All the contents on this blog are Copyright Protected.

All the contents on this blog are Copyright Protected.

MyFreeCopyright.com Registered & Protected
Protected by Copyscape Duplicate Content Software

Tuesday 14 January 2014

सोनेरी दिवस ………( भाग १)

( Note : ही गोष्ट आहे १९९० च्या दशकातली. त्यावेळी mobile फोन तर नुकतेच आलेले होते पण भारतात ते फारच कमी आलेले होते, आणि ते फक्त श्रीमंत लोकांसाठीच होते जणूकाही. Computer जरी असले तरी इंटरनेटचा जमाना म्हणावा तेवढा पसरला नव्हता. अजूनही पत्र येत होती घरी , पोस्टमन काकांच्या हातातून . मुले अभ्यास झाल्यावर घरात कमी आणि मैदानावर जास्त दिसायची. तेव्हा क्रिकेट आणि फुटबॉल सारखे खेळ हे "Computer" न खेळता , मैदानावरच खेळले जायचे. शाळेत मुलं मनापासून अभ्यास करायची. तेव्हा मराठी शाळेतून " मराठी" मध्येच शिकवला जायचे. आणि मराठी शाळेचं नवीन वर्ष हे " १३ जून " ला सुरु व्हायचे. याचकाळात मीही लहान असल्याने त्या काळातलं सुख मी अनुभवू शकलो. वाचकांनी तो काळ आठवून पुढील गोष्ट वाचावी . )
                        ' १३ जून , आज शाळेचा पहिला दिवस , लवकर निघायला हवं ना. सगळी तयारी झाली आहे. कालच bag भरून ठेवली, नाहीतरी पहिला आठवडाभर " शाळा " अर्धा दिवसच असणार. रात्री पाऊस पडून गेला,छत्री घ्यावी लागेल ना. अरे ..... तार तुटली आहे. काय करायचा आता ? जाऊ दे . आता पुरती घेऊ या. दुपारी घरी आलो कि सांगेन आईला, ती आणेल शिवून छत्री. घडयाळ........घडयाळ........कूठे आहे यार ? कूठे ठेवलं मी ? आई ..... माझं घडयाळ बघितलास का ? भेटलं....... भेटलं गं आई , बूट ...... बूट नको ना. पाऊस आहे कूठे बूट घालतोस, पावसाळी चप्पल घालूया........... किती वाजले..... ७ ला ५ मिनिट कमी...... Perfect Timing .... चला निघूया...... आई " शाळेत जातो मी "....... 
                         शाळा .............. असं म्हणतात कि जगताना जर स्वर्ग अनुभवायचा असेल तर तो शाळेत घालवलेला प्रत्येक क्षण ...... प्रत्येकाने तो " स्वर्गानुभव " घेतला असेल ना. ते जग वेगळच असते. तसंच एक जग " विवेक " च सुद्धा होतं. त्यात होते, त्याचे वर्गमित्र, शाळेतल्या मित्रांचा एक छोटासा ग्रुप , त्याचा Best Friend नितीन आणि एक "ती"...... त्याला आवडणारी…
                        " विवेक " आणि " ती " ची अशी काही ओळख नव्हती. फक्त एका शाळेत होते दोघे इतकचं. आणि एकाच वर्गात. त्याला ती सुरुवातीपासूनच आवडायची. खूप आवडायची. घारे डोळे, लांब सडक केस पण शाळेत मुलीनी केस मोकळे सोडायला Permission नव्हती. म्हणून ती वेणी घालून यायची. छान वाटायची. सावळा रंग आणि हसली कि गालावर मस्त " खळी " पडायची तिच्या. Actually " ती "ला एकदा हसताना 'विवेक ' ने पाहिला होतं आणि त्या " खळी " वरच तो वेडा झाला होता. तो तिला फक्त पाहताच राहायचा, पण लपून छपून. कोणाचं लक्ष नसेल तेव्हा. दोन वर्षापूर्वीच " ती " शाळेत आली होती. std ६ मध्ये असताना " ती " प्रथम त्याच्या वर्गात आली. आज दोन वर्ष झाली तरी एकदाही तो " तिच्याशी " बोलला नव्हता. कधीच नाही. कसली तरी भीती वाटायची त्याला. एक - दोनदा " तिच्या " शी बोलायचा चान्स आला होता. पण तो गेलाच नाही बोलायला ; घाबरला तो. 
                     ७ वाजून ५ मिनिट झाली. " बरोबर आलो अगदी. आता येईलच ती." विवेकने घडयाळ बघत चालण्याचा speed कमी केला. शाळा त्याच्या घरापासून फार लांब नव्हती. म्हणून विवेक चालतच शाळेत जायचा. आणि येतानाही चालतच घरी यायचा. अगदी सरळ रस्ता होता शाळेत जाण्यासाठी. विवेकचा चालण्याचा speed चांगला होता. त्यामुळे तो २० मिनिटामध्ये शाळेत पोहोचायचा. शाळा ७.३० ला सुरु व्हायची सकाळी . ६.५५ ला घरातून निघालो कि ७.१५ पर्यंत शाळेत , असे त्याचं calculation होते. म्हंणून त्याला घडयाळ लागायचेच. " ती " कूठे राहायची हे प्रथम विवेकला माहित नव्हते. शिवाय त्या भागात त्याच्या वर्गातले इतर कोणीच राहायचे नाही त्यामुळे शाळेत जाताना तो एकटाच जायचा , येताना मात्र मित्रांबरोबर गप्पा मारत , फिरत फिरत वेगळ्या वाटेने घरी जायचा. 
