खाली असलेल्या मोबाईल कडे गेलं.<br /><br /><br />" मिळाला !!! " निनाद केव्हढ्याने ओरडला. हातातली गादी त्याने खाली टाकली. हेमांगीने कपाळाला हात लावला. निनादने मोबाईल उचलून हातात घेतला. त्याचा किती वेळा kiss घेतला.<br />
" शी ... निनाद ... !! मूर्खां .... धूळ - घाण लागली असेल त्याला.. त्याचा काय kiss घेतोस..... घाणेरडा कुठला .... ठेव तो आधी बाजूला.. " हेमांगी बोलली पण निनाद आनंदाने उड्या मारत होता.<br /><br />" तरीच ... याची बॅटरी संपली, म्हणून कॉल लागत नव्हता. हा .... आठवलं.. मी काल मोबाईल सोफ्यावर ठेवून बाहेर गेलो होतो... या गादीच्या फटीतून खाली गेला असणार... thank you देवा ... माझा मोबाईल दिलास मला... हेमा ... चार्जिंग ला लावतो हा मोबाईल... " निनाद गेला बेडरुम मध्ये.<br />
" करायचं का काम साहेब .... कि तुला game खेळायचा आहे... " हेमांगीने निनादला आल्या आल्या विचारलं.<br />
" सवाल काय ... चार्जिंग झालं कि लगेच game सुरु .. अजून काय पाहिजे life मध्ये... " निनादच्या बोलण्यावर हेमांगीचा चेहरा बदलला.<br />
" मस्करी केली गं पोरी ... चल काम संपवू ... " दोघांनी लगेच काम संपवले.<br /><br />निनाद फ्रेश होऊन त्याच सोफ्यावर बसलेला. हेमांगी सुद्धा तयार झालेली. " साधंसं बनवते जेवायला... दुपारचे १२ वाजून गेले ना.. नाहीतर वेळ होईल जेवायला.... " हेमांगी त्याला सांगून किचन मध्ये जातच होती तर निनादने तिचा हात पकडून शेजारी बसवलं.<br />
" नको काळजी करुस .... बाहेरून मागवू ... दमली असशील ना ... super woman असली तरी थकायला होते ना ... बाहेरून मागवतो मी ... माझ्या मोबाईल वरून .... " निनाद खुश होता.<br />
" व्वा !! आज भलताच खुश आहेस... हा .... मोबाईल मिळाला म्हणून ना... असणारच खुश .... " ,<br />
" मोबाईल मिळाला म्हणून नाही ... काही नव्याने कळलं ... अरुची आई बोलली ते , एखाद्या वस्तूत इतके गुंतणे वाईटच ... काल संध्याकाळ पासून मोबाईल हरवला.. त्या कालावधीत ... अरुचे पप्पा - संदीप ... यांच्या सोबत किती गप्पा मारल्या मी. नंतर अरुकडे जेवलो... तिथेही छान वेळ गेला. थोडावेळ आठवण आली मोबाईलची , तरी तो नव्हता तर जास्त काही फरक पडला नाही. आज बघ... झोप पूर्ण झाली. नंतर इतके काम केले. नाहीतर सकाळी सकाळी मोबाईल घेऊन बसतो मी.... कोणाचे msg आले का बघण्यासाठी.. आताही मोबाईल पूर्ण charge झाला आहे तरी अजिबात वाटत नाही तो हातात घ्यावा.. amazing feeling आहे हि ... त्यासाठी खुश आहे... " ,<br />
" सुधारला नवरा माझा .... नजर काढू का ... नाहीतर तुझ्या मोबाईलचीच नजर लागेल तुला .. "<br />
हेमांगीच्या बोलण्यावर हसला निनाद. मोबाईल बेडरुममधेच ठेवून हे दोघे एकमेकांसोबत खरोखरची " chatting " करू लागले.<br /><br /><br />======================== The end ================<br />
<br data-mce-bogus="1" />
<br data-mce-bogus="1" />
<br data-mce-bogus="1" />
<br data-mce-bogus="1" style="background-color: white; font-size: 18px;" /></div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-59678417860437659362020-04-15T05:07:00.001-07:002020-04-15T05:07:20.428-07:00" माझं - तुझं .... " ( season 1 - episode 1 - नवे शेजारी )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
हि गोष्ट आहे निनाद - हेमांगी या जोडप्याची. त्यांच्या दैनंदिन आयुष्यात घडणाऱ्या गोष्टींची.... हलकं - फुलकं काही ( Note :- या कथे सारख्या अनेक कथा किंवा web series सध्या इंटरनेट वर उपलब्ध आहेत. तसंच काही लिहायचा एक छोटा प्रयन्त... season 1 यासाठीच कि , हे आवडलं तर पुढेही लिहू शकेन ... कथा आणि पात्र काल्पनिक आहेत आणि संबंध आढळलाच तर निव्वळ योगायोग समजावा ]<br /><br />" निनाद ........ !!! " हेमांगीने जोराने हाक मारली.<br />
" काय गं .... काय झालं .... " लिफ्टच्या बाहेर येत निनादने उत्तर दिलं.<br />
" चावी कुठे आहे... " ,<br />
" कसली चावी... " निनादच्या या उलट प्रश्नावर हेमांगीने कमरेवर हात ठेवले. आधीच प्रवास करून आलेले, त्यात फ्लॅटच्या दोन्ही चाव्या निनादने स्वतःकडे ठेवून घेतल्या होत्या.<br />
" आपल्या गाडीची चावी हवी आहे मला.... देतोस " ,<br />
" गाडीची चावी आता कशाला... गाडी काय वर घेऊन येतेस कि काय... मी बरोबर पार्क केली आहे हा गाडी... excuse me !!! तुला काय म्हणायचे आहे .... मला गाडी पार्क करता येते .... बरं का ... दे टाळी !!! " निनादने टाळी साठी हात पुढे केला. हेमांगीचा पारा अजून चढला.<br />
" अरे बाळा !!! आपल्या फ्लॅटच्या बाहेर उभी आहे मी .... तर त्याचीच चावी मागणार ना... " ,<br />
" सरळ बोलायचे ना मग.... गाडीची चावी कशाला मागायची... " हेमांगी आता फक्त त्याचे डोक्यावरचे केस उपटायची बाकी होती. निनादला कळलं कि pressure cooker ची शिट्टी कधीही वाजू शकते. त्याने गपगुमान फ्लॅटची चावी हेमांगीच्या हातात दिली.<br /><br />" ओ .... शूक्..... शूक्..... कोण पाहिजे तुम्हाला... " हेमांगी चावी लावत होती तर मागून आवाज आला. दोघांनी मागे वळून पाहिलं.<br />
" दिवसा ढवळ्या चोरी करत आहात. तेही माझ्या समोर... अजिबात चोरी होऊ देणार नाही मी... चोरी करणे हा एक अक्ष्यम अपराध आहे. " त्याने तर सुरूच केले बोलणे. या दोघांना काही कळेना. टी-शर्ट.... हाफ चड्डी.... पायात चपला .... असे ते ध्यान.<br />
" तुम्हाला काही गैरसमज होतो आहे... " निनाद बोलत होता तर त्याने मधेच थांबवले.<br />
" कसला गैरसमज ... साक्षात माझ्या समोर घरफोडी करत आहात..... मी हे कदापि होऊ देणार नाही... " आता त्याचे बोलणे हेमांगीच्या डोक्यात गेले. आधीच वैतागलेली. त्यात हा कोण .... कोण जाणे...<br />
" ओ मिस्टर..... हि चावी आणि हे कुलूप .... हे name plate वर नावं आहे ना ... ते आमच्या दोघांचे आहे. आम्ही राहतो इथे... " ,<br />
" हे कोण बोललं तुम्हाला कि तुम्ही इथे राहता ते " , " काय बोलतो आहे हा माणूस ... anyways ... " हेमांगी काहीतरी बडबडली आणि तिने दरवाजा उघडला. सोबत असलेल्या बॅगामधल्या काही ती आत घेऊन गेली.<br /><br /><br />" खरच ओ ... तुमचे घर आहे... " तो म्हणाला.<br />
" आता हे कसं कळलं तुम्हाला... " ,<br />
" तुमचा फोटो दिसला कि भिंतीवर ..... " दरवाजाच्या समोर असलेल्या भिंतीवर निनाद-हेमांगीचा मोठा फोटो होता.<br />
" नजर छान आहे तुमची. एवढ्या दूरचे दिसलं तुम्हाला .... " निनादने स्तुती केली.<br />
" मग काय .... असणारच .... उडत्या पक्षाचे मोजतो मी ..... पंख... " ,<br />
" व्वा !! व्वा !! .... " म्हणत निनादने हात मिळवला.<br />
" तुम्हाला कधी पाहिलं नाही इथे... नवीन आहात का .... " त्याने विचारलं.<br />
" सहा महिने झाले .... हा फ्लॅट घेऊन.... " निनाद बोलला खरा पण विचार करू लागला. " ओ .... नवीन आहात का .... हा प्रश्न मी विचारला पाहिजे तुम्हाला... तुम्ही नवीन आहात... " ,<br />
" हो मग .... मी नवीनच आहे. दोनच दिवस झाले. आम्हीही नवीन फ्लॅट घेतला. तुम्ही आधी दिसला नाहीत कधी.... म्हणून वाटलं कि चोरी करत आहात. माझं नावं संदीप... " ,<br />
" आम्ही ४ दिवस फिरायला गेलो होतो.... by the way .... माझं नाव निनाद ... " पुन्हा दोघांची "हात मिळवणी " झाली.<br />
" मग .... समीर राव ... कुठे गेला होता नवरा - बायको फिरायला... " संदीपने विचारलं...<br />
" समीर ..... समीर कोण ... " निनादने विचारलं. ....<br />
" तुम्ही... तुमचे नाव विसरलात तुम्ही... " ,<br />
" अहो ... माझं नाव निनाद ... " ,<br />
" तेच ते ओ ... " ,<br />
" बरं जाऊ दे ... आम्ही ना ... " निनाद सांगत होता तेव्हाच हेमांगीने दारातून आवाज दिला.<br />
" निनाद ... आपण कुठे कुठे गेलो होतो ते सांग... फोटो काढले ना आपण ... तेही दाखव.... कोणत्या विमानाने गेलो , कुठल्या हॉटेल मध्ये राहिलो होतो .. तेही सांग .... " , हेमांगी रागात बोलत होती.<br />
" हा हा .... सर्व सांग मला महेश ... मला असे अनुभव ऐकायला खूप आवडतात ... " संदीप निनादला म्हणाला...<br />
" महेश नाही ओ ... निनाद ... " ,<br />
" तेच ते ... तुम्ही सांगा " ,<br />
" चालेल... तुम्हीही फिरता वाटते... छान .... सांगतो हा मी सर्व डिटेल मध्ये... सर्वात आधी ना आम्ही.... " निनाद सांगत होता तर हेमांगी पुन्हा मध्ये बोलली.<br />
" अरे बाळा !! उभा राहून कशाला गप्पा मारता दोघे. पाय दुखले माझे... खाली बसा ... नाहीतर खुर्ची देऊ का आणून... " ,<br />
" चालेल वहिनी... नाहीतर राहू दे .... आम्ही इथेच बसतो दोघे... खाली.... " संदीप म्हणाला पण निनादने तिच्याकडे पाहिलं. पुन्हा ती कमरेवर हात ठेवून उभी. त्याला कळलं कि आता लवकर आत जायला हवे.<br />
" ठीक आहे मित्रा .... पुन्हा कधी तरी .... मी जरा आता फ्रेश होतो ... भेटू नंतर ... " निनाद संदीपचा निरोप घेऊन आता गेला.<br />
" वहिनी ... उद्या चहा साठी येतो हा मी .... thank you .... welcome !! "<br /><br />" निनाद ... कोणासोबत बोलावे ... काय बोलवे ... कळते ना तुला ... " हेमांगी ओरडलीच.<br />
" अरे , नवे शेजारी आहेत.. जरा ओळख नको का... एकतर आपण गेले सहा महिने फ्लोअरवर एकटे राहतं आहोत... "<br />
निनादचे बोलणे बरोबर होते. नवीनच सोसायटी उभी राहिलेली. त्यात असलेल्या ५ इमारती पैकी एका इमारतीत ७ व्या मजल्यावर यांचा फ्लॅट होता. एका मजल्यावर ३ फ्लॅट फक्त. त्यातूनही यांनी जेव्हा फ्लॅट घेतला तेव्हा पासून हे एकटेच या मजल्यावर. त्यामुळे संदीपला बघून निनाद खुश झालेला.<br />
" अरे हो .... पण आताच आलो कि नाही आपण...... उद्या भेटलो असतो... ",<br />
" ठीक आहे ... सॉरी ना ... " ,<br />
" हम्म .... आणि चहाची ऑफर का केलीस त्याला ... ओळख झाल्यावर बोलावलं असते ना ... " , हेमांगी म्हणाली.<br />
" मी कुठे.... त्यानेच स्वतःच invite केलं स्वतःला .... मी काय करू ... जाऊ दे ना हेमा .... चहा तर मागतो आहे ना ... तेही उद्या सकाळी... किती पिणार तो चहा... एक कप ..... दोन कप.... चालेल ना ... please !!! please !!! please !!! " निनादनी जरा लाडी गोडी लावली तर हेमांगी हसू लागली. दोघे फ्रेश झाले.<br /><br />बॅगेतून आणलेले सामान - कपडे पुन्हा जागच्या जागी लावत होते दोघे. तर दारावरची बेल वाजली.<br />
" आता कोण .... " हेमांगी बोलली.<br />
" मी बघतो थांब ... " म्हणत निनादने दरवाजा उघडला.<br />
" ओ दादा .... किंवा काका ... १ मिनिट... काय बोलू तुम्हाला ... नावाने तर हाक मारू शकत नाही ... मोठे वाटता माझ्यापेक्षा... " एक मुलगी होती दारात.<br />
" संदीप कडून आलीस वाटते ... " ,<br />
" नाही नाही ... आमचे दुसरे घर आहे ... काय बोलू ते तर सांगा तुम्हाला ... " ,<br />
" ह्म्म्म ... " निनाद विचार करू लागला ... " मोठा तर आहेच मी तुझ्यापेक्षा .... माझं वय ३३ ... तुझे किती ... " ,<br />
" माझं ना .... थांबा हा.... मोजते... " त्या मुलीने बोटांवर मोजायला सुरुवात केली. " निनाद ... कोण आहे ... " हेमांगीने आतून आवाज दिला. <br />
" माझं वय ना .... २१ किंवा २२ असेल ... पण तो संदीप दादा आहे ना ... तो मला " वय वर्ष १० " असे बोलतो ... का ते माहित नाही... मग मीही दादा बोलते तुम्हाला... " ,<br />
" चालेल ना ... " निनादने तिच्याशी हात मिळवला. " नाव काय तुझं .... " ,<br />
" माझं नावं अरुंधती ..... लाडाने मला अरु बोलतात.... मला ना साखर आणायला पाठवले आहे तुमच्याकडे .... आहे का ... " ,<br />
" आहे ना ... ये अशी घरात ... दारात काही मागू नये... " म्हणत निनाद तिला थेट हेमांगी कडे घेऊन आला. हेमांगीने तिच्याकडे पाहिलं... " हि कोण आता ..." असा प्रश्न तिच्या चेहऱ्यावर..<br />
" अगं... हीच नाव अरुंधती .. लाडाने अरु अशी हाक मारतात ...... " निनादने ओळख करून दिली.<br />
" Hi ताई ... कश्या आहात... " ,<br />
" Hi .... मी ठीक .... " हेमांगीने उत्तर दिलं.<br />
" तुम्हाला काय बोलतात लाडाने .... " अरुने निनादला विचारलं.<br />
" मला .... " निनाद विचार करू लागला. " बाळा बोलते हि .... पण लाडात नाही ... रागात .. बरोबर ना हेमा ... " बोलत निनादने टाळीसाठी हात पुढे केला. हेमांगीने त्याचाकडे फक्त एक नजर बघितलं.<br />
" हा ...... हि .... हिला साखर हवी होती.... " निनाद घाबरत म्हणाला.<br />
" हा ताई .... मला साखर हवी होती... " अरुने सोबत आणलेली वाटी पुढे केली. हेमांगीने पुन्हा निनादकडे रागात पाहिले. निनाद ' हाताची घडी आणि तोंडावर बोट ' असे करून उभा राहिला.<br /><br />" काय नावं तुझं ... अरु ... हा ... अरु ... आम्ही दोघे आताच बाहेरून प्रवास करून आलो आहोत. बघते आहेस ना ... सर्व सामान लावायचे आहे अजून... नंतर ... नाहीतर उद्या देते हा साखर ... आता नाही देऊ शकत... " ,<br />
" चालेल ना ताई ... आताच हवी आहे असे काही नाही... आई बोलली कि तुमच्याकडून साखर घेऊन ये... म्हणून आले. आई - बाबा असे मला बाहेर पाठवत असतात मध्ये मध्ये ... तो संदीप दादा बोलतो कि मी खूप बडबड करते ना ... म्हणून असे मला बाहेर काढतात. काय माहित... तुमच्याशी ओळख पण नाही ... आईने पाठवलं म्हणून आली मी तुमच्याकडे ... " हे ऐकून हेमांगीने हात लावला डोक्याला.<br /><br /><br />" तुम्ही नवीन आहात ना ... " अरुने निनादला विचारलं. निनाद अजूनही तसाच उभा , त्याला माहित होते .... आणखी काही बोललो तर हेमा जीव घेईल.<br />
" आम्ही जुने आहोत ... तुम्ही नवीन आहात.... आता मी सामान लावू का ... तू उद्या येशील का सकाळी. " हेमांगी अरुला बोलली.<br />
" चालेल चालेल.. उद्याच येते मी साखर घेयाला .... मदत करू का सामान लावायला .... " ,<br />
" नको नको ..... हा आहे ना .... तो लावेल सामान ... " निनादकडे बघत हेमांगी बोलली.<br />
" Bye ... " म्हणत अरु निघून गेली.<br />
<br /><br />आता हेमांगीने निनादकडे मोर्चा वळवला. " साखर .... !! seriously ... निनाद ... चाळीत आहोत का आपण ... साखर द्या ... पीठ द्या ... मीठ द्या .... कसा आहेस रे तू ... " हेमांगी तशी प्रेमळ होती पण सकाळपासूनच तिचा मूड खराब होता. त्यात इथे आल्यापासून काही ना काही होतंच होते. निनाद शेपूट पायाखाली घालून उभा...<br />
" इथे इतके सामान पडले आहे... आणि ते सोडून बरा गप्पा मारत असतो तू ... " ,<br />
" काय गं हेमा .... किती गोड होती ती... डायरेक्ट दादा बोलली मला... तुला ताई ... अजून काय पाहिजे life मध्ये... " निनाद आरामात सोप्यावर बसला.<br />
" हो का ..... ठीक .... हे सामान तू लाव हा सगळं ... मी आत जाऊन झोपते ...अजून काय पाहिजे life मध्ये...... " तणतणतच हेमांगी बेडरूममध्ये गेली.<br />
" अगं .... " निनाद बोलेपर्यंत गेलीही ती. बिचारा निनाद ... बसला सामान आवरत. १५ मिनिटांनी राग निवळला तशी हेमांगी बाहेर आली. बघते तर निनाद एकटाच आपला ... confused झालेला सामान बघून... काहीतरी करण्याचा प्रयत्न ... त्याला बघून हसू आलं तिला.<br />
<br data-mce-bogus="1" />
" किती तो लाडाचा नवरा माझा... " म्हणत ती निनाद जवळ आली. गालगुच्च्या घेतला त्याचा.<br />
" मला वाटलं खरोखर झोपली तू ... आराम कर जा तू ... मी लावतो सामान .... " निनादच्या बोलण्यावर हसू आलं तिला.<br />
" किती रे भोळा तू ... बोलायला आवडते ना तुला खूप ... " ,<br />
" अगं ते काय ... असंच ते ... नवीन शेजारी .... तेही २ -२ ... एकावेळेस .... मज्जा वाटली मला.... बोलायला आले ना कोणीतरी ... " हेमांगीने लाडाने त्याच्या केसातून हात फिरवला.<br />
" सॉरी निनाद ... रागावले तुझ्यावर... पण मी वैतागलेली.... त्यात तुझे हे ... गप्पा मारणे .... असो ..... सॉरी .... चल , मीही मदत करते सामान लावायला .... " निनाद आनंदाला.<br />
" चांगले आहेत गं ते ... आपलेच शेजारी आहेत ना .... " हेमांगी हसू लागली. " तू हसतेस ना ... तेव्हा फार छान वाटते... असे वाटते कि आताच पाऊस पडायला लागेल. " निनाद चेहऱ्यावर पाणी पडते आहे अशी acting करू लागला.<br />
" हो का .... बराच आहेस तू .... "<br /><br />" please ... रागावू नकोस कधी .... भीती वाटते .... " ,<br />
" का .... मी कुठे काय केले अजून तुला... " ,<br />
" म्हणजे काही करणार आहेस का ... " निनाद खरच घाबरला. हेमांगी पुन्हा हसू लागली.<br />
" किती घाबरतोस रे .... काही करणार नाही तुला.. " निनादला बरं वाटलं. दोघे कामात बिझी झाले. खूपच सामान होते. निनादने हळूच विचारलं.<br />
" मी काय बोकतो ..... सॉरी बोलतो .... हेमा .... " ,<br />
" अरे किती घाबरतोस .... हा .... हा.... हा ... " हेमांगी अजूनच हसायला लागली.<br />
" OK .....मी काय बोलतो .... हेमा .... उद्याची सकाळ होयाला किती वेळ आहे अजून.. म्हणजे बघ हा .... आजची दुपार होईल आता .... मग संध्याकाळ ..... त्यानंतर रात्र ... तेव्हा जाऊन कुठे उद्याची सकाळ होईल ... " निनादचे बोलणे पटलेलं हेमांगीला पण तिने हसू आवरलं.<br />
" कळते आहे ना तुला .... तुला जमत असेल तर आज संध्याकाळी बोलावू .... नाहीतर उद्या सकाळचा प्लॅन फिक्स करू... " हेमांगीला माहित होते. निनादला त्यांच्या सोबत गप्पा मारायच्या होत्या , ओळख करायची होती. निनादला असे मित्र जोडायला खूप आवडते.<br />
" ठीक आहे .. जाऊन सांग त्यांना .... हा पण एक गोष्ट ..... हे सामान नंतर लावू ... आता घाईघाईत नको .... " ,<br />
" yes ... yes ... thank you ... हेमा डार्लिग .. असा गेलो आणि असा आलो. " निनाद आमंत्रण देयाला बाहेर गेला. अरु समोरच उभी. तिलाच सांगतील कि दोन्ही फॅमिलीने चहा साठी संध्याकाळी घरी यावे.<br /><br />संध्याकाळी ५ वाजता , दोन्ही फॅमिली यांच्या घरी अवतरले. दारावरची बेल वाजली. निनादने दरवाजा उघडला. " Hi .... " समोर संदीप , शेजारी त्याची बायको... मागे अरु , अरुचे आई-वडील.... निनादने स्वागत केले. सोफ्यावर बसले. संदीपने सुरुवात केली.<br />
" बरं का .... हि माझी बायको संदीपा.... आणि हा अजिंक्य .... सकाळीच ओळख झाली आमची... " निनादकडे बोट दाखवत त्याने बायकोला ओळख करून दिली. हेमांगी confused ....<br />
" अरे मित्रा...... माझं नावं निनाद ... अजिंक्य नाही... " ,<br />
" हा ... तेच रे ते .... " , संदीप म्हणाला.<br />
" सॉरी हा .... हा जरा विसराळू आहे .... नाव तर त्याला अजिबात लक्षात राहत नाही. बाकी काही विसरत नाही... पण नाव विसरून जातो... माझं नाव लक्षात राहावं म्हणून लग्नानंतर माझं नाव मीच " संदीपा " ठेवले..... संदीप- संदीपा... " ,<br />
" व्वा !! छान ... " निनाद टाळ्या वाजवू लागला. हेमांगीने त्याच्या टाळ्या थांबवल्या.<br /><br />" तुमच्या बद्दल सांगा ना काहीतरी ताई " संदीपाने हेमांगीला विचारलं.<br />
" आम्ही दोघे आधी लहान घरात रहायचो. इथे २ bhk कमी किमतीत मिळाला म्हणून लगेच घेतला. दोघेही जॉब करतो ना ... मी government job करते. हा हि मोठया पोस्ट वर आहे. म्हणून घेऊ शकलो मोठे घर.. ",<br />
" छान छान .... " , अरुचे वडील बोलले.<br />
" संदीप जॉब करतो हा मीही... सकाळी तर चोर बोललास मला.. " निनाद स्वतःच्या बोलण्यावर हसू लागला.<br />
" चोर बोलला .... कमाल आहे संदीप तुझी ... " अरुचे वडील बोलले.<br />
" होते असे ... जाऊ दे ... " निनाद म्हणाला.<br />
" तरीही ... चक्क चोर म्हणाला .... " अरुचे वडील पुन्हा ...<br />
" जाऊ दे ... सोडून द्या ... " निनाद...<br />
" OK .. ठीक आहे .. सोडून द्या तर सोडून द्या ... पण चोर म्हणाला ... " ,<br />
" बस झालं .... " अरुच्या आईने त्यांना थांबवलं.<br />
<br data-mce-bogus="1" />
हेमांगीला गंमत वाटली. " तुम्ही काय करता पोटासाठी .. " हेमांगीने संदिपाला विचारलं.<br />
" जेवतो आम्ही पोटासाठी.. " संदीपने चट्कन उत्तर दिले. तशी संदीपाने त्याला कोपरखळी मारली.<br />
" माफ करा हा ताई ... याला मस्करी करायची सवय आहे. आमच्या दोघांचा बिजनेस आहे... अरुचे वडील आणि संदीप... यांचा import - export चा बिजनेस आहे... " ,<br />
" व्वा !! छानच ... काय करतात import - export .... पण हे विसरतात ना .. मग कस जमते... " ,<br />
" मी पण असते यांच्या सोबत ... घरात बसून काय करायचे .... माझाही हातभार ... आम्ही ना फळ-भाज्या ... दूध ... म्हणजे सर्व खाण्याचे पदार्थ , वस्तू import - export करतो. " संदीपा बोलली.<br />
" शिवाय आम्ही कधी कधी प्रदेशातून महागड्या वस्तू आणायचे कामही घेतो ..." अरुचे वडील म्हणाले.<br />
" म्हणजे तुम्ही एकमेंकाना छान ओळखत असणार .... " निनादने दोघांना विचारलं.<br />
" हो तर .... आम्ही आधी पासून शेजारी आहोत. पहिल्या सोसायटीचे काम सुरु झाले. शिवाय ती जागा आमच्या ऑफिस पासून जरा लांब होती. मग विचार केला कि नवीनच जागा घेऊ... इथून ऑफिस जवळ आहे , जागा मोठी आहे ... मीच निवडली जागा हि ... " संदीपने कॉलर वर केली स्वतःची.<br /><br />" खूप छान .... " निनादचं लक्ष अरुकडे गेलं. आल्यापासून गप्प.<br />
" तू का गप्प बसून आहेस .. बोल कि काही ... " निनाद म्हणाला.<br />
" नको ..... " अरूचे वडील म्हणाले पण तोपर्यत उशीर झालेला.<br /><br />" काय बोलू ..... " अरुने विचारलं.<br />
" काहीही सांग ... म्हणजे तुमच्या जुन्या घरी ... तिथे तुझ्या मैत्रिणी असतील ना ... आठवण येतं असेल ना तुला ... मला तर माझ्या फ्रेंड्सची खूप आठवण येते .. " हेमांगी बोलली. तिने अरुला विचारलं खरं पण तीच लक्ष अरुच्या आईकडे गेलं. तिने कपाळाला हात लावला होता . अरुने बोलणे सुरु केले.<br />
" हो ,हो ... मला माझ्या मैत्रिणीची खूप आठवण येते... छान आहेत सर्व ... पण तिथे एक मुलगा होता ना ... मी हळूहळू चालायची म्हणून मला गोगलगाय बोलायचा... गोगलगाय हळू हळू चालते ... कारण तिचे पायच नसतात... तिच्या अंगाखाली काही तरी चिकट चिकट असते... चिंगम पण चिकट असते. म्हणून मी ते खात नाही..... मला खायला खूप आवडते ... पण आई कशी बोलते कधी कधी... माझं डोकं नको खाऊस ... तुम्हीच सांगा ताई .. डोकं कस खाणार ... त्यापेक्षा मी आंबा खाईन .... मला आंबा खूप आवडतो खायला... पण तो आता मिळत नाही..... आता पेरू मिळतात ... पण पेरूला आंब्याची चवं नसते...माझे पप्पा पण बोलतात कधी कधी... हिच्या जेवणाला काहीच चव नाही... हॉटेल मधले बरे त्यापेक्षा.... " अरु बोलत होती तर तिच्या वडिलांनी तिच्या तोंडावर हात धरला .<br /><br />" हिला बोलायला देत नाही आम्ही... एकदा सुरु झालं कि असंच तोंड बंद करावे लागते.. अरु .... चूप..... एकदम शांत... " अरुचे वडील तिला ओरडले. हेमांगीला किती हसायला आलं ते बोलणे ऐकून. तिच्यासोबत सर्वच हसू लागले. अरुला कळेना सर्व का हसतात ते. चहा वगैरे झाली.<br />
" चला ताई .... मी तुम्हाला मदत करते. " संदीपा म्हणाली.<br />
" कशाला मदत ... आणि ताई काय ... अरु लहान आहे , म्हणून ताई बोलते .. आपण तर एकाच वयाच्या आहोत ना .... नावाने बोलू शकतेस ... निनाद हेमा बोलतो मला... तुही बोल .... " ,<br />
" चालेल ... हेमा .... मी करते मदत ... मलाही घरी काही काम नाही.... आणि मी बघितले , तुमचे सामान लावायचे आहे अजून... त्यात आम्हा सर्वाना चहाला बोलावले तू .... आल्या आल्या... एवढं छान स्वागत केले आमचे... जरा मदत केली तर कुठे बिघडलं.... आता तर मैत्रीण झाली आहे ना मी.. मदत तर हक्काने मागायची आता... " हेमांगीला किती बर वाटलं. अगदी जुनी मैत्रिण भेटली पुन्हा , असच वाटलं तिला. छान हसली ती संदीपाला बघून. अरुच्या आईने ही मदत करायला सुरुवात केली. हसत खेळत , गप्पा सोबत घर लावून झालं. निघाले सर्व आपल्या घरी.<br /><br />जास्त करून हेमांगीला छान वाटलं.<br />
" चहा छान झाला ... आता पुढचा प्लॅन आमच्याकडे ... जेवायचा.... " संदीपाने हेमांगीला सांगितलं.<br />
" नक्की !! .. " ,<br />
" नाही म्हणूच शकत नाहीस... मैत्रिण आहोत... मघाशी बोलले तसंच ... काही लागलं तर नक्की यायचं माझ्याकडे ... " ,<br />
" प्रॉमिस गं....प्रॉमिस.... " हेमांगी हसत म्हणाली.<br />
" आणि अनिकेत ... तुही ये घरी ... असाच ... गप्पा मारू ..... वेळ मिळेल तेव्हा नक्की ये .... " , संदीप म्हणाला.<br />
" अनिकेत नाही रे बाबा .... निनाद ... ",<br />
" तेच ते ... " सर्वच हसले. निघाले. अरु पुन्हा मागे आली.<br />
" काय झालं ग .. " हेमांगीने विचारलं.<br />
" काही नाही .. निनाद दादाला काही विचारायचे होते ... " ,<br />
" विचार कि ... " ,<br />
" मी लहान होते ना ... तेव्हा कधी रक्षाबंधन आले ना ... कि वाटायचे ... माझ्या सर्व मैत्रिणीना भाऊ आहे ... मलाही वाटायचे , माझाही भाऊ असावा ... मोठा भाऊ .... तुला सकाळी बघीतले ना तेव्हाच दादा सारखा वाटलास... म्हणून दादा बोलले. चालेल ना ... " ,<br />
" हो तर ... हि ताई आणि मी दादा ... सकाळीच तर दादा बोललीस ना .... " निनाद म्हणाला. अरु थांबली थोडी...<br />
" मी ना लहानपणीचं ठरवलं होते ... माझा कोणी मोठा दादा असेल ना ... तर त्याला डुग्गु बोलणार मी .... सर्वापासून वेगळं नाव काहीतरी... माझाच डुग्गु असेल तो ... मी बोलू की डुग्गु तुला .... चालेल ना तुला ... " मगाशी लहान मुलीसारखी बोलणारी अरु असे काही बोलेल असे वाटलं नव्हतं दोघांनाही. दोघे इमोशनल झाले.<br />
" ठीक आहे हा ..... आजपासून मी तुझा डुग्गु .... हा पण जास्त बडबड नाही करायची हा ... नाहीतर बघ ... " ,निनाद म्हणाला.<br />
" thank you डुग्गु ... " म्हणत अरुने निनादला मिठी मारली. आणि उड्या मारतच घरी गेली.<br /><br /><br />हेमांगीने हळूच डोळ्यातून आलेलं पाणी पुसले. निनादने बघितलं.<br />
" काय गं .. काय झाल.... आता काय केले मी ... " हेमांगी रडता रडता हसत होती.<br />
" काही केलं नाहीस रे ... सुखाचे पाणी आहे ते .... सकाळी वाटतं होते.. कोण हे ... कशाला हवेत शेजारी ... सहा महिने एकटे होतो ... तेच छान होते ... आता बघ, मला एका नवीन मैत्रीण भेटली. संदीप आहे जरा विचित्र तरी तुला मित्र भेटला. मोठ्या बहीण - भावासारखे अरुचे आई-वडील... आणि तुला लहान बहीण भेटली... एका दिवसात किती नवीन नाती तयार झाली ना ... " ,<br />
" हो मग .... माझा अंदाज चुकतो का कधी ..... माझी निवड छानच असते .... हे शेजारी छान .. तुही छान ... सर्व कस छान छान ... खरतर मला thank you बोललं पाहिजे तू .... " निनाद पट्कन बोलून गेला. हेमांगीकडे घाबरतच पाहिले त्याने... हेमांगी हसत होती....<br />
" thank you ... नवे शेजारी भेटले तुझ्यामुळे.... thank you डुग्गु !!!! .... " पट्कन गालावर एक kiss घेत हेमांगी आत पळाली... निनाद हसला. name plate जरा धूळ जमली होती, हाताने त्याने साफ केली , हसला आणि दरवाजा लावला.<br /><br /><br />============== the end ===============<br />
<br data-mce-bogus="1" />
<br data-mce-bogus="1" />
<br data-mce-bogus="1" style="background-color: white; font-size: 18px;" /></div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-71801293220527240222020-04-12T05:41:00.000-07:002020-04-12T05:41:04.668-07:00भटकंती .... नव्या वळणावरची !! .......( भाग ५ - अंतिम )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br data-mce-bogus="1" />
" या रानातून भटकताना , पायवाटांवरून चालताना एक वेगळीच भावना मनात उमटते. कोणी बनवल्या असतील या पायवाटा... गावातल्या जुन्या - जाणत्या म्हाताऱ्यांनी कि आपल्या पूर्वजांनी... नाही कळत ना !! थांगपत्ता न लागावा इतके गूढ आहे ना .... काय माहित, माझ्या सारखाच कोणी भटकंती करायला निघाला असेल आणि या पायवाटा तयात झाल्या असतील. रान-वनात चालताना .... या निसर्गात मिसळून जाताना ... या पायवाटा जन्माला घातल्या असतील त्याने. कदाचित महाराजांच्या शूर मावळ्यांनी यावरून आपले घोडे पळवले असतील, गनिमी कावा करताना स्वतः महाराजांच्या पावन चरणांचा स्पर्श या पायवाटांनाही झाला असावा , कोणी सांगावे... !!! अशीच एखादी ..... अस्पष्ट , धूसर का होईना .... एखादीच पायवाट माझ्याकडूनही निर्माण व्हावी , तेव्हाच इतक्या वर्षांच्या भटकंतीचे सार्थक होईल , हीच या निसर्गाकडे प्रार्थना !! " <br /><br />सुप्रीने आकाशची डायरी आणली होती सोबत. त्यानेच हे असे लिहून ठेवले होते. आज पहाटेच जाग आलेली तिला. अगदी पहाटे ४ वाजता ..... आज त्या किल्यावर जायचे होते ना. रात्र संपून कधी पहाट होते असे झालेलं तिला. तिथला सूर्योदय आकाशचा favorite.... कदाचित आकाशची भेट तिथेच व्हावी, कोणी सांगावे. तिच्याच तंबूत बसून ती आकाशची डायरी वाचत होती टॉर्चच्या प्रकाशात. आकाशचे अक्षर, त्यावर हात फिरवला तिने. आपोआपच तिला समाधान लाभले. ती आता फक्त तिथे जाण्याची वाट बघत होती.<br /><br />ठरल्याप्रमाणे, सर्व पहाटे ५ वाजता उठले. आवरले सर्वानी आणि निघाले. पूजाचा अंदाज बरोबर होता. १५ मिनिटांनी ते त्या अर्धवट असलेल्या किल्ल्यावर पोहोचले. अजूनही सूर्योदयाला बराच अवधी होता. वातावरण फारच थंड झालेलं. " काही वेळाने पावसाला सुरुवात होईल असे वाटते... " कादंबरी नाराज झाली. सुप्री मात्र शांत होती. सुप्रीने टॉर्च सुरु केला. त्या उजेडात कळत होते कि आजूबाजूला धुकं होते. हळूहळू पूर्वेकडील डोंगराची शिखरे नारंगी होऊ लागली. तेव्हा कळलं कि गुडगाभर धुकं पायाशी आहे. पायाखाली जमीनच नसावी हेच खरे. आजूबाजूचे अर्धवट बांधकाम, त्याभोवती धुकं बिलगून बसलेलं. त्यामुळे काही वेळ का होईना... त्या बांधकामाला शुभ्र रंग चढला होता. थोड्यावेळाने सूर्यदेवाचे आगमन झाले तसे विरुद्ध दिशेला असलेल्या काळ्या ढगांच्या सैन्याकडे साऱ्यांचे लक्ष गेले.<br /><br />आकाशला इथला सूर्योदय का आवडतो याचे वर्णन पूजाने आधीच केलेलं होते. आता ते प्रत्यक्ष समोर दिसत होते. भारावून जाण्यासारखे असेच काहीसं. स्वर्ग काही अंतरावरच आहे , असे भासावे असेच ते दृश्य. कादंबरीच्या डोळ्यात पाणी आले ते बघून. काही काळ सर्वानी ते पाहिल्यावर , वाऱ्याची एक अति थंड वाऱ्याची झुळूक आली. त्यानेच मग पावसाचा अंदाज सांगितला. तिथेच असलेल्या एका आडोसा खाली सर्व जाऊन बसले. पावसाच्या सरी रिमझिम बरसू लागल्या. त्यात दूरवर झालेलया सुर्योदयाने , ते पावसाचे थेंब सोनेरी केले होते. सुप्री- कादंबरी पावसाकडे पाहत होत्या. पूजा त्या दोघींजवळ आली.<br />
" डब्बू आला असावा इथे... कदाचित काल ....." सुप्रीने चमकून पूजाकडे पाहिलं.<br />
" तुला कस माहित... " , पूजाने एका दिशेनं बोटं करून तिथे बघायला सांगितलं. तिथे अर्धवट जळलेली लाकडं होती.<br />
" शेकोटी पेटवलेली..... जास्त दिवसाचे नाही वाटतं... काल किंवा परवाचे वाटते ते... आकाशलाच माहिती आहे हि जागा... तो येतोच इथे... तोच आला असावा... " पूजा आत्मविश्वासाने बोलत होती. छानशी smile आली सुप्रीच्या चेहऱ्यावर. तिने पुन्हा आकाशची डायरी उघडली. सर्वच बसून होते. छान थंड वारा वाहत होता. पावसाची रिमझिम सुरूच होती. या वर्षांचा नवा पाऊस. नुकतीच सुरुवात होती ती पावसाळा ऋतूची. मातीचा ओला गंध अजूनही मोहवून टाकत होता. आकाशने त्याच्या डायरीत लिहिलेले काही वाचायला सुरुवात केली. <br />
" पाऊस म्हटलं कि किती विषय निघतात. सुख-दुःखाचे , आनंदाचे , हसण्याचे , रडण्याचे सुद्धा. वाहवत जातात त्यातच सगळे. मलाही खूप काही सांगतो हा पाऊस. गप्पा मारतो माझ्याशी. त्याच्याही गोष्टी असतात बरं का... पहाटेचा पाऊस , मला जागे करायला यायचा... पहाटेच्या कोवळ्या उन्हातला पाऊस , झाडांना नवीन पालवी येणाचे दिवस , त्यांना नवीन चैतन्य देऊन नकळत निघून जायचा तो. कधी सांगून तर कधी फसवून. कधीच चिंब करून जायचा... मलाही तो हसवून , सूर्य देवाच्या चरणांना स्पर्श करून रात्रीला स्वतः सोबत घेऊन निघून जायचा.<br /><br />दुपारचा पाऊस .... खास करून त्या उन्हालाही मिठीत घेणारा पाऊस.... तो डोळ्यांना सुखावणारा... कोणी किती काहीही बोलू दे... तो यायचाच वाऱ्याला सोबत घेऊन...कधी सुतासारखा सरळ रेषेत... तर कधी नशेत चालणाऱ्या माणसासारखा.... तिरका... तिरप्या रेषेत येणारा पाऊस... झाडेही डोलायची त्याच्या सोबत. ऊन-सावलीचा खेळ आणणारा दुपारचा पाऊस...<br /><br />संध्याकाळचा पाऊस.... मला जास्त सुखावणारा..... कातरवेळी पाहुण्यासारखा येणारा.... सोबतीला मनात कालवाकालव करणाऱ्या आठवणींना सोबत घेऊन येणारा.... घराच्या खिडकीतून पाऊस बघताना.... हातात वाफाळलेला चहा आणि डोळ्यात जुन्या आठवणी... काय तो संगम ना !! संध्याकाळी भरून येणारं आभाळ त्यामुळे जरा जास्तच काळंभोर वाटायचे. पाऊस नसला तरी त्या भरलेल्या आभाळाने , सोबतीला असलेल्या थंड वाऱ्याने ... अंगभर शिरशिरी यावी !! आठवणीत जायचे उत्तम ठिकाण आणि वेळही. कधी कधी त्या भरलेल्या ढगांसोबत विजांचा अस्पष्ट प्रकाश आणि कडकडाट ... या संध्याकाळच्या पावसाला फक्त बघावे... मनात काहूर माजवणाऱ्या आठवणी सारखा उदास वाटतो कधी कधी तो... असा हा ओल्या सांज वेळी आलेला पाऊस , मित्रा सारखा एखादी कविता करवून घेयाचा किंवा न सुचलेली एखादी ओळ सुचवून निघून जायचा.<br /><br />रात्रीचा पाऊस ... सहसा मला पुढच्या पहाटेची तयारी करायला सांगायचा. माझ्याच गुज-गोष्टी मला सांगायला रात्रीचा पाऊस यायचा...... मनात उरलेले काही चांदण्यांचे आवाज.... चंद्राची सुरेल गाणी.... रातकिड्याची गुणगुण.... हे ऐकायला रात्रीचा पाऊस माझ्या उशी शेजारी यायचा. आभाळभर तारका पसरून , पहाटेच्या झुंजूमुंजूच्या अर्धवट झोपेत .... माझी सोबत अर्धवट सोडून .. रात्रीचा पाऊस माझ्या पापण्यांआड निघून जायचा...<br /><br />पावसाचं पाणी .... कधी डोळ्यातून तरळते .... ते सांगू शकत नाही. कोणीच सांगू शकत नाही.... पाऊस समजावा असे काही नाही. पावसाची पारायणं करावी लागतात.... पावसात मन रमावे असे काही नाही... मनात पाऊस असावा लागतो... पावसाला शोधावे असेही काही नाही, स्वतःला पावसात शोधावे .. आणि ..... आणि पावसाचे वेड असावे असे काही नाही...... त्यासाठी स्वतः पाऊस होयाला लागते.... "<br /><br />सुप्रीचे वाचणे संपले. किती सुंदर लिहिले होते आकाशने. पूजा डोळे मिटूनच ते सर्व ऐकत होती. एकंदरीत सर्वच मंत्रमुग्ध झाले होते. बाहेर पाऊस आणि मनात शब्दांची मोहक वर्षा... पावसाला सर्व फक्त ऐकण्याचा प्रयन्त करत होते. पूजाने डोळे उघडले. काही विचार करूनच ती बोलली.<br />
" हि सर्व ठिकाणे... आकाशची ' personal favorite' ... त्यात पाऊस... या सर्व ठिकाणी त्याला ' त्याचं स्वतःचे ' काही सापडते ... म्हणून तो येतो इथे.. एकटाच... मला वाटते , त्याच ते ' मी पण ' असं हिरावून घेऊ नये कोणी... " पूजाच्या या बोलण्यावर सुप्री तिच्याकडे बघू लागली.<br />
" कळलं नाही मला.... " ,<br />
" मला वाटते ... तू , मी आणि कादंबरी ... आपण तिघीनीच राजमाची कडे निघायला हवे... फक्त आपण तिघी.. ",<br />
" मग हा तुमचा ग्रुप ... ते कुठे जाणार... ",<br />
" माझं इतकंच म्हणणं आहे कि तिथे गर्दी होऊ नये... इतके सर्व जाणार... त्याला ... डब्बूला त्याचा दिवस जगू दे.... ११ जून... सगळे जाऊन त्याचा आनंद का हिरावून घेयाचा... या बाकीच्या ग्रुपला सांगते मी ... कुठे जायचे ते .. एकदा का आकाशची भेट झाली कि आम्ही दोघी पुन्हा त्यांना जाऊन भेटूच... " पूजाचा प्लॅन पटला सुप्रीला. पाऊस थांबल्यावर बाकीच्या ग्रुपला सोडून तिघी निघाल्या.<br /><br />========================================================================<br /><br />
" एक काम करूया का .... " आकाशने चालता चालता सलीमला विचारलं. नुकताच पाऊस पडून गेलेला. एक नवं चैतन्य घेऊन दोघे राजमाचीच्या दिशेनं निघालेले.<br />
" कोणते काम ... " ,<br />
" आज ९ तारीख... ११ जूनला पोहोचायचे आहे तिथे... आपण चालतो ही जलद.... ",<br />
" मग थांबूया का .... " सलिमने विचारलं.<br />
" बोलणे तर पूर्ण करू दे.. ",<br />
" हा .... बोल बोल ... " ,<br />
" मी बोलतो आहे कि मला त्याच दिवशी पोहोचायचे आहे... लवकर पोहोचून काय फायदा.. म्हणून विचार करत होतो.... जरा नव्या वाटेने गेलो तर... तुलाही परिसर पाहता येईल.... time pass होईल " ,<br />
" चालेल ना ... तुझ्या मागोमाग निघालो ... तू बोलशील तिथे जाणार.... चल ... कुठल्या वाटेने जायचे ते सांग... " आकाशने आजूबाजूच्या परिसराचा अंदाज घेतला. एका बाजूने पुढे जंगल लागत होते. तिथूनच प्रवास करायचे ठरले.<br /><br />सलीम तर आकाशच्या मागोमाग होता. जंगलच्या वेशीवर आले तस सलिमने आकाशला थांबवले. " मला वाटतं ना ... मी आधी या जंगलात येऊन गेलो आहे... " सलीम म्हणाला. आकाशला आधी तो गंमत करतो आहे असेच वाटले. पण जेव्हा ते जंगलात शिरले तेव्हा सलीम अगदीच सराईत पणे चालू लागला. पायवाटा त्याच्या ओळखीच्या होत्या, असं तो चालत होता. " कदाचित १-२ वेळा आलो असेन इथे... मला राजमाची ऐकून माहित आहे.... पण या रानात नक्कीच आलो आहे मी... " सलीमच्या चेहऱ्यावर एक वेगळाच आनंद होता ते बोलताना. आणखी पुढे चालून आल्यावर सलीम थांबला. " हो .... माहित आहे हा प्रदेश... ओळखीचे आहे हे सर्व... " त्याच्या चेहऱ्यावर जुनं काही सापडल्याचा आनंद होता.<br /><br />" छानच ... इकडचे माहित आहे तुला... किती बरं वाटलं... " सलिमचे बोलण्याकडे लक्ष नव्हते.<br />
" काय झालं मित्रा... कसला विचार करतो आहेस.. " आकाशने सलीमला विचारलं.<br />
" मी इथल्या जागा आठवतो आहे... " पुन्हा तो बोलायचा थांबला. आकाशकडे पाहिलं त्याने.<br />
" तू दाखवतोस ना पाऊस ... हे निसर्ग सौंदर्य... चल .... आता तू माझ्या विश्वात आला आहेस... " आकाशला काही कळेना ....<br />
" काय नक्की " ,<br />
" या जंगलात मी वर्षभर होतो. इथली सर्व झाडं ... पक्षी ... माझे मित्र आहेत... " आकाशला त्याचे तसे बोलणं आवडलं,<br />
" चल... एका ठिकाणी जाऊ... बघू काही आहे का तिथे.... " आता आकाश ... सलीमच्या मागे मागे चालत होता. पुढे जंगल आणखी गर्द होतं गेले. सलीमला पुढील प्रत्येक जागा माहित होती. गर्द झाडी असली तरी सलीम सराईतपणे चालत होता. १०-१५ मिनिटे चालून झाल्यावर थांबले. " इथे बसुया... " आकाशने तिथली जागा साफ केली आणि दोघे बसले.<br />
" या ठिकाणी ना ... खूप पक्षांची घरटी आहेत... निरखून बघितलंस ना तर तुला दिसतील. " आकाशने वर झाडांच्या फांद्यांवर नजर टाकली. खरंच !! किती घरटी होती वर. " इथे जवळपास वर्षभर होतो. एकदा असाच प्रवास करता करता संध्याकाळ झाली म्हणून आता बसलो आहोत ना , तिथेच थांबलो. इथून पुढे एक लहानसा झरा आहे. वर्षभर पाणी असते त्याला. तिथे गेलेलो संध्याकाळी. तिथे असलेल्या एका झाडावर, खालच्या फांदीवर एक पक्षाचे घरटे आकारास येत होते. पक्ष्याचे नाव नाही माहित, पण ते दोघे... नर-मादी .. दोघेही त्या अंधुक होतं चाललेल्या प्रकाशात सुद्धा घरटे पूर्ण करण्यात गुंतलेले. आवडलं मला. काहीतरी वेगळं दिसलेल. चल तो झरा दाखवतो. " म्हणत सलीम निघाला. आकाश मागे होताच. सलिमने एका झाडाकडे बोट दाखवलं.<br />
" त्या फांदीवर होते ते घरटे..... मी ना .... त्याच्या बरोबर समोर एक झोपडी बांधली होती.... पहिले एक-दोन दिवस असाच बघत बसायचो ... मग कुतूहल निर्माण झाले आणि झोपडी बांधून त्यातून बघायचो त्यांना.... या आजूबाजूच्या झाडाच्या पानांची , लाकडाची एक झोपडी उभी केली होती. " फारच छान सांगत होता तो. आकाशला आवडलं<br />
" अजून सांग ना ... अनुभव "<br /><br />" आणखी ... अजून म्हणजे इथेच होतो वर्षभर, त्या नर- मादीच्या घरटे बांधणीपासून त्याच्या अंड्यातून आलेली इटुकली पिल्ले ... त्यांचे संगोपन ... सर्व बघितले. अश्या लहान लहान चोची... त्यांच्या आईने चोचीतून आणलेला खाऊ... तो खाऊ खाण्यासाठी चाललेली इवलीशी धडपड... त्यांचा छोटासा आवाज... छानच वाटायचे.... काही महिन्यांनी छोटी पिल्ले मोठी झाली. हळूहळू उडायचा प्रयन्त... पण लवकर शिकले ते उडायला. पंखात बळ आलं तसं घर सोडले त्यांनी... तेही बघितले मी... पुढील काही दिवस त्यांचे आई-वडील यायचे घरट्यात.. २ घटका थांबायचे. निघून जायचे... असे त्यानी ३-४ दिवस केले. नंतर तेही येईनासे झाले.... मग मीहि माझी झोपडी तोडून निघून गेलो पुढच्या भटकंती साठी... " ,<br />
" राहिला कसा तू इतके दिवस... जेवण वगैरे... कसं काय जमवलंस तू " , सलीम स्वतःशीच हसला.<br />
" जेवणाचं काय घेऊन बसलास... फळं - कंदमुळं खाऊन राहिलो ... या झऱ्याचं पाणी ... ते पियाचो... इतकंच !! हा भाग खूप आतमध्ये आहे ... कळलं असेलच तुला... वर्षभरात एकाही माणसाचे दर्शन झाले नाही मला. विचार कर ... त्यातून इथल्या बऱ्याच पक्षांचे आवाज काढायला शिकलेलो.. आता काही काहीच आहेत लक्षात. ते कसं बोलतात .. त्यांच्या भावना काय , ते कसे व्यक्त होतात हेही शिकलो होतो ... म्हणून तर इतका वेळ राहू शकलो. किती प्रकारचे पक्षी आहेत इथे .... तू कल्पनाही करू शकत नाहीस. कमाल !! हा एकच शब्द येतो या सर्वासाठी. " आकाश सुद्धा भारावून ऐकत होता.<br /><br />" तू बोलतोस ते बरोबर ..... तूच खरे आयुष्य जगतो आहेस... मानलं तुला " आकाश म्हणाला. सलीम पुन्हा हसला.<br />
" आज थांबू इथेच... तू छान छान दाखवतोस ना ... उद्या पहाटे मी दाखवतो काही छान ... निसर्गाचा चमत्कार म्हणा किंवा जादू.... बघण्यासारखे आहे ते ... " दिवस दुपारकडे झुकलेला.<br />
" चालेल ... आपण आताच काही तरी बघू ....रात्री जेवणासाठी... आणि शेकोटी साठी लाकडे ही लागतील. " सलीमला पटलं ते. दोघे कामाला लागले.<br /><br />================================================================<br />
संध्याकाळ झाली चालता चालता. या तिघीनी थांबायचा निर्णय घेतला. ज्या ठिकाणी थांबले होते तिथून एक सुंदर दृश्य नजरेत येतं होते. सूर्यास्त दिसत नव्हता तरी त्याची चाहूल तेवढी लागलेली. आभाळात आता पावसाचे ढग नव्हते. जवळपास मोकळे आभाळ. पावसाच्या दिवसात तरी असे मोकळे आभाळ दिसणे म्हणजे नवलच. संद्याकाळच्या सूर्याचे रंग आभाळात दूरवर पसरले होते. यांचे तंबू उभे करून झाले. आणि सुप्री ते आभाळातले रंग पाहत पुढे असलेल्या एका झाडाखाली जाऊन बसली. एकटीच !! पूजाला कळलं ते. कादंबरी तिच्याकडे निघालेली . पूजाला आता सुप्रीची ही सवय माहीत झाली होती. " थांब कादंबरी... तिला अशी एकटी बसायची सवय आहे. नको डिस्टर्ब करुस तिला.." कादंबरीला समजावलं तिने. या दोघी मग मागेचअसलेल्या दगडावर जाऊन बसल्या. कादंबरीने तिथून तिची फोटोग्राफी सुरू केली. पूजा सुदधा तो समोरचा नजारा बघत होती.<br /><br /> सुप्री स्वतःच्याच विचारात. आकाशची उणीव प्रकर्षाने जाणवत होती तिला. उद्याचा दिवस सोडाला तर परवा ११ जून. ४ वर्षांनी भेट होईल त्याची. कसा असेल. नेहमीच तो वेगळा वाटायचा. प्रत्येक वेळेस नव्याने भेटायचा. सुप्री स्वतःच्या विचारात , मधेच हसत होती. त्याच्या येण्यानेच आपल्या आयुष्यात आनंद आलेला. सूर्याच्या सोनेरी किरणासारखा आलेला आकाश. रात्रीचं आभाळभर चांदणं आलेलं त्याच्या सोबत. आणखी काय हवे होते मला. सुखावून गेलेली मी. आता सुद्धा ४ वर्षांनी भेट होणार... पुन्हा एकदा एक नवीन भेट होईल. कशी असेल ना भेट ती... बोलू दोघे कि फक्त आमचे श्वास बोलतील एकमेकांशी.... पाऊस असेल का तेव्हा... नसेल तरी आकाश घेऊन येईल सोबतीला. त्याच तर ऐकतो ना पाऊस. निदान भरलेल्या आभाळाखाली भेटू... येशील ना आकाश ... पाऊस घेऊन... वाट बघेन..... नाहीतर असे कर ना ... इंद्रधनू सुद्धा घेऊन ये सोबत.... पाऊस , वारा , दाटलेलं आभाळ , ऊन - सावली ... सर्व घेऊन ये ... तुझ्या सोबत हे सर्व अनुभवायचे आहे. बघ !! इवलीशी आठवण आली तरी डोळ्यात मेघ दाटून येतात. निदान या डोळ्यातल्या पावसासाठी तरी येशील ना ... वाट बघते आहे.<br /><br /> सुप्री स्वतःशीच बोलत होती. त्या कातरवेळी मनाचा मनाशी संवाद सुरु होता. सुप्रीला दाटून आलेलं. सूर्य मावळला तरी तिचा "संवाद" अजून तरी संपला नव्हता. सुप्री साठी आजची रात्र मोठी असणार होती.<br /><br />
================================================================<br />
आज सलीमने आकाशला जागे केले. " सॉरी !! मला वेळ माहित नाही. अंदाजने जागे केले तुला. निघूया का ... " आकाशने घड्याळात पाहिले. पहाटेचे ६ वाजत होते. आकाश पटकन तयार झाला.<br />
" सामान राहू दे इथेच. आपल्याला त्या कड्यावर जायचे आहे. काम झालं कि पुन्हा खाली येऊ ..... " सलीम म्हणाला. आकाशला आठवलं. " काहीतरी छान दाखवतो" असं म्हणाला होता हा काल. तयार झाले तसे दोघे निघाले. हळूहळू चालत ते त्या कड्यापाशी आले. आकाशने पाहिलं , तिथे एक लहानशी गुहा होती.<br />
" आत वाकून बघूया का ... " आकाशने सलीमला विचारलं.<br />
" नाही .... नको ... थांब थोडावेळ.... " पहाट होत होती. सलीमने पहाटेचा अंदाज लावला.<br />
" काही क्षणात सुरु होईल .... " सलीम पुटपुटला. आकाशने ते ऐकलं.<br />
" काय ... सुरु .... " आकाश त्याला विचारत होता कि त्या गुहेतून एक पक्षी उडत उडत वेगाने बाहेर आला.<br />
आकाशने त्या प्रकारचा पक्षी आधी कधी पाहिलं नव्हता. आसपासच त्याने वेगाने गोलाकार फेरी मारली आणि पुन्हा त्या गुहेत आला तसा निघून गेला. आता आकाशला प्रश्न पडला. यात काय छान होते..... सलीमला त्याने तसे विचारलेही....<br />
" थांब जरा .... वाट तर बघ... तुम्हा शहराच्या लोकांना जरा धीर नाही... " आकाश शांत बसला. १० मिनिटे अशीच गेली. फक्त वाऱ्याचा आवाज. आकाशची चलबिचल सुरु झाली. पुन्हा काही बोलणार तर कसलासा आवाज येऊ लागला. बहुदा पंख फडफडण्याचा आवाज असावा. आधी अस्पष्ट असणारा आवाज हळूहळू मोठा होत गेला.<br />
" काय .... " आकाश पुन्हा काही बोलणार इतक्यात त्या गुहेतून ... पंखांची प्रचंड फडफड करत एक मोठाच्या मोठा थवा बाहेर पडला. किती ते पक्षी.... बापरे !! जवळपास २-३ मिनिटं तरी तो थवा , या दोघांच्या डोक्यावरून जात होता. म्हणजे विचार करा किती मोठा थवा होता तो. ते सर्व सरळ रेषेत उडत गेले. " आता बघ ...... यांच्या कसरती... " सलीम उभा राहिला. तसा आकाश सुद्धा उभा राहिला. तो समोर उडत गेलेला थवा आकाशला दिसत होता. सलीमने त्याचा उजवा हात समोर धरला आणि डाव्या दिशेने नेला. त्या पक्षांनी सुद्धा आपला मार्ग त्याच दिशेनं केला. मग सलीमने हात खाली नेला तसे ते पक्षीही खालच्या दिशेने गेले. जणू काही सलीमचं त्यांना कसरती करायला सांगत होता. खाली जाऊन आणखी एका गोलाकार फेरी मारून ते पक्षी पुढे जात पुन्हा वरच्या दिशेने गेले. आणि पुन्हा त्या थव्याने एकदम खाली सूर मारला. आकाशला कळेना, सर्व गेले कुठे. जरा वाकून बघायला म्हणून पुढे वाकला. आणि सलीमने त्याच्या हाताने खालून वर अशी खूण केली. आकाश पट्कन मागे झाला तसा तो थवा... खालून वरच्या दिशेने वेगाने उडत गेला. किती तो पंखांचा आवाज , त्यातून निर्माण होणारी हवा... आकाश मागच्या मागे झाला. " बस खाली पट्कन ... " सलीमने त्याचा हात पकडून खाली बसवलं. तो वरच्या दिशेने गेलेला एवढा मोठा थवा.... त्याच वेगाने पुन्हा खाली येतं पुन्हा त्या गुहेत दिसेनासा झाला.<br /><br />काही मिनिटांचा थरार !! आकाश स्तब्ध झालेला. काय बोलावे... शब्दच सुचत नव्हते. सलीम आकाशला बघत हसत होता.<br />
" काय होतं हे ... भारी एकदम !! " आकाश म्हणाला.<br />
" हा ना .... बरोबर बोलत होतो मी.... छान आहे ना हे ... " आकाश आता सलीमकडे वळला.<br />
" तुला कस माहित.... आणि ते हाताने... तू जसा हात वळवत होतास तसे ते उडत होते.... i mean ... डोक्यात काही गेलेच नाही. " सलीमला कळलं आकाशला काय बोलायचे होते ते.<br />
" अरे ... इथे वर्षभर होतो.... एकदा पहाटे असा खूप पंखांचा आवाज आला... बघतो तर हा मोठा थवा... मग काय ... पुन्हा कुतूहल... खूप निरीक्षण केले त्यांचेही. वेगळेच पक्षी आहेत ना .. हे ठिकाण माहित नाही कोणाला म्हणून ठीक.. नाहीतर इथं ही गर्दी केली असती माणसांनी... " सलीम हसून बोलला.<br />
" किती महिने हे बघत होतो. सकाळ झाली कि इथे आणि या कसरती झाल्या कि खाली ते घरटे .... असा दिनक्रम असायचा. तो सर्वात आधी बाहेर आलेला ना ... तो त्यांचा लीडर ... म्होरक्या !! तोच आधी पहाट झाली का किंवा आजूबाजूचा परिसर बघायला बाहेर येतो आणि आत जातो.... मग त्याला ठीक वाटलं तरच तो या सर्वांना बाहेर घेऊन येतो ... एकत्र... त्या कसरती त्यांचा व्यायाम असेल किंवा काही वेगळे... ते करतातच... तो लीडर जसा उडतो , त्याच्या मागून बाकीचे उडतात... त्याचा एक ठराविक पॅटर्न आहे.... तोही इतक्या वेळा बघितला म्हणून कळला मला. तेच तर करत होतो मी.... थोड्यावेळाने ... जास्त उजाडलं कि येतील सर्व पक्षी ... एक एक करून .... दिवसाच्या कामाला लागतील. उदया पहाटे पुन्हा या कसरती... " ,<br />
" wow !!! great !! amazing !!! काय बोलू.... बरोबर बोलतोस तू... माणसे येत नाहीत इथे तेच बरोबर... तरी सुप्रीला दाखवायला पाहिजे होते हे ... " आकाश चट्कन बोलून गेला.<br /><br />==================================================================<br />
<br data-mce-bogus="1" />
" मी काय बोलते पूजा ..आकाश कुठे पोहोचला असेल आता .... " कादंबरीने पूजाला विचारलं.<br />
" उद्या ११ जून आहे... हम्म , आज तो पायथ्याशी पोहोचला असेल. पहाटे त्याला राजमाची वर पोहोचायचे असते. आता तो खालीच थांबला असेल. " पूजा बोलली. तशी सुप्री आनंदली.<br />
" म्हणजे आजच भेटेल ना तो आपल्याला.... " सुप्री आनंदाने बोलली. पूजाही हसली. आजच भेटेल , उद्या एकत्र गडावर जाता येईल मग, सुप्री मनात असा अंदाज लावत चालत होती.<br /><br />सकाळचे ८ वाजत होते. यांचा प्रवास सुरु होता . निघाल्या तेव्हा कोवळे ऊन अंगावर घेऊन चालत होत्या. आताशा कुठे सकाळ झालेली आणि अंधारून आलं. तिघी थांबल्या.<br />
" पावसाच्या मनात काय आहे ते देव जाणे... " पूजा पुटपुटली.<br />
" नाही येणार पाऊस.. अंधार झाला आहे फक्त ... " सुप्रीने लगेच अंदाज लावला. तरी कादंबरी जरा घाबरली.<br />
" वादळ वगैरे नाही ना .... गार वारा ही सुटला आहे... बाकी काही नाही .... कॅमेरा भिजायचा माझा ... " तिने लगेच कॅमरा झाकून ठेवला.<br />
" पाऊस नाही संध्याकाळ पर्यंत तरी... पण आपल्याला जलद चालावे लागेल आता... " पूजाने सुद्धा तिच्या चालण्याचा वेग वाढवला.<br /><br />===================================================================<br /><br />इथे आकाश वेगळ्या वाटेने निघालेला. सोबत सलीम. पावसाने अंधार केला असला तरी पावसाचे कोणतेच चिन्ह नव्हते. आकाश अजूनही पहाटे बघितलेल्या पक्ष्याच्या कसरतीने भारावून गेला होता.<br />
" तू ... मघाशी नाव घेतलेस ना एक .. " सलीमने आकाशला विचारलं.<br />
" हा .... हो .... सुप्री ... सुप्रिया नावं तिचं .... " ,<br />
" बायको ??? " ,<br />
" नाही ... मैत्रीण .... पण होणारी बायको बोलू शकतोस ... " ,<br />
" असं आहे तर .... मग तीही फिरत असते का ... " ,<br />
" नाही... माझ्या सोबत फिरते तेवढंच.... खूप प्रेम करते... तिला सोडूनच तर ..... " आकाश पुढे बोलूच शकला नाही. कदाचित त्याला त्याची चूक कळली होती. आकाशने चालणेही थांबवले. जंगल संपून माळरान सुरु झालेले.<br />
" का थांबलास ??? " सलीमने विचारलं.<br /><br />" आठवण आली तिची. " आकाश बोलता बोलता आभाळाकडे पाहू लागला.<br />
" तुला माहीत आहे का ... तिलाही आता अंदाज लावता येतो... ",<br />
" तुझ्यासारखीच आहे का ती ... " सलीमच्या बोलण्यावर आकाश छान हसला. पायाखाली हिरवे , लुसलुशीत गवत होते. त्यातच बसला. समोर असलेले डोंगर आता त्या पावसाच्या काळ्या ढगात गुडूप होऊन जात होते. आकाश बोलू लागला.<br />
" सुप्री !! देवाला पडलेलं एक सुंदर स्वप्न.... गणू .... गणपती बाप्पा ला गणू बोलते ती , बरं का ... त्याचीच कृपा आहे तिच्यावर. माझ्यासारखी काय .... कोणासारखीच नाही ती. एकुलती एक म्हणालास तरी चालेल.... गणूने सुद्धा तिला बनवले आणि तिच्या प्रेमात पडला. इतका कि तिच्या सारखं त्याला दुसरं बनवता आलंच नाही. या अश्या भटकंतीमुळेच माझ्या आयुष्यात आली ती. काय स्तुती करू तिची. रात्रीची चांदणी किंवा तारा तुटतो म्हणतात ना... तस झालं तर , तारा पडता क्षणीच तो लगेच टिपून घ्यावा. त्या चंद्रालाही त्याचा थांगपत्ता लागू नये याचा. त्या चांदणी सारखीच आहे ती ... तिचे सौंदर्य डोळ्यात काजळासारखं भरावे किंवा नाकातल्या नथे सारखे सजवावे. परी आहे ती. स्वप्नांत तर येतेच. पण स्वप्नांत सुद्धा स्वप्न दाखवते. स्वप्नाळू सुद्धा आहे हा ती. आवडते खूप मला... खूप प्रेम , ती आहेच सुंदर... मोठी असली तरी कधी कधी लहान गोंडस मुली सारखी भासते... इतकी गोड... बोलके डोळे... डोळ्यात तर अगदी बुडून जायला होते. रुसून बसते कधी ... ऐकत नाही ... त्यातही लाड करून घेते स्वतःचे.... भांडण तर नाही होतं , पण कधी कधी एकदम शांत होऊन जाते ... तेव्हा भीती वाटते .... आपलीच काही चूक झाली का , असे वाटतं राहते ... पण येते काहीवेळाने जवळ.... अशी आहे ती... पण बडबड खूप करते... मला तर बोलायला देतच नाही. माझा एक शब्द तर तिचे चार शब्द.. कधी कधी ६-७-८ शब्द ... हा ... हा ... हा ... !! तरी तिची smile .... कमाल !! त्या smile मुळेच तिच्या प्रेमात पडलो. मलाही आधी माणसं आवडायची नाहीत. तिच्यामुळे विचार बदलले माझे. एकदा तिने साडी नेसली होती. तेव्हाच माझ्या मनात भरली होती ती. तेव्हा पासूनच प्रेम तिच्यावर... तिला आवडायचो मी. माझ्या मनातलं सांगायला वेळ लावला मी. पण जेव्हा सांगितले होते तेव्हा डोळ्यात पाणी आलेलं.... तिच्याही आणि माझ्याही. खूप भावुक आहे ती... किती साऱ्या भावना आहेत तिच्याकडे .... मधेच एखादा जोक करते .. मधेच डोळ्यात पाणी... माझ्याकडे आहेत ना या सर्व feelings ... त्या सर्व तिच्यामुळेच ... ४ वर्ष झाली तिला आता बघून... कशी असेल , काय करत असेल... काय माहित... शेवटचे बघितले तेव्हाही तिने स्वतःचे रडणे सावरले होते. निघून गेली तेव्हा मन घट्ट केले होते. इतकी strong आहे ती.... अशी आहे माझी सुप्री ... माझा पाऊस .. !! "<br />
<br data-mce-bogus="1" />
" जाऊन भेट तिला .. माझ्यासारखा नको राहूस... इतकं प्रेम ... नको सोडू तिला... " सलीम म्हणाला.<br />
" हो ... जाणारच आहे... उद्या राजमाची ची भेट झाली कि थेट तिला भेटायला जाणारा... तुझ्यामुळे जाणीव झाली मला... आधीच जायला पाहिजे होते मी... ते देखील येशील का शहरात... सोबत... " आकाशच्या स्वप्नावर सलीम काही बोलला नाही. खूप वेळाने सलीम बोलला.<br />
" नाही... मी इथेच बरा आहे. आणि शहरात जाऊन काय करू सांग. कोण ओळखीचे नाही.... जे आधी ओळखत होते तेही आता ओळखणार नाहीत मला.... इतकी वर्ष झाली. आणि खरं सांगू .... हेच माझं घर आता... ते तिथे जाऊन .... नकोच ते... शिवाय तू आता एक नवीन स्वप्न दाखवलं आहेस मला ...या निसर्गात इतकी वर्ष फिरत असून सुद्दा मला त्याचे सौंदर्य बघता आले नाही, तू ते दाखवलंस... तेच आता नव्याने शोधीन... शहर नकोच ... " आकाश जाणून होता ते. त्याने जबरदस्ती केली नाही. त्यालाही आता कधी हा प्रवास पूर्ण करतो आहे असे झाले होते. संध्याकाळ झाली आणि पावसाची चाहूल लागली. आकाशने पटापट तंबू उभे केले... पावसाची चाहूल लागली असली तरी पावसाची चिन्ह दिसत नव्हती. आकाश त्याच विचारात. सलीम सुद्धा आभाळाकडे बघत होता.<br />
" काय झालं ... " त्याने आकाशला विचारलं.<br />
" पाऊस नुसता धरून राहिला आहे.. ",<br />
" कदाचित उद्या तुला राजमाची वर भेटणार असेल तो ... " सलीमच्या बोलण्यावर हसू आलं आकाशला.<br />
================================================================<br /><br />संध्याकाळ होतं आलेली. पावसाने काळोख केलेला. या तिघी राजमाचीच्या पायथ्याशी आल्या. सुप्रीला तर आकाशची ओढ लागली होती. पूजा बोलल्याप्रमाणे आता तो पायथ्याशी असायला हवा होता. पण तो नव्हताच. पूजालाही नवल वाटलं.<br />
" पूजा .... आकाश कुठे..... " सुप्रीने विचारलं. पूजा काय बोलणार.<br />
" थांब... माझ्या आठवणीत तरी आणखी एक जागा आहे.... तिथे थांबायचो आम्ही..... चल... " पूजाच्या मागोमाग सुप्री पटपट चालू लागली. तिथेही आकाश नव्हता.<br />
" कस काय .... आकाश गेला कुठे नक्की... " कादंबरीने पूजाला विचारलं.<br />
" डब्बूच्या मागे तर आहोत आपण ... आणि तो इथे येण्यासाठी निघाला आहे हेही तितकेच खरे... " पूजा म्हणाली. सुप्रीला आता रडू येतं होते.<br />
" थांब .. सुप्री ... रडू नकोस... कदाचित तो वेगळ्या वाटेने गेला असेल.. आपण किती शक्यता मांडल्या आधीही... हेही खरं असू शकते ना ... " पूजाने सुप्रीला धीर दिला.<br />
" पण तो येईल ना उद्या .. " ,<br />
" येणारच तो .... तो नाही चुकवत हा दिवस... आपणच त्याची वाट बघूया उद्या... आधी आपणच गडावर जाऊ... तू नको काळजी करुस ... " पूजा सुप्री शेजारीच उभी होती. सुप्रीचं लक्ष भरलेल्या आभाळाकडे गेलं.<br />
" आज तर नुसता भरून राहिला आहे हा पाऊस ... कुठे आहे रे तुझा मित्र .... तुला तरी माहित असेल ना .... " तिच्या मनात कालवाकालव सुरु होती. आजची रात्रही संपता संपत नव्हती.<br /><br />================================================================<br /><br />पहाटे पहाटेच , आकाशने सलीमला जागे केले.<br />
" काय झालं.... इतक्या लवकर जागं केलंस... " सलीम डोळे चोळत जागा झाला.<br />
" अरे ... पाऊस येणार आहे ... जोराचा... तो येण्याआधीच जाऊ ना आपण .... म्हणून ... " सलीम पूर्ण जागा झालेला , वारा तर जोराचा होता ... सू .... सू.... करत जोराने वाहत होता.<br />
" चालेल ना ... निघूया आताच.. " ,<br />
" पावसात चालू शकतोस ना ... " आकाशने सलीमला विचारलं...<br />
" अरे ... हा काय प्रश्न झाला का ... चल रे ... पावसाला नाही घाबरत मी... " सलीम म्हणाला. दोघांनी पटापट सामान आवरले. निघावे म्हणत होते तर पावसाला जोराची सुरुवात झाली. सोबत जोरदार वारा.... कसे निघायाचे... आकाशनेच मग " जरा पाऊस कमी होऊ दे .. मग जाऊया... " असं ठरवलं. निघणे थोडे लांबणीवर पडले.<br />
वारा - पावसाने आणखी एक तास घेतला. वाऱ्याचा वेग थोडा कमी झाल्यावर हे दोघे निघाले. निघताना आकाशने घड्याळात पाहिलं. पहाटेचे ६:३० वाजले होते. एक तास वाया गेला. नाहीतर आता पोहोचलो असतो. सूर्योदय झालेला तरी पावसाचे इतके गडद ढग आलेली कि सूर्याचे अस्तित्व नसल्यासारखे होते. शिवाय ज्या बाजूने ते चढत होते ती बाजूही आकाशला नवीन होती. वेगळ्या वाटेने आलेले हे. एक बरं कि पावसाचा मारा कमी झालेला. सलीम - आकाश चिंब भिजलेले. थोड्याच वेळात ते गडाच्या दुसऱ्या बाजूने वर पोहोचले. आकाशने खाली जमिनीचे चुंबन घेतले. सलीम तर राजमाची काय आहे , ते बघतच राहिला. असा हा पसरलेला डोंगर , त्यावर गड... तिथून दिसणारा आसपासचा हिरवा निसर्ग... काय वर्णावा.. हा माणूस .... आकाश ... इथे दरवर्षी न चुकता का येतो , ते सलीमला कळलं आता. आसपासच्या डोंगरावरून येणारे काळे ढग... हत्ती प्रमाणेच भासत होते. एकच गर्दी केली त्या ढगांनी. काही पक्षी ... जे पावसाच्या मेघांसोबत प्रवास करतात तेही मध्ये मध्ये " आम्हीही आहोत " म्हणत उडताना दिसत होते. समोरच्या दऱ्यामधून काही झरे ... आधीच ओसंडून वाहत होते. त्यांच्याही सफेद रंगाच्या रांगा लागल्या होत्या डोंगरांवर.... सलीमला कुठे बघू आणि काय काय बघू असं झालेलं. स्वप्नवत होते सर्व. अश्यातच पावसाने त्याचा वेग पुन्हा वाढवला.<br /><br />" आकाश ... खूप खूप thank you .... मला इथे घेऊन आलास ... " सलीम आकाशला सांगत होता काही. आकाशचं लक्ष त्याच्याकडे नव्हते. त्याला दिसलेलं कोणीतरी.<br />
" थांब सलीम .... तिथे आहे कोणीतरी... मी आलोच बघून... तू थांब इथेच.... " आकाश भरभर निघाला. त्याने दुरूनच जो अंदाज लावला होता तो खरा ठरला.... पूजा आणि तुझ्या सोबत कादंबरी ...<br />
" निरू !! " पूजाला आकाशने मिठी मारली. " तू काय करते इथे... आणि कादंबरी ... तुही आलीस ...ग्रेट !! वाटलं नव्हतं तुम्ही इथे भेटाल ते.. ४ वर्षांनी भेटतो आहोत आपण ..... कशी आहेस निरू... " , पूजालाही आनंद झाला आकाशला पाहून.<br />
" डब्बू .... वाळलास रे.... कसा दिसतोस बघ... माझं सोड ... माझ्यापेक्षा आणखी एक व्यक्ती तुझी खूप आतुरतेने वाट बघत आहे...गेली ४ वर्ष... " पूजाच्या बोलण्याचा अर्थ आकाशला कळला.<br />
<br data-mce-bogus="1" />
पूजाने त्याला समोर बघायला सांगितलं. पुढे कड्याजवळ कोणीतरी उभे होते. पाऊस प्रचंड वेगाने कोसळायला लागला होता. आकाशने ओळखलं तिला ... " सुप्री !! " मोठ्याने आवाज दिला आकाशने. त्या सोसाटाच्या वाऱ्यात , विजांच्या कडकडाटात कुठे जाणार आवाज....... म्हणतात ना ... मन जुळली असली कि काही वेळा बोलायची गरज पडत नाही.... का कुणास जाणे , सुप्रीने मागे वळून पाहिलं. त्याला पाहिलं आणि दोघे एकमेकांकडे चालत जवळ आले. दोघे काही न बोलता बराच वेळ एकमेकांना बघतच होते. पावसाच्या पाण्यात सुद्धा आकाशला सुप्रीचे भरलेले डोळे दिसून आले. आणि मिठी मारली तिला. दोघे एकमेकांना बिलगले. पावसानेही मेहरबानी केली. यांच्या प्रत्येक भेटीला हाही असतोच सोबत. किती ती घट्ट मैत्री आकाश आणि पावसाची.<br /><br />पूजा - कादंबरी या दोघांजवळ आल्या. " आम्हीही आहोत इथे... " कादंबरी बोलली. पावसाने आवरतं घेतलं. गप्पा - गोष्टी सुरु झाल्या यांच्या. सलीम त्यांना दूरुनच बघत होता. आकाशच्या फार वेळाने लक्षात आलं. सलीमला त्याने जवळ बोलावलं.<br />
" हा सलीम .... अर्थात त्याचं नाव वेगळं आहे... पण माझ्यासाठी सलीमच ... हा नित्य भटकंती करत असतो.. याने खूप मदत केली या प्रवासात ... खूप जवळचा मित्र झाला आहे माझा .... " कादंबरीने त्याला ओळखलं.<br />
" तुम्ही जर त्या देवीच्या यात्रेत सांगितलं असत कि आकाश आहे सोबत ... एवढी धावपळ झाली नसती आमची... पण ठीक आहे .... सॉरी वगैरे बोलू नका आता ... " कादंबरीने आधीच सर्व बोलून टाकलं. सलीम बिचारा काय बोलणार .... गप्पच होता आणि हसत होता. बराच वेळ यांच्या गप्पा सुरु होत्या.<br /><br />निघायची वेळ झाली. पूजा-कादंबरी भावुक झालेल्या. " निरू ... तुझ्यामुळे सुप्री पुन्हा भेटली... कसे आभार मानू... " ,<br />
" वेडा आहेस का डब्बू .... गप्प ... काही काय बोलतोस .... हा पण एक वचन दे मला... यापूढे सुप्रीला कधीच सोडायचे नाही... अंतर नाही देयाचे तिला. दे वचन !! " आकाशने वचन दिलं.<br />
" आणि तुही प्रॉमिस कर ... जेव्हा जेव्हा आजीला भेटायला येशील ना , तेव्हा तेव्हा मला जरूर भेटायला यायचे. आणि ११ जून ... आजचा दिवस... दरवर्षी आपण इथे भेटायचेच... " पूजाने प्रॉमिस केले आणि पुन्हा मिठी मारली आकाशला.<br />
" मला विसरली लोकं ... एकतर शेवटी जेव्हा भेटलो होतो तेव्हा सांगितल नाही , तुम्ही ग्रेट फोटोग्राफर आहेत ते .... फोटोग्राफी शिकवायची नाही ते सांगायचे ना आधी .... " आकाशला हसू आलं कादंबरीच्या बोलण्यावर.<br />
" नाही नाही... शिकवीन हा फोटोग्राफी..... जेव्हा जेव्हा वाटेल तेव्हा जरूर ये शहरात ... मी शिकवीन तुला... " कादंबरी आनंदली. राहता राहिला सलीम.<br />
" तू शहरात आला असता तर बरं झालं असत ... पण फोर्स नाही करणार तुला.... " ,<br />
" तुझ्यामुळे नवीन आयुष्य मिळालं आहे मला..... पुन्हा भेट होईल ना आपली... तेव्हा मी तुला घेऊन जाईन , निसर्ग सौंदर्य बघायला ... आणि हो ... पाऊस बघायला सुद्धा... " सलीमने हात मिळवला आकाश सोबत. सर्व आपापल्या वाटेने निघाले. तरी आकाशने धावत जाऊन सलीमला अडवलं.<br />
" काय झालं ... " सलीमने विचारलं.<br />
" एक राहिलेलं ... " म्हणत आकाशने सलीमला मिठी मारली. सलीमलाही भरून आलं.<br />
" तू नेहमीच लक्षात राहशील मित्रा.. " सलीम इतके बोलून निघून गेला. पूजा - कादंबरी ही नजरेआड झाल्या. आकाशने सुप्रीकडे पाहिलं. तिचा हात हातात घेतला आणि शहराकडे निघाले.<br />
शहरात आल्या आल्याचं पुढच्या ४ दिवसातच... अर्थात पावसाच्या साक्षीने या दोघांचा साखरपुडा पार पडला. लग्नही पुढल्या महिन्यात ठरवून टाकलं. आता आकाश सुप्रीचाच होता. त्यात आणखी आनंदाची गोष्ट म्हणजे ज्या मॅगजीन साठी आकाश फोटोग्राफी करायचा , " wild india " त्यांचेही यंदाचे हे पंचविसावे वर्ष होते. ग्रेट !! आकाशने खास विनवणी करून त्याने त्यावर्षीच्या मॅगझीनचे मुखपृष्ठ निवडण्याची परवानगी मागितली. मॅगजीन इंग्लिश होते तरी आकाशच्या डोकयात काही वेगळंच होते. सुप्रीलाही काय नक्की special होते ते माहित नव्हते. आकाशनेही सांगितलं नव्हते. आणि तो दिवस आला, मॅगजीन छापून तयार झाले आणि बुक शॉपमध्ये विकायला आले. आकाशला तर असेच मिळाले असते ते मॅगजीन तरी आकाशने ते घेतले नाही.<br /><br />सुप्रीला घेऊन तो एका बुक शॉपमध्ये गेला. तिथूनच त्याने मॅगजीन विकत घेतले. सुप्रीला किती उत्सुकता ... मुखपृष्ठ बघायची. तिनेच आधी पाहिलं. सलीमचा फोटो होता तो. एक कच्चा रस्ता.... त्या पलीकडे अशी उभी हिरवी शेतं ... दूरवर पसरलेली... नुसता हिरवा रंग... या दोघांमध्ये एक पिंपळाचे मोठ्ठे झाड...आणि त्या झाडाखाली सिगारेट पेटवत उभा असलेला सलीम .... काय सुंदर फोटो होता तो... अप्रतिम !! .... त्याही पेक्षा जास्त छान होते ते, त्याखाली आकाशने लिहिलेलं ... तेही मराठीत ......यासाठीच आकाशने खास परवानगी मागितली होती. काय लिहिलं होतं फोटोखाली....<br />
" काही माणसं खरंच जगतात .... " ...<br /><br />सुप्री ते वाचून भारावून गेली. " माझी आणि त्याची पहिली भेट झाली होती , तेव्हाचा फोटो आहे हा ... तुला नाही कळणार , काय माणूस आहे तो ... खरं प्रेम केलं ते त्यानेच .... आणि त्याचे ते तसं जगणं ... त्याला मनापासून सलाम माझा ....त्यासाठी काही करायचे होते.. यापेक्षा जास्त काय चांगले करू शकतो मी... " सुप्रीने आकाशला मिठी मारली. दोघे चालत चालत समुद्र किनाऱ्याकडे चालत निघाले... हातात हात घालूनच. नवीन प्रवास सुरु झालेला आकाशचा. एक नवीन वळण आलेलं त्याच्या आयुष्यात. लग्नाच्या आधीच त्यांनी कुठे कुठे फिरायचे ... कोणते गड - किल्ले पादांक्रात करायचे हे ठरवले होते. नवीन स्वप्न आणि नवीन वाटा घेऊन आकाश आता पुन्हा एका नव्या भटकंती साठी तयार होत होता. खरंच !!! एक नव्या वाटेवरची भटकंती आता सुरु होणार होती. भटकंती .... नव्या वळणावरची. !!!<br /><br /><br />================================== समाप्त =================<br />
<br /><br /><br />
<br />
<br data-mce-bogus="1" />
<br data-mce-bogus="1" />
<br data-mce-bogus="1" style="background-color: white; font-size: 18px;" /></div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-78611299428569563552020-03-29T22:07:00.003-07:002020-03-29T22:07:46.538-07:00भटकंती .... नव्या वळणावरची !! .......( भाग ४)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
आज आकाशने सलीमला पहाटे ५ वाजताच जागे केले. एवढ्या सकाळी जागे केले. सलीमला तसा वैताग आलेला. तरी याच्या सोबत प्रवास करायचे ठरले होते ना.... नाईलाजाने तो आकाश सोबत होता. तसे त्यांनी ५:३० ला चालायला सुरुवात केली तरीही अपुरी झोप, शिवाय कुठे जात होते ते माहित नाही. या मुळेच आकाशचा प्रचंड राग आलेला सलीमला. काळोख असल्याने समोर काय आहे, आजूबाजूला कोण आहे तेही समजत नव्हते.<br /><br />" कुठे चाललो आहोत आपण.... " शेवटी न राहवून सलीमने त्याला विचारलं. आकाश थांबला.<br />
" दम लागला का ? " ,<br />
" अरे माणसा !! एकतर इतक्या लवकर जागे केलेस. जवळपास एक तास होत आला आता. कुठे चाललो आहोत ते सांगत नाहीस. मी सोबत येतो आहे याचा अर्थ.... " आकाशने सलीमला पुढे बोलायला दिलेच नाही. आकाशने घड्याळात पाहिलं. मग सलीमकडे..<br />
" पाऊस बघितला आहेस का कधी... " सलीमने डोक्याला हात लावला. आकाशला हसू आलं.<br />
" चल.... मागे चालत रहा.. " आकाश बोलला आणि पुढे निघाला हि.<br />
" मला जो प्रश्न विचारलास तो ... तुला तरी कळला का ... कि उगाच आपलं विचारलं... " सलीमने चालता चालता विचारलं. आकाशने त्याचे उत्तर दिले नाही.<br />
" पाऊस बघितला का ... इतकी वर्ष फिरतो आहे ...... कोणी असं कधी विचारलं नाही... मूर्खांसारखा प्रश्न.... " सलीम एकटा बडबडत त्याच्या मागून चालत होता. एवढं तरी माहित होते कि डोंगर चढत आहोत. आणखी काही " वैतागलेल्या मिनिटानंतर " सलीम - आकाश थांबले.<br /><br /><br />" आता तू दमलास वाटते... निदान हे तर सांग , कुठे चाललो आहोत ते.. आणि मगाशी काय विचारलं ... पाऊस बघितला आहेस का .. काय नक्की " सलीम आकाशला किती काय काय विचारत होता.<br />
" मागे बघ... " आकाश इतकंच बोलला.<br />
सलीमने मागे वळून पाहिलं. डोंगर माथ्यावरून दिसणारा सूर्योदय पहिल्यांदा सलीम अनुभवत होता. ढगांच्या आडून... दूरवर होणारा सूर्योदय.... सोनेरी किरणे चेहऱ्यावर येतं होती. समोरचे छोटे शिखर, त्या सोनेरी रंगात न्हाऊन निघत होते. आकाशने त्याच्या खांदयावर हात ठेवला. " तूला विचारलं ना ...पाऊस बघितला आहेस का कधी ... तो बघ पाऊस.. " आकाशने सलीमला समोर बघायला सांगितले. समोर दिसणारं शिखर... ते सोनेरी उन्हात... त्यापासून दिसणारे... त्यांच्या उजव्या बाजूला... आणखी पुढे पावसाचे आगमन झालेलं... सलिमने लगेच त्याच्या डाव्या बाजूला पाहिलं, तिथेही पावसाची लगबग सुरु झालेली. बघितला पाऊस त्याने !! डोळ्यासमोर दिसणारे खरेच .... कि ... स्पप्न !! सलीमला काय बोलावे , कसे रिऍक्ट व्हावे समजत नव्हते. डोळ्यातून पाणी कधी आले तेही कळलं नाही त्याला.<br />
<br />पुढली १० मिनिटे तशीच शांततेत गेली. आकाश तिथे खाली बसून सलीमकडे बघत होता. सलीम अजूनही स्तब्ध उभा तसाच. काही वेळाने सलीम , आकाशच्या शेजारी येऊन बसला. काही ना बोलता , जे समोर घडत होते त्याकडेच पाहत होता.<br />
" Thanks !! " सलीम बोलला. आकाशही भानावर आला.<br />
" thanks कशाला.... पाऊस का आवडावा त्याचे कारण दाखवले तुला... " ,<br />
" त्यासाठी नाही बोललो thanks ... " सलीम डोळे पुसत म्हणाला.<br /><br />" मग ... " आकाशने सलीमकडे पाहिलं. नुकताच दूरवर सूर्य दिसायला लागला होता. पावसांच्या ढगांच्या काहीसा वर ... एक अस्पष्ट असे इंद्रधनू तयार होतं होते. ते पाहून सलीमच्या चेहऱ्यावर एक वेगळेच हास्य उमटले.<br />
" तिची आठवण करून दिलीस ... " आकाशने त्याच्या खांदयावर हात ठेवला.<br /><br />=====================================================================<br />
<br data-mce-bogus="1" />
" पूजा ... कुठे जायचे आहे ते तरी सांग.. " कादंबरी तिचे सामान भरत बोलत होती. पूजाच्या डोक्यात काही वेगळेच सुरू होते. ती सुप्रीकडे बघत सामान भरत होती. सुप्रीने सकाळी लवकर उठून तिचे सामान भरून ठेवले होते. आताही ती त्या मंदिराच्या वाटेकडे नजर लावून होती.<br />
" ओ मॅडम .... तुम्हाला विचारल... कुठे निघालो आहोत आपण ... " कादंबरी पूजाच्या समोर येऊन उभी राहिली. पूजा अजूनही सुप्रीच्या विचारात. शेवटी , कादंबरीने पूजाचे दोन्ही खांदे पकडून तिला हलवले. "<br />
काय....... काय .... थांब ना ... " पूजा जागी झाली.<br />
" कधी पासून विचारते आहे तुला... कुठे लक्ष आहे पोरीचे... " ,<br />
" काही नाही गं ... सुप्रीचा विचार करत होते. ",<br />
" काय झालं ... " ,<br />
" तिला बोलले तर आहे ...आकाशला घेऊन येऊ ... पण डब्बूच्या मनात काय सुरु आहे हे त्यालाच माहित... तो तयार होईल कि नाही, हि पुढची गोष्ट... तो आधी भेटला पाहिजे गं ..... सुप्रीला पुन्हा नाराज नाही करायचे मला ...." ,<br />
" गणू आहे ना सोबत आपल्या... टेन्शन नही लेने का बाबू ... " कादंबरीने पूजाला मिठी मारली. पूजा जरा शांत झाल्यासारखी वाटली.<br /><br />" बरे .... आता सगळ्यांची तयारी झाली आहे, कुठे निघायचे , कधी निघायचे ठरवले आहेस ना... ",<br />
" हो ..... निघायचे आताच... पण एक वेगळी भीती वाटते आहे. !!!! " ,<br />
" काहीच मनात आणू नकोस.... बाप्पा आहे ना .. टेन्शनला सांग .... माझा गणू किती मोठा आहे ते...घाबरून पळून गेला नाही तर नाव बदलून टाकू ... " ,<br />
" कोणाचं ... ",<br />
" तुझ्या डब्बूचं .. "<br />
कादंबरीच्या या बोलण्यावर खरच पूजाला हसू आलं. थोडावेळ हसण्यात गेला. सुप्री तोपर्यंत यांच्या जवळ आलेली.<br />
" काय जोक सुरू आहेत... मला तरी सांगा .. " सुप्रीने विचारलं.<br />
" हि बया ... डब्बूचे नावं बदलायला निघाली आहे. " पूजा हसत म्हणाली. पूजाने कादंबरीचा किस्सा सांगितला. तीही खदखदून हसू लागली. काही वेळाने सर्वांची निघायची तयारी झाली. हवामानाचा अंदाज बघून पूजा निघाली , पुढल्या प्रवासाला.<br /><br />आज मात्र पूजा सर्वांच्या मागून चालत होती. पुढे चालणाऱ्या ग्रुपमेंबरला पुढची वाट सांगून पूजाने मागून चालण्याचा निर्णय घेतला होता. कादंबरी - पूजा पुढेच होत्या. कादंबरीने पूजाला आज एकटे सोडले होते. सुप्रीने एकदा विचारलं ही , पूजाचे मागे राहणे. तरी कादंबरीनेच तिला थांबवले होते. कदाचित आकाशचे असे जाणे , हा तिचा दोष होता असे मानत असावी पूजा. त्यामुळेच आज तिचा प्रवास नेहमी सारखा नव्हता. त्यात या मंदिरात झालेली चुकामुक.... किती विचार करावा अजून त्याचा.... पूजा त्यामुळे जरा शांत वाटत होती.<br /><br />=====================================================================<br />
<br data-mce-bogus="1" />
सलीम - आकाशचा प्रवास सुरु झालेला. पण त्या दृष्याने सलिमची नजर बदलून टाकली होती. आताही तो आकाशच्या मागून चालत होता. तरी नेहमी सारखा वाटत नव्हता. आकाशला फरक कळत होता. काही न बोलता त्या दोघांचा प्रवास सुरु होता. दुपार झाली तसे दोघे थांबले. जवळच असलेल्या गावात दुपारचे जेवण मिळते का ते बघायला गेले. जेवण झाले. पोटभर नसले तरी मन भरावे इतके होते.<br /><br />जेवण झाल्याने थोडावेळ विश्रांती घेऊन पुढचा प्रवास करू असे आकाशने ठरवले. गावापासून दूर असलेल्या एका टेकडीच्या पायथ्याशी आले दोघे. तिथेच असलेल्या एका मोठया दगडावर आकाश जाऊन बसला. त्याच्या सोबत असलेला सलीम , त्याच्या बाजूला न बसता ... खालीच बसला. " पाऊस बघितल्या " नंतर सलीम अजूनही शांतच होता. इतका वेळ शांतच. कोणी सुरुवात करावी तेच कळत नव्हते. आकाशने सलीमकडे एक नजर टाकली. सलीम समोर पाहत होता. आकाशने हि समोर बघायला सुरुवात केली.<br /><br />दुपार असली तरी पावसाळी मेघांचे आगमन झाल्याने ऊन - पावसाचा खेळ सुरु होता कधी पासून. गावसुद्धा दुपारच्या जेवणाने सुस्तावलेले वाटत होते. एखादं -दुसरा सोडला तर गावात फक्त कौलारू घरेच आहेत असे भासत होते. पक्षांनी सुद्धा आराम करायचे ठरवलं असावं बहुदा. ढगांसोबत येणाऱ्या वाऱ्यासोबत सळसळणारी झाडेच तेवढी वातावरण जिवंत ठेवण्यास मदत करत होती. त्यांचाच काय तो आवाज....... इतकी शांतता.... आभाळात सुद्धा ढगांचे वेगवेगळे आकार, कधी-मध्ये डोकावणारा सूर्य.<br /><br />" तीच नाव ... हेमलता ... " सलीम बोलला खूप वेळाने. आकाशने त्याकडे पाहिले, सलीम समोर बघूनच बोलत होता. " छान होती.... नाकी - डोळी नीटस... तब्बेतीने छान होती. अचानक आलेली आयुष्यात माझ्या.... जबरदस्ती करून बोललास तरी चालेल... तरी आवडायची सोबत तिची. बडबड तर किती करायची. मधेच एखादा जोक.... " सलीम स्वतःशीच हसला. आकाशला छान वाटलं सलीम बोलत होता ते.<br />
" तिचे बोलणे आता आठवत नाही... इतकी वर्ष झाली ना... खूप बोलायचो आम्ही.... तीच जास्त बोलायची .. इतक्या वर्षे आलेल्या वादळाने तिचे बोलणे उडून गेले.... पण तिचे हसणे आठवते , अगदी स्पष्ट... हसताना गाल असे गुलाबी होयाची... गुलाबाचे फुल जसे.... " सलीम भारावून बोलत होता.<br />
" तो सकाळी पाऊस दाखवलास ना... तसा पाऊस आला कि बसल्या जागेवरून उठून खिडकीकडे पळायची. ऑफिस मध्ये आहोत कि नाही , याचा विसर पडायचा तिला. काहीतरी होयाचे तिला. अशी ओझळ पुढे करून पावसाचे थेंब झेलायची... ओजळीतले इवलेसे तळे, मग पिऊन ... स्वतःची असलेली पावसाची तहान... काही काळ का होईना.... शमवायची.... तेवढ्यापुरती.... पुन्हा ते पावसाचे प्रेम .... प्रेम नाही वेड ... वेडेपणा.... प्रत्येक दिवशी असे ओथंबून यायचे तिचे पावसावरचे प्रेम... पावसाकडे बघत एक छान असे हास्य तिचे ओठांवर यायचे... गालावर खळी नसली तरी .... आनंदाने क्षणभर का होईना .... गाल गुलाबी होऊन जायचे तिचे.... " सलीमच्या गालावर आता त्याच्या डोळ्यातील पाणी होते.<br /><br /><br />आकाशला सुद्धा सुप्रीची आठवण झाली. सलीम बोलतच होता. " विचित्र वागायची कधी... पण मनात कधी काही नसायचे... शुद्ध मन म्हणतात तसे काही. न सांगताच खूप काही करायची माझ्यासाठी... कोण होती... आमचं नातं काय... काही कळायचे नाही. माझ्या सारख्या अनाथ.... कोणी नसलेल्या मुलाला... काय पाहिजे अजून... ऑफिस सुटले तरी आम्ही किती वेळ फिरत असायचो... दिवसातला जितका वेळ तिला देता येईल.... नाही.... जितका जास्त वेळ तिला देता येईल असा नेहमीच मी प्रयत्न करत असायचो..... पण काय करणार ... होते कधी कधी.... मीच कमी पडलो ना ... " सलीमच्या डोळ्यात अजूनही पाणी होते.<br /><br />आकाश त्याच्या जवळ येऊन बसला. त्याला सावरलं. सलीमने डोळे पुसले.<br />
" विषय बदलूया का ... " सलीमने मानेने होकार दिला. " तू इतकी वर्ष फिरतो आहेस ना ... मग फक्त गावात का फिरतोस.... या अश्या रानावनात का नाही.... तिथे का जात नाहीस.. " सलीमच्या चेहऱ्यावर थोडे हास्य परतले या प्रश्नावर...<br />
" मी जंगलातच फिरत असतो.... मला नाही आवडत माणसं .... गर्दी.... भूक लागली तरच गावात जातो... " हि मात्र आकाशसाठी वेगळी माहिती होती.<br />
" तू तर बोललास.... अश्या डोंगररांगापासून दूर राहतो... ",<br />
" हो ... ते तर खरं आहे... डोंगरावर जात नाही मी... जंगले काय फक्त डोंगरावर असतात का... " सलीम बोलला तसं आकाशला हसू आलं. " बरोबर कि .... बरोबर बोललास... " आकाश त्याच्या खांदयावर हात टाकून तसाच बसून होता. आणखी गप्पा - गोष्टी रंगल्या... हसून बोलणे , एकमेकांना दाद देणे... छानच वेळ गेला.<br />
<br />=====================================================================<br />
<br data-mce-bogus="1" />
आज संध्याकाळ अंमळ लवकर झाली. पावसाच्या ढगांचे आगमन त्यामुळे सूर्य देवाला आपला कारभार लवकर गुंडाळावा लागला. पूजा आणि त्याच्या ग्रुपने आधीच तंबू उभारून ठेवले होते. चालून थकलेले... आराम हवाच ना... अजूनही थोडा प्रकाश होता सोबतीला. माळरानावर तंबू उभे केले होते यांनी. पूजा एकटीच पुढे जाऊन बसली होती. सुप्रीला कळण्या इतपत पूजाचा स्वभाव कळू लागला होता आता. आणि ती आता आकाशच्या विचारात होती हेही तिने ओळखले. कादंबरीला पाहिले तिने. ती तिचा कॅमेरा साफ करण्यात मग्न. सुप्री पुजाजवळ आली.<br /><br />संद्याकाळची उन्हे परतू लागलेली. त्यात आभाळात गर्दी करणाऱ्या ढगांनी ती उन्हे आधीच परतून लावली होती. श्रावणात रंगणार पावसाचा खेळ आधीच रंगलेला जणू. काही ठिकाणी तर लख्ख ऊन आणि त्यातून दिसणारी ढगांची सावली. कसा विचित्र असतो हा निसर्ग. मावळतीलाही ऊन घेऊन येतो. पूजा तेच पाहत बसली होती. समोर पसरलेलं अफाट असे हिरवं माळरान.... त्यात हे सर्व खेळ सुरु होते निसर्गाचे... सुप्री कधी तिच्या शेजारी येऊन उभी राहिली कळलं नाही तिला.<br /><br />" बस .... बस सुप्रिया.... कधी आलीस... कळलंच नाही... " पूजा बोलली.<br />
" तू जेव्हा विचारात हरवली होतीस ना .. तेव्हा पासून उभी आहे मागे मी... " सुप्री तिच्या बाजूलाच बसली. " आकाशचा विचार करते आहेस ना... " यावर पूजाने सुप्री कडे पाहिलं. " बघते आहे तुला मी... त्या देवळातून निघालो आहोत आपण, तेव्हा पासून तुझा चेहरा सांगतो सर्व.... प्रचंड विचार करते आहेस... अर्थात आकाशचाच विचार असणार... बरोबर ना !! " ,<br />
" मला वाटतं राहते सारखं... डब्बूने घेतलेला निर्णय ..... गेली ४ वर्ष... त्याने असे दूर राहणे.... माझ्यामुळे ... " सुप्रीने मधेच तिचे वाक्य तोडले.<br />
" असं काहीच मनात आणू नकोस तू... तो निर्णय माझा आणि आकाशचा होता.... शिवाय त्याला त्याची space देणे .. हेही माझंच बोलणे होते. सांगायचे झाले तर तो .... माझ्यामुळे गेला... " सुप्रीला हे बोलताना भरून आलेलं.<br />
