" वादळ..... !! " ( भाग ३ )

          अमेय bike घेऊन भरधाव निघालेला. कदाचित या शहरापासून दूर गेलो तरच मन शांत होईल , असेच वाटत होते त्याला. पावसाचा जोरही प्रचंड वाढलेला. वाटते , वादळ शहरच्या अगदी समीप आलेले. अचानक मोठा आवाज झाला आणि अमेय पासून काही फुटांवर झाडाची एक मोठी फांदी पडली. त्याने bike जागीच थांबवली. घाबरला. आणखी काही अंतर पुढे असतो तर .... अमेय विचार करूनच घाबरला. थोडावेळ तसाच पावसात , bike वर बसून... पावसाचे थेंब जास्तच टोचत होते. थोडावेळ थांबून पाऊस कमी झाला कि निघू , असा विचार करत त्याने bike एका बाजूला नेली. आडोसा असा नव्हताच. त्यात कधी पासून भिजत होता पावसात , थंडी जाणवू लागलेली त्याला. पावसात भिजायची सवय नसली कि असे होते. bike घेऊन पुढे आला , तर पुढे त्याला एका मशिद दिसली. सध्यातरी त्याचेच दार उघडे दिसले. जाऊ कि नको ... विचार करत होता. शेवटी .... जाऊयाच ... म्हणत तिथेच bike लावून आत शिरला. जास्त आत गेला नाही, दारातच उभा राहून पाऊस थांबायचा किंवा कमी होयाची वाट बघू लागला.

" चहा देऊ ला सर ... " मागून आवाज आला. मागे वळून पाहिले तर एक लहान मुलगा होता. अमेयने त्याला न्याहाळून पाहिले, शाळेत जाणारा वयाचा मुलगा.

" न .. नको ... मी पाऊस आला म्हणून थांबलो होतो ... सॉरी !! " म्हणत अमेय निघाला.

" जाऊ नका सर .... मी काही निघून जा असे म्हणालो नाही.... " तो मुलगा बोलला.

" मी हिंदू आहे .. आणि हि जागा ... " ,

" मग काय झाले सर... आम्हीही देवळात जातो कि... तुमचा देव तसा आमचा अल्लाह... वाटसरूंना मदत करायची नाही तर कोणाला,  वाटसरूंचा धर्म नसतो सर , मीही इथेच राहतो , या मशीदमध्ये ... माझ्या कुटूंबासोबत... तुम्हाला मगाशीच पाहिले मी, भिजलेले आहात , बाहेर वादळ आहे. गारठला असाल म्हणून विचारले. थोड़ा चहा घेणार का .. थंडी निघून जाईल... "

अमेय थांबला. आत गेला नाही , कारण पायात शूज होते. भिजलेले !! काढून पुन्हा घालावे , इतके प्रिय काय नव्हते ते. शिवाय देवाच्या ठिकाणी पायात काही नको , अश्या विचारांचा होता अमेय म्हणून जागीच बसला. त्या मुलाने चहा सोबत २-४ बिस्किटे आणून दिली. भूक लागलेली. बिस्कीट -चहा घेत आजूबाजूचे पाहू लागला. मघापासून एक छान पण अस्पष्ट अशी धून त्याच्या कानावर पडत होती. गाण्याचा शौकीन असलेला अमेय लगेचच कोणतीही धून पकडायचा. आतमध्ये कुठंतरी लागले असणार गाणे. ताला - सुरावरून त्याने लगेचच गाणे ओळखले. A.R. रेहमान यांचे " कुन फायाकुन कुन.. " गाणे होते. अमेय हसला. किती विलक्षण योगायोग !! मूवी मध्ये सुद्धा हे गाणे अश्याच एका मशीद मध्ये चित्रित झाले आहे. आणि आपणही हे गाणे अश्याच एका ठिकाणी बसून ऐकतो आहे. कमाल आहे ना ...

" जब कहीं पे कुछ नहीं, भी नहीं था,
वही था, वही था.... "

बरोबर बोलला तो मुलगा .. देव असतो सगळीकडेच .... त्यानेच वाचवलं मला , आणि कदाचित विभाला सुद्धा तोच घेऊन येईल परत माझ्याकडे. पुढचे कडवे तर जास्त आवडीचे.. आणि त्या सुंदर music सोबत आणखी छान !!

" रंगरेज़ा रंग मेरा तन मेरा मन,
ले ले रंगाई चाहे तक चाहे मन ....."

मनात ते गाणे घोळवत त्याने चहा संपून टाकला. तो मुलगा परत आला , " आणखी हवा आहे का चहा , तयार आहे चहा ... " ,

" नाही....  नको ....पाऊस कमी झाला आहे तर निघतो ... बरं .... मला एक सांग ... हे गाणे लागेल आहे ते ... तुम्ही रोजच लावता का ... कि सहजच " ,

" मला आवडते ते गाणे ... कधी टीव्ही वर लागले कि मोठ्या आवाजात लावतो ... छानच वाटते ते.. अल्लाह जवळ घेऊन जाते ते गाणे .. " अमेयने त्याच्या खांदयावर हात ठेवला.

