भटकंती.. (सुरुवात एका प्रवासाची ) ........ (भाग चौथा )

                आकाशने पुढचा रस्ता, सखाला विचारून बनवला होता. परंतु अर्धाच रस्ता सखाला माहित होता. फक्त त्याने सरळ जाण्यास सांगितले होते. रस्ता तसा सरळ नव्हताच. प्रचंड रानं होतं. झाडा-झुडुपातून वाट काढत जावे लागत होते. त्या गावाच्या मंदिराचा कळस तेवढा दिसला होता आकाशला. त्यावरून आकाशने एक अंदाज लावला होता. आज जेवढं अंतर पार करता येईल तेवढं पार करायचं. संध्याकाळ होण्याच्या आधीच कुठेतरी थांबायचे... कारण सखा बोलला असला तरी आज त्या गावात संध्याकाळ पर्यंत पोहोचणं शक्य वाटतं नव्हतं. हे त्याने सगळयांना बोलून दाखवलं. सगळ्यांना ते पटलं. 

           " सगळ्यांनी पटापट पाय उचला... आज पोहोचू शकत नाही तिथे पण जास्त अंतर पार करू आजच... म्हणजे उद्या दुपारी तरी पोहोचु... कळलं ना सर्वांना... " आकाश चालताना सूचना करत होता. सर्व ग्रुपला घरी जायचे वेध लागले होते. त्यामुळे आकाश सांगेल ते ऐकत होते. सुप्री तर केव्हा पासूनच त्याच्याकडे लक्ष देऊन चालत होती. आकाशच्या लक्षात आलं ते. कारण त्यानेही एक-दोनदा चोरून बघितलं होतं तिच्याकडे. एक वेगळंच नातं फुलत होतं दोघांमध्ये. हे बाकी कोणाला कळलं नसलं तरी संजनाला ते कळत होतं. 

           चालता चालता दुपार झाली. पटपट चालता येत नसतानाही खूप अंतर पार केलं होतं सगळ्यांनी. आता थोडावेळ थांबून मग पुढचा प्रवास करावा असं आकाशने ठरवलं. एक चांगली जागा बघून सगळ्यांनी आपापलं सामान खाली ठेवून विश्रांती केली. आदिवासी पाड्यातून सोबत आणलेले पदार्थ, फळ खाऊ लागले. आकाशने थोडंच खाल्लं आणि त्यातल्या त्यात एका उंच जागी उभा राहून , पुढची वाट कशी आहे ते बघू लागला. सुप्रीने त्याला जाताना बघितलं होतं, त्यामुळे तिनेसुद्धा खाणं झटपट संपवलं आणि त्याच्या मागोमाग गेली. 

        आकाश दूरवर नजर टाकून काही दिसते का ते बघत होता. सुप्री त्याच्या मागेच उभी होती. आकाशाला थोड्यावेळाने तिची चाहूल लागली. 
" Any questions.....सुप्रिया मॅडम... " तिच्याकडे न बघताच आकाशने विचारले. 
" तुम्हाला काय मागे पण डोळे आहेत का ? ",
"हो... " आकाशच उत्तर.... 
"हो का... एवढी वेडी वाटते का मी.... असो, काय बघताय... " ,
" पुढचा गावं किती लांब आहे ते... ",
"ok, बघा... " म्हणत सुप्री तशीच उभी राहिली. आकाशने आणखी थोडा वेळ निरीक्षण केलं. आणि सुप्रीकडे वळला. 
" अरेच्चा !! अजूनही इथेच का... आणखी काही प्रश्न आहेत वाटते... चेहऱ्यावरून तरी तसंच दिसते " सुप्रीला प्रश्न होताच, फक्त कसं विचारू याची वाट बघत होती. 
" तुम्ही खरंच ... आकाश आहात का.. ग्रेट फोटोग्राफर.... ",
"हो ... वाटतं नाही का... मीच आहे तो म्हणून...  " आकाश हाताची घडी घालून उभा राहिला. 
" नाही.... means तसं नाही... ज्याला अजून कोणी बघितलं नाही... एवढे छान फोटो काढतो तरी ज्याचा एकही फोटो नाही... असा आकाश... माझ्या समोर उभा आहे.. यावर विश्वास बसत नाही. " सुप्री अडखळत बोलली. आकाशच्या चेहऱ्यावर हलकंसं हास्य आलं. 
" मीच आहे तो... माझं कार्ड तर दिलं ना तुम्हाला." सुप्रीने कार्ड जपून ठेवलं होतं. 
" तसं नाही तर... तुम्ही कोणाला भेटत नाही ... आणि मला डायरेक्ट कार्ड वगैरे दिलंत... म्हणून विश्वास बसत नाही... ",
" त्याचं काय आहे.. तुम्ही मला तुमच्या मनातलं सांगितलं.. काहीतरी सीक्रेट share केलंत, जे तुमच्या best friend ला ही माहित नाही... आणि मी बोललो होतो... माझं नावं सांगेन कधीतरी.. म्हणून.... मी एवढं तरी करू शकतो ना तुमच्यासाठी... चला, निघूया... " सुप्री आणि आकाश , त्याच्या विश्रांतीच्या ठिकाणी एकत्र निघाले. 
" एक सांगू का.. " सुप्री त्याला थांबवत म्हणाली. " मी तुमची खूप मोठ्ठी फॅन आहे... ते फोटोज तर किती छान असतात. मला तुमची सही भेटेल का.. प्लिज.. " ,
"शहरात पोहोचलो कि नक्की... " दोघे गप्पा मारत सगळ्या ग्रुप जवळ आले.  

              अर्धा - पाऊण तास विश्रांती घेऊन त्यांनी पुन्हा चालायला सुरुवात केली. आता थोडी मोकळी जमीन दिसत होती. जंगल संपल्याची खूण होती ती. समोर काही पडकी बांधकामं होती. पडकी घरं, झोपड्या.. असंच काहीसं... पहिली इथे वस्ती असावी असा आकाशने अंदाज लावला. खूप वर्षांपूर्वीच इथल्या लोकांनी हि जागा सोडली होती. ते भग्नावशेष बघत सर्व पुढे जात होते. पुढे काही मोकळी शेतंही दिसली. इतकी वर्ष कोणीच लक्ष दिलं नव्हतं त्यावर. रानटी गवत तेवढी पसरली होती आता त्या शेतांवर. तसल्याच एका शेतातून ते चालत होते. "ते" गावं अजून बऱ्यापैकी दूर होते. संध्याकाळ सुद्धा होतं आलेली. आता पण चालणे सुरूच ठेवले तर रात्र झाल्यावर त्या गावात पोहोचू असा अंदाज आकाशला आला. रात्रीचे चालणे , अश्या ठिकाणी तरी ठीक नसते... हे आकाश जाणून होता. म्हणून त्या ठिकाणीच कुठेतरी जवळपास मुक्काम करायचं ठरलं. आकाश जागा बघू लागला. तर थोड्याच अंतरावर एक मंदिर दिसलं. आकाश सगळयांना घेऊन त्या मंदिरात आला. 

ते मंदिरसुद्धा खूप जुनं असावं, संपूर्ण दगडाचे बांधकाम... भक्कम असं..... बऱ्यापैकी मोठ्ठ मंदिर. फक्त त्यात मूर्ती काय ती दिसत नव्हती. 
" यातला देव कुठे आहे ? " एका मुलाने प्रश्न केला. 
" बहुदा... ते गावं बघितलं ना मघाशी...त्यांचंच असेल हे मंदिर, जाताना त्यांनी त्यांचा देव सुद्धा नेला असेल सोबत.. " आकाश म्हणाला. 
" मग इकडेच तंबू लावायचे का ? " संजनाने विचारलं. 
" तंबूची काय गरज,.... तसं बघितलं तर इथे सगळयांना जागा होईल झोपायला, इथेच थांबू आजही रात्र... उद्या सकाळी निघूया, म्हणजे त्या गावात लवकर पोहोचू... " सगळयांना पटलं ते. सामान ठेवलं सगळ्यांनी आणि ती जागा साफ करू लागले. आकाशला ते बघून बरं वाटलं. एवढ्या दिवसात,सगळयांना असं स्वतःहून काम करायची सवयच लागली होती. आकाशसुद्धा मदत करू लागला.     

               पुढच्या अर्ध्या तासात मंदिराचे सभागृह साफ करून झालं. आकाश, मंदिराचे निरीक्षण करू लागला. मंदिराच्या गाभाऱ्यातुन एक जिना, मंदिराच्या छताकडे जात होता. आकाश त्या जिन्याने वर गेला. पाचच मिनिटे थांबला असेल तो. खाली आला आणि सगळ्यांना वर येण्यास सांगितले. एक -एक करून सगळे वर आले आणि समोर दिसणारे द्रुश्य बघून हरखून गेले.

             देऊळ उंच असल्याने ,आजूबाजूचे.... बऱ्यापैकी दूरवरचे दिसत होते. एक-दोन शेतं सोडून एक नदी वाहत होती. आधी दिसलेल्या,पूर आलेल्या नदी पेक्षा , हि नदी खूप शांतपणे वाहत होती. संध्याकाळ होतं असल्याने जवळच्या झाडावर परतून येणाऱ्या पक्षांच्या किलबिलाटाने परिसर मोहून गेला होता. पावसाळा असल्याने सर्वच शेतं, हिरवाईने फुलून गेली होती. संध्याकाळची शांत हवा वाहत होती. शिवाय तिथून पुढच्या गावातलं मंदिरही दिसत होतं. " उद्या बहुदा.. सकाळीच पोहोचू आपण तिथे... आणि गाडी भेटलीच तर.... " आकाश बोलता बोलता थांबला. कारण सुप्री त्याच्याकडे बघत होती कधीपासून.. हे त्याच्या लक्षात आलं. उद्या, या सगळ्यांबरोबर तीही निघून जाईल, या अश्या विचित्र भावनेने त्याला पूढे बोलताच आलं नाही. बाकी कोणाचं त्यावर एवढं लक्ष नसलं तरी सुप्रीला कळलं ते. " बसा रे सगळ्यांनी खाली... ज्यांना खाली जायचे असेल त्यांनी खाली जा... " असं म्हणत सुप्री तिथेच बसून राहिली. आणखी दोघे -तिघे ते द्रुश्य बघत बसले, बाकी सगळे खाली जाऊन शेकोटीची तयारी करू लागले. आकाश सुद्धा तिथेच बसून फोटो काढत होता. 

