All the contents on this blog are Copyright Protected.

All the contents on this blog are Copyright Protected.

MyFreeCopyright.com Registered & Protected
Protected by Copyscape Duplicate Content Software

Friday 1 December 2017

" मित्र !! ........ my friend " .... (भाग पहिला )

(सदर कथा काल्पनिक असून त्याचा संबंध कोणत्याही सिनेमाशी... कथेशी नाही... संबंध आल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा... हि कथा आपल्याला खूप मागे घेऊन जाते.... ज्या काळात social media, FB , मोबाईल असं काही अस्तित्वात नव्हतं ... निदान भारतात तरी... )


               " हो सर.. करतो मी... रात्री पर्यंत देतो करून... " विवेक त्याच्या बॉसला म्हणाला. मनात नसून सुद्धा त्याला पुन्हा कामाला बसावं लागलं. एकतर तिघांचे काम एकटा करून दमला होता. दोघेजण ऐनवेळी आले नव्हते. त्यांचे काम करून निघत होता ,तर निघताना पुन्हा त्याच्या बॉसने वेगळं काम करायला सांगितलं. काय करणार मग... करत बसला काम रात्रीपर्यंत. दुसऱ्या दिवशीही तेच... एक संपत नाही तर दुसरं तयार... पुन्हा पुन्हा... तेच तेच काम ...वैतागला विवेक अगदी. 

                 विवेक मूळचा साताऱ्याचा... तिथेच शिक्षण पूर्ण करून मुंबईमध्ये जॉब साठी आलेला. अपेक्षा पेक्षा जास्तच चांगली नोकरी मिळाली. पगारसुद्धा खूपच छान होता. मुंबईत राहण्यासाठी एका इमारती मध्ये " भाड्याने " एक रूम घेतली. त्या रूमचे भाडे भरून... काही पैसे गावाला पाठवून देयाचा.. त्यांचा घरी सध्या तरी एकटाच कमावणारा... वडील होते कामावर, तोपर्यंत चिंता नव्हती.. वडील अडाणी... सामान उचलायचे काम करायचे... त्यांना मिळणाऱ्या पगारात कुटूंब चालायचे.. कुटुंबात आई, विवेकसह २ बहिणी... विवेक दुसरा... एक बहीण २ वर्षांनी मोठी तर दुसरी २ वर्षांनी लहान... एक दिवस अवजड सामान उचलताना विवेकच्या वडिलांच्या पायावर पडले.. तेव्हापासून एक पाय निकामी झाला... खूप उपचार करून सुद्धा , वाटयाला लंगडणे आले. काम सुटलं... पैसे कमी पडू लागले. म्हणूनच विवेकला सातारा सोडून मुंबईत यावे लागले. ४ वर्ष झाली त्याला मुंबईत जॉब लागून.. त्याच्यामुळेच मोठ्या बहिणीचे लग्न झाले. लहान बहिणीचे यावर्षी लग्न करून आपलं उरकून टाकू या विचारात विवेक असायचा. 

                पण आता विवेक कंटाळा होता या सर्वाला... रोज तेच तेच काम, तीच ती life style... सकाळी उठून स्वतःचा नास्ता स्वतः करायचा... सोबत दुपारचा डब्बा... कधी सकाळी उशिरा जाग आली तर दुपारचे जेवण हॉटेलमध्ये... सकाळी ९ पासून संध्याकाळी ७ पर्यंत.... कधी कधी तर रात्री १० वाजेपर्यंत काम असायचं. पगार मोठ्ठा होता परंतु कामही वाढलं होतं. रात्री उशिरा घरी आला कि कसल जेवण आणि काय... घरात काय असेल ते खायचा नाहीतर तसाच उपाशी झोपायचा. रविवारीही आराम मिळेल असं काही नव्हतं... बॉस बोलावून घेयाचा. Bank account मध्ये खूप पैसे जमा होत होते.. त्याच्या मेहनतीमुळे गावच्या घरची परिस्तिथी पुन्हा एकदा छान झाली होती... सुधारली होती. पण विवेकचं आयुष्य यात जवळपास गुरफटून गेलं होतं. 

                  म्हणतात ना... पेला भरत आला कि थांबावे लागते.. नाहीतर पाणी उतून जाते. तसंच झालं, पेला भरत चालला होता विवेकचा... तिसऱ्या दिवशी सुद्धा तेच झालं. विवेक काम संपवून निघत होता.. बॅग खांद्याला लावली आणि बॉसने थांबवलं. " एवढं करून जा.. urgent आहे.. उद्या सकाळी क्लायंटला देयाचे आहे... " असं बोलून बॉस स्वतः निघून गेला. विवेक एकटाच रात्रीपर्यंत काम करत होता.. रात्रीचे १० वाजले तरी ऑफिस मधेच... काम जवळपास संपत आलेलं.. आणि तितक्यात शेजारचा फोन वाजला..... बॉस चा फोन... 
" अरे विवेक काम झालं का..? " ,
" नाही सर... होतं आला आहे.. ",
" एक काम कर.. राहिलेलं काम उद्या कर... क्लायंटला दोन दिवसानी ते काम पाहिजे आहे... आताच त्यांचा फोन आलेला... तू निघ घरी.. and sorry.. " म्हणत बॉसने फोन कट्ट केला.. 