" चल ... thank you !! चहासाठी.... निघतो... " ,

" सर ... सांभाळून जा घरी ... वादळ आले आहे ना ... " अमेय त्याच्याकडे बघत थोडावेळ थांबला.    

          पाऊस आता बऱ्यापैकी कमी झालेला. काळोखी मात्र तशीच होती. वेगवान वारा. अमेय bike वर येऊन बसला. घरीच जायला हवे होते. कुठे निघालेलो आपण. मघाशी समोरच पडलेली झाडाची फांदी आठवली. विभाचा तरी विचार करायला हवा. अजूनही आशा आहे, ती येईल माझ्याकडे... bike सुरु केली. आणि पुन्हा घराच्या दिशेने वळवली. यावेळेस हळूहळू चालवत होता. पुढचा नेहमीच रस्ता बंद झालेला. कारण तिथे तर मोठे झाड पडले होते. अमेयने bike थांबवली. पडलेल्या झाडाकडे पाहत राहिला. वादळे अशीच असतात , सर्व उध्वस्थ करतात...... मुळापासून उखडून टाकतात सर्वच. दुसरा रस्ता मोठा. समुद्राजवळून जाणारा. घरी जायचे तर तिथूनच जावे लागणार.... निघाला. तो रस्ताही निर्मनुष्य. किंबहुना तिथे जास्त जोराचा वारा वाहत होता. त्यामुळे अगदीच खबरदारीने bike चालवावी लागणार होती.

                       समुद्रकिनारा म्हणजे आवडीची जागा. पण आता नावडती झालेली. मयुरीची भेट बहुदा इथेच ठरलेली असायची. अशीच एक भेट आठवली त्याला. गेल्यावर्षीची गोष्ट , काहीतरी बहाणा करून अमेय घरातून निघालेला. बीचवर कधी पासून मयुरीची वाट बघत बसलेला. आज , अंमळ उशीर झालेला तिला. अमेयला असा उशीर पसंत नव्हता. निघणार होताच तर त्याला मयूरी धावत येताना दिसली. रागात होता जरा.

" सॉरी ... सॉरी यार .... वेळेवर निघालेली , पण ट्राफिक मुळे उशीर झाला. ... " मयूरी धापा टाकत बोलली. दम लागलेला.

" हम्म ..... " अमेयने इतकेच उत्तर दिले. मयूरीला कळले.

" रागात दिसतोस ... " ,

" वाजले किती बघ ... जवळपास दीड तास उशिराने आलीस... " ,

" सॉरी ना बाबा ... मी कधी एवढा उशीर करते का सांग... " ,

" तरी सुद्धा ...... मोबाईल कशाला आहे मग .... फक्त सेल्फी काढायला का ... कॉलही करू शकतो आपण... मोबाईलवरून ... " अमेय चांगलाच रागात होता.

" बघ ... कान पकडते ... सॉरी ... चुकले... पुन्हा नाही उशीर होणार कधी... " अमेय तिच्याकडे बघायला तयारच नव्हता.

" अरे .... ऐक तरी .... माझा मोबाईल बंद झालेला... २ दिवस माझ्या हातात मोबाईल तरी बघितलास का ... तुझ्यासाठी ... तुझ्याशी बोलता यावे म्हणून आता नवीन मोबाईल घेऊन आले... हा बघ , सिम कार्ड टाकायचे आहे फक्त.... बघ तरी .... "

मयूरीने नवीन मोबाईल त्याच्या समोर धरला. अमेयने मोबाईल हातात घेतला. आणि मयूरीच्या डोक्यावर टपली मारली.

" सांगायचे कोणी... मोबाईल नाही तो ... काय झालं त्याला... " मयूरीने त्याच्या पाठीवर चापट मारली.

" शहाणा आहेस ... त्यादिवशी भिजला ना पावसात ... फिरायला गेलो तेव्हा... आठवते कि नाही.... " अमेयला आठवलं.

" सॉरी !! " यावेळी अमेय बोलला. " ठीक आहे .... चल ... कर दिया माफ ... " मयूरीच्या बोलण्यावर अमेय हसू लागला.

" इतका का रागावतोस लगेच... तुलाच पहिला दाखवायला आणला हा ... शिवाय तुझ्या आवडीची काही गाणी टाकली आहेत त्यात... बघ .... ते मोबाईल गॅलरीत गेलेले ना .... तिथेच गाणी भरून घेतली. " अमेयने त्यात ऍड केलेली गाणी बघायला सुरुवात केली. त्यातले एक गाणे लगेच त्याच्या नजरेत आले. लगेचच सुरु केले.