              काळोख झाला तसे सगळेच खाली आले. शेकोटी भोवती गप्पा सुरु झाल्या. आकाश त्यात नव्हता... सुप्री त्यालाच बघत होती. कुठे गेला .... गेली असती शोधायला परंतु सगळे तिथेच बसलेले होते म्हणून जाऊ शकली नाही. आकाश होता कुठे मग..आकाश त्या मंदिराच्या काळोख्या गाभाऱ्यात एकचित्त बसून होता. खूप वेळ तिथेच बसून विचार चालू होता. सुप्रीला त्याची काळजी वाटू लागली. कुठे गेला असेल.... बाकीच्या गप्पामध्ये तिला इंटरेस्ट नव्हता. संजनाला तिची चुळबुळ कळली. 
" काय झालंय नक्की तुला... ? ",
"अरे... तो मिस्टर A... तो दिसत नाही ना म्हणून... " संजना आजूबाजूला बघू लागली. 
" हो गं... कोणाच्या लक्षातच आलं नाही हे... " संजना बोलली तसे सगळे उठले आणि आकाशला शोधू लागले. 

                      बाहेरच्या शांततेत यांचा गडबड-गोंधळ ऐकू येत होता. आकाशची तंद्री त्या आवाजाने भंग झाली. आणि नक्की बाहेर काय चालू आहे हे बघण्यासाठी त्या रिकाम्या गाभाऱ्यातून बाहेर आला. त्याला बघून सगळ्यांनी सुटकेचा निश्वास टाकला. 
" कुठे जाता ओ मधेच... इकडे काळजी वाटते ना.. " सुप्री रागात म्हणाली. 
" का ? ",
" का म्हणजे ... अजून शहरात पोहोचलो नाही आम्ही... असं मधेच सोडून जाऊ शकत नाही तुम्ही आम्हाला.. समजलं ना... " आकाश त्यावर काही बोलला नाही. 
" चला, जेवणाची तयारी करू.. सखाने दिलेल्या पैकी अजून बाकी आहे खाणं... तेच खाऊ ... उद्या त्या गावात गेलं कि मिळेल काही.... " एवढं बोलून आकाश शांतपणे शेकोटी जवळ जाऊन बसला. सगळ्यांना भूक लागली होती, शिवाय फळं खाण्याची सवय झाली होती एव्हाना... होतं तेच खाल्लं... खाऊन झाल्यावर जे खूप दमले होते ते लगेचच झोपी गेले. आकाश पुन्हा मंदिराच्या कळसाजवळ जाऊन बसला. काय झालंय आपल्याला... पहिले तर असे कसले विचार मनात आले नव्हते... यांना तर त्यांच्या घरी पोहोचवायचे ,एवढंच ठरलं होतं... मग आता का वाईट वाटते मला.... आकाश बराच वेळ विचार करत होता.. रात्री उशिराने त्याच जागी झोप लागली त्याला. 

           सकाळी पक्ष्यांच्या किलबिलाटाने त्याला जाग आली. आपण इथेच झोपलो, याचे आश्चर्य वाटलं त्याला. पण सकाळ झाली, आता लगेचच निघावं लागेल म्हणून डोळे चोळत चोळत खाली आला. बाकीचे मस्तपैकी झोपले होते. " चला... उठा सगळ्यांनी... निघायचे आहे आपल्याला.. " आकाश मोठ्या आवाजात ओरडला. सगळे खडबडून जागे झाले. पटापट तयारी केली आणि निघण्यास तयार झाले. आकाशने सगळयांना एकदा बघितलं.... कितीजण आहेत ते मोजलं आणि पुढच्या प्रवासाला निघाले. 

         निघाले तेव्हा सकाळचे ७.३० वाजले होते. सूर्य जणू नुकताच वर येत होता. त्यामुळे पूर्वेकडचे आभाळ सोनेरी रंगाने नटून गेलं होतं. पावसाची काहीच चिन्ह नव्हती, म्हणूनच कि पक्ष्यांची सकाळ लवकर होऊन ते आपापल्या कामाला निघून गेले होते. त्यांच्या जाण्याने झाडं चिडीचूप झाली होती.... जमिनीवर सगळीकडे हिरवी रानटी गवत पसरलेली होती. त्यावर किड्यांची मैफल जमली होती. मधेच एक पायवाट, त्यावर सारखं सारखं चालून तयार झाली होती, इथून लोकांची सारखी ये-जा होतं असते, याचे प्रतिक होतं ते. सकाळचे धुकं आता त्या गवतांच्या पानांवर विसावलं होतं, थेंबांच्या रूपाने... त्यावर सूर्याची किरणे पडून, थोडावेळ का होईना.. गवताला सोन्याची किंमत आली होती. चालता चालता आकाशची नजर डाव्या बाजूला गेली. नदी होती ना तिथे.. शांत वाहत जाणारी नदी... त्यात एक लहानशी नावं (बोट) तरंगत होती. त्यात बसलेल्या नावाड्याने सुंदर अशी बासरीवर तान दिली होती. त्या शांत, प्रसन्न वातावरणात आकाशला ती बासरीची धून इतक्या लांबून ऐकू आली होती. त्यानेच आकाशचे लक्ष वेधलं होतं. धड ऊनहि नव्हतं कि ढगांची सावलीही नाही... फक्त छान अशी थंड हवा वाहत होती. प्रसन्न सकाळ अगदी. असंच पाऊण तास चालल्या नंतर गावाची वेस नजरेस पडली. आकाशने सगळ्या ग्रुपला त्याची जाणीव करून दिली. आनंद सगळ्यांच्या चेहऱ्यावर. 

गावात प्रवेश केला त्यांनी तर गावात लगबग सुरु झालेली होती. इतक्या लवकर... काय आहे नक्की... सगळ्यांना विचार पडला. गावकऱ्यांनी या ग्रुपला बघितलं. त्यांना नवल वाटलं. पण जास्त वेळ कोणी त्यांच्याकडे लक्ष दिलं नाही. कारण काहीतरी चालू होतं ना गावात. कोणाला विचारावं, काय चाललंय, गाडी कुठे मिळेल... आकाश आजूबाजूला बघू लागला. वाटेत एका लहान मुलाला थांबवलं त्याने... 
" काय चालू आहे... गडबड कसली... " ,
" आज... सोहळा हाय ना... " असं म्हणत तो पळत पळत पुढे निघून गेला. सोहळा कसला... काही कळायला मार्ग नाही. आकाश सगळ्यांना घेऊन आणखी पुढे आला.  

एका ठिकाणी, खूप लोकांचा घोळका दिसला. तिथेच काही माहिती मिळेल असा विचार करून आकाश एकटाच पुढे गेला. 
" काका... मला सांगता का .... काय चाललंय इथे... ? ",
" व्हयं रं पोरा... कनच्या गावाचा तू... " ,
" मी शहरातून आलो आहे... ते बाकीचे लोकं आहेत ना... " आकाशने त्या ग्रुपकडे बोट दाखवत म्हटलं. 
" त्यांना पुन्हा माघारी शहरात जायचे आहे... मागच्या गावच्या लोकांनी सांगितलं, इकडून गाडी मिळेल... " त्या काकांनी या सगळ्यांकडे बघितलं. 
" गाडी कदी यनार... त्या तावुक नाय... पाटलांना इचार .... " त्या काकांनी बाजूलाच असलेल्या घराकडे बोट दाखवत म्हटलं. 

आकाश त्या सर्वाना घेऊन त्या घराकडे निघाला. ते घर सुद्धा बऱ्यापैकी सजवलं असल्याने, नक्कीच काहीतरी मोठ्ठा सोहळा असावा असा अंदाज सगळ्यांना आला. आकाशने दार ठोठावलं. एका माणसाने दार उघडलं. डोक्यावर फेटा बघून हेच पाटील असावेत असं आकाशला वाटलं. 
" नमस्कार... आम्ही सगळे शहराकडे निघालो आहोत... इथे गाडी मिळते असं ऐकून आम्ही आलो आहोत. त्या काकांनी सांगितलं कि तुम्हाला माहित आहे गाडीची वेळ.. " त्या माणसाने सगळयांना बघितलं. "सांगतो... तुम्ही सर्वानी आत या आधी... " तसे सगळे आत गेले. घर नव्हतं ते, वाडा होता... मोठा वाडा... सगळेच त्या वाडयाच्या हॉल मध्ये बसले. त्या माणसाने, या सर्व ग्रुपला चहा दिला, पाणी दिलं... खायला नास्ता ही दिला. सगळं झाल्यावर तो माणूस पुन्हा समोर आला... 
" नमस्कार.. मी या गावचा सरपंच.. पाटीलच म्हणतात सगळे गावात... " आकाशला ते आधीच समजलं होतं.. तोही उठून उभा राहिला. 
" नमस्कार... चहा, नास्तासाठी खूप आभारी आहे... आम्ही सर्व शहराकडे निघालो आहे... वाट चुकलो, खूप भटकलो आणि आता शेवटी या गावात आलो... ",
"बरं झालं मग इथे आलात ते... इथून गाडी जाते शहराकडे.... " ते ऐकून सगळेच आनंदी झाले. " पण आता ती गाडी गेली... ",
"म्हणजे... ?" आकाश... 
"सकाळी ७.३० ची गाडी असते... " आकाशने लगेच घड्याळात पाहिलं. ८.३० झालेले... 
" मग... दुसरी गाडी.. ती नसते का... " ,
" दिवसातून एकदाच गाडी असते ती.. सकाळी ७.३० ची... एकच गाडी अश्यासाठी.... कि कोणीच जात नाही त्या गाडीतून... शिवाय ती गाडी मागच्या २-३ गावातून इथे येते. ... ५-१० मिनिटं थांबते... मग निघते... एवढा वेळ खूप झाला ना... " आता काय करायचे, आकाशला प्रश्न पडला. पाटलांना कळलं ते... 
" मी काय बोलतो...तसं पण तुम्हाला उशीर झालेला आहेच... आणि गाडी आज तर येणार नाही परत... थांबा इकडेच आज.. आज आमच्या गावात सोहळा आहे... त्यात सहभागी व्हा.. मोठ्ठा सोहळा असतो... " आकाशने सगळ्याकडे एकदा बघितलं. काही पर्याय नव्हता. म्हणजे आणखी एक दिवस हे सगळे आपल्या बरोबर असणार. " चालेल... " आकाश बोलला... 
"ठीक.... मग तुमचं सामान इकडेच राहूदे... तुम्ही माझ्या सोबत चला. " म्हणत पाटील बाहेर गेले, मागोमाग हे सगळे.