                       एकदा तो शाळेत जात असताना अचानक त्याचं लक्ष " तिच्याकडे " गेलं." अबे !! ..... हि कुठून आली ?" विवेक तर बावरूनच गेला. "ती" ने त्याला बघितलं नव्हता. कारण ती रस्त्याच्या दुसऱ्या बाजूला होती शिवाय त्याच्या पुढे चालत होती. "हिने बघितलं तर प्रोब्लेम होणार. " म्हणून तो काही तिच्या पुढे गेला नाही. तीही तिच्याच धुंदित हळूहळू चालत होती. " किती हळू चालते हि " तिच्यामुळे विवेकालाही पुढे जाता येत नव्हता. शेवटी रस्ता ओलांडताना दोघांची नजरानजर झाली. तिने त्याला न बघितल्यासारखं केलं आणि आता ती झपझप चालत निघून गेली. विवेकला काही कळलंच नाही." तिने मला बघितलं कि नाही? " घड्याळाकडे लक्ष गेलं त्याचं "मेलो......... आज बाई बाहेर उभा करणार वाटते" तसा तो धावतच गेला. वेळेआधी पोहोचला तो पण सगळ्यात शेवटी. घाम फुटला होता धावून. " काय रे कुत्रा लागला होता वाटते मागे " विशालने विवेकला विचारले " नायतर राकेश लागला असेल मागे ." नितेश मधीच बोलला [ राकेश कडे एक कुत्रा असल्याने त्याला वर्गातले सगळे " भू ... भू ..." असे चिडवायचे .] " नित्या .............दात आले वाटते तुला , थांब बघतो तुला. " राकेश नितेशला मारणार इतक्यात वर्गशिक्षीका आल्या." साल्या ....... नंतर बघतो तुला."राकेश रागातच बोलला. आणि त्याचबरोबर वर्ग सुरु झाला. बर, विवेकला कळलं होतं कि तिचा पण तोच रस्ता आहे शाळेत जाण्याचा. कारण आता बहुतेक वेळेला त्यांची भेट व्हायची. अर्थात विवेक मागे मागे चालायचा. पण हे conform होते कि " ती " याच रस्त्याने जाते , त्याचबरोबर त्या रस्त्यालाच एक गल्ली देखील आहे आणि त्याच गल्लीतून ती बाहेर पडते , असा शोध त्याने लावला होता. अगदी ती त्या गल्लीतुने " ७ वाजून ५ मिनिटांनी " बाहेर पडते, हे देखील त्याला कळले होते." किती great आहे मी " स्वतः तो खूष झालेला. आता काय ............ रोजच त्याला " ती " शाळेत जाताना दिसणार होती. बरोबर ७ वाजून ५ मिनिटांनी , Perfect एकदम. त्याचवेळेस ती तिथून निघायची. विवेकसुद्धा वेळेवर तिथे यायचा. तिला काही कळू नये म्हणून उगाचंच त्याच्या शूजची लेस सुटायची. उगाचच लेस बांधण्याचा " बहाणा " करायचा, ती पुढे जाईपर्यंत. गेली २ वर्ष तर हेच चालू होतं . मधेच सुट्टी असली कि त्याला करमायाचे नाही. अशीच सुट्टी लागली होती , ती म्हणजे std ७ ची Final Exam संपल्यानंतरची. आता विवेक आणि ती ८ वी ला जाणार होते. १३ जूनची किती आतुरतेने वाट पाहीली होती त्याने,आणि शेवटी "तो" दिवस उगवला. " १३ जून " तो पोहोचला त्या ठिकाणी. पायात शूज नसल्याने " लेस सुटायचा " प्रश्नच नव्हता. 
                    " ७ . १० झाले . अजून कशी आली नाही . " विवेक मनातल्या मनात बोलला. जास्त वेळ थांबून फायदा नाही, नाहीतर पहिल्याच दिवशी उशीर होईल. म्हणून विवेक शाळेकडे नाईलास्तव निघाला. " किंवा आज ती लवकर गेली असेल शाळेत " तसा तो लवकर पोहोचला वर्गात,पण वर्गात ५-६ डोकी सोडली तर कोणीच नव्हते वर्गात. त्यातूनही त्याच्या मित्रापैकी फक्त राकेशच आलेला होता. " नशीब तू तरी आलास विक्या. मला वाटलं आज या " scholar " मुलांबरोबर बसावं लागतं कि काय ? " राकेश विवेकला बोलला , परंतु विवेकच लक्ष कुठे होतं त्याच्या बोलण्याकडे. तो " तिला " शोधत होता, " ती " नव्हतीच वर्गात. ७.३० वाजले तशी शाळा भरल्याची घंटा झाली. वर्गात तशी कमीच मुलं होती,खूपच कमी. विवेकच्या group मधली मुल पण नव्हती. " नाहीतरी आज आणि आठवडा भर " Half Day " आहे ना शाळा. म्हणून आज बहुतेकांनी शाळेला " कल्टी " मारली असेल रे ." राकेश बोलला. " हो रे लक्षातच नाही आलं माझ्या." अर्ध्या दिवसाने विवेक घरी आला. आज त्याला दिवसभर करमणार नव्हतं. 
