All the contents on this blog are Copyright Protected.

All the contents on this blog are Copyright Protected.

MyFreeCopyright.com Registered & Protected
Protected by Copyscape Duplicate Content Software

Friday 1 December 2017

" मित्र !! ........ my friend " .... (भाग पहिला )

(सदर कथा काल्पनिक असून त्याचा संबंध कोणत्याही सिनेमाशी... कथेशी नाही... संबंध आल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा... हि कथा आपल्याला खूप मागे घेऊन जाते.... ज्या काळात social media, FB , मोबाईल असं काही अस्तित्वात नव्हतं ... निदान भारतात तरी... )


               " हो सर.. करतो मी... रात्री पर्यंत देतो करून... " विवेक त्याच्या बॉसला म्हणाला. मनात नसून सुद्धा त्याला पुन्हा कामाला बसावं लागलं. एकतर तिघांचे काम एकटा करून दमला होता. दोघेजण ऐनवेळी आले नव्हते. त्यांचे काम करून निघत होता ,तर निघताना पुन्हा त्याच्या बॉसने वेगळं काम करायला सांगितलं. काय करणार मग... करत बसला काम रात्रीपर्यंत. दुसऱ्या दिवशीही तेच... एक संपत नाही तर दुसरं तयार... पुन्हा पुन्हा... तेच तेच काम ...वैतागला विवेक अगदी. 

                 विवेक मूळचा साताऱ्याचा... तिथेच शिक्षण पूर्ण करून मुंबईमध्ये जॉब साठी आलेला. अपेक्षा पेक्षा जास्तच चांगली नोकरी मिळाली. पगारसुद्धा खूपच छान होता. मुंबईत राहण्यासाठी एका इमारती मध्ये " भाड्याने " एक रूम घेतली. त्या रूमचे भाडे भरून... काही पैसे गावाला पाठवून देयाचा.. त्यांचा घरी सध्या तरी एकटाच कमावणारा... वडील होते कामावर, तोपर्यंत चिंता नव्हती.. वडील अडाणी... सामान उचलायचे काम करायचे... त्यांना मिळणाऱ्या पगारात कुटूंब चालायचे.. कुटुंबात आई, विवेकसह २ बहिणी... विवेक दुसरा... एक बहीण २ वर्षांनी मोठी तर दुसरी २ वर्षांनी लहान... एक दिवस अवजड सामान उचलताना विवेकच्या वडिलांच्या पायावर पडले.. तेव्हापासून एक पाय निकामी झाला... खूप उपचार करून सुद्धा , वाटयाला लंगडणे आले. काम सुटलं... पैसे कमी पडू लागले. म्हणूनच विवेकला सातारा सोडून मुंबईत यावे लागले. ४ वर्ष झाली त्याला मुंबईत जॉब लागून.. त्याच्यामुळेच मोठ्या बहिणीचे लग्न झाले. लहान बहिणीचे यावर्षी लग्न करून आपलं उरकून टाकू या विचारात विवेक असायचा. 

                पण आता विवेक कंटाळा होता या सर्वाला... रोज तेच तेच काम, तीच ती life style... सकाळी उठून स्वतःचा नास्ता स्वतः करायचा... सोबत दुपारचा डब्बा... कधी सकाळी उशिरा जाग आली तर दुपारचे जेवण हॉटेलमध्ये... सकाळी ९ पासून संध्याकाळी ७ पर्यंत.... कधी कधी तर रात्री १० वाजेपर्यंत काम असायचं. पगार मोठ्ठा होता परंतु कामही वाढलं होतं. रात्री उशिरा घरी आला कि कसल जेवण आणि काय... घरात काय असेल ते खायचा नाहीतर तसाच उपाशी झोपायचा. रविवारीही आराम मिळेल असं काही नव्हतं... बॉस बोलावून घेयाचा. Bank account मध्ये खूप पैसे जमा होत होते.. त्याच्या मेहनतीमुळे गावच्या घरची परिस्तिथी पुन्हा एकदा छान झाली होती... सुधारली होती. पण विवेकचं आयुष्य यात जवळपास गुरफटून गेलं होतं. 

                  म्हणतात ना... पेला भरत आला कि थांबावे लागते.. नाहीतर पाणी उतून जाते. तसंच झालं, पेला भरत चालला होता विवेकचा... तिसऱ्या दिवशी सुद्धा तेच झालं. विवेक काम संपवून निघत होता.. बॅग खांद्याला लावली आणि बॉसने थांबवलं. " एवढं करून जा.. urgent आहे.. उद्या सकाळी क्लायंटला देयाचे आहे... " असं बोलून बॉस स्वतः निघून गेला. विवेक एकटाच रात्रीपर्यंत काम करत होता.. रात्रीचे १० वाजले तरी ऑफिस मधेच... काम जवळपास संपत आलेलं.. आणि तितक्यात शेजारचा फोन वाजला..... बॉस चा फोन... 
" अरे विवेक काम झालं का..? " ,
" नाही सर... होतं आला आहे.. ",
" एक काम कर.. राहिलेलं काम उद्या कर... क्लायंटला दोन दिवसानी ते काम पाहिजे आहे... आताच त्यांचा फोन आलेला... तू निघ घरी.. and sorry.. " म्हणत बॉसने फोन कट्ट केला.. 

                   डोक्यात गेलं ते अगदी विवेकच्या... बस्स झालं... बॅग उचलली.. कंप्युटर बंद न करताच बाहेर पडला. पोटात काही नाही, डोक्यात राग... काय करायचं असं जगणं.. सकाळी लवकर उठून मर-मर काम करायचं.. आणि रात्री साधं जेवायला सुद्धा मिळत नाही. गावाच्या घरी सगळे बरे जेवून झोपले असतील... आणि मी इकडे... कशाला पाहिजे असं जगणं... आधीच तो त्या routine life ला कंटाळला होता... त्यात आजची घटना... आयुष्यच संपवून टाकू... बँकेत खूप पैसे जमा आहेत... शिवाय मी मेलो कि माझ्या पॉलिसीचे पैसे मिळतील आईला.... यावर घर चालेल अजून काही वर्ष... असा विचार करून विवेक त्याच्या रूमवर न जाता समुदकिनारी गेला... तिथे थोडीच वर्दळ होती. 

                    रात्रीचे १०.३० वाजत होते.. विवेक समुदकिनारी चालत पुढे जात होता.. संपूर्ण किनाऱ्याला छानशा कठडा बांधला होता. तिथे बसून गप्पा-गोष्टी करत लोकं.समुद्राच्या पायथ्यापासून साधारण ५ ते ६ फुटावर तो कठडा बांधलेला होता. इथून उडी मारू खाली पाण्यात... पोहता तर येत नव्हतंच... शिवाय रात्रीची भरती होतीच.. त्यामुळे इथून उडी मारली कि जीव जाईलच , असं विचित्र calculation करून त्याने एक जागा निवडली. आणखी पुढे जाऊन उडी मारू... म्हणत तो आणखी पुढे आला. तर त्याला थोडं पुढे कोणीतरी त्या कठडयावर उभं दिसलं. जरा पुढे गेल्यावर, कपड्यावरून मुलगी आहे हे त्याला कळलं. तीही बहुदा उडी मारून आत्महत्या करण्याच्या तयारीत होती. परंतु जमत नव्हतं तिला.. नेहमीप्रमाणे, विवेकचं कुतूहल जागं झालं. तिला वाचवायला हवे, म्हणत तो तिच्या जवळ गेला. 

                    "excuse me !! " विवेकने मागून आवाज केला. तसं तिने मागे वळून पाहिलं. अरेच्या !! हि तर प्रिया... विवेकच्या ओळखीची... त्याच्याच कॉलेजची... ५ वर्ष एकाच वर्गात होते दोघे. दोस्ती होती तेव्हा यांची.. पण हि तर साताऱ्याला असते, इकडे काय करते हि... किती विचार पटकन येऊन गेले विवेकच्या मनात... परंतु सध्या तरी ती आत्महत्या करते आहे, आधी तिला वाचवायला हवे... असं विवेकने ठरवलं. 
" तू प्रिया ना... ",
" तू विवेक ना... " प्रियाने उलट विचारलं.. 
" हो.. पण तू हे काय करते आहेस.. ? " ,
" उडी मारते आहे.. जीव देते आहे... हिंमत होतं नाही... " पुन्हा उडी मारायचा प्रयन्त.. 
" थांब.. थांब... " विवेक तिला थांबवत म्हणाला. " कशाला... काय झालं... आणि तू साताऱ्याला असतेस ना... इकडे काय आत्महत्या करायला आलीस का ? " विवेक म्हणाला तसं तिने रागात बघितलं त्याच्याकडे. 

"हो... साताऱ्यावरून मुंबईला आले आत्महत्या करण्यासाठी.. तुला काय त्याचं... " पुन्हा प्रयत्न. 
" थांब... थांब.... काय झालं एवढं.. ते तरी सांग. " ,
" तुला का सांगू.. ",
" ५ वर्ष एकत्र शिकत होतो.. मित्र होतो तुझा... आठवत नाही का... ?"  ते ऐकून प्रिया क्षणभर थांबली... 
" फसवलं रे त्याने मला.. इकडे त्याला भेटायला आले तर भेटलाच नाही... त्यात एका ठिकाणी पाणी पिण्यास थांबले तर सगळं सामान चोरीला गेलं.... अंगावरचे कपडे तेव्हढे राहिले... कशी जाऊ गावात परत... तिकडंच सगळं सोडून इकडे आले..तर हे .... काय करू सांग जगून... कोणी नाही माझं... परत जाण्यापेक्षा जीवच देते ना... " प्रिया सांगत होती विवेकला... 

                 विवेकला प्रियाचा स्वभाव माहित होता.. हट्टी होती ती... उडी मारणारच... त्यासाठी,त्याने ती बोलत असतानाच, खांद्यावरून त्याची बॅग हळूच बाजूला ठेवली. आणि तिच्या मागे जाऊन उभा राहिला. विवेक आपल्या मागे येऊन उभा राहिला हे जसं प्रियाच्या लक्षात आलं तसं तिने उडी मारली. विवेकने चपळाई करत प्रियाचा हात पकडला. खाली पडता पडता वाचली, पण एका झटक्याने खालच्या भिंतीला आपटली. डोक्याला लागल्याने बेशुद्ध झाली... आली का पंचाईत... विवेकने घट्ट पकडून ठेवलं होतं. पण तिला वर कसं खेचणार.. आजूबाजूला कोणी नाही.. मग काय करणार... हळू हळू तिला वर आणलं. कठड्यावर झोपवलं... तिला बसवण्याचा प्रयन्त करत होता तर पुन्हा तोल गेला.आणि ती उलट दिशेला, विवेकच्या बॅग जवळ पडली. सोबत विवेक त्याच्या अंगावर खेचला गेला. 

                   अगदी. त्याच वेळेस... रात्रीची गस्त (फेऱ्या ) मारणारा एक हवालदार तिथे पोहोचला. पलीकडे असला तरी त्याला हे दोघे दिसत होते. " हे !! ... काय चाललंय तिथे... " त्याने मोठया आवाजात विवेकला हाक दिली आणि धावतच पोहोचला विवेक जवळ. प्रिया खाली बेशुद्ध... विवेक तिच्यावरून बाजूला जाण्याच्या तयारीत... अश्या " वेगळ्याच आसनात "  दोघांना त्याने पाहिलं. विवेकची कॉलर पकडत त्याला बाजूला उभं केलं. 
" काय रे... एकटी पोरगी दिसली नाही तर तोल सुटला वाटते... लाज नाही वाटत का... " एक सणसणीत थोबाडीत बसली विवेकच्या... 
" नाही नाही... काका.. तुमचा गैरसमज होतो आहे.. " विवेक गाल चोळत म्हणाला.
" जिवंत तरी आहे का ती... कि मारून टाकलंस... " ,
" नाही... नाही.. काय पण काय बोलता... बेशुद्ध आहे ती... ती आत्महत्या करत होती... मी वाचवलं तिला.. " विवेक काकुळतीने म्हणाला. 
" बरं.. बरं.. वाचवताना बॅग काढून ठेवण्या एवढा वेळ होता का..... आणि तुला कसं माहिती, हि इथेच येणार आहे जीव देयाला... " काय बोलू आता... मी स्वतः जीव देयाला आलेलो होतो... विवेक गप्प.. त्या हवालदाराने जवळच्या एका घरातून पोलीस स्टेशनला फोन लावला. १५ मिनिटांनी पोलीस व्हॅन आली सोबत ऍम्ब्युलन्स... प्रियाला हॉस्पिटलमध्ये आणि विवेकला पोलीस स्टेशनमध्ये घेऊन गेले. 