"खरंच... आमच्या गावात या सोहळ्यासाठी खूप लोकं येतात... शहरातून पण... तेव्हा ती गाडी भरून जाते अगदी.... परंतु यावेळेस पाऊस खूप आहे म्हणून काही रस्ते वगैरे बंद झालेत.... माणसं कमी आली या वेळेस.... तुम्ही आलात ते एक बरंच झालं.. " चालत चालत पाटील आकाश बरोबर बोलत होते. 
" कसला सोहळा असतो ? " आकाशने विचारलं. 
" त्या गडावर आमची गावची देवी आहे... गड कोणी बांधला नाही ते माहित नाही पण १०० वर्षाहून जास्त , तेव्हापासून पूजा करतात , त्या देवीची... त्याचंच सोहळा आहे आज.. " आकाश सह बाकी सर्व , सजवलेलं गावं बघत होते. एका ठिकाणी पाटील येऊन थांबले. तिथे जमलेल्या लोकांकडे बघून म्हणाले. 
" गावच्या सोहळ्यात सहभागी व्हायचे असेल तर कपडे बदलावे लागतील तुम्हाला आणि अंघोळ सुद्धा... चालत नाही आमच्या देवीला ते... " पाटील हसत म्हणाले. पाटलांनी तिथे जमलेल्या काही बायकांना आणि पुरुषांना बोलावून घेतलं. त्या सर्वांनी, मुलांना एकाठिकाणी आणि मुलींना दुसऱ्या ठिकाणी घेऊन गेले.. आंघॊळी नंतर मुलांसाठी धोतर , सदरा आणि डोक्यावर फेटा असा पोशाख होता तर मुलींना नव्वारी साडी असा पारंपारिक पोशाख दिला. 

             एक वेगळीच मज्जा.. कसे सगळे नटले होते. आकाशने तर पहिल्यांदा असा पोशाख केला होता. सुप्री ,संजना सहित सगळ्या मुली, प्रथमच नव्वारी साडीत होत्या. काही जणींनी तर त्या मुलींना दागिने ही दिले. थोड्यावेळाने सगळा ग्रुप पुन्हा एकत्र आला. सगळेच नवीन दिसत होते. आकाशने कॅमेरा आणला होता सोबत. सगळ्यांचे फोटो काढत होता. सुप्रीला बघून वेगळंच आलं काही मनात त्याच्या. बघतच राहिला तिच्याकडे... 
" ओ फोटोग्राफर ... काढा फोटो पटकन... नही तो पैसा नही मिलेगा हा... " सुप्री हसत म्हणाली. आकाश बावरला जरा. पटकन एक फोटो क्लीक केला त्याने, पटकन दुसरीकडे गेला. सुप्रीला हसू आलं... त्याची धावपळ बघून... सर्व ग्रुप आता त्या सोहळ्यात, त्या गर्दीत मिसळून गेला. 

              छान असा सोहळा..सर्व गावकरी नाचत, ढोलकी, टाळ वाजवत त्या गडाकडे निघाले होते. या शहरातल्या लोकांना हे नवीनच... त्यामुळे भलतेच खुश, सुप्री-संजना... नुसत्या नाचत होत्या. Actually....  सगळेच नाचत होते, आकाश सोडून..... तो फक्त बघत होता ते सर्व... तोही खुश होता.. सर्वच घोळका करून नाचत होते, उडया मारत होते.... काही लेझीम खेळत होते..... सुप्रीने आकाशकडे बघितलं. एकटाच बाजूला उभा राहून हे सर्व आनंदाने बघत होता. तशी ती घोळक्यातून बाहेर आली. आणि त्याचा हात पकडून ओढतच घेऊन गेली. नको , नको म्हणत होता तरी त्याचा नाचायला घेऊन गेली. त्याचा हात पकडूनच तीही नाचू लागली. प्रथम आकाशने हात सोडवण्याचा प्रयत्न केला. नंतर त्यालाही मजा वाटू लागली. आकाशचे पाय थिरकू लागले. तोही सुप्रीला साथ देऊ लागला. तिच्याकडे बघत बघतच तो नृत्य करत होता. आकाशला नाचताना पाहून सगळेच त्याच्याभोवती नाचू लागले. खूप मज्जा केली त्यांनी. वाजत -गाजत ते सर्व गडावर पोहोचले. छानपैकी पूजा झाली. तिथेच , गडावर मग गावकऱ्यांनी प्रसादाचे जेवण देयाला सुरुवात केली. नाचून- वाजवून दमलेल्या सर्वानी पोटभर जेवून घेतलं. जेवण आटोपताच काहीजण पुन्हा , खाली गावात आले. बाकी सर्व वरतीच बसून आराम करत होते. आकाश आणि त्याचा ग्रुप सुद्धा वर गडावर थांबले. 

अर्थात ,गडावरून छान असं द्रुश्य दिसत होतं. गडाच्या एका बुरुजावरून आकाश ते न्याहाळत होता. सुप्री त्याच्या मागोमाग आली. " काय बघताय ? " आकाशने खूण करून तिला जवळ बोलावलं. आणि एका दिशेला बोट केलं. घनदाट झाडी... जिथे नजर जाईल तिथे झाडंच- झाडं... मधेच एखादा डांबरी रस्ता दिसत होता. सुप्रीला खूप आवडलं ते. आकाशने क्लीक केला तो क्षण. 
" तुमच्या कॅमेराची बॅटरी संपत का नाही... म्हणजे एवढे दिवस फिरतो आहोत आपण. जादूची बॅटरी आहे का.. ? " आकाशला हसू आलं. 
"चार जास्तीच्या बॅटरी असतात माझ्याकडे... त्यामुळे .... continue फोटो काढत असतो ना...म्हणून लागतात तेवढ्या मला ." ,
"छान... आणि किती फोटो काढलेत माझे.... " यावर आकाशला काय बोलावं ते कळलंच नाही. गप्पच राहिला. खरंच, त्याने खूप फोटो काढले होते, त्यात जास्त सुप्रीचेच होते. सुप्रीला ते आधीच कळलं होतं 
" असं काही नाही... सगळ्यांचे काढले आहेत.... पण आज मज्जा आली, म्हणजे मी आधी कधीच नाच वगैरे केला नाही... तुमच्यामुळे हे झालं आज.. thanks... " आकाशने विषय बदलला. 
" thanks काय त्यात... एन्जॉय करायचं ना... मला बाबा असंच आवडतं... नाचायला, उड्या मारायला.... घरी आई करू देत नाही , ती वेगळी गोष्ट आहे... तुम्हाला एकटं राहून मज्जा येते, मला या सगळ्यांबरोबर मजा येते.... एक सांगू... तुम्ही सुद्धा असं एकटं राहत जाऊ नका.. एवढे छान फोटोग्राफर आहात.... एवढं फॅन फॉलोविंग आहे... एवढी जण ओळखतात तुम्हाला.., काय फायदा... चेहराच माहिती नाही कोणाला... लोकांमध्ये मिसळलात तर कळेल... मज्जा काय असते ती... " आकाशला पटलं ते... 
" fan following तर माहिती नाही आणि इकडे कुठे आलं निसर्गात फेमस वगैरे... लहानपणापासून एकटं राहत आलो मी. म्हणून सवय झाली.... माणसात जास्त मिसळत नाही, त्याचं कारण हेच... " आकाश सुप्रीकडे बघत म्हणाला. " पण एक सांगतो... तुम्ही आल्यापासून खूप बदललो आहे मी.. एवढा कोणाशी बोललो असेन, मला आठवत नाही. एवढा कधी हसलो नाही, कि कशात सहभागी झालो नाही... means... खूप काही गोष्टी बदलल्या माझ्या... तुमच्यामुळे सगळं... " आकाशने हात जोडून सुप्रीला नमस्कार केला. 
" अरे बाबा !! इतना लाजवो मत... " सुप्रीने चेहरा हाताने झाकून घेतलं. 