" चांद मातला ,चांद मातला, मातला,
त्याला कशी आवरू? ,
अंगी वणवा चेतला,
अंगी वणवा चेतला,
मला कशी सावरू?.... "

" व्वा !! तुला कसे माहित हे गाणे मला आवडते ते .... " अमेय आनंदला.

" एक दोनदा तुला गुणगुणताना ऐकले होते मी , ते लक्षात राहिले. actually मलाही माहित नव्हते. त्या मोबाईल गॅलरीत तर कोणालाच माहित नाही. search करून डाउनलोड केले तेव्हा कळलं. ",

" शाब्बास !! " अमेयने तिच्या पाठीवर शाबासकी दिली. " मला यातले कोणते कडवे आवडते माहित आहे का तुला .... ऐक ... " अमेयने गाण्याचा आवाज मोठा केला.

" आला समुद्र ही रंगा,
रंगा-रंगा-रंगा-रंगा....

त्याचा धिटाईचा दंगा,
दंगा-दंगा-दंगा-दंगा..... "

समोर असलेल्या समुद्राचा आवाजही यात मिसळून जात होता. गाणे संपले. अमेय खुश झाला.

" thank you मयूरी... !! " ,

" अरे ... अजून राहिले कि .. तुझे सर्वात आवडीचे गाणे... " मयूरीनेच तर गाणे लावले मग.

" नहीं सामने, नहीं सामने ये अलग बात है ,
नहीं सामने ये अलग बात है ,
मेरे पास है..
मेरे पास है, तू मेरे पास है..... "

अमेयचे हे आवडत्या गाण्यांपैकी एक. सुंदर चाल, सुंदर रचना , सुंदर संगीत.. त्याहून सुंदर म्हणजे ते गाणे ज्या प्रकारे गायले होते ते. अमेयने मयुरीच्या डोळ्यात पाहिले. मयूरी त्याच्या खांद्यांवर डोके ठेवून गाणे ऐकू लागली. अमेय समोर होणार सूर्यास्त बघू लागला. मयूरीने त्याचा हात हातात घेतला आणि दोघे तसेच ते गाणे ऐकू लागले.

अमेयच्या डोळ्यासमोरून गेला तो सर्व प्रसंग. पण त्याला मयुरीच्या कोणत्याच आठवणी नको होत्या. क्षणभर डोळे मिटून घेतले त्याने. अचानक आभाळात मोठयाने वीज कडाडली. अमेय केवढयाने घाबरला. bike सहित त्याचा तोल जवळपास जाता जाता वाचला. पावसानेही धुवांधार सुरुवात केलेली पुन्हा. अमेय आधीच घाबरलेला. नकोच bike चालवायला. bike थांबवली तरी जाणार कुठे... एका बाजूला समुद्र , दुसऱ्या बाजूला गेट बंद असलेल्या इमारती. रस्त्यावर कोणी नाही. हवा जोराने वाहत होती. आभाळात दूरवर कुठेतरी उघडीप झालेली दिसली त्याला. वादळाचा जोर कमी होतो आहे कि काय , अमेयच्या मनात क्षणभर विचार आला. सध्यातरी , पावसाचा सामना असाच करू , म्हणत अमेय समोरच असलेल्या एका कठड्यावर जाऊन बसला आणि समोरच उधाण आलेल्या समुद्राकडे पाहत बसला. मघाशी आठवणींत आलेले गाणे पुन्हा त्याच्या ओठांवर आले. " मेरे पास है, तू मेरे पास है, मेरे साथ है....... " मयूरी सोबत असली कि विभाला विसरूनच जायचो. पण तीच नेहमी पाठीशी उभी असायची. येईल का परत ती , मघाशी बोलली तर होती , माफ केले  म्हणून... येईल ना ती... अमेयला त्या पावसात जुने काही तरी आठवलं. त्या गरब्यानंतर भेटायला किती आढेवेढे घ्यायची. " त्या " भेटीनंतर तब्बल २ महिन्यांनी पुन्हा भेटीस तयार झालेली विभा . अमेयला आठवून हसायला आले. पाऊस तसाच कोसळत होता. समुद्रकिनारी एकटाच पावसात बसलेला अमेय , जुन्या आठवणीत हरवून गेला.