                  दुसऱ्या दिवशी सुद्धा तेच. ७.०५ ला तो पोहोचला तरी " ती " आलीच नाही, बरं , वर्गातसुद्धा नाही. कालच्या मानाने , आज खूप जण आलेले होते, ७-८ मुलं सोडली तर बाकी सगळा वर्ग भरला होता. पण " ती " नव्हती. " गेली कुठे हि ? " , अभ्यास सुरु झाला नव्हता,ती वर्गात नव्हती, शाळा अर्धा दिवस सुटत होती आणि विवेकच मन लागत नव्हतं. माहिती काढल्यावर कळलं कि त्या ८ मुलांपैकी ५ जण गावाला गेलेले होते आणि ३ जणांनी शाळा " सोडली " होती. पुढच्या २ दिवसात गावाला गेलेल्या ५ पैकी ४ मुलं आली होती. आता उरलेले ४ जण........ त्यापैकी २ मुल आणि २ मुली...... " बापरे ..... तिने शाळा सोडली कि काय ? " विवेकच्या डोक्यात विचार आला. " कोण कोण गेलं शाळा सोडून ." विवेकने उगाचच तो विषय group मधे काढला. " अरे यार .... तो चव्हाण आणि पाटील गावाला गेले आहेत. पाटील येईल ना आज गावावरून. तो येणार उद्या शाळेत. चव्हाण माहित नाही केव्हा येणार ते, त्याने सोडली असेल शाळा. " ;"आणि त्या दोन मुली.... "," तुला काय करायचं आहे त्या पोरींच ? " ,"मला काय करायचा आहे ? असंच विचारलं मी ."विवेक म्हणाला," हा..... ती वाघमारे होती ना ..... अरे ती रे.... ती म्हणायची सारखी .... काय वर्ग आहे,,काय शाळा आहे.... मोठी शानीच होती ना…. ती गेली सोडून ..... आणि … आणि ती होती ना " घारी " [ घारी म्हणजे " घाऱ्या डोळ्यांची " ]..... तिचा काय माहित नाय…गेली असेल ती पण बया.... " हे ऐकून विवेकच्या छातीत कळ आली जरां. " झालं ..... संपल सगळं . आता शाळेत काही अर्थ नाही." मात्र एक होतं कि आठवडा संपत आला तरी त्या चौघांपैकी कोणीच आलेले नाही शाळेत. विवेकला कशातच रस नव्हता आता, अश्याप्रकारे शाळेचा पहिला आठवडा संपला . दुसऱ्या आठवड्याचा पहिला दिवस. आजपासून शाळा पूर्ण दिवस असणार होती. विवेक वेळेवर पोहोचला शाळेत. आता तो त्या रस्त्यावर " ती " ची वाट बघत नव्हता ना. " ती शाळा सोडून गेली हे नक्की " असं त्याने मनाशी ठरवलं होतं .
              "काय रे विक्या ....... गप गप असतोस हल्ली ..... काय झालं बे तुला ? " राकेशने विवेकला विचारले. विवेक काहीच बोलला नाही. " आल्यापासून हा मान खाली घालून बसला आहे.......... नितीन, तुला माहित आहे का रे ? काय झालं त्याला." विशालने नितीनला विचारलं, त्याने मानेनेच नकार दिला. वर्गशिक्षिका  वर्गात आल्या आणि त्यांनी " हजेरी " घेण्यास सुरुवात केली. " एक नंबर "," present miss "," दोन नंबर "," present miss " आणि अश्याप्रकारे वर्गशिक्षिका हजेरी घेत होत्या. " सोळा नंबर "......... " सोळा नंबर ? ''...... विवेक अजूनही तसाच बसून होता मान खालीघालून, लक्ष कुठे होतं त्याचा. " अबे .... विक्या ... उठ झोपलास काय ? " संकेतने विवेकला हलवलं. तसा तो जागा झाला. " हा ....... हो…. present miss" ," काय विवेक अजून झोप पूर्ण झाली नाही वाटते ?"," Sorry miss ".... बोलून तो खाली बसला. हजेरी चालू होती. आणि …. " ६१ नंबर "," present miss " … " ६१ नंबर ? " ," कोण बोलला ? ....... हा तर तिचा नंबर आहे. ' no. ६१ .... सई देशपांडे ' . त्याने पटकन तिकडे नजर टाकली आणि त्याच्या चेहऱ्यावर शेवटी हसू आलं. केवढं tension होतं , तेवढं सगळं कुठच्या कुठे गेलं. " सई तू गेला आठवडाभर गैरहजर होतीस . " ," हा madam , गावाला गेलेले ना म्हणून ."," मग ' सुट्टीच letter ' आणलस का ? आणि वर्गात केस मोकळे ठेवायला permision नाही आहे माहित आहे ना. "," sorry miss . आज सकाळीच आले ना गावावरून म्हणून घाई झाली थोडी. उद्या आणते letter " ," ठीक आहे " विवेक तर अजूनही हसत होता. त्याच्या बाजूला बसणाऱ्या संकेतला तो का हसतो आहे ते कळतच नव्हतं. पहिला lecture संपल्यावर त्याने विचारलं ," तू बरा आहेस ना.. आलास तेव्हा गप होतास आणि आता उगाचच हसतो आहेस " , "तू गप रे तुला नाही कळणार." 