<br />" येणार पुन्हा डब्बू... देवळात भेटला नाही.... तरी पुढे गाठायचे त्याला.. हे नक्की.. " पूजा आत्मविश्वासाने बोलत होती.<br />
" आपल्याला कुठे जायचे आहे आता... तू बोलली होतीस ना.. तिथेही आकाश न चुकता जातो का... तिथे जाण्याचा दिवस ठरला आहे का... जशी हि यात्रा होती ... तस आहे का काही .... "<br /><br />" नाही .... तस काही नाही . माझ्या आठवणीत आहे जागा ती... अशी काही ठरलेली तारीख नाही ती... या देवळातून आम्ही तिथे जायचो.... अलिप्त अशी जागा आहे ती... एक लहानगी टेकडी.... सांगते कशी आहे ती... दोन मोठ्या डोंगराआड , एक लहानशी टेकडी..... त्यावर एक अर्धवट बांधकाम असलेला किल्ला.. छोटा किल्ला... कोणी असा अर्धवट किल्ला बांधला माहित नाही... तिथे कोणीच जात नाही. गंमतीची गोष्ट अशी कि हि जागा कोणालाच माहित नाही. डब्बू माहित आहे ना ... शोधत असतो काही ना काही... तसेच एकदा फिरताना त्याने तो किल्ला आणि ती टेकडी शोधून काढली. मग काय... आधी त्या देवळातली जत्रा , मग हा किल्ला आणि ११ जूनला राजमाची .... असा प्रवास सुरु झाला.... पण सर्वात आधी आम्ही गेलो होतो ते राजमाचीला....त्यानंतर पुढल्या वर्षांपासून बाकीच्या जागा सुरु झाल्या. आता त्या टेकडीचा रस्ता जरा विसरली आहे मी तरी जाऊ शोधत... निदान बघून तरी येऊ... " ,<br />
<br />" पण आकाश तिथे येऊन गेला का ते कळेल का आपल्याला... " सुप्रीचा पुढचा प्रश्न.<br />
" नाही , ते नाही कळू शकत... तरी जर तो तिथे गेला आणि थांबला तर आपली भेट होऊ शकते. नाहीतर आपण ११ जूनला राजमाचीला गाठूच त्याला... " पूजाच्या या वाक्यावर सुप्री छान हसली.<br /><br />===============================================================================<br />
आजची रात्र जरा जास्तच थंड जाणवत होती. आकाश - सलीमचा आजचा मुक्काम डोंगरावर होता. जवळपास कोणताच गाव आजूबाजूला नव्हता. त्याचा अंदाज लावून आकाशने तिथे वर थांबण्याचा निर्णय घेतला होता, जेणेकरून पहाट झाल्यावर पुढचा रस्ता दिसू शकेल.<br /><br />शेकोटी पेटवून दोघे त्याच्या जवळच बसले. सलीम आभाळात प्रवास करणाऱ्या ढगांकडे पाहत पावसाचा अंदाज लावत होता. आकाशची नजर सलीमकडे, कुतूहल ... दुसरं काय !! सलीमचे ' आकाश ' निरीक्षण झाले आणि त्याचेही लक्ष आकाशकडे गेले.<br />
" काय बघतोस रे !! " त्याच्या प्रश्नावर आकाश हसला.<br />
" काही नाही. " आकाशने उत्तर दिले. " मला सांग. इतकी वर्ष फिरतोस... प्रचंड माहिती असेल ना तुला.. " आकाशने सलीमला विचारलं.<br />
" खूप काही... या निसर्गाने खूप शिकवलं. त्यानेच दाखवून दिले, माणसांची काय जागा असते ते. " हे मात्र आकाशला पटलं.<br />
" तू सांग... तुही फिरतोस ना ... तुझा अनुभव सांग. ",<br />
" तसं मी खूप आधी पासून फिरतो. त्यामुळे तू बोललास ना ... माणसाची किंमत शुन्य आहे निसर्गात , ते पटते मला. आणि खरच आहे ते , आपली काळजी निसर्गचं घेतो.. त्यापुढे कसे कोण जाणार.... " ,<br />
" किती वर्ष सुरु आहे भटकंती तुझी..... " ,<br />
" माहिती नाही..... कदाचीत गेली १२ वर्ष, पण तुझ्या सारखं नाही जमणार. तू तर गेला नाहीस परतून. मी माझे फोटो काढून झाले कि मी शहरात जायचो. फोटो मॅगजीनला देयाचो. काही पैसे घेयाचो आणि पुन्हा भटकायला बाहेर. एक सांग.... तू तर भटकत असतो ना... तेही इतकी वर्ष... पैसे .... ????? " सलीमला प्रश्न समजला.<br />
" पैसे कुठून येणार... मी निघालो तेव्हा, होते काय ते पैसे... थोडे सोबतीला घेतले होते, उरलेलं दान देऊन टाकले. सोबतीला घेतलेले पैसे थोड्याच दिवसात संपले. त्यानंतर तुला बोललो तसे. गावात जाऊन जेवतो नाहीतर मंदिरात ... नाव बदललं कि पोट भरते. कपडयांचे सांगायचे झाले तर गावातच मिळतात. जुने - पुराणे कपडे मागितले तर देतात... फाटके - मळलेले.. काहीही चालतात मला. हि सिगारेट .... गावत मदत लागली, घर उभारायला मदत करायची, कधी लाकडं तोडून देणे, अंगणातला कचरा काढून देणे... काहीही मदत लागली कि करतो. पैसे न घेता खायला मागतो. आणि सिगारेटचे पाकीट मिळालं कि झाली माझी सोय. पैशाची गरजच पडत नाही मला. आणि खर सांगायचे तर .... इतक्या वर्षात खरच.... पैसे नाहीत तर काही जगणं विसरलो नाही मी.... निसर्ग देतो भरभरून. त्यातून जितके पाहिजे तितके घेतो. बघ ना ... आजारी पडत नाही सहसा. तरी तसेच काही वाटलं तर आजूबाजूला कितीतरी औषधी वनस्पती आहेत. त्यांचा उपयोग होतो. दवाखाना... डॉक्टर ... काय गरज आहे. हे असे जगणे . मला ' खरं जगणं ' वाटते. " सलीम छान बोलला.<br /><br />" तू बोलतोस छान... फक्त कोणी बोलायला नसते तुझ्यासोबत... बरोबर ना !! " आकाश बोलला. सलीमच्या चेहऱ्यावर खूशी जाणवली.<br />
" मीही लिहायचो रे आधी. आधी मी एकटा , अनाथ... वाचायची सवय होती. आवड होती, त्यातुन लिहायची आवड लागली. खूप लिहायचो कविता... त्यात तिची ओळख झाली आणि कवितेला नवा रंग चढू लागला...... " सलीम थांबला बोलायचा. आकाश त्याच्याकडे बघत होता. खूप वेळाने बोलला.<br />
" ती गेल्यावर तसही माझ्या आयुष्याचा रंग उडून गेला. लिहिण्यात काही अर्थ नव्हता. शिवाय हे असे जगणे. कुठे लिहिणार आणि काय.... बोलणे कुठे होणार कोणाशी... सारखा प्रवास आणि प्रवास...... माणसांना कुठे वेळ असतो कोणासाठी.... बोलायला तर नाहीच.... " ,<br />
" तूला इथे बरेचसे ओळखत असशील.... ना " आकाशने मधेच विचारलं.<br />
" हो तर ... मी तर फक्त या आसपास गावात फिरत असतो... या देवीच्या यात्रेला येतो तेवढा इथे.. नाहीतर पूर्ण महाराष्ट्र भर फिरत असतो मी. तू बाहेरही जातोस ना ... माझं कसं पोट भरले कि झालं... जास्तीत जास्त एक दिवस मुक्काम एका ठिकाणी... " बोलण्यात वेळ कसा गेला कळलं नाही. आकाशने घड्याळात पाहिलं.<br />
" चल ... झोपूया आता ... उद्या लवकर निघू.... तुला एक आणखी छान असे काही बघायला मिळेल उद्या .... " आकाशच्या बोलण्यावर आता सलीमचा विश्वास होता. दोघेही झोपले.<br />
<br data-mce-bogus="1" />
पहाटे ५ वाजता आकाशने सलीमला जागे केले. गेल्या काही दिवसात सलीमला सवय झालेली याची. आकाश लवकर जागा करायचा त्याला. काहीतरी छान असणार हे नक्की. त्याचीच तयारी करून दोघे निघाले. " कुठे निघालो आहोत... " सलीमने चालता चालता विचारलं. " जास्त दूर नाही इथून... जवळच आहे.. मला तिथली पहाट... सूर्योदय सुखावतो. त्यासाठीच लवकर निघालो. पुढल्या अर्ध्या - पाऊण तासात पोहोचू... " आकाशने चालताना explain केले. बोलल्याप्रमाणे , वेळेत पोहोचले. आकाशने घड्याळात पाहिलं. सकाळचे ६:३० वाजलेले. काही वेळाने सूर्य देवाचे दर्शन होईल , असा अंदाज लावला आकाशने. " बसुया खाली .... " आकाशने सलीमला सांगितले.<br /><br />आजूबाजूला , शेजारी... समोर.... सर्वत्र धुकं पसरलं होते. त्यामुळे काही दिसतं नव्हते. आकाशला ती जागा माहित होती म्हणून निव्वळ अंदाजाने ते तिथे आलेले होते. काही क्षणांचा अवधी, पूर्वेकडून सोनेरी किरणे फेकत सूर्यदेवाचे आगमन झाले. धुक्याची चादर हळू हळू मागे पडू लागली. एका अर्धवट बांधकाम झालेल्या किल्यावर आहोत , हे सलीमने चट्कन ओळखले.<br /><br />जसा सूर्य वर येऊ लागला तसं आजूबाजूचे , समोरचे स्पष्ट दिसू लागले. समोर , दूरवर पसरलेली डोंगराची रांग... त्यावर विसावलेले , प्रवास करून दमलेले ढग ... दिसत होते. काही रात्रीचा प्रवास करणारे पक्षी .... पहाटेच्या कुंद वातावरणात सुद्धा थव्याने प्रवास करत निघालेले. सलीम भारावून गेला. उभा राहिला. आणि जरा पुढे आला. खाली पसरलेले धुके आता विरळ होतं होते. अस्पष्ट वाटा ... घनदाट झाडी दिसत होती. त्या झाडीतूनच उरलेलं धुकं वर येऊ लागले होते. जणू त्या रानात लपलेले काही ढग आता वर येऊ पाहत होते. वातावरण आणखी स्वच्छ होऊ लागले , सलीम लक्ष देऊन पाहू लागला.<br />
<br />खाली दूरवर नजर जाईल तिथे फक्त हिरवा रंग फक्त.... इतकी झाडे -वेली .. झुडुपे.... काही उंच झाडे , काही बुटकी... त्यातून एक लालसर रंगाची पायवाट. काही शेते उभी होती. माहित नाही कसली. पण त्यात एक-दोन बुजगावणे दिसली म्हणून ती शेतं असा अंदाज. आणि या सर्वात ... एकच घर होते तिथे. सफेद रंगाचे. एका मोठ्या वडाच्या झाडाखाली ते घर अगदी ताठ मानेने उभे होते. वडाचा विस्तार तो केवढा !!! एका वाऱ्याच्या झुळुकेने , त्याचे पान - पान सळसळून जायचे, तेव्हा वाटायचे कि तो वड जागा होऊन आजूबाजूला नजर फिरवत आहे. त्या वडाच्या थोडे मागे असलेल्या जागी कसलीशी उंच उंच झाडे रांगेत वाढलेली. त्यातून एखाद - दुसरा " लवकर " जागा झालेला पक्षी ... उगाचच त्या झाडाभोवती गोल फेऱ्या मारत होता. कुठेतरी दूरवर अनोळखी पक्षी... उगाचच केकाटत इतरांनाही जागे करत होता.<br /><br />सलीमला काय बोलावे सुचत नव्हते. हा काय प्राणी आहे.... कळतच नाही. आपण इतकी वर्ष फिरतीवर आहोत. हे असे कधी ' बघण्यात ' का आले नाही माझ्या... सलीम त्या निसर्गाकडे पाहत स्वतःशीच हसला. कितीवेळ तो नजर न हटवता समोरचे पाहत होता. मन भरणार नाहीच, तरी आकाशच्या शेजारी येऊन बसला. नुसता बसला नाही तर त्याच्या खांदयावर हात ठेवून बसला. आकाशला कमाल वाटली आणि हसूही आलं.<br />
" काय साहेब ...... आवडलं का ?? " सलीमने आकाशला सलाम ठोकला.<br />
" कसं .. काय ..... बघ .... बोलायला शब्दही नाहीत... तुलाच कसे माहित .... हे असे काही ..... निसर्गात असते ते ...आधी तो पाऊस बघायचे शिकवले आणि आता हे... " ,<br />
" शोधतो मी...... आणि हे दरवर्षीचे आहे.... मी इथे येतेच असतो. दरवर्षी न चुकता..... " आकाश बोलत होता. सलीम भारावलेला होता.<br /><br /><br />थोडावेळ शांतता. " यापुढे येणार आहेस का सोबत ?? " आकाशने सलीमला विचारलं.<br />
" का रे ... ?? " ,<br />
" तूच बोलला होतास ना... नाही आवडलं तर तुझी आणि माझी वाट वेगळी... " आकाशने मस्करीत विचारलं. सलीमला हसायला आलं.<br />
" बरा आहेस तू ... गेलो का सोडून... ते सोड... पुढे कुठे जायचे आहे... " ,<br />
" राजमाची !! ",<br />
" हम्म ..... नाव ऐकलं आहे. बघितलं नाही कधी. " ,<br />
" आवडेल तुला... मी तर म्हणतो , तुलाही वेड लागेल त्या ठिकाणाचे.... शिवाय या पावसात त्या ठिकाणाचे सौंदर्य अधिक खुलते. म्हणून मी दरवर्षी पहिल्या पावसात त्याचे दर्शन करण्यास येतोच. [ Note -: याचा पहिला संदर्भ येतो तो भटकंतीच्या अगदी पहिल्या कथेत .... " भटकंती - सुरुवात एका प्रवासाची " या कथेत. या कथेच्या अगदीच सुरुवातीला आकाश आणि राजमाचीचा उल्लेख आहे. कळले नसेल तर वाचावे. एक वर्तुळ पूर्ण झाल्यासारखे आहे हे ] माझे या जगातील सर्वात आवडीचे ठिकाण .... राजमाची !! " ,<br />
" कधी निघायचे " , सलीमला घाई झालेली.<br />
" हो हो ... जाऊया .... अजून ११ जूनला २ दिवस बाकी आहेत... " ,<br />
" ११ जून ? तेव्हा काय आहे... " ,<br />
" माझा हा प्रवास त्यादिवशी सुरु झालेला... पहिल्यांदा मी आणि माझी एक मैत्रीण.... ११ जूनला राजमाचीला होतो. तेव्हाच ठरले होते माझे ... अशी भटकंती करायची आणि सुंदर निसर्ग याची देही डोळा पाहायचा. ती देवीची यात्रा ... हा अर्धवट किल्ला... हे आम्ही पुढच्या वर्षी पासून सुरु केले. पण ११ जून म्हणजे राजमाची. हे पक्के केले तेव्हापासूनच.... " ,<br />
" मग निघूया का आता .... मला घाई झाली आहे ... " सलीम ....<br />
" आज दुपार नंतर निघू.... तसही जास्त दूर नाही आहोत.. " आकाशने वर आभाळात नजर टाकली. " वातावरण थंड होते आहे. आणि इथे उंचावर थंडी अधिक जाणवते. शेकोटी पेटवतो का ... थोडा नास्ता ही करू... तुला औषधी चहा पियाला देतो. पिणार ना ... " आकाशने विचारलं.<br />
" औषधी ?? " ,<br />
" अरे वनस्पतीचा काढा ... तुझ्या इतकी माहिती नाही मला वनस्पतीची तरी कोणता काढा घेतला कि थंडी पळून जाते ते माहित आहे मला... मी आलोच ....." आकाश निघून गेला. सलीम शेकोटी पेटवायचा कामाला लागला.<br />
===============================================================================<br />
मजल-दरमजल करत पूजा आणि तिचा ग्रुप " त्या " ठिकाणी पोहोचले. पोहोचले तेव्हा संध्याकाळ झालेली. पूजाने वेळेचा अंदाज बांधला, " चला पटपट तंबू बांधून घेऊ... " पूजाने पाठीवरली सॅक खाली ठेवली.<br />
" आलो का आपण ... पण तो अर्धवर किल्ला का बुरुज दिसत नाही तो ... " कादंबरीने विचारलं.<br />
" नाही ... " पूजाने शांतपणे उत्तर दिले.<br />
" मग थांबलो का ?? " कादंबरीचा पुढचा प्रश्न. सुप्रीही विचारात पडली.<br />
" आधी आपण तंबू उभारून घेऊ ... उशीर झाला तर पुन्हा काळोखात काम करावे लागेल. " पूजाचे म्हणणं ऐकून सगळे कामाला लागले. पुढल्या अर्ध्या तासात सर्व तंबू उभे राहिले.<br /><br />" हं .... आता सांग... " कादंबरी पुन्हा आली.<br />
" इथून १० -१५ मिनिटे लागतील तिथे जायला. जास्तीत जास्त अर्धा तास.." कादंबरीने कपाळाला हात लावला.<br />
" मग आजच , आताच गेलो असतो ना .... " सुप्रीने पूजाचे बोलणे ऐकून रिप्लाय केला.<br />
" आता गेलो असतो तर आकाश भेटला असता ना .. क ..... दा .... ची ...... त !! " सुप्री बोलली.<br />
" तो थांबला असेल तर उद्याही भेटेल आपल्याला... " पूजा बोलली.<br />
" पण आताही भेटू शकला असता ना ... " आता कादंबरी बोलली.<br />
<br /><br />" थांबा दोघीनी.... मला बोलू तर दे ... " पूजा बोलली तश्या दोघी शांत झाल्या. " आपण जिथे जाणार आहोत ना.... तिथून एक सुंदर नजारा दिसतो, त्यातून तिथला सूर्योदय सुरेख , अवर्णनीय असतो.... आकाश त्यासाठी जातो तिथे. आम्ही यायचो ना इथे , तेव्हा रात्रीचा मुक्काम असा पायथ्याशी असायचा. मग पहाटे लवकर उठून सूर्योदयाचा अनुभव घ्यावा , हा डब्बूचा प्लॅन.... त्यामुळेच... आता जाऊनही तो थांबला असेल तर उद्या भेटलेच... नाहीतर पहाटेचा नजारा बघता येईल.... तिथे तंबू बांधून राहण्यासारखे सपाट जमीन नाही. आकाश थांबला असेल तर तो असाच पायाथ्याशी.... आणि सुप्री , तुला तर माहित आहे डब्बू , किती जलद चालतो तो... तो तिथे आता असेल तरी आपण त्याला गाठू शकत नाही... बरोबर ना !! " दोघीना पटलं ते. पूजा तिचे काम करायला गेली. या दोघीना काहीच काम दिले नव्हते. मग काही तरी टाईमपास करावा म्हणून कादंबरी तिच्या लॅपटॉपवर देवीच्या यात्रेतले तिने क्लीक केलेले फोटो बघत होती. शेजारी सुप्री.<br /><br />" छान काढतेस गं फोटो... " सुप्रीने कादंबरीला दाद दिली.<br />
" thank you !! thank you !! ..... तुमच्या साहेबांची कृपा. त्याच्यामुळे शिकली... तो भेटू दे ... पायाच पडते त्याच्या ..... बघ तू.... " कादंबरीच्या बोलण्याचे हसू आलं सुप्रीला. छानच होते फोटो. देवीची यात्रा, छानच टिपली होती कादंबरीने. किती गर्दी होती.सुप्रीने तर प्रत्यक्षात अनुभवली होती गर्दी. सुप्रीला एक आयडिया सुचली.<br />
" आपण एक करूया का ..... " ,<br />
" काय ते ? " ,<br />
" आकाश तर नक्की आला असेल तिथे, अशी पूजा बोलते. आपल्याला दिसला नाही. तू तर किती फोटो काढले आहेस..... वेगवेगळ्या अँगलने... किमान या फोटोत तरी दिसेल आकाश... try करूया ... " ,<br />
" चालेल ना ... बेस्ट आहे हे ... मी प्रत्येक फोटो झूम करते....दोघीनी शोधलं तर दिसेल आकाश. " कादंबरी मग प्रत्येक फोटो झूम करू लागली. खासकरून गर्दीचे फोटो. कारण त्या गर्दीतच आकाश असावा असे वाटत होते.<br /><br />खूप फोटो बघून झाले तरी आकाश काही दिसेना.... कसा सापडणार , गर्दी तर होतीच , पण गुलाल आणि भंडाराचा गुलाबी - पिवळा रंग इतका पसरला होता कि कोणा एकाला शोधणे तसे कठीण होते. सर्वच एका रंगाचे झालेले होते. उत्साहात सुरु झालेली " हि शोधमोहीम " पुन्हा निराशेच्या वाटेकडे वळली. अश्यातच एक वेगळा फोटो समोर आला. एक व्यक्ती सिगारेट ओढत उभा...<br />
" हा कोण गं ... " सुप्रीने विचारलं.<br />
" हा ..... काय माहित कोण ... " कादंबरीने सलीमचा फोटो काढला होता.<br />
" एवढी मोठी देवीची यात्रा ... त्यात सगळे सामील झालेले, सर्वांना देवीचे दर्शन घेण्याची घाई.. हा आपला दूर उभा राहून आरामात सिगारेट ओढत उभा... आगाऊ कुठला .... खडूस !! विचारलं काही तर भलतीच उत्तर... त्यात त्याच्या पायाजवळ बघ... दोन मोठ्या सॅक.... आपल्याजवळ आहेत ना , त्यापेक्षा जरा मोठ्या.... एक घेऊन फिरताना किती दमतो आपण , याकडे दोन दोन .... विचित्र माणूस अगदी .... विचित्र वाटला म्हणून असाच फोटो काढला... " सुप्री बघत होती फोटो. अचानक तिला काहीतरी दिसलं. फोटो अगदी जवळून काढला होता म्हणून जास्त स्पष्ठ होता.<br />
" त्याच्या सॅक झूम करशील का.... काही ओळखीचे दिसते. " तस कादंबरीने लगेच झूम केले. फोटो बघून सुप्रीचे डोळे विस्फारले.<br />
" पूजा कुठे आहे... " सुप्री आनंदात ओरडली.<br />
" काय झालं !!! " ,<br />
" थांब ..... पूजाला घेऊन येते ... "<br />
पूजा रात्रीच्या जेवणाची तयारी करत होती. सुप्री तिला ओढतच घेऊन आली.<br />
" आकाश आलेला यात्रेत... " सुप्री घाईने बोलली.<br />
" तुला कस कळलं ... i mean तो तर दरवर्षी येतो तिथे... ते तर माहित आहे मला , मीच सांगितलं तुला... मग आता काय नवीन त्यात... " पूजा अचंब्याने बोलली.<br />
" कादंबरी तो फोटो दाखव. " कादंबरीने लॅपटॉप पूजा समोर धरला.<br />
" बघ ... ती मागे दुसरी सॅक आहे ना... त्यावर टॅग आहे बघ... " माझा गणू ... माझं आभाळ " ... तो मी आकाशला बनवून दिला होता. त्याच्या सॅकला लावलेला असतो तो नेहमीच. " पूजाने निरखून पाहिलं. सुप्रीने त्या टॅगचे वर्णन करून सांगितलं. तसाच होता तो टॅग. पूजाला पटलं.<br />
" कादंबरी... तुला आकाश दिसला नाही का यांच्यासोबत.... किंवा आजूबाजूला.... " ,<br />
" नाही ना .... याला विचारलंही मी... दोन - दोन सॅक कशाला ... बोलला कसं ... पाहिजे तर एक घेऊन जा .... आधीच सरळ उत्तर दिलं असतं तर आकाश तेव्हाच भेटला असता ना... " कादंबरीने नाक मुरडलं.<br />
" may be ... डब्बूला देवीचे दर्शन करायचे असेल , त्यामुळे सॅक पाठीला न लावता या माणसाजवळ ठेवली असेल. गर्दीत चालता यावे म्हणून... जरा चुकामुक झाली ना आपली.... " पूजा सुप्रीकडे पाहत बोलली.<br />
" पण अश्या अनोळखी व्यक्तीकडे आकाश सॅक कसा ठेवून गेला... " सुप्रीचा प्रश्न.<br />
" हा गं .... हा हि मोठा प्रश्न आहे... " पूजा बोलली.<br />
" कदाचित ... हे दोघे एकत्र प्रवास करत असतील.... may be ..." कादंबरीचा अंदाज...... सर्वांचे अंदाज लावून झाले.<br /><br />" असेलही आणि नसेलही... " पूजा बोलली. " पण एक नक्की , आपण त्याच्या मागोमाग आहोत हे पक्के झाले. एक वेगळाच हुरूप आला आहे मला... " पूजाच्या अंगावर शहारा आला. शिवाय एक थंड हवेचा झोत आला, या तिघी सुखावून गेल्या.<br />
" ११ जून आणि राजमाची ... दोन्ही दूर नाहीत आता...... मृग नक्षत्र लागले आहेच आता ..... पावसाची आणि पर्यायाने आकाशची सुद्धा चाहूल लागली आहे मला...लवकरच भेटू ... डब्बू !! " पूजा मोठ्याने बोलली. त्या मोकळ्या जागेत , शांत वातावरणात तिचा आवाज घुमत घुमत पसरत गेला. पूजा - कादंबरी - सुप्री ... तिघी एकमेकांचे हात हातात घेऊन उभ्या होत्या....... पावसाच्या ढगांआडून रात्रीचा चंद्र त्यांना लपून - छपून पाहत होता.<br />
<br /><br />================== to be continued ===============================<br />
<br data-mce-bogus="1" style="background-color: white; font-size: 18px;" /></div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-19583826525819413902020-01-06T06:22:00.001-08:002020-01-06T06:22:15.332-08:00भटकंती .... नव्या वळणावरची !! .......( भाग ३) <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br data-mce-bogus="1" /></span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुला काय झालं आहे .... काय होतंय नक्की " सुप्रीने आकाशला विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" काय म्हणजे ? " आकाश विचारात पडला. सुप्री गाल फुगवून बसलेली. " मी कुठे काय बोललो तुला... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तेच तर ..... माझ्याकडे हल्ली लक्षच नसते तुझे... सारखा त्या कॅमेराला घेऊन फिरत असतोस... " सुप्रीचा राग खोटा खोटा आहे हे त्याने लगेच ओळखलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" अगं पोरी !! त्यानेच तर पोट चालते ना आपले .... पगार मिळतो मला ... एक काम करतो .... मी घरी बसतो, तू जॉब कर ... चालेल ना " आकाश तिच्या उत्तराची वाट बघत होता. सुप्रीला काय बोलावे कळेना.<br /><br />थोड्यावेळाने बोलली. " हो ... गरिबालाच काम करावे लागणार ना ... काय करणार गरीब माणूस. " आकाशला हसू आलं. मिठीत घेतलं तुला. " नको बाबा ... वापर तुझा कॅमेरा ... घरी बसलास तर हि अशी भटकंती कोण घडवून आणणार. एकतर मी किती गरीब , त्यात मला पायवाटाही कळत नाहीत. एकटी कुठे फिरू मी. त्यापेक्षा तुझा कॅमरा वापर तू... " सुप्रीने आकाशला अजून घट्ट मिठी मारली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /><br />सुप्री आठवणीत हरवून गेली. त्यांच्या बसचा प्रवास संपलेला. समोर एक मोठ्ठ तळे होते. त्या तळ्याकाठी एक जोडपे बघून तिला आकाशची आठवण झाली. शिवाय छान थंड हवा वाहत होती. पावले आपोआप तिथे वळली तिची. सुप्रीला ति<span id="थे">थे</span> जाताना पाहून , बाकीचे सुद्धा तिच्या मागोमाग निघाले. सुप्री बॅग खाली ठेवून त्या तळ्यात पाय सोडून बसली. जागाही छानच होती. पूजाने मग तिथेच तंबू लावण्याचा निर्णय घेतला. थोड्यावेळाने , पूजाही तिच्या शेजारी येऊन बसली. तिची चाहूल लागली , तेव्हा कुठे सुप्री भानावर आली. मागे वळून पाहिलं तर सर्वांचे तंबू उभे राहिले होते.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" अरे !! मला सांगायचे तरी ... माझाच तंबू राहिला .. तुम्हाला मदत करायची सुद्धा राहून गेली. " सुप्री बोलता बोलता उभी राहणार इतक्यात पूजाने थांबवलं तिला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" बस गं ... काही घाई नाही. बस ... बघ , किती शांत जागा आहे हि. ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" अगं पण तंबू .... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नको काळजी करूस... आहेत ना एवढे सर्व ... ५ मिनिटात तंबू उभा होईल तुझा .. " सुप्री शांत बसली मग.<br /><br />तळ्यातील पाण्यावरून येणार वारा अधिक थंड जाणवत होता. सुप्री - पूजा काही न बोलता तश्याच बसून होत्या. सुप्री अजूनही तळ्याच्या दिशेनं पाहत होती. थोड्यावेळाने तिचे लक्ष पूजाकडे गेलं. पूजा तिच्या डायरी मध्ये काहीतरी लिहीत होती.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कधी पासून लिहितेस... " सुप्रीच्या प्रश्नाने पूजा लिहायची थांबली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हि सवय सुद्धा डब्बूचीच... आकाश लिहायचा आधी... जास्त नाही , चारोळी किंवा कविता... जमलं तर एखादा पॅराग्राप लिहायचा .... कधी तरीच हा ... मीही लिहायचे ना कविता , आवडायचे त्याला . त्यानेच प्रोत्साहित केले असे लिहायला. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आकाश कविता करायचा... ?? हे तर नव्याने कळते आहे मला. " सुप्री बोलली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" थांब .... दाखवते. " पूजा तिची डायरी चाळू लागली. ५-१० मिनिटं शोधल्यानंतर ती एका पानावर थांबली. त्यावर एक कविता लिहिलेली होती. पूजाने त्यावरून बोटे फिरवली. " डब्बू .... डब्बूने लिहिलेली होती हि कविता .... त्याचे अक्षर आहे हे , वाच हि कविता " पूजाने डायरी सुप्रीसमोर धरली.<br /><br />" तुझ्यात मी ,<br />माझ्यात तू ,<br />आणि काय हवं<br />तू ओथंबून बरसत यावे<br />अन मी<br />मंद हसत<br />तुझ्यात विरून जावं<br />नभाचं कवाड उघडावं<br />सरीचा परिमळ पसरावा<br />अन असा पसरावा<br />कि अंग अंग थरथरावं<br />मी स्वतःच परिमळावं<br />आणि पाऊस मी<br />आकाश तू व्हावं !! "<br /><br />सुप्री भारावून गेली कविता वाचून. " तुझ्यासाठी लिहिली होती ना .. " सुप्रीने विचारलं. पूजाच्या चेहऱ्यावर आनंद दिसत होता.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो , मी एकदा बोलली होती त्याला , माझ्यासाठी लिही काहीतरी.... त्याच्या कविता , चारोळ्या फक्त पावसावर.... गंमत म्हणून बोलली , त्याने माझ्या हातातून डायरी घेतली आणि लिहून टाकली कविता... एकच ....माझ्यासाठी ..... पहिली आणि शेवटची, मला वाटत नाही ... आठवत हि नाही ... या नंतर त्याने काही लिहिलं असेल ... " पूजा हसून सांगत होती.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">========================================================================</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">आकाश आता त्या पायथ्याशी असलेल्या मंदिरात थांबलेला. सांगायचे झालेच तर मंदिरातील लोकांनींच त्याला थांबवलं होते. शहरातून कोणी सहसा अश्या दुर्गम ठिकाणी येत नाही. त्यात याच्याकडे कॅमेरा.... मग काय , किती लाड आकाशचे, आकाश सुद्धा भारावून गेला त्यांच्या प्रेमाने. पण आणखी दिवस थांबणे शक्य नव्हते ना . त्याला नाशिकला निघायचे होते. तिथूनच पुढे असलेल्या गावाकडे निघाला. कारण तिथूनच त्याला पुढे जाण्यासाठी गाडी मिळणार होती. एका ठिकाणी वाट चुकला , त्यामुळे दुसऱ्या गावात उशिराच पोहोचला. गावात काय , शहरात असते तशी गाड्यांची वर्दळ नसते. शिवाय पावसाचे होणारे आगमन. त्यामुळे एखादी गाडी सुटली कि पुढल्या गाडी साठी ४-५ तास वाट बघावी लागणार हे निश्चित !! तसेच झाले. ५- १० मिनिटांनी त्याची नाशिकच्या दिशेने जाणारी बस सुटली.<br /><br />" पुढील बस कधी येईल काका ? " तिथेच झाडाखाली उभ्या असलेल्या माणसाला त्याने विचारलं. त्याने आकाशला अगदी पायापासून डोक्यापर्यंत निरखून पाहिलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नवीन का ?? " त्याने विचारलेला प्रश्न आकाशला कळलाच नाही. तो तसाच त्याकडे बघत उभा. " मराठीच आहेस ना बाबा ... " त्याने आकाशला पुन्हा विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो ... मराठीच आहे , तुमचा प्रश्न कळला नाही. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" अरे ... इथे नवीन आहेस का असे विचारलं... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो हो .... नवीनच आहे.... नाशिकच्या दिशेने निघालो आहे. ती बस गेली ना .. त्याने जायचे होते. पुढील बस कधी येईल .. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पुढील बस ना .... थेट उद्या ... " , आकाशने ते ऐकून डोक्याला हात लावला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मलाही जायचे होते , माझीही बस चुकली... " त्याने सांगितलं तस आकाश त्याला निरखून पाहू लागला.<br /><br />जराशे ... जराशे काय .... पूर्णच मळलेले कपडे. चेहऱ्यावर दाढीची खुंटी वाढलेली. पायाजवळ त्याची मोठी सॅक. एक वॉटर बॅग ... मोठीवाली. पायात तसेच , जागोजागी शिवलेले मळके शूज. आकाश त्याच्या शेजारी बसला. " Hi ... मी आकाश ... " आकाशने हात पुढे केला. त्याने आकाशकडे एक कटाक्ष टाकला. हात न मिळवताच जीन्सच्या पॉकेटमधून सिगारेट काढली. माचीस पेटवून शिलगावली. एक मोठा झुरका हवेत सोडला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" माझं नावं सलीम " आकाशने बराच वेळ पुढे केलेला हात मागे घेतला. " शहरातला आहेस पक्का ... हे हॅन्डशेक वगैरे .... शहरातल्या सवयी.... मी जात नाही तिथे, त्यामुळे तिथल्या सवयी सुद्धा आवडत नाहीत. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सिगरेट ची सवय काय गावातली आहे का ..... आणि तुमच्या बोलण्या वरून गावातले वाटत नाही तुम्हीही... " आकाश पटकन बोलला , पुन्हा त्याने आकाशकडे रोखून पाहिलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" खूप वर्षांपूर्वीच शहर सोडले मी... " त्या वाक्यावर आकाशला स्वतःचाच चेहरा समोर दिसू लागला. तरी त्याने लगेच पुढे विचारलं ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" का ... म्हणजे .... का जात नाही शहरात " सलीम सिगरेट ओढत होता. खूप वेळाने बोलला ...</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तू आहेस कोण ... कुठला...माझ्या शेजारी बसायला दिले तर काय विचारशील त्याचे उत्तर मिळेल असे समजू नकोस... आणि पुढे काही बोलीन छान छान तुझ्याशी , असे मनातही आणू नकोस... " आकाश काय बोलणार त्यावर. गप्प बसून राहिला. अचानक त्याला काहीतरी लक्षात आलं. आपण , असे समोरून कधी स्वतः जातच नाही ना बोलायला कोणाशी. याच्याशी तर स्वतःच बोलायला आलो. आकाशने पुन्हा त्याच्याकडे पाहिलं. स्वतःच्याच विचारात , दूरवर पसरलेल्या शेतांकडे बघत सिगरेटचा आस्वाद घेणारा तो , आपणही असेच होणार का .... हेच आपले भविष्य आहे का ...<br /><br /><br />आकाश त्याच्याकडे बघत होता हे त्याच्या लक्षात आलं. डोळ्यांनीच त्याने खूण करून " काय ?? " असे आकाशला विचारलं. चपापला आकाश. " काही नाही ... दुसरी व्यवस्था नाही का .... गाडीची... नाशिकला जाण्यासाठी... म .. मी ..... मला निघायचे होते... " आकाशला पहिल्यांदा कोणासमोर बोलायला भीती वाटत होती. सलीमला हसायला आलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" घाबरतो कशाला इतका.... मी काय इतका वाईट वाटतो का ... घाबरू नकोस... cool down !! " आकाश शांत झाला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मलाही निघायचे आहे.... सिगारेट संपली कि निघू. तोपर्यत आराम कर... एकत्र निघू , तुला चालेल का माझी सोबत .. काय ना , तू नवीन आहेस इथे... हरवलास तर कुठे जाशील कळणार नाही तुलाच... घाबरू नकोस ... चोर , गुंड वगैरे नाही मी.. " सिगारेटचा आणखी एक झुरका हवेत सोडला सलीमने.<br /><br />आकाश काही न बोलताच बसून होता. मधेच सलीम कडे बघे, मधेच त्या शेतांकडे पाही. सलिमने आणखी एक सिगारेट पेटवली. हा माणूस काय लवकर निघणार नाही. म्हणत आकाश जागेवरून उठला. कॅमरा बाहेर काढला. मागच्या शेतांचा फोटो काढू , असे मनात म्हणत आकाश समोर चालत गेला.<br /><br />समोरून तर वेगळेच द्रुश्य दिसत होते. आकाशने पट्कन एक क्लीक केला. सकाळची साधारण ९ - ९:३० ची वेळ, सलीम एका झाडाखाली उभा होता. ते एक मोठे पिंपळाचे झाड होते. डेरेदार अगदी. त्याच्या सावलीतच इतका वेळ बसून होतो मी... मागच्या बाजूला दूरवर पसरलेली शेतं . पावसाळा सुरु झालेला नव्हता तरी अधूनमधून शिंपडणाऱ्या पावसामुळे शेतात हिरवे हिरवे कोंब दिसू लागलेले. त्यामुळे शेतजमिनी हिरव्या - करड्या दिसत होत्या. शेतीची कामे ... पेरणी झालेली असली तरी शेतात एक - दोन डोकी दिसत होतीच .दूरवर दिसणारे अस्पष्ठ डोंगर... त्यामागून येणाऱ्या काळ्या ढगांमुळे , स्पष्ठ दिसत होते. वारा होताच सोबतीला. इतकं छान.. !! मधेच एखादा पक्षी त्या गर्द वृक्षाच्या पानांतून उडत बाहेर येई , आकाश किती वेळ ते द्रुश्य पाहत होता.<br /><br />========================================================================</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br data-mce-bogus="1" /></span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">दुपार झाली आणि यांची जेवणाची तयारी सुरु झाली. सुप्री होती मदतीला. कादंबरी नव्हतीच जागेवर. पूजा दुसऱ्या ठिकाणी कामात व्यस्त होती. सुप्री पुजाजवळ आली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" अगं कादंबरी दिसत नाही ती .... आहे कुठे " पूजाने हात धुतले.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" माहित नाही गं ... असेल इथेच .... फोटोग्राफी करत. " पूजा थांबली बोलायची. " तुलाही आवड आहे ना फोटोग्राफीची... गेल्या वेळेस आकाश होता ना सोबत , सांगायचा तेव्हा .... सुप्री छान फोटो काढते ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" त्याचे बघूनच शिकली ... आणि इतकं हि छान नाही क्लिक करत हा .... उगाचच सांगतो सगळ्यांना.... त्याचाच कॅमेरा वापरायचे. तो तर किती ग्रेट फोटोग्राफर आहे ना ... त्याच्या सोबत चालता चालता हवा लागली त्याचीच , असे म्हणू शकतेस ... " पूजाला किती हसू आलं तिच्या बोलण्यावर.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कमाल आहे हा तुझा sense of humor.... छानच !! " दोघी हसू लागल्या.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हि कादंबरी तशीच ... मला भेटण्याआधी पासून फोटोग्राफी करते. तरी आम्ही फिरायला लागलो ना तेव्हा फोटोग्राफी सुधारली तिची. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पण मॅडम आहेत कुठे आता ? " सुप्री बोलतच होती आणि दूरवरून कादंबरी धावत येताना दिसली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुम्ही दोघी इथे काय करत आहात... चला लवकर " कादंबरीने दोघींचे हात पकडले आणि खेचत घेऊन गेली.<br /><br />" थांब ... थांब ... !! येतो आहोत आम्ही ... कुठे जायची घाई इतकी... " पूजा ओरडली कादंबरीला तसे तिने दोघींचे हात सोडले. धावत - पळत आलेली. दम लागला होता. जागेवरच बसली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कसली म्हणावी तर आवड नाही या मुलीला ... बघते आहेस ना सुप्री ... मी आहे म्हणून फिरतो तरी आम्ही... किती उत्साहात होती मी... सगळी मज्जा उतरवून टाकली या पोरीने ... " कादंबरीच्या बोलण्याचे हसू आलं सुप्रीला. हसू आवरत तिने विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" काय गं पूजा ... किती आनंदात घेऊन जात होती ना ती ..." ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हा ... मग जाऊया ना , मी कुठे नाही म्हटलं... आणि ती कुठे नेते आहे तेही माहित आहे मला... " पूजा कादंबरीकडे पाहत म्हणाली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कुचकी .... खडूस !!! " कादंबरी मुद्दाम मोठ्याने पुटपुटली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" जरूर जाऊया , पण आधी जेवून घेऊ , तुला भूक नसेल ... इतरांना भूक लागली आहे. जेवण गरमागरम खाल्ले तर छान लागते ना ... म्हणून बोलते , जेवून घेऊ ... चला ... " कादंबरी फुगून बसलेली. पूजा तिच्या जवळ गेली आणि गालगुच्या घेतला. " चल गं माझे आई .... मला खूप भूक लागली आहे... तुझ्याशिवाय जेवण जात नाही मला, चल गं परी .... " पूजा कादंबरीला लाडीगोडी लावत होती. लटका राग घेऊन कादंबरी निघाली. गळ्यात गळे घालून तिघी जेवायला आल्या.<br /><br /> दुपारची जेवणं झाली. आणि पूजाच बोलली. " चला बाईसाहेब... तुमची स्पेशल जागा आता मीच दाखवते.. " सुप्रीहि निघाली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुला माहित आहे का ... कादंबरीला काय दाखवायचे होते ते... " सुप्रीने पूजाला विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो ... इथून पुढे एक मंदिर आहे देवीचे ... आपण वरच्या भागात आहोत ना आता ... तिथे <span id="जरा">जरा</span> खाली आहे मंदिर ... पुढे गेले कि छान दिसते मंदिर ते .. जास्त दूर नाही. उद्या त्या देवीचा उत्सव आहे ना ... लोकांची गर्दी होतं असेल. बरोबर ना ग ... तेच दाखवायचे होते ना .. " पूजाने कादंबरीला विचारलं. तिने जीभ काढत वेडावून दाखवलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" म्हणजे आकाश इथंच भेटणार का ... " सुप्रीने आनंदात विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही गं ... " पूजा बोलली.<br /><br />पुढच्या १० मिनिटात ते एका ठिकाणी पोहोचले. समोर , खाली खूप लोकांचा जमाव दिसत होता. सर्वांनी भगवे फेडे डोक्याला बांधले होते. काही लोकांकडे ढोलकी होत्या, ते वाजवत होते. काही बाया-माणसं कसलीही भजने , आरत्या गात होती. त्यांचा वेगळाच असा ध्वनी निर्माण झाला होता. मंदिर सजवणे चालू होते. इतका भाविकांचा जमाव.... " आणखी लोकं येतील , उद्या मोठा उत्सव असतो. " पूजा बोलली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुला कस माहित हे ठिकाण .. आपण आधी कधीच आलो नाही इथे... " कादंबरी बोलली. तशी पूजाने तिच्या डोक्यावर टपली मारली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आकाश - मी ... आम्ही दोघे आलो आहे इथे आधी त्यामुळे माहित. " कादंबरी कॅमेरा आणायला निघाली. पूजाने हात पकडला तिचा. " आपण संध्याकाळी जाणार आहोत , तेव्हा काढ फोटो... आता असच बघत बसू ... तुझ्या कॅमेऱ्याच्या दुनियेतून जरा बाहेर ये ... खरं , समोर घडणारे अनुभवावं कधीतरी ... " कादंबरीला पटलं. तिघीजणी खूप वेळ त्या गर्दीला न्याहाळत होत्या. </span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br data-mce-bogus="1" /></span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">========================================================================</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /><br />आकाशला तसही एकटे फिरणे पसंद होते. पण आज त्याला काय झालेलं काय माहित..... सलीम सोबतच निघणार होता. ३ सिगारेट एकामागोमाग एक , संपल्या तेव्हा कुठे सलीम तयार झाला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कुठे निघाला आहेस ... " सलीमचा आकाशला प्रश्न.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाशिकला ... तिथे एका देवीचा मोठा उत्सव असतो ... तिथे जातो मी दरवर्षी... तिथे जायचे आहे. " सलीमने पुन्हा त्या विचित्र नजरेने आकाशकडे पाहिलं. त्याच्या कॅमेराकडे लक्ष गेलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कॅमेरामन आहेस का ... ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" फोटो .... फोटोग्राफर म्हणतात....... फोटोग्राफर आहे मी... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग इथे कुठे ... अश्या दुर्गम भागात ... ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" फिरत असतो मी ... भटकंती करत " आकाशच्या त्या उत्तरावर सलीमने पुन्हा त्याला निरखून पाहिलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" वाटत नाही ... फिरत असतोस ते ... " आकाश काय बोलणार यावर. " बरं .. ते जाऊ दे ... मीही त्या उत्सवाला निघालो आहे. हि बस गेली ना ... ती उद्या पहाटे येईल. तर मी वेगळ्या वाटेने निघालो आहे. सोबत यायचे असेल तर येऊ शकतोस , नाहीतर उद्याची बस आहे. " सलीमने त्याची सॅक पाठीला लावली. आकाशने विचार केला , पुढील चार दिवसात तो सोहळा आहे.... उद्यापर्यंत थांबलो तर आणखी उशीर होऊ शकतो. शिवाय हा आहे ना सोबत , जाऊया !! म्हणत त्याने सॅक पाठीला लावली आणि सलीमच्या मागोमाग निघाला. इतक्या वर्ष्यांच्या प्रवासात , पहिल्यांदा असे होतं होते, कि आकाश कोणाच्यातरी मागून चालतो आहे. अजब-गजब होते ना !!<br /><br />सलीमच्या " मागोमाग " चालून आता अर्धा तास झालेला , एवढ्या प्रवासात दोघे एकमेकांशी एकही शब्द बोलले नाहीत. एका ठिकाणी सलीम थांबला , तसा आकाशही. आकाश त्याच्या मागेच उभा. सलीमने मागे वळून आकाशकडे पाहिलं. " इथे आपल्याला गाडी मिळू शकते ... आहेस ना तयार " आकाशने होकारार्थी मान हलवली. १० मिनिटांनी एक बस येताना दिसली. बस कसली... रंगावरूनच बस म्हणावी असे होते काही वाहन. आवाज करत हळूहळू थांबली. आतमध्ये डोकावून पाहिलं आकाशने. खचाखच भरलेली गाडी. सामान , माणसं ... कोंबड्या ... एका -दोन शेळ्याही दिसल्या.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आत तर जागाच नाही आहे बसायला... उभेही राही शकत नाही " सलीमने पुन्हा एकदा त्याच्याकडे पाहिलं, कसा विचित्र नजरेने बघायचा तो.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" गाडीत कुठे ... गाडीच्या वर बसायचे आहे " आकाश घाबरला ... आधी वाटलं मस्करी करत असावा , पण त्याच्या चेहऱ्यावरून तो मस्करी करत असेल असे वाटायचे नाही. " आधी कधी असा प्रवास केला नाहीस का .... आणि बोलतो ... भटकंती करत असतो ... " सलीम बोलला आणि गाडीच्या मागे असलेल्या शिडीवरून भरभर वर चढला देखील.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br data-mce-bogus="1" /></span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">खरंच , आकाशने असा प्रवास केला नव्हता. जास्त करून , तो पायी, चालतच प्रवास करायचा. क्वचितच तो गावातल्या एखाद्या वाहनाचा वापर करायचा. आताही, त्याला त्या देवीच्या सोहळ्यासाठी वेळेत पोहोचायचे होते म्हणून बसने निघाला होता. जाऊ का ... विचार सुरु होता आकाशचा, तसं सलीमने वरून हाक मारली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br data-mce-bogus="1" /></span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ओ कॅमेरामन ... येतो आहेस का ... गाडी निघेल ५ मिनिटात.. " आकाश अजूनही विचार करत. " यायचं असेल तर आताच ये, १ तासाने पुढची गाडी येईल ... अशीच ... त्याच्या टपावर सुद्धा जागा मिळेल का ते माहित नाही... मी निघतो मग " आकाशला ऑपशन नव्हता. तोही घाबरत जाऊन बसला वर. सलीम - आकाश सोबत आणखी दोघे वर चढले. अर्थात सामान ठेवायला जागा असते ना , तिथेच सर्व बसले होते. आकाश सोडून बाकी सर्व आरामात होते. सलीम तर गाडी सुरु होण्याआधीच सॅक वर डोके ठेवून झोपला हि. आकाश अजूनही घाबरलेला. गाडी हळूहळू सुरु झाली. सुरुवातीला तिचा वेग फारच कमी होता. आपल्याच धुंदीत चालणारे हत्तीचे पिल्लू जणू .... थोडावेळ आकाशला भीती वाटली. जसा गाडीचा वेग वाढला तसा आकाश रिलॅक्स होत गेला. भीती कमी झाली. गाडीच्या वेगासोबत जाताना , थंड वारा अंगाला लागत होता. आभाळातली ढगांची रेलचेल डोळ्यांना सुखावत होती. आपण हवेतच उडतो आहोत , असेच आकाशला वाटत होते. एक वेगळीच धुंदी आकाशला चढत होती. सुरुवातीला घाबरणारा आकाश आता मनसोक्त प्रवासाचा आस्वाद घेत होता. छानच होता तो प्रवास.<br /><br />सलीम कडे लक्ष गेले. तो तर कधीच निद्राधीन झालेला. आकाशनेही मग त्याची सॅक डोक्याखाली घेतली. आणि निजला त्यावर. नजरेसमोर आता फक्त आभाळ आणि त्यात विहरणारे काळे - पांढरे ढग , त्यातल्या त्यात काळ्या ढगांच्या रांगा , वरच्या बाजूस .... अगदी सभ्य मुलांप्रमाणे , शाळेत जसे रांगेत जातात अगदी तसा प्रवास करत होते. पांढऱ्या ढगांचे पुंजके , लहान-सहान ढग ... अगदी खोडकर मुलाप्रमाणे कसेही इकडून - तिकडे प्रवास करत होते. मधेच एखादा मोठा पांढरा ढग येई , आणि या खोडकर पोरा-टोरांना घेऊन पुढे जाई. कसे निसर्गाचे खेळ ना !! शहरात कुठे काय दिसते असे. नुसत्या सिमेंटच्या वेगवेगळ्या रंगाच्या , आकाराच्या इमारती , भिंती...घड्याळावर पळणारी माणसं , मोबाईलमध्ये घुसलेली डोकी... बस्स !! वर आभाळात काय सुरु असते , काय कळणार त्यांना. विज्ञान कितीही पुढे जाऊ दे , माणसाने कितीही प्रगती केली तरी तो एक सूक्ष्म जीवच... या निसर्गात .. !!!<br /><br />पक्षांचे थवे प्रवास करत होते ढगांसोबत , या पक्षांना कोण सांगते का ... कधी कुठे निघायचे प्रवासाला.... निघतात ना वेळेवर ते . आणि वेळेवर पोहोचतात , त्यांच्या ठरलेल्या ठिकाणी. निसर्गापुढे कोण जाणार ... सगळे कसे , अगदी नियमित सुरू असते या निसर्गाचे. हा प्रवास सुद्धा असाच. पावसाचा प्रवास सुरु झाला आहे. आपण फक्त अनुभवायचे हे सर्व. त्याचाच प्रवास असतो खरा. आपल्याला तो सोबतीला घेतो तेच खरे !! आकाश विचार करत करत झोपी गेला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">संध्याकाळची उन्हे परतू लागली होती. आकाशला जाग आली. गाडीचा प्रवास अजूनही सुरू होता. एका डोंगरातून तयार केलेल्या रस्त्यावरून गाडी पळत होती. सलीम अजूनही झोपलेला. बाकीचे दोघे एकमेकांशी गप्पा मारण्यात दंग. आकाशचे लक्ष दूरवर होणाऱ्या सूर्यास्ताकडे गेलं. ढगांच्या आडून जाणारा सूर्य अधिकच मनमोहक दिसत होता. का कुणास ठाऊक , असे क्षण कॅमेरात कैद करणारा आकाश , आज तसाच बसून ते फक्त न्याहाळत होता. सर्वदूर आभाळात गुलाबी रंग पसरत होता. हिवाळ्यात भेटीस येणाऱ्या संधिछाया च्या आभाळासारखे काहीस. प्रवासाला निघालेला सूर्य , अशी रंगाची उधळण करत निघालेला. कदाचित, तिथेही थोडा पावसाचा शिडकावा होतं असेल आता. त्यामुळे हे आभाळी रंग इतके दूरवर पसरले आहेत. गाडी डोंगरातून जात होती. त्यामुळे वरून दिसणारे सर्वच डोळ्यांना सुखावणारे होते.<br /><br />एक नदी नागमोडी वळण घेतं कुठेतरी अदृश्य होत होती. तिचा निळा रंगही आताशा गुलाबी दिसत होता. वर गुलाबी होऊ घातलेल्या आभाळाचे प्रतिबिंब त्यात स्पष्ठ दिसत होते ना. एक शिडाची होडी दिसत होती, कुठे निघाली होती ... तिची एक मोठी सावली नदीच्या पाण्यावर पसरली होती.नदी शेजारी असलेली गावे, दिवेलागणीची वेळ असल्याने शांत होत होती. दिवसाचे काम संपवून घरी निघालेली बाया-माणसं दिसत होती. त्याच्या सावल्या एकमेकांत मिसळून गेल्या होत्या. नदीच्या एका किनाऱ्यावर , अजूनही काही गाई-वासरं .. पाण्यासाठी थांबली होती. त्यांच्या मागोमाग , त्यांना सांभाळणार गुराखी .... भरकटलेल्या , उंडग्या वासरांना सावरत होता. त्यांच्या गळ्यातील घंटेचा नाद आकाशलाही ऐकू येतं होता. आकाश ते बघून हसू लागला. इतका कसा सुंदर निसर्ग, का वेडा करतो प्रत्येक वेळेस... आकाश तसाच बसून त्या "वेगळ्या " प्रवासाचा आनंद घेत होता.<br /><br />========================================================================</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"> </span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">शेकोटी साठी लाकडं जमवून झाली. काळोख होयाला आणखी अर्धा - पाऊण तास शिल्लक होता. पूजाने सर्वांना त्या मंदिरात नेले. आज सर्वच त्या मंदिरात जाणार होते. उत्सव जरी उद्या असला तरी आज काहीतरी मदत करावी या साठी सर्व निघालेले. सुप्री - कादंबरी खूपच जास्त उत्साहात होत्या. सुप्रीला तर पहिल्या भटकंतीची आठवण झाली. तेव्हाही ते सर्व अश्याच एका मोठ्या जत्रेला गेले होते. तिथंच ती मनाने आकाशच्या जास्त जवळ आलेली. त्याची आठवण येऊन छान वाटलं तिला.<br /><br />पूजाचा ग्रुप देवळात पोहोचला. भरपूर हात होते मदतीला. तरी सर्व आपापल्या परीने मदत करत होते. पूजा-कादंबरी-सुप्री , देवीच्या प्रसादाची तयारी करणाऱ्या बायकांमध्ये मिसळून गेल्या होत्या. शिवाय आजच्या रात्रीच्या जेवणाची तयारी करायची होतीच कि. इतके भक्तगण आलेले दर्शनाला, त्यांना थोडीच उपाशी ठेवणार. आजूबाजूच्या गावातली लोकं सुद्धा आलेली मदतीला. काम करता करता रात्र कधी झाली कळलं नाही. सर्वांचे रात्रीचे जेवण झाले. रात्रीची आरती करून दे<span id="वी">वी</span>च्या गाभाऱ्याचे दरवाजे बंद केले. पुजारी निघून गेले. बाकीची भक्त मंडळी , उद्या साठी आलेली लोकं ... तिथेच मंदिराच्या आजूबाजूला बसून आरत्या - भजने गात होती. खूपच दमलेले झोपी गेले. पूजाचे सवंगडी हि तिथेच मंदिरात झोपी गेले. पूजा जागी होती. सुप्री अजूनही त्या लोकांकडे पाहत होती. सजवलेले मंदिर , ती रोषणाई , वाऱ्यासोबत डुलणाऱ्या त्या <span id="प">प</span><span id="तता">ता</span>कांचा माळा .... छान वाटत होते. पूजा तिच्या जवळ आली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आजपासून ४ दिवसांनी तो सोहळा असतो. जिथे आकाश आवर्जून जातो. उद्या दुपारपर्यत यांचा उत्सव असतो. हा इथला उत्सव संपला कि यातले बरेचशे लोकं .... त्या देवीकडे निघतात. आपण त्याच्यासोबतच निघणार आहोत. " पूजाने सुप्रीच्या खांदयावर हात ठेवला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आकाश इथे आला असता तर ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आकाश इथे ... दरवर्षी येत नाही... आम्ही सुरुवातीला यायचो ना इथे ... त्यामुळे माहित मला ... काळजी करू नकोस ... आकाश येणार ... मी जाऊन झोपते , तू येणार का ... सर्वच इथे झोपले आहेत... आपणही इथेच झोपू .. " पूजा बोलली.<br /><br /><br />" मी थांबते थोडावेळ ... लगेच झोपली तर हे रात्रीचे दिसणार मंदीराचे रूप पुन्हा कुठे दिसणार ... " सुप्री पूजाला बोलली. पूजा निघून गेली झोपायला. सुप्री बसायला एक जागा शोधू लागली. त्यातल्या त्यात , एक उंचवटा असलेली एक जागा दिसली तिला. तिथे कोणीच नव्हते. आसपास सुद्धा नव्हते कोणी. तिथेच जाऊन बसली ती. थंड हवा वाहत होती. छानच वाटतं होते सर्व , फक्त एकच कमी वाटतं होती ... आकाशची ... !! आता सोबतीला आकाश असता तर ... चट्कन मनात येऊन गेलं. तितक्यात कादंबरी आली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" झोपली नाहीस ... बरं , बसू का इथेच ... सोबतीला... if you don't mind " कादंबरीने विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" बस ना ... त्यात काय विचारायचे... " शेजारी जागा करून दिली सुप्रीने.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" विचारावे लागते बाब्बा !! काहींना आवडत नाही. " कादंबरी चट्कन बोलून गेली. सुप्रीला हसू आलं. समोर असलेलं दृश्य पुन्हा बघू लागली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पुजू बोलते कि अश्या वातावरणात गारवा आला कि आपुलकीची माणसं , आपली माणस जवळ येतात ... तशीच हि सर्व माणस जवळ आली आहेत ना " कादंबरी बोलली. सुप्रीला गंमत वाटली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मी ना ... स्वतःलाच खूप miss करते. तू बोलतेस ना .... तशीच बोलायची आधी मी .. आकाश गेल्यापासून अबोलच झाली ... "<br /><br />" तू जगू शकतेस ना ... आकाश ने सांगितले असे राहायला का .... आकाश कुठेतरी आहे आणि छान आहे , हे माहित आहेच ना तुला. i know , हे असे जगणे कठीण असते ... तरीही .. " सुप्री उगाचच हसली तिच्या बोलण्यावर...</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आठवण येते ना सारखी त्याची. जगायचे ठरवले तरी मन तयात होत नाही ना... जगायला. " सुप्रीचे बोलणे पटलं कादंबरीला . थोडावेळ असाच शांततेत गेला. " पूजा आणि तुझे काय नाते आहे नक्की... भांडत पण असता , तितक्याच मस्करी ही करत असता.. शिवाय पुजाशी होते बोलणे माझे ... तू तर जागेवरच नसतेस ... सारखी त्या कॅमेराच्या मागे ... आकाशसारखी. "</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">पूजाचा विषय निघाला आणि कादंबरीचा चेहरा फुलला. " पूजा ... तुझ्या आकाशची निरू .... काय बोलू तिच्याबद्दल , देवाला मानतेस ना ... त्यानेच भेट घडवली आमची. तुझ्या आकाशला सुद्धा थँक यू , त्याने जर पूजाला भटकंती शिकवली नसती तर आमची भेट झाली नसती. खरं सांगावे तर पूजाने माझे आयुष्य सावरले. ती नसती तर ... काय माहित.... विचार करण्यापलीकडे आहे सर्व " कादंबरी छान बोलत होती.<br /><br />" माझ्या घरी तरी माझ्या असण्या - नसण्याचा काहीच फरक पडायचा नाही त्यांना. रागातच निघालेली घरातून , ते म्हणतात ना ... रागाला डोळे नसतात ... विचार न करताच ते पाऊल उचललं होते. पूजा तर अचानक आली. कशी भटकत होते मी त्यादिवशी. माहित नाही का ... पण तिला जेव्हा पहिल्यांदा बघितलं तेव्हाच ती आपली वाटली होती. तिच्याशी बोलावे कसे असे वाटतं होते. तरी लगेचच गट्टी जमली आमची. सांभाळून घेते ती आधीपासून मला. सुरुवातीला घाबरायचे मी प्रवासाला. तिने तेव्हा पासून माझा हात घट्ट पकडून ठेवला आहे , तो अजूनही. हे कॅमेराचे वेड होते आधीपासून मला, जेव्हा आकाशने काढलेले फोटो मॅगजीन मध्ये बघायची. पूजाने प्रोसाहन दिले, तिच्यामुळे हि काय ती फोटोग्राफी करू शकते. तिचा ना ... या जगण्याकडे पाहण्याचा दृष्टीकोण खूप वेगळा आहे. वेगळी नजर असली कि असे होते. पूजा , आकाश ... दोघीही सारखेच... आकाशने तुला बदललं आणि पूजाने मला. बरोबर बोलले ना मी. त्या दोघांचे वेगळे होणे , आपल्यासाठी किती फायद्याचे होते ना .. !! " कादंबरीचे बोलणे ऐकून सुप्रीला हसू आलं. <br /><br />" तुला आकाश शिवाय काही सुचतच नसेल ना ... " कादंबरीचा सुप्रीला प्रश्न.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आणि ते फोटोग्राफी चे वेड तर भन्नाट .... तुलाही कुठे कुठे घेऊन जातं असेल ना तो ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हा ... जायचो आम्ही फिरायला ... सुरुवातीला तर घरी खोटे बोलावे लागायचे. नंतर आकाश बद्दल सांगितले होते घरी. सोबत संजना असायची. त्यामुळे घरी भीती नसायची. आणि आकाश ... तू बोलते ना ते बरोबर ... त्यांचा दृष्टीकोण वेगळाच आहे. तो .... हे असे साधे - सोपे दिसते ना आपल्याला.... त्यापलीकडे जाऊन शोधतो काही. आणि हो , त्याला एकटे फिरणे जास्त आवडते. आधीपासूनच... आम्ही एकत्र होतो तेव्हा ही कधीकधी एकटाच निघून जायचा कुठेतरी... परतुनी यायचा तेव्हा काढलेले फोटो दाखवायचा. बघ ना ... इतकी वर्ष सोबत त्याची, तुझ्या पुजानेच सांगितलं आकाश कसा आहे ते ..... मला कळलाच नाही तो कधी... असे वाटते. " यावेळेस कादंबरीने तिला मिठी मारली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" होता है .... होता है .... , माणूस वेगळाच प्राणी आहे. कळत नाही ना कधी. म्हणून तर इतर प्राण्यापासून आपण वेगळे असतो. त्यातला त्यात सांगावे तर आकाश - पूजा ... हे आपल्यापासून सुद्धा वेगळे आहेत. हे तर मान्य करतेस ना... " दोघीही हसू लागल्या. कादंबरीने घड्याळात पाहिलं. रात्रीचे १० वाजत होते.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुला झोप नाही ना आली. " सुप्रीला तिने विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुला आली आहे का ... मी जागी राहू शकते. आकाशने शिकवलं आहे. तारे बघत राहायचे.... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मलाही कोणी सोबत असेल ना तर जागी राहू शकते.... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" बसुया कि अजून ... जेव्हा झोप येईल तेव्हा जाऊ ... " सुप्री बोलली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हे असे क्षण पुन्हा येतं नाहीत life मध्ये... जगून घेऊ " सुप्री समोर पाहत म्हणाली. समोर सुरु असलेली भजने , त्यात रमलेले सर्वच , झोपी गेलेले ... सजवलेलं मंदिर .. याकडे बघत राहिल्या दोघी.<br /><br />========================================================================</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br data-mce-bogus="1" /></span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">रात्रीचे १० वाजले तेव्हा कुठे ती गाडी थांबली. सलीम - आकाश खाली उतरले. गाडी तिथेच रिकामी झाली. " यापुढे कसे जायचे.. ?? " आकाशने सलीमला विचारलं. सलीमने पुन्हा त्याच्याकडे पाहिलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" भूक वगैरे .... काही असते ना ... नाही लागली का भूक .." सलीम बोलला तस आकाशला भुकेची जाणीव झाली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" इथे कुठे मिळेल जेवायला ... पोट भरायला... " आकाशने तर काल रात्रीपासून काही खाल्लं नव्हते. सलीम इथे-तिथे बघू लागला. गाडीतील उतरलेली मंडळी , जवळच असलेल्या गावाकडे निघाली. सलिमने इशारा केला आणि दोघे त्यांच्या मागोमाग जाऊ लागले.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आज , या वेळेस कोणीच गाडी येतं नाही. उद्या सकाळी गाडी येईल असे वाटते. तोपर्यत गावात थांबावे लागेल. " सलीम बोलला आणि वर आभाळात वीज चमकली. सलीम शांत झाला. आभाळाच्या दिशेनं वर पाहू लागला. आकाश त्यालाच निरखत होता.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" चल पटपट ... गावात पोहोचलो कि तिथेच मिळेल काहीतरी पोटात ढकलायला. " सलीम चालता चालता आकाशला सांगत होता.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आभाळात काय बघत होतास ... " आकाशला भारी कुतूहल ... कारण स्वतः हवामानाचे अंदाज बांधायचा ना ... त्यात हा भटक्या भेटलेला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पाऊस येतो आहे की ते बघत होतो .. " सलीम बोलला. आकाशला अजून कुतूहल.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ह्या !!! .... पावसाचा महिना आहे का हा .... पाऊस कसा येईल मग ... " आकाश मुद्दाम बोलला. त्यावर सलीम जरा रागातच बोलला ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" भिजायचे असेल ना ... तर बस इथेच ... १० मिनीटात पाऊस येईल आणि १० मिनिटेच पाऊस असेल ... तेव्हडा वेळ पुरेशा आहे ना तुला ... " आकाशने लगेच घड्याळात वेळ बघितली. झपझप पावलं टाकत त्यांनी गावं गाठलं. एका घराच्या ओसरीत त्यांनी पाठीवरच्या सॅक ठेवल्या आणि पावसाची रिमझिम सुरु झाली. आकाशने पटकन घड्याळात पाहिलं. बरोबर १० मिनिटांनी पाऊस सुरु झालेला ... काय परफेक्ट सांगितलं याने... पुन्हा घड्याळात वेळ लावली त्याने. सलीम तोपर्यंत त्या घरातील माणसासोबत बोलत होता. जेवणाची व्यवस्था झालेली. आकाश बाहेरच बसून होता.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" साधं जेवण चालते ना तुला .... नाही ... शहरातले ना तुम्ही... हे असे पचणार नाही तुला... " सलीम आकाशला टोमणा मारत बोलला. आकाश हसला त्यावर. बोलता बोलता आलेला पाऊस गेलाही.... पुन्हा १० मिनिटंच .... परफेक्ट !! कमाल आहे या माणसाची. किती वर्षांचा अनुभव असेल याला... काय माहित... आकाश मनोमन बोलला. </span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">जेवणाची ताटे आली. आकाशला तर खूपच भूक लागली होती. झुणका - भाकर , सोबतीला कांदा आणि लसणाची लाल चटणी... सलीमने ते ताट आकाश समोर धरलं. " खाणार ना ... नको असेल तर आताच सांग. त्यांचे मेहनतीचे जेवण असते ते... " आकाशने काही न बोलता त्याच्या हातातले ताट हाती घेतलं. चवीने खाऊ लागला. सलीम खात खात त्याच्याकडे बघत होता. " भूक लागली असली कि सर्वच कस गोडं लागते ना .. " पुन्हा त्याने आकाशला टोमणा मारला. याला कुठे माहित आहे... गेली चार वर्ष मीही फ़िरतोच आहे. आईच्या जेवणाची सर सोडली तर हे झुणका - भाकर - कांदा ... जगातील सर्वोत्तम जेवण आहे. सलीमच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष करत जेवत होता मजेत.<br /><br />जेवण झाले. आकाशने घड्याळात पाहिलं. पावणे अकरा. झोपायला हवे , तंबू उभा करायचा कि इथेच झोपूया या ओसरीत. सलीमला विचारावे, सलीम तिथे पुढेच उभा राहून सिगारेट ओढत होता. आकाशला येताना पाहिलं त्याने.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सिगारेट ?? " आकाश समोर त्याने पाकीट धरलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही ... या सवयी नाहीत मला ... thanks !!" आकाशकडे बघत सिगारेट ओढत होता सलीम.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" काय पाहिजे मग ... मला वाटलं सिगारेट पाहिजे म्हणून आलास. ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" उद्या सकाळी किती वाजता निघायचे आपण ... आणि तंबू उभा करू कि इथेच दारासमोर झोपायचे ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" किती प्रश्न पडतात ना तुला .... जा झोप तिथेच .... सकाळ झाली , गाडी आली कि उठवेन तुला ... घाबरू नकोस ... एकटं सोडून जाणार नाही तुला... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" Thanks !! " म्हणत आकाश वळला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" थांब !! " मागून सलीमने आवाज दिला. " शहरातून आला आहेस हे नक्की... तरी या " वाईट " सवयी नाहीत तुला, हे साधं जेवण मनापासून खाल्ले ... आणि मघाशी तुलाही वर आभाळात बघताना, पाहिलं मी. हि अशी सवय फक्त ज्यांना ते आभाळ कळते ना त्यांनाच असते..... मला , तू कोण आहेस , कसा आहेस याच्याशी मतलब नाही... तुही प्रवास करतो आहेस , म्हणून तुला सोबतीला घेतलं मी... हे सर्व वाटलं बोलावं , बोलून टाकलं. " सलीम पट्कन बोलला. </span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">आकाश थोडावेळ थांबला. " मी एक विचारु का ... " त्यावर सलीमने होकारार्थी मान हलवली. " आपण चाललो आहोत ते देवीच्या उत्सवाला... तुझे नाव सलीम .... मराठी उत्तम बोलतोस. स्पष्ठ अगदी... ती गावरान भाषा नाही. मधेच एखादा इंग्लिश शब्द असतो... हे सर्व कस ते सांग.. " सलीमने आणखी एक सिगारेट पेटवली.<br /><br />" जास्त काही सांगणार नाही... आवडत नाही मला... एकाच प्रश्नाचं उत्तर देईन. ... देव, बाप्पा !! सर्व करणार एकच असतो ना .... देवाने जात ,धर्म बनवले नाही ना... धर्म आपण माणसांनी निर्माण केले. देवाला सुद्धा आपण नावं दिली, आपल्या सोईनुसार.... आणि असे कुठे , कोणी लिहिलं आहे... सलीम नावं असलं कि तो मुसलमान .... आणि तू सांग.... मुसलमान जात नाहीत का देवळात... जातात ना ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" माझं असे म्हणणं नव्हते. ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कळलं मला... मी कोणताच धर्म पळत नाही.... शिवाय माझं नावं सलीम नाही.... " , आकाशला काही कळेना. " मी तुझ्या पेक्षा खूप दुनिया पाहिली आहे. समजलं ना... मला माहित आहे , एका नावाने , आडनावाने .... जात आणि धर्म ठरवला जातो.... ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग खरं नाव काय तुझं... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" माझ्याकडे बघूनच कोणी नावं विचारत नाही सहसा... गावात कोणी विचारलं तर जे नाव तोंडावर येईल ते सांगून टाकतो. " पुन्हा धुराचा एक मोठा झुरका त्याने हवेत सोडला. " देवळात जातो तसा मशिदीत सुद्धा जातो ... चर्चमध्ये कधी कधी <span id="जेवायला">जेवायला</span> जातो , कधी वाटलं तर गुरुद्वारात झोपायला जातो... या सर्वच ठिकाणी एक धर्म पळाला जातो तो जेवायला देण्याचा .... तो धर्म मी पाळतो आणि हो ... माणुसकी .... तो धर्म आहे म्हणून तू सोबतीला आहेस ... मला वाटते तुझ्या प्रश्नाचे उत्तर मिळालं असेल ... आता जाऊन झोप ... उद्या निघू "</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">आकाश काही शिकला त्याच्याकडून .... आपणच सोईनुसार नाव ठेवतो देवाला... माझा गणू , त्यांचा बाप्पा ... कोणाचा गणपती... आकाश स्वतःशीच हसला आणि झोपायला आला.<br /><br />========================================================================</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br data-mce-bogus="1" /></span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">सकाळ झालीच ती , ढोल - ताशांच्या आवाजाने.. पूजा - सहित असलेले आधीच जागे झालेले. खूपच मंडळी आलेली. आणखी येतच होते. सर्व तयारीत होते. काही वेळाने जशी गर्दी झाली, तशी देवीची पूजा - आरती सुरु झाली. आणि सोहळ्याला सुरुवात झाली. किती ते आवाज आणि काय ... सर्वत्र आनंद !! किती तो उत्साह !! पूजा आणि तिच्या ग्रुपने आधीच देवीचे दर्शन घेतले होते. कारण आणखी गर्दी होणार हे नक्की. प्रसादाचे जेवण तर देवीची आरती झाली तसेच दिले गेले. यांचे सर्वांचे काम तसे झालेलं , त्यामुळे सर्वच आपापल्या तंबूत येऊन आराम करत होते. सुप्री कालच्याच ठिकाणी बसून ते सर्व बघत होती. कादंबरी फोटो काढत होती.<br /><br />दुपार झाली तशी कालपासून आलेली लोक पांगली. गर्दी तर आणखी होतं होती. नव्याने येणारी लोकं ... अजूनही येतं होती. पूजाने त्या गर्दीवर एक नजर फिरवली. आणि तिने सर्वाना तंबू , सामान आवरायला सांगितले. सर्वानी सामान आवरले.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" निघायचे आहे का ... जावंस वाटत नाही... " सुप्री बोलली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" का गं " पूजा ...</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" इतकी छान माणसं ... हा सोहळा ... wow !! मी आधीही पाहिलं आहे पण हे खूपच वेगळं वाटलं. " पूजा हसली. " हे ना ... काहीच नाही... आपण जिथे निघालो आहोत ना ... तिथे तर गर्दी बघून अवाक होशील. त्यात आपल्याला आकाशला शोधायचे आहे. म्हणजे बघ... किती मेहनत आहे ... आणि ती लोकं दिसत आहेत ना ... " पूजाने सुप्रीला एका दिशेनं बघायला सांगितलं. एक माणसाचा घोळका होता. साधारण ५०-६० बाई-माणसाचा ग्रुप. " ती लोकं इथेही पहिली येतात आणि त्या देवीकडे सुद्धा पहिलीच पोहोचतात. त्यांना ओळखते मी... ते निघतील आता. त्याच्यासोबत निघणार आपण. I hope ... आकाश त्याच दिवशी भेटेल आपल्याला.... " पूजा त्या गर्दीकडे पाहत बोलली.<br /><br />साधारण , दुपारी १ च्या सुमारास ते सर्व निघाले. पूजाचा ग्रुप तयारच होता. मागोमाग निघाले. " मला कळलं तुझे .... " कादंबरी पूजाला मागून बोलली काही तरी. " काय ??" सुप्रीने विचारलं. " या निरुला रस्ताच माहित नाही तिथला ..... म्हणून ती आपल्याला यांच्या सोबत घेऊन चालली आहे. " कादंबरी बोलली तसा पूजाने तिला चिमटा काढला. " हो गं ... माझी आजी ना तू ... सगळं माहित असते तुला ... " सुप्रीला तर दोघींचे बोलणे ऐकून खूप हसू आलं. चाली - चाली प्रवास सुरु झाला. </span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">========================================================================</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br data-mce-bogus="1" /></span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">सकाळी ८ वाजता पुन्हा एकदा एका गाडीच्या टपावरून , आकाश - सलीमचा प्रवास सुरू झालेला. दुपार झाली आणि ती गाडी बंद पडली. गाडीतील सर्वच त्याच ठिकाणी उतरले. प्रवास सुरू झालेला म्हणून आकाश खुश होता. बाकीचे मंडळी आजूबाजूला निघून गेली. सलीम बाजूलाच असलेल्या दगडापाशी उभा राहून त्याचे आवडते काम " सिगरेट ओढणे " करत होता.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कुठे जायचे आता .... पुढची गाडी कुठे मिळेल ?? " आकाशच्या प्रश्नावर त्याने नेहमीचाच कटाक्ष टाकला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पुढे चालत जावे लागेल ... चालू शकतोस ना ... " सलीमच्या बोलण्यावर हसू आलं आकाशला. माझा प्रवास तर चालतच असतो , याला काय सांगावे ... तरी मुद्दाम काही माहित नसल्याचा साळसूद भाव चेहऱ्यावर आणत आकाशने विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कस ... कुठे जायचे ... कधी निघायचे... " आकाशला खरं तर मज्जा येतं होती. सलीमने लगेचच सिगारेट विझवली. समोर असलेल्या डोंगराकडे बोट दाखवलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ते दिसतात ना डोंगर ... त्याला पार करून गेलो कि लवकर पोहोचू... ",<br />" तुला नक्की माहित आहे ना तिथे जाण्याची वाट ... ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" फिरतोस ना तुही .... जास्त साधं वागण्याचा प्रयत्न करू नकोस ... कळलं ना ... चल निघू .... " आकाश त्याच्या मागोमाग निघाला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" जास्त दूर नाही आपण .... फक्त हा पाऊस .... तो जरा मध्ये खोडा घालू शकतो.... " सलीमने अंदाज लावला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पाऊस तर पाहिजे ना ... सोबत असेल तर आणखी छान वाटते चालताना... " आकाश आनंदात बोलला. " पाऊस कशाला पाहिजे .... त्यानेच तर असे जगायला शिकवले मला... " सलीम काहीतरी पुटपुटला आकाशने ऐकलं ते. काही बोलला नाही त्यावर. पुढच्या १० मिनिटात ते त्या डोंगराच्या पायथ्याशी आले. सलीम अगदी पायथ्याशी आला आणि त्याने डोंगराला वाकून नमस्कार केला. आकाशला अजब वाटलं. कशाला उगाचच विचारावे , म्हणत आकाशने विचारले नाही. सलीमने स्वतः सांगायला सुरुवात केली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" माझा प्रवास हा साधारण जमिनीलगत असतो. डोंगरांची मला भीती वाटते. त्यांच्या वाट्याला सहसा जात नाही मी. म्हणून कधी जावे लागलेच तर आधी पाया पडतो आणि मगच पुढे जातो. " गंमत वाटली आकाशला. आकाशला काही बोलायचे आहे, हे सलीमने ओळखले.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" बोलू शकतोस ... पोटात ठेवून काही फायदा नाही. ... जे आहे ते बोलून टाक .. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" एक सुचवू का ... म्हणजे तुला भीती वाटते ना ... डोंगरांची.. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो ... पण जर आपण जा डोंगर चढून न जाता वळसा घालून गेलो ना ... देवीच्या उत्सवाला पोहोचणार नाही आपण .. ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तेच सांगतो आहे मी... तुला याची तर खात्री पटली ना ... कि मी प्रवास करतो ते.. ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" फक्त ५० टक्के " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" चालेल ... तेवढे तर तेवढे ... तुला सपाट जमिनीवर प्रवास करायला आवडते ... मला अश्या डोंगरात , जंगलात फिरण्याचा अनुभव... मी पुढे जाऊ का .... घाबरू नकोस ..... मी एकटा सोडणार नाही तुला... " आकाशने टोमणा मारला. सलीम चक्क जरासा हसला त्यावर ... त्यालाही टोमणा कळला. आकाश पुढे , सलीम त्याच्या मागोमाग निघाला. </span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">पुढच्या २-३ तासात आकाशने फारच अंतर पार केले. दमला होता तो सलीम. " किती पळतोस तू... भरभर चालतोस ... मागे आहे कोणी ते तरी बघायचे... " सलीम फारच दमलेला. आकाशने घड्याळात पाहिलं तर संद्याकाळचे ५:३० वाजले होते. काही वेळाने काळोख होईल.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आपण थांबूया .... तंबू उभा करून शेकोटी साठी लाकडं जमा केली पाहिजे. " सलीमला कळलं नाही त्याचे बोलणे. " अरे मित्रा... काळोख होईल ना ... त्याआधी तंबू बांधावा आणि जेवणाची तयारी करावी , असेच मी करतो . आता तुझे एवढे ऐकले मी. माझं थोडेतरी ऐकू शकतो ना तू... " </span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">आकाशने लगेचच त्याचा तंबू उभा केला. " तुझ्या कडे असेल ना तंबू ... " सलीमला त्यानं विचारलं. सलीमने त्याच्या सॅकमधून तंबू बाहेर काढला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" लहानच आहे ... खुप वर्षांपूर्वीचा ... जास्त वापर होत नाही त्याचा. एकदम रात्र झाली तरच थांबतो . रात्र झाली कि गावातच झोपतो कुठेतरी. संध्याकाळ असो किंवा रात्र , मी चालतच असतो. " बोलता बोलता त्याचा तंबू उभा राहिला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" एवढा लहान तंबू ... तू तरी पुरशील का आतमध्ये. " आकाशने विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पाय दुमडून झोपतो. बस्स झालं ना मला ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" चालेल .... मी शेकोटी साठी लाकडं घेऊन येतो. " म्हणत आकाश निघून गेला आणि १०-१५ मिनिटात आला.<br /><br />जास्त काही विषय नव्हता यांच्याकडे बोलायला. सलीम आधीच दमलेला , त्यामुळे तो त्याच्या तंबूत पडून होता. आकाश त्याच्या तंबूत , त्याचा कॅमेरा साफ करत बसलेला. आराम केल्याने सलीम पुन्हा ताजातवाना झाला. तंबूतून बाहेर आला तर आकाश शेकोटी जवळ बसलेला. सलीमही तिथे येऊन बसला. आकाश त्याच्या बॅगमध्ये नेहमीच सुखा खाऊ .... बिस्कीट वगैरे ठेवायचा. आज रात्री उगयोगी पडले ते. थंड हवेत शेकोटीची ऊब मिळत असल्याने छान वाटत होते. अचानक आभाळात अस्पष्ट अशी वीज चमकून गेली. दोघांनी सवयी नुसार वर आभाळात पाहिलं. सलीमने आकाशकडे सुद्धा पाहिलं. काही बोलतो का ते बघायला , पण काहीच बोलला नाही तो. सलीमने आकाशला विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" किती महिने फिरतो आहेस ... तुझी सॅक , कपडे बघून वाटते .. कि ४-५ महिने झाले असतील ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही ... चुकलं तुझे.... गेली ४ वर्ष ... मी शहरात गेलो नाही. हे कपडे , सॅक ... वेळ मिळेल तेव्हा धुवतो, त्यामुळे जुने वाटतं नाहीत . .... " सलीमला आश्चर्य वाटलं. " तुझे सांग ... किती वर्ष फिरतो आहेस ... " आकाशच्या प्रश्नावर सलीमचा चेहरा गंभीर झाला. काहीच बोलत नव्हता तो. </span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">उगाचच विचारलं ना याला, म्हणत आकाश उगाचच त्या शेकोटीत लाकडं टाकत होता. सलीम त्या आगीकडे पाहत होता. खूप वेळाने बोलला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मला आठवतच नाही... ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" म्हणजे ??",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" शेवटचे आठवते. तेव्हा मुंबईत मोठा पाऊस झालेला. पूर आलेला.... त्यानंतरच काही महिन्यांनी मी निघालेलो ... त्यानंतर शहरात , मुंबईत काय झालं माहित नाही. " आकाशने डोक्याला हात लावला. मुंबईत पूर आलेला तो २६ जुलै , २००५ ला. आता त्या गोष्टीला जवळपास १५ वर्ष झालेली. इतके का फिरतो आहे हा ... विचारू का .... नको .... सलीमच बोलला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तसही शहरात काही राहिलंच नव्हते माझे.. पुन्हा जाण्यासाठी. पण तू तर चांगल्या घरचा वाटतोस. तुझे कारण काय ... इतकी वर्ष फिरायचे. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मी खूप आधी पासूनच फिरत आहे, त्यानंतर मी एका सुंदर नात्यात अडकलो. इतका अडकलो कि अशी वेळ आली , मला ते नाते किंवा माझी भटकंती .... यापैकी एकच निवडावे लागणार होते. मन तयार होतं नव्हते तरी तिनेच पुढाकार घेऊन सांगितलं , तू तुझे फिरून घे.. वाट बघीन... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" बघ ... विचार कर ... परत जा.... खरंच .... भाग्यवान आहेस. कोणीतरी वाट बघते आहे तुझी... " सलीम थांबला बोलता बोलता.<br /><br /> " तू का जात नाहीस .... जाऊ शकतोस ना ... तुझ्या घरी... " आकाश बोलला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" असायला हवे ना .... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">"असे का .... आणि त्या पावसावर का राग इतका ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" माझे तसे कोणी नाही या जगात ... अनाथाश्रमात वाढलो. शिकून जॉब केला. तिथेच एक होती. दोघांचे प्रेम होते... तिची आणि माझी ओळख पावसातली... मला तेव्हाही आवडत नव्हता पाऊस ... आत तर नाहीच नाही. पण तिच्यावर होते प्रेम, तिचे प्रेम माझ्यापेक्षा जास्त होते. पण तिच्या घरून लग्नाला विरोध होता. बरोबर तर होते त्यांचे, अनाथ मुलासोबत कोण नातं जोडणार... माझे स्वतःचे घर नव्हते, भाड्याच्या घरात राहायचो .... तरीही तिचे प्रेम इतके , कि माझ्या बरोबर पळून लग्न करायला तयार होती. मी तयार नव्हतो , पण एका वेळेस मीही तयार झालेलो त्यासाठी. सर्व छान सुरु होते. अचानक , एका कामानिमित्त मला १० दिवसांसाठी साताराला जावे लागले. १० दिवसाचे काम महिनाभर चालले , कारण काय ... तर पाऊस ... परत आलो तेव्हा कळलं कि तिचं लग्न ठरत होते. हे कसे झाले सर्व , रागातच विचारायला गेलो तिला. वाटेत आमचा एक कॉमन मित्र भेटला. त्याने अडवलं मला, सांगितलं.... ऑफिस मधेच काही चुकीचे ऐकून गैरसमज निर्माण झाला . मी तिला सोडून गेलो असेच वाटले तिला.... मला आणखी कोणी आवडते , हे आणि खूप काही .... त्या रागात तिने लग्नासाठी होकार दिला. छान स्थळ आलेलं तिला. तो तिला , माझ्यापेक्षा छान सुखात ठेवू शकतो ,हे कळलं मला, वाईट वाटलं होते खूपच. पण आपण तिला पुन्हा दिसलो तर ती स्वतःला थांबवू शकणार नाही , हेही जाणून होतो. तिच्यासाठी मुंबई , शहर सोडले ते कायमचे... सुरुवातीला वाटायचे , जाऊया परत ... आता नाही. आता जाऊन तरी काय करणार. हेच जगणे स्वीकारले मी. पावसाचे बोलशील तर वाटते कधी कधी .... तिला भेटलो नसतो पावसात , त्या पावसाने मला महिनाभर अडवून ठेवले नसते तर ... म्हणून राग ... खरं सांगावे तर मला हेच जगणे आवडते आता... " सलीमचे बोलणे संपले. खरंच !! कमाल आहे हा ... कोणीतरी सुखी राहावं , आनंदी राहावं म्हणून एवढा त्याग.... मनातल्या मनात आकाशने हात जोडले. </span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आणि तो देवीचा उत्सव ... आम्ही दोघे पहिल्यांदा आणि शेवटचे फिरायला गेलो होतो , ते ठिकाण .... ती तारीख लक्षात राहिली बरोबर ... त्याचदिवशी तिचा वाढदिवस असतो.. म्हणून त्या उत्सवाला न चुकता जातो.. तिच्यासाठी जातो... " सलीमचे बोलणे ऐकून आकाश भावुक झाला. सुप्रीची आठवण येऊन गेली चट्कन. बोलता बोलता खूपच उशीर झाला. पुढे काही बोलणे होणार नव्हते , कारण सलीम सुद्धा आठवणींनी भावुक झालेला. लागलीच तो झोपायला गेला. आकाशने शेकोटी विझवली. तोही झोपायला गेला, उद्या लवकर उठून जितके अंतर पार करता येईल तेव्हडे करायचे होते दोघांना.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br data-mce-bogus="1" /></span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">अश्याप्रकारे , पूजा-सुप्री आणि आकाश - सलीमचा प्रवास सुरु झाला. पण पूजा - सुप्री यांचा प्रवास काही काळ थांबून होता. कारण पाऊस !! त्यांचा प्रवास पायी होता. गावातील मंडळी पावसात प्रवास करत नाहीत. त्यांच्या सोबत पूजाच्या ग्रुपला थांबावे लागले. तिथे आकाशला सवय अशी पावसात फिरायची. सलीमचा प्रवास आता त्याचा झाला होता. त्यालाही त्या ठरलेल्या दिवशी पोहोचायचे होते. पावसाचे आगमन सुखावणारे होते तरी सुप्रीला आता पाऊस नको होता. पूजाने तिला आपण ठरलेल्या दिवशी तरी पोहोचू असं आश्वासन दिले असले तरी सुप्रीला हुरहूर लागली होती. कारण एक पूर्ण दिवस फुकट गेला होता. तिथे आकाश सवयीप्रमाणे संध्याकाळी थांबला तेव्हा पाऊसही थांबला होता. दोन दिवसांवर आलेला तो सोहळा.<br /><br />पुढचा दिवस सुद्धा सुरु झाला तो पावसाने. सुप्रीची काळजी आणखी वाढली. " निघायचे का ... ?? " तिने पूजाला विचारलं. पूजाला सुप्रीची तगमग कळत होती. ती तरी काय करणार.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" बघ सुप्री . आपण आता जास्त दूर नाही. फक्त पावसामुळे थांबलो आहोत. ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग आपण निघूया ना पुढे .... ते येतील मागून ... आपण त्यांच्या आधी पोहोचू .... ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तस नाही करता येणार सुप्री ...... नको काळजी करू इतकी. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पण आकाश ... ?? " सुप्रीला मिठी मारली पूजाने.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" देवाला मानतेस ना ... तुझा गणू .... उद्या आकाश तिथे येणार हे नक्की ... त्याची भेट होणे न होणे ... ते त्याच्याच हातात आहे ना .... कितीही प्रयत्न केले तरी ... त्याने जे ठरवलं तेच होणार " पूजा बोलून निघून गेली. सुप्री पावसाकडे पाहत होती. आता कादंबरी तिच्या शेजारी येऊन उभी राहिली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" काय झालं सुप्री ?? " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हा पाऊस गं !!! " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुला तर कळतो ना पाऊस... अंदाज लावता येतो ना ... " सुप्रीला अंदाज आलेला पावसाचा.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" दुपारपर्यत थांबले तरी मग आपण निघणार कधी... त्या उत्सवाला कधी पोहोचणार... याची काळजी लागली आहे. " सुप्री बोलत होती पण कादंबरीला काही लक्षात आलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुझा चष्मा ... लावत नाहीस का आता ... कि हरवला कुठे .. " त्यातही हिचे काही वेगळेच विचार , हसू आलं सुप्रीला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आता गरज नाही चष्मा लावायची... आनंदी असते आता. सगळं स्पष्ठ दिसते आता ... सुख कुठे असते ते .... " ती जे काही बोलली , ते सर्व कादंबरीच्या डोक्यावरून गेलं. पूजा आली पुन्हा.