All the contents on this blog are Copyright Protected.

All the contents on this blog are Copyright Protected.

MyFreeCopyright.com Registered & Protected
Protected by Copyscape Duplicate Content Software

Saturday 27 June 2015

" सूड… ( भाग पहिला ) "

                     "खाड्ड…",दिपेशच्या डोळ्यासमोर सकाळी सकाळीच तारे चमकले. भानावर आला तेव्हा गाल लाल होता, हे त्याला लगेच कळलं. गालावर हात ठेवून समोर बघितलं तर कोमल त्याच्याकडे डोळे वटारून पाहत होती. हिने माझ्या गालावर हाताचा ठसा उमटवला बहुतेक,दिपेशने मनातल्या मनात ओळखलं. काजलला तो शोधू लागला. तर ती कोमलच्या मागे उभी राहून पाहत होती. बरं, ती काही एकटीच नव्हती बघणारी. संपूर्ण ऑफिस तो scene पाहत होता. एव्हाना कुजबुज सुरु झालेली. दिपेशला काय बोलावं ते कळत नव्हतं. गालावर हात ठेवून तो तसाच त्या दोघींकडे पाहत होता. 


"काय रे…. बोल आता… काय बोलायचं आहे ते." दिपेश गप्प. 
" बोल कि आता, कि दातखिळी बसली तुझी…नालायक माणसा… " कोमल रागातच होती. 
" हे बघ कोमल… काहीतरी misunderstanding झाली… ",
" misunderstanding ? ", त्याचं बोलणं मधेच तोडत कोमल बोलली. " ती काही बोलत नाही म्हणून चालून जाते सगळं, अस वाटते का तुला… पण तसं नाही आहे आणि misunderstanding कशी रे … ? मला काय दिसत नाही, काय चालू आहे ते… एक- दोनदा ठीक आहे. पुन्हा पुन्हा तेच चालू तुझं… ",
"sorry बाबा…. पुन्हा नाही होणार… ",
" पुन्हा करशीलच कसा… जीव घेईन तुझा मी." कोमल तर भलतीच भडकली होती. 
" पाया पड तिच्या…. आणि माफी माग तिची… " ,दिपेशला काय करावं ते कळत नव्हतं. 
" जाऊ दे ना कोमल… ", काजल हळू आवाजात बोलली. 
" जाऊ दे कसं… या पुरुषांना " मुलगी " म्हणजे काय खेळणं वाटते का… कसही वापरा, खेळून झालं कि फेकून द्या… मग नवीन खेळणं. " तशी काजल गप्प झाली. " हा माणूस… रोज तुझी छेड काढतो. ऑफिसमध्ये येताना, घरी जाताना. ऑफिसच्या बस मध्ये… आणि जाऊ दे त्याला…. या अश्या नालायक माणसांना धडा शिकवायलाच पाहिजे.… पाया पड दिपेश… लवकर.", दिपेश थोडावेळ तसाच उभा राहिला. सगळ्या नजरा त्याच्याकडेच होत्या." तुझ्याकडे २ मिनिटे आहेत. पाया पड तिच्या, नाहीतर बघ पुढे काय करते मी.", दिपेश चूपचाप खाली वाकला , काजलच्या पायाला हात लावला,
" Sorry… पुन्हा कधीच होणार नाही असं… ", दिपेशला मेल्याहून मेल्यासारखं झालं. तो निघण्यासाठी वळला. तशी त्याची कॉलर पकडली कोमलने. 
" हे बघ… आता तुला या ऑफिसमध्ये सुद्धा रहायची गरज नाही. पप्पांना सांगितलं आहे मी… आज दुपारपर्यंत तुझं " Resignation letter " तुझ्या टेबलवर येईल. तोपर्यंत तुझं सामान आवरायला घे." 

              ते ऐकून दिपेश उडालाच. " असं करू नकोस कोमल… तुझ्या पाया पडतो. आणि एवढ्या लवकर कूठे शोधू मी जॉब… प्लीज… असं नको करूस… माझं घर चालते माझ्यावर… प्लीज… प्लीज… प्लीज…" ,
" याचा आधी विचार करायला हवा होतास…. काजलला त्रास देण्याआधी…तुझं " Resignation letter " येईल ते घे आणि चालता हो…तुमच्या सारख्या माणसांना हेच पाहिजे. म्हणजे पुन्हा कोणा मुलीवर नजर नाही पडणार तुमची." दिपेश चुपचाप जागेवर बसला. 
" काजल…. जा कॅबिनमध्ये… " काजल कॅबिनमध्ये गेली. कोमल अजून काजलकडे पाहत होती. सर्व ऑफिस अजून तसंच उभं होतं. 
" सगळ्यांना आताच बजावून ठेवते. काजलला एकटी समजू नका. तिची बहिण आहे इकडे, समजलं ना सगळ्यांना.… चला, आता कामाला लागा सगळे." तसे सगळे कामाला लागले. 

                       दुपारी दिपेशला त्याचं लेटर मिळालं आणि तो निघून गेला. आजच्या गडबडीमुळे ऑफिसमध्ये कमालीची शांतता होती. कोणीच कोणाशी बोलत नव्हते. ऑफिस सुटल्यावर काजल, बाहेर उभी राहून कोमलची वाट पाहत होती. तेव्हा कोमलची ऑफिस मधली friend स्वाती बाहेर आली," Hi काजल… ठीक आहेस ना." काजलने होकारार्थी मान हलवली.
" बरं… पण हे तू आधी का नाही सांगितलं, कि तो दिपेश तुला त्रास देतो ते.",
"कसं सांगू आणि कोणाला सांगू… मला भीती वाटायची त्याची.",
"मग कोमलला कसं कळलं ते.",
" त्या दिवशी त्याने माझी bag ओढली घरी जाताना आणि ती तुटली. कोमलने विचारलं तेव्हा मला सांगावं लागलं. त्यादिवसापासून ती दिपेशवर नजर ठेवून होती. आज त्याने हात पकडला तेव्हाच कोमल आत आली आणि पुढचं तर सगळ्यांनी पाहिलं. ",
"जाऊ दे , पण चांगलं झालं तो गेला ते. मी कोमलला काही बोलली नाही, तिचा राग शांत झाला नसेल अजून. पण तुला सांगते. तो चांगला माणूस नाही. 'कोमलला बघून घेईन' असं म्हणत गेला तो. त्याच्या शेजारी बसतो ना त्याने सांगितलं मला. तिला जरा सांभाळून राहायला सांग.",
"ठीक आहे, सांगते. ",
"चल bye… and happy weekend…. see you on Monday… " म्हणत स्वाती निघून गेली. 