आकाश मनापासून हसला. सुप्रीही हसू लागली. पुन्हा त्याचं लक्ष त्या हिरवाईतून दिसणाऱ्या लहानश्या डांबरी रस्त्यावर गेलं. 
" उद्या सगळी गाडी येईल.. तुमचा शहराकडे प्रवास सुरु होईल... घरी जाणार सगळे तुम्ही... " आकाश शांतपणे म्हणाला. सुप्रीला जरा वाईट वाटलं. 
" विसरणार का आम्हाला मग... आणि तुम्ही नाही येणार का आमच्या बरोबर शहरात... " ,
"माहिती नाही... पण हा प्रवास तर कधीच विसरणार नाही.. " सुप्रीला बरं वाटलं. 
" तुमच्या कार्डवर तुमचा मोबाईल नंबर नाही.... means... तुम्हाला कॉल करायचा असेल तर.. हे फोटोज मला पाहिजे असतील तर... देणार का मला... चालेल का तुम्हाला... " सुप्रीने जरा चाचरत विचारलं. 
" मी तसा पण मोबाईल वापरत नाही. इथे कुठे range असते मोबाईलला... काय करू घेऊन मोबाईल... पाण्यात भिजला तर पुन्हा खराब होणार... नाहीच घेतला अजून... ज्यांना फोन करायचा असतो , त्याचे नंबर लिहून ठेवले आहेत माझ्याकडे... " आकाशने त्याच्या कॅमेराच्या बॅगमधून एक छोटी डायरी बाहेर काढली. 
" तुम्हाला फोटो देईन मी... त्याचं टेन्शन घेऊ नका. तुमचा मेल आय-डी आणि नंबर लिहून द्या.. मी करिन कॉन्टॅक्ट तुम्हाला... " आकाशने डायरी  आणि पेन सुप्रीकडे दिला. 
" भारी आहात तुम्ही... हे काय घेऊनच फिरता का... " डायरी घेत सुप्री बोलली. 
" या सर्वात... माझी कॅमेराची बॅग मी कधी सोडतच नाही... कायम माझ्या खांदयावर असते. म्हणून हि डायरी सुद्धा राहते बॅग मध्ये. " सुप्रीने पटापट मेल आय-डी , मोबाईल नंबर लिहून दिला. त्यानंतर बराच वेळ गप्पा चालू होत्या दोघांच्या. 
"Actually.. मीही तुमच्यामुळे change झाली... एवढी आनंदी कधीच नव्हते मी. त्यात तुम्ही ब्रेन वॉश केलात ना... कसं जगायचं शिकवलंत.. हलकं वाटते मन आता.... so, thank you ... आकाश.. " आता सुप्रीने हात जोडून नमस्कार केला. आकाशला हसायला आलं पुन्हा. 
" शहरात पोहोचलात कि तुम्हाला फोटो मेल करिन मी... चालेल ना... " आकाश उगाचच कॅमेरा कडे बघत म्हणाला. 
" त्यापेक्षा मलाच द्या ना फोटो ते प्रिंट काढून ... " आकाश सुप्रीकडे बघत राहिला. 
" त्यासाठी भेटावं लागेल आपल्याला... बरोबर ना... "आकाशचा प्रश्न 
" हो... मग भेटुया ना आपण... तुम्ही फोटोचे प्रिंट काढून आणा... मग मला सांगा कुठे भेटायचं ते.. " यावर आकाश काही बोलला नाही. 
" काय झालं आकाश ,.... असे का बोलत नाहीत... नको भेटूया का आपण... " आकाश काही न बोलता गप्पच होता. अचानक , थंड हवेचा झोत आला. दोघांनीही त्या दिशेकडे बघितलं. दूरचे आभाळ काळवंडत होते. 
" बहुदा पाऊस येतं आहे.. आपल्याला गड उतरावा लागेल." आकाश विषय बदलत बोलला. 
"पहिलं सांगा... भेटूया ना आपण... " सुप्री काकुळतेने विचारात होती. 
"बरं बाबा.. मी कॉल करिन तुम्हाला... मग ठरवू कुठे, कधी भेटायचं ते... आता तरी खाली जाऊया." एव्हाना सर्वाना पावसाची चाहूल लागली होती. त्यामुळे बाकी उरलेले सर्वच खाली गावात आले. 

सर्व खाली पोहोचल्यानंतर १०-१५ मिनिटांनी पावसाने गावात प्रवेश केला. मुसळधार पाऊस.... सगळे थोडक्यात भिजता -भिजता वाचले. सगळा ग्रुप पाटलांच्या वाड्यात शिरला. आकाश नव्हता त्यात. कुठे गेला तो.. एका आडोश्याखाली उभा राहिला होता एकटाच. सगळे त्या वाड्यात उभे होते . सुप्री त्याला तिथूनच बघत होती. आकाशची नजर तिच्यावर होती. त्याला वाईट वाटत होतं... उद्या सर्व शहरात, आपापल्या घरी जातील... सुप्री पण... का असं होते आहे कळत नाही. आकाश मनातल्या मनात बोलत होता. जसा आला तसा गेला पाऊस... पटकन. पाऊस थांबल्यावर तो वाड्याकडे निघाला. " काय आहे... वाड्यात का आला नाहीत... भिजायची एवढी हौस आहे वाटते... आणि तो कॅमेरा भिजला असता तर... मला फोटो कसे मिळाले असते... " सुप्री आकाशकडे बघून बोलली. आकाश तिच्याकडे न बघता एका कोपऱ्यात जाऊन बसला. 

" काय झालं याला ? " सुप्री, संजनाच्या कानात फुंकर मारावी, तशी बोलली. 
" काय माहित... दमला असेल बिचारा.. ",
"हो का... बिचारा वगैरे झाला तो... दमला एवढयात... भटकत असतो असा म्हणतो ना... लगेच दमला... " सुप्री... 
" तुझ्या बडबडीने दमला असेल... किती दिवस बघते आहे मी.. सारखी त्याच्या मागेमागे असतेस.. कुठे गेला कि हि गेली शेपटी सारखी त्याच्या मागे... काय चाललंय दोघांचे... " संजनाने तिला एका बाजूला घेऊन जात विचारलं.
" क... कुठे काय... काही काय... समजलं ना... उगाच अफवा पसरवू नकोस... " सुप्रीला काय बोलावं ते सुचलं नाही. 
" अफवा का... ठीक आहे.. आणि त्याला जरा आराम करू दे... एवढे दिवस त्याने सांभाळलं ना आपल्याला... राहू दे जरा त्या एकटं... आपण बाहेर जाऊन मज्जा करूया.. " त्या दोघी पुन्हा गावात फिरायला गेल्या. त्यांच्या मागून बाकी सगळे. 

संध्याकाळ पर्यत सगळ्यांनी गावात खूप मज्जा केली. फिरून फिरून पाय दुखले तेव्हा मंदिरात आले. मंदिरचं केवढं मोठ्ठ होतं... त्यामुळेच इतक्या दुरून त्यांना त्या मंदिराचा कळस आणि झेंडा दिसत होता. मंदिरात देवाच्या समोर नतमस्तक होण्यासाठी एक-एक जण मंदिरात जाऊ लागले. तर आकाश एका कोपऱ्यात डोळे मिटून बसला होता. सुप्रीला त्याला बघून राहवलं नाही. त्याच्याजवळ गेली आणि त्याच्या कानात हळूच बोलली. " तुमच्या पायाजवळ झुरळ आहे.. " आकाशने डोळे उघडले नाहीत." या गोष्टी लहान मुलांना सांगा.... ते घाबरतील... मला नाही भीती वाटत... " आकाश डोळे न उघडताच बोलला. सुप्रीने त्यावर तोंड मुरडलं. थोडावेळ उभी राहून त्याच्याच बाजूला बसली. हळूहळू ग्रुप मधले एक-एक जण त्या दोघांच्या आजूबाजूला येऊन बसू लागले. आकाशचा एकांत निघून गेला. या सगळ्यांची कुजबुज सुरु झालयावर आकाशने डोळे उघडले... आता काय बोलायचं यांना... आकाश बसल्या जागी मनातल्या मनात बोलला. 
" अरे... मी इकडे शांतता मिळावी म्हणून डोळे मिटून बसलो होतो... एवढ्या मोठ्या मंदिरात हि एकच जागा भेटली सर्वाना,... " आकाश सगळ्यांना उद्देशून बोलला. 
" आम्हाला वाटलं इकडे बसायचं आहे.. तुम्ही दोघे बसला होता म्हणून... " संजना म्हणाली. 
" बसा आता... जाऊ नका कोणी... थोड्यावेळाने इथे जेवण मिळेल... जेवूनच जाऊ कपडे बदलण्यासाठी... " आकाश बोलला.

                जेवण झाल्यानंतर सगळेच पाय मोकळे करण्यासाठी मंदिराबाहेर आले. पाऊस नसल्याने, आणि गावात सोहळा असल्याने अजूनही गावं गजबजलेलं होतं. शहरातले हे  रहिवाशी डोळे भरभरून ते सर्व पाहत होते. पुन्हा कधी असा सोहळा दिसेल कि नाही.. याची त्या सगळ्यांना कल्पना होती. रात्रभर फिरून आल्यानंतर झोप तर येणारच... पाटलांच्या वाड्यात सगळ्यांना जागा झाली असती... तरी मुलींनी वाड्यात ,तर मुलांनी मंदिरात झोपावे असे ठरले. अर्थात ७.३० ची बस असल्याने, आकाशने पुन्हा सगळ्यांना सकाळी लवकर उठण्यास सांगितले. सगळे उद्या घरी जायला मिळणार, या आनंदात झोपी गेले. मात्र आकाशला आज सुद्धा झोप लागणार नव्हती. Finally... उद्या जातील सर्व... आपापल्या घरी.. मी जाईन का त्यांच्याबरोबर, माहित नाही... सुप्री आठवण ठेवेल का, माहित नाही... पहिल्यांदा इतके प्रश्न पडले.. एकाचेही उत्तर माहित नाही.... विचार करतंच कधी झोप लागली ,कळलंच नाही. 

              पहाटे ठरल्याप्रमाणे, हे सगळे लवकर उठून तयार झाले. सगळेच उत्साहात होते.. का नसावं, एवढ्या दिवसांनी ते घराकडे निघाले होते... आकाशला मनातून वाईट वाटत होते. त्याच्या चेहऱ्यावर ते स्पष्ठ दिसत होते. पाटलांचा निरोप घेऊन ते बस स्टॅन्ड कडे निघाले.. का माहित नाही.. ते एवढंसं अंतर आकाशला चालायला खूप कष्ट पडत होते. सगळ्या ग्रुपमध्ये तोच मागे राहिला होता. बस स्टॅन्डवर पोहोचले तेव्हा ७.१० वाजले होते. बस येण्यास अजून २० मिनिटे होती. 
" तिकीट कुठे मिळतील ? " आकाशने तिथेच उभ्या असलेल्या दुसऱ्या बसच्या कंडक्टरला विचारलं. 
"नवीन आहेत वाटते तुम्ही इथे... ? " त्याने आकाश आणि या सर्व ग्रुपकडे बघत विचारलं. 
" हो... शहराकडे निघालो आहोत... ती बस येईल ना आता.. त्याची तिकीट... ",
"बसची तिकिटे, बसमध्ये बसलात कि काढा... इथे तसंच चालते. " असं बोलून तो निघून गेला. 

