भटकंती.... पुन्हा एकदा ( भाग चौथा )

             पहाटे पहाटे आलेल्या वादळाने पूर्ण रात्र भिजवून टाकली होती. दुसरा दिवस, सुरु झाला तेव्हा वारा त्याच्या स्वभावानुसार इकडून -तिकडे नुसता उडत होता. पहाट होतं होती, कालच्या पावसाने सारा परिसर धुवून निघाला होता. हिरवा रंग काय उठून दिसत होता सांगू , पण अमोलच्या मनात मात्र संध्याकाळ दाटत होती. काल आलेल्या वादळात... तो स्वतःही वाहून गेला होता. राहिला होता तो फक्त हाडा-मांसाचा देह. भावनाहीन झालेला बहुदा. पुढचे २ दिवशीही तेच. चल बोललं कि चालायचं .... आणि बस बोललं कि बसायचं. ना खाण्यात लक्ष ना कश्यात.. कॅमेरा त्या वादळात बॅगमध्ये ठेवला तो ठेवलाच. कोणाशी बोलणं नाही... अगदी बुजगावण्यासारखा झालेला. 

              तिथे आकाश सुद्धा काही विचारात होता. वादळात पलीकडे दिसलेले गोलाकार रचनेत असलेले तंबू ... काही केल्या त्याच्या डोक्यातून जात नव्हते. कुठेतरी नक्की बघितलं आहे मी. हाच विचार त्याच्या डोक्यात. त्यामुळेच गेले २ दिवस , या सर्वांचा मुक्काम एकाच गावात होता. आकाशच जात नाही पुढे तर ते तरी पुढे कसे जाणार ना. 

अश्याच एका दुपारी , सई आणि तिचे मित्र त्यांनीच काढलेले फोटो , लॅपटॉप मध्ये transfer करत होते. सईचे झालेलं काम. पण तिची एक मैत्रीण , ती खूप confused वाटत होती. सई तिच्या शेजारी येऊन बसली. 

" Hey .. what happened.. ? " , 

" see ... " तिने सईला एक फोटो दाखवला. 

" wow !! amazing क्लिक किया है तुने... " सईने तिला शाबासकी दिली. 

" Wait ... my friend ... अभी दुसरा image देखो . . " सईला तिने पुढचा फोटो दाखवला. तोही सुंदर ... 

" दोनो क्लीक amazing है... तो confusing क्या है... " सईने उलट प्रश्न केला. 

" means ... तुम्हे अभी भी समज आया ..."  तिने आता सईला विचारलं.

 " क्या ? " ,

" ये first क्लिक मेरा नही है .. " ,

" तो किसका है ? " ,

" आकाश !! " .... सईचा चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह... 

" आकाश !! who ? " .... तिने सईच्या डोक्यावर टपली मारली. 

" आकाश ... famous photographers.. !! जिसको हम सब ... follow करते है... वो आकाश.. " तेव्हा कुठे सईची लाईट पेटली. 

" त्याचा क्लिक आहे हा... हो... हो, असे क्लिक त्याचेच असतात.. पण आता का बघत आहेस तू हे सर्व.. ", 

" means ... अभी तक तुम्हे कुछ समज नही आया.. " सईने नकारार्थी मान हलवली. 

" OK ... तुम्हारे पुराने क्लीक देखो... जो हमने इधर आने से पहिले क्लिक किये थे... और अभी के... just compare... " सईने खरच पडताळणी केली. 

" हा... means ... ये भटक्या... उसने दिखाया, तभी तो फोटो मिले.. इतने सुंदर फोटो मिले.. " ,

" exactly... ये मेने पहिले भी discuss किया ग्रुप मे... ये जो फोटोग्राफी चल रही है ना ... वो आकाश जैसी हि है.. " .

" what do you mean !! " ,

" आकाश ... उसेही ऐसी फोटोग्राफी करने का experiences है  ... non of other photographer.... have exactly same taste as आकाश... are you getting me... " तिने पट्कन बोलून टाकलं. सई अवाक झाली. 

" म्हणजे ... तो भटक्या .. तोच आकाश आहे .. असं म्हणायचं आहे का तुला... " , 

" Yes ... but not sure about my theory.. " ,

" पण खरंच ग ... हे मलाही लक्षात आलं नाही... अशाप्रकारची दृश्य फक्त आकाशच बघू शकतो. "

" अभी ... उसे कुछ past का याद नही , but हम try तो कर सकते है ना... and ... मेमरी कुछ ऐसी चीज नही ... जो एक बार गई तो गई.. " सई ऐकत होती फक्त. खरं होते ते. हे सईच्या आधीच मनात आलेलं. तरी भटक्याला सर्व आठवलं तर तो आपल्यापासून दूर जाईल हेच खटकत होते.  

==============================================================

" काय रे गप्प गप्प असतोस ... गेले २ दिवस बघते आहे तुला ... कुठे हरवलेला असतो... " कोमल शेवटी अमोलला विचारायला आलीच. अमोल गप्पच. " बोल ना काहीतरी... " बोललाच अमोल. 

" काही नाही... जरा निराश झालो आहे इतकंच... " ,

" तरीही ... " कोमल काही बोलणार पुढे तर अमोलने तिचं वाक्य तोडलं. 

" नको विचारू ... नाही सांगता येणार... काही गोष्टी आयुष्यात पहिल्यांदा घडतात. काहींनी आनंद होतो , काहींनी दुःख वाटते. तसंच काहीसं झालं आहे माझं. " असं बोलून निघून गेला. या सर्वापासून थोड्या दूर अश्या अंतरावर जाऊन बसला. त्याला तर अजूनही विश्वास वाटतं नव्हता कि सुप्रियाच प्रेम आहे कोणावर तरी. रागातच होता जरा. कॅमेरा होता सोबतच. सुरु केला कॅमेरा. आणि सुप्रीचे जेवढे फोटो काढले होते, सगळेच डिलीट करून टाकले. स्वतःवर सुद्धा चिडला. पण राग काढायचा कोणावर. बसून राहिला तसाच. 

"अमोल सर .. " मागून आवाज आला. संजना होती मागे. अमोलने तिला उत्तर दिलं नाही. " अमोल सर बोलायचे आहे... बसू का .. " संजना. 

" मला नाही बोलायचं कोणाशी... प्लिज !!! जा तू.. " ,

" प्लिज सर... बोलू दे ... नाहीतर उगाचच गैरसमज राहतील मनात.. " संजनाच्या या वाक्यावर मात्र अमोलने मागे वळून बघितल. 

" गैरसमज ??... काय बोलायचे आहे तुला... तुम्ही कोणी सांगितलं का ... हि पिकनिक नाही .. शोधमोहीम आहे ते. बोल.. " संजना काय बोलणार त्यावर... 

" पण मला बोलू दे ... ५ मिनिट तरी... प्लिज .. " अमोल तर ऐकायच्या तयारीत नव्हता, तरी संजनाला खाली बसायला सांगितलं. 

" आकाश ... आमचा जुना मित्र ... त्याला भटकायला खूप आवडते. तसाच तो एक वर्षांपूर्वी गेला तो आलाच नाही. सुप्रीने सांगतील ना...किती शोधलं त्याला.. नाही सापडला, तो कायमचा गेला असच वाटत होतं तर कोमलच्या मैत्रीणीला एक माणूस भेटला तिच्या गावात .... वर्णन जरी त्याच्या सारखं नसलं तरी त्याच्या सवयी आकाश सारख्या होत्या. म्हणून आम्ही सगळे पुन्हा त्याला शोधायला बाहेर पडलो. सुप्री तयार नव्हती या साठी. पण आता तो जिवंत आहे , हे समजल्यापासून नवी उमेद निर्माण झाली आहे तिच्या मनात. " एव्हाना अमोल शांत झाला होता. 

" मग तो एक वर्ष का आला नाही परतून... आणि ज्याला शोधत आहात.. तो "तोच " आहे हे कश्यावरुन... " ,

" तो का आला नाही गेल्या वर्षभरात तेच कळत नाही.. पण तो आकाशचं आहे... सुप्रीने त्याच्या खुणा ओळखल्या.. या सर्व गावांमध्ये त्याच्या खुणा मिळतात... आपण त्या खुणांच्या मागेच जातो आहोत... गावात त्याला "भटक्या" म्हणतात ... अपघातातून वाचला तर नक्की.. परंतु त्याचा तसा अवतार का आणि कसा झाला ते , तो भेटेल तेव्हाच कळेल... " संजनाने पूर्ण माहिती सांगितली. अमोलला पटलं ते. किती प्रयत्न करत आहेत सगळे... फक्त एका माणसासाठी.. किती प्रेम असेल या सर्वांचे त्याच्यावर. आपणच हट्टीपणा करतो आहोत. पण खरच.. खूप चांगला माणूस असणार... 

" कोण आहे आकाश... " अमोल आता शांत झाला होता.. 

" आकाश ना !! ... जीवाला जीव देणारा... perfect मित्र ... म्हणजे मी त्याचं वर्णन सुद्धा करू शकत नाही इतका छान आहे तो... सुप्री आणि त्याची जोडी किती छान दिसते.. " संजनाने लगेच त्याला त्यांचा ग्रुप फोटो दाखवला. त्या फोटोत फक्त एकच वेगळा व्यक्ती होता. अमोलने ओळखलं. 

" आणि ... तुम्ही त्याला ओळखत असणार... " ,

" मी ? " ,

" आकाश फोटोग्राफर आहे... wild India मॅगजीन चे फोटो काढणारा ... फेमस फोटोग्राफर... आकाश.. " 

अमोल तर त्याचा फॅन होता... आयडॉल होता त्याचा आकाश... हा तोच आकाश... कमाल आहे ना... अमोल त्याच्या फोटोकडे बघतच राहिला.  

==============================================================

आकाश तर भलत्याच विचारात गढून गेलेला. त्यात सई त्याच्या मागे कधी येऊन उभी राहिली, हे त्याला कळलं नाही. 