" अहो... मी खरं सांगतो आहे ओ... मी खरंच तिला वाचवलं आत्महत्या करण्यापासून... त्यात ती बेशुद्ध झाली. त्यात माझी काय चूक... infact, मी तिला ओळखतो सुद्धा ..." विवेक सांगत होता. 
"हम्म .. म्हणजे मैत्रिणीवर जबरदस्ती करण्याचा प्रयन्त करत होतास.. " इन्स्पेक्टर ने आपलं मत मांडून टाकलं. 
" नाही सर... तसं काही नाही... ",
" मग तुम्ही दोघे एवढ्या रात्रीचे काय करत होता तिथे... " ,
" असंच फिरत फिरत आलो होतो... प्रिया आधीच होती उभी तिथे... ",
" एवढ्या रात्री फिरायला.. ? राहतोस तर दुसरीकडे... तुझं ऑफिस भलतीकडे.... आणि फिरायला तिसरीकडे.... काही जुळत नाही राव... टाका याला आत... " त्यांनी फर्मान सोडलं. 
" साहेब.. प्लिज... मी खरं सांगतो आहे.. मी मोठया कंपनीत जॉबला आहे... पोस्ट पण मोठी आहे... मी असं काही करिन का.. " ,
" का करणार नाही ते सांग.. " त्यांनी उलट विवेकला विचारलं. " पण वाटतोस चांगल्या घरचा... " ते ऐकून विवेकला हुरूप आला. " जास्त हुरळून जाऊ नकोस... ती मुलगी जो पर्यंत शुद्धीवर येत नाही तोपर्यंत तुला तुरुंगात राहावं लागेल.. तिच्या जबानीवर आम्हाला कळेल कि तू खरं बोलतोस कि खोटं.. "  

                     पर्याय नव्हता.. रात्रभर विवेक तुरुंगात.. काय नशीब माझं ... काय करायला गेलो होतो आणि काय झालं.....  त्यापेक्षा घरी जाऊन झोपलो तरी असतो ...पहाटे पहाटे म्हणजे ४.३० - ५ ला त्याला बसल्याजागी झोप लागली.. साधारण सकाळचे ८ वाजले असतील... " ओ !! उठा... साहेबांनी बोलावलं आहे... " विवेकला त्या आवाजाने जाग आली.. एका हवालदाराने त्याला बाहेर येण्यास सांगितले. विवेक बाहेर आला तर प्रिया आलेली. 
" या या साहेब... या... तुमचीच वाट बघत होतो.. झोप झाली ना चांगली... " इन्स्पेक्टर विवेककडे बघत म्हणाले. 
" या मॅडम आल्या म्हणून तुला सोडतो आहे, आता गप-गुमान घरी नाहीतर ऑफिसला जायचे.. " ,
" हो साहेब.. " म्हणत विवेक गुपचूप मान खाली घालून निघाला. 
" ओ हिरो !! ... " मागून इन्स्पेक्टरने आवाज दिला. विवेक मागे वळला. " हा तूच... हिला वाचवलंस ना म्हणून "हिरो " हाक मारली... ",
"काय झालं ? " ,
" हिला पण घेऊन जा सोबत... " विवेक प्रियाकडे बघू लागला.. " तुझीच मैत्रीण आहे ना.. घेऊन जा तिला... ",
" कुठे नेऊ ? " , विवेकचा प्रश्न.. 
" ते तुम्ही दोघांनी बघा काय ते .. निघा.. " विवेक प्रियाला घेऊन बाहेर आला. 

                       " कशाला वाचवलं मला ? " प्रियाचा पहिला पण रागीट प्रश्न... अरेच्या !!! एकतर हिला वाचवलं,... उपकार मानायचे सोडून मलाच ओरडते आहे.. " कोणी सांगितलं होतं तुला हिरोगिरी करायला... ?" विवेक इतका वेळ ऐकत होता... काय बोलू आता हिला... एकतर झोप झाली नाही... गप्पच राहू.. कर किती बडबड करायची तेव्हढी.. विवेक तसाच चालत होता.. थोड्यावेळाने प्रियाचा आवाज बंद झाला तसं त्याने मागे पाहिलं. प्रिया मागे उभी राहून कुठेतरी एकटक पाहत होती. विवेक जवळ आला तिच्या.. समोर वडापावची गाडी... गरमागरम वडे तळत होता.. मंद सुवास पसरला होता... हिला नक्की भूक लागली असणार.. .. त्या सुवासाने विवेकची भूक देखील चाळवली.. मी तरी कुठे काही खाल्लं आहे .. काल संध्याकाळ पासून... मीपण खातो.. " खाणार का वडापाव ? " प्रियाने होकारार्थी मान हलवली. दोन -दोन वडापाव पोटात गेल्यावर दोघांनाही बरं वाटलं.

                        पोटात अन्न गेल्यावर विवेकच्या डोक्यात आलं.. प्रियाला कुठे घेऊन जाऊ आता.. त्यात ऑफिसला तर जावेच लागेल... नाहीतर त्या बॉसला जेवण जाणार नाही..... काय करू ? विवेक विचार करू लागला. काही ठरवून बोलला तो... " एक काम करूया... तू आता माझ्या रूमवर राहा.. मी ऑफिसला जाऊन येतो पटकन.. मग आलो कि तुझे प्रोम्ब्लेम सोडवू... ठीक आहे ना ? " एव्हाना पोट भरल्यावर प्रियाचे डोकं ठिकाणावर आलेलं. सध्यातरी, विवेकचं ओळखीचा होता तिचा या शहरात... विवेकचे म्हणणे मान्य करून प्रिया, विवेक सोबत त्याच्या "भाड्याच्या " रूमवर आली. विवेकने पट्कन कपडे बदलले... धावतच तो ऑफिस मध्ये पोहोचला. 

ऑफिसच्या दारातच बॉसची गाठभेट.. 
" काय विवेक... आज लेट... आणि झोप झाली नाही वाटते... " विवेकच्या लाल झालेल्या डोळ्यांकडे बघत बॉस बोलला. 
" हं.. हो.. नाही झाली झोप सर ...जरा .... " विवेकचं बोलणं मधेच तोडत बॉस बोलला... 
" जा.. जास्त वेळ घालवू नकोस... ते एक नवीन काम आहे... सुरु कर लवकर... ",
" सर... सर... थांबा जरा.... करतो काम... पण आज लवकर जायचे होते... infact, आज सुट्टी घेतो.. हे सांगायला आलो आहे मी... " बॉसने एकदा विवेककडे नजर टाकली.. 
" काम संपलं कि जा घरी... " म्हणत केबिनमध्ये गेला.. 

काय फालतुगिरी आहे... एक सुट्टी  मागून जसा काय मोठ्ठा गुन्हा केला मी.. चडफडत विवेक त्याच्या जागेवर येऊन बसला. पट्कन काम संपवतो आणि पळतो...प्रिया एकटी असेल ना.... मनात विचार चालूच... साधारण, दुपारी १२ चा सुमार.. विवेक जलदगतीने काम करत होता... त्याचवेळेस... त्याच्या शेजारचा फोन वाजला... ऑफिस च्या reception वरून फोन होता.. विवेक गेला बाहेर... 
" फोन आहे तुझा.. " ,
" कोणाचा ? " ,
" पोलीस स्टेशन मधून... " विवेक टेन्शन मध्ये... त्याने फोन कानाला लावला. 
" हॅलो... विवेक बोलतो आहे... ",
" विवेक ... तोच ना तू... सकाळचा हिरो... या साहेब .. परत आम्हाला भेटायला... " ,
" का काय झालं.. ? ".
" लवकर ये.. नाहीतर आम्ही येऊ का तुला नेयाला... " ,
" नको नको... मी येतो... " विवेकने फोन ठेवला.. बॅग उचलली आणि तसाच धावत निघाला... यांना ऑफिस चा नंबर कसा मिळाला... अरे हो !! .. आपणच नाही का दिला ऑफिसचा फोन आणि पत्ता.. पण यांना परत कशाला पाहिजे मी.. बॉस आता शिव्याच घालणार.. तिथे प्रिया एकटी... विवेक धावतच पोहोचला पोलीस स्टेशन मध्ये.

" या .... " विवेकला बघून इन्स्पेक्टर बोलले. 
" काय झालं साहेब ? " विवेकने खुर्चीवर बसत विचारले. 
" चल चल बसू नकोस.... " इन्स्पेक्टर उभे राहत म्हणाले. विवेकला मागोमाग यायला सांगून एका खोलीत शिरले. जखमींवर उपचार करायची खोली ती... विवेकने डोकावून पाहिलं आत. च्यायला !! हि तर प्रिया.... 
" हि इकडे कशी.. ? " विवेक ओरडलाच.. 
" तुझ्या मैत्रिणीला जीव देयाची एवढी घाई आहे का..." इन्स्पेक्टरने विचारलं. 
" म्हणजे ? " विवेक... 
" म्हणजे... समुद्रकिनारी... जिथे तुम्ही दोघे सापडला होतात , तिथे... या बाईसाहेब... उभ्या होत्या कठड्यावर... नशीब, आमचा एक हवालदार होता तिथे.. त्याला बघून उडी मारली पाण्यात... बरं त्याला पोहता येत होता म्हणून.. वाचली... " ,
"आता कशी आहे.. ? " ,
" बेशुद्ध आहे... जरा नाका-तोंडात पाणी गेलं आहे.. येईल शुद्धीवर.. " विवेक प्रियाकडे बघत होता... विवेक काही बोलत नाही म्हणून इन्स्पेक्टर च बोलले. " काय करतोस मग... इथे जागा नाही आहे तिला आणखी वेळ ठेवायला... तुम्ही दोघे चांगल्या घरातले वाटता... तुझ्या मैत्रिणीला काही मानसिक आजार आहे का.. तुही बोलला होतास कि ती आत्महत्या करत होती... आता हि तेच.. मी तुमची तक्कार नोंदवत नाही... पण आता हिला जास्त वेळ पोलीस स्टेशन मध्ये ठेवू शकत नाही... दुसरा कोणी आला तर मला प्रॉब्लेम होईल... सांग कुठे जायचे ते.. घरी कि हॉस्पिटल... तशी व्यवस्था करतो मी.." ,
" हॉस्पिटल मधेच नेतो मी.. काही औषध वगैरे लागली तर तेच बघतील ना... " विवेकच उत्तर... त्यांनी लगेच गाडीची व्यवस्था करून प्रियाला हॉस्पिटल मध्ये दाखल केलं.. सोबत विवेक होताच. 

                    दुपारी प्रियाला जाग आली. डॉक्टरने प्रियाला चेक केलं.. " आज संध्याकाळी discharge देऊ.. तोपर्यंत हि दिलेली औषध आणि बिल भरून टाका. " डॉक्टर निघून गेले. विवेकने प्रियाकडे रागात बघितलं. " आता एक पाऊल जरी टाकलंस ना बाहेर या रूमच्या.... तर बघ काय करिन ते... " प्रिया विवेकच्या रागाला घाबरली. संध्याकाळ पर्यंत चिडीचुप होती ती.. विवेकला कळलं ते. संध्याकाळ होताच विवेक प्रियाला घेऊन त्याच्या रूमवर आला. प्रिया गप्पच.. विवेक तिच्या समोर जाऊन बसला. 

" बोल आता काहीतरी... काय झालं आहे नक्की ?... एवढा जीव वरती आला आहे का... बोल ना... " एवढा वेळ शांत असलेला विवेक प्रियावर ओरडला. प्रियाच्या डोळ्यात पाणी आलं. 
" तुला सांगून निघालो सकाळी, कि पट्कन येतो ऑफिस मधून.. तेव्हा तर बरी होतीस.. मग अचानक काय परत आत्महत्याच मनात आलं... ",
"सॉरी !! " खूप वेळाने प्रियाचा आवाज आला. 
" सॉरी ?? .... सॉरी बोलून काय होते... तुझ्यामुळे काल रात्रीपासून पोटात काही नाही... कि झोप नाही... त्यात ते हॉस्पिटलचे बिल... पोलीस स्टेशनच्या फेऱ्या.. " ,
" मग काय करणार... ? ... त्याला काय मिळालं मला फसवून... जगून काय करू मी... ",
" व्वा !! शाब्बास .. मग मला का एवढा त्रास तुमच्या दोघांचा... " ,
" मग कशाला वाचवलंस पहिलं... " विवेकने हात जोडले. 
" तुझ्या सोबत होतो मी शिकायला... आठवते का काही... ५ वर्ष एकाच वर्गात , शेजारी शेजारी बसायचो.. एकत्र अभ्यास करायचो... डब्बा एकत्र .. कधी कधी जेवायला घरी यायचीस.. आठवते का काही... " केशव कदम " साठी आलीस ना मुंबईत.... आठवतो का मी तुला ... कि फक्त केशवचं आठवतो... " केशवचं नावं ऐकताच प्रियाचे डोळे पुन्हा पाणावले.. 
" तुला पण माहित होत ना... किती प्रेम करते मी त्याच्यावर... त्याच्या मुळेच झालं सगळं... त्यालाच किंमत नाही माझी तर काय उपयोग या जीवनाचा.... " प्रिया रडत म्हणाली. 
" हो ना... मग आत किचन मध्ये सूरी आहे... उचल आणि हाताची नस कापून टाक... नाहीतर गळ्यावर फिरव स्वतःच्या... ते जमत नसेल तर या इमारतीच्या गच्चीवरून उडी मार... जीव नकोस झालं आहे ना तुला.. काम होऊन जाईल तुझं... पण मरताना मनात असं मनात आणायचे नाही कि माझ्या साठी कोणी काही केलंच नाही .. specially, तुझे मित्र... नातेवाईक... तो अधिकार तुला नसेल मरताना.... ज्यांनी आता पर्यंत तुझ्यासाठी काही केलं ते विसरून जा.. समजलं ना... जा... संपवं स्वतःला.. मी अजिबात अडवणार नाही आता ..." विवेक बाजूला जाऊन बसला. 