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" बरं ... एक सांगा .. दोघी पहिल्यांदा जात आहात तिथे.... कोणाला रंगाचा त्रास होत नाही ना ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" रंग ... कसला रंग ... " सुप्रीने विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मोठा उत्सव असतो. तिथे पिवळ्या रंगाचा भंडारा आणि लाल गुलाल उधळला जातो. खूपच जास्त .... त्याचा काही त्रास होतो का ते विचारलं. " दोघींनी नकारार्थी मान हलवली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सुप्री .... ऐक ... मी असेनच सोबत तरी त्या गर्दीत , या रंगांमध्ये आकाशला शोधलंच पाहिजे. तयार आहेस ना ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो हो ... नक्की शोधू ... पण काळजी वाटते ती या पावसाची... आपला आजचा प्रवास सुरूही होईल ... पण उद्या .... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हा पाऊस का येतो माहित आहे का ... हि माणसं आहेत ना सोबत ते सांगतात, देवीचा उत्सव मोठा... सर्व वाटेवरचा कचरा , माती साफ व्हावी , सर्व धुवून जावे म्हणून येतो पाऊस .... तू निश्चित राहा "<br /><br />========================================================================<br /><br />आकाश - सलीमने आज सुद्धा खूप प्रवास केला होता. थकलेले दोघेही. पावसाने दुपारपासून दडी मारली होती. तरी थंडी होतीच. आज दोघेहि पायथ्याशी असलेल्या गावात थांबले होते. शेकोटीजवळच बसलेले. एका गावात झोपडीपाशी थांबलेले.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" उद्या पहाटे निघालो कि सकाळी ८ पर्यंत तरी नक्की पोहोचू ना आपण. " आकाशने सलीमला विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो ... निघायचेच लवकर... " सलीम सिगारेट ओढत होता. आणि त्यांना समोरून येणारी माणसं दिसली. सर्वच त्या उत्सवासाठी निघालेले.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" उद्या खूपच गर्दी होईल बहुदा .. " आकाश त्याच्याकडे पाहत बोलला. " लवकरच निघू ... सकाळी ७ वाजता सर्व सुरू होईल देवळात ... आपण ८ वाजण्याच्या आधीच पोहोचू ... " सलीम आकाशचे ऐकायचा आता.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग पुढे .... सोहळा संपला कि तू तुझ्या वाटेने शहरात जा ... कोणी वाट बघते आहे तुझी... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आणि तू ... ?? " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" माझं काय ... पाय घेऊन जातील तिथे जायचे ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आपण उद्याच उद्या बघू.. आता झोपूया ... लवकर निघायचे आहे... " आकाश लगेच झोपायला गेला. सलीम सिगारेट संपेपर्यंत जागा होता.<br /><br />========================================================================</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br />आज देवीचा मोठा उत्सव , लोकांचे जथ्थेच्या जथ्थे जात होते. पूजाने सकाळी ६ वाजताच प्रवास सुरु केलेला. सुप्री सर्वात पुढे. त्यासोबत असलेल्या त्या मोठ्या ग्रुप सोबत सुप्री चालत होती. आकाशला कधी एकदा बघते आहे असे झालेलं तिला. पूजाने तिला गाठलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सुप्री !! जास्त घाई नको हा..... खूप मोठा जमाव असतो. हरवून गेलीस तर .. तुझी जबाबदारी माझ्यावर आहे ना ... " सुप्रीला चूक कळली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सॉरी पूजा ... पोहोचू ना वेळेवर .... ", " पोहोचणार गं ... फक्त सोबत रहा "</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">========================================================================</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br data-mce-bogus="1" /></span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">आकाश - सलीम सुद्धा त्या गर्दीचा एक भाग बनलेले. रस्ते , पायवाटा गर्दीने फुलून गेलेले. मोठे फेटे डोक्याला गुंडाळलेली लोकं , हातात भगवे झेंडे ... नटून - थटून आलेल्या बायका .. ढोल - ताशे वाजवत निघालेली लोकं ... किती ती गर्दी... !! आकाश ते बघून सुखावला... वर्षाने येणार हा दिवस .... गर्दी असली तरी काही वेळातच आपण देवीच्या दर्शनाला पोहोचू , हे नक्की. मनात बोलला आकाश. पावसाने मेहरबानी केलेली. काल दुपारी थांबलेला पाऊस आज नव्हता. त्यामुळे प्रवास करणे सुसह्य झालेलं. लोकांचा उत्साह शिगेला पोहोचलेला. दुरूनच ते मोठ्ठ मंदिर नजरेस पडत होते. त्यावर असलेल्या कळसाजवळचा भगवा झेंडा अभिमानाने फडफडत होता. पुढच्या १५ मिनिटात दोघे मंदिराच्या अगदी जवळ पोहोचले.<br /><br />दुसऱ्या बाजूने , पूजा - कादंबरीचा ग्रुप मंदिरापाशी पोहोचला. पुढे जाणे शक्यच नव्हते, इतकी गर्दी झालेली. देवीची आरती झालेली नुकतीच. पुढचे सोहळे आता सुरु होणार होते. पूजाने सर्वाना समजावून सांगितलं. चुकामुक झाली , हरवलात कोणी तर एक जागा निवडली , तिथे येऊन भेटायचे. आणि सर्वाना हेही सांगितलं कि कोणालाही आकाश दिसलाच तर त्यालाही त्या ठरलेल्या जागी घेऊन यायचे. पूजाने घड्याळात पाहिलं. ८ वाजायला थोडासा अवधी होता. तिने पट्कन सुप्रीला सांगितलं. सुप्री आकाशलाच शोधत होती. इतक्या गर्दीत , आवाजात काय शोधणार कोणाला. प्रवेशद्वारापासून अजूनही खूपच दूर उभे होते सगळे.<br /><br />" सुप्री !! जरा घाई करावी लागेल आता. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" का गं ? ? " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुला बोलली ना काल ... भंडारा आणि गुलाल उधळतात ... त्यांची वेळ ठरलेली असते ... माझ्या आठवणीत आम्ही ३ वेळा आलेलो इथे ... त्यामुळे आताच काही वेळाने ते सुरु होईल असे वाटते. ती मध्ये उभी असलेली रांग दिसली का माणसांची.... " पूजाने सुप्रीला दुरूनच दाखवलं. गर्दी तर खूपच होती तरी गर्दीच्या मध्यभागात एक काही विशिष्ठ फेटे घातलेल्या माणसांची रांग , प्रवेशद्वारापासून थेट देवीच्या गाभाऱ्यापर्यंत होती.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" प्रवेशद्वारापासून ते एका मागोमाग एक असे भंडारा- गुलाल उधळण्यास सुरुवात करतील.... रांगेतच ... त्यातून आकाशला शोधणे आणखी कठीण होईल... आपण निघूया पट्कन ... पळ ... " दोघी धावतच पुढे गेल्या. बाकी उरलेले कादंबरी - तिचा ग्रुप... सामान सर्व एका ठिकाणी ठेवून निघाले. गर्दीत मिसळून गेले. प्रवेशद्वार खूपच मोठे होते..... त्या दोघी त्याच्या एका बाजूला पोहोचल्या. सुप्रीचे लक्ष दुसऱ्या बाजूस गेलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मी त्या बाजूला जाऊ का .... तिथून आला तर आकाश... " शक्यच नव्हते दुसऱ्या बाजूला जाणे.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही जमणार गं ... गर्दीतून कसे जाणार ... आपण एक काम करू ... बाकीचे तर आहेत आपल्या ग्रुपचे .....कोणीतरी त्या बाजूला जाईलच ... आपणही या बाजूने पुढे जाऊ आणि येताना दुसऱ्या बाजूने जाऊ .... चालेल ना .. " पूजाचे बोलणे सुप्रीने मान्य केले.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">========================================================================</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br />" चल .... इथेच उभा राहणार आहेस का ... " आकाशने सलीमला विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मी नाही जात देवळात ... बाहेरूनच पाया पडतो... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कमाल करतोस ..... एवढा प्रवास करत आलो. चल ना ... दर्शन घेऊ... " सलीमने सिगारेट पेटवली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मी देवळात जातो ते जेवायला मिळते म्हणून ... नाहीतर देवाला दुरूनच नमस्कार करतो.. इथे यायचे कारण सांगितले तुला... गर्दी बघ ...... अश्या गर्दी पासून नेहमीच दूर राहतो मी ... तू जाऊन ये ... एक काम कर ... ती सॅक इथे ठेवून जा ... इतक्या गर्दीत चालताना कुठे सांभाळणार ... घाबरू नकोस .... पळून जाणार नाही तुझे सामान घेऊन ... " आकाशने हसतच त्याची सॅक सलिमकडे सोपवली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br />सलीमनेही त्याची सॅक काढली आणि आकाशच्या सॅकच्या पुढे ठेवली. आकाश पुढे निघून गेला. क्षणातच गर्दीत दिसेनासा झाला. थोड्यावेळाने कादंबरी फिरत फिरत , फोटो काढत त्याच्यापाशी पोहोचली. तसे बघावे तर आणखी काही शहरातील मंडळी , फोटोग्राफर तिथे आलेले दिसत होते. सलीम आरामात सिगारेट ओढत होता , त्या गर्दीकडे पाहत.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ओ ... सिगारेट कशाला ओढता .... देवीच्या ठिकाणी ... देवीचा उत्सव आहे ना ... " कादंबरी सलीमला बोलली. त्याने तिच्याकडे एकदाच पाहिलं. नंतर पुन्हा त्या गर्दीकडे पाहू लागला. कादंबरीने त्याला निरखून पाहिलं. विचित्र वाटतो ना ... मळके , फाटलेले कपडे.... विस्कटलेले केस.... वाढलेली दाढी... दोन - दोन मोठ्या सॅक.. एवढ्या मोठ्या सॅक कसा घेऊन फिरत असेल हा ...</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुमच्याच आहेत का दोन्ही .... त्या सॅक .... एवढ्या मोठ्या... " कादंबरीने त्याला पुन्हा विचारलं. यावेळेस सलीम बोलला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पाहिजे आहे का .. घेऊन जा मग ... " कादंबरीने त्याला बघून नाक मुरडलं. दुसऱ्या बाजूने निघालेली कादंबरी , बोलण्याच्या नादात आणि " खडूसपणाचे जगातील सर्वात मोठे उदाहरण " मनातल्या मनात बोलत कादंबरी पुन्हा , पूजा-सुप्रीच्या मागोमाग त्या गर्दीत शिरली.<br /><br />त्या मोठ्या समुदायातून वाट काढत काढत आता कुठे प्रवेशद्वार जवळ आलेलं. इतक्यात जमलेले सर्वच ... मोठ्या मोठ्या घोषणा देऊ लागले. " आई जगदंबेचा ... उदो !!! उदो !!! .... महालक्ष्मीचा ..... उदो !!! उदो !!! " सर्व आसमंत त्या आवाजाने भरून गेला. एवढी सर्व जमलेली माणसं एकत्र ओरडत होती. आकाश सुद्धा पलीकडल्या बाजूने आत शिरला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" चल सुप्री ... जलद गतीने चल... आता सुरुवात .... " पूजा बोलतच होती. आणि प्रवेशद्वाराच्या अगदी जवळ आलेल्या माणसाने पहिला भंडारा उधळला... त्यानंतर त्याच्या शेजारी असलेल्या माणसाने गुलाल हवेत भिरकावला. सुप्रीला कळलं, ती जलद गतीने .... गर्दीतून वाट काढत ... आकाशला शोधत पुढे पुढे निघाली.<br /><br />आणि मग ती एक शृंखलाच सुरु झाली, ते उभे असलेले एका मागोमाग एक असे पिवळा भंडारा आणि लाल गुलाल उधळू लागले. आकाश दुसऱ्या बाजूने निघाला होता. पूजा तर केव्हाच मागे राहिली होती. आकाश - सुप्री एकमेकांना समांतर चालत होते. दोघांच्या प्रत्येक पावलागणिक आसमंतात गुलाल - भंडारा उधळला जात होता. नगारे - ढोल बडवले जात होते. आकाश आनंदाने आणि उत्साहाने देवीच्या दर्शनाला निघाला होता, तर सुप्री फक्त आकाशला भेटायला निघाली होती. दोघांमध्ये होती ती फक्त या भाविकांची प्रचंड गर्दी आणि या रंगांची भिंत.... देवीच्याच मनात असेल तसे ... इतके जवळ असून सुद्धा एकमेकांना बघू शकत नव्हते. आकाश त्यामानाने त्या गर्दीतून वाट काढत जलद पुढे आला. सुप्रीच्या वाटेत जरा जास्तच गर्दी होती. तिला आकाश कुठे दिसलाच नाही. सुप्रीचे लक्ष समोर नव्हतेच... आजूबाजूला ,मागे बघत चालत होती ती. आकाश देवीच्या समोर आला. अजूनही सुप्रीचे लक्ष नव्हते तिथे. आकाश देवी समोर उभा राहून पाया पडत होता. सुप्री ... एकदा तरी समोर बघ..... तेव्हाच देवी जवळच्या एका पुजाऱ्याने शंखनाद केला. सुप्रीचे लक्ष तिथे जातच होते. तर ती तिथे असलेल्या लाकडी काठीला आदळली. आणि त्याच्या आधाराने वर बांधलेलं कापड , ज्यात फुलांच्या पाकळ्या वेगळ्या करून ठेवलेलं , गुलाल मिसळून ठेवलेलं असे सर्व तिच्या अंगावर पडले. सुप्रीने काही काळ डोळे मिटून घेतले. ते बघून तिथे लावून ठेवलेल्या तश्या बऱ्याच कापडी पुड्या सोडण्यात आल्या.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">सर्वत्र फुलांच्या पाकळ्या आणि गुलाल .... समोरचे काही दिसत नव्हते इतका रंग मिसळला होता <span id="हवेत">हवेत</span>. आकाश तिथून बाजूला जाऊन उभा राहिला. थोडावेळ तिथेच थांबणार होता, मंदिराच्या एका खांबाजवळ त्याला एक लहान मुलगा रडताना दिसला. सामान्यतः , अश्या गर्दीत लहान मुलांना आणत नाहीत. त्यांना मंदिराबाहेर व्यवस्था केलेल्या जागेत , आई किंवा वडिलांसोबत ठेवतं, हे आकाशने आधीच पाहिलं होते. हा इथे कुठून आला. आकाशने त्याला उचलून घेतले. हरवला असावा , कारण बाकी कोणाचे लक्ष नव्हते त्याच्याकडे. आकाशला तिथे थांबायचे होते, पण ते लहान मुलं इतके रडत होते कि त्याला लवकरात लवकर या गर्दीतून बाहेर घेऊन जायला हवे , असं आकाशने ठरवलं. निघाला.<br /><br />सुप्री आता कुठे देवीजवळ पोहोचली होती. नतमस्तक झाली. आणि पुन्हा आकाशला शोधू लागली. पूजा आताही फार दूर होती सुप्रीपासून... तिथूनच ती आकाशला बघत होती. अचानक तिला " कोणीतरी " दिसला. या सर्वात वेगळे कपडे घातलेला. सोबत छातीशी एक लहान मुलं ... त्याचा चेहरा दिसला नाही. गुलालाने माखलेले त्याचे केस आणि कपडे ... त्याच्या मागे जात होती पूजा , पण गर्दीतून वाट काढत पलीकडे जाणे शक्यच नव्हते. तरी प्रयत्न करून बघितला तिने. नाहीच जमलं. हळू हळू वाट काढत ती सुप्री जवळ आली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" दिसला का तुला डब्बू .... " सुप्रीने नकारार्थी मान हलवली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुला .... ?? " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" एक दिसलेला ... पण तोच होता ते सांगू शकत नाही. ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कोण होता .... तू तर ओळखतेस ना आकाशला ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" म्हणून तर .... confused झाले .... चेहरा दिसला नाही... पेहराव आपल्या सारखा .... शहरातला .... आणि सोबतीला लहान मुलं ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कॅमेरा , पाठीवर सॅक ... होती का ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही ... फक्त त्याने एक लहान मुलं उचलून छातीशी धरले होते. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग आकाश नसेल तो ... त्याचा कॅमेरा , सॅक सोडतो का कधी तो ... नाही गं .. नसावा तो आकाश... " सुप्री बोलली.<br /><br /> आकाश जलद गतीने , जेवढ्या लवकर जमेल तितक्या वेगाने गर्दीतून बाहेर आला. लोकांची गर्दी आणखीनच वाढत होती. त्या लहान मुलाला सुखरूप , त्या ठिकाणी ठेवून तो सलीमच्या शेजारी येऊन उभा राहिला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" झालं का दर्शन .... कि करायचे आहे अजून.. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" झाले दर्शन ... थांबायचे होते पण एक लहान मुलं हरवले होते , त्याला घेऊन आलो बाहेर ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग थांबूया कि निघूया ... ते सांग .... इथे प्रसादाचे जेवण मिळत नाही. पुढे असते ते ... " सलीमच्या बोलण्यावर आकाश हसला. दोघांनी त्यांची सॅक पाठीला लावली आणि दोघे जेवणासाठी पुढे निघाले.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">खूप वेळाने , पूजा - सुप्री दुसऱ्या वाटेने बाहेर आल्या. आकाश तर दिसलाच नाही. काही वेळाच्या अंतराने एक एक ग्रुप मेंबर ठरलेल्या जागी पोहोचले. सगळ्यांना देवीचे दर्शन झालेलं तरी आकाश कोणालाच दिसला नाही. दुपारचा १ वाजला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सुप्री ... चल जेवून घेऊ... " पूजा म्हणाली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही ... नको ... आकाश येईल ना .. " पूजा सुप्री पाशी आली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आपण जास्त दूर नाही जाणार ... इथं प्रसादाचे जेवण मिळते. तिथे जाऊ .... कदाचित तिथेही असू शकतो आकाश... " पूजा बोलली तशी सुप्री तयार झाली. ते सर्व तिथे जेवायला पोहोचले पण आकाश तर केव्हाच निघून गेलेला. सर्वांचे जेवण झाले. सुप्री पुन्हा त्या जागी येऊन उभी राहिली, आकाश दिसतो का ते बघायला. अगदी संध्याकाळ पर्यंत वाट बघून सुद्धा आकाश दिसला नाही.<br /><br />सुप्री नाराज होती. पुजाची मनस्थिती ही तशीच. अजूनही उत्सव संपलेला नव्हता, तरी आता आकाश दिसेल याची शक्यता मावळली होती. आज या सर्वांचा मुक्काम तिथेच जवळपास होता. सुप्री अजूनही दुरूनच, त्या देवळात येणारी गर्दी पाहत होती. पूजाला कळत होते पण काय करणार... कादंबरी आज पूर्ण दिवस फोटो काढून, चालून , मध्ये मध्ये कोण कोण नाचत होते... त्यांना नाचात साथ देऊन दमलेली... झोपी गेली. पूजा सुद्धा आराम करत होती. खूपच धावपळ झालेली. पुढे काय त्याचा विचार करत होती.<br /><br />========================================================================</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /><br />आकाश - सलीम आज एकत्र राहणार होते. काळोख झालेला म्हणून पुढच्या गावात थांबलेले.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" एक सांगू का .... म्हणजे तुला राग येणार नसेल तर .... " आकाशने सलीमला विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सांग ... " .</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सकाळी कुठे निघणार आहेस ... कोणत्या दिशेने ... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" माहित नाही ... तुला सांगितले आधीच ... पाय घेऊन जातील तिथे.. ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग माझ्या सोबत कर ना प्रवास ... तुला गड - किल्ले - डोंगर कसे दिसतात पावसात ... ते दाखवतो.. " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" का ... मलाच का ??" ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मला वाटते , तुला जो पावसाचा राग आहे ना ... तो निघून जावा ... आणि तरीही ... इथून पुढे कसे जावे ... माहित नाही मला... कोणीतरी हवा सोबतीला माझ्या .... हरवलो तर .... " सलीम दुसऱ्यांदा हसला.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ठीक आहे ... पण एक सांगतो.... नाही आवडलं ना , त्याच क्षणी तुझी आणि माझी वाट वेगवेगळी... ",</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" Done !!! " म्हणत आकाशने हात पुढे केला. सलीम खूप वेळ त्याकडे बघत होता. आकाशने यावेळेस पुढे केलेला हात मागे घेतला नाही. सलीमने हसून हात मिळवलाच.<br /><br />========================================================================</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /><br />रात्रीची जेवणं झाली. सुप्री आज कमीच जेवली. भूकच नव्हती तिला. पूजा शेवटी तिच्या शेजारी जाऊन बसली.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सुप्री अशी नाराज होऊ नकोस.... आकाश येऊन गेला असेल ... गर्दी बघितलीस ना ... कळलंच असेल किती कठीण होते ते ... आज सगळयांनीच खूप try केले ना... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पुढे काय आता .... काय करावे .. " सुप्री ने विचारलं.</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पूढे निघायचे , सकाळी... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" थेट राजमाची का .... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही .... पण आहे एक ठिकाण ... जरासा विसर पडला आहे ... पण शोधून काढू ... तिथे आकाश इथल्या प्रमाणेच जातो दरवर्षी... " ,</span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कुठे जायचे नक्की ... " सुप्री विचारात पडली. पूजा काही बोलली नाही त्यावर , फक्त सुप्रीच्या खांदयावर हात ठेवून बसली. सुप्रीने तिच्या खांदयावर डोके ठेवले. पूजाचे लक्ष वर आभाळात गेले. आकाश !!! ऐकतो आहेस ना .... जिथे असशील तिथे ... येतो आहे आम्ही , तुला पुन्हा घेऊन जायला... तयार रहा !!! आज काय आभाळ मोकळे होते. त्यात अमावस्या ... आभाळभर चांदण्या चमचम करत होत्या. पाऊस आता आकाश सोबतच येईल... पूजा मनात बोलत होती.<br /></span></div>
<div style="font-size: 18px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">to be continued .........................</span></div>
</div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-50193527563495103202019-12-03T02:17:00.000-08:002019-12-03T02:17:04.238-08:00तिच्या मनातला " तो " आणि त्याच्या मनातली "ती " (भाग चार) <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">ती : किती ट्राफिक केले या पावसाने उगाचच.... ते म्हातारे आजी-आजोबा ... चिखलातून चालता सुद्धा येतं नाही त्यांना. कोणी मदत सुद्धा करत नाही त्यांना.... " तो " असता ना सोबत आता ...असाच बसमधून उतरून गेला असता, त्यांच्या मदतीला. " तो " असाच आहे. कोणाचे दुःख पाहवत नाही त्याला. सतत कोणाची ना कोणची मदत करायला पुढे. कोणाकडून कधी काही परतफेड मिळेल, अशी अपेक्षाच कधी केली नाही त्याने. इतका हळवा. एकदा तर हॉटेल मध्ये बसलो होतो, एका माणसाने त्याच्या फॅमिलीसाठी बसायला जागा मागितली.... लगेच उठून जागा दिली वेड्याने. मला विचारलेही नाही.... लगेच उभा राहिला. " आम्ही निघतच होतो " म्हणत मलाही उठायला सांगितले. राग आलेला पण दाखवला नाही. ... हो .... तसाच करायचा तो. पुढच्या वेळेस सुद्धा ... तसंच... काय माहित , सर्वांना काय आम्हीच दिसायचो वाटते. असेच गप्पा मारत बसलो होतो... तर अशीच एक फॅमिली आली. आम्हाला जरा जागा देणार का बसायला... तो बोलण्याआधीच मी बोलून टाकले , मिळणार नाही ... आम्ही बसलो आहोत.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />तो : एकदा कशी बोलली होती, त्या फॅमिलीला .... आम्ही बसलो आहोत ना ... नाही मिळणार जागा, ते गेलयावर माझ्यावर रागावली. माझ्या माणसासोबत बोलत असताना , मला कोणी मध्ये मध्ये आलेलं चालत नाही. आणि कोणाचा कॉल आलेला हि आवडत नाही. एवढा राग ... तरी खूप काळजी करायची. आताही करत असेल ... जवळ नसलो तरी असेल तिला काळजी. तिला आवडायचे सगळ्याची विचारपूस करायला , काळजी घेयाला. मी आजारी पडलो तेव्हा तर किती जगायची. किती रात्री तर माझ्या शेजारी बसून काढल्या आहेत तिने.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />ती : व्वा !! किती छान वारा सुटला आहे. पावसाची रिपरिप थांबली वाटते. त्यामुळे वारा सुटला असावा. त्याचे केस किती छान होते ना ... असा वारा आला कि भुरुभुरु उडायचे केस..... मीच किती वेळा ते विस्कडायचे .... मुद्दाम... , मुलायम केस होते त्याचे. पण .... पण ती chemotherapy सुरु झाली आणि हळूहळू सर्वच केस गेले त्याचे. काही ऑपशनच नव्हता. तो महत्वाचा होता... त्याचे केस गेले तरी तो हवाच होता मला. पण ...... त्याने वेगळाच निर्णय घेतला , ... त्याला असे काही होईल , असा विचार कधी स्वप्नांत सुद्धा आला नसता.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />तो : कॅन्सर चे निदान खूप उशिरा झाले. आधी कळले असते तर.... " जर - तर " ........ या जर-तर च्या गोष्टी जास्त त्रास देतात. मलाच जर आधी कळलं असते ... मला कॅन्सर होणार आहे, तिच्याशी लग्नच केले नसते मी... तिची होणारी फरफड... झालीच नसती. २ वर्षांच्या आमच्या सुखी संसारानंतर कळलं .. अचानकचं कळलं ते ... कसे जाणवले नाही मला कधी, तिला तर किती मोठ्ठा धक्का होता तो. मी तर सारखा आजारी पडायचो मग, सारखे ट्रीटमेंट साठी जावे लागायचे. साथ सोडली नाही तिने, खरं प्रेम होते ना ... रात्री जागी असायची सारखी. त्या गॅलरीत विचार करत. तिला कधी त्रास झालेला मला खपायचे नाही. कोणी तिच्याकडे चोरून बघितलेलं .... आवडले नाही कधीच. त्यामुळे तिला आता माझ्यामुळे होणार त्रास ... ते पटायचे नाही मला. मी तसाही वाचणार नव्हतो , या आजारातून. हे नक्की होते. माझी शिक्षा .... तिला का ... तिने का सोसावे ते, असे उपरे जगणे... तिचे इतके सुंदर आयुष्य , पुढे आणखी बहरावे .... या साठी , मीच निर्णय घेतला ... पूर्ण विचार करून. ..... मी निर्णय घेतला ... तो तिला मुक्त करण्याचा.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />ती : आठवतो तो दिवस . मी तेव्हा नुकतीच हॉस्पिटल मधून आलेली. त्याचे रिपोर्ट घेऊन. बघते तर घरी, सर्वच... माझी फॅमिली ... त्याची फॅमिली... मिटिंग भरली होती. मी यायचीच वाट बघत होते.... सर्वच.. !! तो सुद्धा... त्यानेच विचारलं थेट.. .... आपण डिवोर्स घेऊ... !! तू तुझे नवीन आयुष्य सुरु कर. हे असे पट्कन बोलून गेला. अर्थात माझ्यासाठीच हा निर्णय घेतला होता त्याने..... पण मला विचारायचे तरी आधी.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />तो : हृदयावर दगड वगैरे म्हणतात , तसंच झालं होते मला. मी बोललॊ ते प्रेमाखातर ... अजिबात आवडलं नव्हते तिला. डोळे रागाने लाल झालेले, सर्वासमोर ओरडली होती मला... अक्कल आहे का .... तेव्हा घाबरलो होतो, आता हसायला येते आठवलं कि... तिच्या लग्नाला आता ३ वर्ष तरी होतील ना .... तरी , तिच्या साठीच हा निर्णय घेतला होता. तिचे वय बघता पुढची वर्ष .... एकटीने जीवन जगणे, हे मी नसतानाही मला बघवले नसते. त्यामुळे तिने मला डिवोर्स देऊन नव्याने लग्न करावे , हे सगळ्यांचे मत ठरले. खरंतर, सगळयांना मीच समजवून सांगितले. आधी कोणीच तयार नव्हते. एक -एक व्यक्तीला समजावले तेव्हा सारे तयार झाले. सर्वात शेवटी तिला सांगितले.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">ती : कशी तयार होणार होती मी.... नाहीच आवडला त्याचा तो निर्णय... पुढे ३ दिवस तरी त्याच्याशी बोलत नव्हते. इतका राग आलेला त्याचा. न बोलता त्याची कामे करायची मी. चौथा दिवस , त्याने खूप दिवसांनी जवळ घेतले प्रेमानं... किती वेळ तो बोलत होता.... भविष्याबद्दल.. !! मी ऐकत होते फक्त. किती प्लॅन केले होते आम्ही, आमच्या future साठी..... असे सोडून देयाचे का ... नाहीच !! पण शेवटी त्याने तयार केलेच मला. त्या रात्री गॅलरीत जाऊन खूप रडली होती. त्याला सोडायचे नव्हतेच ....आजारी असला तरी तो माझा होता ना ... " शेवटची इच्छा !! " असे ब्लॅकमेल केले आणि माझ्याकडून वचन घेतले.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />तो : तिला मीच तयार केले..... तयार झाली... नाखुशीने... दोघांचे इतके प्रेम ... नजर लागू नये असेच... लागली नजर ... देवाच्या मनात काय होते काय माहित. दोन वर्षांनी वेगळे झालो. त्याआधीच बोलली होती. मला न विचारात ठरवलं ना सगळं, आता मीही .... जे ठरवीन ते मान्य करावं लागेल. तसही... नेहमी तिच्याच मनाचा विचार केला. त्यामुळे ती काही बोलण्याआधीच तिच्या पुढच्या सर्व अटी मान्य केल्या. एकच बोलली, एकदा या घरातून बाहेर पडली ना ... वळून सुद्धा बघणार नाही. दोन आठवडे गेले ... त्यानंतर डिवोर्स दिला. एकदम शांत होती तेव्हा. गॅलरीत जाऊन बसायची.... शांत ... त्या गुलाबाच्या फुलांकडे पाहत..... डिवोर्स झाला असला तरी नवीन लग्न होईपर्यंत ती माझ्या जवळचं राहणार होती. पुढल्या महिन्यात लग्न जुळले तिचे. माझ्याच वडिलांनी पुढाकार घेतला होता त्यात. register marriage करणार होती. आदल्या दिवशी , सामान भरले तिने. फक्त तिचेच सामान घेतले. माझी आठवण म्हणून आमच्या लग्नातला एक फोटो तेव्हडा घेतला सोबत. त्या रात्री, शेवटचे मिठीत घेतले तिला. मिठीत घेऊन माथ्यावर किस केले... तेच शेवटचे. दुसऱ्या दिवशी, सकाळीच निघून गेली..... मागे न बघता...</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">ती : शेवटी काय ..... तर प्रेमासाठी सारे !! इतके प्रेम हि त्याचे. अजूनही असेलच.... तसा तो मुलींच्या मागे कधी नव्हताच. मीच भेटली होती त्याला.... गुपचूप प्रेम करायचा... त्याला असे कधी एक्सप्रेस होता आलेच नाही. अर्थात त्यानेच propose केले होते मला, पण " तू मला खूप आवडतोस "... हे तर मीच बोलले होते त्याला. कारण खरच आवडायचा मला तो. आणि कोणी दुसऱ्या मुलीने विचारण्याआधीच मी विचारलेलं बरं , असा विचार केला मी, म्हणून स्वतःहून व्यक्त झालेले. कधीपासून प्रेम त्याचे.... !! शरीरापेक्षा मनावर प्रेम करणारा असा तो... खूप काळजी , खूप सपोर्ट केला त्याने आधीपासून. वेगळा होता. आताही दुसरे लग्न केले असले तरी , मनाने त्याच्यापाशी आहे मी. कायम राहीन.... त्याने शिकवलं , सुखाने जगणे काय असते ते. प्रेम फक्त त्याच्यावर होते , आहे आणि राहील... पण आता त्याच्याकडे बघवत नाही. कसा दिसतो आता तो .... आजारपणाने अगदी थकून गेला आहे. जमलं असत तर मीही त्याच्यासोबत प्राण सोडले असते.. तयारी होतीच माझी. परंतु तो बोलला मला.... " मरतात तर खूप जणं एकमेकांसाठी.... माझ्यासाठी जगशील का.... " त्याच्यासाठी जगते आहे आताही आणि जगत राहीन ... हेच खरे प्रेम !!<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />तो : माझ्याकडे जास्त दिवस नाहीत आता... खरे तर , ती गेली आणि माझा अर्धा जीव निघून गेला.... ३ वर्ष कशीबशी काढली त्या ट्रीटमेंटमुळे .... जगवत आहेत माझ्या घरातले मला... जबरदस्ती !! पण ती करत असेल का माझी विचारपूस. काळजी तर असायची माझी तिला. आम्ही इतके जवळ होतो ना ... कि कोणीही आम्हाला वेगळे करू शकत नव्हते.... देवानेच डाव साधला. तेव्हापासून तिचा देवावर राग. एकदा तर देवळात जाऊन गणपती बाप्पाशी भांडली होती. रडत होती. अशीच ती. एकदा का राग आला कि शांत होयाचा नाही लवकर. देवावरचा राग... अजूनही मनात ठेवला आहे तिने.... अजूनही !!<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />खूप प्रेम होते माझ्यावर.... लाडोबा माझी..... चांदोबा ... बोलेल ते करायची. केलं हि. अजूनही बघत नाही माझ्याकडे कधी. ना आमच्या घराकडे. वाईट वाटते. तरी , हीच आता जिंदगी , हेच ठरवले आहे मी. तिच्या शिवाय कोणातच दिवस छान नसायचा. आताही नाही... आठवण तर नेहमीची तिची. कसा विसरणार !! आमची मस्ती , आमचे भेटणे, फिरणे , गप्पागोष्टी .... आमच्या बेडरूम मधली आमची फोटोफ्रेम.. तिचे ते मोठ्ठ कपाट.... तीही बडबड... तिची smile .... तिचे मिठीत येणे... तिचे राग ... गाल फुगवून फोटो काढणे... आवडायचे सारेच .... आठवते ..... !!! माणूस दूर गेला कि त्याची किंमत कळते, तिचे लग्न झाले असले तरी तिच्या नवऱ्यावर प्रेम करत नसेल ती. हे मी चांगले ओळखून आहे. कारण प्रेम जबरदस्ती कोणावर लादता येतं नाही किंवा ठरवूनही होतं नाही....<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />प्रेम मनातून होणे गरजेचं असते. माझे होते तिच्यावर ... अजूनही आहे. राहील .... मी जोपर्यंत या जगात असेन तोपर्यंत....आठवण येते तिची... बोलावेसे वाटते... पण जमत नाही. फोटो बघतो तिचे.... छान वाटते मग.. कधी कधी तिच्या घराकडे बघतो. तिथे नसली तरी वाटते, कधी तरी मला त्या दारातून " Hiii " करेल. मी रोज आमच्या गॅलरीत जातो... तिने लावलेली गुलाबांची रोपटी ... इतकी वर्ष मीच सांभाळली , यंदाच्या पावसात सर्व मरून गेली. तिच्या आठवणी होत्या त्यात. पण जास्वंदाचे रोपटे , ते तसेच आहे. जेव्हा जेव्हा जास्वंदाचे फुल उमलते ना ... तेव्हा नकळत का होईना , त्याला गुलाबाचा सुगंध येतो... तिच्या शरीराचा सुवास येतो त्या जास्वंदाला... मोहवून जातो मला. आमचे भेटणे .. जे अर्धवट राहिले ... ते कदाचित पुढल्या जन्मात होईल.. may be ... तरी आता... आमच्या दोघांमधली शांतता .. नेहमीच दरवळत असते .... अगदी न चुकता ... !!!</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">================================ समाप्त ===================</span></div>
</div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-63137237519792468532019-12-03T02:15:00.003-08:002019-12-03T02:15:31.175-08:00तिच्या मनातला " तो " आणि त्याच्या मनातली "ती " (भाग तीन )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">तो : पुढे गेली का माझी बस , या पावसाचे काही नक्की नाही... त्यापेक्षा आधीच टॅक्सी करून गेलो असतो तर.... टॅक्सी !! तिला भारी हौस ... गाडीतून फिरण्याची... कुठून कुठे प्रवास करायचो आम्ही.... एखादी टॅक्सी करायची आणि वाटेल ते ठिकाण सांगायचो. नाहीतर ट्रेनने जायचे दूरच्या स्टेशनवर. आणि तिथून टॅक्सी किंवा एखादी गाडी बुक करायची , तिथून घरी.... पैसे तर खर्च होयाचे पण तिच्या सोबत फिरताना छान वाटायचे.... वेडी होती अगदी... मलाही वेडं केले होते.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />ती : बसमधून उतरून चालत गेले असते , पावसाने गोंधळ घातला ना ... नाहीतर एव्हाना चालत घरी पोहोचले असते. चालण्याचा विषय निघाला कि त्याची आठवण येते.... माझ्यामुळे फिरायला लागला तो , किंबहुना , मीच जबरदस्ती घेऊन जायचे त्याला... चालायचा किती कंटाळा. आणि म्हणे , तुला जिथे जायचे ते सांग... मी घेऊन जाईन, काय नी काय...तरी , जे बोलायचा ते करून दाखवायचा... घेऊन गेला हा फिरायला ..... नैनिताल , उटी ... पावसात गड -किल्ले... माझ्यासाठी ते तुटलेले गड - किल्ले सुद्धा चढला माझा हिरो. ... माझ्यासाठी काहीही करायचा...</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />तो : "बाली " ... तिचे स्वप्न ...... तिथे जायचे राहून गेले. बाकी मोठी मोठी स्वप्न .... अर्थात मी होतोच कि स्वप्न पूर्ण करायला. बहुतेक केली पूर्ण,.... बुलेट शिकायची होती... ती शिकवली. लग्नानंतर हातावर टॅटू ... दोघांच्या.... मला नको होता तरी... तो काढून घेतला. लग्नानंतर ... ' one piece dress ' काय म्हणतात ते... तो घेतला ... तिच्या घरी चालायचे नाही ... म्हणून नवऱ्याच्या घरी सगळी हौस पूर्ण करणार अशी बोलली होती. घरात एक कुत्रा पाहिजे होता .... तोही आणला ... बापरे !! मलाही आठवत नाही किती हट्ट पुरे केले तिचे. पण आवडायचे. तिच्या समोर पैसे ..... काय चीज !! .... हा .... हिरा आवडायचा तिला.. हिऱ्याची अंगठी.... ती घेणार होतो .... किती महाग असते माहित आहे ना .... तेव्हा स्वतःच ओरडली मला , नाही घेयाची ... बाकी .... तिच्या चपला .... किती त्या... वेडं नुसते त्याचे.... किती प्रकारचे फुटवेअर ... तिच्याच चपलासाठी एक वेगळे असे छोटे कपाट घ्यावे लागले होते. कपाटावरून आठवलं. आमच्या फ्लॅट मध्ये मोठे कपाट होते. मोठे असूनही मला फक्त एका कोपऱ्यात जागा .... माझ्या कपडयांसाठी..... बाकी तो इतका मोठा कपाट ... तिचेच कपडे, ड्रेस आणि साड्या... पैठणी , कांजीवरम ..... प्रत्येक सणाला एक नवीन साडी पाहिजे , असं वचनचं घेतले होते. कधी कधी मला भीती वाटायची... मलाच बाहेर काढते कि काय ... साड्यांना जागा पुरली नाही तर .... हाहाहा !!!!<br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />ती : किती हट्ट पुरे केले त्याने ... लग्नानंतर... जवळपास सारेच. मागेल ते दिले त्याने. त्याचे एवढे प्रेम कोणी केले नाही माझ्यावर.... अगदी माझ्या आई-वडिलांनी ही.... कधी कधी जेवण करायचा कंटाळा यायचा मला.... सांगायला लागायचे नाही त्याला... स्वतःच तयारीला लागायचा. हा , एक मात्र सांगितले होते त्याने... रोज जरी मी जेवण , नास्ता बनवत असले तरी रविवारचा चहा , नास्ता ... तो स्वतः करायचा. माझ्याआधी उठून... मी जागी होण्याआधी नास्ता तयार ... मला तर बेडवर आणून देयाचा नास्ता... इतकं प्रेम कोण करते ....</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />तो : जेवण बनवायची आणि खाऊ घालायची भारी हौस तिला.... कॉलेजला असताना सुद्धा , काय काय घेऊन यायची माझ्यासाठी, एकत्र कॉलेजला निघालो कि माझ्या वाटणीचा टिफिन मला देयाची. घरी जाताना तिचा टिफिन रिकामा करून परत करायचो. जॉबला लागलो तेव्हाही तसंच... माझ्यासोबत लग्न झाल्यानंतर , किती आणि काय काय जेवणाचे प्रकार.... सगळे प्रयोग माझ्यावर... कधी कधी प्रयोग फसायचा , परंतु छान चव हाताला. चिकन बिर्याणी ... !!! ती बनवायची तर तिनेच... बिर्याणीचा रिकामी भांडी चाटून साफ करायचे , जेवायला येणारे... नॉनव्हेज तर तिचा जीव कि प्राण ... त्यातल्या त्यात दुसऱ्यासाठी जेवण बनवायला जास्त आवडायचे तिला. आता मात्र करते कि नाही माहित नाही.... तिचे मिस्टर , त्यांना फक्त veg आवडते ना... असे तिच्या आजीने सांगितले होते एकदा. इथे माहेरी आली कि खातं असेल नॉनव्हेज.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />ती : तसं बघावं तर , त्याला फक्त पोट भरण्यात इंटरेस्ट होता. जे समोर येईल ते आनंदाने , समाधानाने खाणे हेच. मी त्याला वेगवेगळे पदार्थ देयाची... तेव्हा तोही शिकला करायला. पण त्यात इतका रस नव्हता त्याला. तरी रसिक माणूस.... आधी वाटलं नव्हता रोमँटिक ... पण लग्न झाले आणि कळले.... , किती रोमँटिक होता ते...किती काय काय सांगायचा .... असं स्वप्न पडलं ... तसे इमॅजिन केले. भारी !!! बोलायचा तेव्हाच किती धडधड व्हायची. चावट मुलगा !! हे सर्व होते तरी माझा रिस्पेक्ट करायचा नेहमीच.. मी तशी मुडी ... क्षणात मूड बदलतो माझा. तो मात्र प्रत्येक क्षणाला तयार.... माझा मूड सांभाळ्यासाठी... मला ना गुलाब प्रचंड आवडते... गॅलरीत खास माझ्यासाठी गुलाबाची रोपटी लावली होती.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />तो : तिचं ना .... प्राण्यांसोबत फुलांवर ही प्रेम.... मलाही आवडायचे फुलं ... पण जास्वंद ... !! तेव्हा ना ... आमचा नुकताच साखरपुडा झालेला. तेव्हा पहिल्यांदा आलेली घरी.... आणि गॅलरीत येऊन बसली. त्यांचे घर खाली ग्राउंड फ्लोअरला ना .... मज्जा वाटली तिला गॅलरीत.... तेव्हाच प्रॉमिस घेतले होते.... लग्न झाले कि हि गॅलरी माझी.... आणि तसे केलेही तिने. गॅलरीभर नुसते गुलाबच गुलाब ....विविध रंगाचे गुलाब, तरी माझ्यासाठी एका जास्वंदचे रोपटे आणले होते तिने. मला जसे आवडायचे तसे... माझीही काळजी असायची तिला. नाहीतर का एवढे प्रेम ... !! आम्ही दोघेही जॉबला .. मी आधी निघायचो, तिथेही अट होतीच ... रोज निघताना ... मिठीत घेऊन माथ्यावर kiss पाहिजेच .... हो .. होतीच अट ... पूर्णही करून घेयाची रोज ... मी कधी विसरलो तर स्वतःच मिठी मारायची, मिठी मारली कि समजायचे मला. तिच्या माथ्यावर kiss करूनच निघायचो ऑफिससाठी.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />ती : या वर्षी अंमळ जास्तच पाऊस झाला ना..... ती गॅलरीमधली गुलाबांची रोपटी, एकतर त्यांना पाणी कमी लागते. या वर्षीच्या... पावसात... तग धरला नसेल त्यांनी.. ते घर सोडले आणि त्यानंतर ... तिथे वळून बघितले नाही... माहेर - सासर एकाच सोसायटी मध्ये... पण शेवटची निघाली होती त्यांच्या घरातून ... तेव्हाही त्या गुलाबांकडे पाहिलं नव्हते. आताही ..... कधी माहेरी घरी गेले तरी त्या गॅलरीकडे नजर जातंच नाही.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />तो : ती खूप प्रेमळ !! सगळ्यांची काळजी तिला ... तरी नाकावर राग कायम ... राग सांभाळत सांभाळत नाकी नऊ यायचे. पण ते सर्व फोनवर ... समोर आली कि राग कुठल्या कुठे पळून जायचा. होतीच तशी ती ... अगदी परी सारखी... कधी कधी परीचं बोलायचो तिला.... ती मला ' लाडू ' बोलायची. नावाने कधी हाक मारली कि लाडू हमखास बोलायची. .. लाडोबा !! आणि मी तिला चांदोबा !! हे असच चालायचे आमचे. किती मज्जा करायचो आम्ही. आठवले कि हसू येते .... पण ती जाताना वाईट वाटले होते. खूप !!! रडली होती तरी मनाची तयारी करूनच निघून गेली. जाण्याच्या आधी बोलली होती..... , मागे वळून बघणार नाही.... तशीच गेली. मागे वळून बघितलं नाही .... ते अजूनपर्यंत ... !!</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">========================= to be continued</span></div>
</div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-20049130285842044272019-11-24T17:55:00.003-08:002019-11-24T17:55:40.204-08:00भटकंती .... नव्या वळणावरची !! .......( भाग २)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ओ ,....... मिस्टर A ...... उठा आता ..... सकाळ झाली... " सुप्रीच्या या हाकेने आकाश डोळे चोळत जागा झाला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं ... वाजले किती.... " आकाशने घड्याळात पाहिले तर खरोखरच उशीर झालेला. सकाळचे ८:३० वाजत होते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं ...काय तू ..... मला जागे करायचे ना ... ८:३० झाले.. इतका वेळ झोपून राहिलो. ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" राहू दे रे ... काल संध्याकाळ पर्यंत किती काम केलंस तू ... थकला होतास, म्हणून झोपू दिले. आराम करायचा ना ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो बाबा ... पण वाजले किती बघ... सूर्य दादा रागावून गेला असेल ना ... ते ठीक आहे ... तू कुठे गेली होतीस... माझा कॅमेरा घेऊन.. " आकाशने सुप्री कडे त्याचा कॅमेरा बघितला.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" प्रॅक्टिस करते आहे... तू काही शिकवत नाहीस. किती मस्का मारला तुला, मीच हळूहळू शिकते ... स्वतःची स्वतः ..... गरिबाला कोण शिकवणार फोटोग्राफी. " सुप्री उगाचच बोलली. आकाशला हसू आलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघू .... गरीबाची फोटोग्राफी " आकाशने सुप्रीच्या हातातून कॅमेरा घेतला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सांभाळून घ्या ... काही चूक असेल तर .... नवीन आहे फोटोग्राफर... " सुप्री चिडवत म्हणाली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आकाशने हसतच फोटो बघायला सुरुवात केली. आणि अवाक् झाला. सुप्रीने किती छान क्लिक केले होते. लहान लहान किटकांचे फोटो. त्यात जास्त करून फुलपाखरांचे फोटो. किती छान !! नाजूक फुलांचे फोटो तर ... क्या बात है !! आकाशला गहिवरून आले. आकाशचे फोटो कसे.... गड -किल्ले.... पाऊस... भरून येणारे ढग .... डोंगर -दऱ्या.... म्हणजे भव्य-दिव्य अशी फोटोग्राफी... पण सुप्रीने खरच कमाल केलेली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ओ फोटोग्राफर .... रडता कि काय.. एवढीही वाईट फोटोग्राफी नाही हा... " आकाशने तिला मिठीत घेतले. तिच्या कपाळावर ओठ टेकवले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती सुंदर क्लीक आहेत हे ... मलाही जमणार नाहीत .... शिकवशील का मला... " आकाश सुप्रीला बोलला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघा ... कोण बोलते आहे ते ... गणू .... बघतो आहेस ना ... कशी असतात ती माणसं ... " आकाश हसू लागला ते ऐकून .<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />आकाश स्मित हास्य करत होता. आजही अंमळ उशिराने जाग आलेली त्याला. एका गावाच्या वेशीवर त्याचा तंबू उभा केलेला त्याने. काल बरीच धावपळ , बरीच कामे .... यातच रात्रीचे ८ वाजले. जे मिळालं ते खाल्ले. आणि तसाच झोपी गेला. दमलेला ना ... त्यामुळे आज सकाळी उशिरा जाग आली. जाग आली तीच सुप्रीच्या आठवणीने. कधी कधी गुपचूप कॅमेरा घेऊन जायची आणि फोटोग्राफी करायची. किती छान फोटो असायचे तिचे. स्वतःच शिकली, माझ्या मागे लागून दमली.... मला शिकव .. मला शिकव... किती ते... आकाश हसला मनोमन... आळोखे - पिळोखे देत आळस दूर केला. तंबू गुंडाळला आणि निघाला. पुढच्या प्रवासाला..... पावसाच्या आधी त्याला पोहोचायचे होते ....... कुठेतरी.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />================================================================================<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" सुप्री !! ..... हॅलो सुप्री .... आवाज येतो आहे ना .... " पूजा कधीची कॉल करत होती सुप्रीला. ५-६ वेळा try केला तेव्हा कुठे कॉल लागला. कॉल लागला होता तरी समोरून सुप्री बोलत नव्हती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ऐकते आहेस ना सुप्री ... बोल ना काही " पूजा किती बोलत होती. सुप्री ने बोलताच ऐकत होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हे बघ सुप्री .... तू बोलत नसली तरी ऐकत आहेस हे कळत .... मी पुढच्या २ दिवसात निघणार आहे... आकाश जसा तुला जवळचा , तसाच माझाही... त्याला आता यावे लागेल... मी त्याला आणणार .... पण तुलाही यावे लागेल.... बघ , अजून २ दिवस बाकी आहेत. " पूजाने इतके बोलून कॉल कट्ट केला.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />सुप्रीला अजूनही वेळ पाहिजे होता विचार करायला. आज ती घरीच होती. मनःशांती मिळावी म्हणून..... काय करावे ... अजिबात समजत नव्हते. आकाश ... मी गेले तर येईल का ... कि त्याला यायचेच नाही परत. मनाला पटत नाहीत या गोष्टी.... करूया का ... जाऊया पूजा सोबत... कि ... आणखी वाट पहावी त्याची..... विसरला असेल का मला... सुप्री संभ्रमात !!<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" पुजू , काय वाटते तुला... सुप्री येईल का आपल्या सोबत .... " कादंबरीचा प्रश्न.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" माहित नाही मला ..... तरी वाटते ... तिने यावे " पूजा बोलली. कादंबरी-पूजा आजीच्या घरामागच्या झाडांसोबत बसल्या होत्या. छान संध्याकाळ होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आकाशने का निर्णय घ्यावा. ते त्यालाच माहित. आधीही बोलला होता तो ... पण असा निर्णय घेईल, असे वाटले नव्हते. " पूजा .</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तरीही ... तू मला का सांगितले नाहीस... तो एव्हडा मोठा फोटोग्राफर आहे ते .. " कादंबरी. पूजाने डोक्याला हात लावला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अजून तेच आहे का डोक्यात.. ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तस नाही ग ... मला शिकायचे होते त्याच्याकडून ... निदान त्यासाठी तरी थांबला असता तो ... मला शिकवायला... " पूजा हसू लागली तिच्या बोलण्यावर.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुला काय वाटते... आकाश थांबला असता .... कादंबरीसाठी .... तुझ्यासाठी.... त्या सुप्रीला मागे ठेवून निघून गेला.... " असे बोलतानाही पूजाचे डोळे भरून आलेले.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />================================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय पावनं ..... कुठं निघालात... " एका गावकऱ्याचा आवाज ऐकला तसा आकाश थांबला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" इथून पुढे ..... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" इथून पुढे वाट नाही साहेब.. कुठे जायचे आहे नेमके... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पुढे एखादे गावं असेल तर... तिथे... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" या दिशेने गेलात तर ... जंगल आहे पुढे .... गावं तिथे आहे ... त्या दिशेने ... " त्याचे लक्ष आकाशच्या कॅमेराकडे गेले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" फोटो काढता का तुम्ही.... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तरीच .... गावातले वाटतं नाही तुम्ही... शहरातून आलात का... पण इथे कुठे शहर आहे... कुठून आलात नक्की... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी फिरत असतो... आता गुजरात मधून आलो. काही दिवसात पाऊस सुरु होईल ना . म्हणून महाराष्ट्रात निघालो आहे. तुम्ही मराठी बोललात ... आता कळलं कि मी कुठे आलो. " आकाश हसून बोलला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" महाराष्ट्र ना ... अजून वेळ आहे मग..... तुम्ही अजूनही वेशीवर आहेत... मराठी शिकलो मी ....गुजरातीच आहे. येणारे - जाणारे भेटतात तेव्हा त्यांच्याशी गुजरातीमध्ये बोलतो. ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग ..... मला बघून मराठी ..... कसे ओळखले मी मराठी आहे ते ..... " त्याने पुढे येऊन आकाशच्या बॅगला हात लावला. त्यावर चैनला काही अडकवले होते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" यावरून कळलं .... मराठी आहात ते ... " आकाशचे लक्ष गेलं. सुप्रीने असंच एकदा काही बाही बनवून दिले होते आकाशला. त्याच्या बॅगवर लावण्यासाठी, ते नाही का ... टॅग असतात बॅगवर लावायला. तसेच काहीसं. स्वतः बनवून दिले होते. एक छोटा गणपतीचा फोटो आणि त्याबाजूला " माझा गणू .... माझं आभाळ ... " असे मराठीत लिहून , छान पैकी प्लास्टिकमध्ये सजवून दिलेलं आकाशला. आकाशने अगदी हौशेने ते बॅगला लावले होते. तो गावकरी निघून गेला. पण नकळत त्याने पुन्हा सुप्रीची आठवण जागवली. आकाश तिथेच थांबला मग.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />सपाट जागा होती ती. आकाश तिथेच जमिनीवर बसला. तिथे बसून आजूबाजूचे न्याहाळू लागला. सहज आभाळात लक्ष गेले. पावसाचे ढग .... प्रवास सुरु झाला तर... सोबत काही पक्ष्याचे थवे..... जणू पावसासोबत प्रवास करत होते. माझ्या सारखेच आहेत.... त्यांना कुठे घरदार ... फिरत राहायचे ऋतू बदलला कि. काही काळ थांबावे एका ठिकाणी... आणि निघावे. दिवसभर पोटापुरते बघावे .... रात्री आराम.... सकाळी पुन्हा प्रवास. तरी त्या पाखरांना सुप्री सारखी भेटली नसावी. आकाशने कॅमेरा सुरु केला. जाणाऱ्या ढगांचे पटापट फोटो काढले. सुप्रीला हे असे फोटो आवडायचे. एक - एक फोटो बघत होता आकाश.... कॅमेरा मध्ये.... अचानक सुप्रीचा एक जुना फोटो त्याला दिसला. छान हसायची ना. सुप्री .... माझ्यासोबत तर छानच असायची. ४ वर्ष झाली ना तिला बघून. जातानाही रडतच गेली होती. विसरलो का मी तिची smile .... तिची आठवण तर येते..... अगदी..... तिच्यापासून दूर गेल्यानंतर २-३ महिन्यातच किती मिस केले तिला. तेव्हाच परतून गेलो असतो तर.... अपराधी भावना सारखी मनात... काय वाटलं असेल तिला. कशी react झाली असेल. मला तर विसरली नसेल... समज - गैरसमज मनात भरून ठेवले नसतील ना तिने. रडत असेल का माझ्या आठवणी काढून. पावसाचे थेंब न थेंब मोजताना मन अगदी रिते होऊन जायचे. आपले ते क्षण आठवतात आणि माझे मन वेडे होऊन तुलाच शोधते. हळूच आठवण येते आणि ओठांवर हसू येते.... पण सोबत तू नसतेस.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />दुपार जाऊन कधी गुपचूप पावलांनी संध्याकाळ यायची. दुरूनच गावातील एका झोपडीतून दिसणार मिणमिणता दिवा उगाचच तुझी आठवण करून देयाचा. कोटीच्या कोटी संख्येने असणाऱ्या चांदण्या सुद्धा चंद्राविना आसवेच गाळताना वाटायच्या. तू गेल्यापासून आठवणींचे ओले सण .... अगदी उत्साहाने साजरे केले आहेत माझ्या मनाने. तुला भेटायचा किती तो प्रयन्त..... तरी हे अपराधी मन.... त्याने अडवून ठेवले नेहमीच... किती पळत होतो मी.... त्या पावसामागे... पावसामागे कि स्वतः पासून दूर.... आकाश विचारात गढून गेला. तो विचार करत होता तसेच झाले.... वेळ कसा निघून गेला कळलंच नाही. संध्याकाळ गुपचूप पावलांनी.... आकाशच्या शेजारी , सोबतीला येऊन बसली.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />================================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हॅलो ... पूजा .... सुप्रिया बोलते आहे. " सुप्रीचा आवाज ऐकून पूजा आनंदली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हा ... बोल बोल सुप्री.... काय बोलतेस " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" विचार केला खूप ... यावेसे वाटते ... तरी .. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तरी काय सुप्री ... मनात काही न ठेवता ये .... आपण आकाशला घेऊन येऊ परत.... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" येईल का तो ... कि माझ्यापासून कायमचा दूर गेला आहे तो ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" असा काही विचार करू नकोस... आकाशला मी लहानपणापासून ओळखते. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चालेल .. मी येते मग ... कधी निघायाचे... " पूजाला आनंद झाला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" एक काम कर ... तुला मी एक पत्ता पाठवते, तिथे येशील .... माझ्या आजीचे घर आहे. जास्त दूर नाही. तिथे आलीस कि पुढल्या प्रवासाची तयारी करू... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चालेल ... उद्या सकाळी येते ... " सुप्रीने कॉल ठेवून दिला.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" बघ तुला बोलली होती ना .... सुप्री तयार होणार.... " पूजा आनंदात कादंबरीला सांगत होती. कादंबरीला बरे वाटले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पण आकाश... त्याच काय... " पूजाने कादंबरीच्या तोंडावर हात ठेवला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" शू !!! ... पुढे काही बोलू नकोस... होईल ठीक सर्व... "</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पुढल्या दिवशी सकाळीच सुप्री पूजाकडे आली. " कोण गं ही .... " आजीने विचारलं. " मैत्रिण आहे... " पूजाने सुप्रीच्या खांद्यावर हात ठेवला. आजीचे लक्ष सुप्रीच्या बॅगकडे गेलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय गं पोरी... तुलाही सवय आहे वाटते भटकायची. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही आजी.... पूजा सोबत फिरायला जायचे आहे काही दिवस.. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काही दिवसच जा .... नाहीतर या दोघी वर्षभराने येतात... " आजी हसत म्हणाली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ये ... आतमध्ये ये सुप्री... by the way.... तुला चालेल ना सुप्री बोलले तर .... डब्बू बोलतो ना तुला सुप्री... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चालेल ना .. त्यात काय... " कादंबरीनेही तिला येऊन मिठी मारली. पुढे काय मग .... तिघींच्या गप्पा-गोष्टी सुरु झाल्या. मध्ये मध्ये आजी यायची, तीही मध्ये सामील होयाची त्यामध्ये.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />दुपारची जेवणे झाली. कादंबरी सवयीनुसार , कॅमेरा घेऊन निघून गेली. पूजा त्याच ठिकाणी येऊन बसलेली, घराच्या मागच्या बाजूला. सुप्री आली काही वेळाने तिथे. तिची चाहूल लागली पूजाला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ये सुप्री ... बस ... " तिलाही आवडली ती जागा.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती छान वाटतं ना .... शांतता आहे इथे " ... सुप्री बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ना ... मला आवडते हि जागा... माझ्या लहानपणीची आवडीची जागा.. आईसोबत यायची ना इथे ... तो बघ समोर ... माझा झोपाळा... " सुप्रीने समोर बघितलं. एका झाडाच्या फांदीवर एका लाकडी झोपाळा दिसला तिला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तेव्हा ३-४ वर्षांची असेन मी... आजीनेच बांधला होता झोपाळा... तेव्हा कोणी नसायचे खेळायला ... एकटीच... मग हा सोबती झालेला .... म्हटलंस तर दिवसभर या झोपाळ्यावर खेळायचे... मी इथेच रमायची जास्त... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" म्हणून आता भटकत असते का ... " सुप्री मधेच बोलली. पूजाला हसू आलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हे समोरचे अंगण आणि मागेच हे असे छोटे जंगल....आजीला आवड या सर्वांची.... त्यातून निसर्गाचे वेड निर्माण झाले. भटकंती बाबत बोलते तर ... त्याचे कारण एकच... आकाश... डब्बू... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग घरी का जात नाहीस ... आई-वडिलांना भेटायला. ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जावेसे वाटायला हवे ना .... हे माझे हक्काचे घर... कधीही येऊ शकते इथे.... तुला माहित आहे का , माझ्या वडिलांनी .... हे घर विकायला काढले होते. आजीला त्या घरी घेऊन जायचे ठरले. मीच थांबवले. तेव्हा तर वडिलांशी भांडली होती. विकले असते तर माझ्या बालपणीच्या आठवणी कायमच्या गमावून बसले असते. तो झोपाळा ... पुन्हा कोणी बांधून दिला असता मला. " पूजा स्वतःशीच हसली आणि त्या झोपळ्याजवळ आली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">झोपाळा वाऱ्यासोबत झुलत होता. पूजाने त्यावर मायेने हात फिरवला. " इथे आली कि जाणीव होते , मी माणूस आहे याची.... आमचा ग्रुप , त्यात असलेली ८-१० डोकी .... हि आजी आणि कादंबरी..... इतकीच काय ती माणसांची ओळख .... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आकाश ..... तो राहिला कि... " सुप्री पुन्हा मध्ये बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" डब्बू ...... हाहाहा .... तो कुठे माणूस आहे ... पाऊस आहे तो ... प्रत्येकाला वेगळा भासतो.. तुला काय वाटते त्याकडे बघून .... " त्यावर मात्र सुप्री काही बोलली नाही. डोळ्यावरचा चष्मा बोटांनी सरळ केला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आकाश ... तो त्याच्या नावासारखा होता माझ्यासाठी.... किंबहुना आहे अजूनही. आभाळासारखा भासतो तो... पाऊस बोलतेस ना त्याला...तुला माहित आहे का , तो ना मला पाऊस बोलतो .. वेडा मुलगा ..... त्याची आई त्याला उधाणलेला वारा बोलते... पण तो आभाळच आहे ... माझ्या आयुष्यावर भरून राहिलेला " यावेळेस तिच्या डोळ्यातून एक थेंब त्या लाकडी झोपाळ्यावर पडला. चट्कन सुप्रीने ते आसू पुसून टाकले. पूजाने पाहिलं ते.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" मी आधीही छान असायचे. माणूस म्हटलं कि सुख-दुःख आलेच. दुःखच जास्त असतात. आणि आकाश बोलायचा, दुःख असली तरच सुखाची किंमत कळते. माझं कसं , संजना असायची सोबत.... अगदी बालपणापासून तिची सोबत आहे.... शाळा - कॉलेज , जॉब सर्व एकत्र केले आम्ही. तशी मी घरात लाडकी.... जे मागितले ते लगेचच मिळत गेले. त्यामुळे आपल्याला जे हवे ते मिळतेच , अशी धारणा झालेली. शाळेमध्ये, प्रेम करण्याच्या वयात प्रेम झाले. ते अगदी कॉलेज संपेपर्यंत होते सोबत... तिथेही तशीच धारणा ... आपले प्रेम - आपल्या साठीच तो ... हेच मनात . पण जेव्हा ब्रेकअप झाला तेव्हा खऱ्या दुःखाची जाणीव झाली. माझा स्वभाव हसरा , त्यामुळे कितीही दुःखी असली तरी चेहरा कायम हसरा. ते कुठून शिकले ते आठवत नाही. पण वाईट वाटायचे आतून. संजनाला सुद्धा माहित नव्हते, तिला कधी सांगितले नाहीच मी. का सांगावे, माझ्यामुळे तिला का दुःखी करू, कधी त्याची जास्तच आठवण झाली कि एकटीच जाऊन बसायचे कुठेतरी.... हि सवयच लागली होती मला. मनात इतके दुःख भरून राहिले होते कि सतत negative विचार यायचे मनात. पण काय करणार , जशी life सुरु होती तीच आवडायला लागली होती, त्यातच मी खूष होते. मग अचानक , आकाश आला life मध्ये... आधी तो आवडायचा नाही.... आमच्या शेजारीच त्याचे ऑफिस... मीच जायचे बोलायला.. हा कधीच बोलायचा नाही... फक्त मैत्री केलेली मी ... का ... तर ... तो त्या ' फेमस फोटोग्राफर आकाश ' ला ओळखायचा म्हणून मैत्री.... सुरुवातीला मला माहीतच नव्हते कि हा तोच आकाश आहे... " सुप्री सांगत होती तशी पूजाला गंमत वाटत होती.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" एकदा आमची पिकनिक गेलेली , वाट चुकलो जंगलात... तेव्हा सुद्धा हा अचानक पावसात भेट झाली.... कदाचित गणूच्या मनात होते आमची भेट व्हावी.... आम्हाला वाट दाखवायला आला आणि आमचा ग्रुप लीडर कधी झाला कळलंच नाही. मी किती त्रास देयाची त्याला .... माझा वेडेपणा खपवून घेतला पूर्ण प्रवासात त्याने... पण त्याच्याशी बोलणे आवडायचे... फार कमी बोलायचा पण छान बोलायचा. समजावयाचा. मी त्या प्रवासात सुद्धा कधी कधी एकटी जाऊन बसायची. हा यायचा मागे मागे...तरी छान वाटायचे तो काळजी करतो ते ... तो सोबत असणे छान वाटायचे..... इतकी काळजी घेतली होती त्याने... आठवते सारे... एका ठिकाणी त्याने त्याची खरी ओळख सांगितली होती. म्हणजे तेव्हा तर इतका आनंद ..... काय करावे हेच कळत नव्हते. तेव्हापासूनच तो मनात भरला होता. त्याच्यामुळे जुने सारे विसरून नव्याने सुरवात केली. नंतर चे सारेच दिवस आनंदात होते... पण जेव्हा वाटलं कि आपल्यामुळे तो असा अडकून पडला आहे... तेव्हा वाटले त्याला त्याचे आयुष्य जगता यावे .... " सुप्रीचा आवाज दाटला होता.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /> पूजाने सुप्रीच्या खांद्यावर हात ठेवला. " आठवणी अश्याच असतात. आकाश तर बघ कसा ... माणसात राहून सुद्धा वेगळा असा तो ... मला तर आठवतो तो अबोल आकाश.. कोणाशी न बोलणे ना बघणे... आपल्याच जगात राहणारा .... त्याच्या आईवर जास्त प्रेम त्याचे... तरीही तिच्याशी किती कमी बोलायचा. लोकांना वेड लावणारी फोटोग्राफी.... पण कधी स्वतःचा फोटो काढला नाही कि लोकांसमोर आला नाही. आम्ही जायचो ना दोघेच... त्यावेळेची आठवण , आम्ही शनिवार - रविवार जायचो. जास्त करून तोच जायचा... आवड ना फोटोग्राफीची. दोन दिवस फिरणे झाले कि पुन्हा तीच रुटीन लाईफ. माझ्या घरी असे फिरणे पसंद नव्हते. तरी आकाश साठी जायचे. त्याची सोबत आवडायची. हवीहवीशी वाटायची. प्रेम तर होतेच त्यावर पण त्याने कधी कोणत्या बंधनात अडकू नये असे वाटायचे. मनातलं सांगितलं नाही कधी त्याला... कारण होते तसेच. आम्ही मित्र म्हणूनच छान होतो. त्याचा स्वभाव मी जाणून होते. तरी त्याने आता जे केले , त्यासाठी मी नाखूष आहे. तुला असे सोडून जाणे ठीक नव्हते. "<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />या दोघींच्या गप्पा सुरु होत्या... किती वेळ झाला. संध्याकाळ सुद्धा झाली. कादंबरी आली तेव्हा त्यांना कळलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय मग ... झाल्या का गप्पा-टप्पा .... " कादंबरीने आल्या आल्याचं सुरु केले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आली .... वेडी माणसं आली. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो .... आहेच मी वेडी... तुला काय त्याचे.. पण गप्पा मारताना आजूबाजूचा परिसर तरी पाहावा माणसाने... " कादंबरी बोलता बोलता पुढे आली आणि समोरच्या आभाळाचा छानसा फोटो काढला. तेव्हा या दोघीचे लक्ष समोर गेले.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />संध्याकाळ होती ती. सूर्यास्त जवळ होता. त्यात पावसाच्या ढगांची वाटचाल सुरु होती. काळे-पांढरे ढग.... हातात हात गुंफून निघाले असावेत. सोबतीला घरी परतणारे पक्षी होतेच. मावळणारा सूर्य मधेच आपले अस्तित्व दाखवत होता. मावळतीचा रंग त्या ढगांवर पसरत चालला होता. गुलाबी, राखाडी, मातकट, काळा , नारंगी, मधेच शुभ्र ... असे रंग विखुरले होते. हिवाळ्यातली संधी-छाया जणू अवतरली होती. सोबतीला असणारा थंड वारा... शहारून जात होते अंग....<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" किती सुंदर !! " सुप्री मोहात पडली. " तुलाही किती सुंदर फोटो काढता येतात... कुठे शिकलीस ... " सुप्रीने कादंबरीला विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुमच्या आकाश कडून .... i mean ... त्याने शिकवले नाही... तरी त्याचे फोटो बघूनच शिकले.... हे असे देखावे... ते कुठे आणि कसे पाहावेत... हे नकळत का होईना ... त्याच्याकडून शिकली. " कादंबरी बोलत होती तशी सुप्रीला आकाशची आठवण आणखीच येत होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय वाटते पूजा ... आकाश ऐकेल का माझे.. " सुप्री खुप वेळाने बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" येणार तो .... नक्की येणार .... आणि आता तर त्याला यावेच लागेल... " पूजाने सुप्रीला मिठी मारली.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />================================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय मग !! झाली का सकाळ ... " आकाशने सुप्रीला विचारलं. अजूनही आळसावलेली... जांभया देतं होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती आळस तो ... ती संजना बघ.... तयार होऊन गेली सुद्धा... " संजनाचे नाव ऐकले तशी खडबडून जागी झाली ती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कुठे गेली संजू... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" फिरायला ... बघ जरा डोळे उघडून ... बाकी सर्वच फिरायला गेले. " सुप्री डोळे चोळत जागी झाली. प्रत्येक तंबूत जाऊन पाहिलं. खरंच कोणी नव्हते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ रे गणू .... गरिबाला सोडून गेले सर्व. " आकाश हसू लागला. " पण मग तू का राहिलास मागे.... " सुप्रीने आकाशला विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जास्त दूर नाही गेले... इथेच जवळपास गेले आहेत. त्यात तू दिसली नाहीस.... म्हणून समजून गेलो कि मॅडमची झोप झाली नसेल. त्यासाठी इथेच.... तुमच्या तंबू बाहेरच बसून होतो. पहारा देत होतो. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बाई बाई !! किती ते प्रेम ... " सुप्रीने आकाशचा गालगुच्च्या घेतला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तरी .... ते गेले फिरायला.. माझ्यामुळे तू मागे राहिलास ..... सॉरी !! " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्यात काय सॉरी बोलते वेडू .... ते जाऊ दे फिरायला .. आपण वेगळे असे काही छान बघू... चल ... " आकाश असे काही बोलला कि नक्कीच काही छानच असणार हे नक्की. सुप्री लगेच तयार झाली. " मॅडम , डोळे बंद करा हा ... आणि अजिबात डोळे उघडू नकोस....... मी सांगीन तेव्हाच डोळे उघड.... " सुप्रीने आकाशचा हात घट्ट पकडला होता.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />आपण डोंगर चढत आहोत हे मात्र सुप्रीला कळत होते. पुढची १०-१५ मिनिटे डोळे बंद करून चालल्यावर ते एका ठिकाणी थांबले. " हम्म ... आता हळू हळू डोळे उघड. " सुप्री अजूनही डोळे बंद करून होती. छान हवा वाहत होती. जाणवत होते तिला. डोळे किलकिले करत उघडले. हे दोघे एका उंच जागी उभे होते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />समोर एक लहानशी टेकडी होती. अजूनही नुसती चाहूल लागली होती पावसाची. अधून मधून पडणाऱ्या पावसाने समोरची टेकडी बऱ्यापैकी हिरवी झाली होती. हिरवळ नुसती, गवत असावे ते. ते असते ना कंबरेइतके गवत , तसंच काहीस. येणाऱ्या वाऱ्यासोबत एका विशिष्ठ लयीत डुलत होते ते गवत. टेकडी खाली दूरवर पसरलेली शेतं, नांगरून ठेवलेली शेतं, लालसर मातीची शेतं..... एक-दोन शेतात अजूनही बैल-नांगर दिसत होते. उरलेली कामे.... दूरवर एक अस्पष्ट नदी दिसत होती. हे सर्व पाहत असताना , वाऱ्याचा वेग क्षणभरात वाढला. आकाशने सुप्रीला एका दिशेने पाहायला सांगितले. सुप्रीचे त्याकडे लक्ष गेले. ढगांची सेना चालून येतं होती. काळे -पांढरे ढग. इतक्या खाली असतात का हे ढग.... सुप्रीच्या मनात पट्कन विचार येऊन गेला. दूरवर असलेले ढग , काही वेळातच त्या टेकडीपाशी आले. त्यातल्या त्यात एक मोठा असलेला ढग , त्या टेकडीच्या माथ्याशी अडकून पडला. लगोलग ... त्याच्या मागे असलेले ढग सुद्धा तिथे अडकून बसले. बघता बघता , एक वेगळ्याच प्रकारचा "ट्राफिक जॅम" झाला तिथे. सर्वत्र काळे-पांढरे ढग... एकमेकांत अडकलेले.. त्या टेकडीचा फक्त माथा दिसावा असेच काही होते समोर. वाहणाऱ्या नदीच्या पात्रात एखादा खडक तग धरून राहावा असंच तो टेकडीचा माथा भासत होता. सुप्री शहारून गेली. काही वेळाने बोचरा वारा आणखी थंड झाला. त्यात पाण्याचे थेंब मिसळले होते ना. " बघ ... सुप्री, पावसाची तयारी अशी सुरु होते. कुठून कुठून ढग येतात...... या अश्या डोंगररांगाना कवेत घेण्यासाठी... ... " आकाश भारावून बोलत होता. सुप्रीनेही त्याला कवेत घेतले आणि दोघे मिळून ते दृश्य न्याहाळू लागले.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />आकाशला आठवलं सारे. आजही तो तसाच बसून प्रवास करणारे ढग न्याहाळत होता. काल थांबलेल्या ठिकाणीच होता, आजही. अंगात जरा कणकण जाणवत होती. त्याच्यासोबतीला काळजी करणारे नव्हते ना. त्यामुळे जेव्हा जेव्हा एखाद्या गावात जायचा, तिथूनच जास्तीचं औषध-पाणी घेऊन ठेवायचा. आताही औषध घेऊन आराम करत होता. उष्णता जाणवत नव्हती, कारण पावसाचे ढग.... पावसाचे वारे..., कसं चट्कन बदलते ना वातावरण. विचार करता करता रंग बदलतात निसर्गाचे... रस्ते , पायवाटा त्याचं राहतात .... माणसं बदलतात. आपणही बदललो आहोत का .... नाही.... पण आता बदलावे लागेल... काही गोष्टीसाठी.... निदान सुप्रीसाठी.... बदलावे ... या ढगांसारखे.... त्यांनाही बदलावे लागते ना ... नाहीतर पांढऱ्या शुभ्र ढगांना काय किंमत .... बरसणाऱ्या ढगांमुळे जीवन फुलते .... काळे ढगच सर्वांना हवे असतात .. विजेचा कडकडाट नाही....<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />================================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आज सकाळीच .... सुप्री , पूजा आणि कादंबरीने त्यांचे सामान भरले. " आजी ... !! येते गं ... " कादंबरीने आजीला मिठी मारली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आता कधी येणार .... थेट पुढच्यावर्षी ना .... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हि पूजा ... तिला सांग... तिला सारखी बोलत असते ... आजी कडे जाऊ .... आजी कडे जाऊ.... ऐकतच नाही . " तसा पूजाने कादंबरीला चिमटा काढला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आई गं .... !! " कादंबरी कळवळली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती खडूस , कुचकी .... बघितलं ना आजी... कशी वागते माझ्यासोबत.... " सुप्रीला हसू आले ते बघून. आपणही असेच बोलायचो , वागायचो. आकाश निघून गेला आणि आपणच अबोल झालो.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" चला .... निघा ..... असे बोलत नाही, तरी या परत म्हातारीची आठवण झाली कि. " या तिघी आजीचा निरोप घेऊन निघाल्या. चालता चालता , बोलता बोलता ठरलेल्या ठिकाणी येऊन पोहोचल्या.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" इथे थांबूया ... " पूजाने बॅग खाली ठेवली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" इथे का ... " सुप्रीचा प्रश्न.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आमचा ग्रुप यायचा असतो ना. आम्ही सर्व , या काळात शहरात येतो काही दिवसासाठी. " कादंबरी पट्कन बोलून गेली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो , आमच्या ग्रुपमधले बरेच जण आपापल्या घरी जाऊन येतात. काही वस्तू पाहिजे असतील तर येतात, आम्ही दोघी आजीसाठी येतो, हि पागल ... माझ्या घरी जाऊन येते. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आणि आकाश.... त्याला भेटावे असे वाटतं नाही का कधी... " सुप्रीने लगेच विचारलं. तोपर्यंत कादंबरीने तिचे सामान खाली ठेवून , जरा पुढे कॅमेरा घेऊन निघून गेली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जेव्हा जेव्हा आजीला भेटायला येते ना ... तेव्हा तेव्हा येते मनात कि आकाशला जाऊन भेटू... पण मन तयार होतं नाही. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का गं ? " सुप्री...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आपण इथेच बसू जरा ... " पूजा तिथे असलेल्या एका झाडाखाली जाऊन बसली. सुप्री तिच्या शेजारीच बसली.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" आता सांग ... काय कारण होते ... आकाशला न भेटण्याचे... " सुप्रीला उत्सुकता.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आकाश ना ... कधी कोणाला कळलाच नाही. तुला बोलली ना , जास्त बोलायचा नाही. अबोल काहीसा. त्याच्या मनात काय सुरू असायचे हे त्यालाच माहित. पण जेव्हा बोलायचा तेव्हा छान असायचे ते. आम्ही रोज रात्री भेटायचो. रात्रीचे जेवण झाले कि पाय मोकळे करायला यायचा. तेव्हा सुद्धा फार कमी गप्पा असायच्या. नुसते चालणे आणि चालणे. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कधी बोलायचा मग तो ... " सुप्रीला गंमत वाटली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्याच्या मनात असेल ना तेव्हाच... त्याला हा निसर्ग जास्त जवळचा. तिथे गेलो ना कि स्वारी खुश... !! आनंद दिसायचा त्याच्या चेहऱ्यावर... " पूजा छान आठवणीत रमली होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुम्ही रोज जायचा का ... म्हणजे दर शनिवार - रविवार... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही. तो सुरुवातीला जॉब करायचा ना ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आकाश तेव्हा जॉब करायचा ... ?? ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... प्रोग्रामिंग शिकलेला..... २-३ महिने केला जॉब ... नाही जमलं त्याला. सोडून दिला .... पण फोटोग्राफीचे वेड सुरुवातीपासूनच... ते मात्र त्याने जोपासलं. त्याचे घरी सगळेच कमावणारे. त्यामुळे जॉब सोडून घरी बसला तर काहीच फरक पडला नाही कोणाला. तोच जायचा फिरायला. आठवड्यात २-३ दिवस तरी..... मग शनिवार - रविवार ... मला काही काम नसेल तर मीही जायचे. मीच बोलली होती , मीही येईन फिरायला. तेव्हा आमचे भटकणे सुरु झाले. जास्त दूर नाही जायचो. ठिकाण सुद्धा आकाश ठरवायचा. आणि पावसातली आमची काही ठिकाणे ठरलेली होती..... तिथे जायचो दरवर्षी न चुकता.... आदल्या दिवशी सांगायचा. तशी मी तयारी करायचे. दोघांचे वेगवेगळे तंबू असायचे. मी कॅमरा खूप नंतर घेतला. त्यावेळेस त्याचाच कॅमरा वापरायचे. किती फिरायचो आम्ही... तुला सांगते ना ... आकाशचा स्टॅमिना कमाल आहे अगदी. त्याला बघून बोलणार नाही कोणी, हा माणूस इतका प्रवास करू शकतो... न थांबता. माझी तर दमशाक व्हायची. रविवार संध्याकाळी घरी आले कि पाय दुखायचे नुसते. आणि हा साहेब .... घरी सामान ठेवून पुन्हा समुद्र किनारी जायचा .... तुला तर असेल अनुभव त्याचा..... " , पूजाने सुप्रीला विचारलं .</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ना.... आम्ही जायचो ना आधी फिरायला. नुसता पुढे पुढे पळायचा. मग मीच आयडिया केली, मुद्दाम हळूहळू चालायचे. तेव्हा त्याला कळलं, तोही माझ्यासोबत हळू हळू चालायला लागला. तरी तो बोलते ते बरोबर .... थकत नाही तो .... कितीही चालू शकतो. " सुप्री बोलत असताना , ग्रुपमधली आणखी काही माणसे आली. पूजाने सुप्रीची ओळख करून दिली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आले का सारे ... " सुप्रीने विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही ... अजून एक-दोघे यायचे आहेत. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ते आले कि निघणार का ... " सुप्रीला किती घाई झालेली ते पूजाला कळलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बस येईल ना आपली.. ती आली कि निघणार... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बसने जातात का तुम्ही... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही .... शहराबाहेर गेलो कि उतरतो ... आणि यावेळेस आपल्याला वेगळ्या वाटेने जावे लागणार आहे... त्या आकाश नावाच्या ट्रेनला पकडायचे आहे ना ... नाहीतर आपण जाऊ आणि त्याची पायांची गाडी सुटली असेल " पूजाच्या या वाक्यावर सुप्री हसू लागली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">पुन्हा दोघी खाली बसल्या. कादंबरीची फोटोग्राफी संपत नव्हती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हे कधी भेटले तुम्हाला .... हा ग्रुप... आपण आधी भेटलो होतो तेव्हा सांगितले होतेस ... पुन्हा सांगतेस का ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो .... आम्ही तेव्हा दोघेच गेलो होतो फिरायला. शनिवार होता एवढे आठवते. सकाळ सकाळीच हा ग्रुप आलेला. तेव्हा फक्त ५ जणांचा ग्रुप होता. आता १२ जण आहोत. त्यावेळेस एक वाट चुकले आणि चुकत चुकत आमच्या पर्यंत पोहोचले. आकाशला तसही कोणाला नाही बोलता येत नाही. आणि त्याला हे जिप्सी लोकांचे फिरणे चांगले ठाऊक... त्यामुळे त्यांना त्यांच्या जागी पोहोचवायचे ठरले. प्रॉब्लेम एकच , आम्ही २ दिवसांसाठी घरातून बाहेर पडलो होतो. पण आकाश होता , तर काय घाबरायचे.... त्याच्यावर विश्वास होता म्हणून मी माझी पहिली वहिली भटकंती करू शकले. पुढल्या ५ दिवसात आम्ही त्यांच्या जागी पोहोचलो. तो तसा प्रवास मात्र आकाशला खूप आवडला. आकाशने निघताना त्यांच्याकडून पूर्ण माहिती काढली. एका विशिष्ठ दिवसात ते शहरात येतात , हे सुद्धा कळलं त्याला. पुढच्याच महिन्यात ते शहरात येणार होते. डब्बू तर डब्बूच.... तो तयारच होता... ते आले तसा हा सुद्धा गेला त्याच्यासोबत. १५ दिवसांनी आलेला घरी. ज्या दिवशी आलेला ना ... त्या रात्री किती बोलत होता, त्याने काढलेले फोटो दाखवले... कदाचित तोच क्षण !! फोटोग्राफीची व्याख्या बदलून टाकली त्याने. मीच सांगितले त्याला कि हे फोटो दाखव कोणाला तरी. एका मॅगझीन ला पाहिजे होता फोटोग्राफर , wild india ... आवडले फोटो... लगेचच ठेवून घेतलं जॉबला. झालं मग .... सोमवार ते शुक्रवार .... फिरत राहायचा. शनिवारी माझ्यासाठी यायचा. मग आम्ही जायचो २ दिवस. या ग्रुप सोबत सुद्धा ३-४ वेळा फिरणे झाले. मीही होते. तेव्हाच ठरले कि शहर सोडून हि life जगावी. आकाशने सपोर्ट केला म्हणून मी हे पाऊल उचलले. तशी या ग्रुपसोबत ओळख झाली होती. लगेच घेतले मला ग्रुपमध्ये. नंतर २ वर्ष होता आकाश ग्रुप सोबत. छानच होती त्याची सोबत... पण त्याला जेव्हा वाटले कि आपण यात अडकतो आहे ... तसे सांगून सोडून गेला. वाईट तर वाटले होते. तरी त्याचा स्वभाव ... मीही थांबवू शकले नसते आणि तो थांबला हि नसता... " पूजा आठवणीत रमली. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुझ्यामुळे तो बोलू लागला.. तू फरक केलास त्याच्या स्वभावात... सांगावे तर तुझ्यामुळे तो माणसात आला... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आणि माझ्यामुळेच माणसापासून दूर गेला. " सुप्री पटकन बोलून गेली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही ग ... आणि तसे कधी मनात आणूही नकोस .... मलाही हेच वाटायचे कि त्याला मी भेटायला गेले तर आवडेल कि नाही ... म्हणून त्याची भेट टाळायची मी... हे कारण.. आणि हो .... डब्बूला आठवण येतं असेल तुझी .. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मला तर येते ... त्याचे माहित नाही... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" डब्बू ना असाच आहे ... सर्वांची काळजी असते त्याला ... करतो काळजी.... पण कधी बोलून दाखवत नाही इतकंच ... " बोलता बोलता उरलेली माणसं आली.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" चला मग .... निघूया ... " पूजाने बॅग लावली पाठीवर. कादंबरी आली. सर्व एकत्र जमले. सुप्रीची पुन्हा ओळख करून दिली तिने.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आपली बस आली कि निघालो आपण " कादंबरी बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पूजा ... एक सांग ... " सुप्रीने विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नक्की कुठे निघालो आहोत आपण ... तू बोलली ना .. त्याचे एक ठिकाण ठरलेले आहे.... पावसात ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" म्हणजे बघ .... तुलाही इतकी वर्ष त्याने समजू दिले नाही. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय ते ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आमच्या दोघांची पहिली भटकंती.. सांगावे तर आम्ही पहिल्यांदा पावसात गेलो होतो ते ठिकाण .... राजमाची ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" wow !! " कादंबरी आनंदाने ओरडली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ११ जून .... तोच दिवस.... दरवर्षी तो याच तारखेला तिथे असतो.. एकटाच... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" असे का ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कारण एकच .... त्याच दिवशी आमच्या .... किंबहुना त्याच्या भटकंतीला सुरुवात झालेली.... तर तो दिवस ... खूप मानतो तो ... त्या दिवशी जातोच तिथे तो ... तुम्ही इतकी वर्ष फिरत होता , तुला एकदाही घेऊन गेला नसेल ना ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही ... कधी गेलो फिरायला तर पावसाआधी ....... आम्ही पावसात जायचो ते जून अर्धा संपल्या नंतर ... जून महिन्याच्या शेवटी बोलली तरी चालेल... तेव्हा फिरायचो पावसात. हा पण , कधी कधी एकटा जायचा ... मी विचारले नाही कधी त्याला... शिवाय २ वर्ष जेव्हा शहरात होता, तेव्हाही गुपचूप जाऊन यायचा हा... मला न सांगता. एकटाच... तिथे जायचा तर ... पण सांग मला ..... राजमाची एवढ्या दूर आहे का ... कारण ११ जून यायला तसा तर अर्धा महिना बाकी आहे. " सुप्रीचा प्रश्न.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" नाही .... दूर नाही. पण डब्बू थेट जातं नाही तिथे.. काही ठिकाणावर थांबून थांबून जातो ... आम्ही २ वर्ष असेच फिरायचो ना ... तेव्हा माहित मला हे त्याचे गुपित. ... तर पहिले ठिकाण नाशिक ... तिथे एका देवीचा उत्सव असतो .. ते त्याचे पहिले ठिकाण.. तिथं पोहोचायला पाहिजे लवकर म्हणून निघालो... तिथेच भेटला तर आकाश ... शिवाय आपण पायी प्रवास करणार आहोत... वेळ तर लागेलच ना... " पूजाला सुप्रीची घाई बघून हसू आलं. बस आली. सर्वच आपापल्या जागी जाऊन बसले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्री ... तू इथे बस .... आम्ही तुझ्या मागच्या सीट वर आहोत. काही लागलं तर सांग. " पूजाने सुप्रीसाठी जागा निवडली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" if you don't mind.... मी मागे जाऊन बसू का ..... इतक्या वर्षांनी प्रवास करते आहे ... so , ...... आठवणी ..... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो हो .. तुला पाहिजे तिथे बसू शकतेस ....आपले ठिकाण आले कि सांगते... तोपर्यंत कोणी डिस्टर्ब करणार नाही तुला... " पूजा तिच्या जागेवर बसली.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />सुप्रीने तिचे सामान घेतले. सर्वात मागची खिडकीजवळची जागा पकडली. हळूहळू बसने वेग घेतला. दुपारची वेळ, तरी दुपार वाटत नव्हती. कारण आभाळात प्रवास करणारे ढग होते. मे महिन्याची अखेर होती. त्यामुळे सर्वच ढगांची धावपळ सुरु होती. सुप्रीला गंमत वाटली. आकाशची आठवण आली. इतक्या वर्षांनी प्रवास ... तोही आकाश शिवाय, भरून आले तिला. आकाशचा "खांदा" मिस करत होती. डोळ्यावरला चष्मा हळूच सरळ केला तिने. अश्या प्रवासात नेहमीच ती , आकाशच्या हक्काच्या खांद्यावर डोके ठेवून , ती खिडकी बाहेरील जग न्याहाळत असायची.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />अचानक तिचे लक्ष , आभाळात उंचच उंच उडत असलेल्या पक्षांच्या एका मोठ्या थव्याकडे गेले. किती मोठा थवा !!!</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्री !! " पूजाने सुप्रीला हाक मारली. " बघते आहेस ना ....सर्वाना वाटते कि पक्षी फक्त हिवाळ्यात प्रवास करतात.... या पक्ष्याचे नाव माहीत नाही मला... पण हे तुझ्या आकाशने दाखवले ... बर का ... " सुप्रीने छान smile दिली. आणि त्याकडे बघू लागली. किती मोठा थवा होता तो. किती सुंदर... सुप्री कधीची त्याकडेच पाहत होती. ओठांवर हसू आले. हळूच तिने , तिच्या शेजारी असलेली रिकामी सीटकडे पाहिलं. लवकरच येईल शेजारी .... हसली स्वतःशीच.... पुन्हा त्या पक्ष्यांकडे पाहू लागली. हा वारा .... हे काळे ढग ... पक्ष्यांचा थवा ... सर्वच आकाशला भेटायला निघाले आहेत, आमच्या सोबत.... विचार आला तिच्या मनात. बस वेगाने पुढे निघालेली.... पण सुप्रीचे मन .... त्याही पुढे पळत होते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">================================================================================ </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आज दुपारीच आकाशने पुन्हा प्रवासाला सुरुवात केली. त्याला कदाचित पावसाची चाहूल लागलेली. आज त्याने ठरवलंच होते, जेवढे जास्त अंतर पार करता येईल तितके करायचे. कालचा दिवस पूर्ण आराम करण्यात गेलेला ना ... तो भरून काढण्यासाठी. त्यामुळे तो न थांबता चालत होता. मध्ये मध्ये १०-१५ मिनिटांचा ब्रेक घेयाचा, पुन्हा निघायचा. संद्याकाळी झाली तेव्हा कुठे थांबला. त्यामानानं खूप अंतर पार केले. स्वतः वरच खुश झाला. पण एक मोठा प्रश्न. तंबू कुठे लावावा. काही वेळाने रात्र होईल. समोर एक डोंगरकडा. तो होता हि आता एका डोंगरावरच. डोंगर उतरून जावे तर रात्र होईल. शिवाय पुढची वाट माहित नाही. तंबू तर लावला पाहिजेच ना ... असे उघड्यावर झोपणे योग्य नाही. त्यापेक्षा आपण या डोगंराच्या माथ्यावर जाऊ, तिथे रात्रभर थांबता येईल. शिवाय , आता नक्की कुठे आहोत ते माहित नाही... त्यामुळे सकाळी उजाडले कि पुढची वाट ठरवू , असा विचार करत आकाश त्या डोंगर शिखराकडे निघाला. पुढल्या अर्ध्या - पाऊण तासात तो पोहोचला.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />बऱ्यापैकी अंधार झालेला , तरी अंधुक प्रकाशात त्याने अनुभवाने एक सपाट जागा शोधली. काळोखात कुठे तंबू उभा करणार. तरी रात्री झोपण्यासाठी लगेच काहीतरी उभे केले त्याने. दुपारी निघताना काही कंदमुळे त्याने भाजून घेतली होती सोबतीला. आज रात्री तेच जेवण... मावळतीच्या सूर्याच्या साक्षीने रात्र झाली. त्यात आज खूप चालणे झालेलं त्याचं. दमलेला... कंदमुळं खात खात विचार सुरु होते डोक्यात. सुप्रीची आठवण येणारच मग.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" तुला रोज कंदमूळं दिली तर चालतील ना ... जेवणात ... " सुप्रीच्या या अश्या अचानक आलेल्या प्रश्नावर आकाशला हसावे कि रडावे , तेच कळेना.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हे काय खुळ मधेच .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" असंच ... कधी कधी तुला ऑफिसला उशीर झाला निघायला... तर हे बरं आहे ना.... पट्कन .... कंदमुळं भाजायची किंवा पाण्यात उकळत ठेवायची..... डब्यात भरून दिली कि लगेच निघालास कामाला .... काय .... मस्त आहे ना झटपट रेसेपी. " सुप्रीच्या या बोलण्यावर आकाशने हात जोडले तिला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो हो .... का चालणार नाही ..... आवडेल मला. अगदी रोज दिलीस तरी आनंदाने खाईन.... तुला जेवण बनवता येत नाही तर काय करणार गरीब माणूस.... " आकाश असे बोलला तसे दोघेही हसू लागले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आकाश ते आठवून हसू लागला. किती त्या आठवणी. मी बोलायचो सुप्रीला ... आठवणी काढू नयेत, आता गेली ४ वर्ष मी तर त्या आठवणीवरच जगतो आहे ना .... आकाशने वर आभाळात पाहिले. ढगांचा प्रवास सुरु होता. त्यात मध्ये मध्ये चांदोबा डोकावत होता. पाऊस पडणार नाही आता तरी थंडावा जाणवतो आहे ना ... किती प्रवास केला गेल्या ४ वर्षात ... दरवर्षी वेगवेगळ्या मार्गाने महाराष्ट्रात आलो... आता काय माहीत कुठे आहे नक्की मी... आणि सुप्री काय करत असेल आता... काय माहित ना .... असो, झोपूया .... उद्या जमलं तर लवकरात लवकर निघू... प्रवासाला सुरुवात करू. असा विचार करत त्याने मनगटावरील घड्याळात 'अलार्म ' सेट केला. थकलेला खूप .... लगेच डोळा लागला त्याचा.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />गजर ना होताच त्याला पहाटे जाग आली. घड्याळात पाहिले तर सकाळचे ६:३० वाजले होते. जाग कशी आली मला, विचार करत उठून बसला. सभोवती ओळखीची .... धुक्याची चादर... त्यात वारा हळुवारपणे खेळत होता. पाण्यावर लाटा याव्यात तसेच काही भासत होते. एक कमालीची शांतात होती तिथे. वाऱ्याचे नुसते फरफरणे सोबतीला. आकाशची पावलं आपसूकच पुढे जाण्यास वळली. काही पावलं चालून गेल्यावर , एका ठिकाणी " आता थांबावे " असा मनातून वाटलं त्याला. तसा थांबला. डोंगररांगा समोरून खुणावत होत्या. त्याआडून सूर्यदेवाचे आगमन होईल थोड्यावेळाने. आकाश न्याहाळत होता. त्याच्या बरोबर समोर ... काही खूपच .... शुभ्र चादर पसरावी असे होते काही. अरेच्या !! दरी आहे तिथे ना ... तिनेच मस्त पैकी धुक्याची चादर ओढून घोरत पडली आहे... आकाश सुखावला. वाऱ्याच्या बासरी सोबत आता अस्पष्ठ असा आरत्या , भजनांचा आवाज कानी येऊ लागला. नक्कीच खाली एखादे गाव असणार... बघायचा प्रयन्त तरी किती करावा , त्या दाट धुक्यामुळे काहीच दिसणार नव्हते. पूर्वेकडच्या कडा आताशा .... तांबूस - नारंगी होऊ लागल्या होत्या. पावसाचे काळे-पांढरे ढग ... त्या धुक्यात मिसळून जात होते. एक वेगळीच "भेळ" तयार होतं होती. स्वर्गीय अनुभव !! सुप्रीची आठवण दाटून आली. काही दवबिंदू त्याच्या गालावर पडले आणि ... आणि , खूप वर्षपूर्वी वाचलेली एका कविता नकळत त्याच्या ओठांवर आली.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />बूंदों के मोतियों में खुल के अहसास आया ,<br style="box-sizing: border-box;" />वक्त से निकल के लम्हा दिल के पास आया ,<br style="box-sizing: border-box;" />जो के गुजरा था तब दिल को ना महसूस हुआ ,<br style="box-sizing: border-box;" />अब जो देखा तो वो लम्हा दिल को रास आया ,<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />युँ की तय करना पाऊ ,<br style="box-sizing: border-box;" />दिल की बात मैं हवा के जरिये पहुँचाऊ ,<br style="box-sizing: border-box;" />या खुद हवा पे चकले जाऊ ,<br style="box-sizing: border-box;" />तुमसे प्यार हैं ये खुल के फिर मैं बतलाऊ रे। ..... <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />सुप्रीचा चेहरा आता त्याला त्या धुक्यात दिसतं होता. डोळ्यात पाणी तरळले , सर्व भावना , आठवणी दाटून आल्या. थांबवू शकला नाही स्वतःला , आकाशने हात पसरले आणि मोठयाने ओरडला , " I ........ Love ....... You ....... सुप्री !!! "</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">त्या डोंगर रांगात काही काळ आवाज घुमत राहिला. आणि धुक्यातचं विरून , विरघळून गेला. एक वेगळेच चैतन्य आलेलं त्याच्या शरीरात. आळस झटकला त्याने. पटापट सामान आवरून निघूया म्हणत त्या धुक्यातून धावतच त्याच्या सामानाकडे पोहोचला. पुढल्या १०-१५ मिनिटात सामान आवरून बॅग तयार झाली. तीच वेळ साधून सूर्यदेवाने entry केली होती. बघता बघता धुक्याचे साम्राज मागे हटू लागले. आकाश त्याची बॅग हातात घेऊन , मघाशी उभ्या असलेल्या जागी पुन्हा येऊन उभा राहिला. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आधीच्या अस्पष्ट दिसणाऱ्या डोंगररांगा आता ठळकपणे , उठून दिसत होत्या. ओळखीच्या रांगा ... आकाशच्या ओठावर हसू अवतरले. सूर्यदेवाची किरणे पसरू लागली आणि धुक्याची चादर दूर होऊ लागली. थोड्या हिरव्या - करड्या रंगाच्या डोंगररांगा.... पायथ्याशी असलेलं मोठे देऊळ.... अगदी तो कातळ कोरून बनवले असावे ते देऊळ.... तिथूनच भजनांचा आवाज येतं होता. दऱ्या-खोऱ्याच्या कवेत पहुडलेली गावं.... .अजूनही निपचित , झोपेत असावीत. त्या गावाच्या पायवाटांवर अजूनही धुक्याचे अस्तित्व होतेच. देवळाजवळच काय ती ... काही डोकी दिसतं होती. देवळाच्या कळसाचा सोनेरी रंग डोळ्यात भरत होता. त्या शेजारीच असलेला भगव्या रंगाचा झेंडा अभिमानाने वाऱ्यासवे फडफडत होता. त्याच्याच वर असलेल्या डोंगर कड्यावर ... एक इवलसं इंद्रधनू .... आकाशला दिसले. सुंदर !!! ...... मधेच एक पक्षांचा थवा ... त्या सुंदर देखाव्यातून आपली ओळख सांगत निघून गेला. नजर जाईल तिथे हिरवळ .... आभाळात ढग आणि वाहणारा वारा... तुकोबांच्या भजनांचे आवाज ....... महाराष्ट्रात पोहोचलो वाटते....आकाशने अंदाज लावला. खरे हि होते ते.... वेशीवर होता अगदी.... आनंदाने डोळे सुरुवातीलाच भरून आलेले .... आता दवबिंदु सोबत गालावरून ओघळत होते. आनंदाचे पाणी डोळ्यात !!!!<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" चला ... मिस्टर आकाश... आता खरी भटकंती सुरु झाली, असे म्हणायला हरकत नाही.... " स्वतःशीच बडबडत हसत होता. कॅमेरा बाहेर काढून , त्या निसर्गाचा सुरु असलेल्या सोहळा, त्याने पट्कन कॅमेरात कैद केला. सूर्यदेवाला एका "सलाम" ठोकला. खाली वाकून जमिनीला हात लावला आणि तोच हात छातीशी धरला ..... वाहणारा वारा श्वासात भरून घेतला. बॅग खांदयावर लावली. आणि पुढच्या प्रवासाला निघाला... पावसाला भेटायला .... त्याच्या आवडत्या ठिकाणी.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />---------------------------- to be continued </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<br style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-size: 20px;" /></div>
</div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-6156797054640618512019-10-29T19:54:00.001-07:002019-12-03T02:11:39.142-08:00तिच्या मनातला " तो " आणि त्याच्या मनातली "ती " (भाग दोन )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="box-sizing: border-box; font-family: helvetica, "noto sans devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">तो :- शीट यार !! या पावसाने तर कमालच केली. इतके ट्रॅफिक करून काय मिळवले याने ,देव जाणे. आणि किती तो कोसळतो आहे. माझी बस तरी येईल का माहित नाही... चालत जाऊ का ... छत्री तर आहे ... नाही , नको .... चिखल झाला असेल पुढे. त्यापेक्षा वाट बघतो बस ची.... ह्म्म्म .... तीही किती वाट बघायला लावायची. जेव्हा जेव्हा भेटायचो तेव्हा तेव्हा उशीर करायची... कमीत कमी एक तास तर ठरलेला तिचा. पण आवडायचे तिची वाट बघणे. आली कि छान smile दिली कि झालं. वाट बघणे सार्थकी लागायचे. जॉबला लागल्या पासून आमचे बंद झालेलं " भेटणे ", पुन्हा सुरु झाले. पण भेटणार कधी , हा मोठा प्रश्न... कारण ठरलेल्या वेळेत घरी गेलो नाही तर घरी कळणार.... तेव्हा तर लग्न फिक्स सुद्धा झाले नव्हते. मग काय करावे , मीच आयडिया काढली मग. शनिवार , रविवार सुट्टी ... दोघांनाही....तर ऑफिसचा बहाणा करून निघायचो भटकायला. एकच ठिकाण असे नव्हते. कुठे कुठे फिरत बसायचो, हा ... पण आमच्या एरिया पासून दूर.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: helvetica, "noto sans devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: helvetica, "noto sans devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">कधी कधी मॉल मध्ये सकाळी जायचो... तिथेच गप्पा -टप्पा , खाणे ... मग कंटाळा आला कि मॉलभर फिरणे... पाय दुखले कि पुन्हा कुठेतरी जागा पकडून पुन्हा गप्पा. तिला बोलायला जास्त आवडायचे... आता फारच कमी बोलते, तरी तेव्हा प्रचंड बडबड... मी नुसता ऐकत रहायचो आणि तिला बघत. एव्हडे बोलायची ती. ice-cream चे भारी वेड तिला .... एका वेळेस २ -२ फस्त करायची. मला थंड चालायचे नाही , खोकला होणारच ना .... तरी तिला आवडते म्हणून खायचो आणि घरी गुपचूप खोकत बसायचो..... इतके त्या ठिकाणी आणि इतका वेळ असायचो ना , कि त्या मॉल मधल्या लोकांची ओळख सुद्धा झालेली..... फिरून , खाऊन झालं कि वेळेवर निघायचो ... आणि वेळेत घरी. कधी कधी कोणतीही ट्रेन पकडायची आणि त्यात बसून दिवसभर फिरत बसायचे... तिच्या गप्पा तर कधीच संपायच्या नाहीत.... सोबत छानच होती तिची. शाळेत असताना बस आणि आता ट्रेन .... इतकाच काय तो फरक. ... पण घरी फसवून असे निघण्यात सुद्धा एक वेगळी मज्जा यायची ना !! </span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: helvetica, "noto sans devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: helvetica, "noto sans devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: helvetica, "noto sans devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">ती :- शी बाबा !! पावसाने तर कहर केला अगदी. केवढा तो उशीर .... माझा छकुला वाट बघत असेल माझी. नाहीतर बोलतोच तो कधी कधी... किती वाट बघायला लावतेस आई..... हीहीही !! .. सवयच आहे मला ती... त्यालाही अशीच वाट बघायला लावायची. पण तोच लवकर येऊन उभा राहायचा स्टेशनला. कोणी सांगायचे. मग मी आली कि कुठून यायचा काय माहित. त्याला बघून नेहमीच surprise होयाची मी. एकदा ठरवलं , त्यालाच आपण surprise देऊ. माझ्या नेहमीच्या वेळेला पोहोचले. आणि त्याला कॉल केला. मी नेहमीच्या जागी उभी न राहता , वेगळीकडे उभी होती. तो आला आणि मी दिसलीच नाही. शोधता होता कसा मला ... बघितलं ..... छान वाटलं... मनात बोलले कि जास्त वाट बघून नये अजून, कॉल करून सांगितलं , अजून कशी दिसत नाही मी तुला ... तो बोलला , नाहीच दिसत तू .... आहेस कुठे... , तेव्हा बोलले ... मागे वळून बघ... त्याने लगेच मागे वळून पाहिलं. आणि ..... !!! माझे कडे बघून तोंडाचा किती मोठा " आ " केला त्याने. full surprise !! आवडले त्याचे expression, हेच तर पाहिजे होते मला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: helvetica, "noto sans devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: helvetica, "noto sans devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: helvetica, "noto sans devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">तो : - एकदा तर कमाल केलेली तिने , एकतर उशिरा आली आणि दुसरं , नेहमीच्या जागेवर उभीच नव्हती. आली तर बोलली मग गेली कुठे.... स्वतःच कॉल करून बोलते कशी , अजून कशी दिसत नाही तुला. पागल मुलगी !! ... मागे वळून बघ बोलली , तेव्हा येताना दिसली.... कसले भारी वाटले होते , काय सांगू.... एकदम समोर आली ना ती .... सफेद कुडता होता तो ... अजूनही आठवते.... डोळ्यावर चष्मा ... केस मागे बांधलेले... बघून वाटलंच तिला मिठीत घेऊ , पण तिला असं कोणी उगाचच touch केलेलं आवडलं नाही , माझा स्पर्श ही नाही... मिठी वगैरे सगळं लग्नानंतर... शहाणी बस मध्ये झोपायची बरोबर , माझ्या खांद्यावर... असो, तिला तसही सारेच रंग खुलून दिसायचे... किंबहुना तिच्यामुळे रंग खुलायचे. पण त्यादिवशी वाटलं मिठी मारावी तिला .... दिवसभर फिरणे झाले आणि निघताना बोललो कि एक मिठी मारू शकतो का .... नाराजीने तिने मिठी मारली , घट्ट नाही हा .... हलकीशी मिठी... मला छान वाटलं , तरी जाताना पोटात टोसा मारला होता तिने.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: helvetica, "noto sans devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: helvetica, "noto sans devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "helvetica" , "noto sans devanagari" , sans-serif;">ती : - बस मध्ये किती वेळ अजून ... !! झोप यायला लागली. त्याची आठवण येते ना अशी ..... त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेवून झोपायला छान वाटायचे. आमचे प्रेम असले तरी आमच्यात अंतर होते. जे काही करायचे , लग्न झालं कि ... मला उगाचच कोणाचा स्पर्श आवडला नाही. माझा भावाचाही !!! त्याला आधीच सांगितले होते हे... त्यामुळे आमचे प्रेम असले तरी त्याने माझ्या पासून नेहमीच एक अंतर ठेवले होते. सुरुवातीचे आमचे सेल्फी ... ते कधी बघत असायचे , तेव्हा कळायचे... actually सेल्फी नसायचा तो ... मी मोबाईलने क्लिक करायचे , तो मात्र माझ्या मागे किंवा असा शेजारी .... जवळ आलाच नाही कधी .... फोटोसाठी सुद्धा नाही... त्यादिवशी मिठी मारली तेव्हा मला आवडलं नव्हते. हे त्यालाही कळलं नंतर... सॉरी बोलला होता दुसऱ्या दिवशी.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">तो : - वाट बघायला स्थायी स्वभाव तिचा. नेहमीचेच... हा ... दिवाळी पहाट ... आठवते ती .... लग्नाच्या आधीची... म्हणजे आम्ही जेव्हा लपून भेटायचो ना .. तेव्हा... घरी ऑफिसचे कारण सांगून पुन्हा निघालो.. तिची आयडिया हि... पहिल्या दिवशी फिरायला जाऊ. मी आधी निघून वेळेत पोहोचलो. हि मात्र , तयारी नाही अजून , म्हणून वाट बघ आणखी असा मेसेज केला. किती वाट बघावी माणसाने... २ तास !! ... २ तास त्या स्टेशनवर बसलेलो. आली तेव्हा हि तसे... मला घेऊन जायला ये .... उलट सुलट प्रवास.... तरी केला. आणि २ तासाने आली. पुन्हा तेच.... समोर आली नाहीच... मागून आली. आणि आली ती काय !!! पुन्हा डोळ्याचे पारणे फिटावे असे ...</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">मोरपिशी बोला किंवा निळा रंग .... त्या रंगाची साडी परिधान केलेली तिने. दागिने नव्हते जास्त तरी खुलून दिसत होती. इतकी सुंदर दिसत होती कि क्षणभर माझे हृदय थांबले असे वाटले मला. किती बघू तिला असे झालेलं... तिचे मात्र नेहमीच बडबड.... अरे दागिने नव्हते या साडीवर...... त्यात घरात अंघोळीची गडबड... तयारी करायला वेळ लागला... म्हणून उशीर ..... मला तर ते ऐकूच येतं नव्हते. तिलाच तर बघत होतो मी कधीचा... क्षणभर का होईना .... डोळ्यात पाणी आलेल... दाखवल नाही तिला.... घाम पुसण्याच्या बहाण्याने डोळे पुसून घेतले. कारण एवढे सौंदर्य कधीच पाहिले नव्हते कधी.... देवालाही हेवा वाटावं अशी ती दिसत होती तेव्हा.... माझ्याशी लग्न केले तिने हेच किती मोठी गोष्ट होती माझ्यासाठी..... तरी त्या दिवशी ... बहुतेक लोकांच्या नजरा तिच्याकडे होत्याच... कोणाला आणि किती जणांना अडवू.... माझीच नजर लागू नये असे वाटून गेले. त्यादिवशी फार कमी फिरलो... फोटो काढले... तिचेच ... माझा एकही नाही... किंवा तिला माझा लाल रंगाचा कुडता दिसला हि नसेल.... तिचे सर्व लक्ष तिच्या साडीकडे.... ती सावरण्यात.... देवळात गेलो तिथून.... गणपतीच्या देवळात... असे ऐकलं होते कि लग्न ठरण्याआधी गणपतीचे दर्शन घेऊ नये... जुळणारे लग्न तुटते.... त्यात किती खरं ते त्या गणरायाला माहीत.... आमचे तर झालेल लग्न..... देवळात गर्दी होती... दिवाळी पहाट ना ... एकच दिवस आठवण येते बहुतेक लोकांना देवाची.... असो. गर्दी होती म्हणून बाहेरच उभं राहून पाया पडली ती देवाला.... मला वाटलं तिच्या समोर नतमस्तक व्हावे .... पाया पडलो तिच्या.... पायाला हात लावून... जमलेल्या गर्दीने ते बघितले. काही लोकांच्या चेहऱ्यावर ... याला काय वेड लागले आहे का , असे भाव.... पण त्यादिवशी निश्चित ती त्या गणरायाच्या एक पाऊल पुढे होती.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">ती : - वाट बघायचा तो ..... दिवाळी पहाट आठवते... २ तास पेक्षा जास्त वेळ थांबला होता तो... पण जेव्हा समोर गेले तेव्हा तर मला पाहून तोंड लपवले होते त्याने... इतक्या भावना त्याच्या चेहऱ्यावर.... माहित नाही का ... पण वाटून गेलं कि त्याच्या डोळ्यात पाणी आलेलं. त्यानंतर तो गप्प होता आणि माझी बडबड... दिवाळी पहाट आणि गर्दी... माझी चिडचिड झाली.... तो मला छान सांभाळायचा तरी त्यावरच राग माझा.... त्यानेच मग गर्दी पासून दूर नेले. किती काळजी त्याची. माझ्या पुढे राहात होता सारखं सारखं... माझी पुढची वाट मोकळी करण्यासाठी.... ओरडली त्याच्यावर.... मागे राहून काळजी करतात .... पुढे पळून नाही.... पण नंतर कळलं होते मला ते... का करतो माझ्यासाठी... माझ्या पायावरून जाणारी bike स्वतःच पाय पुढे करून स्वतःला इजा करून घेतली. मला वाटलं होते कि मला पडतो आहे कि काय.... नंतर पाय सुजलेला त्याचा.... सांगितलं नाही त्याने तेही.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">मला कोण कोण बघत होते... त्याला आवडत नव्हते ते... jealous feeling असतात ना अगदी तश्या.... हॉटेल मध्ये जेवायला गेलो तिथे सुद्धा ... एक जण बघत होता तर माझ्या मागे मेनू कार्ड घेऊन उभा कधीचा.... मी बोलले कि साधे ऑर्डर सुद्धा करता येत नाही तुला .... तिथेही चिडचिड माझी.... शहाण्याने घरी गेल्यावर सांगितलं तसा का उभा होता ते.... हा ... रिक्षाने घरी येताना .... सिंग्नल लागला होता. तेव्हा समोर एका ट्रक मध्ये बसलेला मुलगा मला बघत होता. त्याला आवडलं नाही. ऑफिसची बॅग होती सोबतीला. काय करावे त्याने.... माझ्या समोरच बॅग ठेवून दिली, जेणेकरून त्या मुलाला मी दिसू नये.... तेव्हा कळलं किती काळजी करतो माझी.... देवळात गेलो तर गर्दी... बाहेरूनच पाया पडावे तर डोळे मिटून हात जोडले देवासमोर... तर पायाला हातांचा स्पर्श झाला, बघते तर हा पाया पडतो आहे... विचारलं तर बोलला , देवी लक्ष्मी सारखी भासतेस ... म्हणून.... नंतर पुन्हा थोड्यावेळाने गर्दी कमी झाल्यावर आत जाण्यास मिळेल , तेव्हा सुद्धा मी देवाकडे बघत होते आणि हा माझ्याकडे बघून हात जोडून उभा.... गणरायाला एक फेरीही मारली तेव्हा ही माझ्या मागूनच.... काय बोलावे त्याला .... हसायला आले. तोच दिवस ..... त्यानंतर देवाकडे कधी मुद्दाम गेले असेन असे आठवत नाही.... आम्हीही एकत्र कधी गेलो नाही मग .... लग्न झाले तेव्हा गेलो होतो तेवढेच.... त्यानंतर त्या गणरायाशी अबोला धरला मी ... तो अजून पर्यंत........ !!</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">=========================================== to be continued</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<br /></div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-57947929131708389152019-10-29T07:19:00.005-07:002019-10-29T07:19:46.351-07:00तिच्या मनातला " तो " आणि त्याच्या मनातली "ती " (भाग एक )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">ती : - खूप दिवसांनी आज दिसला "तो " .. अजूनही तसाच आहे... का बदलला नाही... कि बदलावे वाटले नाही. नेहमीच्या बस स्टॉप उभा... त्यात वेगळ्या शैलीत उभा .... हाताची घडी घालून बस स्टॉपला रेलून उभे राहणे .... येणा- जाणाऱ्या प्रत्येकाला अगदी निरखून पाहणे. कधी विचारलं की हसून बोलायचा ... " नाही गं .... असच बघतो , स्वभाव कळतात प्रत्येकाचे .... त्याच्या चालीतून ..... " कुणास ठाऊक खरं काय ते , मलाही सुरुवातीला असंच बघायचा... विचित्र वाटायचे ते.. , एकदा बोलला हि होता, " मला तुला पाठमोरे चालताना बघायला आवडते ... " कसे awkward वाटलं होते तेव्हा... तरी त्याचे मन किती साफ हे मलाच माहित , इतरांपेक्षा....</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />एकाच सोसायटी मध्ये राहायचो आम्ही... इतकेच कॉमन आमच्यामध्ये .... शाळा , कॉलेज.... दोन्ही वेगवेगळी,.... हा ... तो बस स्टॉप .... तो मात्र एकच दोघांचा .... शाळेत जाताना आणि कॉलेजमध्ये जाताना सुद्धा... एक-दोन बस सोडल्या तर बाकी बस सुद्धा सारख्या... शाळेत जाताना आई असायची सोबत... तो असायचा नेहमीच बस स्टॉप वर ... त्याच्या style मध्ये उभा.... तसाच उभा... त्याची बस नेहमीच उशिरा का यायची ... हे कळायचे नाही. माझी बस यायची तरी तसाच उभा ... किंवा तो आधीची बस सोडत असेल असे वाटायचे. बाकी शाळेत असताना कधी बोलणे झाले नाही कि मैत्री नाही .... कॉलेज मध्ये गेलो तेव्हा गट्टी जमली. कॉलेज जरी वेगळे असले तरी रस्ता एकच... त्याचे कॉलेज जरा पुढे होते माझ्या कॉलेजच्या. एकत्र जायचो मग. कॉलेजमधून निघताना ही ... कधी मी त्याच्या कॉलेज जवळ , तर कधी तो यायचा मला नेयाला. एकत्रच घरी यायचो मग. बसने यायला ४०- ४५ मिनिटांचा रस्ता, छान वाटायचे त्याच्यासोबत... बोलायचा फार कमी..... पण जे बोलायचा , ते " भारी , कमाल , बहार ... " या कॅटेगरी मधले असायचे. कानात कायम इअरफोन... अर्थात गाणी कमी आवाजात लावायचा. माझ्या आवडीची गाणी मुद्दाम भरून ठेवलेली त्याने.... मोबाईल मध्ये.... छान वेळ जायचा आमचा ... ना !!</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">तो : - " ती " च...होती ना बस मध्ये..... हो, हो ..... तीच होती. घरी आलेली असावी ... माहेरी... दिसली कशी नाही मग .... किंवा इथूनच निघाली असावी कुठेतरी... एकटीच होती... एकटी का ?? , सोबत तिचा मुलगा असतो ना ... मागच्या वेळेस दिसली होती तेव्हा साधारण दीड वर्षाचा असावा मुलगा तिचा.... आता दोन - अडीच वर्षाचा असेल.... जराशी .... जराशीच हा .... जाडी झाली आहे. गाल कसे गोबरे झाले आहेत. तेव्हा कशी सडपातळ होती. छान दिसायची. आताही छानच दिसते म्हणा. फक्त पहिली मनापासून हसायची... ते हसू कुठे दिसत नाही तिच्या चेहऱ्यावर, तिची आजी भेटली कि सांगते. हसतच नाही आता ती. actually , तिच्या हसण्यानेच तिच्याकडे लक्ष गेले होते माझं. सोसायटीमधेच राहायची ती. तीच कुटूंब.... शाळेत असतानाच आवडायची ती. माझ्या शाळेत नव्हती तरी आमचा रस्ता एकच. कधी कधी एकाच बस मध्ये असायचो. तिची आई असायची सोबतीला. एकदा असेच झाले. बसची वाट बघत होतो. ७वीत असेन, कदाचित. तेव्हा तिला हसताना पाहिलं होते. त्या वयात प्रेम वगैरे फक्त ऐकून होतो.. तिचे ते हसणे बघितलं आणि मनात झालं काहीतरी... अचानक केवड्याचा सुगंध मनात दरवळत होता..... तेव्हा पासून ..... तिला बघण्यासाठी खास १०-१५ मिनिटं लवकर जायचो बस स्टॉप वर. तिची भेट चुकू नये म्हणून. तिची वाट बघायला आवडायचे. आधीची बस सोडून तिची वाट बघायचो. त्यामुळे येणाऱ्या - जाणाऱ्या लोकांकडे बघणे होयाचे. प्रत्येकाची वेगळी चाल.... चालण्याची पद्धत... मजा वाटायची. मग ती यायची... तिच्याकडे बघत बसायचो. आधी घाबरायची मला बघून. नंतर झाली सवय तिला. आधी वेगवेगळी बस असायची , नंतर तिच्या सोबत बस मध्ये... तिच्या आधी माझी शाळा.... कॉलेजला गेलो तेव्हा सुद्धा तसेच... शाळेत असताना बोलणे झाले नाही कधी आमचे... कॉलेजला गेलो आणि एकाच सीट वर बसून प्रवास सुरु... साधारण १०वी च्या शेवटाला आमची मैत्री झालेली. त्यामुळे नंतर ती माझ्याशी मोकळे पणाने बोलायची . तरी हे सर्व सोसायटी बाहेर हा .... भीती वाटायची तिला .... साहजिकच होते ते .... तरी तिची सोबत आवडायची. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">ती : - शी !! बाई .... छान वारा येतं होता खिडकीतून.... तर हा मेला पाऊस आला....त्यात हे ट्रॅफिक... शी !! .... त्रास नुसता या पावसाचा... हम्म ... तरी त्यालाही कुठे आवडायचा पाऊस... " चिकचिकपणा असतो नुसता पावसात " असे बोलायचा पावसाला. बरोबर तर होते... एकदा त्याच्याकडे छत्री नव्हती. माझ्याकडे होती ती एकटी पुरती. आमचा प्रवास बस मधून असला तरी ... बस स्टॉप ते सोसायटी... या प्रवासात भिजून गेलो होतो. घरी खोटे कारण सांगितले भिजण्याचं.... पण बसमध्ये ... किंवा प्रवासात .... तो सोबतीला असताना , आलेला पाऊस छान वाटायचा. त्यात त्याची ती मोबाईल मधली गाणी... अहाहा !! सुखद वाटायचे. कधीकधी त्याच्या खांद्यावर डोके ठेवून शांत पडून राहायची. त्यालाही आवडायचे ते. आमचा बस स्टॉप येई पर्यंत तो कधी बोलायचा नाही. कदाचित तिथूनच मला त्याच्या प्रेमाची चाहूल लागली होती. शाळेत असताना कधी वाटलं नाही त्याच्याबद्दल , कॉलेजला गेल्यावर त्याच्याबद्दल भावना तयार झाल्या मनात. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />तो : - पाऊस सुरु झाला पुन्हा... पावसाळा आला कि कॉलेज मधले दिवस आठवतात.... अश्याच एका पावसात तिला बीचवर घेऊन गेलो होतो. तस सांगावे तर पाऊस , मी आणि ती .... यांचा काहीच संबंध नाही. पावसाबद्दल माझ्या सारखीच अरसिक ती ,.... पावसात लोकांना काय रोमँटिक वाटते हा प्रश्न पडायचा तिला. एकदा एका छत्रीतून सोसायटीच्या gate पर्यंत आलेलो. कोणी बघितले नव्हते आम्हाला ... पण तेव्हाच माझ्या डोक्यात आलेलं. एकदा पावसात बीचवर घेऊन जाऊ हिला... ठरवलं आणि गेलो. तेव्हाच तिला मनातलं सांगितलं होते. पाऊस नव्हता तरी पावसाळी वातावरण होते त्यादिवशी... हसली होती छान , मी विचारलं तेव्हा.... तेवढेच... उत्तर दिले नव्हते. ४-५ दिवसांनी बोलली होती, तेव्हाही पाऊस होताच... तेव्हाच , एकच दिवस पाऊस आवडला होता. त्यानंतर त्याने फक्त आयुष्यात वादळे आणायचे काम चोख बजावलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">ती : - त्याने लग्नाची मागणी घातली होती. तेव्हा हसले होते. पण आतून घाबरले होते. घरी कळलं तर काय होईल... हाच विचार आलेला. चार दिवस तर मनाची तयारी करण्यात गेले. शेवटी , त्याला होकार दिला. होकार ऐकून किती गोड हसला. मनापासून..... तसा तो जास्त एक्सप्रेस होयाचा नाही. पण तेव्हा पासून आमचे प्रेम official झालं. कॉलेज संपेपर्यंत ते आणखी घट्ट झालं. एक-दोनदा घरी आमचे " प्रकरण " कळले होते, तरी माझ्यावर घरच्यांचा विश्वास होता, मी असं काही करणार नाही म्हणून. खरं काय ते मलाच ठाऊक. कॉलेजच्या शेवटच्या दिवशी मस्त फिरायला गेलो होतो. तिथे मात्र माझ्या चुलत भावानेच पकडलं मला ; मग काय... घरी नुसतं रामायण - महाभारत... जरा काळजी म्हणून पुढचे २-३ महिने आम्ही दोघेही गप्पच. कॉलेजचे result लागले आणि दोघे लगेच जॉबला लागलो. जॉबमुळेच आम्ही पुन्हा भेटू लागलो. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">तो :- " ती " आधीपासूनच बिनधास्त...मला सुरुवातीला घाबरायची तेवढंच... आणि घरच्यांना थोडेफार... नाहीतर कोणाला घाबरायची नाही. infact , मीही घाबरायचो कधी कधी... तिच्या आईला विशेष घाबरायची. कधी कॉल केला तर गुपचूप तिच्या रूममध्ये जाऊन बोलायची. तेही किती हळू आवाजात. आईपासून लपून बोलायची. कधी कधी तर अचानक आई आली रूममध्ये ... फोन डायरेक्ट कट्ट !! हसायला यायचे मग. पण बोलायचो आम्ही... वेळेचे भान नसायचे मग. जॉब वरून मग फिरायला ठरलेलं आमचे, एकदा मात्र बाबांनी पाहिलं होते दोघांना. घरी येऊन उपदेशाचे डोस मिळाले ... जरा जास्तच... तिच्या घरीही कळलं. आम्ही पुन्हा एकत्र आलो ते. मग काय होणार ... तेच जे movie मध्ये असते तसेच.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />ती : - पुढे अपघात झालेला दिसतो .. पावसामुळे .... भांडण !! आवाज तर येतो आहे .... हम्म.... आमच्या घरी झालेलं ते .... केवढा मोठा राडा ... आणि काय ते .. अख्या सोसायटीला कळावे म्हणून घरातले एवढ्या मोठ्या आवाजात ओरडत होते , काय माहित. त्यात शेजारी - पाजारी... सिनेमा लावला आहे, आणि तो बघायलाच पाहिजे, असे सर्व येतं होते... आवर्जून अगदी !! त्यानंतर ते आलेच .... रडणे वगैरे... जसा काय केव्हडा मोठा गुन्हा केलेला मी प्रेम करून. ... तरी आला माझा हिरो .... माझी साथ देयाला... माझ्या घरी... माझ्यासाठी... मी कशाला मागे राहू मग... मीही २-३ फिल्मी डायलॉग टाकले... पण झालं ते बर झालं एका अर्थाने.... त्याचे माझ्यावर किती प्रेम आहे ते कळलं. कधी कोणाला न बोलणार , कधी न रागावणार... भांडला माझ्यासाठी... पाणी आलेलं डोळ्यात ... ते त्यासाठी.. त्यानेच पुढाकार घेतला मग .... आमच्या लग्नासाठी.... आधीच इतका तमाशा झालेला , तरीही एक बैठक झाली.... लग्नाची बोलणी करायला. कारण मी तर अजिबात ऐकणार नव्हते. मला त्याच्याशीच लग्न करायचे होते. २ दिवस जेवली नाही. केवढी भूक लागायची... तरी पक्के केलेलं. नाही म्हणजे नाहीच.... तयार झालेच शेवटी... प्रेम जिंकले.... त्यांना काय माहित... तो किती परफेक्ट होता माझ्यासाठी .... शेवटी झालं लग्न...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">छान !! मंतरलेले दिवस होते ते.... एकाच सोसायटीमध्ये ना ... माहेर - सासर... छान वाटायचे मला. तोही किती चांगला ... हे आमच्या घरी कळायला थोडा वेळ लागला. पण जेव्हा समजलं तेव्हा त्यांना मी इतका त्याच्यासाठी का हट्ट करत होते ते कळलं. दोन्ही कुटूंब एकत्र आली.. सगळ्यांना आमचे प्रेम पटले... फक्त ... त्या देवाला .... त्याला पसंत नव्हते ... आमचे एकत्र येणे... !! </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">============================ to be continued ================</span></span></div>
</div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-40153080582119122732019-10-24T19:28:00.003-07:002019-10-24T19:31:06.067-07:00भटकंती .... नव्या वळणावरची !! .......( भाग १)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<br />
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय गं .... कुठे लक्ष आहे तुझे.... कधी पासून हाका मारतो आहे मी. " आकाश सुप्रीला मोठ्याने आवाज देतं होता. सुप्री भानावर आली. " कुठे हरवलात मॅडम..... " आकाश सुप्री जवळ आला. सुप्रीने हलकीशी smile दिली. आणि समोर बघायला सांगितलं आकाशला. सूर्यास्त !! सुप्री तेच बघत होती कधीची. आताही , तिची नजर त्याकडेच गेली पुन्हा. आकाश हलक्या पावलांनी हळूच मागे चालत गेला. योग्य अंतरावर पोहोचला. सुप्रीकडे कौतुकाने पाहत होता. छान , मंद वारा सुटला होता. सुप्रीने हळूच मागे वळून पाहिलं. तोच क्षण !! आकाशने पटकन तो क्षण त्याच्या कॅमेरात कैद केला. सुप्रीने जवळ जाऊन तो फोटो बघितला.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />सुप्री मागे वळून पाहत होती. काही केस वाऱ्याने चेहऱ्यावर आलेले. मागे सूर्यास्त. त्याचा नारंगी , सुवर्णमयी प्रकाश सुप्रीच्या केसांवर , पाठमोऱ्या शरीरावर. चेहऱ्यावर प्रसन्न भाव , हलकेसे हास्य. दूरवर अस्पष्ट पक्षांचे आकार आणि काहीसे ... कापूस पिंजल्या सारखे ढग..<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />किती सुंदर फोटो होता तो... बोलायचे झाले तर Amazing !!! आकाशनेच असे क्लिक करावेत. सुप्री कधीचा तो फोटो बघत होती. निरखून अगदी. तिचेच किती फोटो काढले होते आकाशने. सुप्रीनेच ते एका लॅपटॉप मध्ये भरून ठेवले होते. आकाशचाच तो लॅपटॉप. त्यानेच सुप्रीला दिला होता. त्यात त्याने क्लीक केलेले सर्व फोटो असायचे. खास करून सुप्रीचे काढलेले फोटो , त्यासाठी एक वेगळी जागा होती त्यात. सुप्रीने तो फोटो बघत कॉफीचा एक घोट घेतला. आज ती पुन्हा त्या कॅफे मध्ये आलेली. आकाशची आवडती जागा. शहरामधील.... त्यांच्या ठरलेल्या जागीच ती बसली होती.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />आकाश !! कसा आहे ना तो .... पाखरा सारखा... हे असे फोटो बघितले कि हमखास आठवण येते त्याची. त्याला मोकळे सोडणे , हा आपलाच निर्णय होता ना.. चार वर्ष होतील आता येणाऱ्या पावसात. एकदाही फिरकला नाही शहरात. अर्थात माझी आठवण तर असेल त्याला. बोलला हि होता तसंच , कधी विसरणार नाही... कुठे असेल ना तो या वेळेस. विचार करता करता सुप्रीचे लक्ष वर आभाळात गेलं. मोकळं होते आभाळ. त्यात संध्याकाळची वेळ. पावसाला अजून वेळ आहे... दीड महिना तरी.. आणि गावात यायला साधारण एक महिन्याचा अवधी. पावसासारखा होता आकाश.... आहे. एकदा तरी ये ... तुझं आभाळ घेऊन ये .... शहरात... माझ्या आयुष्यात !! सुप्री कॉफी घेत मनात बोलत होती. पुन्हा त्या फोटो कडे नजर गेली. डोळ्यावरचा चष्मा सावरला तिने. लॅपटॉप बंद केला. तिथे असलेलं स्वतःचे सामान आवरले. मागे वळून काही राहिले आहे का ते पाहिलं. पुढे निघाली. पुन्हा थांबून वळून पाहिलं. काही सामान तर राहील नव्हते. आठवणी तेवढ्या रेंगाळत होत्या मागे त्याजागी. सुप्रीच्या ओठांवर थोडंसं हसू आले. चष्मा पुन्हा बोटांनी सावरला. निघून गेली तिच्या वाटेने घरी.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />===============================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आकाश- सुप्री !! शेवटची भेट ४ वर्षांपूर्वी. चार वर्ष झाली त्याच्या भेटीला, त्या पावसात, प्रवासात... त्यानंतर कुठे भटकत होता आकाश, हे त्यालाच माहित. त्या चार वर्षात खूप काही बदललं. संजनाचे लग्न ठरलेले. तेही गावाला. त्यामुळे गेले काही महिने ती तिच्या गावाला राहायला गेलेली. सुप्री तशी एकटी पडलेली. बोलायला कोणी नसायचे सोबत. संजना कधी कधी करायची फोन. तेव्हडेच... तिचे हसू तर आकाश सोबतच निघून गेलेलं जणू . तरी आकाशला तिने प्रॉमिस केलेलं ना... आकाशच्या घरी जायची ती वरचेवर. आजही ती तिथेच निघालेली.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" Hi सुप्रिया.... ये .. ये ... " आकाशच्या आईने दरवाजा उघडला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कश्या आहात आई... " सुप्रीने विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आधी आत तर ये.. काय घेणार ... चहा , कॉफी... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही नको आई... कॉफी घेऊनच आले. तुम्हाला भेटायला आले. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो , मलाच भेटणार ना .... आकाश नाही आहे इथे... " आई पट्कन बोलून गेल्या. चेहरा पडला आईंचा.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" असो ... चल गॅलरीत बसू... ते आकाशने गुलाबाचे रोपटे लावले होते ना , आज सकाळीच त्याला कसे सुंदर फुल आले आहे बघ ... चल ... " दोघी गॅलरीत आल्या. त्या फुलाकडे पाहू लागल्या.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आठवण येतं नाही का तुला आकाशची.... " आईने अचानक सुप्रीला विचारलं. अपेक्षित प्रश्न तरी अनपेक्षित वेळी....</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" येते ... अशी सहजच त्याची आठवण येते.... त्यात त्याने काढलेले फोटो आहेत ना , आठवण आली कि बघत बसते फोटो... " सुप्रीने उगाचच smile दिली.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" सॉरी सुप्रिया ... मला माहित आहे तुला कसे वाटतं असेल ते... पण तुमच्या दोघांचा निर्णय होता ना तो .... मलाही विचारलं नाही जाताना त्याने... तसही त्याला आधी कधी अडवलं नाही आणि तो थांबला हि नाही कधी... आता परिस्थिती जरा वेगळी आहे ना... आधी कसे ... भटकायला गेला कि यायचा घरी काही दिवसांनी... चार वर्ष होतं आली आता... फक्त पत्र काय ती येतात त्याची... आता तर गेल्या ५ महिन्यात एकही पत्र आले नाही त्याचे. तो फिरतो , रमतो निसर्गात... ठाऊक आहे सगळे..... तरी ... मी आई आहे ना... काळजी वाटते... " जरा त्यांच्या डोळ्याच्या कडा ओलावल्या. सुप्रीने त्यांच्या खांदयावर हात ठेवला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" असाच आहे ना तो लहानपणापासून.... " आईंनी डोळे पुसले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो गं ... अगदी तसाच... वाऱ्यासारखा, नुसता इकडून तिकडे उड्या मारत राहायचा.... आमचे ना ... गावाला एक छानसं घर होते. तिथे जायचो कधी कधी... शनिवार- रविवारी.... घराच्या मागे ... असे मोठे जंगल..... तिथे जास्त आवडायचे त्याला... नंतर काही वर्षांनी ते घर विकून टाकलं त्याच्या पप्पानी, तेव्हा तर २ दिवस जेवला नव्हता तो. आधीपासूनच अबोल. कमी बोलतो. मोठ्या भावाशी छान जमायचे.... त्यानेही त्याचा बिझनेस सुरु केला आणि त्याचा वेळ त्यातच जाऊ लागला. आकाशचा मित्रच होता तो. आणखी अबोल झाला. हा ... इथे एक पूजा नावाची मैत्रिण होती. तीही त्याच्या सारखीच.... भटकंती करणारी... दोघांचे छान जमायचे. दोघे जायचे फोटोग्राफी साठी... एक दिवस तिनेही शहर सोडून दिले. आता आकाशने ..... " आई पुन्हा थांबल्या बोलायच्या. " बघ ना सुप्रिया ... आकाशला पुन्हा आणता येईल का शहरात... त्याला सांग तू आधी सारखाच येत - जात राहा शहरात... पण असा दूर नको जाऊस... " आईंना आता रडू आवरलं नाही. " आई ... येते मी ... सांभाळा स्वतःला... " त्यांच्या खांदयावर हात घट्ट दाबून ठेवला होता सुप्रीने.. आई शांत झाल्या तशी निघाली ती. आईंना काय माहित, माझ्या मनातला पाऊस... गेली चार वर्ष थांबतच नाही. सुप्रीने पुन्हा एकदा गॅलरीत बसलेल्या आकाशच्या आईकडे पाहिलं. बोटांनी डोळ्यावरचा चष्मा नीट केला. घरी निघाली स्वतःच्या.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />===============================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">"आज्जी !!............ कशी आहेस... " कादंबरीने पूजाच्या आजीला मिठी मारली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं हो हो .... काय कुठे पळून जाते आहे का मी... " आजींना हसू आवरत नव्हते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तू नाही गं ..... आजी ..... मी गेली तर पळून , हि तुमची पूजा ..... मला पळवून नेईल कधी .... कळणार नाही... " कादंबरी तोंड वाकडं करत म्हणाली. आजीने तिचा गालगुच्चा घेतला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती गोड आहेस ग तू ... त्या माझ्या पूजा इतकी नाही ... तरी आहेस गोड... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो का ..... आजी बरी आहेस तू ... तुझ्या नातीची बाजू घेणार तू ... " उगाचच लटका राग आणत कादंबरी बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं ... पण आहे कुठे माझी निरू ...तुझ्या सोबत असते ना ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय गं आजी ... " कादंबरीने आजीच्या गळ्यात हात टाकले. " तू आधी मला काही खायला दे ... ती येते आहे मागून .... तशीही ... कुचकीच आहे ती , मला असं भेटता आले नसते तुला... ती आधी आली असती तर.... आहे मागे ती... मी धावत आली पुढे... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं थांब जरा पोरी ... निरुला येऊ दे .... " आजी कादंबरीला थांबवत म्हणाली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ आजी .... उद्या तुझा वाढदिवस आहे... हे तिच्या लक्षात पण नव्हते. मी आहे म्हणून हो ... तुझ्या नातीची काळजी घेणारी... मीच आठवण केली तुझ्या बिर्थडे ची... तेव्हा कुठे आलो आम्ही... मग माझेच लाड केले पाहिजे तू ..... " कादंबरी म्हणाली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आजी ... !! हि कादंबरीच कुचकी , खडूस आहे ... माझेच लाड कर... " पूजाही आली तितक्यात. तिला बघून कादंबरीने आजीला मिठी मारली. पूजाही काही कमी नव्हती. तिने या दोघीना मिठीत घेतले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />सकाळ सकाळी आलेल्या दोघी. दुपारची जेवणे झाली तशी झोपून गेली कादंबरी. रात्रीचा मोठा प्रवास करून आलेल्या ना .... कादंबरी दमलेली, झोपून गेली. पूजा मात्र आजीच्या घरामागे झाडं - झुडुपे होती, तिथे जाऊन बसली. थोड्यावेळाने , पाठोपाठ आजीही आली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय गं निरू , का बसलीस अशी... " आजीने पूजाला विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अशीच बसली आहे आजी... छान वाटते " आजी शेजारी येऊन बसली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुला लहानपणापासून ओळखते... सांग ... काय विचार सुरु आहेत मनात... " पूजा आजीच्या मांडीवर डोके ठेवून निजली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" एक जुना मित्र आहे .... त्याला भेटून येऊ का , असा विचार करते आहे.. आता आलीच आहे इथे , तर जाऊन भेट घेऊ असं विचार करत होती. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जा ना मग .... इतका काय विचार .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही ग आजी... त्याच लग्न झालं असेल आता.. ४ वर्षांपूर्वी भेटला होता ... तेव्हाच त्याचे सुरू होते... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय ? " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" माझ्या सारखा भटकायचा तो ... एवढी वर्ष भटकत होता. भेटली छान जोडीदार.... मग सुरु झालं ते मनातलं युद्ध.... तिला वेळ दयावा कि निसर्गाला.... शेवटी मला भेटून गेला तेव्हाच बोलत होता कि शेवटची भटकंती.... आता कसा आहे कोण जाणे.. मी गेले आणि पुन्हा त्याला ते जुने दिवस आठवले तर... हि भीती वाटते.. " आजी तिच्या केसांतून हात फिरवत होती.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" बाळ .... काही होणार नाही ... जाऊन ये तू... निदान त्या निमित्ताने शहर तर बघशील... नीट समजावले कि समजेल तो ... बरं !! तू किती दिवस आहेस आता ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" माहित नाही ... कदाचित ४-५ दिवस .. ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग घरी .... " आजी पुढे बोलणार होती तर पूजाने थांबवलं तिला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आजी .... उद्या तुझा वाढदिवस ... दरवर्षी तुझ्यासाठी येते मी... पप्पा-मम्मी चा विषय नको " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बर बाबा ... नको जाऊस ... पण आता आराम तर कर ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नको आजी ... जरा वेळ आणखी बसते ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ठीक आहे... तुला वाटलं झोपावे कि ये ... एव्हडा मोठा प्रवास करून आलीस .. आराम करावा माणसाने... " आजी आत जाऊन निजली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आराम कसला आजी... पावसाने कोसळणे आणि भटक्याने भटकणे .... हाच खरा धर्म.... नाहीतर आभाळातील ढग सुद्धा भटकत असतात ... त्यांना असतो का कधी आराम ... आराम कुठे कोणाला ... " पूजा मनात बोलली.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />===============================================================================<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" काय ... कशी आहेस गं " आकाश सुप्रीकडे पाहत म्हणाला. सुप्रीचे expression बघण्यासारखे.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बरा आहेस ना ... बघ रे गणू... लोकांना वेड लागत चालेल आहे.. " संजनालाही हसायला आले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय रे ... हे तुलाच विचारलं पाहिजे... कसा आहेस ... अचानक काय झालं... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" असंच ... विचारावे वाटलं.. आठवण आली तिची... " आकाशच्या या वाक्यावर संजना - सुप्री दोघीही हसू लागल्या.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" खरच ... लोकं वेडी झालीत " सुप्रीला हसू आवरेना.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अरे भेटतो कि आपण... जवळपास रोजच भेट होते. मग आठवण काय... " सुप्री....</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सहजच ... किती प्रेम तुझ्यावर ते सांगू शकत नाही. तुला कधी बोललोच नाही आधी.... इतके प्रेम आहे तुझ्यावर .... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बाई बाई !! किती ते प्रेम ... " सुप्री जागेवरून उठली. आणि आकाशला मिठी मारली. आकाशला शहारून आलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अरे !! एक गोष्ट विसरली... कॅमेराने फोटो काढतो... कधी सेल्फी घेतलाच नाही. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" एव्हडे तर काढतेस सेल्फी संजना सोबत .... म्हणे सेल्फी घेतला नाही कधी... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुझ्या सोबत रे लाडू .... तुझ्यासोबत एकही सेल्फी नाही माझा... चल ये संजना... लवकर ये ... " म्हणत तिघांनी छान pose घेतली आणि सुप्रीने पटकन सेल्फी काढला.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />या तिघांचा एकमेव सेल्फी. सुप्री, आकाश काम करत असलेल्या मॅगजीनच्या ऑफिस मध्ये आलेली. आकाशच्या आईने सांगितलं होते ना ... जरा चौकशी कर आकाशची. त्यासाठी आलेली ती. त्याचे बॉस आलेले नव्हते अजूनही. तर सुप्री time-pass करण्यासाठी मोबाईल मधले फोटो बघत होती. तसेही आकाशने मोबाईल वर सुद्धा किती फोटो काढले होते. पण हा एकच सेल्फी आकाश सोबत. तोच बघत होती. इतक्यात सर आले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" Hi सुप्रिया .... कशी आहेस ... किती महिन्यांनी आलीस ... यायचे ना वरचेवर " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" thank you सर ... सहजच आले... आकाश बद्दल विचारायचे होते. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल , बाहेर नको... आता केबिन मध्ये बसू .... "</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">दोघे बसले केबिनमध्ये. " बोल ... काय सुरु आहे सध्या .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काही नाही .... तेच रुटीन life सुरु आहे. काल आकाशच्या आईला जाऊन भेटले... तिनेच सांगतील कि जरा आकाश बाबत माहिती विचारून ये ... पत्र येतात त्याची. पण गेल्या ५ महिन्यात नाही आलं पत्र... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ठीक आहे... त्याचा शेवटचा मेल आला तो ३ महिन्यापूर्वी. त्यांनी काढलेले फोटो काढतो ना .. त्याचा मेल. त्यांनंतर नाही. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बर .... सर .... एक request करू का .... त्याला एकदा सांगा ना इथे यायला.... माझ्यासाठी नाही... त्याची आई... सारखी आठवण काढत असते ती... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्रिया... जसा तो तुमचा जवळचा माणूस ... आमच्याही कुटुंबातला आहे तो ... मलाही वाटते काळजी त्याची. मीही ४ वर्षांपूर्वी बघितलं होते त्याला... त्याचे फक्त मेल येतात .... ना मोबाईल जवळ कि लॅपटॉप .... कुठून मेल करतो देव जाणे.... जेव्हा जेव्हा मेल येतात त्याचे... त्या प्रत्येक मेल ला मी रिप्लाय करतो.... तेच तर लिहितो, इथे येऊन काम कर... एकदा तरी ये भेटायला... त्याचे उत्तर देतच नाही. " सुप्री काय बोलणार यावर.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ठीक आहे सर ... काही कॉन्टॅक्ट झाला तर कळवा ... निघते मी... " सुप्रिया निघाली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्रिया ... " सरांनी थांबवलं. " पहिल्या सारखी नाही वाटत तू ... आधी किती गोड हसायचीस.. बडबड ... उत्साही... आता काहीच नाही. साधीशी smile सुद्धा येत नाही तुझ्या चेहऱ्यावर. ते डोळे ... सतत काही शोधत असतात.... बरोबर ना ... " सुप्री त्यावर काही न बोलता साधंसं हसली आणि निघाली. सरांना काय सांगू.... माझं "आभाळ " हरवून गेलं आहे कुठेतरी. काळोखी दाटली आहे.... सर्वत्र ... सुप्री मनात बोलत निघून गेली.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />===============================================================================<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" चल गं कादंबरी .... किती तो मेकअप करतेस .. कोणी येणार आहे का बघायला " पूजा कादंबरीला हाका मारत होती. शेवटी आली कादंबरी घराबाहेर. सोबत आजी होतीच.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ गं आजी ... कधी मेकअप करते का मी ... जराशी पावडर आणि केसांना तेल लावलं... याला काय मेकअप म्हणतात का ... किती कुचकी असतात माणसं ...." कादंबरी पूजाला वेडावत बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं .... केकच आणायला जायचे आहे ... त्यात एवढे काय सजायचे... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल ... तुला ना कसली आवडच नाही.... " कादंबरीने पूजाचा हात पकडला आणि रागातच तिला पुढे घेऊन आली. पूजाला गंमत वाटली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती तो राग ... नाकाचा शेंडा हलतो आहे बघ ... " पूजा किती हसत होती...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जा.... ना .... आता का येतेस .... " कादंबरीला अजून राग आला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल ... तुला आज माझ्याकडून ट्रीट ... almond चे ice cream..... " त्यावर कादंबरी खुश...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ठीक आहे ... पण त्यानंतर सीताफळचे ice cream ... नाहीतर राग कमी होणार नाही .... समजलं ना ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो हो ... देवीजी... " पूजाने हात जोडून नमस्कार केला तिला. तिनेही तथास्तु केले हाताने. दोघी हसू लागल्या आणि निघाल्या आजी साठी केक आणायला. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />त्यांच्या ओळखीच्या दुकानात आल्या, दरवर्षी इथूनच आजीच्या बर्थडेचा केक घेऊन जायच्या. तिथेच वेगवेगळ्या फ्लेवरची ice-cream मिळायचे. खात बसल्या दोघी. ice-cream खाता खाता पूजा हरवून गेली विचारात पुन्हा.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कसला विचार करते आहेस .. " कादंबरीने टपली मारली तिच्या.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काही नाही ... चल निघू... " पूजाचा मूड एकदम बदलला. केक घेऊन बाहेर आल्या दोघी. तरी पूजा वेगळ्याच विचारात. कादंबरीने थांबवलं तिला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय झालं ... निरू... " तरी पूजा शांतच .... " आकाशचा विचार करते आहेस ना ... " पूजाने कादंबरीकडे पाहिलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ग ... डब्बूला भेटू का ... इथे आल्यापासून तोच विचार घोळतो आहे मनात... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" एवढंच ना ... चल जाऊन येऊ मग ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तसं नाही गं ... " पूजाने जे आजीला explain केलं तेच कादंबरीला सांगितलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सारे कळते .... पण एकदा भेटायला काय हरकत आहे.. " पूजाला पटलं तेही.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" एक काम करू मग.. आता घरी जाऊन केक कापू ... बर्थडे सेलेब्रेट करू ... संध्याकाळी निवांत जाऊ ... आताही तो त्याच्या ऑफिसमध्ये असला तर ... संध्याकाळी ऑफिस मधून येण्या आधी जाऊ आणि surprise देऊ त्याला. " कादंबरी पूजाचे हे बोलणे छान वाटले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">ठरल्याप्रमाणे , आजीचा वाढदिवस साजरा झाला. संध्याकाळी उरलेली कामे संपवून , बरोबर ५च्या सुमारास पूजा कादंबरी सोबत निघाली. किती वर्षांनी ती या एरियामध्ये येत होती. नाहीतर कधी शहरात आलीच तर कादंबरी जायची पूजाच्या आई-वडिलांना भेटायला. आज तीच आठवण आली पूजाला. आकाशचे घर पूजाच्या घरापासून थोड्या अंतरावर. तीच जुनी वाट... आता काही नवीन बांधकामे झालेली..... डब्बू आणि मी ... एकत्र जायचो ना या वाटेनं ... शाळेत. पूजाला आठवलं. तिथे एक मोठा वड होता. तिथे रात्री बसून असायचा आकाश. रात्री जेवून झालं कि बाहेर यायचा. पाय मोकळे करायला. तेव्हा बोलायचो आम्ही. या अश्या आठवणी माझ्या.... छान वाटतात.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />चालत चालत दोघी आकाशच्या घरासमोर आल्या. कादंबरीला भारी हौस. पटकन जाऊन बेल वाजवली. " काय ... काही आहे कि नाही डोक्यात... तू ओळखतेस का डब्बूच्या आईला... " ," नाही ... पण माझी निरू ओळखते ना .. " त्याचवेळेस आकाशच्या आईने दरवाजा उघडला. " कोण ... " त्यांनी कादंबरीला विचारले. " मी ... कादंबरी आणि हि तुमची निरू .. i mean ..पूजा !! " कादंबरीला ओळखले नाही , पण पूजाचे नाव ओळखीचे. पूजाला बघितलं.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पूजाला बघून गहिवरून आलं त्यांना. मिठी मारली तिला. ५ -१० मिनिटे तशीच गेली. कादंबरीला राहवत नव्हते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती वेळ ते .... इथे दारातच उभे राहणार का ... आत तरी चला कि ... " तेव्हा कुठे या दोघींची मिठी सुटली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती वर्षांनी आलीस... " आकाशची आई तिच्या गालावरून हात फिरवत होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आई .... कश्या आहात... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी छानच ... पण तू गेलीस ... ती आलीच नाहीस गं ... निदान आकाशला भेटायला यायची तू... तेही बंद केलेस .. ,मला तरी यायचे ना भेटायला.. ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तसे नाही आई... मी कधीच शहर सोडले होते. ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो .. डब्बू सांगायचा तुझ्याबद्दल.... भटकत असतेस ते .... " या दोघीचे बोलणे सुरु होते , तोपर्यंत कादंबरी त्याचे घर बघत फिरत होती. आकाशने काढलेले काही फोटो होते तिथे भिंतीवर ...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" Wow !!! तुमचा डब्बू ... भारी फोटो काढतो... " कादंबरी मोठ्याने बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हि कोण .... " पूजाला आकाशच्या आईने विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हि कादंबरी .. म्हणजे तिचे खरे नाव माहीत नाही... मला भेटली होती तेव्हा हेच नाव सांगितलं होते.... माझ्या सोबतच फिरत असते हि... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो काकी ... आम्ही दोघी एकत्र फिरतो ... bestie आहे ना मी तिची... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आई ... पागल , वेडी आहे हि खूप ... लोकांना काय वाटेल कधीच विचार करत नाही. तरी किती चांगली आहे मनाने... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ते राहू दे गं .... तुझा डब्बू ... म्हणजे आकाश... इतके छान फोटो काढतो... लास्ट वेळेला भेटला होता... तेव्हा मीच त्याला सांगत होते कि कसा use करायचा कॅमेरा.... तेव्हा तर एका शब्दाने बोल्ला नाही .... किती छान फोटोग्राफि करतो .... खडूस माणूस ... "<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" तुला माहीतच नाही वाटते मग .... आकाश स्वतःहून काहीच सांगत नाही... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... डब्बू तसाच आहे.. विचारलं तर सांगेल असेही नाही... मोठा , फेमस फोटोग्राफर आहे माझा डब्बू .... " आई बोलल्या. कादंबरी फोटो निरखून बघत होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पण हे फोटो ना .... कुठंतरी बघितले आहेत असे वाटते मला... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अरे ... मॅगजीन मध्ये .... wild India .... बघतेस ते फोटो ... online बघत असतेस ना ... "</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">त्यावर कादंबरीचा विश्वास बसेना. ज्या फोटोग्राफरला follow करते, ज्याचे हे असे सुंदर क्लीक बघून बघून मी फोटोग्राफी शिकले.... आणि तो .... आमच्यासोबत प्रवासात होता... तो हा आकाश.... आणि मी त्याला सांगत होते कसे फोटो काढतात ते ..</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" O .... M .... G.... किती पागल आहे मी ... इतके दिवस सोबत होता तो .... ते काही नाही .... काकी बोलावा ना त्याला... कुठे आहे ... " कादंबरी लाडात आलेली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हा आई ... त्यालाच भेटायला आलेली... तो संध्याकाळी ऑफिसमधून येईल आणि मी त्याला surprise देईन... असा प्लॅन हिनेच केला... म्हणून आता आलो आम्ही. आकाश आला ऑफिसमधून कि यायचा आहे. " पूजाने हे विचारलं आणि आईचा चेहरा पडला. पूजाला समजलं. " आई काय झालं ... " आकाशच्या आईला रडू आवरलं नाही.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पूजाने सांभाळले. " आई ... काय झालं .. सांगा मला. " आईने डोळे पुसले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुला कधी भेटला होता आकाश...",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" म्हणजे ४ वर्ष... हा ..तेव्हाच भेटला होता . पण असे का विचारता ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तेच .... तेव्हा पासून आलाच नाही घरी तो .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पण निघाला तेव्हा सुप्री होती सोबत त्याच्या .... एकत्र तर गेले .. " कादंबरी पटकन बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्री - संजना ... त्या दोघीच आल्या शहरात..... आणि आकाशने सुप्रीकडे निरोप पाठवला कि तो तिथे राहणार आहे... कधी येईल ते सांगू शकत नाही... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हे तर माहीतच नाही .... त्या दोघांनी असा का निर्णय घेतला ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्याने असा का निर्णय घेतला माहित नाही.... पण तेव्हा पासून आलाच नाही... सुप्री येते भेटायला कधी कधी .... आकाश नाही... " पुन्हा रडू लागली.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पूजासाठी तरी हा मोठा धक्का होता. " अगं .. पुजू .... काय झालं हे ... " कादंबरी विचारात पडली. आपण surprise देयाला आलेलो .... आपणच surprised झालो. पूजाला समजत नव्हते काय करावे पुढे.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आई ... आकाशने काय सांगितलं.....सुप्रीला... म्हणजे त्याचे काय बोलणे झाले ते .... काय बोलली सुप्री " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मघाशी सांगितले तेच ... " आईंना पुढे बोलणे जमलं नाही. पूजा कादंबरी जवळ आली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय यार ... कुठे गेला आकाश... आणि शाने ... मला का सांगितलं नाहीस तो एवढा मोठा फोटोग्राफर आहे ते ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" थांब ग .... कादंबरी ... मधेच काय तुझे .... आता काय करावे ते सांग " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मला वाटते ना .... आपण सुप्रीला भेटावे ... तिलाच माहित आकाश कुठे आणि का गेला ते ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" Good idea ... " पूजा आकाशच्या आईजवळ आली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्री येते ना भेटायला .... ती काही बोलते का आकाश कुठे आहे ते ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही ... तिला कसे माहित असणार .. तिला मी किती वेळा विचारते ... तिला नाही माहित.. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग तिला आम्ही भेटू शकतो का ... नाहीतर तुम्ही तिचा मोबाईल नंबर द्या... " आकाशच्या आईने सुप्रीचा नंबर दिला. " आई ... मी आता निघते ... काही करून सुप्रीला भेटावे लागेल. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ ना पूजा , जमल्यास आकाशला सांग ना ... इथे यायला .... डोळे भरून बघायचे आहे त्याला ... "<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पूजा कादंबरी बाहेर आल्या. पूजाने लगेच सुप्रीला कॉल लावला. पहिल्यांदा उचलला नाही. दुसऱ्या वेळेस उचलला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हॅलो सुप्री... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्रिया बोलते आहे ... आपण कोण ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी पूजा .... सुप्रिया म्हणजे आकाशवाली सुप्री ना .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो... तीच .. पण तुम्हाला ओळखले नाही मी ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्री .... मी .... पूजा .... आकाशची मैत्रीण.... आपण भेटलो होतो प्रवासात ... आठवलं का ... " प्रवासाचे नाव काढलं आणि सुप्रीने ओळखलं तिला. तिनेच तर सांगितलं होते, आकाश कसा आहे ते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो हो ... आठवलं ... पूजा - कादंबरी .... जिप्सी ... right !! " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... तीच मी ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कशी आहेस ? " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी ठीक आहे ग ... पण ते जाऊ दे .... तुला भेटायचे आहे... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मला ..... कशाला .... आणि तू काय शहरात आली आहेस का ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो... शहरातच आहे .... आकाशच्या घरी जाऊन आले. तिथे जाऊन वेगळंच कळलं.... तू भेट मला आधी ... " सुप्री त्यावर काही बोलली नाही.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हॅलो .... सुप्री .... सुप्री.... आहेस ना ... कॉल चालू आहे ना .... हॅलो ... " तेव्हा पुन्हा सुप्रीने विचारलं तिला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुला का भेटायचे आहे मला .... माहित नाही ... भेटू तरीही... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कुठे येऊ ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी आता ऑफिसमधून निघते आहे... तुला msg करते एक पत्ता ... तिथे ये ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ठीक !! " म्हणत तिने कॉल कट्ट केला. सुप्रीने बोलल्याप्रमाणे एक पत्ता पाठवला होता , पूजा-कादंबरी लगेच पोहोचल्या तिथे.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">सुप्री ५ मिनिटांनी पोहोचली. पूजा तिला बघून जरा चाचपली. तेव्हा पाहिलेली सुप्री आणि आता समोरून चालत येणारी सुप्री, प्रचंड तफावत दोघीमध्ये. डोळ्यावर चष्मा , केस मोकळे सोडलेले, गळ्यात स्कार्फ , खांदयावर छोटीशी बॅग , साधासा ड्रेस आणि निस्तेज चेहरा... " Hi पूजा .... " सुप्रीने आल्या आल्या तिला मिठी मारली. " कशी आहेस " कादंबरीने विचारलं. " चला .. बाहेर बोलण्यापेक्षा बसून बोलू. इथे एक cafe आहे ....आकाशची आवडीची जागा.... तिथे जाऊन बसुया... " आकाशचे नाव सुद्धा तिने निरसपणे घेतलं.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" हि आकाशच्या आवडीची जागा ... आम्ही इथे बसायचो ... " सुप्री खुर्चीवर बसत म्हणाली. कॉफी आली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तू कधी आलीस शहरात... " सुप्रीने कादंबरीला विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आम्ही कालच आलो." कादंबरी बोलली. पूजा अजूनही सुप्रीकडे पाहत होती. तिला न्याहाळत होती. सुप्रीचे लक्ष गेलं तिच्याकडे.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय झालं पूजा ... कधी पासून माझ्याकडे बघते आहेस.... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काही फरक आहे नक्की .... आपण जेव्हा भेटलो होतो , तेव्हाची तू .... आणि आता माझ्या समोर जी व्यक्ती बसली आहे... त्यात खूप फरक आहे. " सुप्री पूजा काय बोलते आहे हे जाणून होती. " आकाशच्या घरी जाऊन आले मी ... तेव्हा कळलं कि आपण जो प्रवास केला त्यानंतर आकाश माघारी परतला नाही... असं का ... काय बोलणे झाले तुमचे ... " सुप्री काही न बोलता तशीच पूजाचे बोलणे ऐकत होती. छान हवा सुटली होती. सुप्रीचे मोकळे केस तिच्या चेहऱ्यावर येतं होते. सुप्री वाहणाऱ्या वाऱ्याच्या दिशेनं पाहत होती. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आकाशला मोकळे जगणे पसंद होते. माझ्यामुळे तो स्वतःला बंदिस्त करून ठेवणार... माझाच निर्णय होता कि त्याला आयुष्य जगायला मिळाले पाहिजे. मीच बोलले कि तू जा भटकंती ला... गेला तो ... जातच नव्हता... मी बोलले म्हणून... गेला .... मी विचारले त्याला ... पुन्हा कधी येशील... माहित नाही बोलला... कुठे गेला माहित नाही. कारण त्याला जाताना बघू शकत नव्हते. मी , संजनाचा हात पकडून पुढे आली. आकाश त्याच्या वाटेने निघून गेला. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं ... पण थांबवले का नाही त्याला... " कादंबरी.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही थांबवू शकली. एवढा भावुक झालेला कि मलाच पहावले नाही. " पूजा काय बोलणार यावर.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">थोडावेळ शांततेत गेला. " सध्या तो कुठे असतो ... हे माहित आहे का तुला ... " पूजाचा प्रश्न.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही "</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" एक प्रश्न पडला आहे मला. आकाश ... म्हणजे एक फेमस फोटोग्राफर आहे. हे मला आधी माहित नव्हतं. इतर फॅन्स सारखी मीही त्याची मोठी फॅन आहे. त्याचे येणारे फोटो .. मी नियमित बघत असते. गेली ४ वर्ष ... तो शहरात नाही. मग त्याचे फोटो तर असतात त्यांच्या site वर ... ते कसे .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तो जिथे फिरतो , भटकतो ... तिथले फोटो क्लिक करतो आणि जिथून इंटरनेटची सुविधा मिळेल तिथून त्याच्या ऑफिसमध्ये मेल करतो. तसेच करतो तो गेली ४ वर्ष. शेवटचा मेल आला तेव्हा तो केरळमध्ये होता. ३ महिन्यापूर्वी.... आता त्याच्या सरांना देखील माहित नाही तो कुठे असतो ते ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुम्ही त्याला कधी इथे बोलवायचा प्रयत्न केला नाही का... " कादंबरीच्या या प्रश्नावर सुपारीला उगाचच हसू आलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्याचे सर .... जेव्हा जेव्हा आकाश मेल करतो , तेव्हा त्याला ते इथं यायला सांगतात. गेल्या ४ वर्षात एकदाही कॉल केला नाही .... ना मला ... ना त्याच्या आईला ... फक्त पत्र पाठवतो. त्यातच लिहितो ... कुठे असतो , काय करतो .... त्या पत्रात शेवटी १ ओळ असते , सुप्री कशी आहे...बस्स !! एवढाच काय तो त्याच्याशी कॉन्टॅक्ट " सुप्रीने पुन्हा बोटांनी चष्मा सावरला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">चार वर्ष , मोठा कालावधि.... कादंबरी विचार करू लागली. " आणखी एक प्रश्न आहे ... जरा पर्सनल आहे ... विचारू का ... " सुप्रीने होकारार्थी मान हलवली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ४ वर्ष ... एवढा मोठा काळ तू त्याची वाट बघत आहेस. पुढे तो कधी येईल हे माहित नाही. तुला वाटलं नाही का ... काही वेगळा विचार करावा... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुझे म्हणणे काय ते कळलं मला. आकाशशी ब्रेकअप ... बरोबर ना ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... " , पुन्हा हसली सुप्री उगाचच.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्याला अपघात झालेला. एक वर्ष तो तिथे रानावनात फिरत होता. तेव्हाही त्याचे माझ्यावर प्रेम होते. आता तर तो कुठे तरी आहे सुखरूप .... तरी त्याचे माझ्यावरच प्रेम आहे हे माहित आहे मला. त्या अपघातात सर्व विसरलेला, त्याला आठवत होते मी फक्त. हे असे प्रेम कुठे मिळते. त्याने खरं सुख दाखवलं मला. आणि त्याला सोडून देऊ. फरक इतकाच कि तो नजरेसमोर नाही. माझे मनापासून प्रेम आहे त्यावर. आणि तो येईल परत माझ्यासाठी.... हि खात्री आहे मला. " <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />कोण काय बोलणार यावर. बोलण्यात कसा वेळ गेला कळलंच नाही. " निघूया का .... मला माझ्या घरी जावे लागेल.. काही काम आहे... " सुप्री बोलली. " भेटू पुन्हा ... शहरात आलीस कि कॉल करत जा .. भेटू आपण .. " सुप्री बोलून निघून गेली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" डोळ्यात पाहिलं मी तिच्या ... आकाशला शोधतात तिचे डोळे. " पूजा कादंबरीला बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">या दोघीही घरी आल्या. रात्रभर पूजा तळमळत. आकाशला तेव्हा सोडले नसते तर. मनात एकच विचार. सकाळ झाली तरी तेच विचार. कादंबरी सकाळीच फोटोग्राफी साठी निघून गेलेली. पूजा आजीच्या घरामागे बसून होती. आजींना कळलं ते पण पूजाला काही बोलली नाही. कादंबरी जशी आली तशी तिने बाजूला बसवलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आपण आकाशला पुन्हा शहरात घेऊन येऊया का ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" possible आहे का पूजा ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" माहीत नाही ... पण try तर केले पाहिजे ना... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नक्की काय करायचे .. " ...कादंबरी.. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्रीला आज पुन्हा भेटूया ... तिला आपण सोबत घेऊन गेलो तर... " कादंबरीला प्रश्न पडला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ती येईल का ... आपल्या सोबत... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ते आपण नको ठरवूया ... तिलाच जाऊन विचारु... " म्हणत पूजाने सुप्रीला लगेच कॉल लावला. तिथे संध्याकाळी भेटायचे ठरले.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पूजा - कादंबरी आधीच पोहोचल्या होत्या. सुप्री आली. " Hi .... कालच तर भेटलो ना ... लगेच पुन्हा भेट... काय झालं .... असो , चला आत जाऊन बसू... " सुप्री पुन्हा कॅफेमध्ये घेऊन जात होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नको ... आत नको ... जास्त वेळ लागणार नाही. बोलायचे आहे फक्त... " कादंबरी बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... मग आत जाऊन बोलू ना ... बाहेर कशाला. ? " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नको ... थांब सुप्री.. थेट मुद्द्यावर येते मी... " पूजा ...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मला माहित आहे , आकाशचे तुझ्यावर किती प्रेम आहे ते... आणि त्याच्या सुखासाठी तुझा निर्णय घेतला तू ... पण आता त्याला पुन्हा इथे ... घरी यावे लागेल .... असे वाटते मला... " सुप्रीला यावर काही बोलायचे नव्हते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बोल सुप्री ... बोल ना काही... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय बोलू पूजा ... हे सर्व किती वेळा करावे... आधी त्याला अपघात झाला होता, तेव्हा किती ठिकाणी शोधलं... त्यानंतर त्याची इथे शहरात घुसमट होते, म्हणून त्याला photography competition साठी पाठवलं तर भलतीकडेच गेलेला. त्यासाठी पुन्हा शोधाशोध... आताही तेच करू का ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुला त्याची गरज आहे कि नाही... " कादंबरी बोलून गेली. सुप्रीने एकदा पाहिलं तिच्याकडे</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" गरज ?? आहे ना ... खूप .... मलाही आठवण येते त्याची.... कोण आहे इथे माझ्याशी बोलायला... त्याच्याशीच तर बोलायचे ना .... पण किती वेळा मी त्याग करायचा..... " सुप्री पटपट बोलली. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ सुप्री ... आकाशला त्याचे जीवन जगता यावे म्हणून तू केलंस. आता त्याला पुन्हा यावेच लागेल. निदान तुझ्यासाठी तरी .... " पूजा...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कुठे शोधणार आहेस... त्याचा काहीच पत्ता नाही. " सुप्रीने विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आता कुठे असेल तो... ते त्यालाच माहित, पण पावसाळा एका महिन्यावर आला आहे. आणि पावसात तो नक्की येईल .. त्याची अशी एक जागा मला माहित आहे ... तिथे तो दर पावसाळ्यात एकदा तरी जातोच ... आपण पाऊस सुरु होण्याआधी तिथे जाऊ... " सुप्रीला काय रिऍक्ट व्हावे ते कळत नव्हते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बोल सुप्री ... पुढच्या ४-५ दिवसात आम्ही निघणार आहोत.. आकाशला पावसात त्या गड - किल्ल्यावर जायला आवडते... तो येईल ... मला वाटत तुही आमच्या सोबत यावंसं... तुला बघून येईल तो परतुनी " पूजा एवढे बोलली तरी सुप्री काही बोलेना . " विचार करायला तुझ्याकडे ४ दिवस आहेत .. मी नक्की त्याला घेऊन येणार ... " असे बोलून पूजा कादंबरीला घेऊन निघाली</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">सुप्री घरी आली. फ्रेश होऊन वर गच्चीवर गेली. आजकाल घरी आली कि तिचा बराचसा वेळ गच्चीवर जायचा. आज जरा आभाळ भरून आलेलं. पावसाला तर अजून एक महिना बाकी आहे. कदाचित , या ढगांची वाटचाल गावाच्या दिशेने असावी. आता जरा आराम करण्यासाठी थांबले असावेत सारे. सुप्री त्या ढगांकडे पाहत विचार करत होती. कदाचित आकाशच्या भेटीला तेही आतुर असतील. पावसात भेटतो आकाश सर्वाना.... मलाही पावसात भेटला ना.... या विचारानेच तिच्या ओठांवर हसू आले. त्याच्या सारखा तोच.... काय बोलायचा , नाव विचारलं कि .... " मिस्टर A "... छान वाटायचे त्याच्या सोबत... माझा भूतकाळ सांगितला होता त्याला... माझे तेव्हा नुकतेच ब्रेकअप झालेलं.. कशी राहायची मी... त्याने किती छान समजावून सांगितली life .. त्याला विसरू शकत नव्हते , तरी निव्वळ आकाशमुळे मी ' move on ' करू शकले, नंतर त्यानेच मला माझ्या भूतकाळासहित आपलेसे केले. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />सुप्री आठवणीत रमली. अचानक वाऱ्याचा एक झोत तिच्याकडे झेपावला. वाऱ्याने सर्व केस विस्कटून टाकले तिचे . तेव्हा कुठे ती वर्तमानात आली . केस सावरले तिने. गेल्या ४ वर्षात आयुष्याच्या सर्व घड्या अश्या विसकटून गेल्या आहेत. किती try केलं मी , तरी आकाश शिवाय सर्व उणे , रिकामेच वाटते. त्याच्याशिवाय प्रत्येक पाऊस कोरडाच होता , आभाळ निळेशार करणारा तोच... पाऊस आणणारा हि तोच... रात्रीचा चंद्र लपवून चांदण्यांची रात्र करणारा हि तोच... कुठे निघून गेलास ... भास होतात तुझे.. सगळीकडे ..... आरशात सुद्धा बघितले कि तूच दिसतोस.... तुला भेटायचे किती प्रयत्न केले मी मनातून.... पण बंधने.... किती ती ... नाही तोडू शकले त्यांना..... तू बोलायचास ना ... शहरात जीव घुसमटतो ... आता तू गेल्या पासून मीही तेच अनुभवते आहे रे... तूच माझा श्वास होतास ना... काय रे आकाश... असं का वागतोस तू ... माझी काळजी का वाटत नाही तुला.... प्रत्येक वेळेस मीच का विरह सहन करायचा... दरवेळेस ... मीच यायला पाहिजे का तुला घेऊन यायला... स्वतःहून ये ना कधी .... माझ्याकडे... नाही आठवण येतं का माझी.... पत्रात दोन ओळी लिहिल्या कि झालं का ... मला नाही का मन ... प्रेम तर आहे ना इतकं.. तुझ्याकडचं प्रेम तू मला दिसलं ... अगदी भरभरून .... वेड्यासारखं प्रेम ... कितीही रागावली तरी मनवायचा मला... रुसली कि हसवायचा ... माझी चूक असली तरी किती वेळा सॉरी बोलायचा तू .... माझ्या एका मेसेजची वाट बघत राहायचा... पण प्रेम देणारा सोबत नसेल तर काय फायदा त्याचा. कुठे आहेस तू आकाश.. इतका का वैतागलास आम्हाला. तुझ्याशिवाय अधुरी आहे रे हि सुप्री. माझे हसू तुझ्यासोबत घेऊन गेलास... पाहिजे आहे मला ते पुन्हा... माझी नजर ... तीही घेऊन गेलास .... पाऊस आहेस ना माझा तू .... सोबतीची सर बनून राहीन ....ये ना आकाश... नाही करमत तुझ्याशिवाय.... त्या गणू साठी तरी ये ना ..... ये ना यार ... तुझं भरलेलं आभाळ घेऊन ये... तहानलेली आहे मी... ये ना रे ..... यंदाच्या पावसात तरी .... सुप्रीला भरून आलेलं. चष्म्याच्या काचांमधून तिचे भरलेले डोळे आता स्पष्ट दिसत होते. मात्र त्या अश्रूंना रोखायला ना संजना होती, ना आकाश.... पावसाची सर यावी तस सुप्रीच्या डोळ्यातून धारा वाहू लागल्या. गेल्या ४ वर्षात रडली नव्हती ती. इतक्या वर्षाचे दुःख .. अचानक बाहेर आलं. रडू लागली सुप्री. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">===============================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<img data-mce-src="https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/images/cleardot.gif" src="https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/images/cleardot.gif" style="border: 0px; box-sizing: border-box; display: block; height: auto; margin: 8px auto; max-width: 100%; vertical-align: middle;" /></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">डोंगरातील रानावनातून .... ७-८ जणांचा घोळका चालत होता कधीच... अगदी पहाटेपासूनच.... कदाचित कुठेतरी निघालेले..... त्यांचा म्होरक्या सर्वात पुढे... बाकीचे , त्याच्या मागून येणारे .... अडखळत , धडपडत चालत होते. तो मात्र अगदी नेहमीची वाट असावी असा सराईतपणे चालत होता , त्या झुडुपातून... दगडांतून, पुढे आणखी अर्धा तास चालल्यानंतर सारेच त्या जंगलातून बाहेर आले. त्यांचा म्होरक्या सोडून बाकी सर्वच दमलेले.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />बाहेर आले तशी सर्वांनी आराम केला. त्यातल्या एकाने विचारलं... " सर ... दमला नाही तुम्ही... अजूनही ताजे -तवाने वाटता... आणि किती भरभर चालता तुम्ही .... कस काय ... " त्यावर तो हसला फक्त.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुम्ही जास्त बोलत नाही का ... काही विचारलं कि फक्त smile देता ... आणि तो कॅमेरा .... चालू आहे ना ... गेले २ दिवस सोबत आहात आमच्या, एकदाही त्याचा वापर झालेला बघितला नाही मी... " एका मुलीने विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चालू तर आहे ... पण काही छान दिसलं तरच फोटो काढतो... बर ... ते राहू दे ... जरा आराम करा ... मग निघू... पुढे ... "<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पुढे आणखी अर्धा तास आराम करून सारे तयार झाले पुढे निघायला. त्या म्होरक्याने सांगितले आणि सर्व निघाले. साधारण १ तास चालून आल्यावर त्याने सर्वांना थांबायला सांगितलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय झालं सर .... थांबलो का ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुमचा मार्ग आला .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" म्हणजे ... ?? " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" माझा तुमच्या सोबतचा प्रवास संपला. हि समोर जी पायवाट आहे ना ... तिथून पुढे १० मिनिटांवर डांबरी रस्ता लागेल.... तिथून तुम्हाला शहरात जाणारी वाहने मिळतील... " हे ऐकून साऱ्यांनी एकच जल्लोष केला. एकमेकांना मिठी मारून झाल्या.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" खूप खूप थँक यू सर.... तुम्ही होता म्हणून वाचलो .... जंगलात वाट चुकलो ... आणखी पुढे गेलो असतो तर आणखी संकटात सापडलो असतो. तुम्ही देवा सारखे भेटलात ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पुढल्या वेळेस कोणी जाणकार असेल अश्या जंगलाचा ... तरच या ... मी नसेन प्रत्येक वेळेस.... " ,त्याने हसून उत्तर दिले. एका मुलीला प्रश्न होताच.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुम्ही तर शहरातले आहात ना .. तसेच वाटता ... आमच्याच सोबत चला ना ... एकत्र जाऊ ... " त्या प्रश्नावर उत्तर आले नाही त्याचे ... शहराकडे जाणारी पायवाटच हरवून गेली आहे माझी.... अनोळखी झाल्या आहेत त्या पायवाटा...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सर !! " तिने पुन्हा हाक मारली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही ... माझी वाट वेगळी आहे आणि तुमची वेगळी.... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग पुन्हा होईल का भेट ... शहरात ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" भेट होईल .... पण अश्या रानात - वनात ... " त्याने हसून उत्तर दिलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कधीतरी येणार तुम्ही शहरात ... तेव्हा नक्की भेटणार मी.... by the way.... तुमचे नाव सांगितले नाही तुम्ही .... सगळेच " सर, सर " करतात... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाव जाणून काय होणार आहे .... मी तसाच आणि तुम्हीही तसेच राहणार ना .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तरी ..... सर नाव सांगा कि ... " नाव न सांगताच तो त्याच्या वाटेकडे वळला ... पुन्हा त्या झाडीत... त्या रानात जाणाऱ्या वाटेकडे ... बाकीचा ग्रुप त्यांच्या वाटेने निघाला , शहराकडे..... तरी त्या मुलीला नाव जाणून घ्यायचेच होते ... तिने दुरूनच त्याला हाक मारली.<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" ओ !!! ... स ...... र ..... !!! नाव ........ सांगा ........ ना ...... तू .... म..... चे ...... " तो थांबला . मागे हसतच बघत होता. पाठीवरली बॅग सरळ केली. आणि मोठ्या आवाजात बोलला .... " मिस्टर A " !!</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<img data-mce-src="https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/images/cleardot.gif" src="https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/images/cleardot.gif" style="border: 0px; box-sizing: border-box; display: block; height: auto; margin: 8px auto; max-width: 100%; vertical-align: middle;" /></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