" कॅमेरा कधी वापरला आहेस का... तू .. " आकाशने सई कडे पाहिलं. 

" नाही .... का ? " ,

" तुझ्या गळयात असतो ना... तो कोणाचा आहे मग... " , 

" सांगितलं ना आधीच... माझ्यासोबतच आहे आधीपासून.. पण आता का पुन्हा विचारते आहात .. " 

सईने वाचलं होते कुठेतरी. memory lose झालेल्या व्यक्तींना , त्याच्या आठवणीतील गोष्टी , रोजच्या वापरातील गोष्टी समोर आणल्या तर त्यांची गेलेली memory परत येते. आता भटक्या हाच आकाश असेल तर त्याची नित्याची गोष्ट म्हणजे... साहजिकच कॅमेरा ... म्हणून ती कॅमेरा घेऊन आलेली. पण आकाशचा मूड नव्हता. ते गोलाकार रचना केलेले तंबूच त्याच्या डोळ्यासमोर होते. आकाश पुन्हा विचारात गढून गेला. सईनेही पुढे काही विचारलं नाही.  

               संध्याकाळी जेव्हा पुन्हा आकाश आला तेव्हा जरा तणावात वाटला. कोणाशीच न बोलता तसाच बसून होता. सई आणि तिचा ग्रुप मग गावात निघून गेला. सामान सगळं तिथेच होते. अचानक त्याची नजर सईच्या कॅमेराकडे गेली. डोक्यात सुरु असलेल्या त्याच त्या विचारांनी वैतागला होता तो. काहीतरी विरंगुळा म्हणून त्याने कॅमेरा उचलला. का सांगत होती मॅडम ... मला फोटो काढण्यासाठी. सहजच त्याने बसल्याजागी कॅमेरा उलट-पुलट करून पाहिला. काही आठवलं , सई कॅमेरा कसा पकडते ... फोटो काढण्यासाठी. तसाच कॅमेरा त्याने डोळयांसमोर धरला. काय झालं कुणास ठाऊक... आठवणींची एक कळ सणकून आकाशच्या डोक्यात शिरली. बेशुद्ध झाला तो. 

==============================================================

अमोल बऱ्यापैकी नॉर्मल झालेला. पण सुप्रिया बोलत नव्हती अजूनही. तसं बघावं तर तिलाही थोडं दुःखच वाटलं होतं. अमोलला तसं नाही बोलायला पाहिजे होते. अचानक बोलून गेलेली ती. तरी आकाशला भेटायची ओढ लागली होती सुप्रीला. त्यामुळे संजना बोलली होतीच, दोघांपैकी एकाला सांभाळावे लागेल. तिने आकाशला निवडलं. फक्त अमोलचे मन दुखावले गेले हे कुठेतरी टोचत होते तिला. 

==============================================================

" आकाश .... आकाश !! " सुप्रिया कधीपासून त्याला हाका मारत होती. 

" काय ग ... झोपू दे जरा... काल किती दमलो मी. रात्री ३ वाजता झोप लागली. आता तुला काय झालं एव्हडं .. जा , झोपू दे जरा.. " आकाश पेंगत होता. 

" उठ ना रे.. चल सूर्योदय बघायला.... च... ल ... ना .... रे !!  सकाळचे ५ च तर वाजले आहेत. ",

" वेडीबिडी झाली आहेस का... ५ वाजता कुठे सूर्योदय होतो,... ती संजना बरोबर बोलते तुला.... पागल.. " आकाश पुन्हा झोपला. 

" थांब हा आता.. पाणीच ओतते,... मग होशील जागा ... " सुप्रीने पाणी ओतलं. 

                  आकाशला जाग आली. डोकं अजूनही दुखत होते. हलकेच त्याने डोळे उघडले. बाजूला सई होतीच. आकाशला शुद्ध आली तशी ती डॉक्टरला बोलवायला पळाली. आकाशला काही कळत नव्हतं. थोडावेळ गेला त्याला समजायला. सई डॉक्टर सोबत आली. डॉक्टरने तपासलं आकाशला. 

" नॉर्मल आहे, तरी आजचा दिवस त्याला आराम करू दे इथेच... उद्या सकाळी जाऊ शकतो पुन्हा भटकायला... " डॉक्टरने आकाशच्या पाठीवर थोपटलं आणि निघून गेला.

" कसा आहेस... " सईने विचारलं आकाशला. एव्हाना सईचा बाकीचा ग्रुप आलेला. 

" ठीक आहे, डोकं ठणकते आहे जरा... पण आहे कुठे आता मी... " आजूबाजूला बघितल्यावर कळलं , दवाखाना आहे असं वाटते. 

" तू बेशुद्ध झाला होतास, म्हणून इथे आणलं... ", 

" तुम्ही घेऊन आलात का... ", 

" मी नाही... गावातल्या लोकांनीच आणलं. " आकाशला आठवलं. कॅमेरा घेतला होता हातात. पुन्हा एक कळ त्याच्या डोक्यात भिनली. 

" हो... काल संध्याकाळी काय झालं माहित नाही.. कॅमेरा हातात घेतला आणि बेशुद्ध झालो... " ,

" काल संद्याकाळी ?? २ दिवस झाले तुला .... असाच झोपून आहेस... " यावर आकाश उठून बसला. 

" २ दिवस !! " उठून बसला तरी त्याचे डोके दुखत होते. डोकं पकडून बसला तो. 

" काय झालं नक्की तुला... " सईने काळजीत विचारलं. 

" माहित नाही.. पण काहीतरी डोक्यात शिरलं आहे असंच वाटते... आणि मघाशी एक स्वप्न पडलं होते... त्यात तीच मुलगी होती.. पण ते स्वप्न नसून आधीही घडलं आहे माझ्यासोबत असंच वाटते. मी ना .. झोपतो जरा... खूप दुखते आहे डोकं ... " आकाश झोपला पुन्हा. 

सई आणि तिचे मित्र बाहेर आले. " मुझे लगता है...उसे पुराना याद आ रहा है... " एकजण पट्कन बोलून गेला. सईलाही कळत होते ते. कॅमेरा हातात घेतला कि काहीतरी आठवणार नक्की... तसेच झाले होते. फक्त आता तो निघून जाईल याचे तिला वाईट वाटतं होते. 

==============================================================

" कोमल.... " अमोलने कोमलला एका बाजूला बोलावलं. " मला निघावं लागेल... ",

" कुठे ? " ,

" दिल्लीला ... " तोपर्यंत कोमलला सुप्री- अमोल बद्दल संजना कडून कळलं होतं. 

" काय चाललास ... means ... मला समजलं तुझं गप्प राहण्याचं कारण ... sorry for that ... but असा जाऊ नकोस... " कोमल... 

" नाही नाही... उगाच गैरसमज नको करुस... सकाळीच पप्पांचा कॉल आलेला... त्यांना तिथे मदत पाहिजे होती, विचारत होते.. येशील का... जावे लागेल मला.. म्हणून निघातो आहे... " ,

" सुप्रीला सांगितलं का तू... " ,

" ती तशीही बोलत नाही आता माझ्याशी, पुन्हा तिला सांगायला गेलो तर तिलाही हीच misunderstanding होईल... त्यापेक्षा असाच जातो... " कोमलला पटतं नव्हतं ते.. तिने थांबवलं अमोलला. 

==============================================================

                      सूर्योदय होत होता दूरवर, पक्षांचा मोठ्ठा थवा, दुथडी भरून वाहणारी नदी... सोसाट्याचा वारा.. झाडाच्या पानांची प्रचंड सळसळ.. जोराचा पाऊस... विजांची चकमक.... आणि एका दगडावर ... दूरवर पाहत बसलेली सुप्री.. आकाश खाड्कन उठून बसला. आपण अजूनही त्या दवाखान्यात आहोत, ते लगेचच त्याच्या ध्यानात आलं. बाजूलाच घड्याळ होतं. रात्रीचे २ वाजले होते. दवाखान्यात तसे ४-५ बेड होते. त्यावर असलेले पेशंट झोपेत होते. बाकी कोणी नव्हतं. आकाश सगळीकडे नजर टाकत होता. बाहेर अर्थात पाऊस... खिडकीजवळ आला. जोराचा पाऊस सुरु होता. सर्व आठवलं नाही , तरी स्वतःची ओळख त्याच्या लक्षात आली. 

                    बाजूला आरसा होता. तिथेही लक्ष गेलं. वाढलेले केस .. दाढी, स्वतःलाच किती वेळ बघत होता तो.आणि हो ... सुप्री , कुठे असेल .. आपण कुठे आहोत.. तिच्याजवळ जायला हवे.. आकाश पुन्हा त्या बेडवर जाऊन झोपला. 

सकाळ झाली तशी सई .. आकाशला बघायला आली. आकाश जागा होता. 

" कसं वाटते आहे आता... बरा आहेस ना.. " सईचा पहिला प्रश्न. आकाशला मागचं आठवलं तरी यांना तो अजूनही ओळखत होता. 

" ठीक आहे तो.. घेऊन जाऊ शकता त्याला... काय भटक्या ... बरोबर ना ... " डॉक्टर हसत बोलला. आकाशने हसूनच उत्तर दिलं. 

" हो , निघतोच आहे. " सईचा ग्रुप आलेला. त्यांनी आकाशला सोबत घेतलं. आणि बाहेर आले.  

आकाश अजूनही confused, कुठे जावे.. या मॅडमला सांगायला पाहिजे ना... " थांबूया का जरा.. काही बोलायचं होते. " आकाश बोलला. सईला याची कल्पना होतीच. सगळ्यांनाच तिने थांबायला सांगितलं. 

" म्हणजे कसं सांगू ते समजतं नाही.. तो कॅमेरा डोळयाला लावला आणि काय झालं ते कळत नाही.... जुन्या आठवणी आल्या... माझी ओळख कळते आहे आता मला.. माझं नाव आकाश , हे आठवलं मला. मी काय करायचो आधी ते नाही आठवतं. पण ती मुलगी, जी मला सारखी दिसायची... तिचं नाव आठवलं... सुप्री... आम्ही फिरायचो खूप.. आठवते अंधुक असं... " सई सोडून बाकी सर्वाना आनंद झाला. 