विभाने तिच्या आवडीच्या ठिकाणी भेटायला बोलवले होते. जावेच लागणार ना.. तिला भेटायलाच पाहिजे , अमेय तिच्या प्रेमात जो पडलेला. विभा मुद्दाम उशिरा येतं होती. विभाच्या भेटीची जागा म्हणजे एक जुने इराणी हॉटेल. मुंबईतून नामशेष होत जाण्याऱ्या इराणी हॉटेल पैकी एक. विभाच्या घरापासून अगदी १५ मिनिटांवर होते. जुन्या काळातले... तरी स्वच्छता बघण्यासारखी , जुन्या काळातली टेबल - खुर्च्या.... अगदीच जपून ठेवल्या सारखे होते ते हॉटेल. दुपारची भेट ठरलेली दोघांची  , त्यामुळे हॉटेल मध्ये दुपारी जेवायला आलेल्या माणसांची जराशीच गर्दी... सर्व टेबल भरलेली असली तरी उगाचच गोंधळ नव्हता. जागा ऐसपैस असल्याने शांतात जाणवत होती. अमेय सर्वकाही निरखून पाहत होता. सोबत कॅमेरा असल्याने त्याने त्या हॉटेलचे एक-दोन फोटोही काढले होते. त्यावेळेस अमेय जॉब करत होता. या फोटोग्राफीचा किडा नुकताच त्याच्या डोकयात शिरलेला. त्यामुळेच .... एक चांगला view मिळावा म्हणूनच काय , त्या हॉटेलच्या दरवाजा समोरचा टेबल त्याने अडवून ठेवला होता, तिथेच बसून बाहेरचे हि पाहत होता आणि आतल्या वातावरणाचाही आस्वाद घेत होता. हॉटेल मालकाला जुन्या गजल फार आवडतात वाटते , आल्यापासून जुन्या पण सुरेख अश्या गजल लावून बसला होता. अमेयला आवडल्या त्या गजल. बघता बघता त्याची नजर दूरवरून हलके हलके चालत येणाऱ्या विभाकडे गेली. पंकज उदासची गजल सुरु व्हायला एकच गाठभेट. भारी एकदम !!

" चाँदी जैसा रंग है तेरा, सोने जैसे बाल......
एक तूही धनवान है गोरी, बाकी सब कंगाल...... "

अमेय तिच्याकडे बघत राहिला ... पुन्हा... आजूबाजूचे सर्व धूसर झाले. त्याला फक्त तीच दिसत होती आता. छान पांढरा शुभ्र ड्रेस परिधान केलेला. केस मोकळेच सोडलेले. पाठीवर गिटार , पायभर झगाच होता तो. त्यावर कसलीशी नक्षी , चंदेरी रंगाची नक्षी ... दुपारच्या किरणांनी आणखीनच उठून दिसत होती. कानातले डूल ... सूर्याच्या किरणात चमकून उगाचच अमेयचे डोळे दिपवत होते. तिच्या पायातील पैंजणाचा आवाज , तिच्या प्रत्येक पावलांसोबत अधिकच स्पष्ट ऐकू येतं होता. फोटोग्राफी नुकताच शिकू लागलेला अमेय ... त्याच ढंगात विभाकडे पाहत होता. आजूबाजूच्या सर्व परिसरात विभा उठून दिसत होती. शिवाय background ला सुरु असलेले गाणे ... त्याच्या मनात आणखी काही करत होते.

" धनक घटा कलियाँ और तारे सब हैं तेरा रूप,
ग़ज़लें हों या गीत हों मेरे सब में तेरा रूप,
यूँही चमकती रहे हमेशा तेरे हुस्न की धूप,
तुझे नज़र ना लगे किसी की.......

तुझे नज़र ना लगे किसी की जिए हज़ारों साल,
एक तूही धनवान है गोरी, बाकी सब कंगाल...... "

विभा समोर येऊन उभी राहिली. तरी अमेय तसाच तिला बघत. विभाने बोटांनी चुटकी वाजवली त्याच्या डोळ्यांसमोर , तेव्हा अमेय जागा झाला.

" काय .... कुठे ... डोळे उघडे ठेवून झोपतोस कि काय... " विभा हसतच खुर्चीवर बसली.

" न ... नाही ... त ... ते .... तू .... " अमेय काहीतरी बोलत होता आणि पुन्हा गांगरला.

" न ... नाही ... त ... ते .... तू .... .... हि भाषा मला येतं नाही.... मराठीत बोललास तरी चालेल ... " विभा बोलली आणि दोघेही हसले. अमेय जरा सावरला.

" तूला चष्मा आहे हे सांगितले नाहीस तू ... " अमेयचा प्रश्न...

" चष्मा लावते हे सांगितले असते तर लग्नाला नकार दिला असता का ... " विभाने थेट विचारलं. अमेय पुन्हा गांगरला.

" तसे नाही ... मी .. मी " विभाला पुन्हा हसायला आले.

" cool down रे ... लगेच काय ... ततपप .. मस्करी केली ... तू काय असा मुलींशी बोलायला घाबरतोस कि काय ... " ,

" तसंच नाही काही... तू ना .... प्रत्येक भेटीत वेगळी वाटतेस... मी असे कोणा मुलीशी जास्त बोललो नाही कधी... एवढे तुला बघतो तसे कोणाला निरखूनही बघितले नाही किंवा भेटायला गेलो नाही.. तुझे रूप .. प्रत्येक वेळेस , वेगळेच सौंदर्य... गडबडून जाणार कोणीही .... " अमेयच्या या स्तुतीवर विभा लाजली. चष्मा काढून बॅगमध्ये ठेवला.