प्रिया भानावर आली जरा.. विवेकचं लक्ष दारावर गेलं... शेजारचे काका , मघापासून कानोसा घेत होते.
" काका काही हवे आहे का... ? " विवेकच्या आवाजाने काका दचकले. 
" ना.. नाही.. असाच जात होतो.. तर तुझा रागीट आवाज आला.. म्हणून थांबलो.. हि कोण... आणि रडते का ती... ? " विवेक दाराजवळ आला.. 
" काही नाही काका... माझी मैत्रीण आहे... तिला आईची आठवण येते म्हणून रडते आहे.. " ,
" पहिली कधी बघितली नाही इथे ... " काका आत वाकून म्हणाले. किती त्या चौकश्या... आम्ही जातो का कधी यांच्या घरी वाकून बघायला... 
" कधी बघितली नाही ना... मग येताय का आत बघायला तिला ..." विवेकने प्रतिप्रश्न केला.. जरा गोंधळून गेले काका... 
" राहूदे... राहूदे... चालू दे तुमचं... " म्हणत लगबगीने निघून गेले.     

"कोण ? " प्रियाने विचारलं.... 
" कोण नाही... ते शेजारी राहतात.. त्यांना अशीच सवय आहे, दुसऱ्यांच्या घरात वाकून बघायची... तुझं सांग... काय करते आहेस... ",
" माफ कर रे... पण एकदम हताश झाली आहे.. काय करू तेच कळत नाही... " विवेक आता प्रियाच्या बाजूला येऊन बसला. 
" नक्की काय झालं ते सांग." प्रियाने डोळे पुसले.
" पण तुला कसं कळलं ,केशव साठी आले ते ",
" तुझा वेडेपणा मला माहित आहे... आणि एवढ्या लांब तर एका माणसासाठीच येणार हे माहित होतं मला .. केशवसाठी ", 
" तुला तर केशव माहीतच आहे... आमचं कॉलेज पासूनच प्रेम... हे सुद्धा तुला माहित आहे..तुलाच पहिलं सांगितल होता त्याच्याबद्दल.. आठवलं ना.. ",
" हो " विवेक... 
" तुझ्या सोबत सगळं share केलं होतं.. तुही सपोर्ट केला होतास... त्यानंतर कॉलेज संपल्यावर तू मुंबईला निघून आलास जॉबसाठी.. केशवला तिथेच , साताऱ्याला भेटली नोकरी.. आणि चांगली भेटली... तेव्हा सुद्धा आम्ही एकत्र होतो.. ",
" हम्म... पुढे.. " ,
" पुढे २ वर्षांपूर्वी ... त्या कंपनीने त्याला इथे, मुंबईत जॉबला बदली म्हणून पाठवलं. ", 
" म्हणजे केशव मुंबईत होता.. भेट झाली असती तर किती बरं झालं असत.. " विवेक मधेच बोलला.   

" मी पण जॉब करत होते... शिवाय काकांकडे राहत होते... म्हणून मी त्याच्या बरोबर इथे मुंबईला येऊ शकले नाही. पण दर महिन्यात पत्र लिहायचो.. कधी कधी त्याने एक फोन नंबर देऊन ठेवला होता. त्यावर फोन करायचे. " ,
" मग आता काय झालं ? " ,
" अरे गेल्या सहा महिन्यात एकही पत्र नाही.. कॉल केला तर उचलत नाही.. उचलला तर सांगायचं , दमलो आहे... आराम करायचा आहे.. बोलून स्वतःच फोन ठेवून देयाचा. आणि गेल्या २ महिन्यात, जेव्हा जेव्हा कॉल लावला, तर एकदाही उचलला नाही. " प्रिया म्हणाली. 
" त्याने तुला बोलावलं का इथे... ? " विवेकचा प्रश्न.. 
" नाही पण.. त्याने खूप आधी एक पत्ता देऊन ठेवला होता... तेव्हा बोलला होता कि कधी आलीस तर ये, या पत्त्यावर.. त्याची काळजी वाटली म्हणून मी मुंबईत आले. काका सांगत होते नको जाऊस म्हणून.. तर त्याच्याशी भांडण करून , सगळं सामान घेऊन, घर सोडून निघाले. वाटलं होतं, शहरात एकत्र राहू... लग्न करू... त्या पत्त्यावर गेले तर तो तिथे आता राहत नाही असं कळलं... " ,
" अगं... मग त्याच्या ऑफिसमध्ये जायचे होते ना... ",
" ऑफिसचा पत्ता कुठे दिला त्याने... कुठे शोधणार त्याला.... हे, इथे शहरात सगळं नवीन... घाबरून गेले.. तहान-भूक लागलेली, एका ठिकाणी पाणी पिण्यास थांबले.. तर चोरांनी कधी सामान नेलं ते कळलंच नाही.. पोलीस स्टेशनमध्ये गेले तर बोलतात कसे ,, लक्ष ठेवायला काय होते तुम्हाला... सामान , पैसे सगळं गेलं.. रडत बसले एका झाडाखाली तर चार-पाच मवाली, नालायक मुलं गोळा झाली भोवती.. काय काय बोलत होते माझ्याकडे बघून.. शी !! नशीब एका माणसाने त्यांना हटकलं तसे ते पळून गेले.. मलाही ओरडले ते... जाणार कुठे.. संध्याकाळ होतं आलेली.... चालता चालता दूरवर समुद्र किनारा दिसला.. गावी, माघारी घरी जायचा मार्गच नव्हता. त्यात हि सगळी tension मी स्वतःच ओढवून घेतली होती. काका बोलत होते.. केशव तुला विसरला असेल, त्याला कोणीतरी वेगळी भेटली असेल शहरात... त्याचा विचार सोडून दे... काकांचे ऐकलं असतं तर बरं झालं असतं , असं वाटते आता .... केशव तर भेटला नाही आणि गावात परतणं शक्य नाही. डोकं फिरलेलं होतंच... समुद्र बघितल्यावर आत्महत्येचा विचार आला मनात... ",
"म्हणजे तू संध्याकाळ पासून तिथे होतीस ... वेड -बीड लागला आहे का तुला.. " विवेक उडालाच ते ऐकून... 
" मग काय... हिंमतच होतं नव्हती उडी मारायची.. तेव्हा उडी मारली असती तर तुला भेटलीच नसती... त्यात तिथे सतत कोणीतरी येत-जायचे... किती गर्दी शहरात... सुखाने मरू पण देत नाहीत शहरात.. रात्र झाली तेव्हा गर्दी कमी होतं गेली... शेवटी कोणी नाही बघून उडी मारणार होते तर तू आलास..." प्रियाने बोलणं संपवलं... विवेक शांतपणे तिच्याकडे बघत होता... " एक सांग.... का वाचवलंस मला.. " ,
" एवढ्या वर्षाची मैत्री आपली... एकेकाळी " माझा Best Friend " अशी ओळख करून देयाचीस कॉलेजमध्ये... तुला थोडीच असं मरु देणार होतो मी.. शहरात आलो तरी तुम्हा कोणाला विसरलो नाही मी.. " ,
" Thanks !! " प्रियाने डोळे पुसले.. आणि छानशी "smile" दिली.            

" अडचणी खूप असतात. त्यातून मार्ग निघतो किंवा काढावा लागतो... आपण तुझा प्रॉब्लेम सोडवू.. पण पुन्हा असा वेडेपणा करायचा नाही... " प्रियाने होकारार्थी मान हलवली. 
" तुझा चष्मा कुठे आहे... ? कॉलेजमध्ये तर लावायचीस... ढापणी होतीस ना.... हाहाहा " विवेकला आठवण झाली... 
" ये... ढापणी काय ..अरे अजूनही आहे चष्मा ... पण सामानात गेला ना... तुला काळजी करायची गरज नाही... दिसते मला ... " दोघे हसले. विवेकचं लक्ष पट्कन बाहेर गेलं.. मघाचचे काका... आता पर्यंत चार ते पाच फेऱ्या... विवेकच्या रूमबाहेरून झाल्या होत्या.. अश्याच एका फेरीत, विवेक चपळाई करत दारात आला. 
" काय काका ... काही पाहिजे आहे का... ",
" नाही... ते शतपावली करत होतो ना... " काका जरा भांबावत म्हणाले. 
" काय झालं तिचं... अजूनही रडते आहे का... " काका आत डोकावत म्हणाले. 
" मला बघायचे आहे का तुम्हाला... घ्या काय ते नीट बघून... " प्रिया पट्कन बाहेर आली. तिला येताना बघून 
" नको नको... राहूदे.. " म्हणत पळाले ते.. पळता पळता, एक चप्पलही तुटली.. तशीच तुटलेली चप्पल मागे सोडून, एका चपलेसह घरात पळून गेले. 

काकांना तसं पाळताना बघून प्रियाला हसू आवरलं नाही.. किती मनापासून हसत होती ती.. विवेकला ते बघून बरं वाटलं. विवेकला बघताना ,बघून प्रियाने हसू आवरतं घेतलं. " काय बघतोस ? ", 
" किती वर्षांनी हे हसू बघतो आहे.. तेव्हा तर किती हसायचीस.. आणि काल रात्री भेटल्यापासून सारखी रडत आहेस.. ",
" हो रे... कळलं, पट्कन थोडी ना सांभाळता येते स्वतःला... येते डोळ्यातून पाणी.. पण तू तेव्हा पण हसवायचा मला.. आता हि तुझ्यामुळे हसले... ",
" चल ... आता जेवूया आणि झोपूया.. उद्या आपण केशवला शोधायचा प्रयन्त करू.. " ,
" एकचं तर बेड आहे ना.. मी कुठे झोपू ? " ,
" मी हॉलमध्ये झोपतो... ते tension नको घेऊस.. फक्त परत जाऊ नकोस आता बाहेर.. खरं सांगतो.. एवढी झोप आली आहे ना... आता कोणी अंगावर पाणी जरी ओतलं ना... तरी जाग येणार नाही .... " प्रिया हसत हसत आत गेली. 

                  प्रिया आणि विवेक ....दोघांची कॉलेजपासूनची मैत्री ...infact, दोघे खूप आधी पासून ओळखायचे एकमेकांना... प्रियाच्या आई-वडिलांचे काय झाले कोणास ठाऊक... परंतु ती अगदी लहान असल्यापासूनच तिच्या काकांकडे राहायची... त्यांनीच तिला सांभाळलं होतं आता पर्यंत... साताऱ्याला शाळेजवळच विवेकचं घर.. त्यात प्रियाचे काका आणि विवेकचे वडील.. कामानिमित्त एकमेकांना ओळखायचे.. त्यामुळे प्रियाचे तसे येणे जाणे असायचे विवेक कडे. शाळेत जरी एका वर्गात नसले तरी कॉलेजमध्ये ११ वी पासून एकत्र एका वर्गात होते. तेव्हापासूनची मैत्री. प्रियाचा स्वभाव... मनमोकळा, हसरा चेहरा , बिनधास्त ... चट्कन राग हि यायचा. विवेक सोबतच जमायचं , असं काही नसलं तरी.. बहुतेक गोष्टी त्यालाच सांगायची.. आठवड्यात तीन - चार वेळेस, दुपारचे जेवण विवेकच्या घरी ठरलेले.. अगदी हक्काने जायची जेवायला..  छान ग्रुप होता त्यांचा.. कॉलेज लाईफ.. अल्लडपणा... प्रेम तर होतेच त्या वेळेत... प्रियाला एक मुलगा आवडायचा... केशव कदम नावं त्याचं.. उंच... दिसायला छान.. बोलणं तर आणखी छान... विवेकला पुढाकार घेयाला लावून प्रियाने केशव सोबत मैत्री केली. मैत्रीचे रूपांतर प्रेमात होयाला वेळ लागला नाही. छान ना... केशव सोबत प्रेम आणि विवेकसारखा Best Friend... असं होतं प्रियाचं लाईफ... 

