All the contents on this blog are Copyright Protected.

All the contents on this blog are Copyright Protected.

MyFreeCopyright.com Registered & Protected
Protected by Copyscape Duplicate Content Software

Saturday 13 February 2021

भटकंती..... नव्या मनांची !! ( भाग १)

 


" आम्ही ना दरवर्षी काही दिवस शहरात येतो. आमचा ग्रुप आहे ना ,आम्ही सर्वच येतो. काहींना शहरात खरेदी करायची असते , काही मित्रांना - नातेवाईकांना भेटायला येतात. ",
" मग पुन्हा जाता का भटकायला ? " ,
" भटकायला म्हणजे ..... आम्ही , आमचा ग्रुप फिरतच असतो. तेच तर जगणे आहे आमचे. शहरात राहायला जमत नाही म्हणून तर निसर्गात जगणे पसंद केले आहे. "
" भीती नाही वाटत का , रानाची - प्राण्यांची.. "
" त्यात काय घाबरायचे, निसर्ग हाच तर खरा गुरु आहे. सर्व काही शिकवतो , जगायला तोच तर शिकवतो ना .... ",
" छानच आहे रे ... आता काही निघणार पुन्हा ... मलाही यायला आवडेल पण थोडेच दिवस हा .... मला तुमच्या सारखे जमणार नाही. "
" हे काय , आत्ताच निघालो आहे परतीच्या वाटेकडे. एका ठरलेल्या ठिकाणी जमतील सर्व. मग निघू. आणि थोडे दिवस का होईना , निसर्गात ये , रमशील तिथे ... तुला एक विचारू का ... "
" विचार ना "
" आमची ग्रुप लीडर आहे ना , तिचा एक मित्र आहे ... आकाश , तो एक प्रश्न विचारतो कधी कधी... तोच तुला विचारतो ",
" विचार कि मग ",
" तू कधी पाऊस बघितला आहेस का ... " या प्रश्नावर दोघेही हसले.


सौरभ कधीपासून या दोघांची बडबड ऐकत होता. बस मधून प्रवास करत होता. त्याच्या पुढच्याच सीटवर हे दोघे बोलत बसले होते. त्या बसच्या प्रवासाने आधीच वैतागलेला , त्यात या दोघांचे अखंड बोलणे. " किती बोर करत आहेत हे .... जरा गप्प बसत नाही. " सौरभ मनातल्या मनात बोलला. " म्हणे काही पाऊस बघितला आहे का .... फालतूची बडबड नुसती , उगाचच आलो भारतात " सौरभ स्वतःशीच बोलला.

' सौरभ अभ्यंकर ' जन्म कॅनडामध्ये झालेला. त्यामुळे तिथले नागरिकत्व , त्याच्या जन्मानंतर दुसऱ्यावर्षीच आई-वडील पुन्हा भारतात परतून आले. सौरभचे शिक्षण मुंबईत झाले. त्यानंतर उच्च शिक्षणासाठी तो कॅनडामध्ये गेला. इंजिनियर झाला आणि तिथेच राहू लागला. तिथे त्याचे घर होते , जॉब लागल्यावर पुन्हा भारतात आला नाही. अधून-मधून आई-वडिलांना भेटायला यायचा मुंबईत. त्याला भारतात येणे तितके आवडायचे नाही, सर्वच गोष्टीना नावे ठेवायचा. इथले राहणीमान मुळात त्याला पसंद नव्हते. याच कारणाने त्याला कॅनडात राहावे वाटायचे आणि तो तिथेच राहायचा.

आताही लग्न ठरले होते. परदेशी राहत असला तरी मुलगी मराठीच असावी असे त्याचे आणि पालकांचे मत. मुलगी सुद्धा आईने पसंद केलेली. आईने त्याला फोटो पाठवले होते. सौरभला आवडली. दोघांनी एकमेकांना पसंद केले. त्यावेळेस २-३ दिवस सौरभ आलेला मुंबईत तिला भेटायला. पुन्हा कॅनडात निघून गेल्यावर , रोजच्या रोज दोघांचे कॉल असायचे. दोन्ही देशांत वेळेचा फरक असल्याने दोघांना सोईची वेळ बघून , एकमेकांशी बोलणे होयाचे. ३ दिवसांनी साखरपुडा होता म्हणून त्याचे तिथले काम संपवून , सुट्टी घेऊन मुंबईत आलेला. परदेशात राहत असला तरी लहानपणापासून घरी मराठीच बोलले जायचे. सौरभचे मराठी अगदी उत्तम होते. मराठमोळा मुलगा. आज तो ' तिला ' भेटायला निघाला होता , तर गाडी अर्ध्या वाटेत बंद पडली. भर दुपारी , मे महिन्याचे कडक ऊन... थंड ठिकाणी राहणाऱ्या सौरभला सोसत नव्हते. तिला भेटायला पुढे जावे कि नाही , बंद पडलेल्या गाडीचे काय करायचे, १५ मिनिटे या विचारात गेली. त्या वेळेतच घामाने अर्धा शर्ट भिजून गेला. घरीच जाऊ , म्हणत टॅक्सी थांबवायचे असंख्य प्रयत्न करूनही टॅक्सी काही थांबेना. पपांना कॉल करून गाडी बंद पडली ते सांगितले.

" घरी कसे येऊ ते सांगा. ",
" टॅक्सी असतील ना "
" पप्पा ... अर्धा तास झाला, या टॅक्सी वाल्यांना कसला माज आहे एवढा, कळत नाही. ते private गाडीवाले तेही available नाहीत... तुम्ही दुसरा option सांगा. " ,
" चालत तुला जमणार नाही, मग एकच पर्याय आहे. " ,
" कोणता? ",
" best bus !! ",
" common पप्पा !! तुम्हाला माहित आहे ना ... मला public thansport आवडत नाही ते. आणि इथला तर बिल्कुल नाही. ",
" आता मी पुढे काय बोलू यावर... कुठे उभा आहेस ते सांग , मेकॅनिकला पाठवतो. ",
" ठीक आहे ."

सौरभने त्याची लोकेशन पपांना सांगितली , अर्ध्या तासाने मॅकेनिक आला. त्याने गाडी बघितली.
" किती वेळ लागेल. ? ",
" निदान आजचा दिवस तरी ... ",
" What !!! ",
" हो सर , खूप वर्ष याची सर्व्हिसिंग केलेली वाटत नाही, त्यामुळेच मोठा प्रॉब्लेम झाला आहे, काही पार्ट सुद्धा बदलावे लागतील. वेळ तर लागेल ना सर."

आता काय करणार , त्या उन्हाने सौरभ वैतागलेला. गाडी बंद पडली , त्याचा डोक्याला ताप. मॅकेनिक गाडी घेऊन गेला. पपांना कॉल करून त्याने घराजवळ येणाऱ्या बसचे नंबर घेतले. त्याच्या जन्मापासून ते आजच्या दिवसापर्यंत , एकदाही लोकल ट्रेन किंवा बसने प्रवास न केलेला सौरभचा world record आज तुटला. सौरभ finally , नाईलाजाने का होईना ... बसमध्ये जाऊन बसला. बसमध्ये पुढे बसलेल्या या दोघांमुळे त्याचे डोके उठले होते. घरी पोहोचता क्षणी , सर्वात आधी जाऊन त्याने अंघोळ केली. A.C. लावून झोपून गेला.

===========================================================================


" कसला ठार वेडा माणूस आहे हा " रचना नकळतपणे मोठयाने बोलून गेली.
" ओ मॅडम ... आपण ऑफिसमध्ये आहोत , हळू जरा ... " रचनाच्या शेजारी बसलेली अर्चना बोलली. रचनाने स्वतःची जीभ चावली.
" sorry ... sorry ... लक्षातच राहिले नाही. " रचना स्वतःवरच हसायला लागली. रचना म्हणजे सौरभची होणारी बायको. रचना सध्या एका मोठ्या कंपनीत HR पदावर कार्यरत होती. तिची मैत्रीण , अर्चना तिच्या शेजारीच बसायची.