" मी गिटार शिकते ना ... ते स्वर लिहिलेले असतात ना पेपरवर ... खूप लहान अक्षर असते ते .. डोळयावर ताण येऊ नये म्हणून चष्मा... " विभाने सांगितले.

" तरी छान दिसतेस .....चष्मीश !! " अमेय हसत बोलला. " आणि हि जागा .. कुठून शोधून काढलीस ... छानच आहे... त्याउपर , मी आल्यापासून किती छान छान गजल ऐकल्या इथे.. आवडली जागा मलाही ... " ,

" माझ्या आवडीची जागा .. " विभा बोलू लागली . " मी लहान असताना माझी आई मला घेऊन यायची इथे... इथला केक छान आहे , त्यासाठी यायची मी... मग , सवयच लागली... जागाही शांत आहे, मोकळीक मिळते इथे... त्यात हे हॉटेल मालक .... काका बोलते त्यांना ... ते अशी जुनी गाणी लावून ठेवतात आले कि... मलाही आवडू लागली जुनी गाणी ... जास्त करून गजल ... मला गजल खूपच आवडतात ... " ,

" व्वा !! मलाही खूप आवडतात जुनी गाणी .... आवड जुळते आपली... बर झालं ना ... मी तुला होकार कळवला ते .... " अमेय बोलला .

" ओ मिस्टर ... मी आधी होकार कळवला.. तू तर मला बघितले हि नव्हतेस ... आता कुठे दोनच भेटीत वेडा झालास ... " विभा पट्कन बोलून गेली. दातात जीभ चावून धरली आणि लाजली. अमेयला हसायला आले.

" मग लग्नाआधी ... मित्र होऊया का ... Best friends ... !! " अमेयने हात पुढे केला. विभानेही हात मिळवला. अशी प्रेमाकडून मैत्रीकडे वाटचाल सुरु झालेली.

विचार करत , जुने दिवस आठवत किती वेळ झाला माहीतच नाही... अमेय तसाच त्या समुद्राकडे पाहत होता. सर्व आठवत होता, विभाच्याच आठवणी जास्त... मयूरीच्या आठवणी नकोच. वाऱ्याचा वेग आधी पेक्षा खूपच कमी झालेला. पावसानेही आवरते घेतलेले , अमेयला घरी निघायला पाहिजे होते , तरी तो तिथेच बसून होता. कसल्या बेरजा - वजाबाकी - गुणाकार - भागाकार मांडत होता , देव जाणे.

पावसासोबत वाऱ्याचा वेगही कमी झालेला, एवढा वेळ , अगदी पहाटेपासून कोसळणारा पाऊस आणि भरलेले आभाळ आता कुठे मोकळे वाटू लागलेले. संध्याकाळचे ४ वाजत होते. आणि परतीच्या सूर्याचे दर्शन होत होते. त्याचीच न्हाऊन , सुखावून आलेली किरणे अमेयच्या चेहऱ्यावर विसावली. भानावर आला तो. मोबाईल कधीचा वाजत होता. मोबाईल वॉटरप्रूफ असल्याने पावसात कॉल उचलू शकत होता, तरी अमेय आपल्याच विचारात मग्न. कसली शुद्ध असणार त्याला. विचारांचा जाळ्यातून बाहेर आला तेव्हा मोबाईल खिश्यातून बाहेर काढला. १७ मिस कॉल आईचे... !! व्हाट्सअँप वर सुद्धा मेसेज करून ठेवला होता आईने. अमेयला तसा कोणाशी बोलायचा मूड नव्हता. कॉल नको पण मेसेज तरी बघूया म्हणत त्याने आईचा मेसेज पाहिला. " लवकरात लवकर तुझ्या घरी पोहोच ... " इतकाच मेसेज होता तो.  

घरी जायचा मूड नव्हताच. विभाकडे जाऊ का परत .... यावेळेस गेलो तर नक्की येईल, ती येतंच होती, पपांना अडवले म्हणून.. नाहीतर आता सोबत असती माझ्या. विभाच्या आवडीची गजल अचानक आठवली त्याला....