               पाटील बोलल्याप्रमाणे, या बस साठी कोणीच प्रवाशी नसतात गावातून. कारण फक्त हा ग्रुप तेव्हढा तिथे होता. मग काय, बसला वेळ होता, गप्पा मारत बसले सगळे. आनंदात तर होतेच सर्व शिवाय परतीचा प्रवास असल्याने आनंदात अधिक भर पडली होती. सुप्री आणि संजना सुद्धा मज्जा-मस्करी करत होत्या. आकाश एकटाच एका बाजूला बसला होता शांतपणे... सुप्रीने ते बघितलं. संजनाला म्हणाली ती.
" एवढं आपल्याला तो घेऊन आला... आणि थोड्यावेळाने गाडी येईल.. thanks पण बोललो नाही त्याला... " संजनाला पटलं ते. तिने सगळयांना सांगितलं. सगळे एकत्र तो बसला होता तिथे गेले. पुन्हा सगळा ग्रुप त्याच्या भोवती जमा झाला. आकाशच्या चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह. 
" काय झालं ? " ... "थॅक्स !! " सर्व एकसुरात म्हणाले. तेव्हा आकाशच्या चेहऱ्यावर हास्य उमटलं. 
" कश्याबद्दल ? " आकाश उभा राहिला. 
"एवढे दिवस तुम्ही आमच्या सोबत होता, कोणालाही काही होऊ दिले नाही. आम्ही अनोळखी असून सुद्धा आमच्यासाठी एवढं केलंत. म्हणून थँक्स... " एक मुलगा बोलला. 
" त्यात काय... मदत तर केलीच पाहिजे ना... " आकाश म्हणाला. 
" पण त्यादिवशी जर तुम्ही भेटला नसतात तर काय झालं असतं ते देवालाच माहित... " संजना म्हणाली. 
" मग तुम्हाला पण थँक्स.... कारण मी सुद्धा खूप एन्जॉय केली हि भटकंती... सर्वांचा खूप आभारी आहे... मी कधीच विसरणार नाही " आकाश सर्वांशी हात मिळवू लागला. सुप्री जवळ आला आणि हात मागे घेतला. 
" का... माझ्या हाताला काय काटे आहेत का... " सुप्रीने आकाशचा हात ओढून घेतला नी हात मिळवला.  

सगळे आनंदी होते, आकाशला थँक्स म्हणून झालेलं.. फक्त बस येण्याची वाट बघत होते. आकाशला काय होतं होते, ते स्वतःलाच कळत नव्हतं. शेवटी आकाश बोलला. 
" गाडी येण्यास अजून १० मिनिट आहेत. गाडी आली कि लगेच त्यात जाऊन बसा. पैसे आहेत ना सगळ्यांकडे,... तर शहरात कुठे जायचे आहे ते नीट सांगा कंडक्टरला... तसं तो तिकीट देईल.. आणि शांतपणे घरी जा.. ",
"तुम्ही येणार नाही का आमच्याबरोबर... " सुप्रीने विचारलं. 
" माहित नाही अजून... कदाचित आणखी दोन दिवस थांबेन मी इथे... शिवाय, तुमचा आणि माझा रस्ता वेगळा आहे.. " आकाश बोलला, तरी शेवटचं वाक्य बोलताना त्यालाच वाईट वाटत होतं. सुप्री त्यावर गप्प झाली. 
"ok... आता एक काम करू... सगळयांनी डोळे मिटून शांत बसा. आपण गेल्या १० दिवसात काय काय केलं , हे आठवा. मी काल मंदिरात तसेच करत होतो, छान वाटते तसं केल्याने.... "
पुन्हा नवीन काहीतरी ... म्हणून सगळेच डोळे मिटून, भटकंती सुरु झाल्यापासूनचे आठवायला लागले. आकाशने सर्वात शेवटी डोळे मिटले. एक -एक गोष्ट जश्याच्या तश्या डोळ्यासमोर दिसू लागल्या. ते या सगळ्यांचे मोठ्याने हाका मारून बोलावणं... मग सुरु झालेला प्रवास... प्रवासात भेटलेले गावकरी, तो आदिवासी पाडा, सखा.... सोनेरी रंगात न्हाऊन निघालेली संध्याकाळ... प्रसन्न सकाळ... तो नदीचा पूर... पायाला झालेली दुखापत... मुसळधार पाऊस... वारा... विजांचे नदीच्या पाण्यात मिसळून जाणे... पक्षांचा आवाज, गरुडाची झेप...आणि ..... आणि त्या दगडावर बसलेली सुप्री आणि तिच्या आजूबाजूने वाहणारं धुकं.. अचानक आकाशच्या डोळ्यासमोर ते द्रुश्य उभं राहिलं. पटकन त्याने डोळे उघडले. आजूबाजूला बघू लागला. बाकीचे अजूनही डोळे मिटूनच होते. आकाशने त्याची सॅक उचलली. हळूच खांद्यावर लावली आणि हलक्या पावलांनी तो निघून गेला. जाता जाता या सगळ्या ग्रुपचा फोटो काढायला विसरला नाही. त्यांना तसं जाताना बघणं, specially... सुप्रीला... त्याला जमलं नसतं ते. म्हणून कोणालाही न सांगता तो निघून गेला.

बसचा हॉर्न वाजला तसे सगळ्यांनी डोळे उघडले. सगळ्यांच्या डोळ्यात त्या आठवणींनी पाणी आलेलं.... आनंदाश्रू. इतक्या दिवसांनी ते आपल्या घरी जाण्यास तयार होते. संजनाने बस ड्राइव्हरला विचारलं,
" हि बस जाते ना शहरात... " बस ड्राइव्हरने होकारार्थी मान हलवली. 
"५ मिनिटात निघणार बस... सगळ्यांनी बसून घ्या... " बस ड्राइव्हर बोलला, हे ऐकून सगळ्या ग्रुपने जल्लोष केला. एकमेकांना मिठ्या मारल्या. जणूकाही जगं जिकावे असा आनंद.. सगळे रडत होते, रडता रडता हसत होते. बसमध्ये जाऊन बसले... सगळेच बसले, फक्त त्यात आकाश नव्हता. 
"असेल इथेच कुठेतरी... येईल तो.. "एका मुलीने आजूबाजूला बघत म्हटलं. ५ मिनिटांनी गाडी सुरु झाली. तरी आकाशचा पत्ता नाही... 
" थांबा ओ... कंडक्टर काका... एक जण यायचा आहे अजून... " सुप्रीने आकाशसाठी गाडी थांबवली... 
" दोनच मिनिट थांबणार हा गाडी... " सुप्री गाडी बाहेर येऊन त्याला शोधू लागली. नव्हताच तो. संजना खाली आली आणि सुप्रीला बस मध्ये ओढत घेऊन गेली. 
" तो बोलला होता ना.. नाही येणार आपल्या बरोबर म्हणून.. " संजना बोलली... 
" पण सांगून नाही गेला ना तो... " सुप्रीच्या डोळयात पाणी दिसू लागलं.. 
" चल... तो निघून गेला.. " संजना तिला जबरदस्ती सीटवर बसवलं. गाडी सुरु झाली. तरी सुप्री खिडकीतून आकाशला शोधत होती. गावं मागे गेलं आणि सुप्रीने खिडकीतलं डोकं आत घेतलं. मजल-दरमजल करत ते रात्री उशिराने शहरात पोहोचले. 

               आकाश पुन्हा त्या गावात आला. मंदिरात बसून फोटो बघत बसला. सुप्रीचे साडीमधले फोटो बघत होता. सर्वात शेवटी, तो त्याने काढलेला ग्रुप फोटो होता... खूप वेळ तो फोटो बघत होता.. इतक्या माणसांबरोबर पहिल्यांदा एवढा वेळ राहिलो आपण... प्रवास केला... इतका वेळ बोललो... खूप हसलो.. नृत्यही केलं.... आणि आता सर्व निघून गेले.. पुन्हा एकटा झालो. या विचाराने त्याने कॅमेरा पटकन बंद करून बॅगमध्ये ठेऊन दिला. तसाच होता किती वेळ बसून... पुढे कुठे फिरायला जायचा मूड अजिबात होतं नव्हता. पूर्ण दिवस त्याने मंदिरात बसून घालवला.शेवटी त्याने रात्री ठरवलं कि सकाळच्या गाडीने शहराकडे निघावं. रात्र मंदिरात काढून सकाळ होताच शहराकडे निघाला.

              बस शहरात आली तेव्हा पाऊस पडत होता.. आकाशकडे छत्री,रेनकोट काहीच नव्हतं. तसाच भिजत भिजत, त्याच्या स्वतःच्या घरी गेला. भिजलेल्या अंगाने तो त्याच्या रूममध्ये गेला. सॅक खाली ठेवून एका खुर्चीवर जाऊन बसला. आईने पाहिलं त्याच्याकडे. तिला जरा विचित्र वाटलं ते पण काही बोलली नाही. पुढचे २ दिवस आकाश घरीच बसून होता. 