                   डोक्यात गेलं ते अगदी विवेकच्या... बस्स झालं... बॅग उचलली.. कंप्युटर बंद न करताच बाहेर पडला. पोटात काही नाही, डोक्यात राग... काय करायचं असं जगणं.. सकाळी लवकर उठून मर-मर काम करायचं.. आणि रात्री साधं जेवायला सुद्धा मिळत नाही. गावाच्या घरी सगळे बरे जेवून झोपले असतील... आणि मी इकडे... कशाला पाहिजे असं जगणं... आधीच तो त्या routine life ला कंटाळला होता... त्यात आजची घटना... आयुष्यच संपवून टाकू... बँकेत खूप पैसे जमा आहेत... शिवाय मी मेलो कि माझ्या पॉलिसीचे पैसे मिळतील आईला.... यावर घर चालेल अजून काही वर्ष... असा विचार करून विवेक त्याच्या रूमवर न जाता समुदकिनारी गेला... तिथे थोडीच वर्दळ होती. 

                    रात्रीचे १०.३० वाजत होते.. विवेक समुदकिनारी चालत पुढे जात होता.. संपूर्ण किनाऱ्याला छानशा कठडा बांधला होता. तिथे बसून गप्पा-गोष्टी करत लोकं.समुद्राच्या पायथ्यापासून साधारण ५ ते ६ फुटावर तो कठडा बांधलेला होता. इथून उडी मारू खाली पाण्यात... पोहता तर येत नव्हतंच... शिवाय रात्रीची भरती होतीच.. त्यामुळे इथून उडी मारली कि जीव जाईलच , असं विचित्र calculation करून त्याने एक जागा निवडली. आणखी पुढे जाऊन उडी मारू... म्हणत तो आणखी पुढे आला. तर त्याला थोडं पुढे कोणीतरी त्या कठडयावर उभं दिसलं. जरा पुढे गेल्यावर, कपड्यावरून मुलगी आहे हे त्याला कळलं. तीही बहुदा उडी मारून आत्महत्या करण्याच्या तयारीत होती. परंतु जमत नव्हतं तिला.. नेहमीप्रमाणे, विवेकचं कुतूहल जागं झालं. तिला वाचवायला हवे, म्हणत तो तिच्या जवळ गेला. 

                    "excuse me !! " विवेकने मागून आवाज केला. तसं तिने मागे वळून पाहिलं. अरेच्या !! हि तर प्रिया... विवेकच्या ओळखीची... त्याच्याच कॉलेजची... ५ वर्ष एकाच वर्गात होते दोघे. दोस्ती होती तेव्हा यांची.. पण हि तर साताऱ्याला असते, इकडे काय करते हि... किती विचार पटकन येऊन गेले विवेकच्या मनात... परंतु सध्या तरी ती आत्महत्या करते आहे, आधी तिला वाचवायला हवे... असं विवेकने ठरवलं. 
" तू प्रिया ना... ",
" तू विवेक ना... " प्रियाने उलट विचारलं.. 
" हो.. पण तू हे काय करते आहेस.. ? " ,
" उडी मारते आहे.. जीव देते आहे... हिंमत होतं नाही... " पुन्हा उडी मारायचा प्रयन्त.. 
" थांब.. थांब... " विवेक तिला थांबवत म्हणाला. " कशाला... काय झालं... आणि तू साताऱ्याला असतेस ना... इकडे काय आत्महत्या करायला आलीस का ? " विवेक म्हणाला तसं तिने रागात बघितलं त्याच्याकडे. 

"हो... साताऱ्यावरून मुंबईला आले आत्महत्या करण्यासाठी.. तुला काय त्याचं... " पुन्हा प्रयत्न. 
" थांब... थांब.... काय झालं एवढं.. ते तरी सांग. " ,
" तुला का सांगू.. ",
" ५ वर्ष एकत्र शिकत होतो.. मित्र होतो तुझा... आठवत नाही का... ?"  ते ऐकून प्रिया क्षणभर थांबली... 
" फसवलं रे त्याने मला.. इकडे त्याला भेटायला आले तर भेटलाच नाही... त्यात एका ठिकाणी पाणी पिण्यास थांबले तर सगळं सामान चोरीला गेलं.... अंगावरचे कपडे तेव्हढे राहिले... कशी जाऊ गावात परत... तिकडंच सगळं सोडून इकडे आले..तर हे .... काय करू सांग जगून... कोणी नाही माझं... परत जाण्यापेक्षा जीवच देते ना... " प्रिया सांगत होती विवेकला... 

                 विवेकला प्रियाचा स्वभाव माहित होता.. हट्टी होती ती... उडी मारणारच... त्यासाठी,त्याने ती बोलत असतानाच, खांद्यावरून त्याची बॅग हळूच बाजूला ठेवली. आणि तिच्या मागे जाऊन उभा राहिला. विवेक आपल्या मागे येऊन उभा राहिला हे जसं प्रियाच्या लक्षात आलं तसं तिने उडी मारली. विवेकने चपळाई करत प्रियाचा हात पकडला. खाली पडता पडता वाचली, पण एका झटक्याने खालच्या भिंतीला आपटली. डोक्याला लागल्याने बेशुद्ध झाली... आली का पंचाईत... विवेकने घट्ट पकडून ठेवलं होतं. पण तिला वर कसं खेचणार.. आजूबाजूला कोणी नाही.. मग काय करणार... हळू हळू तिला वर आणलं. कठड्यावर झोपवलं... तिला बसवण्याचा प्रयन्त करत होता तर पुन्हा तोल गेला.आणि ती उलट दिशेला, विवेकच्या बॅग जवळ पडली. सोबत विवेक त्याच्या अंगावर खेचला गेला. 