" रंजिश ही सही , दिल ही दुखाने के लिए आ....... ,
आ फिर से मुझे ,छोड़ के जाने के लिये आ...... "

 " किस किस को बताएँगे जुदाई का सबब हम..... ,
तू मुझ से खफा है तो, ज़माने के लिये आ.... ,
रंजिश ही सही... "

अशीच काही स्थिती झालेली अमेयची. घरी नव्हतेच जायचे, पण आईचे इतके कॉल, वर मेसेज. निघाला bike घेऊन. अर्ध्या तासात सोसायटी बाहेर पोहोचला देखील. पाऊस थांबला असल्याने जराशी वर्दळ सुरु झालेली. खालीच असलेल्या मिठाईवाल्याकडे गरमा गरम सामोस्यावर ताव मारायला गर्दी जमली होती. अमेयचे लक्ष गेले तिथे , सकाळ पासून नुसते फिरणे होते आहे , त्यात पावसात दिवसभर भिजणे, पोटात काही नाही.. साहजिकच अमेयची भूक चाळवली. विभाकडे सुद्धा तयार होणाऱ्या चहाचा गंध तेव्हडा घेता आलेला फक्त . पाय तिथेच वळत होते परंतु आईच्या मेसेजची आठवण झाली. आईने असा का मेसेज केला असेल, असा विचार करत त्याच्या फ्लॅटकडे निघाला. जाता जाता त्याच दुकानात सुरु असलेले एक गाणे त्याच्या कानावर आले. दुकानाचा मालक किशोर कुमार यांचा भक्तच जणू... सारखी त्यांचीच गाणी सुरु असायची त्याच्या दुकानात ... 

" ख्वाब हो तुम या कोई हक़ीक़त ...... कौन हो तुम बतलाओ ,

देर से कितनी दूर खड़ी हो... और करीब आ जाओ ... " आताही हे गाणे सुरु होते. अमेयला अशी जुनी गाणी जास्त आवडीची. तेच गाणे गुणगुणत तो जिने चढू लागला.

घरात कोणी तरी आहे , हे लगेच त्याने ओळखले. कारण आतून आवाज येत होता. बाहेर चपला हि होत्या. त्या चपला बघून तो चपापला. " वि ... भा ... !! " तोंडातून शब्द बाहेर आले. विभाकडे एक चावी असल्याची फ्लॅटची. अमेय गांगरला. स्वतःकडे असलेल्या चावीने दरवाजा उघडू कि बेल वाजवू...त्या बेलवर सुद्धा धूळ जमलेली. विभा गेल्या पासून कोणीच यायचे नाही. विभा घरात असली कि बेल सारखी सारखी वाजवून तिला त्रास देण्याची अमेयची सवय . त्या चप्पलांकडे पाहत अमेयचा हात आपसूकच बेलकडे गेला. एकदाच बेल वाजवली. कोणीच आले नाही दरवाजा उघडायला. आपल्याला नक्कीच भास होतो आहे, असे अमेयला जाणवले. मघाशी गाणे ऐकले ना , त्याचाच परिणाम असावा हा, असे मनात म्हणत पुन्हा गाणे गुणगुणू लागला.

" ख्वाब हो तुम या कोई हक़ीक़त ...... कौन हो तुम बतलाओ , 

देर से कितनी दूर खड़ी हो... और करीब आ जाओ ... "

.... पुढच्याच क्षणाला दरवाजा उघडला..... विभाने... अमेयला बघून तिने ओळखीची smile दिली.

" आलास ..... ये .... किती भिजला आहेस बघ...आणि म्हणे , पाऊस आवडत नाही ....  दे ....तुझी बॅग दे ... "  म्हणत तिने त्याच्या पाठीवरची बॅग स्वतःच काढून घेतली. अमेयला काही बोलायला सुचत नव्हते. तो फक्त विभाला बघत उभा.... दारातच उभा. विभाने सर्वात आधी बॅगमधला कॅमेरा बाहेर काढून ठेवला.

" कॅमेरा भिजला नाही ते नशीब !! " विभा एकटीच बोलत होती. अमेय तिला दारातून बघत होता. हि खरच आहे कि माझी कल्पना आहे... विभाने पाहिले, अमेय पुतळा होऊन तसाच दारात उभा. विभा त्याच्याजवळ आली.

" अरे ... तुला काय कोणी शिक्षा दिली आहे का .. जा .... ना ... कपडे बदलून ये... गरम पाण्याने अंघोळ कर ... कधी भिजत नाहीस ना पावसात ... सर्दी होईल ... चल ... पळ ... " अमेय तिच्याकडेच बघत. एका डोळ्यात पाणी , दुसऱ्या डोळ्यात आनंद... त्याला काय सुचणार ... सांगा... विभानेच त्याला ढकलत ढकलत बाथरूमकडे नेले. सुके कपडे त्याच्या हातात देऊन तिनेच त्याला आत ढकलले. आणि दरवाजा लावून घेतला. अमेय जरासा सावरला. विभा !! ... विभा कशी आली ... कधी आली. आई यासाठीच कॉल करत होती का .... पावसात सकाळ पासून भिजत असल्याने थंडी वाजत होती. गरम पाण्याचा शॉवर सुरू केला आणि त्याखालीच बसला.... डोळे मिटून.