            तिथे सुप्री ,आकाशच्या फोन वा मेलची वाट बघत होती. शहरात येऊन आता ३ दिवस झाले होते. आकाश तर बोलला होता कॉल करतो म्हणून... मग का केला नसेल... सुप्रीच मन लागतं नव्हतं. त्यादिवशीही , संजना बरोबर ऑफिसला निघाली तेव्हा सुद्धा सारखी फोन चेक करत होती. संजनाने स्कुटी बाजूला लावली. ५ मिनिटांनी तिला कळलं कि स्कुटी थांबली आहे ते. 
" अरे... आलं पण ऑफिस... लवकर पोहोचलो आज.. " तिची बॅग सावरत सुप्री स्कुटीवरून उतरली. " हे तर ऑफिस नाही, इकडे कुठे थांबलीस संजू.. " सुप्री आजूबाजूला बघत म्हणाली. 
" तुझ्या बरोबर बोलायचं होतं म्हणून.. " संजना हाताची घडी घालून उभी होती. 
" काय झालंय तुला... ?" संजनाचा पहिला प्रश्न.
" मला काय होणार.. ? " ,
" हेच तर... हल्ली कुठे लक्ष असते तुझं.. धड जेवत नाहीस. सारखं त्या फोनवर काहीतरी बघत असतेस.. त्या पिकनिक वरून आल्यापासून हेच चालू आहे तुझं... " संजना म्हणाली. 
" क.. कुठे काय... काय पण बोलतेस.. चल ऑफिसला जाऊ नाहीतर सर ओरडतील.... ",
" नाही ओरडणार... सांग, कोणाच्या फोनची वाट बघत असतेस... " सुप्री मान घालून उभी. " हे असं सुरु आहे तुझं... गेल्या ३ दिवसात किती वेळा हसलीस... हसलीस तरी का... कामात पण लक्ष नाही, मला पहिलं वाटलं पिकनिकचा हँगओव्हर असेल... तसं तर काहीच दिसत नाही. आकाशच्या फोनची वाट बघत आहेस ना.. " ते नावं ऐकलं आणि सुप्रीने लगेच तिच्याकडे बघितलं. 
" हो.. त्याचं नावं आकाश आहे आणि तोच तो फेमस फोटोग्राफर आहे हे मला कळलं आहे." संजना म्हणाली. 
" कसं काय ? " सुप्रीने लगेच विचारलं. 
" त्या दिवशी, झोपेत बडबडत होतीस... आकाश माझा फोटो काढ ना... असं काहीसं...त्यानंतर मी तुझ्या बॅगमध्ये काहीतरी शोधत होती तर आकाशच कार्ड सापडलं. आता ते कार्ड , त्या प्रवासात देणार एकच व्यक्ती... मिस्टर "A"... बरोबर ना... तोच आकाश आहे ना.. " ,
" हो गं... तोच आकाश आहे.. आणि तो बोलला होता, भेटूया आपण, कॉल करिन.. तीन दिवस झाले ना.. एकपण कॉल आला नाही... " सुप्रीचा आवाज रडका झाला. 
" तो काय असा सगळ्यांना कॉल करतो का... आणि एवढं वाटते तर तू कर ना कॉल.. " ,
"त्याच्याकडे नाही आहे ना मोबाईल... खरंच गं, त्याने केला पाहिजे कॉल... " ,
"का ? " ,
" त्याला मिस करते आहे ना मी, मला आवडतो तो... " एकदम बोलून गेली सुप्री. त्यावर संजना काही बोलली नाही. 
"बस स्कुटीवर... ऑफिसला उशीर होईल.. " सुप्री निमूटपणे बसली. दोघी ऑफिसला आल्या.       

आज पाचवा दिवस, सकाळ पासून पाऊस. आकाश घरीच बसून होता. एवढ्या वर्षात पहिल्यांदा तो इतके दिवस घरी होता. आकाशची आई त्याच्या रूममध्ये डोकावून आली. आकाश खिडकी शेजारी उभा राहून बाहेर पडणाऱ्या पावसाकडे बघत होता. आई त्याच्या शेजारी येऊन उभी राहिली. 
" काय झालं आकाश.. ? " आईने विचारलं. आकाशने नकारार्थी मान हलवली. " मला तर सांगू शकतोस ना तू.. काय नावं आहे तिचं.. " आकाश आईकडे बघू लागला. 
"आई !! " ,
" काल रात्री... कॅमेरा projector ला लावूनच झोपलास... मी projector बंद करायला आली तेव्हा एका मुलीचा फोटो होता...  दगडावर बसलेली, आजूबाजूला धुकं... छान होता फोटो अगदी... " ,
"आई... तो असाच काढला होता फोटो... " आकाश उडवा-उडवीची उत्तर देऊ लागला. " आणि तू कधीपासून माझी काळजी करू लागलीस... पहिलं कधी अशी विचारपूस केली नाहीस माझी... " आकाश पुन्हा त्याची सॅक भरू लागला. 
" तुझं वागणं... त्यामुळे मला वाटलं काही झालं आहे... ५ दिवस झाले.. घरीच बसून आहेस, मी आजारी असताना, आठवडा भर मुंबईत होतास... रोज बघायला यायचास, पण एकदाही घरी थांबला नाहीस... आधीसुद्धा एक दिवस, फारतर दोन दिवस घरी असायचास... आणि त्या दिवशी, भिजत आलास पावसात... पावसाचे फोटो काढायला आवडतात तुला, भिजायला तर मुळीच नाही आवडत तुला... आता, तो फोटो... पहिल्यांदा असा कोणत्यातरी मुलीचा फोटो बघताना बघते आहे तुला... " आकाशने सॅक भरायचे काम थांबवले. आणि बेडवर जाऊन बसला. " बोल बाळा... मला सांग, काही मनात असेल तर... " आईने मायेने त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवला. 

" पाऊस आणि तो प्रवास... भरून राहिला आहे मनात माझ्या... किती प्रयन्त केले तरी निघतंच नाही ग... काय करू.. " आकाशला तसं पहिल्यादा बोलताना आई बघत होती. हळूहळू आकाश त्या प्रवासाबद्द्दल सांगू लागला. सविस्तर... कसे सगळे भेटले, कुठे कुठे गेले.. काय बघितलं.. आकाशने projector चालू केला आणि फोटोसहित वर्णन करू लागला. आवडीने सांगत होता... जसा शेवटचा फोटो आला तसा आकाश बोलायचा थांबला, " पहिला कधी एवढ्या माणसात राहिलो नव्हतो... त्यात ती सुप्री... बडबड -बडबड... वेडा करून सोडायची बोलताना.... सारखी हसत... मज्जा -मस्करी... " बोलता बोलता डोळ्यात पाणी साचलं. " पण आता बघ... परत एकटा झालो... त्या ९-१० दिवसात सगळ्यांची सवय झालेली, specially... सुप्रीची... एकदम दूर गेले.... आधी माणसात राहायची सवय नव्हती... आणि आता एकटं राहता येत नाही. " आकाश डोळ्यातून पाणी येण्याआधीच डोळे पुसत म्हणाला. 

" मग मिसळ ना माणसांमध्ये... त्यांना जाऊन भेट ना... तुझ्या बोलण्यातून तर सुप्री तुला आवडते अस वाटते... मग तसं सांग तिला... घाबरतोस का.. " आईला हसू येत होतं. कारण आकाशला पहिल्यांदा असं बघत होती ती. 
"कसं सांगू तीला.. तू आवडतेस म्हणून... मी असा भटकत असतो... ती जॉब करते... मी शांत स्वभावाचा.. ती मुक्त... कसा कुठे मेळ बसतो का आमचा... त्यात तीच एकदा ब्रेक-अप झालं आहे. त्यातून आता कुठे सावरते आहे, माझ्या बरोबर पटलं नाही तर काय करेल ती... आणि कधी भेटणार तिला... घरी का थांबतो माहित आहे... ती अचानक समोर येईल म्हणून... आणि प्रवासाला जात नाही कारण तिथे तिची आठवण येईल म्हणून... काय करू तेच कळत नाही. " आकाश डोकं धरून बसला. 

"हे बघ बाळा... तू असा विचार करू नकोस कि तुझं कसं जमेल ते... तू आवडतोस का तिला... " आईने विचारलं.. 
"बहुतेक... ते मलाही माहित नाही... परंतु तिच्या वागण्यावरून तसं वाटायचं मला... सारखी माझ्या बरोबर राहायची... " ,
" मग झालंच कि... तू जा भेटायला तिला... निदान एकदा तरी... कारण हे जे तुझं झालं आहे ना , ते सुप्री बरोबर भेटून आणि बोलूनच solve होईल... नाहीतर असाच या गोष्टी मनात ठेवून राहशील... ",
"पण ... तिला आवडेल का... " आकाशने पुन्हा प्रश्न केला. 
" तू एकदा भेट तरी तिला.. आवडते... न आवडते... हे तिच्यावर अवलंबून आहे... मनातलं सांगून टाक... प्रेमात पडला आहेस तिच्या... होकार -नकार.. काहीही असो... तू बोललास तर तुझं मन हलकं होईल. मी तर सांगते आजच जा... उशीर नको करुस.. " आई बोलता बोलता उठली. 

" आई. प्लिज... थांब ना.. " आकाशने आईला थांबवलं. " सांग ना मला... काय करायचं भेटायला जाताना.. मी असा कधी भेटायला गेलो नाही ना... " आईला पुन्हा हसू आलं. 
" काहीतरी छान असं गीफ्ट घेऊन जा... तिला आवडेल असं.. आणि हे... जरा चांगले कपडे घालून जा... दाढी वगैरे करून जा... म्हणजे तिला तुझाकडे बघून छान वाटेल.. एवढंच... बाकी तू बघून घे काय ते... मी जाते.. " आई निघाली तिच्या रूमकडे.. जाता जाता थांबली... 
" तुला वाटतं आलं ना आता पर्यंत... माणसं चांगली नसतात. म्हणून तू तिथे... राना-वनात भटकायचास... बघ, अशी चांगली माणसं भेटली ना कि आयुष्य बदलून जाते. राहत जा रे शहरात.... चांगली माणसं भेटतात ती अशी.. " आई हसत निघून गेली. 

               आज  तर पाऊस आहे... उद्याच भेटू सुप्रीला... आईच्या बोलण्याने आकाशमध्ये वेगळाच आत्मविश्वास निर्माण झाला होता. आज जाऊन काहीतरी गिफ्ट घेऊ, शेविंग करू... नवीन कपडे घेऊ... असा प्लॅन करून आकाश घराबाहेर पडला. सर्व करेपर्यंत संध्याकाळ झाली. अरेच्या !! सुप्रीला फोन करायचा राहिला. ती बोलली ना, मोबाईल का वापरत नाही, म्हणून एक नवीन मोबाईल घेतला... नवीन सिमकार्ड घेतलं... पण ते २ दिवसांनी सुरू होणार... कॉल आजच केला पाहिजे, म्हणून घरी आल्यावर तिथूनच त्याने सुप्रीला कॉल केला. तेव्हा सुप्री , संजना बरोबर स्कुटीवरून घरी चालली होती. अनोळखी नंबर होता म्हणून तिने कॉल कट्ट केला. आकाशला वाटलं कि चुकीचा नंबर लागला म्हणून पुन्हा त्याने कॉल केला. स्कुटीवर असल्याने,त्यात पाऊस .. म्हणून सुप्रीने पुन्हा कॉल कट्ट केला. आता तर बरोबर लागला होता कॉल , तरीपण कट्ट केला... कमाल आहे.. परत त्याने काही कॉल केला नाही. 