</div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">============================== to be continued ...............................</span></span></div>
</div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-87069606922522397742019-07-04T07:09:00.001-07:002019-07-04T07:09:23.235-07:00" भटकंती .... आठवणींच्या गर्द रानातली " (भाग चौथा --- अंतिम )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br /></span>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">काळ्या ढगांनी सारे आभाळ भरून गेलेलं. जोराचा वारा वाहत होता. पाऊस कधीही सुरु होईल , मुसळधार पाऊस. त्यात हे सारेच एका पठारावर. त्यामुळे आणखी जोराचा वारा आला तर एखादं - दुसरा तंबू उडून जाण्याची शक्यता. मधेच विजांचा कडकडाट... काळोखी पसरलेलं आजूबाजूचे माळरान, एका क्षणात स्पष्ट दिसून जाई. एव्हाना सारेच आपापल्या तंबूत बसलेले. सुप्री अजूनही बाहेर पाहत होती. त्या ढगांचा काळा रंग .. आज जास्तच गडद आहे.. नाही का... !! सुप्री मनातल्या मनात बोलत होती. आकाशचा तंबू तिला दिसतच नव्हता. गेला असेल का आकाश बाहेर , वादळात. कि त्याच्या तंबूंत येऊन बसला असेल. किती विचार करतो आपण... कि करूच नये विचार... पाऊस त्याला आवडतो , तशी मीही त्याला आवडते ना.... त्याच्यापेक्षा कमी प्रेम आहे का माझं... कि आपणच त्याला त्याच्या पासून दूर करतो आहोत.. आकाश बदलला आहे कि माझं आभाळ बदलते आहे... सुप्री विचार करत असताना तिला दुरूनच पाऊस येताना दिसला. गुपचूप तंबू लावून घेतला तिने. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />दुपारचा पाऊस रात्रभर सुरु होता. कोणी बाहेर आले नाही किंवा कोणी तसा प्रयत्नही केला नाही. कोण बाहेर येणार त्या पावसात. बर्फासारखे थंड पाणी नुसते. पुन्हा कोणी आजारी पडलं तर प्रवास लांबणीवर जायचा. त्या गुरुजींनी सांगितलं होतेच, त्या गावात जाण्याचा मार्ग तसा खडतर. आता तर फक्त सुरुवात केली प्रवासाला. आणखी काय वाढून ठेवले आहे , काय माहित. पूजा बाहेरच्या पावसाला ऐकत होती आणि मनात विचार सुरु होते. कुठेतरी आकाश होता त्या विचारात, सुप्रीचे काय होणार ... आकाशचं काय नक्की .... काही कळत नाही. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />दुसऱ्या दिवशी , सकाळ - सकाळी आकाशने सर्वाना जागे केले. पूजा आळस देतच तंबूतून बाहेर आली. कालचे काळवंडलेले आभाळ अजूनही तसेच होते. कादंबरी पूजा सोबतच होती.</span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" कशाला उठवले ... पाऊस आला तर... मला भिजायचे नाही हा ... आधीच सांगून ठेवते. " कादंबरी बोलली.</span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" नाही गं ... तू थांब जरा ... " पूजा आकाशला शोधत होती. दिसला आकाश तिला . " डब्बू ... काय करायचे.. " ,</span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" काय म्हणजे..पुढे जायला पाहिजे ना ... ",</span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" अरे पण पावसाची चिन्ह आहेत... भिजत जायचे का ... " पूजाच्या या प्रश्नावर आकाश आजूबाजूचे निरीक्षण करू लागला.</span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" पाऊस तर नाही येणार .. पण वारा असेल... कालच पडून गेला ना पाऊस.. वाऱ्यात तरी चालू शकतो ना आपण... चल निघू... सांग सर्वाना... पाऊस नाही तोवर पुढचा पल्ला गाठू... " आकाश वर आभाळात बघून बोलत होता. त्याने त्याच्या सामानाची आवराआवर सुरु केली. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पूजाला आकाशचे काही कळत नव्हते. तरी आकाश बरोबर बोलत होता. पाऊस पुन्हा सुरु होण्याच्या आत निघायला पाहिजे. शिवाय पावसाचे निदान करणारा एवढा मोठा अवलिया सोबत असताना कशाला फिकीर करावी, असा विचार करत पूजाला साऱ्यांना निघायला तयार केले. सुप्री -संजना पूजा सोबतच चालत होत्या. आकाश, अर्थातच सर्वात पुढे. सोबत कादंबरी. आकाश तिला फोटोग्राफीचे मार्गदर्शन करत होता. तिला कुठे माहित होते, तिच्या सोबत चालणारा कशी फोटोग्राफी करतो ते. तरी तीच कधी कधी आकाशला कसे फोटो काढावे ते सांगत होती. आकाश त्या बरोबरच पुढच्या प्रवासाची आखणी करत होता. पावसाची चिन्ह तर होतीच. काल आलेल्या पावसाने बरीच पडझड केलेली दिसत होती. झाडे पडलेली. मोठे मोठे दगड , त्यांची रोजची जागा सोडून नव्या ठिकाणी रुजू झाले होते. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />तसं तर कालचे वादळ अजूनही वर आभाळात घोंगावत होते. तरी वाऱ्याचा जोर ओसरला होता. आभाळात काळ्या पण नवीन ढगांची रांगाच्या रांग लागली होती. जो तो आपली जागा पकडायच्या तयारीत... कादंबरीला गंमत वाटली.</span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" ये ... तुला कळते ना हे सारे... निसर्गातले... पूजा बोलायची.... कस काय कळते सारं ... " <br style="box-sizing: border-box;" />" अनुभव लागतो याला मॅडम... नुसती फोटोग्राफी करून चालत नाही..... जग सुंदर आहे असं ऐकलं होते कुठेतरी.... आपणच पाहत नाही... थोडावेळ कॅमेरा ठेव आतमध्ये.... अशीच चालत रहा ... मागोमाग ... " तिने कॅमेरा ठेवला आतमध्ये आणि आजूबाजूला पाहू लागली. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />हे सर्व सकाळी ६ वाजता निघाले होते. त्यामुळे काही वेळाने का होईना ... सूर्योदय झाला. पण त्याचा मार्ग काळ्या ढगांनी रोखून ठेवला होता. आता कुठे त्या ढगांतून कोवळी कोवळी किरणे डोकावत होती. ते देखील अगदी क्षणिक. वातावरणात जास्त करून पावसाचे वर्चस्व होते. त्याशिवाय पाऊस पुन्हा कोणत्याही क्षणी कोसळेल असे वाटत होते सारखे. आकाश निर्धास्त चालत होता पुढे म्हणून त्याच्या मागचे काळजी मुक्त होते. तसे पाहावे तर वातावरण छानच होते. साऱ्यांचा मूड छान होता. पूजा फक्त आकाश - सुप्रीच्या विचारात. आणि सुप्री .... तिच्याच विचारात, संजना सोबत असुनही तिच्याशी बोलत नव्हती. कालच्या वादळात स्वतःला हरवून बसलेली जणू.... पूजा होती शेजारी तरी स्वतःला एकटी समजत होती. आजूबाजूचा अंदाज घेऊन चालत होती. पूजा कधीपासून बोलायचे होते तिच्याशी. पण तशी संधी मिळत नव्हती.</span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">आणि तशी संधी मिळालीच, सकाळचे ९ वाजले, सतत ३ तास चालल्याने सर्वच थकलेले. आकाशला छान वाटलं. कारण नाही म्हणता म्हणता खूप अंतर पार केलेलं. त्यानेच थांबण्याचा निर्णय घेतला. एक छान , सुरक्षित जागा बघून सर्व थांबले. स्वतःही दमलेला, परंतु दुपारी जेवणासाठी काही पाहिजेच होते. कालसुद्धा रात्री कोणीच काही खाल्ले नव्हते. मग काय , बॅग लावली पाठीला. खाली एक गावं दिसत होते. निघाला गावाकडे. कादंबरीने पाहिलं त्याला. तीही मागोमाग. सोबतीला कॅमेरा. बाकी सर्व थांबलेले. बसून होते. सुप्री आकाशला जाताना पाहत होती. मागे कादंबरी गेली तेही पाहिलं तिने. तशीच बसून होती विचार करत. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पूजा बाजूला येऊन बसली तिच्या. शांत हवा वाहत होती आता. आभाळ अजूनही भरलेलेच होते. सुप्रीला कळलं कि पूजा बाजूलाच आहे.</span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" कुठे गेला आकाश ??" सुप्रीने पूजाकडे न बघताच तिला प्रश्न केला. पूजाला अपेक्षित नव्हतं ते.</span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" हं ... हा ... डब्बू ना ... सॉरी आकाश... आकाश खालच्या गावात गेला आहे... दुपारच्या जेवणाचे बघायला.. येईल इतक्यात.. " ,</span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" तुला कसं कळलं ... न सांगता .... न सांगताच गेला ना तो ... तुला कस माहित .... " पूजाला आवडला प्रश्न.</span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" understanding... !! आम्ही आधी फिरायचो ना ... तेव्हा अश्या खूप गोष्टी न सांगताच कळायच्या.... तसंच आताही .... "</span></div>
<div data-mce-style="text-align: LEFT;" style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">==============================================================================</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">कादंबरी आकाश सोबतच चालत होती. " ओ सर ... दाखवा कि फोटोग्राफी... मघाशी सांगितलं म्हणून कॅमेरा आत ठेवला मी. आता तरी दाखव ... . फोटोग्राफी... ती .. तुझी निरू ... किती काय काय सांगायची तुझ्या फोटोग्राफी बद्दल.. एकतरी फोटो काढून दाखव मला ... " आकाश कडे कॅमेरा नव्हता त्यावेळेस...</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" हे काय ... कॅमेरा कुठे आहे तुझा... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" दुसऱ्या बॅगमध्ये... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" का ... आणि फोटोग्राफी चे काय ... " आकाशला गंमत वाटली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" तुझा आहे कि कॅमेरा... त्याने कर तुझी हौस पुरी... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" चालेल ... हा घे कॅमेरा... " कादंबरीने स्वतःचा कॅमेरा पुढे केला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" तुझ्याकडेच ठेव... तुला सांगतो तसे फोटो काढ... "<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />दोघेच चालत खाली निघालेले. अचानक आकाश थांबला. " काय झालं ... थांबला का ... " आकाश तिचं बोलणे ऐकतच नव्हता. त्यामुळे ती आणखी confused . " आवाज येतो आहे का .... ऐक .... " आकाश बोलला तस कादंबरीही लक्ष देऊन ऐकू लागली. धबधबा आहे कुठेतरी... आकाशने अंदाज लावला आणि त्यादिशेने निघाला. एकटाच गेला तो. पुढे काही झाडं - झुडूप होती, त्यात शिरला आणि दिसेनासा झाला. कादंबरी तिथेच उभी. कसा विचित्र आहे हा ... गावात जायचे होते. कुठे जाऊन शोधू त्याला. असा विचार करतच होती. तर आकाश पुन्हा बाहेर आला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" अरे !! तू इथेच उभी .. मला वाटलं मागेच आहेस माझ्या .... बरं , चल ... निसर्ग सौंदर्य ... फोटोत कैद करायला. " कादंबरीच्या डोक्यावरून गेले ते. तरी त्याच्या मागोमाग तीही त्या झाडा- झुडुपात शिरली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">प्रत्येक पावलागणिक धबधब्याचा आवाज वाढत जात होता. जोराने वरून खाली पडणारा धबधबा असावा , असं फक्त आवाजाने कादंबरीने ओळखले. कारण पाण्याचे तुषार उडत होते. त्यात वाराही गारठला होता. वाऱ्याच्या प्रत्येक झुळुकेत पाणी होतेच. पुढच्या पाच मिनिटात हे दोघे त्या जागी पोहोचले.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" घे... तुला हवे तितके फोटो काढ.. .... हा फक्त पाण्यापासून कॅमेरा वाचव. " आकाश हसत म्हणाला. " आणि हो ... जास्त पुढे जाऊ नकोस... खालून वारा प्रचंड वेगाने येतो वर ... सांभाळून ... मी आहे मागेच ... " <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />कादंबरी पुढे आली. आकाश बोलल्याप्रमाणे वाऱ्याला फार वेग होता. समोर एक लहानशा डोंगर.... पठार म्हणाला तरी चालेल. तिथून तो धबधबा कोसळत होता. मातकट पाणी. नुकताच पाऊस सुरु झालेला ना... त्यात कालच्या मुसळधार पावसाने सुटी असलेली माती त्या धबधब्यात आणून मिसळली होती. ती माती घेऊन , पाणी जोराने स्वतःला झोकून देत होते. खाली वाहणाऱ्या नदीत तो करडा, लालसर रंग मिसळून जात होता. नदीही निळ्या रंगाची. अशी निळाई फक्त चित्रांमध्ये बघायला मिळते. त्या नदीचा निळा रंग आणि धबधब्यातून पडणारे ते मातकट लाल पाणी, तात्पुरते न मिसळता , आपापला वेगळा मार्ग बनवत चालते झालेले. एका बाजूला निळा, त्याच्या शेजारी लाल... कशी निसर्गाची किमया. वारा सुद्धा उनाड.... त्या पाण्यासोबतच वेगाने खाली येतं होता आणि ते झालं कि नदी सामान वाहत जायचा, त्यापुढे कादंबरी उभी होती त्या डोंगराकडे धाव घेयाचा. तीही वेगवान धाव.... थोडासा त्यातलाच वारा, उलटा वाहायचा कधी.... धबधब्याचे काही पाणी उलट घेऊन जायचा आणि वर उडवायचा.... काय नुसते खेळ खेळत होता वारा... कादंबरी विसरून गेली फोटोग्राफी... "आ " वासून पाहत होती. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />================================================================================<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" डब्बू !! छान नाव आहे ... तू ठेवलंस का .. " सुप्री पूजा सोबतच बोलत होती.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" मी नाही ... त्याची आई बोलते त्याला लाडाने. मलाही सुरुवातीला हसू आलेलं. पण त्यालाही आवडते ते नाव .. " पूजा बोलत होती. " तुला माहित नाही का ... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" कधी विचारले नाही मी... " सुप्री उदासपणे म्हणाली. " मला सांगशील पूजा .... काही विचारू शकते का तुला.... " खूप वेळाने सुप्री बोलली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" काय सांगू .... तू विचार काहीही ... डब्बूची best friend आहेस ना... किंबहुना त्याची life partner होणार आहेस. या गोष्टी तुला आधीच कळायला पाहिजे होत्या .... नाही का ... " पूजा बोलली त्याच वाईट वाटलं तिला. चुकीचं वागली होती ती. साधारण ५ वर्ष एकत्र होते दोघे. एकदाही विचारू शकली नाही आकाशबद्दल. थोडावेळ शांततेत गेला. आभाळ अजूनही काळवंडलेले होते. थंड वारा होता. सुप्रीच मन शांत झालं. एव्हाना सर्वत्र पावसाळी वातावरण पसरलेलं. हे असं आवडायचा तिला. आकाशनेच त्यावर प्रेम करायला लावलं होते, अश्या वातावरणावर. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" त्याच्याबद्दल विचारीन मी. पण एक सांग. आकाशला तर माणसं आवडत नाही. मला पहिल्यांदा भेटला तेव्हा त्याला तिटकारा होता माणसाचा. पण आता कळते कि तुमचा जुना ग्रुप होता. ते कस .... म्हणजे आकाशला एकटं रहायची सवय ... आणि हा तुमचा ग्रुप ... काहीच कळत नाही मला.. " पूजाला गंमत वाटली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" डब्बू ना असाच वेगळा आहे... काही कळत नाही त्याचे... आम्ही निघालो होतो ना ... तेव्हा दोघेच होतो... हा ग्रुप नंतर येऊन भेटला आम्हाला. डब्बूचं सांगायचं झालं तर खूप अबोल आहे तो ... आता त्याच्यातला फरक आता कळतो मला. तेव्हा तर माझ्याशी सुद्धा कमीच बोलायचा. ",</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" हे बाकीचे कधी येऊन भेटले तुम्हाला. " संजनाचा आवाज मागून आला. तीही या दोघींच्या गोष्टी ऐकत होती. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" सुरवातीचं एक वर्ष आम्हीच दोघे होतो. एकदा असेच फिरत असताना या ग्रुपमधले काही जण भेटले आम्हाला, वाट चुकलेले. त्यांना त्यांच्या ठरलेल्या जागी पोहोचवू. असं मीच सांगितलं डब्बूला. आधी आम्ही फक्त एक-दोन ठिकाणीच जायचो. त्याला फोटोग्राफीची आवड.... म्हणून मीही त्याच्या सोबत कॅमेरा घेऊन फिरायचे. हा जिप्सीचा ग्रुप येऊन भेटला आणि तेव्हा भटकंती सुरु झाली. खऱ्या भटकंतीला सुरुवात झाली. पुढच्या ५-६ दिवसात त्याठिकाणी पोहोचलोही ...... पण डब्बूला असं भटकणं आवडलं. म्हणजे एका जागी थांबून राहण्यापेक्षा हि अशी निसर्गाची वारी करणे जास्त छान , हे कळलं. मलाही आवडलं ते. त्यानंतर आम्हीच यांच्या सोबत फिरू लागलो. आकाशला सुद्धा छान फोटोग्राफी करता यायची. पुढच्या २ वर्षात हा इतका मोठा ग्रुप तयार झाला. डब्बू कसा आहे माहित आहे तुला, त्याला कश्यात अडकून राहायला आवडत नाही. तो त्याचे फोटो मॅगजीन मध्ये देतो हेही माहित असेल तुला.. ... त्यासाठी त्याचे शहरात येणे - जाणे सुरु असायचे. हा ग्रुप ... यातले सारेच ओळखीचे, तरी कोणालाही विचार, आकाश यांच्याशी किती बोलायचा ते .... actually, बोलायचाच नाही.... पाऊस सुरु झाला कि काहीतरी छान असं बडबडत राहायचा. मग जेव्हा त्याला वाटलं , या ग्रुप मध्येही गर्दी वाढू लागली आहे. अडकतो आहोत यात तेव्हा त्याने मला त्याचा विचार सांगून टाकला. नाही जमणार म्हणाला मला आणि एका वळणावर निरोप घेऊन निघून गेला. वाईट वाटलेलं. त्यासोबत जाऊ शकली असती. पण हे जीवन आवडू लागलेलं. डब्बूला मोकळं सोडणं हेच मी पसंत केलं. पुन्हा कधीतरी भेट होईल या आशेवर होती. झाली भेट ... " पूजाने छान smile केली. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />===============================================================================</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" सॉलिड आहेस तू ... " कादंबरी चालता चालता बोलली आकाशला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" का ?? " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" पूजा बोलते तस... तुलाच कस हे निसर्ग सौंदर्य सापडतं... मला बुवा असे काहीच दिसले नाही इतक्या वर्षात. " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" निसर्ग जेवढे देतो ना ... तितकेच परत सुद्धा घेत असतो... समोर बघ.. "</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">कादंबरी समोर बघू लागली. गावाच्या वेशीपाशी आलेले दोघे. वादळाने काही झाडे मुळापासून उपटून काढली होती. काही घरांची पडझड झालेली. शेतात काही उभी पिके झोपली होती. जागोजागी पाणी.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" निसर्गाची काळजी घेतली कि तो आपली काळजी घेतो. " आकाशचे असे बोलणे आवडले कादंबरीला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" पूजा आणि तू ... खूप जुने सोबती आहात ना... कधी प्रेम वगैरे झालं नाही का दोघात .... " आकाशला हसू आलं. ते बघून कादंबरीने स्वतःची जीभ चावली. " नाही .... सहज विचारलं.. शहरात कसे ... मुलगा - मुलगी एकत्र असले कि दोघांत प्रेम आहे असा हिशोब लावून मोकळी होतात माणसं. त्यात तुमची मैत्री जुनी .... म्हणून विचारलं. ... सॉरी !! " तेव्हाही हसू आवरलं नाही आकाशला. " बरं ... जाऊ दे ... नको सांगू ... गावातून काय घेऊन जायचे ते तरी सांग. " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" दुपारी आणि रात्री साठी जेवणाचे काही बघू. जमलं तर आणि मिळाली तर सुकी लाकडं घेऊ. रात्री वातावरण आणखी थंड होईल. " आकाशने कादंबरीला समजावून सांगितलं. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />गावात अजूनही माणुसकी पाहायला मिळते. या दोघांकडे भरपूर खायचे सामान आणि एक लाकडाची मोळी दिली. जवळपास एका तासाने दोघे उरलेल्या ग्रुपकडे आले. आकाशचं लक्ष सुप्रीकडे गेलं. एका बाजूला तिच्याच बॅगवर डोकं ठेवून झोपलेली. आणखी काही डोकी मिळेल त्याचा आधार घेऊन आराम करत होती. आकाश स्वतः खूप दमलेला. सुप्रीकडे पुन्हा एकदा नजर टाकून तोही एका ठिकाणी डोकं ठेवून झोपी गेला. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />साधारण ११ वाजले तेव्हा पूजाच्या आवाजाने जागा झाला. पूजा सर्वाना उठवत होती. आकाश जागा झालेला पाहून तीही त्याच्याजवळ आली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" डब्बू... निघायचे का ... " आकाश आळस देत उभा राहिला. वर आभाळात लक्ष गेलं त्याच. अजूनही पाऊस सुरु व्हायला वेळ आहे. समोर पाहिलं . डोंगररांगा हाका मारत होत्या. " सारे तयार आहेत का .. " आकाश सर्वाकडे पाहत होता. चोरून सुप्रीकडे नजर टाकली. तीही तयार होती. निघाले सर्व पुन्हा. यावेळेस समोरची वाट जास्त स्पष्ठ दिसत होती. आकाशला माहित होते कुठे जायचे ते. त्या मागोमागचं हा सर्व ग्रुप निघाला होता. चालता चालता , बोलता बोलता सर्व पुढे जात होते. आकाश मधेच बाकी लोकांवर लक्ष ठेवत होता. संजना दिसली कि सुप्रीकडे पाही. कधी वळणावर एक एक जणांना हात देतं पुढे जाण्यास मदत करत होता. सुप्री जवळ आली कि टक लावून पाही. जणू तिला पहिल्यांदा पाहत होता. सोबतीला वारा होताच. त्यानेच ते भरलेलं आभाळ आता मोकळं करायला घेतलं होते. त्या काळ्या ढगांची पांगापांग केलेली. वातावरणात थंडावा वाढलेला. थकवा असा कोणाला जाणवत नव्हता. आकाशने घड्याळात पाहिलं. दुपारचे वा संध्याकाळचे ४ वाजले होते. इथेच थांबूया आणि तंबू उभे करून घेऊ, असं पूजाला सांगून आकाशही कामाला लागला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">पाहता पाहता संध्याकाळ झाली. सर्वांची कामे सुरु होती. काहीजण सकाळपासूनचा आराम करत होते. पूजा - सुप्री जरा पाय मोकळे करायला मागच्या बाजूस गेलेल्या. संजना रात्रीच्या जेवणाची तयारी करत होती. कादंबरी आळस देतं होती. बाकी सर्व दिसत होते, आकाश तेवढा नव्हता. कुठे गेला कुणास ठाऊक. कादंबरी कॅमेरा घेऊन निघाली. वरच्या बाजूला. डोंगरावर तर होते ते सर्व. आकाश नक्की वर गेला असणार, असा तिचा अंदाज. आणि अंदाज बरोबर होता. वर एका ठिकाणी आकाश बसून होता. संध्याकाळचा सूर्य त्यावर किरणे फेकत होता. वरच्या बाजूला काही गवत होते तर आकाश जिथे बसला होता तिथे काही झाडं होती. त्या झाडाखाली बसून विचार करत होता. छान फोटो मिळाला कादंबरीला. पटापट तिने २-३ क्लीक केले. मनासारखे फोटो मिळाल्यावर ती आकाश जवळ आली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" हॅलो .... हॅ.... लो !! " आकाश विचारातून बाहेर आला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" बोला मॅडम .... काय म्हणता... ",</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" काही नाही, जागे करायला आली तुला.. एवढा कसला विचार करतो आहेस... " आकाश त्यावर काही बोलला नाही. " मला कळते .... तुझ्या मनात काहीतरी सुरु आहे.. पुजालाही माहित आहे ते.. " कादंबरी बोलली तसा आकाश चल-बिचल वाटला. " मला इतकंच कळते कि अश्या गोष्टी share कराव्यात.. " कादंबरी बोलून निघत होती. पण आकाशने थांबवले.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" सुप्री ... भेटलीस ना तिला... तिचाच विचार सुरु आहे डोक्यात... आणि हा प्रवास ... हा शेवटचा .... यानंतर नाहीच ... या सर्व गोष्टी , निसर्ग ... सगळयांना मिस करिन मी... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" म्हणून तिच्याशी बोलत नाहीस.. तिला काय वाटतं असेल... विचार केलास का कधी.... " आकाशने नकारार्थी मान हलवली. " तू तुझा निर्णय घेतलास ... मान्य आहे, तिला विचारलंस ... तिला काय वाटते ते.... तिचा काय निर्णय आहे ते ... " आकाशला पटलं ते. उभा राहिला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" वाटते तितकी वेडगळ नाहीस तू... विचार सुद्दा करते तू... " आकाश - कादंबरी दोघे हसू लागले आणि त्यांच्या कॅम्प जवळ आले.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">काळोख झाला. आजची रात्र शांत होती. कालच्या रात्रीच्या पावसानंतर वाऱ्याने दिवसभर त्याला पळवून लावलं होते. आभाळ मोकळे आणि चांदण्यांनी भरलेलं होते. चंद्र बापडा एका कोपऱ्यात जाऊन बसलेला. शेकोटीची गरज नव्हती म्हणून आणलेली लाकडं तशीच पडून होती. जेवण झालेलं सर्वांचे. सर्व आपापल्या कामात गुंतलेले. आकाश पुन्हा पाय मोकळे करायला बाहेर आलेला. सुप्री बाहेरच उभी होती. आकाशला कादंबरीचे बोलणे आठवलं. सुप्री जवळ गेला तो.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" काय करते आहेस ... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" काही नाही " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" चल ... जरा एकत्र चालूया .. " म्हणत दोघे जरा पुढे आले. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" कशी आहेस सुप्री .. " आकाशने हळू आवाजात विचारलं.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" छान आहे मी ... हे असं वातावरण मागच्या सर्व गोष्टी विसरायला लावते. तुझी उणीव जाणवते , पण ठीक आहे. काही गोष्टीना नाही थांबवू शकत .... पाऊस , वारा आणि तू .... कसं थांबवणार ..... पण बर झालं बोललास आकाश, बोलणं तरी टाकू नकोस .... " चालता चालता बरेच पुढे आले दोघे. पुढे एक मोठी शिळा (दगड ) होती.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" आकाश !! " सुप्रीने थांबवलं. " बसूया इथेच ..... आणखी पुढे नको... " आकाश तिच्या बाजूलाच बसला. खूप दिवसांनी दोघे असे निवांत बसले होते. वाराही छान वाहत होता.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" सॉरी सुप्री ... खरंच तुला दुखवायचे नाही. डोक्यात खूप काही सुरु असते सध्या.... त्यामुळे तुझ्याकडे यायला सुद्धा कसं विचित्र वाटते. तुझ्यापासून दूर जात नाही. तरी तूच दूर जाशील असा भास होतो. काहीच सोडायचे नाही मला आणि काही मनात भरूनही ठेवायचे नाही. अशीच द्विधा मनःस्तिथी होते माझी. तुला गमवायचे नाही आणि या निसर्गापासून दूर राहायचे नाही.... " सुप्रीने आकाशच्या खांदयावर डोके ठेवले.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" इतका कधी कोणाचा विचार केला नाहीस ना तू .... म्हणून होते हे . जसा मोकळा होतास ना आधी, तसाच रहा .... कोणी अडवणार नाही तुला. " दोघे तसेच बसून होते काही वेळ. अचानक .... सुप्रीला ... पुढे ... काहीतरी पुसटसं चमकताना दिसलं. आकाशला दाखवलं तिने. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" काजवा ..... काजवा म्हणतात त्याला.... पहिल्यांदा बघीतलं वाटते तू... " त्याबरोबर आणखी काही काजवे दिसले. आकाश उठून उभा राहिला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" काय झालं .... " सुप्रीने विचारलं. " मला वाटते .... " आकाश पुढे गेला. " सुप्री ... इथेच थांब ... मी येतो.... " म्हणत आकाश त्या मोठ्या दगडाच्या मागे गेला. गेलेला त्याच वेगाने पुन्हा सुप्री जवळ आला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" चल " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" कुठे ... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" चल तर .... जादू दाखवतो निसर्गाची.... " सुप्री आकाशचा हात पकडून त्याच्या मागे चालू लागली. त्या मोठ्या दगडाच्या मागे आले दोघेही. " बघ .. " आकाश म्हणाला. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />समोर एक झाड होते. त्यावर दिवाळीची आरास करावी अशी विदयुत रोषणाई केल्या सारखं वाटतं होते. चमचमणारे दिवे.... बंद - चालू - बंद .... काय होते ते. पूर्ण झाडंभर काजवेच काजवे. त्यांचाच प्रकाश त्या भागात पसरला होता.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" आकाश !! ....... काय आहे हे .... " सुप्री तर हरखून गेली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" काजव्यांची शाळा .... एकत्र जमतात कधी कधी हे सर्व ... तेव्हा असा सोहळा होतो... दिवाळी बोललीस तरी चालेल... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" Wow !! " इतकेच शब्द सुप्रीच्या ओठांतून आले. " सांभाळून ठेव शब्द... आणखी आहे काही .... " आकाशने सुप्रीकडे हात पुढे केला. त्याच्या हातात हात दिला तिने पुन्हा. त्याच्या मागोमाग चालत. पुढे जात असताना प्रत्येक पावलागणिक जमिनीवरील गवतात लपून राहिलेले काजवे उडत वर येत होते. अद्भुत !! सुप्री पुन्हा हरखून गेली. " जा ... अशीच पुढे चालत. पावलांखाली चांदण्या आहेत असं वाटते बघ.... " सुप्रीने आकाशचा हात सोडला. हळूहळू पावलं टाकत पुढे जाऊ लागली. काजवे उडत होते. किंवा बाजूला होत होते. प्रत्येक पावलांवर दिवे लावावे असं वाटतं होते. सुप्रीला मजा वाटत होती. आता चालण्या ऐवजी धावू लागली ती... एक वेगळाच प्रकाश तिच्या अवतीभवती.... आकाश दुरून पाहत होता. सुप्री हसत होती खूप दिवसांनी. एका क्षणाला तिने आकाशलाही ओढत नेले. दोघेही अवतीभवती धावत होते. त्यांच्या त्या धावण्याने , आता सर्वत्र काजवे उडत होते. दोघे थांबले. सुप्रीने आकाशला मिठी मारली. दोघे तसेच उभे. आजूबाजूला, सर्वत्र मिणमिणणारे काजवे. वर चांदण्यांनी भरलेलं आभाळ आणि खाली काजव्यांचे दिवे.... इतक्या दिवसांचा कडवटपणा नाहीस झाला. दोघे तसेच होते बराच वेळ. नंतर मात्र घड्याळाने सांगितलं निघावे, तसे दोघेही परतले.... पण एक वेगळा आनंद घेऊन.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">सकाळी आकाशची झोपमोड झाली ती थंडीने. डोळे उघडले तर आजूबाजूला पांढरा शुभ्र रंग. जणू काही ढगांमध्ये झोपलो आहोत ,असं क्षणभर त्याच्या मनात येऊन गेले. ताड्कन जागा झाला. शेजारी पाहिलं आणि कळलं कि आपण तंबूतच आहोत. मग हे काय तरंगत आहे, आकाश तंबूतून बाहेर आला. सगळीकडेच तस होते. धुकं पसरलं होते ते. सर्वच तंबू धुक्यात बुडून गेलेले होते. सकाळचे ८ वाजले होते, आज अंमळ उशीर झाला उठायला. आकाशनेच मग साऱ्यांना आळीपाणीने जागे केले. ९ वाजेपर्यंत सर्वांनी आवरले आणि निघायला तयार झाले. सारे निघाले तरी ती धुक्याची चादर तशीच आळसावल्यागत पडून होती.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" डब्बू .... कुठे जायचे... या धुक्यातून चालता येईल का ... " पूजा पुढे आलेली. " एक गंमत दाखवायची आहे ... " खासकरून त्याने कादंबरीला सांगितलं. " तुला फोटोग्राफीची जास्त संधी आहे आज... तयारीत रहा. " आकाशच्या मागोमाग चालायला सुरुवात केली सर्वानी. पुढे एक चढण होती. हिरवीगार चढण. त्यात वरचा भाग तर ढगांमध्ये हरवून गेला होता. जणू स्वर्गाकडे जाणारी वाट... सुप्री - पूजा सर्वात शेवटी होत्या. आकाश ती चढण सुरु होण्याआधी थांबला. " सावकाश चढाई करू .. घाई नको .... मी पाय ठेवीन तिथेच पाय ठेवून चाला.... " सर्व आकाश पाठोपाठ त्या ढगांमध्ये शिरत होते. पूजाने हात वर करून त्या ढगांना स्पर्श करायचा प्रयत्न करू लागली. ढग तर हातात आले नाहीत, पण तिच्या बोटावर सूर्यप्रकाश दिसला तिला. नवल ना ... डब्बू काय दाखवतो आहे नक्की , याची उत्सुकता पूजाला. सर्वात शेवटी तीच शिरली त्या ढगांमध्ये. पुढे कोण आहे , पुढे काय आहे.... काहीच दिसत नव्हतं. फक्त सांभाळून चालत होती ती. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />आणि एका क्षणाला ती त्या ढगांतून वर आली. सर्वच एका ठिकाणी उभे होते. समोर होता तो, उगवता सूर्य... त्याची लालसर तांबूस किरणे सर्वांच्या चेहऱ्यावर पडत होती. सूर्योदय तर कधीच झालेला , तरी या ढगांमुळे त्याचा पुन्हा उदय झालेला. त्या ढगाआडून पुन्हा वर येत होता. आजूबाजूला फक्त पांढरी नदी ... ढगांची. त्यातून समोर दिसणारी एक टेकडी..... आणि त्याकडे जाणारी एक वाट. काही काळ सारेच थबकले. सुप्रीच्या डोळ्यातून पाणी कधी आलं, ते तिलाही कळलं नाही. हाच आपला आकाश... असे जगावेगळं काहीतरी शोधून काढतो... बदलला आहे का तो ... नाही... त्याला फक्त श्वास घेयाचा असतो मोकळ्या हवेत.... स्वतंत्र असा.... या वाहणाऱ्या ढगांसारखा.... मुक्त असा आकाश !! <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पूजा आली मागून. " काय झालं .... थांबली का तू ... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" नाही गं ... हे ... निसर्गाची किमया पाहते आहे... या अश्या गोष्टी ... आकाशलाच कश्या दिसतात ना ... त्याचं कोडं पडते कधीकधी... " सुप्री कौतुकाने बोलली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" डब्बू ना ... तसाच आहे .... लहानपणापासून ..... जगावेगळा... " पूजा बोलली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" तुम्ही लहानपणापासून एकत्र आहात ?? मला तर कधीच सांगितलं नाही त्याने तुझ्याबद्दल... " सुप्री ...</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" त्याचा स्वभावच आहे तो ... अबोल... आठवणी सुद्धा काढत नाही. त्यामुळे कदाचित... त्याचा हा प्रवास जास्त emotional झाला आहे.. " पूजा चालता चालता बोलली. हे सर्व पुढच्या १० - १५ मिनीटात त्या टेकडी वर पोहोचले.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" मी पुढची वाट बघून येतो. तुम्ही सर्वांनी थांबा इथे. " आकाश निघाला. कादंबरी मागोमाग. पूजाच्या शेजारीच बसली सुप्री.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" आकाश बद्दल सांगते का मला... मला काहीच माहिती नाही त्याच्याबद्दल. कधी विचारलंही नाही मी... "</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" डब्बू आणि मी .... बालमित्र , त्यांचे घर माझ्या सोसायटीपासून १० मिनिटांवर, त्यामुळे शाळेत जाताना एकत्र जायचो, त्याची आई आणि माझी आई मैत्रीण... माझ्या आईला तर माझ्यासाठी वेळ नसायचा. डब्बूची आई मला शाळेत घेऊन जायची. घरी सुद्धा सोडायची. तेव्हापासून ओळख. एका वर्गात होतो. मला ना तेव्हा डब्बू मुका वाटायचा. कधीच बोलायचा नाही. शाळेत सुद्धा टीचरने काही विचारलं , तरी बोलायचा नाही. का ते अजूनही माहित नाही. पण आधीपासूनच हुशार..... चित्रकला , स्केचिंग जास्त आवडायची. पावसात भिजायचा नाही, पाऊस बघायला आवडायचे त्याला. लहानपणीच या सर्वांचे वेड ... तेव्हाही एकटाच रहायचा. त्याचे मित्र का नाहीत .... कळलं का आता...... अबोल त्यात एकटं राहणे... कोण मैत्री करणार त्याच्याशी. मात्र झाडांशी बोलायचा. असा विचित्र.... तरी आपला वाटणारा. माझाशी ओळख म्हणून मला सोबत तरी ठेवायचा. जसं वय वाढत गेले तसा तो निसर्गात आणखी रमू लागला. त्याच्या मोठ्या भावाने एका बर्थडेला त्याला कॅमेरा गिफ्ट केला. तेव्हापासून त्याचा निसर्गाकडे पाहण्याचा दृष्टीकोन बदलला. कदाचित माणसापासून दूर जायला हे कारण पुरेसं होते. निसर्गाची ओढ वाढली आणि माणसापासून दूर गेला. माझ्याशी सुद्धा कमीच बोलायचा. तरी एकदा का निसर्गाच्या गप्पा सुरु झाल्या कि मोकळेपणाने बोलायचा. " <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" कॉलेजमध्ये सुद्धा एकत्र आम्ही. फक्त विषय वेगळे होते. तुझ्या आकाश ना नेहमी पहिल्या ३ नंबरमध्ये असायचा. इतका हुशार तो. मलाही काही अडलं तर तो मला मदत करायचा. " पूजा भारावून सांगत होती.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" मग हि .... अशी भटकंती... केव्हापासून आणि का .... " सुप्रीला कुतूहल वाटलं.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" डब्बू ना ... आधीपासूनच तसा... त्याला अडकून रहाणे पसंत नाही. चांगले शिक्षण घेऊन मी जॉब करू लागले. डब्बूला तस काहीच करायचं नव्हतं. त्याच्या घरी सुद्धा परिस्तिथी छान होती. भावाचा बिजनेस. तिथे बोलावलं होते तरी गेला नाही. माझ्या आधीही तो फिरत असायचा. पण एक दिवसाची पिकनिक असायची त्याची. मला नेहमीच मदत केली त्याने. माझ्या कठीण परिस्तिथीत नेहमीच उभा राहिला माझ्या पाठी. मला घरून चांगली वागणूक नाही मिळायची. तेव्हा डब्बूचं माझी फॅमिली होता. मी घर सोडायचा निर्णय घेतला तेव्हा फक्त माझ्यासाठी त्याने हा प्रवास सुरु केला..... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" त्याचे आई - वडील कधीच काही बोलले नाही त्याला... ",</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" बोलली ना ... डब्बू आधी पासूनच वेगळा आहे बाकी मुलापासून... डब्बू वारा आहे असेही म्हणते आई त्याला. मला तर तो आधीपासूनच आवडतो. त्याच्या सारखा मित्र भेटणे, भाग्याचे लक्षण आहे. तो नसता तर कदाचित मीही नसते.... " हलकेच तिच्या डोळ्यात पाणी तरळलं.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" प्रेम करतेस का त्याच्यावर .... " सुप्रीने खूप धीराने प्रश्न केला. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" नाही गं .... खरं सांगावे ना ... मी आणि डब्बू ... नदीचे २ काठ आहोत. जे एकमेकांसमोर तर असतात पण कधीच भेटत नाही. त्याचा विचार केला तरी छान फीलिंग्स येतात मनात. प्रेम म्हणावे तर आहे, पण वेगळ्या अर्थाने.... खूप प्रेम... त्यात कोणताच स्वार्थ नाही. पण एकदा तरी त्याला समोर बोलायचे आहे ' i love you' असे ... " पूजा स्वतःशीस हसली. सुप्रीलाही बरं वाटलं. मन शांत झालेलं तिचं. समोरून होणारा सूर्योदय एक नवीन पहाट घेऊन आलेला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" तुला काय वाटते पूजा .... आकाशला कसं व्यक्त करशील... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" पावसासारखा आहे तो... फेसाळत वाहणाऱ्या नदी सारखा आहे तो... त्या निळ्याशार समुद्रासारखा आहे तो.. आणि उधाणलेल्या वाऱ्या सारखा आहे डब्बू... गेली २ वर्ष शहरात कशी काढली त्याने ... त्यालाच माहित... त्याची आई त्याला खूप जवळची. तिला कधी जमलं नाही त्याला थांबवायला. पण तू करून दाखवलं. त्याला बोलते केलंस तू... फक्त एक करशील, माझ्यासाठी तरी... त्याला खरंच कश्यात अडवू नकोस... तसा तो खूप emotional आहे... दाखवत नसला तरी सर्वांची काळजी घेतो. मनासारखं वागणे आणि पाय नेतील तिथे भटकणे , हा त्याचा मूळ स्वभाव ... तो बदलायला लावू नकोस ... " सुप्रीला पटलं ते. पूजाला मिठी मारली तिने.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" thank you पूजा ... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" अरे ..... त्यात काय... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" मनावरचे मळभ दूर केलेस... त्यासाठी... " सुप्री आता हसत होती. समोरून आकाश - कादंबरी येताना दिसले.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">आकाश पुजाजवळ आला. " निरू ... आणखी पुढे एक छान जागा आहे. तिथे पोहोचलो कि आपलयाला पुढचा रस्ता कळू शकेल. निघूया का ... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" निघूया ... पण हे धुकं ... त्यातून वाट सापडेल का ... असं इतकं धुकं पहिल्यांदा बघते आहे मी... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" निरू ... काळजी करू नकोस... मी आहे ना .... फक्त आपल्याला घाई करावी लागेल. कारण वादळाच्या आधी असं दाट धुकं पसरते ... ",</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" डब्बू !! वादळ येते आहे का पुन्हा.... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" सांगू शकत नाही ... तरी आल्यास आपण तयारीत असावे ना .. " आकाशने इशारा केला तसे सर्व निघाले. सुप्री छान वाटत होती आता. संजनाशी गप्पा मारत चालत होती. आकाशलाही फरक कळला तिच्यामधला. पूजा त्याच्या शेजारीच चालत होती. हळूच पूजाला विचारलं त्याने.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" निरू ... सुप्रीसोबत होतीस ना ... काय सांगितलं तिला. जास्तच मोकळी वाटते आहे. ",</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" तुझ्याबद्दल विचारत होती. आपल्या मैत्रीबद्दल विचारलं. कदाचित त्यामुळेच ती आता मोकळेपणाने वागत असावी... " आकाशचे लक्ष होते तिच्यावर. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />संजनालाही ते जाणवलं. " सुप्री ठीक आहेस ना ... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" का गं ... काय झालं.... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" गेल्या ३ - ४ दिवसांत माझ्याशी मोजकेच बोलत होतीस. झोपताना मस्ती करणारी तू ... शांत झोपायची. आणि आज, अगदी पहिल्यासारखी वाटतेस, म्हणून विचारलं ... " सुप्री छान हसली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" काही गोष्टी समजल्या .... चुका कळल्या... कुठे चुकत होते तेही उमगले. खरं सांगायचे तर आकाश का जगतो दुसऱ्यासाठी ते कळलं मला. ",</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" मी बोलू का काही ... " संजनाने सुप्रीला विचारलं . " तुमच्या दोघात काही सुरु आहे हे मला माहित आहे. मला ते खूप आधीच समजलं होते. आपण शहरात असल्यापासूनच .. तू आनंदात होतीस, आकाशकडे बघावयाचे नाही मला. तो कुठेतरी घुसमटत होता. तो आपल्या शेजारच्या ऑफिसमध्ये काम करत बसायचा, तेव्हा न राहवून एकदा तुला न सांगता... त्याला भेटायला गेलेली. त्याचे मागे जाऊन बसली. त्याच लक्षच नाही माझ्याकडे... त्याच्या लॅपटॉपवर त्यानेच क्लीक केलेले फोटो बघत बसलेला. एक-दोनदा हाक मारली त्याला, तो त्या फोटोमधल्या निसर्गात गुंग झालेला. मी जवळपास अर्धा तास त्याच्या मागे बसून होते. एक एक फोटो कितीवेळ बघत होता. मन भरलं कि दुसरा फोटो बघायचा. तेव्हा वाटलं कुठेतरी... आकाशला मोकळं जगायला हवे आहे. तुला कसं समजावयाचे कळत नव्हतं. त्यात ते फोटोग्राफी कॅम्पचे पेपरात आलेलं. तो इथे आल्यावर त्यात इतका फरक पडेल असे वाटले नव्हते मला. सॉरी सुप्री ... !! " संजनाने सुप्रीचा हात घट्ट पकडला होता.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" सॉरी नको गं संजू.... खरंतर मला आधीच कळायला पाहिजे होते हे ....बर ... आता मी त्याला मोकळे सोडण्याचा निर्णय घेतला आहे... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" सुप्री !! " संजना थांबली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" थांबू नकोस आणि मला थांबवू ही नकोस .... प्रत्येकाला जगण्याचा अधिकार आहे , असं आकाशच म्हणतो ना ... मग त्यालाही जगू दे ... " संजनाला वाईट वाटलं सुप्रीसाठी. सुप्री मात्र मोकळेपणाने बोलत होती. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />आताही छान प्रवास झाला. संध्याकाळ होतं आली. तेव्हा आकाश एका ठिकाणी थांबला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" काय झालं डब्बू ... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" वादळ येते आहे .. थांबायला पाहिजे ... समोर बघ... " पूजाने समोर पाहिलं. ढग गोलाकार फिरत होते. अधूनमधून विजा चमकत होत्या.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" किती वेळ आहे आपल्याकडे ... " आकाशने घड्याळात पाहिलं.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" अजून एक तास तरी... पाऊस येईल का माहित नाही .. तरी तयारी करावी लागेल. " काळोख तर झालेला. आणि मोठयाने वीज कडाडली. आकाशला त्या प्रकाशात काही दिसलं. पूजाचा हात पकडला त्याने.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" काय झालं डब्बू .... " ....</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" निरू .... कदाचित आपण पोहोचलो .... तुझ्या गावात ... " पूजाही उत्सुकतेने पाहू लागली. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />समोर चार डोंगर होते . सांगावे तर ती एक गोलाकार रचना होती डोंगराची. त्या गुरुजींनी सांगितल्याप्रमाणे, ते गाव .. फक्त अश्या उंच ठिकाणावरून दिसू शकते. भोवताली ४ डोंगर आणि अश्या उंचावून आजोबांचा वाडा दिसतो. आता पूजा तो आजोबांचा वाडा दिसतो का ते पाहू लागली. काळोख दाटत होता. प्रकाश कमी होत होता. विजा चमकत होत्या त्याचाच काय तो प्रकाश. तोही क्षणभर.... अशीच एक जोराने वीज कडाडली आणि पूजा जे शोधत होती ते तिला दिसलं. एका वाडा दिसत होता तिला. गाव दिसलं नसलं तरी वाडा दिसला तिला. पूजाला भलताच आनंद झाला. पुन्हा एकदा मोठ्याने वीज कडाडली, त्याने पूजा भानावर आली. आता नाही जाता येणार तिथे. आता पुरतेतरी वादळ, पावसापासून बचाव महत्वाचा. पटापट सगळे कामाला लागले. पुढच्या १०-१५ मिनीटात तंबू उभे राहिले.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">आकाश वातावरणाचा आढावा घेत होता. सुप्री त्याच्या शेजारी येऊन उभी राहिली..... " उद्या प्रवास संपेल बहुतेक..... समोरचं गावं आहे निरूचे... माझीही भटकंती संपेल उद्या.... " सुप्रीने आकाशचा हात पकडला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" नाही , तसं काहीच आणू नको मनात... तू तुझा निर्णय घेतला ना ... आता मीही माझा निर्णय घेते आहे आकाश. " सुप्रीच्या या वाक्यावर आकाशने तिच्याकडे चमकून पाहिलं.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" तुला कधीच समजू शकले नाही मी... तुला काय हवे, तेही कधी मनात आणलं नाही मी... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" सुप्री !! तू काय बोलते आहेस .... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" आकाश... जसा तुला हा प्रवास करावा वाटला ना ... या प्रवासाचा भाग कधीच नव्हते मी. मी तर तुला पुन्हा घेऊन जायला आले होते. हा प्रवास मलाच खूप काही शिकवून गेला. तुलाही समजू शकले. त्याचसाठी हा निर्णय. दोघांसाठी चांगला आहे, असं मला वाटते..... थोडसं का होईना ... आपण ब्रेक घेऊ... या life पासून .. " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" सुप्रिया !! असं का .... " आकाश बोलत होता तर त्याला बोलूच दिलं नाही.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" खरंच ... तू तुझी life जगून घे.... मी माझी जगते. कोणत्याही भावनेचा भरात बोलत नाही मी.... जे कळलं , ते पटलं..... स्वतःसाठी जगून बघ कधीतरी... पूजासाठी भटकंती सुरु केलीस, माझ्यासाठी या सर्वापासून दूर राहिलास... आणि आता माझ्यासाठीच भटकंती सोडून देतो आहेस कायमची.... कितीवेळ दुसऱ्यांची मने सांभाळत बसणार तू ... तुझी भटकंती कधीच थांबू नये, हे माझं स्वप्न आहे. खूप केलंस माझ्यासाठी... आता मलाही काही करू दे ..... तुझ्यासाठी... " वादळ आता दृष्टीपटात आले होते. पावसानेही हलकी सुरवात केली होती. आकाश त्या वादळाकडे पाहत होता. सुप्री बोलून निघून गेलेली. आकाश अजूनही तिथेच उभा, वादळाला सामोरे जाण्यासाठी. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />रात्रभर आकाशला झोप नाही. बाहेर पावसाचा, वाऱ्याचा आणि विजेचा आवाज.... पाणी नुसते आपटत होते तंबूवर... त्याचा आवाज काळजाला लागत होता. आकाश उद्या काय होणार याचा विचार करत होता. बाहेरची बरीच वादळं त्याने सहज पार केली होती. मनातले वादळ त्याला झेपत नव्हते.... रात्री फार उशिराने त्याचा डोळा लागला. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पहाट झाली ती पूजाच्या आवाजाने. तिला घाई झालेली त्या गावात जाण्यासाठी. सर्वांनी तयारी केली. आकाशसुद्धा तयार होता , तरी त्याच लक्ष सुप्रीकडे होते. तो सुप्रीकडे बघत असताना पूजा आली. आकाश अजूनही सुप्रीकडे पाहत होता. पूजा थोडावेळ त्याच्याकडे पाहत राहिली. " डब्बू .... " तिने हाक मारली आकाशला. आकाश भानावर आला. " निघायचे का ... " आकाशने वर आभाळात पाहिलं. कालचे वादळ निघून गेलेले तरी मळभ होते. " निघूया ... " ,म्हणत तयार झाला. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />वरून जवळ दिसत असले तरी अंतर जास्त होते. शिवाय उतरण होती. सावकाश चालत होते सर्व. पुढच्या अर्ध्या तासात ते गावाच्या वेशीपाशी आले. आकाश तिथेच थांबला. पूजा आली पुढे.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" का थांबलास !! " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" तुझा प्रवास ... तुझा मान आहे हा .... तू पहिले त्या गावात प्रवेश करावा असे वाटते मला. ",</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" नाही डब्बू .... तूच खरा मानकरी.... तुझा हक्क आहे यावर .... तुझ्यामुळे माझं एक मोठ्ठ स्वप्न पूर्ण होतं आहे. आजीच्या - आजोबांच्या आठवणी पूर्ण होतं आहेत.. " पूजा अचानक थांबली बोलायची. " माझ्या life मधलं तुझं स्थान.. कधीच कोणी घेऊ शकत नाही. कधीच नाही... l love you डब्बू !! "</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">आणि पूजाने आकाशला मिठी मारली. सारेच बघत होते. आकाशला गहिवरून आलं. इतक्या वर्षांची भटकंती ... त्याच्या नजरेसमोरून गेली. पूजा सोबत सुरु केलेली भटकंती... हा येऊन भेटलेला जिप्सी लोकांचा ग्रुप....त्यासोबत केलेली निसर्गाची रपेट.... पूजा पासून वेगळे होणे.... सुप्रीचे आयुष्यात येणे... तिची मस्करी ... तिचा गणू... तो सुप्रीचा काढलेला फोटो... तिच्या सोबतची पहिली भटकंती.... तिच्या सोबत घालवलेले प्रत्येक क्षण... तो अपघात... सुप्री पासून दूर जाणे .... तिचे पुन्हा भेटणे .... आणि आताचा प्रवास .... आकाशच्या डोळ्यात पाणी जमा झालेलं. सर्वांकडे पाहिलं त्याने. पूजाने हातानेच " पुढे जा !! " अशी खूण केली. रडू आलं आकाशला. पावसानेही रिमझिम सुरुवात केली. इतक्या वर्षांत पहिल्यांदा आकाशला रडताना पाहत होती सुप्री. साऱ्यांचे डोळे पाणावले</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">त्यानेच पहिला प्रवेश केला गावात. गावच्या एका बाजूने नदी वाहत होती. आजोबा सांगत त्याप्रमाणे दोन नद्या असतील , त्यापैकी एका नदीचे पुन्हा आगमन झालेलं. गावात जाणारी पायवाट नव्हतीच. सर्वत्र हिरवा गालिच्या पसरलेला होता. त्यात मधून मधून रानटी तरी विविध रंगाची फुले उमलली होती. प्रत्येक झाडाचे पान पावसाने धुवून काढले होते. एक वेगळचं तारुण्य घेऊन प्रत्येक गवताची पाती , प्रत्येक झाडं स्वागतासाठी उभे होते. या माणसांची चाहूल लागताच गवतात किडयांवर ताव मारणारा पक्ष्यांचा एक थवा कलकलाट करत निघून गेला. माणसांना इथे येऊन किती वर्ष झाली असतील कुणास ठाऊक. समोर फक्त हिरवळ. एक प्रकारचं संथ धुकं अंगाला अगदी बिलगून चालत होते. त्याने शहारा येतं होता अंगावर. सकाळ झालेली असल्याने झाडांवर वेगवेगळ्या पक्ष्यांची किलबिल... सभोवताली असणाऱ्या ४ डोंगरातून जिथून मिळेल तिथून लहान लहान झरे कोसळत होते. गावात नावाला काही बांधकामे उरली होती. सर्वच ठिकाणी निसर्गाने आपला हक्क सांगितला होता. काही मजबूत इमारती तितक्या बाकी होत्या. पूजाच्या आजोबांचा वाडा दुरूनच दिसत होता. आकाश हळूहळू चालत होता. सर्वच कस ..... वेगळे सौंदर्य घेऊन उभे होते. पूजा वाड्या समोर आली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">आजोबांचा वाडा .... आजोबा सांगत, वाड्या पुढे मोठे अंगण.... त्यात विविध प्रकारची झाडं... फुलझाडे, फळझाडे... होती तिथे झाडं... आजोबांच्या काळातली नसतील तरी अंगण आता झाडा-झुडुपांनी , वेलींनी भरलेलं होते. केवड्याचे एक मोठ्ठ झाडं होते. त्याचा सुगंध वातावरण मोहवून टाकत होता. वाडा तर नजरेत सामावत नव्हता. इतका मोठा. वाड्याचा दरवाजा लाकडी. तो तर कधीच नाहीसा झाला होता. राहिल्या होत्या त्या फक्त त्याच्या आठवणी. पूजासहित सर्वंच वाड्यात शिरले. वाड्याला वेलींचे मोठे जाळे... कुठून कुठून येऊन त्यांनी वाड्याला वेढले होते. भरीसभर पावसाने सुरुवात केली. पूजा पूर्ण वाडा फिरत होती. हाताने स्पर्श करत होती. वाड्यातल्या लाकडी वस्तू निसर्गात मिसळून गेल्या होत्या. आजोबांचा लोखंडी पाळणा दिसतं होता. तोही जीर्ण झालेला. काही लोखंडी कपाट , खुर्च्या... आपलं अस्तित्व टिकवून होत्या. आजोबांच्या आठवणींनी पूजाला भरून आलेलं. एका खिडकीपाशी उभी राहून डोळ्यातल्या आसवांना वाट मोकळी करून दिली तिने. कादंबरी पाहत होती तिला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">कादंबरी बाहेर व्हरांड्यात येऊन उभी राहिली. रिमझिम पाऊस.... हात बाहेर करून ओंजळीत झेलला पाऊस तिने. तिथून ... शेजारी ... समोर असलेल्या डोंगररांगा दिसत होत्या. त्यांची शिखरे ढगांत बुडून गेलेली. पांढरे शुभ्र झरे.... अगदी पांढरी शाल परिधान करून चार ऋषीमुनी ध्यानस्त बसलेले जणू. अंगणातल्या पायऱ्यांवर सुप्री एकटीच बसलेली. तिची नजर आकाशकडे लागून राहिलेले. आकाश त्या केवड्याच्या झाडाखाली बसून... पावसात भिजत होता. त्याच लक्ष त्या आभाळातून कोसळणाऱ्या पावसाकडे. अधून - मधून केवड्याची फुले... आकाशच्या अंगावर पडत होती. कादंबरी हे सर्व पाहत होती. तिलाही भरून आलं. आज किती भावना तिला समोर दिसतं होत्या. थोडावेळ आराम केला सर्वांनी. आकाश पूजाजवळ आला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" काळजी घे निरू .... माझी निघायची वेळ झाली.... भेटू पुन्हा.... आडवळणावर... !! " पूजाने पुन्हा आकाशला मिठी मारली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" डब्बू !! भेटत रहा असाच.... वाट बघीन पुन्हा .... " पूजाकडून आकाश कादंबरीकडे आला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" Bye !! ... जमलं आणि निसर्गाने मनात आणलं तर होईल भेट पुन्हा .... " तिनेही आकाशला मिठी मारली. सुप्री- संजनाने सर्वांचा निरोप घेतला. बाहेर पाऊस तसाच होता. आकाश- सुप्री - संजना..... तिघे निघाले. आकाशने आधीच एक वाट बघून ठेवलेली, त्याचं वाटेच्या दिशेने निघाले. कादंबरी या तिघांना जाताना पाहत होती. पूजाकडे पाहिलं तिने. ती अजूनही आठवणीत गुंतलेली. कादंबरीने पूजाच्या बॅग मधून तिची डायरी बाहेर काढली. दरवेळेस ती फोटोग्राफी करायची आणि पूजा लिखाण करायची. आज कादंबरीला काही लिहावेसे वाटले. हा प्रवास खूप काही शिकवून गेला तिला. तिथेच दारात येऊन बसली. पाऊस आता थांबला होता. कादंबरीने पुन्हा त्या तिघांकडे पाहिलं. ते बरेच दूर गेलेले. मानवसदृश्य आकृती तेवढ्या दिसत होत्या. तिने लिहायला घेतले. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" ठिकाण : आठवणींचं गर्द रानं ...<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" Bye ..... किती विचित्र शब्द आहे हा ... कधी कधी यावर गोष्टी संपतात आणि कधी .... यावरच नव्या गोष्टी सुरु होतात. अशीच एक नवीन गोष्ट सुरु होते ती आठवणींच्या गर्द रानात ... झाडं - झुडूप तर असतात तिथे... त्याचबरोबर... असतात त्या आपल्या आठवणी.... थोड्या कडू .... थोड्या गोड.... एका मागोमाग एक येतात आणि आपल्याला अलगद गुंतवून ठेवतात. इतकं कि आपण त्यातून बाहेर पडणं विसरून जातो.... किंबहुना आपल्याला त्यातून बाहेर पडणं नकोस असते... यात असतात ते जुने वाडे ... आठवणीचे... एक जुनं गाव .... एक मोठी डोंगररांग .. आणि त्यातून वाहणारी स्वप्नांची नदी... आठवणींचे झरे कोसळत असतात, अपेक्षांचे पक्षी उंच आकाशात उडत असतात. तारुण्याने मोहरलेला निसर्ग साद घालत असतो. आळसावलेली रात्र उशीजवळच पडून असते. बंद दरवाजा बघून पहाटही निघून जाते आल्यापावली. भिंती सुद्धा तश्या बंद... त्यांना आपटून आपल्याच हृदयाची साद आपल्या कानात गुंजू लागते. अश्यावेळी डोळे बंद करून निपचित पडून राहावे... पापण्यांना सुद्धा कळत नाही, डोळ्यातून अश्रू कधी ओघळले ते... अश्या ठिकाणी एकदा तरी यावे... मी इतकी वर्ष काय होती माहित नाही.... माझा प्रवास तर आता सुरु झाला.... आठवणींच्या गर्द रानातला.... !! " <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />====================================================================</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">पूजा - कादंबरीचा निरोप घेऊन आकाश सुप्रीच्या साथीने पुढे निघाला. संजनाही होती सोबतच. आलेलं वादळही ओसरले होते. इतक्या दिवसांनी आज जरा आभाळ उघडलं होते. आकाश मात्र त्याच्याच विचारात चालत होता, न बोलता..... एक विलक्षण शांतता घेऊन. परंतु सुप्री थोडी मोकळी वाटत होती आज, बऱ्याच दिवसानंतर. कदाचीत हा दोघांमधील फरक संजनाला आधीच समजला होता म्हणून तिनेही या दोघांपासून चालताना एक विशिष्ट अंतर ठेवले होते. तिघे चालता चालता एका वळणावर आले. तिथून पुढे २ वाटा निघत होत्या. एक डांबरी रस्ता.... बहुदा याच रस्त्याने पुढे चालत गेलो तर शहरात जाणारी गाडी मिळेल , असा अंदाज सुप्रीने लावला. आणि दुसरी पायवाट, कच्चा रस्ता म्हणावा असा.... ती पायवाट जात होती पुन्हा एका नवीन गावाकडे. थांबले तिघेही त्या ठिकाणी. सुप्रीने आकाशला हात पकडून एका मोठ्या दगडावर बसवलं. तीही शेजारी बसली त्याच्या. संजना काही अंतरावर थांबली. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />आकाश अजूनही भांबावल्यागत होता. सुप्रीने त्याचा हात हातात घेतला. " काय झालं आकाश... शांत हो... सगळं ठीक होईल. " आकाशला काही समजत नव्हते. काय बोलावं ते.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" सुप्री.... मी ..... मला हे नाही जमत असं... माझं मन कळते ना तुला... एकाच वेळी दोन दगडांवर पाय नाही ठेवू शकत मी...... सॉरी सुप्री !! " आकाश भावुक झालेला. आणि जराशी काळोखी हि दाटून आली लगेच. आकाशचं मन या पावसालाही कळते वाटते, सुप्रीचे लक्ष वर आभाळात गेलं.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" शांत हो आकाश... हे बघ , सॉरी बोलायची काय गरज. तुझं मन कळते मला म्हणूनच हा निर्णय घेतला मी. आणि मी स्वतःलाही तयार केले त्या निर्णयासाठी. " .... सुप्री..... आकाशने सुप्रीचा हात त्याच्या छातीजवळ नेला.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" बघ ... किती जोराने धडधडते आहे हृदय माझं. ... बाहेर येईल असं वाटते मला... " सुप्री छान हसली.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" आकाश... बोलली ना .. शांत हो... सर्व ठीक होईल... आणि आपण काही ब्रेकअप नाही करत आहोत. तुझी space देते आहे तुला..... या तुझ्या आठवणींच्या प्रवासात जाणवलं मला, कि मीच किती स्वार्थी होते ते. प्रत्येक वेळेला मी माझाच विचार केला. ",</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" सुप्री .... तस काही नाही... " आकाश बोलत होता तर सुप्रीने त्याला थांबवल.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" बोलू दे मला .... तूच बोललास ना ... आभाळ होऊन पाहावे कधी स्वतः .... मग कळते त्याचं दुःख... बस्स ... झाले ना ... ' आकाश ' होऊन बघितलं...... कळतात तुझ्या feelings मला... किती जणांसाठी धडपडतो तू ... तुझ्यासारखा तूच... तस कोणाला जमणारही नाही.. " <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />आकाशच्या डोळ्यात पाणी जमा झालेले. सुप्रीच्या डोळ्यातून आधीच पाणी वाहत होते. मात्र ती हसत होती. " तुला डब्बू बोलतात हेही माहित नव्हतं मला. मीच प्रत्येक वेळेस तुला माझ्यात अडकवून ठेवलं. तुझ्याबाबत कधी काही जाणून घेण्याचा प्रयन्त ही केला नाही. तू जेव्हा हरवला होतास ना ... तेव्हा काय बोलला तू , माझ्यामुळे पुन्हा माणसात आलास तू.. नाही आकाश.... तुला त्या निसर्गाने जिवंत ठेवले. तोच तर तुझा सोबती आहे ना पहिल्यापासून... आणि मी तुला त्याच्या पासून दूर ठेवत आले. " आकाश आता नॉर्मल वाटत होता . तोही बोलू लागला .</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" कधी कधी आई बोलते मला...... तुझ्या अंगात रक्त नाही.... उधाणलेला वारा वाहत असतो. मी खूप समजावले स्वतःला... नको जाऊया पुन्हा... सुप्री किती काळजी करते. तरी सुद्धा, माझे मन तयारच होयाचे नाही. श्वास गुदमरायला माझा. लोकांना जरी मी इथे दिसत असलो तरी मन मात्र तिथे कुठेतरी फिरायला गेलेलं असायचे. सर्वांना दिसायाचा तो हाडा- मासांचा गोळा. जीवच नव्हता त्यात... आताही , मला कळत नाही ... माझे चुकते आहे का ... तुझ्यापासून वेगळं होताना.. तुला का शिक्षा हि ... " ,<br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" नाही आकाश... मी खूप विचार केला. आपलं लग्नही झालं असतं पुढे... पण तुझं काय.. तू तर सुरुवातीपासूनच बोलत होता ना ... शेवटचा प्रवास ... त्यानंतर त्या पुढच्या आयुष्यात तुला स्वतःला हि जमलं असत का तुला थांबवायला... नाहीच !! शक्यच नाही... मग उगाचच माझ्या आनंदासाठी त्याग करायचा..... म्हणजे एकाने आनंदात राहायचे आणि दुसरा....... दुसरा स्वतःला फक्त अडवत राहणार... मीही मग स्वतःला दोष देत राहिले असते... सगळं काही माहित असून सुद्धा मी का वागले अशी ... " ... सुप्री.. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />थंडगार वाऱ्याची झुळूक आली या दोघांकडे. " बघ आकाश.. तुला तुझे मित्र बोलवत आहेत. ",</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" सुप्री !! .... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" आकाश.... मी नॉर्मल आहे. आणि सुखात राहीन ... अजिबात काळजी नाही करायची माझी.. " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" घरी आणि ऑफिस मध्ये काय सांगू मी .... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" कधी पूर्ण होईल प्रवास तुझा.. " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" माहित नाही ... कदाचित २ आठवडे... २ महिने... २ वर्ष ..." आकाश थांबला बोलायचा.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" चालेल... मी सांगते तुझ्या ऑफिसमध्ये.. आणि आईंना सुद्धा समजावेन.. तू निर्धास्त भटकंती कर ... विचारांचे ओझे नको ठेवू मनावर...... थकलास ना तू ... विचार करून करून ... आता खरंच आराम कर तू ... आम्ही सारे मजेत राहू ... कसलाच विचार आता मनात आणायचा नाही ... " सुप्रीने आकाशच्या गालावरून हात फिरवला. " तूच बोलतोस ना , मी किती strong आहे आणि गणू सोबत असताना कशाला घाबरायचे.. " रडू तर येत होते तिला. खूप वेळ आवरलेले रडू क्षणात डोळ्यातून झरझर ओघळले. आकाशला बिलगून रडू लागली सुप्री. संजनालाही रडू आवरले नाही मग. आणि पाऊस ... तोही रिमझिम सुरु झाला. ५- १० मिनिटे रडण्यात गेली. नंतर मग सुप्रीने स्वतःला सावरलं. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" चल .. निघतो आम्ही... तुझाही प्रवास सुरू होईल आता.. नवी भटकंती... मनसोक्त भटकत राहा.. त्या पाखरांसारखे.... तुला ओळखण्यात जरा कमी पडली मी... हो मुक्त तू .... कसलीच बंधनं नाहीत तुला.... " सुप्री बोलली. आकाश तिच्याकडेच पाहत होता.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" राहशील ना माझ्या शिवाय... " ,</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" हो ... हो .... " सुप्री उभी राहत म्हणाली. " आठवणींच्या गर्द रानात हरवून गेली असेन फक्त... त्यातून बाहेर काढायला तरी येशील ना .... " यावेळेस आकाशला रडू आलं.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" बघ रे गणू .... किती emotional असतात माणसं ..... बघ, आता निघते आहे तर मिठीही मारत नाही. गरिबाला कोण मिठी मारणार ना... " आकाशला हसू आलं. मिठीत घेतलं त्याने सुप्रीला. संजनाहि जवळ आली. तिलाही मिठी मारली. " मित्रा ... आठवण ठेव आमची... " संजनाने गालगुच्चा घेतला त्याचा.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" जेव्हा परतुनी येईन तेव्हा भेटेन नक्की... " सुप्री पुन्हा आकाश जवळ उभी. निघायची वेळ. पाय निघत नव्हते.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" चला मिस्टर A.... थांबली असती पण आई घरी वाट बघत असेल ना ... म्हणून चालली ... शिवाय .... ह्या संजूला रस्ते कळत नाही ना ... तिला सुखरूप घरी नेयाला पाहिजे ना ... " आकाशने पुन्हा सुप्रीला मिठी मारली. तिच्या कपाळावर ओठ टेकवले.</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">" चल.... अनोळखी होऊ पुन्हा... एक कळलं ते तुझं नाव ,स्वभाव .... आभाळ , आकाश एकच , ..... तुझी आई बोलते ना तुला.. वारा आहेस तू ... कुणाला थांगपत्ता लागू देत नाहीस .. काय सुरु असते मनात तुझ्या... तुलाच जमते असे वागणे... वादळं फक्त तूच थोपवायचीस... साऱ्यांना सामावून घेणारा आकाश तू... सर्वाचा आकाश... तरी सांगू... तू माझंच आकाश होऊन रहा... माझं आकाश... नाहीतर नजर उचलून पाहायचे कोणाकडे .... " सुप्री बोलली. आकाशकडे एकदा हसून पाहिलं. संजनाचा हात हातात घेतला आणि निघाली त्या डांबरी रस्त्याने... शहराकडे. आकाश, तिच्याकडे ती नजरेआड होईपर्यंत पाहत होता. वाईट वाटतं होते, तरी हेच आपलं जगणं आहे , हे त्याला पटलं होते. बंधमुक्त जगणं. अपेक्षांचे ओझे फेकून दिले त्याने. पुन्हा एकदा त्याने सुप्री निघालेल्या वाटेकडे नजर टाकली. दूरवर गेलेली ती. आकाशने मग त्या पायवाटेकडे नजर टाकली. डोळ्यातली आसवं पुसली. आणि काहीश्या विखुरलेल्या , तरी नव्या आभाळाच्या साक्षीने नवीन प्रवासाला निघाला आकाश. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />प्रत्येकवेळेस दुसऱ्यासाठी जगणं , हेच आयुष्य बनून जाते. पण स्वतःचे जगणेही महत्वाचे असते. नाहीतर जन्मभर हातात राहतात त्या चुकलेल्या निर्णयाच्या मनावरच्या खपल्या. जखम भळभळत नाही तरी वेदना होतंच राहतात. जगावं कधी स्वतःच्या नियमाने..... जगावं कधी पाखरांसारखे..... जगावं कधीतरी ... मनासारखे. हेच जगणं ... सुप्रीचा निर्णय योग्य होता तिच्यासाठी आणि आकाशसाठी सुद्धा. गोष्टी अश्याच सुरु होता आणि संपतातही अश्याच. सुख-दुःख हा तर नियमच आहे जगाचा. चालणारे पाय आणि प्रवास कधी थांबला नाही पाहिजे. चेहरे बदलतात, नावं बदलतात , पण प्रवास , भटकंती कधीच थांबत नाही. गोष्ट संपली. आनंद आहे. जिथे सुरवात, तिथे शेवट आणि जिथे शेवट होतो, तिथे नव्याने सुरुवातही होते. आकाश- सुप्री पुन्हा अनोळखी झाले. कदाचित पुन्हा नव्याने ओळखीचे होण्यासाठी. हे दोघे स्वतःच्या सुखाच्या प्रवासाला निघाले आहेत. कदाचित एखाद्या अनोळखी वळणावर पुन्हा नव्याने भेटतील..... एका नवीन भटकंती साठी... !! विचार करायला हरकत नाही, बरोबर ना !!</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;">==================== समाप्त ======================</span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black; color: #cccccc;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; font-size: 20px; margin-bottom: 7px;">
<br style="box-sizing: border-box;" /></div>