त्याखाली किती वेळ बसून होता काय माहित. कसलासा सुगंध त्याच्या नाकात भरून गेला. आपसूकच त्याची निद्रा भंग झाली. भरभर अंघोळ उरकून, अंग-केस पुसले. कपडे घालून तयार झाला. बाहेर आला. त्या सुवासाचा माग काढत किचनमध्ये पोहोचला. विभा कांदाभजी तळत होती. त्याचाच सुवास घरभर पसरलेला. विभाला बघून आता कळलं , ती खरच आलेली. भास नव्हताच मुळी. मागूनच अमेयने तिला मिठी मारली.

" अरे !! तेल गरम आहे ... भाजशील ना ... " ,

" ते राहू दे आधी... माझ्याकडे बघ ... " अमेय विभाला बोलला तशी विभा मागे वळली.

" मला तर अजूनही विश्वास बसत नाही आहे कि तू आली आहेस ... thank you !! thank you !!.... thank you !! " अमेयने तिला पुन्हा मिठी मारली.

" वेडा कुठला .... असे best friend ला कोणी thank you !! बोलते का ... तू पण ना ... " अमेयला तिच्या वडिलांची आठवण झाली. त्यांचा राग , विभावर ओरडणे आठवले... अमेयला कळेना , विभा आली कशी...

" विभा .... पप्पानी सोडले कसे तुला... ",

" त्यात काय ... " विभा भजी तळत बोलली. " तू गेलास ना .... त्यानंतर पप्पा खूप काही बोलले ... तुझ्या विरोधात .... मला नाही आवडलं ते... मीही सुनावले मग त्यांना ... चूक केलीस ... मान्य केलेस तरी ... त्यांच्या पेक्षा मी तुला जास्त ओळखते ना ... ते डिवोर्सचे पेपर पण फाडून टाकले मी.. आईने हि सोबत केली मला. हळूहळू पपांचा राग कमी झाला. तुझ्याबद्दल माझ्या मनात काय आहे ते , मी तुला सोडून आले ... तुला किती वाईट वाटले होते , ते सांगितलं. आज तुझा अवतार बघितला होते त्यांनी. माझी काळजी , माझ्यावर असलेल्या प्रेमाखातर तुझा इतका राग केला त्यांनी. थोडेसे आढेवेढे घेतले त्यांनी... मग मीही बोलली , आज जर अमेयकडे जाऊ शकली नाही तर कधीच जाऊ शकणार नाही. पटले कसे बसे पपांना. तुझ्यावर अजूनही विश्वास आहे म्हणून त्याच्या समोर पहिल्यांदा इतके बोलू शकले. तुला शेवटचा चान्स दिला आहे पपांनी, हसत हसतच निघून आले. पप्पा येतं होते सोडायला, मीच नको बोलली..... आणि होतास कुठे तू ... कधीपासून आई कॉल करत होत्या तुला... त्यांना मीच सांगितले होते कि मी आले आहे असे सांगू नका. तू काय स्वप्नांत गेला होतास कि काय ... कुठे भटकत होतास पावसात ... " विभाने हसून विचारलं. अमेयसुद्धा हसला.

" आलीस कधी तू ... " अमेयने विचारलं.

" बघ , आता किती वाजले ... ५ : ३० ना , मी ३ वाजताच आले. हे वादळ थांबले ना , तेव्हाच निघाले मी. आधी तुझ्या मम्मी - पपांना भेटून आले. मग इथे.... तू घरी असता तर surprise कसे दिले असते तुला... तू नाहीस मग भजी करायचे ठरवले. येताना सामान घेऊनच आले. आवडते ना तुला.. " ,

" त्या भजी पेक्षा तू जास्त आवडतेस मला... " ,

" हो का .... माहित आहे किती प्रेम आहे ते बायकोवर... जा ... बाहेर जा .... येते मी भजी घेऊन... " अमेय खुशीतच किचनमधून बाहेर आला. ५ मिनिटांची भजी सोबत चहाचा सुगंधही आला.

" व्वा !! विभा आज surprise वर surprise  देतं आहे ... " अमेय मनात बोलला. विभा किचन मधून बाहेर आली. तिच्या हातातल्या ट्रे मध्ये चहाचा कप आणि एका प्लेटमध्ये गरमागरम कांदाभजी होती. अमेय सोफ्यावर बसला होता ,त्याच्यासमोरच तिने तो ट्रे ठेवला. अमेयने पाहिले , चहाच्या शेजारीच तिने मोगऱ्याचे गजरे ठेवले होते. त्यानेच तर दिलेले ते. अमेयने विभाकडे पाहिले.