            सकाळ होताच, नाश्ता वगैरे करून.. आणि सर्वात महत्वाचं म्हणजे ऑफिसला " दांडी " मारून , विवेक... आपल्या Best Friend ला मदत करायला तयार झाला. सर्वात आधी ते , केशवने दिलेल्या पत्त्यावर निघाले. " अरे बाळा !! तो राहत नाही तिथे.. जाऊन आली मी... " प्रियाने लाडात म्हटलं... विवेक हसला त्यावर... नॉर्मल झाली वाटते बया..." अरे बाळा !! " हे वाक्याच्या सुरुवातीला वापरलं कि समोरचा माणूस, मग तो वयाने मोठा असो वा लहान... ऐकतोच.. असा विचित्र पण ठाम विश्वास होता प्रियाला.. कॉलेजच्या दिवसात विवेक हे खूप वेळा ऐकतं होताच, पण कधी कधी कॉलेजच्या सरांना सुद्धा ऐकायला मिळालं होतं प्रियाकडून.... विवेक क्षणात भूतकाळात जाऊन आला... 
" पण तिथे विचारपूस केलीस का.. कुठे गेला .. कधी गेला.. " विवेक वर्तमानात येत म्हणाला. 
" नाही... मला सुचलंच नाही तेव्हा.. ", 
" म्हणून तिथे जाऊन विचारू... माहित आहे ना कुठे जायचे आहे ते.. कि तो पत्ता पण गेला सामानात.. " ,
" पत्ता तर गेला सामानातच ... पण पत्ता लक्षात आहे माझ्या.. त्याच्या भेटीची एवढी ओढ लागली होती ना... पत्ता बरोबर लक्षात राहिला.. " प्रिया पुन्हा हरवून गेली केशवच्या आठवणीत.. 
" पुरे .. पुरे... वेळ कमी आहे.. " प्रियाने नाक मुरडलं. विवेकला पत्ता सांगितला.. आणि दोघे पोहोचले.. 

" तुम्ही दोन दिवसापूर्वी ही आल्या होता ना.. " तिथे राहण्याऱ्या एका बाईने प्रियाकडे बघत विचारलं. 
" हो.. ", 
" मग तुम्हाला सांगितलं तेव्हाच... केशव नाही राहत आता इथे... गेला तो... " बाई प्रियाकडे रागात बघत म्हणाल्या. 
" सॉरी काकू... त्रास झाला म्हणून खरंच सॉरी.. पण केशव कुठे गेला हे माहीत आहे का... आणि कधी गेला तो... ", विवेक... 
" तुम्ही कोण त्याचे... एवढी चौकशी करत आहात ते.. " खोटं तर बोलावंच लागेल.. 
" आम्ही मित्र आहोत त्याचे.. त्याची आई खूप आजारी आहे ना.. म्हणून आलो त्याला घेऊन जायला.. " ,
" असं आहे तर... केशव दोन महिन्यापूर्वीच गेला इथून... कामानिमित्त जातो असं म्हणाला.. ",
" अजून कुठे जातो असं म्हणाला का... कि परत येणार आहे... ", 
" परत तर नाही येणार... तो भाड्याने राहायचा इथे... सगळं भाडं देऊन गेला... परत येणार नसावा.. तसं बोलला असता मग.. आणि कुठे जातो तेही नाही बोलला काही... गावाला जातो आहे.. घरी जातो.. असं एकदा फोनवर बोलताना ऐकलं होतं.. तुम्ही कुठून आलात... ? ",
" आम्ही मुंबईचेच आहोत.. फक्त त्याला सांगायला आलो होतो... चला निघतो आम्ही... " विवेकने बोलणं संपवलं... आणि प्रियाला घेऊन निघाला.  

" केशव गावाला गेला... कशासाठी ? " प्रियाचा प्रश्न.... 
" ते मला काय माहित.. मी मुंबईत असतो ना.. " विवेक प्रियाकडे पाहत म्हणाला. 
" मला भेटायला गेला असेल रे तो...आणि म्हणूनच तो फोन उचलत नव्हता. याचा अर्थ... त्याला दुसरी कोणी भेटलीच नसावी.. ..  " प्रिया टाळ्या वाजवू लागली. 
" ओ मॅडम... केशव जर २ महिन्यापूर्वी साताऱ्याला, त्याच्या घरी गेला आहे.. तर तो तुला भेटला नसता का... तू पण तर तिथेच जवळ राहतेस ना.. " विवेकने प्रियाच्या डोक्यावर टपली मारली. 
" जवळ कुठे... त्याचे घर आणि माझ्या काकांचे घर... विरुद्ध दिशेला आहेत.. पण तू बोलतोस ते बरोबर.. दोन महिन्यात एकदातरी भेट झाली असती ना.. कुठे गेला माझा केशव... ? " प्रिया tension मध्ये.. झालं हीच परत सुरु.. 

"आता काय करायचं ते सांग.. " विवेक... 
" साताऱ्याला जाऊन बघूया घरी त्याच्या... " प्रिया बोलली. 
" excuse me !!! ... "बघूया " म्हणजे काय... मी येणार नाही हा... तुला गाडीचे तिकीट काढून देतो.. जा एकटीच गावाला... आणि शोध तुझ्या " केशव " ला ... " विवेकला माहित होता, एकदा का परत गावात गेलो कि काय काय मागे लागेल ते सांगू शकत नाही. विवेकचं घर सुद्धा तिथेच होतं ना... 
" ऐ... हॅलो... तू येणार नाही म्हणजे काय... यावंच लागेल... तुझ्या भरवश्यावर निघायचे बोलते तर पळून चालला आहेस... वाचवायचं कशाला मग... जाऊ का परत उडी मारायला. " प्रियाची धमकी.. खूप वेळ विवेक विचार करत होता.. 
" ब्लॅकमेल चांगलं करता येते तुला... येतो मी.. पण साताऱ्याला त्याच्या घरी सोडलं कि मी परत येणार मुंबईला... प्रॉमिस ? " ,
" प्रॉमिस रे प्रॉमिस !! ... किती छान.... माझं कुकूलं बाळ ते... " प्रियाने आनंदात विवेकचा गालगुच्चा घेतला. दुसऱ्या दिवशी, साधारण १० दिवसांच्या सुट्टीचे पत्र ऑफिसला टाकले. पैसे वगैरे घेतले. प्रियाची थोडी शॉपिंग सुद्धा करून दिली. सामान पॅक केलं. आणि निघाले दोघे,.... "केशव कदम " ला शोधायला.  

------------------------------------------ To Be Continued---------------------------------------

Saturday 15 July 2017

"आठवणीतला पाऊस "


             पावसाळा सुरु झाला कि माझ्या Facebook वॉलवर , Gmail मध्ये मेसेजचा पाऊस सुरु होतो. " पाऊस सुरु झाला कि तुझी/ तुमची आठवण येते. " असे आणि याप्रकारचे बरेचसे मेसेज असतात. ( माझ्या कथांमध्ये बहुतेक वेळेस पावसाचे दर्शन होतं असते .... त्यामुळे बहुदा ) अर्थात ते मेसेज माझे मित्र आणि वाचक पाठवत असतात , तुमच्या या प्रेमाबद्दल मी सदैव आभारी राहीन... 

             पावसाळा हा ऋतू मला अगदी लहानपणापासून आवडतो. त्यामुळेच कदाचित माझ्या कथांमधून पाऊस जरा जास्तच डोकावतो. बऱ्याच लोकांना वाटते , कि पावसात भिजायला आवडते म्हणून मला पाऊस आवडतो. काहींना मला कथा लिहायला आवडतात म्हणून पाऊस आवडतो असे वाटते. मात्र माझं आणि पावसाचे एक वेगळेच नातं आहे. 

            माझं बालपण जरा, काहीश्या हालाखीच्या परिस्थितीत गेलं. माझे बाबा ,मी इयत्ता २ रीत असतानाच देवाघरी निघून गेले. आम्ही ३ भावंडं... त्यात मी सर्वात लहान.. ज्या वयात काहीच कळायचे नाही.. वडिलांच्या आजारपणात खूप खर्च झाला, आई कशीबशी घर चालवायची. त्यात शाळा ऐन पावसाळ्यात सुरू व्हायची. रेनकोट घेण्याइतपत पैसे नव्हतेच. त्यात तीन जणं शाळेत जाणारे, दोघे भाऊ सकाळी शाळेत जायचे.... माझी वेळ दुपारची. कुठून आणणार एवढ्या छत्र्या.... मला आठवते, माझ्या बाबांची एक तुटकी छत्री होती, तीच मला आईने दिली होती. जरा तुटलेली होती तरी मी वापरायचो.... बाबांची एक आठवण म्हणून. बालवयात ,बाबांची "ती" आठवण सुद्धा खूप होती माझ्यासाठी.. ती तशी तुटकी छत्री घेऊनच मी शाळेत जायचो... भिजायला व्हायचे. कदाचित तेव्हा पासून सवय लागली असावी भिजायची. 

            अर्धा -अधिक भिजलेला युनिफॉर्म, तसाच कुडकुडत बसायचो वर्गात. युनिफॉर्म सुद्धा जुना, मोठा भाऊ त्याचा युनिफॉर्म २ नंबर भावाला देयाचा. आणि त्याचा युनिफॉर्म ३ नंबरला म्हणजे मला मिळायचा. मळका नसायचा परंतु शुभ्रही नसायचा. आईला जास्त कष्ट पडू नयेत म्हणून पावसात उडणाऱ्या चिखलापासून जमेल तोपर्यंत बचाव करायचो युनिफॉर्मचा. दुसऱ्या मुलांनी, मित्रांनी युनिफॉर्म वरून कधी मस्करी केली नाही माझी,पण छत्री बघून हसायचे कधीतरी... तेव्हा आपण तुटकी छत्री वापरतो याची जाणीव व्हायची. 

            नवीन पावसाळी चप्पल सुद्धा आठवत नाहीत , जुनेच असायचे बहुदा. ७ वीत ,८ वीत असताना proper पावसाळी चप्पल आईने घेऊन दिले असतील, स्वतःचे बरं का... तोपर्यंत भावाचेच वापरायचो. मोठे व्हायचे ते चप्पल. मग पावसात चालताना , मागून चिखल उडायचा... शाळेची पॅन्ट भरून जायची चिखलाने... कधी पडायला होयाचे त्या चप्पलांमुळे... पण युनिफॉर्मला चिखल लागू दिला नाही कधी... सुरुवातीला शाळेत जाताना आणि घरी येताना पाऊस नकोसा वाटायचा... नंतर नंतर पाऊस फक्त शाळेत जाताना आणि घरी येतानाच यावा असा वाटायचं... (ते अजूनही वाटते )

          कधी कधी शाळेत सुद्धा ऐन पावसाळ्यात "शाळेचे शूज " घालून यायला सांगायचे. का ते कळलंच नाही कधी.... पुन्हा तेच, तीन जणांना एकदम कुठून आणणार "शाळेचे शूज "... तेच पुन्हा... मोठ्या भावाचे दोन नंबरला , आणि त्याचे मला... अश्याच एका पावसात, शूज सांगितले होते. जुनेच शूज छानपैकी साबण लावून धुवून टाकले. आधीच ते जुने होते... किती वापरणार अजून... वरून जरी चांगले दिसत असले तरी ते खालून फाटत चालले होते. 

         फक्त लेस आणि वरचा आजूबाजूचा भाग सोडला तर खालून ते फाटलेच होते. पुढच्या तीन - चार दिवसात एका शूजचा खालचा उरला-सुरला भागही निखळून पडला. म्हणजे दिसायला तो पूर्ण शूज होता, वरून... खालून बघितल तर पायाचा पूर्ण मोजा दिसायचा. आईकडे नवीन शूज घेयाला पैसे नसणार, एवढी अक्कल होती माझ्याकडे तेव्हा. नाहीच सांगितलं आईला. एक आठवडा तसाच जायचो शाळेत आणि घरी आलो कि शूज लपवून ठेवायचो, आईने बघू नये म्हणून.. 

         अश्याच एका दिवशी, पायाला काहीतरी लागलं. रक्त येतं होते, वेदना पचवायची सवय झाली ती तेव्हा. वर्गात जाईपर्यंत पायातला मोजा रक्ताने भिजला होता. त्यामुळे लाल रंगाचे अस्पष्ठ असे ठसे वर्गापर्यत दिसत होते. एका बाईंनी ते बघितलं, वर्गात येऊन विचारलं तेव्हा बाजूला बसलेल्या मित्राने सांगितलं बाईंना. बाई कोण होत्या एवढं नीट आठवत नाही आता. परंतु त्या रडल्या होत्या एवढं अस्पष्ठ आठवते. पायाला मलमपट्टी कोणी केली तेही आठवत नाही,पण बाईंनी नवीन शूज आणून दिलेले हे आठवते. असा होता माझ्या शाळेतला " आठवणीतला पाऊस" 

        तेव्हा घरसुद्धा लहानसं होतं. आम्ही तीन भावंडं आणि आई, अश्या चौघांसाठी तरी खूप होतं ते. तेव्हाचं कौलारू घर. त्यात आमच्या घराला लागूनच पिपळाचं एक मोठ्ठ झाड होत. झाडानेच घराचा आधार घेतला होता, एवढं ते आमच्या घराला टेकून होते. ( आता तोडलं झाड ते ) ;पाऊस सुरु झाला कि त्या झाडावरून पाणी घरात यायचे. मग प्लास्टिकचे मोठे तुकडे लावून ते पाणी दुसरीकडे वळवण्याचा प्रयन्त सुरु व्हायचा... दोन नंबर भाऊ (रविश ) त्यात माहीर होता. 