</div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-55096522514576730872019-05-24T19:44:00.000-07:002019-05-24T19:44:41.076-07:00" भटकंती .... आठवणींच्या गर्द रानातली " (भाग तिसरा )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> कुठेतरी दूरवर , ढगांच्या आड सूर्योदय होतं होता. ढगांमध्ये राहून गेलेल्या मोकळ्या जागेतून सूर्याची किरणे गुपचूप त्या हिरव्या माळरानावर विसावत होती. मधेच गुडूप होऊन जातं, ढग जरा बाजूला सरले कि पुन्हा उजेड. ऊन पावसाचा खेळ नुसता. वाऱ्याने झाडे डोलत होती. जणू काही आनंदाने गाणी गात होती सर्वच. पावसाळा सुरु झालेला ना.. सारेच आनंदात होते. सुप्री ते सर्व , हॉटेलच्या बाल्कनीत उभी राहून पाहत होती. संजना अजूनही झोपलेली होती. काल रात्रीच त्यांचे आगमन झालेलं. रात्री कुठे जाऊन आकाशला शोधणार म्हणून स्टेशन जवळच असलेल्या एका हॉटेल मध्ये मुक्काम केला. सुप्रीला लवकर जाग आली तशी ती बाल्कनीत उभी राहून आजूबाजूचा परिसर न्याहाळत होती. थोडे शांत वाटतं होते. ते शहराच्या गजबजाटातून दूर आले कि अशीच मनःशांती मिळते. तरी मनात बेचैनी होती. कुठे असेल आकाश, आपला मेसेज मिळाला असेल का .... कि या पावसाच्या नादात विसरला आपल्याला... एक ना हजार प्रश्न सुप्रीच्या डोकयात. तरी देखील आकाश जास्त दूर गेला नसेल तर एका दिवसात त्याची भेट होईल , असेच वाटतं होते तिला. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">=====================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">पावसाचा प्रवास नुकताच सुरु झालेला असला तरी पूजाच्या ग्रुपचा प्रवास अजूनही सुरु झाला नव्हता. त्यांच्यातला एक सर्दी - खोकला घेऊन बसला होता. त्यामुळे या सर्वांनाच थांबावे लागले होते. पूजा सकाळीच समोरच्या गावात निघून गेली होती. सोबत कादंबरी होतीच.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय यार !! ... किती नाजूक आहे तो... कालच पाऊस सुरु झाला आणि लगेच आजारी... दरवर्षी हाच सुरुवात करतो आजाराची.. " कादंबरी वैतागत म्हणाली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" chill !! असते काही जणांना अशी सवय. वातावरणात बदल झालेला नाही सहन होतं सर्वाना. तुझ्या सारखे सगळेच स्ट्रॉंग नसतात ना... समजलं ना.. " पूजाने कादंबरीचे नाक ओढले.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आपण कुठे जातो आहोत नक्की.... कधी सांगणार आहेस.. " कादंबरीने पुन्हा विषय काढला. पूजा थांबली. " आता तर सगळेच तयार आहेत तुझ्यासोबत यायला , तरी सांगत नाहीस... काय खजिना शोधायला जातो आहोत का .... तस असेल तर सगळा खजिना तुलाच ठेव... नाव तर सांग त्या ठिकाणचे... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जातो आहोत ना .... कळेल ..... इतकंच सांगीन , तुला जी शांतता हवी आहे ना, ती आहे तिथे. या सर्व गडबडी पासून दूर. असे ठिकाण आहे ते. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कधी पोहोचणार तिथे देवाला माहित .... " कादंबरीने मोठा उसासा टाकला. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">=====================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आकाशला त्या देवळातून बाहेर पडावेसे वाटतं नव्हते. तरीही बाहेर आलाच. दुसरा दिवस पावसाचा. आकाशने अंदाज लावला वातावरणाचा. एकंदरीत आज जास्त दूर जाता येणार नाही, असं क्षणिक मनात येऊन गेलं त्याच्या. आकाशने त्याची सॅक पुन्हा पाठीवर घेतली आणि खाली गावात न जाता एका वेगळीच वाट पकडली. समोर असलेल्या शेतातून पलीकडे जाऊ आणि तिथूनच पुढल्या प्रवासाची आखणी करू असे ठरवले त्याने. निघाला शेतातून. अगदी छातीपर्यंत वाढलेली शेतं... त्यात कालच्या पावसाचे पाणी भरलेलं शेतात. चालताना पायाचा- चिखलाचा आवाज नुसता. आकाशला तसं चालताना खूप मज्जा येत होती. काही आठवलं त्याला . जुने दिवस ... जुन्या आठवणी... आई सोबत... कधी कधी पावसात घेऊन जायची आई खेळायला. लहान होतो ना मी ... असा चिखल दिसला कि आवडायचे मला. मग आईलाही ओढत घेऊन जायचो त्या चिखलात. आणि उड्या मारत राहायचो. .... अगदी पाय दुखेपर्यंत.. थकलो कि ' बस्स झालं !! ' एवढं बोलून घरात पळायचो. पण आईच्या साडीवर किती चिखल उडायचा हे कधी लक्षातच आलं नाही. क्षणभर थांबला आकाश. आपण एवढ्या आठवणी का काढतो आहोत. आईचा काय ... घरातल्या कोणाचाच इतका कधी विचार केला नाही आपण. आई सोबतच्या तर किती आठवणी आहेत ... मग आजचा का ... हा प्रवास असा आठवणींचा का होतो आहे. पुढे जाणे शक्य नव्हते आकाशला. भावना दाटून येतं होत्या. त्यातल्या त्यात आकाशच्या मोबाईलचे नेटवर्क पुन्हा आलं. आणि पाठोपाठ १० मेसेज सुप्रीचे... " आहे तिथेच थांब .. मी येते आहे... " हेच मेसेज. हि कुठे येते आहे आता. तिला तर आपण कॉल करायलाच विसरलो. त्यासाठी तर येतं नसावी. लगेच त्याने सुप्रीला कॉल लावला. लागला नाही . काय करावे. विचार करत पुन्हा त्याच देवळात येऊन बसला. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">=====================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">सुप्री - संजनाचा प्रवास सुरु झालेला. पुढच्या अर्ध्या तासात दोघींनी त्या फोटोग्राफी कॅम्प मध्ये प्रवेश केला. खात्री पटवून घेतली कि आकाश तिथे गेलाच नाही. आणखी आजूबाजूच्या परिसराची माहिती गोळा करून , एका अंदाजाने दोघी आकाशच्या मागावर निघाल्या. सुप्री चालता चालता आकाशला सारखा फोन लावत होती. पण मोबाईलला नेटवर्क कुठे होते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय वेड-बीड लागलं आहे का तुला... नाही आहे ना रेंज , कॉल लागणार कसा... ठेव तो मोबाईल.. " संजना ओरडली. मोबाईल चुपचाप खिशात ठेवून सुप्री चालू लागली. जास्त दूर नको जाऊस रे आकाश, सुप्री मनात बोलत होती. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />" हे बघ सुप्री... एवढा जास्त विचार करू नकोस.... आकाश जवळ नसणार , तो बऱ्यापैकी लांब गेला असेल. ३ दिवसानंतर आलो आहोत आपण. आता त्याला तू केलेलं मेसेज मिळाले असतील आणि तो थांबला असेल तरच. आणि तो आजच्या आजच भेटेल असंही काही मनात आणू नकोस... कळलं ना .. आपण चालत राहायचे ठरलं आहे ना.. मग तेच करू. तसही ... इतक्या दिवसांनी आपण दोघीच फिरत आहोत. आठवं जरा जुने दिवस. किती मज्जा करायचो ना आपण. तेव्हा टेन्शन नव्हते असे नव्हते, तरी तेव्हा कोणाची पर्वा केली नाही आपण. आणि ..... आता बघ... " संजना बडबड करत चालत होती. सुप्री फक्त ऐकण्याचे काम करत होती. संजना बोलली त्याप्रमाणे तर होते. आकाशची ओळख झाल्यापासून इतका वेळ संजना सोबत नसतो आपण. पहिली तीच लागायची प्रत्येक कामात, प्रत्येक ठिकाणी, कुठे जायचे असेल तर संजना, काही सांगायचे असेल तर संजना, हसायला संजना... आकाश आल्यापासून त्याच्या सोबतच फिरत असतो, त्याच्याशीच मोबाईल वर बोलणे नाहीतर चॅटिंग... संजनाला तर विसरून गेली मी. सुप्री चालता चालता कधी समोर बघी तर कधी संजनाकडे. <br style="box-sizing: border-box;" />=====================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /> पूजा - कादंबरी गावातून काही खायच्या वस्तू , काही औषध घेऊन आल्या. आजचा दिवस सुद्धा त्याच ठिकाणी. कदाचित उद्याचा दिवसही इथेच काढावा लागेल. असा विचार कादंबरीच्या मनात येऊन गेला. काय करणार, हे असं फिरणं असले कि अशी आजारपणं आलीच सोबतीने. हि अशी पहिलीच वेळ नव्हती. पण पूजाची अशी कोणती स्पेशल जागा आहे , हे जाणून घ्यायची हुरहूर लागलेली कादंबरीला. असो, कादंबरीने तिच्या कामाला सुरुवात केली. पावसाने सकाळपासून नुसता काळोख करून ठेवला होता. कालच तर सुरुवात केलेली त्याने. आज त्यामानाने शांत होता पाऊस. बघता बघता संध्याकाळ झाली. कादंबरीने घड्याळात पाहिलं तर संध्याकाळचे ५ वाजले होते. पूजाला शोधू लागली. कुठे गेली हि मुलगी. काय झालं हिला सध्या... काही कळत नाही. कादंबरी पुन्हा तिला शोधू लागली. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />त्यांच्या तंबूपासुन मागच्या बाजूला एकटीच दूरवर पाहत बसलेली पूजा. कादंबरी हळूच तिच्या शेजारी जाऊन बसली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय बघते आहेस पोरी... " कादंबरीचा प्रश्न. पूजाला माहित होते कि कादंबरी येणार शोधत.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ .... समोर किती छान सूर्यास्त होतो आहे ना ... " कादंबरीनेही पाहिलं. काळ्या ढगांच्या आडून आडून सूर्य देवाचे प्रस्थान होतं होते. छानच होते ते. कादंबरीला बरं वाटलं ते बघून. पुन्हा पूजाकडे वळली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पूजा ... काय झालं आहे तुला .. एवढी वर्ष प्रवास करतो आहोत एकत्र आपण... यावेळेस का अशी वेगळी वाटते तू ... "</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> <br style="box-sizing: border-box;" />पूजा छान हसली. " त्याची आठवण काढलीस ना तू .. आपण जेव्हा प्रवास सुरु करणार होतो तेव्हा... आणि तेव्हापासूनच सर्व जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या आहेत. त्यातच रमली. तो म्हणूनच सांगायचा, अश्या आठवणींच्या गर्द रानात गेलो कि हरवून जातो आपण. बघितलंस ना .... आता त्यातून बाहेरच पडता येतं नाही मला... " कादंबरीला काही सुचले नाही बोलायला यावर. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />थोड्यावेळाने बोलली कादंबरी. " ऐक ना पूजा .... आपण आता ५ वर्ष तरी एकत्र आहोत. त्यातले ४ वर्ष मी तुझ्या आई-वडिलांना ओळखते. पहिल्या वर्षी तूच भेट घालून दिली होतीस त्यांची. त्यानंतर एकदाही घरी गेली नाहीस तू. मला तर तुझे आई-वडील मी त्यांचीच मुलगी आहे असं वागवतात. मग ... तुझ्याशी त्यांचे हे असे नाते तुटक का वाटते. नाही लक्षात येतं मला. म्हणजे ते दोघे इतके छान आहेत. तुझा भाऊही किती फ्रेंडली आहे. तरी तुझं असे .... लांब लांब राहणे ... " पूजा कादंबरीकडे पाहत होती. " मी विचारणार नव्हते , पण माझ्या मनात तर हा प्रश्न कायमच उभा राहतो. माझं घर सोडण्याचे कारण तुला माहित आहे. माझे आई-वडील कोण , हे तर बघितलं हि नाही मी. साहजिकच .. अशी माया तुझ्या घरी लावतात मला , त्यावरून ते वाईट नाही हे नक्की.. " कादंबरीचे बोलणे संपले होते. पूजाने पुन्हा हलकीशी smile दिली. आणि समोर मावळणाऱ्या सूर्याकडे पाहत राहिली. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />खूप वेळाने पूजा बोलू लागली. " मी ना लहान होते. अगदी लहान नाही. पण थोडेफार समजायचे. तेव्हा एकदा आईने सांगितले होते. बाबांना मुलगा पाहिजे होता. तेव्हा इतके जाणवायचे नाही. कारण कामानिमित्त बाबा सारखे बाहेरच असायचे. घरी आले तरी मला कधी लाडाने जवळ घ्यावे असे कधीच वाटायचे नाही त्यांना. जवळ गेले कि राग राग करायचे. काही चांगले काम केले , परीक्षेत चांगले मार्क्स मिळाले... कधीच स्तुती नाही. काही कधी विचारायला गेले कि आईला विचार , इतकंच बोलायचे. कामात असताना काही विचारलं तर खेकसायचे अंगावर. इतका राग का करायचे , कळायचे नाही मला. आई बोलायची छान माझ्याशी. शेवटी आईच ना ती. पण तिलाही कधी कधी नको वाटायचे मी. असं वाटायचं कि मी मुलगी म्हणून जन्म घेतला , ती माझीच चुक झाली. इतक्या लहान वयात असे विचार यायचे मनात. मला लिखाणाची खूप आवड, लहानपणापासून.... बऱ्याच लोकांना , शाळेत तर सर्वाना माझे लिखाण आवडायचे. पण घरी .... काहीच नाही. एक दिवस शाळेत आलेल्या पाहुण्यानी माझ्या निबंधाला छान अशी कंमेंट लिहून दिलेली. वडील नुकतेच आलेले कामावरून. मला आनंद झालेला ना... तशीच ती वही घेऊन गेले दाखवायाला. बाबांनी ते न बघताच हातातली वही फेकून दिली... ' कसली भिकारपणाची लक्षण आहेत हि... लेखक व्हायचे आहे का ... त्यापेक्षा अभ्यास कर.. ' म्हणत तणतणत निघून गेले. वाईट वाटलं तेव्हा खूप. काहीच बोलली नाही. तसेच वागायचे ते. शाळेला सुट्टी पडली कि मला एकटीला आजी- आजोबाकडे सोडून दोघेच कुठेतरी फिरायला जायचे. इतकी नकोशी होती त्यांना मी. त्यामुळे आजी-आजोबा जास्त जवळ मला. आता आजोबा नाही राहिले, ते त्यावेळेस त्यांच्या जुन्या गोष्टी सांगायचे. कुठे फिरायचे, कसे फिरायचे .. सर्व सांगायचे. त्यांच्या लहानपणी त्याचा एक मोठा वाडा होता, त्या गावाच्या गोष्टी सांगायचे. छान वाटायचे ते जग. तिथे जास्त रमायचे मी. घरी पुन्हा जावे असे वाटायचे नाही मला. नंतर , जेव्हा मी आठवीत होते. तेव्हा लहान भावाचा जन्म झाला. तेव्हापासून माझ्या बद्दल असलेलं उरलं - सुरलं प्रेम सुद्धा नाहीस झालं. त्यांना वंशाचा दिवा पाहिजे होता, झालं ते. मी तशीही नावडती होती बाबांना. त्यात आईलाही तोच आवडू लागला. मी घरात असून नसल्यासारखे असायचे. त्याचेच लाड सारखे.... मलाही तो प्रिय होता. पण त्याचे बालपण , माझ्या बालपणापेक्षा किती सुंदर , सुखद होते ... याचे वाईट वाटायचे मला." </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />" एकदा कॉलेजमध्ये असताना , मला एका प्रोजेक्ट साठी gold medal मिळालेले, महाराष्ट्र शासनाकडून. केवढा सत्कार झालेला माझा. आई-बाबांना बोलावून सुद्धा कोणीच आलं नाही तिथे. बाकीच्या मुलांचे आई-वडील दोन्ही होते, त्याच्या मुलाचे सत्कार बघायला. त्याचे कौतुक करायला , तो आनंद अनुभवायला. मी मात्र एकटीच तिथे. घरी आले. सांगितलं किती छान झाला सोहळा आणि gold medal हि दाखवले. बाबा , पेपर वाचत बसलेले. डोकं वर न करताच , ' छान ' इतकंच बोलले. आईला दाखवायला गेली तर बोलली , ठेवून दे एका बाजूला ... काम झाल्यावर बघीन. वाईट वाटलं. तेव्हा कळलं आपल्याला या घरात आता किंमत राहिली नाही. त्यानंतर हि तेच , जॉबला लागली. कुठे जाते जॉबला तेही कधी विचारलं नाही. माझा प्रत्येक निर्णय चुकीचा वाटायचा त्यांना. त्यात मी काही बोलली कि आवडायचे नाही. कधी आजारी असले तरी न विचारणारे पालक झालेले ते. जॉब वरून रात्री घरी आली कि जेवली का किंवा जेवणार आहेस का ... हे सुद्धा आई विचारायची नाही. चिडचिड होयाची मग माझी. त्यामुळे ऑफिस मधेच बसून राहायची उशिरापर्यंत. घरी कोण होते विचारायला. कधी भाऊ विचारायचा, ताई उशीर झाला का आज.. ते बर वाटायचे मला. त्याला आवडायचे मी, कधी कधी त्यासाठी खाऊ घेऊन जायचे ना घरी. छान जमायचे आमचे. पण नंतर या दोघांनी काय मनात भरवलं त्याच्या माहित नाही. त्यालाही माझा कंटाळा यायचा. जवळ यायचा नाही. एकदा त्याला खाऊ घेऊन गेली , त्याच्या आवडीचा. तर बोलला .... तूच खा .. माझे पप्पा आहेत , ते आणतील मला खाऊ... तेव्हा शेवटचं वाईट वाटलं स्वतःबद्दल. एवढयाशा लहान मुलालाही मी नको असेन तर ... एखाद्या paying guest सारखी राहायचे घरात मी. फक्त घरातले माझ्याकडून राहण्याचे पैसे घेयाचे नाहीत हाच काय तो फरक. " पूजा सांगता सांगता भावुक झाली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />कादंबरीने तिच्या खांद्यावर हात ठेवला. पूजा पुढे सांगू लागली. " एक दिवस काय झालं, बाबा अगदी शुल्लक कारणावरून चिडले माझ्यावर. त्यात मधेच भावाचा विषय निघाला. तो किती चांगला आहे , मी कशी नको आहे ... का कस माहित नाही ते .. पण त्यांचा माझ्यावरचा राग बाहेर आला. त्या बोलण्यातून , मी त्यांना किती नको आहे , ते सांगून टाकलं त्यांनी. आईने माझ्या बाजूने काहीतरी बोलवं अशी अपेक्षा होती. तीही काहीच बोलली नाही. मी कोणासाठी बोलू आणि काय बोलू , माझ्याकडे विषयच राहिला नाही. त्यादिवसापासून एक विचित्र अबोला सुरु झाला घरात. आई-बाबा-भाऊ आणि बाजूला मी वेगळी. ते तिघेच बोलायचे एकमेकांशी. माझ्याकडे साधं बघायचे हि नाहीत. हे असं घरातच सुरु झाल्यावर काय असणार मनःस्तिथी. त्याचा सर्व परिणाम कामावर झाला. ऑफिसमध्ये लहान लहान चुका. बॉसला सुद्धा आवडायचे नाही. एक - दोनदा ठीक आहे. समजून घेतलं सर्वानी. पण नेहमीच त्याच त्या चुका ... कोण खपवून घेणार. म्हणजे तेव्हा काहीच बरोबर होतं नव्हते . मग विचार आला मनात, का राहत आहोत इथे आपण. उत्तर मिळालंच नाही. आणि नंतर त्या प्रश्नाचा खोलवर विचार केला तेव्हा कळलं कि आता इथे तरी थांबावे असे काहीच राहिले नाही. किंवा अडवणारे कोणी नाही. कोणासाठी उगीच अडचण बनण्यापेक्षा तिथून निघालेलं बरे , हे आलं मनात. त्याचदिवशी, ऑफिस आणि घरी , दोन्ही ठिकाणी सांगून टाकलं. ऑफिस मध्ये काही जणांना आणि घरी फक्त आईला वाईट वाटलं. त्यानंतर ४-५ दिवसांनी ऑफिसमधलं उरलं सुरलं काम संपवलं. घरी बॅग भरून ठेवली होती. ठरलेल्या दिवशी न निघता २ दिवस आधीच निघाले. बाकी सर्व झोपलेले असताना. " पूजाचे बोलणे संपले. कादंबरीच्या डोळ्यात पाणी आलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ये वेडाबाई .... रडते का... हीच आहे माझी स्टोरी... आणि असं रडायचं नाही. मी बघ, ते घरी असताना फक्त एकदा रडली होती, ते शेवटचं. त्यानंतर कधीच रडली नाही. " कादंबरीने डोळे पुसले. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />" एकटीच निघालीस ... तेही रात्रीची... भीती नाही वाटली का , मी निघालेली ना .... तेव्हा जाम घाबरली होती. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्या रात्री स्टेशनवर थांबलेली. सकाळी डब्बू होता सोबतीला... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" डब्बू ?? हा कोण नवीन ... कहानी मे twist का ... " पूजा हसली त्यावर.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नंतर सांगीन . बघ ... बोलता बोलता किती रात्र झाली. " रात्रीचे ८ वाजले. दोघी पुन्हा आपल्या ग्रुपजवळ आल्या. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">=====================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /> सुप्री - संजना एका गावात रात्रीच्या मुक्कामी थांबल्या होत्या. तस बघावं तर खूप अंतर पार केलेलं दोघीनी. दिवसभरात आकाशला फोन तर लागला नाहीच. आकाशला माझा मेसेज मिळाला असेल तर बर होईल. पण कुठे थांबला असेल तो. त्याला एक फोन लागला असता तर किती बर झालं असत. असा विचार करून सुप्रीने पुन्हा आकाशला कॉल करण्याचा प्रयत्न केला. पहिल्यांदा लागला नाही, पुन्हा लावला. त्यावेळीस मात्र लागला कॉल. रिंग वाजत होती, आकाश कॉल उचलत नव्हता. तसाच फोन वाजून वाजून बंद झाला. सुप्रीला वाईट वाटलं. संजना बोलते ते खरं आहे का ... आकाश विसरला का आपल्याला. तशीच बसून राहिली मग. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />आणि आकाशचा फोन आला. " हॅलो ... हॅलो... कुठे आहेस तू .. फोन का नाही उचलत... बरा आहेस ना ... कुठे आहेस .. " एका मागोमाग एक प्रश्न सुरु झाले सुप्रीचे.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो .. हो .. श्वास तर घेशील जरा.... शांत हो... " आकाशचा आवाज ऐकून सुप्री शांत झाली. " मी एकदम ठीक आहे. तू कशी आलीस इथे ... एकटी आहेस कि कोणी आहे सोबतीला... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" संजना आहे कि सोबत. तुलाच बघायला आले मी. तू , त्या फोटोग्राफी कॅपला गेला नाहीस ते समजलं. त्यामुळेच तुला शोधत आली. आता नक्की कुठे आहेस तू.. ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मला माहित नाही गं ... खूप वर्षांनी आलो आहे या भागात मी. ओळखीचे आहे ठिकाण पण नाव नाही माहित. इथे एका देवळात थांबलो आहे. " आकाशने सांगितलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मलाही माहित नाही मी कुठे आहे ते , सकाळ झाली कि विचारेन कोणाला तरी... कोणते देऊळ आहे " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" गणपतीची मूर्ती आहे. तस गावापासून दूर हे ते मंदीर. बघ, गेल्या २ दिवसात मी कुठे गेलो नाही या देवळातून आणि इथे कोणी आलेही नाही देवळात " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ठीक आहे , मी विचारते असे कोणते मंदिर आहे का ... तू थांब तिथेच ... मी येते .. नको जाऊस कुठे आकाश... " पुढे काही बोलणार आणि फोन कट्ट झाला . कदाचित पुन्हा नेटवर्क गेले. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /> आकाश त्या मंदिरातून पाय मोकळे करायला बाहेर आला. वाहणाऱ्या थंड हवेसोबत कुठेतरी रातराणी फुलल्याचे कळत होते. खाली गावात दिवे लागलेले होते. एक एक घरकुल उजळलेले होते. अजून तरी इथे वीज आलेली नसावी किंवा लोडशेडिंगचा प्रकारही असावा. तरी छान वाटते ना. त्या लहानग्या मिणमिणत्या दिव्यांचा प्रकाश इथंपर्यंत येतो आहे. शांत- शीतल.... वर आभाळात सकाळ पासून धरून राहिलेला पाऊस , कुठे गेला कुणास ठाऊक. त्यात अमावस्या, चंद्राची अशी सोबत कधी कधी छान वाटते. चांदण्या काय ... लपाछपी खेळात सारख्या ... असंच वाटते. लुकलुक सुरु असते नुसती त्यांची. सुप्रीचा विचार आला अचानक. कशाला आली एवढ्या दूर ती. कि आपलंच चुकलं काही. आपणच तर ठरलेल्या ठिकाणी न जाता इथे भलतीकडेच आलो. तिच्याही त्या अपघाताच्या आठवणी ताज्या आहेत. पुन्हा कुठे हरवलो तर मी... काळजी वाटणारच ना.. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /> पुन्हा देवळात आला. काही फळे घेतलेली त्याने. तीच खात होता गेले २ दिवस. आणि लक्ष गेलं त्या गणूच्या मूर्तीकडे. " तुला कोणी भेटायला येतंच नाही का... एकटाच असतोस का इथे... " आकाशने गणूला मनातल्या मनात प्रश्न केला. साहजिकच आहे ... उत्तर मिळालं नाही. गणू तर चेहऱ्यावर एक छानसे हास्य घेऊन बसला होता. आकाश किती वेळ त्याच्याकडे पाहत होता. तू तरी काय बोलणार म्हणा. पण एक सांग जरा ..... सुप्रीला लहानपणापासून ओळखतॊस ना तू ..तिचाच गणू आहेस ना तू ... तुला कधी कळली आहे की ती... मला तर अजिबात कळत नाही ती... स्वतःच पाठवलं बाहेर आणि आता मागे मागे आली सुद्धा. माणसांनाच असे स्वार्थ असतात ना ... प्रत्येक जणं कश्या ना कश्या साठी पळत असतो. सुख कश्यात आहे, कळतच नाही कधी. आपली माणसं सोबत असणे कि स्वतःच्या शोधात फिरणे , हे सुख... तुला उत्तर मिळालं तर नक्की सांग मला, आकाश पुन्हा त्या देवळात झोपी गेला विचार करत. <br style="box-sizing: border-box;" />=====================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /> पहिल्या दिवशी जो पाऊस झाला, त्यानंतर ३ दिवस पाऊस झालंच नाही. आज सकाळी जरा वाटतं होते पावसाचे. तरी काही चिन्ह दाखवून पुन्हा पसार झाला तो. कदाचित कुठे दूरवर पडत असेल पाऊस. या भागात यायचे नसेल त्याला, असा विचार करत कादंबरी सकाळ सकाळीच तिचा कॅमेरा घेऊन जरा लांब आलेली. त्यांच्या ग्रुप मध्ये आणखी काही लोकं सर्दी - खोकला ताप घेऊन बसले होते पावसाचे. ते काय दरवर्षीचे , म्हणत कादंबरी फोटो काढत चालली होती. एका ठिकाणी उभं राहून कॅमेऱ्याच्या लेन्सने, जरा zoom करून दूरचे काही दिसते का ते पाहू लागली. कॅमेरा डावीकडे वळला आणि तिला एक जण हातात कॅमेरा आणि पाठीला सॅक, असा काहीसा दिसला. लगेच तिने कॅमेरा खाली केला. खरच , तिथे कोणीतरी होती फोटो क्लिक करत. इतक्या दूरवर ... कोणी खास फोटो साठी तर येत नाही, हे कादंबरीला एवढ्या वर्षाच्या भटकंतीतून कळलं होते. नक्कीच हा वाट चुकला असेल, जाऊया का त्याला विचारायला... नको ... एकटी नको... पूजाला घेऊन जाऊ.. असा विचार करत धावतच कादंबरी पूजाला आणायला पळाली. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />" अगं .... पण मी कशाला... " पूजा वैतागत म्हणाली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल नाआआआआ .... !!!! " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कशाला पण आणि असेल कोणी .. ज्याला फोटोची आवड असेल... काढू दे त्याला फोटो... त्या खालच्या गावातला सुद्धा असू शकतो. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुला बोलवायचे म्हणजे आधी अर्धा किलो मस्का लावावा लागतो तुला ... त्यानंतर तयार होते तू... कोणी वेगळा दिसतो आहे म्हणून आले ना सांगायला. एकटी गेली आणि किडनॅप केले तर मला त्याने... " पूजाला हसायला आले त्यावर.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हा .. हे मात्र होऊ शकते हा ... एवढी गोड आहेस ना , कि कोणालाही मोह होईल तुला पळवून नेण्याचा.... लाडाची बाय माझी ... " पूजाने कादंबरीचा गालगुच्चा घेतला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल ना गं पटकन ..... एकतर तो वाट हरवला आहे त्याची.. पुन्हा कुठे पुढे गेला तर अजून चुकेल ... चल पटापट ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो .. माझी आई ... हो ... " पूजाने हातातले काम बाजूला ठेवलं आणि उभी राहिली. " इतकं काय विशेष वाटलं तुला त्यात.. " असं बोलत होती आणि अचानक आभाळात लक्ष गेलं. मघापासून मोकळं असलेलं आभाळ अचानक अंधारून आले. " कमाल आहे ना. आता तर काहीच नव्हते ना... लगेच कुठून आले हे ढग.. " कादंबरीही वर पाहू लागली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ ... सगळं तुझ्यामुळे ... !! आता पाऊस आला तर तो निघून जाईल. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल बाबा चल ... तू ना .... ऐकणार नाहीस कधी, मी सांगते ना .. गावातला असणार तो.... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" गावातले लोक काय पाठीवर सॅक आणि गळ्यात कॅमेरा लावून फिरत नाहीत.. " कादंबरीच्या या वाक्यावर पूजा थांबली. " तो " आलाय का पुन्हा , नसेल ... तो नसावा... असेल तर.. पूजाने चालण्याचा वेग वाढवला. दोघी त्याठिकाणावर आल्या. जिथे कादंबरीने त्या व्यक्तीला पाहिलं होते. आता तर कोणीच नव्हते तिथे. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />" कुठे आहे कोण ... " पूजा आजूबाजूला नजर टाकत म्हणाली. कादंबरीही कोड्यात पडली. " गेला असेल का तो ... पावसाला घाबरला असेल... " कादंबरी बोलली. मग तिचं लक्ष पुढे असलेल्या देवळाकडे गेलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्या देवळात बघूया का .. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तिथे का जाईल तो ... " म्हणत पूजाच पुढे गेली. ५- ६ पावलं पुढे गेली असेल आणि लख्ख प्रकाश झाला. वीज चमकली होती. जोराचा पाऊस येणार आता, असा विचार मनात आला आणि समोर कोणीतरी उभा.. त्याचे हि लक्ष यांच्याकडे होते. " तो बघ ... त्यालाच पाहिलं होते मगाशी.. " कादंबरी बोलत होती, पण पूजाच लक्ष कुठे होते तिच्याकडे.. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />आणि रिमझिम पाऊस सुरु झाला. कादंबरी कॅमेरा वाचवण्यासाठी त्या मंदिरात शिरली. पूजा आणि "तो " मात्र तिथेच .. .... आकाश !! आकाशच आहे ना ... हो ... तोच असणार ... पाऊस आणि तुझं नातं तसं जुनंच... बघ तुझ्या सोबतीनेच फिरतो आहे... घेऊन आलास ना पावसाला ... पूजा कधीची आकाशला पाहत होती. तोही कधीपासून पूजाकडे पाहत होता. पावसाचे थेंब रिमझिम रिमझिम पडत होते दोघांवर .... पूजाला मात्र ते सर्व क्षण थांबल्या सारखे वाटतं होते.आजूबाजूला पडणारे पाण्याचे थेंब गोठलेले भासत होते. झाडे - झाडांची पाने ... दूरवर चमकणारी वीज ... वारा ... सारेच थांबले होते. समोर घडणारा प्रत्येक क्षण गोठला होता. धावत जावे आणि मिठी मारावी त्याला, असं वाटतं होते पूजाला. पण तीही गोठली होती जागेवर. आकाशच पुढे आला मग. दोघे एकमेकांसमोर. किती वेळ, पावसाचा वेग जरा वाढला तसा कादंबरीने आवाज दिला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ये ... दोघांनी आत या आता .... भिजून आजारी पडलात तर मला एकटीला ताकद नाही एवढी .. तुम्हा दोघांना उचलून आणायची. " दोघीही भानावर आले. आणि धावतच देवळात आले. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />देवळात आले तरी तसेच दोघे. शेवटी कादंबरी वैतागली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पूजा ... काय सुरु आहे... त्याला ओळखते का तू... किती वेळ बघते आहे मी, नुसते एकमेकांकडे बघत आहात ... हॅलो .... मीही आहे इथे ... " पूजाला हसू आलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" थँक्स ... बबडू ... तुझ्यामुळे मला माझा डब्बू भेटला ... इतक्या वर्षांनी.... " पूजाने कादंबरीला मिठी मारली. कादंबरीने त्याला न्याहाळून पाहिलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" डब्बू .... कोण ??" कादंबरी विचारात पडली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कशी आहेस निर्मला... " त्याने पूजाकडे पाहत विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" निर्मला कोण आता ... काय सुरु आहे नक्की ... वेडी होणार वाटते मी ... " कादंबरी आणखी confused ...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">"बस बस ... खाली बस आधी... डोक्याला इतकं tension नको देऊ.. तू जरा बस शांत ... मला डब्बू ला भेटू दे... इतक्या वर्षांनी पाहते आहे त्याला... " , </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" एक मिनिट ... " कादंबरीने पूजाचा हात पकडला. " मला सांग आधी , काय सुरु आहे हे.... मला तो दिसला , वाट हरवला असेल म्हणून तुला घेऊन आले. तर लगेच ओळखीचा निघाला ... असं कुठे घडते का कधी ... खरं आहे कि कोणता प्रॅन्क आहे हा .... " कादंबरी आता आकाशकडे संशयाने पाहू लागली. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">"अगं ... प्रॅन्क कसला... तुला सांगत असते ना याच्याबद्दल ... "तो " .... हाच ... डब्बू ... माझा डब्बू ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हा ... ' तो '... तो आहे ... हा " कादंबरी आकाशकडे पाहत राहिली. त्याच्याजवळ गेली. " Hi ... मी आकाश.. " आकाशने कादंबरीकडे हात पुढे केला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" डब्बू कोण मग आणि मघाशी पूजाला तू ' निर्मला ' का बोललास " आकाशला हसू आलं. बाहेर पावसाने छानच सुरुवात केलेली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बसूया का खाली. आता पावसात तरी तुम्ही दोघी बाहेर जाणार नाही. " आकाशसुद्धा खाली बसला. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">"हम्म ... आता सांग .. हि काय भानगड आहे नावांची. "..... कादंबरी ...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" याचे खरे नाव आकाश.. याची आई याला लहानपणापासून डब्बू बोलते लाडाने. म्हणून मीही तेच बोलते ... " .....पूजा ...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आणि हिच्या आजीचे नाव निर्मला .... आजी सोबतच छान जमते हिचे ... लहानपणापासूनच स्वतःच तिने स्वतःचे नाव ' निर्मला ' ठेवले. मलाही तेच नाव जास्त आवडते. बाकी लोकांसाठी पूजा .. माझ्यासाठी मात्र निरू .... " आकाश पूजाकडे पाहत म्हणाला. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">"तर हे असं आहे तर गणित .... मलाही तिने ते नाव कधी सांगितले नाही कधी... असो , By the way ... तुला ओळखते मी , खूप आधीपासून .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ते कस शक्य आहे ... मी तर तुला पहिल्यांदा भेटलो आज ... आणि निरूकडे माझा फोटोही नाही .... बरोबर ना निरू ... " पूजाने होकारार्थी मान हलवली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हि सांगत असते तुझे किस्से... आठवणी... नाव सांगितलं नाही हा कधी तिने ... सारखं सारखं ... तो असा करायचा , तो तस करायचा... तुला कधी बघितलं नाही तुला , तरी ओळखायची. nice to meet you .. " कादंबरीने हात पुढे केला. आकाशने हात पुढे केला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुझी ओळख ?? " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी कादंबरी ... या पोरीची best buddy ... " आकाशला छान वाटलं. पूजाकडे बघत विचारलं ....</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कुठे भेटली हि ,... छानच आहे ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तू गेलास ना ... त्यानंतर ३-४ दिवसानी हि भेटली. भटकत होती. एकटीच होती म्हणून घेतलं सोबतीला. तेव्हापासून आहे सोबतच... " पूजा आकाशकडे पाहत होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जरा जाडा झाला आहेस.. शेविंग पण करायला लागला आहेस... व्वा !! बदल छान आहेत .. कुठे निघाला आहेस आता.. खरं सांगावं तर कधीच वाटलं नव्हतं तुझी भेट होईल पुन्हा..... या वळणावर. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी ... वाट बघतो आहे कोणाची तरी.... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कोणी येते आहे का भेटायला ... कोणी मागे राहिलेले ... " पूजा ...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो .. !! " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" wow !! गोड बातमी दिलीस... लग्न कधी केलंस ... " पूजाला आनंद झाला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" लग्न नाही .. पण relationship मध्ये आहे. मी पुढे आलो आणि ती मागाहून येतं आहे. छान आहे ती ... पण मीच आता confused आहे .. कोणी कोणाला अडकवून ठेवले आहे. मी तिला कि तिने मला... " आकाशचा आवाज गंभीर झाला. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">वातावरण गंभीर होताना बघून कादंबरी मधेच बोलली. " excuse me... तुम्ही दोघे सारखे का विसरता मला. मी सुद्धा आहे इथे ना ... ते बाकी जाऊ दे ... तुला मघाशी कॅमेरा वापरताना पाहिलं ... तू फोटोग्राफर आहेस का ... हि पूजा ... i mean निरू .... तुझ्याकडून फोटोग्राफी शिकली असे सांगायची. मला पण शिकावं ना.. " कादंबरी हात जोडत होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो रे ... डब्बू ... छान काढते हि फोटो... दाखव जरा हिला फोटोग्राफी... पण नंतर. आता जरा आपणच गप्पा मारू.. सांग .... कसा आहेस... आणि हो.. पाऊस आणि तुझं नात तसेच आहे हा अजून .... अगदी सुरुवातीला होते तसे. बघितलं ना ... तुझ्यासोबतच फिरत असतो.. " आकाश हसला त्यावर.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अरे हो ... बाकीचा ग्रुप कुठे आहे ... आहेत का सर्व अजून सोबतीला.. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आहेत कि ... " पूजा म्हणाली. तोपर्यंत पाऊस थांबला होता. या दोघींसहित आकाश त्यांना भेटायला गेला. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">=====================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">सुप्री -संजना भरभर चालत होत्या. आकाशने सांगिल्याप्रमाणे एक मंदिर होते, त्याकडे निघाल्या होत्या. सुप्रीला तर आकाशला कधी बघते आहे असे झाले होते. एक वेगळीच फीलिंग घेऊन चालत होती ती. आकाश बोलला तसे एक मंदिर दिसले तिला दूरवर . तशी धावतच गेली मंदिराकडे. मंदिरात पोहोचली तर कोणीच नव्हते तिथे. " आकाशने खरं सांगितलं कि पुन्हा फसवलं. " संजना बोलली आणि पाऊस सुरु झाला पुन्हा. जोराचा पाऊस. सुप्री आकाशला फोन लावायचा प्रयत्न करत होती. तिच्याच मोबाईलला नेटवर्क नव्हते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आता काय करायचे गं संजू ... हा असा का वागतो आहे आकाश .... गणू ... please help ... " संजना तरी काय बोलणार. पावसाने हि चांगलाच वेग पकडला होता.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आता कुठे जायचे सांग सुप्री.. आकाश तर नाही... किंवा तो दुसऱ्या कोणत्या तरी देवळात थांबला असेल... एकच देऊळ आहे का हे ... बरोबर ना ... " संजनाचे ते बोलणे सुप्रीला पटलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तस असू शकते... " आकाशच्या विचारातून बाहेर आली आणि तिला पावसाचे लक्षात आलं. तो काय इतक्यात थांबणार नाही हे समजलं तिला. धो - धो कोसळत होता नुसता. " इथेच थांबूया ... या पावसाचे काही खरं नाही बघ.... " सुप्री आभाळाकडे पाहत म्हणाली. गावातून निघताना आणलेले पदार्थ खाल्ले. आणि दोघी तश्याच बसून राहिल्या , पाऊस थांबण्याची वाट पाहत. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">पाऊस थांबता थांबता संध्याकाळ झाली. आता पुढे तर जाऊ शकत नाही. काळोखात कुठे जाणार , त्यात पाऊस आला तर भिजायला होईल. देवळात तरी कोणी नाही, त्यामुळे इथेच थांबलो आजची रात्र तर बर होईल. असा विचार करत दोघी तिथेच थांबल्या आणि रात्रीची तयारी करू लागल्या. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">पावसाने आवरतं घेतलं तस आकाशने लगेचच त्याचा तंबू यांच्या तंबू शेजारीच उभा केला. दिवसभरात छान गप्पा झाल्या सर्व ग्रुप सोबत. पण पूजा सोबत नाही. काळोख झाला तसं आकाशने आधीच जमवून ठेवलेली लाकडं रचून शेकोटी पेटवली. उबदार असे काही पाहिजे होते सर्वाना. शेकोटीजवळ येऊन बसले सर्व. पुन्हा गप्पा सुरु झाल्या. आकाशला तो सर्व ग्रुप ओळखीचा. २ वर्ष होते ना एकत्र ते सर्व. गप्पा तर काय संपणार नव्हत्या. शेवटी कादंबरीला भूक लागली आणि सर्वांना जबरदस्ती तिने जेवायला नेले. जेवण झाल्यावर आकाश पुन्हा शेकोटी जवळ येऊन बसला. एकटाच , या वेळेस एकटाच बसला होता. पूजा गेली त्याच्या शेजारी.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कसला विचार सुरु आहे तुझ्या डोक्यात. सकाळपासून बघते आहे तुला.. " आकाश काही बोलणार तर पूजाने थांबवले. " आता काही नाही , असं बोलून चालणार नाही.. तुला खूप आधी पासून ओळखते मी... सांग .. डोळ्यात आणि चेहऱ्यावर तणाव जाणवतो. काय झालं ... " आकाश शेकोटीतल्या जळणाऱ्या लाकडांकडे पाहत होता. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तीच नाव सुप्री ... सुप्रिया.... योगायोग बघ.... आपण जेव्हा वेगळे झालो होतो ना ... म्हणजे तुझी माझी वाट वेगळी झालेली तेव्हा.. त्याच वर्षी ... किंबहुना त्याच पावसात मला सुप्री भेटली. आपण निघालो वेगवेगळ्या वाटेने तेव्हा सुद्धा पाऊस होता आणि सुप्री भेटली ती सुद्धा अश्याच एका प्रवासात... छान मुलगी आहे.. भावुक आहे , हसरी आहे ... पण प्रचंड strong आहे. कितीतरी कठीण परिस्तिथीत तिने स्वतःला कसे सावरले , ते तिलाच माहित. मलाही अपघात झालेला, तेव्हा तर माझी स्मृती गेलेली. काहीच आठवत नव्हते , तिच्यामुळे वाचलो असे म्हणू शकतो. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" खूप छान जोडीदार भेटली आहे तुला ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तेच कळत नाही. आता सुद्धा तिचाच विचार आहे मनात. कुठे असेल ती. मी इथे येऊन चूक तर नाही केली ना.. मी ठरलेल्या ठिकाणी न जाता इथे आलो. त्यासाठी माझ्या काळजी पोटी ती इथे शोधत आली. नक्की कुठे चुकते आहे माझं ... मलाच कळत नाही. " पूजा काहीच बोलली नाही त्यावर. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">थोडावेळ शांततेत गेला. " तू कुठे निघाली आहेस. कुठे चालला सर्व... " आकाशने पूजाला प्रश्न केला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" योगायोग बोललास ना मघाशी... इथेही आहे योगायोग... इथेच आपली ताटातूट झालेली. तोच प्रवास आहे हा.. आठवलं का काही... " आकाशने नकारार्थी मान हलवली. " आपण त्याच देवळात बसून शेवटच्या गप्पा मारल्या होत्या. कदाचित तुला जो अपघात झालेला ना .. त्यात या आठवणी विसरला असशील... पण मला आठवते सर्व. " आकाशला काही आठवलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" स्पष्ट नाही.... पण अंधुक आठवलं , तू बोललीस तेव्हा.... एक मिनिट ... म्हणजे तू ... तीथे निघाली आहेस का .... " आकाश पूजाकडे पाहत म्हणाला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... तो प्रवास नंतर पूर्ण झालाच नाही... तुही गेलास , तेव्हा मीही वाट बदलून दुसरीकडे निघून गेलेली. या वर्षी निघाले ना निरोप घेऊन , तेव्हा आजीनेच आठवण काढली आजोबांच्या प्रवासाची... त्यांच्या त्या जुन्या गावाची , त्याच्या मोठ्या वाड्याची... तेव्हाच ठरवलं तो प्रवास पूर्ण करावा... हे सर्व तयार झाले. आणि निघाली. पण सारखं वाटत होते, तू पुन्हा आला पाहिजे... देवाने .... पावसाने ऐकलं माझं ... " आकाशला गंमत वाटली पूजाचे ऐकून. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" एक चक्र पूर्ण झालं ना ... निरू ... पण या काळात, मी राहिलो का आठवणीत तुझ्या... कादंबरी बोलली ते खरं का ... तिला सांगत बसायची माझे किस्से.. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... म्हणजे सारखी नाही... पण काही क्षणांना आठवण यायची तुझी. तेव्हा सांगायची कादंबरीला. आणि तुला कोण रे विसरणार.. मीच काय .. हे ग्रुपमधले बाकी कोणीच विसरले नाहीत. " आकाशला छान वाटलं ते ऐकून.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुम्ही कधी निघणार आहात प्रवासाला... " आकाशने पूजाला विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" माहित नाही.. कदाचित उद्याचा दिवस थांबू.. आणि तुझं काय... माघारी जाशील का सुप्री आली कि.... " आकाश काही बोलला नाही त्यावर. किंबहुना त्याला बोलायचेच नव्हते त्या विषयावर. पूजाला कळलं ते. " चल झोपूया ... बाकीचे गेलेही झोपायला. " पूजा उभी राहिली. आकाश त्या शेकोटीकडे पाहत होता. काहीतरी घालमेल सुरु आहे याच्या मनात, पूजा मनातल्या मनात बोलली. झोपायला निघून गेली. आकाश उशिरापर्यंत शेकोटीपाशी बसून होता. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />सकाळ झाली. सुप्रीने अंदाज घेतला पावसाचा. पाऊस नाही येणार आता तरी. तोपर्यंत पुढे जायला हवे ना ..... तयारच होती ती. संजनाची तयारी झाली आणि दोघींनी देवळातून पाय बाहेर काढला. लगेचच आकाशला कॉल लावला. पहिल्या वेळेतच कॉल लागला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हॅलो .... हॅलो ... आकाश... कोणत्या मंदिरात आहेस. मी कालच एका मंदिरात जाऊन आली. तू नाही दिसला तिथे... नक्की कुठे आहेस ते सांग... " भरभर बोलून गेली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी देवळात नाही आहे आता ... जरा पुढे आलो आहे. " हे ऐकून सुप्री संतापली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अरे ... !! याला काय अर्थ आहे , इतकं सांगून सुद्धा पुढे गेलास तू... मी येते आहे असं बोलली होती ना तुला ... तरी ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्री .... शांत होशील का जरा ... मी .... " अचानक फोन कट्ट झाला. पुन्हा लावला तर लागलाच नाही. सुप्रीच्या डोळ्यात पाणी आलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय झालं सुप्री .... आकाश सोबत आधी अशी , या स्वरात कधी बोलली नाहीस ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चुकलं गं माझं... राग आला त्याचा... म्हणून ओरडली त्याला. बघ ना , पुढे गेला आहे तो ... त्याला इतके मेसेज पाठवले , कॉल करून सांगितलं थांब तरी पुढे गेला.. राग नाही येणार का ... " सुप्री जागीच थांबली. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" का थांबली... "..... संजना.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं .. पुढे तरी कुठे जायचे.... मोबाईल लागत नाही त्याला . तो नक्की कुठे गेला , कुठे आहे ते माहित नाही.... जायचे तरी कुठे मग ... " ते ऐकून संजनालाही प्रश्न पडला. संजना आजूबाजूला पाहू लागली. दूरवर काही तंबू दिसले तिला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल .. तिथे काही लोकांचा ग्रुप दिसतो आहे .. फिरायला आले असतील. त्यांना विचारू पुढचा रस्ता." संजना बोलली पण सुप्री तयार नव्हती. संजना ओढतच घेऊन गेली तिला. जास्त पुढे गेल्या नसतील त्या. त्यांना एक मुलगी फोटो काढताना दिसली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" Hi ,.... मी संजना... आम्हाला जरा इथली माहिती मिळेल का ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो .. हो , का नाही... कुठे निघाला आहात... By the way ... मी कादंबरी... " कादंबरीने हात पुढे केला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कुठे जायचे आहे तेही नाही माहित मला " संजना बोलली. कादंबरी या दोघींच्या तोंडाकडे पाहू लागली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" Actually , तुमच्याकडे मोबाईल आहे का .. " सुप्रीच बोलली शेवटी.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आहे पण इथे नेटवर्क नसते. " कादंबरी बोलली. सुप्रीचा चेहरा पडला. कादंबरीला काही सुचलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुम्ही दोघींनी काही खाल्लेलं दिसतं नाही. चेहऱ्यावरून कळले मला . तुम्हाला भूक लागली आहे ते. तो तिथे आमचा कॅम्प लागला आहे. चला काही खाऊन घ्या.... जरा आराम करा. शिवाय माझी friend तुम्हाला माझ्यापेक्षा चांगली माहिती देऊ शकते या भागाची. " त्या शेवटच्या वाक्यावर सुप्री तयार झाली. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" तुम्ही थांबा इथेच... " कादंबरीने सुप्री -संजनाला कॅम्प जवळ आणले. " मी माझ्या friend ला बोलवून आणते , ती मागच्या बाजूला जेवणाची तयारी करते आहे. " कादंबरी निघून गेली. तितक्यात सुप्रीचे लक्ष सर्वात शेवटी असलेल्या तंबूकडे गेलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" संजू .... आकाशचा tent ... " संजनाने बघितलं त्यादिशेने.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नसेल गं ... रंग सारखा असला कि काय तो आकाशचा tent असणार का ... काही पण तुझं ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही.. मला माहित आहे ना ... आकाशचाच tent आहे तो ... चल ना जवळ जाऊन बघू ... सुप्री बोलली आणि निघाली सुद्धा. तंबू जवळ पोहोचली. आणि आत वाकून बघणार तोच कादंबरीने तिला हाक मारली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काही पाहिजे आहे का ... " सुप्रीला विचारलं तिने.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही सहजच ..." पूजा आली मागोमाग.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" Hi ... मी पूजा.. कादंबरी बोलली तुम्ही रस्ता चुकलात.... " पूजा या दोघींना संबोधून म्हणाली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो हो ... जरा पुढे कोणते गाव , वाट आहे ते सांगशील का ... " संजनाच बोलत होती. सुप्री वाकून वाकून त्या tent कडे पाहत होती. पूजाच्या नजरेतून सुटलं नाही.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय झालं ... मागे काय ... " पूजाने विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तो तंबू कोणाचा आहे ... ओळखीचा वाटतो. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" माझ्या जुन्या मित्राचा....." ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाव ... का .... य .... त्याचे ... " सुप्री पुढे विचारत होती आणि मागून आकाश आला. कानाला मोबाईल लावलेला. सुप्रीलाही त्याने पाहिलं. सुप्री पुढे आली. आता आकाश - सुप्री समोरासमोर. पूजा - कादंबरी- संजना... एका बाजूला झाल्या. " आकाश !! " सुप्रीने आकाशला मिठी मारली. कादंबरी पुन्हा confused.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हॅलो .. excume me ... तू त्याला कशी ओळखते. तो तर आताच आला ना समोर... " आकाशने सुप्रीची मिठी सोडवली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" निरू .... हीच सुप्री.. आणि तुझ्या शेजारी उभी आहे ना ... ती संजना ... माझ्या best friends " पूजाला तसे सांगितले होते आकाशने सुप्री बद्दल. कादंबरीला फक्त नाव माहित होते तिचे. आणि ती आकाशला शोधत येते आहे इतकंच माहित होते. आता तर दोघे समोरासमोर होते. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" म्हणजे मी तर जोड्या जुळवणारी झाली तर.. पहिलं आकाश आणि पूजा ..... आता आकाश - सुप्री... तुम्ही सगळे काय get together खेळत आहात का ... " कादंबरी काहीही बडबडत होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कसा आहेस ? " सुप्रीने आकाशला विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आहे ... ठीक आहे... " ...आकाश...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" निघूया का .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कुठे ? " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" घरी ... शहरात... " सुप्रीकडे बघतच राहिला आकाश. पूजाला कळलं, पुन्हा याच्या मनात घालमेल सुरु झाली आहे.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" डब्बू .... या दोघी दमलेल्या , भुकेलेल्या वाटतात.... आराम करा आज. उद्या पाहिजे तर निघा ... चालेल ना सुप्री... " पूजाला सुप्री नकार देऊ शकत नव्हती. तरी आकाशच्या चेहऱ्यावरून काहीच कळत नव्हते. आकाशने त्या दोघींना त्यांचा तंबू उभा करून दिला. दुपारचे जेवण सर्वांनी एकत्र केले. सुप्री - संजनाची ओळख करून झाली सर्वांशी. कादंबरीचे छान जमले या दोघींशी. आकाश या काळात गप्पच होता. दुपारीच जेवण झाल्यावर निघून गेलेला तो कुठेतरी. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />" आकाशला पाहिलं का तू ... दिसत नाही तो ... " सुप्री आलीच विचारायला कादंबरीला .</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही ... पूजाला माहित असेल .. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कुठे आहे ती ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल दाखवते कुठे आहे ते ...... " कादंबरी सुप्रीला घेऊन मागच्या बाजूला आली. पूजा काहीतरी लिहीत बसली होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ती काही काम करते आहे असे वाटते . " सुप्रीने दुरूनच पाहिलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आमच्या दोघींचा ट्रॅव्हल ब्लॉग आहे ना... त्यात पूजा लिहिण्याचे काम करते आणि मी फोटोग्राफी. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" खूप छान गं ... मग हे असे लिहून झाले आणि फोटो काढून झाले कि शहरात कधी जाता ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही ... आम्ही नाही जात ... सर्व काम इथेच .... इंटरनेट वरून ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग घरी कधी जाता ... ,"</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाहीच जात... हे tent आहेत ना ... तेच आमचे घर .. " सुप्रीला काहीच कळलं नाही कादंबरी काय बोलते आहे नक्की..</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" घरी का जात नाही ... " सुप्रीने दबक्या आवाजात विचारलं. कादंबरी smile केले फक्त.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आहेत काही कारणे ....जाऊ दे ते ... " पुजाजवळ आल्या दोघी.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ये पोरी ... तुझा डब्बू कुठे गेला ते सांग हिला .... विचारत होती... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" डब्बू ?? " सुप्रीला माहित नव्हते ते .</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं ... आकाश ना ... जरा पाय मोकळे करायला गेला आहे. संध्याकाळ पर्यंत येईल असं बोलून गेला. तुला काय न सांगता गेला का तो ... येईल .... येईल ... " सुप्री उगाचच खोटं खोटं हसली. कादंबरी तिचा कॅमेरा घेऊन गेली आणि पूजा तिच्या लिखाणात गढून गेली. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />सुप्री संजना शेजारी आली. संजनाचे भरपेट जेवण झाले होते. तिच्याच तंबूत झोपली होती. सुप्रीला पाहिलं तिने.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय ग ... चेहऱ्यावर १२ का वाजले आहेत.. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्या आकाशचं काही कळत नाही.... असं वाटते मला टाळतो आहे तो .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" असं काही नाही आहे . उगाचच इतका टोकाचा विचार करू नकोस .... " संजनाने जरा रागातच उपदेश केला. सुप्री गप्प बसून राहिली. संध्याकाळ झाली आणि आकाशचे आगमन झाले. कोणाशी काही न बोलता त्याच्या तंबूत जाऊन बसला आणि त्याचा दरवाजा लावून घेतला. सर्वच रात्रीच्या जेवणाच्या कामात असल्याने कोणाचेच लक्ष आकाश वर नव्हते. पूजाने मात्र पाहिलं त्याला. पण गेली नाही त्याच्याकडे. तीही विचार करू लागली. मागोमाग तिची शेपूट 'कादंबरी' आलीच. " भौ .... !! " कादंबरीने पूजाला घाबरवले. पूजाचे लक्ष नव्हते तिच्याकडे.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आता कसला विचार करते आहेस ...... तुझा डब्बू भेटला तुला.... तू जिथे घेऊन जाते आहेस , तिथे यायला सर्व तयार आहेत. ... आता का टेन्शन... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तस नाही गं ... डब्बूचा विचार करते आहे... वेगळाच भासतो... म्हणजे आधी होता मुक्त .... तसा अजिबात नाही. सतत तणावात वावरतो आहे. " कादंबरीला काय कळणार .</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जेवण होईल आता ..... जेवायला बोलावू का त्याला .. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी बोलावीन... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आणि उद्या निघणार आहोत , ते तरी सांगितलं का त्याला.. " कादंबरीने आठवण करून दिली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जेवताना सांगीन सर्वाना... उद्याच निघू... तसेही ३ दिवस झाले , इथेच अडकून पडलो आहोत... प्रवास आणि चालणारे पाय .... कधीच थांबले नाही पाहिजेत ....." पूजा बोलून निघून गेली. कादंबरी आकाशच्या तंबू कडे पाहत होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> जेवायला बसले सर्व. आकाश अजूनही त्याच्या तंबूतच बसून. न राहवून पूजाच त्याला घेऊन आली. पूजा बद्दल , कादंबरीने सुप्रीला आधीच माहिती पुरवली होती. आकाश आला जेवायला. सुप्री शेजारीच बसला. थकलेला वाटत होता. कमीच जेवला. जेवताना पूजाने सांगितलं सर्वांना. " सर्वांनी लक्ष द्या... काही बोलायचे आहे. उद्या निघतो आहोत आपण पुन्हा प्रवासाला. तर तशी तयारी आताच करून ठेवा सर्वांनी. उद्या सकाळी लवकर निघू. आज सर्वानी लवकर झोपा. उद्या जर वातावरण चांगले असेल तर जास्त अंतर पार करता येईल. " जेवण झाल्यावर सर्वच आपापल्या तंबूत जाऊन बसले, उद्याची तयारी करत. आकाश अजूनही शांत होता. सुप्रीला त्याच्याशी बोलायचे होते. आज पुन्हा आकाश त्या शेकोटी जवळ बसून होता. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />संजनाला तसंच सोडून सुप्री आकाशपाशी आली. पूजा त्यांना दुरूनच पाहत होती. सुप्रीची चाहूल लागली आकाशला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बस ... जेवलीस ना पोटभर. " आकाशचा प्रश्न.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... पण तू नाही जेवलास ... तब्येत ठीक आहे ना.. सकाळी भेटल्यापासून काही बोलला नाहीस. दुपारी कुठे गेलास तोही आता संध्याकाळी आलास. मला वाटते .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय वाटते .... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मला टाळतो आहेस तू असं वाटते मला ... " या वाक्यावर सुप्रीकडे वळला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" असं का आले तुझ्या मनात... आणि मला जर तुला टाळायचे असते तर मी आता कुठे आहे हे सांगितलंच नसतं तुला .... बरोबर ना ... " सुप्री गप्प ... नंतर बोलली ...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" यांना कसं ओळखतो तू ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" माझा जुना ग्रुप आहे हा .. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कधी सांगितलं नाहीस यांच्याबद्दल ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कधी विचारलं नाहीस तू ... माझ्या भूतकाळाबद्दल... "</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">सुप्रीला असा संवाद नवीन होता. आणि ते खरं हि होते. तिच्या आठवणीत तरी आकाश बद्दल कधी काहीच विचारलं नव्हते तिने. तात्पुरता हा विषय नको म्हणत सुप्रीने विषय बदलला. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />" उद्या हे जातील सकाळी , आपणही उद्याच निघूया का ... घरी जायला. " सुप्रीच्या या प्रश्नावर आकाशने उत्तर दिले नाही. खूप वेळ शांततेत गेला. " बोल ना आकाश !!.... " बोललाच आकाश.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्री ... मला ना काय झालं आहे माहित नाही... २ वर्ष मी यासर्वापासून दूर होतो. अचानक यात प्रवेश केला आणि सर्व जुन्या आठवणी दाटून आल्या. त्या अपघातात विसरलो असेन, पण आता सर्व आठवणी मला माझ्या समोर दिसतात ... असं वाटते माझ्या सर्व समोर घडते आहे. मी आठवणीत , भूतकाळात कधी रमत नाही, पण जेव्हापासून हा प्रवास सुरु केला आहे ना , तेव्हापासून वाटते कि त्या सर्व आठवणींनी माझे पाय जखडून ठेवले आहेत... समजते आहे ना तुला... फोटोग्राफी तर दूरच राहिली, मला धड रस्ते हि कळत नाही आहेत , सर्वच अनोळखी वाटतात .... असं वाटते हरवून जाईन यात मी... " आकाश डोकं धरून बसला. सुप्री अधिकच कावरीबावरी झाली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नको ना विचार करू इतका ... आपण जाऊ शहरात पुन्हा... नव्याने सुरु होईल सर्व.. ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कसं सांग ... तू आलीस इथे ... मागोमाग ... तेही मला आवडले कि नाही ते सांगू शकत नाही... तू आलीस , त्याचा आनंद मानावा कि मी पुन्हा शहरात जाईन त्याचे दुःख... मी काय करू सांग, तो गणू सुद्धा नुसता हसत बघत असतो माझ्याकडे .... काहीच मदत करत नाही... आणि शहरात गेल्यावर कस ठीक होणार आहे सर्व .. मन तर इथेच राहणार ना माझं ... " बोलता बोलता आकाश अचानक थांबला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय झालं ... " सुप्री त्याला बिलगून बसलेली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी आपल्या भविष्याचा काही विचार केला आहे.. एकदा का तुझ्यासोबत संसारात अडकलो कि हे असे फिरता येणार नाही मला. ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" असं काही नाही... तू जाऊ शकतोस ... तुला वाटेल तेव्हा , वाटेल तिथे... तुला कोण अडवणार.... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही .... तू बोलते तेवढे सोप्पे नाही ते.म्हणूनच मी विचार केला. उद्यापासून हे सर्व निघतील पुढच्या प्रवासाला. कदाचित हि शेवटीच भटकंती असावी माझी, त्याच्या सोबत ती भटकंती पूर्ण करू दे मला. त्यानंतर मी कधीच म्हणजे कधीच अश्या प्रवासाचा हट्ट करणार नाही. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अरे पण ..... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" प्लिज प्लिज सुप्री ... नको थांबवू .. हाच माझा शेवटचा प्रवास ... त्याचाच विचार करत होतो दुपारपासून. विचार पक्का केला. तुही येणार असशील सोबत तरी चालेल. म्हणजे तुझ्याही काही राहणार नाही मनात. उद्या निघू सकाळीच. तुला जमणार नसेल तर तू जाऊ शकते शहरात. हा प्रवास संपवून तुला शहरातच भेटेन. झोपूया का आता .... तुला वेळ देतो आहे विचार करायला. उद्या पहाटे सांगशील , अशी अपेक्षा करतो. " म्हणत आकाश उठून निघून गेला. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पूजाचे लक्ष या दोघांकडे होते. कादंबरीने विचारलं. " काय गं ... इतकं काय निरखून पाहते त्या दोघांना... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" असंच ... कदाचित वादळाची चाहूल असावी हि... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" वादळ !! काही समजलं नाही मला... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आकाशच्या मनातले .. तो असा कधी नव्हता आधी. भीती वाटते ती त्याच्या मनातल्या भावनांची... उगाचच घाईघाईत कोणता चुकीचा निर्णय घेऊ नये त्याने असे वाटते... " पूजा झोपायला आली. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पूजा पहाटेच जागी झालेली. निघायचे होते ना. तिनेच सर्वाना जागे केले. अंघोळ वगैरे करून सारेच तयारीला लागले. पूजाचे लक्ष आकाशच्या तंबूकडे गेले. तंबू नव्हता तिथे. नंतर तिने सुप्री - संजनाच्या तंबूवर नजर टाकली. तर त्याही तंबू गुंडाळत होत्या. नवल वाटलं तिला. " Hi ... " मागून आवाज आला. आकाश होता मागे.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आवरले का सर्वांनी... झाले असेल आवरून तर निघूया का .. " आकाश पाठीवर सॅक चढवत बोलला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कुठे ?? " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कुठे म्हणजे आपल्या पुढल्या प्रवासाला... " पूजाला काहीच कळलं नाही.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जरा स्पष्ठ बोलतोस का डब्बू ... " तोपर्यंत सुप्री ही पूजा जवळ आलेली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्रीला मी कालच माझा निर्णय सांगितला. आणि तो तिला पटला. तुझा तो अर्धवट राहिलेला प्रवास ... खरंतर माझ्यामुळे अर्धवट राहिलेला. तो प्रवास पूर्ण करणार आहे. तुमच्या सोबत. .... सुप्रीही तयार झाली आहे. " पूजाला ते ऐकून काय रिऍक्ट व्हावे ते कळत नव्हते. एक वेगळीच भावना तिच्या चेहऱ्यावरून ओसंडून वाहत होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल चल निरू .... जास्त वेळ नको दवडू. निघायला हवे ना ... " आकाश वेगळाच भासत होता.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" खरच का ... " मागून कादंबरी आली. " बर झालं ... आता पूजाच टेन्शन गेले.... " कादंबरी बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चला .. मग ... निघूया .. थांबायचे नाही आता.. " आकाश बोलला आणि बाकी सर्व त्याच्या मागून चालू लागले. पण सुप्रीच्या चेहऱ्यावर काहीवेगळंच होते. पूजाच्या नजरेतून सुटलं नाही ते. पूजाला झालेला आनंद आता काळजीत बदलला. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पूजाने सुपारीला एका बाजूला घेतलं. " तुम्ही तर शहरात जाणार होता ना... " सुप्री गप्पच होती. शेवटी बोलवं लागलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आकाश बोलला , आपल्या लग्नापूर्वीचा शेवटचा प्रवास हा... तोच बोलला कि लग्नानंतर अश्या कुठल्याच भटकंती साठी हट्ट धरणार नाही. त्यानेच निर्णय घेतला कि हा शेवटचा प्रवास करावा. मीही काही बोलू शकली नाही त्याला. " बोलता बोलता तिलाही वाईट वाटलं. पूजाला शॉक बसल्या सारखं झालं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आणि तू काही बोलली हि नाहीस काही.. " सुप्री गप्प झालेली पुन्हा . सुप्रीला मागे सोडून भरभर चालत तिने आकाशला गाठलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" थांब डब्बू ... बोलायचे आहे तुझ्याशी... " आकाशने बाकी सर्वांना पुढे जायला सांगितले. कादंबरीसहित बाकी सर्वच पुढे चालत गेले. सुप्री -संजना मागून चालत आल्या. त्या दोघींना थांबवलं पूजाने.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" डब्बू ..... काय बोललास तू सुप्रीला.. शेवटचा प्रवास ... यानंतर कधी प्रवास करणार नाहीस... काय चाललय हे ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... घेतला मी तसा निर्णय... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" वेडं लागलं आहे का तुला ... तरी वाटलंच होते मला ... भावनेच्या भरात काही चुकीचा निर्णय घेणार तू ... तसंच झालं. " पूजा बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही निरू .. " आकाशने पूजाच्या खांद्यावर हात ठेवला. " काहीच चुकीचं नाही आहे. मलाही हा प्रवास करायचा होता. निघतो आहे ना आता .... चल ... काहीच चुकलं नाही ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अरे !! तरी सुद्धा ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" निरू ... नको बोलू काही आता ... मीही थकलो आहे विचार करून करून ... खूप वर्ष असाच जगत आलो ना ..मोकळा एकदम ... आता नाही झेपत हे विचारांचे ओझे... आभाळानेच का सर्वांना सामावून घेयाचे प्रत्येक वेळेस ... कधी कधी आपणही व्हावे आकाश ... मगच कळते , भरलेल्या आभाळाचे दुःख काय असते ... " सुप्रीकडे पाहत आकाश बोलला. पूजा समजली. " चला निघूया ... सुप्री - संजना ... तुम्ही दोघी पूजा सोबत असणार या प्रवासात .. मला पुन्हा या ग्रुपच्या पुढे राहायचे आहे ... कदाचित .... शेवटच्या वेळी .. " आकाश निघून गेला पुढे. संजना - सुप्री - पूजा ... तिघी एकमेकींकडे पाहत ... थोड्यावेळाने त्याही निघाल्या. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">=====================================================================</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">तिथून खालीच असलेल्या गावात पोहोचले सगळे. विचारत विचारत निघाले. आकाशला माहिती हवी होती ती पूजाने सांगितलेल्या गावाची.कोणाला विचारले तर तसे कोणते गाव होते हेच कोणाला माहित नव्हते. त्यातल्या त्यात एकाने सुचवलं. गावच्या शाळेचे मास्तर, गावात तेच वयस्कर होते. त्यांना काही माहिती असल्यास , नाहीतर कोणालाच माहित नाही. जायचे तर होतेच. शाळेतच राहायचे ते, अशीही माहिती मिळाली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" गावातले शिक्षक ... शाळेतच राहतात का... " कादंबरीचा आकाशला प्रश्न. या प्रवासाला सुरुवात झाल्यापासून कादंबरी आकाश सोबतच चालत होती. कादंबरीचा प्रश्न ऐकून आकाशला हसायला आलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" इतकी वर्ष फिरते आहेस ना ....निरू सोबत ... तरी माहिती नाही. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय ते ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं ... असं कोणी शाळेत राहते का.... तो माणूस बोलला ना ... फार वयस्कर आहेत.... वय झालं म्हणून शाळेतच राहत असतील. रोजची दगदग कशाला... " बोलता बोलता सारेच त्या गावातल्या शाळेजवळ जमा झाले. आकाशने सर्वांना बसायला सांगितलं. आकाशने बाहेरूनच आवाज दिला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कोणी आहे का शाळेत .... गुरुजी ... !! गुरुजी आहेत का ... " आतून काहीच प्रतिसाद आला नाही.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कदाचित , कोणी नसेलच आतमध्ये... " कादंबरीने शंका व्यक्त केली. आकाशला हि तसेच वाटले. " निघूया ... पुढे विचारू कोणाला तरी... " म्हणत आकाशने त्याची सॅक पुन्हा पाठीवर चढवली. आणि आतुन कोणीतरी बाहेर आले. वयस्कर होते तरी अजूनही फिट दिसत होते. हेच ते गुरुजी असावेत असा अंदाज आकाशने लावला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुम्हीच ना गुरुजी ... " आकाशने विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" होय ...मीच... काही काम होते का ... " गुरुजींनी या सगळ्या ग्रुपकडे पाहिलं. १०-१५ लोकं. पुरुष-बायका ... " कुठून आलात ... तुम्हाला आराम करायचा आहे का शाळेत ... करू शकता ... नाहीतरी शाळेला सुट्टी आहे ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही नाही .. गुरुजी .... आम्हाला एका गावाची माहिती हवी होती. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कोणते गाव ? " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" निरू .... इकडे ये .... " आकाशने पूजाला हाक मारली. " तुला माहित आहे ना त्या गावाचे वर्णन ... सांगून बघ यांना ... माहित असेल तर सांगतील. " पूजा पुढे आली. आणि पाठोपाठ सुप्री आकाशच्या शेजारी येऊन उभी राहिली. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" गुरुजी .... माझे आजोबा सांगायचे मला , त्यांच्या गावाच्या गोष्टी.... मोठ्ठ गाव होते, बाजूला दोन नद्या १२ महिने वाहत असायच्या. आजूबाजूला डोंगर... ", पूजा पुढे काही बोलणार तर गुरुजींनी मधेच तिचे वाक्य तोडलं आणि स्वतः बोलू लागले. " गावात मोठी मोठी झाडे.... सुखाने नांदलेले गाव... शेत जमिनींनी फुललेलं गाव... वाऱ्यावर डोलणारे गाव .... बरोबर ना " पूजा हरखून गेली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... हो ... हेच .... तेच ते गावं.. तुम्हाला कस माहित ... हे असे माझे आजोबा वर्णन करायचे ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आजोबा ... !! महाद्या.... हा..... महादेव नाव त्याच .... वाड्यातल्या महाद्याची नात का तू .... " गुरुजी आठवून आठवून बोलले. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... आजोबांचा वाडा होता , असे सांगायचे ते ... महादेवच नाव आजोबांचे.... बरोबर ओळखलं तुम्ही ... " पूजा किती आनंदात होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" महाद्या आणि मी ... लंगोटी यार .. एकत्रच शिकलो ... त्यांच्या वाड्याशेजारी आमचे घर होते... मोठा वाडा .... गावाच्या मधोमध ... असं डोंगरावर उभे राहील कि त्याचा वाडा पहिला दिसायचा आणि वाड्याच्या गच्चीवर गेले कि पूर्ण गाव ... शेतं दिसायची... " पूजा खाली मांडी घालून बसली. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ते शहरात कसे बंगले असतात ... त्याही पेक्षा मोठा वाडा... वाड्यासमोर असं पसरलेलं अंगण... त्यात किती ती फुलझाडं .... बापरे !! तुझा आजोबा पैसेवाला होता हा .. " गुरुजी हसू लागले सांगताना. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">"त्याच गावात निघालो आहोत आम्ही.... ते गाव बघायचे मला ... तो वाडा बघायचा आहे ... " पूजा आनंदात सांगत होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" शक्य नाही ते ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का ? " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ .... आम्ही गाव सोडलं तेव्हा मी आणि तुझा आजोबा ... १०-१२ वर्षांचे होतो. आता मी झालो ७५ वर्षाचा... म्हणजे जवळपास ६० वर्ष तरी झाली आम्हाला गाव सोडून.. काय राहीलं असेल तिथे आता... कशाला जाता तिथे... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पण गुरुजी ... असं ऐकलं आहे मी ... कि पूर्वीचे बांधकाम मजबूत असते ... " संजना बोलली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... असते मजबूत ... तेव्हा गावात मी तरी कोणते घर पावसात पडलेले पाहिले नव्हते... तरी इतकी वर्ष कोणी राहत नाही तिथे ... काय सांगू शकत नाही ना ... काही राहील असेल तिथे... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आजोबा .... i mean गुरुजी... इतके छान गाव... का सोडले तुम्ही... मस्त होते ना .... सोडायचे कशाला... " कादंबरीने अडखळत प्रश्न केला. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">"त्या दोन नद्या होत्या ना ... त्यावर साऱ्या गावाचे पोट होते. एक वर्षी पाऊस खूप कमी पडला. आणि अचानक दोन्ही नद्यांचे पाणी कमी होऊ लागले. त्या वर्षी निभावले साऱ्यांचे. पण पुढल्या वर्षी तर झालंच नाही पाऊस. भरीस भर म्हणून दोन्ही नद्या एकदम गायब झाल्या. तेव्हाची जुनी लोकं बोलायची. नदी मार्ग बदलते नाहीतर पृथ्वीच्या पोटात जाते. तसेच झाले असेल काही. दोन वर्ष असाच भयंकर दुष्काळ पडला गावात. काहीच पिकलं नाही शेतात. पर्याय नव्हता. बरीच जनावरं , माणसं मेली. उरलेले होते ... ते सर्व हातात मिळेल ते आणि घेऊन जाता येईल असं घेऊन निघाले... सगळ्यांनीच गावं सोडला. " गुरुजी जुन्या आठवणी सांगत होते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सगळे या गावातच आले का ... " आकाशने विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही. ज्याला जी वाट आवडली तो त्या वाटेने गेला. हिचा आजोबा... त्याचे घरातले श्रीमंत होते. शहराकडे गेले. माझे बाबा , शिक्षकच होते. या गावात ओळख निघाली. राहिले इथे. बाकीचे माहित नाही. पण तुम्ही कशाला जाता परत तिथे... त्या महाद्याने पाठवले वाटते... आहे कसा आता तो ... " गुरुजी पूजाला विचारत होते.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आजोबांना जाऊन ४ वर्ष झाली आता. " गुरुजींना वाईट वाटलं ... मित्रच शेवटी. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" छान होता महाद्या... त्याच्याच अंगणात खेळत राहायचो आम्ही सारे मित्र. मी तर कधी त्याच्याकडे जेवायलाही असायचो ..... " गुरुजी आठवणीत रमले. " ते गाव उभे तरी असेल का माहिती नाही... हरवून गेले ते गाव. कोणाला माहीतही नसेल असे कोणते गाव होते कधी. " </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आम्हाला पाहायचे आहे एकदा तरी .... आठवणीत ठेवायला. " आकाश बोलला. गुरुजी आठवू लागले .</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नक्की कुठे आहे ते सांगू शकत नाही. एवढ्या वर्षांनंतर त्याचा रस्ता लक्षात नाही आता. तरी हिचा आजोबा सांगायचा तसे गेलात तर ... गावाच्या बाजूला ३ डोंगर आहेत, ४ म्हणालात तरी चालेल. मधोमध गाव आहे ते. हे असे खाली जमिनीवरून चालत गेलात तर दिसणार नाही ते. या समोर डोंगर रांगा दिसतात ना ... तसे चालत गेलात तर दिसेल. डोंगरच्या मध्ये लपलेलं ,वसलेलं गाव. " </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" />" चालेल गुरुजी ... आम्ही निघतो ... खूप खूप आभार !! "... पूजा ...</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" एक सांगतो... ऐकून जा ... प्रवास सोप्पा नाही तो. तुम्हाला अश्या ठिकाणी जायचे आहे , जिथे कोणी जात नाही. काही लागली तरी मदत मिळणार नाही कोणाची. त्यात पावसाची सुरुवात. या भागात वादळे येतात वरचेवर. मी लहानपणी तशी वादळं अनुभवली आहेत. खडतर प्रवास आहे. " पूजा ते ऐकून उभी राहिली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" गुरुजी , आता तर ठरवलं ना ... प्रवास तर करणारच पूर्ण... " निघाले सर्व . सुप्री यावेळेस आकाश सोबत चालत होती.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मलाही या वेळेचा प्रवास कायमचा आठवणीत कैद करायचा आहे. " आकाश सुप्रीला बोलला. सुप्रीला खरंतर वाईट वाटलं. निव्वळ आपल्यासाठी त्याची आवड कायमची सोडणार आहे. असा विचार मनात आला आणि सुप्री जागच्या जागी थबकली. आकाश त्याच्याच धुंदीत पुढे चालत गेला. मागून संजना होतीच. तिनेच सुप्रीला सोबत घेतलं. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">त्या गुरुजींनी सांगितल्या प्रमाणे , यांनी सुरुवातीला समोर असलेल्या पठाराकडे कूच केली . आकाश - पूजा सर्वात पुढे.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल डब्बू... पळायची शर्यत लावूया का .... आठवले का ... आधीच ... " पूजाने आठवण करून दिली.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो हो .. अशी सपाट माळरानं दिसली कि पळत जायचो... पहिला कोण पोहोचते त्यासाठी. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल ... लावूया का शर्यत .... " पूजाने पुन्हा विचारलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तयार !! १ .... २ .... ३ .... " म्हणत दोघेही पळत सुटले. पूजाच्या ग्रुपला या दोघांची सवय माहित होती. कादंबरी, सुप्री -संजना यांना सोडून.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" यांना काय वेड लागलं आहे का ... " कादंबरीने सुप्रीला विचारलं. " तो वेडाच आहे आधीपासून ... फक्त आता मी आहे सोबत त्याच्या .... इतकाच काय तो फरक... " सुप्रीच्या बोलण्यातले दुःख जाणवत होते. पूजा आणि आकाश धावत एका ठिकाणी पोहोचले. आकाश आधी पोहोचला आणि जागच्या जागी उड्या मारू लागला. अगदी लहान मुलासारखा ... केवढा तो आनंद झालेला त्याला. आकाशला तस हसताना पाहून सुप्रीला जुना आकाश आठवला. असाच हसायचा तो भटकंती करताना. त्याच ते असं हसणं ... गेल्या २ वर्षांनंतरचे असाव ना... शहरात असताना हसणे आणि आताचे हसणे, यात खूप फरक होता , कारण आता तो निसर्गात होता. सुप्रीने स्वतःलाच तो फरक समजावून टाकला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<br /></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">गप्पा -टप्पा मारत दुपारपर्यंत पुढे चालत गेले. आकाश - पूजा ग्रुपच्या पुढे , बाकी सर्व मागे. सुप्री - संजना - कादंबरी रमलेल्या गप्पात. जणू काही जुन्या मैत्रिणी.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुम्हाला कसं जमते ... शहरापासून दूर राहायला. " संजनाने विचारलं कादंबरीला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सवय झाली .... निघाले तेव्हा घाबरली होती. आता चालून जाते सर्व .. " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आकाशला कधी पासून ओळखते तू ... " आता सुप्रीचा प्रश्न.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुम्ही आलात ना .... त्याच्या आदल्या दिवसापासून... पूजाचा जुना मित्र आहे तो... " , </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तरी तुम्हाला कधी वाटतं नाही ... शहरात परत जाऊ असे ... " सुप्री. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आधी एक -दोनदा वाटलं ... त्या सोयी-सुविधा या अश्या ठिकाणी मिळत नाहीत. तेव्हा वाटलेलं ... कशाला आले इथे.. नंतर कळलं , हेच खरं जगणं... मनात काहीच राहत नाही अश्या वातावरणात, मुक्त जगायचं.... त्या पाखरांसारखं.... " एक मोठ्ठा थवा वर उडत जात होता.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती छान वाटतात ना ते उडताना... आपणच वाईट , त्यांना पिंजऱ्यात पकडून ठेवतो. " सुप्रीही पाहत होती त्या थव्याकडे. आणि नजर गेली आकाशकडे. कसा हसतो आहे ना ... चालता चालता... तोही तर पक्षीच आहे ना .... स्वतंत्र... त्यालाही उडायचे असते नेहमीच ... बंधनात तर स्वार्थी लोकं अडकवतात त्याला. आपल्या सारखी माणसं .. सुप्रीच्या मनात विचार येऊन गेला. </span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आणखी काही पावलं चालून त्यांनी थांबवायचा निर्णय घेतला. आकाशने सांगितल्याप्रमाणे , अर्ध्या लोकांनी जेवणाची तयारी सुरुवात केली, उरलेल्या लोकांनी साऱ्यांचे तंबू उभे करायचे काम हातात घेतले. सुप्रीही तंबू उभे करण्यात मदत करत होती. सरतेशेवटी आकाश सुप्रीचा तंबू उभा करण्यासाठी सुप्रीजवळ आला. थोडावेळ तर पाहतच राहिले दोघे एकमेकांना. जणू काही अनोळखी दोघे. आकाशने तंबूकडे नजर टाकली. दोघे मिळून काम करत होते. एकही शब्द न बोलता. काम झालं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कशी आहेस थकली असशील ना ... आराम कर ... नंतर जेवायला ये ... " आकाशने सुप्रीला सांगितलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तू नाही दमलास का ... " आकाश फक्त सुप्रीकडे पाहत होता. काहीच न बोलता आणखी कोणाला मदत हवी का ते बघायला पुढे गेला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> दुपारी जेवण झाली सर्वांची आणि सर्व पाय मोकळे करायला आजूबाजूला भटकू लागले. अचानक अंधारून आले. पावसाची चिन्हे . आकाश अंदाज लावत होता पावसाचा. यांच्या कॅम्प पासून पुढे काही अंतरावर सुप्री बसलेली होती एकटीच. जुनी सवय तिची. काही झालं कि अशी एकटी जाऊन बसायची , सर्वापासून दूर . आकाशने पाहिलं तिला. तिच्या जवळ आला.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्री ... एकटी काय बसली आहेस .... पाऊस येतो आहे ... tent मध्ये जाऊन बस ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" एकटीच बसणार ना ... तुला कुठे वेळ आहे माझाशी बोलायला. या प्रवासाला निघताना सुद्धा बोललास ... पूजा सोबत रहा, आधी किती प्रवास एकत्र केले आपण तेव्हा तर कधी बोलला नाहीस असं .... तेव्हा तुझ्या सोबतच पाहिजे असायची मी... असा का वागतो आहेस ... " ,</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्री ..... काहीच गैरसमज करून घेऊ नकोस ... मला फक्त हा प्रवास पूर्ण करू दे ... तुला बघितलं कि सारखं वाटते ... तू मला इथून दूर घेऊन जायला आली आहेस ... त्यासाठीच हे .... फक्त हा प्रवास .... मला जगू दे यात , नंतर कधीच नाही थांबवणार तुला ... तू जे सांगशील ते करिन .... पुन्हा सांगतो .... गैरसमज आणू नकोस या मध्ये कुठेच ... मी तोच आकाश आहे ... तू ज्याला ओळखतेस तो ... ",</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पण .... " सुप्री पुढे काही बोलणार होती . आणि एक थंड हवेचा झोत आकाशकडे झेपावला. सवयी प्रमाणे आकाश त्या दिशेने पुढे चालत गेला. प्रत्येक नात्यात काही त्रुटी असतात , नात्यांच्या भिंती कितीही सुंदर असल्या तरी काही भेगा असतात त्यात . आकाश खूप सांभाळून घेतो आपल्याला , आपणच त्या भेगा वाढवतो आहे का .... सुप्री त्याला दुरूनच पाहत होती. पुढे एका उंच ठिकाणी जाऊन पावसाचा अंदाज घेऊ लागला. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />पूजानेही सुप्रीला बघितलं होते. तीही सांगायला आली. " अगं एकटी का बसली आहेस ... वादळ येते आहे बघ. चल लवकर खाली .... " सुप्रीने पूजाकडे पाहिलं. " चल लवकर ... बाकीचे सर्व त्यांच्या तंबूत जाऊन बसले आहेत .... तुला बघितलं म्हणून इथे आली .. चल पट्कन ... वादळ येते आहे ... " सुप्री उभी राहिली. एकदा तिने वर आभाळात पाहिलं . शिवाय समोर असणाऱ्या डोंगररांगांकडे बघितलं. " वादळं काय फक्त आभाळात आणि समुद्रात येतं असतात का .... मनातल्या वादळांचे काय करायचे मग ... कोणी थोपवायची ती वादळं .... " सुप्रीने दूर उभ्या असलेल्या आकाशकडे नजर टाकली. तो तर त्या वातावरणात मग्न झालेला होता. सुप्रीने पुन्हा पूजाकडे पाहिलं.</span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br style="box-sizing: border-box;" /></span></span></div>
<div style="box-sizing: border-box; font-family: Helvetica, "Noto Sans Devanagari", sans-serif; margin-bottom: 7px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">वाऱ्यानेही आता जोर धरला होता. केस उडून उडून चेहऱ्यावर येतं होते. तरी सुप्रीच्या डोळ्यात काय सुरु आहे , पूजाला कळलं. सुप्री निघून गेली कॅम्पच्या दिशेने. पूजा तिथेच उभी राहून कधी पाठमोऱ्या सुप्रीकडे पाही तर कधी वादळाचा अंदाज लावणाऱ्या आकाशकडे. बरोबर दोघांच्या मध्ये उभी होती ती. तिचे हि लक्ष समोर गेले. समोर असलेल्या डोंगररांगा आता जवळपास दिशेनाश्या झाल्या होत्या. दिसत होते ते फक्त त्यांच्या आकाराचे मनोरे .... इतके काळे ढग चाल करून येत होते समोरून .. अधे - मध्ये विजांचा प्रकाश आणि त्यानंतर येणारा आवाज मनात कालवा करत होता. सोबत सोसाट्याचा वाराही येणार... खरच मोठे वादळ येते आहे .... पूजा अजूनही सुप्री - आकाश कडे पाहत होती. <br style="box-sizing: border-box;" /><br style="box-sizing: border-box;" />====================================== to be continued........................</span></span></div>
</div>