                   अगदी. त्याच वेळेस... रात्रीची गस्त (फेऱ्या ) मारणारा एक हवालदार तिथे पोहोचला. पलीकडे असला तरी त्याला हे दोघे दिसत होते. " हे !! ... काय चाललंय तिथे... " त्याने मोठया आवाजात विवेकला हाक दिली आणि धावतच पोहोचला विवेक जवळ. प्रिया खाली बेशुद्ध... विवेक तिच्यावरून बाजूला जाण्याच्या तयारीत... अश्या " वेगळ्याच आसनात "  दोघांना त्याने पाहिलं. विवेकची कॉलर पकडत त्याला बाजूला उभं केलं. 
" काय रे... एकटी पोरगी दिसली नाही तर तोल सुटला वाटते... लाज नाही वाटत का... " एक सणसणीत थोबाडीत बसली विवेकच्या... 
" नाही नाही... काका.. तुमचा गैरसमज होतो आहे.. " विवेक गाल चोळत म्हणाला.
" जिवंत तरी आहे का ती... कि मारून टाकलंस... " ,
" नाही... नाही.. काय पण काय बोलता... बेशुद्ध आहे ती... ती आत्महत्या करत होती... मी वाचवलं तिला.. " विवेक काकुळतीने म्हणाला. 
" बरं.. बरं.. वाचवताना बॅग काढून ठेवण्या एवढा वेळ होता का..... आणि तुला कसं माहिती, हि इथेच येणार आहे जीव देयाला... " काय बोलू आता... मी स्वतः जीव देयाला आलेलो होतो... विवेक गप्प.. त्या हवालदाराने जवळच्या एका घरातून पोलीस स्टेशनला फोन लावला. १५ मिनिटांनी पोलीस व्हॅन आली सोबत ऍम्ब्युलन्स... प्रियाला हॉस्पिटलमध्ये आणि विवेकला पोलीस स्टेशनमध्ये घेऊन गेले. 

" अहो... मी खरं सांगतो आहे ओ... मी खरंच तिला वाचवलं आत्महत्या करण्यापासून... त्यात ती बेशुद्ध झाली. त्यात माझी काय चूक... infact, मी तिला ओळखतो सुद्धा ..." विवेक सांगत होता. 
"हम्म .. म्हणजे मैत्रिणीवर जबरदस्ती करण्याचा प्रयन्त करत होतास.. " इन्स्पेक्टर ने आपलं मत मांडून टाकलं. 
" नाही सर... तसं काही नाही... ",
" मग तुम्ही दोघे एवढ्या रात्रीचे काय करत होता तिथे... " ,
" असंच फिरत फिरत आलो होतो... प्रिया आधीच होती उभी तिथे... ",
" एवढ्या रात्री फिरायला.. ? राहतोस तर दुसरीकडे... तुझं ऑफिस भलतीकडे.... आणि फिरायला तिसरीकडे.... काही जुळत नाही राव... टाका याला आत... " त्यांनी फर्मान सोडलं. 
" साहेब.. प्लिज... मी खरं सांगतो आहे.. मी मोठया कंपनीत जॉबला आहे... पोस्ट पण मोठी आहे... मी असं काही करिन का.. " ,
" का करणार नाही ते सांग.. " त्यांनी उलट विवेकला विचारलं. " पण वाटतोस चांगल्या घरचा... " ते ऐकून विवेकला हुरूप आला. " जास्त हुरळून जाऊ नकोस... ती मुलगी जो पर्यंत शुद्धीवर येत नाही तोपर्यंत तुला तुरुंगात राहावं लागेल.. तिच्या जबानीवर आम्हाला कळेल कि तू खरं बोलतोस कि खोटं.. "  

                     पर्याय नव्हता.. रात्रभर विवेक तुरुंगात.. काय नशीब माझं ... काय करायला गेलो होतो आणि काय झालं.....  त्यापेक्षा घरी जाऊन झोपलो तरी असतो ...पहाटे पहाटे म्हणजे ४.३० - ५ ला त्याला बसल्याजागी झोप लागली.. साधारण सकाळचे ८ वाजले असतील... " ओ !! उठा... साहेबांनी बोलावलं आहे... " विवेकला त्या आवाजाने जाग आली.. एका हवालदाराने त्याला बाहेर येण्यास सांगितले. विवेक बाहेर आला तर प्रिया आलेली. 
" या या साहेब... या... तुमचीच वाट बघत होतो.. झोप झाली ना चांगली... " इन्स्पेक्टर विवेककडे बघत म्हणाले. 
" या मॅडम आल्या म्हणून तुला सोडतो आहे, आता गप-गुमान घरी नाहीतर ऑफिसला जायचे.. " ,
" हो साहेब.. " म्हणत विवेक गुपचूप मान खाली घालून निघाला. 
" ओ हिरो !! ... " मागून इन्स्पेक्टरने आवाज दिला. विवेक मागे वळला. " हा तूच... हिला वाचवलंस ना म्हणून "हिरो " हाक मारली... ",
"काय झालं ? " ,
" हिला पण घेऊन जा सोबत... " विवेक प्रियाकडे बघू लागला.. " तुझीच मैत्रीण आहे ना.. घेऊन जा तिला... ",
" कुठे नेऊ ? " , विवेकचा प्रश्न.. 
" ते तुम्ही दोघांनी बघा काय ते .. निघा.. " विवेक प्रियाला घेऊन बाहेर आला. 

                       " कशाला वाचवलं मला ? " प्रियाचा पहिला पण रागीट प्रश्न... अरेच्या !!! एकतर हिला वाचवलं,... उपकार मानायचे सोडून मलाच ओरडते आहे.. " कोणी सांगितलं होतं तुला हिरोगिरी करायला... ?" विवेक इतका वेळ ऐकत होता... काय बोलू आता हिला... एकतर झोप झाली नाही... गप्पच राहू.. कर किती बडबड करायची तेव्हढी.. विवेक तसाच चालत होता.. थोड्यावेळाने प्रियाचा आवाज बंद झाला तसं त्याने मागे पाहिलं. प्रिया मागे उभी राहून कुठेतरी एकटक पाहत होती. विवेक जवळ आला तिच्या.. समोर वडापावची गाडी... गरमागरम वडे तळत होता.. मंद सुवास पसरला होता... हिला नक्की भूक लागली असणार.. .. त्या सुवासाने विवेकची भूक देखील चाळवली.. मी तरी कुठे काही खाल्लं आहे .. काल संध्याकाळ पासून... मीपण खातो.. " खाणार का वडापाव ? " प्रियाने होकारार्थी मान हलवली. दोन -दोन वडापाव पोटात गेल्यावर दोघांनाही बरं वाटलं.