" and .... और कुछ .... means तुम्हारा घर... कहा रहाते हो... " ,

" नाही... ते नाही आठवलं... किंवा कुठे राहतो तेही नाही...फक्त ती आठवते.... सुप्री. बाकीचे आठवेल हळूहळू... " ,

" मग आता काय " सई .. 

" शहरात जावे असंच वाटते. कधीपासून आहे इथे आठवत नाही... " ,

" खरच जाणार तू... आम्हाला सोडून... " सईच्या डोळ्यात पाणी जमा होतं होते. 

==============================================================

अमोल निघाला आहे , हे सर्वाना कळलं होतं. " जायलाच पाहिजे का ... अमोल सर ... ? " संजनाने विचारलं. सुप्री दुरूनच अमोलला बघत होती. 

" पप्पांना मदत पाहिजे आहे तिथे. जावे लागेल. नाहीतरी आता प्रवास संपला आहे माझा. " अमोलच्या या वाक्यावर संजनाने सुप्रीकडे वळून बघितलं. 

" असं का बोलतो आहेस अमोल ... " कोमल 

" म्हणजे तुम्ही पुढे जाणार आता... मी दिल्लीला चाललो.. मग संपला ना प्रवास इकडचा... " अमोलचे तर नक्की झालेलं निघायचे. थांबून तर चालणार नाही. 

" तुम्ही जाणार कसे दिल्लीला... " एका मुलीने विचारलं. प्रश्न तर बरोबर होता तिचा. अमोलनी कोमलकडे पाहिलं. कोमलला समजलं. 

" मला नक्की माहित नाही. but एक दिवस तरी थांब. चौकशी करावी लागेल पुढे. उद्याचा दिवस थांबणार का तू... " काही पर्याय नव्हता. थांबावेच लागेल. या सर्व चर्चेत दुपार कधी झाली कळलं नाही.

==============================================================

सईचा ग्रुप रात्री जेवल्यानंतर आराम करत बसला होता. आकाश एकटाच शेकोटी जवळ बसला होता. सई मात्र घुटमळत होती. चलबिचल नुसती मनात. आकाश त्याच्याच दुनियेत मग्न. पण मागे सई उभी आहे हे त्याच्या लक्षात आलं.

" काय झालं मॅडम... " आकाशच्या शेजारी येऊन बसली. 

" बोलू कि नको ... कळत नाही मला... पहिल्यांदा असे होते आहे मला. नेहमी मी काही मनात न ठेवताच बोलते, आज नाही येतं मनातलं बाहेर... ", 

" बोला ... मनात काही ठेवू नका.. " सई जरा धीट झाली. 

" मला तू आवडायला लागला आहेस.. खरंच ... तुझं वागणं ... स्वभाव ... बोलणे... म्हणजे... तू वेगळाच आहेस... " आकाशला ते ऐकून हसू आलं. 

" मला माहित होते.... तू हसणार ते... आणि हे सुद्धा माहित आहे .. तू माझ्यापेक्षा मोठा आहेस ते...तरी प्रेम झालं आहे मला.. " ,

" थॅक्स ma'am .... पण माझी कोणीतरी वाट बघते आहे... हे माहित आहे ना तुम्हाला... " ,

" सगळं माहित आहे मला... तू कोण आहेस... तुझ्या life मध्ये कोणी आहे ... त्याने काय फरक पडतो. प्रेम असेल तर काय फक्त लग्न .... हाच option आहे का... प्रेम कोणावरही होऊ शकते... वय नसते प्रेमाला... आणि तुझ्यावर प्रेम करते, याचा अर्थ असा नाही कि तू मला भेटलाच पाहिजे... " आकाशला पटलं ते. 

" इतके दिवस सांगणार होती. आता , तू काय जाशील सोडून... म्हणून सांगून टाकलं. " 

" काही प्रॉब्लेम नाही... होते कधी कधी असं....  असंच असते मन.. असो, तुम्हाला कर्नाटकला जायचे आहे ना. " ,

" लगेच चाललास का तू... " सईने पुन्हा विचारलं. 

आकाशने वळून पाहिलं. " आधी कसं... कोण आहे मी... तेच माहित नव्हतं. आणि आता, तिची ओढ लागली आहे. कदाचित ती भेटली तरच बाकीच्या गोष्टी आठवतील मला, असं वाटते. " सई ऐकत होती. 

" इथून गाड्या जात नाहीत.. उद्या सकाळी निघालो ना... तर पुढचा रस्ता सांगीन. कदाचित २-३ गाड्या बदलून जावे लागेल शहरात.. पावसाने रस्ते बंद केले आहेत ना... एकदा का शहरात गेलात कि तिथून जाऊ शकता तुमच्या घरी... ", 

" आणि तू... तुला नाही जायचे का घरी... " ,

" हो तर... जायचेच आहे... पण तुमची वाट वेगळी आहे... शिवाय पुढे गावात जायचे होते मला... तुम्हाला ज्या गाडीने जायचे आहे ती गाडी जवळच्या गावातून जाते, तुम्हाला सोडलं कि जाईन पुढे. " आकाशने बोलणं संपवलं. दोघेही गप्प. शेकोटी एकटीच काय ती जळत होती. आकाश पुन्हा विचारात गढून गेला. सईदेखील त्याला त्याच्याच आठवणींच्या स्वाधीन करून निघून गेली. 

==============================================================

"अमोल .. " कोमलने अमोलला हाक मारली. " पलीकडे एक गाव आहे. तिथे जाऊन एक s.t. पकडावी लागेल. ती तुला दुसऱ्या गावात घेऊन जाईल. तिथून पुढे आणखी एक गाडी पकडून शहरात जावे लागेल. तिथून तु दिल्लीला जाऊ शकतोस. " अमोलला कसं कळणार देव जाणे. 

" माहित आहे जरा confusing आहे ते.. पण तोच option आहे तुला.. " कोमल ... 

" ok ... बघतो मी... निघावे तर लागेल.. ",

" बघ ... अजून विचार कर.. नको राग ठेवूस डोक्यात.. " ,

" हे बघ कोमल.. , कोणावर राग नाही आहे. फक्त पप्पांनी बोलावलं म्हणून चाललो आहे. आणि आता काहीच नाही मनात माझ्या. सुप्रियालाच नाही बोलायचे माझ्याशी. मित्रसुद्धा मानत नाही आता ती. जाऊ दे, तुम्ही जमलं तर समजवा तिला. मी निघतो. " ,

" पण जाणार कसा.. नदी आहे मधेच... पलीकडे जायचे आहे तुला.. " ,

" मग ? पुढे ब्रिज वगैरे असेल ना.. " ,

" नाही .. पण एक होऊ शकते. नदी किनाऱ्यावर होड्या असतात. त्यांना बोलून जाऊ शकतोस " अमोल काही विचार करून निघाला. अर्थात वाईट वाटलं सुप्रीला. तरी काही करू शकत नव्हती ती. 

==============================================================

finally, आकाश - सईचा ग्रुप एका ठिकाणी पोहोचला. " इथून पुढे एक वाट आहे. जी तुम्हाला पुन्हा गावात घेऊन जाईल... तिथे विचारलं तर सांगेल कोणीही... कुठली गाडी पकडावी ते. " सईने सगळ्यांना सांगितलं. 

" तू आता कुठे चाललास.... " ,

" इथून पुढे एक गाव आहे... तिथे एक आजी राहते. शेवटी जेव्हा आलेलो तेव्हा ४ दिवस तिने राहायला दिलं होते तिच्या झोपडीत. अर्धी भाकरी मला देयाची ती , तिच्या वाटणीची... तिला भेटूनच निघीन पुढे.... " ,

" मग आज शेवटची भेट का... " सईने आकाशकडे पाहिलं. 

" सांगू शकत नाही... गणूच्या मनात आलं तर.... त्यालाच माहित... " आकाश... 

" आम्हाला लक्षात ठेवणार का... मला तरी...  " सई पुन्हा भावुक झाली. 

" अजूनही सगळं आठवलं नाही मला.... तर आताच कसं विसरणार.... तुम्ही नेहमीच लक्षात राहणार माझ्या... आणि एक प्रॉमिस करतो मी.... जुने सगळं जरी आठवलं तरी .... तुम्हाला कधीच नाही विसरणार... " 

साधारण , सकाळचे ८:३० वाजले होते. छान थंड हवा वाहत होती. आजूबाजूला छान हिरवाई होती. गेले २ दिवस पावसानेही उसंत घेतली होती. तीच संधी साधून नवे कोंब जमिनीतुन वर डोकं काढून बसलेले भासत होते. पायवाट अधिक हिरवी दिसतं होती. काही पक्षांचे थवे निघाले होते पुन्हा..... पोटा-पाण्यासाठी.... आणि आकाश निघायच्या तयारीत होता. सईसहित सगळयांना भरून आले. मग एकेकाने मिठी मारली त्याला. आलिंगन देऊन भटक्याला निरोप... सईची मिठी जरा लांबली. 

" कधी भेटशील पुन्हा... " ,

" भेट होईल... कधी ते माहित नाही... " 

" तू कधी आलास तर कसं कळेल मला.... मोबाईल तर वापरत नाहीस.... " सईचे प्रश्न संपत नव्हते. आकाश हसला त्या प्रश्नावर... 

" पाऊस आहे ना.. तोच सांगेल तुम्हाला... मी जेव्हा येईन... " आकाशने पाटीवर त्याची सॅक लावली. सगळ्यांकडे एक नजर टाकली...आणि निघाला तो... वाईट वाटतं होते सईला... पण त्याची माणसं भेटली पाहिजे ना त्याला... स्वच्छ निळंशार आभाळ .... एक मोठ्ठा डोंगर समोर... सोबतीला हिरवाई... हिरवीचं पायवाट... आणि मोठ्या कॅनव्हास वर निघून चाललेला आकाश... सई त्याला नजरेआड होऊ पर्यंत बघत होती. 