" लक्ष आहे कुठे ... आणि कोणाला वेडे ठरवले आहेस... ", अर्चनाने रचनाला विचारलं.
" अगं मंद .... म्हणजे तसा वेडा नाही... असा वेडा ... हे बघ ... " रचनाने तिला तिच्या PC वर दिसत असलेला एक फोटो दाखवला. अर्चनाने तो फोटो बघून डोक्याला हात लावला.
" किती वेळा तेच ते फोटो बघत राहतेस...ते मॅगजीन तर आहे तुझ्याकडे , दर महिन्याला त्याचे मॅगजीन विकत घेतेस. तरी तेच फोटो पुन्हा त्याच्या web site वर जाऊन बघत असतेस. तो बरा आहे , तुलाच वेड लागले आहे. ",


" बघ ना ... कसले भारी फोटो काढतो हा... त्याहीपेक्षा... हे असे निसर्गसौंदर्य ... कसे काय शोधून काढतो , देव जाणे... !! " रचना पुन्हा त्या फोटोत हरवून गेली.
" प्रेमात वगैरे पडलीस कि काय त्या फोटोग्राफरच्या... ",
" excuse me .... फोटोग्राफर नाही... आकाश नाव आहे त्याचे... त्याला काही बोलायचे नाही हा ... ",

" दिसतो कसा ... तरुण कि म्हातारा ..काळा कि गोरा ... ते माहित नाही, आणि मॅडम प्रेमात आहेत त्याच्या... तुझे लग्न ठरले आहे आणि ३ दिवसांनी साखरपुडा आहे ... विसरलीस कि काय .. ",
" हो गं ... साखरपुडा, लग्न ... सर्व लक्षात आहे. आणि तू बोलतेस तसे प्रेम नाही , पण आहे प्रेम... बघ ना .... इतके छान फोटो काढतो , पण स्वतःचा फोटो काढता येतं नाही. निदान एक सेल्फी तरी काढायचा ना ... FB , Instagram ... सर्व ठिकाणी शोधले .. एक फोटो नाही स्वतःचा.. " रचना बोलत होती.
" By the way , सौरभ येतं होता ना तुला भेटायला. अजून कसा आला नाही. रस्ता हरवला कि तो हरवला .. ",
" त्याची गाडीचं बंद पडली. आणखी सांगायचे तर , त्याला आपल्याकडचे ऊन सहन होतं नाही. घरी गेला परत. ",
" तो कॅनडा मध्ये राहतो ना ... मराठी कसले भारी आहे त्याचे .. " एकदा video call वर रचनाने अर्चनाची ओळख करून दिलेली सौरभ सोबत.
" किती प्रश्न गं तुला... त्याचे शिक्षण मुंबईत झाले. आणि घरी पण मराठीच बोलतात. त्याचे आजोबा होते ना , ते इथून कॅनडामध्ये जॉबसाठी गेले होते. माझे सासरे .... त्यांचा जन्म कॅनडा मधला... लग्न इथे मुंबईत. ",
" म्हणजे तुझी सासू पण महाराष्ट्रातली... ",
" मुंबईतली म्हण ... लग्न करून ते दोघे तिथे गेले. सौरभ झाला त्यानंतर पुन्हा भारतात आले. मग सौरभ पुढच्या शिक्षणासाठी तिथे गेला , तिथली सवय लागली , तिथेच राहू लागला. ",
 " भारी ना !! तू पण तिथेच राहणार ना आता " ,
" हा ... म्हणजे....  तो काय इथे राहणार नाही. मलाच जावे लागेल.",
" जा .. पण आम्हाला .... सर्वात महत्वाचे मला विसरू नकोस. ", अर्चनाने बसल्या जागी मिठी मारली तिला.
" वेडीच आहेस. मी येणार ना तुम्हाला भेटायला. आणि अजून वेळ आहे लग्नाला.",
" तरीपण ... तिथे बर्फ पडतो ना ... तिथल्या वातावरणात रमलीस कि इथले ऊन विसरून जाशील." अर्चना बोलत असताना रचनाचे लक्ष पुन्हा त्या फोटोवर गेले.

डोंगरावर असलेल्या कोणत्या तरी एका पडक्या गडाचा फोटो होता तो. अर्धवट पडलेला गड, स्वतःवर पांढऱ्या शुभ्र ढगांची चादर लपेटून निद्राधीन झालेला भासत होता. त्याच्या उशाला हिरव्याकंच रंगाची अभूतपूर्व हिरवाई , संपूर्ण डोंगरभर पसरलेली. पायथ्याच्या जरावर, एका कोपऱ्यात .... एक सफेद रंगाचा पाण्याचा झरा ... स्वतःला उंचावून झोकून देतं होता. कड्यावरील ढगांच्या सावलीतून कुठल्यातरी पक्षांचा एक मोठा थवा , त्या ढगात विरघळून जात होता. डोंगरावर पसरलेल्या हिरव्या जंगलात एक लहानसे देऊळ लक्ष वेधून घेत होते. अर्थात आकाशचा क्लीक होता, रचना तोच फोटो कधीपासून बघत होती. " कॅनडामध्ये बर्फ पडतो. हिमवर्षाव !! सौरभ सांगतो ना ... सगळीकडे नुसता पांढरा शुभ्र बर्फ ....पण त्याला या हिरवाईची सर कधीच येणार नाही. तिथे गेल्यावर तुम्हा सर्वांना मिस करेन. सर्वात जास्त मिस करेन ते या निसर्गाला आणि पावसाला !! " रचना काम विसरून त्या फोटोत हरवून गेली.  

=====================================================================


सौरभने मित्राला कॉल केला. " Hi .... कब आया तू .... बताया भी नही !! " समोरून आवाज आला.
" मराठी आहेस ना ... मराठीत बोलायला काही प्रॉब्लेम आहे का तुला " सौरभने उत्तर दिले.
" सॉरी यार ... सवय लागली आहे. तू ना तसाच आहेस अजून , सरळ तोंडावर बोलतोस ... सॉरी पुन्हा , कधी आलास ? " ,


" कालच आलो , माझे एक काम होते तुझाकडे. माझी कार बंद पडली आहे. पप्पांची आहे ती त्यांना लागते. ती घेऊ शकत नाही. तुझी दुसरी कार उद्या मला देऊ शकतोस का.. ",
" देतो ... उद्या सकाळी ड्राइवर कार घेऊन तुझ्या घरी येईल. ",
" ड्राइवर नको आहे मला. मी स्वतः चालवणार आहे."
" अरे मित्रा ... गाडी काय आपोआप  तुझ्याकडे चालत येणार आहे का ... तुला चावी देऊन पुन्हा तो आमच्याकडे येणार ना " ,


" ठीक आहे. thank you !! साखरपुड्याला येतो आहेस ना... २० मे ला आहे. address पाठवला आहे तुला. ",
" येणार ना ... नक्की येणार. बरं ... एक विचारू का... रागावू नकोस ... ",
" विचार ",
" इंडिया आवडत नाही, तरी मराठी आवडते ... असे का ... आता कॅनडात तर कोणी मराठी बोलायला येतं नसेल ... मी मघाशी हिंदीत बोललो तर पट्कन बोलून दाखवलेस.. " सौरभने शांतपणे ऐकून घेतले.


" जवळचा मित्र आहेस म्हणून ..... नाहीतर आता वेगळ्या भाषेत उत्तर दिले असते. मराठी असल्याचा अभिमान आहे मला. मराठी मला इतर कोणत्याही भाषेपेक्षा जास्त जवळची वाटते. आईने तसेच शिकवले आहे मला, स्वतःच्या मातृभाषेचा आदर असावा. आदर करावा. तो तुमच्या सारख्या लोकांना जमत नाही. मराठीत बोलणे कमीपणाचे वाटते, मला नाही वाटत. कॅनडात सुद्धा कोणा भारतीयाशी बोलण्याचा संबंध आलाच तर सर्वात आधी त्याच्याशी मी मराठीतच बोलतो. मग त्या व्यक्तीची मातृभाषा कोणतीही असू दे , मला नाही फरक पडत. राहिला प्रश्न तो इंडिया न आवडण्याचा. मला आवडत नाही , अश्यातला भाग नाही. इथले राहणीमान आवडत नाही. जे श्रीमंत आहेत ते अधिक श्रीमंत आणि जे गरीब आहेत ते गरीबच. रस्ते ठीक नसतात.... वाढत जाणाऱ्या झोपड्पट्टी...आणि किती तरी कारणे आहेत. आज सकाळीच बसने प्रवास करून घरी आलो. ५-६ वर्षांपूर्वी ज्या बसेस होत्या , ट्रेन बघितलेली ... सर्व तसेच आहे असे वाटते. म्हणजे कधी कधी असे वाटते की लोकांना बदलायचे नाहीच आहे. ज्यात जसे आहोत ... तसेच राहायचे आहे त्यांना. या गोष्टी आवडत नाही मला... आणि तू ... तुझ्यासारखे अनेक जण असतील .... जे इथल्या व्यवस्थेला नावे ठेवतात ... तरी कोणाला बोलायचे नसते. मला आवडत नाही , ते बोलून दाखवतो. कळलं .... उद्या सकाळी कार लवकर येईल ना.... " ," हो ... " दोघांचे बोलणे संपले.