          पिंपळाचे झाडं खूप मोठ्ठ होते, त्याच्या फांद्या अधून-मधून कौलारू घरावर पडायच्या... कौले तुटायची. मग पावसाळा सुरु झाला कि पावसाचे दर्शन घरातूनच व्हायचे. पाऊस भेटीलाच यायचा जणूकाही. खूप ठिकाणांतून पाऊस घरात यायचा. मग मिळेल ते भाडं घेऊन त्या ठिकाणी उभं राहायचे किंवा ते भांडं "त्या पाण्याखाली " ठेवून दुसरी गळणारी जागा बघायची. कधी कधी पाऊस जेवणाच्या ताटात यायचा, कधी जुन्या टीव्हीवर काही बघत असताना शेजारी बसायला यायचा, कधी झोपलेले असताना अंथरुणात सोबतीला झोपायलाही यायचा. रात्रीचा पाऊस आला कि अजूनही आठवते अगदी... सगळे कसे जागे व्हायचो आम्ही. कधी कधी जास्तच पाऊस आला कि जमिनीतल्या , आम्हाला माहित नसलेल्या , उंदीर मामाच्या घरातून पाणी, आमच्या घरात पाहुणा म्हणून जबरदस्ती घुसायचे. तेव्हा तर अवस्था आणखी वाईट होयाची.. असो, आता तो काळ ओसरला तरी येणाऱ्या प्रत्येक पावसात त्या आठवणी हमखास येतात. 

          शाळेनंतरचा पाऊस म्हणजे कॉलेजमधला पाऊस... तेव्हासुद्धा परिस्तिथी चांगली नव्हती, पण बालपणाइतकी वाईटही नव्हती. तुटकी छत्री नव्हती तरी जुनीच असायची. कॉलेज समुद्राजवळ... पावसात वाऱ्याचीही सोबत असायची. अर्थात शाळेत, पावसात भिजायची सवय लागलेली, म्हणूनच कि कॉलेजमध्ये जाताना पावसाची गाठभेट ठरलेली. तिथे पाऊस कडकडून भेटायचा. छत्री फक्त नावाला असायची. लेक्चर बंक करून मित्रांसोबत मुद्दाम पावसात त्या समुद्र किनारी जायचो, छान वाटायचे.. तेव्हा पासून पावसातला खवळलेला समुद्र जवळचा झाला. कॉलेजमधला पाऊस मला कविता करायला सांगायचा... करायचो सुद्धा... कवितांची वही सुद्धा पावसाने भिजवून खराब करून टाकली... जवळ ठेवून काही फायदा नव्हता, म्हणून एका पावसात ती समुद्रालाच " वाचायला " देऊन टाकली. 

            पाच पावसाळे समुदाच्या साक्षीने घालवले. कॉलेजच्या गॅलरीत उभं राहून बघत बसायचो पाऊस, पावसातला समुद्र. वरून छान द्रुश्य दिसायचे. काहीश्या गोडं, थोड्या कडू आठवणी पावसातल्या... एक मैत्रीण, खूप जवळची... खूपच जवळ होती मनाच्या.. १३ वी पर्यंत सोबत होती.. वेगळं शिकण्यासाठी कॉलेज बदललं तिने.. तेव्हा वाईट वाटलं होतं.. एकदा अशीच, तिचं तिथे admission झाल्याचे सांगायला आलेली, तेव्हाही पाऊस होता सोबतीला... पावसातून तिला जाताना बघितलं ते शेवटचं.. तिच्या डोळ्यातला पाऊस आठवतो... माझ्या मनात भरून राहिला तो पाऊस, कायमचा. 

           अश्याच एका पावसात, माणसांची दोन भिन्न रूपं बघायला भेटली होती. भर पावसात , एक आई आपल्या लहानग्या मुलाला घेऊन चालली होती. तो लहानगा, नवीनच घेतलेल्या रेनकोट मधून पाऊस "enjoy" करत होता. त्याच्यासमोरच, एक रस्त्यावर राहण्याऱ्यापैकी, एक लहान मुलगा त्याच्याकडे बघत होता. क्षणभरासाठी, नवीन रेनकोट मधला "तो" आणि अंगावर फक्त "चड्डी" सारखं काहीतरी असलेला ,जवळपास सारखंच वय असलेला "तो"... एकमेकांकडे बघत उभे राहिले.. त्या दोघांकडे बघून "यातला सर्वात सुखी कोण " हा प्रश्न मलाही पडला. 

            कॉलेज मधला पाऊस त्यामानाने तरुण होता माझ्यासाठी... इतरांसाठीही तसाच असेल, ते दिवसच मंतरलेले असायचे... कॉलेजमधल्या "त्या" पावसानेच कदाचीत मला कथा लिहिण्याची प्रेरणा दिली असावी. 

            पाऊस, फक्त शाळा, कॉलेज पुरता नव्हता. माझ्या बहुतेक, खाजगी गोष्टीतही पावसाने आपलं अस्तित्व जाणवून दिलं. वडिलांसोबत जास्त पाऊस अनुभवता आला नाही. आईसोबत , तिच्या शेपटीसारखा फिरायचो, पावसातसुद्धा... घरात पैश्याची चणचण असायची लहानपणी.. म्हणून तेव्हापासून लहानसहान, जमतील अशी कामं करायचो.. पहिली गाडी पुसली ती पावसात.. मज्जा आलेली... २ रुपये भेटले होते, आठवते ते अजून. 

           शाळेचा पहिला दिवस पावसाचा, कॉलेजच्या admission ची रांग पावसात लावलेली,  पहिली कविता लिहिली ती पावसात, पहिली कथा पावसावर, कोणालातरी दूर जाताना बघितलं ते पावसात, प्रेमात पडलो ते पावसात, पहिल्या जॉबचा पहिला दिवस पावसातला, पहिल्यांदा घाबरलो असेन ते पावसात चमकणाऱ्या विजेला. पहिली पिकनिक पावसातली, जन्म जरी फेब्रुवारी मधला असला तरी माझे मरण येईल तेव्हा पाऊस नक्की सोबतीला असावा असे वाटते नेहमी मला.

           तर असा हा पाऊस, किती त्याबद्दल लिहिलं तरी कमीच.... कितीतरी वेगळी रूपं आहेत पावसाची... रौद्ररूपातला पाऊस वेगळा, रिमझिमणारा पाऊस मनाला सुखावणारा.. प्रत्येकाच्या मनातला पाऊस वेगळा, मन जोडणारा, तर कधी मन कायमची तोडून टाकणारा.. एकच ऋतू आहे, ज्यात आनंदाश्रू आणि दुःखाने रडू येते. समुद्र किनाऱ्याजवळचा वेगळा पाऊस,रस्त्यावरचा चिखलातला वेगळा पाऊस, ट्रेन मधला पाऊस वेगळा,गड- किल्यावरच्या पाऊस वेगळा, दऱ्या-खोऱ्यातील पाऊस वेगळा,गळक्या घरातील पाऊस वेगळा,मरीन लाईन्स वरच्या चहातील पाऊस वेगळा, डोळ्यातला पाऊस वेगळा,मनातला पाऊस वेगळा.... किती रूपं त्याची... पण माझ्यासाठी, सर्वात जवळच्या मित्रासारखा.. माझ्या बालपणीचा मित्र, सवंगडी.... दरवर्षी येताना खूप आठवणी सोबत घेऊन येतो.. सगळ्यांच्या... काही ना काही आठवणी घेऊन बरसतो. 

          असा हा, ....... जरासा तुमचा.. पण बराचसा माझा... माझा सोबती,... तुमचा पाऊस... माझा पाऊस.... " आठवणीतला पाऊस " 




Saturday 8 July 2017

परिवर्तन



सकाळचे ७ वाजले... अलार्मने प्रियांकाला जाग आली. आळोखे -पिळोखे देत "फ्रेश" झाली. लगेच काहीतरी आठवलं तिला, मोबाईल घेतला... लगेच कोणाला तरी  FB वर बर्थडे मेसेज type केला... त्यानंतर लगेच कॉल केला...
" हॅपी बर्थडे डार्लिंग... खूप खूप वर्ष जिवंत राहा... आणि पार्टी देत राहा.. ",
"हो ग... पियू... थँक्स... पार्टी देणार ना... संध्याकाळी ये... सगळ्या एकत्र जाऊ... " पलीकडून आवाज आला....
" आणखी कोण येणार आहे.. तुझा BF येणार का... ? " ,
" तो कशाला ? आपली "गर्ल्स पार्टी" आहे फक्त... नक्की ये... आणि वेळेवर ये.. बाय " .. प्रियांकाने फोन ठेवला... आणखी काही मैत्रिणीना पार्टी बद्दल सांगितलं आणि अंघोळीसाठी गेली.

"प्रियांका... संध्याकाळी लवकर ये जरा... " आईने प्रियांकाला जाता जाता सांगितले. प्रियांका तयारी करून ऑफिसला निघतच होती. आईचे ते वाक्य ऐकून प्रियांकाचे तोंड वाकडं झालं.
"नाही आई... आज नको प्लिज.. आज बर्थडे पार्टीला जायचे आहे.",
"अगं.. मी कुठे अडवते आहे तुला... इकडचा प्रोग्राम झाला कि जा ना... " आईने समजावलं.
" नको ना यार.. " प्रियांका वैतागत म्हणाली.
" काय नको... तुझं ऐकते ना मी सगळं... एक दिवस नाही गेलीस बर्थडेला तर काय झालं... " आई रागावत म्हणाली. प्रियांका थांबली. 

"आई बस जरा... बोलूया आपण.. " प्रियांकाने खांद्यावरची बॅग काढली. आणि सोफ्यावर येऊन बसली. आई सुद्धा आली.
"हं बोल... काय बोलायचे आहे ते.. एका बर्थडे साठी नको बोलले तर राग आला. ",
"प्रश्न बर्थडेचा नाही... पण आता पर्यंत ८ वेळा हा "बघण्याचा कार्यक्रम" झाला. दोन वेळा आपण नकार दिला तर सहा वेळा मुलाने नकार दिला.आज सुद्धा असंच काहीतरी होईल आणि नकार येईल... त्यापेक्षा मी जाते ना बर्थडेला.. वर्षातून एकदा तर येतो. " प्रियांका...
"हो.. तरीसुद्धा ते तुला बघायला येणार आहेत.. मुलगा बिझनेसमन आहे... चांगल स्थळ आहे... " त्यावर प्रियांकाला हसू आले.

" आई.. एक सांग मला.. स्थळ 'चांगलं कि वाईट' हे कोण ठरवते. दोन वेळेला तुम्हाला मुलगा पसंत नव्हता म्हणून "माझ्याकडून" नकार कळवलात. सहा वेळा त्यांना मी आवडले नाही म्हणून मुलाने नकार सांगितला. याचा अर्थ, पहिल्या दोन वेळेस मुलगा "वाईट" होता.... नंतरच्या सहावेळेस मी "वाईट" झाले का... मग आता येणारे "चांगले स्थळ" , ते सुद्धा मला वाईट ठरवतील ना.. " आई काय बोलणार त्यावर...

" समोरून नकार आला कि काय फीलिंग होते.. तुला सांगायला नको.. तू सुद्धा अनुभवलं असणार ना, तुझ्यावेळी.. वाटते कि नकोच लग्न... मुलगी म्हणजे काय खेळणे वाटते का.. हि आवडली म्हणून ठेवूया... ती चांगली नाही म्हणून नकार... मन असते ना मुलींना सुद्धा... मग प्रत्येकवेळेस मुलगा कसं ठरवणार कि त्याला कोण जोडीदार हवा आहे ते.. शिवाय love marriage करताना ह्या गोष्टी कुठे कोण बघतात.... त्यात असतात ना... वाईट स्थळं ... ती तेव्हा चालतात ना... "  

" आई... चांगली-वाईट व्यक्ती नसते या जगात... ती मानसिकता असते लोकांची... अपंग,गरीब, बेरोजगार.. त्यांचीही होतात ना लग्न.. ते का वाईट असतात.. किंवा ती "स्थळं" वाईट असतात... नाही ना.. ६ वेळेस... माझा रंग सावळा आहे, गोरी मुलगी पाहिजे.. म्हणून नकार कळवला.का तर मला होणारे मुलं.. सावळं किंवा काळ्या रंगाचे होईल... " प्रियांका स्वतःच्याच बोलण्यावर हसली.

" काय लोकं विचार करतात ना.. मुलगी फक्त कमवती नसून पगार १५ ते २० हजार पाहिजे... रंग गोरा, दिसायला छान असावी... सडपातळ असावी.. मग सावळ्या,काळ्या, जाडसर मुलींनी स्वप्नचं बघू नये का.. जगण्याचा अधिकार सर्वांना सारखाच आहे, मैत्री करताना या गोष्टी बघतो का आपण.... मग लग्नाच्या वेळेस काय होते लोकांना.... " आईला प्रियांकाचे बोलणे पटले.