==============================================================

" कसं वाटेल ग... मी कधी तुला सोडून गेलो तर.. " आकाशने सुप्रीला अचानक विचारलं. 

" का ... कंटाळा आला का माझा... इतक्या लवकर.. " ,

" असंच विचारलं.. सांग तर ...  " ,

" नाही... विचार केला.. खरंच .. तुझ्याशिवाय जगणं काय... ते नाही imagine करू शकत.... " ,

" खरंच का ... " ,

" हो.... असंच वाटायचं... गणूने माझी सगळी पुण्याई..... आतापर्यंत जेव्हडी चांगली कामे केली आहेत.. त्याचा प्रसाद म्हणजे तू... असंच वाटते अजूनही मला. काही गोष्टी आपल्याला न मागताच मिळतात..पण आठवणींचा शाप जाता जात नाही. किती वर्ष मी तो शाप घेऊन फिरत होते. तुझ्यामुळे त्या गोष्टी विसरण्यास शक्य झाल्या.... नाहीतर माहित नाही... आणखी किती वर्ष मी अशीच हरवत गेली असती स्वतःला... तुझ्यामुळे जगण्याला अर्थ मिळाला. तू जाण्याचा गोष्टी का करतोस... तू कधी जाणार नाहीस हे माहित आहे मला... आणि तुझी पाठ तर कधीच सोडणार नाही मी... " सुप्रीने आकाशला गच्च मिठी मारली. 

अश्या खूप आठवणी होत्या दोघांच्या. पण सद्यातरी फक्त सुप्रीलाच ते आठवत होते. सुप्री अशीच विचार करत बसली होती. कुठे असेल आकाश... काय करत असेल... त्यात अमोल निघून गेलेला. कारण वेगळं असलं तरी, शेवटी अमोलने असे निघून जाणे तिला आवडलं नव्हतं. रात्रही खूप झालेली. उद्या सकाळी लवकर निघूया... असा विचार करत झोपायला गेली. 

==============================================================

            " शट्ट यार !! ..... बॅटरी पुन्हा संपली. " अमोल मोबाईल कडे बघत म्हणाला. " एकतर रस्ता माहित नाही, त्यात याने पण दगा दिला. " अमोल वैतागला होता. कसाबसा तू नदी पार करून पलीकडे आलेला होता. एका नावाड्याने त्याला नदी पार करून दिली होती. तरी गावातल्या पायवाटांनी फसवलं होते त्याला. सुप्री-संजनाचा ग्रुप पुढे निघून गेलेला. त्यामुळे त्याच्या मागे सुद्धा जाऊ शकत नव्हता. शिवाय नदी होतीच वाट अडवायला. दिल्लीला जायला निघाला आणि पुरता गोंधळून गेला. 

            दमला आणि एका जागी बसला. " थांब अमोल... जरा एकाग्र हो... शांत डोक्याने विचार करूया... " असं स्वतःलाच तो समजावत होता. डोळे मिटून बसला १० मिनिटं. .... ok , पहिलं काय... मोबाईल charge करावा. त्यावर गूगल मॅप वरून रस्ता कळेल. .... डोळे उघडले. समोर काही घरे दिसली. गाव असावे.तिथे कुठेतरी चार्जिंग होऊ शकते. मनात बोलून निघाला अमोल. १५-२० मिनिटे चालून एका घराजवळ पोहोचला. जवळ वाटणारे ते घर इतक्या दूर होते. दमलेला अमोल आणखी दमला. ते घर नसुन गावातले एक दुकान आहे , हे लगेच समजलं त्याला. तिथेच पाण्याची बाटली विकत घेतली. आणि जरा विनंती करून मोबाईल चार्जिंगला लावला. आता १ तास तरी आराम करायला मिळेल म्हणत तिथेच खाली डोळे मिटून बसला. 

" नाही ...  एक मोबाईल अगोदरच लावला आहे चार्जिंग साठी... तुमचा कॅमेरा कुठे लावू... " दुकानदाराचा त्या मोठ्या आवाजाने अमोलला जाग आली. एक मुलगी कॅमेरा घेऊन उभी होती. 

" काय झालं .. " , अमोल उभा राहिला. 

" अहो , साहेब... तुमचा मोबाईल charge करू कि यांचा कॅमेरा... " दुकानदार बोलला. 

" ओह्ह ... तुमचा मोबाईल आहे का... मी बघितलेच नाही तुम्हाला... " सई होती ती. 

" एक मिनिट... तुम्हाला बघितलं आहे कुठेतरी... " अमोल सईकडे पाहत म्हणाला. 

" हा ....  हा ....  हा .... खूप जुनी ट्रिक आहे हि... मुलींची ओळख काढायची. " सई रागात बोलली. 

" no ... no ... don't misunderstand... actually बघितलं आहे तुम्हाला.. one sec... तुम्ही त्या वादळात ... आमच्या ग्रुपला क्रॉस झालेलात ना... आठवला का ब्रिज.. " सईला आठवलं... एक ग्रुप तर गेला होता बाजूने... 

" पण तिथे तर धुकं होते खूप... तुला कशी दिसली मी.. " ,

" तुम्हीच तर आलेलात पहिल्या धुक्यातून बाहेर.. तेव्हा मी तिथेच होतो. " अमोलने explain केलं. 

" मग तुझा ग्रुप कुठे आहे... आजूबाजूला ...दूरवर तर कोणीच नाही.. " सई बघत होती. 

" मी दिल्लीला निघालो आहे... but ... वाट चुकलो मी.. कदाचीत... " अमोल डोकं खाजवत बोलला. सईला हसू आलं. 

" आम्ही थांबलो आहोत... म्हणजे माझा ग्रुप... काही help लागली तर सांग... " सई निघाली...  

" कुठे चाललात... " ,

" कॅमेरा चार्जिंग साठी... तुझा मोबाईल आहे ना... दुसरीकडे बघते कुठेतरी... आम्ही आहोत गावात आज.. तिथे पुढे आमचे tent आहेत... बाय... " सई निघून गेली. 

अमोल आणखी अर्धा - पाऊण तास थांबला तिथेच. मोबाईल charge झालेला , तरी वाट चुकलेला. आणखी चुकण्यापेक्षा, म्हणून त्यांना विचारून पुढे जाऊ.. असा विचार करून सईच्या ग्रुप कडे निघाला. दुरूनच त्याला हे सगळे tent दिसले. सई होतीच तिथे. 

" Hi " अमोलला आलेलं बघून सई पुढे आली. " मला फक्त रस्ता सांगा.. कसं कुठे जायचे ते.. त्यांनी सांगितलं होते कि इथून बस मिळेल, ती पकडून दुसरी बस... म्हणजे हे खूप confused आहे... म्हणून मी पण गोंधळून गेलो. अमोलच्या या वाक्यावर ग्रुप मधली एक मुलगी हसली. 

" हम भी तो खो गये है... " अमोलला कळलं नाही. 

" मी सांगते... आम्हालाही शहरात जायचे होते.. रस्ताही सांगितला होता त्याने... but हरवलो.. " सई हसू लागली. 

आता काय... हे सुद्धा हरवले आहेत.. अमोल विचार करू लागला. पुढे तर जायला पाहिजे ना. 

" तुमच्या सगळ्यांकडे कॅमेरे ???? .... फोटोग्राफर आहात का... " अमोलचा प्रश्न. 

" हो... आम्ही सर्व फोटोग्राफी साठी आलो आहोत महाराष्ट्र मध्ये... कर्नाटक मधून आलो आहोत... " सईने सांगितलं. 

" व्वा !! मराठी छान बोलता तुम्ही.. " अमोलला अचानक काही वेगळं वाटलं. " तुम्ही इथले नाहीत... शिवाय फोटोग्राफी करत फिरत आहात... ते कसे.. आणि आता हरवला आहात... means काहीच लिंक लागत नाही.. " अमोल आणखी confused ... 

" एक था हमारे साथ... उसने help कि हमारी... अब वो आगे निकल गया.. और हम खो गये... " एकाने छान समजावलं. 

" शट्ट ... कोण होता तो.. पाहिजे होता आता... दिल्लीला गेलो असतो मी... " अमोल हिरमुसला. 

" मग तुझा ग्रुप... त्यांनी का सोडलं तुला... कोणीतरी यायला पाहिजे होते ना तुझ्यासोबत... " सई. अमोल बसला खाली. 

" काय सांगू... शोधत आहेत कोणाला तरी. त्यांना कुठे घेऊन येऊ.. आणि आलेही नसते सोबत.. " ..... 

कोणाला तरी शोधत आहेत ... !! हे वाक्य सईला interesting वाटलं. सईने पुढे विचारलं. " कोणाला शोधत आहेत. "

" त्याचं नाव वेगळं आहे ... आणि इथे त्याला वेगळ्या नावाने ओळखतात. एक वर्षांपूर्वी हरवला आहे तो. आणि आता तो जिवंत आहे हे कळलं आहे त्यांना.. इथे तो भटकत असतो सारखा.. लोकांना मदत करतो.... काय नाव त्याचे.. हा ... भटक्या.. " ,

" भटक्या !! " सई आणि अमोलने एकदम नाव घेतलं. अमोलला आश्यर्य वाटलं.... 

" तुम्हाला कसं माहित ते नाव... " ,

" सांगते.. आधी त्याचं खरं नावं सांग.. " सई excited झाली. 

" आकाश ... माझा आयडॉल आहे तो.. त्याची फोटोग्राफि बघूनच शिकलो मी फोटो काढायला.... तू ग्रुप आहे ना... तो आकाशचा ग्रुप आहे. त्याला भेटायची आशा होती. पण वडीलांनी दिल्लीला बोलावून घेतलं. पण खरंच... भेटला पाहिजे त्यांना ... तो " 

सई ताड्कन उभी राहिली. " but ... तुम्हाला कसं माहित.. त्याच नाव... भटक्या भेटलेला का तुम्हाला कधी या प्रवासात.. " अमोल सुद्धा excited झालेला. 