                        पोटात अन्न गेल्यावर विवेकच्या डोक्यात आलं.. प्रियाला कुठे घेऊन जाऊ आता.. त्यात ऑफिसला तर जावेच लागेल... नाहीतर त्या बॉसला जेवण जाणार नाही..... काय करू ? विवेक विचार करू लागला. काही ठरवून बोलला तो... " एक काम करूया... तू आता माझ्या रूमवर राहा.. मी ऑफिसला जाऊन येतो पटकन.. मग आलो कि तुझे प्रोम्ब्लेम सोडवू... ठीक आहे ना ? " एव्हाना पोट भरल्यावर प्रियाचे डोकं ठिकाणावर आलेलं. सध्यातरी, विवेकचं ओळखीचा होता तिचा या शहरात... विवेकचे म्हणणे मान्य करून प्रिया, विवेक सोबत त्याच्या "भाड्याच्या " रूमवर आली. विवेकने पट्कन कपडे बदलले... धावतच तो ऑफिस मध्ये पोहोचला. 

ऑफिसच्या दारातच बॉसची गाठभेट.. 
" काय विवेक... आज लेट... आणि झोप झाली नाही वाटते... " विवेकच्या लाल झालेल्या डोळ्यांकडे बघत बॉस बोलला. 
" हं.. हो.. नाही झाली झोप सर ...जरा .... " विवेकचं बोलणं मधेच तोडत बॉस बोलला... 
" जा.. जास्त वेळ घालवू नकोस... ते एक नवीन काम आहे... सुरु कर लवकर... ",
" सर... सर... थांबा जरा.... करतो काम... पण आज लवकर जायचे होते... infact, आज सुट्टी घेतो.. हे सांगायला आलो आहे मी... " बॉसने एकदा विवेककडे नजर टाकली.. 
" काम संपलं कि जा घरी... " म्हणत केबिनमध्ये गेला.. 

काय फालतुगिरी आहे... एक सुट्टी  मागून जसा काय मोठ्ठा गुन्हा केला मी.. चडफडत विवेक त्याच्या जागेवर येऊन बसला. पट्कन काम संपवतो आणि पळतो...प्रिया एकटी असेल ना.... मनात विचार चालूच... साधारण, दुपारी १२ चा सुमार.. विवेक जलदगतीने काम करत होता... त्याचवेळेस... त्याच्या शेजारचा फोन वाजला... ऑफिस च्या reception वरून फोन होता.. विवेक गेला बाहेर... 
" फोन आहे तुझा.. " ,
" कोणाचा ? " ,
" पोलीस स्टेशन मधून... " विवेक टेन्शन मध्ये... त्याने फोन कानाला लावला. 
" हॅलो... विवेक बोलतो आहे... ",
" विवेक ... तोच ना तू... सकाळचा हिरो... या साहेब .. परत आम्हाला भेटायला... " ,
" का काय झालं.. ? ".
" लवकर ये.. नाहीतर आम्ही येऊ का तुला नेयाला... " ,
" नको नको... मी येतो... " विवेकने फोन ठेवला.. बॅग उचलली आणि तसाच धावत निघाला... यांना ऑफिस चा नंबर कसा मिळाला... अरे हो !! .. आपणच नाही का दिला ऑफिसचा फोन आणि पत्ता.. पण यांना परत कशाला पाहिजे मी.. बॉस आता शिव्याच घालणार.. तिथे प्रिया एकटी... विवेक धावतच पोहोचला पोलीस स्टेशन मध्ये.

" या .... " विवेकला बघून इन्स्पेक्टर बोलले. 
" काय झालं साहेब ? " विवेकने खुर्चीवर बसत विचारले. 
" चल चल बसू नकोस.... " इन्स्पेक्टर उभे राहत म्हणाले. विवेकला मागोमाग यायला सांगून एका खोलीत शिरले. जखमींवर उपचार करायची खोली ती... विवेकने डोकावून पाहिलं आत. च्यायला !! हि तर प्रिया.... 
" हि इकडे कशी.. ? " विवेक ओरडलाच.. 
" तुझ्या मैत्रिणीला जीव देयाची एवढी घाई आहे का..." इन्स्पेक्टरने विचारलं. 
" म्हणजे ? " विवेक... 
" म्हणजे... समुद्रकिनारी... जिथे तुम्ही दोघे सापडला होतात , तिथे... या बाईसाहेब... उभ्या होत्या कठड्यावर... नशीब, आमचा एक हवालदार होता तिथे.. त्याला बघून उडी मारली पाण्यात... बरं त्याला पोहता येत होता म्हणून.. वाचली... " ,
"आता कशी आहे.. ? " ,
" बेशुद्ध आहे... जरा नाका-तोंडात पाणी गेलं आहे.. येईल शुद्धीवर.. " विवेक प्रियाकडे बघत होता... विवेक काही बोलत नाही म्हणून इन्स्पेक्टर च बोलले. " काय करतोस मग... इथे जागा नाही आहे तिला आणखी वेळ ठेवायला... तुम्ही दोघे चांगल्या घरातले वाटता... तुझ्या मैत्रिणीला काही मानसिक आजार आहे का.. तुही बोलला होतास कि ती आत्महत्या करत होती... आता हि तेच.. मी तुमची तक्कार नोंदवत नाही... पण आता हिला जास्त वेळ पोलीस स्टेशन मध्ये ठेवू शकत नाही... दुसरा कोणी आला तर मला प्रॉब्लेम होईल... सांग कुठे जायचे ते.. घरी कि हॉस्पिटल... तशी व्यवस्था करतो मी.." ,
" हॉस्पिटल मधेच नेतो मी.. काही औषध वगैरे लागली तर तेच बघतील ना... " विवेकच उत्तर... त्यांनी लगेच गाडीची व्यवस्था करून प्रियाला हॉस्पिटल मध्ये दाखल केलं.. सोबत विवेक होताच. 