</div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-3901866570123893982019-05-14T19:52:00.000-07:002019-05-14T19:57:55.637-07:00" त्या रात्री पाऊस होता ... "<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" बोला मिस नयना.... काय झालं होते त्या रात्री... " inspector अभिषेक ने पुन्हा विचारलं. नयनाने शांतपणे त्याच्याकडे पाहिलं. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आधीही ५-६ वेळेला सांगून झालं आहे.. आणखी किती वेळा सांगू... " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" जोपर्यंत खरं समोर येतं नाही... तोपर्यत विचारणारं मी... सांगा काय झालं होते... " नयनाने दीर्घ श्वास घेतला. आजूबाजूला नजर फिरवली तिने. सर्व पोलीस स्टेशनमध्ये असलेले.... सर्वांच्या नजरा तिच्याकडेच.... जणू काही गिधाडे... कोणत्याही क्षणी झडप घालायला तयारच. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" त्या रात्री पाऊस होता.... " नयनाने बोलणं सुरु केले. " नेहमीप्रमाणे मी रात्री ८ वाजता घरी निघाले होते. साधारण अर्धा तास लागतो मला घरी यायला कार ने. त्यादिवशी खूप पाऊस होता, तर ट्रॅफिक हि तेव्हडेच... ८:३० ला पोहोचते ते ट्राफिक मुळे ९:३० झाले. सोसायटी बाहेर आले तर गेट बंद. खूप वेळ हॉर्न वाजवला तरी watchman आलाच नाही. त्यात माझ्याकडे छत्री नव्हती. आत तर जायचे होते. गेट मीच उघडला मग. भिजून गेले. गाडी पार्क करून आले. watchman च्या रूमचा दरवाजा बंदच होता. राग आलेला त्याचा. कुठे असतो कोण जाणे... दिसला असता तर चांगली सणसणीत गालावर पाच बोटं उठवली असती. तशीच वर आली. आमच्या फ्लॅट मधून मोठ्याने music वाजत होते... शेवटचा शनिवार असला कि आमच्याकडे पार्टी ठरलेली. पप्पा ... त्यांचा मित्र आणि माझा भाऊ.. आधीच वैतागलेली त्या ट्राफिक मुळे... मग watchman डोक्यात गेला. आणि समोर यांचा धिंगाणा... अजिबात आवडायचे नाही ... ते दारू पिऊन धिंगाणा घालतात ते.. काय बोलणार त्या मुर्खांना... गाढवांना... तशीच मग माझ्या बेडरूम मध्ये गेले. सोबत आणले होते खायला. ते खाल्ले. डोकं खूप जड झालं होते. पेनकिलर घेतली आणि कानाला कापूस लावून झोपून गेली. सकाळी साधारण ६ वाजता जाग येते नेहमी. जाग आली तेव्हाहि बाहेरचे music सुरु होते.. ते जरा विचित्र होते. बाहेर येऊन बघितलं तर माझे पप्पा ..... आणि सुमित ... दोघेही .... रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेले.... काय करावं सुचेना... लगेचच तुम्हाला कॉल केला. " आताही तिला गहिवरून आलेलं. तरी स्वतःला तिने लगेच सावरलं. " हेच आधीही सांगितलं आहे तुम्हाला... तरीही पुन्हा का बोलवता. माझे पप्पा आणि भाऊ ... दोघेही गेले. तेच ते वर्णन ... पुन्हा पुन्हा... किती त्रास होतो त्याचा.. ते आठवलं कि ... " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ma'am ... आम्हाला तपासणी करावीच लागते.. ठीक आहे... तुम्ही जाऊ शकता आता. नंतर कधी बोलावले तर यावेच लागेल. " अभिने सांगितलं जायला तर नयना निघून गेली. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">Double murder case !! सोसायटीचा सेक्रेटरी आणि त्यांचा मुलगा... यांची त्यांच्याच राहत्या घरात हत्या.... नयना , त्यांची मुलगी. तिनेच कॉल करून माहिती दिलेली. inspector अभिषेक आणि डॉक्टर महेश.. यांच्याकडे केस आलेली. जरा जास्तच गुंतागुंत होती. त्यासाठीच नयनाला बोलावले होते. डॉक्टर महेश होता तिथेच. नयना गेली तसा अभिच्या जवळ आला महेश. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" काय वाटते अभि तुला... काय असेल नक्की... " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" काही कळत नाही... नयना का खोटं बोलते आहे... ते कळत नाही. " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ती का खोटे बोलेल... ", </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" थांब जरा .... सांगतो... आणखी एकाची जबानी घेयाची आहे. .. " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कोण ? ? " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नयनाचा बॉयफ्रेंड ... अमेय.. " अमेय बाहेरच बसून होता. अभिने बोलवलं तसं तो आत आला. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मिस्टर अमेय... काय करता तुम्ही... आणि या कुटुंबाशी कसा संबंध तुमचा.. " अभिने आल्या आल्या प्रश्नाची रांग लावली. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मी software developer आहे..... नयना माझी गर्लफ्रेंड आहे. गेल्या चार वर्ष आम्ही relation मध्ये आहेत. त्यामुळे त्यांच्या घरी येणे जाणे असते. तशीच ओळख त्याच्याशी. " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ok ... मग ज्या रात्री खून झाला.. तेव्हा कुठे होता तुम्ही... आणि detail मध्ये सांगा.. "</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">अमेयने सुद्धा आजूबाजूला पाहिलं. " त्या रात्री खूप पाऊस होता. मी तेव्हा यांच्या सोसायटीच्या बाहेरूनच जात होतो. आणि अचानक बाईक बंद पडली. रात्रीचे ८:३० वाजले होते. नयना येते त्यावेळेस घरी. पाऊसही होता. तर पाऊस थांबला कि घरी निघू , तोपर्यंत नयनाकडे थांबू असा विचार करून तिच्या घरी गेलो. गेट तर उघडाच होता. वर गेलो तर यांच्या घरात पार्टी सुरु होती शनिवारची. मग थांबून काही उपयोग नव्हता. तसाच खाली आलो आणि घरी गेलो. " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हीच स्टेटमेंट आहे ना.. कि आणखी काही राहील आहे बोलायचे. " अभिने अमेयला उलट प्रश्न केला. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही ... एवढंच... आणि हेच मी आधी सांगून झालं आहे.. " अभिने एकदा त्याला निरखून पाहिलं. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" निघा तुम्ही.. जेव्हा बोलवीन तेव्हा हजर राहा... " अमेय सुद्धा गेला. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">महेशने पुन्हा विचारलं. " त्या दोघांना पुन्हा पुन्हा का बोलवतो आहेस.. तुला या दोघांवर संशय आहे का.. " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" साहजिकच आहे.. काहीतरी प्लॅन नक्की आहे दोघांचा... ", </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कस ? " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सांगतो.. by the way तुला काय सापडले postmortem रिपोर्ट मध्ये... " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ते दोघेही नशेत होते जेव्हा त्यांचा खून झाला. शिवाय alcohol ची मात्र दोघांमध्ये जास्त होती. so , जेव्हा खून झाला तेव्हा दोघेही शुद्धीत नसणार .. हे नक्की. हे माझं अनुमान आहे. तुझं सांग... " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नयना ... ती काय बोलली... ट्राफिक मुळे लेट झाला. ८ वाजता ऑफिसमधून निघालेली. असं स्टेटमेंट आहे ना तीच. मुळात ऑफिस मध्ये विचारलं तेव्हा तिचा out time संध्याकाळी ६ चा आहे. हे एक खोटं... पाऊस होता त्या रात्री... ते मान्य करतो मी. तिच्या गाडीत मागच्याच सीटवर छत्री होती. मग भिजत जायचे कारणच नाही. अमेय तर थेट वर गेला. गेट बंद होता असं काहीच बोलला नाही. watchman जागेवर नव्हता . मग हि आली तेव्हा कोणी लावला होता गेट. शिवाय तिच्या स्टेटमेंट नुसार, ती तिच्या रूममधून बाहेर आली तेव्हा music सुरु होते. जेव्हा तिने इथे कॉल केला होता, तेव्हाही कोणतेच music ऐकू येतं नव्हतं. तिला मी स्वतः सांगितलं होते फोनवर .... कशालाच हात लावू नका. त्या फ्लॅटवर गेलो तेव्हा तुही होतास सोबत... कुठे सुरु होते music .... विचारलं तेव्हा बोलली कि मीच बंद केले ते. रिमोट वर आणि music player वर... नयनाच्या बोटांचे ठसे... " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो ... " डॉक्टर महेश बोलला. " मग अमेय सुद्धा खोटं बोलतो आहे का..." </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो ... तोही खोटे बोलतो आहे... bike बंद पडली असं बोलला ना.. होती त्याची bike सोसायटी बाहेर... पण बंद नव्हती . नॉर्मल पार्क करतात तशी पार्क केलेली. त्यात पेट्रोलची टाकी फुल.... म्हणजेच त्याने नुकतेच पेट्रोल भरलेले... काही अंतरावर एक पेट्रोल पंप आहे.. तिथे जाऊन विचारलं मी. तर याने तिथेच भरलं होते पेट्रोल. क्रेडिट कार्ड वापरून payment केलेलं... वेळ कधीची माहित आहे का .. रात्री ११:३० ची ... आणि हा गेलेला त्या रूमच्या आत.... बाहेरून नक्कीच नाही गेला... ", </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ते कस कळलं तुला ... " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आम्हाला त्याची receipt मिळाली ती पेट्रोल भरल्याची... तो आत गेल्या शिवाय ती पडली असेल का receipt ... सांग मला.. " </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">काही वेळाने आणखी एक व्यक्ती जबानी देण्यासाठी आली. " या बसा मिस्टर सावंत... " अभि बोलला. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मी ५ मिनिटात आलो. " म्हणत अभि गेला कुठेतरी. परत आला तेव्हा काही कागदपत्र होती हातात. महेशच्या शेजारीच बसला. महेशच्या कानात कुजबुजला. " नयनाचे काका... "... अभि बसल्या जागेवरून बोलला. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुम्ही सुरु करा.. सावंत. मी इथून ऐकतो. सांगा. कुठे होता त्यारात्री. "</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मी नव्हतो त्यादिवशी इथे. actually , या भागात नव्हतो मी. घरी light चा काही प्रॉब्लेम झालं होता. म्हणून मी हॉटेल मध्ये जाऊन थांबलो. " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हॉटेल मध्ये का ... यांच्या घरी का नाही... " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" असंच ... " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ok .. पुढे सांगा ... ", </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" संध्याकाळीच ... मी निघालो... .. तर मी आलोच नाही हॉटेल बाहेर... दुसऱ्या दिवशी , सकाळी कळलं ... भावाचा खून झाला म्हणून... " त्यांची जबानी संपली. अभिने ते पुन्हा एकदा वाचलं. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ठीक आहे... निघा तुम्ही. फक्त शहर सोडून जाऊ नका. "</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">सावंत गेल्यावर महेश अभि जवळ बोलला काही. " किती जण आहेत अजून... या सर्वांवर संशय आहे ना.. " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो.. हे तर आहेत ... यात आणखी एक आहे.. नयनाच्या वडिलांचा मित्र.." </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग तोही येतो आहे का ... " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही.. त्याला नंतर भेटू .. आपण आता सोसायटी मध्ये जात आहोत. " महेश तयारच होता. सोबत चार हवालदारांना घेऊन अभिषेक आणि महेश , त्या सोसायटी मध्ये पोहोचले. सावंतांचा फ्लॅट साहजिकच सील केला होता. तिथे जाण्याची घाई नव्हती.अभिला इंटरेस्ट होता तो बाकीच्या गोष्टीमध्ये. त्याने आजूबाजूला चौकशी सुरु केली. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हे सावंत .. कसे होते स्वभावाला. " शेजारी राहण्याऱ्या लोकांकडे पहिली चौकशी. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" छान .. म्हणजे बोलायला छानच होते. तरी तापट... लगेचच राग यायचा. सोसायटीचे सेक्रेटरी होते. कामात चोख अगदी. फक्त तापट स्वभावामुळे खूप जणांशी भांडणं झालेली. " अभिने हे लक्षात ठेवलं. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" त्यांची history माहित आहे का.. आणि हे month end ला पार्टी... ती काय भानगड आहे.. " अभिने आणखी खोलात विचारलं. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" retired navy officer.... त्यामुळे शिस्तप्रिय... पहिली बायको वारली... नयना तिची मुलगी. ती गेल्या नंतर एका वर्षातच दुसरं लग्न. सुमित तिचा मुलगा. काही वर्ष सहन केलं तिने. पण तो तापट स्वभाव नाही जमला तिला. एक दिवशी अशीच सोडून गेली. सुमितला यांच्याकडे ठेवून. तेव्हापासून दारूची सवय. त्यांचा एका best friend आहे... इथून १५ मिनिटावर घर आहे त्त्यांच... डॉक्टर आहेत... मिस्टर देशमुख... तेच असतात यांच्याकडे बहुतेक वेळेला... पार्टी यांच्या सोबतच असते. शेवटच्या शनिवारी पार्टी असते... दारू पिणे.... मोठयाने गाणी लावणे... नुसता हौदोस सुरु असतो ... संध्याकाळी ७ ला सुरु करायचे ते रात्री १२ - १२:३० पर्यंत.. त्यांच्या तापट स्वभावामुळे कोण बोलणार... साऱ्यांना त्रास .. पण कोणी त्यांचा खून करेल असं वाटलं नव्हतं. " अभि सर्व रेकॉर्ड करत होता. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुम्ही यांचे शेजारी... खूप वर्ष ओळखता का त्यांना.. " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो .. " , </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग ... त्यादिवशी काही विशेष झाले होते का... त्यांच्या बाबतीत.. " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" वेगळं असं काही नाही... पण त्यादिवशी सकाळपासून तापले होते. " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कोणावर ... ? " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पहिलं भांडण झालं ते सकाळीच .... त्याच्या भावाशी... " महेशला यात वेगळं वाटलं. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कश्यावरुन भांडण झालेलं. ...माहित आहे का काही... " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कारण माहीत नाही.. तरी त्यांच्यात भांडणे ठरलेली... तो येतो तेव्हा भांडण झालं नाही असं कधीच होतं नाही.. पण त्यादिवशी जास्तच झालं काही. " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नयना होती का तेव्हा.. " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही... ती जॉबला गेलेली. खूप मोठ्याने भांडत होते. शिव्या तर असतात त्यांच्या भांडणात... त्या दिवशी सेक्रेटरींनी भावाची कॉलर पकडली. हे असं पहिल्यांदा झालं होते. त्यात नयनाचा बॉयफ्रेंड आला. चुकीच्या वेळी. त्याच्याशी सुद्धा भांडण... " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" का .. " अभिने विचारलं. हे आता जास्तच interesting होतं होते. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" माहित नाही. पण त्यांना तो आधी पासूनच आवडत नाही. तो येतो ना कधी कधी घरी... नयना सोबत... तेव्हा ते घरात थांबायचे नाही. " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग त्याच्याशी हि झालं का भांडण... " महेशला सुद्धा मज्जा येतं होती आता. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" होय तर .. अमेय आला तेव्हा ते रागातच होते. त्याला बघून पारा आणखी चढला. पुन्हा आलात तर जीव घेईन तुझा ... अशी धमकी हि दिली त्याला... विचार करा ... सगळी सोसायटी जमली होती. एवढ्या चढ्या आवाजात भांडण... मीच किती घाबरलो होतो .... " अभिने सर्व रेकॉर्ड केले होते. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग पुढे... " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पुढे काय... watchman ला हाक मारून ... या दोघांना पुन्हा सोसायटी मध्ये घेयाचे नाही असं सांगितलं. तर watchman जागेवर नाही. झालं .. या दोघांनाच राग त्याच्यावर... " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कुठे असतो ... जागेवर नसतो का तो.. " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" त्याला पान खायची सवय.. तिथेच गेलेला. तरी यांची सर्व कामे करतो तो .. घरातली काम सुद्धा... एक -दोनदा घरातला कचरा सुद्धा काढलेला. घरातलं बरेचसे काम तोच करायचा ,जसा यांचा नोकरच... तरी त्यादिवशी खूप बडबडले त्याला. काही बोलला तर सर्वा समोर थोबाडीत मारली. सर्व सोसायटी बघत होती. त्याला कस वाटलं असेल सांगा... रडत होता बिचारा.. एवढं छान , साधा माणूस ... काही बोलत पण नाही कोणाला कधी... " अभिला वाटलं बरीच माहिती मिळाली. </span></div>
</div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">महेश आणि अभि... दोघेही त्या फ्लॅट वर आले. seal केलेली होती रूम ती. " finger prints तर मिळाले ना... पुन्हा कशाला आलो. " महेशने विचारलं. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" असच जरा... खून कसा झाला ते इमॅजिन करायला आलो. " अभि निरखून पाहत होता. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सोप्प आहे... मी त्यादिवशीच... खून कसा झाला असेल ते इमॅजिन केले... " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सांग मग ... कस झालं असेल... " अभिने कुतूहलाने विचारलं. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">महेशने जागा घेतली. " हे बघ... सुरुवात करतो... खुनी... हा ओळखीचा माणूस असावा... कारण कोणतीही फोर्स एन्ट्री नाही घरात.. दरवाजा , लॉक असे आहेत तसेच आहेत... तोडफोड नाही. एकच दरवाजा... तोच दरवाजा उघडून ती व्यक्ती आत आली. " ,</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ठीक ... पुढे... ",</span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" खून करायचे हत्यार... त्या सुमितची क्रिकेटची बॅट... सुमित घरात बॅट कुठे ठेवायचा ते देखील माहित त्या आरोपीला... तो दरवाजा उघडून आत आला. त्याला माहीत होते, सावंत नशेत आहेत. त्याने बॅट उचलली आणि ते खुर्चीवर बसलेले असताना ... इथून मागून वार केला. " अभिला खुर्चीवर बसवून महेशने action करून दाखवली. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पहिल्या फटक्यात सावंत खाली पडले... आणि मग त्याने एकामागोमाग एक असे ..... at least... सात वार केले... डोक्यावर... , सावंतचा जीव गेला असं वाटलं तेव्हा तो थांबला असावा.. दमला म्हणून त्याने ती बॅट .... इथे सोफ्याला टेकवून ठेवली. .. त्या सोफ्याच्या बाजूला रक्त लागलेले आहे... आणि त्याच वेळेस सुमित बाहेर आला. तोही नशेत होता, तरी पपांना बघून घाबरला, समोर खुनी उभा ... मागच्या मागे पळाला... आरोपीने त्याला पकडल... तरी सुमित धडपड करू लागला. खाली पडला. आरोपीने तीच वेळ साधली. तीच बॅट घेतली आणि सुमितच्या डोक्यावर वार केले. ३-४ फटक्यात सुमित गतप्राण झाला. एक-दोन फटके त्याच्या हातावर लागले. आपण बघितले ते... " डॉक्टर महेशने काही फोटो आणले होते सोबत. त्यातला एक अभि समोर धरला. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हे बघ.... हातावर सूज आहे. जोरात लागले असतील ते फटके... नंतर खुनी शांत झाला. wash basin कडे आला. त्याला wash basin कुठे हेही माहित. इथे त्याने हात धुतलेले... कपडे साफ केले असतील. wash basin जवळ रक्ताचे डाग दिसले. हे सर्व झाल्यावर , खुनी बाहेर गेला. बॅट तर तिथे ठेवू शकत नव्हता. so , या सोसायटी बाहेर एक नाला आहे. त्यात त्याने ती बॅट फेकून दिली.. त्याला वाटले असेल कि जाईल वाहून ती. पण ती अडकून राहिली.. म्हणून दुसऱ्या दिवशी भेटली आपल्याला.. " महेशचे झाले बोलून. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" काय सॉलिड हुशार आहेस तू... चल , आता काय करू .... त्या watchman ला भेटायचे होते. भेटून घेऊ... " अभि बोलला. " एवढं सगळं झालं आणि तो जागेवरच नव्हता. " अभि बोलला. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" तोही संशयित आरोपी आहे का... " महेशने विचारलं. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" नाही रे ... तरी तो जागेवर का नव्हता.. ते तरी विचारावे लागेल. त्याचीही रूम सील केली आहे. " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" पण त्याची का रूम सील केली. तो तर watchman आहे ना .... means तू त्याला आरोपी समजतो आहेस तर ... " महेश पुन्हा बोलला. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" नाही... आरोपी नाही पण काहीतरी बघितलं असेल त्याने , शिवाय त्याची रूम त्या फ्लॅट च्या खाली आहे बरोबर.. काहीतरी ऐकलं असेल त्याने. " अभिने सांगितलं. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" पण आता आहे कुठे तो.. " महेश आजूबाजूला बघत बोलला. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" तो काय तिथे.. " एका कोपऱ्यात खुर्चीवर बसून होता. हे दोघे जवळ गेले तसा तो उभा राहिला. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" काय मग निलेश साहेब.... " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" साहेब ?? कशाला चेष्टा करता सर.. " निलेश हसला. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" तर direct विचारतो. त्या रात्री नक्की कुठे होतास तू... ३ जणांचे स्टेटमेंट आहे.. त्यात त्यांचे हेच म्हणणे आहे कि तू जागेवर नव्हता... सांग. " अभिच्या त्या प्रश्नावर तो जरा चपापला. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">"सर ... ताप होता अंगात. म्हणून गोळ्या घेऊन झोपलो होतो. म्हणून जाग आली नाही. पाहिजे तर डॉक्टरला विचारा. हे शेजारी दवाखाना आहे ना.. तिथेच जातो.. ओळखीचे आहेत डॉक्टर.. " ,</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" एवढी हॉर्न वाजवत होती नयना... एकदाही ऐकला नाहीस हॉर्न... " महेशने विचारलं. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" साहेब ... गोळ्या घेऊन झोपलो होतो ना.. त्यात किती जोराचा पाऊस होता त्यारात्री.... नाहीच आले ऐकायला. ", निलेश... </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" ठीक आहे. आताही आजारीच दिसतो आहेस तू.... " महेश त्याकडे पाहत म्हणाला. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" साहेब ... मी खरंच काही नाही केलं... " निलेश रडत म्हणाला.</span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"> " हो रे .... रडतो काय.. मी फक्त चौकशी करतो आहे. " महेशचे लक्ष सोसायटी मध्ये लावलेल्या cctv कॅमेरा कडे गेले. " कॅमेरात शूट झालं असेल ना काही... " महेशने watchman निलेशला विचारलं. </span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" नाही.. गेल्या महिन्यापासून बंद आहेत .. अजून repair नाही केले. " अभिनेच माहिती दिली. </span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" ok ... चल मग निघू... तू आराम कर .. फक्त शहर सोडून जाऊ नको कुठे... " निलेश ला सोडून ते दोघे पुढे निघाले. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" आता कुठे... " महेशचा प्रश्न. " एक काम करूया ... " अभि त्यांच्या सोबत आलेल्या हवालदारांकडे पाहत म्हणाला. " यांना जाऊ दे पोलीस स्टेशन मध्ये.. आपण जरा पुढे जाऊ... त्या डॉक्टरला भेटून येऊ... " </span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" का रे ... औषध घेयाचे आहे का डॉक्टर कडून.. " महेश हसत म्हणाला. </span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" निलेश याकडे औषध घेयाला गेलेला..... ज्या डॉक्टरच बोलला ना.. तो चौथा संशयित आरोपी आहे... सावंतच्या मित्र .... देशमुख.. " </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">कसली गुंतागुंत केस मध्ये... महेशचे कुतूहल वाढले. दवाखान्यात पोहोचले तेव्हा देशमुख तर होतेच, शिवाय एक वकील देखील होते. ते बघून महेशला आश्चर्य वाटलं. " त्यांनी .... वकील सोबत असेल तरच स्टेटमेंट देणार असं सांगितलं. मी त्यांना आधीच सांगितलं होते कि आपण येणार आहोत ते. त्यासाठीच त्यांनी त्यांच्या वकिलाला बोलावून घेतले. " अभिषेक बोलला. ओळख करून झाली. अभिने थेट प्रश्न केला. " तुमच्याबद्दल माहिती पाहिजे आहे. त्यांच्या कुटुंबाशी कशी आणि कधी पासून ओळख..... " </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" लहानपणापासून ओळख माझी आणि सावंत ची. एकाच शाळेत होतो. आणि एकाच चाळीत राहायचो. कॉलेज मध्ये एकत्र. फक्त जॉब वेगळे होते. स्वभाव तर तापट होता त्याचा. राग चट्कन यायचा. तरी चांगला होता तो. सोसायटी मध्ये विचारलं तर सांगेल कोणीही. मदतीला नेहमी पुढे. त्याच्या सोबत असं कोणी करेल असं वाटलं नव्हतं. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" त्यांची आणि त्यांच्या भावाशी भांडण होती का... " , महेशचा प्रश्न. </span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" हो... खूप आधी पासून.... एकतर तो वाया गेलेला आहे. शिवाय नयना च्या जवळ जायचा सारखा प्रयत्न त्याचा... म्हणून जास्ती राग.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" तिच्याशी जवळीक...?? " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" हो.. जरा जास्तच कधी कधी.. नजर वाईट आहे त्याची. त्यामुळे तो कधी आला कि राग करायचा सावंत.... पैसे मागायला सारखं सारखं यायचा.... कंटाळला होता त्याला... त्यादिवशी सुद्धा सकाळी यांचे पैश्यावरूनच भांडण झालं. " अभिने हे लक्षात ठेवले. </span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" नयनाचे कसे relation होते तिच्या वडिलांशी... " अभिने वेगळाच प्रश्न केला. </span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><span style="color: #222222; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" actually ... नयनाला तिच्या वडिलांनी दुसरे लग्न केले ते आवडले नाही. सावत्र आईचा आणि तिचा मुलगा सुमित... दोघांचा राग करायची. त्यात ती आई सोडून गेली. सावंत रिटायर्ड... या दोघांचा खर्च तिच्याच गळ्यात.. आणखी राग... ", </span></span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" तरी देखील... ते तर तिचेच वडील होते ना... तरी राग.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" त्या मागे कारण ... तिचा Boyfriend .. ",</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" त्याचे काय... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" अमेय... त्याला कधी आवडलाच नाही. नयना सोबत त्याचे राहणे नाही आवडायचे. नयनालाही तस सांगितलं होते, यामुळे नयना राग करायची तिच्या वडिलांचा. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" अमेय ... वाईट आहे का ... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" नाही... चांगला मुलगा.. जॉब सुद्धा छान आहे. त्याला का आवडायचा नाही माहित नाही... आदल्या दिवशी सुद्धा या तिघांचे बोलणे झाले होते लग्नाचे.. तेव्हासुद्धा यांचे मोठे भांडण झाले होते. दुसऱ्या दिवशी सुद्धा.. या भावांचे भांडण सुरु होते आणि हा आलेला... मग आणखी जोरात भांडण झाले. ",</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">" मग तुम्हाला काय वाटते... अमेयने .. खून .... " ," माहित नाही... या बद्दल नाही बोलू शकत... तरी तो त्या रात्री आलेला तिथे...." हि माहिती जबरदस्त होती.</span></div>
<div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" अमेय आलेला ... रात्री... ?? " महेश आश्यर्यचकित..</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो .... रात्री साधारण ११:४५ , १२ च्या सुमारास... मीच त्याला शांत राहायला सांगितले. घरी आला होताच... तरी त्याला बसवलं घरात. ५-१० मिनिटात त्याला जबरदस्ती बाहेर पाठवलं. पुन्हा भांडण नको म्हणून. मग तो पुन्हा आलेला का माहित नाही मला. मी १२ नंतर मी गेलो. " हे मात्र खरं होते. कारण त्या दोघांचे खून रात्री १ ते १:३० मध्ये झालेला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ok ,... आणि हे पार्टी ... दारू पिणे... हा काय प्रकार आहे.. " महेशचा प्रश्न...</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" प्रत्येक महिन्याच्या शेवटी शनिवारी... तो अशी पार्टी करतो... पहिली बायको वारली. दुसरी सोडून गेली. त्याचंच परिणाम... तेव्हा तर किती दारू पियाचा.... मीच थांबवलं त्याला. कधीतरी ठीक आहे. असं बोललो तेव्हा त्याने ऐकलं. त्यानेच ठरवलं मग.... अशी पार्टी करू. मीही सोबत करतो मग... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आणि watchman ला का मारलं त्याने. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" भाऊ आलेला ना ... त्या दोघांचा राग त्याने त्याच्यावर काढला. त्याला आधीच बरे नव्हते. त्यात हा किती काम करून घेयाचा त्याच्याकडून.. भांडी घासून घेयाचा, कचरा... लादी पूस... भाजी आणून दे ... सगळं मुकाट्याने करायचा. तरीही त्याला मारलं. बिचारा .... रडत होता. मीच त्याला औषध दिली त्यादिवशी... " </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">आता या दोघांकडे बरीच माहिती जमा झाली होती. निघाले तिथून. मधेच महेशने अभिला थांबवलं. " नक्की कोणावर संशय आहे तुझा. "</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" जास्त करून नयनावर... तीच खोटं बोलते असं वाटते. बघ... फ्लॅटला एकच दरवाजा. घरात ३ जण.. दोघांचा खून झाला. एक गाढ झोपेत... खुनीने या दोघांना मारलं. मग तिला का सोडून दिले... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तरीही... तिनेच कॉल करून सांगितलं ना.... आणि वडिलांना कशाला मारेल ती.. " महेशने उलट विचारलं.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" काही कळत नाही रे .. यांच्या स्टेटमेंट मुळे गुंतागुंत वाढत चालली आहे. " अभिषेक बोलला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आता कुठे ? " महेशचा प्रश्न. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">अभिने समोर बोटाने दाखवलं. समोर wine shop ... " दारू कधी पासून सुरु केलीस... " महेश हसत म्हणाला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" त्या शॉप मधूनच सावंत कडे दारू जाते नेहमी... म्हणून चाललो आहे.. " अभिलाही हसायला आले. दोघे हसत हसत आले तिथे. अभिने आधीच सांगितले होते त्यांना, त्यामुळे त्या शॉपचा मालक त्यांना घेऊन आतच गेला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हा सर... विचारा ... काय विचारायचे आहे ते.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" किती वर्ष ओळखता सावंतला...",</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" झाली असतील ४-५ वर्ष ... इथे शॉप open केल्या पासून ओळख.. हा इथे देशमुख डॉक्टर आहेत ना... त्यांनीच ओळख करून दिली... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" बरं ... त्याच्या पिण्याच्या सवयीबद्दल काय सांगाल तुम्ही... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सुरुवातीला जास्तच घेयाचे ते.. प्रमाणाबाहेर... नंतर हळूहळू कमी केली... बियर घेऊ लागले. फक्त महिन्याच्या शेवटच्या शनिवारी जोरात पार्टी करायचे. तेव्हा जास्त मागवायचे. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" जास्त म्हणजे किती ... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" बियरचा १ बॉक्स .... " , महेशने त्याच्याकडचा एक फोटो बाहेर काढला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हाच बॉक्स का .. ? " त्याने निरखून पाहिलं.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो .. ह्याच ब्रँडची बियर .... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" किती बॉटल असतात बॉक्स मध्ये... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" १२ !! " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग १२ च्या १२ पितात हे दोघे... ",</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" दोघे कुठे ... जास्त करून सावंत... १-२ सुमित ... आणि देशमुख १.. कधीतरी २.. रिकाम्या बॉटल , दुसऱ्या दिवशी आमचाच माणूस घेऊन येतो. ",</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आणि हे , स्वतः घेऊन जातात का बॉक्स ... कि तुमचाच माणूस जातो घेऊन.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही... त्यांचा watchman आहे ना ... तोच घेऊन जातो दरवेळी... सील असतो ना बॉक्स ... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" watchman ... त्यालाही आहे का सवय.. ",</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो ... आहे कि.... पण कधी तरी घेतो... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तोही हीच घेतो का बियर... " महेशच्या त्या प्रश्नावर हसला तो. </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही सर.. त्याला कुठे परवडणार ते.. साधीच... गावठी बोलतात ना... तीच घेतो तो.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ठीक आहे.. आम्ही निघतो.. आणखी काही माहिती हवी असेल तर येईन... " दोघे निघाले तसं त्याने आणखी एक प्रश्न विचारला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पण यात माझा काय संबंध... " तो मालक बोलला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ड्रिंक मध्ये सुद्धा काही मिसळले असावे असा संशय आहे... किंवा तुमच्या पैकी कोणी तिथे जाऊन खून केला असेल तर .. त्यासाठीच... " अभि बोलला. आणि निघाला. उशीर झालेला तर दोघेही आपापले घरी निघाले.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">पुढे ४-५ दिवस आणखी गेले. तरी खूप confusion होते. पुरावे कमीच, संशय जास्त होता. अभिने महेशला बोलावून घेतले.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" काय रे .... बोलवून घेतले .. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो ... बस्स जरा .... केस पुढे जात नाही... म्हणून तुला बोलावलं उजळणी करायला. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो चालेल... कर सुरु.. " अभिने एका प्लास्टिक बोर्ड वर या चौघांचे फोटो लावले. नयना, तिचे काका, तिचा boyfriend अमेय आणि देशमुख...</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" या चौघांवर संशय आहे. " अभिने महेशला सांगितलं.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पहिलं सांग ... देशमुख तर मित्र आहे ना.... मग तो का संशयीत... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" actually , त्याची हि history काढली. त्याला माहित होती सावंतची सवय. देशमुख चा प्लॅन त्याची प्रॉपर्टी साठी होता. " महेश यावर चक्रावला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुला कस कळलं हे.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" त्यांने वकील arrange केला होता तेव्हाच मला विचित्र वाटलं होते. तेव्हापासून त्याच्यामागे काही माणसं लावली होती. " महेश अजूनही confused होता.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" म्हणजे तुला वाटते देशमुखने खून केला. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" maybe ... कारण सावंतला भेटणारी शेवटची व्यक्ती म्हणजे देशमुख... शिवाय , बियरचा प्लॅन त्यांचा... मित्र असून सुद्धा त्याने मित्राला दारूचे दुरुपयोग सांगितले नाही त्यांनी. त्याकडेच सावंतची डायबेटीसची ट्रीटमेंट सुरु होती. तरीही बियर सुरु होती. त्यांच्यामुळेच सुमितला इतक्या लहानपणी व्यसन लागलं ना.. नयनाच्या लग्नाला सुद्धा यांचा सपोर्ट होता. लग्न होऊन ती गेली कि हा फ्लॅट त्यांचाच.. त्यामुळे या खुनाचा जास्त फायदा देशमुखला होता.. " </span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;">"नयनाचा वडिलांवर राग... एकतर सावत्र आई आणि सावत्र भाऊ ... दोघेही हिला आवडत नव्हते. सुमितला तिने एकदाही राखी बांधली नाही... त्याचा रागच करायची ती. दुसरे कारण अमेय.... अमेय सोबतच लग्न करायचे आहे तिला, तरी वडिलांची परवानगी नाही. या सर्वामुळे नयनावर संशय... त्यात सोसायटी मध्ये तीच चर्चा. ती एकटीच कशी वाचली. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तिचा boyfriend अमेय.. त्याचे काय... ",</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मी आणखी चौकशी केली त्याची... देशमुख बोलले होते ना... आदल्या दिवशी यांची मिटिंग झाली होती. नयना , तिचे वडील आणि अमेय... लग्नावरून भांडण सुद्धा झालेले.. त्यात अमेय भलताच चिडलेला सावंत वर... आणि दुसऱ्या दिवशी सुद्धा तो लग्नाचेच विचारायला आलेला. त्यांचे आधीच एक भांडण सुरु होते भावाशी... त्यात यालाही सामील करून घेतलं. रात्री आलेला तो bike ठेवून गेला कि विसरून ते कळलं नाही... वेळ सुद्धा त्याने खोटी सांगितली... आणि सर्वात interesting म्हणजे... याचाही डोळा होता यांच्या प्रॉपर्टी वर.... " अभिने सांगितलं. </span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;">यावर महेश confused झाला. " सगळ्यांना प्रॉपर्टी पाहिजे होती... कमाल आहे.. अशी किती प्रॉपर्टी आहे त्यांची... " महेशचा प्रश्न साहिजकच होता.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नयनाचे वडील ... मिस्टर सावंत...मोठे ऑफिसर होते. त्यामुळे पगार जास्त.. चार फ्लॅट आहेत मुंबईत.. गावाला मोठा बंगला आहे. बँक बॅलन्स तर आहेच... शिवाय इतर प्रॉपर्टी ... हे सर्व धरून.... १० ते १२ कोटी च्या घरात जाते सर्व ....त्यात मृत्यूपत्र ... तेही केले आहे, काय आहे माहीत आहे का... प्रॉपर्टीचे ३ भाग होणार.. सुमित , नयना आणि देशमुख... त्यात काही कारणास्तव या तिघांपैकी एकच जिवंत असेल तर त्याला सगळी प्रॉपर्टी.. सुमित आणि नयनाही नसेल तर सगळे देशमुखला.. त्यात त्यांच्या भावाचा काहीच उल्लेख नाही... त्या नावासाठीच त्या भावांचे भांडण व्हायचे... " </span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सॉलिड गुंतागुंत आहे ना ... काय पण बनवलं आहे मृत्यूपत्र ... " महेश डोक्याला हात लावत बोलला. " त्यात त्यांनी हल्लीच बदल केला त्यात... नयनाचे लग्न त्यांच्या मर्जी विरोधात झाले तर नयनाला काहीच मिळणार नाही... या साठीच देशमुख नयनाच्या लग्नाला सपोर्ट करत होते. कारण तिचे लग्न अमेय सोबत झाले कि ती प्रॉपर्टी मधून आपोआप बाहेर जाणार... आणि लग्न केल्यावर सुद्धा प्रॉपर्टी नयनाला मिळावी यासाठी अमेयची धडपड ... त्यांचा भाऊ तर आधी पासून बाहेर आहे प्रॉपर्टीच्या .... बघितलं ना .. कसे सगळे मागे आहेत ते पैशाच्या... म्हणूनच हे सर्व प्रॉपर्टी साठी तरी खून करतील असेच वाटते... " अभिचे झाले बोलून... </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">महेश जरा विचारात होता. " मला वाटते ... आपण पुन्हा एकदा त्या फ्लॅट वर जाऊन येऊ... काय माहित ... काही नवीन मिळेल असं वाटते.. " अभिलाही पटलं ते. सोसायटी मध्ये आले तेव्हा watchman निलेश समोरच... अभिला काही वाटलं. त्याच्या जवळ आला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ये जरा ... बोलायचे होते... " त्याला एका कोपऱ्यात घेऊन आला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" काय झालं साहेब !! " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" त्या रात्री एवढी झोप कशी काय लागली तुला... म्हणजे ... नयना गाडीचा हॉर्न वाजवत होती... ते एकदाही ऐकलं नाही तू ... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सर ... ते औषध घेतले होते ना... झोप लागली. ",</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नक्की औषध मुळेच झोप लागली ना ... " अभिच्या या वाक्याने निलेश गडबडला. " दारू ... पितोस ना ... त्यानेच झोप लागली ना... " अभि direct बोलला. आता तर खरं बोलावंच लागेल.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो सर ... पितो.. पण कमी... सावंत सरांना माहित होते... बाकी कोणाला सांगू नका हा ... नोकरी जाईल.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तरी किती पितोस ... गाढ झोप लागावी इतकी ... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" जास्त नाही ... कधी कधीच ... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पण त्याच्याकडे पार्टी असते तेव्हा तर नक्की घेतोस तू दारू... ",</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो सर.. त्याच्याकडे बॉक्स घेऊन जातो ना बियर चा.... तेव्हा सावंत सरच बोलतात ... घे दारू म्हणून... गावठीच जमते मला... त्यादिवशी जरा जास्त झाली... म्हणून झोप लागली. नयना मॅडम काय ... अमेय सर आलेले ते सुद्धा कळलं नाही मला... दुसऱ्या दिवशी तुम्ही सांगितलं तेव्हा कळलं ... मी खरच काही केलं नाही साहेब... मला माहित सुद्धा नव्हते असे काही झाले ते .. सकाळीच कळलं मला.. " निलेश रडत होता. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" असच विचारतो आहे रे ... तू नको tension घेऊस. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" साहेब .. तुम्ही माझी खोली का बंद केली आहेत. मला बाहेर झोपावे लागते ना ... त्यात पाऊस सुद्धा आहे. थंडी वाजते झोपताना. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" उघडेल तुझी रूम... थोडे दिवस थांब... " अभिने त्याला तिथेच सोडले आणि महेशला घेऊन फ्लॅटवर आला. दोघांनी लगेचच शोधाशोध सुरु केली. काहीतरी मिळालेच पाहिजे , असं महेशला मनापासून वाटतं होते. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">आणि महेशलाच सापडलं. अभिला लगेचच त्याने समजावून सांगितलं. अभिला सुद्धा पटलं ते, लागलीच त्याने माणसं कामाला लावली. बरोबर ३ दिवसांनी पुन्हा भेटले दोघे. " एक काम करूया ... " अभि बोलला. " तू जा नयनाच्या काकांकडे... ",</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">"अरे !! मी कसा .. मी डॉक्टर आहे. मी कसा जाऊ त्यांना आणायला... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" जा रे ... उगाचच नाटक करतो आहे ... जा चल .... हे बाकीचे आहेत ना ओळखीचे... " अभिने त्याच्या सहकाऱ्यांकडे बोट दाखवलं.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ते आहेत सोबत.. त्यात मित्र सुद्धा आहेत तुझे ... जा ना रे .... मला दुसरं काम आहे. " अभिने त्याला जायलाच सांगितलं. महेश हसतच गेला. अभि मात्र आणखी काही हवालदार सहित सोसायटीच्या दिशेने निघाला. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">अमेयला आधीच फोन करून बोलावलं होते. नयना तिथेच होती पण वेगळ्या फ्लॅट मध्ये. देशमुखांना अभि सोबत घेऊन आला. पोलिसांच्या गाडीच्या सायरन ने सोसायटी मध्ये असलेले सर्व खाली आले. काही त्यांच्या बाल्कनीतून बघत होते. अभि उतरला त्याच्या गाडीतून. त्याच्या गाडीत देशमुखला बघून एक जण बोलला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मला वाटलंच होते ... यांनीच मारलं असेल सावंतांना... " अभिने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुम्ही बघितलं होते का मारताना.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" नाही .... तुमच्या सोबत आले ना म्हणून बोललो... ",</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तस तर मी सुद्धा आलो त्याच्या सोबत .. मग मीही केला का खून .. " तसे ते गप्प बाजूला झाले. </span></div>
<div>
</div>
<div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">महेश सुद्धा आला पुढच्या १५ मिनिटात, नयनाच्या काकांना घेऊन. नयना , अमेय तिथेच उभे होते. नयनाने त्यांना गाडीत बघून अभिला विचारले. " you mean .... काकांनी केला ... खून ... " अभिने तिच्याकडे बघितलं. " थांबा जरा .... किती घाई ... मी आहे ना ... सांगतो ... " अमेयने नयनाला मागे घेतलं. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">आता महेशच पुढे आला आणि अभिला विचारलं. " तुला नक्की माहित आहे ना .. कि उगाचच आपलं हिरो बनायला आला आहेस.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" किती घाई लावली आहे तुम्ही सर्वानी... सांगतो थांब... " अभिने आजूबाजूला नजर फिरवली. आता जवळपास सर्वच सोसायटी जमा झाली होती.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मला माहित आहे असं करणे बरोबर नाही , हे असं सर्वांसमोर... सर्व सोसायटी समोर कोणालातरी अटक करणे. किती अपमानकारक आहे , हेही कळते मला. तरी ... काही गोष्टी सांगाव्या सर्वाना ... त्यामुळे पुढे ... future मध्ये चुका होणार नाहीत. तर.... आता सर्वच संशयित आरोपी आलेले आहेत... " अभि बोलत होता तर नयनाने मधेच त्याचे वाकय तोडलं.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आरोपी आणि मी ... माझ्यावर का संशय... मी माझ्या पपांचा खून का करिन .... inspecter असला तरी... काहीही बोलून देणार नाही.. " नयना रागात बोलली. </span></div>
</div>
</div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" शांत व्हा ... !! संशयित आरोपी असा शब्द वापरला मी... आरोपी असं बोललो का .. " नयना गप्प झाली.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" चला ... आता काही प्रश्न विचारीन ... आणि सर्वानी खरं बोलायचे ... कारण मी जे प्रश्न करणार आहे ना ... त्याची उत्तर माहित आहे मला ... फक्त तुमच्या कडून ऐकायची आहेत .. खरी उत्तर.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग ... आम्ही काय खोटे सांगितलं का तुम्हला ... " या वेळेस अमेयचा आवाज वाढला. तसं अभिने त्याकडे रागात पाहिलं.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मिस्टर अमेय .. " अभि त्याच्याजवळ गेला. " खोटं नाही बोलत ना तुम्ही... मग सांगा ... त्यारात्री .. रात्री ८ वाजता आलेला कि रात्री ११:४५ वाजता... " अभि अमेयकडे बघत बोलला. काय बोलणार अमेय...</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" अमेय कशाला खोटं बोलेल... " नयना अमेयची बाजू घेऊ लागली. " हो का ... " आता नयनाकडे वळला. </span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तो खोटं बोलत नाही... ठीक आहे मग ... त्यादिवशी , किती वाजता निघाला होता तुम्ही ऑफिसमधून... स्टेटमेंट मध्ये असं लिहून दिले आहेत कि रात्री ८ वाजता सोडलं ऑफिस... आणि ऑफिस मध्ये तुमचा out time आहे संध्याकाळी ६ वाजता... आता सांगा ... कोण खोटं बोलते आहे ... मी कि तुम्ही... " नयना सुद्धा गप्प... अभि दोघांकडे पाहत होता.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कोणीच बोलत नाही... ठीक आहे... मी बोलतो. ... त्यादिवशी तुम्ही संध्याकाळी ६ वाजता ऑफिस मधून... तिथून घरी न जाता , पोहोचलात ते थेट अमेयच्या ऑफिस मध्ये... तिथे visiter च्या रजिस्टर मध्ये तुमचे नाव आहे .. काय बरोबर ना.... तिथे तुमच्या गप्पा रंगल्या. ते बोलणे काय होते ... ते तुम्हाला माहित.. तेच तुम्हाला सांगायचे आहे आता ... आणि खरं पाहिजे मला .... नाहीतर माझ्याकडे खूप गोष्टी आहेत सांगायला... " अभि बोलला. </span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;">नयनाने आजूबाजूला पाहिलं. " पप्पा लग्नाला तयारच होतं नव्हते. आणि मला अमेयशीच लग्न करायचे होते. आदल्या दिवशी , अमेय आलेला घरी ... पप्पांना तयार करायला. तेव्हाही भांडण झालेलं. म्हणून मी अमेयला ... आपण आधी कोर्ट मॅरेज करू , हे सांगायला आले होते. त्यावरच बोलत होतो आम्ही... " अमेयने सुद्धा मान डोलावली त्यावर.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ok ... मग हा एवढ्या रात्री ... ११: ४५ ला का आलेला ... तुला भेटायला तर नक्कीच नाही... कारण तुम्ही आधीच भेटला होतात.. " अमेय इकडे -तिकडे बघू लागला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कोणता प्लॅन सुरु होता डोक्यात.. सावंतांचा खून करायचा ... हेच ना ... " अभिच्या या वाक्यावर अमेय खवळला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" काय बोलता आहात तुम्ही... मी कशाला खून करिन... तोंड सांभाळून बोला.. " अभिने ' थांब ' असा हाताने इशारा केला. " याचे पण उत्तर आहे माझ्याकडे ... आणा रे त्याला .. " ते ऐकून हवालदारांनी गाडीतून आणखी एकाला बाहेर काढला. </span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;">अमेय त्याला बघून कावरा-बावरा झाला. अभिने त्याला अमेय समोरच उभं केलं. " याला ओळखतॊस ना .. " अभिने विचारलं. अमेय काहीच बोलला नाही.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" चल .. मीच सांगतो... हा अमेयचा मित्र ... राघव... आता हा आम्हाला कुठे भेटला.... अमेय - नयनाची मिटिंग संपली, नयना घरी आली. अमेय तापलेला.... डोक्यात राग... तोच राग शांत करायला राघव कडे गेला.... अमेयचा एकमेव मित्र ... हि माहिती कळली ती ऑफिसमधून...कारण राघव वरचेवर अमेयला भेटायला येत असतो ऑफिसमध्ये .. तर .... अमेय आपले तापलेलं डोकं थंड करायला राघव कडे आला. दारू पिणारच ना ... ते हि झालं तिथे आणि त्याच ठिकाणी प्लॅन झाला ... सावंतच्या खुनाचा.. आणि अमेय... राघव ने हे आधीच कबुल केले आहे... त्यामुळे ते तू टाळू शकत नाही. पुढे सांगतो.. राघवला का पकडलं. अमली पदार्थ म्हणजेच drugs विकतो..... illegal weapon आहेत याच्याकडे... त्यातलेच एक घेऊन आलेला सावंतकडे... त्यांना मारायला ... नशेत. रात्री ११: ४५ वाजता... तिथे देशमुखांना बघून घाबरला. थोडावेळ थांबला ... ५-१० मिनिटे.. मग निघाला घरी. नशेत आपण bike आणली , ते विसरून गेला. आणि नयना मॅडम... हा नशा करतो.. drugs च्या आहारी गेला आहे .. हे तुमच्या पप्पाना माहीत होते.. तुमचे प्रेम होते म्हणून कधी बोलले नाही तुम्हाला.. त्यासाठीच तुमच्या लग्नाला विरोध होता... " </span></div>
</div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;">नयनाला हे सर्वच नवीन. तशी तिने अमेयच्या कानाखाली मारली. " का मारलस पपांना... किती घाण माणूस आहेस तू... का केलंस हे.. " नयनाला काही बायकांनी बाजूला केलं.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" अमेय नाही खुनी ... जरा थांबा ... सांगतो ... आधी देशमुखांची चौकशी करू.. " अभि त्यांच्याकडे वळला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तुमच्या मित्राला डायबिटीस होता ना ... हे माहित असून सुद्धा त्यांना दारूच्या आहारी नेलंत. त्या लहान सुमित ला व्यसन लावलत. का .... आणि राघवला सुद्धा ओळखता ना ... सावंतांच्या बियर मध्ये हळूहळू drugs add करायचा ना तुम्ही.. नाही म्हणू नका... माझ्याकडे हि डॉक्टर आहे एक.. तसही तुम्हाला drugs चा illgal वापर केल्याबद्दल अटक करणारच आहे .. त्या आधीच कबूल केले तर बर होईल. " देशमुखांना पर्याय नव्हता.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" होय ... राघव मलाच drugs विकण्यासाठी देयाचा ... वय वाढत आहे , इतके रोगी सुद्धा येतं नाहीत दवाखान्यात ... पैसे संपत चाललेले... तेव्हा अमेय भेटला, त्यानेच राघव ची ओळख करून दिली. तरी सावंत माझा बालपणीचा मित्र ... त्याला मारण्याचा विचार सुद्धा करू शकत नाही मी.. "</span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;">देशमुख गप्प झाले. " आता राहिले नयनाचे काका.. ते एकटेच खरं बोलत होते. आधी संशय होता त्यांच्यावर , कारण त्या रात्री कुठे होते तेच त्यांना आठवत नव्हते. एका हॉटेल मध्ये होते असं सांगितलं पण कोणते हॉटेल ते माहित नाही. आधी वाटलं खोटं बोलत आहे . नंतर कळलं त्यांना गोष्टी लक्षात राहत नाहीत. आम्ही आणखी तपास केला तेव्हा कळलं ते नव्हतेच इथे. ते आम्ही पक्के केलं. त्यामुळे यांनी खून केला नाही. " अभि बोलला.</span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">महेशला आता राहवलं नाही. " आता काय उद्या सांगणार आहेस का ... खुनी कोण आहे ते ... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" सांगतो रे ... " अभिने एकदा जमलेल्या सर्वाकडे नजर टाकली. " काही योगायोग इतके कमालीचे असतात कि वेगळंच वाटते. आता मला सांग महेश, जगात right handed आणि left handed व्यक्तींची संख्या सारखी आहे का ? " ," नाही रे ... left handed कमी आहेत... "</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हा... हेच, मीही त्यादिवशी खूप विचार केला ... खून नक्की कोणत्या अँगल ने झाला. आणि अचानक कळलं कि खून करणारी व्यक्ती right handed आहे. पण योगायोग माहिती आहे का ... हे सर्व ... नयना , अमेय , काका आणि देशमुख ... इतकंच नाही तर राघव सुद्धा left handed आहे... आहे ना कमाल... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग खुनी ? " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" तूच सांग ... त्यारात्री ... ४ जण गेलेले त्या फ्लॅट वर... नयनाचे काका नव्हते इथे. राहिले हे सर्व ... watchman निलेश, नयना, अमेय आणि देशमुख... " अभिचे बोलणे संपले तस सगळेच watchman कडे बघू लागले. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" you mean ... watchman ने खून केला.. " महेश त्याकडे पाहत होता. हवालदारानी लगेच पकडलं त्याला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" म... मी ... क ... काही नाही केलं .... सोडा मला .. " निलेश ओरडत होता.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" अभि .. काय नक्की.... त्यानेच खून केला आहे का ... ?? " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो तर ... त्यानेच मारलं दोघांना... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" साहेब ... काय बोलता तुम्ही... मी का करिन खून ... " अजूनही तो ओरडून सांगत होता.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" खरच सांग.. कस ओळखल तू... " महेशने विचारलं. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मी जरा बसू का.. पाय दुखले माझे.. " म्हणत अभि निलेशच्या शेजारी जाऊन बसला. " हे तर नक्की झालं कि right handed माणसाने खून केला. म्हणजेच निलेश... आता पुढे... याची स्टेटमेंट , त्या रात्री पाऊस होता... हीच सुरुवात आहे अमेय आणि नयनाची. अर्थात या दोघांनी मिळून हि स्टोरी बनवली होती. कारण अमेयची bike तिथे सापडली. ती पावसात बंद पडली. ती कश्यामुळे .. त्यासाठी पाऊस आला स्टोरी मध्ये. नयना उशिरा का आली तर पावसामुळे ट्राफिक लागलेलं ... त्यारात्री काय .. पूर्ण दिवसभर पाऊस नव्हता. " अभि बोलला तस सर्वच एकमेकांकडे पाहू लागले. </span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" हो.... ते खोटंच बोलले. देशमुखांच्या स्टेटमेंट मध्ये पाऊस नव्हता. नयनाचे काका विसराळू... तरी त्यांनी सांगितलं कि आदल्या दिवशी पावसाने त्यांच्या घरची light गेली होती. त्यामुळे या watchman निलेश ने दिलेली स्टेटमेंट खोटी होती असच वाटत होते सुरुवातीपासून. तोही बोलला होता ना .. त्या रात्री पाऊस होता ते. ",</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" खोटं आहे हे ... हे inspecter काहीही बोलत आहेत. " निलेश ओरडून सांगत होता. अभि उभा राहिला आणि निलेश समोर आला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" अमेय त्या रात्री आलेला ते फक्त देशमुख आणि स्वतः अमेयला माहित होते. त्यानंतर ते महेश आणि मला कळलं. तुला कस माहित " आता निलेश घाबरला. " म्हणजे तू तेव्हा जागा होतोस.. अमेयला बघितले तू... बरोबर ना .. " निलेश गप्पच.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पुढे ऐकायचे आहे ना .. तर महेश, सावंतच्या घरी बियर चा बॉक्स होता. जो आपण जप्त केला होता . घरात आणि बॉक्स मध्ये मिळून किती बॉटल सापडल्या. आपण त्याचा एक फोटोही काढला होता. तुझ्याकडे आहे बघ. " महेशने आधीही बघीतला होता तो फोटो, पुन्हा बघितला. त्याने बॉटल मोजल्या. </span></div>
</div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;">" ११ बॉटल होत्या त्यादिवशी त्या फ्लॅट मध्ये... " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" बरोबर ... आणि बॉक्स मध्ये किती असतात .. त्या wine shop मालकाने सुद्धा सांगितले... किती असतात.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" १२..... म्हणजे एक कमी.. " महेश लगेचच बोलला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" १ बॉटल कुठे होती माहित आहे का .. " अभिने आता निलेशच्या रूममधला फोटो दाखवला. " निलेश झोपतो ना.. त्या कॉट खाली... " अभिचे बोलणे बरोबर होते. तशीच बियर बॉटल होती तिथे.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" याने त्या दोघांना मारलं आणि अजाणतेपणी का होईना... त्या बॉक्स मधली... एक स्वतःच्या घरी आणली. सकाळी हा सर्व गोंधळ झाला. आणि नशेत त्याला कळलंच नाही कि बॉटल घरातच राहिली. " आतातर निलेश कळलं होते कि संपलं आहे सर्व.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आणखी सांगतो. याला मी इथे आल्यापासून बघतो आहे. हा watchman आहे ना.. पायात साध्या चप्पल आहेत याच्या. ड्रेस सुद्धा एकच वापरतो. CCTV आता बंद असले तरी एका महिन्यापूर्वीच काही विडिओ बघितले मी. त्यात तर याच्या पायात शूज दिसतात.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" मग कुठे गेले शूज याचे.. " ,</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" आपण त्यादिवशी आलेलो ना पुन्हा .. तेव्हा तुलाच बुटाचे ठसे मिळालेले ना... याचेच होते ते... खून करताना रक्त शूज आणि कपड्यावर उडालेले असेल, मग मीच शोधाशोध सुरु केली. त्याच नाल्यात पुढे... याचा watchman चा ड्रेस आणि शूज मिळाले. " अभिने बरेच पुरावे सादर केले. </span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" याच्या पेक्षा जास्त कोणाला माहित सावंतचा फ्लॅट. हाच असायचा तिथे ... कचरा काढायचा, लादी पुसुन देयाचा. सुमितची बॅट कुठे.... हे सुमित नंतर यालाच माहित. असो... आता याची history सांगतो. या काही गोष्टी मला आधीच कळलेल्या तर विचार केला याची काही history तर नक्कीच असावी. निलेशची माहिती काढली. निलेश ६ वर्षांपूर्वी जेलमधून सुटून आलेला आहे. हे इथे कोणाला माहित आहे का... " अभिच्या या वाक्यावर जमलेले सारेच आश्चर्यचकित....</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" एकाला जीवे मारण्याचा प्रयत्न म्हणून हा आत गेलेला. बाहेर आल्यावर काहीतरी नोकरी करावी तर इथे आला. सावंत ची ओळख झाली. सोसायटीला watchman पाहिजे होताच.. जास्त आढे-वेढे न घेता सावंतनी त्याला ठेवून घेतले. इथेच चूक झाली. अनोळखी व्यक्तीवर विश्वास... म्हणून निलेश त्यांची सर्व कामं करायचा. गुन्हेगार शेवटी गुन्हेगारच... काहींना सुधारता येतं नाही. दोन दिवसापूर्वी, शेजारच्या सोसायटीच्या watchman बोलता बोलता बोलून गेला. सावंत साहेबांना ... बसलेले असताना मागून वार केला. समोरून कोणाची हिंमत झाली नसती... यावरूनच कळलं कि निलेशनेच खून केला. " अभि...</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कस काय ?? " नयनाने विचारलं. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" इथे जमलेल्या लोकांपैकी फक्त डॉक्टर महेश आणि मलाच माहित आहे कि खून कसा झाला ते... याचाच अर्थ , निलेशने त्यांना मारलं. त्यालाच माहित ना कस मारलं त्याने. so ... मला वाटते कि आता खूप पुरावे सादर केले आहेत मी... आतातरी निलेश.... कबूल कर .. " अभि बोलला. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">निलेश आता शांत झाला होता. मान खाली घालून उभा होता . " हो... मीच मारलं त्यांना. " निलेशने कबूल केलं. " राग आलेला त्यांचा.... आधीच वैतागलेलो होतो मी. किती काम करून घेयाचे ते. त्या सगळयाचा राग होता मनात. त्यादिवशी, सर्वासमोर थोबाडीत मारली. वाईट वाटलं पण जास्त रागच आला. तेव्हाच ठरवलं कि यांना धडा शिकवीन. दारू पीत बसलो होतो, पण कधी संधी मिळते ते बघत होतो. एकटे भेटत नव्हते. अमेय आलेला , देशमुख आलेला... नयना आली तेव्हाहि जागाच होतो... रागात झोप कशी लागणार. शेवटी देशमुख गेले तेव्हा संधी मिळालेली. त्यांना मारायचे नव्हते, फक्त जखमी करायचे होते. रागाच्या भरात गेलो. एक चावी तर माझ्याकडे असते याच्या फ्लॅट ची. दरवाजा उघडून हळूच गेलो आत. सावंत पेंगत होते. काहीतरी पाहिजे होते वार करायला. नजरेसमोर पहिली ती क्रिकेटची बॅट आली. मारली डोक्यातच. खाली पडले खुर्चीवरून ते. पण इतका राग होता मनात कि मारतच राहिलो... कितीवेळा मारलं माहित नाही. शांत झालं मन तेव्हा थांबलो. निघत होतो तर सुमितने पाहिलं. त्याला सुद्धा मारायचे नव्हते. केवळ त्याने मला त्या अवतारात बघीतलं म्हणून त्याला बेशुद्ध करायचे होते. पण नशेत कुठे काय सुचते. पळू लागला तो .. पळालाच असता पण खाली पडला .. तेव्हा मारलं त्याला. वाटलं दोघे बेशुद्ध झाले असतील. हात धुतले तिथेच ... पण रक्त लागलेलं कपड्याना. ते धुवून कुठे वाळत घालणार. दिले टाकून त्या नाल्यात. घरी येईपर्यत दारू उतरली होती. मग पुन्हा गेलो त्यांच्याकडे... तिथं तर पूर्ण बॉक्स होता. उचलली त्यातली एक बियर..नाहीतर सकाळी उठून ते कुठे पिणार बियर ... आधी डोक्याला औषध लावतील ना .. हाच विचार केला मी... तसाच झोपून गेलो. सकाळी आरडा - ओरडा ऐकून कळलं कि ते जिवंत नाहीत. पळणार होतो तोपर्यंत तुम्ही ... पोलीस आलेले. " निलेशने एका दमात सांगून टाकलं. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;">" घेऊन जा याला .. सोबत अमेय , त्याचा मित्र राघव ... आणि देशमुख.. यांना हि घेऊन जा.. Drug चा व्यवसाय आणि वापर .. दोन्ही गैरकानूनी... अटक तर झालीच पाहिजे. " अभिची ऑर्डर... घेऊन गेले सर्वाना. बाकीचे तसेच होते. " पुन्हा सांगतो ... अनोळखी व्यक्तीवर विश्वास ठेवला सावंतनी. काय झालं ते पाहिलं सर्वानी. हे सर्व कळावं म्हणून इथे आलेलो. शिवाय राग आणि दारू किती वाईट ... हेही कळलं असेल... आणि जेव्हा या दोन गोष्टी एकत्र येतात तेव्हा माणूस राक्षस होऊन जातो... हे नक्की झालं. तर चला... आम्ही निघतो.. नवीन watchman नेमा आणि CCTV रिपेअर करून घ्या. चला... " अभि गाडीत बसला. </span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999;"> " पावसाने मदत केली ना.. " अभि महेशला बोलला.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" कसं काय ? " , महेशने विचारलं.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;">" पाऊस नव्हता म्हणून तर पुरावे राहिले .. नाहीतर वाहून गेले असते. शिवाय त्यांच्या स्टेटमेंट मध्ये पाऊस होता म्हणून कळलं कि निलेश खोटे बोलतो आहे ते. यात सर्वात आवडलं ते नयनाची style ... बोलण्याची style ज्या पद्दतीने बोलली ती.... " त्या रात्री पाऊस होता ... " तेव्हा वाटलं कि movie आहे कि काय.. पण होऊ शकतो ना असा movie .. स्टोरी तर आहेच आपल्याकडे... Title नयनाने सुचवलं ....... " त्या रात्री पाऊस होता ... " त्यावर गाडीतले सर्वच हसले. आणि गाडी पोलीस स्टेशनच्या दिशेने निघाली.</span><br />
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span>
<span style="background-color: black; color: #999999;">--------------------------------------------------- The End -----------------------------------</span></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
<div class="yj6qo ajU" style="cursor: pointer; font-family: arial, helvetica, sans-serif; margin: 2px 0px 0px; outline: none; padding: 10px 0px; width: 22px;">
</div>
</div>
</div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black; color: #999999;"><br /></span></div>
<div class="yj6qo ajU" style="cursor: pointer; font-family: arial, helvetica, sans-serif; margin: 2px 0px 0px; outline: none; padding: 10px 0px; width: 22px;">
</div>
</div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-44766341850627700282019-04-19T20:59:00.001-07:002019-04-19T20:59:38.051-07:00" भटकंती .... आठवणींच्या गर्द रानातली " (भाग दुसरा )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> कुठेतरी चिमण्यांचा कलकलाट होतं होता. दुरुनच येतं होता आवाज, मधूनच कोकीळ त्याचे मधुर स्वर काढत होता. वाऱ्याचा अगदी मंद असा " सू ... सू ... " आवाज, झाडाच्या पानांची मग प्रचंड सळसळ करी. अंग शहारून जायचे. थंडावा तर आहेच. आकाश हे सर्व डोळे मिटून अनुभवत होता. कदाचित स्वप्न असावे , डोळे उघडले तर संपून जायचे. पण तसे काही होणार नव्हते. कारण ..... कारण तो जे डोळे मिटून अनुभवत होता , ते प्रत्यक्षात त्याच्या आजूबाजूला घडत होते. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> आकाश सकाळपासून त्या माळरानावर लोळत पडलेला. काय माहित कसला आनंद झालेला त्याला. घड्याळात पाहिलं शेवटी त्याने. किती वेळ झोपून होतो... कळलंच नाही. घड्याळात दुपारचे १२ वाजले होते. अरेच्या !! कसा वेळ गेला ना भुर्रकन. उठून उभा राहिला. कपड्यांना सगळी लाल माती. आकाशने स्वतःवर नजर फिरवली. काय तो अवतार झाला आहे माझा. सुप्री असती तर ओरडली असती. स्वतःशीच हसला. दुपार झाली तरी ऊन कसे नाही. असा क्षणिक विचार आला त्याच्या मनात. पुढे जाऊ.. पण त्याआधी हि लाल माती साफ करूया का .. असाही विचार केला. राहू दे ... मातीच तर आहे, म्हणत बॅग पाठीवर लावली आणि पुढे असलेल्या एका लहानश्या डोंगरावर नजर गेली. तिथे जाऊन आजूबाजूला काय आहे ते पाहू आणि पुढचा रस्ता ठरवू , म्हणत निघाला आकाश. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> पुढच्या अर्ध्या-पाऊण तासात पोहोचला त्याच्या शिखरावर. आभाळच भरलेले असल्याने सूर्यदेवाचे दर्शन कसे होणार. आकाश सभोवताली असलेल्या निसर्गाचे दर्शन घेऊ लागला. समोर दोन सुळके , म्हणजे आकाश उभा असलेल्या छोटा डोंगर, त्यामानाने मोठे. एक सुळका तर काळ्या ढगांनी आछ्च्यादित होता, जणू काही बुरखा परिधान केलेला .... किंवा म्हणावे तर काळ्या रंगाची जाड गोधडी अंगावर घेऊन भर दुपारीच गाढ झोपलेले महाशय. दुसऱ्या सुळक्याला त्याची काही पर्वा नसावी. त्याच्या माथ्यावर काही उगीचच रेंगाळलेले ढग आराम करत होते. त्याच्या पायथ्याशी असलेले , दगडातून कोरून काढलेले मंदिर स्पष्ट दिसत होते. भाविकांची गर्दी वगैरे असे काही नसले तरी , काही डोकी निवांत बसलेली दिसत होती आकाशला. वर आभाळात दूरवर मोठ्या काळ्या ढगांची गर्दी मात्र होताना दिसत होती. त्यासोबत वाऱ्यानेही आता वेग पकडला होता. पावसाळा अजून सुरु झाला नाही. हे ढग फक्त त्याच्या आगमनाची तयारी करत आहेत. हे आकाशला माहित होते. पुढच्या १ तासात पाऊस इथे येईल, असा प्राथमिक अंदाज आकाशने लावला. त्याआधी एक जागा बघून आपला तंबू उभा करू, असं मनात म्हणत आकाश खाली असलेल्या गावाकडे निघाला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>=============================</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मॅडमजी कुठल्या विचारात आहात .... " कादंबरीने पूजाला आवाज दिला, तशी ती भानावर आली. पूजा आज पहिल्यांदा इतकी शांत बसली होती. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काही नाही .... असंच " पूजाने उत्तर दिलं. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही... कुछ तो बात है .... एवढी शांत कधीच नव्हती तू ... सांग काय झालं " कादंबरी तर मागेच लागली. पूजाने तिच्याकडे बघत दीर्घ श्वास घेतला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पुढच्या प्रवासाचा विचार करत होती. " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्यात काय विचार .... आपलं तर ठरलेलं आहे ना कुठे जायचे ते... मग ?? " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तस नाही ग ... बबडे ... " पूजाने कादंबरीचा गालगुच्चा घेतला . गळ्यात हात टाकून बसली तिच्या. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" यावेळेस काहीतरी वेगळा प्लॅन केलेला आहेस वाटते... " कादंबरीने पुन्हा विचारलं. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सांगीन ... आजचा दिवस तरी कुठे जाणार नाही.. so , जेव्हा निघू ... तेव्हाच सांगीन कुठे निघालो आहोत तर ... " पूजाच्या या वाक्यावर कादंबरीने जीभ बाहेर काढत वेडावून दाखवलं. आणि कॅमेरा सावरत निघून गेली फोटो क्लीक करायला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>=============================</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सुप्रिया ... मला तुझे वागणे पटलेले नाही .... जॉब का सोडते आहेस... " सुप्रीच्या सरांनी तिला विचारलं. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सर काही पर्सनल कारणे आहेत.. " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मला माहित आहे, आकाश गेला आहे पुन्हा फोटोग्राफी साठी " सुप्रीने मानेनेच ' हो ' म्हंटले. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ , मला कळते तुला काय वाटतं असेल ते . तुला त्याची काळजी वाटणे सहाजिकच आहे. तुलाही त्याच्या सोबत राहावे असेच वाटतं असणार. तरी त्यासाठी जॉब सोडणे हा मार्ग नाही ना.... तू पाहिजे तर सुट्टी घे , तुझ्या सुट्ट्या हि बाकी आहेत खूप... १०-१५ दिवस सुट्टी घे पण जॉब नको सोडूस.. कारण तुझ्यासारखी माणसं भेटत नाही आता, त्यामुळे विचार कर. तुला जॉब सोडायला तर देणार नाही मी. ... " सुप्री नाईलाजाने सरांच्या केबिनमधून बाहेर आली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">संजना तिची वाट बघत होती. " काय गं .. सरांनी कशाला बोलवलं होते. " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सरांनी नाही... मीच गेले होते. " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का गं " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जॉब सो...... डा...... य...... चा...... वि...... चा...... र...... " सुप्रीने संजनाला सांगितले नव्हते काही. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय वेडी-बिडी झालीस का तू .... जॉब का सोडतेस आणि मला सांगावेसे वाटते नाही तुला .... बावळट .. मूर्ख... " संजना तापली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ रे गणू ... गरिबाला किती बोलतात सगळे... " सुप्री एवढंसं तोंड करून बोलली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं पण आधी मला तरी सांगायचे ना ... जॉब का सोडतेस .... " सुप्री गप्पच . </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आकाश गेला म्हणून ... " सुप्रीने यावर पुन्हा मान हलवली. तशी संजनाने सुप्रीच्या डोक्यावर टपली मारली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मंद ..... त्यादिवशी एवढे समजावून सांगितलं तुला... आकाशने सुद्धा मन मोकळे केले ना.. किती दिवस तो तरी दूर राहणार त्या निसर्गापासून ... जाऊ दे ना थोडे दिवस तरी... " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्याच्या जवळच चालली होती... " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" राहू दे एकटे जरा त्याला... आता नाही गेला तर लगेच निघाली मागून त्याच्या ... " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं पण .... " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आहेत ना इतके लोकं त्याच्या सोबत तिथे ... त्या कॅम्प मध्ये मस्त फोटोग्राफी करत असेल.. कशाला काळजी करतेस... ",</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तेच तर... " सुप्रीने आजूबाजूला पाहिलं. " चल बाहेर ... सांगते... " सुप्री संजनाला बाहेर खेचत घेऊन आली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय झालं एवढं... " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं आकाश ... आकाश .... " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो... माहित आहे... तो फोटोग्राफीच्या स्पर्धेसाठी त्या कॅम्पला गेला आहे ना.. " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तेच तर सांगायचे होते तुला , आज ३ दिवस झाले ना... आकाशला तिथे जाऊन... त्याने तिथे पोहोचल्यावर कॉल केला नाही. म्हणून मीच काल त्याला कॉल लावला. range मध्ये नव्हता म्हणून लागला नाही. तर मी त्या कॅम्पच्या आयोजकांना कॉल केला. त्यांनी सांगितलं आकाश नावाचा कोणी आलाच नाही तिथे. पैसे भरून सुद्धा तो गेला नाही तिथे. त्यानंतर लगेचच आकाश चा मेसेज आला कि पोहोचलो. आता तो कुठे गेला ते त्यालाच माहित. पुन्हा भटकंती करायला गेला एकटा ... त्यासाठीच त्याला एकटे सोडत नव्हते मी .. " सुप्रीचे बोलणे ऐकून संजना सुद्धा काळजीत पडली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नक्की कुठे गेला .... " संजनाचा प्रश्न. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आता मला माहित असते तर .. " सुप्री बोलली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" म्हणून चालली आहेस का त्याला शोधायला... कुठे शोधणार सांग .... " संजनाच्या या प्रश्नावर सुप्रीला प्रश्न पडला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तिथे जाऊन बघायचे ना ... " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" असो ... सर काय बोलले मग... जॉब सोडला का तू ... मी काय करू इथे तुझ्याशिवाय ..." संजना भावुक झाली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ रे गणू... जरा बुद्धी दे येडूला... सर ऐकत नाहीत. बोलले , हवी तर सुट्टी घे. जॉब नको सोडूस. तुझ्यासारखी माणसं भेटत नाहीत आता.. असं बोलले. " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हा ... हे खरं .. तुझ्यासारखी अर्धी डोक्याची माणसं कुठे भेटतात आता ... अगदी बरोबर बोलले सर.. " संजना हसत म्हणाली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ रे गणू .... किती दुष्ट असतात माणसं ... गरीब आहे ना मी... काय करणार. " संजनाने सुप्रीला मिठी मारली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग जाणार आहेस का ",</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" होय ... एकटीनेच जावे लागेल. म्हणून तुला बाहेर येऊन सांगितले. बाकी कोणी ऐकलं असतं तर तेही आले असते माझ्या मागे. ",</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मलाही सुट्टी देणार नाहीत सर .. जाशील ना एकटी... ", </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो गं .. गणू आहे कि सोबत .. मग काय को डरने का .. " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुझाच जय महाराष्ट्र ... !! " दोघीही हसू लागल्या. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>==============================<wbr></wbr>===</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> आकाशला आता खूप मोकळ मोकळं वाटतं होते. गेले ३ दिवस नुसता भटकत होता. कोणाचेच आणि कसलेच tension नाही. कोणाला फोन करायचा नाही कि कोणाचा फोन येणे नाही. असा विचार आला मनात आणि त्याला आठवलं. सुप्रीला तर फक्त मेसेज केला, फोन करायला पाहिजे. लगेच त्याने मोबाईल बाहेर काढला. range कुठे होती. या मोबाईलचे असेच असते, जेव्हा पाहिजे असतो तेव्हा उपयोग नाही होतं. बाकीचे तासनतास कसे डोके खुपसून बसलेले असतात काय माहित मोबाईल मध्ये. त्याने पुन्हा मोबाईल बॅगेत टाकला. आणि गावात फेरफटका मारू लागला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> गाव तसं लहानच होते. तरी आखीव -रेखीव होते. कौलारू घरे, प्रत्येक घरासमोर एक छोटेसे अंगण. एका बाजूला आमराई होती. केवढी मोठी ती... पावसाळा सुरु झाला नसला तरी आंबे संपले होते. बाकी त्या आंब्यांचा मधुर सुवास तेव्हढा मागे राहिला होता. आकाश आपसूकच वळला तिथे. आमराईत आत शिरणार तोच त्याच्या रखवालदाराने त्याला अडवलं. त्याने आकाशला निरखून पाहिलं. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" शहरातले वाटता.. हि आमराई आहे... वाट चुकलात वाटते... आत कोणाला जायला नाही.. " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी काही घेणार नाही... फक्त फोटो काढायचे होते... तुम्ही बोलता तर नाही जात... " आकाशने हसून निरोप घेतला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" थांबा थांबा ..... तुम्ही चांगले वाटता... फोटो काढायचे आहेत तर जावा आत ... पण चुकलात तर आत मध्ये... गर्द झाडी आहे ना आत ... " त्या वाक्यावर आकाशला हसू आलं. आपण पण आठवणींना असंच म्हणतो ना ... </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का हसलात .... आणि इथेच का आलात... " आकाश आतमध्ये शिरला सुद्धा , त्याच्या मागे मागे ते रखवालदार. " तुम्ही हरवलात तर कुठे शोधत बसणार .... म्हणून आलो मागे ... " आकाशने विचारण्याआधीच त्यांनी सांगून टाकले. आकाश पटापट फोटो काढत होता. मध्येच थांबून बघत राहायचा कुठेतरी. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी लहान होतो ना .... तेव्हा एकदा... माझ्या वडिलांसोबत आलेलो... अश्या ठिकाणी, जागा हीच होती का माहित नाही.... पण अशीच आमराई होती. मोट्ठी... त्या आमराईच्या दुसऱ्या टोकाला एक लोखंडी बाक होता, तिथे बसवले होते मला आणि जाताना सांगून गेले, मी येईपर्यंत जागचे हलायाचे नाही... तसाच बसून होतो.. किती वेळ माहित नाही.... पण तेव्हा पासून या निसर्गाची सवय लागली असं वाटते. " आकाश सांगत होता आणि तो ऐकतं होता. </span></span></div>