                     १० मिनिटांनी कोमल आली. काजलकडे न बघताच ती parking lot मध्ये गेली. गाडी चालवत गेटजवळ आणली आणि थांबवली. काजल गाडीकडे पाहत होती." आता काय श्रीफळ आणि शाल देऊ तुला. बस गाडीत." कोमल बोलली, तशी काजल पटकन गाडीत बसली. कोमल काही न बोलता गाडी चालवत राहिली. ३० मिनिटांनी घरी पोहोचल्या दोघी. काजल निमूटपणे गाडीतून उतरली आणि तिच्या रूममध्ये गेली. गाडी पार्क करून कोमलसुद्धा आली. काजलकडे न पाहताच ती तिच्या कामाला लागली. काजल पुढे होऊन कोमलला sorry म्हणाली. तशी कोमल वळली. काजलकडे कितीतरी वेळ पाहत होती. डोक्यावर टपली मारली तिच्या. 
" मूर्ख… गाढव… " बोलता बोलता कोमल थांबली. " असं समजू नकोस कि मला शिव्या देता येत नाहीत, आणि तुला पण माहित आहे ते. बहिण आहेस म्हणून. नाहीतर मला किती प्रकारच्या शिव्या देता येतात ते तुला कळलं असतं." कोमल अजून रागात होती.
"Sorry कोमल… " म्हणत काजल तिच्या बेडवर जाऊन बसली आणि रडायला लागली. 
" अरे… रडूबाई… रडतेस काय… मस्करी केली मी. sorry…sorry…" काजलला मिठी मारली कोमलने. " डोळे पूस पहिले… नाहीतर आज जेवणार नाही मी." तसं काजल रडायची थांबली. 
" तू कशाला मारलस त्याला, राग आला आहे तुझा त्याला…. वाईट माणूस आहे तो.",
" हे बघ… तू त्याचं tension नको घेऊस… तसे खूप बघितले आहेत मी, आणि तो पुन्हा माझ्यासमोर येणार नाही हे नक्की. तू पण आता धीट हो… अशी राहत जाऊ नकोस.… "अरे" ला " का रे" बोलायला पाहिजे. नाहीतर जग आपल्याला घाबरट समजते. समजलं का काकूबाई…. " कोमल हसत म्हणाली.  

" कोण आहे काकूबाई ?", त्या दोघींची आई आत येत म्हणाली.
" हि काय, बसली आहे… " कोमल हसत बोलली. तशी आईने तिच्या पाठीवर चापटी मारली. 
" कशाला चिडवतेस तिला…. काही बोलत नाही म्हणून काहीपण बोलायचे का… काजल, हीच आहे काकूबाई… " तशा तिघी हसू लागल्या. 
"बरं, मम्मी…. पप्पा आले का ?",
"नाही… येतील आता. on the way आहेत. ते आले कि सगळे एकत्र जेवायला बसू. "

अर्ध्या तासाने पप्पा आले. " Hi Dad… " कोमलने पप्पांना मिठी मारली. " कशी झाली ट्रीप ? " ,
"मस्त एकदम… आणि माझं ऑफिस कसं आहे ? ", 
" हा हा हा " , कोमल हसू लागली. 
" काय गं … काय झालं आणि काजल कूठे आहे ? ","
 Hi पप्पा… कसे आहात आणि कसं आहे बंगलोरचं ऑफिस ? ",
" मस्त चालू आहे तिथे… very nice… ",
"अरे !! आलात तुम्ही. ",
"हे बघ…. आतच आलो आणि या दोघींनी पकडलं मला. ",
" अगं त्यांना आत तर येऊ दे आधी. ",
" OK , पप्पा…. तुम्ही फ्रेश होऊन या… जेवणाच्या टेबलवर गप्पा-गोष्टी करू. " म्हणत कोमल बाहेर निघून गेली. रात्री जेवणाच्या टेबलवर गप्पा सुरु झाल्या. 
" OK… ऐका सगळ्यांनी… आपली तिन्ही ऑफिस चांगली चालू आहेत. दोन्ही नवीन ठिकाणी आता चांगला जम बसला आहे. तर मी काहीतरी विचार केला आहे.",
"कोणता विचार ?", काजल बोलली. 
" मला काही जमत नाही दोन्ही ठिकाणी जायला. आता तुम्ही मोठया झाला आहात. का नाही तुम्हाला पाठवू तिथे." ,
" Brilliant idea पप्पा. " कोमल आनंदाने ओरडलीच. 
" गप्प बस कोमल… " मम्मी ओरडली. 

" का……. काय झालं? ", पप्पा म्हणाले.
" एवढया लांब कशाला पाठवायचे… अजून लहान आहेत दोघी. " मम्मी म्हणाली. 
" हि काजल लहान असेल…. मी नाही." कोमल बोलली. 
" मी तयार आहे जायला. कधी जायचे ते सांगा." ,
" कोणी कूठे जाणार नाही. " मम्मी बोलली. 
" जावे तर लागेलच ना आणि दोघींना आता व्यवहार चांगला कळतो. इकडचे ऑफिस कसं सांभाळलं दोघींनी आठवडाभर…" तसं कोमलला हसू आलं.
" काय गं… हसतेस काय ?" पप्पांनी विचारलं.
" नंतर सांगते. पहिलं कधी जायचे ते सांगा.",
"हे बघा… तिथे जाऊन राहायचे नाही आहे. Friday ला जायचे आणि Sunday ला यायचे मुंबईला. फक्त एक दिवस त्या ऑफिसचे काम बघायचे, आठवडयाचा हिशोब चेक करायचा,एवढंच… एक दिवसाचा प्रश्न आहे. तसा सगळा ऑफिस स्टाफ खूप चांगला आहे,मेहनती आहे. फक्त आपल्या घरातलं पाहिजे तिथे कोणीतरी लक्ष देण्यासाठी म्हणून.",
" एक दिवस , मग माझी संमती आहे." मम्मी बोलली. 
" Thanks मम्मी.… तर पप्पा… कधी जाणार मी… " ,
" तू एकटी नाही, काजल पण जाणार तुझ्यासोबत… ",
" कूठे ? " काजलच्या चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह. 
" कूठे म्हणजे ? आपल्या बंगलोर ऑफिसला… ",
" कोमल असेल ना सोबत ?",
"हो गं ताई… ",
" तर या Friday ला  बंगलोर ऑफिसला जा तुम्ही आणि next week मध्ये गोवा ऑफिसला भेट देऊन या. ",
" Wow !!! गोवा पण… ",कोमल नाचू लागली आनंदाने. तिला काजलने हात पकडून खाली बसवलं. 
" हो आणि त्या दिपेशला काढून टाकलं ना…. त्याचं लेटर मी mail केलं होतं तुला. ", 
" लेटर सोबत प्रसाद पण मिळाला.",
" प्रसाद ? ",
" माझ्या हाताचा प्रसाद… ",
"तरीच ती हसत होतीस… ",पप्पा म्हणाले.
" ऑफिसमध्ये मारामाऱ्या करायला जातेस का तू…. ", मम्मी म्हणाली. 
" नाही गं, तरी मी सांगायचे हिला…. ऑफिसच्या बसमधून नको जाऊस… आपली गाडी आहे… नाहीतर माझ्याबरोबर ये, तर हिला सकाळी ऑफिस open करायला जायचे असते. आपण बॉस आहोत हे काजल विसरली. आणि त्याचं tension संपलं मग, हिची मस्करी करायचा, आज हात पकडला. दिली ठेवून त्याला एक… ", पप्पा सगळं ऐकत होते. 