             पुढच्या lecture ला कोणीच शिक्षिक आले नाहीत. त्यामुळे वर्गात गोंधळ सुरु झाला. नुकतेच सर्व गावावरून आलेले,मग गावच्या गोष्टी सुरु झाल्या. सगळे आपापसात बोलण्यात दंग होते. " सई " सुद्धा तिच्या मैत्रिणींबरोबर गप्पा मारत होती. विवेक मात्र तिच्याकडेच बघत होता. " सई " ज्या ठिकाणी बसायची त्या बाजूला खिडकी होती आणि आज छान हवा सुटली होती. त्यातूनही सईने आज केस मोकळे सोडले होते. हवेच्या येणाऱ्या प्रत्येक झुळूकेबरोबर तिचे केस भुरुभुरु उडायचे. मग ती हलकेच तिचे केस चेहऱ्यावरून बाजूला करायची. असं कितीतरी वेळ चालू होतं. " आज तर स्वर्गातच आहे मी." विवेक पुटपुटला. " लेका स्वर्गात नाही शाळेत आहेस तू ." संकेत त्याला चिडवत बोलला. " मला माहित आहे आपली नजर कुठे आहे ती ." तसा विवेक थोडासा बावरला. " काही नाही . काम कर स्वतःच, समजलं ना."," मला माहित आहे ..... मला माहित आहे. "," सांग ना मग साल्या." राकेश पुढे येत म्हणाला,तसं सगळ्या मित्रांनी आपले कान टवकारले. " अरे हा विक्या ना ..... तिकडे.... खिडकी .... ", " गप हा संक्या, मारीन नायतर ." विवेक घाईतच बोलला." तू सांग रे , मी बघतो विक्याला ."," अरे हा ना त्या खिडकीबाहेर " कैऱ्या " लागल्या आहेत ना,तिकडे बघत होता. " तसं विवेकच tension कमी झालं." हाडं..... हाडं.....मला वाटलं कोणा पोरीला लाईन देतो आहे. हाडं संक्या." राकेश उठला आणि संकेतच्या डोक्यावर एक टपली मारली, तसं सगळ्यांनी आपले हात साफ करून घेतले संकेतवर. विवेकने सुद्धा मनापासून हसून घेतलं. पण काही म्हणा ........ खरंच आज ती खूप सुंदर दिसत होती. वाऱ्यावर उडणारे मुलायम केस आणि ते केस बाजूला केल्यावर दिसणारी गालावरची " खळी " ... आहाहा... छान एकदम... 
                 मधली सुट्टी झाली तशी सगळी मुलं पटापट डब्बा खाऊन मैदानावर पळाली. मुली वर्गातच बसून उरलेल्या गप्पा मारत होत्या. विवेकचा group सुद्धा मैदानावर पळाला होता. फक्त विवेक आणि संकेत अजूनही मैदानावर पोहोचले नव्हते. विवेक तर काय आज हवेतच होता. " विक्या, एक विचारू का तुला ? " संकेतने विवेकाला मधेच थांबत विचारले. " बोल ना..... त्यात विचारायचे काय ?" विवेक बोलला , " तू त्या "सई" कडे बघत असतोस ना."," चल्ल रे .... काय पण बोलू नकोस हां "," काय पण नाही, २ वर्ष तुझ्या बाजूला बसतो मी वर्गात. तुला काय आता ओळखतो मी."," तसं काही नाही आणि कोणी सांगितलं तुला ? "," कोणी कशाला सांगायला पाहिजे, तुझ्या चेहऱ्यावरून दिसते रे ते." तसा राकेश पुन्हा वर धावत आला आणि या दोघांना बोलताना पाहून त्याचं डोकच फिरलं , एक धपाटा मारत संकेतला बोलला ," काय सायबानू .... आता काय मुहूर्त काढनार काय.......मैदानावर यायला. .... चला लवकर. "," आज नको यार राक्या, जरा काम होता संकेत कडे '' विवेक बोलला ," मरा दोघे पण .... यायचं तर या .... नायतर गेलात उडत." म्हणत धावतच गेला राकेश मैदानावर. राकेश गेला तसा विवेकने संकेतकडे बघितल, आता काय सांगायचा याला.. " बोल ना. तुला ती सई आवडते ना . तिच्याकडे बघत असतोस ना रोज." ..... " नितीनला सुद्धा माहित आहे. " ," काय ?.. " ," हेच कि तुला सई आवडते ती." आता  काहीच पर्याय नव्हता विवेककडे.'' हो.रे... आवडते मला ती. अरे पण नितीनला कोणी सांगितलं."," वेड्या ... तुझा तो best friend आहे ना. त्याला कळते तुझं सगळं आणि मी पहिलं त्यालाच विचारून conform केलं हे. कळलं का भाऊ ? " , " असं होय. पण संक्या please कोणाला सांगू नको यार. आपल्यातच राहू दे हा. " , " हो रे , सांगायचा असता तर आजच सांगितलं असता ना मी. " तसा विवेक शांत झाला. " चल ... चल मैदानावर, नायतर तो " भू .... भू ... " पुन्हा येईल भुंकत " संकेत बोलला तसे दोघे पळाले.  