========================================================================



रचना लग्नानंतर कॅनडात राहणार होती. तिचा आज जॉबचा शेवटचा दिवस होता. मोठी पार्टी झाली. निरोप देताना रडणे वगैरे सुद्धा झाले. दोन दिवसांनी असलेल्या साखरपुड्याचे सर्वाना आमंत्रण देऊन रचना आज घरी लवकर निघाली. कानात इअरफोन घालून , आवडती गाणी ऐकत ट्रेनच्या दरवाजात उभी होती. लवकर निघाली असल्याने ट्रेन तशी रिकामी. मागे पळणारे जग पाहत, गाण्यात धुंद झालेली रचना , तिचे लक्ष सहजच आभाळाकडे गेले. दिसत असलेल्या आभाळात एकच लहानसा पण काळ्या रंगाचा ढग तिला दिसला. रचनाला गंमत वाटली. " पाऊस तर पुढच्या महिन्यात आहे.... हा कुठे एकटाच पळून चालला आहे. " स्वतःशीच रचना बोलली. नजरेआड होईपर्यंत रचना त्या ढगाकडे बघत होती. घरी आल्या आल्या जरा फ्रेश झाली आणि साखरपुड्याच्या तयारीत गुंतून गेली.

२० मे... आज दोघांचा साखरपुडा. दोन्ही मुले आपापल्या घरी एकुलती एक... त्यामुळे चांगलाच खर्च केला होता. सौरभ साठी खास A.C. असलेला हॉल ठरवला होता. रचना तयार होऊन घरीच होती. दुपारी १२ वाजता सोहळा आयोजित केलेला. हॉल घरापासून जवळच होता. अगदी १० मिनिटावर. घरातले अजून तयार होत होते. रचना... तिच्या आवडत्या ठिकाणी , बाल्कनीत येऊन बसली होती. मे महिन्यातली दुपार , उन्हाचा पारा चढलेला. कडक ऊन. " सौरभला ऊन आवडत नाही.... पावसाबद्दल काय मत आहे त्याचे देव जाणे. काय बोलणार त्याला... " असा विचार करत असताना , ऊन जरासं कमी झाल्यासारखे वाटले. साहजिकच तिने वर पाहिले. वर आभाळात एक मोठ्या आकाराचा काळ्या रंगाचा ढग संथपणे मार्गक्रमण करत होता. कमाल वाटली तिला. त्यादिवशीही असाच ढग दिसला होता आपल्याला.... मनाशी बोलत होती रचना आणि आईने हाक मारली. सर्व तयारी झालेली तर निघाले.

छान झाला साखरपुडा. खूप जण आलेले. रचनाचे जवळपास पूर्ण ऑफिस आलेले, असे म्हणा हवे तर. सौरभचे मित्र - नातेवाईक... किती ती गर्दी. सजावट उत्तम , पाहुण्याचे स्वागत उत्तम , सर्व काही छान छान झाले. सौरभ - रचना दोघेही खुश. निघेपर्यंत संध्याकाळ झाली. सौरभ ... रचनाचा निरोप घेऊन त्याच्या आई-वडिलासोबत घरी निघून गेला. रचनाचे सर्व सामान वगैरे आटोपून निघणार होते. त्यामुळे ते थांबले होते. रचना फार आनंदात. त्या आनंदात ती हॉलच्या एका खिडकीसमोर येऊन उभी राहिली. सौरभ निघून गेल्यावर A.C. बंद केलेले, खिडक्या उघडल्या. पुढच्या आयुष्याची स्वप्ने रंगवत , स्वतःशीच हसत रचना तिथे उभी होती. सूर्यदेव परतीच्या वाटेकडे निघालेले. आभाळाचे नारंगी होत जाणारे रंग पाहताना रचनाला पुन्हा तो दुपारचा काळा ढग दिसला. अचंबित झाली. एक वेगळ्याच प्रकारची चलबिचल मनात सुरु झाली. " असे का होते आहे मला.... याआधी तर कधी असे वाटले नव्हते... आज अशी का हुरहूर मनाला लागून राहिली आहे. " रचना विचारात गुंतली.

========================================================================


२० मे ला साखरपुडा आणि ३० मे ला लग्न... असा सौरभचा प्लॅन होता. लग्नानंतर लगेच ३ दिवसांनी ते कॅनडाला निघणार होते. या दरम्यान दोघे खरेदी साठी जात , एकमेकांना वेळ देत होते. रचना तर भलतीच आनंदात , लग्न होणार होते ना. अश्यातच , २५ मे ला एक बातमी आली. सौरभच्या एका नातेवाईकाचा अपघात झाला. मोठा अपघात झालेला. अशात लग्न करणे बरोबर नव्हते. सौरभला काही प्रॉब्लेम नव्हता तरी त्याच्या आई-वडिलाना ते पटत नव्हते. रचना आणि तिच्या आई-वडिलांना सांगून योग्य निर्णय घ्यावा असे ठरवले. लग्न पुढे ढकलले. हा निर्णय दोघांच्या घरून घेण्यात आलेला.

रचनाला थोडे वाईट वाटले. काय करणार आता. असे म्हणत ती सकाळी सकाळी बाल्कनीत चहा घेऊन उभी होती. डोक्यात तेच विचार. बाकी, तिला खूप आधी पासून अशी बाल्कनीत चहा पिण्याची सवय. चहाचा एक एक घोट घेता घेता तिचे लक्ष सहजच आभाळात गेले. आज ढग दिसतात का ते बघू... असे म्हणत तिने वर पाहिले. यावेळेस तिला २ ढग दिसले. एकमेकांचा हात हातात घेऊन प्रवासाला निघाले असावे , असा भास झाला. याना मला नक्की काय सांगायचे आहे , ते कळत नाही.

अश्यातच सौरभचा कॉल आला. त्याने या सर्वाना घरी बोलवले होते. त्याच्या घरी पोहोचल्यावर मोठी मिटिंग झाली. विषय = लग्न. सौरभचे अपघात झालेले नातेवाईक... त्यांची तब्येत stable होती.


" ते बरे आहेत ना ... मग ३० मे ला करू ना लग्न. आता काय प्रॉब्लेम आहे. " सौरभ वैतागून मोठ्या आवाजात बोलला. त्याच्या आईने शांत केले.
" आपण लग्न पुढे ढकलले. हॉल cancle केला. आपण लग्न करणार नाही तर त्यांनी दुसऱ्यांना हॉल दिला. " आईने माहिती पुरवली.  
" असे कसे ... मग दुसरा हॉल बघू.. " सौरभ.
" नाही बाळा ... तेव्हडे सोप्पे नसते ते. २-३ महिने आधी बुक करावा लागतो. " रचनाच्या वडिलांनी माहिती दिली.
" हो बरोबर बोलले ते. आणि हे महिने लग्नाचे असतात. सर्वच हॉल बुक असतात. "
" एकही नाही... " सौरभ.
" तुला एवढीच घाई असेल तर मी हॉल बघतो. पण non ac मिळेल ... तुला चालेल का .. " त्याचे वडील बोलले.

" come on पप्पा !! तुम्हाला माहित आहे ना .... माझे प्रॉब्लेम. ... ok .... ठीक आहे. मग तुम्हीच सांगा. हॉल कधी available असतील ते. " सौरभ
" ऑगस्ट महिन्यात.... " सौरभची आई बोलली.
" NO way ... एवढ्या महिन्यांनी... नाही चालणार.... मला सुट्टी तरी मिळेल का इतके दिवस. " सौरभ पुन्हा मोठ्या आवाजात बोलला.
" सौरभ .... ऐकून तर घे.... दुसरा काही option आहे का ... " खूप वेळ गप्प असलेली रचना बोलली.
" मग मी जातो ... जॉबसाठी... लग्नाची तारीख ठरवा ... हॉल बुक करा ... ४-५ दिवस आधी येईन मी... " सौरभ बोलला.
" अजिबात नाही... तू कुठे जाणार नाही आहेस. माझ्यासोबत राहायचे. मी काय करू घरी बसून... तुझ्यासाठी जॉब सोडला ना. आता तू मला कंपनी दे... " रचनाने सौरभला गप्प केले. बाकी सर्वाना हसू आलं.

" ठीक आहे ... आता काय बोलू .... पण ऑगस्ट महिना ... जमल्यास १ ऑगस्ट पण चालेल... आता एकच प्रॉब्लेम आहे. सुट्टीचा. " सौरभ बोलला.


" तुझ्या सुट्टीचे सांगूच नकोस... किती काम करतोस .. थोड्या दिवसांनी ती कंपनीपण तुझ्या नावावर करतील. गेल्या महिन्यात तर सांगत होतास मला... कि ५-६ महिन्याची सुट्टी बाकी आहे. तुला सुट्टी देणार नाहीत हे पटत नाही मला. " सौरभची आई बोलली. सौरभचे सर्व प्रश्न मिटले आणि लग्नाचे tension सुटले.