पुढचा दिवस, आकाशच्या आईने, सकाळीच त्याला कॉल बद्दल विचारलं.
"तिने दोन्ही वेळेला कट्ट केला... कदाचित तिला भेटायचं नसेल मला... " आकाश मान खाली घालून बोलत होता. 
" वेडा रे वेडा... तुला कसं माहित बोलायचं नाही ते... ",
"तिने कॉल कट्ट केला दोनदा... ",
"अरे... पण तिला कुठे माहित आहे... कि तुझा कॉल आहे ते... आता परत लाव कॉल... काल कामात असेल म्हणून कट्ट केला असेल कॉल... आता कर.. " आकाशने कॉल केला.. सुप्री ऑफिसमध्ये होती...पुन्हा तोच कालचा नंबर... उचलला कॉल... " हॅलो.. " आकाशने आवाज ओळखला. छानसं हास्य आलं त्याच्या चेहऱ्यावर... " हॅलो.. !! " सुप्रीने पुन्हा आवाज दिला. आकाश फक्त आवाज ऐकत होता. स्वतः मात्र गप्प होता. सुप्रीने कॉल कट्ट केला... अरे ,हो... बोललोच नाही आपण... पुन्हा कॉल केला. सुप्रीने उचलला. " हॅलो !! " आताही आकाश तिचा आवाज ऐकत होता. 
" हॅलो.. कोण आहे... बोलायचं नाही मग कशाला करता कॉल... " सुप्री कॉल कट्ट करणारच होती तेव्हाच आकाश बोलला. " हॅलो.. ओळखला का आवाज... " सुप्री कान देऊन ऐकत होती. आवाज ओळखला तिने. तशी मोबाईल घेऊन बाहेर आली. किती आनंद झाला होता तिला. आकाशला वाटलं, पुन्हा कॉल कट्ट झाला.. " हॅलो ... हॅलो... " सुप्रीला विश्वासच बसत नव्हता कि आकाशने कॉल केला." आकाश ना !! " सुप्रीने दबक्या आवाजात विचारलं.. 
" हो.. आकाशच... मिस्टर A... म्हणालात तरी चालेल... " सुप्रीची कळी खुलली. 
" काय ओ... किती दिवसापासून वाट बघते आहे मी तुमच्या कॉल ची... का केला नाहीत... " ,
"असंच.. मूड नव्हता.. ",
"हो का... मग आता मूड आहे का... ",
"असं नाही.. पण मी काल दोनदा कॉल केलेला... दोन्ही वेळेला कट्ट... मला वाटलं तुम्हाला बोलायचं नसले माझ्या बरोबर.. " आकाश म्हणाला... 
" हो का... look गणू... कोण बोलते आहे ते... मला काय स्वप्न पडलं होतं का... कि तो तुमचा कॉल आहे ते.. सांगा... " आकाशला हसू आलं. त्याच्याबरोबर सुप्रीही.. थोडावेळ असाच हसण्यात गेला. " मग माझे फोटो... कधी देणार आहात... " ,
"देईन लवकर... ",
"लवकर म्हणजे कधी.. ? " आकाश पुन्हा भेटण्याबाबत विचार करू लागला. "झोपली वाटते माणसं.... हॅलो... कोई  है क्या उधर... " आकाश काही बोलला नाही म्हणून सुप्री बोलली. 
" हो आहे... बरं फोटो पाहिजे आहेत ना... मग आज देऊ का... " आकाशने विचारलं तसं सुप्रीने उडीच मारली. 
" कुठे भेटूया... ? " ,
" मी थोड्यावेळाने कॉल करून सांगतो... तिथे या.. तुम्ही ऑफिसमधून किती वाजता निघता... " आकाशने विचारलं. 
" तुम्ही सांगा... किती वाजता येऊ ते... तशी मी निघते." , 
"ठीक आहे... पुन्हा कॉल करतो मी.. " आकाशने कॉल कट्ट केला. 

इकडे सुप्री उड्या मारतच ऑफिस मध्ये आली. आणि जागेवर बसली. संजना तिच्याकडे बघत होती. सुप्री काही बोलणार , त्याच्या आधीच संजनाने विचारलं .. 
" आकाशचा फोन आलेला ना.. कुठे भेटणार आहात.. " ,
" अरेच्या !! तुला कसं कळलं... डिटेक्टिव्ह तर मी आहे... शिकली पोरगी डिटेक्टिव्ह गिरी... पोरगी शिकली , प्रगती झाली. " सुप्री हसत म्हणाली. 
" गप्प ग येडे.. बरोबर ना... आकाशने कॉल केलेला ना.. ",
"हो... भेटायला बोलावलं आहे.. ",
"कुठे ? " ,
" सांगेल परत फोन करून... ",
"ठीक आहे.. " संजना पुन्हा काम करू लागली. सुप्रीच लक्ष नव्हतं कामात. संजना तिच्याकडे बघत होती.

" सुप्री... एक ऐकशील का माझं... तू त्याला सांगून टाक... ",
"काय ते ? " ,
" हेच... तुला आवडतो ना तो... ते सांगून टाक...",
"चूप.. वेडी आहेस का तू.. चल काही पण असते तुझं... ",
"नाही सुप्री... एवढे दिवस बघते आहे मी... तो जेव्हा इकडे होता ना, आपल्या बाजूच्या ऑफिसमध्ये... तेव्हा सुद्धा तो आवडायचा ना तुला, तेव्हा कुठे नाव माहित होतं त्याचं... प्रवासात, आकाश तुझ्यामुळेच आपल्याला मदत करायला आला.. तू एकटीच त्याची विचारपूस करायला जायचीस... तोही फक्त तुझाबरोबरच बोलायचा... बघितलंस का कोणाशी बोलताना,तुझाशिवाय.... पूर्ण प्रवासात...आकाश सोबत एकट बोलताना कित्ती वेळा बघितलं आहे मी... मीच काय सगळ्या ग्रुप ने... तुझ्या मनात काय चाललंय ते मला आधीच माहित होतं. लहानपणापासून ओळखते तुला... मला फसवू शकत नाही तू... " तशी सुप्रीने संजनाला मिठी मारली. सुप्रीला पुन्हा कॉल आला आकाशचा... बाहेर आली. 
"हॅलो, आकाश बोलतोय.. ",
"हा... ओ... ओळखला आवाज.. कुठे भेटूया... आणि किती वाजता... " ,
" संध्याकाळी जमेल ना.. ४.३० - ५ वाजता... ",
"हो नक्की... कुठे भेटूया,..... ",
"हॉटेल ताज माहिती आहे ना.. तिथेच... " सुप्री हसू लागली. "यात हसायला काय......  मी खरोखर तिथे टेबलं बुक केला आहे.. " तरी सुप्री हसत होती. 
"हसता का... " ,
"अहो... मला तिथे आतमध्ये तरी घेतील का... गेट जवळूनच पळवून लावतील. ",
"ठीक आहे... मी बाहेर उभा राहीन... तुम्ही या ४.३० वाजता तिथे... वेळेत या... " आकाशने कॉल कट्ट केला. 

संजनाला सुप्री बाहेर घेऊन आली. " ऐक ना... आकाशने... हॉटेल ताजमध्ये बोलावलं आहे... ",
"wow !! मज्जा आहे एका मुलीची... " संजनाला आनंद झाला. 
"काय मज्जा... कसलं मोठ्ठ हॉटेल आहे ते... जाऊ कि नको विचार करते आहे... " सुप्री उगाचच विचार करायचे नाटक करू लागली. 
" येडे...जा ना... एवढं बोलावलं आहे तर... तुला भेटायचं आहे ना... ",
"तस नाही गं ... expensive आहे ना... म्हणुन, आपल्याला बाबा... त्याच्या बाजूला असलेला समुद्र आवडतो... ",
"गप्पपणे जा तिथे... नाहीतर मी जाते... आणि त्याला सांगून टाक आजच... ",
"नको ग... भीती वाटते... त्याला आवडत असेल कि नाही मी ...",
" हो... त्यालाही आवडतेस तु... म्हणून तर कॉल केला ना त्याने.. आणि ऐक... चांगला ड्रेस घालून जा.. त्यालाही बरं वाटेल तुला बघून... किती वाजता बोलावलं आहे... " .
" ४.३० " ,
" मग.. सरला सांगून आताच half day घे... तुझ्या कामाचं मी बघते...निघ लवकर.. " संजना बोलली. "thanks पोरी.... love you संजू... " सुप्रीने पुन्हा मिठी मारली... 
"love you... त्याला म्हण .... आकाशला.... " संजना बोलली तश्या दोघी हसू लागल्या. 

             सुप्री घरी आली. कोणता ड्रेस... कोणत्या रंगाचा... एवढा वेळ नव्हता विचार करायला. तिचा आवडता रंग... काळा... त्याच रंगाचा छान असा ड्रेस होता... कधीतरीच तो वापरायची... तोच निवडला तिने. पटापट तयारी केली... निघाली. वेळेत पोहोचली ती हॉटेल ताजमध्ये... आकाश बोलल्याप्रमाणे बाहेर उभा होता. त्याला बघून चाट पडली ती. त्या ऑफिसमध्ये नी प्रवासातला आकाश... आणि आता उभा असलेला आकाश.. किती फरक दोघात... शेविंग केल्याने वेगळाच दिसत होता.. केस नीट विंचरलेले, कपडेसुद्धा एकदम मस्त...महागातले असणार बहुदा.. सुप्री कधीपासून त्याला न्याहाळत होती. एव्हाना आकाशचे लक्ष तिच्याकडे गेलं. त्या ब्लॅक ड्रेस मध्ये किती वेगळी दिसत होती सुप्री... दोघे तसेच एकमेकांना बघत होते कधीचे. 