            असं होतं विवेकच जग... त्यात त्याचे ५ मित्र आणि एक " सई ".... ५ पैकी राक्या म्हणजेच राकेश थोडासा मस्तीखोर होता,अंगानेही धिप्पाड होता,वर्गातले त्याला जरा घाबरूनच असायचे. पण अजून पर्यंत त्याने कोणावर हात उचलला नव्हता.तसा तो प्रेमळ होता पण अभ्यासात जरासा मागे होता. त्याची ती कमी नितेश पूर्ण करायचा , त्याला अभ्यासात मदत करून. त्याच्यामुळेच राकेश ८ वी पर्यंत आला होता. राकेश सोडला तर बाकी सगळे हुशार होते. अगदी पहिल्या १० मधले नसले तरी first class काढायचे नेहमी. तेवढीच मस्ती आणि तेवढाच अभ्यास. त्यातल्यात्यात " नितीन " विवेकचा Best Friend होता,अगदी शाळेच्या पहिल्या दिवसापासून त्यांची मैत्री होती. एका बेंच वर जरी बसत नसले तरी त्यांना एकमेकांच्या मनातले बरोबर कळायचे. नितीन खूप कमी बोलायचा. संकेत आणि विवेकची सुद्धा चांगली मैत्री होती, त्या दोघांचं चांगलं जमायचं म्हणून संकेत विवेकच्या बाजूची जागा पकडली होती. एका बेंचवर २ मुलं. विवेक डबा घेऊन जायचा नाही कधीही, मग त्याच्यासाठी संकेत डबा घेऊन जायचा. विशालला गणिताची खूप चांगली माहिती होती, वर्गात जरी पहिला आला नसला तरी Maths मध्ये दोन्ही वर्गात मिळून नेहमी पहिला यायचा. सगळा वर्ग maths मधे काहीही प्रोब्लेम आला तर त्यालाच विचारायचे .. अगदी मुली पण.... त्याला त्याचा कधी गर्व नाही झाला. नितेश... जरा वेगळंच रसायन होतं. त्याला इतिहास खूप आवडायचा. अगदी इतिहासच पूर्ण पुस्तकच पाठ असायचे त्याला." याला बर सगळ लक्षात राहते बे. कोणता राजा केव्हा पृथ्वीवर आला,केव्हा ढगात गेला, कोणत्या देशाने कोणत्या देशावर कधी बॉम्ब टाकला, किती लोकं नरकात गेले. मग कोणता तह काय फह केला.... वाटते जेव्हा या घटना घडायच्या तेव्हा हा तिकडे असायचा .... चणे खात." राकेश बोलायचा कधी कधी. आणि शेवटी राहिला तो विवेक. विवेक सुद्धा तसा शांत होता,पण मस्ती करायला लागला कि कोणालाच नाही ऐकायाचा. अभ्यासात हुशार होता. त्याला जास्त गोडी होती ती निसर्गाची. मुक्त उडणारी पाखरं, हिरवीगार झाडं, वनराई, फुलं... सगळं आवडायचं त्याला. रमायचा अगदी तो त्यामध्ये. " सई "..... प्रेमळ, मनमिळावू, हसरी होती. मोजक्याच मैत्रिणी होत्या तिच्या वर्गात. अभ्यासात पुढे असायची, पहिल्या ५ मध्ये असायची. एकंदरीत ..... असं होतं विवेकच जग आणि त्यातच गुरफटलेला असायचा नेहमी. सुंदर जग होतं ना . मैत्री तर एवढी घट्ट होती कि सगळ्या शाळेला माहिती होती. माझ्या या जगाला कोणाची नजर लागू नये असं विवेकला सारखं वाटायचं, तसा तो जपायचाही सगळ्यांना. पण म्हणतात ना आपल्या हातात काहीही नसते ..... बरोबर ना …. 



to be continued....................

Wednesday 1 January 2014

" वाढदिवस " ......... भाग २

                    आणि ३ जानेवारी पासून " उमा " junior accountant म्हणून कामावर रुजू झाली. महेशला किती आंनद झाला होता. " आजकाल देव जर जास्तच खूष आहे वाटतं माझ्यावर " तो मनातल्या मनात म्हणाला. आणि तिकडे महादेवाने स्मितहास्य केलं. दिवस असेच जात होते. " उमा " खूप छान होती. दिसायला आणि स्वभावाने सुद्धा. अगदी मनमिळावू होती ती. एका कंपनीच्या Boss ची मुलगी असूनसुद्धा तिला त्याचा गर्व अजिबात नव्हता. सगळ्या office मध्ये ती छान वावरायची. सगळ्यांना सांभाळून घ्यायची. ती आल्यापासून एक वेगळच चैतन्य आलं होतं office मध्ये. महेश तर स्वप्नातच होता. एकच महिना झाला होता. पण खूप वर्षापासून मैत्री आहे असं वाटतं होतं त्याला. खरं तर तो तिच्या प्रेमात पडला होता. तिच्या मनातलं त्याला काहीच माहित नव्हता. इकडे Boss त्या दोघांच्या कामावर खूष होता. त्यांची मैत्री अजून घट्ट झाली होती. एकत्र यायचे, एकत्र lunch करायचे, एकत्र निघायचे. १० फेब्रुवारी, " आज तिला आपल्या मनातलं सांगूनच टाकू. काय होते ते बघू नंतर." असे ठरवून महेश office ला निघाला. पण देवळात जायला तो विसरला नाही.   
                  " देवा, आज एक मोठ्ठ पाऊल उचलतो आहे. ती मला खूप आवडते रे. प्रेम आहे माझं तिच्यावर आणि आज मी तिला लग्नाची मागणी घालणार आहे . Boss काय बोलेलं ते माहित नाही मला. पण तीच माझी बायको व्हावी, असं मला मनापासून वाटते.", " तथास्तू "............. महेश office मध्ये आला. ती सुद्धा आज लवकर आली होती. छान ड्रेस घातला होता तिने. महेशाला बघून ती छानसं हसली. महेशचा confidence एकदम वाढला. तिनेच पुढे येउन " बाहेर जाऊन कॉफी घेऊया का ? " असं विचारला. तो थोडीच नाही म्हणणार होता . तसे ते दोघे गेले कॉफी घ्यायला. महेशनेच कॉफीची order दिली. कॉफी येण्यास थोडा वेळ होता. तसेच बसले होते दोघे शांत. मग तिनेच विचारलं ," काय झालं ? आज गप्प का ? " ," मला तुला काही विचारायचे आहे. विचारू का ? "      ," विचार ना .... "............... शांतता , महेश गप्प. उमा गप्प. आणि एकदम उठून महेश बोलला,"लग्न करशील माझाशी ?" तशी ती त्याच्याकडे बघतच राहिली. " बोल ना . करशील का लग्न ? " तिने मानेनेच होकार दिला. तसा महेश नाचायला लागला. आज त्याची अजून एक इच्छा पूर्ण झाली होती. त्याला मधेच थांबवत उमा बोलली," मीच तुला विचारणार होते. Dad ला पण सांगितले होते मी. Dad सुद्धा तयार आहेत." आता तर महेश बेशुद्धच पडायचा बाकी होता. कैलास पर्वतावरून गणेश आणि माता पार्वती ते बघून हसत होते. 