"तरीसुद्धा... लोकांच्या अपेक्षा असतात ना.. म्हणून हे सगळं बघावं लागते... ",

" तसंच असेल तर.. ज्यांना जन्मभर एकत्र राहायचे आहे त्यांना का विचारत नाहीत अपेक्षा. मला तुम्ही एकदा तरी विचारलंत का... तुला मुलगा कसा हवा ते... " आई गप्प झाली. 

"बरं... बाई, काय अपेक्षा आहेत तुझ्या मुलाकडून... " ,

"हं... आता कसं... मला कसलंही स्थळं चालेल... फक्त तो मला समजून घेणारा असावा... पैशाच्या मागे तर सर्वच धावत असतात...पण तो सुखासाठी प्रयन्त करणारा असावा.. मी आहे ना समाधानी... आहे त्यात समाधान असावा ..रंग गोरा,सावळा, काळा... कशाला हवे रंग... अगदी हिरव्या रंगाचा असेल तरी चालेल मला.. पण मनानी छान असावा. माझं आयुष्य जगायला देयाला हवे. माझीही life आहे ना... घरातल्या प्रत्येक कामात ५०-५० चा वाटेकरी हवा... मीही जॉब करते, मलाही थकायला होते, हे समजून मदत करणारा असावा... बस्स, एवढंच... बाकी काहीनको.. " 

आईला थोडे हसू आले. " माझ्या लग्नच्या वेळी मी असा विचार केलाच नाही ग... घरच्यांना तुझे बाबा आवडले आणि लावून टाकलं लग्न... पण खरंच तू खूप धीराची आहे.. thanks... " ,

" thanks for what ? " ,
" डोळे उघडलेस ना म्हणून... तीच ती जुनी विचारसरणी घेऊन जगत होते मी.. मनातले विचार बदलले आता.. म्हणून thanks... "
प्रियांकाने आईला मिठी मारली.
 "चल मी निघते ऑफिसला.. आणि प्लिज... त्यांना सांग.... आज तरी जमणार नाही मला.. सांगशील ना आई.. " प्रियांका लाडिक आवाजात म्हणाली.
" हो सांगते... मग, कधीचा प्रोग्राम ठरवूया.. " प्रियांका विचारात पडली पुन्हा..
" रविवार ?? ... चालेल ना तुला.. ",
"हो.... सुट्टीच असते ना... चालेल.. संध्याकाळी बोलावू त्यांना... " प्रियांका म्हणाली.
"इकडे कशाला.. या वेळेस आपणच जाऊ ... "मुलगा बघायचा" .... काय ? " आई हसत म्हणाली. प्रियांका पुन्हा घरात आली, आईला गच्च मिठी मारली आणि हसतच तिच्या ऑफिसला निघाली.   

----------------------------------------- The End--------------------------------------

Saturday 10 June 2017

प्रतिबिंब...


"पण तिला कसं सांगू ..... मी तिच्यावर प्रेम करतो ते... " आदित्य मधेच बोलला. 
" तरी सुद्धा तू , ते तिच्या पासून लपवू शकत नाही ना... बोलून टाक.... " संयुक्ताने सरळ आदित्यच्या तोंडावर सांगून टाकलं. 
" असं कसं सांगू तिला.. तू माझी Best friend आहेस ना म्हणून तुला सांगितलं... आणि तसंही तुझ्या शिवाय माझी कोणी दुसरी friend नाहीच आहे... " आदित्य बोलता बोलता थांबला. 
" मी खरंच वाईट आहे का... means लोकांना मी आवडत नाही... वेडा म्हणतात मला... विचित्र, विक्षिप्त म्हणतात मला... खरंच आहे का मी तसा... म्हणून लोकं लांब राहतात का... " त्यावर संयुक्ता हसली. 
"तसं नाही हा ... तू चांगलाच आहेस... स्वतःच्या पायावर उभा आहेस... चांगला कमवतोस... successful आहेस... हि लोकं जळतात तुझ्यावर म्हणून, तू नको लक्ष देऊस त्यांच्याकडे... तू छान आहेस... " ,
"thanks संयुक्ता... फक्त एक सांग... बाकीचे जाऊ दे.... तुला का वाटलं माझ्यासोबत मैत्री करावी म्हणून... खरं सांग हा... " आदित्य तिचं बोलणं मधेच तोडत बोलला. त्यावर संयुक्ता हसली फक्त... 
" माझ्या लहानपणापासून तूच एकटी सोबत आहेस... का.... तुला मी वेडा वाटत नाही का... " आदित्य एका मागोमाग एक प्रश्न विचारत होता. 

" हे बघ... तुला शाळेतच मित्र मानलं होतं मी.. आणि असं म्हणतात कि शाळेतली मैत्री खूप वर्ष टिकते.... तुला लहानपणापासून ओळखते.. लोकांपेक्षा मी जास्त चांगली ओळखते तुला.. मला माहित आहे ना.. तू किती चांगला आहेस ते.. म्हणून तुझ्या बरोबर एवढी वर्ष मैत्री आहे.. शिवाय तुही संभाळतोस ना मला... मग बाकीचे तुला किंवा आपल्या friendship ला काय बोलतात त्याकडे कशाला लक्ष देऊ... " संयुक्ताने तिचे मत मांडलं. 

"थँक्स संयुक्ता.. पण माझ्याशी मैत्री केलीस म्हणून तुझ्याबरोबर कोणी मैत्री करत नाही... त्यासाठी सॉरी.. ",
"अरे !! वेडा आहेस का तू... तू आहेस ना.. तेच खूप आहे माझासाठी... ते जाऊदे सगळं... तू "तिला" कधी सांगणार आहेस मनातलं... ",
"सांगेन गं.. पण मला जरा भीती वाटते... " आदित्य बोटांची नखं कुडतडु लागला. 
"का... सांगून तर बघ तिला.. " संयुक्ता हसत म्हणाली. आदित्य मनाची तयारी करत होता. 
" पण तुला भेटली कुठे ती... ते तर सांगितलं नाहीस मला... नावं तर माझंच आहे.. म्हणून आवडली का.. " त्यावर आदित्य मोठ्याने हसला. 
" तिचं नावं "संयुक्ता" च आहे, हे मला आधी माहीतच नव्हतं. खूप नंतर कळलं तिचं नावं. पण आधी पासून आवडायची मला ती. मी आता जॉब करतो ना.. तिथे नवीनच जॉब ला लागली होती ती. तेव्हापासून ओळख.. ती सुद्धा जास्त बोलत नाही.. माझ्याशी हि नाही... ",
"जास्त बोलत नाही मग ओळख कशी.... आणि हे प्रेम वगैरे कधी झालं... " संयुक्ताला उत्सुकता लागली होती. 

" सांगतो ... सांगतो.. धीर धर जरा.... तर,  ती माझ्या बाजूच्याच डेस्कवर बसते काम करत... म्हणून सर्वात आधी माझ्याशी ओळख झाली. त्यानंतर, आम्ही एकाच डिपार्टमेंटमध्ये.... त्यामुळे मिटींग असली कि भेट होते, बोलणे होते सतत... एकदा ती टिफिन विसरली होती, मी माझा टिफिन दिला तिला, तेव्हापासून friendship झाली.. त्यानंतर तिच्या घराचा address काढला.. माझ्या फ्लॅटच्या १५ मिनिटं पुढे राहते ती.. " आदित्यच्या गालावर खळी पडली सांगताना... 
" हो.. हो.. किती लाजतो आहेस... तुला खूप आवडते म्हणजे ती.. पण ती बोलली का तुला.. " संयुक्ताने आदित्यला विचारलं. 
" बोलायला कशाला पाहिजे... संयुक्ता तशी पहिल्या पासून आवडते मला.. ऑफिसमध्ये ती एकटीच माझ्याशी बोलते... कधी कधी मी तिला माझ्या कारने घरी सुद्धा सोडतो. माझ्यासोबत टिफिन share करते... छान वाटते तिच्याबरोबर बोलताना... म्हणजे माझ्या बद्दल काहीतरी नक्की असेल ना तिच्या मनात.. " आदित्य हसत म्हणाला. 
" बघ... त्या संयुक्ताला पटवण्यात... या संयुक्ताला विसरू नको हा.. " संयुक्ता हसत म्हणाली. 

आदित्यने संयुक्ताचे म्हणणे ऐकले. स्वतःच्या घरी आला. चांगले नवीन कपडे घातले. छानसा perfume लावून तो, त्याची नवीन मैत्रिण... संयुक्ताला भेटायला निघाला . मनात किती आनंद झाला होता त्याच्या... चेहऱ्यावर दाखवला नाही त्याने. संयुक्ताच्या घरी पोहोचला. आज सांगूनच टाकतो मनातलं तिला..... आदित्य तयारी करूनच आलेला. दारावरची बेल वाजवली त्याने. एका वयस्कर माणसाने दरवाजा उघडला. आदित्यला बघून संतापला. 
" तुला किती वेळा सांगितलं मी... संयुक्ता बरोबर बोलत जाऊ नकोस म्हणून... आणि इथेही येत जाऊ नकोस... समजलं ना.. ",
"अहो.. आजोबा... ऐकून तर घ्या माझं... मला तिच्याशी महत्वाचं बोलायचं आहे... " आदित्य मनापासून बोलला. 
" नाही... आणि पुन्हा यापुढे इथे दिसलास ना... तर पोलिसात तक्रार करिन.. विक्षिप्त माणूस.. चालता हो... " आणि त्यांनी धाड्कन दरवाजा बंद केला. 

आदित्यचे तोंड एवढंसं झालं. घरी येऊन शांतपणे निजला. रात्री झोप येत नव्हती म्हणून, best friend.. संयुक्ताला कॉल लावला... " Hi.. आदित्य.. कशी झाली मीटिंग... संयुक्ता बरोबर... " आदित्य काहीच बोलला नाही त्यावर... " आताच्या आता भेटायला ये मला... " संयुक्ताने पलीकडून कॉल कट्ट केला. 

" काय झालं आदित्य ... संयुक्ता काही बोलली नाही का... " संयुक्ताने विचारलं. 
" तिचे आजोबा... दरवेळेस, सारखे मध्ये येतात.. भेटूच दिलं नाही त्यांनी.. काय प्रॉब्लेम आहे त्यांना... कळतंच नाही मला... " आदित्य उदास होता. 
" तुझं प्रेम आहे ना.. आणि तिलाही तू आवडतोस ना... " आदित्यने होकारार्थी मान हलवली. 
"मग तू त्या आजोबांचे tension घेऊ नकोस.. माझ्या मित्राला उदास झालेलं नाही बघवतं मला.. तू संयुक्ताला विचार लग्नासाठी... त्या म्हाताऱ्याचं काय करायचं ते बघते मी.. " संयुक्ता रागात म्हणाली. 
" काय करणार तू ? " आदित्य....  
" ते मी बघून घेईन... जा, घरी जा आता... " आदित्य विचार करतच घरी आला. रात्रही झाली असल्याने लगेच झोपी गेला. 

सकाळी उशिराने त्याला जाग आली. ऍम्ब्युलन्सच्या आवाजाने त्याची झोप मोड झाली. तसाच उठून तो बाल्कनीत गेला. आणि तिथून त्याने पाहिलं. संयुक्ताचे घर त्याला तिथूनही दिसायचे. तिथेच ऍम्ब्युलन्स थांबली होती. तसा आदित्य धावतच संयुक्ताच्या घरी पोहोचला. गर्दी जमली होती. संयुक्ता,तिचे आई-वडील रडत होते. 
" काय झालं.. " तिथे उभ्या असलेल्या एकाला विचारलं आदित्यने... 
" आजोबा.... morning walk साठी घराबाहेर पडले होते. तेव्हाच कोणीतरी त्यांना गोळी मारली... " 
बापरे !! हे काय... संयुक्ताने तर केलं नसेल ना हे.. आदित्यला तिचे कालचे बोलणे आठवले.. आदित्य हळूच मागच्या मागे आला. घरी आला. संयुक्ताला कॉल लावला तर फोन बंद. 

आज ऑफिसला जाऊन तसा पण फायदा नाही.. संयुक्ता तर जाणारच नाही ऑफिसला... त्यात हि संयुक्ता... कुठे गेली कळत नाही... फोन पण बंद येतो आहे... बराच वेळ विचार करून तो तडक , त्याची Best friend..... संयुक्ता कडे आला....  ..
" कुठे आहेस तू... आणि कॉल का लागत नाही तुझा.. " आदित्य रागात होता. 
"अरे.. नेटवर्क प्रॉब्लेम आहे माझ्या फोनचा.. तूच बघ... एक तरी सिग्नल आहे का ते.. " तेव्हा आदित्यचा राग शांत झाला. 
" संयुक्ताच्या आजोबांना कुणीतरी शूट केलं सकाळी... तुझा काही संबंध नाही ना... " आदित्यने घाबरत संयुक्ताला विचारलं. 
"असं का वाटते तुला... ? " संयुक्ताने मिस्कीलपणाने विचारलं. 
" काल बोलत होतीस ना म्हणून वाटलं... " त्यावर संयुक्ता मोठयाने हसली. 
" हो... मीच मारलं त्या म्हाताऱ्याला... तुझ्या आणि संयुक्ता मध्ये येत होता ना... तरीही आणखी किती दिवस जगणार होता.... जरा लवकर वर गेला तर कुठे बिघडलं.. " आदित्य ते ऐकून घाबरला. 
" का... का केलंस आणि पोलीस वगैरे आले तर.... ",
"तुझ्यासाठी केलं ... आणि पोलिसांचे tension तू नको घेऊस... ते मला कधीच पकडू शकत नाहीत...... तर, मी तुझा मार्ग मोकळा केला... संयुक्ताला गमावू नकोस... लवकर तिला विचारून टाक... मी आहेच पाठीशी तुझा... " हे ऐकून आदित्य खुलला जरा... आपल्याला कोणीतरी एवढी मदत करते आहे, हेच खूप होते त्याच्यासाठी... खुशीतच तो घरी आला.  