" अरे ... तोच तर आम्हाला फिरवत होता. इतके दिवस तोच होता आमच्या सोबत.. " सई... 

" शट्ट यार ... !! आता कुठे आहे तो... सुप्रिया तर कधी पासून शोधते आहे त्याला... कुठे आहे आता भटक्या ... i mean आकाश... ", 

" तो गेला पुढे ... पुढच्या गावात.... " अमोलने डोक्याला हात लावला. इतक्या जवळ येऊन सुद्धा... काय करायचे आता... सुप्रिया आली डोळ्यासमोर त्याच्या... मदत तर केली पाहिजे तिला. किती प्रेम आहे, तिच्या डोळ्यासमोर दिसतं होते ते... कसं सांगू तिला... तिचा आकाश इथेच फिरत आहे ते... 

" त्यांना सांगायला हवे ना... आकाशच्या ग्रुपला... " ,

" हो.. पण ते हि पुढे गेले आहेत... शिवाय पलीकडल्या तीरावर आहेत. " अमोल ... 

" कॉल कर ना त्यांना... मोबाईल वर कॉल कर ना.. " सई... 

" ते एवढे येडे आहेत ना सर्व ... मी सोडलं तर कोणीच मोबाईल आणला नव्हता... काय करायचे आता... " अमोल विचारात पडला.

" एकच option आहे.. " सईने आयडिया लढवली. 

" तू रिटर्न जाऊ शकतोस का... तुझ्या ग्रुपकडे... मी इथून पुढे जाते... आकाश भेटेल मला.. मग तुला कॉल करून सांगते कुठे भेटायचं ते.. " ,

" चालेल ... पण जाऊ कसा.. नदी पार करून देयाला कोणीच तयार होतं नाही. ", 

" करावं तर लागेल ना.. आकाशला त्याची माणसं भेटली पाहिजे ना... " सई भावूक झालेली. 

" त्याला आठवते का काही... " ,

" सध्याचं त्याला काहीतरी आठवू लागलं आहे. अरे हो.... तुमच्या ग्रुपमध्ये कोणी आहे का सुप्री नावाची.. तीच आठवते त्याला... आहे का कोणी.. " ,

" हो तर.. सुप्रिया नावं तीच.. तिचा फोटो असेल ना कॅमेरात तुझ्या... असेल तर दाखव ना... " अमोलला आठवलं. सुप्रीचे सगळे फोटो delete केलेले. स्वतःचाच राग आला त्याला. हा ... मोबाईल मध्ये असेल एखादा. लगेच त्याने चेक केलं. एक होता फोटो. 

" व्वा... माझ्या मोबाईलवर सेंड कर... तो आकाश भेटला ना कि त्याला दाखवते.. आपण त्यांना भेटवूया... करशील ना help ... ", 

" हो... तुमचा नंबर द्या... ते भेटले कि तुम्हाला लगेच फोन करतो. तुम्ही तयारीत रहा. " अमोल धावतच निघून गेला. 

अमोल लगेच निघाला. सईने सुद्धा आपल्या लहानग्या ग्रुपला समजावलं. आकाश बोलला होता.. पुढच्या गावात २ दिवस तरी थांबेन. तर तो आजही असेल तिथे... एकच दिवस झाला ना त्याला पुढे जाऊन... सगळेच भरभर निघाले. सईला चालता चालता लक्षात आलं. तिच्या मैत्रिणीने लावलेला अंदाज अगदी बरोबर निघाला. तोच आकाश हा... जो निसर्गाचे इतके , वेड लावणारे फोटो काढतो. तो इतका छान माणूस असेल... असं कधीच वाटलं नव्हत तिला. किंवा ... तो आपल्यासोबत अशी अद्भुत भटकंती करेल... स्वप्नांत सुद्धा शक्य नव्हतं. खरंच.. भेटला पाहिजे तो... लवकरात लवकर... 

==============================================================

खूप साऱ्या विनवण्या ... request करून अमोल पुन्हा पलीकडल्या तीरावर पोहोचला. परंतु आता नवीन प्रश्न.. या सर्वाना शोधायचं कुठे.... धावतच तो नदी पासून दूर आला आणि एक थंड हवेच्या झोताने शहारून गेला. मागे वळून पाहिलं त्याने. पाऊस भरून येतं होता. बापरे !! घाई करावी लागेल आता.. समोरच एक पायवाट दिसली... नक्की गावात जाईल हि वाट... अमोल तिचं वाट पकडून धावत गेला. 

पलीकडल्या तीरावर, सई सुद्धा आकाशने सांगितलेल्या गावात पोहोचली. एव्हाना वाऱ्याने चाहूल दिलेली... पाऊस येतं असल्याची. आकाशला लवकर शोधलं पाहिजे. गावात पोहोचली तर कोणालातरी विचारता येईल... सईच्या मनात चलबिचल. तरी एकाला विचारलं तिने .. 

" भटक्या ना... आज सकाळीच निघून गेला..... पुढल्या गावाला " सईचा चेहरा एवढासा झाला. 

" तरी ... तो गावाच्या वेशीवर एक म्हातारी राहते .... तिथे होता.. आता आहे का बघा.. " पुन्हा पळापळ... सकाळचे ११ वाजत होते. तरी काळोख झालेला. जोराचा वारा झेपावला सईच्या ग्रुपकडे. वीज कडाडली मोठयाने. सर्व वर आभाळात बघू लागले. 

जोरात येणार वाटते.... २ दिवस आला नाही ना पाऊस... आता येईल असं वाटते.. अचानक  तिला आठवलं... आकाश बोलला जाताना.. " पाऊसच सांगेल... मी आलो आहे ते... " तिने आजूबाजूला नजर फिरवली. त्या ठिकाणापासून ... थोड्या अंतरावर .. एका कठड्यावर ... एक जण पाठमोरा उभा होता... आकाश... हो ... आकाशच तो... सई एकटीच त्याच्या दिशेने धावत सुटली. " आकाश !! " सईने जोराने हाक मारली. त्याने मागे वळून बघितलं. सईला बघून तोही आश्यर्यचकित झाला. सई धापा टाकत त्याच्याजवळ पोहोचली. बाकीचे मागून आले. 

" तुम्ही इथे ?  आणि किती दमला आहात सगळे.. " , 

" तुझी सु ... " सई काही बोलणार इतक्यात मागे जोराचा आवाज झाला. मागे असलेल्या वाटेवर मोठे मोठे दगड येऊन पडले. म्हणजे मागे जाण्याचा रस्ता बंद झाला. 

" इथे थांबणे.... सुरक्षित नाही. पुढे चला.. " आकाशने या सर्वाना पुढे आणलं. पुन्हा मागे गेला. काही गावकरी अडकले होते. त्यांना बाहेर काढायला मदत केली. तरी तो रस्ता आता बंदच झालेला

सईकडे पुन्हा परतला. " तुम्ही का आलात इथे... आता मागे जाऊ शकत नाही. ती वाट बंद झाली आता... घरी कसे जाणार तुम्ही.. " , 

" अरे !! तुझ्यासाठी आलो आम्ही.. तू बोलायचा ना ... सुप्री दिसते... सापडली ती.. " सई बोलली आणि आभाळात विजांचा आवाज झाला. आकाशने पुन्हा वर पाहिलं. 

" जोराचा पाऊस येणार वाटते... " आकाश पुटपुटला. सईकडे पाहिलं त्याने. " सुप्री... !! खरंच भेटली का ती ... तेही पावसात.. खरं आहे का " सईने अमोलने send केलेला फोटो दाखवला. 

" हीच.. ती... मला स्वप्नांत दिसते ती.... तीच हि सुप्री... " आकाशच्या डोळ्यात पाणी आलं. सगळेच भावुक झालेले... थोडावेळ तसाच गेला. इतक्यात पावसाने सुरुवात केली. सारेच आडोशाला आले. 

==============================================================

अमोल पूर्ण भिजलेला , धावून थकलेला. एका गावात वेशीपाशी येऊन थांबला. " ओ... काका , इथे कोणी शहरातली मंडळी आली आहेत का ... ? " एकजण बाजूने चालला होता. त्याला विचारलं त्याने... " अमोलचा तो अवतार बघून घाबरला तो. त्याने अमोलला एका आडोशाला बसवलं. 

" पावसात कशाला पळतोस रे बाबा " ,

" काय करू काका ... खूप घाई आहे... " अमोलला दम लागलेला. 

" सांगा ना .. कोणी आलेलं का शहरातले.. ", 

" होते ते काल... सकाळीच निघून गेले ते.. " अमोल नाराज झाला. 

" चला काका .. मला थांबून चालणार नाही.. निघतो मी ..  " म्हणत अमोल पुन्हा धावत निघाला. 

एव्हाना दुपार झालेली. अमोल तरी किती धावणार... थकला शेवटी. थांबायला पाहिजे आता. हि लोकं काय दिसतं नाहीत. किती जलद चालतात हे.... एकाकडे जरी मोबाईल असता ना... किती काम सोप्प झालं असत. अमोल मनातल्या मनात बोलत होता. आता नाही जाऊ शकत पुढे. ताकदच नाही आता. थांबू इथेच आज.. त्याने पाठीवरती सॅक खाली ठेवली. tent उभा करायला लागला.. 

==============================================================

" आता सांगा... तुम्ही परत आलात... आणि सुप्रीचा फोटो कसा तुमच्याकडे... " आकाश आनंदांत होता. 

" तुला आठवते का... ते वादळ आलेलं.. तेव्हा एक ब्रिज क्रॉस केलेला... आपल्या बाजूने एक मोठ्ठा ग्रुप गेलेला... " आकाशला आठवण झाली. 