                    दुपारी प्रियाला जाग आली. डॉक्टरने प्रियाला चेक केलं.. " आज संध्याकाळी discharge देऊ.. तोपर्यंत हि दिलेली औषध आणि बिल भरून टाका. " डॉक्टर निघून गेले. विवेकने प्रियाकडे रागात बघितलं. " आता एक पाऊल जरी टाकलंस ना बाहेर या रूमच्या.... तर बघ काय करिन ते... " प्रिया विवेकच्या रागाला घाबरली. संध्याकाळ पर्यंत चिडीचुप होती ती.. विवेकला कळलं ते. संध्याकाळ होताच विवेक प्रियाला घेऊन त्याच्या रूमवर आला. प्रिया गप्पच.. विवेक तिच्या समोर जाऊन बसला. 

" बोल आता काहीतरी... काय झालं आहे नक्की ?... एवढा जीव वरती आला आहे का... बोल ना... " एवढा वेळ शांत असलेला विवेक प्रियावर ओरडला. प्रियाच्या डोळ्यात पाणी आलं. 
" तुला सांगून निघालो सकाळी, कि पट्कन येतो ऑफिस मधून.. तेव्हा तर बरी होतीस.. मग अचानक काय परत आत्महत्याच मनात आलं... ",
"सॉरी !! " खूप वेळाने प्रियाचा आवाज आला. 
" सॉरी ?? .... सॉरी बोलून काय होते... तुझ्यामुळे काल रात्रीपासून पोटात काही नाही... कि झोप नाही... त्यात ते हॉस्पिटलचे बिल... पोलीस स्टेशनच्या फेऱ्या.. " ,
" मग काय करणार... ? ... त्याला काय मिळालं मला फसवून... जगून काय करू मी... ",
" व्वा !! शाब्बास .. मग मला का एवढा त्रास तुमच्या दोघांचा... " ,
" मग कशाला वाचवलंस पहिलं... " विवेकने हात जोडले. 
" तुझ्या सोबत होतो मी शिकायला... आठवते का काही... ५ वर्ष एकाच वर्गात , शेजारी शेजारी बसायचो.. एकत्र अभ्यास करायचो... डब्बा एकत्र .. कधी कधी जेवायला घरी यायचीस.. आठवते का काही... " केशव कदम " साठी आलीस ना मुंबईत.... आठवतो का मी तुला ... कि फक्त केशवचं आठवतो... " केशवचं नावं ऐकताच प्रियाचे डोळे पुन्हा पाणावले.. 
" तुला पण माहित होत ना... किती प्रेम करते मी त्याच्यावर... त्याच्या मुळेच झालं सगळं... त्यालाच किंमत नाही माझी तर काय उपयोग या जीवनाचा.... " प्रिया रडत म्हणाली. 
" हो ना... मग आत किचन मध्ये सूरी आहे... उचल आणि हाताची नस कापून टाक... नाहीतर गळ्यावर फिरव स्वतःच्या... ते जमत नसेल तर या इमारतीच्या गच्चीवरून उडी मार... जीव नकोस झालं आहे ना तुला.. काम होऊन जाईल तुझं... पण मरताना मनात असं मनात आणायचे नाही कि माझ्या साठी कोणी काही केलंच नाही .. specially, तुझे मित्र... नातेवाईक... तो अधिकार तुला नसेल मरताना.... ज्यांनी आता पर्यंत तुझ्यासाठी काही केलं ते विसरून जा.. समजलं ना... जा... संपवं स्वतःला.. मी अजिबात अडवणार नाही आता ..." विवेक बाजूला जाऊन बसला. 

प्रिया भानावर आली जरा.. विवेकचं लक्ष दारावर गेलं... शेजारचे काका , मघापासून कानोसा घेत होते.
" काका काही हवे आहे का... ? " विवेकच्या आवाजाने काका दचकले. 
" ना.. नाही.. असाच जात होतो.. तर तुझा रागीट आवाज आला.. म्हणून थांबलो.. हि कोण... आणि रडते का ती... ? " विवेक दाराजवळ आला.. 
" काही नाही काका... माझी मैत्रीण आहे... तिला आईची आठवण येते म्हणून रडते आहे.. " ,
" पहिली कधी बघितली नाही इथे ... " काका आत वाकून म्हणाले. किती त्या चौकश्या... आम्ही जातो का कधी यांच्या घरी वाकून बघायला... 
" कधी बघितली नाही ना... मग येताय का आत बघायला तिला ..." विवेकने प्रतिप्रश्न केला.. जरा गोंधळून गेले काका... 
" राहूदे... राहूदे... चालू दे तुमचं... " म्हणत लगबगीने निघून गेले.     