रात्री सौरभ सोबत कॉलवर बोलणे सुरु होते. तसे ते आता रोजच फोनवर बोलायचे. आजही. थंड हवेची झुळूक रचनाच्या गालावरून गेली. तस तिला कोणी तरी फुंकर मारल्याचा भास झाला. आजूबाजूला पाहिले. कोणीच नव्हते. आपसूकच तिने वर पाहिले. पावसाच्या ढगांचा रंग रात्रीच्या काळोखात सुद्धा ओळखता येतो. त्या ढगांची एक लांबच लांब रांग लागलेली होती. सौरभ सोबतचे बोलणे विसरून ती त्याकडे बघत राहीली. सौरभला नंतर कॉल करते सांगून कॉल कट्ट केला. इतके दिवस डोक्यात सुरु असलेला विचार तिच्या मनात शिरला. काही मनात ठरवून ती झोपायला आली.

सकाळी उठून तिने आपला विचार आधी तिच्या आई-वडिलांना सांगितला. ते सांगायला तिने तिची खास मैत्रीण , अर्चनाला बोलवले.
" प्लिज ...... प्लिज ..... प्लिज  पप्पा !! जाते ना मी ... "
" तुला कधी अडवले आहे का ... आई कडून सुद्धा परवानगी आहे " तिच्या पप्पानी परवानगी दिली.
" हे खूळ अचानक कसे " अर्चनाने विचारलं.
" अगं .. गेले काही दिवस ना .... ते आभाळात पावसाचे ढग येतात ना .. प्रवास करणारे... त्यांना बघून सारखे काही वाटायचे ... नक्की ती भावना काय ते कळत नव्हते. काल रात्री पुन्हा ते काळे ढग दिसले आणि मी ते सारखे सारखे बघत असते ते , निसर्गाचे फोटो अचानक नजरे समोर आले. तेव्हा ती भावना कळली मला... हे ढग मला काही सांगतात असे भासले, आमच्या सोबत प्रवासाला ये , असे बोलवतात मला. लग्न पुढे गेले आहे. तर विचार केला... जाऊया त्यांच्या सोबत... ",
" एकटीने ?? ",
" सौरभला घेणार सोबत, त्याला सुट्टी आहे आता .. कधी फिरणार तो आपला महाराष्ट्र... " रचना बोलली.

" त्याला ऊन झेपत नाही ... असा फिरायला तयार होईल .... सांगणार कोण त्याला .... एकतर कडक स्वभाव... " अर्चना बोलली.
" अर्चना ... सौरभ बाहेर कडक वागत असला तरी रचना त्याला बरोबर गप्प करते. घाबरतो तिला " आई बोलली.
" काही काय आई .. " रचना लाजली. " आहे स्वभाव जरा कडक ... मनात येईल ते बोलतो... चांगले , नीटनेटके वागणे त्याला जास्त आवडते. त्याचा जास्त वेळ तिथे थंड ठिकाणी गेला म्हणून त्याला ऊन सहन होत नाही इतकेच... " ,
" तरी प्रवासाचे काय... तो तयार होणार नाही. " अर्चना.
" मी बोलते त्याच्याशी .... नाहीच तयार झाला तर एकटीने जाणार पण जाणारच .... " रचना आत्मविश्वासाने बोलली.


त्याच दुपारी तिने सौरभला कॉल केला. सर्व सांगितलं. तो तयार होईना. " कमीत कमी २ महिने आहेत लग्नाला. रोज रोज, त्याच त्या जागी किती फिरायचे. एक प्लॅन केला आहे. तिथे आपण दोघे फिरायला जाऊ. तुला पण आवडेल. " सौरभ फक्त ऐकत होता.
" हॅलो .... हॅलो... are you there .... " रचनाने त्याला पुन्हा विचारले.
" हो, ऐकतो आहे. ",
" मग बोल ना काही , मला वाटलं कॉल ठेवून दिलास. मी काय एकटीच बोलते आहे. "
" हम्म ",
" हम्म काय ..... प्लॅन कसा वाटला ते सांग "
" रचना.... मला एक urgent कॉल येतो आहे. तो घेऊ का... मी करतो तुला कॉल ... Bye ... ",
" ok ... मी ... " रचनाचे बोलणे सुरु होते तरी त्याने कॉल कट्ट केला.

त्याच्या कॉलची वाट बघत संध्याकाळ झाली. कंटाळून तिनेच कॉल लावला पुन्हा. " रचना.... तुला बोललो ना , मी करतो कॉल... माझे जरा काम सुरु आहे. सकाळपासून त्यातच आहे मी. "
" सुट्टीवर आहेस ... विसरलास वाटते. ",
" सुट्टीवर आहे. तरी त्यांना urgent पाहिजे होते. तुम्ही तर मला कॅनडाला जाऊ दिले नाहीत. काही काम नव्हते म्हणून करतो आहे , त्यांना तेवढीच मदत.. "
" छान ..... very nice ... कामच करत बस हा ... " रचनाने रागात कॉल कट्ट केला. मोबाईल switch off करून , मोबाईल घरीच ठेवून ती बाहेर एकटी फिरायला निघून गेली. रात्री थेट जेवायला घरी आली.
" आहेस कुठे तू .... " आई बोलली.
" का ... काय झालं ... " रचना घरात आली.
" तुझा मोबाईल का बंद आहे. सौरभने किती वेळा कॉल केला तुला , टेन्शन मध्ये आहे तो... शेवटी मला कॉल केला त्याने... तू आधी त्याला कॉल कर. " आई बोलली.

" दुपारी केलेला कॉल .... नंतर संध्याकाळी .... तो त्याच्या urgent कामात बिझी होता. मग कशाला कॉल करू त्याला. "
" जा गं .... बोल त्याच्याशी... कसे दोघांचे जमणार .... मला तर आता पासूनच टेन्शन आले आहे. " रचनाची आई बोलत बोलत किचनमध्ये निघून गेली. रचनाला हसू आलं. कसा टिपिकल आई सारखा डायलॉग मारला , असं म्हणत तिने सौरभला कॉल लावला.

" कधीपासून कॉल करतो आहे... मोबाईल switch off का केला होतास... " सौरभ जरा जास्तच मोठ्या आवाजात बोलला.

" गंमत सांगू का तुला ..... हा मोबाईल ना माझा आहे ... तो बंद ठेवावा कि सुरु .. ते मी ठरवणार ... आणि अजून एक गंमत सांगते , मला हळू बोलले तरी ऐकायला येते. हळू आवाजात बोलणार असशील तर ... नाहीतर माझे कान दुखवायचे नाहीत मला.... " रचनाचे बोलणे ऐकून सौरभ नरमला.


" झाले का काम ... नाहीतर पुन्हा बोलशील ..... urgent काम आहे , नंतर बोलू .. " ,
" आता वेळ आहे ... बोल .... सकाळी काय बोलत होतीस. "
" दुपारी बोलले ते ऐकले नाहीस वाटते ... "
" सॉरी बाबा ... सॉरी ... नको रागावू ... "
" हम्म ",
" तुझा प्लॅन समजला मला , पण ते मला जमेल असे वाटत नाही. "
" try केलेस तर जमेल .. ",
" कसे तू सांग "
" पण सुरुवात तर करू .... ",
" आणि कुठे फिरायचे... "
" इथेच .... आपल्या महाराष्ट्रात ... "
" महाराष्ट्र काय मुंबई इतका लहान वाटतो का तुला... "
" जास्त दूर नाही जायचे. मन भरले कि घरी परत. "
" आणि तुझे मन नेमके कधी भरणार. "
" ते गेल्या शिवाय कळणार का .. " रचनाकडे प्रत्येक प्रश्नाचे उत्तर होते.

" बघू ... विचार करून सांगतो. "
" आता कसला विचार .. सुट्टी आहे ना , तर उपयोग करून घे . काम बाजूला ठेव जरा ..... मी important कि तुझे काम... "
" तसे तर तुम्ही दोन्ही माझ्यासाठी important आहात. "
" काम ठेव रे बाजूला ... "
" जर फिरायला जायचे आहे .. तर मग काश्मीर किंवा केरळला जाऊ... मला जायचेच आहे तिथे. "
" नाही... मला महाराजांचे गड बघायचे आहेत. "
" बापरे !! म्हणजे ट्रेकिंग करायला लावतेस कि काय... नाही हा ... मला उंचावर वगैरे जायचे नाही. आपण केरळला जाऊ ... नाहीतर काश्मीर बेस्ट आहे.... थंड हवेचे ठिकाण. "
" गप रे ... मला आता वाद घालायचा नाही. मी जाते जेवायला. तू विचार कर. मी उद्या सकाळी कॉल करते .. उत्तर तयार ठेव ... आणि ' हो ' हेच उत्तर पाहिजे आहे मला. " म्हणत रचनाने कॉल कट्ट केला आणि जेवायला गेली. सौरभचे टेन्शन वाढवले.