"तुझं नावं " कोमल ", तुझ्या स्वभावाला match नाही होतं ना… नावं change केलं पाहिजे. " पप्पा हसत म्हणाले. तसे सगळे हसले. 
" तरीसुद्धा ताईने धीट होयाला पाहिजे आता. एक idea आहे , सांगू का ? ",
"हो… हो… सांग ना… ",
" बंगलोर आणि गोवा… दोन्ही ठिकाणी जायचे आहे ना… दर आठवडा, मग मी गोवाला जाते. ताईला बंगलोर ला पाठवू.",
" नको हा… मी एकटी नाही जाणार… ",
" खूप छान idea, कोमल… ",
"नाही पप्पा…. एकटीला भीती वाटते मला. आणि एवढया लांब नको… मी नाही जाणार.", काजल म्हणाली.
" OK… मग, अदलाबदल करू, तू गोवाला जा आणि मी बंगलोरला. गोवा काय जवळच आहे ना… ",
" तरी पण नको. ". मम्मी काजलच्या बाजूला येऊन बसली. 
" हे बघ, बाळा… कोमलचं म्हणणं बरोबर आहे. हिम्मत तर वाढली पाहिजे तुझी. शिवाय , आपला बिझनेस सुद्धा सांभाळावा लागेल ना. एक दिवसाचा तर प्रश्न आहे. बघ जरा , जग फिरून. घाबरतेस कशाला… आपलीच माणसं आहेत तिथे.",
" आणि काही वाटलंच तर मला call कर. मी धावत येईन माझ्या ताईसाठी." कोमल, काजलला मिठी मारत बोलली. 
" चालेल… मग ठरलं तर… दोघी next Friday पासून दर आठवडयाला जाणार… कोमल बंगलोरला आणि काजल गोवाला… Done ना… ","Final पप्पा." दोघी बोलल्या आणि जेवत जेवत पुढे गप्पा सुरु राहिल्या. 

                    सावंत कुटुंब, चौकोनी कुटुंब… दोन मुली,मम्मी आणि पप्पा. वडिलांचा बिझनेस, त्यात दोन्ही मुली गुंतलेल्या. त्या दोघींमुळेच अजून दोन ठिकाणी नवीन ऑफिस सुरु केलेली. खूप मेहनती होत्या दोघी. मोठी काजल, लहान कोमल. एकत्र शिकलेल्या, शाळा एकच, कॉलेज एकचं. फक्त फरक होता तो स्वभावात. काजल जरा घाबरट स्वभावाची होती. शांत राहायची नेहमी. कोणी काही बोलेल म्हणून कोणालाही उलट बोलायची नाही. कोमल नावाप्रमाणे मुळीच नव्हती. शाळा,कॉलेज दोन्ही ठिकाणी मारामारी करून झालेल्या होत्या तिच्या. अन्याय सहन करायची नाही ती. बिनधास्त स्वभावाची, मनात येईल ते बोलणारी आणि मनात येईल ते करणारी. पण काजलवर खूप प्रेम होतं तिचं. दोघीही business management शिकून ऑफिस जॉईन झालेल्या. दोघी कमालीच्या हुशार. काजल फक्त कमी पडायची ती तिच्या स्वभावामुळे. पण कोमल नेहमीच तिच्या सोबत असायची. तिची bodyguard जणू काही. आता दोघीही मोठया झाल्या होत्या, कोमलचं बिनधास्त वागणं तिच्या मम्मीला थोडं खटकायच. तरीसुद्धा ती काजल सोबत असते, तिची काळजी घेते म्हणून बरं वाटायचं. दोघींची छान मैत्री होती. काजलला बाहेर फिरणं आवडायचं नाही, कोमल तिला जबरदस्ती घेऊन जायची. सोबत त्यांचा कॉलेजचा ग्रुप असायचा. त्यातल्यात्यात राहुल त्या दोघींचाही best friend होता. शाळेपासून एकत्र होते तिघे. कॉलेजमध्ये एकाच वर्गात. त्यानंतर, राहुलने स्वतःचा बिझनेस सुरु केला. बिझी असायचा तो, तरी वेळात वेळ काढून दोघींना भेटायला घरी यायचा. मग तिघे फिरायला जायचे. छान दिवस होते. दोघींच्या नवीन ऑफिसला फेऱ्या सुरु झालेल्या. तिथल्या बिझनेसमधे प्रगती होताना दिसत होती. 

                 एक दिवस, कोमलची तब्येत ठीक नव्हती. म्हणून ती ऑफिसला न जाता घरीच थांबली होती. काजलला driving येत नसल्यामुळे ती पुन्हा ऑफिसच्या बसने गेली होती. संध्याकाळी काजल आलीच ती घाबरीघुबरी झालेली. कोमलला कळलं ते.
" काय झालं ताई… ",काजल तशीच थरथरत होती.पाणी आणून दिलं कोमलने. जरा तिला नॉर्मल होऊ दिलं. 
" हं… आता बोल. काय झालं ते…एवढी घाबरलीस ते.",
" दिपेश… ",
" दिपेश…. दिपेशच काय… ", 
" दिपेश आला होता… ऑफिस सुटल्यावर… ",
" मग… काही केलं का त्याने… ", कोमल रागात होती. 
" काही नाही. फक्त बोलला, तुझ्या बहिणीला सांग… जपून रहायला, माझं आयुष्य बरबाद केलं तिने. तिचं पण आयुष्य असंच करणार मी.",
" त्याच्या तर….एवढी मजल गेली त्याची… तुरुंगातच पाठवते त्याला आता." ,
" नको कोमल… प्लीज… प्लीज. " 

" का नको… गप्प बसं तू " आणि कोमल तिच्या पप्पांना घेऊन पोलिस स्टेशन गेली आणि रीतसर तक्रार करून आली. दिपेशला पोलिसांनी एक दिवस तुरुंगात ठेवले आणि नंतर समज देऊन सोडून दिलं. त्यादिवसापासून काजल जरा जास्तच घाबरायला लागली होती. मम्मीला जास्त काळजी वाटू लागली होती. 
" मला तर वाटते… काजलचं लग्न करूया आता, नाहीतरी दोघींचं वय झाले आहे लग्नाचे." मम्मीने विषय काढला. 
"हे बरोबर आहे. तरीसुद्धा दोघींना पहिलं विचारून घेऊ. love marriage कि arranged marriage… मगच निर्णय घेऊ. ",
"ठीक आहे , जेवताना विषय काढा तुम्ही."