</div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आकाशचे फोटो काढणे सुरूच होते. " तुम्ही फोटोग्राफर आहात का... " त्याचा प्रश्न. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग गावात का आलात ... फोटोसाठी का .. " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सहज... मला आवडते गावं " त्याची बडबड सुरूच होती. मध्ये मध्ये थांबून आकाश फोटो काढतच होता. बराच वेळ चालत चालत ते दोघे आमराईच्या दुसऱ्या टोकाला पोहोचले. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तो बघा ..... तुम्ही बोललात तसंच लोखंडी बाक आहे.. " आकाशने हि पाहिलं ते. खरच कि !!</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आकाश बोलला तसा लोखंडी बाक होता तिथे, गंजलेला.. इतक्या वर्षात पाऊस - पाण्याने त्याची तशी अवस्था झाली असावी. आकाशने हात फिरवला त्यावरून. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मला इथे ४-५ वर्ष झाली रखवालदारी करून. एवढ्या वर्षात मी कधी आलोच नाही इतका आतमध्ये. मालकाने सुद्धा इथे कधी पाठवले नाही मला. हा बाक आहे हे माहीतच नाही मला. तुम्हाला बरी आठवण राहिली एवढ्या वर्षात... मानलं पाहिजे तुम्हाला... " तो रखवालदार म्हणाला. आकाश मनोमन हसला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आठवणी कधीच पाठ सोडत नाहीत. वडिलांनी तेव्हा बसायला सांगितले होते. कुठे गेलेले माहित नाही. शहाण्या बाळासारखा बसून राहिलो होतो इथे. शांत .... आजूबाजूला.... फक्त वाऱ्याचा आभास , झाडांची पाने डोलायची त्या वाऱ्यावर ... त्यांचा आवाज आणि पक्ष्यांची किलबिल... संध्याकाळ पर्यंत बसून होतो एकटाच... वडील तर विसरून गेलेले मला. आई आलेली धावत धावत शोधायला... आठवत नाही... त्यानंतर कधी वडिलांनी मला सोबत फिरायला नेले असेल... " आकाशने पुन्हा त्या लोखंडी बाकाकडे पाहिलं. " मनात घट्ट जागा करून गेली ती आठवण... " </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>============================</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">पूजा - कादंबरीचा पुढचा प्रवास सुरु झालेला. एका वळणावर मुक्कामाला थांबले सगळे. दुपार होती. जेवणाची तयारी सुरु होती. कादंबरी जेवण करण्यात मग्न होती. पूजा मात्र कुठंतरी हरवली होती. खूप वेळ पूजाचा काही पत्ता नाही म्हणून कादंबरी तिचा कानोसा घेत पुढे आली. बघते तर पूजा काहीतरी लिहीत बसली होती. कादंबरी हळूच वाकून बघून आली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय लोकं किती बिझी झालीत... बघत पण नाहीत ... " तसा पूजाने तिच्या पायावर चिमटा काढला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" लिहिते आहे काहीतरी .... आपल्या ब्लॉगसाठी... " कादंबरी शेजारीच बसली तिच्या. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मॅडमजी ... आपण सध्या तरी कोणत्या ठिकाणी पोहोचलो नाही. मग कश्याबद्दल लिहिते आहेस तू.. तसे मला फोटो काढता येतील ना ... " पूजाने कादंबरीकडे पाहत एक उसासा सोडला. लिखाण बंद केले </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती घाई असते ना तुला... सांगेन बोलली ना... अजून ठरले नाही कुठे जायचे ते... " तस कादंबरीने तिच्या डोक्यात टपली मारली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जायचे कुठे माहित नाही आणि माहित नसलेल्या ठिकाणाची माहिती लिहीत बसली आहेस.. वेडी-बिडी झालीस कि काय... " पूजा काय बोलणार यावर. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जागा माहित आहे फक्त रस्ता नवा आहे. सगळे तयार असतील तर निघू... तिथे ... " पूजा उठली आणि जेवणाची तयारी सुरु होती तिथे आली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">सर्व जेवायला बसले. " मी काही बोलू का.. " कादंबरी सहित सर्वांनी पूजाकडे पाहिलं. " पुढचा प्रवास ठरल्याप्रमाणे होतं नाही आहे. " तसा अनेकांनी प्रश्न उपस्थित केला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का ... काही प्रॉब्लेम झाला आहे का... " एकाने विचारलं. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही. आपण दरवर्षी पावसाळ्यात, जेव्हा शहरातून पुन्हा गावाकडे निघतो, तेव्हा एक ठरलेली वाट असते आपली. फक्त तीच बदलली आहे मी.. " , </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तेच ... आपण इतकी वर्ष हा प्रवास करतो आहे. पावसाळ्यात तोच मार्ग जास्त सोयीचा आणि सुरक्षित वाटतो. म्हणून आपली ठरलेली वाट आहे ती.. " त्या 'जिप्सी ' ग्रुप मधल्या सर्वात जुन्या, मोठ्या व्यक्तीने प्रश्न काढला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सगळं ठीक.. पण या वेळेस ... जरा बदलायचा विचार करते आहे. म्हणून वाट सुद्धा बदलली. कोणालाच त्रास होणार नाही, किंबहुना एक वेगळा अनुभव... इतक्या वर्षात काही नवीन केल्याचे सुख मिळेल सर्वांना... " पूजा छान बोलली. पटलं सर्वाना. जेवण संपली आणि सगळ्यांनी पूजाला संमती दर्शवली. पूजा खुश. संध्याकाळी आभाळ भरले. पावसाचा वावर जरी जाणवत नसला तरी थंडावा आलेला. पूजा - कादंबरी त्यांच्या तंबूंत बसलेल्या होत्या. तंबूच्या दारातून थंड हवा आत येतं होती. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नक्की ... का ... असं......... तुला....... क....... रा ........ वं........ सं........ वा ....... ट........ लं " कादंबरीचा लांबलचक प्रश्न. पूजा बाहेरच वातावरण न्याहाळत होती. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" वाटलं सहजच... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सांग कि " कादंबरीने तिच्या खांद्यावर हात टाकला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काही शोधायचे आहे. " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय हरवलं आहे " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हरवलं काही नाही... आठवणी, काही आठवणी लहानपणी मागे सोडून आली. त्या अश्याच विखुरल्या आहेत. त्यांनाच वेचायला जायचे आहे... सारे तयार आहेत ... येशील ना तू ... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग काय ... तुझ्या सोबत किधर भी डार्लिंग .... एका पायावर ..... एका पायाच्या बोटावर .... एका पायाच्या बोटाच्या नखावर सुद्धा... " पूजा हसली तिचे डायलॉग ऐकून.... " कार्टून आहेस खरच " </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>============================ </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">विचार करता करता डोकं दुखायला लागलं. सुप्री डोक्याला हात लावून बसलेली. संजना चहा घेऊन आली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" उरलेलं डोकं पण गेलं वाटते. " संजना सुपारीला हसून बोलली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बोला बोला ... गरिबांना काय पण बोलतात लोकं .. " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुला काय झालं डोकं पकडायला. " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आकाश गं ... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हा ... त्याचा आलेला का कॉल ... मेसेज.. " संजनाने लगेच विचारलं. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" एकदा आलेला .. पण आवाजच येतं नव्हता त्याचा. पुन्हा केला मी, तर लागला नाही. मेसेज आलेला कि मी सुखरूप पोहोचलो. कुठे आहे ते सांगितलं नाही. मी उद्या निघायचं ठरवलं आहे. पण जाऊ कुठे " सुप्रीने अडचण सांगून टाकली एकदाची. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">तश्या दोघी विचार करू लागल्या. " एक मनात आलं माझ्या म्हणजे बघ हा... " संजना बोलली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बोल तर ... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आपल्याला तो फोटोग्राफी चा कॅम्प कुठे आहे ते माहित आहे... तो तिथे नाही गेला तर दुसऱ्या वाटेने गेला असेल. बरोबर ना... " सुप्रीला पटलं ते. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जरी दुसऱ्या वाटेने गेलो तरी लहान नसेल ना ती जागा... भटकायला लागेल ना... एकटी कशी जाणार हि गरीब मुलगी... काय माहित... " सुप्री स्वतःला उद्देशून बोलत होती. संजनाकडे तिरक्या नजरेने बघत बोलत होती. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">संजनाला कळला सुप्रीचा उद्देश. " ब्लॅकमेल बरोबर करता येते तुला.. " तिचा गालगुच्च्या घेत संजना बोलली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" येते मी सोबत पण घरी काय सांगायचे. ते तरी ठरले का तुझं... किती दिवस लागणार , त्याच्या तरी प्लॅन आहे का .. " संजनाच्या या सर्व प्रश्नावर सुप्रीने पुन्हा डोक्याला हात लावला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" विचार केला नाही या सर्वाचा ... आकाश असतो ना सोबत ... तोच काय तो विचार करतो . आपलं डोकं कोण कशाला वापरतो आहे.. " सुप्रीच्या या वाक्यावर दोघी हसू लागल्या. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बरं ... सांगू काहीतरी..... आधी सरांना काय काय सांगावे ते बघावं लागेल. तुझे झालं आहे सांगून , मला घरी कोणाला तरी आजारी पाडावे लागेल ... पण मला माझी सुट्टी मुळे कट्ट केलेली सॅलरी तुझ्याकडून पाहिजे हा... जास्त लाड नाही करणार ... " , </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती करते ना तू माझ्यासाठी... " सुप्रीने तिला कडकडून मिठी मारली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" एकच पीस आहेस तू ... तोही देवाने माझ्या गळ्यात बांधला आहे. मग , सांभाळावे लागेल ना ... " तश्या दोघी पुन्हा हसू लागल्या . </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>============================</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">"तुम्ही शहरात असताना पण... तरी बरीच माहिती आहे तुम्हाला निसर्गाची.. " आकाश अजूनही त्या रखवालदारासोबत होता. त्या आमराईत दुपारपासून थेट संध्याकाळ पर्यंत दोघांच्या छान गप्पा रंगल्या होत्या. </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी भटकत असतो ... फोटोग्राफी साठी, माझी नोकरी तीच आहे.. म्हणून माहिती मला. " आकाशचे उत्तर. </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आणि बायको, मुलं ... त्यांना सोबत घेऊन फिरता का... " आकाश हसला त्यावर. </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आणि सारखे हसत असता तुम्ही .... का ते " ,</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" लग्न झालं नाही अजून, पुढल्या २ वर्षात होईल " </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" असं आहे तर... पण साहेब , एका सांगा.... लग्न झालं नाही म्हणून असं मोकळं फिरायला , भटकायला मिळते... संसारात अडकलात कि पोरं-बिर ...घर ... नोकरी ... यात अडकून पडणार कि असे फिरत बसणार... " </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">त्याचा प्रश्न तर बरोबर होता. समोर संध्याकाळचा सूर्य... आमराईत लपत-छपत मावळत होता. सोबतीला पाहुणे म्हणून आलेले पावसाचे काळे ढग होते. पक्षी एव्हाना आपापल्या घरट्यात परतले होते. आमराईत स्वतःच्या घरात नुसता कलकलाट करत होते सर्वच. आमराई जणू जिवंत झालेली. त्या रखवालदाराने बरोबर विचारलं. सुप्री सोबत एकदा संसाराच्या बंधनात अडकलो तर जमेल का अशी भटकंती पुन्हा मला ... कदाचित नाही.. </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">विचारात गढून गेलेला आकाश हेही विसरला , कि संध्याकाळच्या आधी तंबू उभा केला पाहिजे. मोठा प्रश्न उभा राहिला. " चला माझ्या घरी ... इथून ५ - १० मिनिटावर माझे घर आहे, आमच्या मंडळी खूप छान जेवण करतात. " आकाशचा प्रश्न सुटला. रात्री त्याकडेच जेवण करून त्याच्या घराच्या ओसरीत झोपी गेला </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>============================</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">पूजाची सकाळ आज अंमळ लवकर झाली. कसल्याश्या आवाजाने झोप मोड झालेली. तंबूच्या बाहेर आली. घड्याळात पाहिलं तर सकाळचे ७:१५ झाले होते. हवेत कमालीचा थंडपणा वाढला होता. सहजच तिचे लक्ष वर आभाळात गेले. मागून कादंबरी सुद्धा जागी झाली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय गं पोरी... झोप-बीप आहे कि नाही तुला... मला पण जागे केलेस ना... " डोळे चोळत ती पूजाच्या शेजारी येऊन उभी राहिली. पूजा अंदाज बांधत होती वातावरणाचा. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पाऊस येतो आहे ... ", </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ह्या .... एवढच ना... पहिल्यांदा पडतो आहे का... एवढी वर्ष तर बघतो आहोत आपण पाऊस... नवीन काय.. " कादंबरी अजूनही आळस देतं होती. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... दरवर्षी येतो पाऊस, पण या वर्षी ना .... काही वेगळं फील होते आहे. " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का ... त्याची आठवण येते आहे का .. तुझा ' तो'...... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही .... म्हणजे हो ... या वेळेला ना , खूप काही वाटते आहे.... माहित नाही का... त्याच्या आठवणी दाटून आल्या आहेत... " पूजाचा गळा दाटून आला. कादंबरीने तिच्या खांद्यावर हात टाकला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" होता है ... " कादंबरी आणखीनच बिलगली. " पूजा ... जाऊ दे ना ... पुढे काय करावे तर सांग... " पूजा भानावर आली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो.. थांबावे लागेल इथेच ... पावसात नको ना प्रवास.... "</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==========================================================</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आकाश आभाळाकडेच बघत होता. त्याने त्याची सॅक तयार केली. रात्र त्याने त्या ओसरीत काढली होती. " काय झालं साहेब... पाऊस येतो आहे ते बघता का .. " ," होय.. " आकाशने सॅक पाठीवर लावली. " चला मी निघतो आता... कालचे जेवण छान होते ... आभारी आहे, पाऊस येण्याच्या आत निघतो पुढे... " ," किती हि जलद धावा तुम्ही... त्याला जर भेटायचे असेल ना तुम्हाला .... गाठेल कुठंही तुम्हाला ... " रखवालदाराने छान वाक्य म्हटले. आकाशला पटलं ते. निरोप घेऊन निघाला. </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>============================</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पाऊस "</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">ज्या डोंगर माथ्यावर मातीचा करडा- राखाडी रंगच आपले वर्चस्व दाखवत असतो, त्याठिकाणी हिरव्यागार रंगाची साय पसरावी.... हि जादू कोणाची. नाहीतर सात - आठ महिने आभाळाचा एकच रंग.... निळा, त्यावर कधी काळ्या गडद तर कधी इंद्रधनूच्या सात रंगाची मेजवानी घेऊन येणारा.. कोण तो... लाखमोलाची हजेरी लावत येतो तो... किंबहुना , त्या वर्षभरापासून मळलेल्या पायवाटा... नुसत्या कोरड्या ठक्क... तिथेही रानटी का होईना, रंगीबेरंगी फुलांची रास पैदा करतो ... वाटेच्या दोन्ही बाजूंना.... जमीनदार तो ... आला कि अगदी गाजत - वाजत येतो विजांसोबत.... जीवन देणारा जमीनदार ... या काळ्या जमिनीचा खरा मालक !! आला कि हात अजिबात आखडता घेतं नाही, सर्वाना समान वाटणी त्याची. आभाळ कायमचं काळभोर आणि बरसायच्या तयारीत. त्याने सांगितलं कि नुसतं बरसायचं. सोबत घेऊन येतो तो धुक्याची चादर. मग आठवण होते ती भग्न झालेल्या तट- बुरुजांची, पाय आपसूकच वळतात तिथे. तिथे पोहोचताक्षणी वाऱ्यासोबत आलेला ओल्या मातीचा गंध भोवताली फेर धरू लागतो . गड- किल्ले त्याच्या पराक्रमाच्या गोष्टी सांगू लागतात आणि त्यासोबत आठवण होते ती आभाळाएवढा पराक्रम करणाऱ्या आपल्या पूर्वजांची. मनात पावसाच्या गंधासोबत त्या इतिहासाची जाणीव होते आणि छाती आणखीनच फुगते. एक - दोन दिवसापूर्वीच मातीतून नुकत्याच वर आलेल्या कोंबांनाही पावसाची जाणीव होते. झाडे डोलू लागतात. पक्षी नव्याने घरकूल बांधतात आणि काळी माती सुद्धा मग आपल्याशी बोलू लागते. एका मोठ्या उत्सवाला सुरुवात होणार असते. जमीनदार येणार असतो ... खरा मालक.... पाऊस !! </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">पूजाने ते वाचून दाखवलं. तिच्या डायरीमध्ये लिहिलेलं होते ते. आजूबाजूला बसलेल्या तिच्या ग्रुप मधल्या सर्वांना आवडलं ते. वर पावसाने फक्त काळोख करून ठेवला होता. ५- १० मिनिटांनी वारा जोरात वाहू लागला तसे सर्व आपापल्या तंबूत जाऊन बसले. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती छान लिहिलं तू .......कधी दाखवलं नाही ते. " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी नाही... त्याने लिहिलं आहे ते... एकदा असच बोलले त्याला... पावसाबद्दल लिहितो का , तेव्हा त्याने हे डायरीत लिहून दिलं मला. असाच होता क्षण. पावसाची सुरुवात होणार होती तेव्हा " पूजाने त्या लिखाणावरून हात फिरवला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">कादंबरीने फक्त छान smile केले त्यावर. हसत बाहेर लक्ष टाकलं तिने. आभाळ गच्चं भरलेलं होते. तरी पाऊस सुरु झाला नव्हता. ती तंबूमधून बाहेर आली. " कुठे चालली... पाऊस येतो आहे.. " ," जास्त दूर जाणार नाही.. " म्हणत कादंबरी त्या ठिकाणापासून जरा दूर आली. एका झाडाखाली उभी राहिली. भरलेल्या पावसाकडे पाहत होती. तिचेही काही खास नातं होते पावसाशी. कारण अश्याच एका पावसात तिने घर सोडायचा निर्णय घेतला होता . </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
</div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>============================</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कुठे आहेस .... हॅलो .... आवाज येतो आहे का ... " सुप्रीने आकाशला कॉल लावला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हॅलो... हॅलो... सुप्री ... हॅलो... काहीच ऐकू येतं नाही.... " आकाशचे हेच उत्तर आणि कॉल कट्ट झाला. पुन्हा कॉल लावला तरी पुन्हा तेच, वैतागून तिने मोबाईल बाजूला ठेवला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय करायचे या माणसाचे... " सुप्री वैतागत बोलली. संजना तिच्यासोबत स्टेशनवर होती. तिची नजर आभाळाकडे गेली. पाऊस जमावाजमव करत होता आभाळात. त्यात यांची ट्रेन उशिराने होती. पाऊस सुरु होण्याच्या आत ट्रेन आली पाहिजे असा विचार संजना करत होती. दुपारचे ४ वाजत होते. तेव्हाचीच ट्रेन होती. काही कारणाने उशीर झालेला. तेव्हा घोषणा झाली कि गाडी आणखी १५ ते ३० मिनिटे उशिरा आहे. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" याचा अर्थ ... आपल्याला पोहोचेपर्यंत रात्र होईल. " संजनाने अंदाज लावला. </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्याचा फोनही लागत नाही बघ. कुठल्या डोंगरावर जाऊन बसला आहे कोण जाणे.... " सुप्री बोलली आणि स्वतःच हसली. संजनाही हसली. गाडी येईपर्यंत या दोघींच्या गप्पा गोष्टी पुन्हा सुरु झाल्या. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>============================</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कादंबरी .... तुला कळते आहे का ... काय बोलते आहेस ते... ", </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो काका ... पूर्ण शुद्दीत आहे मी .. तुम्हीच झोपेत असल्या सारखं बरळत आहात. " कादंबरीने उलट उत्तर दिलं. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" व्वा !! एवढी मोठी झालीस.... पाठी मागे तर बोलतेस, आता सरळ तोंडावर उलट बोलते आहेस.. " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुम्हीच शिकवलं हे ..... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कादंबरी !! " काकांचा पारा अधिक चढला. " तुला शिकवलं ना इतके ... हाच गुन्हा झाला आमचा... , म्हणून इतकी पोपटासारखी बोलते आहेस .. " काकांचे डायलॉग सुरु झाले. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" wow !! किती बर झालं असतं ना... पोपट असते तर... उडूनच गेली असती. " त्या उत्तरावर सारेच गप्प झाले. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> " पण मी म्हणते.... काय कमी आहे त्या मुलात... चांगला जॉब आहे... घर सुद्धा आहे... " काकींनी सुरुवात केली. मधेच तिचे वाक्य कादंबरीने तोडलं. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी जवळपास तुम्हाला आता ५० वेळा सांगितलं आहे. नको आहे तो विषय. पुन्हा पुन्हा काय तेच.... वैताग आला मला. " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" म्हणजे लग्न करायचे आहे कि नाही... " कादंबरी शांत झाली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बोल ना ... काहीतरी... " काकांनी पुन्हा विचारलं. कादंबरीने एक कटाक्ष टाकला काकांवर आणि बाहेर निघून गेली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">गेल्या आठवडाभर हेच सुरु होते घरात. त्याचे tension, शिवाय ऑफिस मध्ये प्रचंड काम वाढले होते. बॉस सारखा मागे लागलेला असायचा. " जमत नसेल तर दुसरीकडे जॉब शोधा. " , हे वाक्य तर ठरलेलं. काम करून सुद्धा असं ऐकावं लागत असेल तर कसं मन रमणार तिथे, तरी दिवस ओढायचा म्हणून ओढत होती. त्यातून घरी आलं कि काका- काकींचे सुरु व्हायचे. लग्न कर .... लग्न कर .... त्रास नुसता. मानसिक त्रास... त्यातून एक विरंगुळा तो फोटोग्राफीचा. सुट्टी असली कि किंवा घरी पुन्हा मनस्ताप सुरु झाला कि कादंबरी निघायची फोटोग्राफी साठी. पाऊस इतका आवडायचा नाही तिला, तरी पावसात निसर्गात होणारी रंगाची उधळण तिला जास्त आवडायची... फोटोग्राफीसाठी. </span></span></div>
<div class="yj6qo ajU" style="cursor: pointer; margin: 2px 0px 0px; outline: none; padding: 10px 0px; width: 22px;">
</div>
<div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय ठरवलं आहेस कादंबरी " आज पुन्हा काकींनी विषय काढला. कादंबरी ऑफिसमधून नुकतीच घरी आलेली. आल्या आल्याचं पहिला प्रश्न आला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काका - काकी .... शेवटचं सांगते .... मला नाही इतक्यात लग्न नाही करायचे.. " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं पण का ... का नाकारत आहेस त्याला... " , </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्याच्यात काहीच कमी नाही , पण मला अजून खूप काही करायचे आहे Life मध्ये... या लग्नात वगैरे अडकली तर काहीच करता येणार नाही पुढे.... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" म्हणजे अजून किती वर्ष तुला पोसावे लागेल ... ते तरी सांग ... " काका रागाच्या भरात जे बोलायला नको होते ते बोलून गेले. कादंबरीला वाईट वाटलं. सारखी हसत असणारी कादंबरी , त्यादिवशी मात्र एकटीच , शांत बाल्कनीत जाऊन बसली होती कधीची. पुढचे काही दिवस तसे शांतच गेले तिचे. ऑफिसमध्ये सुद्धा गप्प गप्प असायची. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> अश्याच एका दुपारी, ऑफिसमध्ये चहाची वेळ झाली. कादंबरी तिच्याच विचारात. चहाचा कप घेऊन गच्चीवर आली. पावसाळा सुरू होणार होता. आज आभाळ आलेले भरून. खूप दिवस मनात काही धुसफुसत होते तिच्या. पावसाची चाहूल लागली तशी पुन्हा तिच्या ऑफिसमध्ये येऊन बसली. पुढच्या काही मिनिटात पावसाने सुरुवात केली. कादंबरी पुन्हा खिडकीपाशी आली. पाऊस रिमझिम पडत होता तरी थंडावा आला होता. कादंबरीचे डोळे भरून आलेले, कारण काही विचार केला होता तिने आणि पक्का विचार केला होता. पावसासोबत मनातल्या भावना डोळ्यावाटे वाहत होत्या. कितीवेळ ती पावसाला पाहत होती माहित नाही. ठरलं शेवटी. जागेवर येऊन बसली. पटापट resignation letter टाईप केलं. बॉसला मेल केला. बॉसच्या उत्तराची वाट बघत राहिली नाही. आपले सामान घेतले आणि बाहेर पडली ऑफिसच्या. कोणालाही न सांगता. बाहेर पाऊस सुरूच होता. तशीच भिजत भिजत ती घरी आली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आज दुपारीच कशी आली हि, काकींच्या चेहऱ्यावर प्रश्न चिन्ह. काका त्याच्या कामाला गेले होते. कादंबरीने काकीकडे एकदाच पाहिलं. तिच्या खोलीत गेली. सर्व सामानाची बांधाबांध केली. संध्याकाळ झाली. काका आले घरी. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय सुरु आहे कादंबरी " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सामान आवरते आहे " तिचे थंड उत्तर. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का ? " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" निघते आहे मी .. " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कुठे ? " काकीला तर धक्का बसला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" माहित नाही पण इथे थांबणार नाही..... मला माहित नव्हतं कि मी कोणावर तर ओझं झाली आहे ते.. " यावर काका मान खाली घालून उभे राहिले. " पुन्हा मला कोणावर पोसायची वेळ येऊ नये म्हणून निघाली आहे, तुम्ही मला एव्हडी वर्ष सांभाळलंत त्यासाठी खूप आभारी आहे मी तुमची.. जन्मभर " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पण अशी जाऊ नकोस... " काकी बोलत होत्या. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नको .... आणि खरं सांगावे तर मला नाही जमत आता , इतकी tension घेयाला... माझे खांदे झुकत चालले आहेत... अपेक्षांच्या वजनाने... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पण जाणार कुठे ... " , </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" माहित नाही .... पाय दुखेपर्यंत आणि पाय नेतील तिथे जाणार ... कदाचित या शहरापासून दूर... जिथे माझ्याकडून कोणी आणि मी कोणापासून कोणतीच अपेक्षा ठेवणार नाही... अशी जागा शोधून काढीन आणि तिथे जाईन.... " एवढं बोलून कादंबरी घरच्या बाहेर पडली. कादंबरी बाहेर आली तेव्हा पाऊस थांबला होता तरी थंड हवा वाहत होती. तिने वर पाहिलं आभाळात, पाऊस भरत होता... नव्याने तयारी करत होता. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">कादंबरीला अचानक आठवलं सगळं. एक तो दिवस आणि आजचा दिवस. आठवण होते त्यांची, तरी माघारी गेले नाही कधी. आई-वडील कुठे गेले , का गेले , माहित नाही... तेव्हा लहानपणापासून काका- काकींनी सांभाळलं. पण कधी तरी येणार होती हि वेळ. आलीच. कादंबरी समोरच पाहत होती. दुपारची वेळ तरी काळोखी दाटलेली. वर काळोख आणि खाली उजळ जमीन. जणू काही चित्रकाराने रंग उधळले असावेत या मोठ्या कॅनवास वर. समोर गावात झाडाच्या पानांची सळसळ सुरु होती. पक्षी घराकडे परतत होते. पावसाची चाहूल लागलेली ना . उन्हाळ्याचे बहावा - गुलमोहोर आता अंग झटकत होते. त्यामुळे पावसाच्या आधीच बहावा- गुलमोहोराचा लाल -पिवळा पाऊस पूर्ण गावभर उतू गेलेला दिसतं होता. गावातली लहान- सहान पोरं ... जमा होतं होती, पावसात चिंब भिजण्यासाठी. वाऱ्यासोबत सुकलेला पाला - पाचोळा , लहानश्या वावटळीत फेर धरत होता. एवढ्या दुरून सुद्धा कादंबरीला ते सर्व स्पष्ट दिसत होते. कादंबरी अजूनही तिथेच उभी होती. हसताना सर्वांसोबत आणि रडू आले तर अशी एकटीच राहायची ती. हसरे चेहरे , हसतानाच छान वाटतात. असे तिला वाटायचे. पावसाने सुरुवात करण्याआधी कादंबरी शांत येऊन बसली तिच्या तंबूत. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>=============================</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">सुप्री- संजनाची गाडी आली एकदाची आणि त्यांचा प्रवास सुरु झाला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय गं ... काय सांगितलं घरी तू.. " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय सांगणार ... खोटेच बोलली ना ... मैत्रिणीचे लग्न आहे असं सांगितलं. दोन्ही ठिकाणी. घरी आणि सरांना... आता सरांना काय माहित आहे सर्व.. मी तुझ्यासोबतच जाणार ते.. हे माहीत असते त्यांना. so , ते झालं... पण घरी किती चौकशी केली. कोणती मैत्रीण , नाव काय.. कुठे राहते... सांगितलं मग ... गावाला लग्न आहे.. म्हणून चालली.. तू काय सांगितलं घरी " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सवाल आहे काय ... तुझंच नाव सांगितलं... बोलली , संजना सोबत चालली आहे.. तिला सोबत पाहिजे म्हणून मला घेऊन जाते आहे.. " सुप्रीच्या या वाक्यावर संजनाने हात मारला कपाळावर. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तरी कुठे शोधायचे आकाशला ... ठरवलं आहे का ... " संजना... </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही तस ... पण त्याला मेसेज करून ठेवला आहे... आहेस तिथे थांब.. कॉल तर लागत नाही... " सुप्रीने सांगितलं. बाहेर पावसाची काळोखी तशीच होती. पहिला पाऊस ना !! संजनाचे लक्ष खिडकीच्या बाहेरच होते. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुला काय झालं ग .... एकदम शांत झालीस. " सुप्रीने संजनाला कोपराने ढकललं. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही... मनात विचार आला. आकाशचा... तुला पटणार नाही म्हणून बोलली नाही... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बोल तर ... पटेल कि नाही ते नंतर... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ok ... बघ हा ... आकाशाला तू अडकवून ठेवले आहेस , असं मला वाटते. राग नको मानू हा... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का ... अस कस वाटलं तुला ... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मी आणि तुही पाहिलं त्याला ... २ वर्ष इथे शहरात थांबून होता... कसा डोळे भरून आभाळाकडे पाहत असायचा. आणि आता त्याला त्या फोटोग्राफी कॅम्प साठी पाठवलं तर कसा त्याच्या मूळ स्वभावाकडे वळला तो..... बघ ना ... त्याला सुप्रीला कॉल करावा हे लक्षात सुद्धा नाही. तुमचे नाते छानच आहे... त्यात काही वादच नाही. पण पुढे कधी पुन्हा अशी घालमेल सुरु झाली कि नाही राहवणार त्याला... हे मात्र नक्की... जशे ते पिंजऱ्यात पक्षी कसे सारखा उडायचा प्रयत्न करत असतात तसा आकाश वाटला मला. सॉरी सुप्री... but मनात जे आले ते बोलली... " संजनाच्या बोलण्यात तथ्य होते. सुप्री काही न बोलता तशीच खिडकीपाशी डोकं ठेवून बाहेर बघू लागली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>=============================</span></span></div>
</div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> आकाश भरभर चालत होता. तरी पाऊस गाठणार हे माहित होते त्याला. समोर एक मंदिर दिसतं होते. त्यापुढे गाव होते. गावाकडे न जाता आकाशची पावलं देवळाकडे वळली. एक गणपतीची मूर्ती सोडली तर मंदिरात कोणीच नव्हते. मंदिर गावापासून तसं लांबच होते, जरा वरच्या बाजूला. आकाशने बॅग खाली ठेवली आणि आजूबाजूला न्याहाळू लागला. बऱ्याच दिवसांनी आकाश असा निवांत बसला होता. समोर काही अंतरावर कसलीशी शेतं वाऱ्यावर डोलत होती. मंदिराच्या आजूबाजूला कोणीतरी जाई-जुईची झाडे लावली होती. बरीच फुले फुलली होती. वाऱ्यासोबत तो सुगंध दरवळत होता. जणू काही समोरच्या त्या काळ्या - तांबड्या मातीलाही जाई-जुईचा गंध आलेला होता. हिरव्या झालेल्या झाडाचा रंग, आता आजूबाजूला मिसळून गेला होता. माणसाशिवाय असलेले जंगलच आता गर्दी करून कोणीतरी येणार आहे, त्याची सर्व वाट बघत आहेत असेच भास होत होता. </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> मधेच एखादी वीज चमकून जायची, भर दुपारी ... रात्रीलाही लाजवेल असा काळोख केला होता पावसाने. सूर्यदेवाचे काहीच चालणार नाही. मृग नक्षत्राची सुरुवात होती ती. गावात लक्ष गेलं आकाशचे. कौलारू घरे. काही शेणानी सारवली असतील ना. पहिल्या पावसात त्या शेणाचा गंध मिसळून एक वेगळंच रसायन तयार होईल. मग उधळतील मनांचे घोडे. वेडावून जायला होते अश्याने अगदी. आता तरी कमीच धावपळ दिसत आहे गावात. पावसापासून आपले सामान आवरत असतील. पण पावसाने एकदा का सुरुवात केली कि येतील सर्व बाहेर भिजायला. पहिल्या पावसात.... शहरात तर नाकं मुरडतात लगेच. या गावकऱ्यांना माहित पावसाची किंमत. आकाश स्वतःशीच हसला. </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> पाचच मिनिटात पावसाची सुरुवात. पहिला पाऊस !! आकाश मनोमन सुखावला. पानांवरती मोती सांडावे ,असेच काही घडत होते समोर. मित्र आलेला भेटीला. गावाकडे जाणारी वळणवाट आता दिशेनाशी झालेली. वेगवेगळे , छोटे छोटे पाण्याचे ओहोळ ..... त्या पायवाटेवर एकमेकांना भेटत - मिठी मारत , एकमेकांच्या हातात हात घालून चालते झालेले. गावाकडच्या अंगणातल्या तुळशी वृंदावनाला सुद्धा गाणी सुचत असतील आता. बाया- बापड्यांचे पाय आपसूकच , ती आभाळातून पडणारी ओली नाणी वेचायला बाहेर पडलेली असतील. वाऱ्याने सुद्धा पायात पैंजण बांधावे आणि बेभान होऊन ताल धरावा त्याने, असच वाटतं होते. मनाला तो हिरवा मोह होणारच मग.. समोरच्या शेतात काही ठिकाणी भर पावसात धुक्याची चादर पसरली होती निसर्गाने. एका कोपऱ्यात , घरांच्या नजरा चुकवून आलेल्या तरुण पोरी... सर्वा देखत भिजता येतं नाही म्हणून ... गुपचूप तिथे भिजत होत्या... आनंद अनुभवत होत्या. कुठे एका झाडावर पक्ष्यांचे एक जोडपं एकमेकाला बिलगून बसलेलं होते, मातीचा गंध तर आता जाई-जुईच्या फुलांचाही वरचढ होऊ घातला होता. आकाशला हे नवीन नव्हतं तरी दूर राहिल्याने कदाचित त्याची किंमत कित्येक पटीने वाढली होती. </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> अचानक त्याला काही आठवलं, त्याचा पहिला प्रवास... असंच ते पहिलं निसर्गाचं दर्शन... हरपून गेलेलो ना. आकाशला जुने दिवस आठवले. तेव्हा तर अगदी नवखा होतो मी या निसर्गाला आणि पावसालाही. तरीही सामावून घेतलं मला त्याने. मलाही आणि पूजालाही. अरेच्या !! पूजा .... किती वर्षांनी आठवण झाली तिची. एकत्र प्रवास सुरु केलेला ना आम्ही. किती भटकायचो. त्यानंतर तो जिप्सी लोकांचा ग्रुप येऊन भेटला आम्हाला. जवळपास ३-४ वर्ष एकत्र होतो आम्ही. त्यानंतर वेगळे झालो आम्ही. कशी असेल पूजा. तिला आठवत असेन का मी... निरोप घेताना बोललो होतो तिला, मनात एक लहानशी जागा ठेव माझ्यासाठी.... छान जमायचे आमचे, छानच हसायची. प्रत्येक वेळेला कधी वेगळं शोधत असायची. प्रत्येकाला मदत करावी असे तिचे म्हणणे आणि करायची सुद्धा मदत. छान बोलायची. छान कविता करायची. आता करत असेल का कविता... त्यापेक्षा आता फिरत असेल कुठे का .... मी तरी २ वर्ष शहरात होतो. पुन्हा भेट झालीच तर बोलेल... २ पावसाळे जास्त बघितले तुझ्यापेक्षा... सुप्री तेव्हाच भेटली असती तर कदाचित एवढा फिरलो नसतो किंवा इतके भटकंती करूही शकलो नसतो. अचानक त्याला त्या रखवालदाराचे वाक्य आठवलं. खरंच का... लग्नानंतर हि अशी भटकंती बंद होईल ..... म्हणजे ..... हि शेवटची भटकंती आपली... </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> असा विचार आला आणि वीज कडाडली. आकाश त्या सर्व विचारातून बाहेर आला क्षणात, समोर घडत असलेल्या प्रत्येक क्षणात जगावे असेच ठरवले होते ना आपण. मग आता का पुढचा विचार करावा, येतील ते क्षण छानच असतील , आणि ते सुंदर कसे बनवायचे ते सांगायला निसर्ग आहेच. पावसाचा थंडावा चहुबाहुला पसरला होता. सर्व धरतीला त्याने आता कवेत घेतलं होते. आकाश त्या मंदिरात पहुडला. झोप लागली तर... चिंता नाही... वीज येईल झोप मोडायला आणि भानावर आणायला... तोपर्यंत आठवणीत रमून जाऊ . आकाश खूष होता. सॅक डोक्याखाली घेतली आणि तसाच झोपून तो पहिला पाऊस बघू लागला. इतकं विशाल तरी ओलं झालेलं आभाळ खाली त्याच्या भेटीला आलेलं ना !!</span></span></div>
</div>
<div style="font-size: small;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-size: small;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> </span></span></div>
</div>
<div>
<span style="background-color: black; color: #999999; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">======================================= to be continued...................</span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">
<br /></div>
</div>
</div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2050585893811889958.post-46170016964378132019-03-01T05:43:00.001-08:002019-03-01T05:43:56.373-08:00" भटकंती .... आठवणींच्या गर्द रानातली " (भाग पहिला )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> मे महिन्याचा शेवटचा आठवडा,... तारीख.. कोणाला माहित.... तरीही काय फरक पडणार होता तारीख जाणून. ना तारीख माहित , ना वार .... त्यात सकाळ होतं होती. आकाश तर आधीच जागा झालेला. घड्याळात न बघताच हल्ली त्याला वेळेचाही अंदाज बांधता यायचा. यावेळेसही त्याने अंदाज लावला. पहाटेची ६:१५ ते ६:३० ची वेळ... डोंगर -दऱ्यात रात्रीची वस्ती असली कि सूर्य देवाची पहिली किरणे अंगावर घेणं आलेच. आकाश तर कधी पासून सूर्य देवाची वाट पाहत होता. उंच ठिकाणी उभा होता... गेल्या १०-१५ मिनिटांपासून. आज उशीरच झाला ना.... सूर्यदेवाला... आकाश मनातल्या मनात बोलला. आभाळात नजर फिरवली त्याने. समोरचे आभाळ रिकामंच होतं. पाठीमागे पहिले त्याने, मागे काही काळ्या ढगांच्या रांगा लागलेल्या... आभाळ भरेल एवढे नाही.... तरी सूर्य झाकावा इतके त्याचे अस्तित्व. थोडासा छान गार वारा, आकाश मनोमन हसला ते बघून... पटकन त्याने एक क्लिक केले. " वाटलं नव्हत.... तरी यंदा लवकर आलास मित्रा... " आकाश त्या ढगांकडे पाहत म्हणाला. " एकटे बडबड करणाऱ्या माणसांना आमच्याकडे वेडं म्हणतात... " सुप्रीचा मागून आवाज आला. आकाश शेजारीच येऊन उभी राहिली. " काय करतो आहेस ... आणि असा एकटा का बडबडतो आहेस.. " आकाशने त्या काळ्या ढगांकडे बोट दाखवलं. " मित्र !!..... पाऊस यंदा लवकर आहे बघ ...... आलाच ना भेटायला मला ... " आकाश अजूनही त्याकडेच पाहत होता. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" Welcome back !! ....My friend !! " </span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>==============================</span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" Yo !! " आजीला काहीच कळलं नाही. " काय गं हे Yo !! " आजी तिच्या सारखंच , तिने बोटांनी काहीतरी केलं होते , तसे चाळे करण्याचा प्रयत्न करत होती . </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं आजी तस नाही ग... मी दाखवते ... " आजीला तिने कशी बोटे करायची ते दाखवलं. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" Yo ... म्हणजे yes ... ती एक style असते बोलण्याची.... Yo... " आजीला तिने explain केले. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ते मरू दे..... किती वाळली आहेस ... खातेस कि नाही काही...... कॅमेरा दिसत नाही तो तुझा ... विसरलीस कि काय ... ", </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आहे ग सगळं माझं त्या बॅग मध्ये .... " थोडा pause घेतला तिने बोलताना </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल आजी... निघते मी .. " आजीने तिचा हात पकडला. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कालच आलीस ना .. पुन्हा कुठे निघालीस... " थोडा वेळ आजीकडे बघत तशीच उभी होती ती. मग आजीच्या शेजारी बसली. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आजी !! ..... माहित आहे ना तुला.. नाही करमत मला इथे... " ,</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" थांब ना.. का भटकत असते अशी... इतके छान घर आहे इथे... माझं घर आहे... नाहीतर गावाला वाडा आहे आपला. आई-वडील , असे आहेत कि शोधून सापडणार नाहीत... तरी .... " ,</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" थांब आजी... " तिने आजीचं वाक्य मधेच तोडलं. " मी आधीही सांगितलं आहे तुला... नको अडवत जाऊ मला... तरी जेव्हा जेव्हा येते तुझ्याकडे , तेच तेच सारखं तुझं ... " ,</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं पण .... " ,</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आजी .. मी येते ना तुला भेटायला .... वेळ काढून... ", </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो का ..... मग सांग.. तुझ्या बापाला ... कधी गेलेली शेवटचं भेटायला ... नाही आठवत ना ... ते जाऊदे ... तुझी आई, तिला कधी वेळ काढून भेटायला गेलेली तू... " आजीच्या या वाक्यावर ' ती ' च्याकडे काहीच उत्तर नव्हेत. काहीही न बोलता तिने आजीकडे पाहिलं. उभी राहिली. आजीची पाठ थोपटली. आणि तशीच कानात हेडफोन लावून जरा पाय मोकळे करायला निघून गेली.</span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>==============================</span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आकाश - सुप्री , एव्हाना शहरात परतले होते. विचार करावा तर हे विचित्र होते. कारण पावसाळा सुरु होतं होता आणि आकाश चे शहरात परतणे. यांची सांगड लागत नव्हती. त्याचे कारण सुप्रीच्या अटी. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">अट क्र. १ = पावसात , जास्त करून धुवांधार पावसात फिरायला जायचे नाही. नाहीतर सोबत मला घेऊन जायचे. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">अट क्र. २ = जायचे झालेच , काहीच पर्याय नसेल तर १ दिवस , जास्तीत जास्त २ दिवस जायचे आणि </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">अट क्र. ३ = मोबाईल सोबत ठेवायचाच. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">या सर्व अटी मुळे गेले २ वर्ष आकाश कुठे गेलेलाच नाही. २ पावसाळे तर शहरातच गेले त्याचे. सांगायचे झाले तर फक्त २ दिवस , तेही शहरा जवळच्या "monsoon spot" वर जाऊन आलेला. सुप्री होतीच सोबत, कारण एकच.... तिला आकाशला पुन्हा गमवायाचे नव्हते. </span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">तरी, आता सारेच नॉर्मल झालं होते. या दोघांची मने आणखी जवळ आलेली. ग्रुप तर होताच सोबत. संजना सारखी जवळची मैत्रीण. आकाश ... " जुन्या आकाश " सारखा नव्हता आता. 'शहरात दिसायचा' आता तो. शिवाय माणसासोबत बोलायला शिकला होता तो. निसर्गाचा सहवास त्याला आवडायचा. तरी मागील आठवणी अजूनही ताज्या होत्या. निसर्ग त्याला बोलवतं होता, निसर्गाने मारलेल्या हाका त्याच्या मनापर्यंत पोहोचत होत्या. परंतु सुप्रीचा विचार येताच मनाला आवर घालावा लागत होता. शेवटी , एकदा जाऊन भेटावे, सर्व गड - किल्ले... हे कधी पासून मनात घोळवत ठेवले होते. एका संधीची वाट बघत होता आकाश.</span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">============================================================</span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">तिने अंदाज लावला. घरातले एव्हाना झोपले असतील. दबक्या पावलांनी घरात आली. तिची सॅक तयारच होती. उचलली, निघणारं तर आजीने तिला आवाज दिला. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पूजा !! " तिने मागे वळून पाहिलं. " न सांगताच जाणार होतीस का ?? " आजीने अडवलं तिला. पूजा वळली. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय आजी " ,</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" निघालीस का.... असं विचारलं..." पूजा तशीच मान खाली घालून उभी. आजीने जबरदस्ती पूजाला खाली बसवलं. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का पळते आहेस अशी... सर्वांपासुन... आवडत नाही का इथली लोकं... निदान , तुझे आई - वडील.. त्यांनाही विसरली का तू.. ",</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही आजी.... पण नाही आवडत त्यांच्याकडे जावेसे.. ", </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं पण .... बाकीचे तर आहेत ना... त्यांच्यापासुन तरी का दूर राहतेस.. " पूजा त्यावर काहीच बोलली नाही. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ये .... बाहेर अंगणात बसू .. " आजीने बळेच तिला बाहेर अंगणात आणले. रात्रीच छान चांदणं आभाळात. त्यात मे महिन्याची अखेर, काही रेंगाळलेले ढगच चांदण्याच्या साथीला, सोबतीला हळूवार , कानात गुणगुणणारा वारा. आजीच्या दारासमोर छोटे पण छानसे अंगण. आजोबांची आवड. आता आजोबा नव्हते तरी आजीने सांभाळलं होते ते अंगण. चार-पाच प्रकारची , वेगवेगळ्या रंगाची फुले... सोनचाफ्याचा कालच्या फुलांचा पुसटसा सुंगंध अजूनही दरवळत होता त्या वातावरणात. पूजाला हे काही नवीन नव्हते. तरी आजी सोबत बसलेली. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पूजा !! ऐकशील माझं.. नको जाऊस कुठे.. इथंही काल माझा वाढदिवस होता म्हणून आलीस आणि आता न सांगताच निघाली होतीस... " ,</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय करू सांग... सांग आजी, त्या लोकांना काहीच फरक पडत नाही.... मी असल्याचा आणि नसल्याचा ही... आधी पासूनच तशी मला वागणूक मिळत आली आई - वडिलांकडून, मग मला का वाटते त्याच्याकडे जावे असे. ",</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग तुला ते तसं कुठंही भटकत राहणे.... ते आवडते का... " पूजा आताही शांतच बसून होती. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आजीला काळजी होती. पण पूजाची काळजी सुद्धा होती. थोडावेळ कोणी काहीच बोललं नाही. " तुझ्या आजोबांना सवय होती, असं फिरत राहायची. पाऊस नाही आवडायचा, पावसाचे चार महिने तर नुसता राग राग करायचे पावसाचा. कामावर लक्ष असायचे तरी जेव्हा सुट्टी मिळेल तेव्हा जायचे फिरायला. त्यांचीच नात तू.... रक्तातच आहे. " पूजाला छान वाटलं ऐकून ते. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आजी.. नको थांबवू मला..... जीव घुसमटतो शहरात..... आणि आता तर सवय झाली आहे हिरव्या रंगाची... इथे एक झाडं तरी नीट दिसते का... हिरवळ तर फक्त बागेतच दिसते... श्वास घेण्यास... शुद्ध हवा तरी कुठे आहे इथे... " ,</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बरं ... कधी निघणार.. " आजीने दीर्घ श्वास घेत म्हंटल. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आता निघत होती पण उद्या जाईन. सकाळी... तुझा निरोप घेईन... " आजीला घट्ट मिठी मारली पूजाने. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">====================================================================</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">"बघ ..... कसं होते ते बघ ... " संजना म्हणाली. सुप्री आणि आकाशच्या चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह... </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय बोलते आहेस तू नक्की " , </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" म्हणजे तुमच्या लग्नाचे बोलते आहे रे.... त्यात फोटोग्राफी तूच करणार असशील ना... " संजना हसत म्हणाली. तसे सुप्री, आकाश दोघेही हसू लागले. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तू पण ना संजना... म्हणून सांगतो, जास्त राहत जाऊ नकोस या येडी बरोबर... लागली ना सवय... " ,</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ओ मिस्टर A ..... लहानपणापासूनच एकत्र आहोत आम्ही... या संजू मुळेच माझ्यात वेडेपणा आला आहे.." ,</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो का .... " ,</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो ... ".... आकाश. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग काय ... हिच्यामुळे मला माझ्या घरी सुद्धा अर्ध्या डोक्याची समजतात. " संजनाच्या या वाक्यावर आकाश किती जोराने हसला. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो का ... तुझाच जय महाराष्ट्र... " सुप्री बोलली. आकाशला हा डायलॉग नवीन होता. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हे काय नवीन ... ' जय महाराष्ट्र ' वगैरे... " ,</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" जुना डायलॉग आहे आकाश बाबू ... कधी कधीच वापरायचा असतो तो ..." सुप्री आकाशच्या पाठीवर चापट मारत बोलली. तिघे कॉफी शॉप मध्ये बसले होते. आकाशचं आवडतं ठिकाण. अचानक त्याचे लक्ष आभाळाकडे गेलं. तुरळक अश्या काळ्या - पांढऱ्या ढगांच्या रांगा, कुठे कुठे मागे सुटलेले ढगांचे पुंजके, आकाश त्याच्याच विचारात ते बघत नकळत उभा राहिला. त्या ढगांना बघतच या दोघींपासुन चालत पुढे आला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">सुप्री - संजना त्याकडेच पाहत होत्या. संजनाला माहित होते, २ वर्षांपासून सुप्रीने त्याला कुठेच जाऊ दिले नव्हते. आधीच इतक्या मोठ्या अपघातातून आलेला आकाश, त्यामुळे सुप्री ची काळजी बरोबरच होती. तरी तीही किती वेळा त्याच्या सोबत भटकंती करायला जाणार ना... तिचाही जॉब होता. शनिवार - रविवार किंवा जोडून २-३ दिवस सुट्ट्या आल्या कि ते दोघे जायचे कुठेतरी बाहेर, आकाशच्या फोटोग्राफी साठी. नाहीतर नाहीच. आकाश नक्कीच मिस करत असणार त्याचे जुने दिवस. संजना - सुप्री कधी एकमेकींकडे बघत तर कधी समोर आभाळाकडे टक लावून बघणाऱ्या आकाश कडे. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आकाश सुद्धा कधीचा बघत होता. शांत वारा वाहत होता. त्यावर स्वार होऊन आलेल्या काळ्या ढगांनी त्याचे लक्ष वेधलं होते. दुसरीकडे नजर टाकली असता. पक्षांचा एक लहानशा थवा नजरेस पडला. " निघाले वाटते हे सुद्धा पावसाला भेटायला... एव्हाना गावात पाऊस सुरु झाला असेल ना... " स्वतःच्या मनाशीच बोलला आकाश. " जमिनीतून गवताचे इवलेसे कोंब डोकावू लागले असतील... झऱ्याना नवीन पाणी येऊन मिळत असेल. धुक्याची चादर पडत असेल तिथे पहाटे...किंवा पावसाची वाट बघत असतील सर्व सुकलेली झाडे... मी मात्र इथे..." जरासं वाईट वाटलं त्याला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>==============================<wbr></wbr>==</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">सकाळी आजीला जाग आली तेव्हा ८ वाजले होते. पूजाच्या खोलीत गेली तेव्हा नव्हतीच ती तिथे. गेली असावी पूजा... असा मनाचा समज करत आजी अंगणात देवासाठी फुले आणायला आली. बघते तर अंगणात पूजाची फोटोग्राफी सुरु होती. एका कोपऱ्यात तिची सॅक ठेवली होती. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कसले गं फोटो काढतेस... " , पूजाने आजीकडे वळून पाहिलं. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती सुंदर फुले आहेत तुझ्या बागेत... इतके वेळा आली तुझ्याकडे... आज पहिल्यांदाच पाहिली.. " पूजाने आणखी एक फोटो क्लीक केला. आजी तिच्या मागेच येऊन उभी राहिली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" दर आठवड्याला येऊन बघ.... रोज आलीस तरी चालेल... जवळपास रोजच फुलतात ती.... तूच नसतेस तिथे. " पूजा काहीच बोलू शकत नव्हती यावर. " तुझे आजोबा सांगायचे.... त्यांचाही एक मोठा वाडा होता. तिथे तर केवढे मोठे अंगण होते त्यांचे. वाडा काही कारणाने गेला , सोबत अंगणही... त्याचीच आठवण म्हणून इथे हे छोटंसं अंगण उभं केलं. तरीही जुन्या आठवणी काढत बसायचे तुझे आजोबा ... " आजीने साडीचा पदर डोळ्यांना लावला. पूजाने आईचे डोळे पुसले. गालावर पट्कन एक kiss केलं आणि बोलली. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ये हिरोईन .... हसतानाच छान वाटतेस तू... रडली कि आणखी म्हातारी दिसतेस ... " आजीला हसू आलं त्यावर. " चल ... निघताना तरी निदान हसून निरोप द्यावा... चल निघते मी.... " पूजाने सॅक पाठीवर लावली. </span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पुन्हा काही दर्शन तुझं ... " आजीच्या या वाक्यावर सुंदर smile दिली पूजाने. आजीला एका सलाम ठोकला . हाताने " Yo " केले. आणि निघाली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पूजा " ...कोणत्या शब्दात तिचे वर्णन करता येईल ते माहित नाही. दिसायला नाकी - डोळस नीटसं. हसायची छान. चेहरा हसरा होता ना तिचा. फोटोग्राफीची आवड. अशी ती. कदाचित एवढ्या छान मुलीला नजर लागू नये, म्हणून डाव्या डोळ्याखाली एक मोठा तीळ, असं काही म्हणता येईल अशी जन्मखूण . सडसडीत बांधा, चपळ, काटक... शहरी भाषेत बोलावे तर Fit and Fine.... पण शहरात न राहणारी. कॉलेजचे शिक्षण पूर्ण झालं आणि एका मोठ्या कंपनीत software engineer म्हणून जॉबला लागली. दोन वर्ष ' Routine life ' सुरु होतं तीच. अचानक काय झालं, काय माहित. " मी आता शहरात राहू शकत नाही. " असं सणसणीत वाक्य घरच्यांवर टाकून आणि सोबत काही कपडे, काही पैसे आणि सोबतीचा मित्र ... कॅमेरा घेऊन निघून गेली..... वाट मिळेल तिथे.</span></span></div>
</div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==================================================================</span></span><br />
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आकाश खूपच अस्वस्थ असायचा आजकाल. चेहऱ्यावर नाराजी दिसायची त्याच्या. त्यात भरीसभर जून महिना सुरु झालेला. शहरात जरी पाऊस सुरु झालेला नसला तरी संध्याकाळी आभाळ भरून यायचे. चलबिचल व्हायचा आकाश अगदी. सुप्रीला समजत होते ते. तरी काय करणार, तसे हे तिघे ऑफिस सुटलं कि एकत्रच निघायचे. आकाशचे ऑफिस - सुप्रीचे ऑफिस शेजारीच होते ना. त्यामुळे घरी पोहोचेपर्यंत गप्पा- टप्पा सुरूच. संजनालाही आकाश मधला फरक कळू लागला होता. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">एक दिवस, संजना सुप्रीच्या घरी आली. " चल ग ..... गच्चीवर गप्पा मारू. " संजनाने घरी गेल्या गेल्या सांगितल. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" इथे बोल कि .... आमच्या घरात काय काटे टोचतात का... कि काही पर्सनल आहे .... उम्म्म्म्म !!!!! " सुप्रीने संजनाचे गाल ओढले. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" येडे .... येतेस कि बोलू मोठ्याने ...... थांबच ... काकी ... " सुप्रीने लगेच संजनाचे तोंड हाताने बंद केलं. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" चल चल ..... तुझाच जय महाराष्ट्र... " दोघी गच्चीवर आल्या. " हा बोल .... संजू.... एवढं काय होते... जे घरात बोलू शकत नव्हती. " संजनाने सुप्रीच्या समोर एक कागद धरला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हे काय ... " सुप्री.. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" वाचता येते ना ... " संजना . सुप्री लक्षपूर्वक वाचू लागली. नंतर संजना कडे बघू लागली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मला काय बोलायचे होते , ते कळलं असेल तुला ... " संजनाने सुप्रीच्या खांदयावर हात ठेवला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं पण ..." सुप्रीला तिने बोलायला दिलेच नाही. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हे बघ सुप्री... आकाश कधीच समोर दाखवत नाही त्याच्या feelings , तरी सुद्धा कळतात. खूप मिस करतो आहे तो , त्याचे जुने दिवस.... आणि हि तर त्याची आवड आहे ना ... करू दे मग त्याला.. " सुप्री पुन्हा त्या पेपरकडे पाहत होती. एका photography compition चे पत्रक होते ते . " Wild photography " हा विषय. आकाशचे त्यात प्राविण्य. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तोच जिंकणार .... यात शंकाच नाही.... पण हे जिंकण्यासाठी नाही , तर त्याचा हरवलेला ' तो ' पुन्हा भेटण्यासाठी .... बघ , तिथे गेला तर तो एकटा नसेलच , बाकीचे हि असतील , म्हणजे त्याच्या सुरक्षितेची काळजी मिटली, शिवाय निसर्गात जायला मिळेल त्याला... जरा फ्रेश होईल तोही... बघ , तिथे लिहिले हि आहे , ग्रुप मध्ये असणार आहेत सर्व स्पर्धक ... विचार कर .... जाऊ दे त्याला ... " संजना सुप्रीचा निरोप घेऊन निघून गेली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">पुढच्या दिवशी , ऑफिस सुटल्यावर नेहमी सारखे हे तिघे एकत्र निघाले. घरीच जाणार होते, वाटेत सुप्रीने थांबवलं. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आकाश ... कॉफी घेऊया का ... छान थंड हवा आहे , मूड झाला आहे माझा कॉफीचा ... " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मूड झाला तर चलो .... " आकाश सुद्धा तयार झाला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">संजना होतीच सोबत. नेहमीच्या ठिकाणी आले. बसले थोडावेळ. यांचे टेबल सुद्धा ठरलेले. संजनाने त्यातल्या त्यात एक पुस्तक शोधून काढलं. ते वाचत बसली एका कोपऱ्यात. या दोघांना मोकळीक म्हणून. कॉफी साठी वेळ होता. आकाशचे लक्ष पुन्हा आभाळाकडे लागलं होतं. आणि सुप्री त्याच्याकडे पाहत होती. गुपचूप तिने , काल संजनाने दिलेला पेपर आकाशच्या पुढयात ठेवला. त्याचे तर अजूनही लक्ष नव्हते. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" खो .... खो ..... " सुप्रीने मुद्दाम खोकला काढला. आकाश अजूनही वरती पाहत होता. " खो .... खो ..... खो " पुन्हा सुप्रीच. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" उगाच कशाला खोकला काढते आहेस .... नाही जमत acting तुला .... येडू बाई ... " आकाश स्वतःच हसू लागला.</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग बघ ना माझ्याकडे ... वर काय बघतो आहेस कधीपासूनचा.... नाही पडणार पाऊस आज ... " आणि कॉफी आली . </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सर ... तुमचा पेपर बाजूला घेता का ... कॉफीचे डाग पडतील त्यावर . " वेटर बोलला तसं आकाशचे लक्ष त्या पेपरवर गेलं. </span></span></div>
</div>
</div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हे काय .... " आकाशने सुप्रीला विचारलं. " तुझ्यासाठी आहे..... " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" माझ्यासाठी .... अगं वेडे ... हे compition आहे ... मी कुठे कधी भाग घेतो का .. त्या मॅगजीन साठी करतो ना फोटोग्राफी... तेच खूप आहे मला ... " आकाश हसत म्हणाला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तरीही .... २ वर्ष झाली तुला, कुठे गेला नाहीस तू .. तुझी होणारी तगमग दिसते मला. फक्त माझ्यासाठी थांबला आहेस.. निदान या निम्मिताने जाशील तरी, तिथे खूप जण असतील ना ... एकटा ही राहणार नाहीस ... म्हणजे मला जास्त काळजी वाटणार नाही तुझी... " सुप्री बोलताना भावुक झालेली. संजनाही आली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो... जा आकाश, खरच जा... स्पर्धेच्या निमित्ताने तरी... तुझे असे बैचेन होणे बघवत नाही, गेली २ वर्ष ... पावसाळा "कोरडाच " आहे तुझ्यासाठी.... म्हणून तुला छान वाटावे या साठी मीच सुप्रीला सांगितलं. " आकाश सुद्धा त्या पेपर कडे पाहत होता. त्याला कसं रिऍक्ट व्हावे तेच कळत नव्हतं. बसल्या जागेवरून उठला आणि मागे जाऊन उभा राहिला. पुन्हा त्याचं लक्ष आभाळाकडे लागलं होते.</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>==============================<wbr></wbr>======</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">पूजा तिच्या ठरलेल्या जागी पोहोचली. तीच जागा ठरलेली. तिथेच भेटणार होते सगळे, यांचा ग्रुप. यांचा एक ग्रुप होता ना, १०-१५ जणांचा. त्यातले आतातरी दोघेच आलेले होते. त्यांना " Hi , Hello " करून पूजा एका बाजूला आली. पाठीवरची सॅक खाली ठेवली आणि तिथेच असलेल्या एका कठड्यावर बसली. थोडावेळ गेला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" भौ.... " मागून अचानक आवाज आला. केवढ्याने दचकली पूजा. मागे बघते ते ' हि ' .... </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुला ना .... आता बघते थांब ... " पूजा मागेच पळाली तिच्या. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" wait !! wait !! थांब .... थांब .... " ती पूजाला थांबवत म्हणाली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" करशील ..... करशील पुन्हा असं... " पूजा तिला गुदगुल्या करू लागली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" प्रॉमिस ... प्रॉमिस .... ना ... नाही करणार पुन्हा ... " 'तिने ' पूजा समोर हात जोडले. पूजाने मिठीच मारली तिला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कुठे गेलेली ... " ,</span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पप्पा - मम्मी ला भेटून आली... गेल्या वर्षी भेटली होती. मग आठवण आली तशी गेली.. तुला विचारत होते. यायला पाहिजे होते तू ... " पूजा काहीच बोलली नाही. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">"ती" .... ती म्हणजे कादंबरी. खरं नाव तर वेगळेच होते. तरी तिला कादंबरी हेच नावं पसंत होते. पूजाची घट्ट मैत्रिण. गेल्या ४-५ वर्षांपासूनची मैत्री. बडबडी, फिरायची आवड, फोटोग्राफी, निसर्गाची आवड. या सर्व गोष्टी आणि शहरी जीवनाचा आलेला कंटाळा. त्यात पूजाची ओळख. झाली मैत्री दोघींमध्ये. या दोघी कश्या भेटल्या..... एकाच 'ग्रुप' मध्ये होत्या दोघी. पूजाने शहर सोडल्यापासून , तिचे हेच सवंगडी , आणि हाच ग्रुप.. "जिप्सी " लोकांचा ग्रुप. भटकत राहायचे कुठे कुठे, लागली तर लोकांना मदत करायचे, पण शहरात नाही. निसर्गाचा आनंद लुटायचे. या ग्रुप मध्ये असेच सगळे होते, ज्यांना शहरी जीवनाचा कंटाळा आलेला. कादंबरीही तशीच होती. प्रत्येक क्षणाचा आनंद लुटायची. ते धावपळीचे जीवन, सततचे टेन्शन, कादंबरीला पसंत नव्हतेच. घरी कोणीचं नाही. थांबवायला , अडवायला कोणीच नाही. निघाली एक दिवस. आणि वाटेत पूजा भेटली. लगेचच ओळख आणि काही दिवसात मैत्री. तशीच होती कादंबरी. पुजाशी छान जमायचं तीच. इतकं कि पूजाच्या आई - वडिलांशी , कादंबरी स्वतःचे आई-वडील असल्या सारखं वागायची. पूजा मात्र त्यांच्याकडे जाळे टाळायची. आताही , कादंबरी पूजाच्या घरूनच आली होती. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आठवण येतं नाही का तुला आईची.... " कादंबरीने पूजाला विचारलं. चहा पीत बसल्या होत्या दोघी. अजूनही त्यांच्या ग्रुप मधले काही यायचे होते. हा यांचा ग्रुप. अगदी सगळेच शहरातले होते असे नाही. तरी वर्षातून एक - दोनदा फेरी असायची या सगळ्यांची. कुटुंबाला भेटण्यासाठी, जुने मित्र - मैत्रीणी सोबत काही क्षण घालवण्यासाठी आणि काहींना..... जे शहरातले नव्हते, ते फक्त शहरी जीवन काही काळ जगण्यासाठी येत. त्यासाठीच आता हा ग्रुप आलेला शहरात. पूजाने चहाचा एक घोट घेतला. जमलेल्या वर नजर टाकली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही येत आठवण, आठवणी काढून तरी काय करू.... नकोशा असतात त्यांच्या सोबतच्या आठवणी. " पुन्हा तिने कादंबरी कडे नजर टाकली. " तू आलीस ना भेटून ... झालं ... " पूजाने चहा संपवला. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्याची तरी आठवण येते का... " कादंबरी चहा पिता पिता विचारत होती. त्या प्रश्नावर मात्र पूजा थांबली. </span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तो .... तो कुठे असतो तेच माहित नाही. हा , त्याची म्हणालीस तर येते आठवण... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" आणि त्याला ..... त्याला येतं असेल का तुझी आठवण. " कादंबरीच्या त्या प्रश्नावर हसली पूजा. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तेही माहित नाही.... त्याला आठवणी आवडायच्या नाहीत. बोलायचा, आठवणी काढूच नये कधी, त्यांचा त्रासच जास्त होतो. कदाचित, पुढे कधी आमची भेट झालीच , तर त्याला मी आठवेन कि नाही ते सुद्धा माहित नाही. " पूजा बोलता बोलता जरा पुढे आली. दुपार होतं होती, तरी दुपारचे ऊन असे नव्हते. मळभ आलेलं आभाळात. वाराही होता हलकासा. पूजा ते अनुभवत होती. " तो बोलल्याचा आठवणी बद्दल विचारलं तर.... आठवणींचे असे गर्द रान असते, दाटी-वाटी केलेल्या आठवणींचे घनदाट जंगल.... त्यात हरवून गेलं कि माणूस स्वतःला विसरतो... म्हणून दुरूनच बघायचे असे आठवणींचे गर्द रान... " </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>==============================<wbr></wbr>==</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"> </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आकाश त्याच्या घरी तयारी करत होता निघायची. २ वर्षांनी तो कुठेतरी भटकायला निघाला होता. संध्याकाळ होतं होती. आकाशला काही आठवलं. तसा तो गच्चीवर आला. एक वेगळंच फीलिंग होतं होते त्याला. जून महिन्याची सुरुवात.... अगदी मुहूर्त काढावा तसा निघालो आहे मी. माझ्या मित्रांना भेटायला. आकाश मनोमन खुश होतं होता. वेगळाच प्रवास सुरु होईल आपला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>==============================<wbr></wbr>=======</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" त्याचं नाव का सांगत नाही कधी...... सारखं सारखं ' तो.....' ... नाव सांग कि त्याचं. " कादंबरी मागेच लागली पूजाच्या. पुजाचं लक्ष तिच्या ग्रुप कडे होतं. अजूनही २ जण यायचे बाकी होते. कादंबरीच्या या प्रश्नाचे उत्तर पूजाने दिलं नाही. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बरं, राहू दे... मला का सांगशील तू... मी कुठे bestie आहे तुझी... " कादंबरीने उगाचच रुसण्याचे नाटक केलं. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नौटंकी.... खूप करतेस हा तू... तुला blogger पेक्षा actor व्हायला पाहिजे होते... बरोबर ना ... " पूजाने कादंबरीचे नाक ओढले. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">पूजा आणि कादंबरी जरी भटकत असल्या तरी उपजीविकेसाठी आणि रोजच्या , नित्याच्या वस्तू , कपडे यासाठी पैसे लागणारच. " Travel blog " लिहायची आयडिया कादंबरची. actually, लिहणारी पूजाच. पूजा अगदी लहानपणासूनच छान लिहायची. अक्षर तर मोत्याचे दाणे, कविताही करायची कधी. हा ग्रुप भारतात जिथे जिथे जाईल, त्या जागेची माहिती पूजा , एका वेगळ्याच , म्हणालं तर काळजाला हात घालणाऱ्या शब्दात लिहून काढायची. त्या जागेचे फोटो रूपात दर्शन घडवायची ते कादंबरी. असा दोघींचा मिळून एक "Travel blog " बनला. एका नामांकित ' TV channel ' ला त्यांचा ब्लॉग आवडला आणि झालं सुरु. प्रत्येक महिन्याला एका जागेची माहिती , फोटोसहित या दोघी ब्लॉग वर पोस्ट करायच्या आणि त्या चॅनलला देयाच्या. त्यासाठी, शहरात यायची गरज नव्हती, त्यांनीच लॅपटॉप आणि वायफाय ची सोय केलेली होती. असतील तिथूनच या माहिती , फोटो पाठवून देयाच्या. ठरलेली रक्कम , सांगिलेल्या बँक अकाऊंट मध्ये ट्रांसफर केली जायची. एकंदरीत हे सर्वच छान सुरू होते, आणि त्या दोघीही खुश होत्या , त्या ग्रुप सोबत. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">कादंबरीच्या प्रश्नाचे उत्तर अजूनही पूजाने दिलं नव्हते. " ठीक आहे सांगते... पण जरासेच सांगेन , कारण तो आठवणीत आहे ना माझ्या .... त्याच्या आठवणी फक्त आणि फक्त माझ्यासाठीच राखून ठेवल्या आहेत मी. " पूजा भारावून बोलत होती. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बर बाबा, राहू दे तुझ्याकडेच ' तो ' ... " कादंबरीने हात जोडले. पूजाने तिच्या डोक्यावर टपली मारली. आता ग्रुपचे उरलेले आले होते. यांची एक बस ठरलेली होती. ती बस आली तसे सारेच त्या बस मध्ये जाऊन बसले. एका ठराविक ठिकाणी सोडून बस तिच्या मार्गाने पुढे जाणार होती. पूजा-कादंबरी एकत्रच बसल्या. कादंबरीला झोप आलेली. पूजाच्या खांद्यावर डोकं ठेवून बसली. बस सुरु झाली. पूजा मात्र खिडकीतून बाहेर पाहत होती. दुपारचे काम संपवून सूर्यदेव विश्रांती साठी निघाले होते. संध्याकाळ त्याचीच वाट बघत होती. उन्ह परतू लागली होती. झाडे झोपायची तयारी करत होती. सांजवेळ झालेली. शहरातले उरले - सुरलेले पक्षी घराकडे परतत होते. पण पूजाचे लक्ष, आभाळात भरकटलेल्या काळ्या ढगांकडे होते. जास्त नसले तरी दिसून येतं होते. पूजाला बरं वाटलं. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तो ना.. असाच अंदाज लावायचा पावसाचा. आणि अगदी बरोबर असायचा त्याचा अंदाज..... अश्या या ढगांना बघून ना... छान हसायचा..... काय आनंद होयाचा त्याला काय माहित...... त्याचंही कुटूंब होतं शहरात, माणसं नाही आवडायची त्याला.... निसर्गात जास्त रमायचा..... सतत भटकत राहायचा..... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" प्रेम होतं का तुझं.... त्याच्यावर... " कादंबरीने डोळे न उघडताच पुढला प्रश्न केला. पूजा अजूनही बाहेरच बघत होती. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" प्रेम म्हणता येणार नाही... प्रत्येक वेळेला प्रेमाचाच का आधार असावा ... एखाद्या नात्याला,......... त्याचं आणि माझं नातं असंच काहीसं वेगळं होतं. त्या वेगळ्या नात्याने एकत्र होतो आम्ही. कधी बहीण व्हायचा तो, कधी आई, कधी वडील, आजोबा, आजी, मित्र.... कधी कधी पाऊसच वाटायचा तो.... वाटाड्या होता.. कधीच वाट चुकला नाही, मलाही माझी वाट दाखवून निघून गेला. " कादंबरी ऐकता ऐकता झोपी गेली. शहर एव्हाना मागे पडत चाललं होते. काळोखाचे साम्राज पसरत होते. पावसाच्या ढगांमुळे हवेत आलेला ओलसर थंडावा, खिडकीतून आत येतं पूजाचे केस उडवत होता. पूजाने हळूच बसमध्ये नजर फिरवली. दमले, भागलेले जीव शांत झोपी गेलेले. पूजा पुन्हा तिच्या विचारात गढून गेली. आणि आठवणींच्या गर्द रानात हरवून गेली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">========================================================</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">रात्रभर आकाशला झोप लागली नाही. कधी एकदा सकाळ होते असं वाटतं होते त्याला. सकाळ झाली आणि तो निघाला. आई-वडिलांचा निरोप घेतला आणि चालतच निघाला. photography compition मध्ये भाग घेण्यासाठी निघाला होता ना, त्यांच्या अटीनुसार , एका विशिष्ठ ठिकाणी , आधी सर्वांनी जमायचे होते. आकाश तिथेच निघाला होता. रेल्वे स्टेशन वर आला. घड्याळात पाहिले तर सकाळचे ६ वाजत होते. कपाळाला हात मारला त्याने. गाडी ८ वाजताची आणि आलो २ तास आधीच. स्वतःशीच हसला आकाश. एवढ्या लवकर कोण येते स्टेशनला. काय करावे, घरी जाऊ का पुन्हा... नको. एका रिकाम्या बेंचवर डोकं ठेऊन शांत डोळे मिटून बसला. कधी झोप लागली कळलंच नाही. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ओ काका ... उठा ... उठा .... गाडी आली तुमची... " आवाज ऐकून खडबडून जागा झाला आकाश. बघतो तो सुप्री समोर. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" गेली कि काय ट्रेन... " आकाश डोळे चोळत आजूबाजूला बघू लागला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" वाजले किती ? " सुप्री -संजना तिथेच उभ्या. आकाशने घड्याळात पाहिलं. ७ वाजले होते. म्हणजे अजूनही एक तास बाकी आहे गाडी यायला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुम्ही कधी आलात ... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुझा मोबाईल कुठे आहे ते सांग आधी... " सुप्री रागात बोलत होती जरा. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का .... काय झालं... " आकाशने त्याच्या बॅग मधून मोबाईल बाहेर काढला. ३० मिस कॉल.... </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सॉरी .... !! मी बघितलाच नाही मोबाईल... " आकाशने कान पकडले. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" पूजा तरी घालूया त्या मोबाईलची... निदान त्याला तरी शांती लाभेल .... " ....सुप्री. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" सॉरी ना ... रागावू नकोस .... येडू .... " आकाशने सुप्रीला मिठी मारली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काही कळते कि नाही तुला... किती टेन्शन मध्ये आम्ही दोघी. " आता संजना ओरडत होती. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का ? " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का म्हणजे... किती कॉल लावले. काहीच रिप्लाय नाही.... घरी गेलो तर कळलं निघालास कधीच... मग विचार केला... तू इथेच असणार.... इथे बघितलं तर झोपला आहेस आरामात... ", </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" अगं ते .... excitement मध्ये लवकर आलो... " बोलत असतानाच अचानक थंड हवेची झुळूक आली. उन्हाळ्याची गर्मी अजूनही बघावं तशी ओसरली नव्हती. त्यामुळे या इतक्याश्या थंड हवेने तिघेही शहारले. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मला ना ..... कळतच नाही काय करतो आहे ते... काल रात्रभर झोपलो नाही... ",</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का रे ... " , सुप्रीने विचारलं. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" दोन वर्ष.... दोन वर्ष झाली , मी कुठे गेलोच नाही. " बोलता बोलता आकाश पुन्हा त्या बेंच वर बसला. त्याच्या बाजूला या दोघी. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" खूप मिस केलंस का ... " सुप्रीने विचारलं. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">हसतच आकाशने सुप्रीकडे पाहिलं. " मिस केलं ? .... श्वास होता तो माझा, निसर्ग... शहरात तसही मला जमायचं नाही. २ वर्ष कशी काढली ते मलाच माहित.... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मग बोलायचं ना मला ..... वेडा कुठला... " ....सुप्री . </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कसं बोलणार... तेवढी हिंमत झाली नाही कधी... तुला वाईट वाटलं असतं, आणि उगाचच कोणाला दुखवायला आवडत नाही मला... " सुप्रीने आकाशचा हात हातात घेतला. " बघ ना .... आता कसं वाटते, एकदम जुने दिवस आठवले.... जेव्हा मी नव्याने भटकंती सुरु केलेली.... किती वर्ष मागे गेलो मी .... क्षणात ... " यावर मात्र सुप्री बोलली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तू नक्की आकाशच आहेस ना .. मला तर बोलतोस ... आठवणी काढू नये... आणि आता स्वतःच जुनं आठवत बसला आहेस .. " </span></span></div>
</div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काय आहे ना ... माझ्याही आहेत काही आठवणी... फक्त मी कधी त्या व्यक्त करत नाही. या दोन वर्षात ... आठवणीवरच तर होतो मी.. आठवायाचे मला ते गड - किल्ले .... डोंगराच्या रांगा..... कडे-कपारी... दऱ्या.. पावसाने ओथंबलेले ढग.... उंचावरून कोसळणारे झरे.. असा सुस्साट वारा... झाडाच्या पानांची सळसळ .... पक्षांचे थवेच्या थवे.... ती विजांची काळ्या आभाळात होणारी नक्षी..... होणार कडकडाट..... असा अंगभर शहारा आणणारा बोचरा वारा... " आकाश कसा अगदी भरभरून बोलत होता. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कधी कधी तर असा भास व्हायचा.... आपण कुठंतरी उंच ठिकाणी उभे आहोत... आपण म्हणजे मी एकटाच , बरं का .... समोर नजर जाईल तीत पर्यंत पसरलेलं फेसाळणाऱ्या नदीचं पात्र... उधाणलेला वारा... त्यात मुसळधार पाऊस... हे सर्व बघत असतो मी आणि एका क्षणाला मी स्वतःला झोकून देतो त्या पाण्यात... उंचावरून खाली येतं असतो मी , आजूबाजूला वरून कोसळणाऱ्या झऱ्यांचे पांढरे शुभ्र पाणी.... सोबत पाऊस तर असतोच... वाराही येतो मग साथीला.. आणि एकदम आम्ही तिघे त्या थंड पाण्यात खोल डुबकी मारतो.... हे असं व्हायचं मला... कधी कधी तर सकाळी उठलो कि डोळ्यासमोर एखादा हिरवा कंच डोंगर शोधायचो... नजरेसमोरून एखादा मोठ्ठा पक्ष्यांचा थवा जातो का त्याची वाट पाहायचो... किंवा ते शाळेत लहान मुले कशी रांग लावतात तशीच ढंगांची रांग दिसते का ते बघायचो..... नंतर कळायचे.. आपण घरात बेडवर आहोत.. तुम्हाला हे सर्व विचित्र वाटेल. म्हणजे असे काही वेगळेच भास होयाचे मला... तुला कळलं असेलच .... मी या क्षणाची किती वाट पाहिली .... आजच्या दिवसाची..." सुप्रीच्या डोळ्यात सुद्धा आभाळ भरून येतं होते. " ये वेडा बाई .... इतकं इमोशनल नाही व्हायचे... वेडी कुठली.. " आकाशने पुन्हा तिच्या डोक्यावर टपली मारली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती साठवून ठेवलं होते तू .... " संजनाही डोळे पुसत म्हणाली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" काही नाही ग ... जुने दिवस आठवले... मी जेव्हा निघालो होतो ना .... एकटाच .... तेव्हा , पहिल्यांदा निघालो तेव्हा हेच स्टेशन होते. असाच निघालो होतो.... फक्त आई आलेली निरोप देयाला ... जश्या तुम्ही दोघी आला आहात... " बोलता बोलता आकाशची ट्रेन आली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बघ ... वेळ कसा निघून गेला... सुप्री, बोललो ना आठवणी काढू नयेत ... हे आठवणींचे गर्द रान असते .... त्यात गेलो कि हरवून जातो आपण .... " सामान घेऊन आकाश गाडीत जाऊन बसला. खिडकीजवळच त्याची सीट होती. गाडी सुरु होईल म्हणून या दोघी बाहेरच थांबल्या. आकाश खिडकीजवळ येऊन बसला. या दोघीकडे पाहत होता. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" बरं ... १०-१५ दिवस ती स्पर्धा आहे... तेवढेच दिवस राहायचे तिथे... संपले कि लगेच घरी.... आणि मोबाईल.... त्याचा वापर बोलण्यासाठी करतात माणसं. उगाच खेळणे म्हणून दिला नाही आहे तो. त्याचा वापर कर... मी करतच राहीन फोन.... फोन उचल ... समजलं ना ... " सुप्रीच्या सूचना.... </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो हो ... माझी आई.. आहे सर्व लक्षात... विसरू नकोस हा मला... " आकाश हसला स्वतःच्या वाक्यावरच.. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" हो का .... तुमचाच जय महाराष्ट्र्.... " सुप्रीच्या या वाक्यावर तिघेही हसले. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">गाडी सुरु झाली हळूहळू... " काळजी घे ... फोन करत राहा.... पोहोचला कि फोन कर .... " सुप्रीचं सुरूच.... गाडीने वेग पकडला. आकाश, सुप्री डोळ्याआड होई पर्यत तिला बघत होता. निरोप घेताना सुप्री- संजना भावुक झालेल्या. गाडीने स्टेशन सोडले आणि finally, दोन वर्षांपासून कुठेतरी भावनांच्या बंधनात थांबलेला आकाशचा प्रवास सुरु झाला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>==============================<wbr></wbr>=====</span></span></div>
</div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">पूजा - कादंबरीचा ग्रुप त्यांच्या ठरलेल्या ठिकाणी पोहोचला. सर्वच त्या बसच्या प्रवासाने थकलेले होते. जमलेल्या ठिकाणीच कुठेतरी जवळपास आज वस्ती करून पुढे वाटचाल करावी , असं सगळयांचे ठरले. कादंबरीने कॅमेरा बाहेर काढला आणि " क्लिक क्लीक " सुरु झाले. पूजा आणि तिच्या सहकाऱ्यांनी एक छान जागा निवडली. आणि तंबू लावायला सुरुवात केली. कादंबरी आपल्याच विश्वात.... फोटो काढत. खूप वेळाने तिला आठवलं कि आपल्याला हि त्यांना मदत करायला हवी. तशी घाईघाईत मदत करायला पळाली. काही वेळातच काम झाले. मग उरलेले जेवणाची तयारी करायला लागले. जिप्सीच होते ते... मिळेल त्यात आनंद.... पण यावेळेस सर्वांनीच काही ना काही आणले होते शहरातून. तेच खाऊन सगळे आराम करू लागले. सर्वांच्या शहरातल्या गप्पा - गोष्टी सुरु झाल्या. पूजा मात्र एकटीच या सर्वांपासुन वेगळी बसली होती. कुठेतरी एकटक पाहत होती. कादंबरी येऊन बसली तिच्या शेजारी. " दमली वाटते माणसं .. " तिच्या त्या डायलॉग वर पूजाने फक्त एक छानशी smile दिली. " पू .... काय झालं .... इतकी शांत का... " ," असंच ... समोर बघ... " पूजाने कादंबरीला समोर बघायला सांगितलं. </span></span></div>
<div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">समोर मोकळी जागा होती. तिथून खाली एक गाव दिसत होते. भर दुपारी सुद्धा तिथे सावली होती. पाऊस सुरु झालेला नसला तरी एखादा वाट विसरलेला ढग ... पाण्याचा शिडकावा करून जायचा. त्यामुळे उन्हाळ्यात रखरखीत झालेल्या जमिनीला थोडासा दिलासा मिळायचा. गवताचे कोंब वर येऊ लागले होते. त्यामुळे थोडी सुकलेली जमीन आता हळूहळू हिरवा रंग धारण करू पाहत होती. गाव सुरेखच होते, तिथे शहरीपणा रुजू होतं होता. तरी निसर्गाने आपले अस्तित्व टिकवून ठेवले होते. झाडांनाही चाहूल लागलेली पावसाची. एकंदरीत सर्वच तयार होते पावसाला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">कादंबरीने फोटो काढला. " पावसाचा गंध दाटला आहे ना अवती भवती ... आभाळात सुद्धा आहे त्याचे अस्तित्व... काही दिवसांनी स्वतःच अवतरेल... " पूजा एकटीच बडबडत होती. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" कसलं भारी बोलतेस तू... हे लिहिणार आहेस का कुठे ब्लॉग मध्ये.. " कादंबरीने विचारलं. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" नाही ग ... तो बोलायचं असं ... त्याचे शब्द आहेत हे .... मला त्याचं असं बोलणं खूप आवडायचं... जास्त कोणाशी बोलायचा नाही तो... स्वतः मधेच असायचा तो. पण असे आभाळ भरून आलं ना ... कि कवी - लेखक बनायचा. आणि असंच छान छान बडबडत राहायचा. जवळची माणसं होती त्याची... परंतु त्याचा एकच सोबती.... त्याचा कॅमेरा.. हे फोटो , कॅमेरा .... त्याच्याकडून आलं ते वेडं ... " पूजा हसत होती बोलताना. कादंबरी तर तिच्या चेहऱ्याकडेच पाहत होती. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" किती वर्ष झाली त्याला शेवटचं भेटली होतीस... " कादंबरीचा प्रश्न. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" ५ वर्ष... तू भेटलीस ना... त्याच्या थोडे आधी... म्हणजे कसं झालं माहित आहे... तो वेगळ्या वाटेने गेला. हा आपला ग्रुप आणि मी , वेगळ्या वाटेने... त्यानंतर बरोबर २ दिवसांनी तुझी भेट झाली. " पूजाने तिच्या खांद्यावर हात ठेवला. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" तुला माहित आहे .. मी किती लकी आहे ते.... " कादंबरी म्हणाली. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" का ग ... " पूजाचा प्रतिप्रश्न. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" मला ना.... life मध्ये खूप चांगली चांगली माणसं भेटली. नेहमीच .... देवाकडे न मागताच... म्हणून मी देवाकडे काहीच मागत नाही कधी... पण .... ' त्याची ' एकदा तरी पुन्हा भेट व्हावी, असं मी मागते देवाकडे ... तुझ्यासाठी.... " ,</span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">" लाडाची बाय माझी ती .... " पूजाने तिचा गालगुच्चा घेतला. दोघीही हसू लागल्या. </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>==============================<wbr></wbr>====</span></span></div>
</div>
</div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">आकाश तसाही रात्रभर झोपला नव्हता. ट्रेन मध्ये झोप लागली. ट्रेन थांबली तेव्हा जागा झाला. स्टेशन ओळखीचे. आधीही किती तरी वेळा तो निघायचा आणि इथेच उतरायचा. याच स्टेशन वरून भटकंती सुरु व्हायची. पण आता फरक होता. दोन वर्षांपासून थांबवलेलं त्याने स्वतःला. दीर्घ श्वास घेतला आकाशने. थोडंसं पुढे चालत आला. पावसाळा ऋतू सुरु व्हायला अवधी आहे अजून. त्यामुळे अजूनही काही करडा रंग डोंगरांवर रेंगाळत आहे. थोड्या दिवसांनी त्यालाही माघार घ्यावी लागेल. हिरव्या रंगाची भूल पडेल सर्वांना. आकाश आजूबाजूला निरीक्षण करत पुढे जात होता. चालता चालता एका माळरानावर पोहोचला. पुढे फक्त आणि फक्त , डोंगरांच्या रांगा दिसत होत्या. उभ्या असलेल्या जागेवरून एक वाट ती स्पर्धा होती, त्याच्या कॅम्प कडे जात होती. आणि दुसरी वाट , त्या निसर्ग सौंदर्याकडे.... आकाशने खाली वाकून त्या ओल्या मातीला हात लावला. आजचं भल्या पहाटे थोडा शिडकावा झाला असावा पावसाचा....ती ओली माती त्याने हातात उचलून घेतली आणि मन भरून मातीचा गंध मनात भरून घेतला. इतके दिवस दूर होता ना तो .. या सर्वापासून.... आणि आज समोर इतकं भरभरून निसर्ग सौंदर्य... टचकन पाणी आलं त्याच्या डोळ्यातून.... हातातली माती त्याने कपाळाला लावली. एक नजर त्याने कॅम्प कडे जाणाऱ्या वाटेकडे टाकली. छान हसू आलं त्याच्या चेहऱ्यावर. आठवणी सुद्धा दाटून आलेल्या त्याच्या. गड - किल्ले, डोंगर , कडे - कपारी... त्याचे मित्र त्याला बोलवत होते. दुसऱ्या हातात असलेला तो स्पर्धेचा कागद, त्याकडे त्याने हसून पाहिलं. आणि पुन्हा त्याच्या पाठीवरच्या सॅक मध्ये टाकला. डोळ्यात साठवलेल्या आठवणी सहित निघाला दुसऱ्या वाटेने.... त्याच्या मित्रांना भेटायला... </span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;">==============================<wbr></wbr>=============== to be continued</span></span></div>
</div>
</div>
</div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: arial, helvetica, sans-serif;">
<br /></div>
</div>
vinit dhanawadehttp://www.blogger.com/profile/03156099443124389147noreply@blogger.com3