दुसऱ्या दिवशी , सौरभने कॉल केला. सुरुवातीचे good morning ...... चहा घेतला का ... वगैरे वगैरे ... विचारून झाल्यावर रचना पुन्हा मूळ मुद्दावर आली. कालच्या रात्रीचा विषय , सुरुवातीपासून सुरु झाला. रचनाने तिचा प्लॅन सविस्तर सांगितला.

"अगं ... तुझे सर्व म्हणणे ठीक आहे. माझंही विचार कर जरा. आपण कॅनडात गेलो कि जाऊ फिरायला. तुला पाहिजे तिथे , हवे तितके दिवस फिरू. तिकडचे सर्व main point मला माहित आहेत. तुला निसर्ग बघायचा आहे ना. तिथेही आहे कि निसर्ग सौंदर्य. एकतर इथला उन्हाळा मला जमत नाही आणि समज त्या अनोळखी ठिकाणी जाऊन हरवलो तर .... मला काहीच माहिती नाही इथली. म्हणून बोललो कि तुझा प्लॅन चांगला आहे पण मला जमणार नाही. " सौरभचे बोलणे रचनाने ऐकून घेतले.
" Fine ... तुला जमणार नाही , No Problem .... मी एकटी जाते .",
" अगं पण .... ",
" तुझे सर्व ऐकते ना मी, आतापर्यंत सर्वच गोष्टी तुझ्या मनासारख्या झाल्या ना ... एकच गोष्ट ... माझी मला करू दे. तुझ्यावर कुठे जबरदस्ती केली, येण्यासाठी. तुला जे जमत नाही , ते तू कधीच करत नाहीस ... हे सुद्धा मला माहित आहे. त्यासाठी बोलले कि मी एकटी जाते. तू नाही आलास तरी चालेल. " रचनाने सौरभला निरुत्तर केले.

" आपण संध्याकाळी भेटतो आहोत ना... ",
" हो मग ... ",
" हो हो .... रागवू नकोस .. ",
" मी कुठे रागावले ... तू ये संध्याकाळी घरी... " म्हणत रचनाने कॉल कट्ट केला. तस बघावे तर सौरभ तिला जरा घाबरायचा. त्यात आताच्या बोलण्यावरून तरी तिचा पारा नक्की चढला असणार , हेच त्याने गृहीत धरलेले. म्हणून संध्याकाळी भेटायला जाताना गुलाबाचा छान असा बुके घेऊन गेला. रचनानेच दरवाजा उघडला. आज घरी एकटीच होती. तिचे आई-वडील खरेदी साठी बाहेर गेलेले.


" चहा घेशील ना ... " रचनाने त्याच्याकडे न बघताच विचारले.
" चालेल ... "
"हम्म ... " रचना किचन मध्ये गेली. तिच्या पाठोपाठ सौरभ.
" ते बुके वगैरे आणायची काही गरज नव्हती. सकाळीच बोलले तुला... मी रागावली नाही. " सौरभ ओशाळला. त्याचा चेहरा बघून रचनाला हसू आले.
" लग्नाआधीच एवढा घाबरतोस. लग्नानंतर काय करशील. " रचनाचे हसणे बघून सौरभ सावरला. चहा घेऊन दोघेही बाहेर आले. सौरभ खुर्चीवर बसणार तोच रचना बॊलली.
" चल ना ..... बाल्कनीत उभे राहू. मला तशीच चहा घेयाला आवडते . " दोघेही बाल्कनीत येऊन उभे राहिले आणि चहा पिऊ लागले.

" पण खरं सांग ... सकाळी रागावली होतीस ना माझ्यावर ... ",
" नाही रे बाबा... आणि तू इतका काय घाबरतोस मला... chill !!! बाकी , इतर लोकांसमोर कसा कडक वागतोस .. तुझा स्वभाव तसाच आहे म्हणा ... तरी मला ... " रचना बोलता बोलता हसू लागली.


" मग काय .. तुझ्या बोलण्यावरून तसेच वाटले .... मी जाते एकटी ... तू नाही आलास तरी चालेल.... कशी पटकन बोललीस... घाबरलो मी... " चहाचा एक घोट घेत रचना त्याच्याकडे बघत होती. संध्याकाळची वेळ सूर्य अस्ताला जात होता. आभाळात काहीसे लहान - सहान काळे ढग प्रवासाला लागले होते.


" हे बघ .. एकदम सोप्पे करून सांगते. मी माझे ...... इकडचे सर्व मागे सोडून तुझ्यासोबत कॅनडाला यायला तयार झाली आहे. पुन्हा इथे कधी येणार ते माहित नाही. शिवाय पुन्हा असा वेळ मिळेल का ... ते सुद्धा माहित नाही. आता आपले लग्न पुढे गेले आहे , वेळ आहे तर वाटले.... जाऊ भटकायला. तुला विचारले, कारण तू माझा future partner आहेस. न सांगता गेली असती तर काय कळले असते तुला... ",


" तरी पण ... माझे प्रॉब्लेम सांगितले ना तुला.",
" तुझे प्रॉब्लेम खरे आहेत ,हि गोष्ट मी मानते , ते ऐकूनच मी एकटीने प्रवास करावा असे ठरवले तर त्यालाही तुझा नकार.... पुरुष-स्त्री एकसमान मानतोस ना ... मला हा प्रवास एकटीने जमणार नाही , असे तर वाटत नाही ना तुला.." सौरभची चहा संपली होती.


" असे काही नाही... अनोळखी ठिकाणी हरवलीस तर तुला शोधायला कुठे येणार. ",
" Exactly !!  एवढा कामात बुडालेला असतोस कि कॅनडात किती ठिकाणी फिरला असशील ते माहित नाही. मुंबईत इतक्या वर्षात किती वेळेला आलास, ते सांग. आणि जेव्हा जेव्हा आला असशील तेव्हा तेव्हा पूर्ण दिवस घरातच A.C.बसून काढला असणार ... बरोबर बोलते आहे ना ... " सौरभ काहीच बोलला नाही.


" या अश्या अनोळखी ठिकाणी तुला घेऊन जायचे होते म्हणून तर एकत्र जाऊ , असा प्लॅन केला. तुला यायचे नाही. आमच्या इथे तुमच्यापेक्षा छान अशी ठिकाणे आहेत ... जिथे जाऊन मनःशांती मिळते. " रचना बोलत होती , सौरभ ऐकत होता.

" चहा संपला असेल तर कप देशील.... रिकामा कप हातात ठेवून तो काही पुन्हा आपोआप भरणार नाही... हवा आहे का चहा अजून .. " सौरभने नकार दिल्यावर रचना कप ठेवायला आतमध्ये गेली .

चहाचे कप धुवून झाल्यावर रचना बाहेर आली तरी सौरभ बाल्कनीत उभा. कोणत्यातरी विचारात गुंतलेला. तिने त्याच्या डोळ्यासमोरून हात फिरवला. सौरभ भानावर आला.
" कुठे हरवलात साहेब .... ",
" कुठे नाही. ",
" मग एवढा कसला विचार करत होतास. टेन्शन अजिबात घेऊ नकोस. मी सुखरूप घरी येणार. ",
" कधी निघायचे आहे. ? ", सौरभ पुटपुटला. रचनाला वाटले काही चुकीचे ऐकले.
" काय ... काही बोललास का .... कि मी चुकीचे ऐकले. कधी निघणार आहेस , असे विचारायचे आहे का तुला.... " रचनाने विचारले तसा सौरभने तिच्या हातावर चिमटा काढला.
" शहाणीच आहेस गं... जे ऐकलेस ते बरोबर... तुलाच पुन्हा ऐकायचे आहे ते सांग. ",
" अरे बाबा !! एवढ्या हळू आवाजात बोललास. काय ऐकायला येणार. बोल ना ... नक्की काय बोललास. "
" मी विचारले ... आपल्याला कधी निघायचे आहे ... तुझ्या भटकंती साठी. ",
" what !!! म्हणजे तू पण येणार ना .. ", रचना आनंदाने ओरडली. सौरभने मानेनेच होकार दिला.
" किती गोड !! thank you ..... thank you so much !! " म्हणत त्याच्या गालावर किस करत मिठी मारली.

" अगं .... हो ..हो ... किती तो आनंद, कधी निघायचे ते तरी सांग. " रचनाची मिठी सोडवत सौरभ बोलला.
" हा ... ते राहिले सांगायचे. " रचना सावरली.