पुढच्या दिवशी, ऑफिसमध्ये संयुक्ता आलेली नव्हती. आदित्य हिरमुसला. " आज सुद्धा वेळ जाणार नाही ऑफिसमध्ये... उगाचच आलो. " आदित्य मनातल्या मनात बोलला. संध्याकाळी ऑफिस सुटलं तसाच तो, संयुक्ताच्या घरी तिला बघायला आला. आज काही आजोबा नव्हते ओरडायला. एकदम बिनधास्त त्याने दारावरची बेल वाजवली. संयुक्ताच्या आईने दरवाजा उघडला. 
" काकी.. संयुक्ता आहे का घरात... " आदित्यने हळूच विचारलं. 
" आहे.. पण तुला कशाला पाहिजे आहे... तुला आधीही सांगितलं आहे कितीवेळा... संयुक्ता बरोबर बोलत जाऊ नकोस म्हणून.. तरी पुन्हा पुन्हा का येतोस... "  संयुक्ताची आई चिडली होती. तो आवाज ऐकून संयुक्ताचे वडील बाहेर आले. 
" तू !!.... तू परत आलास.. एक-दोनदा सांगून कळत नाही का... दूर राहा संयुक्ता पासून.. निघ इथून... " ते सुद्धा चढया आवाजात बोलले. 
" पण काका... माझी friend आहे ती... माझ्या सोबत असं का वागता तुम्ही सगळे... " आदित्य.. 
" कारण... वेडया, विक्षिप्त माणसाबरोबर संयुक्ताने मैत्री केलेली आम्हाला आवडणार नाही. " पुन्हा दरवाजा बंद केला त्यांनी. 

आदित्यला भलताच राग आला... मी विक्षिप्त काय !!! साल्यांनो... तुम्हीच आहात विक्षिप्त... वेडे... महामूर्ख .... आदित्यने रस्त्यावरचा दगड उचलला आणि भिरकावला त्यांच्या घरावर... बरोबर तो खिडकीवर जाऊन लागला. त्या आवाजाने, त्या घरातले सगळे बाहेर आलेच.. शिवाय, आजूबाजूच्या घरातील लोकांचे लक्षही वेधले. 
" काय रे !!! सरळ सांगून कळत नाही तुला ... माज आलाय का.. " संयुक्ताचे वडील तावातावाने बाहेर आले. आदित्यची कॉलर पकडली. दोन-चार थोबाडीत लागवल्या. संयुक्ता हे सर्व आतूनच बघत होती. आदित्यचे डोके भणभणलं. पुन्हा दोन-तीन थोबाडीत लगावून त्यांनी आदित्यला खाली ढकलून दिलं.संयुक्ताच्या वडीलांनी पोलिसांना फोन लावला. १०-१५ मिनिटांची पोलीस तिथे पोहोचले. 
" inspector.... हा वेडा... मतिमंद माणूस.. आम्हाला... माझ्या मुलीला रोज त्रास देतो... आणि आज दगडफेक केली माझ्या घरावर... घेऊन जा याला... " inspector ने तुटलेली काच पाहिली. 
" एक दगड फेकला तर दगडफेक म्हणत नाही त्याला... " inspector ने उत्तर दिलं... 
" मग काय वाट बघू.. दगडफेक करायची... याला आता.. तुम्ही अटक करा. " ते अजून रागात होते. 
" कोणतीही तक्रार अशीच घेत नाही आम्ही... शिवाय तुमच्या वडिलांना गोळी मारली कोणीतरी..त्याचा तपास करू दे आम्हाला.. हि असली फालतू भांडण सोडवायला बोलावू नका आम्हाला.. " inspector चा ही आवाज वाढला. तसे संयुक्ताचे वडील तरतरत आत घरात गेले. 
" आणि तू रे... समजत नाही का तुला... कि खरंच वेडा आहेस... " inspector ने आदित्य कडे मोर्चा वळवला. 
" मी.. वेडा... नाही आहे.. !!! " आदित्य चिडून ओरडला. 
" आवाज नाही करायचा.... गुपचूप घरी निघायचे... समजलं ना.. हिरोगिरी.... घरीच ठेवायची आपल्या... " inspector गाडीत बसत म्हणाले. 

आदित्य आपल्या घरी न जाता, best friend... संयुक्ताकडे आला. " बघितलंस... किती मारलं मला ते.. म्हणे बिनधास्त जा... तो आहे ना राक्षस... तिचा पप्पा... मला वेडा म्हणतो... " आदित्य चाचपडत होता. 
" तुला वेडा म्हणाला... चरबी वाढलीय वाटते त्याची.. नालायक माणूस... एक वेळ माझा अपमान सहन करिन.. पण तुला कोणी काही बोललं तर नाही शांत राहू शकत मी. बघते त्याला आता... दिवस भरले आहेत त्याचे... " संयुक्ता रागाने लाल झाली. 
" प्लिज संयुक्ता... आधीच त्या आजोबांना मारलस तू.. परत असा वेडेपणा करू नकोस.. ",
"ठीक आहे.. जा घरी तू... आराम कर.. मी काही करणार नाही.. " ते ऐकून आदित्य घरी आला. पडल्या पडल्या झोपला. 

पुढल्या दिवशी, सकाळी पुन्हा ऍम्ब्युलन्स च्या आवाजाने आदित्य जागा झाला. पुन्हा एकदा संयुक्ताच्या घराबाहेर ऍम्ब्युलन्स थांबली. संयुक्ताच्या आई -वडिलांचा खून झाला होता. संयुक्ता एकटीच रडत बसली होती एका कोपऱ्यात... आदित्यला पुन्हा संयुक्ताचा संशय आला. ऑफिसमधून घरी येता येता तो तिच्या घरी आला. खुर्चीवर बसला. आदित्यला बघून संयुक्ता हसली. 
" का करते आहेस अस... बिचारी संयुक्ता आता एकटी राहिली ना.. कशी तिची हालत झालेली... बघितलिस का तू... ",
"असू दे...... आता तुला कोणी वेडा म्हणणार नाही.. संयुक्ता आणि तुझामध्ये आता कोणीच नाही.... आणि पोलिसांना मी घाबरत नाही.. तू उद्याच विचारून टाकं तिला... जास्त वेळ दवडू नकोस " आदित्य ते ऐकून सुखावला. 

सकाळी पुन्हा आदित्य, संयुक्ताकडे निघाला. " Hi... संयुक्ता... " दरवाजा उघडा बघून आदित्य आत गेला. संयुक्ता एकटीच उदास बसली होती. आदित्यला आत आलेलं बघून दचकली. 
" तू... तू कशाला आलास घरात.. " ,
"अगं.... तू एकटी आहेस ना म्हणून आलो... आणि मला काहीतरी सांगायचे होते तुला... ",
"नको... मला काही ऐकायचे नाही ... निघ इथून... " संयुक्ता दूर होत म्हणाली. 
" माझं प्रेम आहे तुझ्यावर... आणि तुझंही आहे माझ्यावर... मला वाटते आपण लवकरच लग्न केले पाहिजे... तसंही तुला आता जोडीदाराची गरज आहेच... किती दिवस एकटी राहणार तू " आदित्य तिच्या जवळ जात म्हणाला. 
" दूर राहा... खरंच... लोकं बोलतात ते बरोबर... मम्मी-पप्पा पण बोलायचे... विक्षिप्त आहेस.. वेडा आहेस... " बोलता बोलता संयुक्ताने बाजूला असलेली फुलदाणी उचलून धरली. 
" दूर राहा माझ्यापासून... नाहीतर मारिन तुला... " संयुक्ता थरथरत होती. 
" थांब थांब... जातो मी... एकटी राहिलीस ना.. म्हणून तुझ्या डोक्यावर परिणाम झाला आहे.. आराम कर तू... उद्या विचार करून उत्तर दे... तशी तयारी करावी लागेल लग्नाची.. " आदित्य घरी आला. 

आज तो आनंदात होता. कारण त्याने त्याच्या मनातलं संयुक्ताला सांगितलं होते. Wow !!! आता आपलं लग्न होणार... पण तरीही त्याला एक प्रश्न पडला होता. त्याचं  उत्तर शोधण्यासाठी तो संयुक्ताला भेटायला गेला. 
" मला सांग....तिला मी मनातलं सांगितलं तर ती एवढी का hyper झाली.. म्हणजे अगदी वेड्यासारखं वागू लागली... मला फुलदाणी मारणार होती... पळालो म्हणून वाचलो... पहिली अशी कधी वागली नाही ती.. ऑफिसमध्ये तर कशी टापटीप असते ती..... छान बोलते... आणि घरी.. वेड्यासारखी... काय नक्की कळत नाही.. " आदित्य विचारात पडला. " याचा अर्थ... split personality... जगासमोर एक आणि घरी एक.. " संयुक्ता म्हणाली. 
"म्हणजे ? " ,
"अशी माणसं... दोन व्यक्ती असल्या सारख्या वागतात.. ",
"अशी माणसं असतात का खरोखर... ? " आदित्य.. 
" असतात अशी माणसं.. पण ती असेल का ते माहित नाही... किंवा त्या हरामखोरांनी... खऱ्या संयुक्ताला कुठेतरी लपवून ठेवलं असेल.. हि कोणी भलतीच असेल.. " ,
"असं पण आहे का ? " आदित्य घाबरला. 
" तू किती साधा आहेस रे.. पण घाबरू नकोस.. तिला तुझ्यापासून दूर ठेवीन मी... तुझ्यासाठी काहीपण... " आदित्य घरी आला. 

दुसऱ्या दिवशी, सकाळीच पोलीस आदित्यच्या घरी पोहोचले. 
" काय झालं inspector ? " ,
"चल.. काय झालं ते दाखवतो... तुला.. " inspector ने ओढतच त्याला घराबाहेर काढलं. आदित्यच्या फ्लॅट बाहेर रक्त सांडलेले होते. दरवाजावर रक्ताळलेले हाताचे ठसे होते.. ते बघून चक्रावला आदित्य... 
" हे काय आहे .... Mr. आदित्य.. " ,
"मला काय माहित ... आणि हे तुम्हाला कोणी सांगितलं.. " ,
"तुझाकडे साफसफाई करायला येतो ना... त्याने आम्हाला कळवलं हे.. " inspector ने खुलासा केला. 
" मला काही माहित नाही हे... मी काही केलं नाही." आदित्य.. 
" काही केलं नाही !! " एक सणसणीत थोबाडीत बसली आदित्यच्या... 
" संयुक्ताने रात्री आम्हाला कॉल करून सांगितलं होते तुझ्याबद्दल... तिला त्रास देतोस ते.. आणि आज ती गायब झाली आहे... तुझ्यावर संशय आहे आमचा.. " inspector ने आणखी मारलं आदित्यला. आदित्यने खूप सांगायचा प्रयन्त केला त्यांना.. पण त्यांनी त्याचं ऐकूनच घेतलं नाही. गाडीत घालून पोलीस स्टेशनला आणलं. 