              " चला, मोठी गोष्ट झाली. आता एक घर घ्यायला हवे ना. तिला काय लहान घरात जमेल का ? उद्या नाहीतरी सुट्टीच आहे. उद्या जाऊन घरासंबंधी चौकशी करावयास हवी." मनातल्या मनात बोलून तो झोपी गेला. दुसऱ्या दिवशी त्याने उमाबद्दल घरात सांगितले. सगळ्यांना आनंद झाला. लवकरच लग्न करू असे सगळ्यांच मत ठरलं. " बघू " म्हणत महेश घराबाहेर पडला. रोजप्रमाणे महादेवाला नमस्कार करण्यासाठी तो देवळात गेला. " देवा , आज माझ स्वतःच घर बघायला जातो आहे. आशीर्वाद दे मला." नतमस्तक झाला देवासमोर. तो देवळातून निघाला काहीही न मागता. हे काही स्वर्गात बसलेल्या भगवान विष्णूला आवडले नाही. त्यांनी टिचकी वाजवली. तसं महेशच्या मनात एक विचार आला. तो परत वळला ," देवा, मी तर बघतोच आहे घर. पण Boss ने थोडी मदत करावी , असं मला मनापासून वाटते.", " तथास्तू ".म्हणत महादेवाने आशीर्वाद दिला. तो पुढे जाणार इतक्यात त्याचा Mobile वाजला ," Hello, हा सर बोला........... हो... हो..... येतो मी लगेच. " Boss ने त्याला घरी बोलावले होते,तसा तो Boss च्या घरी गेला . Boss ने त्याला बसायला सांगितले." एक गोष्ट सांगायची आहे तुला. उमा माझी एकूलती एक मुलगी आणि ती माझ्या खूप जवळ आहे. ती कधी माझ्यापासून लांब जाईल असं मला कधीच नाही वाटलं. आता तिचं तुझा बरोबर लग्न होणार आहे. ती सुखी राहावी हीच माझी इच्छा. "," मला काहीच कळले नाही सर.", " हे बघ तुझ्या घराची परिस्थिती मला माहित आहे. तुझं घरही तेवढा मोठ्ठ नाही आहे. माझी सगळी संपत्ती " उमाचीच " आहे ना . म्हणून मी ठरवला आहे. आमच्या बंगल्याच्या बाजूला जो flat आहे ,तो उमाच्याच नावावर आहे तर तो आता तुझ्या नावावर करत आहे. " महेशला काय बोलू तेच कळत नव्हता. तरीही " कशाला सर ? त्याची काहीही गरज नाही ." , " अरे असू दे . उमाचे पण तेच म्हणणे आहे. शिवाय आता तू माझा जावई होणार आहेस. तर चांगलं आणि मोठठ घर पाहिजे ना. आणि तुझा आई - वडिलांना सुद्धा आनंद होईल." लवकरच महेश आणि उमाचा साखरपुडा झाला. त्याचं समारंभात महेशला घराच्या चाव्या मिळाल्या. खूप आनंदात होता तो. लवकरच त्याने आपले सामान flat मध्ये हलवले. आई वडील सुद्धा मोठ्या घरात राहायला मिळाले म्हणून महेश वर खूष होते. पण त्या घरापासून शंकराचे मंदिर थोडे लांब होते. office आणि मंदिर अगदी विरुद्ध दिशेला. तरीही महेश प्रथम मंदिरात आणि नंतर office ला जायचा. छान दिवस चालू होते. एप्रिल मध्ये लग्नाचा मुहूर्त निघाला. आणि छान वाजत गाजत लग्नही पार पडले. महेश उमा बरोबर लग्न झालं म्हणून खूष तर त्याचा Boss मुलीचं लग्न होऊनही ती आपल्याजवळच आहे म्हणून खूष. 