" आज तारीख आहे २९ मे. साधारण पणे ७ जून नंतर पावसाळा सुरु होतो. पण गावच्या बाजूला , जिथे डोंगर वगैरे असतात तिथे आधीच सुरु होतो , एव्हाना सुरूही झाला असेल.",
" मग उद्या निघायचे का... ",
" नाही रे ... उद्या कसे लगेच जाणार. तयारी करायला नको का ",
" हा ... तयारी करावी लागेलच. मग तू कोणता दिवस ठरवला आहेस. ",
" मधल्या दिवशी जाऊ ... कॅलेंडर बघून सांगते. "
" अरे मोबाईल मध्ये असते ना कॅलेंडर.. " सौरभने लगेच मोबाईल बघितला. रचना सुद्धा बघत होती.


" थोडे दिवस ... सुरुवातीचा पाऊस पडून गेला कि हिरवळ दिसायला लागते. लवकर गेलो आणि पाऊस भेटलाच नाही तर... एक चांगला दिवस बघून जाऊ. " म्हणत रचना दिवस बघू लागली. " ११ जून ... मधलाच दिवस आहे. हा दिवस कसा वाटतो. "
" तुला जी सोयीची वाटते ते तारीख घेऊ." सौरभच्या वाक्यावर रचना आनंदली.
" पण एक प्रश्न आहेच माझा. "
" आता कोणता प्रश्न... आता भटकंतीला नकार देऊ नकोस हा ... ",


" नकार नाही गं.... किती दिवसांसाठी जायचे आणि सर्वात आधी .... पहिले ठिकाण कोणते... ते तरी ठरवले असशील ना.. " सौरभचा प्रश्न बरोबर होता. रचना विचारात पडली.
" किती दिवस जायचे ते ठरवले होते मी...... कमीत कमी ७ दिवस तरी.... पण आधी कुठे जायचे तेच माहित नाही मला... " रचनाच्या उत्तरावर सौरभने तिला एक टपली मारली.
" कुठे जायचे ते माहित नाही आणि मॅडम एकट्या निघाल्या होत्या. ",
" Sorry !! "
" एक काम करू.. निदान १० दिवस तरी आहेत अजून. तोपर्यंत तयारी करू. तू तुझे नक्की कर , कुठून सुरुवात करायची ते. त्याची माहिती काढ. मी बाकीच्या गोष्टी जमवतो."
" best !! चालेल चालेल ... thank you so much !! " म्हणत रचनाने पुन्हा त्याला मिठी मारली.

त्याच दिवसापासून सौरभ कामाला लागला. रचना इंटरनेट वर माहिती गोळा करू लागली. पुढच्या ७ दिवसात सौरभने सर्वच सामान गोळा केले. किमान आठवडाभर राहावे लागणार म्हणून दोघांना पुरेल असा एक मोठा तंबू , ४- ५ दिवसांसाठी लागणारे कपडे, मोबाईल साठी extra power backup , first aid box , शिवाय आजारी पडलो तर जास्तीचे औषध , गोळ्या, सुका खाऊ , आंघोळी साठी साबण , टूथब्रश , टूथपेस्ट... पाण्याची एक जास्तीची बाटली आणि कॅमेरा. सर्व तयारी झाली. त्याहून त्यांनी त्या दिवसात घरच्या घरी तो तंबू उभा करण्याची प्रॅक्टिस सुद्धा करून घेतली. २ मोठया सॅक भरून तयार होत्या. सौरभ एकदम तयारीत फक्त रचना कोणते ठिकाण सांगते त्याची वाट बघत होता.

आदल्या दिवशी दोघांची मीटिंग झाली. " ठिकाण ठरले आहे... " रचनाच्या चेहऱ्यावरचा आनंद लपत नव्हता. " कोणते ?? " सौरभ ही एकदम उत्साहात.
रचनाने wild india चे मॅगजीन सौरभ समोर धरले. " यातला पहिलाच फोटो बघ. " रचनाच्या हातातले मॅगजीन सौरभने घेतले.

आतल्या पहिल्याच पानावरचा फोटो त्याने पाहिला. आपसूकच त्याच्या ओठांतून शब्द बाहेर पडले.
" Amazing click !! " सौरभने त्या खाली लिहिलेले ठिकाणचे नाव वाचले. " राजमाची !! इथे जायचे आहे का ... "

" हो ... मी सर्वात पहिला बघितलेला हा फोटो... तेव्हापासून निसर्गाच्या प्रेमात..... आणि हे जास्त दूरही नाही मुंबईपासून.. कर्जतला ट्रेनने जायचे. आणि तिथून काही अंतरावर आहे... आज रात्री निघू. "


" काय ..... आज रात्री .... आणि ट्रेन कशाला.... गाडी आहे ना माझी. ",
" साहेब .. गाडी कुठे पार्क करणार... आणि आपण भटकंती साठी निघाल्यावर गाडीकडे कोण बघणार. ट्रेनने जलद प्रवास होईल. ",
" आज रात्रीच निघायला पाहिजे का .... उद्या सकाळी.... ",
" बघ ... इथून कर्जतला पोहोचायला कमीत कमी २ तास .... त्यापेक्षा जास्तही लागू शकतो वेळ. कर्जतला पोहोचल्यावर आजची रात्री एखाद्या हॉटेलमध्ये थांबू. मग पहाटे राजमाचीसाठी निघू . वर पोहोचेपर्यंत किती वेळ लागेल ते मला माहित नाही. पहाटे पहाटे निघालो तर तुला उन्हाचा त्रास होणार नाही. पुढे ऊन आले कि खाली पायथ्याशी येऊ शकतो ना.... मग पुढचा प्रवास... कशी वाटली प्लॅनिंग ... " सौरभला ट्रेनचा वैताग पण आता निघायचे ठरले तर जावेच लागणार. काही पर्याय नव्हता.

ठरल्याप्रमाणे , दोघे ट्रेनने सर्वात आधी कर्जत साठी निघाले. कसाबसा ट्रेनमध्ये शिरला. आधी गर्दी बघून पुन्हा घरी जावे असेच त्याच्या मनात आलेले. आणि एवढी मोठी सॅक घेऊन त्याला आतमध्ये सुद्धा चढू देतं नव्हते. ते झाले. उभ्या उभ्याने प्रवास .... सोबत भरलेली सॅक, ३ तासाने कर्जतला उतरला तेव्हा अंगात ताकद नव्हती त्याच्या. रचनाला ट्रेनची सवय , त्यामुळे तिचा प्रवास छानच झाला. रात्री ११ वाजता ते एका हॉटेलमध्ये गेले , एका रात्रीसाठी रूम बुक केली. पहाटे ५ वाजता निघू असे रचनाने सौरभला सांगितले. सौरभने डोक्याला हात लावला आणि तसाच काही न खाता झोपूनही गेला. रचना मात्र पहाटे .... भटकंतीला सुरुवात होणार , याच विचारात रात्री उशिरापर्यंत जागी होती. 

सकाळी बरोबर ५ वाजता रचना जागी झाली. आणि तिने सौरभला सुद्धा जागे केले. त्याला एवढ्या लवकर उठायची सवय नव्हती.

" झोपू दे ना थोडावेळ... " डोळे न उघडताच सौरभ बोलला.

" नाही .... उठ लवकर. " रचना
" १० मिनिट ..... ५ मिनिट ... २ मिनिट.. " सौरभ तसाच झोपेत बडबडत होता असे वाटत होते.
" ठीक आहे.... झोप तू .... ५ मिनिटे कशाला ... चांगला १ तास ... २ तास झोपा काढ. मी जाते एकटीच.... झोप पूर्ण झाली कि तुझ्या घरी निघून जा... " रचनाचे ते बोलणे ऐकले आणि सौरभ खाड्कन जागा झाला. झोपच उडाली.
" न .... नको .... नको ...... एकटी नको .... मी येतो ..... थांब.... " डोळे चोळतच तो उठला. बघतो तर रचना पाठीवर सॅक घेऊन तयार.

" अगं..... ब्रश करू दे , अंघोळ करू दे .... पाचच तर वाजले आहेत. " सौरभचे बोलणे ऐकून तिने पाठीवरची सॅक खाली ठेवली.

" मिस्टर सौरभ अभ्यंकर .... आपण डोंगर चढणार आहोत. तिथे जाऊन कपडे खराब होणार , हाता - पायाला माती लागणार. तू काय प्रत्येक वेळेस अंघोळ करणार कि काय... ",
" ब्रश तरी करू दे मला ... ",
" तोंड धुवा... पाण्याने चूळ भर आणि पटकन चल. "
" come on रचना .... ब्रश केल्याशिवाय मला जमत नाही , एकतर झोप अपूर्ण... तो कालचा ट्रेनचा प्रवास ... अजून अंग दुखते आहे " सौरभ बोलत होता. रचनाने घड्याळात पाहिले.
" पुढच्या २ मिनिटात ती तुझी सॅक ..... तुझ्या पाठीवर नसेल ना.... तर बघ ... मी एकटी जाईन ... " रचनाची धमकी ऐकून सौरभ बाथरूम मध्ये पळाला. थंड पाण्यानेच तोंड धुतले.तशीच चूळ भरली. पुढच्या क्षणाला रचना समोर सॅक घेऊन हजर.