"कोण ? " प्रियाने विचारलं.... 
" कोण नाही... ते शेजारी राहतात.. त्यांना अशीच सवय आहे, दुसऱ्यांच्या घरात वाकून बघायची... तुझं सांग... काय करते आहेस... ",
" माफ कर रे... पण एकदम हताश झाली आहे.. काय करू तेच कळत नाही... " विवेक आता प्रियाच्या बाजूला येऊन बसला. 
" नक्की काय झालं ते सांग." प्रियाने डोळे पुसले.
" पण तुला कसं कळलं ,केशव साठी आले ते ",
" तुझा वेडेपणा मला माहित आहे... आणि एवढ्या लांब तर एका माणसासाठीच येणार हे माहित होतं मला .. केशवसाठी ", 
" तुला तर केशव माहीतच आहे... आमचं कॉलेज पासूनच प्रेम... हे सुद्धा तुला माहित आहे..तुलाच पहिलं सांगितल होता त्याच्याबद्दल.. आठवलं ना.. ",
" हो " विवेक... 
" तुझ्या सोबत सगळं share केलं होतं.. तुही सपोर्ट केला होतास... त्यानंतर कॉलेज संपल्यावर तू मुंबईला निघून आलास जॉबसाठी.. केशवला तिथेच , साताऱ्याला भेटली नोकरी.. आणि चांगली भेटली... तेव्हा सुद्धा आम्ही एकत्र होतो.. ",
" हम्म... पुढे.. " ,
" पुढे २ वर्षांपूर्वी ... त्या कंपनीने त्याला इथे, मुंबईत जॉबला बदली म्हणून पाठवलं. ", 
" म्हणजे केशव मुंबईत होता.. भेट झाली असती तर किती बरं झालं असत.. " विवेक मधेच बोलला.   

" मी पण जॉब करत होते... शिवाय काकांकडे राहत होते... म्हणून मी त्याच्या बरोबर इथे मुंबईला येऊ शकले नाही. पण दर महिन्यात पत्र लिहायचो.. कधी कधी त्याने एक फोन नंबर देऊन ठेवला होता. त्यावर फोन करायचे. " ,
" मग आता काय झालं ? " ,
" अरे गेल्या सहा महिन्यात एकही पत्र नाही.. कॉल केला तर उचलत नाही.. उचलला तर सांगायचं , दमलो आहे... आराम करायचा आहे.. बोलून स्वतःच फोन ठेवून देयाचा. आणि गेल्या २ महिन्यात, जेव्हा जेव्हा कॉल लावला, तर एकदाही उचलला नाही. " प्रिया म्हणाली. 
" त्याने तुला बोलावलं का इथे... ? " विवेकचा प्रश्न.. 
" नाही पण.. त्याने खूप आधी एक पत्ता देऊन ठेवला होता... तेव्हा बोलला होता कि कधी आलीस तर ये, या पत्त्यावर.. त्याची काळजी वाटली म्हणून मी मुंबईत आले. काका सांगत होते नको जाऊस म्हणून.. तर त्याच्याशी भांडण करून , सगळं सामान घेऊन, घर सोडून निघाले. वाटलं होतं, शहरात एकत्र राहू... लग्न करू... त्या पत्त्यावर गेले तर तो तिथे आता राहत नाही असं कळलं... " ,
" अगं... मग त्याच्या ऑफिसमध्ये जायचे होते ना... ",
" ऑफिसचा पत्ता कुठे दिला त्याने... कुठे शोधणार त्याला.... हे, इथे शहरात सगळं नवीन... घाबरून गेले.. तहान-भूक लागलेली, एका ठिकाणी पाणी पिण्यास थांबले.. तर चोरांनी कधी सामान नेलं ते कळलंच नाही.. पोलीस स्टेशनमध्ये गेले तर बोलतात कसे ,, लक्ष ठेवायला काय होते तुम्हाला... सामान , पैसे सगळं गेलं.. रडत बसले एका झाडाखाली तर चार-पाच मवाली, नालायक मुलं गोळा झाली भोवती.. काय काय बोलत होते माझ्याकडे बघून.. शी !! नशीब एका माणसाने त्यांना हटकलं तसे ते पळून गेले.. मलाही ओरडले ते... जाणार कुठे.. संध्याकाळ होतं आलेली.... चालता चालता दूरवर समुद्र किनारा दिसला.. गावी, माघारी घरी जायचा मार्गच नव्हता. त्यात हि सगळी tension मी स्वतःच ओढवून घेतली होती. काका बोलत होते.. केशव तुला विसरला असेल, त्याला कोणीतरी वेगळी भेटली असेल शहरात... त्याचा विचार सोडून दे... काकांचे ऐकलं असतं तर बरं झालं असतं , असं वाटते आता .... केशव तर भेटला नाही आणि गावात परतणं शक्य नाही. डोकं फिरलेलं होतंच... समुद्र बघितल्यावर आत्महत्येचा विचार आला मनात... ",
"म्हणजे तू संध्याकाळ पासून तिथे होतीस ... वेड -बीड लागला आहे का तुला.. " विवेक उडालाच ते ऐकून... 
" मग काय... हिंमतच होतं नव्हती उडी मारायची.. तेव्हा उडी मारली असती तर तुला भेटलीच नसती... त्यात तिथे सतत कोणीतरी येत-जायचे... किती गर्दी शहरात... सुखाने मरू पण देत नाहीत शहरात.. रात्र झाली तेव्हा गर्दी कमी होतं गेली... शेवटी कोणी नाही बघून उडी मारणार होते तर तू आलास..." प्रियाने बोलणं संपवलं... विवेक शांतपणे तिच्याकडे बघत होता... " एक सांग.... का वाचवलंस मला.. " ,
" एवढ्या वर्षाची मैत्री आपली... एकेकाळी " माझा Best Friend " अशी ओळख करून देयाचीस कॉलेजमध्ये... तुला थोडीच असं मरु देणार होतो मी.. शहरात आलो तरी तुम्हा कोणाला विसरलो नाही मी.. " ,
" Thanks !! " प्रियाने डोळे पुसले.. आणि छानशी "smile" दिली.            