" तो .. तुझा ग्रुप होता... आकाश, तुझा ग्रुप ... तुला आठवते ना.. सुप्री सोबत भटकायचा ते... तोच ग्रुप होता तो.. " सई खूप उत्साहात सांगत होती. बाहेर पाऊस सुरूच होता. आकाशला आधीच भरून आलेलं. त्यात सई बोलत होती तर अधिक भारावून गेला. " त्यातला एक... अमोल नावाचा.. तो भेटला होता आम्हाला.. त्यानेच सांगितली माहिती. अरे हो !! ... त्याला कॉल करायचा आहे. " सईच्या लक्षात आले. लगेचच तिने अमोलला कॉल लावला. 

" हॅलो अमोल ना.. " , 

" हो .. बोलतोय.. " ,

" सई बोलतेय.. मला आकाश भेटला आहे. तुझं काम झालं ना... सुप्री असेल तर दे ना फोन तिच्याकडे.. " ,

" नाही भेटले... ते पुढे निघून गेले आहेत. त्यात माझ्या अंगात आता त्राण नाहीत.. पुढे जायचे... पाऊसही खूप आहे... म्हणून थांबलो... ", 

" घाई करावी लागेल ना आपल्याला... प्लिज  " ,

" हो... सगळं कळते आहे मला... पण पाऊस आणि वारा इतका आहे ना... possible नाही पुढे जाणे. " आकाशने आधीच अंदाज लावला होता पावसाचा. तिला समजलं कि नाही शक्य ते, शांत झाली ती. 

" OK ... ते भेटले कि नक्की कॉल कर ... बाय " सईने कॉल कट्ट केला. 

" पाऊस आज थांबू शकत नाही. " आकाशने अंदाज लावला पुन्हा. 

" आपण मागे जाऊ.. अमोलला सांगते, त्यांना घेऊन ये तिथे. ... तुझे सगळे जुने मित्र भेटतील तुला.. " सईलाच किती आनंद झाला होता. 

" मागे जाता येणार नाही.. " आकाश .. 

" what happens... " त्या ग्रुपमधल्या एकीने विचारलं. 

" त्या वाटेवर दरड कोसळली आहे.. त्यामुळे पुढेच जावे लागेल.. ते सुद्धा पुढे गेले आहेत ना.. मागे फिरणं त्यांना किती शक्य होईल सांगू शकत नाही. नदी तीरावर जाऊ शकत नाही. पाणी वाढले असेल.. त्याचा फोन आला तर पुढेच भेटू असं सांगा... " आकाश शांतपणे विचार करून बोलत होता. 

आकाशचा अंदाज खरा ठरला. पावसाने जराही आराम केला नाही. रात्रीपर्यंत तरी तसाच पडत होता. दुसऱ्या दिवसाची पहाट झाली तर आकाश नव्हता जागेवर... सई खडबडून जागी झाली. कुठे गेला हा आता... त्याच सामान तर तिथेच होते. सगळेच आकाशला शोधायला बाहेर आले. थोडेच पुढे गेले असता आकाश येताना दिसला. 

" कुठे गेला होतास... " सई रागावली. 

" या गावातील लोकांचा निरोप घेण्यासाठी गेलो होतो... पुन्हा इथे येईन का माहित नाही.. माझी माणसं तुम्ही शोधून काढलीत ना... यांनी मला सांभाळलं इतके दिवस... त्यांना bye तर करावं लागेल ना... " आकाशचं बोलणं बरोबर होतं. 

" चला... निघूया... रात्रभर झोप नाही.. सुप्रीला भेटायचं आहे ना.. चला भरभर.. " सामान घेऊन निघाले सर्व. 

अमोलने तर पहाटेच प्रवास सुरु केलेला... पहाटेच्या ६ :१५ च्या सुमारास तो निघाला. कधी चालत , कधी धावत... त्याला जलद पोहोचायचे होते. कालच्या पावसात ते सर्व नक्की थांबले असणार, त्यामुळे ते आणखी पुढे जाण्याच्या आधीच गाठूया त्यांना, असं ठरवलं त्याने. पोहोचला ही पुढच्या गावात. गाव अजूनही झोपत असावं... कोणीच दिसतं नव्हतं. तरी तो पुढे चालत गेला. एका ठिकाणी , २-३ माणसं दिसली त्याला. धावत पोहोचला त्यांकडे. " अहो... तुमच्या गावात .. कोणी शहरातली माणसं ... पाठीवर मोठ्या बॅगा असलेले आले आहेत का... " ," हो... आहेत ... कालपासुन थांबली आहेत तिथे... " एका दिशेला त्याने बोट दाखवलं. त्या दिशेने धावत सुटला. पोहोचला तर कोणीच नव्हतं तिथे... कुठे गेले यार... आजूबाजूला नजर फिरवली. तंबू तर ठोकले होते इथे. शेकोटी हि सकाळी पेटवली असेल, कारण निखारे अजूनही धुमसत होते. घाईतच निघालेले असावेत. म्हणजे जास्त दूर गेले नसतील. 

अमोल धावत सुटला पुन्हा. त्याचा तो अंदाजही बरोबर निघाला. काहीच अंतरावर त्याला हे सगळे चालताना दिसले. ओरडत , धावत निघाला तो... " सुप्रिया ... संजना... कोमल ... " किती वेगाने धावत होता, ओरडत होता. त्याचा आरडा-ओरडा ऐकून सारेच थांबले. त्याला बघून आश्चर्यचकित झाले. अमोल धावून धावून एवढा दमलेला होता ना, त्यात कालपासून पोटात काही नाही... काय होणार... कोसळला त्याजवळ पोहोचून. सर्वानी उचलून त्याला एका बाजूला आणले. शुद्धीवर तर होता, तरी थकला असल्याने बोलता येतं नव्हते. पाणी पाजलं आणि थोडं पोटात खाऊ गेल्यावर त्याला बरं वाटलं. " हं .. आता बोल, का धावत होतास एवढा... " कोमलने विचारलं. " तुम्ही तर दिल्लीला निघाला होता ना.. " संजनाने विचारलं. 

" सांगतो... सगळं सांगतो... सुप्रिया कुठे आहे... " सुप्री मागेच होती. तिला बोलायचे होते, तरी मन तयार नव्हतं. अमोलने विचारलं तसं ती पुढे आली. " सॉरी सुप्रिया... मी काही वाईट बोललो असेन तर सॉरी. but तुम्ही मला आधी सांगितलं असतं तर मी accept केलं असतं ना.... असो, आकाशला शोधत आहात ना.. त्यासाठीच आलो आहे मी परत. .... तुझा आकाश आहे ... भेटला मला.. " यावर सुप्री अवाक झाली. 

" काय ... कुठे ... " ,

" पलीकडल्या तिरावर आहे तो... " ,

" पण तुम्हाला कसं माहित .. तोच आकाश आहे तो.. " ,

" संजनाने फोटो दाखवला होता मला..... आणि जसा तो तुमचा मित्र आहे... तसा माझा गुरू आहे तो... त्याला बघूनच मी फोटो काढायला शिकलो. मी इथून गेलो ना पलीकडे... तेव्हा मला एक ग्रुप भेटला तिथे.. आठवते का... ते वादळ, त्या ब्रिजवर आपल्याला एक ग्रुप भेटला होता. त्यात आकाश सुद्धा होता. " मग अमोलने सगळी कहाणी सांगितली... तेव्हा कुठे पटलं तिला. 

" तुम्ही पाहिलं का त्याला... " सुप्री भावुक झालेली. 

" नाही... तो नव्हता त्याच्या सोबत तेव्हा... पण काल संध्याकाळी बोलणं झालं ना , तेव्हा होता तो. थांब.... आताच कॉल लावतो त्यांना... " अमोलने लगेचच कॉल केला सईला. 

" हॅलो .. हॅलो.. अमोल बोलतोय... आकाश भेटला ना तुम्हाला... मला सुप्री वगैरे भेटले आहेत.. " ,

" very good अमोल.. भेटू लवकरच... बरं , आकाश बोलला कि मागे वळून येता येणार नाही. शिवाय नदीला पूर येण्याची शक्यता आहे. तर नदी किनारी सुद्धा येऊ नका. पुढे चालत रहा. असं सांगितलं आहे त्याने. " सुप्रीने अमोलच्या हातातून फोन घेतला. 

" आकाश आहे का तिथे... " पलीकडून मुलीचा आवाज आला. सईला कळलं. हि सुप्रीच असणार. 

" सुप्री ना तू.. आकाशची सुप्री... " ,

" हो ... मीच ती... आहे का आकाश तिथे... " ,

" नाही .... आता तरी नाही आहे आकाश इथे.... जरासा जाऊन येतो म्हणत गेला कुठेतरी.पण तू काळजी नको करुस... आहे आमच्याजवळ तो... नाही सोडणार कुठे त्याला. " ,

" तुला माझं नावं कसं माहित... " ,

'' आकाशने सांगितलं.... तूच आहेस त्याच्या लक्षात.. बाकी काही आठवत नाही.. " सई... 

" म्हणजे ? ... बाकी काही आठवतं नाही म्हणजे..  " सुप्री. 

" काय झालेलं माहित नाही मला.. आकाश... भटक्या म्हणून फिरत असतो गावातून.... त्याला जुनं काहीच आठवतं नाही.... त्यामुळे तो असा फिरत असतो सगळीकडे... आम्हाला भेटला तेव्हा सुद्धा त्याला तुझाच चेहरा आठवतं होता. आता आणखी थोडं आठवते त्याला..... तुझं नावं... तुम्ही फिरायचे ते... बघ ना गंमत... एकटी तूच आठवते त्याला. त्याचे आई-वडील ... फॅमिली आहे का माहित नाही... पण तुझ्यावरच त्याचं जास्त प्रेम आहे असं वाटते. बरोबर ना.. " सई बोलतानाही इमोशनल झालेली. सुप्रीच्या डोळ्यात पाणी आलं. 

" मी तुम्हाला फोन करतं राहीन. जास्त बोलून चालणार नाही. मोबाईलची बॅटरी charge करायला प्रत्येक वेळेला मिळेल असं नाही ना.... तर भेटू लवकरच... " सईने कॉल कट्ट केला. 