" दररोज गजरे घेयाची , वाटायचे कधी तरी स्वतःहून तू ते माझ्या केसात माळशील... कधीच मनात आले नसेल तुझ्या... म्हणून सर्वात शेवटी ... देवाची पूजा झाली की ते देवाच्या पायाशी ठेवून देयाचे... आज इतक्या दिवसानी गजरे पाहिले , तू प्रेमाने आणलेस ... तूच माझ्या केसात माळ आता ... म्हणून येताना सोबतच घेऊन आले... " अमेयने पुढे येऊन तिच्या केसात ते गजरे माळले. विभा आनंदली. विभाने आल्या आल्या खिडक्या उघडल्या होत्या. त्या खिडकीतून छान थंड वारा आत आला. " तू चहा घे ... मी आलेच.. " म्हणत विभा आत गेली.

अमेय कांदाभजी खात , मधेच चहाचा आस्वाद घेत बसला होता. मागून गिटारचा आवाज आला. विभा गिटार वाजवत होती. एक छान धून वाजवत ती अमेयजवळ आली. गालावर छान असा kiss घेतला आणि अमेय-विभाच्या आवडीचे गाणे , गिटारच्या साथीने गाऊ लागली.

" आज कल पाँव, ज़मीं पर नहीं पड़ते मेरे ,
 बोलो देखा है ,कभी तुमने मुझे उड़ते हुए....... ,
आज कल पाँव, ज़मीं पर नहीं पड़ते मेरे .... "

अमेय ते भारावून ऐकत होता. आधीही विभा असेच त्याला मोहवून टाकायची. आज तर किती दिवसांनी तो क्षण पुन्हा आलेला. छानच गात होती ती.

" जब भी थामा है, तेरा हाथ तो देखा है ,
लोग कहते हैं के, बस हाथ की रेखा है,
हमने देखा है, दो तक़दीरों को जुड़ते हुए,
आज कल पाँव, ज़मीं पर नहीं पड़ते मेरे .... "

अमेयच्या डोळ्यात आनंद जमा झालेला. छान वारा वाहत होता. विभा गाता गाता त्या खिडकीपाशी जाऊन बसली. जुनी सवय. गिटार वाजवत बाहेर बघत होती. गिटारच्या तारा आणि वाहत्या वाऱ्यासोबत उडणारे तिचे मोकळे केस .... वेगळाच ताल धरला होता सर्वांनी मिळून . अमेयला त्याची हरवलेली फोटोग्राफरची नजर पुन्हा गवसली. त्याने पट्कन त्याचा कॅमेरा हातात घेतला. विभाने पुढचे कडवे सुरु केलेले.

" नींद सी रहती है, हलका सा नशा रहता है ,
रात-दिन आँखों में, इक चहरा बसा रहता है ,
पर लगी आँखों को देखा है, कभी उड़ते हुए ,
आज कल पाँव ,ज़मीं पर नहीं पड़ते मेरे .... "  

एव्हाना बाहेर हलकासा पाऊस सुरू झालेला. वादळ तर कधीच दूर निघून गेलेले, शहरापासून अगदी दूर.... आताचा पाऊस हा मावळतीच्या उन्हासोबत आलेला पाऊस होता. हवाहवासा ... !! सोनेरी पाऊस , विभा खिडकीपाशी गिटार घेऊन धुंद झालेली , तिचे केस उडून तिच्या चेहऱ्यावर येतं होते. बाहेर ऊन - पावसाचा खेळाने , विभाचा सुंदर चेहरा अजूनच उजळत होता. तोच क्षण !! अमेयने लगेच कॅमेरात कैद केला. त्याची विभा परतून आलेली ना ... विभानेही शेवटचे कडवे सुरु केले.

" जाने क्या होता है, हर बात पे कुछ होता है ,
दिन में कुछ होता है और रात में कुछ होता है ,
थाम लेना, जो कभी देखो हमें उड़ते हुए ,
आज कल पाँव, ज़मीं पर नहीं पड़ते मेरे .... "  

विभाच्या खांद्यावर अमेयने हात ठेवला. " आभाळात उंच भरारी घे ... पण माझ्या सोबतच .. अजिबात हात सोडणार नाही तुझा ... प्रॉमिस !! " तिच्या माथ्यावर अमेयने kiss केले आणि तोही तिथेच त्या खिडकीजवळ खाली बसला. विभाच्या डोळ्यातून वाहणारे आनंदाश्रू  तिच्या गिटार वर पडत होते. तशीच ती गिटार वर धून वाजवत राहिली. अमेय तसाच तिच्या पायाशी बसून तिला बघत होता , त्या मधुर धून कानात साठवत होता. बाकी त्याचा आवडीचा चहा , कांदाभजी मात्र त्याची वाट बघत थंड होऊन गेले. त्याला वादळ पचवायचे होते ना .... विभाच्या साथीने परतून लावलेले. पावसाला नावे ठेवणार अमेय , आता विभाच्या प्रेमाच्या पावसात चिंब भिजत होता.

================================= समाप्त =================