" अडचणी खूप असतात. त्यातून मार्ग निघतो किंवा काढावा लागतो... आपण तुझा प्रॉब्लेम सोडवू.. पण पुन्हा असा वेडेपणा करायचा नाही... " प्रियाने होकारार्थी मान हलवली. 
" तुझा चष्मा कुठे आहे... ? कॉलेजमध्ये तर लावायचीस... ढापणी होतीस ना.... हाहाहा " विवेकला आठवण झाली... 
" ये... ढापणी काय ..अरे अजूनही आहे चष्मा ... पण सामानात गेला ना... तुला काळजी करायची गरज नाही... दिसते मला ... " दोघे हसले. विवेकचं लक्ष पट्कन बाहेर गेलं.. मघाचचे काका... आता पर्यंत चार ते पाच फेऱ्या... विवेकच्या रूमबाहेरून झाल्या होत्या.. अश्याच एका फेरीत, विवेक चपळाई करत दारात आला. 
" काय काका ... काही पाहिजे आहे का... ",
" नाही... ते शतपावली करत होतो ना... " काका जरा भांबावत म्हणाले. 
" काय झालं तिचं... अजूनही रडते आहे का... " काका आत डोकावत म्हणाले. 
" मला बघायचे आहे का तुम्हाला... घ्या काय ते नीट बघून... " प्रिया पट्कन बाहेर आली. तिला येताना बघून 
" नको नको... राहूदे.. " म्हणत पळाले ते.. पळता पळता, एक चप्पलही तुटली.. तशीच तुटलेली चप्पल मागे सोडून, एका चपलेसह घरात पळून गेले. 

काकांना तसं पाळताना बघून प्रियाला हसू आवरलं नाही.. किती मनापासून हसत होती ती.. विवेकला ते बघून बरं वाटलं. विवेकला बघताना ,बघून प्रियाने हसू आवरतं घेतलं. " काय बघतोस ? ", 
" किती वर्षांनी हे हसू बघतो आहे.. तेव्हा तर किती हसायचीस.. आणि काल रात्री भेटल्यापासून सारखी रडत आहेस.. ",
" हो रे... कळलं, पट्कन थोडी ना सांभाळता येते स्वतःला... येते डोळ्यातून पाणी.. पण तू तेव्हा पण हसवायचा मला.. आता हि तुझ्यामुळे हसले... ",
" चल ... आता जेवूया आणि झोपूया.. उद्या आपण केशवला शोधायचा प्रयन्त करू.. " ,
" एकचं तर बेड आहे ना.. मी कुठे झोपू ? " ,
" मी हॉलमध्ये झोपतो... ते tension नको घेऊस.. फक्त परत जाऊ नकोस आता बाहेर.. खरं सांगतो.. एवढी झोप आली आहे ना... आता कोणी अंगावर पाणी जरी ओतलं ना... तरी जाग येणार नाही .... " प्रिया हसत हसत आत गेली. 

                  प्रिया आणि विवेक ....दोघांची कॉलेजपासूनची मैत्री ...infact, दोघे खूप आधी पासून ओळखायचे एकमेकांना... प्रियाच्या आई-वडिलांचे काय झाले कोणास ठाऊक... परंतु ती अगदी लहान असल्यापासूनच तिच्या काकांकडे राहायची... त्यांनीच तिला सांभाळलं होतं आता पर्यंत... साताऱ्याला शाळेजवळच विवेकचं घर.. त्यात प्रियाचे काका आणि विवेकचे वडील.. कामानिमित्त एकमेकांना ओळखायचे.. त्यामुळे प्रियाचे तसे येणे जाणे असायचे विवेक कडे. शाळेत जरी एका वर्गात नसले तरी कॉलेजमध्ये ११ वी पासून एकत्र एका वर्गात होते. तेव्हापासूनची मैत्री. प्रियाचा स्वभाव... मनमोकळा, हसरा चेहरा , बिनधास्त ... चट्कन राग हि यायचा. विवेक सोबतच जमायचं , असं काही नसलं तरी.. बहुतेक गोष्टी त्यालाच सांगायची.. आठवड्यात तीन - चार वेळेस, दुपारचे जेवण विवेकच्या घरी ठरलेले.. अगदी हक्काने जायची जेवायला..  छान ग्रुप होता त्यांचा.. कॉलेज लाईफ.. अल्लडपणा... प्रेम तर होतेच त्या वेळेत... प्रियाला एक मुलगा आवडायचा... केशव कदम नावं त्याचं.. उंच... दिसायला छान.. बोलणं तर आणखी छान... विवेकला पुढाकार घेयाला लावून प्रियाने केशव सोबत मैत्री केली. मैत्रीचे रूपांतर प्रेमात होयाला वेळ लागला नाही. छान ना... केशव सोबत प्रेम आणि विवेकसारखा Best Friend... असं होतं प्रियाचं लाईफ... 