यावेळेस रचनाला हसू आले. " असाच अनवाणी येणार आहेस का. शूज घाल कि ... त्याला मनाई नाही आहे. " सौरभने पायाकडे बघितले. पायात फक्त सॉक्स होते. हसला तोही. पटापट शूज घातले आणि दोघांनी हॉटेल सोडले. हॉटेल बाहेर आले तर थंड हवा वाहत होती. अंगावर शिरशिरी आली. नुकताच पाऊस पडून गेला असावा, रचनाने अंदाज लावला. आता प्रश्न होता कि इथून कोणत्या दिशेने जायचे. कारण दोघेही प्रथमच तिथे आलेले. अश्या प्रवासाचा अनुभव नाही. रचना पुन्हा हॉटेल मध्ये शिरली. हॉटेल मालकाला विचारले, " समोर बघा .. रिक्षावाले असतील. त्यांना सांगितले तर पायथ्याशी सोडतील तुम्हाला. " दोघे हॉटेल बाहेर येऊन रिक्षा दिसते का बघू लागले. समोरच दोन रिक्षा उभ्या असलेल्या दिसल्या. एका रिक्षात एक जण झोपलेला होता.

" त्याला कसे जागे करणार... झोपला आहे तो... इतक्या लवकर घेऊन जाईल , असे वाटत नाही मला.... एक काम करू , पुन्हा हॉटेल मध्ये जाऊ ... आराम करू . ६ वाजता निघू .... तोपर्यत हा जागा झाला असेल... अजून रिक्षा आल्या असतील. ",


" तूच जा आराम करायला.... " रचनाने त्याच्याकडे रागाने बघितले. या दोघांच्या बोलण्याने तो झोपलेला जागा झाला.

" काय पाहिजे ... " त्याने आळस देतं विचारले.
" आम्हाला राजमाचीला जायचे होते. ते समोरचे हॉटेल आहे ना , त्यांनी सांगितले कि रिक्षावाला घेऊन जाईल. " रचना भरभर बोलली. रिक्षावाला आता पूर्णपणे जागा झालेला.
" या बसा ... सोडतो तुम्हाला.. " त्याने रिक्षा सुरू केली.

" सॉरी हा ... तुमची झोप मोड झाली. " रचना बोलली.
" सॉरी कशाला .. आमचे कामच आहे ते. तुम्ही तरी उशिरा आलात. शनिवार - रविवार असले ना .... तुमच्या सारखे फिरायला येणारे ... पहाटे ३:३० - ४ वाजता पण येतात... ",
" एवढ्या लवकर .. !! ", सौरभला आश्यर्य वाटले.  
" हो.. तिथे वर कड्यावर जायला वेळ लागतो ना... तुम्ही काय पहिले कधी आला नाहीत का इथे ... " ,
" हो ... पहिलेच आलो आहोत. साधारण किती वेळ लागतो ... तिथे चढाई करायला... माहित असेल ना तुम्हाला ... " रचना माहिती काढत होती.
" मी कधी गेलो नाही वरपर्यंत ... पण रिक्षात बसतात ना त्याच्याकडून ऐकले आहे, २-३ तास तरी लागतात. " त्याचे बोलणे ऐकून सौरभने कपाळाला हात लावला. पुढच्या २० मिनिटात रिक्षा पायथ्याशी होती.

" नवीन आहात म्हणून सांगतो. सरळ वर चढत गेलात तर गडावर पोहोचाल नाहीतर हरवून जाणार... आणि पायाखाली लक्ष असू द्या... " उपयुक्त माहित देऊन रिक्षावाला निघून गेला. रचना ठीक होती पण सौरभला त्या थंड हवेत सुद्धा घाम फुटला.

रचनाने दीर्घ श्वास घेतला .. " चलो .. !! " असे मोठयाने बोलत , सौरभचा हात पकडून वर चढू लागली. दोघांकडे टॉर्च होते. दोघेही सांभाळून चालत होते. मध्ये मध्ये पायाखाली लक्ष देत होते. पावसाने इथे आगमन करून आठवडा तरी झाला असावा, पायाखाली गवत आहे , हे दोघानांही कळत होते. असेच चालता चालता , सौरभला टॉर्चच्या उजेडात एक मोठा साप दिसला.

" साप !! साप !! " म्हणत त्याने रचनाला स्वतःजवळ ओढून घेतले. त्यांनी पहिल्यांदा असा नजरेसमोर साप बघितला होता. घाबरले. थोडा श्वासांवर नियंत्रण आले तेव्हा सौरभ बोलला , " म्हणून सांगत होतो , नको असा प्रवास ... किती घाबरली तू .. ",


" शू ... !! ... एकदम चूप !! जसा काय तू घाबरला नाहीस .... आणि मला हा प्रवास करायचा आहे. " सौरभला कळले होते , हि काही आपले ऐकणार नाही.


" तो साप कोणत्या दिशेने गेला ते तरी बघितले का तू ... ",
" हो ... त्या वाटेने नको जायला ... आपण दुसऱ्या बाजूने जाऊ .. " म्हणत रचना उजव्या बाजूने निघाली. सौरभ मागेच तिच्या. मघाशी साप दिसला , तेव्हा चढण होती. उजव्या बाजूने थोडा उतार होता. ती वाट पकडून दोघे चालत होते. सापाच्या नादात , जवळपास १५- २० मिनिटांनी सौरभला कळले कि आपण वर न जाता , खालच्या बाजूने चालत आहोत. रचनाला थांबवले.

" रिक्षावाला बोलला होता कि सरळ वर चढाई करत जा ... आपण तर समांतर चालत आहोत. ",
" तुला कस माहित ... तू कधी आला आहेस का इथे .. ",
" तसं तर तु सुद्धा first time येते आहेस. आपण कधी पासून असेच चालत आहोत ..... उंचीवर आलो आहोत असे वाटत नाही. आपण वाट चुकलो हे नक्की ." रचनाला पटले ते. आता आपण कुठे आहोत , हे त्यांना कळत नव्हते. चालून चालून दोघे थकलेले.

" एक काम करू ... आता वाजले आहेत ५: ५०.... थोड्यावेळाने सूर्योदय होईल. उजाडले कि समोर काय आहे ते दिसेल ना. आता पुढे अजून हरवलो तर .... त्यापेक्षा इथे बसू ... " रचनाला सौरभचे ऐकावे लागले. दोघे सकाळ होण्याची वाट बघू लागले.

सकाळचे ६:१५ वाजता थोडे उजाडले. सौरभ उभा राहून बघू लागला. सर्वत्र धुकं पसरलेलं, वरपर्यंत नजर पोहोचत नसली तरी काही अंतरावरचे दिसत होते. " चल " म्हणत सौरभने यावेळी रचनाचा हात पकडला आणि पुढे चालू लागला. चढाई तितकी सोप्पी नव्हती. दोघांनाही सवय नसल्याने , हळू हळू चालत... थांबत थांबत ... एकमेकांचा आधार घेत .... ६: १५ ला निघालेले हे दोन शहरी जीव .... सकाळी ११ च्या सुमारास , एका सपाट जागी येऊन पोहोचले. रचना दमलेली , त्याहून जास्त सौरभ. १० मिनिट जागच्या जागी आराम करू , म्हणत दोघे बसले. बिस्कीटचा एक पुडा काढून मिळून खाऊ लागले. रचनाचा अंदाज बरोबर होता. सुरुवातीच्या पावसानेच किती हिरवळ निर्माण केलेली. डोंगर चढाई करताना त्यांना याचा अनुभव आलेला. डोंगर चढून आलो , आता पुढे कुठे जायचे याचा विचार सौरभच्या डोक्यात सुरु होता. ११ वाजून गेले तरी ऊन नव्हते, छान थंड वारा सुटला होता. आजूबाजूने पांढरे ढग जाताना दिसत होते. एकंदरीत एवढा कष्ठाने प्रवास करून वर आल्याचे चीज झाले हीच भावना रचनाच्या मनात. तरी काही मनात आले तिच्या. रचनाने तिच्या सॅक मधून मॅगझीन बाहेर काढले. पुन्हा तो राजमाची चा फोटो बघितला, ते बसलेल्या ठिकाणापासून नजर पोहोचेल तिथपर्यंत हिरवळ होती , परंतु फोटोत दिसत असलेले ठिकाण नक्की कोणत्या दिशेला तेच कळत नव्हते. दोघे confused !! विचारणार कोणाला. देवा कोणाला तरी पाठव ना मदतीला , रचना वर आभाळाच्या दिशेनं पाहत मनात म्हणाली.