व्वा !! सगळयांना आनंद झाला. finally,... आकाशची भेट होणार... सगळेच आनंदात.. आकाशने सांगितल्याप्रमाणे पुढे चालायचे ठरले. एक वेगळी ऊर्जा निर्माण झालेली या सर्व गोष्टीमूळे. 

आकाश कुठे गेलेला त्यालाच माहित. परतून आला. " एक लाकडी पूल आहे. नक्की कुठे आहे ते माहित नाही. पण तिथूनच पलीकडे जाता येईल. चला मग निघूया का.. " आकाश आला तसा निघायचे बोलत होता. 

" आकाश... थांब जरा... आताच बोलणं झालं सुप्री सोबत... विचारत होती तुला. " सईने सांगितलं. आकाश त्यावर काही react होणार तर अचानक काही ध्यानात आलं त्याच्या. वर आभाळात बघू लागला. 

" मला वाटते पुन्हा वादळ येणार आहे.. " सारेच वर बघू लागले. काळोखी दाटत होती. वारा जरी हळू वाहत असला तरी, आकाशचं भाकीत होते ना. ते खरंच होणार... 

" चला आपल्याला घाई करावी लागेल आता " निघाले पुढे. पावसाने रिमझिम सुरुवात केलेली. तरी यांनी चालणे थांबवले नाही. थोड्यावेळाने , वाराही पावसाच्या साथीने हजर झाला. दुपार उलटून गेलेली... आता पुढचे काही दिसतं नव्हते, एवढा पाऊस सुरु झालेला. मग थांबायला लागलं. तसाच पाऊस संध्याकाळ पर्यत होता. 

" आजची रात्र इथेच काढू... उद्या सकाळी पुढचा प्रवास करू.... " आकाशचे बोलणं ऐकलं साऱ्यांनी. 

" थांबू... पण एक काम करशील का.. " सई मधेच बोलली. 

" तुम इतने दिनो बाद अपने फ्रेंड्स से मिल रहे हो.. तो जरा .... हेअर कट... शेविंग कर लो.. " एकजण लगेच बोलला. आकाशला काही कळलं नाही. 

" सुप्री आणि तुझे मित्र... तुला तुझ्या नॉर्मल लुक मध्ये ओळखतात... हा अवतार ..... आम्हाला आणि या गावातल्या लोकांना माहित आहे.. तसही आता कुठे जात नाही ना आपण.. ते तेव्हढं काम उरकून घे... उद्या सुप्री भेटलीच तर तुलाच घाबरायची ती... " 

सईच्या या वाक्यावर आकाशलाही हसायला आलं. बरोबर होतं तीच. आकाश गेला केस कापायला. गावात तर असतात न्हावी. भटक्याला ओळखायचे सर्वच.. कोणीही त्याला मदत केली असती. 

रात्र झाली तेव्हा पावसाने विश्रांती घेतली. सगळेच आरामात होते आज. उद्या सकाळी भेट होईल आकाशची... याच विचारात सर्व. अमोल शेकोटी पेटवत होता. सुप्री आली त्याच्याजवळ. 

" अमोल सर... बोलू का जरा... " अमोल उभा राहिला. 

" बोल ना ... ", 

" सॉरी... " ,

" अरे !! ... आता का सॉरी.. " ,

" मी वाईट वागले तुमच्याबरोबर... पण खरंच .... माझं खूप प्रेम आहे आकाशवर... " , 

" अरे ... अजून तू तेच घेऊन बसली आहेस का... मी विसरलो ते.. मलाही कळते, किती वाट बघते आहेस त्याची.. याला तर म्हणतात खरं प्रेम... नको ठेवू मनात काही... फक्त मैत्री तोडू नकोस... तू बोलत नाहीस तर कसं होते मला काय सांगू तुला...बोल माझ्याशी... तुझ्या बोलण्याची सवय झाली आहे ना... राहवत नाही... चालेल ना friendship तरी... तेवढा तर हक्क आहे ना माझा.. " अमोलने हात पुढे केला. 

" हो .. मित्र आहोत आपण... आणि राहू पुढे ही.. तुम्ही एवढं आलात परत.... माझ्यासाठी आणि आकाश साठी... तुमचे उपकार कधीच नाही विसरणार मी... " ,

" कुछ भी... मैत्री साठी काही पण.... " 

==============================================================

रात्री आकाश कधी आला कळलं नाही. सई सकाळी जागी झाली तेव्हा नहमीपेक्षा जास्त काळोख होता. घड्याळात पाहिलं तिने. सकाळचे ८ वाजत होते. आकाश अजूनही tent मधेच होता. " आकाश !! आकाश !! " सईने त्याला बाहेरूनच आवाज दिला. सईचा ग्रुप बाहेर आलेला होता. आकाश आवाज ऐकून बाहेर आला. केस कापून , दाढी केलेला आकाश... वेगळाच भासत होता. "wow !! " त्यातली एक मुलगी पट्कन बोलली. सईसुद्धा बघत राहिली त्याच्याकडे. आकाश आला तिच्यासमोर... आणि टिचकी वाजवली. तेव्हा सई भानावर आली. " मी असाच दिसतो नॉर्मल.. " आकाश हसला. पण त्याचं ते हसू जास्त काळ टिकलं नाही. कारण पावसाचे मोठे मोठे ढग चालून येतं होते. " वादळ ?? " सईने आकाशकडे बघत म्हटले. " हो ... लवकर निघावे लागेल... आज सुप्रीला भेटणारच... " आकाश सामानाची आवरा-आवर करू लागला. 

सईने लगेच अमोलला कॉल लावला. " अमोल ... वादळ येते आहे... कळते आहे ना... " ,

" हो हो ..मग काय करायचे... आम्ही confused झालो आहे.. निघायचे कि नाही... " ,

" आम्ही निघालो आहे... पाऊस यायच्या आधी निघा... आकाश बोलला, पुढे एक लाकडी पूल आहे.. तो ओलांडून येतो आम्ही. भेटू त्याचं ठिकाणी ... " सईचा कॉल कट्ट झाला. अचानक मोबाईलची range गेली. 

पावसाने सुरुवात केली नव्हती. तरी वारा एवढा प्रचंड वेगाने वाहत होता कि धड नीट चालता हि येत नव्हतं. आकाश तरी पुढे होता या सर्वांच्या. पुढे वाटेवर काही मोठे दगड पडलेले दिसले त्याला. थांबला तो. " पुढे जाणे सुरक्षित नाही.. आपल्याला दुसरी वाट शोधावी लागेल. " आकाश आजूबाजूला बघू लागला. दूरवर त्याला लाकडी पूल दिसला. तिथे जाण्याचा एकच रस्ता .. तोही दगडांनी बंद केलेला.... दुसरी वाट म्हणजे ... समोर असलेलं जंगल... 

" जंगलातून जावे लागेल... सुप्रीला सांगा.. मी येतो आहे तिथे... ते कुठे आहेत आता... " सईने कॉल केला अमोलला. 

" पोहोचलात का तुम्ही... " ,

" आवाज तुटतो आहे... तुमचा... आम्ही चालतो आहे अजूनही... पण वारा खूप आहे.. " कॉल पुन्हा कट्ट झाला.... अमोलही थांबला चालता चालता... सारेच थांबले होते. समोर प्रचंड झाडे-झुडूप.... या पुढेच तो लाकडी पूल असावा, कोमलचा अंदाज... कारण एकाने सांगितलं होते असाच रस्ता. सुप्री आणखी tension मध्ये... आणखी एक अडचण... का कोणाला भेटायला देयाचे नाही मला ... आकाशशी. आणि वातावरण आणखी खराब झालं... अडचणीत भर पडली... पूर्ण ताकदीनिशी पाऊस कोसळत होता. तरी आज भेट होणारच , या उद्देशाने निघाली सुप्री. 

प्रचंड पाऊस, त्यात झाडे-झुडुपे... त्यात खाली जमिनींचा भरवसा नाही. पायाखाली खड्डा कि झाडाची फांदी... काहीच कळत नव्हतं. काटेरी झाडे.. टोचत होती... जखमा करत होती. तरी चालत होते. मोबाईलची range गेलेली. सुप्री किती पुढे होती सर्वांच्या... आकाशला आज भेटणारच... सगळेच भिजलेले. चालून चालून दमले, तरी जंगल काही संपत नव्हतं... कधी संपणार हे जंगल... पाऊससुद्धा एवढा होता कि समोरचं काही दिसतं नव्हत... डोळे उघडले तर पाणी नुसतं टोचत होते डोळ्यात... काय दिसणार समोरचे .... कोण कुठे चालते आहे .. तेही कळतं नव्हतं. 

==============================================================

"अमोलला फोन लागत नाही " सईचा प्रयन्त सुरूच होता. त्यात पावसाने नुसता धुमाकूळ घातला होता. थांबायला तयारच नाही. आकाश अजूनही पुढेच चालत होता. त्याला ना पावसाची चिंता ना त्या रानाची, फक्त सुप्रीला आजच भेटायचं ... या ओढीने भरभर चालत होता. 

" अमोल !! ... अरे बघ ना ... सईचा कॉल लागतो का ते... " संजनाने पुन्हा अमोलला सांगितलं. 

" अगं ... try करतोच आहे... रेंजच नाही... मी तरी काय करणार.. " अमोल. 

" तरी... तो ब्रिज आसपास असेल ना.. पावसाने तर काही दिसत नाही आहे... आकाशला तरी कळेल ना तिथे यायला... " कोमल जरा काळजीने बोलली. पुन्हा वादळ नको आहे.. आतातरी.....  सुप्री पुढे होती या सर्वांच्या... आज तरी भेट होऊ दे रे... गणू, खूप झाली परीक्षा आता.. सुप्री मनातल्या मनात देवाचा धावा करत होती. वाराही सुसाट वाहत होता. वर विजांचा आवाज होताच सोबतीला. संजना, बरोबर सुप्रीच्या मागे होती. , तिला सांभाळण्यासाठी. 