जेवताना पप्पानी विषय काढला. 
" हे बघा… तुम्हा दोघींचं लग्नाचं वय झाले आहे. तरी हिने माझ्याकडे विषय काढला. तर तो निर्णय मी तुमच्यावर सोपवत आहे.", कोमल आणि काजल एकमेकींकडे बघू लागल्या. 
"लग्न आणि एवढयात ? मला तर अजून खूप काही करायचे आहे. " कोमल बोलली. 
" अगं, मग लग्न झाल्यावर सुद्धा त्या गोष्टी होऊ शकतात ना…. ", पप्पा बोलले , त्यावर कोमल काही बोलली नाही. 
" OK, मग ठीक आहे. काजल तयार आहेस ना… ", काजल गप्प. 
" चला … मग , जर तुमचं कोणावर प्रेम वगैरे असेल तर आताच सांगा. नाहीतर यैन वेळेला गडबड नको.… चालेल ना… ",
"हो… ", कोमल बोलली. 
" हो ना… मग सांगा… आहे का कोणी… काजल तू सांग… आहे कोणी , तुला पसंत असा.", मम्मी बोलली. काजल काही बोलली नाही , फक्त चेहऱ्यावर हसू आलं तिच्या. पपांनी पहिलं ते. " काजल … कोण आहे ? नावं सांग… ", काजल बोलणार इतक्यात कोमलच बोलली,
" नाही… पहिलं मी सांगणार… ताईचा कोणी boy-friend असेल तर ते नवलच आहे. मलाही कळू नाही दिलं तिने. लबाड आहे ताई… " हळूच काजलला तिने चिमटा काढला. 
" मीच सांगते पहिलं… माझं एका मुलावर प्रेम आहे. तोही मला like करतो. ताई ओळखते त्याला.तुमच्या पण ओळखीचा आहे. ",
"कोण ? ",
"राहुल… ",सगळेच आनंदाने आश्चर्यचकित झाले. 
" राहुल… means आपला राहुल अभ्यंकर.… ",
" हो.",
" अरे व्वा !!!… छान, मला वाटायचं फक्त मित्र आहात तुम्ही. " ,
" नाही… तो येणार होता पुढच्या महिन्यात मागणी घालायला.पण आज तुम्ही विचारलं म्हणून मी बोलले. छान ना… ",
" एकदम छान !! ",मम्मी म्हणाली. काजल तर कोमलकडे पाहत होती किती वेळ. 
" हेल्लो !!!….  ताई…. काय झालं ? कूठे हरवलीस ?", काजल भानावर आली. 
" नाही… कूठे नाही. मलाही वाटलं, तुम्ही फक्त 'friends' आहात. पण असो… congrats… ",
"thanks ताई… आता तुझी पसंत सांग, कोण आहे ते.", तशी कोमल शांत बसली. 
" सांग ना , कोण आहे ते. ",
"कोणी नाही गं … ",
" अरे !!! असं कसं… मघाशी हसलीस ती.",
"ते असंच… आणि मी कोणाच्या प्रेमात पडणार… शिवाय माझ्याही कोणी प्रेमात पडलं पाहिजे ना… घरात तर असते नेहमी बसून." कोमलला जरा वाईट वाटलं. 
" खरं ना ताई… " ,
" हो गं… अगदी खरं… ",
" मग तुला आम्ही स्थळ बघू का ? ",पप्पा म्हणाले.
" ठीक आहे. पण एवढयात नको. पहिलं कोमलचं लग्न करू. एकीने तरी ऑफिस सांभाळायला पाहिजे ना… कोमल तर तयारच आहे. मला पसंत पडेल असा मुलगा भेटायला वेळच लागेल ना. ", पप्पांना पटलं ते. 
" चालेल. तुम्ही दोघी मला सारख्याच आहात.मी राहुलच्या घराच्या बरोबर बोलतो आणि पुढचं ठरवतो." कोमल आनंदात होती. 
काजल आज त्यामानाने लवकर झोपली. राहुलला कोमलने call करून सांगितलं. त्याला आनंद झाला. येत्या week end ला सगळ्या ग्रुपमध्ये हि गोष्ट सांगायची,असं दोघांनी ठरवलं. 

                   ठरल्याप्रमाणे,दोघांनी एक छोटी पार्टी arrange केली. काजल मात्र पार्टीला गेली नाही. पार्टीतच दोघांनी ' आम्ही लग्न करत आहोत.'अस घोषित केलं. 
" हा जोक होता ना राहुल… ", अमित पुढे येत म्हणाला.
 "what joke ? आम्ही खरंच लग्न करत आहोत.",
" हे कसं शक्य आहे ?",
"काय प्रोब्लेम आहे अमित… ",कोमल बोलली. 
"प्रोब्लेम हा आहे कि माझं प्रेम आहे तूझ्यावर… आणि तेही कॉलेजपासून…",
"shut up अमित… ",
" का गप्प बसू… प्रेम करतो तूझ्यावर….आणि हा राहुल , हा कूठे आला मधेच. ",
"गप्प बस अमित… college friend आहेस म्हणून नाहीतर… ",राहुल बोलला.
" अरे… जारे, माझं प्रेम आहे तिच्यावर… तू कोण मोठा लागून गेलास रे… कोमल, तुला किती मदत केली मी,विसरलीस. या राहुलला बिझनेससाठी पैसे कमी पडत होते. तेव्हा मीच दिले होते त्याला आणि तू याच्याबरोबर लग्न करतेस… " पुढे काही बोलणार तेवढयात कोमलने त्याच्या थोबाडीत मारली.
" get out…i said get out…. चालता हो आणि पुन्हा माझ्यासमोर येऊ नकोस अमित.", अमित रागाने लाल झाला होता.
" पैशाचा माज आला आहे तुला कोमल… आणि हा राहुल… दोघांना सांगतो… लग्न करून दाखवाच तुम्ही, कसं लग्न होते ते बघतो मी." 

                 सगळ्या पार्टीचा मूड निघून गेलेला. अमित, कोमलला कॉलेजमध्ये असल्यापासून ओळखायचा. अमितचे वडील आणि कोमलचे वडील बिझनेस friends. तरीदेखील अमित आणि कोमलची ओळख कॉलेजमध्ये झालेली. घडलेला प्रकार कोमलने लगेच पप्पांना सांगितला. पप्पांना आश्चर्य वाटलं. हे भांडण बिझनेसमध्ये येऊ नये म्हणून त्यांनी अमितच्या वडिलांबरोबर बोलणं केलं. त्यांनाही अमितचं वागणं आवडलं नाही. अमितकडून त्यांनी माफी मागितली. काजलला ती गोष्ट समजली परंतु तिने कोणतीच प्रतिक्रिया दिली नाही. 

                 या सगळ्यासोबत बिझनेसने जोर पकडला होता. गोवा आणि बंगलोरच्या branch आता बऱ्यापैकी settled झाल्या होत्या. बंगलोर तर कोमलला खूप आवडलं होतं आणि तिथेच लग्न करायचं तिने ठरवलं. सगळयांना तो निर्णय आवडला. शिवाय राहुलने तिकडेच स्वतःचा नवीन बिझनेस सुरु करायचं ठरवलं. त्यामुळे लग्नानंतर कोमल आणि राहुलने तिथेच राहायचे ठरवले. छान सगळं. लग्नाची तारीख ठरली. साखरपुडा झाला. लग्नाचा हॉल बुक झाला. कोमलला मनासारखा जोडीदार मिळाला म्हणून काजल खूष होती. मम्मी-पप्पा सुद्धा. २ महिन्यांनी लग्न. त्यामुळे कोमलच्या बंगलोर ऑफिसच्या फेऱ्या वाढल्या होत्या. सकाळी ऑफिसला जायची आणि संध्याकाळी लग्नाची तयारी. तिथे काजलने गोवाची branch अजून मोठी करायची ठरवलं होतं. म्हणून ४-५ दिवस ती तिथेच रहायची. कामात गुंतून गेलेली. छान चालू होतं.


---------------- X-------------------X--------------------X----------------------X------------- 

" हेलो ….inspector अभिषेक बोलतो आहे…",
" हेलो inspector… मी Mr. सावंत बोलतो आहे. प्लीज तुम्ही माझ्या घरी याल का ?… एक मोठा प्रोब्लेम झाला आहे… ",
"Mr. सावंत म्हणजे, तुम्ही ते बिझनेसमन ना… ",
"हो… हो… तोच मी.",
"ठीक आहे… अर्ध्या तासात येतो मी." आणि inspector अभिषेक निघाला. पाऊण तासाने inspector अभिषेक सावंतच्या घरी पोहोचला.