            सगळं कसं छान चालू होतं. महेश नेहमी प्रमाणे मंदिरात आला. छान दिवस होता तो. महेशच्या मनात तो college मध्ये असल्यापासून एक विचार होता, नोकरीपेक्षा कसला तरी business करायचा, आपणही कोणत्यातरी कंपनीचा " Boss " असावं अस त्याला वाटे. पण तेव्हा त्याची परिस्थिती चांगली नव्हती. आता तर तो चांगला कमवत पण होता आणि पुरेशे पैसेही जमा झाले होते. Job सोडून कसला तरी business चालू  करावा असे त्याला वाटतं होते म्हणून तो देवाला सांगावयास आला होता. " देवा तुझा कृपेने खूप चांगले दिवस आले आहेत. असेच येऊ दे.  माझी खूप इच्छा होती business करण्याची. पण ती काही कारणास्तव पूर्ण होत नव्हती. आता तुझ्या आशीर्वादाने मी माझा business सुरु  करू शकतो. मी कोणाचा तरी Boss  असावे , असं मला मनापासून वाटते. आशीर्वाद दे देवा. " ," तथास्तू "...... मंदिराबाहेर पडला महेश.तेव्हढयात त्याला उमाचा फोन आला," कूठे आहेस तू ? लवकर ये. पप्पांना "heart attack" आला आहे."," अरे बापरे, काय झालं हे" तो धावतच पोहोचला हॉस्पिटल मध्ये. तिथे उमा पप्पांच्या बाजूलाच बसली होती. " काय झाल सर ?" ," अरे काही नाही, normal आहे मी "," काही नाही हा पप्पा. आता जागेवरून हलायचे नाही."  तेव्हढयात डॉक्टर आले " नॉर्मल attack होता. जास्त tension मुळे होते असे. पण आराम तर करावाच लागेल हा."," बर मग, महेश... manager ला बोलावून घे जरा." Boss ने महेशला सांगितले " महेश आता तुला सगळ्या कंपनीची माहिती आहे,कसा व्यवहार चालतो, कोण कोण काय काय काम करतो आणि तुझा व्यवहार कौशल्य सुद्धा चांगला आहे. सोबत उमा पण आहे.डॉक्टर तर मला आता office मध्ये जाऊ देणार नाहीत."," निदान एक महिना तरी ","बघितलस ना. तर पुढचा एक महिना तरी तू आपलं office सांभाळावास असं मला वाटते. नाही म्हणू नकोस. " तेव्हढयात Manager आले. " मी सगळं सांगितलं आहे महेशाला. तो तयार आहे. पुढचा एक महिना तो कंपनीचा " Boss " असेल." सगळं कसं अचानक घडलं. महेश तर गांगरूनच गेला. पण कोणीतरी office सांभाळालच पाहिजे ना. म्हणून तो तयार झाला. 
           एका दिवसात senior accountant वरून महेश कंपनीचा Boss झाला होता. स्वर्गात तर त्याच्या नशिबावर सगळे खूष होते. " काय नशीब आहे त्या मुलाचं. साक्षात महादेवाने त्याला वरदान दिलं आहे. मजा आहे त्याची." सगळ्या देवामध्ये चर्चा चालू होती. इकडे पृथ्वीवर , महेश मात्र खूप मेहनत करत होता. पप्पांना बेडरेस्ट सांगितल्यामुळे उमा सुद्धा महेशाला मदत करत होती. त्याचा फायदा असा, त्या महिन्यात कंपनीला जरा जास्तच फायदा झाला. त्यामुळे इकडे Boss खूष आणि तिकडे महेश सुद्धा खूष. Boss आजारी असल्याचा कोणताच तोटा झाला नव्हता. एका  महिन्यानंतर जेव्हा ते office मध्ये आले तेव्हा office चे बदलले रूप बघून त्यांना आनंदच झाला.महेश तर खूप खूष होता. लवकरच त्यांनी महेशला कंपनीचा पार्टनर करून घेतले. जून महिन्यापासून तो officially कंपनीचा Boss झाला. अनेक मोठी कामे तो अगदी सहजरीत्या पार पडायचा. त्यामुळे कंपनीला फायदाच होत गेला. जून पासून सप्टेंबर पर्यंतच्या ४ महिन्याच्या कालावधीत त्याच्यामुळे कंपनीला जवळपास दुप्पट फायदा झाला होता. त्याच बरोबर कंपनीची दुसरी Branch " open " करायची असा प्रस्ताव त्याने मांडला. Boss ला ही ते आवडले. लगेचच त्यांनी जागाही बघितली आणि काम सुरूही केले. 
         ऑक्टोबर महिन्यात त्याची दुसरी Branch सुरु झाली. पण ती जागा लांब होती. मग तिकडेच महेशने एक बंगला विकत घेतला. सगळे तिकडेच राहावयास गेले. मात्र ते महादेवाचं मंदिर आता खूप दूर गेला त्याच्यापासून. तसा तो रोज जायचा मंदिरात. पण आता तो दुसऱ्या शहरात राहायला आला होता. महेशने एक शक्कल सुचवली. बंगला खूप मोठा होता. त्यातली एक रूम कोणीच वापरायचे नाही. मग त्यालाच त्याने मंदिराचे रूप दिले. अगदी तशीच महादेवाची मूर्ती त्याने तिथे विराजमान केली. बंगल्यातच त्याने महादेवाचे मंदिर वसवले. आता त्याला एवढया लांब जायची गरज नव्हती. महादेव आणि माता पार्वती या दोघांनाही ते पाहून खूप आनंद झाला. 