" बोल.. संयुक्ता कुठे आहे ते.. " inspectorने आदित्यची कॉलर पकडत विचारलं. 
" मी खरंच सांगतो आहे.. मला माहिती नाही... " गाल लाल केला inspector ने आदित्यचा. 
" मी बोललो ना एकदा.. मला माहिती नाही काही.. आणि कोणत्या पुराव्या वरून मला पकडून आणलात तुम्ही.. " आदित्य रागात म्हणाला. 
" पुरावा... पुरावा पाहिजे का तुला... " inspector ने आदित्य समोर एक फाईल धरली. 
" हि तुझ्याबद्दल तक्रार.. तीन - तीन कंप्लेंट आहेत तुझ्यावर.. त्यात काल, रात्री संयुक्ताने सांगितलं कि तू तिच्या वर बळजबरी केलीस.. जबरदस्ती तिच्या घरात शिरलास... तिने प्रतिकार केला म्हणून तू निघून गेलास... मग पुन्हा येऊन तिला घेऊन गेलास ना कुठेतरी... बऱ्याबोलाने सांग.. संयुक्ताला कुठे लपवलंस ते.. मला तर वाटते त्या तीन खुनांमागे सुद्धा तूच असणार " आदित्यला सगळा प्रकार कळला... 
" inspector कळलं मला... हे सगळं संयुक्ता करते आहे...मी नाही केलं काही... " ,
" means... संयुक्ताने.. स्वतःच्या आजोबांना आणि नंतर आई-वडिलांना मारून टाकलं.. तक्रार सुद्धा नोंदवली... आणि आता स्वतःला लपवून ठेवलं आहे का.. हि लोकं बोलतात ते बरोबर.. वेडा " inspector हसत म्हणाले. आदित्य चिडला... 
" मी वेडा नाही आहे... " मोठयाने ओरडला.. सणकून एक काठीचा फटका त्याच्या पाठीवर पडला. आदित्य कळवळला. डोळ्यात पाणी आलं त्याच्या. 
" मी खरंच सांगतो आहे.. ",
" मग संयुक्ता.. आपल्या कुटुंबाला का संपवेल... ते सांग.. " inspector ने आदित्यला विचारलं. 
" ती संयुक्ता वेगळी... आणखी एक संयुक्ता आहे.. माझ्या बालपणीची मैत्रिण... तिचंही नावं संयुक्ता.. " हे जरा इंटरेस्टिंग होते... 
" पुढे सांग... " ,
" संयुक्तावर माझं प्रेम आहे.. तिचं हि माझ्यावर... पण तिच्या आजोबांना, आई-वडिलांना ते आवडत नव्हतं... त्यात तिच्या पप्पानी मला मारहाण केली... माझी बालमैत्रिण संयुक्ता... तिला हे आवडलं नाही... तीच बोलली कि तू फक्त संयुक्ताकडे लक्ष दे.. बाकीच्यांना मी बघते... inspector.. मला बोलायला नको... पण हे सगळं तिनेच केलं आहे.. मला यात अडकवत आहे ती... " आदित्यने संयुक्ताचा मोबाईल नंबर आणि घराचा पत्ता लिहून दिला inspector ला. त्याच्या त्या बोलण्याने सगळेच confused झाले. नक्की कोणत्या संयुक्ता बद्दल बोलतो आहे, कळत नव्हते. एक हवालदार बोलता बोलता बोलून गेला.. " वेडा कुठला... " आदित्य पुन्हा चिडला. आणि त्याला मारायला धावला. गळाच पकडला आदित्यने.. किती जोर लावला होता त्याने.. पकड सुटत नव्हती म्हणून एकाने त्याच्या डोक्यावर काठीने प्रहार केला. आदित्य बेशुद्ध झाला. खूप वेळ झाला तरी तो शुद्धीत आला नाही म्हणून जवळच्याच हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट केलं.  

आदित्य , संयुक्ताबद्दल बोलतो आहे तर बघूया... संयुक्ता कोण आहे ते.. म्हणून ते आदित्यच्या घराजवळ आले. शेजारी विचारपूस केली. 
" वेडसर आहे जरा... एकटाच राहतो.. शांत... शांत राहतो... पण कधी कधी मोठयाने ओरडायचा.. " ,
"हम्म... आणि आई-वडील... फॅमिली वगैरे... " inspector ने पुढचा प्रश्न केला. 
" नाही... इथेच तो दोन वर्षांपूर्वी राहायला आला. त्याच्या नोकराला माहिती असेल.. " ,
"बरं ... हा address माहिती आहे का... इकडचा वाटतो पण भेटला नाही आम्हाला.. " inspector ने पत्ता दाखवला. त्यांनी नकारार्थी मान हलवली. 
" संयुक्ता नावाची एकच राहते या इथे.. जिथे खून झाले ते.. दुसरी कोणीच नाही.. " inspector ने आदित्यच्या नोकराला विचारलं. 
" तुला माहित असेल ना.... त्याच्या बालपणीची मैत्रीण... संयुक्ता... तिला तो रोज भेटायचा... आणि हा पत्ता.. तो सुद्धा बघ... माहिती आहे का.. " त्याने पत्ता वाचला. 
" नाही साहेब... पत्ता तर इकडचा आहे.. पण संयुक्ता नावाची कोणीच मैत्रीण नाही त्यांची.. एकटेच तर राहायचे. " त्या पत्ताखाली संयुक्ताचा मोबाईल नंबर होता. नोकराने बघितला. 
" हा नंबर तर आदित्य साहेबांचा आहे... " काय नक्की चालू आहे ते कळत नाही. 
" तुला कधी वाटलं का.. आदित्य वेडा आहे ते.. " ,
" हो.. साहेब... वेड्यासारखे वागायचे.. कामात मात्र हुशार होते.. त्यांच्या ऑफिसमध्ये चांगल्या पोस्टवर आहेत... घरी असले कि वेड्यासारखे वागायचे... कधी कधी TV लावायचे.... आणि कपडे करून बाहेर निघून जायचे... TV तसाच चालू.. जेवण करायला सांगायचे आणि बाहेर जाऊन जेवायचे.. मोबाईल वर कोणाबरोबर तरी बोलत असायचे... पण मोबाईल बंद असायचा. आणि हो.... मागच्या रूममध्ये तासनतास जाऊन बसायचे.. कधी कधी तर नवीन कपडे करून तिथे जाऊन बसतात.. " inspector ला जरा संशय आला. 
" तुला माहीत आहे का... काय आहे त्या रूममध्ये... " ,
" भीती वाटते मला... एकदा जात होतो तर कसले ओरडले होते.. तेव्हापासून नाही जात... ", 
"चल .. दाखव ती रूम... " 

आदित्यच्या फ्लॅटच्या बरोबर मागच्या बाजूला, जिथे खूप झाडं-झुडूप होती.. तिथेच एक रूम होती... त्या रूमच्या दरवाजावर " संयुक्ता " नावाची पाटी होती. inspector चे डोकं चक्रावल. शिवाय तिथे काही रक्त सुद्धा पडलं होते.. ताबडतोब inspector दरवाजा तोडून आत शिरले. रक्ताच्या खुणा होत्या तिथे. कोणाला तरी, ओढत... फरफटत आतल्या खोलीत घेऊन गेल्याच्या खुणा.. आत गेल्यावर, तिथे संयुक्ता बेशुद्ध पडलेली दिसली. म्हणजे आदित्य.. त्याच्या बालमैत्रीण संयुक्ता बद्दल खरं बोलतो आहे... तिच्या डोक्यावरचा जखमेतून अजूनही रक्त येत होते. पण जिवंत होती ती... तसंच उचलून पोलीस व्हॅन मधून हॉस्पिटलला घेऊन गेले. inspector त्या रूमची आणखी झडती घेऊ लागले. एक रक्ताळलेली फुलदाणी होती.. जी inspector नी आधी संयुक्ताच्या घरी पाहिली होती. एक गन सापडली.. ती एका बॅगमध्ये घेतली inspector नी. बाकी रूममध्ये काहीच नव्हते बघण्यासारखे... बाहेरच्या खोलीत एक आरामखुर्ची होती आणि त्यासमोर एक मोठ्ठा आरसा... त्याच्या बाजूला एक बंद पडलेला मोबाईल... आणखी काही शोधणार त्यात inspector चा मोबाईल वाजला. "सर.. सर !! आदित्य पळून गेला.. हॉस्पिटलमधून ... " ते ऐकून inspector तसेच धावत धावत हॉस्पिटलमध्ये पोहोचले. 

"एक साधा माणूस सांभाळता येत नाही तुम्हाला... " inspector तिथे ड्युटीवर असलेल्या हवालदाराला ओरडले. 
" काय करणार साहेब... एकाच्या डोक्यात ती काचेची औषधाची बाटली मारली त्याने... त्याला सांभाळायला गेलो तेव्हा आदित्य पळून गेला... " 
inspector ला काय करावं ते कळतं नव्हतं. दोन - दोन संयुक्ता... एक बेशुद्ध... ती सापडली... दुसरी त्याची बालमैत्रिण.. संयुक्ता.. ती तर भेटलीच नाही... त्यात हा पळून गेला.. काय करू... आदित्यच्या नावाने search warrant काढून ते त्याच्या शोधात निघणार तर एका डॉक्टरचा फोन आला.. भेटायचे होते असं म्हणाला. 

१० मिनिटांनी, तो डॉक्टर ,पोलीस स्टेशनला आला. त्याच वेळेस , त्या ठिकाणेच CCTV कॅमेरा चे विडिओ आले. पहिला डॉक्टरचे म्हणणे ऐकून घेऊ म्हणून inspector थांबले. 
" तुम्ही आदित्यला कसे ओळखता... " पहिला प्रश्न.. 
" आदित्यची treatment माझ्याकडेच चालू आहे... लहानपणा पासून... " डॉक्टर... 
" म्हणजे त्याला खूप आधी पासून ओळखता तुम्ही... मग आजच का आठवण झाली त्याची... " inspector... " हि news कळली ना.. म्हणून आलो भेटायला तुम्हाला... ",
" मग ... तुम्ही त्याची... बालमैत्रीण... संयुक्ता... तिला सुद्धा ओळखत असणार ना... " डॉक्टरने नकारार्थी मान हलवली. 
" पहिलं म्हणजे.. आदित्य एकटाच... त्याला कोणी मित्र-मैत्रीण नाही.. आई-वडिलांनी तो "वेडा " आहे हे स्वतःच ठरवून माझ्या हॉस्पिटलमध्ये भरती केलं होते.. लहानपणीच... तेव्हापासून हा एकटाच... " ,
" मग तो सांगतो ते... संयुक्ता वगैरे.. ",
" तो खूप हुशार आहे तसा.. पण जेव्हा एकटा राहतो ना.. तेव्हा होते काहीतरी त्याला... म्हणजे कोणालातरी शोधतो तो बोलण्यासाठी... त्याला एक सवय आहे... एकटं बडबडायची... लहान असताना एकटाच कुठेतरी बोलत बसायचा... मोठा झाला तेव्हा कळलं कि, आता तो आरश्यासमोर बसून बोलत असतो. " inspector ला त्या रूममधल्या आरश्याची आठवण झाली. मोबाईल मध्ये सुद्धा आपण स्वतःला बघू शकतो ना... नोकर बरोबर बोलला. फोन बंद असुनही बोलत बसतो. 

" आणखी एक सवय त्याला.. तुम्ही बोललात ना... संयुक्ता... तशी कोणी नसेलच... कारण त्याला सवय आहे हि... जी व्यक्ती त्याला आवडते ना... तिच्याच नावाने स्वतः बरोबर बोलत बसतो.... आधी माझ्या हॉस्पिटलमध्ये मीना नावाची नर्स होती... त्याला आवडायची ती... तर त्याचीही कोणी मीना नावाची बालमैत्रिण आहे, असं सांगायचा. ती जॉब सोडून गेल्यावर निखिल नावाचा एक मुलगा त्याचा मित्र झाला. तर आपलाही निखिल नावाचा जुना मित्र आहे असं सगळ्यांना सांगितलं होते. हि संयुक्ताची केस समजली म्हणून आलो मी. त्याला संयुक्ता आवडत असेल म्हणून त्याने स्वतःची बालमैत्रिण तयार केली असावी.. आणि हो... तो खूप deeply प्रेम करतो हा.. त्या त्या व्यक्तीचे काल्पनिक नंबर, त्यांच्या नेम प्लेट बनवून कुठल्यातरी दरवाजावर लावतो.... तर माझं म्हणणे आहे कि त्याच्याशी जरा जपून वागा... एकदम hyper होतो... त्याला वेडा तर अजिबात म्हणू नका... आवडत नाही त्याला ..... काय करेल ते सांगू शकत नाही... कुठे आहे तो... " डॉक्टर.... 
" पळून गेला.. आम्हाला चकवून... " inspector ला सगळी स्टोरी कळली. त्याने लगेचच तो विडिओ बघायला सुरुवात केली. आजोबांना मारणार तोच आदित्य.... संयुक्ताच्या आई-वडिलांचे खून झाले तेव्हा आदित्यचं त्यांच्या घरातून बाहेर पडत होता. आणि संयुक्ताला देखील ओढत घेऊन जाणारा आदित्यचं.... संयुक्ता.... त्याची बालमैत्रिण नव्हतीच कोणी... तो आदित्यचं होता.. स्वतःच्या प्रतिबिंबाला Friend मानणारा.. 
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(आदित्य एका नवीन शहरात .... ) तीन महिन्यानंतर,............. 

" अगं.. दीक्षा.... मला ना एक मुलगी आवडते ग.. योगायोग बघ ..... तिचं नावं सुद्धा दीक्षाचं आहे... " आदित्य आरशा समोर बसलेला. 
" अरे.. मग सांगून टाक तिला... तुझ्या मनातलं.. आणि काही काळजी करू नकोस.... मी तुझी बालमैत्रिण आहे ना.. तुझ्यासोबत नेहमी... बिनधास्त विचार तिला.. " दीक्षा समोरून म्हणाली. 

-------------------------------------------------------- The End ----------------------------------------------------   

Followers