 " हेलो… Mr. सावंत. sorry जरा ट्राफिक लागलं म्हणून उशीर झाला.",
" no problem inspector, या…  आता या." ,
"OK.",
"काही चहा ,कॉफी घेणार का.",
"नको… thanks. तुम्ही call केला होतात, काहीतरी प्रोब्लेम झाला म्हणून. ",  

"हो… जरा प्रोब्लेमच आहे… ",जरा काळजीत होते Mr. सावंत.
" मग फोनवर का नाही सांगितलं. serious matter आहे का काही ? ",
" हो… माझी मुलगी.… कोमल सावंत, हरवली आहे.",
" मुलगी हरवली… मग तुम्ही शांत कसे एवढे आणि फोनवर का नाही सांगितलं मग तूम्ही…",
" नको मला भीती वाटते. ती नक्की कूठे आहे ते माहित नाही." सावंत रडू लागले.
" हे बघा… रडू नका. मला सविस्तर सांगा, नक्की काय झालं." अभिषेक बोलला.
" पाटील … यांची जबानी लिहून घ्या.… हं, सांगा आता… नक्की काय झालं ते. कूठून हरवली ती." ,
" माहित नाही…" Mrs. सावंत म्हणाल्या. 
" माहित नाही म्हणजे ?", inspector अभिषेक. 
" मी सांगतो… , नेहमीसारखी काल, कोमल बंगलोरच्या ऑफिसला निघून गेली. आज दुसरा दिवस, ती ऑफिसला गेलीच नाही. आणि तिथल्या flat वर पण पोहोचली नाही. फोन स्विच ऑफ येतो आहे. काळजी वाटते तिची खूप.",
" ठीक आहे. ". इतक्यात काजल आणि राहुल एकत्र आले.
" काय झालं पप्पा… एवढया तातडीने बोलावून घेतलं आणि कोमलने फोन बंद का करून ठेवला आहे ? " काजलने आल्या आल्या विचारलं. समोर पोलिस बघून तिला आश्चर्य वाटलं. 
" पोलिस ?? पप्पा काय झालं … आणि कोमल कूठे आहे ? ". राहुलने विचारलं. 
" एक मिनिट… तुम्ही दोघे खाली बसा." inspector अभिषेक. "यांची ओळख कोण करून देईल मला.… ",
"हो… मी सांगते." Mrs. सावंत. 
" हा राहुल… याच्याबरोबर कोमलचं लग्न आहे, पुढच्या आठवडयात. आणि हि काजल… कोमलची मोठी बहिण.",
"पण झालय काय नक्की ?" काजल… 
" तुमची बहिण, कोमल सावंत… या हरवल्या आहेत. ",
" काय? ", काजल किंचाळली.   

"OK , मी आता काही प्रश्न विचारतो. त्यानंतर तपासाला काही सुरुवात करता येईल. आणि खरी उत्तरे द्या. ",
" ठीक आहे.",
"कोमल बंगलोरला कशाला गेली होती.?",
"बंगलोरला आमचं ऑफिस आहे. ती तिकडचा व्यवहार बघायची. दर Friday ला ती तिथे जाते. शनिवारी त्या ऑफिसचा आठवडयाचा व्यवहार चेक करून रविवारी दुपारी मुंबईला यायची.",
"तिथे तुमचा flat आहे तर ",
" हो. तिला राहण्यासाठी घेतला होता. शिवाय लग्नानंतर राहुल आणि कोमल तिथेच राहणार होतो.", अभिषेक सगळं ऐकत होता. 
" आता सांगा. कोमल सावंत कधी निघाल्या इथून.?",
"नेहमी सारखी… संध्याकाळी ७ वाजता. रात्री १०.३० ची flight असते तिची, बंगलोरसाठी.",
"एकटीच गेली होती का airport ला ?", 
"नाही… driver असतो सोबत, तिला येते driving पण गाडी पुन्हा आणायची असते ना.",
"जरा driver ला बोलवा.",driver आला." किती वर्ष काम करत आहात इथे ? ",
" १२ वर्ष झाली साहेब.",
" मला जरा सविस्तर सांगा, त्यादिवशी काय केलात नक्की.",
" कोमल madam ला airport ला सोडलं आणि गाडी परत आणली.",
"किती वाजता सोडलत? ",
" ८ वाजले होते.",
"इथून एक तास लागतो का airport साठी?",
"नाही… पण जरा ट्राफिक लागलं होतं तेव्हा.",
" आणि निघालात किती वाजता?",
"लगेच… त्यांना सामान उतरवून दिलं आणि निघालो.",
" सामान ? ",
"हो… inspector. तिचं लग्नाचं सामान.",
"किती वाजता गाडी घरी आली. ? ",
"साधारण ८.३० ला.",
"म्हणजे अर्ध्या तासात… येताना ट्राफिक नव्हतं का… ? ", driver मान खाली घालून उभा राहिला. अभिने त्याच्याकडे एक नजर टाकली. आणि तो Mr. सावंत कडे वळला. 

" सामानात काही महागडी, मौल्यवान वस्तू वगैरे… ",
"हो… आमच्या दोघींचे लग्नाचे ड्रेस आणि दागिने… ", काजल खूप वेळाने बोलली. अभिला आश्चर्य वाटलं. 
" हे तुला कसं माहित… तिच्या सामानात काय होतं ते… ",
" मीच bag भरली होती. शिवाय माझ्यासोबतच जाणार होती ती बंगलोरला.",
"मग… ",
"मला एक urgent काम आलं. म्हणून ती एकटीच गेली.",
"तू कूठे गेलीस ?",
"आमच्या गोवा branch ला. दोन दिवसापूर्वीच गेले मी. सकाळी पप्पांनी call केला,घाबरलेले वाटले म्हणून जी ट्रेन मिळाली, त्या ट्रेनने आले मुंबईला.",
"ट्रेनने ? ते पण गोवावरून… ", अभी काजलच्या सामानाकडे पाहत म्हणाला. 
" नक्की तुम्ही ट्रेननेच आलात ना… ",
"का inspector?",
"नाही… एवढया लवकर बुकिंग होत नाही ट्रेनचं… तिकीटसुद्धा भेटलं पाहिजे ना.",
"inspector, काजलला भीती वाटते विमानाची… एवढंच काय… तिला गाडी चालवता पण येत नाही. म्हणून तिला स्पेशल पास काढून दिला आहे. Mumbai to Goa.",
"या madam, गोवाला असतात का?",
"हो… कोमल बंगलोरला आणि काजल गोवा ब्रांचला. दोन दिवस ती तिथेच होती." Mrs. सावंतनी माहिती दिली.
" आणि तुम्ही कूठे होतात Mr. राहुल ?",
"मी इथेच, मुंबईत. सामानाची तयारी. उद्या मी पण निघणार होतो बंगलोरला." सगळ्याच बोलणं ऐकून घेतलं अभिषेकने. 
" पाटील… सगळं लिहून घेतलंत ना.",
"हो साहेब…" ,
"चला Mr. सावंत. मी निघतो मग. तुमच्या मुलीचा एक फोटो दया मला. मग तपासाला सुरुवात करू.", तरी Mr. सावंत विचारात गढून गेलेले. अभिषेकला नवलं वाटलं. " Mr. सावंत, any problem.… अजून काही आहे का सांगायचं बाकी, आताच सांगा मग." काजल पप्पांच्या बाजूला येऊन बसली. " मला वाटते पप्पा… आता तरी सांगूया पोलिसांना." ते ऐकून inspector अभिषेकचे डोळे चमकले. 