            सकाळ होताच, नाश्ता वगैरे करून.. आणि सर्वात महत्वाचं म्हणजे ऑफिसला " दांडी " मारून , विवेक... आपल्या Best Friend ला मदत करायला तयार झाला. सर्वात आधी ते , केशवने दिलेल्या पत्त्यावर निघाले. " अरे बाळा !! तो राहत नाही तिथे.. जाऊन आली मी... " प्रियाने लाडात म्हटलं... विवेक हसला त्यावर... नॉर्मल झाली वाटते बया..." अरे बाळा !! " हे वाक्याच्या सुरुवातीला वापरलं कि समोरचा माणूस, मग तो वयाने मोठा असो वा लहान... ऐकतोच.. असा विचित्र पण ठाम विश्वास होता प्रियाला.. कॉलेजच्या दिवसात विवेक हे खूप वेळा ऐकतं होताच, पण कधी कधी कॉलेजच्या सरांना सुद्धा ऐकायला मिळालं होतं प्रियाकडून.... विवेक क्षणात भूतकाळात जाऊन आला... 
" पण तिथे विचारपूस केलीस का.. कुठे गेला .. कधी गेला.. " विवेक वर्तमानात येत म्हणाला. 
" नाही... मला सुचलंच नाही तेव्हा.. ", 
" म्हणून तिथे जाऊन विचारू... माहित आहे ना कुठे जायचे आहे ते.. कि तो पत्ता पण गेला सामानात.. " ,
" पत्ता तर गेला सामानातच ... पण पत्ता लक्षात आहे माझ्या.. त्याच्या भेटीची एवढी ओढ लागली होती ना... पत्ता बरोबर लक्षात राहिला.. " प्रिया पुन्हा हरवून गेली केशवच्या आठवणीत.. 
" पुरे .. पुरे... वेळ कमी आहे.. " प्रियाने नाक मुरडलं. विवेकला पत्ता सांगितला.. आणि दोघे पोहोचले.. 

" तुम्ही दोन दिवसापूर्वी ही आल्या होता ना.. " तिथे राहण्याऱ्या एका बाईने प्रियाकडे बघत विचारलं. 
" हो.. ", 
" मग तुम्हाला सांगितलं तेव्हाच... केशव नाही राहत आता इथे... गेला तो... " बाई प्रियाकडे रागात बघत म्हणाल्या. 
" सॉरी काकू... त्रास झाला म्हणून खरंच सॉरी.. पण केशव कुठे गेला हे माहीत आहे का... आणि कधी गेला तो... ", विवेक... 
" तुम्ही कोण त्याचे... एवढी चौकशी करत आहात ते.. " खोटं तर बोलावंच लागेल.. 
" आम्ही मित्र आहोत त्याचे.. त्याची आई खूप आजारी आहे ना.. म्हणून आलो त्याला घेऊन जायला.. " ,
" असं आहे तर... केशव दोन महिन्यापूर्वीच गेला इथून... कामानिमित्त जातो असं म्हणाला.. ",
" अजून कुठे जातो असं म्हणाला का... कि परत येणार आहे... ", 
" परत तर नाही येणार... तो भाड्याने राहायचा इथे... सगळं भाडं देऊन गेला... परत येणार नसावा.. तसं बोलला असता मग.. आणि कुठे जातो तेही नाही बोलला काही... गावाला जातो आहे.. घरी जातो.. असं एकदा फोनवर बोलताना ऐकलं होतं.. तुम्ही कुठून आलात... ? ",
" आम्ही मुंबईचेच आहोत.. फक्त त्याला सांगायला आलो होतो... चला निघतो आम्ही... " विवेकने बोलणं संपवलं... आणि प्रियाला घेऊन निघाला.  

" केशव गावाला गेला... कशासाठी ? " प्रियाचा प्रश्न.... 
" ते मला काय माहित.. मी मुंबईत असतो ना.. " विवेक प्रियाकडे पाहत म्हणाला. 
" मला भेटायला गेला असेल रे तो...आणि म्हणूनच तो फोन उचलत नव्हता. याचा अर्थ... त्याला दुसरी कोणी भेटलीच नसावी.. ..  " प्रिया टाळ्या वाजवू लागली. 
" ओ मॅडम... केशव जर २ महिन्यापूर्वी साताऱ्याला, त्याच्या घरी गेला आहे.. तर तो तुला भेटला नसता का... तू पण तर तिथेच जवळ राहतेस ना.. " विवेकने प्रियाच्या डोक्यावर टपली मारली. 
" जवळ कुठे... त्याचे घर आणि माझ्या काकांचे घर... विरुद्ध दिशेला आहेत.. पण तू बोलतोस ते बरोबर.. दोन महिन्यात एकदातरी भेट झाली असती ना.. कुठे गेला माझा केशव... ? " प्रिया tension मध्ये.. झालं हीच परत सुरु.. 

"आता काय करायचं ते सांग.. " विवेक... 
" साताऱ्याला जाऊन बघूया घरी त्याच्या... " प्रिया बोलली. 
" excuse me !!! ... "बघूया " म्हणजे काय... मी येणार नाही हा... तुला गाडीचे तिकीट काढून देतो.. जा एकटीच गावाला... आणि शोध तुझ्या " केशव " ला ... " विवेकला माहित होता, एकदा का परत गावात गेलो कि काय काय मागे लागेल ते सांगू शकत नाही. विवेकचं घर सुद्धा तिथेच होतं ना... 
" ऐ... हॅलो... तू येणार नाही म्हणजे काय... यावंच लागेल... तुझ्या भरवश्यावर निघायचे बोलते तर पळून चालला आहेस... वाचवायचं कशाला मग... जाऊ का परत उडी मारायला. " प्रियाची धमकी.. खूप वेळ विवेक विचार करत होता.. 
" ब्लॅकमेल चांगलं करता येते तुला... येतो मी.. पण साताऱ्याला त्याच्या घरी सोडलं कि मी परत येणार मुंबईला... प्रॉमिस ? " ,
" प्रॉमिस रे प्रॉमिस !! ... किती छान.... माझं कुकूलं बाळ ते... " प्रियाने आनंदात विवेकचा गालगुच्चा घेतला. दुसऱ्या दिवशी, साधारण १० दिवसांच्या सुट्टीचे पत्र ऑफिसला टाकले. पैसे वगैरे घेतले. प्रियाची थोडी शॉपिंग सुद्धा करून दिली. सामान पॅक केलं. आणि निघाले दोघे,.... "केशव कदम " ला शोधायला.  

------------------------------------------ To Be Continued---------------------------------------

Followers