असा विचार डोकयात सुरु होताच , तोच रचनाला दूरवर समोरून धुक्यातून कोणीतरी चालत येताना दिसला. " चल सौरभ ... तो निघून गेला तर आपण इथेच बसून राहू ... " दोघांनी पटपट पाठीवर सॅक लावल्या. धावतच त्या येणाऱ्या व्यक्तीकडे निघाले. " excuse me !! ओ .... सर .... थांबा .... थांबा ... " रचना धावता धावता ओरडत होती. तिचा आवाज ऐकून आणि या दोघांना धावताना बघून तो जागच्या जागी थांबला. त्याला थांबलेले बघून आणि तो आपल्याच दिशेने येतो आहे हे बघून रचना - सौरभ थांबले. तो या दोघांजवळ आला.
" Yes ... काही help हवी आहे का .. ",
" हा .. हो ... आम्ही नक्की कुठे आहोत आता... ", सौरभने विचारलं. त्याने यांच्याकडे निरखून पाहिले.
" म्हणजे ... तुम्हालाच माहित नाही... तुम्ही कुठे आला आहात ते.... हरवला आहात का .. " ,
" तुम्हाला जे विचारले ते सांगा ... " सौरभचा कडक स्वभाव जागा झाला. तो हसला.
" राजमाची ..... राजमाची असे म्हणतात या ठिकाणाला.. हे गावाचे नाव सुद्धा आहे. "  
" राजमाची आहे हे ठाऊक आहे ... त्याने तसे नाही विचारले... थांबा.. " रचनाने पुन्हा मॅगजीन मधला फोटो उघडला.
" हे ठिकाण कुठे आहे... आम्ही बरोबर आलो आहोत ना ... " त्याने फोटो बघितला. पुन्हा रचनाकडे बघितले.


" तुम्ही मागच्या बाजूने आलात वाटते. तिथून चढाई करायला वेळ लागतो. तुम्ही हा फोटो बघून आलात वाटते. हे असे फोटो फसवे असतात. फोटोत दिसणारे नेहमीच तसेच्या तसे राहत नाही. निसर्ग आहे , बदल होतंच असतात... " , त्याने समजावून सांगितले. सौरभला पुन्हा राग आला.
" तुमचा प्रॉब्लेम काय आहे. तिने जे विचारले तेच सांगा. असे ठिकाण आहे का इथे. माहित नसेल तर तसे सांगा , आम्ही शोधतो ... " सौरभचे बोलणे रचनाला पटले नाही. तिने त्याच्या पोटात चिमटा काढला.
" आहे असे ठिकाण ... जवळच आहे .... ५ मिनिटे लागतील .. चला दाखवतो. " म्हणत तो पुढे चालू लागला.

रचनाने सौरभला पुन्हा कोपरखळी मारली. " मारतेस काय .. " ,
" तू बोलतोस कसा... माझ्या समोर जसा बोलतोस , तसा बाकीच्या लोकांशी बोल ना .. तो मदत करतो आहे तर त्यालाच उलट ऐकवून दाखवतो आहेस .. स्वभाव कधी बदलत नाही हेच खरे... "
" पण जे विचारले ते सांगायचे ना सरळ... उगाचच ज्ञान पाजळत होता. " सौरभ हळू आवाजात बोलत होता.


" आपल्या महाराजांनी हे गड - किल्ले उभे केले ना... सुंदर तर आहेतच पण त्याचे एक वैशिष्ठ आहे. कोणी काही महत्वाची माहिती कुजबुजले तरी १० फुटांवर असलेल्या मावळ्याला ते बरोबर ऐकू जायचे. " तो चालता चालता बोलून गेला. त्यावरून याने आपले बोलणे ऐकले, हे दोघांना कळले. ५ मिनिटांनी तो बोलल्याप्रमाणे एका ठिकाणी घेऊन आला. समोर तर फक्त पांढरे ढग. " मी बोललो ना ... याला काही माहित नसणार. " सौरभ अगदी हळू आवाजात रचनाच्या कानात बोलला. रचना पुढे काही बोलणार तसा त्याने हाताने " थांबा " अशी खूण केली. काही मिनीटानी जोराचा वारा आला आणि समोरचे सर्व ढग आजूबाजूला पांगले.

आता समोर दिसणारे दृश्य बघून सौरभचे तोंड उघडे पडले. रचनाच्या हातातले मॅगजीन पायाजवळ पडले. नजरेसमोर फक्त हिरवा रंग... समोर किल्ल्याच्या खुणा ... बालेकिल्ला !! त्याच्या टोकावर एक भगवा झेंडा फडकत होता. त्याकडे जाणारी पायवाट हिरव्या गालिच्यातून जात होती, असा भास होत होता. रचना - सौरभ तसेच डोळ्याची पापणी न लवता , पुढे चालत जात होते. समोरच असलेल्या डोंगरातून झरे वाहत होते. मोठे झरे असावेत, कारण त्यातून पडणाऱ्या पाण्याचा आवाज त्यांनाही ऐकू येतं होता. आणखी पुढे गेलयावर कळले कि समोर दिसणारे ढग हे खालून वरच्या दिशेने येत आहेत... आभाळात फिरणारे ढग डोंगराच्या खालून कसे येतं आहेत हा प्रश्न रचनाला पडला. अनोखे दृश्य !! जे समोर होते त्यावर विश्वास ठेवावा कि नाही , तेच कळेना.

" जास्त पुढे जाऊ नका .. " मघाशी त्यांना घेऊन आलेला व्यक्ती बोलला. तेव्हा दोघे भानावर आले.

" सौरभ ... कॅमेरा ... कॅमेरा ... फोटो काढ ना ... " सौरभने पटापट फोटो काढले. " wow !! just wow !! " रचना बोलली. आनंद चेहऱ्यावर दिसत होता. तिला आठवलं , ते मॅगजीन मागेच पडले. पटकन जाऊन तिने ते आणले.

" बरोबर बोलला तुम्ही ... फोटोत दिसते , त्याही पेक्षा कित्येक पटीने ... हे समोरचे .... amazing आहे " रचनाच्या बोलण्यावर तो हसला.
" तुम्ही एकटे काय करता ... भीती नाही वाटत का ... " सौरभने त्याला विचारलं.
" एकटा नाही ... बायको आहे सोबत... तिच्याकडे जात होतो. तुम्ही भेटलात... ",
" तिला आवड नाही वाटते याची... हे असे निसर्गसौंदर्य वगैरे .. " , सौरभ


" आहे कि तिला आवड... ती मगाशीच गेली .... किती वेळ तेच ते बघत बसणार ... आणि तिलाही तिची space देयाला पाहिजे ना.. " सौरभ - रचना एकमेकांकडे बघू लागले.


" By the way...तुमचा कॅमेरा waterproof आहे का " सौरभला तो असं का विचारतो आहे ते कळले नाही.
" पाऊस येईल ना ... कॅमेरा भिजला कि खराब होतो. " तो बोलला. दोघांनी वर आभाळात पाहिले.


" पावसाचे ढग तर नाहीत. ऑटोमॅटिक बटन दाबले कि पाऊस सुरू होतो का .. " सौरभ स्वतःच्याच बोलण्यावर हसला.
" तुमच्या बोलण्यावरून तरी तुम्ही इथे पहिल्यांदा आला असे वाटते. या ठिकाणी पावसाला सुरुवात केली ना ... कि जोराचा वाराही असतो सोबतीला. म्हणून बोललो कि कॅमेरा आत ठेवा. "
" first time आलो हे खरे ... पण मला माझ्या कॅमेराची काळजी घेता येते. " सौरभ.

त्या व्यक्तीने अचानक वर आभाळात पाहिले. " निघूया ... चला ... पाऊस येईल ... " म्हणत तो जाऊ लागला. तरी रचना - सौरभ जागच्या जागी.
" काय झाले ... " त्याने विचारलं.
" आम्ही आणखी थोडा वेळ थांबतो आहे. तुम्ही जाऊ शकता. " रचना बोलली. त्याने पुन्हा वर आभाळात पाहिले.
" तुम्हाला काय हवामानाचे कळते का .. मघापासून वर बघत आहात. " रचनाने विचारलं. त्यावर तो नेहमी सारखा हसला. दोघांकडे नजर टाकून त्याने विचारलं.
" एक विचारू का .... दोघांनाही... " रचना - सौरभने मान हलवली. त्याने विचारलं.
" तुम्ही कधी पाऊस बघितला आहे का ... ? "

===================== क्रमश : ===============  

Followers