                   " आतातरी म्हणजे …. काही लपवून ठेवलं आहे का.", अभिषेक. Mr. सावंत काजलला काहीतरी बोलले. तशी काजल, कोमलच्या बेडरूममध्ये गेली. आणि कसलीशी कागदपत्रे घेऊन आली. " inspector…. कोमल आणि राहुलचा साखरपुडा झाला. त्याचदिवशी हे एक पत्र आलं होतं." अभिने पत्र वाचलं. ' हे लग्न खूप महागात पडेल.… कोमलला.'…. अभिने मजकूर वाचला. 
" कूठे मिळालं हे पत्र ?",
" दारात… आणि त्यानंतर अशीच १० पत्र आली.", अभिने सगळी पत्र वाचली.
" हम्म… सगळ्यात एकचं मजकूर आहे. शेवटचं लेटर कधी आलं.?",
"गुरुवारी.",
" म्हणजे कोमल निघायच्या एक दिवस अगोदर.",
"हो inspector…", अभिला काहीतरी गडबड वाटली. 
" आणि हे तुम्ही पोलिसांना सांगितलं नाही कधी… बरोबर ना. ", सावंत गप्प बसले. 
" का तक्रार केली नाहीत तेव्हाच.… ",
"माझं नावं आहे business industry मध्ये. तक्रार नोंदवली असती तर मिडियाने खूप मोठा इशू केला असता. माझ्या 'Image' ला ते सूट झालं नसतं." अभिला राग आला. 
" आणि मुलगी गेली त्याचं काय ? 'Image' सांभाळत बसलेत… हं. ", सगळे शांत बसले होते." कोणी केलं असेल हे, लेटरचं. तुम्हाला कोणावर संशय आहे का? … Mr. राहुल, तुम्हाला काही बोलायचे आहे का… ","नाही.",अभिने सगळ्यावर एक नजर फिरवली. "ठीक आहे मग… एक काम करा. तिचा मोबाईल नंबर, फोटो, बंगलोरच्या flat पत्ता, ऑफिसचा पत्ता. आणि अजून काही माहिती असेल ती सगळी जमा करा. आणि पोलिस स्टेशनला या. तिकडेच बोलू. शिवाय तिचा बेडरूम सील करतो आहे. " बोलून अभी पोलिस स्टेशनकडे निघाला.  

रात्रीपर्यंत सगळी माहिती गोळा झाली. Mr. सावंत पोलिस स्टेशनमधेच होते. 
" हेलो महेश… ",
"हा बोल रे…",
"कूठे आहेस तू ? ",
"मी निघतो आहे lab मधून… का रे ?",
"येतोस का इकडे जरा ?",
"ठीक आहे. १५ मिनिटात येतो." फोन ठेवून अभिने Mr. सावंत कडे लक्ष दिलं. 
" आता एक गोष्ट करावी लागेल तुम्हाला. लग्न तर next week मध्ये आहे ना. मिडियाला सुद्धा माहित असेल ते. मग कोमल सावंत हरवली आहे, ते सुद्धा तुम्हालाच सांगावं लागेल मिडियाला. नाहीतर आमच्या पोलिस स्टेशन मधून कोणीतरी बातमी लिक करेल. कळते ना, मी काय बोललो ते. ", Mr. सावंतानी होकारार्थी मान हलवली. " आणि एक करा. पुन्हा लेटर किंवा फोन आला तर लगेच कळवा." तेवढयात महेश आला. 
" ये… महेश, Mr. सावंत… हा डॉक्टर महेश. आमचा 'forensic expert'," ,
"हो… यांना ओळखतो मी, खूप नावं ऐकलं आहे, तुमच्या दोघांचं… ",
"आणि तुम्ही बिझनेसमन , Mr. सावंत… Sorry, The Mr. Sawant.… तुमचा मुंबईमध्ये खूप मोठा बिझनेस आहे ना.",
"हो हो, तोच मी.","OK… Mr. सावंत, निघा तुम्ही आणि काही कळल तर नक्की कळवतो.","Thanks." म्हणत सावंत निघून गेले. 

"बस रे महेश… ",महेश खूर्चीवर बसला. 
" हं… बोल आता, कशाला बोलवलस रे ? ",
"असंच… time pass करायला.",
"अबे… एक दिवस लवकर घरी निघत होतो तर इकडे timeless ला बोलावलस. चल मी निघतो.",
"थांब रे, मस्करी केली. आणि त्या Mr. सावंतांना असा का बोललास, The Mr. Sawant." ते ऐकून महेश हसला. 
" ते नंतर सांगतो. पहिलं सांग. ते इकडे कशाला आलेले कि पकडून आणलास त्यांना.",
" त्यांना कशाला पकडू… त्यांना मीच बोलावलं होतं. ",
"कशाला ?",
" त्यांची मुलगी… कोमल सावंत, हरवली आहे.",
" लहान मुलगी…. शाळेतून हरवली असेल.",
"अरे मोठी मुलगी, लग्न होतं पूढच्या आठवडयात आणि गायब.",
"हा… मग पळून गेली असेल… जबरदस्ती लग्न करत असेल हा सावंत तिचा… ", ते ऐकून अभिषेकने महेशच्या पाठीत धपाटा मारला. 
" अरे, जरा respect ने बोल जरा… मोठे बिझनेसमन आहेत ते." 
" कशाला respect देऊ ?",
"का… काय झालं ?",
"नंतर… पहिलं सांग, मला कशाला बोलवलं तिथे?",
"उद्या बंगलोरला जायचे आहे.",
"कशाला ?",
"अरे, तपास करायला… , कोमल सावंत ? ",
"मग मी कशाला ? तुझं काम आहे ते… ",
"माझं काम , तुझं काम करू नकोस… येतोस का ते सांग. ",
"येतो पण तिथे कशाला जायचे. तिथल्या पोलिसांना कळव. तिथून हरवली आहे ना ती.",
"मला तसं नाही वाटत.… ही letter's बघ.", डॉक्टर महेशने लेटर वाचली. 
"छान …. म्हणजे 'missing person' ची केस नाही , kidnapping ची केस आहे तर. ",
"Yes… मला तर तसंच वाटते. तिच्या सामानात दागिने होते, पैसे होते. जवळपास ३ लाखाचे दागिने होते.",
"हो… लेटर सुद्धा type केलेली आहेत. त्यामुळे handwriting analysis करायचा प्रश्नच मिटला. हूशार आहे लेटर लिहिणारा.",
" आजकालचे आरोपी हूशार झाले आहेत.",
"हो रे… मी कोमलचे mobile details मागवले आहेत. उद्या पर्यंत माहिती येईल सगळी.","ठीक आहे, मग उद्या सकाळी निघू. चल …. Bye." 