आकाश प्रथम "जागा" झाला. सुप्री जवळ गेला." Hi " आकाशने हात पुढे केला. 
" Hi ... कसे आहात... " ,
"I'm fine ... " सुप्री हसू लागली. किती दिवसांनी ते हसू आकाश बघत होता. छान वाटलं त्याला. 
" का हसता.. ? " ,
"एवढ्या मोठ्या हॉटेल मध्ये .. इंग्लिशच बोलावं लागत असणार.. मला कुठे येते... " आकाशलाही हसू आलं.. 
"असं काही नाही... चला आता जाऊ... " सुप्री हॉटेलच्या गेटजवळ आली आणि थांबली. 
" काय झालं? " , आकाशचा प्रश्न... 
" मला वाटते... आपण नको त्या हॉटेलमध्ये... " ,
" का ? मी टेबल बुक केला आहे.. " 

"तसं नाही... पण मला awkward फील होते आहे... सवय नाही मला याची... ",
"ok ... मग काय करूया... " बाजूलाच समुद्र होता... 
" इथे जाऊया ना... मला आवडतो समुद्र किनारा... " आकाश काय बोलणार... " चला ... " दोघे फिरत फिरत एका ठिकाणी येऊन बसले. बाजूला चणेवाला होता... सुप्रीने चणे घेयाला लावले. आकाशने आज्ञेचे पालन केले. " बघा किती स्वस्तात काम झालं... कशाला पाहिजे ताज वगैरे... " दोघे चणे खात गप्पा मारत बसले. 
" बर... माझे फोटो कुठे आहेत ? ",
"देईन... ",
"म्हणजे... आणलेच नाही का... ",
"आणणार होतो... पण ते माझ्याकडेच राहावेत असं वाटलं मला... म्हणून नाही आणले... " ,
"म्हणजे काय... सरळ सांगा ना... ",
"नाही कळणार तुम्हाला... असो... कॉफी घेण्यास तरी चला हॉटेलमध्ये.... " आकाशने विषय बदलला. 
" कशाला.... इथे कोपऱ्यात टपरीवर मस्त कॉफी मिळते... आम्ही येतो ना दोघी कधी कधी इथे.... " हात पकडून ती आकाशला खेचून घेऊन गेली. दोन कप कॉफी झाल्या. 
" चला.....  आता माझ्या favourite ठिकाणी घेऊन जाते तुम्हाला... " चालत चालत दोघे बरेच पुढे आले. 

छान हवा सुटली होती. त्याठिकाणी कोणीच नव्हतं... 
" कमाल आहे ना... इथे एकही जण नाही.. " आकाश पहिल्यांदा तिथे आला होता... 
" ते तिथे सगळी लोकं बसतात... इथे लांब पडते ना हि जागा.. कोणी नसते म्हणून इथेच बसते मी... मी आणि संजू.... कधी कधी मी एकटीच असते... " बोलता बोलता सुप्री जाऊन बसली त्या कठड्यावर... आकाशच्या मनात चलबिचल सुरु होती. हातात कधी पासून गिफ्ट होतं. देऊ कि नको... विचार मनात घोळत होता. शेवटी मनाची तयारी करून... आकाश बोलला. 
" सुप्री... तुमच्यासाठी गिफ्ट... " ते बघून सुप्रीला अजून एक आनंदाचा धक्का... 
" कशाला... फोटो आणायचे ठरलं होतं ना... मग गिफ्ट कशाला.. ? ".
" असंच... माझ्याकडून... घ्या... " सुप्रीने घेतलं... उघडून बघितलं तर छानसा कॅमेरा... 
" wow !! superb !!!! ..... " सुप्रीला किती आनंद झालेला... कॅमेरा न्याहाळत बसली. 
" Thanks आकाश... पण हे मी नाही घेऊ शकत.. " सुप्री ते गिफ्ट परत देत म्हणाली. 
" एवढं expensive नको... तुम्ही भेटलात हेच खूप झालं माझ्यासाठी...",
"अरे.. पण मला देयाचे होते काहीतरी तुम्हाला... तसं पण मला , मुलींना कोणतं गिफ्ट देयाचे असते ते माहित नाही... मला कॅमेरा बाबत माहिती आहे...तुम्हीही एकदा बोलला होता, मला कॅमेरा घेयाचा आहे... म्हणून गिफ्ट दिलं.... घ्या ना... ",
"तुम्ही आधीच खूप काही दिलं आहात मला ... त्या प्रवासात.. ",
"तुम्हाला घ्यावंच लागेल गिफ्ट... " सुप्री नाहीच म्हणत होती. 

"ठीक आहे... मला काहीतरी सांगायचे होते... ते सांगतो आणि निघतो मी... " आकाश जरा गंभीर होतं म्हणाला. 
" मग मलाही काही बोलायचं आहे...तुम्ही आधी बोला. " आकाश कपडे नीट करत उभा राहिला. सुप्रीला उभं राहण्यास सांगितलं. 
" गेल्या काही दिवसांपासून... खूप बदललो आहे मी... thanks to you ...तुमच्यामुळे एवढ्या लोकांबरोबर ओळख झाली... तुमच्यामुळे एका वेगळ्याच जगाचा शोध लागला मला... तर... " आकाश बोलता बोलता थांबला. 
" तर ... काय ? ", सुप्रीला उत्सुकता निर्माण झालेली... 
" मी एकटाच फिरत असतो ... आई बोलली , कोणीतरी पार्टनर बघ आता... " ,
"असं आहे तर.. तुम्हाला helper पाहिजे आहे का ? " सुप्री म्हणाली. 
" तसं नाही.. तुम्हाला फोटोग्राफी शिकायची आहे ना.. मी शिकवीन... मला आता माझ्याबरोबर कोणीतरी हवं आहे... " आकाश अडखळत बोलला. 
" कळलं.. म्हणजे तुम्हाला जोडीला नवीन फोटोग्राफर पाहिजे आहे... " सुप्रीला सगळं कळत होतं, तिलाही तेच हवं होतं ना.. मुद्दाम ती तसं न समजण्याचे नाटक करत होती. आकाशला काय बोलावं ते कळत नव्हतं.. शेवटी पुन्हा बोलला... 
" डायरेक्ट विचारतो... सुप्री... तुझ्यामुळे मी खूप बदललो,.... तुझी सवय झाली आहे मला... आणि आता तुझ्याशिवाय जमणारच नाही मला.. मी तुझ्या प्रेमात पडलो आहे... will you marry me ? " आकाश गुढघ्यावर बसला आणि तोच कॅमेरा हातात घेऊन त्याने सुप्री समोर धरला. " एवढच बघितलं आहे मी movie मध्ये... पुढे काय करतात माहित नाही.. आणि लवकर निर्णय घे... पाय दुखायला लागला.. " आकाश बोलला. सुप्रीला हसू आलं... डोळ्यात आनंदाश्रू... ते थांबवत , आकाशला उभं राहायला सांगितलं... कॅमेरा हातात घेतला आणि आकाशच्या गळ्यात, लग्नात हार घालतात तसाच घातला. " हो... " म्हणाली  आणि त्याला मिठी मारली. 

how romantic !!!! movie मधल्या लव्ह सीन सारखं... सुप्री अजून रडत होती. मिठी सोडवत आकाशने तिथे डोळे पुसले. 
" रडतेस का... ",
"असंच... तुम्हाला नाही कळणार... ",
"आता तरी एकेरी नावाने बोल.. ",
" लग्नानंतर आमच्याकडे.. नवऱ्याला ... एकेरी बोलत नाहीत.. " सुप्री हसत म्हणाली. दोघेही हसू लागले. सुप्रीने पुन्हा मिठी मारली आकाशला. तेव्हा कोणीतरी खोकल्याचा आवाज केला. दोघांचे लक्ष त्या दिशेला गेलं. बघते तर संजना.. सोबत त्या प्रवासाचा सगळा ग्रुप... सगळे टाळ्या वाजवू लागले. संजना पुढे आली. 
" मला वाटलंच होतं... तू काय त्या हॉटेल मध्ये जाणार नाहीस आणि याला पण सोबत घेऊन येणार... म्हणून बघायला आले दोघांना... काय आकाश.. कशी वाटली आमची पोरगी... आवडली ना... कोणीही प्रेम करावं अशी आहे ती.. बरोबर ना आकाश.. " सुप्रीने धावत जाऊन मिठी मारली संजनाला. 
" तुम्हाला माझं नाव कसं माहित... सुप्री बोलली का... ",
" नाही... मला माहित होतं... आणि आता या सगळयांना... कळलं.." आकाश छान हसत होता. सगळ्यांना भेटून घेतलं. एवढ्या दिवसांनी पुन्हा एकत्र होते सगळे. " बरं....  आता जमलंच आहे तुमचं ... तर... जास्त बाहेर फिरायचं नाही... म्हणजे जंगलात वगैरे... नाहीतर हिला सोबत घेऊन जा... थोडी वेडी आहे... पण आपलीच आहे ती... " संजना सुप्री बद्दल बोलत होती. सुप्रीने संजनाचा गाल-गुच्चा घेतला. सगळे त्या दोघांसाठी आनंदी होते. छान झालं सगळं... सुप्री आनंदात होती.. आकाश सोबत... संजनाने सगळ्याकडे बघितलं... आणि आकाशला उद्देशून म्हणाली... " काय मग मिस्टर A.... निघायचं का पुढच्या प्रवासाला... " आकाशने हसून मान हलवली. सुप्रीचा हात हातात घेतला आणि सगळे एकत्र चालत निघाले. 

छान झालं ना सगळं.... happy , happy...... सुप्रीला तिच्या मनातला जोडीदार मिळाला. आकाशचं एकटेपण नाहीस झालं. संजनाला अजून एक मित्र भेटला. आणि त्या सर्व ग्रुपला आपापले मित्र.... त्या एका प्रवासाने सगळयांना एकत्र आणला होते... मनापासून जवळ... अनोळखी व्यक्ती एकत्र आल्या होत्या. सगळा ग्रुप मिळून आणखी प्रवासाच्या योजना करतील सुद्धा... पण आकाश आणि सुप्रीचा प्रवास आधीच सुरु झाला होता... सुखाचा प्रवास... आयुष्याची भटकंती... वेगळीच भटकंती... आणि सुरुवात एका गोड प्रवासाची.......   

---------------------------------------------- The End-----------------------------------