पुढे १० मिनिटं ते असेच त्या जंगलातून वाट काढत चालत होते. सगळेच भिजलेले , दमलेले ... पोटात काही नाही. तरी चालत होते. वेगळीच शक्ती आलेली सर्वामध्ये. जुना मित्र भेटणार होता ना आज. काही झालं तरी आज त्याला भेटायचेच.. या आशेने सर्व चालत होते. पुढे मोकळी जागा दिसू लागली. 

         " आता लागेल कॉल ... " अमोल मोबाईलकडे बघतच त्या जंगलातून बाहेर आला. " आता मोबाईल ची गरज नाही... " कोमलने अमोलचा हात पकडून थांबवलं. अमोल सुद्धा थांबला. कारण सगळेच थांबले होते. समोर बघत होते. पलीकडल्या तीरावर, काही माणसे दिसली त्याला. अरे !! सईचा ग्रुप.. लगेच ओळखलं त्याने. सईसुद्धा होतीच. पण आकाश कुठे आहे यात. अमोल बघू लागला. त्या ग्रुप पासून थोडं पुढे ... आकाश उभा होता. तो याच दिशेने बघत होता. कारण बरोबर समोर .. सुप्री उभी होती. दोघे एकमेकासमोर... मध्ये फक्त एक मोठी नदी... ओसंडून वाहणारी.... सुप्रियाला भरून आलेलं... स्तब्ध झालेली ती... त्याला बघून. पावसाचा जोर वाढत चालला होता. आकाश सुद्धा सुप्रीलाच बघत होता कधीचा. अचानक त्याची नजर , तिथून काही अंतरावर असलेल्या एका लाकडी पुलावर गेली. सुप्रीला हि समजलं .. आकाश कुठे बघतो आहे ते. 

         जोराने वीज कडाडली. काही कळेना काय झालं. सुप्री धावत सुटली त्या पुलाच्या दिशेने. ते बघून आकाश सुद्धा धावला. फक्त दोघांना भेटायचं होते आता. बस्स... कोणतीही ताकद त्यांना अडवू शकत नव्हती. या दोघांना धावताना पाहून सगळेच त्यांच्या मागोमाग धावू लागले. आधीच दमलेले , तरी धावत होते. कमाल आहे ना... यालाच म्हणतात खरं प्रेम... कसली ओढ होती ना दोघांना. पावसाचा जोर आणखी वाढला. त्यालाही आनंदाचे उधाण आलेलं. पण अचानक , धावता धावता सुप्रीचा पाय निसरडला. आणि खाली पडली. हाताला लागलं .... परंतु डावा पाय मुरगळला. " सुप्री !! " आकाश पलीकडून ओरडला. तो हि थांबला. संजना तोपर्यत सुप्री जवळ पोहोचली होती. तिला तिने उभं केलं. हातातून रक्त येतं होते. पायाने चालता येतं नव्हतं तरी कशीबशी उभी राहिली. संजनाचा हात सोडला तिने. तशीच लंगडत लंगडत पळू लागली पुन्हा.... आता नाही थांबयाचे... त्याला आज भेटायचंच... आकाश सुद्धा धावू लागला. शेवटी दोघेही त्या पुलाजवळ पोहोचले. दमलेले.. आकाश धापा टाकत थांबला एका टोकाला. सुप्रीनेही दुसऱ्या टोकाचा आधार घेतला क्षणभरासाठी. 

पाऊस तर कोसळतच होता. दोघे पुन्हा समोरासमोर उभे. पण या वेळेस परिस्तिथी भिन्न. सुप्रीने पुन्हा जोर लावला. लंगडत लंगडत धावली. आकाश सुद्धा पुढे आला. एका क्षणाला सुप्री धावता धावता खाली , गुडघ्यावर बसली. आकाश जवळ आलेला ना. अंगात ताकद होती चालायची , पण भावना एवढ्या ओसंडून बाहेर येते होत्या ... नाही चालवलं तिला पुढे. आकाश पोहोचला तिच्याजवळ. तोही गुडघ्यावर बसला. गालावरून हात फिरवला तिच्या. आणि गच्च मिठी मारली तिला. त्याच क्षणाला आभाळात केव्हढ्याने वीज चमकली.... जणू , त्या निसर्गालाही आनंद झाला असावा. 

कितीवेळ ते तसेच बसून होते दोघे. सईचा ग्रुप , संजनाचे मित्र-मैत्रिणी... सर्वच हे पाहत होते. साऱ्यांचे डोळे अश्रूंनी वाहत होते. ते पुसण्याचे काम पाऊस चोख बजावत होता. काही वेळाने सुप्रीने मिठी सोडवली. 

" next time ... माझ्यसोबतच भटकंती करायची. कितीही बावळट असली तरी.. माझा हात सोडायचा नाही आता... समजलं ना... नाहीतर आईला नाव सांगेन... " सुप्री आकाशला सांगत होती. " नक्की !! गणू शप्पत ... " आकाश बोलला. आणि पुन्हा मिठी मारली सुप्रीने. त्याचबरोबर, संजना... तिचा ग्रुप ... सर्वच धावत आले.. सर्वानी या दोघांना मिठीत घेतलं. काय सोहळा होता तो.. छान झालं ना.. 

यथावकाश , आकाशचे आगमन शहरात झाले. सई तिच्या घरी तर अमोल दिल्लीला निघून गेला. आईवडील आनंदात.. त्याच्या ऑफिस मधले खुश.. सुप्री - संजना सहित आकाशचा सगळा मित्रपरिवार खुश.. सगळेच खुश . तरी सुप्रीचा पाय चांगलाच मुरगळला होता धावताना. त्यामुळे तिला निदान २ आठवडे तरी घरीच थांबायला सांगितले होते डॉक्टरने. आकाश ठीक होता तरी जवळपास एक वर्षाहून जास्त काळ त्याने गावात , जंगलात घालवला होता. शिवाय खूप अशक्त सुद्धा झालेला होता. काही दिवस हॉस्पिटल मध्ये काढावे लागणार होते त्याला. सुप्री घरी तर आकाश हॉस्पिटलमध्ये. पुन्हा दुरावा. असो , पण रोज फोन असायचे. हो... आकाशला खास मोबाईल गिफ्ट केलेला या सर्वानी. त्यावरच गप्पा होतं असत. अगदी डॉक्टर सांगतो तसं.. सकाळ ... दुपार ... संद्याकाळ ... रात्र.. कधी कधी विडिओ कॉल असायचे. अश्यातच, २ आठवडे भुर्रकन निघून गेले. आकाश घरी परतला हॉस्पिटलमधून. सुप्रीचा पाय ठीक होतं होता. 

पुढच्या २ दिवसांनी, आकाशने सगळ्यांना भेटायला बोलावलं. त्यांच्या आवडत्या ठिकाणी... समुद्र किनारी. सगळेच सोबत निघाले. आकाश दूर एका कठड्यावर बसून होता. सगळेच जलद चालत होते. सुप्री तेवढी लंगडत लंगडत मागे राहिली. आकाश समुद्राकडे तोंड करून बसला होता. " काय आहेत रिपोर्ट ? " संजनाने आकाशला लगेचच विचारलं. आकाशने शांत चेहऱ्याने एक कागद संजनाकडे दिला. तिने उघडून बघितल.. गंभीर झाली ती. तिने कागद पुढे दिला. ... सगळेच तो कागद बघत होते आणि काळजीत पडत होते. सुप्रीने दुरुनच बघितलं , हे सगळे tension मध्ये आहेत ते. 

" काय झालं.. "  लंगडत लंगडत आली सुप्री... आकाश पुन्हा समुद्राकडे बघत होता. संजनाने तोच कागद पुन्हा घडी केला आणि सुप्री समोर धरला. " बोल ना ... काय आहेत रिपोर्ट ? " सुप्री तरीही विचारत होती. सगळेच tension मध्ये.... तिने घाबरतच कागद उघडला. कागदावर एक नकाशा (map ) होता. 

" अरे !! हे काय ... रिपोर्ट कुठे आहेत... " सुप्रीला कळेना. 

" मी बरा आहे ग... ठणठणीत बरा... रिपोर्ट काय देऊ ... औषध आहे माझं ते... " आकाश आता बोलू लागला. 

" म्हणजे हे सगळे acting करत होते का... " सुप्री रागावली. 

" त्या एका वर्षात... तुझी smile तेव्हडी आठवायची... तुझं रागावणं बघायचं होते मला... म्हणून या सर्वांना आधीच सांगून ठेवलं होते. ... ", 

" नाटक ... acting  हा... राग बघायचा आहे ना ... थांब दाखवते तुला... " म्हणत लंगडतच सुप्री त्याच्या मागे पळाली. आकाश हसत पुढे पळाला. सगळेच हसत होते. 

शेवटी छान होते ना सगळे. आई-वडिलांना .. त्यांचा हरवलेला मुलगा भेटला. सईला नवीन मित्र , शिक्षक भेटला. अमोलला त्याचा आयडॉल मिळाला. संजनाला तिचा जुना मित्र नव्याने भेटला. आणि सुप्रीला ... तिचा जोडीदार ... नव्या रूपात भेटला. प्रवास तर होतंच राहतात.. पण हा प्रवास कोणीच कधी विसणार नाही हे नक्की... !! 

            काहींचा , श्वास घुसमटतो शहरात... त्यांना निसर्गातच प्राणवायू मिळतो. त्या जमातीतलाच आकाश एक... एवढं होऊन सुद्धा पुढच्या प्रवासाचा प्लॅन बनवलाच त्याने. अर्थात सुप्री होतीच सोबतीला.  एकवेळ आकाश स्वतःला थांबवू शकतो... पण मनाला... ते तर कधीच पुढे गेलेलं एका नवीन प्रवासाला... आकाशही तयार झाला मग. पावसासारख्या " मित्राचा " हात पकडून आणि मनात उधाणलेला वारा घेऊन... एका नवीन प्रवासाला....  नवीन प्रवास... नवीन ठिकाण... नवा दिवस आणि नवीन भटकंती .... भटकंती पुन्हा एकदा ... !! 

================================= the end ===============