                      महेश आणि अभिषेक airport ला पोहोचले. अभीने कालच air control कडे शुक्रवारची passenger list मागवली होती. 
" हे बघ, सावंत बरोबर बोलत होते. रात्री १०.३० च्या Flight मध्ये कोमलच नावं आहे. म्हणजे त्यांचा driver खरं बोलत आहे. कोमलने flight पकडली होती वेळेवर." त्या दोघांनी मग बंगलोरची flight पकडली आणि ते पोहोचले. तिथे गेल्या गेल्या त्यांनी air control ला contact केला आणि त्या flight ची passenger list मिळवली.
" OK… त्यादिवशी flight वेळेवर पोहोचली होती आणि कोमल सावंतचं नाव आहे इथेही. म्हणजेच ती आली होती इथे, airport ." महेश त्या लीस्टमध्ये पाहत म्हणाला.
" त्यांच्या flat चा पत्ता आहे माझ्याकडे. तिथे जाऊन काही माहिती मिळते का बघू.",अभी बोलला. 
" चालेल. बाहेर taxi आहेत. लवकर पोहोचू." महेशने taxi थांबवली. दोघे आत बसले आणि अभीने taxi driver ला पत्ता देत म्हटलं,"इस address पे जाना हे।  ". taxi driver ने दोघांकडे एक नजर टाकली." आप नये हो क्या इधर… ? ","क्यू… क्या बात हे। "," अरे साहब … वो सामने बिल्डींग दिख रही हे। वही का address हे ये। " दोघेही taxi मधून उतरले. त्याने दाखवलेल्या बिल्डींगमध्ये आले. बाहेर watchman कडे विचारपूस केली, बरोबर पत्ता होता. कोमलचा फोटो ओळखला त्याने. त्याच्याकडे असलेल्या एन्ट्री लिस्ट मध्ये, शुक्रवार किंवा शनिवारी बिल्डींगमध्ये आलेल्या व्यक्तींमध्ये कोमलच नावं नव्हतं. watchman ची कसून चौकशी केली दोघांनी. शिवाय संपूर्ण बिल्डींगमध्ये विचारणा केली. कोमल आलीच नव्हती. 
" कसं शक्य आहे ? मग ती गेली तरी कूठे ?",
"कदाचित direct तिच्या ऑफिसमध्ये गेली असेल.",
"तिथे जाऊन बघू." ऑफिसमध्ये पोहोचले तेव्हा उत्तर तेच होतं. कोमल तिथेही पोहोचली नव्हती.
" काहीतरी गडबड आहे ,महेश. ",
"हो रे… ", महेश आणि अभिषेक, एका हॉटेलमध्ये चहा पीत बसले होते. 
" हे बघ… कोमल मुंबईवरून निघाली रात्री १०.३० वाजता. साधारण १.३० तास लागतो बंगलोरला पोहोचायला. तशी ती आलीही १२.०० वाजता. flat तर इथेच आहे.… १० मिनिटांवर, walking distance. आणि एवढया रात्री ती ऑफिसला जाणे शक्य नाही. तरीसुद्धा , airport पासून ऑफिस, चालत गेला तरी २० मिनिटे, आणि flat पासून १० मिनिटं. ", महेश बोलला,
" म्हणजेच airport ते flat… या अंतरातच काहीतरी झालं आहे. ",अभी बोलला. 
" मला नाही वाटतं असं काही झालं असेल. एवढयाश्या अंतरात कसं काय शक्य होईल.शिवाय airport आहे. गजबज तर असणारच. तिच्याकडे सामान होते. इकडून kidnap शक्य नाही." दोघे विचार करत बसले. आणि बंगलोर पोलिस स्टेशन मध्ये कोमल हरवल्याची तक्रार नोंदवून ते मुंबईला आले. 

                            पुढचा दिवस, महेश त्याच्या lab मध्ये गेला. अभी पोलिस स्टेशनमध्ये त्याच केसचा विचार करत होता. दुपारी महेशला अभिने call लावला… ,"काम नसेल तर ये लवकर इकडे. ". महेशने त्याचं काम संपवलं आणि आला अभिला भेटायला. 
" काय रे, एवढया urgent बोलावलंसं… ",
" आधी खाली बस… मग सांगतो." महेश खुर्चीवर बसला.
" कोमलच्या मोबईल फोनचे details आले आहेत." अभी बोलला आणि त्याचा फोन वाजला.पलीकडून Mr. सावंत बोलत होते. 
" हेलो, inspector अभिषेक.…. काही कळलं का माझ्या मुलीबद्दल ? ",
"नाही अजून… प्रयत्न चालू आहेत आमचे.",
"हो पण जरा लवकर हा… काळजी वाटते मला. ",
"तुम्ही काळजी करू नका, आम्ही सांगतो तुम्हाला, काही कळलं तर." म्हणत अभिने call कट्ट केला. 
"एवढी काळजी वाटते ना…. मग कशाला पाठवायचं मुलीला…. स्वतः जायचे ना." अभी नाराज स्वरात बोलला.
" तो कसा जाईल…. पकडला नाही जाणार का… ",
"अरे… तुला काय राग आहे त्यांचा आणि त्यांना कोण कशाला पकडेल ? " अभी बोलला.
" तुला सांगितलंच नाही ना.… सांगतो, या सावंतचा कसला बिझनेस आहे… माहित आहे का तुला ?",
" हो… import export चा… त्यात काय." ,
"बंगलोरला, याच्यावर केस चालू आहे. smuggling ची.… हे माहित आहे तुला. "महेश म्हणाला तसं अभिला आश्चर्याचा धक्का बसला.
" हे तुला कोणी सांगितलं ? ",
" वर्षापूर्वी, मी बंगलोरला गेलेलो माहित आहे ना, एका केससाठी. तेव्हा याची news होती तिथे. केससुद्धा चालू आहे. मला वाटते म्हणून याने मुद्धाम मुलीला त्या ऑफिसवर पाठवलं असेल. किती लोकं मागे आहेत त्याच्या…. भित्रा साला… नाहीतर त्या कोमलला याचं काहीतरी कळलं असेल, म्हणून यानेच तिला गायब केलं असेल. " महेश बोलला. 
" चल रे… असं असतं तर त्याने मला कशाला बोलावलं असतं… तक्रार नोंदवली नसती. त्यांनाच माहिती आहे कि कोमल हरवली होती ते.",
"असेल तसं, बरं मला का बोलावलं ?",
"अरे बघ… विसरलो. हे बघ, जरा विचित्र वाटते, शेवटचा call मी पाहिला तेव्हा तुला बोलावलं मी. तो शेवटचा नंबर बघ आणि वेळ बघ." महेश सुद्धा ते पेपर वाचता वाचता विचारात पडला. 
" कोणाचा नंबर आहे माहित आहे का… सोलापूर रेल्वे पोलिसांचा. ",
" What… ? हे कसं शक्य आहे. ",
"मलाही विचित्र वाटते ते. म्हणून रात्रीचं मी तिथल्या एका अधिकारीला बोलावून घेतलं आहे. तो निघाला कालच, एवढयात येईल. तो आला कि कळेल नक्की काय आहे ते." अभी बोलला. 
" ह्म्म… आणखी एक कर, अभी…. तिचा मोबाईल "track" कर… म्हणजे खर काय ते कळेल. "," हो… ते लक्षात नाही आलं माझ्या." आणि लगेच त्याने तिचा मोबाईल track करायला सांगितले.    