        नवीन कंपनी तर सुरु झाली पण गेल्या १० दिवसापासून रोज तोटाच होत होता. महेश अगदी निराश झाला होता.काय करावं तेच त्याला उमगत नव्हत. शेवटी तो देवघरात जाऊन बसला शांतपणे. देवासमोर जरा बोलावसं वाटलं त्याला. " देवा , तुझा कृपेने नवीन कंपनी तर उघडली. परंतू नुकसानच होते आहे रे. मोठ्या उमेदीने सुरु केलं होते मी. काय करू कळत नाही मला, काहीतरी चमत्कार घडावा आणि माझं नुकसान भरून यावं , असं मला मनापासून वाटतं."," तथास्तू ".......... त्या रात्री त्याला शांत झोप लागली.दुसऱ्या दिवशी office मध्ये गेल्यागेल्याच त्याला एक मोठी news मिळाली. एक मोठ्ठी assignment मिळाली होती कंपनीला. सुखद धक्का होता तो. महेश पुन्हा एकदा जोमाने कामाला लागला. पुढच्या काही दिवसात अजून मोठी कामे कंपनीला मिळाली. नुकसान तर केव्हाच भरून निघाला होता. फायदाच फायदा होत होता. खूप फायदा आणि त्याच बरोबर आनंदही . ऑक्टोबर ते डिसेंबर , या दोन महिन्यात किती फायदा झाला होता त्याची तर गणतीच नव्हती. कंपनी अजून मोठी झाली दोन महिन्यात. सगळी महादेवाची कृपा. आणि तेवढी त्याची मेहनतही होती. या सगळ्यासाठी खूप मेहनत घेतली होती त्याने. " ३१ डिसेंबर. वर्षाअखेर आज. आणि उदया वाढदिवस माझा. उदया सगळ्यांना सुट्टी देऊया. आणि पार्टी करूया." असं त्याने ठरवलं.
           १ जानेवारी, आज महेशचा वाढदिवस आणि महादेवानी दिलेल्या वरदानचा शेवटचा दिवस. ठरल्याप्रमाणे कंपनीला सुट्टी होती. पण महेशने सगळ्यांना घरी बोलावून मोठ्ठी पार्टी दिली. सकाळीच तो महादेवासमोर नतमस्तक झाला होता नेहमी प्रमाणे, त्यांना कसं विसरणार तो. त्याने आज काही मागितला नाही देवाकडे. सगळं तर मिळालं होतं त्याला. काही मागायची गरजच नव्हती. त्याचे आईवडील खूष , उमा चांगला पती मिळाला म्हणून खूष, उमाचे पप्पा म्हणजेच महेशचा Boss " चांगला , मेहनती जावई मिळाला , कंपनी मोठी केली म्हंणून खूष. सगळेच खूष. सगळेच छान. सगळा दिवस छान गेला आज.तिकडे स्वर्गात सुद्धा आनंद होता सगळ्याच्या मनात. " छान झालं महेशच. " ब्रम्हदेव म्हणाले. महादेव शिवाय गणेश ,माता पार्वती सुद्धा खूष होती. 
दिवस संपून रात्र झाली. रात्रीचे ११. ४५ वाजले होते. वरदान संपायला अजून १५ मिनिटे बाकी होती. महादेव नेहमीप्रमाणे डोळे मिटून शांत बसले होते. मात्र गणेश ,माता पार्वती तसेच बाकी सर्व देव जरा tension मधेच होते," रोज लवकर झोपणारा, आज कसाकाय जागा आहे ? उगाचच त्याने काही मागितले नाही  पाहिजे आता ? "  माता पार्वती बोलली. 
           घरातले बाकी सगळे कधीच झोपलेले,महेश मात्र galary मधे उभा राहून विचार करत होता." गेल्या वाढदिवसाला मी फक्त एका कंपनीचा junior accountant होतो, घर लहान होतं. आज..... आज एका कंपनीचा मालक आहे, छानशी बायको आहे, मोठ्ठा बंगला आहे. सगळं कसं छान छान झालं एकदम. एका वर्षात कूठल्याकूठे पोहोचलो मी. सगळी महादेवाची कृपा." असं म्हणून एकदा महादेवासमोर नतमस्तक व्हावा अस त्याला वाटलं. " आता कशाला जातो आहे, उद्या जायचे ना सकाळी." भगवान विष्णू मनातल्यामनात बोलले. १२ वाजायला अजून ५ मिनिट बाकी होती,महेश देवघरात आला आणि महादेवाच्या मूर्ती समोर बसला. 
" देवा, गेल्या वर्षभरात खूप काही झालं. सामान्य माणसापासून एक मोठा माणूस झालो. सगळं तुझ्या कृपेने झालं. आता काही मागणं नाही तुझाकडे. फक्त माझ्या सगळ्या मित्रांना , नातेवाईकांना खूष ठेवावं, असं मला मनापासून वाटते. "," तथास्तू " महादेवाने पुन्हा डोळे न उघडताच म्हटले."चला, काहीतरी चांगला मागितल याने. माता पार्वती म्हणाली. आणि सुटकेचा निश्वास टाकला. गणेश , विष्णू तसेच बाकीचे सर्व देव सुद्धा " tension Free " झाले. इकडे पृथ्वीवर, महेशच्या सर्व मित्राची, नातेवाईकांची सगळी दुःख क्षणात नाहीशी झाली. १२ वाजायला अजून २ मिनिटे बाकी होती. 
           महेश अजून देवघरातच होता." मला अजूनही विश्वास बसत नाही आहे. मी कोण होतो आणि आता काय आहे. खरच, देवाची लीला अगाध आहे."," नाहीतर, हे एक स्वप्न असावे. मी घरात झोपलेला असेन आणि झोपल्या झोपल्या एक गोड स्वप्न पाहत असेन. खरच, हे सगळं मी झोपेत पाहत असलेलं एक स्वप्नच असावं, असं मला मनापासून वाटते. " ...... झालं..... . तिकडे भगवान विष्णूने डोळे मिटून घेतले, माता पार्वती तर मट्कन खाली बसली, महादेवाच्या नंदीला चक्कर आली आणि गणेशाने कपाळावर हात मारून घेतला. 
           भगवान महादेवाने डोळे उघडले. अजून १२ वाजायला ५ सेकद बाकी होती. महादेवांनी हलकेसे हास्य केले आणि म्हटले.......... " तथास्तू "   

================================The End =================================





Followers