अर्ध्या तासानी, सोलापूर रेल्वे पोलिस स्टेशनमधून एक अधिकारी आले. "नमस्कार सर, मी inspector कदम. तुमच्या बरोबर बोलणं झालं माझं.","हो हो, बसा… हं… हा नंबर तुमच्याच पोलिस स्टेशनचा आहे ना… ", त्यांनी नंबर चेक केला. 
" हो सर… आमचाच आहे.",
"OK… कोमल सावंतच्या मोबाईलवर तुम्ही call केला होता ना. ",
"means…. काही कळले नाही मला." महेशने त्यांना कोमलचा फोटो दाखवला,
" या…हो… आता आठवलं, हो… यांना मीच फोन लावला होता.",
" तुमची कशी ओळख… कोमल सावंतशी.… ",
"ओळख कशी असेल ? त्यांना तर पहिल्यांदा बघितलं मी त्यादिवशी.",
"मग फोन वगैरे काय ? ",
" अहो… या madam , त्यांची bag राहिली ट्रेनमध्ये. म्हणून तक्रार घेऊन आल्या होत्या.",
"काय ?",अभी उडालाच. " सविस्तर सांगा जरा." महेश बोलला.
" शनिवारी, माझीच Duty होती. आणि या madam आलेल्या तक्रार घेऊन.… ",
" नक्की याच होत्या ? ",
" हो… १००% " ,
" किती वाजता आल्या होत्या ?",
"साधारण १० वाजता, सकाळी. त्यांची bag राहिली ट्रेन मध्ये आणि त्या ट्रेन बाहेर. ट्रेन बरोबर bag पण गेली. ","मग… ",
" यांची तक्रार लिहून घेतली.",
"आणि त्या कूठे गेल्या त्यानंतर.",
"ते माहित नाही, हा… पण बंगलोरचा पत्ता दिला आहे त्यांनी. सामान भेटलं कि त्या पत्तावर पाठवा अस म्हणाल्या." ,
" मग तुम्ही कशाला फोन केलेला त्यांना… ?",
"असंच… miss call केलेला.… त्या तेव्हा होत्या पोलिस स्टेशनमधेच.… नंबर बरोबर आहे का ते बघण्यासाठी miss call केलेला." दोघेही विचार करू लागले. 
" साधारण किती वेळ लागतो … सोलापूर ते मुंबई.… तुम्हाला किती वेळ लागला.? ",
" १० तास पकडून चाला… तुम्ही मला रात्री फोन केलात तेव्हाचं निघालो मी. ",
" ठीक आहे,… कोमल सावंत तिथे सकाळी १० वाजता पोहोचल्या होत्या, मग मुंबईवरून कोणती गाडी आहे ?,",
" आहे… रात्री ११.३० ची एक गाडी आहे. ती ९ ते १० दरम्यान सोलापूरला येते. आणि पुढे बंगलोरसाठी निघते.",
" या गाडीचं तिकीट मिळते लगेच… ",
" हो… आता कूठे सुट्ट्याचा time आहे…. शिवाय हीच शेवटची गाडी आहे रात्रीची. त्यामुळे जास्त कोणी नसते या गाडीला. तिकीट ना, लोकल ट्रेन सारखंच मिळते या काळात." ,
" हम्म्म…. " अभीने सगळं नीट ऐकून घेतलं. " बरं, ठीक आहे. तुम्ही आता जाऊ शकता… पुन्हा काही वाटलं तर बोलवू आम्ही…" ," Thanks sir …. येतो मी. " म्हणत ते निघून गेले.  

                     महेश आणि अभिषेक दोघेही अजून विचारात गुंतून गेले. शांतच बसले होते दोघेही. तितक्यात कोमलच्या मोबाईलच लोकेशन मिळालं. " अभिषेक सर, जरा मुश्कीलनेच भेटलं, त्या मोबाईलच लोकेशन… मोबाईल बंद आहे बहुदा. शेवटचा तो शनिवारी use झाला होता. त्यानंतर स्विच ऑफ…. ", त्याने माहिती पुरवली. 
" शनिवारी… किती वाजता ? आणि लोकेशन काय आहे…. ?",
"शनिवारी रात्री… साधारण ११.१५ ते ११.३० च्या दरम्यान… त्यानंतर स्विच ऑफ…. आणि लोकेशन आहे, Goa airport… ", आता तर अभी वेडाच होणार होता. 
" तू नक्की याचं मोबाईलचं लोकेशन काढलंसं ना… बघ जरा. सोलापूरच्या आसपास असेल लोकेशन." ,
"नाही सर. तो मोबाईल शेवटी Goa airport लाच होता… last location तेच आहे.",
" Are you sure ?",
" Absolutely sure sir…. माणूस चुका करतो, मशीनस्स नाही. तेच last location आहे."," Thanks " म्हणत अभी आणि महेश पुन्हा त्यांच्या केबिनमध्ये आले. 

                           दोघांनाही काही कळत नव्हतं. महेश बोलला खूप वेळाने."OK… मला वाटते पुन्हा एकदा उजळणी करूया." अभिने होकारार्थी मान हलवली. " कोमल सावंत… शुक्रवारी रात्री ७ वाजता Mumbai airport ला निघाली, कारने. ती ८ वाजता तिथे पोहोचली. म्हणजे driver खर बोलत आहे. रात्री १०.३० ची flight… वेळेवर take off.… , Passenger list मध्ये कोमलचं नाव होतं. १२ वाजता, flight बंगलोरला पोहोचली, वेळेवर अगदी. उतरणाऱ्या प्रवाशांच्या लिस्ट मध्ये पुन्हा कोमलच नाव … म्हणजेच ती बंगलोरला पोहोचली होती. Right ? ",महेश म्हणाला. 
" अरे पण १० मिनिटांवर flat तिचा. आणि ती गायब… ", अभी बोलला. 
" हो… पुढे तुला mobile company तिच्या call ची लिस्ट मिळाली, त्यात शेवटचा call सोलापूर रेल्वे पोलिसांचा. त्यांच्या म्हणण्यानुसार, कोमल स्वतः तिथे गेली होती, तक्रार नोंदवण्यासाठी. साधारण सकाळी १० वाजता.… त्यानंतर आता mobile track केला तर कळलं, last location होतं Goa airport…२४ तासात, तीन वेगवेगळी location's… " महेश बोलला. 
" तेच तर… एकच व्यक्ती… २४ तासाच्या आत… तीन वेगवेगळ्या ठिकाणी, कस शक्य आहे हे… शिवाय तिच्यासोबत सामान, एवढया जलद प्रवास करणं, जवळपास impossible… ",
" असं कसं म्हणू शकतोस तू अभी ", महेश म्हणाला. 
"जरा विचार कर. कोमलला जायचे होते, बंगलोरला… ऑफिससाठी आणि लग्नाचं सामान, जे तिने bag मध्ये भरलं होतं, त्यासाठी.… बरं, तशी ती पोहोचली वेळेत. मग मला सांग, ती सोलापूर रेल्वे स्टेशनला काय करत होती… ? त्या ऑफिसरने तर तिचा फोटोसुद्धा ओळखला. एक व्यक्ती विमानाने पहिली बंगलोरला गेली. पुन्हा तीच व्यक्ती सोलापूरला, तेही ट्रेनने कशी काय जाऊ शकते. त्यात, कोमल बंगलोरच्या दिशेने निघाली होती, असं त्या ऑफिसरचे म्हणणे आहे. आता तो ऑफिसर कशाला खोटं बोलेलं… बरं ते राहू दे, तिची गाडी मिस झाली सोलापूरला, ते मान्य करतो मी. मग कोमल, Goa airport ला कशी जाऊ शकते… तिला तर बंगलोरला जायचे होते ना… पुन्हा सोलापूर ते गोवा, किती उलट प्रवास आहे. त्यापेक्षा ती मुंबईला परत येऊ शकली असती. तर ती मुंबईत पण नाही. " आता महेश गांगरून गेला. 

" काय म्हणायचं आहे अभी… ", महेश खूप वेळाने विचार करून बोलला. 
" एकच व्यक्ती… तीन वेगवेगळ्या ठिकाणी, तेही एका दिवसात शक्य नाही. ", 
"म्हणजे कोणीतरी चुकते आहे, तीनपैकी एका ठिकाणी.….बरोबर ना." महेश… ,
" नाही महेश… तिन्ही लोकेशन बरोबर आहेत… पहिलं… Bangalore airport, तिथली passenger list, ती खरी आहे.… नंतर ते रेल्वे पोलिस, त्यांनी तर तिला पाहिलं प्रत्यक्ष आणि नंतर हा… त्याचं म्हणणं बरोबर आहे, मशीन चुका करत नाहीत." ,
" म्हणजे ? ",
" म्हणजे महेश… काहीतरी खूप मोठी गडबड आहे… तीन ठिकाणी… एकच व्यक्ती… कोमल सावंत… " बोलता बोलता अभी खिडकी जवळ गेला. " कोमल सावंत… … कोमल नक्की गेली तरी कूठे ? "  



------------------------------------------------ to be continued---------------------------------------     


Followers